#πεισματάρης

[blueriverboys]

Λουίτζι Τζενάμο: ''Ο Τσάβες για εμένα είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας στην Ελλάδα''..Τετάρτη 25.12.24

O Λουίτζι Τζενάμο, προπονητής τερματοφυλάκων του Παναιτωλικού μίλησε για την εντυπωσιακή χρονιά που πραγματοποιούν οι Αγρινιώτες

Στο πρώτο του σχόλιο αναφέρθηκε στο Παναιτωλικό:  «Θα κάνουμε καλά Χριστούγεννα ανεξαρτήτως καιρού. Όλη η Ελλάδα μιλάει για τον Παναιτωλικό, είναι η ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς, άλλοι το ψιθυρίζουν, άλλοι το φωνάζουν αλλά το έχουν ανάγκη το ελληνικό ποδόσφαιρο αυτό και όχι τις παντοκρατορίες. Μου αρέσει αυτός ο ανταγωνισμός που υπάρχει, που υπάρχουν αυτές οι μικρές αποστάσεις μεταξύ των ομάδων».

Για τον Γιάννη Πετράκη: «Ο κύριος Πετράκης αυτό που κάνει στον Παναιτωλικό το έχει κάνει και στον ΠΑΣ Γιάννενα που τον είχε βγάλει Ευρώπη. Πρώτα είναι εξαιρετικός σαν άνθρωπος και μετά σαν προπονητής, έχει αρχές και μιλάει σαν δάσκαλος στους μαθητές του, σαν πατέρας στα παιδιά του. Είναι πεισματάρης, θέλει να του βγουν όλα στην εντέλεια».

Για τον Κοτάρσκι : «Το να πιάσεις πέναλτι δε σε κάνει καλό τερματοφύλακα, το να δεχθείς ένα πέναλτι, δε σε κάνει κακό τερματοφύλακα. Είναι μία ξεχωριστή κατηγορία και γίνεσαι ήρωας».

Για την τέχνη του πέναλτι : «Είναι δύο περιπτώσεις, η πρώτη αποφασίζει και λες ότι οι αντίπαλοι δεν ασχολούνται με τον τερματοφύλακα και απλά εκτελεί στην πλευρά που επιθυμεί, τότε δεν υπάρχει πέναλτι που δεν είναι άπιαστο. Υπάρχει σκάουτινγκ της ομάδας τερματοφυλάκων και διαβάζει το πως εκτελεί ο παίκτης, τις πλευρές που επιλέγει και άλλα. Στη δεύτερη περίπτωση υπάρχει ο παίκτης που ασχολείται με τον τερματοφύλακα, τότε έχεις πολλές και διάφορες τεχνικές, όταν στήσει την μπάλα ο παίκτης που πρέπει να αποφασίσει ο τερματοφύλακας πως θα τον διαχειριστεί και να τον εμποδίσει να χτυπήσει εκεί που θέλει».

Για το αν παρεμβαίνει και στις εκτελέσεις των επιθετικών: «Είναι ρίσκο να παρεμβαίνω στην ψυχολογία του επιθετικού μας, το έκανα πέρσι στον ημιτελικό Κυπέλλου Ελλάδος με τον Άρη, είχα μιλήσει στους παίκτες για το στυλ του Κουέστα και το πως αντιδρά. Ήταν η πρώτη φορά που το έκανα , γιατί δεν θέλω να παρεμβαίνω στο έργο του προπονητή».

Κοτάρσκι ή Τζολάκης; «Ο Τσάβες για εμένα είναι ο καλύτερος τερματοφύλακας στην Ελλάδα, είναι ώριμος και με πολύ μεγάλη αποτελεσματικότητα. Ο Τζολάκης έχει το αβαντάζ να είναι δύο χρόνια μικρότερος, δύο γκολκίπερ που δεν υπολείπονται στην προπόνηση και στα τεχνικά τους χαρίσματα. Έχουν και οι δύο περιθώρια βελτίωσης καθώς αμφότεροι δεν έχουν αποφύγει τα λάθη τους, αλλά μέσα από αυτά τα λάθη γίνονται καλύτεροι».

