#πάντες

[romios-gr]

«Τη Αγία και Μεγάλη Πέμπτη οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι θείοι Πατέρες, αλληλοδιαδόχως εκ τε των θείων Αποστόλων και των ιερών Ευαγγελίων παραδεδώκασιν ημίν τέσσερά τινα εορτάζειν΄ τον ιερόν Νιπτήρα, τον Μυστικόν Δείπνον (δηλαδή την παράδοσιν των καθ’ ημάς  φρικτών Μυστηρίων), την υπερφυά Προσευχήν και την Προδοσίαν αυτήν».  Αυτό είναι το συναξάρι της Μεγάλης Πέμπτης. Η αγία μας Ε... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/megali-pempti-ti-mystiki-en-fovo-trapezi-proseggisantes-pantes/

[our-har-world]

Μόλις πεις...

Μόλις πεις: ”Άγιοι Πάντες προσευχηθείτε στον Θεό για μένα!” τότε οι Άγιοι Πάντες θα ανακράξουν στον Ουρανό: ”Κύριε ελέησον!”, και εσύ θα έχεις τη βοήθειά τους. Όσιος Νεκτάριος Tύχωνωφ της Όπτινα (♰12 Μαΐου 1928) O τελευταίος μεγάλος Στάρετς της Όπτινα.

[boulevard-of-broken-dreams6]

Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι αύριο θα πάω για ψυχανάλυση. ✌🏼✌🏼

[allo-frouto]

Ο αιγαλιωτης είναι εδώ

Και παρακολουθεί.

[psychidion]

The parallels between Hector and Patroclus, and between Achilles and Andromache, in the last books of the Iliad:

As I was reading through the Iliad, I was struck by how strongly Hector and Patroclus parallel each other in their last moments.

I'm not exactly making an argument that they parallel each other throughout the Iliad, or saying that Hector does not act like a foil for Achilles throughout the narrative too, but I did find it extremely interesting, especially in association with the parallels between Achilles and Andromache.

They are both first given a grave disadvantage by a god, Athena in Hector's case and Apollo in Patroclus'. Athena interferes with Hector by appearing as Deiphobus and then disappearing when he is in need of assistance. Apollo interferes with Patroclus by striking the breath out of him and knocking off all of his armor, so he stands on the battlefield defenseless.

They bear a similar reaction to the loss of their weapons. Both stand still in shock for a moment, and both of these phrases are at the beginning of a line and are immediately followed by a caesura: 16. 806- στῆ δὲ ταφών: ὄπιθεν δὲ μετάφρενον ὀξέϊ δουρὶ 'he stood dazed. But from behind on his back with a sharp spear...' and 22. 293- στῆ δὲ κατηφήσας, οὐδ᾽ ἄλλ᾽ ἔχε μείλινον ἔγχος. 'he stood mute in horror, as he did not have his ashen spear.'

There is a repeated structure of 'three times and on the fourth,' something changes.

16. 784-789: τρὶς μὲν ἔπειτ᾽ ἐπόρουσε θοῷ ἀτάλαντος Ἄρηϊ σμερδαλέα ἰάχων, τρὶς δ᾽ ἐννέα φῶτας ἔπεφνεν. ἀλλ᾽ ὅτε δὴ τὸ τέταρτον ἐπέσσυτο δαίμονι ἶσος, ἔνθ᾽ ἄρα τοι Πάτροκλε φάνη βιότοιο τελευτή: ἤντετο γάρ τοι Φοῖβος ἐνὶ κρατερῇ ὑσμίνῃ δεινός: Three times did he spring at them, equal to swift Ares, shouting terribly, and three times did he slay nine men. But when he charged the fourth time, like to a god, then, Patroclus, did the end of your life appear. For Phoebus, terrifying, met you in that fierce combat.   22. 165-6, 208-13: ὣς τὼ τρὶς Πριάμοιο πόλιν πέρι δινηθήτην καρπαλίμοισι πόδεσσι: θεοὶ δ᾽ ἐς πάντες ὁρῶντο: Thus three times did they circle around the city of Priam, with their swift feet, and all the gods were watching them. ἀλλ᾽ ὅτε δὴ τὸ τέταρτον ἐπὶ κρουνοὺς ἀφίκοντο, καὶ τότε δὴ χρύσεια πατὴρ ἐτίταινε τάλαντα, ἐν δ᾽ ἐτίθει δύο κῆρε τανηλεγέος θανάτοιο, τὴν μὲν Ἀχιλλῆος, τὴν δ᾽ Ἕκτορος ἱπποδάμοιο, ἕλκε δὲ μέσσα λαβών: ῥέπε δ᾽ Ἕκτορος αἴσιμον ἦμαρ, ᾤχετο δ᾽ εἰς Ἀΐδαο, λίπεν δέ ἑ Φοῖβος Ἀπόλλων. But when they arrived at the springs for the fourth time, then the father held out his golden scales, and placed on them two fates of woeful death, one for Achilles, the other for horse-taming Hector, and having seized the middle of these, he lifted them, and the destined day of Hector sank, and went to Hades, and Phoebus Apollo left him.  

