#παπαδοπαίδι

[romios-gr]

«Ίσως αυτή να είναι η πρώτη φορά που εκλέγεται κάποιος ανεξάρτητος χωρίς να έχει πίσω του τη παραμικρή σχέση με κάποιο κόμμα, αλλά έχοντας σαν μόνο του όπλο τα social media και τίποτα άλλο», ανέφερε εμφανώς συγκινημένος μετά τα exit polls ο ανεξάρτητος υποψήφιος ευρωβουλευτής, Φειδίας Παναγιώτου. Όπως τόνισε στην πρώτη του αντίδραση μετά την ανακοίνωση των exit polls, σήμ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/kypros_ena-papadopaidi-edose-mia-grothia-sto-politiko-katestimeno/

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-3430-9 Συγγραφέας: Ειρήνη Κατσίπη - Σπυριδάκη Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 200 Ημερομηνία Έκδοσης: 2007-03-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-3430-9 Συγγραφέας: Ειρήνη Κατσίπη - Σπυριδάκη Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 200 Ημερομηνία Έκδοσης: 2007-03-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[astratv]

Deal: Στο επεισόδιο της χρονιάς, το παπαδοπαίδι ανάγκασε τον τραπεζίτη να κάνει τη μεγαλύτερη προσφορά του! (vid) Το παπαδοπαίδι, που έκαψε άθελά του το σπίτι του πριν από έναν χρόνο, μας χάρισε το πιο συγκλονιστικό επεισόδιο της χρονιάς στο Deal -αναγκάζοντας τον τραπεζίτη να κάνει τη μεγαλύτερη προσφορά του!

[maxmaggr]

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: "Δεν μοιάζω με κανέναν, είμαι ο εαυτός μου"

Πηγή εικόνας: paratiritis-news.gr Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης «Το έπ έμοι, ενόσω ζω, και αναπνέω καί σωφρονώ, δεν θα παύσω να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ' έρωτος την φύσιν, καί να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη» Το ανωτέρω αποτελεί το τρίπτυχο της συγγραφικής ταυτότητας του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και του μοναδικού πνευματικού του αποτυπώματος που διατηρείται ανεξίτηλο και διαχρονικά απόλυτα αναγνωρίσιμο στα διηγήματά του.  Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ήταν παρών στον κόσμο τούτο, που τον βίωνε ακολουθώντας μια δική του, ξεχωριστή πατημασιά, αποστασιοποιημένος από το κοινωνικό θεαθήναι  και υπηρετώντας μια καλογερίστικη ζωή, σε μια πολυμορφική Αθήνα προς τα τέλη του 19ου αι., όπου η φουστανέλα συναντούσε στο απέναντι πεζοδρόμιο το φράκο. Μεγαλωμένος στα σπάργανα μιας οικογένειας με τις αρχές της ιεροσύνης του ταπεινού πατέρα του, του παπά Αδαμάντιου, ο Παπαδιαμάν��ης με την ανεπιτήδευτη και έμφυτη συστολή του απελευθερώθηκε με τη γραφή. Μέσα στη γραφή ακολούθησε τα ταπεινά μονοπάτια της αυτογνωσίας, για να ρίξει φως στις σκοτεινές γωνιές της ψυχής του και της κοινωνίας του. Για να έρθει αντιμέτωπος με τους φόβους του, τις προκαταλήψεις, την άγνοια, την αμορφωσιά, αλλά και με την αγωνία, τους πόθους, τις ανη��υχίες των απλών και καθημερινών ανθρώπων της εποχής του. Με μια πνευματική εσωστρέφεια που φθάνει στα όρια του μεταφυσικού καταθέτει την άποψη του μέσα από τους χαρακτήρες και τη νοοτροπία των ηρώων του.  

Αυτοβιογραφικό σημείωμα Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Μουσείο Παπαδιαμάντη(Σκιάθος)   Χαρακτηρίστηκε ως ένας Έλληνας μποέμ, μια εκκεντρική φιγούρα, ένας ιδιόρρυθμος, άνθρωπος των καπηλειών και των τρωγλών. Ο ίδιος ο Παπαδιαμάντης αντέδρασε λέγοντας: «Δεν μοιάζω με κανέναν, είμαι ο εαυτός μου». Απ’ την άλλη,  περιγράφεται ως «μια σιλουέτα με ακατάστατα γενάκια, απεριποίητη περιβολή, λασπωμένα ή κατασκονισμένα υποδήματα, ξεθωριασμένο ημίψηλο, με μια παπαδίστικη κάννα με ασημένια λαβή, μαύρο κορδόνι γύρω από μια ασιδέρωτη λουρίδα, ένα είδος κολάρου, συγκρατώντας με τα χέρια του ένα πανωφόρι που του έπεφτε λίγο μεγάλο». Κατά καιρούς θεωρήθηκε ως ένας λογοτέχνης δύσκολα προσεγγίσιμος, και κατηγορήθηκε κυρίως λόγω της καθαρεύουσάς του, συγκεντρώνοντας εναντίον τους δημοτικιστές της εποχής του, για το «επίπεδο»-δημοσιογραφικό ύφος της γραφής του, που διέπεται από έναν μονοδιάστατο ηθικο-λαογραφικό προσανατολισμό, αλλά και από έναν υπέρμετρο τοπικισμό. Ωστόσο, η αποκαρδιωτική ελληνική πραγματικότητα της χρείας, της αδυναμίας και της εξάρτησης από τους ισχυρούς ξένους για την ικανοποίηση ��ων ελληνικών επιδιώξεων για την πραγματοποίηση μιας μεγαλύτερης Ελλάδας, ευνοούσε τη ρομαντική στοχαστική μελαγχολία, που τον συνέδεε απευθείας με την ελληνική παράδοση και τον βυζαντινό πολιτισμό. Η ρομαντική γραφή του Παπαδιαμάντη αποκαλύπτεται σε μια συγκρατημένη, λιτή και αυστηρή αντίληψη για τη φύση των πραγμάτων, όπως ακριβώς μάς έρχεται μέσω της βυζαντινής εικονογραφίας. Παπαδοπαίδι, άλλωστε, ο ίδιος που γαλουχήθηκε με το εκκλησιαστικό τυπικό και τα κείμενα, τα γραπτά του αποτελούν συνέχεια των αρχαίων, βυζαντινών και μεταβυζαντινών φιλολογικών περιγραφών τόπων και εκφράσεων. Ας σκεφτούμε για λίγο, ότι πολλές φορές το παρελθόν εμφανίζεται αιφνιδιαστικά μπροστά μας μέσα από μια κυρίαρχη επικαιρότητα για να μας θυμίσει, κατά τον Ελύτη, τις πνευματικές σταθερές που συνδέουν το τότε και το τώρα. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι ο Παπαδιαμάντης είναι μια πολυσυνθετική, άκρως ενδιαφέρουσα μορφή που χρήζει περαιτέρω μελετών, ως μια προσωπικότητα που έζησε στην ένδεια και στην κατ’ επιλογή κοινωνική περιθωριοποίηση, μοιράζοντας τη ζωή του ανάμεσα στα καπηλειά και τις εκκλησίες, που το πνεύμα του δεν «αφυδατώθηκε» από τις κακουχίες, και που συνέχιζε να φροντίζει τη γλώσσα και την αφήγηση, τρέφοντας τα όνειρά του και τα δικά μας. Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν στο άρθρο αυτό: Αργυρώ Λουκάκη, Το τοπίο της Σκιάθου στον Παπαδιαμάντη στο www.academia.edu Νίκου Τσούλια, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, μεγάλη Μορφή του νεοελληνικού πολιτισμού στο www.filologikos-istotopos.gr Γιάννη Μπασκόζου, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Ένας μποέμ κοσμοκαλόγερος στο www.tovima.gr Read the full article

[maxmaggreece]

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: "Δεν μοιάζω με κανέναν, είμαι ο εαυτός μου"

Πηγή εικόνας: paratiritis-news.gr Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης «Το έπ έμοι, ενόσω ζω, και αναπνέω καί σωφρονώ, δεν θα παύσω να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ' έρωτος την φύσιν, καί να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη» Το ανωτέρω αποτελεί το τρίπτυχο της συγγραφικής ταυτότητας του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη και του μοναδικού πνευματικού του αποτυπώματος που διατηρείται ανεξίτηλο και διαχρονικά απόλυτα αναγνωρίσιμο στα διηγήματά του.  Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ήταν παρών στον κόσμο τούτο, που τον βίωνε ακολουθώντας μια δική του, ξεχωριστή πατημασιά, αποστασιοποιημένος από το κοινωνικό θεαθήναι  και υπηρετώντας μια καλογερίστικη ζωή, σε μια πολυμορφική Αθήνα προς τα τέλη του 19ου αι., όπου η φουστανέλα συναντούσε στο απέναντι πεζοδρόμιο το φράκο. Μεγαλωμένος στα σπάργανα μιας οικογένειας με τις αρχές της ιεροσύνης του ταπεινού πατέρα του, του παπά Αδαμάντιου, ο Παπαδιαμάντης με την ανεπιτήδευτη και έμφυτη συστολή του απελευθερώθηκε με τη γραφή. Μέσα στη γραφή ακολούθησε τα ταπεινά μονοπάτια της αυτογνωσίας, για να ρίξει φως στις σκοτεινές γωνιές της ψυχής του και της κοινωνίας του. Για να έρθει αντιμέτωπος με τους φόβους του, τις προκαταλήψεις, την άγνοια, την αμορφωσιά, αλλά και με την αγωνία, τους πόθους, τις ανησυχίες των απλών και καθημερινών ανθρώπων της εποχής του. Με μια πνευματική εσωστρέφεια που φθάνει στα όρια του μεταφυσικού καταθέτει την άποψη του μέσα από τους χαρακτήρες και τη νοοτροπία των ηρώων του.  