#Νεάπολη_Αγρινίου_Παναιτωλικός #Σ_Τάση_Παναιτωλικός #Παναιτωλικάρα_μου #Μόνο_νίκη_Παναιτωλικός #Μόνο_Παναιτωλικός #Παντού_Παναιτωλικός #Ηδονή_Παναιτωλικός #Αγρίνιο_Παναιτωλικός #Αιτωλ��αιτωλικός #Παναιτωλικός_ως_την_Ακρη_Της_Γής #BLUERIVERBOYS_AMSTERDAM_PANETOLIKOS #PANETOLIKOS_AROUND_THE_WORLD_BLUERIVERBOYS

Τετάρτη 25.12.24

Δημήτρης Μπαλωτής//Dimitris Balotis

[rulinarulina]

Πεισματάρικο» σκυλί: Έτσι θα το εκπαιδεύσεις σωστά

Πεισματάρικο» σκυλί: Μήπως ο σκύλος σου σε αγνοεί επιδεικτικά, όποια εντολή κι αν του δίνεις; Είναι «πεισματάρης» ή κάνεις εσύ κάτι λάθος; Σύμφωνα με την Αμερικανίδα εκπαιδεύτρια Annie Phenix, συχνά φταίμε κι εμείς για την άρνηση του σκύλου μας να συμμορφωθεί με τις εντολές μας, επειδή για παράδειγμα τρέφουμε από αυτόν εξωπραγματικές προσδοκίες. Δεν γίνεται, για παράδειγμα, ένα κουτάβι –ή ένας…

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-2696-0 Συγγραφέας: Στράτος Γρίβας Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 119 Ημερομηνία Έκδοσης: 2004-12-01 Διαστάσεις: 24x17 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-2696-0 Συγγραφέας: Στράτος Γρίβας Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 119 Ημερομηνία Έκδοσης: 2004-12-01 Διαστάσεις: 24x17 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[lemoniiia]

Με στεναχωρεις αλλά δε θα σταματήσω☺️

Α πεισματάρης

[pa-nos]

Τι αγαπάς στον εαυτό σου και τι δεν αντέχεις;

Αγαπάω πρώτον που είμαι γιατρός το μυαλό μου το το βλέμμα το ότι είμαι πεισματάρης. Μισώ το ότι είμαι απόλυτος αθηροστομος μερικές φορές σκληρός.

[astratv]

“Ο Άγιος Χαράλαμπος δεν ήταν εγωιστής και πεισματάρης” –

“Ο Άγιος Χαράλαμπος δεν ήταν εγωιστής και πεισματάρης” –

«Ο Θεός επιτρέπει το μαρτύριο σε ανθρώπους που έχουν από πριν αποδείξει ότι έχουν πνευματικότητα αυξημένη, που έχουν σχέση με τον αγιασμό, που έχουν θεωθεί και είναι άνθρωποι του Θεού», τόνισε χαρακτηριστικά ο κ. Ιερώνυμος από τον πανηγυρίζοντα ναό του αγίου Χαραλάμπους όπου προεξήρχε στο αρχιερατικό συλλειτουργό που τελέστηκε με συλλειτουργούς τους επισκόπους Σωζοπόλεως κ. Κυριακό και Μαγνησίας…

[godsopenwound]

Χαχαχα η υπομονή είναι αρετή.

Ποιός τα πιστεύει αυτά, για εμένα είναι βασανιστήριο.... Πες μου κάτι ακόμα, πες μου έστω ένα support item με το οποίο θα βοηθήσω το adc μου

[immortality-13]

Κεφάλαιο 9ο:

«Θα συνεχίσουμε στην επόμενη συνεδρεία μας.» μου λέει χαμογελώντας και, αφού την αποχαιρετήσω, βγαίνω από το γραφείο της.

Μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται αν η γυναίκα αυτή γελάει αληθινά ή από υποχρέωση. Δεν ξέρω. Τώρα που το σκέφτομαι, ποτέ δεν θα μάθω. Δεν θα ξανάρθω, άλλωστε. Η ιδέα να επισκεφτώ κάποιον ψυχολόγο ήταν ανέκαθεν του μπαμπά. Εγώ, απλώς, εκτελούσα εντολές.

Φοράω τα ακουστικά μου και ξεκινάω την διαδρομή μου. Σύντομα, όμως, καταλαβαίνω ότι δεν είμαι πια μόνη μου. Αφαιρώ φανερά ενοχλημένη το δεξί ακουστικό.

«Τι θες, Άγγελε;» ρωτάω εκνευρισμένη.

«Είπα να πω ένα γεια, αφού σε είδα. Πού χάθηκες, Ζωή; Έχω να σε δω μια βδομάδα. Από το πάρτυ. Στο σχολείο δεν έχεις έρθει. Όλα καλά;» με βομβαρδίζει με τις ερωτήσεις του.

«Ναι. Όλα εντάξει.»

«Ανησυχώ. Νοιάζομαι για σένα. Ποτέ δεν έπαψα, ακόμη και αν δεν μιλούσαμε πια.»

Φύγε. Φύγε. Μόνο κακό θα σου κάνω εγώ. Δεν το βλέπεις;

«Άσε με να σε βοηθήσω, σε παρακαλώ.»

«Δεν χρειάζομαι καμία βοήθεια.»

Επικρατεί σιωπή για περίπου ένα λεπτό.

«Τότε γιατί επισκέπτεσαι ψυ��ολόγο;»

«Με παρακολουθείς, Άγγελε;» ρωτάω σαστισμένη ενώ σταματάω απότομα να περπατάω.

«Έτυχε και σε είδα. Δεν είναι κακό, ξέρεις.»

Αυτός ο άνθρωπος πάντα με καταλάβαινε. Ήξερε ακριβώς τι σκεφτόμουν και πώς ένιωθα. Και εγώ, η ανόητη, τον έκανα πέρα. Γιατί; Για τη διασημότητα; Την αναγνώριση; Εν τέλει, μόνο προβλήματα μου προκάλεσαν...

«Νιώθω σαν να σε εκμεταλλεύομαι. Δεν είναι σωστό. Δεν το αξίζεις.» λέω και χαμηλώνω το βλέμμα μου. Ούτε να τον αντικρίσω δεν τολμώ.

Τοποθετεί το δάχτυλό του στο πηγούνι μου και σηκώνει απαλά το κεφάλι μου, ώσπου τα βλέμματά μας συναντώνται.

«Δεν νιώθω να με εκμεταλλεύεσαι. Νιώθω πως έχασες το μονοπάτι σου κάπου στην πορεία και χρειάζεσαι έναν χάρτη για να το ξαναβρείς.»

Και έτσι, ξεκίνησαν όλα. Έτσι ήρθαμε ξανά κοντά. Ήταν αρκετά πεισματάρης. Όσο τον απομάκρυνα, τόσο με πλησίαζε όλον αυτόν τον καιρό. Και, διάολε, ήξερε καλά τα κουμπιά μου. Του επέτρεψα να μπει ξανά στην ζωή μου, προειδοποιώντας τον για κάθε πιθανή συνέπεια. Μέχρι και εκεί, δεν δίστασε. Εγώ όμως, αμφιβάλλω. Γνωρίζω καλά πως τίποτα δεν αλλάζει πια. Έχω πάρει τις αποφάσεις μου και αυτές δεν θα αλλάξουν.

-I13.