4. The final pieces of dialogue between Patroclus and Hector and then Hector and Achilles follow a very similar formula: the winner lords over the loser, calling him νήπιε (16. 833 & 22. 333), and then the loser as they die, gives a prophecy concerning the winner’s death (16. 851-854 & 22. 359-360) which the winner doesn’t take well. This parallel also clearly functions as one between Hector and Achilles.

5. And what is perhaps the strangest parallel- their final death descriptions are exactly the same.

ὣς ἄρα μιν εἰπόντα τέλος θανάτοιο κάλυψε: ψυχὴ δ᾽ ἐκ ῥεθέων πταμένη Ἄϊδος δὲ βεβήκει ὃν πότμον γοόωσα λιποῦσ᾽ ἀνδροτῆτα καὶ ἥβην. 16. 855-7 & 22. 361-3

Achilles and Andromache have decidedly less parallels that can be clearly seen, but I think the fact they play the same role of 'the one left behind' is still deeply interesting.

They are both completely ignorant of the fate of their loved one, and did not even expect it to occur.

17.401- 407: οὐδ᾽ ἄρα πώ τι ᾔδεε Πάτροκλον τεθνηότα δῖος Ἀχιλλεύς: πολλὸν γὰρ ῥ᾽ ἀπάνευθε νεῶν μάρναντο θοάων τείχει ὕπο Τρώων: τό μιν οὔ ποτε ἔλπετο θυμῷ τεθνάμεν, ἀλλὰ ζωὸν ἐνιχριμφθέντα πύλῃσιν ἂψ ἀπονοστήσειν, ἐπεὶ οὐδὲ τὸ ἔλπετο πάμπαν ἐκπέρσειν πτολίεθρον ἄνευ ἕθεν, οὐδὲ σὺν αὐτῷ: πολλάκι γὰρ τό γε μητρὸς ἐπεύθετο νόσφιν ἀκούων, ἥ οἱ ἀπαγγέλλεσκε Διὸς μεγάλοιο νόημα. Not yet did noble Achilles know that Patroclus was dead, for they were battling very far from the swift ships under the wall of the Trojans: he never expected in his heart  that he was dead, but that he would return back again alive having reached the gates, since he did not at all expect him to sack the citadel without him, nor even with him, for often did he hear things from his mother, who secretly reported the intentions of great Zeus to him.  22. 437-446: ἄλοχος δ᾽ οὔ πώ τι πέπυστο Ἕκτορος: οὐ γάρ οἵ τις ἐτήτυμος ἄγγελος ἐλθὼν ἤγγειλ᾽ ὅττί ῥά οἱ πόσις ἔκτοθι μίμνε πυλάων, ἀλλ᾽ ἥ γ᾽ ἱστὸν ὕφαινε μυχῷ δόμου ὑψηλοῖο δίπλακα πορφυρέην, ἐν δὲ θρόνα ποικίλ᾽ ἔπασσε. κέκλετο δ᾽ ἀμφιπόλοισιν ἐϋπλοκάμοις κατὰ δῶμα ἀμφὶ πυρὶ στῆσαι τρίποδα μέγαν, ὄφρα πέλοιτο Ἕκτορι θερμὰ λοετρὰ μάχης ἐκ νοστήσαντι νηπίη, οὐδ᾽ ἐνόησεν ὅ μιν μάλα τῆλε λοετρῶν χερσὶν Ἀχιλλῆος δάμασε γλαυκῶπις Ἀθήνη. But Hector’s wife had not heard about him yet, for no messenger, a true friend, had come  to report to her that her husband remained outside the gates, but she was weaving in a corner of the tall home, a double-folded, purple web, upon which she had added many-colored flowers, and had called to her fair haired attendants in the house to set a great tripod over the fire, so that there would be a hot bath ready for Hector when he returned from battle. Blind to everything, she did not know that far from any bath  grey eyed Athena by the hand of Achilles had killed him.    