Αυτοβιογραφικό σημείωμα Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Μουσείο Παπαδιαμάντη(Σκιάθος)   Χαρακτηρίστηκε ως ένας Έλληνας μποέμ, μια εκκεντρική φιγούρα, ένας ιδιόρρυθμος, άνθρωπος των καπηλειών και των τρωγλών. Ο ίδιος ο Παπαδιαμάντης αντέδρασε λέγοντας: «Δεν μοιάζω με κανέναν, είμαι ο εαυτός μου». Απ’ την άλλη,  περιγράφεται ως «μια σιλουέτα με ακατάστατα γενάκια, απεριποίητη περιβολή, λασπωμένα ή κατασκονισμένα υποδήματα, ξεθωριασμένο ημίψηλο, με μια παπαδίστικη κάννα με ασημένια λαβή, μαύρο κορδόνι γύρω από μια ασιδέρωτη λουρίδα, ένα είδος κολάρου, συγκρατώντας με τα χέρια του ένα πανωφόρι που του έπεφτε λίγο μεγάλο». Κατά καιρούς θεωρήθηκε ως ένας λογοτέχνης δύσκολα προσεγγίσιμος, και κατηγορήθηκε κυρίως λόγω της καθαρεύουσάς του, συγκεντρώνοντας εναντίον τους δημοτικιστές της εποχής του, για το «επίπεδο»-δημοσιογραφικό ύφος της γραφής του, που διέπεται από έναν μονοδιάστατο ηθικο-λαογραφικό προσανατολισμό, αλλά και από έναν υπέρμετρο τοπικισμό. Ωστόσο, η αποκαρδιωτική ελληνική πραγματικότητα της χρείας, της αδυναμίας και της εξάρτησης από τους ισχυρούς ξένους για την ικανοποίηση των ελληνικών επιδιώξεων για την πραγματοποίηση μιας μεγαλύτερης Ελλάδας, ευνοούσε τη ρομαντική στοχαστική μελαγχολία, που τον συνέδεε απευθείας με την ελληνική παράδοση και τον βυζαντινό πολιτισμό. Η ρομαντική γραφή του Παπαδιαμάντη αποκαλύπτεται σε μια συγκρατημένη, λιτή και αυστηρή αντίληψη για τη φύση των πραγμάτων, όπως ακριβώς μάς έρχεται μέσω της βυζαντινής εικονογραφίας. Παπαδοπαίδι, άλλωστε, ο ίδιος που γαλουχήθηκε με το εκκλησιαστικό τυπικό και τα κείμενα, τα γραπτά του αποτελούν συνέχεια των αρχαίων, βυζαντινών και μεταβυζαντινών φιλολογικών περιγραφών τόπων και εκφράσεων. Ας σκεφτούμε για λίγο, ότι πολλές φορές το παρελθόν εμφανίζεται αιφνιδιαστικά μπροστά μας μέσα από μια κυρίαρχη επικαιρότητα για να μας θυμίσει, κατά τον Ελύτη, τις πνευματικές σταθερές που συνδέουν το τότε και το τώρα. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι ο Παπαδιαμάντης είναι μια πολυσυνθετική, άκρως ενδιαφέρουσα μορφή που χρήζει περαιτέρω μελετών, ως μια προσωπικότητα που έζησε στην ένδεια και στην κατ’ επιλογή κοινωνική περιθωριοποίηση, μοιράζοντας τη ζωή του ανάμεσα στα καπηλειά και τις εκκλησίες, που το πνεύμα του δεν «αφυδατώθηκε» από τις κακουχίες, και που συνέχιζε να φροντίζει τη γλώσσα και την αφήγηση, τρέφοντας τα όνειρά του και τα δικά μας. Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν στο άρθρο αυτό: Αργυρώ Λουκάκη, Το τοπίο της Σκιάθου στον Παπαδιαμάντη στο www.academia.edu Νίκου Τσούλια, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, μεγάλη Μορφή του νεοελληνικού πολιτισμού στο www.filologikos-istotopos.gr Γιάννη Μπασκόζου, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Ένας μποέμ κοσμοκαλόγερος στο www.tovima.gr Read the full article

[istologiolavaron]

Μήπως είναι ο Πατριάρχης Κύριλλος, ο επικεφαλής της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο μοναδικός άνθρωπος που θα μπορούσε να πείσει τον Πούτιν να ανοίξει αυτή την πόρτα; Ο Άγιος Πατέρας κουνάει το κεφάλι του και λέει: «Μίλησα με τον Κύριλλο για σαράντα λεπτά στο Zoom. Τα πρώτα είκοσι λεπτά διάβασε από ένα χαρτί που κρατούσε στο χέρι του όλους τους λόγους που δικαιολογούν τη ρωσική εισβολή. Τον άκουσα και μετά απάντησα: Δεν καταλαβαίνω τίποτα από όλα αυτά. Αδελφέ, δεν είμαστε κρατικοί κληρικοί, δεν πρέπει να μιλάμε τη γλώσσα της πολιτικής, αλλά τη γλώσσα του Ιησού. Είμαστε ποιμένες του ίδιου ιερού ποιμνίου του Θεού. Για το λόγο αυτό πρέπει να αναζητήσουμε έναν δρόμο προς την ειρήνη, πρέπει να σταματήσουμε τις μάχες. Ένας Πατριάρχης δεν μπορεί να χαμηλώσει τον εαυτό του για να γίνει το παπαδοπαίδι του Πούτιν. Είχα μια συνάντηση μαζί του, προγραμματισμένη για τις 14 Ιουνίου, στην Ιερουσαλήμ. Θα ήταν το δεύτερο πρόσωπο με πρόσωπο, καμία σχέση με τον πόλεμο. Αλλά το ακυρώσαμε, συμφωνήσαμε ότι θα μπορούσε να στείλει λάθος μήνυμα». Πηγή: https://orthodoxia.info/news/o-papas-fragkiskos-apokalypse-toys-fov/ https://www.instagram.com/p/CdMxQjHIK8d/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[breakingnewslive-gr]

Το παπαδοπαίδι που πολέμησε με το Iσλαμικό Κράτος στη Συρία (βίντεο)

Με τα μπλε μάτια, τα καστανά μαλλιά και ένα χαμόγελο που ακτινοβολεί, ο μικρός Μικέλ Ντελεφορτρί (Michael Delefortrie) είχε όλα εκείνα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά που θα περίμενε κανείς να έχει ένα αγγελικό παπαδοπαίδι. Και τα πράγματα ήταν ακριβώς έτσι… http://breakingnewslive.net/gr/news/to-papadopaidi-poy-polemhse-me-to-islamiko-kratos-sth-syria-binteo?uid=169423&utm_source=dlvr.it&utm_medium=tumblr

[epikairocom]

Η πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και το ποίημα για το… Βατοπέδι

Η αθωωτική απόφαση για την υπόθεση του Βατοπεδίου αλλά και η Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης ενέπνευσαν την πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Ηρώ Διώτη, η οποία αποφάσισε να μοιραστεί μέσω του λογαριασμού της στο Facebook ένα ποίημα.

Τίτλος του είναι «Παγκόσμια Ημέρα της Αντιποίησης» και το ποίημα έχει ως εξής:

«Ήμουνα παπαδοπαίδι,

Έμενα στο Βατοπέδι

Μα βαρέθηκα τα ίδια

Μόνο ελιές, ζοχοί κι αντίδια

Προσκυνήματα και ύμνοι-

Μου γουστάρισε μια λίμνη

Διάλεξα λοιπόν στο χάρτη,

Μια για τη δική μου πάρτη

Είπα να ναι η Βιστωνίδα

Θάμπωσα μόλις την είδα

Τι κι αν είν του δημοσίου;

Τώρα έγινε του Αγίου..

Μα σκοπό κακό δεν είχα

Γλίστρησα στο παρατρίχα

Αθωώθηκα γατάκια

Τα μαλλιά μου κοτσιδάκια

Η αλήθεια είναι μία,

Να το λέμε ως αξία

Έχουμε εμπιστοσύνη

Ζήτω η Δικαιοσύνη!»

from epikairo.com http://ift.tt/2namyAX

[astratv]

Ρωσία: Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία κατά του Πάπα μετά τη δήλωση για τον Κύριλλο και το «παπαδοπαίδι του Πούτιν»

Ρωσία: Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία κατά του Πάπα μετά τη δήλωση για τον Κύριλλο και το «παπαδοπαίδι του Πούτιν»

Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία επέκρινε σήμερα τον Πάπα Φραγκίσκο για το λαθεμένο ύφος που χρησιμοποίησε κατά την χθεσινή του συνέντευξη του στην ιταλική εφημερίδα Corriere Della Sera, στην οποία είπε στον Πατριάρχη Κύριλλο να μην γίνει το «παπαδοπαίδι» του Κρεμλίνου. Το Πατριαρχείο Μόσχας επέστησε την προσοχή στο Βατικανό ότι τέτοιου είδ��υς δηλώσεις μπορεί να πλήξουν τον διάλογο μεταξύ των…

[maxmaggreece]

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, μια σπουδαία μορφή της Ελληνικής λογοτεχνίας

Στις 4 Μαρτίου 1851 γεννιέται στη Σκιάθο ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ήταν διηγηματογράφος, ποιητής, δημοσιογράφος, και μεταφραστής, ενώ τα έργα του δημοσιεύθηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής. Ο πατέρας του ήταν ιερέας και από μικρή ηλικία είχε εξοικειωθεί με τα εκκλησιαστικά ζητήματα, ενώ, όπως φαίνεται στο έργο του, δεχόταν την απόρριψη των παιδιών στο νησί του και αυτό του προκαλούσε θλίψη. «Μὲ ἐμίσουν διότι ἤμην παπαδοπαίδι. Ἐκεῖνοι ἦσαν τέκνα ναυτικῶν, πορθμέων, ναυπηγῶν, γεωργῶν. Οἱ πατέρες ἐθαλασσοπνίγοντο ἢ ἵδρωναν πολὺ γιὰ νὰ βγάλουν τὸ ψωμί, καὶ οἱ υἱοὶ τὸ εἶχον διὰ καύχημα. Καὶ ��ιὰ τοῦτο ἐμὲ μ ̓ ἐπεριφρονοῦσαν» Πήγε στο Ελληνικόν Σχολείον (το Δημοτικό της εποχής) στη Σκιάθο, ενώ για την ολοκλήρωση των σπουδών του μετέβει στη Σκόπελο, στη Χαλκίδα και στον Πειραιά. Πριν ολοκληρώσει το σχολείο επισκέφτηκε το Άγιο Όρος, όπου διέμεινε για μερικούς μήνες. Το 1873, γυρνώντας από το Άγιο Όρος πήγε στην Αθήνα, όπου φοίτησε στο Γυμνάσιο, εν συνεχεία στη Βαρβάκειο Σχολή και έπειτα γράφτηκε στη Φιλοσοφική σχολή, την οποία ωστόσο ποτέ δεν τελείωσε.