[honestlyscentedcollection]

Οι μέρες των Χριστουγέννων πλησιάζουν και η σκέψη πως η καρέκλα σου θα λείπει από το οικογενειακό τραπέζι με στοιχειώνει. Τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς εσένα. Έπρεπε να είχα προετοιμαστεί καλύτερα. Που να ήξερα όμως. Που να ήξερα πως είχες δίκιο όταν μου είχες πει πως χειμώνα δε θα βγάλεις. "Ούτε καν Μαρτιο", μου είχες πει χαρακτηριστικά κι εγώ δακρυσμένη σου ειπα πως《όλα θα πάνε καλά》. Δε ξέρω αν όντως το έλεγα σε σένα ή στον εαυτό μου. Μου κρατούσες τόσο σφιχτά το χέρι εκείνη τη στιγμή και μου έλεγες να μην στεναχωριέμαι. Ακόμα θυμάμαι το χέρι μου μέσα στο χέρι σου, να το κρατάς σφιχτά και να το χαϊδεύεις.

Τοσους μήνες ήμουν εκεί μαζί σου. Σε βοηθούσα παντού, όπου μπορούσα τουλάχιστον για τότε, έκανα τα αδύνατα δυνατά.

Θυμάμαι ένα βράδυ, ήσουν στα καλύτερα σου, είχες περπατήσει αρκετά όλη τη μέρα, και ήμουν πολύ χαρούμενη γιατί νόμιζα πως θα γινόσουν καλύτερα μέρα με τη μέρα. Ήμασταν στη αυλή και πήγαμε κάτσαμε στο σαλόνι για να δούμε τηλεόραση. "Στην υγειά μας βρε παιδιά" το αγαπημένο σου.

Από την επόμενη μέρα και μετα σε πήρε η κατηφόρα. Ο πόνος στη μέση σου γινόταν ανυπόφορος. Δε ήθελες ούτε να σηκωθείς από το κρεβάτι, ούτε να φας. Η γιαγιά σου έφερνε το φαΐ κι εσύ γυρνούσες το κεφάλι σου από την αλλη. Ήσουν κι εσύ πεισματάρης πολύ. Ήρθα εγώ και σε παρακάλεσα να φας για να πάρεις τα φάρμακα σου αλλά δεν ήθελες. Ύστερα από λίγο με φώναξες και αφού σου έδωσα να φας, πήρες τελικά τα φάρμακά σου.

Οι μέρες κυλούσαν επώδυνα για σένα. Σε πήγαμε και σε νοσοκομείο και μετά πάλι σπιτι για να αποφύγουμε τις μετακινήσεις, διότι το μόνο που χρειαζόσουν ήταν ξεκούραση από την τόση ταλαιπωρία. Από την δεύτερη μέρα κιόλας ένιωσες καλύτερα.

Ξέρεις, σε θαύμαζα και ακόμα σε θαυμάζω γι αυτό -παρ'όλο που έφυγες-, γι αυτήν την παιδικότητα σου. Στις πιο δύσκολες στιγμές σου είχες κέφια. Δεν τα παρατούσες ποτέ. Έκανες τα αστεία σου, έβαζες τα τραγούδια σου. Φοβόσουν πάρα πολύ τον θάνατο και φρόντιζες να περνάς την ζωή σου όσο καλύτερα μπορούσες.

Είχα έρθει τη κυριακη (19/02) για να σε δω. Ήσουν πολύ χάλια. Είχα στεναχωρηθεί πάρα πολύ που σε έβλεπα έτσι. Ηξερα πως οι μέρες λιγοστεύουν. Την δευτερα ακόμα χειρότερα τα πράγματα. Την τριτη ήσουν πολύ καλά, μου είχε πει η μαμα μου και θα ερχόμουν την τεταρτη να σε δω, να τα πούμε.

Το ίδιο βράδυ της τριτης δε μπορούσα να κοιμηθώ. Ένας κόμπος είχε δεθεί στο στομάχι μου, άρχισα να δακρύζω μέχρι που πλάνταξα στο κλάμα και με πήρε τηλέφωνο η μαμα. Να ερθουμε να σε δούμε. Το επόμενο πρωί με ξύπνησε ο ήχος του κλαματος . Αυτό που όλοι φοβόμασταν και περιμέναμε, έγινε.

Έφυγες. Μας άφησες. Ξεκουράστηκες και ηρέμησες.

Μα δεν πρόλαβα να σου πω αυτά που ήθελα.