2. Upon hearing that their loved one has perished, they mourn bitterly and both express a desire to never have been born.

18. 86-7: αἴθ᾽ ὄφελες σὺ μὲν αὖθι μετ᾽ ἀθανάτῃς ἁλίῃσι ναίειν, Πηλεὺς δὲ θνητὴν ἀγαγέσθαι ἄκοιτιν. If only you had stayed there among the immortal sea nymphs, and Peleus had married a mortal.  22. 479-81: αὐτὰρ ἐγὼ Θήβῃσιν ὑπὸ Πλάκῳ ὑληέσσῃ ἐν δόμῳ Ἠετίωνος, ὅ μ᾽ ἔτρεφε τυτθὸν ἐοῦσαν δύσμορος αἰνόμορον: ὡς μὴ ὤφελλε τεκέσθαι. But I was in Thebes below wooded Placus in the home of Eetion, who brought me up when I was young, an ill fated father to a doomed child; I wish he had not begotten me.

[lyculuscaelus]

End of Nostoi

ἔνθ᾽ ἄλλοι μὲν πάντες, ὅσοι φύγον αἰπὺν ὄλεθρον, οἴκοι ἔσαν, πόλεμόν τε πεφευγότες ἠδὲ θάλασσαν: Now all the others, as many as fled from utter destruction, were at home, having escaped from war and waves. (Odyssey, book 1, line 11–12)

Just a little reminder that Homer put this here for a reason—first of all, to emphasize that the other Achaeans’ toils had been done—their war finished, their home returned, to contrast with Odysseus, a man still trapped on Ogygia, still yearning to return to his home and wife, as the following lines (13–15) point out:

τὸν δ᾽ οἶον νόστου κεχρημένον ἠδὲ γυναικὸς νύμφη πότνι᾽ ἔρυκε Καλυψὼ δῖα θεάων ἐν σπέσσι γλαφυροῖσι, λιλαιομένη πόσιν εἶναι. But him (Odysseus) alone yearning for his return and his wife, The powerful nymph Calypso, heavenly goddess, still restrained him In her hollow caves, longing for him to be her husband.

This is to incite pathos in the narrative: all of his friends who didn’t die along the way had made it back, but he alone was still suffering. This is again proven by Nestor’s speech in book 3, in which he stated that Diomedes, Neoptolemus, Philoctetes, Idomeneus—the very heroes who would otherwise be wandering around in Italy or in Epirus as other later traditions mentioned—had returned home safely.

Another thing to think about is Dios boulē (Διὸς βουλή), roughly speaking, “Zeus’s plan/will”. It’s quite a dominant theme in Homeric poems, but here I just wanted to point out that it was Zeus who devised the mournful return for Achaeans (and executed by Athena—destruction for others, assistance for Odysseus when he got to Ithaca), as mentioned by Nestor:

καὶ τότε δὴ Ζεὺς λυγρὸν ἐνὶ φρεσὶ μήδετο νόστον Ἀργείοις, ἐπεὶ οὔ τι νοήμονες οὐδὲ δίκαιοι πάντες ἔσαν: τῶ σφεων πολέες κακὸν οἶτον ἐπέσπον μήνιος ἐξ ὀλοῆς* γλαυκώπιδος ὀβριμοπάτρης. And then indeed Zeus in his mind planned a mournful return For Argives, since we all were in no wise prudent or just— Thus many of them met an evil fate Through the destructive wrath of the bright-eyed daughter of that mighty father. (Odyssey, book 3, line 132–135) * “destructive wrath of Athena” or “wrath of destructive Athena”…technically the latter fits the word sequence of the original text better, but considering this ἐξ is moved behind μήνιος due to fit the dactylic structure, I’d say it works for both, and the former one seems more plausible.