Πηγή εικόνας : astros-kynourianews.gr Κατά την διάρκεια των σπουδών του, η οικονομική δυσπραγία τον ανάγκαζε συχνά να αναζητά την οικονομική στήριξη του πατέρα του, αναφέροντας συχνά, όπως φαίνεται από την μεταξύ τους αλληλογραφία, τα προσωπικά του έξοδα. Μια πράξη που του  δημιουργούσε αισθήματα ενοχής και αμηχανίας: «Πιστεύετε, ὅτι ἐκ τῶν 60 ἐκείνων δραχμῶν δὲν μοὶ ἔμειναν σήμερον, τὴν στιγμὴν καθ ̓ ἣν σᾶς γράφω, παρὰ δέκα;Ὁ λογαριασμός μου τὸ δεικνύει: 7 Δραχμὰς ἐχρεώστουν εἰς ἓν Ξενοδοχεῖον.10 δραχμαὶ εἰς ἐνοίκιον 20 Δβρ. - 20 Ἰαν.7:50 εἰς ἓν ζεῦγος παπουτσίων.10 δραχμαὶ εἰς τὸν Σωτήριον, ἀπέναντι τοῦ πρὸς αὐτὸν χρέους μου.2 δρχ. εἰς μικρὰς ἄλλας πιστώσεις. - 36,50 τὸ ὅλον.Ἔμειναν ἄρα 23:50, ἐξ ὧν, ὡς βλέπετε, ἐδαπανήθησαν πολλαὶ εἰς διάστημα ἡμερῶν ὀλίγων. Τί τὰ θέλετε, ὁμολογῶ, ὡς ὡμολόγουν, ὅτι δὲν εἶμαι διόλου οἰκονόμος, καὶ τοῦτο εἶναι εἷς ἐκ τῶν λόγων οἵτινες μὲ ἔπεισαν νὰ τὸ ῥίξω σχεδὸν ἔξω κατ᾿ ἀρχάς, διότι ἐπερίμενον ἀνάλογον ἀπάντησιν εἰς τὴν ἀπὸ 1 Ἰανουαρίου ἐπιστολήν μου.» Μετά τον θάνατο του πατέρα του εργάστηκε ως δημοσιογράφος και μεταφραστής και με τα ελάχιστα χρήματα που κέρδιζε προσπαθούσε να ενισχύσει την οικογένειά του. Ο μισθός του αυξήθηκε την εποχή που ξεκίνησε να γράφει στην εφημερίδα "Ακρόπολη", αλλά συνέχισε να ζει ασκητικά και συγχρόνως σπαταλώντας άσκοπα τα χρήματα που έπαιρνε. Επέλεγε να ζει μοναχικά και προσηλωμένος στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τη λειτουργική παράδοσή της. Σημειώνει: “Εγώ είμαι τέκνον γνήσιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εκπροσωπουμένης υπό των επισκόπων της. Εάν δε τυχόν πολλοί τούτων είναι αμαρτωλοί, αρμόδια να κρίνη είναι μόνη η Εκκλησία, και μόνον το άπειρον έλεος του Θεού ημείς πρέπει να επικαλώμεθα. Το κύρος και την ενότητα της Εκκλησίας ημείς δεν τα συγχέομεν με τας αμαρτίας των προσώπων” Κατά τον Ν. Τριανταφυλλόπουλο, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γνώριζε την Αγία Γραφή και τα λοιπά εκκλησιαστικά βιβλία, ιδιαίτερα την υμνογραφία «καλύτερα από την παλάμη του». Το 1908 αποφάσισε να επιστρέψει στην Σκιάθο. Στο νησί του συνέχισε να εργάζεται ως μεταφραστής σχεδόν μέχρι τον θάνατό του, τον Ιανουάριο του 1911.

Πηγή εικόνας: webradio.ert.gr Αξιοσημείωτο είναι ότι μέχρι τον θάνατό του δεν είχε εκδοθεί κανένα έργο του παρά μονάχα στα περιοδικά και τις εφημερίδες της εποχής, κάποια από τα οποία, δυστυχώς, έχουν χαθεί. Επιπλέον, ελάχιστα χειρόγραφα του Παπαδιαμάντη διασώζονται, τα οποία είναι ιδιαιτέρως δυσνόητα λόγω του γραφικού του χαρακτήρα. Μετά τον θάνατό του, το 1912, ο οίκος Φέξη εξέδωσε το έργο του ��ε 11 τόμους, ενώ το 1924, ο Ελευθερουδάκης εξέδωσε τα Άπαντα του Παπαδιαμάντη, στα οποία συμπεριλαμβανόταν και αρκετά ανέκδοτα έργα του. Μετά τον Β´ Παγκόσμιο το 1954, έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη συλλογή του έργου του Παπαδιαμάντη σε 5 τόμους από τον Βαλέτα.

Πηγή Εικόνας : blog.plaisio.gr Τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη ξεπερνούν τα 200, αλλά δεν έχουν όλα την ίδια λογοτεχνική αξία. Όλα σχεδόν περιγράφουν περιστατικά και ανθρώπινους τύπους του νησιού του,  αποδεικνύοντας τη νοσταλγία που νιώθει ο συγγραφέας. Επίσης, πολύ συχνά στα διηγήματά του, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης υμνεί τη φύση και μέσω της φύσης ανάγεται στον Δημιουργό, ενώ συγχρόνως επικρίνει όσους φτάνουν σε σημείο να λατρέψουν τη φύση περισσότερο από τον Δημιουργό της. «Μικροί ἀκούσιοι εἰδωλολάτρες διασώζοντες κατόπιν τόσων αἰώνων ἀσυνείδητον τὴν λατρείαν τῆς φύσεως». Το έργο του Παπαδιαμαντη, από την εποχή του ως και σήμερα γίνεται πολλές φορές στόχος της κριτικής, που έφτανε άλλοτε ως το υπερβολικό εγκώμιο και θαυμασμό και άλλοτε ως την υποτίμηση.

Πηγή Εικόνας : pemptousia.gr Στη γλώσσα ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης δεν έκανε το αποφασιστικό βήμα από την καθαρεύουσα στη δημοτική. Η καθαρεύουσά του, ωστόσο είναι ιδιότυπη. Ο Παπαδιαμάντης, όπως σημειώνει ο Λίνος Π��λίτης, χρησιμοποιεί στους διαλόγους του την ομιλούμενη λαϊκή γλώσσα, συχνά με τους σκιαθιτικους ιδιωματισμούς. Κατά την αφήγηση χρησιμοποιεί από την μια την καθαρεύουσα με προσμείξεις στοιχείων της δημοτικής και από την άλλη την αυστηρή καθαρεύουσα, την παραδομένη από την προηγούμενη γενιά. Σημερα, η αυξανόμενη βιβλιογραφία για τον σπουδαίο λογοτέχνη και το έργο του παρουσιάζει μια εκπληκτική δυναμική, μολονότι η καθαρεύουσα που χρησιμοποιεί αποξενώνει κάποιες φορές τους αναγνώστες του.

Βιβλιογραφία Βαλέτας Γ., Παπαδιαμάντης. Η ζωή-το έργο-η εποχή του, εκδ. Βίβλος, Αθήνα 1957. Ελύτης Οδ., "Η μαγεία του Παπαδιαμάντη", εκδ. Υψιλον, Αθήνα 1996. Νιρβάνας Π., Το έργον του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, τ. Εισαγωγή στην πεζογραφία του Παπαδιαμάντη. Επιλογή κριτικών κειμένων, επιμ. Γ. Φαρίνου-Μαλαματάρη, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2005. Παπαδιαμάντης Αλ., «Τα Δαιμόνια στο ρέμα», Άπαντα, τ. 3, σελ. 237-248. Παπαδιαμάντης Αλ., Αλληλογραφία, επιμ. Ν. Τριανταφυλλόπουλος, εκδ. Δόμος, Αθήνα 1992. Παπαδιαμάντης Αλ., Σκοτεινά Παραμύθια, εισαγωγή-επιλογή διηγημάτων- σχόλια Στρατή Πασχάλη, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2001. Πυργιωτάκης Γ., Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο αλλοδαπός της Αθήνας, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2003. Πολίτης Λ., Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, εκδ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2010. Στεφανάκη Γ., Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. ο Μυστικός του Αιγαίου, ο περιοδικό H Λέξη, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911), αφιέρωμα, τεύχος 162 , Μάρτης-Απρίλης 2001, Αθήνα. https://www.papadiamantis.org/ Περισσότερη βιβλιογραφία για τον Αλ. Παπαδιαμάντης μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ   Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: neakriti.gr Read the full article

[maxmaggr]

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, μια σπουδαία μορφή της Ελληνικής λογοτεχνίας

Στις 4 Μαρτίου 1851 γεννιέται στη Σκιάθο ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ήταν διηγηματογράφος, ποιητής, δημοσιογράφος, και μεταφραστής, ενώ τα έργα του δημοσιεύθηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής. Ο πατέρας του ήταν ιερέας και από μικρή ηλικία είχε εξοικειωθεί με τα εκκλησιαστικά ζητήματα, ενώ, όπως φαίνεται στο έργο του, δεχόταν την απόρριψη των παιδιών στο νησί του και αυτό του προκαλούσε θλίψη. «Μὲ ἐμίσουν διότι ἤμην παπαδοπαίδι. Ἐκεῖνοι ἦσαν τέκνα ναυτικῶν, πορθμέων, ναυπηγῶν, γεωργῶν. Οἱ πατέρες ἐθαλασσοπνίγοντο ἢ ἵδρωναν πολὺ γιὰ νὰ βγάλουν τὸ ψωμί, καὶ οἱ υἱοὶ τὸ εἶχον διὰ καύχημα. Καὶ διὰ τοῦτο ἐμὲ μ ̓ ἐπεριφρονοῦσαν» Πήγε στο Ελληνικόν Σχολείον (το Δημοτικό της εποχής) στη Σκιάθο, ενώ για την ολοκλήρωση των σπουδών του μετέβει στη Σκόπελο, στη Χαλκίδα και στον Πειραιά. Πριν ολοκληρώσει το σχολείο επισκέφτηκε το Άγιο Όρος, όπου διέμεινε για μερικούς μήνες. Το 1873, γυρνώντας από το Άγιο Όρος πήγε στην Αθήνα, όπου φοίτησε στο Γυμνάσιο, εν συνεχεία στη Βαρβάκειο Σχολή και έπειτα γράφτηκε στη Φιλοσοφική σχολή, την οποία ωστόσο ποτέ δεν τελείωσε.

Πηγή εικόνας : astros-kynourianews.gr Κατά την διάρκεια των σπουδών του, η οικονομική δυσπραγία τον ανάγκαζε συχνά να αναζητά την οικονομική στήριξη του πατέρα του, αναφέροντας συχνά, όπως φαίνεται από την μεταξύ τους αλληλογραφία, τα προσωπικά του έξοδα. Μια πράξη που του  δημιουργούσε αισθήματα ενοχής και αμηχανίας: «Πιστεύετε, ὅτι ἐκ τῶν 60 ἐκείνων δραχμῶν δὲν μοὶ ἔμειναν σήμερον, τὴν στιγμὴν καθ ̓ ἣν σᾶς γράφω, παρὰ δέκα;Ὁ λογαριασμός μου τὸ δεικνύει: 7 Δραχμὰς ἐχρεώστουν εἰς ἓν Ξενοδοχεῖον.10 δραχμαὶ εἰς ἐνοίκιον 20 Δβρ. - 20 Ἰαν.7:50 εἰς ἓν ζεῦγος παπουτσίων.10 δραχμαὶ εἰς τὸν Σωτήριον, ἀπέναντι τοῦ πρὸς αὐτὸν χρέους μου.2 δρχ. εἰς μικρὰς ἄλλας πιστώσεις. - 36,50 τὸ ὅλον.Ἔμειναν ἄρα 23:50, ἐξ ὧν, ὡς βλέπετε, ἐδαπανήθησαν πολλαὶ εἰς διάστημα ἡμερῶν ὀλίγων. Τί τὰ θέλετε, ὁμολογῶ, ὡς ὡμολόγουν, ὅτι δὲν εἶμαι διόλου οἰκονόμος, καὶ τοῦτο εἶναι εἷς ἐκ τῶν λόγων οἵτινες μὲ ἔπεισαν νὰ τὸ ῥίξω σχεδὸν ἔξω κατ᾿ ἀρχάς, διότι ἐπερίμενον ἀνάλογο�� ἀπάντησιν εἰς τὴν ἀπὸ 1 Ἰανουαρίου ἐπιστολήν μου.» Μετά τον θάνατο του πατέρα του εργάστηκε ως δημοσιογράφος και μεταφραστής και με τα ελάχιστα χρήματα που κέρδιζε προσπαθούσε να ενισχύσει την οικογένειά του. Ο μισθός του αυξήθηκε την εποχή που ξεκίνησε να γράφει στην εφημερίδα "Ακρόπολη", αλλά συνέχισε να ζει ασκητικά και συγχρόνως σπαταλώντας άσκοπα τα χρήματα που έπαιρνε. Επέλεγε να ζει μοναχικά και προσηλωμένος στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τη λειτουργική παράδοσή της. Σημειώνει: “Εγώ είμαι τέκνον γνήσιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εκπροσωπουμένης υπό των επισκόπων της. Εάν δε τυχόν πολλοί τούτων είναι αμαρτωλοί, αρμόδια να κρίνη είναι μόνη η Εκκλησία, και μόνον το άπειρον έλεος του Θεού ημείς πρέπει να επικαλώμεθα. Το κύρος και την ενότητα της Εκκλησίας ημείς δεν τα συγχέομεν με τας αμαρτίας των προσώπων” Κατά τον Ν. Τριανταφυλλόπουλο, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γνώριζε την Αγία Γραφή και τα λοιπά εκκλησιαστικά βιβλία, ιδιαίτερα την υμνογραφία «καλύτερα από την παλάμη του». Το 1908 αποφάσισε να επιστρέψει στην Σκιάθο. Στο νησί του συνέχισε να εργάζεται ως μεταφραστής σχεδόν μέχρι τον θάνατό του, τον Ιανουάριο του 1911.

Πηγή εικόνας: webradio.ert.gr Αξιοσημείωτο είναι ότι μέχρι τον θάνατό του δεν είχε εκδοθεί κανένα έργο του παρά μονάχα στα περιοδικά και τις εφημερίδες της εποχής, κάποια από τα οποία, δυστυχώς, έχουν χαθεί. Επιπλέον, ελάχιστα χειρόγραφα του Παπαδιαμάντη διασώζονται, τα οποία είναι ιδιαιτέρως δυσνόητα λόγω του γραφικού του χαρακτήρα. Μετά τον θάνατό του, το 1912, ο οίκος Φέξη εξέδωσε το έργο του σε 11 τόμους, ενώ το 1924, ο Ελευθερουδάκης εξέδωσε τα Άπαντα του Παπαδιαμάντη, στα οποία συμπεριλαμβανόταν και αρκετά ανέκδοτα έργα του. Μετά τον Β´ Παγκόσμιο το 1954, έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη συλλογή του έργου του Παπαδιαμάντη σε 5 τόμους από τον Βαλέτα.

Πηγή Εικόνας : blog.plaisio.gr Τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη ξεπερνούν τα 200, αλλά δεν έχουν όλα την ίδια λογοτεχνική αξία. Όλα σχεδόν περιγράφουν περιστατικά και ανθρώπινους τύπους του νησιού του,  αποδεικνύοντας τη νοσταλγία που νιώθει ο συγγραφέας. Επίσης, πολύ συχνά στα διηγήματά του, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης υμνεί τη φύση και μέσω της φύσης ανάγεται στον Δημιουργό, ενώ συγχρόνως επικρίνει όσους φτάνουν σε σημείο να λατρέψουν τη φύση περισσότερο από τον Δημιουργό της. «Μικροί ἀκούσιοι εἰδωλολάτρες διασώζοντες κατόπιν τόσων αἰώνων ἀσυνείδητον τὴν λατρείαν τῆς φύσεως». Το έργο του Παπαδιαμαντη, από την εποχή του ως και σήμερα γίνεται πολλές φορές στόχος της κριτικής, που έφτανε άλλοτε ως το υπερβολικό εγκώμιο και θαυμασμό και άλλοτε ως την υποτίμηση.

Πηγή Εικόνας : pemptousia.gr Στη γλώσσα ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης δεν έκανε το αποφασιστικό βήμα από την καθαρεύουσα στη δημοτική. Η καθαρεύουσά του, ωστόσο είναι ιδιότυπη. Ο Παπαδιαμάντης, όπως σημειώνει ο Λίνος Πολίτης, χρησιμοποιεί στους διαλόγους του την ομιλούμενη λαϊκή γλώσσα, συχνά με τους σκιαθιτικους ιδιωματισμούς. Κατά την αφήγηση χρησιμοποιεί από την μια την καθαρεύουσα με προσμείξεις στοιχείων της δημοτικής και από την άλλη την αυστηρή καθαρεύουσα, την παραδομένη από την προηγούμενη γενιά. Σημερα, η αυξανόμενη βιβλιογραφία για τον σπουδαίο λογοτέχνη και το έργο του παρουσιάζει μια εκπληκτική δυναμική, μολονότι η καθαρεύουσα που χρησιμοποιεί αποξενώνει κάποιες φορές τους αναγνώστες του.

Βιβλιογραφία Βαλέτας Γ., Παπαδιαμάντης. Η ζωή-το έργο-η εποχή του, εκδ. Βίβλος, Αθήνα 1957. Ελύτης Οδ., "Η μαγεία του Παπαδιαμάντη", εκδ. Υψιλον, Αθήνα 1996. Νιρβάνας Π., Το έργον του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, τ. Εισαγωγή στην πεζογραφία του Παπαδιαμάντη. Επιλογή κριτικών κειμένων, επιμ. Γ. Φαρίνου-Μαλαματάρη, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2005. Παπαδιαμάντης Αλ., «Τα Δαιμόνια στο ρέμα», Άπαντα, τ. 3, σελ. 237-248. Παπαδιαμάντης Αλ., Αλληλογραφία, επιμ. Ν. Τριανταφυλλόπουλος, εκδ. Δόμος, Αθήνα 1992. Παπαδιαμάντης Αλ., Σκοτεινά Παραμύθια, εισαγωγή-επιλογή διηγημάτων- σχόλια Στρατή Πασχάλη, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2001. Πυργιωτάκης Γ., Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο αλλοδαπός της Αθήνας, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2003. Πολίτης Λ., Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, εκδ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τρ��πέζης, Αθήνα 2010. Στεφανάκη Γ., Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. ο Μυστικός του Αιγαίου, ο περιοδικό H Λέξη, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911), αφιέρωμα, τεύχος 162 , Μάρτης-Απρίλης 2001, Αθήνα. https://www.papadiamantis.org/ Περισσότερη βιβλιογραφία για τον Αλ. Παπαδιαμάντης μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ   Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: neakriti.gr Read the full article

[maxmaggr]

Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν: Ο συγγραφέας του αιώνα

  O J.R.R Tolkien (Τόλκιν) ήταν για πολλά χρόνια ένας απλός καθηγητής αγγλικών, μέχρι που δημιούργησε έναν καινούργιο φανταστικό κόσμο, γεμάτο περιπέτειες και δραματικούς χαρακτήρες. Τα βιβλία του, που στη συνέχεια γυρίστηκαν και ως ταινίες, αποτελούν διαμάντια της συγγραφικής και κινηματογραφικής υστεροφημίας της γενιάς μας. Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ο τρόπος που ήρθαν στη ζωή αυτά τα αριστουργήματα. Ο Τόλκιν ξεκίνησε τις μυθικές ιστορίες στη "μέση γη (middle earth)" ως παραμύθια για τα τέσσερα παιδιά του, τα οποία τα εξιστορούσε ως ιστορίες για καληνύχτα. Το πιθανότερο είναι ούτε ο ίδιος να περίμενε πως μέσα σε λίγες δεκαετίες ο φανταστικός του κόσμος θα γινόταν ένα από τα συναρπαστικότερα έργα ψυχαγωγίας και διασκέδασης για ανθρώπους όλων των ηλικιών. Σε αυτό το άρθρο θα εστιάσουμε σε λιγότερο γνωστά στοιχεία για τη ζωή του Τόλκιν. Τα Πρώτα Χρόνια Το ολόκληρο όνομα του Τόλκιν ήταν John Ronald Reuel Tolkien και γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου του 1892 στο Bloemfontein της Νότιας Αφρικής. Ο πατέρας του, Arthur Reuel Tolkien, ήταν Άγγλος τραπεζίτης και είχε προαχθεί στο να διευθύνει παράρτημα της Τράπεζας της Βρετανίας που βρισκόταν στην Αφρική. Ο υιός Τόλκιν είχε έναν μικρότερο αδερφό, τον Hilary Arthur Reuel Tolkien, ο οποίος γεννήθηκε το 1894.

Στην ηλικία των 3 χρόνων, ο Τόλκιν θα μεταβεί με τη μητέρα του και τον αδερφό του στην Αγγλία, με σκοπό να συναντηθούν με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Σε αυτό το διάστημα όμως ο πατέρας, που βρισκόταν ακόμα στην Αφρική, θα πεθάνει από ρευματικό πυρετό. Η μητέρα του Τόλκιν (Μάμπελ) θα μεταφέρει τα παιδιά της στο Μπέρμιχαμ, ώστε να μείνουν με τους γονείς της. Άλλαξαν διάφορ�� μέρη, τα οποία ο Ρόναλντ Τόλκιν λάτρευε να εξερευνά, χρησιμοποιώντας τα ��άλιστα στις αργότερα φανταστικές ιστορίες του. Η Μάμπελ δίδαξε τα παιδιά της από το σπίτι και ο Ρόναλντ έδειξε ιδιαίτερο ταλέντο στη μάθηση από μικρή ηλικία. Βοτανολογία, λατινικά, αλλά και ελληνικά ήταν μόνο μερικά από τα μαθήματα που διδάχθηκε. Μέχρι τα πρώτα τέσσερα χρόνια της ζωής του ήξερε να μιλά και να γράφει με ευκολία. Το 1900 η Μάμπελ Τόλκιν θα βαφτιστεί στη Ρωμαϊκή Καθολική Εκκλησία, παρά τις αντιδράσεις της οικογένειας της. Αυτό θα οδηγήσει στο να σταματήσουν να τη βοηθάνε χρηματικά. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η Μάμπελ θα πεθάνει από οξύ διαβήτη σε ηλικία 34 ετών, αφήνοντας πίσω τον δωδεκάχρονο Ρόναλντ Τόλκιν και το ακόμη μικρότερο αδερφό του. Ο Τόλκιν είχε μεγάλη αγάπη προς τη μητέρα του και αυτό φαίνεται και από κάτι που έγραψε λίγα χρόνια αργότερα "Η ίδια η αγαπημένη μου μητέρα ήταν πραγματικά ένας μάρτυρας, και δεν είναι για όλους ότι ο Θεός δίνει έναν εύκολο δρόμο στα μεγαλύτερα δώρα του, όπως έκανε σε εμένα και τον Χίλαρι, δίνοντας μας μία μητέρα που σκότωσε τον εαυτό της από τη σκληρή εργασία για να εξασφαλίσει ότι θα παραμείνουμε πιστοί". Εφηβεία και Ενηλικίωση Μετά το θάνατο της μητέρας του, ο Τόλκιν αναγκάστηκε να αλλάξει την τοποθεσία διαμονής του, παραμένοντας όμως στο χώρο του Μπέρμιχαμ. 'Εμενε με τον Φρανσίς Ξαβιέρ Μόργκαν, που είχε την επιμέλεια μετά από παράκληση της Μάμπελ, στο Παρεκκλήσι του Μπέρμιχαμ, ασκώντας καθήκοντα ως παπαδοπαίδι. Ο πάτερ Φράνσις, όπως τον έλεγε ο Τόλκιν, τον επηρέασε σε σημαντικό βαθμό. Σε ένα γράμμα του το 1965 επισήμανε πως από αυτόν τον άνθρωπο έμαθε τη φιλανθρωπία και τη συγχώρεση.

Παρακολούθησε διάφορα σχολεία, αλλά έγινε δόκιμος (cadet) και τοποθετήθηκε μπροστά από τις πόρτες του παλατιού Μπάκιγχαμ. Στην εφηβεία του ήρθε σε πρώτη επαφή και με τις "κατασκευασμένες γλώσσες" μέσω των ξαδέρφων του. Μαζί τους δούλεψε στην κατασκευή μία γλώσσας που ονόμασαν "Novbeh", ενώ αργότερα ο ίδιος δημιούργησε μόνος του μία γλώσσα που ονόμασε "Naffarin". Το 1908, και σε ηλικία 16 χρονών, ο Τόλκιν θα γνωρίσει την Έντιθ Μέρη Μπράττ, όταν θα μεταβεί με τον αδερφό του σε ένα οικοτροφείο στο Έτζμπαστον του Μπέρμιχαμ. Η Έντιθ ήταν 3 χρόνια μεγαλύτερη του ��αι αμέσως άρχισαν να κάνουν παρέα. Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, ανακοίνωσαν πως ήταν ερωτευμένοι, κάτι που όμως δημιούργησε αντιδράσεις. Ο Πάτερ Μόργκαν του απαγόρευσε να την ξαναδεί μέχρι να ενηλικιωθεί και ο Τόλκιν αναγκάστηκε να συμφωνήσει και για σχεδόν 3 χρόνια δε συνάντησε την Έντιθ, ενώ έπαψε και κάθε μορφή επικοινωνίας μαζί της. Αργότερα, ο ίδιος ανέφερε ότι δε μπορούσε να πάει κόντρα σε έναν άνθρωπο που στάθηκε δίπλα του περισσότερο από ότι στέκονται πραγματικοί πατεράδες. Όμως η ιστορία του δεν τελείωσε εκεί. Με το που έκλεισε τα 21 του χρόνια, έγραψε στην Έντιθ πως ποτέ δεν έπαψε να την αγαπάει και της ζήτησε να τον παντρευτεί. Η Έντιθ του απάντησε πως είχε ήδη δεχθεί μία πρόταση γάμου, την οποία είχε αποδεχθεί μόνο επειδή πίστευε πως εκείνος δεν την αγαπούσε πλέον. Στις 8 Ιανουαρίου του 1913 (πέντε μέρες μετά την ενηλικίωση του) ο Τόλκιν ταξίδεψε με τρένο για να βρει την αγαπημένη του. Αφού μιλήσανε, η Έντιθ αποφάσισε να αρνηθεί την πρώτη πρόταση και να αποδεχθεί την πρόταση του Τόλκιν. Η Έντιθ και ο Ρόναλντ αρραβωνιάστηκαν επίσημα τον Ιανουάριο του 1913 και 3 χρόνια αργότερα παντρεύτηκαν και έμειναν μαζί μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. Το 1941 ο Τόλκιν ανέφερε για την αγαπημένη του ότι πάντα θαύμαζε το κουράγιο της να παντρευτεί έναν άντρα χωρίς δουλειά, χρήματα και προοπτικές που το πιθανότερο ήταν να πεθάνει στον πόλεμο.

Ο Τόλκιν και ο Πόλεμος Όταν μπήκε η Αγγλία στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Τόλκιν δεν επέλεξε να καταταχθεί άμεσα στον στρατό, κάτι που οδήγησε στην κατακραυγή από την οικογένειά του. Ο ίδιος επέλεξε να τελειώσει τις σπουδές του, κάτι που θα καθυστερούσε τη συμμετοχή του στον πόλεμο. Αργότερα, επισήμανε πως ήταν δύσκολο να είσαι νέος εκείνη την εποχή με μόνα εφόδια τη φαντασία και το λειψό σωματικό σθένος. Το 1915 αποφοίτησε με άριστα από τη σχολή Αγγλική Φιλολογίας και αποφάσισε να καταταχθεί στον στρατό. Μετά από 11μηνη εκπαίδευση, στη διάρκεια της οποία παντρεύτηκε την Έντιθ, ήρθαν οι πρώτες διαταγές για να βρεθεί σε μέτωπο στη Γαλλία. Ο αποχαιρετισμός από τη γυναίκα του ήταν κάτι που σχολίασε αργότερα χρησιμοποιώντας τα εξής λόγια: "Κατώτεροι Αξιωματικοί πεθαίναν σε δωδεκάδες κάθε λεπτό, όταν αποχωρίστηκα τότε από τη γυναίκα μου ήταν σαν θάνατος". Ο Τόλκιν βρέθηκε σε αρκετές μάχες και πολλές φορές κινδύνεψε η ζωή του, ο ίδιος όμως επιβίωσε. Πολλοί φίλοι του και γνωστοί του πέθαναν και θα μπορούσε και ο ίδιος να πεθάνει, καθώς το τάγμα στο οποίο υπηρετούσε παραλίγο να αφανιστεί κατά τη διάρκεια της επιστροφής του στη Αγγλία. Ο Τόλκιν όμως είχε τεθεί προσωρινά εκτός μαχών, εξαιτίας μιας αρρώστιας που είχε αποκομίσει σε προηγούμενες μάχες. Στο τέλος του Πολέμου είχαν πεθάνει όλοι οι φίλοι του Τόλκιν, εκτός από έναν. Το 1920 απολύθηκε από τον στρατό και η συνέχεια είναι γνωστή. Στη διάρκεια του μεσοπολέμου δούλεψε ως καθηγητής στην Οξφόρδη, ενώ έκανε και αρκετές μεταφράσεις. Σημαντικότερο του έργο βέβαια είναι η δημιουργία ενός ολόκληρου κόσμου που παρουσίασε μέσω του πρώτου του βιβλίου "Χόμπιτ". Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Τόλκιν εξέδωσε και άλλα βιβλία, με πιο σημαντικά να είναι ο "Άρχοντας των Δαχτυλιδιών" και το "Σιλμαρίλιον". Υπάρχουν αρκετά βίντεο για τα έργα του Τόλκιν στο διαδίκτυο, αλλά λίγα που να αποσαφηνίζουν τη σκέψη του. Στο παρακάτω βίντεο αναλύεται η φιλοσοφία του Τόλκιν, καθώς και πτυχές της ζωής του που τον καθοδήγησαν σε αυτή την εξέλιξη. Ένα διαμαντάκι για όποιον επιθυμεί να αφιερώσει λιγότερο από 20 λεπτά για να μάθει στοιχεία που αγνοούσε για τον μεγαλύτερο συγγραφέα του περασμένου αιώνα. Πηγές https://www.britannica.com/biography/J-R-R-Tolkien https://www.goodreads.com/author/show/656983.J_R_R_Tolkien https://www.tolkiensociety.org/author/biograp Read the full article

[maxmaggr]

Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν: Ο συγγραφέας του αιώνα

  O J.R.R Tolkien (Τόλκιν) ήταν για πολλά χρόνια ένας απλός καθηγητής αγγλικών, μέχρι που δημιούργησε έναν καινούργιο φανταστικό κόσμο, γεμάτο περιπέτειες και δραματικούς χαρακτήρες. Τα βιβλία του, που στη συνέχεια γυρίστηκαν και ως ταινίες, αποτελούν διαμάντια της συγγραφικής και κινηματογραφικής υστεροφημίας της γενιάς μας. Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ο τρόπος που ήρθαν στη ζωή αυτά τα αριστουργήματα. Ο Τόλκιν ξεκίνησε τις μυθικές ιστορίες στη "μέση γη (middle earth)" ως παραμύθια για τα τέσσερα παιδιά του, τα οποία τα εξιστορούσε ως ιστορίες για καληνύχτα. Το πιθανότερο είναι ούτε ο ίδιος να περίμενε πως μέσα σε λίγες δεκαετίες ο φανταστικός του κόσμος θα γινόταν ένα από τα συναρπαστικότερα έργα ψυχαγωγίας και διασκέδασης για ανθρώπους όλων των ηλικιών. Σε αυτό το άρθρο θα εστιάσουμε σε λιγότερο γνωστά στοιχεία για τη ζωή του Τόλκιν. Τα Πρώτα Χρόνια Το ολόκληρο όνομα του Τόλκιν ήταν John Ronald Reuel Tolkien και γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου του 1892 στο Bloemfontein της Νότιας Αφρικής. Ο πατέρας του, Arthur Reuel Tolkien, ήταν Άγγλος τραπεζίτης και είχε προαχθεί στο να διευθύνει παράρτημα της Τράπεζας της Βρετανίας που βρισκόταν στην Αφρική. Ο υιός Τόλκιν είχε έναν μικρότερο αδερφό, τον Hilary Arthur Reuel Tolkien, ο οποίος γεννήθηκε το 1894.

Στην ηλικία των 3 χρόνων, ο Τόλκιν θα μεταβεί με τη μητέρα του και τον αδερφό του στην Αγγλία, με σκοπό να συναντηθούν με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Σε αυτό το διάστημα όμως ο πατέρας, που βρισκόταν ακόμα στην Αφρική, θα πεθάνει από ρευματικό πυρετό. Η μητέρα του Τόλκιν (Μάμπελ) θα μεταφέρει τα παιδιά της στο Μπέρμιχαμ, ώστε να μείνουν με τους γονείς της. Άλλαξαν διάφορα μέρη, τα οποία ο Ρόναλντ Τόλκιν λάτρευε να εξερευνά, χρησιμοποιώντας τα μάλιστα στις αργότερα φανταστικές ιστορίες του. Η Μάμπελ δίδαξε τα παιδιά της από το σπίτι και ο Ρόναλντ έδειξε ιδιαίτερο ταλέντο στη μάθηση από μικρή ηλικία. Βοτανολογία, λατινικά, αλλά και ελληνικά ήταν μόνο μερικά από τα μαθήματα που διδάχθηκε. Μέχρι τα πρώτα τέσσερα χρόνια της ζωής του ήξερε να μιλά και να γράφει με ευκολία. Το 1900 η Μάμπελ Τόλκιν θα βαφτιστεί στη Ρωμαϊκή Καθολική Εκκλησία, παρά τις αντιδράσεις της οικογένειας της. Αυτό θα οδηγήσει στο να σταματήσουν να τη βοηθάνε χρηματικά. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η Μάμπελ θα πεθάνει από οξύ διαβήτη σε ηλικία 34 ετών, αφήνοντας πίσω τον δωδεκάχρονο Ρόναλντ Τόλκιν και το ακόμη μικρότερο αδερφό του. Ο Τόλκιν είχε μεγάλη αγάπη προς τη μητέρα του και αυτό φαίνεται και από κάτι που έγραψε λίγα χρόνια αργότερα "Η ίδια η αγαπημένη μου μητέρα ήταν πραγματικά ένας μάρτυρας, και δεν είναι για όλους ότι ο Θεός δίνει έναν εύκολο δρόμο στα μεγαλύτερα δώρα του, όπως έκανε σε εμένα και τον Χίλαρι, δίνοντας μας μία μητέρα που σκότωσε τον εαυτό της από τη σκληρή εργασία για να εξασφαλίσει ότι θα παραμείνουμε πιστοί". Εφηβεία και Ενηλικίωση Μετά το θάνατο της μητέρας του, ο Τόλκιν αναγκάστηκε να αλλάξει την τοποθεσία διαμονής του, παραμένοντας όμως στο χώρο του Μπέρμιχαμ. 'Εμενε με τον Φρανσίς Ξαβιέρ Μόργκαν, που είχε την επιμέλεια μετά από παράκληση της Μάμπελ, στο Παρεκκλήσι του Μπέρμιχαμ, ασκώντας καθήκοντα ως παπαδοπαίδι. Ο πάτερ Φράνσις, όπως τον έλεγε ο Τόλκιν, τον επηρέασε σε σημαντικό βαθμό. Σε ένα γράμμα του το 1965 επισήμανε πως από αυτόν τον άνθρωπο έμαθε τη φιλανθρωπία και τη συγχώρεση.

Παρακολούθησε διάφορα σχολεία, αλλά έγινε δόκιμος (cadet) και τοποθετήθηκε μπροστά από τις πόρτες του παλατιού Μπάκιγχαμ. Στην εφηβεία του ήρθε σε πρώτη επαφή και με τις "κατασκευασμένες γλώσσες" μέσω των ξαδέρφων του. Μαζί τους δούλεψε στην κατασκευή μία γλώσσας που ονόμασαν "Novbeh", ενώ αργότερα ο ίδιος δημιούργησε μόνος του μία γλώσσα που ονόμασε "Naffarin". Το 1908, και σε ηλικία 16 χρονών, ο Τόλκιν θα γνωρίσει την Έντιθ Μέρη Μπράττ, όταν θα μεταβεί με τον αδερφό του σε ένα οικοτροφείο στο Έτζμπαστον του Μπέρμιχαμ. Η Έντιθ ήταν 3 χρόνια μεγαλύτερη του και αμέσως άρχισαν να κάνουν παρέα. Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, ανακοίνωσαν πως ήταν ερωτευμένοι, κάτι που όμως δημιούργησε αντιδράσεις. Ο Πάτερ Μόργκαν του απαγόρευσε να την ξαναδεί μέχρι να ενηλικιωθεί και ο Τόλκιν αναγκάστηκε να συμφωνήσει και για σχεδόν 3 χρόνια δε συνάντησε την Έντιθ, ενώ έπαψε και κάθε μορφή επικοινωνίας μαζί της. Αργότερα, ο ίδιος ανέφερε ότι δε μπορούσε να πάει κόντρα σε έναν άνθρωπο που στάθηκε δίπλα του περισσότερο από ότι στέκονται πραγματικοί πατεράδες. Όμως η ιστορία του δεν τελείωσε εκεί. Με το που έκλεισε τα 21 του χρόνια, έγραψε στην Έντιθ πως ποτέ δεν έπαψε να την αγαπάει και της ζήτησε να τον παντρευτεί. Η Έντιθ του απάντησε πως είχε ήδη δεχθεί μία πρόταση γάμου, την οποία είχε αποδεχθεί μόνο επειδή πίστευε πως εκείνος δεν την αγαπούσε πλέον. Στις 8 Ιανουαρίου του 1913 (πέντε μέρες μετά την ενηλικίωση του) ο Τόλκιν ταξίδεψε με τρένο για να βρει την αγαπημένη του. Αφού μιλήσανε, η Έντιθ αποφάσισε να αρνηθεί την πρώτη πρόταση και να αποδεχθεί την πρόταση του Τόλκιν. Η Έντιθ και ο Ρόναλντ αρραβωνιάστηκαν επίσημα τον Ιανουάριο του 1913 και 3 χρόνια αργότερα παντρεύτηκαν και έμειναν μαζί μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. Το 1941 ο Τόλκιν ανέφερε για την αγαπημένη του ότι πάντα θαύμαζε το κουράγιο της να παντρευτεί έναν άντρα χωρίς δουλειά, χρήματα και προοπτικές που το πιθανότερο ήταν να πεθάνει στον πόλεμο.

Ο Τόλκιν και ο Πόλεμος Όταν μπήκε η Αγγλία στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Τόλκιν δεν επέλεξε να καταταχθεί άμεσα στον στρατό, κάτι που οδήγησε στην κατακραυγή από την οικογένειά του. Ο ίδιος επέλεξε να τελειώσει τις σπουδές του, κάτι που θα καθυστερούσε τη συμμετοχή του στον πόλεμο. Αργότερα, επισήμανε πως ήταν δύσκολο να είσαι νέος εκείνη την εποχή με μόνα εφόδια τη φαντασία και το λειψό σωματικό σθένος. Το 1915 αποφοίτησε με άριστα από τη σχολή Αγγλική Φιλολογίας και αποφάσισε να καταταχθεί στον στρατό. Μετά από 11μηνη εκπαίδευση, στη διάρκεια της οποία παντρεύτηκε την Έντιθ, ήρθαν οι πρώτες διαταγές για να βρεθεί σε μέτωπο στη Γαλλία. Ο αποχαιρετισμός από τη γυναίκα του ήταν κάτι που σχολίασε αργότερα χρησιμοποιώντας τα εξής λόγια: "Κατώτεροι Αξιωματικοί πεθαίναν σε δωδεκάδες κάθε λεπτό, όταν αποχωρίστηκα τότε από τη γυναίκα μου ήταν σαν θάνατος". Ο Τόλκιν βρέθηκε σε αρκετές μάχες και πολλές φορές κινδύνεψε η ζωή του, ο ίδιος όμως επιβίωσε. Πολλοί φίλοι του και γνωστοί του πέθαναν και θα μπορούσε και ο ίδιος να πεθάνει, καθώς το τάγμα στο οποίο υπηρετούσε παραλίγο να αφανιστεί κατά τη διάρκεια της επιστροφής του στη Αγγλία. Ο Τόλκιν όμως είχε τεθεί προσωρινά εκτός μαχών, εξαιτίας μιας αρρώστιας που είχε αποκομίσει σε προηγούμενες μάχες. Στο τέλος του Πολέμου είχαν πεθάνει όλοι οι φίλοι του Τόλκιν, εκτός από έναν. Το 1920 απολύθηκε από τον στρατό και η συνέχεια είναι γνωστή. Στη διάρκεια του μεσοπολέμου δούλεψε ως καθηγητής στην Οξφόρδη, ενώ έκανε και αρκετές μεταφράσεις. Σημαντικότερο του έργο βέβαια είναι η δημιουργία ενός ολόκληρου κόσμου που παρουσίασε μέσω του πρώτου του βιβλίου "Χόμπιτ". Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Τόλκιν εξέδωσε και άλλα βιβλία, με πιο σημαντικά να είναι ο "Άρχοντας των Δαχτυλιδιών" και το "Σιλμαρίλιον". Υπάρχουν αρκετά βίντεο για τα έργα του Τόλκιν στο διαδίκτυο, αλλά λίγα που να αποσαφηνίζουν τη σκέψη του. Στο παρακάτω βίντεο αναλύεται η φιλοσοφία του Τόλκιν, καθώς και πτυχές της ζωής του που τον καθοδήγησαν σε αυτή την εξέλιξη. Ένα διαμαντάκι για όποιον επιθυμεί να αφιερώσει λιγότερο από 20 λεπτά για να μάθει στοιχεία που αγνοούσε για τον μεγαλύτερο συγγραφέα του περασμένου αιώνα. Πηγές https://www.britannica.com/biography/J-R-R-Tolkien https://www.goodreads.com/author/show/656983.J_R_R_Tolkien https://www.tolkiensociety.org/author/biograp Read the full article

[maxmaggr]

Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν: Ο συγγραφέας του αιώνα

  O J.R.R Tolkien (Τόλκιν) ήταν για πολλά χρόνια ένας απλός καθηγητής αγγλικών, μέχρι που δημιούργησε έναν καινούργιο φανταστικό κόσμο, γεμάτο περιπέτειες και δραματικούς χαρακτήρες. Τα βιβλία του, που στη συνέχεια γυρίστηκαν και ως ταινίες, αποτελούν διαμάντια της συγγραφικής και κινηματογραφικής υστεροφημίας της γενιάς μας. Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ο τρόπος που ήρθαν στη ζωή αυτά τα αριστουργήματα. Ο Τόλκιν ξεκίνησε τις μυθικές ιστορίες στη "μέση γη (middle earth)" ως παραμύθια για τα τέσσερα παιδιά του, τα οποία τα εξιστορούσε ως ιστορίες για καληνύχτα. Το πιθανότερο είναι ούτε ο ίδιος να περίμενε πως μέσα σε λίγες δεκαετίες ο φανταστικός του κόσμος θα γινόταν ένα από τα συναρπαστικότερα έργα ψυχαγωγίας και διασκέδασης για ανθρώπους όλων των ηλικιών. Σε αυτό το άρθρο θα εστιάσουμε σε λιγότερο γνωστά στοιχεία για τη ζωή του Τόλκιν. Τα Πρώτα Χρόνια Το ολόκληρο όνομα του Τόλκιν ήταν John Ronald Reuel Tolkien και γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου του 1892 στο Bloemfontein της Νότιας Αφρικής. Ο πατέρας του, Arthur Reuel Tolkien, ήταν Άγγλος τραπεζίτης και είχε προαχθεί στο να διευθύνει παράρτημα της Τράπεζας της Βρετανίας που βρισκόταν στην Αφρική. Ο υιός Τόλκιν είχε έναν μικρότερο αδερφό, τον Hilary Arthur Reuel Tolkien, ο οποίος γεννήθηκε το 1894.

Στην ηλικία των 3 χρόνων, ο Τόλκιν θα μεταβεί με τη μητέρα του και τον αδερφό του στην Αγγλία, με σκοπό να συναντηθούν με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Σε αυτό το διάστημα όμως ο πατέρας, που βρισκόταν ακόμα στην Αφρική, θα πεθάνει από ρευματικό πυρετό. Η μητέρα του Τόλκιν (Μάμπελ) θα μεταφέρει τα παιδιά της στο Μπέρμιχαμ, ώστε να μείνουν με τους γονείς της. Άλλαξαν διάφορα μέρη, τα οποία ο Ρόναλντ Τόλκιν λάτρευε να εξερευνά, χρησιμοποιώντας τα μάλιστα στις αργότερα φανταστικές ιστορίες του. Η Μάμπελ δίδαξε τα παιδιά της από το σπίτι και ο Ρόναλντ έδειξε ιδιαίτερο ταλέντο στη μάθηση από μικρή ηλικία. Βοτανολογία, λατινικά, αλλά και ελληνικά ήταν μόνο μερικά από τα μαθήματα που διδάχθηκε. Μέχρι τα πρώτα τέσσερα χρόνια της ζωής του ήξερε να μιλά και να γράφει με ευκολία. Το 1900 η Μάμπελ Τόλκιν θα βαφτιστεί στη Ρωμαϊκή Καθολική Εκκλησία, παρά τις αντιδράσεις της οικογένειας της. Αυτό θα οδηγήσει στο να σταματήσουν να τη βοηθάνε χρηματικά. Τέσσερα χρόνια αργότερα, η Μάμπελ θα πεθάνει από οξύ διαβήτη σε ηλικία 34 ετών, αφήνοντας πίσω τον δωδεκάχρονο Ρόναλντ Τόλκιν και το ακόμη μικρότερο αδερφό του. Ο Τόλκιν είχε μεγάλη αγάπη προς τη μητέρα του και αυτό φαίνεται και από κάτι που έγραψε λίγα χρόνια αργότερα "Η ίδια η αγαπημένη μου μητέρα ήταν πραγματικά ένας μάρτυρας, και δεν είναι για όλους ότι ο Θεός δίνει έναν εύκολο δρόμο στα μεγαλύτερα δώρα του, όπως έκανε σε εμένα και τον Χίλαρι, δίνοντας μας μία μητέρα που σκότωσε τον εαυτό της από τη σκληρή εργασία για να εξασφαλίσει ότι θα παραμείνουμε πιστοί". Εφηβεία και Ενηλικίωση Μετά το θάνατο της μητέρας του, ο Τόλκιν αναγκάστηκε να αλλάξει την τοποθεσία διαμονής του, παραμένοντας όμως στο χώρο του Μπέρμιχαμ. 'Εμενε με τον Φρανσίς Ξαβιέρ Μόργκαν, που είχε την επιμέλεια μετά από παράκληση της Μάμπελ, στο Παρεκκλήσι του Μπέρμιχαμ, ασκώντας καθήκοντα ως παπαδοπαίδι. Ο πάτερ Φράνσις, όπως τον έλεγε ο Τόλκιν, τον επηρέασε σε σημαντικό βαθμό. Σε ένα γράμμα του το 1965 επισήμανε πως από αυτόν τον άνθρωπο έμαθε τη φιλανθρωπία και τη συγχώρεση.

Παρακολούθησε διάφορα σχολεία, αλλά έγινε δόκιμος (cadet) και τοποθετήθηκε μπροστά από τις πόρτες του παλατιού Μπάκιγχαμ. Στην εφηβεία του ήρθε σε πρώτη επαφή και με τις "κατασκευασμένες γλώσσες" μέσω των ξαδέρφων του. Μαζί τους δούλεψε στην κατασκευή μία γλώσσας που ονόμασαν "Novbeh", ενώ αργότερα ο ίδιος δημιούργησε μόνος του μία γλώσσα που ονόμασε "Naffarin". Το 1908, και σε ηλικία 16 χρονών, ο Τόλκιν θα γνωρίσει την Έντιθ Μέρη Μπράττ, όταν θα μεταβεί με τον αδερφό του σε ένα οικοτροφείο στο Έτζμπαστον του Μπέρμιχαμ. Η Έντιθ ήταν 3 χρόνια μεγαλύτερη του και αμέσως άρχισαν να κάνουν παρέα. Μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο, ανακοίνωσαν πως ήταν ερωτευμένοι, κάτι που όμως δημιούργησε αντιδράσεις. Ο Πάτερ Μόργκαν του απαγόρευσε να την ξαναδεί μέχρι να ενηλικιωθεί και ο Τόλκιν αναγκάστηκε να συμφωνήσει και για σχεδόν 3 χρόνια δε συνάντησε την Έντιθ, ενώ έπαψε και κάθε μορφή επικοινωνίας μαζί της. Αργότερα, ο ίδιος ανέφερε ότι δε μπορούσε να πάει κόντρα σε έναν άνθρωπο που στάθηκε δίπλα του περισσότερο από ότι στέκονται πραγματικοί πατεράδες. Όμως η ιστορία του δεν τελείωσε εκεί. Με το που έκλεισε τα 21 του χρόνια, έγραψε στην Έντιθ πως ποτέ δεν έπαψε να την αγαπάει και της ζήτησε να τον παντρευτεί. Η Έντιθ του απάντησε πως είχε ήδη δεχθεί μία πρόταση γάμου, την οποία είχε αποδεχθεί μόνο επειδή πίστευε πως εκείνος δεν την αγαπούσε πλέον. Στις 8 Ιανουαρίου του 1913 (πέντε μέρες μετά την ενηλικίωση του) ο Τόλκιν ταξίδεψε με τρένο για να βρει την αγαπημένη του. Αφού μιλήσανε, η Έντιθ αποφάσισε να αρνηθεί την πρώτη πρόταση και να αποδεχθεί την πρόταση του Τόλκιν. Η Έντιθ και ο Ρόναλντ αρραβωνιάστηκαν επίσημα τον Ιανουάριο του 1913 και 3 χρόνια αργότερα παντρεύτηκαν και έμειναν μαζί μέχρι τα βαθιά τους γεράματα. Το 1941 ο Τόλκιν ανέφερε για την αγαπημένη του ότι πάντα θαύμαζε το κουράγιο της να παντρευτεί έναν άντρα χωρίς δουλειά, χρήματα και προοπτικές που το πιθανότερο ήταν να πεθάνει στον πόλεμο.

Ο Τόλκιν και ο Πόλεμος Όταν μπήκε η Αγγλία στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Τόλκιν δεν επέλεξε να καταταχθεί άμεσα στον στρατό, κάτι που οδήγησε στην κατακραυγή από την οικογένειά του. Ο ίδιος επέλεξε να τελειώσει τις σπουδές του, κάτι που θα καθυστερούσε τη συμμετοχή του στον πόλεμο. Αργότερα, επισήμανε πως ήταν δύσκολο να είσαι νέος εκείνη την εποχή με μόνα εφόδια τη φαντασία και το λειψό σωματικό σθένος. Το 1915 αποφοίτησε με άριστα από τη σχολή Αγγλική Φιλολογίας και αποφάσισε να καταταχθεί στον στρατό. Μετά από 11μηνη εκπαίδευση, στη διάρκεια της οποία παντρεύτηκε την Έντιθ, ήρθαν οι πρώτες διαταγές για να βρεθεί σε μέτωπο στη Γαλλία. Ο αποχαιρετισμός από τη γυναίκα του ήταν κάτι που σχολίασε αργότερα χρησιμοποιώντας τα εξής λόγια: "Κατώτεροι Αξιωματικοί πεθαίναν σε δωδεκάδες κάθε λεπτό, όταν αποχωρίστηκα τότε από τη γυναίκα μου ήταν σαν θάνατος". Ο Τόλκιν βρέθηκε σε αρκετές μάχες και πολλές φορές κινδύνεψε η ζωή του, ο ίδιος όμως επιβίωσε. Πολλοί φίλοι του και γνωστοί του πέθαναν και θα μπορούσε και ο ίδιος να πεθάνει, καθώς το τάγμα στο οποίο υπηρετούσε παραλίγο να αφανιστεί κατά τη διάρκεια της επιστροφής του στη Αγγλία. Ο Τόλκιν όμως είχε τεθεί προσωρινά εκτός μαχών, εξαιτίας μιας αρρώστιας που είχε αποκομίσει σε προηγούμενες μάχες. Στο τέλος του Πολέμου είχαν πεθάνει όλοι οι φίλοι του Τόλκιν, εκτός από έναν. Το 1920 απολύθηκε από τον στρατό και η συνέχεια είναι γνωστή. Στη διάρκεια του μεσοπολέμου δούλεψε ως καθηγητής στην Οξφόρδη, ενώ έκανε και αρκετές μεταφράσεις. Σημαντικότερο του έργο βέβαια είναι η δημιουργία ενός ολόκληρου κόσμου που παρουσίασε μέσω του πρώτου του βιβλίου "Χόμπιτ". Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Τόλκιν εξέδωσε και άλλα βιβλία, με πιο σημαντικά να είναι ο "Άρχοντας των Δαχτυλιδιών" και το "Σιλμαρίλιον". Υπάρχουν αρκετά βίντεο για τα έργα του Τόλκιν στο διαδίκτυο, αλλά λίγα που να αποσαφηνίζουν τη σκέψη του. Στο παρακάτω βίντεο αναλύεται η φιλοσοφία του Τόλκιν, καθώς και πτυχές της ζωής του που τον καθοδήγησαν σε αυτή την εξέλιξη. Ένα διαμαντάκι για όποιον επιθυμεί να αφιερώσει λιγότερο από 20 λεπτά για να μάθει στοιχεία που αγνοούσε για τον μεγαλύτερο συγγραφέα του περασμένου αιώνα. Πηγές https://www.britannica.com/biography/J-R-R-Tolkien https://www.goodreads.com/author/show/656983.J_R_R_Tolkien https://www.tolkiensociety.org/author/biograp Read the full article