Δεν πρόλαβα να σου πω ένα ευχαριστώ, μια συγγνώμη και ένα τελευταίο σ'αγαπώ.

Ένα ευχαριστώ για όλα όσα μου έμαθες και με βοήθησαν να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Ένα ευχαριστώ για τις στιγμές που μου χάρισες, τις ιστορίες "ζωής" που μου είπες. Ένα ευχαριστώ και για την μπάλα που μου έμαθες να παίζω μαζί σου. Ένα ευχαριστώ για τις στιγμές που δεν ήμουν καλά και προσπαθούσες να μου ανεβάσεις το κέφι, αλλά και ένα ευχαριστώ για όσα μυστικά σου ειπα και κράτησες.

Μα πάνω απ'όλα ένα ευχαριστώ που νιώθω περήφανη για σένα.

Επίσης ένα συγγνώμη για όσες φορές μαλώσαμε και σε στεναχώρησα. Ένα συγγνώμη για τις φορές που δεν ήρθα να σου κάνω παρέα και ένα συγγνώμη για τις φορές που δεν σε άκουσα.

Σε αγαπάω πολύ και μου λείπεις αφάνταστα, παππου μου.

Υ.Γ. Το κοριτσακι σου είναι σε καλά χέρια αφεντικό, του λείπεις

[adverbzine]

Βγες έξω από το δωμάτιο

γράφει η Δήμητρα Μ.

...και μετά σιωπή. Πάντα ακολουθεί σιωπή. Έχεις πει αυτά το λόγια στον εαυτό σου εκατομμύρια φορές, κι όμως κάθε φορά αυτή η φράση καταλήγει να είναι ακόμη ένα ψέμα που δεν λες σε κανέναν άλλο παρά σε εσένα τον ίδιο. 

‘Βγες έξω από το δωμάτιο.’

Διώχνεις αυτή τη σκέψη από το μυαλό σου. Ξανά.

Ανοίγεις τα μάτια σου και κοιτάς γύρω σου. Το παράθυρο είναι ανοιχτό, όπως και οι κουρτίνες. Βλέπεις τις κιτρινωπές αχτίδες του ήλιου να πέφτουν δίπλα σου και να χαϊδεύουν το, κάποτε άσπρο, χαλί, το οποίο έχεις να καθαρίσεις εδώ και πόσους μήνες. Σηκώνεις τα μάτια σου και κοιτάς τον ίδιο τον ήλιο. Τόσο λαμπερός και φωτεινός. Κάποτε ήσουν κι εσύ έτσι, ε; Τι έγινε, λοιπόν; 

Με κάποιες αργές και προσεκτικές κινήσεις βρίσκεσαι καθισμένος στο πάτωμα. Κάνει κρύο, μα το κουμπί για να ανοίξεις την σόμπα είναι τόσο μακριά. Είναι όμως;

Πλησιάζεις τον καθρέπτη του δωματίου σου. Φαίνεται παλιός, με κάποιες ελάχιστες ρωγμές, τις οποίες ίσως να μην παρατηρούσες καν, αν δεν καθόσουν να τον κοιτάξεις για αρκετή ώρα. Χαμογελάς. Μα δεν κοιτάς τον εαυτό σου στα μάτια. Ντρέπεσαι. Πώς έχεις καταλήξει; Τι έχεις γίνει;

‘Είμαι ακόμα ζωντανός…’ ψιθυρίζεις.

Στρέφεις το βλέμμα σου στον τοίχο, τον οποίο είχες βάψει με τόσα χρώματα κάποτε, έτσι, για να σου φτιάχνει την διάθεση. Κάποτε όντως βοηθούσε. Τώρα όμως.. Ειρωνικό, ε; 

Συγκρίνεις την ζωή σου με έναν καμβά. Ένας μεγάλος λευκός καμβάς, ο οποίος στέκεται μπροστά σου, περιμένοντας τον ζωγράφο. Ο ζωγράφος, σαφώς, είσαι εσύ. Ή μάλλον θα έπρεπε να είσαι εσύ. Είχες ήδη τελειώσει το σκίτσο όταν ήρθε κάποιος στον οποίο δεν άρεσε η ζωγραφιά σου. Και τότε αποφάσισε να την αλλάξει. Να σε ‘βοηθήσει’. Μα γιατί τον άφησες; Πώς έχεις καταλήξει; Τι έχεις γίνει;

Βάζεις τα παπούτσια σου και βγαίνεις από το σπίτι. Έτσι, χωρίς λόγο. Απλώς επειδή ήθελες. Ακούς τα πουλιά που κελαηδούν χαρούμενες μελωδίες στα κλαδιά των δέντρων. Ο ζεστός αέρας ακουμπάει το πρόσωπό σου, ενώ περνάει από δίπλα σου. Σηκώνεις το κεφάλι σου και κοιτάς ευθεία. Βλέπεις πολλούς περαστικούς. Άλλοι προχωρούν με γρήγορο βήμα, και άλλοι με αργό. Μα δεν μπορείς να δεις τα πρόσωπά τους. Είναι σαν να θολώνουν όταν πας να τα κοιτάξεις. Το συνειδητοποίησες πριν μία εβδομάδα αυτό.

Νιώθεις αδύναμος, πανικοβάλλεσαι και μπαίνεις τρέχοντας ξανά μέσα στο σπίτι. Έτσι μπράβο. Εδώ νιώθεις ασφαλής. Γυρίζεις στο δωμάτιό σου και κλείνεις την πόρτα, ενώ κάθεσαι ξανά κάτω και κοιτάζεις το πάτωμα, ακούς ένα σιγανό βουητό στα αυτιά σου.

‘Την επόμενη φορά... Θα πάω την επόμενη φορά...’

Ξαφνικά ακούς την πόρτα του δωματίου να ανοίγει. Δεν τολμάς να γυρίσεις πίσω το κεφάλι σου για να κοιτάξεις τι γίνεται. Το βουητό γίνεται όλο και πιο δυνατό. Ανατριχιάζεις και κλείνεις τα μάτια σου. 

‘Α… Ντι… Ο…’

Ένας κρότος ακούστηκε. Το βουητό μεμιάς σταμάτησε και το τελευταίο που άκουσες ήταν μία βολή, ο ήχος της οποίας κόπηκε απότομα. Νιώθεις το σώμα σου να τρέμει ελαφρώς και έναν πόνο στο στήθος σου, ο οποίος όλο και ελαττώνεται. Πέφτεις στο κρύο πάτωμα του δωματίου σου και όλα θολώνουν μπροστά στα μάτια σου. Βλέπεις μία φιγούρα ενός άνδρα με ξανθά μαλλιά και χλωμό δέρμα. Είναι το μόνο που μπορείς να δεις πια. Τα πάντα γύρω σου αρχίζουν να σβήνουν....

‘Ήρθε, λοιπόν, και η δική μου σειρά. Ώστε αυτός είσαι…’

Ανακαλείς εκείνο Το Μήνυμα.

«Έχεις δύο εβδομάδες.»

‘Μα γιατί…’

Προσπαθείς να ανοίξεις τα μάτια σου για μια τελευταία φορά, μα οι απόπειρές σου είναι μάταιες. 

‘Γιατί να το κάνει αυτό..; Όχι… Λάθος.. Γιατί…’

Και τότε, ξαφνικά, κατάλαβες.

Κατάλαβες, πως σπατάλησες τον χρόνο σου άσκοπα. Άφησες τα συναισθήματα, τον φόβο σου, το άγχος και τον θυμό σου να σε τυφλώσουν. Δημιούργησες όλο αυτό το δράμα στο μυαλό σου και υπέφερες δύο ολόκληρες εβδομάδες για το τίποτα.

Δεν κάλεσες την αστυνομία. Δεν γύρισες πίσω στους γονείς σου. Δεν ζήτησες βοήθεια από τους φίλους σου. Δεν ζήτησες βοήθεια από κανέναν. Αφού δεν είσαι κανένας άλλος παρά ένας πεισματάρης υπερήφανος εγωιστής βλάκας.

Ένιωσες τον κόσμο σου να καταρρέει. Δύο ολόκληρες εβδομάδες χαμένες. Οι δύο τελευταίες σου εβδομάδες χαμένες. Και φταις μόνο εσύ. Και κανένας άλλος. Προσπαθείς να ρίξεις το φταίξιμο στον άνδρα.

‘Ποιος νομίζει ότι είναι για να μου στέλνει τέτοιες απειλές δίχως λόγο;’

Φυσικά. Δεν περίμενα τίποτα άλλο.

Φώναξε, ούρλιαξε, ζήτα βοήθεια! Τώρα που μπορείς! Ίσως να μην είναι πια αργά! Τότε, και μόνο τότε θα απελευθερωθείς και θα βγεις έξω από το δωμάτιο.

….

‘Τι ηλίθιος που είμαι… Συγχώρησέ με, μα δεν θα υπάρξει επόμενη φορά..’

Μετά από αυτή τη σκέψη η λάμψη μέσα στα μάτια σου έσβησε για πάντα.

Η Δήμητρα Μ. είναι μαθήτρια του Εργαστηρίου “Φιλαναγνωσία”. Το διήγημα “ Βγες έξω από το δωμάτιο ” γράφτηκε στα πλαίσια του πρότζεκτ “Βγες απ’ το δωμάτιο”.

Artwork από τον Αλέξανδρο Κατακάλο. Μένει στην Καβάλα, αυτοπροσδιορίζεται ως χαμένο μυαλό, κάνει κολαζάκια, γράφει και λίγο μουσική, κάνει και μερικά ποντκαστ.

Επιμελείται η Βασιλική Στρώλη. Είναι από Ξάνθη και έχει σπουδάσει στα Ιωάννινα, διδάσκει δημιουργική γραφή στη Φιλαναγνωσία.

[xionisgr]

ISBN: 978-618-220-845-8 Συγγραφέας: Coleen Hoover Εκδότης: Διόπτρα Σελίδες: 392 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-07-18 Διαστάσεις: 20.5 x 14 Εξώφυλλο: Χαρτόδετο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-618-220-845-8 Συγγραφέας: Coleen Hoover Εκδότης: Διόπτρα Σελίδες: 392 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-07-18 Διαστάσεις: 20.5 x 14 Εξώφυλλο: Χαρτόδετο

[pa-nos]

Το να είμαι ερωτευμένος μαζί σου από εκείνο το βράδυ, να μην σταμάτησα ποτέ να μην σε σκέφτομαι είναι γιατί είσαι όλα αυτά που θέλω, είσαι όλα αυτά που θέλω να φτιάξω. Ήσουν και είσαι όλα αυτά που ψάχνω. Η επιλογή του καλύτερου, η επιλογή όπως σου είχα πει να το φτιάξω μόνος μου μέσα από τις αποτυχίες μου. Αυτό δεν αλλάζει. Ναι είσαι αντιθέσεις είσαι αυτή που θεωρείς δυνατούς άνδρες αυτούς που εκφράζουν τον έρωτα τους για σένα. Ναι είμαι πεισματάρης σε αυτά που θέλω. Ναι σε θέλω δίπλα μου και χεστηκα για τις γνώμες των άλλων. Εγώ θα κάνω αυτό που γουστάρω και αν αυτό είναι να σε θαυμάζω. Πιστος στα μάτια σου εδώ και 3 χρόνια που δεν μιλάμε. ΕΚΕΙΝΗ η μικρή... Και βρέθηκες εσύ γιατι τότε σε γνώρισα, γιατί μέσα από το τσούρμο σε ξεχώρισα.. ένα ζευγάρι μάτια να βλέπουν την ομορφιά σου. Μέσα μου η ελπίδα να το δεις να το διαβάσεις είναι ζωντανή όπως είναι εδώ και χρόνια.