The entire point of nostoi was then to punish the Achaeans for their crimes during the sack of Troy; on the other hand, their punishment was already fulfilled during the time of their homecoming. And this would also be the fulfillment Zeus’s plan: for them to return to sing the tales of his plan, from the start of the war to the end of the return.

Thus, in the Homeric context, by the time Odysseus went home, the other Achaeans must have either perished along the way or arrived home safe and sound, with no more trials awaiting. It is the will of Zeus. It is the end of their tribulations. It is the closing of a full cycle—an Epic Cycle.

[o-monaxikos]

Την αγαπούσα γιατί ένιωθε βαθύ πόνο γιατί ήταν πολλά πράγματα,

αλλά ποτέ δεν ήταν επιδέξια

και ξέρει πώς να αγαπά τα πάντα και τους πάντες,

εκτός από τον εαυτό της.!

[sugaroto]

Έχεις εσύ κανένα κουτσομπολιό? γιατί από αλλού δεν βρήκα

Νομίζω το έκανα ποστ εχτές💅 αλλά κάτσε να σου πω γιατί είχα σκάσει στα γελια

Πραγματικά κρατιόμουν μία ώρα να μην γελάσω μπροστά στους τουρίστες

Ήρθε ένα ζευγάρι, έρχεται πρώτα ο ένας μπαμπάς λέει ο κύριος στο εστιατόριο δεν άφησε τον γιο μου να μπει στην τουαλέτα για ΑΜΕΑ και έκανε λέει assumption ότι ο γιος μου δεν το χρειάζεται

Οριακά έτοιμος να κλάψει πιο πολύ νομίζω παρεξηγήθηκε για το assumption ότι ο γιος του είναι υγιείς παρά τίποτα αλλο

Αλλά ήταν τύπου I will not disclose και από τα υπόλοιπα που είπαν μετά έχω την εντύπωση ότι ο γιος δεν είχε τίποτα απλά δεν θέλαν να πάνε στις δημόσιες τουαλέτες

Οκει. Fair μέχρι εδώ αλλά οι τουαλέτες μέσα είναι αυστηρά για άτομα ΑΜΕΑ σύμφωνα με τον μετρ και δεν κατηγορώ έναν 50αρη Αλβανό που δεν σκέφτηκε ότι το 6χρονο μπορεί να έχει invisible disability ούτε που ξέρουμε τι είναι αυτό σε αυτή τη χωρα

Συγνώμη αλλά ΑΜΕΑ στην Ελλάδα θεωρούν κάποιον με καροτσάκι δεν ήμαστε τόσο progressive

Anyway μετά έρχεται ο 2ος μπαμπάς

Ξεκινάει

Το δωμάτιο μας όταν ήρθαμε δεν ήταν έτοιμο είχαμε μια πετσέτα ενώ ήμαστε 4 το φως δεν λειτουργεί και κάτι αλλα

Οκει fair again κάτι πήγε λάθος εκεί έχεις όλα τα δίκια

Δεν άφησαν τον γιο μου στην τουαλέτα ΑΜΕΑ και δεν ήθελα να πάμε κάτω γιατί πήγαμε πριν και είχε σκατα

Οκει γιατί έχει σκατα. Και γιατί δεν μας το λες να στείλουμε την καμαριέρα 😭

Δουλειά τουρίστα είναι αυτή. One of your kind

Ο μετρ δεν σας άφησε μέσα γιατί είναι "κλινικά καθαρή και αυστηρά για ΑΜΕΑ και μια χαρά τον είδα τον γιο του εγώ" δικά του λόγια