[maxmaggr]

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, μια σπουδαία μορφή της Ελληνικής λογοτεχνίας

Στις 4 Μαρτίου 1851 γεννιέται στη Σκιάθο ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες λογοτέχνες, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης ήταν διηγηματογράφος, ποιητής, δημοσιογράφος, και μεταφραστής, ενώ τα έργα του δημοσιεύθηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής. Ο πατέρας του ήταν ιερέας και από μικρή ηλικία είχε εξοικειωθεί με τα εκκλησιαστικά ζητήματα, ενώ, όπως φαίνεται στο έργο του, δεχόταν την απόρριψη των παιδιών στο νησί του και αυτό του προκαλούσε θλίψη. «Μὲ ἐμίσουν διότι ἤμην παπαδοπαίδι. Ἐκεῖνοι ἦσαν τέκνα ναυτικῶν, πορθμέων, ναυπηγῶν, γεωργῶν. Οἱ πατέρες ἐθαλασσοπνίγοντο ἢ ἵδρωναν πολὺ γιὰ νὰ βγάλουν τὸ ψωμί, καὶ οἱ υἱοὶ τὸ εἶχον διὰ καύχημα. Καὶ διὰ τοῦτο ἐμὲ μ ̓ ἐπεριφρονοῦσαν» Πήγε στο Ελληνικόν Σχολείον (το Δημοτικό της εποχής) στη Σκιάθο, ενώ για την ολοκλήρωση των σπουδών του μετέβει στη Σκόπελο, στη Χαλκίδα και στον Πειραιά. Πριν ολοκληρώσει το σχολείο επισκέφτηκε το Άγιο Όρος, όπου διέμεινε για μερικούς μήνες. Το 1873, γυρνώντας από το Άγιο Όρος πήγε στην Αθήνα, όπου φοίτησε στο Γυμνάσιο, εν συνεχεία στη Βαρβάκειο Σχολή και έπειτα γράφτηκε στη Φιλοσοφική σχολή, την οποία ωστόσο ποτέ δεν τελείωσε.

Πηγή εικόνας : astros-kynourianews.gr Κατά την διάρκεια των σπουδών του, η οικονομική δυσπραγία τον ανάγκαζε συχνά να αναζητά την οικονομική στήριξη του πατέρα του, αναφέροντας συχνά, όπως φαίνεται από την μεταξύ τους αλληλογραφία, τα προσωπικά του έξοδα. Μια πράξη που του  δημιουργούσε αισθήματα ενοχής και αμηχανίας: «Πιστεύετε, ὅτι ἐκ τῶν 60 ἐκείνων δραχμῶν δὲν μοὶ ἔμειναν σήμερον, τὴν στιγμὴν καθ ̓ ἣν σᾶς γράφω, παρὰ δέκα;Ὁ λογαριασμός μου τὸ δεικνύει: 7 Δραχμὰς ἐχρεώστουν εἰς ἓν Ξενοδοχεῖον.10 δραχμαὶ εἰς ἐνοίκιον 20 Δβρ. - 20 Ἰαν.7:50 εἰς ἓν ζεῦγος παπουτσίων.10 δραχμαὶ εἰς τὸν Σωτήριον, ἀπέναντι τοῦ πρὸς αὐτὸν χρέους μου.2 δρχ. εἰς μικρὰς ἄλλας πιστώσεις. - 36,50 τὸ ὅλον.Ἔμειναν ἄρα 23:50, ἐξ ὧν, ὡς βλέπετε, ἐδαπανήθησαν πολλαὶ εἰς διάστημα ἡμερῶν ὀλίγων. Τί τὰ θέλετε, ὁμολογῶ, ὡς ὡμολόγουν, ὅτι δὲν εἶμαι διόλου οἰκονόμος, καὶ τοῦτο εἶναι εἷς ἐκ τῶν λόγων οἵτινες μὲ ἔπεισαν νὰ τὸ ῥίξω σχεδὸν ἔξω κατ᾿ ἀρχάς, διότι ἐπερίμενον ἀνάλογον ἀπάντησιν εἰς τὴν ἀπὸ 1 Ἰανουαρίου ἐπιστολήν μου.» Μετά τον θάνατο του πατέρα του εργάστηκε ως δημοσιογράφος και μεταφραστής και με τα ελάχιστα χρήματα που κέρδιζε προσπαθούσε να ενισχύσει την οικογένειά του. Ο μισθός του αυξήθηκε την εποχή που ξεκίνησε να γράφει στην εφημερίδα "Ακρόπολη", αλλά συνέχισε να ζει ασκητικά και συγχρόνως σπαταλώντας άσκοπα τα χρήματα που έπαιρνε. Επέλεγε να ζει μοναχικά και προσηλωμένος στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τη λειτουργική παράδοσή της. Σημειώνει: “Εγώ είμαι τέκνον γνήσιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, εκπροσωπουμένης υπό των επισκόπων της. Εάν δε τυχόν πολλοί τούτων είναι αμαρτωλοί, αρμόδια να κρίνη είναι μόνη η Εκκλησία, και μόνον το άπειρον έλεος του Θεού ημείς πρέπει να επικαλώμεθα. Το κύρος και την ενότητα της Εκκλησίας ημείς δεν τα συγχέομεν με τας αμαρτίας των προσώπων” Κατά τον Ν. Τριανταφυλλόπουλο, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης γνώριζε την Αγία Γραφή και τα λοιπά εκκλησιαστικά βιβλία, ιδιαίτερα την υμνογραφία «καλύτερα από την παλάμη του». Το 1908 αποφάσισε να επιστρέψει στην Σκιάθο. Στο νησί του συνέχισε να εργάζεται ως μεταφραστής σχεδόν μέχρι τον θάνατό του, τον Ιανουάριο του 1911.

Πηγή εικόνας: webradio.ert.gr Αξιοσημείωτο είναι ότι μέχρι τον θάνατό του δεν είχε εκδοθεί κανένα έργο του παρά μονάχα στα περιοδικά και τις εφημερίδες της εποχής, κάποια από τα οποία, δυστυχώς, έχουν χαθεί. Επιπλέον, ελάχιστα χειρόγραφα του Παπαδιαμάντη διασώζονται, τα οποία είναι ιδιαιτέρως δυσνόητα λόγω του γραφικού του χαρακτήρα. Μετά τον θάνατό του, το 1912, ο οίκος Φέξη εξέδωσε το έργο του σε 11 τόμους, ενώ το 1924, ο Ελευθερουδάκης εξέδωσε τα Άπαντα του Παπαδιαμάντη, στα οποία συμπεριλαμβανόταν και αρκετά ανέκδοτα έργα του. Μετά τον Β´ Παγκόσμιο το 1954, έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη συλλογή του έργου του Παπαδιαμάντη σε 5 τόμους από τον Βαλέτα.

Πηγή Εικόνας : blog.plaisio.gr Τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη ξεπερνούν τα 200, αλλά δεν έχουν όλα την ίδια λογοτεχνική αξία. Όλα σχεδόν περιγράφουν περιστατικά και ανθρώπινους τύπους του νησιού του,  αποδεικνύοντας τη νοσταλγία που νιώθει ο συγγραφέας. Επίσης, πολύ συχνά στα διηγήματά του, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης υμνεί τη φύση και μέσω της φύσης ανάγεται στον Δημιουργό, ενώ συγχρόνως επικρίνει όσους φτάνουν σε σημείο να λατρέψουν τη φύση περισσότερο από τον Δημιουργό της. «Μικροί ἀκούσιοι εἰδωλολάτρες διασώζοντες κατόπιν τόσων αἰώνων ἀσυνείδητον τὴν λατρείαν τῆς φύσεως». Το έργο του Παπαδιαμαντη, από την εποχή του ως και σήμερα γίνεται πολλές φορές στόχος της κριτικής, που έφτανε άλλοτε ως το υπερβολικό εγκώμιο και θαυμασμό και άλλοτε ως την υποτίμηση.

Πηγή Εικόνας : pemptousia.gr Στη γλώσσα ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης δεν έκανε το αποφασιστικό βήμα από την καθαρεύουσα στη δημοτική. Η καθαρεύουσά του, ωστόσο είναι ιδιότυπη. Ο Παπαδιαμάντης, όπως σημειώνει ο Λίνος Πολίτης, χρησιμοποιεί στους διαλόγους του την ομιλούμενη λαϊκή γλώσσα, συχνά με τους σκιαθιτικους ιδιωματισμούς. Κατά την αφήγηση χρησιμοποιεί από την μια την καθαρεύουσα με προσμείξεις στοιχείων της δημοτικής και από την άλλη την αυστηρή καθαρεύουσα, την παραδομένη από την προηγούμενη γενιά. Σημερα, η αυξανόμενη βιβλιογραφία για τον σπουδαίο λογοτέχνη και το έργο του παρουσιάζει μια εκπληκτική δυναμική, μολονότι η καθαρεύουσα που χρησιμοποιεί αποξενώνει κάποιες φορές τους αναγνώστες του.

Βιβλιογραφία Βαλέτας Γ., Παπαδιαμάντης. Η ζωή-το έργο-η εποχή του, εκδ. Βίβλος, Αθήνα 1957. Ελύτης Οδ., "Η μαγεία του Παπαδιαμάντη", εκδ. Υψιλον, Αθήνα 1996. Νιρβάνας Π., Το έργον του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, τ. Εισαγωγή στην πεζογραφία του Παπαδιαμάντη. Επιλογή κριτικών κειμένων, επιμ. Γ. Φαρίνου-Μαλαματάρη, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο 2005. Παπαδιαμάντης Αλ., «Τα Δαιμόνια στο ρέμα», Άπαντα, τ. 3, σελ. 237-248. Παπαδιαμάντης Αλ., Αλληλογραφία, επιμ. Ν. Τριανταφυλλόπουλος, εκδ. Δόμος, Αθήνα 1992. Παπαδιαμάντης Αλ., Σκοτεινά Παραμύθια, εισαγωγή-επιλογή διηγημάτων- σχόλια Στρατή Πασχάλη, εκδ. Μεταίχμιο, Αθήνα 2001. Πυργιωτάκης Γ., Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Ο αλλοδαπός της Αθήνας, εκδ. Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2003. Πολίτης Λ., Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, εκδ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 2010. Στεφανάκη Γ., Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. ο Μυστικός του Αιγαίου, ο περιοδικό H Λέξη, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1851-1911), αφιέρωμα, τεύχος 162 , Μάρτης-Απρίλης 2001, Αθήνα. https://www.papadiamantis.org/ Περισσότερη βιβλιογραφία για τον Αλ. Παπαδιαμάντης μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ   Πηγή κεντρικής φωτογραφίας: neakriti.gr Read the full article