#χρονιάς

[darkside-cookies]

η φάση είναι πας στη δουλειά γυρνάς σπίτι νεκρός ξυπνάς αγχωμένος πας στη δουλειά γυρνάς σπίτι νεκρός ξυπνάς αγχωμένος πας στη δουλ-

[aluminia]

Είμαι ξεκαρδιστική και πάνω απ'ολα original

[mousmoula]

θα μπορούσα να είμαι φυσιολογική για αυτή την πληροφορία. επίσης θα μπορούσα να κυλιστώ στα πατώματα μέσα σε μια λιμνούλα από τα δάκρυά μου και μετά να φάω τα ράφια

[psyxhmou]

Ανυπομονώ τόσο πολύ για τον απολογισμό της φετινής χρονιάς–

[clinicsharmartia]

Another VER/PER/ALO podium wow who would’ve thought

[nofuckinlabels]

2023

Φέτος αποφάσισα να κάνω έναν απολογισμό της χρονιάς. Πιο μικρή δεν το χρειαζόμουν αυτό. Ήξερα ότι ο χρόνος δεν μπορεί να χωριστεί σε 365 μέρες, ότι είναι ένα συνεχές μέγεθος και ότι οι μέρες και οι μήνες είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα για να τακτοποιήσει το χαώδες άπειρο που τον περιβάλλει. Ο Ζήνωνας έλεγε ότι στην πραγματικότητα αν βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο δεν θα πάμε ποτέ από τη μια άκρη στην άλλη γιατί την απόσταση μπορούμε να την χωρίζουμε στην μέση επ άπειρον. Για αυτό οι άνθρωποι έφτιαξαν το ημερολόγιο. Για να δημιουργήσουν- τουλάχιστον- μια ψευδαίσθηση αιωνιότητας, αθανασίας. Παρόλα αυτά αυτές οι 365 μέρες ήταν από τις πιο σημαντικές της ζωής μου. Πνιγόμουν και ταυτόχρονα ανέπνεα πιο ελεύθερα από ποτέ. Βιωσα-πραγματικα βιωσα- τις διαστάσεις του μυαλού μου και τα παιχνίδια που μου παίζω. Έμαθα ότι ακόμα και οι χειρότερες στιγμές έχουν μια φωτεινή επιγραφή στο τέλος. Ότι η ζωή δεν είναι γραμμική. Έμαθα τι σημαίνει να είσαι γυναίκα. Έμαθα να είμαι τρυφερη,να αγαπάω και να δίνομαι, να θυμίζω ανθισμένο κήπο. Έμαθα να επουλώνω τις πληγές των ανθρώπων και ταυτόχρονα να μην χάνομαι στον ορισμό τους. Δεν μετατόπισα ποτέ τον πόνο μου σε κάποιον άλλο. Ξεκίνησα αυτόν τον χρόνο ως μια κάμπια που πίστευε ότι αυτό είναι το τέλος της όμως συνειδητοποίησα ότι αυτό που οι κάμπιες ορίζουν ως θάνατο οι πεταλούδες ονομάζουν γέννηση. Αν ελπίζω κάτι για το 2024 είναι να καταφέρω να ξανά αφήσω το δέρμα μου πίσω, να αναγεννηθώ και για λίγο να ενωθώ με εκείνο το θεϊκό