Δεν αφήνει κανένα ούτε το προσωπικό

Μετά λέει νομίζω μερικά από τα πρόβληματα είναι επειδή είμαστε δύο άντρες με δύο παιδιά

Γιατί όταν ήρθαμε το βράδυ αυτός που μας έκανε την άφιξη μας ρώτησε αν είμαστε στο ίδιο δωμάτιο και φάνηκε να έχει πρόβλημα με αυτό

Bro είναι η δουλειά του να ρωτάει αν είστε στο ίδιο δωμάτιο γιατί πρέπει να τα περάσει στο συστήματα ρωτάμε τους πάντες

Εδώ ήταν που ήθελα να γελάσω γιατί μου λέει δηλαδή ότι ο νυχτερινός είναι ομοφοβικός αλλά εγώ έχω δει στο ιστορικό του λάπτοπ να γράφει black players gay fuck και δεν νομίζω ότι το έψαξε η πρωινή, εγώ ή η απογευματινή που νήστευει μέχρι και τις Τετάρτες

Δηλαδή. Δεν είστε το πρώτο γκει ζευγάρι😭 αλλά είστε το πρώτο που μας κατηγορει για ομοφοβία 😭 επειδή σας ρωτήσαμε αν είστε στο ίδιο δωμάτιο? Ξέρεις πόσοι άσχετοι είναι στο ίδιο δωμάτιο πρέπει να ρωτάμε

Και λαικ. Οι ανιματερ τα έχουν ο τυπάς που φτιάχνει τα πρωινά είναι γκέι ένας σερβιτόρος είναι τρανς ο νυχτερινός βλέπει γκέι πορνό εγώ είμαι κουιρ

Λαικ οκ μερικοί είναι στην ντουλάπα αλλά

Και παρεξηγήθηκαν επίσης που έπρεπε να περιμένουν στην άφιξη γιατί ο νυχτερινός είχε πάει να φτιάξει ένα δωμάτιο

Μπρο είναι μόνος του τα βράδια σε ένα ξενοδοχείο με 500 τουρίστες και είχε 69 γαμημενες αφίξεις τι θέλεις να κάνει😭

...

Ναι αυτά πάνω κάτω

Οκει σε μερικά είχαν δίκιο

Αλλά εγώ είχα σκάσει που είπαν τον νυχτερινό ομοφοβικό ενώ αυτός βλέπει γκέι πορνό εν ώρα εργασίας

Και επειδή τους ρώτησε αν είναι στο ίδιο δωμάτιο

Τώρα για την τουαλέτα τι να πω ήρθες σε μια χώρα που δυστυχώς έχει τα άτομα με ειδικές ανάγκες χεσμενα

Εντωμεταξύ ήθελε λέει να πάει ο μετρ στο δωμάτιο του το βράδυ να του ζητήσει προσωπικά συγνώμη

Δεν ξέρω τι είδους κουτσομπολιό ήθελες αλλά άκουσες για το δράμα στην δουλειά

Επίσης γκουγκλαρα το 853 που πήγε να μας δείρει και η τύπισσα δούλευε σε κλινική με έγκυες. Φοβάμαι για την ζωή τους

[omnis888]

Σκέψου τώρα.

Και σκέψου τώρα ,

οτι ο καφες που έφτιαξες σήμερα το πρωί ,

δεν είναι ένας αλλα δυο.

Σκέψου ότι καθίσαμε μαζί στο μπαιλκονι για να κάνουμε το πρώτο τσιγάρο της μέρας

και έφυγα βιαστικά πριν προλάβω να πιω την τελευταία γουλιά καφέ ,

να βγάλω το σκυλί βόλτα ,

όσο εσυ ετοιμαζόσουν για να φύγουμε μαζί.

Σκέψου να περπατάμε μαζί μέχρι την στάση του μετρο

και να σε χαιρετάω μέσα από το τζαμί όσο βλέπω το τραινο που είσαι μέσα να απομακρύνεται.

