#πέφτουν

[romios-gr]

Πέφτουν βροχή οι αποβολές μαθητών στα σχολεία για τα κινητά Σχεδόν 5.000 αποβολές έχουν δοθεί σε μαθητές που αρνούνται να συμμορφωθούν με τον νέο κανονισμό του υπουργείου Παιδείας για την απαγόρευση των κινητών στο σχολείο, σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της «ΕτΚ». Από την Μύρνα Νικολαΐδου Τα στοιχεία είναι εξαιρετικά εντυπωσιακά δεδομένου ότι ο νέος σχολικός κανονισμός ισχύει μόλι... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/peftoyn-vrochi-oi-apovoles-mathiton-sta-scholeia-gia-ta-kinita/

[justforbooks]

ΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ έτσι οι Λατινοαμερικανοί; Πώς προικίζουν την παγκόσμια λογοτεχνία με τόσο ευανάγνωστες, στοχαστικές αφηγήσεις, ικανές ν' αγκαλιάζουν ταυτόχρονα τη μοίρα ενός ατόμου κι ενός ολόκληρου λαού; Αυτό ακριβώς κάνει ο Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες στο «Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν», το πρώτο μυθιστόρημά του που κυκλοφόρησε στα ελληνικά (μτφρ. Α. Κυριακίδης, Ίκαρος, 2014). Από τη μια, μέσα από αλλεπάλληλες, επιδέξια μονταρισμένες αναδρομές στο παρελθόν των κεντρικών του ηρώων εξερευνά τα ίχνη και τις συνέπειες μιας δολοφονίας στα μέσα της δεκαετίας του '90 στην Μπογ��οτά.

Κι από την άλλη συμπυκνώνει την πρόσφατη ιστορία της Κολομβίας, αναδεικνύοντας όσα κληρονόμησε η γενιά του από τις συγκρούσεις των καρτέλ των ναρκωτικών με την κυβέρνηση, επί της παντοδυναμίας του περιβόητου εμπόρου κοκαΐνης Πάμπλο Εσκομπάρ. Πάνω απ' όλα, ωστόσο, ο «Ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν» χαρτογραφεί το εσωτερικό τοπίο ενός άντρα σοκαρισμένου από το εύθραυστο και το παράλογο της ανθρώπινης ύπαρξης, που παλεύει να επαναπροσδιορίσει τις επιλογές του και να ανακαλύψει τον βαθύτερό του εαυτό.

Η πλοκή ξεκινά από τα τέλη της δεκαετίας του '60, όταν φούντωνε στις ΗΠΑ η αντίδραση ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, με την έλευση στην Κολομβία μιας «στρατιάς» Αμερικανών πολιτών, απόφοιτων πανεπιστημίων, εθελοντών του προγράμματος Peace Corps, γεμάτων λαχτάρα να εξοικειωθούν με ξένες κουλτούρες και να προσφέρουν τις γνώσεις τους σε λιγότερο ανεπτυγμένους λαούς.

Ανάμεσά τους υπήρχαν από άγουρα, ρομαντικά μυαλά μέχρι συνειδητοποιημένοι ιδεολόγοι, κι από κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά με ουμανιστικές αρχές μέχρι χίπηδες επιρρεπείς στην μπαγαποντιά και το εύκολο χρήμα.

Τι αθώα που φαίνονται αναδρομικά εκείνα τα χρόνια, λέει με τον τρόπο του ο Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες. Πόσοι Κολομβιανοί μπήκαν στον πειρασμό να φορτώνουν τις πλαστικές σακούλες με το χόρτο στ' αεροπλάνα, ανύποπτοι για το πεδίο μάχης στο οποίο θα μεταμορφωνόταν η όμορφη χώρα τους, όταν το εμπόριο κοκαΐνης θα εδραιωνόταν για τα καλά… Πόσα παιδιά, γεννημένα στις αρχές του '70, διήνυσαν την εφηβεία τους κι ενηλικιώθηκαν φοβισμένα, υπό τον ήχο πυροβολισμών και βομβών σ' αιματοκυλισμένους δρόμους, χωρίς να έχει κηρυχθεί επισήμως κάποιος πόλεμος…

Πόσοι εγκατέλειψαν τη φλεγόμενη Μπογκοτά νιώθοντας κατά βάθος προδότες, και πόσοι έμειναν ν' αναμετρώνται με τις ρωγμές που τους προκάλεσε εκείνη η περίοδος… Ο τίτλος του μυθιστορήματος του Βάσκες δεν αναφέρεται μόνο στις ζωές που χάνονται αλλά και στις αξίες που χάνουν το νόημά τους, στις σχέσεις που διαλύονται ή δεν βγάζουν πουθενά, στις χώρες που γίνονται πι��νια στα χέρια των ισχυρών αυτού του κόσμου και αποδυναμώνονται μέσα από ένα ατ��ρμονο ξεκαθάρισμα μαφιόζικων λογαριασμών.