που έχω καταφέρει μονάχα να φανταστώ. Η ζωή είναι μια αέναη μεταμόρφωση. Ξέφυγα. Φέτος έμαθα ότι τίποτα δεν είναι άσπρο η μαύρο. Στην πραγματικότητα όλα είναι αποχρώσεις. Έμαθα ότι η αγάπη είναι η γενεσιουργός δύναμη του κόσμου. Είναι η πιο αρμονική συνύπαρξη του μαύρου με το λευκό. Ξεκίνησα αυτήν την χρονιά πιστεύοντας ότι θα σε αγαπάω για πάντα, ότι είτε θα καταλήξουμε μαζί είτε θα πρέπει να παραμείνω ερωτευμένη με την απουσία σου. Να την κάνω να σου μοιάζει σαν την καλύτερη σου εφεδρεία. Πέρασα περισσότερες μέρες από όσες θέλω να θυμάμαι να ψαχουλεύω στίχους που να σε θυμίζουν. Και χανόσουν πάντα εκεί στα παιχνίδια του μυαλού μου. Όλα αλλάξαν πριν λίγο καιρό. Όταν κάποιος με έκανε να καταλάβω ότι η αληθινή αγάπη δυο ανθρώπων είναι ικανή να σε πείσει ότι υπάρχει κάτι θεϊκό κάτι που κουνά κάποια νήματα και γεννά θαύματα. Η αγάπη πάντα θα θυμίζει απαλό χιόνι, καινούργια σεντονια,βανιλια και ηλιοβασίλεμα. Και είναι τόσο άσχημο εκείνο το κράμα αγάπης και εγωισμού αδύναμων ανθρώπων. Τελειώνω αυτή την χρονιά πιο ολόκληρη από ποτέ , πιο γεμάτη από ποτέ , πεισμένη ότι θαύματα υπάρχουν γιατί τα προκαλούμε. Τελειώνω αυτήν την χρονιά με μια διψά για ζωή. Όταν σε αγαπάει κάποιος σωστά με κάποιον μαγικό τρόπο ο χρόνος μεγαλώνει, διαστέλλεται. Ίσως γιατί μια ζωή δεν είναι ποτέ αρκετή για τους μεγάλους έρωτες. Είναι Δεκέμβριος και όπως στην αρχή της χρονιάς ξέρω ότι σε αγαπάω , κατοίκησες στο σώμα μου όσο γινόμουν γυναίκα και σε αναγνωρίζω μέσα μου. Κατά κάποιον τρόπο η σάρκα σου έλιωσε μέσα στην δική μου. Κατάλαβα ότι δεν έπρεπε ποτέ να σκοτώσω τα κομμάτια μου που σε θυμίζουν. Δεν έπρεπε ούτε καν να τα ξεχάσω. Γιατί θέλω όταν λήξει η παραμονή μου στην γη να είμαι ένα ψηφιδωτό όλων των ανθρώπων που αγάπησα. Θέλω να οικειοποιηθώ ότι τους ορίζει. Στην τέχνη άλλωστε δεν υπάρχει παρθενογένεση. Αφήνω λοιπόν αυτόν τον χρόνο τόσο μα τόσο ερωτευμένη με την γυναίκα που βλέπω στον καθρέφτη και με επίγνωση οτι θα υπάρξουν ξανά σκοτεινές μερες, μερες που θα κοιταζω για ωρες την αντανάκλαση μου σε καποια βιτρινα προσπαθώντας να με πεισω οτι δεν εξαϋλώθηκα, οτι το δερμα μου με οριζει ακομα.

[justforbooks]

Το Νόμπελ Λογοτεχνίας και οι Έλληνες συγγραφείς

Καλοί συγγραφείς δεν είναι μόνο όσοι κερδίζουν Νόμπελ

Επειδή όλη αυτή η συζήτηση περί μιας «πολύ δυνατής» ελληνικής υποψηφιότητας για το φετινό βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας (το οποίο, όπως ανακοινώθηκε, πήρε τελικά η Νοτιοκορεάτισα πεζογράφος Χαν Κανγκ), ήταν μάλλον ατυχής και οπωσδήποτε ενδεικτική ενός πολιτισμικού επαρχιωτισμού, καλό είναι να διευκρινιστούν ορισμένα πράγματα. Διότι έτσι, εκτός των άλλων, εκτίθενται -δυστυχώς, ερήμην τους- και ορισμένοι κατά τα άλλα πολύ καλοί Έλληνες συγγραφείς (δεν είναι καλοί συγγραφείς μόνο όσοι κερδίζουν Νόμπελ…) των οποίων το όνομα κυκλοφορεί αυθαίρετα, με τέτοιες αφορμές.

Αν κοιτάξουμε, λοιπόν, ποιοι ήταν οι νικητές του βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας τουλάχιστον τα τελευταία 30 έτη (για να μην πάμε πιο παλιά) θα αντιληφθούμε πρώτα και κύρια ότι ποτέ κανείς (πόσο μάλλον μια στοιχηματική εταιρία…) δεν έχει καταφέρει να προβλέψει τον νικητή της εκάστοτε χρονιάς. Πρόκειται πάντοτε για μια μάλλον αναπάντεχη επιλογή και ενίοτε κόντρα στα γούστα της εποχής (π.χ. όπως σε έναν στιχουργό σαν τον Μπομπ Ντίλαν, το 2016 ή σε έναν εντελώς ξεχασμένο πεζογράφο σαν τον Le Clézio, το 2009). Άλλωστε, ουδείς γνωρίζει ποια είναι (και με ποια κριτήρια συγκροτείται) η short list με τα 5 ονόματα που επιλέγονται κάθε χρονιά ως οι τελικές υποψηφιότητες -και από τις οποίες προκύπτει ως νικητής ο έχων την απόλυτη πλειοψηφία των ψήφων των μελών της Επιτροπής. Εξ ου και κάθε χρόνο κυκλοφορούν, πάντα αυθαίρετα, τα ίδια και τα ίδια ονόματα σπουδαίων λογοτεχνών παγκοσμίως που δεν έχουν ακόμη γευτεί την χαρά του βραβείου αυτού, με το αποτέλεσμα να είναι πάντα το ίδιο: δεν παίρνουν το Νόμπελ τα δήθεν «φαβορί» αλλά κάποιος άλλος τον οποίο ουδείς είχε φανταστεί. Συνεπώς, θα έλεγα ότι ματαιοπονεί όποιος επιχειρεί τέτοιες προβλέψεις.

Αλλά δεν είναι μόνο διαδικαστικό το ζήτημα. Αν δει και πάλι κανείς τους νικητές αυτής της περιόδου (και ίσως, τις περασμένες δεκαετίες να ήταν ακόμη πιο ισχυρή η τάση αυτή), θα διαπιστώσει ότι σχεδόν χωρίς εξαίρεση επρόκειτο για διεθνώς αναγνωρισμένους συγγραφείς πριν το Νόμπελ, άσχετα αν είχαν γνωρίσει ή όχι ήδη παγκόσμια εκδοτική επιτυχία. Ήταν λογοτέχνες των οποίων το έργο είχε φυσικά μεταφραστεί στις κυρίαρχες γλώσσες αλλά όχι μόνο (π.χ. ο άγνωστος στο ευρύ κοινό Σουηδός ποιητής Τούμας Τράνστρεμερ, που κέρδισε το Νόμπελ το 2011, έχει μεταφραστεί σε πάνω από 60 γλώσσες) και που είχαν τιμηθεί με άλλα σημαντικά διεθνή βραβεία, παρότι μικρότερης αναγνωρισιμότητας (όχι πάντως και αξίας) σε σχέση με το Νόμπελ. Επαναλαμβάνω, μπορεί το ευρύ κοινό να μην τους γνώριζε αλλά ήταν ήδη κατα��ιωμένοι από πολύ μεγάλου κύρους διεθνείς λογοτεχνικούς θεσμούς όπως το Booker, και πάντως από το διεθνές "συνάφι" (άρα όχι μόνο στην χώρα τους) πριν έρθει η στιγμή του Νόμπελ -το οποίο είναι δεδομένο ότι χαρίζει παγκόσμια αναγνωρισιμότητα σε όποιον το κερδίσει.

Υπάρχει και κάτι ακόμη που καλό είναι να λάβουμε υπόψη. Η γλώσσα στην οποία γράφεται το πρωτότυπο παίζει και αυτή το ρόλο της, και δεν είναι μικρός. Από το 1901 που δίνεται το βραβείο, το έχουν κερδίσει 32 φορές τα αγγλικά, 16 τα γαλλικά, 15 τα γερμανικά, 11 τα ισπανικά και 6 τα ιταλικά. Δηλαδή, αυτές οι 5 παγκοσμίως κυρίαρχες γλώσσες το έχουν κερδίσει αθροιστικά 80 φορές -άρα, αρκετά πάνω από το μισές σε σύνολο 121 βραβεύσεων.

Φυσικά, η παγκοσμιοποίηση έχει επιδράσει θετικά και σε αυτό, υπό την έννοια ότι τις τελευταίες δεκαετίες το (άτυπο) γλωσσικό κριτήριο έχει υποχωρήσει και δεν είναι σπάνιες οι φορές που βραβεύονται -όπως και φέτος- λογοτέχνες μη κυρίαρχων γλωσσών (άλλωστε, τα ίδια τα ελληνικά έχουν δύο Νόμπελ). Αλλά και πάλι, αν μιλήσουμε με την γλώσσα των αριθμών, οι πιθανότητες βράβευσης μιας περιφερειακής γλώσσας είναι πολύ μικρές (μόνο τα σουηδικά είναι εδώ εξαίρεση με 7 βραβεύσεις συνολικά) καθώς εδώ πρέπει να έχουμε κατά νου και κάτι ακόμη, τεχνικής φύσης: ότι το έργο του υποψήφιου λογοτέχνη για Νόμπελ εξετάζεται και αξιολογείται από την αρμόδια Επιτροπή πάντοτε στο πρωτότυπο. Και όταν δεν υπάρχει μεταξύ της Επιτροπής κάποιος που να μπορεί να διαβάσει την πρωτότυπη γλώσσα, καταφεύγουν σε εξωτερικούς που την έχουν ως μητρική, παρέχοντας βοήθεια επ' αυτού. Ωστόσο, όπως γνωρίζουμε όλοι, καμία μετάφραση ή μεταφορά του πρωτότυπου δεν μπορεί να συγκριθεί με την εκφραστική δύναμη και το βάθος του ίδιου του πρωτότυπου, και έτσι μια “μικρή” γλώσσα είναι καταδικασμένη να ξεκινάει πάντα από μειονεκτική θέση έναντι των 4-5 κυρίαρχων που παρεμπιπτόντως εκφράζουν όλες τους τον δυτικό πολιτισμό και τις συναφείς αξίες του.

Ως προς τα στατιστικά του φύλου, καλύτερα να μην τα συζητάμε: από τους 121 νικητές, οι 103 είναι άνδρες και μόνο οι 18 γυναίκες -αν και αυτό έχει αλλάξει σημαντικά τούτη την τελευταία 30ετία, εφόσον έχουμε 10 γυναίκες μεταξύ των βραβευθέντων.

Γιατί λέγονται εντέλει όλα αυτά; Διότι το μείζον για να μπορέσει ένας λογοτέχνης που γράφει στα ελληνικά να φθάσει σε τέτοιες μεγάλες διακρίσεις, είναι προηγουμένως, όχι μόνο να έχει σπάσει τα στεγανά της μικρής χώρας μας και να έχει διεθνοποιηθεί μέσα από μεταφράσεις σε πολλές άλλες γλώσσες, αλλά θα πρέπει να έχει τιμηθεί και με πολύ ανταγωνιστικά, πρώτης γραμμής, διεθνή λογοτεχνικά βραβεία. Αυτό προφανώς δεν απαιτεί μόνο καλές δημόσιες σχέσεις κοσμοπολίτικης υφής από την πλευρά του συγγραφέα ούτε μόνο μια πολιτική διάδοσης της λογοτεχνίας μας από την πλευρά της ελληνικής πολιτείας. Κυρίως απαιτεί την πρωτότυπη και ουσιαστική συμβολή των Ελλήνων λογοτεχνών στα μεγάλα θέματα (όχι μόνο της εποχής και της εκάστοτε συγκυρίας), τα οποία μπορούν να κινήσουν και την προσοχή του διεθνούς κοινού αλλά κυρίως της σοβαρής διεθνούς κριτικής. Η οποία δεν πείθεται παρά μόνο από την αξία ενός έργου και διόλου από την (αυτο)προβολή του συγγραφέα.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[orgismenh]

εύχομαι να περάσετε όμορφα τις τελευταίες μέρες της χρονιάς, καλά Χριστούγεννα αγαπημένα μου πλάσματα. 🫶🏻

[kenhpsuxologikaa]

Ξανά ήρθα λοιπόν.. δε γράφω εύκολα πια. Φέτος όμως εχω ανάγκη για έναν πιο συνειδητό απολογισμό της χρονιάς.

Ιανουάριος: η πρώτη της παρέας ενηλικιώθηκε και άρχισα να φλερτάρω με την ενήλικη ζωή, παράλληλα με τις μαθητικές μου υποχρεώσεις

Φεβρουάριος: η αυτοπεποίθηση μου βρίσκεται στο peak και η τύχη ήταν με το μέρος μου, θα έλεγε κανείς που πιστεύει σε αυτή

Μαρτιος: συνειδητοποίησα ότι είναι πανεύκολο για ορισμένους να προσποιουνται και πόσο δύσκολο είναι να επανορθωσεις

Απριλιος: οι πανελλήνιες πλησιάζουν..όπως πλησιάζει και το άγχος μου, το οποίο αντιμετωπίζω χάρη στην οικογένεια που διάλεξα εγω

Μάιος: ειλικρινά δεν θυμάμαι τίποτα, πολύ αδιάφορος μηνας

Ιουνιος: ο μηνας μοιράστηκε στα 2. Στις πανελλήνιες και στις διακοπές. 15 ώρες γραπτών και σε 17 μέρες εμπειριών ζωής μαζί με άτομα που αγαπαω

Ιούλιος: εξ'ορισμου ο μηνας της αλλαγής της κοσμοθεωριας μου. Έδωσα μια τελευταία ευκαιρία. Πήγα πρώτη φορά διακοπές με την παρέα μου. Πέρασα στη σχολή που μόνο όσοι με ξέρουν απεξω και ανακατωτά γνωρίζουν την εμμονή μου με αυτή.

Αύγουστος: πολλές οικογενειακές στιγμές, οι οποίες μου έδειξαν ότι όποιος θέλει να επανορθώσει, θα το κάνει σωστά. Ταυτόχρονα ο πιο μελαγχολικός καλοκαιρινός μήνας, διότι φοβόμουν το άγνωστο των επόμενων

Σεπτέμβριος: μήνας ενηλικίωσης. Βλέπω ακόμα το βίντεο που μου λέει χρόνια πολλά ένα ολόκληρο μαγαζί. Θυμάμαι ακόμα την αντίδραση μου όταν άνοιγα τα δώρα μου μπροστά στην οικογένεια μου και τις φίλες μου. Έγινε και η κολλητή μου 18 μετά από λίγο καιρό και συνειδητοποίησα ότι ο χρόνος ειναι πολύτιμος και όχι απεριόριστος

Οκτώβριος: η αυλαία άνοιξε για τη φοιτητική μου ζωή, με τη καλύτερη πρόθεση από ποτέ, με ένα ολόκληρο αμφιθέατρο να ξέρει το όνομα μου. Παράλληλα έκλεισε μια άλλη αυλαία, η οποία ίσως να βλέπει τον απολογισμό μου, ίσως και όχι, όμως χρειάζεται να ξέρει ότι έχει ένα κομμάτι μου έστω και έτσι.

Νοέμβριος: πια κάνω κατάθεση ψυχής μέχρι και στη παρέα μου για πράγματα που ίσως να μην έλεγα ποτέ σε κανέναν. Η αυτοπεποίθηση και η εμπιστοσύνη στον εαυτό μου είναι άγνωστες λέξεις στην κενή ψυχολογικά, πολύ πιθανό γιατί ένιωθε κενή μετά από χρόνια

Δεκέμβριος: αποφάσισα να μην είμαι 2η επιλογή κανενός και να είμαι απών όπου δεν αισθάνομαι εμπιστοσύνη. Προσπαθώ να τα βρω με τον εαυτό μου δίχως να βλέπω κάποια διαφορά συνειδητά. Ο Δεκέμβρης πάντα πονάει όταν φεύγουν τόσες αναμνήσεις.

2023, σε ευχαριστώ, σε αγαπάω και σε μισώ ταυτόχρονα, σε αναζητώ πίσω μα θέλω και να μείνεις πίσω... μα πάνω από όλα, γύρισε μου πίσω εμένα

[optilos]

Με την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, η φροντίδα της όρασης των παιδιών είναι πιο σημαντική από ποτέ! Η 𝑺𝒉𝒂𝒎𝒊𝒓 παρουσιάζει το 𝙊𝙥𝙩𝙞𝙢𝙚𝙚™️ με την τεχνολογία 𝗺𝗲𝘁𝗮𝗳𝗼𝗿𝗺 , το οποίο προσφέρει εξατομικευμένες λύσεις για την προστασία των ματιών καθ’ όλη τη διάρκεια του σχολικού έτους.

Ανακαλύψτε περισσότερες πληροφορίες από πιστοποιημένους οπτικούς σε όλη την Ελλάδα. Οπτικά | Optilos Χατζηαντωνίου Καταστήματα οπτικών #Ακαδημιας 76 & Ζησιμοπούλου 78 Παλαιό Φαληρο . www.Optilos.gr #optilos #optilosstores #eyewear #sunglasses #athens #palaiofaliro #optician #jimmychoo #jimmychooeyewear #opticshop #οπτικα #γυαλιαηλιου #γυαλιαορασεως #φακοιεπαφης #akadimias #ακαδημίας #αθηνα

[r0ttingsystem]

Γιατί η αρχή της σχολικής χρονιάς είναι έτσι πως είναι λίγο κουραστική (θα γίνει χειρότερη για εμένα(εμάς) γιατί πανελλαδικές😭)

Ox kalg tixh bro

Exw kourasti hdh bro den jerw pos tha perasw tin xronia 😭😭😭

[darkside-cookies]

θα πιω το πρώτο ζεστό τσάι της χρονιάς

[ephrosynee]

Καλύτερο ξύπνημα χρονιάς.