Σκέψου το βράδυ που θα γύρισω να καθίσουμε αγκαλιά

και να μου πεις για κάθε άνθρωπο που γνώρισες σήμερα

ή για το ποσό σε εκνεύρισε κάτι ασήμαντο.

Σκέψου για να σου φτιάξω το κέφι να σου μαγειρεύω το αγαπημένο σου φαΐ

και να στο φέρνω μπροστά από την τηλεόραση ,

όσο εσυ ψάχνεις με ποια σειρά θα εθιστούμε αυτή την εβδομάδα.

Και τώρα σκέψου ότι δεν μας χωρίζουν τα χιλιόμετρα.

Σκέψου ότι είσαι τόσο κοντά που επιτέλους μπορώ να σου χαϊδέψω τα μαλλιά

και να σου δώσω ένα φίλι στο μέτωπο.

Σκέψου ότι τα βραδιά δεν παίρνω αγκαλιά το μαξιλάρι μου ,

μήπως και ξαφνικά γίνει εσυ.

Σκέψου πως πλέον οι μέρες δεν περνάνε αργά ,

και πως δεν χρειάζεται να σπρώχνω με μανία τον χρόνο μέχρι να σε δω.

Σκέψου πως τα σεντόνια στο κρεβάτι σου είναι τσαλακωμένα και από τις δυο μεριές

και τα μαξιλάρια είναι δυο.

Σκέψου πως δεν χρειάζεται να παλεύουμε να βρούμε τι ώρα θα βολέψει να μιλήσουμε σήμερα

ή πως το βραδινό τσιγάρο το κάνουμε απέναντι ο ένας από τον άλλον ,

σχολιάζοντας τους πάντες και τα πάντα.

Και μπορείς να σκέφτεσαι για ώρες

και όσο θες.

Αλλα μην σκεφτείς ποτέ πως εμείς οι δυο δεν θα τα καταφέρουμε.

Μην σκεφτείς ούτε στιγμή πως 2.500 χιλιόμετρα είναι αρκετά για να μας κρατήσουν μακριά.

Μην σκεφτείς ποτε πως υπάρχει κάτι που είναι αρκετό να μας κρατήσει.

Μην σκεφτείς ποτε πως θα κουράστω ή πως η υπομονή μου θα τελειώσει.

Η υπομονή μου θα τελειώσει όπως και η ιστορία αυτή.

Με εσένα και εμένα αγκαλιά στο κρεβάτι , σε ένα σπίτι στο κέντρο της Αθήνας.

Ίσως ο τρόπος μου να είναι ρηχός.

Ή ίσως όταν έχει να κανει με εσένα να μην είμαι καλός στο γράψιμο.

Γιατί κάθε μου λέξη φοβάμαι πως δεν είναι αρκετή

και ποτε της δεν θα είναι για να περιγράψει ότι νιώθω ούτε στο ελάχιστο.

Μα μονάχα αυτό έχω για την ώρα.

Τις λέξεις μου.

Τις λέξεις μου και πολύ υπομονή.

Το μόνο που μπορεί να τα ξεπεράσει αυτά τα δυο ,

είναι η αγάπη.

Η αγάπη για τις μέρες που θα έρθουν και οχι για αυτες που χάσαμε.

Η αγάπη που άντεξε και αντέχει.

Η αγάπη που δεν ξεχνάει ποτε

και ζει μέσα από τις αναμνησεις , μέχρι να έρθει η ώρα να φτιάξουμε καινούριες.

Και τώρα σκέψου ,

πως το αύριο που έρχεται

είναι πολύ καλύτερο από ότι φανταστήκαμε εχθές.

Λίγο υπομονή ακόμα πριγκίπισσα.

και θα χτίσουμε το παραμύ��ι που τόσο ονειρευόμαστε.

Και μην αγχώνεσαι για το τώρα.

Έτσι και αλλιώς ,

κάθε παραμύθι έχει δύσκολη αρχή.

Σε αγαπάω.

- Omnis.

[romios-gr]

Τῆς Ἀλάσκας τὸ κλέος, Ