#παραισθήσεις

[reality-breaker]

Ένας ιστότοπος για παλιά κόμιξ / Δύο καινούργια μυθιστορήματα D&D μαζί με την ταινία / Η θεραπεία χειρότερη από την ισπανική γρίπη / Παραισθήσεις παρόμοιες με αυτές στην Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων / Μπλε νήματα στα δόντια θυμάτων από ανθρωποθυσίες των Μάγια / Οι  λυκάνθρωποι-μάγοι της Νοτιοδυτικής Αμερικής / Spec Ops Magazine (guns, lots of guns) / Έργα τέχνης με ανθρώπους παλιότερων εποχών με σύγχρονη τεχνολογία / Εξώφυλλα Ken Kelly για τη σειρά Horseclans / Alfred, Lord Tennyson και προραφαηλικοί / Η κορυφή του sword-and-sorcery / Μια νέα συνέντευξη του Michael Moorcock / Το Θηρίο του Ζεβοντάν / Ονειροβασίες, ελληνικό περιοδικό για φανταστική λογοτεχνία / Massacre at Central High / Χαοτικά όντα / Παρεξηγήσεις για τον Ρομπέν των Δασών / Liminal spaces στο διαδίκτυο

[clinicsharmartia]

[asterosconi]

ημερολόγιο #1

Το αυτομαστίγωμα, ναι αυτό φταίει. Εικονοποιώ τις παραισθήσεις μου και μετενσαρκώνω τους δαίμονές μου στα πιο βολικά άτομα. Όλος αυτός ο πόνος, όλες οι στιγμές που ήθελα να εξαφανιστώ, να γίνω ένα μηδενικό, να βγουν τα μέσα μου έξω και να κυκλοφορώ αιμορραγώντας, σαν να πηγαίνουν χαμένα όταν βάζω τον εαυτό μου σε τέτοιες καταστάσεις. Νιώθω ότι κανένας δεν με πιστεύει όταν λέω ότι εχω πρόβλημα. Πονάει, με πονάω και δεν συγχωρώ ποτέ. Τι είναι να ξέρεις ότι είσαι ώριμος; Πού πάνε όλα όσα θάβουμε μέσα μας; Καλύτερα που δεν μπορούν να με δουν. Πόσο καλύτερα ήταν.

Ό,τι σε σκοτώνει σε κάνει δυνατότερο, λένε. Κι εγώ συνεχίζω κάθε φορά που μαθαίνω κάτι καινούριο, να αισθάνομαι ότι κάτι πέθανε μέσα μου. Ίσως δεν έχω μάθει ακόμα να το σκοτώνω. Ίσως έχω μάθει να θάβω καλύτερα.

Όλοι πονάμε. Κανείς πιο πολύ, κάνεις πιο λίγο, δεν υπάρχει άπειρο συν ένα. Χειρίσου το, χωρίς εμένα, είπες. Αυτό είναι που φοβάμαι όμως, το χωρίς εσένα. Αγάπη είναι να μπορείς να ζήσεις και χωρίς τον άλλον. Έτσι λένε τουλάχιστον. Έχω ξεχάσει να είμαι ώριμη. Θέλει συνεχή τριβή.

-Α

[radium-thelastpath]

Έχω αρχίσει να έχω παραισθήσεις

Σε νιώθω κοντά μου και με τις πέντε αισθήσεις

��ίμαι ένα βήμα πριν να με αφήσεις

Μείνανε μόνο ιδέες και συνειδήσεις

[pareisakti]

Κρίμα που δεν μπορώ να μοιραστώ τις παραισθήσεις μου μαζί σου

Bruh you should see my hallucinations. I'm seeing everything as just fine

[justforbooks]

ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ είχε προγραμματίσει να πάει να δει τη μητέρα του, που έμενε σε συγκρότημα «κοινωνικών κατοικιών» στα προάστια της Ρενς, στη βορειοανατολική Γαλλία. Όταν βγήκε από τον σταθμό του τρένου, της τηλεφώνησε αλλά η μητέρα του δεν απαντούσε. Έφτασε έξω από το διαμέρισμά της, χτύπησε το κουδούνι και από μέσα ακούστηκε η φωνή της: «Έρχομαι, ένα λεπτό». Δεν του άνοιγε όμως. Τελικά κάλεσε την Πυροσβεστική. Όταν οι πυροσβέστες έσπασαν την πόρτα και μπήκε στο διαμέρισμα, η μητέρα του ήταν στο πάτωμα: «Ήταν γυμνή. Απέστρεψα το βλέμμα. Το θέαμα της γυμνής μητέρας, της ηλικιωμένης γυμνής μητέρας, ήταν από μόνο του πολύ ενοχλητικό. Το θέαμα της γυμνής μητέρας πεσμένης στο πάτωμα με το βλέμμα χαμένο, σαν να είχε παραισθήσεις, ήταν ανυπόφορο. Πήρα στα γρήγορα ένα ρούχο από το δωμάτιό της και το έδωσα σ’ έναν από τους πυροσβέστες, ο οποίος κάλυψε το σώμα της». 

Ήταν η κρίσιμη στιγμή. Η μητέρα του δεν μπορούσε πλέον να αυτοεξυπηρετηθεί. Η Μονάδα Φροντίδας Ηλικιωμένων ήταν μονόδρομος. Και μετά από συνεννόηση με τους τρεις αδελφούς του, η 87χρονη μητ��ρα του βρέθηκε σε δημόσιο γηροκομείο, σε μια κωμόπολη τριάντα χιλιόμετρα από τη Ρενς. Την επόμενη μέρα από την εισαγωγή της μητέρας του την πέρασε μαζί της στο δωμάτιο. Έβλεπαν φωτογραφίες από παλιές εκδρομές που οργάνωνε το εργατικό σωματείο της, προσπαθώντας να ανοίξει μικρά ρήγματα και να ανακαλύψει την ταλαιπωρημένη ζωή της. Η μητέρα του ήταν εγκαταλειμμένο παιδί, μεγάλωσε σε ίδρυμα και στα δεκατέσσερά της μπήκε υπηρέτρια σε σπίτια. Μετά έγινε καθαρίστρια κι ύστερα εργάτρια σε εργοστάσιο υαλουργίας. Παντρεύτηκε στα είκοσι, γέννησε τέσσερα αγόρια και έζησε πενήντα πέντε χρόνια με έναν άνδρα που δεν αγαπούσε.

Επτά εβδομάδες μετά την εγκατάστασή της στο γηροκομείο, η μητέρα του πέθανε. Γνώριζε ότι «όποιος μπαίνει σε γηροκομείο, παρά την τελετουργική άρνηση και το παιχνίδι της αμοιβαίας προσποίησης, ξέρει, δεν μπορεί να μην ξέρει, ότι αυτός θα είναι ο τελευταίος τόπος κατοικίας του». Γιατί ο θάνατος ήρθε όμως τόσο γρήγορα; Ο γιατρός τον είχε προειδοποιήσει, από την πρώτη κιόλας μέρα της εισαγωγής της, για το «σύνδρομο παραίτησης». Ενάμιση μήνα μετά την προειδοποίηση αυτή, η μητέρα του είχε πλέον παραιτηθεί. Δεν έτρωγε, δεν έπινε νερό, δεν μιλούσε. Επικοινωνούσε μόνο με τα μάτια. Τη μετέφεραν στη μονάδα παρηγορητικής φροντίδας και ο γιατρός τού ανακοίνωσε, με αμείλικτη βεβαιότητα, ότι η μητέρα του θα πεθάνει μέσα στις επόμενες οκτώ ημέρες. Στο δωμάτιό της είχε αφήσει ένα χαρτί «με λίγες κακογραμμένες αράδες όπου έλεγε πώς θέλει να γίνει η κηδεία της. Δεν άφησε διαθήκη, γιατί δεν υπήρχε τίποτα ν’ αφήσει. Δεν είχε καταθέσεις, ούτε περιουσία: ούτε χρήματα, ούτε κινητά, ούτε ακίνητα».