Γεννημένος στην Μπογκοτά το 1973, ο Βάσκες σπούδασε λατινοαμερικανική λογοτεχνία στη Σορβόννη, έχει δημοσιεύσει οχτώ μυθιστορήματα, τρεις συλλογές διηγημάτων και τέσσερις συλλογές φιλολογικών δοκιμίων και έχει τιμηθεί με πολλά διεθνή βραβεία, ανάμεσα στα οποία το English Pen Award και το Prix Roger Callois. Αφότου μεταφράστηκε στα αγγλικά, το «Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν» απέσπασε το δουβλινέζικο βραβείο IMPAC, με το γενναιόδωρο έπαθλο των 100.000 ευρώ, ξεχωρίζοντας ανάμεσα σε 152 μυθιστορήματα, γραμμένα σε 17 διαφορετικές γλώσσες, σύμφωνα με τις προτιμήσεις των χρηστών δεκάδων δημόσιων βιβλιοθηκών ανά την υφήλιο.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[twilightichor]

✧ @apocryphis asked: the campfire crackles quietly in the desert night, the only sound permeating the immeasurable silence of the vast red sands. not even a breeze to shift the sands of the dunes, not even the crawling and creeping of scorpions or nocturnal desert foxes. draped in a wide cloak, its hood half covering his face, al-haitham gazes at the chisel mirror conjured up just above the palm of his hand; lost in the subtle reflections of the fire against the pale, green shimmer of dendro. it is a quiet night in the desert -- but al-haitham knows all too well how quickly the sands can turn in those parts. he remains alert, focused; and his free hand deftly moves to the sword next to him upon hearing the subtle sound of footsteps approaching, piercing gaze darting into the night.

only for eyes to widen in surprise as a familiar silhouette finally comes into view under the flickering light of the fire.

"dainsleif?" he calls out, incredulous. he has no seen the man since their very first adventure into the rainforest, amidst dreams and memories. truth be told, he had not expected to see him again. realising the surprise that must be painted all over his face, the scribe forces composure to return to stoic features; shoulders relaxing, but hand barely just straying away from his sword (the slightest movement in the desert might very well draw unwanted company, whether dainsleif had intended it or not - best remain careful). "fancy seeing you here." he comments, dryly, which, in al-haitham's world, equates to as much cordiality as he can muster. consider his curiosity piqued (in al-haitham's world: the highest form of compliment). "i would say it's a small world, but that would not be true in the red sands. question is, were you looking for me, or for the ancient ruins that just so happen to be another three hours away from here...?"

The harshness of the desert forgives none, just as equitable as its counterpart the rains of Fontaine that sheds its justice over everyone equally, no matter if gods or humans, poor or rich. Its golden sands a stark contrast from the emerald foliage from the rainforests and what little area had survived surrounding the remnants of the former Hydro Archon and a creature formed from the might of three goddesses for one same purpose. Its dryness and merciless fauna a reminder of bygone times when all the verdure that existed in this location turned to dust in mere nights, when the wave of the Abyss hit everything on its way at its hardest and precipitated everything to death. Even the true sovereign that once ruled these lands had to shed her rich, jade skin and coat herself with the amber dust of the sands in the name of adaptation and even less kinder and romantic yet— survival.

These days, there are two kinds of people who dare to tread the expanse of these sands: those who have been shunned from their original homes and now need to do something— anything to bury lost riches to make a living out of their price and those knowledgeable enough to be aware of what they're doing and where they're heading, even under the immensity of night's veil and obscurity, with only the frigid light of the moon above serving as a fragile guide to wander these parts.

For someone of the likes of Dáinsleif, it makes little difference if he treads perilous places under the broad daylight or the more subtle moonlight. So when he spots amidst nowhere a small bonfire in his way to the place of choice, of course it would pique his own curiosity to get closer and inspect for any signs of assistance or just come in passing and leave just as he first came. What he wouldn't imagine is that it's the descendant of the skeptic scholars, al-Háitham the one he would find here.

◜Fancy meeting you here, too.◞ There is no falsehood in his voice nor anything to denote otherwise in what he says. The man himself was a pleasant discovery in the rainforests, back when the necessity to help reached his senses in invisible pulses that those who are well-versed in the profundity of foliage's importance would feel. In his case, he cannot claim to have any deep relationship with it weren't for deep-rooted bonds with Irminsul. Dáinsleif nods his head as a salute before he joins the scribe by the bonfire, sitting down at a prudent distance from him and facing the opposite way his gaze does in order to guard any possible threats that may come their way. Albescent lashes flutter close for a fraction as he exhales a silent chuckle at the question posed to him, so like an ever curious mind like his.

◜You give me too much credit.◞ At least in this case, where his is none and far less impressive than he would expect, perhaps as a result of their co-joined feats in the land of dreams and adventure with the Aranara. Sapphire irises open thereafter, boring into the other's emerald ones. ◜Perhaps this might make your bubble burst, but the reality is that none of the options you've stated are what led me here. As a matter of fact, I was just passing by.◞ That is the truth, no more and no less than that. Sometimes there needn't be a deep reason to appear somewhere at an unexpectedly right time to meet an old soul.

But perhaps, there is something that can feed his curious soul and which he can satisfy for allowing him to stay without inviting the wrath of the sword he keeps close.

Thus he looks towards the far north from where he came from after helping out the kind of an old companion of his, back when he emerged from the vowels of Teyvat to roam these lands as the only alternative left, granted that he had no desire to linger anymore where the presence of what ruined his homeland is at its highest— a solemn look in starry gaze. ◜Have you ever heard about the tales of war in which people from two different nations united their strength to fight for a common goal, al-Háitham?◞

[reginrokkr]

Tag dump repost #2

◟༺✧༻◞ τόμος α: αναμνήσεις από μια χαμένη ζωή┊kingdom of celestia.┊

◟༺✧༻◞ τόμος β: descensus in regnum tenebram┊kingdom of khaenri’ah.┊

◟༺✧༻◞ τόμος γ: αγκασμένος στην αθανασία ┊aftermath of disaster.┊

◟༺✧༻◞ τόμος δ: ψάχνοντας τη χαμένη μοίρα┊to the journey’s end.┊

◟༺✧༻◞ τόμος ε: ανακαλύπτοντας την αλήθεια┊100 years of penance.┊

◟༺✧༻◞ τόμος ζ: ενδιάμεση της ανθοφορίας┊way of the prophet.┊

◟༺✧༻◞ τόμος η: μαρασμός της αφάνειας┊twilight’s prologue.┊

◟༺✦༻◞ τόμος θ: λυκόφως οι θεοί που πέφτουν┊advent of ragnarök.┊

◟༺✦༻◞ chasing luminous river of stars ┊noctilucent crossroads.┊

◟༺✦༻◞ rupture of the everlasting darkness ┊astral reverberations α.┊

◟༺✦༻◞ rupture of the everlasting darkness ┊astral reverberations β.┊

◟༺✦༻◞ where edges of eternity collapse ┊aetherial crisis.┊

[loulouditouheimona]

Ο τρόπος που πέφτουν οι άνθρωποι στα μάτια μας φανερώνει και το πόσο έξω πέσαμε και εμείς μαζί τους.

[a-girl-withabroken-heart]

Έχουν αρχίσει να με κουράζουν οι ψεύτικες ελπίδες, οι ενθουσιασμοί και η χαρά γιατί μετά πάντα οι προσδοκίες μου πέφτουν στο πάτωμα εφόσον αλλο ενα άτομο εχει καταφέρει να με απογοητεύσει για ακομα μια φορα

[prasinoxaos]

τα συναισθήματα δεν είναι πάντα ευχάριστα.

κάποιες φορές τρυπάνε το σώμα σου θέλοντας να βγουν.

κι εσύ με το ζόρι σφηνώνεις φελλούς,

μη τυχόν και ξεχυθούν και φανούν όσα νιώθεις.

μη τυχόν και αφήσεις κάτω τα τείχη σου.

μα τα τείχη πέφτουν όπως και να'χει.

κι ας μην ξέρουν οι άλλοι ότι συμβαίνει.

το ξέρεις εσύ.

κι αυτό αρκεί για να έρθει η καταστροφή.

[epituxiathsapotuxias]

Και είμαστε όλοι μας σημαντ��κοί και ας μη

πέφτουν τα φώτα σε όλους το ίδιο..

[solmeister13]

Γι’ αυτό απόψε σου γράφω, χαράζοντας,

σα να μου τέλειωσε το στυλό.

Έφυγες πριν το καταλάβω…

Δεν θα σε ξεπεράσω ποτέ,

θα φυτρώνεις σα λουλούδι στο μαρμάρινο τάφο.

Κι αν δεν ήταν γραφτό μας να δούμε μαζί

τους φίλους μας όλους να φεύγουν.

Μαρμαρωμένος θα σε περιμένω πάντα εκεί,

στο μέρος που οι άγγελοι πέφτουν.

[mallisphoto]

Θα σε βρω. Όπου πατάς Πέφτουν πράσινα φύλλα. . . («Άννα», του Άρη Αλεξάνδρου) . . ================== Mallis Stamatios Photography ================== https://linktr.ee/mallisphoto ================== mallisphoto@gmail.com ==================

[terrestrialdevil]

Πότε μην εκδίκεισαι .

τα σάπια φρούτα πέφτουν πάντα μόνα τους.

[romios-gr]

«Οι κραδασμοί που προκλήθηκαν από το τρυπάνι, προκειμένου να κρεμαστούν τα πανό για την μετατροπή της σε τζαμί. Το πρόσθετο βάρος που δημιουργήθηκε από τις αναρτήσεις αυτές. Και η υγρασία από τις αναπνοές χιλιάδων επισκεπτών». Όπως λέει ο ακαδημαϊκός κ. Παναγιώτης Καρύδης, ομ. καθηγητής Αντισεισμικής Τεχνολογίας αυτή είναι η τριάδα των νέων επιβαρύνσεων, που υφίσταται η Αγία Σοφία... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/se-kindyno-i-agia-sofia-sovades-peftoyn-apo-tin-ygrasia-alla-oi-armodioi-adiaforoyn/

[justforbooks]

Το τέλος μιας φιλίας είναι ένας μικρός θάνατος

Η δύσκολη παραδοχή πως και οι φιλίες τελειώνουν και η δυνατότητα να κάνει κανείς καινούργιους φίλους σε κάθε ηλικία.

Η προπέρσινη, σπουδαία, βραβευμένη ταινία του Μάρτιν ΜακΝτόνα «Τα πνεύματα του Ινισέριν» («The Banshees of Inisherin»), με φόντο το τέλος του ιρλανδικού εμφυλίου πολέμου το 1923, δείχνει το φαινομενικά αναίτιο τέλος της καρδιακής φιλίας μεταξύ του Κολμ και του Πάντρικ. Ο Κολμ μια μέρα ξαφνικά θα αρχίσει να αγνοεί τον μέχρι πρότινος επιστήθιο φίλο του, Πάντρικ, χωρίς κανέναν προφανή λόγο. Το γεγονός αυτό θα αποσταθεροποιήσει εντελώς τη ζωή τους και θα καταλήξει μέχρι και σε ακραίες πράξεις βίας.

Στην πορεία καταλαβαίνουμε πως ο φιλόδοξος μουσικός Κολμ έχει αρχίσει να βαριέται τον φιλήσυχο και χαμηλών τόνων φίλο του, ενώ πιστεύει κιόλας πως του στέκεται εμπόδιο στην ενασχόλησή του με τη μουσική. Η ταινία είναι μια αλληγορία για τον εμφύλιο πόλεμο που μαίνεται γύρω από τους πρωταγωνιστές, αλλά ίσως ποτέ ξανά δεν έχει παρουσιαστεί στη μεγάλη οθόνη τόσο αριστουργηματικά η ιλαροτραγωδία που είναι το τέλος μιας φιλίας αλλά και το τέλος των ανθρώπινων σχέσεων γενικά.

Και στην πραγματική ζωή συχνά φιλίες διακόπτονται ή πέφτουν σε τέλμα, χωρίς να έχουν προκύψει απαραιτήτως δράματα και σοβαροί λόγοι. Ένας παραλογισμός ενυπάρχει πίσω από το τέλος κάθε φιλίας και αυτό δείχνει και το φιλμ του ΜακΝτόνα. Η φιλία δεν διαρκεί, όπως δεν διαρκεί και η καλοσύνη, αποφαίνεται ο Κολμ, σε έναν από τους πιο σπαρακτικούς διαλόγους της ταινίας, όταν ο Πάντρικ του προσάπτει την κατηγορία πως σταμάτησε να είναι καλός.

Πώς αποφασίζεις να απομακρυνθείς από ανθρώπους με τους οποίους άλλοτε σε συνέδεε βαθιά φιλία και πώς, αντίστοιχα, αν σου συμβεί, αντιδράς στο παράλογο; Ο Πάντρικ στην ταινία θα αντιδράσει σπασμωδικά, σχεδόν με παιδική ανωριμότητα, όπως θα αντιδρούσε ένα παιδί που θα αδυνατούσε να καταλάβει γιατί ο κολλητός του σταμάτησε να του μιλά. Η διάλυση μιας φιλίας είναι ένας μικρός θάνατος. Όπως μπροστά στο παράλογο του θανάτου, έτσι και εδώ υπάρχει ένα αναπάντητο «γιατί», καθώς οι μετασχηματισμοί και οι αλλαγές που ευθύνονται, ακόμα και γι’ αυτόν που παίρνει την απόφαση, δεν είναι πάντα ορατοί.

Μεγαλώνοντας αναγκαζόμαστε να αποχωριστούμε παιδικές φιλίες, φιλίες των φοιτητικών χρόνων, φιλίες που δημιουργούνται και τροφοδοτούνται από κοινά ενδιαφέροντα και αναζητήσεις, φιλίες που γεννήθηκαν από ανάγκη και φυσικά φιλίες που δεν περίμενε κανείς να προκύψουν και όλα ήταν εναντίον τους αλλά αυτές άντεξαν. Από την άλλη, αποδεικνύεται όλο και πιο δύσκολη και κοπιαστική η προσπάθεια να συντηρήσει κανείς τις φιλίες του. Ο διαφορετικός τρόπος ζωής, οι μεταβολές στα γούστα, στις απόψεις και τα ενδιαφέροντα, ο περιορισμένος χρόνος, η σύγκρουση με την πραγματικότητα, οι ματαιώσεις και η καθημερινότητα, οι αποστάσεις, η εργασία, η απόκτηση παιδιών, οι γάμοι και τα διαζύγια, οι πολλαπλές οικογενειακές και άλλες υποχρεώσεις αποτελούν αιτίες που σαρώνουν στο διάβα τους φιλίες χρόνων. Ή μήπως είναι απλώς δικαιολογίες;

Οι άνθρωποι αλλάζουν και οι συνδετικοί κρίκοι που τους ενώνουν καμιά φορά σπάνε, αλλά το πιο αδιόρατο και πιο δύσκολο να κατανοήσουμε είναι πόσο μεταλλασσόμαστε εμείς οι ίδιοι στη διάρκεια της ζωής, πόσο οι εσωτερικές συγκρούσεις, οι διαφοροποιήσεις στις αξίες, οι μετατοπίσεις και οι αντιφάσεις μάς μετατρέπουν σε κάποιους άλλους. Οι φίλοι δεν είναι παρά ένας καθρέφτης που μας αντανακλά σε διαφορετικές εποχές, ένα είδωλο του εαυτού μας. Συχνά δεν αποχωριζόμαστε φίλους αλλά κομμάτια δικά μας που πετάμε από πάνω μας σαν να βγάζουμε καινούργιο δέρμα κάθε φορά.

Συνηθίζουμε στην ιδέα πως οι ερωτικές σχέσεις φθίνουν και οι έρωτες τελειώνουν, πως τα λόγια των εραστών και τα «σ’ αγαπώ» αναγκαστικά θα αποδειχθούν μεγάλα λόγια και οι «αγάπες για πάντα» ανέφικτοι ρομαντισμοί. Τόσα τραγούδια και τόσες δραματικές ταινίες χωρισμού μάς το έκαναν σαφές. Όμως αναλογικά, άραγε, πόσες ταινίες κυκλοφορούν που μιλούν για το τέλος της φιλίας, όπως, για παράδειγμα, το ελληνικό «Απόντες» (1996) του Νίκου Γραμματικού με τους έξι φίλους από τη Σαλαμίνα που οι διαφορετικές κοσμοθεωρίες θα τους χωρίσουν, ή το αμερικανικό «Frances Ha» (2012)  του Νόα Μπάουμπαχ με την Γκρέτα Γκέργουιγκ στον ρόλο της ομώνυμης ηρωίδας που σταδιακά χάνει την καλύτερή της φίλη; Κανείς δεν σε προετοιμάζει για το τέλος και τις διαψεύσεις της φιλίας, ένα τέλος που μπορεί να είναι πολύ πιο οδυνηρό από έναν ερωτικό χωρισμό.

Ακόμα κι αν είχαμε συνηθίσει στην ιδέα ότι κάποιες φιλίες διακόπτονται, γιατί απλώς οι άνθρωποι τραβούν χωριστούς δρόμους, το ίντερνετ ήρθε να δημιουργήσει νέα δεδομένα και εκεί. Περισσότερη επικοινωνία, περισσότερη από όση αντέχουμε πολλές φορές, αλλά και μεγαλύτερη απόσταση. Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν ήταν πιο εύκολη η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, αλλά η μοναξιά φυσικά δεν υποχώρησε, το αντίθετο, γιγαντώθηκε.

Τα social media κατάφεραν να δώσουν μερικούς ακόμα καλούς λόγους και τη χαριστική βολή για να τελειώσουν, με συνοπτικές διαδικασίες, φιλίες που φυτοζωούσαν. Μερικές οργισμένες πολιτικές αναρτήσεις, ανεξαρτήτως χρώματος, ή λάβρα ποστ για τον εμβολιασμό, μας αποκάλυψαν πως δεν ξέραμε τους φίλους μας τόσο καλά όσο νομίζαμε.

Από την άλλη, πάντα θα υπάρχουν επιφανειακές φιλίες και λυκοφιλίες που κανείς δεν χρειάζεται ή δεν έχει τόσο ανάγκη όσο νομίζει, αυλές με φίλους «υποτελείς» που αποθεώνουν τους νάρκισσους «αρχηγούς» τους, επαγγελματικές φιλίες που αναγνωρίζεις εξαρχής πως θα λήξουν με το πέρας της εργασιακής σύμβασης, και άλλες που όχι μόνο είσαι σίγουρος πως θα τερματιστούν αλλά διακρίνεις και την ημερομηνία λήξης στο κουτάκι.

Οι αληθινές και ουσιαστικές φιλίες είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός. Ακούγεται κλισέ, αλλά, ταυτόχρονα, μόνο αν χάσεις στην πορεία μερικές, αρχίζεις να τις εκτιμάς. Ακόμα κι αν σε προδώσουν, ακόμα κι αν σε απογοητεύσουν, ακόμα κι αν η αρχική τους λάμψη θαμπώσει, συνεχίζουν να αποτελούν φωτεινές οάσεις σε μια ζωή που εφευρίσκει πάντα ευφάνταστους τρόπους για να σε καταρρακώσει.

Από τις παιδικές φιλίες που μας ήξεραν σαν την παλάμη τους και έμοιαζε να υπήρχαν από πάντα −και υπήρχαν στην κυριολεξία από τότε που είχαμε συνείδηση του εαυτού μας− περάσαμε στα χρόνια που η αναζήτηση ταυτότητας και η ανάγκη αυτοπροσδιορισμού οδήγησαν στην εξύμνηση της φιλίας και του «εμείς», κι από εκεί ολοταχώς προς την εσωστρέφεια και τον ατομικισμό. Στην πορεία προς την ενηλικίωση, παραμερίσαμε τις φοιτητικές φιλίες και τις παρέες των 20άρηδων, που σχηματίζονταν τόσο εύκολα όσο αναπνέαμε, για χάρη των ερωτικών σχέσεων και μετά για χάρη της οικογένειας ή της δουλειάς ή όποιων άλλων προτεραιοτήτων. Ύστερα έρχονται χωρισμοί και σχέσεις που αργοπεθαίνουν, τα παιδιά που είχαν γίνει ο σκοπός σου φεύγουν απ’ το σπίτι, αλλά και παιδιά να μην έχεις, θα δεις να διαψεύδονται προσδοκίες, σχέδια και όνειρα και τότε μένεις χωρίς παιδιά, χωρίς σχέδια και χωρίς φίλους. Και ξαφνικά επανεκτιμάς τη φιλία, όχι πλέον σαν παρωχημένο θέμα σχολικής έκθεσης ή επιφανειακή συναναστροφή για να σπάει η ρουτίνα, αλλά ως θεμελιώδη αξία που ήταν πάντα εκεί αλλά τόσες φορές παρέβλεπες.

Από το μότο «πάνω από όλα η οικογένεια» σε περασμένες δεκαετίες, πήγαμε στο «οι φίλοι είναι η νέα οικογένεια», για να μεταφερθούμε μετά στο «μας τελείωσαν οι φίλοι ή ποιος τους χρειάζεται» και να καταλήξουμε, τέλος, στο «ποτέ δεν είναι αργά για νέους φίλους».

Σε ένα πρόσφατο και πολύ αισιόδοξο άρθρο στους «New York Times», με τον τίτλο «Νέοι φίλοι μετά τα 50; Ναι, παρακαλώ!» («New Friends After 50? Yes, Please!») ο αρθογράφος Charles M. Blow επισημαίνει τη σημασία τού να είναι κανείς ανοιχτός σε νέες φιλίες όσο μεγαλώνει, ενώ παρομοιάζει την ικανότητα τού να ανοίγεσαι σε νέους φίλους με μια «ανεστραμμένη καμπύλη» σε γράφημα: «Πολύ ανοιχτοί όταν είμαστε νέοι, λιγότερο ανοιχτοί όταν γινόμαστε ενήλικες και πιο ανοιχτοί ξανά καθώς γερνάμε». Αυτή πρέπει να είναι και η διαδρομή της φιλίας για τους περισσότερους από μας: από την απόλυτη παράδοση άνευ όρων στη φιλία, στην επιφύλαξη καθώς ωριμάζουμε και ξανά πάλι, σε κάποιο σημείο της ζωής μας, στη ζωτική ανάγκη για φιλίες.

Οι φιλίες απαιτούν ρίσκο που δεν είναι ποτέ υπολογίσιμο και εκτός από κέρδη έχουν και ζημίες. Πληγώνουν και απογοητεύουν και δεν έχουν λίγες ματαιώσεις και κλονισμούς στην παλέτα τους. Δύσκολα βγαίνεις αλώβητος όταν αρχίζουν να φυλλορροούν οι φίλοι, είτε γιατί πεθαίνουν, είτε επειδή υπήρξε αγεφύρωτη ρήξη, είτε γιατί απλώς ο χρόνος τούς άλλαξε και τους πήρε μακριά, την ίδια στιγμή που άλλαζε κι εσένα. «Οι φίλοι μας έφυγαν», έγραφε ο Γιώργος Σεφέρης στο «Μυθιστόρημα». Ίσως δεν μάθαμε και ποτέ ποιοι ήταν όντως. «Δεν τους γνωρίσαμε/ήταν η ελπίδα στο βάθος που έλεγε/πως τους είχαμε γνωρίσει από μικρά παιδιά», σύμφωνα με τον ποιητή. Όμως τότε ακριβώς είναι που ανακαλύπτεις για πρώτη φορά πόσο σημαντικές ήταν οι φιλίες σου, πόσο σε διαμόρφωσαν και πόσο αναπόσπαστα κομμάτια του εαυτού σου υπήρξαν.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[twilightichor]

✧ @apocryphis asked: ‘ perhaps i will take up dancing again ’ (from xiao, in reference to his nuo dance!)

Serenity reigns on the field of inteyvat flowers in gradual bloom, the gentle breeze acting as a greeter to the first petals that dare to expose themselves to the nature. Luminescent anthers emanate their golden glow in answer, sending to the tranquil twilight sky their motes of light. Amidst pale flowers dances an old soul, protected by a mask that brings the wearer more nightmares for what it's worth and armed with a polearm to chase the demons away. In the face of cruel divinity that little has to say over trivialities like these, they would rise a brow at the notion of a demon vanquishing other demons away.

In the eyes of the knowledgeable —amidst Dáinsleif hardly considers himself one— and in star-shaped pupils, there is a winged creature whom long ago had his wings cut by divine despotism doing the first steps to reminisce what it feels like to fly again. Perhaps an unfair thought to have, for this remains an act chained to the earth under his feet nonetheless. But maybe in a clear mind where no more nightmares or pain exist to torture him, he would think the same: that dancing may be like flying on the ground.

This is what crossed Twilight Sword's mind as soon as Xiao expressed his thoughts aloud, an even more extraordinary rarity that they have nothing to do with his karmic debt or his self-imposed duty to the world even when long ago he's been set free. Lunarescent knight takes this as an expression of trust, byproduct of their deep bound —shattered and filled with discrepancies as it may be— that was conceived since centuries ago.

When he opens his eyes, he sees Alatus with his own closed in a pacific and relaxed stance, unbothered by his silence and unperturbed by whether he will respond. Perhaps he thinks there is nothing to say, and he might be actually right. Nevertheless, Dáinsleif does find something to say— a manifestation of his wish to see the vanquisher of demons in an atmosphere like that where he can take up dancing again undisturbed where he, too, may have a beautiful memory of the one place witness of this art.

◜Let me know when you do.◞ There is no ifs, but confidence that one day he will find at peace with himself sufficiently to give himself as much privilege as that. Astral gaze looks skywards, to the lonely moon shining upon them from where they rest in the forest. ◜I know of a place where you may enjoy doing it again.◞ Instead of ifs, what he offers is a solemn promise to lead him to the sea of flowers at the end, so in the likeness of the inteyvats' tender petals his heart may soften anew.

[reginrokkr]

Understanding coaxes Dáinsleif to nod his head, icy sapphire gaze glued to the people enjoying the festive event. There is truth in what Furina says, for there are many celebrations that over time lose their original meaning and only the knowledge and subsequent habit of doing something in appointed dates remain. Nevertheless, another truth remains, too. ◜If it is a national day born from your birth, it will remain as such even if it will suffer the wear and tear of the passages of time. However, no matter how little one may be informed about this day, its origins will always be passed down.◞ Everyone will know that it was born with the special existence of this nation's Archon and it'll be respected as much, regardless of the fact that Fontaine has an Archon no more. ◜I believe that the fact that the Iudex decided to continue to uphold this national day is a testament of his intentions of letting your name be known by everyone.◞ Curiosity reflects in his eyes as he looks back at her. Right, this must be the first time she gets to enjoy this day however she pleases. This shall be the first step of many towards living the life she didn't claim as her own yet. ◜And what are said terms to celebrate this day, I wonder? Surely you won't plan to just watch from afar, now that you are one of them.◞ Which she always was, but now more than ever she can have a taste of what humanity is on her own flesh.

       Furina's mismatched gaze followed Dainsleif's own with a small smile. The Court of Fontaine did indeed look beautiful at this time of year, street lamps and houses dressed in coloured lights and decorations, the unmistakable aura of revelry and celebration in the air. She had wondered whether Neuvillette would have faced pressure to repeal the holiday altogether after her trial and the flood, and yet he hadn't, and it endured. Though she still shook her head a little sheepishly at Dainsleif's suggestion. “ I don't know if Fontainians necessarily celebrate it for me anymore. From what I understand, there are all these traditions that have nothing whatsoever to do with their Archon. ” Over the course of centuries, it had taken on a life of its own, and that was no bad thing. “ Though it is a relief that I can now celebrate it on my own terms. No parades. No speeches. ”

[loulouditouheimona]

Οι μακροχρόνιες σχέσεις δεν είναι ένα παραμύθι με όμορφο τέλος και δυο τέλειους ανθρώπους.

Δεν είναι μόνο να ξυπνάτε κάθε πρωί μαζί και να φτιάχνετε πρωινό.

Δεν είναι μόνο να αγκαλιάζεστε στο κρεβάτι μέχρι να κοιμηθείτε ήσυχοι και οι δύο.

Δεν είναι ένα καθαρό σπίτι και ένα σπιτικό γεύμα κάθε μέρα.

Είναι κάποιος που κλέβει όλα τα σκεπάσματα ή ροχαλίζει σαν αλυσοπρίονο.

Μερικές φορές στους καβγάδες είναι πόρτες που χτυπούν δυνατά, και είναι και μερικά σκληρά λόγια που πέφτουν στο τραπέζι και πονάνε. Κάποτε είναι σιωπές μεγάλης ή μικρής διαρκείας μέχρι να επουλωθούν οι καρδιές σας. Και μετά είναι... συγχώρεση!

Επιστρέφεις στο σπίτι στο ίδιο άτομο κάθε μέρα που ξέρεις ότι σε αγαπά και σε νοιάζεται, παρόλο που ξέρει πολύ καλά ποιος είσαι.

Είναι γέλιο για τη μία φορά που κατά λάθος έκανες κάτι ηλίθιο.

Αλλά πρόκειται και για βρώμικα ρούχα που πρέπει να μπουν στο πλυντήριο και άστρωτα κρεβάτια που ��έλουν καθαρά σεντόνια

Η μακροχρόνια δέσμευση έχει να κάνει με το να βοηθάμε ο ένας τον άλλον στη σκληρή δουλειά της ζωής!

Είναι να καταπίνεις κάποτε τις γκρινιάρικες λέξεις αντί να τις λες δυνατά.

Είναι να φάτε το φθηνότερο και πιο εύκολο γεύμα που μπορείτε να φτιάξετε και απλά να καθίσετε μαζί στις 10 μ.μ. στον καναπέ γιατί και οι δύο περάσατε μια τρελή μέρα.

Είναι όταν έχεις μια συναισθηματική κατάρρευση, και αυτός είναι μαζί σου και σε κρατάει και σου λέει ότι όλα θα πάνε καλά, και τον πιστεύεις.

Είναι όταν το "Netflix and Chill" σημαίνει κυριολεκτικά ότι παρακολουθείς Netflix και κάνεις παρέα.

Έχει να κάνει με το να εξακολουθείς να αγαπάς κάποιον, παρόλο που μερικές φορές σε κάνει παράφρονα, σε θυμώνει και ίσως άθελά του πληγώνει τα συναισθήματά σου.

Είναι αυτός που σε αγαπά όταν είσαι χοντρός ή αδύνατος, χαρούμενος ή γκρινιάρης, σπουδαίος ή ασήμαντος.

Το να ζεις με το άτομο που αγαπάς δεν είναι τέλειο, και μερικές φορές είναι δύσκολο, αλλά είναι εκπληκτικό, ανακουφιστικό και είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που θα ζήσεις ποτέ.