[denimbex1986]

"A generation of queer people mourns the childhood they never had." All of Us Strangers director Andrew Haigh spoke to The Guardian and Alex Needham about the year's saddest film .

Today, having left the cinema with red eyes, I know that what we didn't say will hurt. Because this film is not only about loneliness or loneliness, it is about parental love and the child's need for visibility, it is about tenderness, loss and the common end of all – stardust.

When Andrew Haigh was filming his new movie, All of Us Strangers, at his parents' old house in Croydon, something strange started happening. "I started having eczema again, which I haven't had since I was a kid," says the 50-year-old director. “I feel like there's a reason your body remembers the trauma. In a way things almost become embedded in our DNA and find ways to resurface," he adds.

In All of Us Strangers, the protagonist played with unflinching commitment and incredible empathy by Andrew Scott, Adam is a 46-year-old gay man who finds himself caught between what happened and what he never said.

Blocked and lonely, Adam is a screenwriter whose parents died in a car accident when he was 12 years old. Now an adult, he lives in a mysteriously empty block of flats in London. One night after a fire alarm, a younger man, Harry played by the reasonably up-and-coming Paul Mescal, comes drunk to his door and asks for his company. Adam rejects him. "Am I scaring you?" Harry asks him. "We don't have to do anything if you don't like me, but I have vampires at my door."

For Andrew Haigh this is also the most important scene in the film. Although I don't want to go into spoilers, after the screening, yes, this is the scene that defines the beginning, duration and end of a film that will leave a mark in time as a razor.

The film – which won best film and best director at the British Independent Film Awards in December – is a statue of the fragile, the kind that modern filmmaking tends to shy away from.

It's a love story, a ghost story, and a coming-of-age narrative that breaks space-time into small, sharp, pieces. In the process, her Adam suddenly finds himself in a universe where his parents are alive. This is also the missed opportunity to tell them who he is, what he is, to claim an acquaintance and reconciliation that had never happened.

Masterful exploration of loneliness and sadness, the relationship between children and their parents and a testament to the fact that time, in addition to healing, can magnify the wounds that grow stronger with us. The heart never forgets to hurt and this is reminded - the only condition of course is that you have a heart, which makes the work a risk in itself because empathy is ignored today.

A tender, aching portrayal of the insatiable human need for love and connection, Haigh's film is about people yearning to be understood for who they are, often in vain.

A knot in the stomach of a lost generation

Based on the Japanese novel Strangers by Taichi Yamada (who died a few months ago at the age of 89), Strangers Among Us, written by Haigh himself, was written during the pandemic, when we were all locked in cages, faced with what has happened and what could have been otherwise.

Haigh – whose previous films include The Weekend and 45 Years, and TV series Looking and The North Water are regarded as tender examples of good television that doesn't drown in clichés by pandering to the world – wanted to make the film as personal as possible. He made it. Adam's home is the director and screenwriter's home, the one he left when he was 'nine or 10' – following his own parents' painful divorce.

The reality he conveys on the screen is his own. The middle-aged gay man who was a young teenager in the late 80s when the AIDS crisis unleashed a wave of ferocious homophobia. "I wanted it to be very specific to a certain generation of gay people, my generation," says Haigh. "It was not an easy task. Growing up, I felt that if I was going to be gay I would have no future and the only other alternative was not to be gay – which of course couldn't happen. So I wanted to tell this story," he tells the Guardian.

All of Us Strangers is hard for many reasons. The hero constantly struggles with the lingering ghosts of a childhood that was never normal as he was torn apart not only by grief, but also by prejudice and hatred.

"There's a generation of queer people mourning the childhood they never had," says Haigh. “I think there's a sense of nostalgia for something we never had because we were tortured so much. It's something like grief. A feeling that dissipates, but is always there in many different ways. It's like a knot in your stomach," he adds.

Much of the emotional power of All Us Strangers comes from the brutally repressed Adam trying to dissolve his feelings of shame and isolation in order to be seen and loved for who he really is. To this end, he takes advantage of the opportunity, denied him by their deaths, to come out to his mom and dad, separately. His mum is shocked – "Isn't it a very lonely life?" – and worried about AIDS. His dad, not unkindly, says: "We always knew you were a bit of a tutti-frutti."

"It is very difficult to move forward in life if you feel that you are not understood. And if they don't understand you, you feel like you're alone," says the director.

"It doesn't matter, as long as you find love"

In one scene in the film Adam asks his father why he never came to his room to comfort him when he heard him crying after being bullied at school. Haigh had been a victim of bullying in his school days, common memories for many.

"I was about nine and the kids around me knew something was different about me - before I even realized it myself," he says. “If you're queer and a kid, you don't want to tell your parents that you're being bullied because they're going to worry, and that's the last thing you want. Being queer in a family is sometimes the hardest thing because you're not like the others, you have a secret," he says.

Haigh told his own parents when he was 20 years old. His father now suffers from dementia and entered a nursing home during the filming of All of Us Strangers. Visiting one weekend, the director discovered that his father no longer remembered that his son was gay.

"He asked me if I was married and if I had a wife. Before this happened my father knew everything about me, he had accepted it beautifully. I suddenly found myself having the same fear I had when I was in my 20s, of having to re-introduce myself up front, and I realized I couldn't because I didn't want to upset him. But in the end, after a little silence, he said to me: 'Well, it doesn't matter, as long as you find love.' I felt so good about my father and his words. He just understood what the important thing was, and in many ways it spoke to exactly what the film was about."

The film is also based on Haigh's relationship with his own children, who are 10 and 12 years old. "They don't live with me but when I'm with them and I'm their parent, I'm always worried. Am I doing the right thing? Am I saying the right thing? I help them; As I got older, I realized that you don't necessarily need a parent to give you advice. You don't need them to find solutions for things that you can sometimes solve on your own."

Beyond meeting a child's needs, there's something about being a queer parent that makes you wonder how you and your children will fit into the larger society, Haigh points out. “Do we have a new code? Do we have a different way of being a family because we don't have a certain pattern? I know a lot of queer people who have kids and they all have the same question. Are we trying to be what our parents were to us or are we trying to be something else?'

Pop gave hope and momentum

Powered by 80s music production, All of Us Strangers uses iconic hits from the decade such as Frankie Goes to Hollywood's The Power of Love, Fine Young Cannibals' Johnny Come Home and Housemartins' Build, tracks heard by Adam when he travels back to his childhood. The musical pieces also become an integral part of the supernatural world that the hero visits to make peace with the loss of his parents and all that he never got to share with them.

"Paul Heaton (Housemartins) and Roland Gift (Fine Young Cannibals) are not queer artists, but they spoke to me as such," says Haigh. "I'm sure my political views were shaped by the times I listened to the Housemartins" – who were self-confessed socialists during the Thatcher government. “Pop music was so important – it gave me hope as a kid. I used to sing The Power of Love to myself in my bedroom, not understanding anything about myself at the time, but knowing that I longed for something and believed that something could be done. When I put that song in the film, I was thinking that my childhood self would be really amazed at what I'm doing now."

For Haigh, being LGBT does not necessarily mean alienation. “I know many young gay people who do not feel alone and alienated. But I also know people close to me, younger than me, who have found it very difficult to integrate into a society that sees them as different," he says.

“So I don't want to pretend that everything is great. But it's important to me to make it clear that these two heroes aren't alone because they're gay – they're alone because the world has made them feel different. There are many reasons that can gently slide you into loneliness and if you can't find something to get you out of it, you might stop caring about yourself, like Harry," she adds.

What ghost is really haunting you?

"I saw the film as a spiral and I let myself into it," says Haigh.

In one scene Adam starts to have a fever, which you don't explain further in the film. But what you're explaining is that Adam is running a fever after his mother brings up AIDS and her fears about this disease which in the 80s was an LGBTQ-only affair - or at least that's the narrative they wanted to sell the systemic media and their neoliberal leaders see Thatse and Reagan.

"I think all of us gay men of that generation know that every time we sweated a little more after casual sex with other people, we were suddenly terrified that we might have HIV," says Haigh. “A swollen gland wasn't just a swollen gland. I wanted to talk about it. To show that AIDS is another fear that Adam has buried. I'm telling a ghost story – what is it that haunts him?'

The end of the film is painfully bittersweet. For some it is romantic and hopeful, for others it is a finale of crushing sadness. "More than anything else, I want you to walk out of the theater and carry this film with you," Haigh says of All Of Us Strangers, which the LA Times (and countless other media and institutions, but not the British BAFTAs they snubbed the movie shockingly much) named it the best movie of 2023.

“We are all children, many of us are parents, many of us are in relationships or not finding love. Look, I want 15-year-olds to see this movie, not just people our age. If I had seen this movie when I was a teenager, it probably would have changed me," says Haigh.

Strangers Among Us has one more piece of advice for everyone. When vampires are at the door, a hug and a caress exorcises them, remember that.'

[psyxhmou]

Ας δω παλιές φωτογραφίες για να τα έχω πιο πρόσφατα τα «βρισίδια» που θα πέσουν στον απολογισμό της χρονιάς φέτος.

[sugarwithlime]

Καλησπερα κόσμε!

Θα τολμήσω να γράψω ότι μετά από χρόνια είμαι σε θέση να πω ότι αυτή την πρωτοχρονιά θα μου λείψει ένας άνθρωπος από την αλλαγή της χρονιάς! Ευτυχώς όλοι είναι καλά, θα μου λείψει γιατί θα ήθελα πολύ να ήταν δίπλα μου. Αυτό το άτομο το ξέρετε από το προηγούμενο «ποστάρισμα». Και αφού όσοι διαβάσατε το προηγούμενο ποστ καταλάβατε για ποιον λέω ή μάλλον ΠΟΙΑ λέω.

Ναι είναι ο άνθρωπος που μπήκε στη ζωή μου ξανά και με έχει κάνει να ξαναεχω αυτό το συναίσθημα του «θα ήθελα πολύ να είναι δίπλα μου τώρα γιατί είναι κομμάτι μου». Βέβαια έχει πάει με τους δικούς της στο χωριό. Η οικογένεια είναι πάνω από ΟΛΑ! Δεν υπάρχει γκρινια, υπάρχει αυτό που είπαμε: ανυπομονησία, αγάπη και πολύ πολύ χαρά για το νέο έτος που θα μας βρει μαζί.

Μου δίνει δύναμη να πολεμήσω ότι θα φέρει το 2024 αυτή σκέψη. «Θα είμαστε μαζί» τι άλλο να θέλεις; Τι άλλο να ευχηθώ μόλις αλλάξει ο χρόνος πέρα από «υγεία σε όλους, τυχη και δύναμη»;

Θα ήθελα λοιπόν να σας πω δυο πράγματα για αυτές τις μέρες. Περάσαμε ένα μικρό ΣΟΚ στη «σχέση» μας αφού υπήρχαν κάποιες σκεψεις. Με ωριμότητα, σκέψη και αγάπη ολα έφτιαξαν και λύθηκαν στο κεφάλι μας. Να δίνετε χρόνο στον άνθρωπο σας· και εκείνος να μην τα παρατάει όταν έχει σκεψεις αλλά να κάθεται να βρίσκει λύσεις ΜΑΖΙ ΣΑΣ. Ότι «χαλάει λίγο» μην το πετάτε, να βρίσκετε τρόπο να το φτιάχνετε γιατί αξιζει η προσπάθεια.

Θυμήθηκα κάτι που επαθα σήμερα το πρωι και γέλασα! Ξυπνησα μόνος μου 07.00 το πρωι αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το θέμα είναι ότι ξυπνησα και κοίταξα δίπλα μου και δεν την ειδα. ΤΗΝ ΕΨΑΞΑ για δευτερόλεπτα. Έχω συνηθίσει να ανοίγω τα μάτια μου κι να είναι εκεί. Θα ξανασυμβεί το μόνο σίγουρο αλλά κατάλαβα το ποσό θέλω αυτό το πλασμα, αυτή την γυναικα, αυτόν τον έρωτα.

Παιδακια μια ευχή από εμένα για το νέο έτος!

Να έχετε υγεία πάνω από ολα, τυχη, αγάπη και πολλά πολλά χαμόγελα στη ζωή σας! Εγώ τα έχω και τα εκτιμάω και θα προσπαθώ γ αυτά.

Καλή χρόνια σε όλους!