Μετά το πρώτο αυτοβιογραφικό βιβλίο του, «Επιστροφή στη Ρενς», που είχε εκδοθεί το 2009, ο Γάλλος κοινωνιολόγος Ντιντιέ Εριμπόν (γεν. 1953) γράφει ένα ακόμη αυτοβιογραφικό βιβλίο γύρω από τον θάνατο της μητέρας του, «μιας γυναίκας του λαού». Στο πρώτο του βιβλίο, που κυκλοφορεί επίσης στα ελληνικά από τις εκδόσεις Νήσος, ο Εριμπόν επιστρέφει στη γενέθλια πόλη του, τη Ρενς, μετά τον θάνατο του πατέρα του, για να διερευνήσει τη δική του κοινωνική συνθήκη, που ορίζεται από την κοινωνική καταγωγή του −παιδί της εργατικής τάξης− αλλά και από την ομοφυλοφιλία του. Διερευνά εκεί την ιστορία της οικογένειάς του και του περιβάλλοντος της εργατικής τάξης, τη σεξουαλικότητά του και τους αποκλεισμούς και τη βία που αυτή συνεπάγεται, την κοινωνική ανέλιξή του μέσα από την εκπαίδευση, τις ταυτότητες, τις πολλαπλές μορφές της κυριαρχίας. Στο δεύτερο αυτοβιογραφικό βιβλίο του επιστρέφει και πάλι στη Ρενς για να οδηγήσει τη μητέρα του στο γηροκομείο, όπου αυτή πεθαίνει, να ανατρέξει στη ζωή της, να μιλήσει για τη «συστημική κακομεταχείριση» των ηλικιωμένων στις Μονάδες Φροντίδας, είτε αυτές είναι δημόσιες είτε ιδιωτικές, να διερευνήσει πώς βιώνουν οι γονείς της εργατικής τάξης την κοινωνική άνοδο των παιδιών τους, να μιλήσει για την απώλεια της ιδιότητας του γιου, ειδικά μετά τον θάνατο της μητέρας, και πώς αυτό δημιουργεί ρήξη στην προσωπική ταυτότητα, να εξετάσει τι σημαίνουν οι οικογενειακοί δεσμοί. 

Η αφήγηση του Εριμπόν κινείται από την εμπειρία και την αυτοβιογραφία, από το προσωπικό, το μύχιο και το ιδιωτικό, στον γενικό στοχασμό για τα γηρατειά και τη συνθήκη του γήρατος, συνομιλώντας με τις εμπειρίες αλλά και με τη στοχαστική παραγωγή άλλων συγγραφέων. Θα βρούμε στο βιβλίο του Εριμπόν αναφορές στον Μπέκετ, στον Κουτσί, στον Σολζενίτσιν, στον Σαρτρ, στον Χράμπαλ, στον Φουκό, στον Φίλιπ Ροθ, στον Ζορζ Ντιμπί και σε πολλούς άλλους. Πρέπει να αναφέρουμε οπωσδήποτε τις αναφορές στην Ανί Ερνό, της οποίας το βιβλίο «Μια γυναίκα», για τη μητέρα της, αποτελεί τη φανερή έμπνευση για το βιβλίο του Εριμπόν, αλλά και στον Εντουάρ Λουί, για τον οποίο ο Εριμπόν λειτουργεί ως μέντορας.

Το βιβλίο οργανώνεται σε τέσσερα κεφάλαια. Το πρώτο είναι η οικογενειακή απόφαση για την εισαγωγή της μητέρας στο γηροκομείο. Το δεύτερο είναι η σύντομη ζωή της στο γηροκομείο, οι συνθήκες εγκλεισμού, η παραίτηση, ο θάνατος. Το τρίτο είναι τα μετά τον θάνατο, ιδιαίτερα η συνθήκη του γιου («ήμουν γιος και πλέον δεν είμαι») αλλά και η αναδρομή στη ζωή της μητέρας. Εδώ συναντάμε και την πολιτική διαδρομή των ανθρώπων της εργατικής τάξης, από την αριστερά προς την άκρα δεξιά. Στο τέλος της ζωής της η μητέρα του Ντιντιέ Εριμπόν έμελλε να γίνει ηρωίδα στη θεατρική διασκευή του βιβλίου του γιου της «Επιστροφή στη Ρενς» από τον Τόμας Οστερμάγιερ. Ο Γερμανός σκηνοθέτης τής είχε υποσχεθεί ότι θα την καλούσε στην πρεμιέρα του έργου στο Βερολίνο. Όταν ανέβηκε το έργο, ήταν καθηλωμένη στο κρεβάτι της στο γηροκομείο. 

Η «κατάσταση των γερόντων» ή «η εμπειρία του γήρατος» είναι το θέμα του τέταρτου και τελευταίου μέρους του συναρπαστικού βιβλίου του Ντιντιέ Εριμπόν. Εδώ ο συγγραφέας, «συνομιλώντας» κυρίως με τα βιβλία «Γηρατειά» της Σιμόν ντε Μποβουάρ και «Η μοναξιά των ετοιμοθάνατων» του Νόρμπερτ Ελίας, αυτού του μεγάλου ιστορικού και ανθρωπολόγου του πολιτισμού, προσπαθεί να καταλάβει γιατί το γήρας απουσιάζει ως έννοια από τη φιλοσοφία και την πολιτική θεωρία. «Το γήρας διαφεύγει από το επίπεδο των εννοιών, λες και οι περισσότερες έννοιες της φιλοσοφίας ή της πολιτικής θεωρίας να μην μπορούν ή να μη θέλουν να δουν τα γηρατειά ούτε τους ηλικιωμένους», γράφει ο Ντιντιέ Εριμπόν. «Από πολλές απόψεις τα γηρατειά όχι μόνο παραγκωνίζονται κοινωνικά, αλλά επίσης αποκρύπτονται εννοιολογικά. Στην καλύτερη περίπτωση, εκτοπίζονται σιωπηρά στο επίπεδο της αντίληψης και του συναισθήματος. Δεν έχουν καμία θέση στη σφαίρα της φιλοσοφίας, και σπανιότατα εισχωρούν στο οπτικό πεδίο της θεωρητικής σκέψης». Οι γέροι είναι ένας τεράστιος αριθμός αποκλεισμένων, που θα γίνει ακόμη μεγαλύτερος στις δυτικές κοινωνίες με δεδομένη την αύξηση του προσδόκιμου ζωής.

Πολύ καλή η μετάφραση του Γιάννη Στεφάνου και εξαιρετικά βοηθητικές οι βιβλιογραφικές σημειώσεις του.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[manpetasgr]

ISBN:978-618-07-0223-1 Συγγραφέας: Μισέλ Φάις Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σελίδες: 288 Ημερομηνία Έκδοσης: 2022-11-14 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[kwstasattgr]

ISBN:978-618-07-0223-1 Συγγραφέας: Μισέλ Φάις Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σελίδες: 288 Ημερομηνία Έκδοσης: 2022-11-14 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[hadnews-greece]

Μελέτη: Οι εφιάλτες μπορεί να είναι πρώιμο προειδοποιητικό σημάδι αυτοάνοσου νοσήματος-Οι συχνοί εφιάλτες και οι αυξημένες παραισθήσεις μπορεί να υποδηλώνουν την εμφάνιση αυτοάνοσων νοσημάτων όπως ο συστηματικός ερυθηματώδης λύκος, σύμφωνα με νέα μελέτη. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Κέιμπριτζ και το King’s College του Λονδίνου εξέτασαν 676...

[xionisgr]

Εκδότης: ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ Σειρά: Οδός Τρόμου Συγγραφέας: R.L. Stine Μετάφραση: Αντώνης Καλοκύρης ISBN: 978-618-03-1267-6 Αριθμός Σελίδων: 304 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο Διαστάσεις: 17 Χ 19 Γλώσσα Γραφής: Ελληνικά Έτος Έκδοσης: 26/03/2018

[a078740849aposts]

Εκδότης: ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ Σειρά: Οδός Τρόμου Συγγραφέας: R.L. Stine Μετάφραση: Αντώνης Καλοκύρης ISBN: 978-618-03-1267-6 Αριθμός Σελίδων: 304 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο Διαστάσεις: 17 Χ 19 Γλώσσα Γραφής: Ελληνικά Έτος Έκδοσης: 26/03/2018

[sym12]

Αυτά που ζήσαμε μαζί, έχουνε γίνει παραισθήσεις…

[eccedentesiastmusician]

Λάμψε ήλιε της νεκρής Ελένης.

Η σάρκα αποχαιρέτησε την έκσταση.

Αιώνια κύματα σαρώνουν την ασήκωτη καρδιά.

Σώμα έρημο περίλυπο μέσα στην κάψα του ήλιου.

Κι εδώ στα δώματα η κραυγή μυρίζει ακόμα

τον έρωτα. Γαρίφαλα γαρίφαλα

κηρύχνουν άλλη μια φορά μια ματωμένη ανάσταση.

Το πρόσωπο-αίνιγμα του πάθους ξαναγύρισε.

Ήλιε

λάμψε ήλιε των μηρών των ξάστερων

της ζωντανής Ελένης ω

μετέωρο πνεύμα δικαιοσύνη του φωτός

πυρπόλησε το κέντρο το νωπό των τρομερών κοιλάδων

κι ας ζήσει μόνο ο λόγος ο γυμνός

που ξέρει

ποιές παραισθήσεις ποιά όνειρα ποιές αναμνήσεις αθεράπευτες

ποιά δίψα μ’ έφερε ώς εδώ

τον έρωτα να δέσω και το ποίημα τούτο το παράφορο

με τη νεκρήν Ελένη.

Τάκης Σινόπουλος - Ελένη (1955 - απόσπασμα)

[anti-thesh]

Ένα γιατί αιωρείται

Είναι αλλού.

Ερωτευμένη με άλλους γνωστούς περιπατητές

Με άλλες φωνές

Με άλλες κορμοστασιές

Με άλλες συνήθειες

Είναι οπουδήποτε αλλού,

μα όχι μαζί μου.

Μου μιλάει,

μου μιλάει

για κάθε μικρό και μεγάλο ζήτημα

Πως να σε ακούσω;

Με τι καρδιά;

Αφού γνωρίζω πως πιο πιθανό είναι να βλέπω παραισθήσεις

Παρά να μου αφιερώσεις τις δικές σου αισθήσεις.

[eclecticstarlightblogger]

Τα «φυτά του διαβόλου» που χρησιμοποιούσαν στον μεσαίωνα οι μάγισσες για τα ξόρκια τους

Οι άνθρωποι ανακάλυψαν από νωρίς πως ορισμένα φυτά μπορούν να σκοτώσουν, να κοιμίσουν, να προκαλέσουν παραισθήσεις ή να μεταβάλλουν με οποιοδήποτε τρόπο τη συνηθισμένη τους συμπεριφορά. Και όπως ήταν φυσικό, σε εποχές που επικρατούσαν οι δεισιδαιμονίες και οι προκαταλήψεις, απέδωσαν στα φυτά υπερφυσικές ιδιότητες. Όπως ακριβώς τα λουλούδια με την ευχάριστη μυρωδιά ταυτίστηκαν με τις […] Τα «φυτά…

[thoughtfullyblogger]

Τα «φυτά του διαβόλου» που χρησιμοποιούσαν στον μεσαίωνα οι μάγισσες για τα ξόρκια τους

Οι άνθρωποι ανακάλυψαν από νωρίς πως ορισμένα φυτά μπορούν να σκοτώσουν, να κοιμίσουν, να προκαλέσουν παραισθήσεις ή να μεταβάλλουν με οποιοδήποτε τρόπο τη συνηθισμένη τους συμπεριφορά. Και όπως ήταν φυσικό, σε εποχές που επικρατούσαν οι δεισιδαιμονίες και οι προκαταλήψεις, απέδωσαν στα φυτά υπερφυσικές ιδιότητες. Όπως ακριβώς τα λουλούδια με την ευχάριστη μυρωδιά ταυτίστηκαν με τις […] Τα «φυτά…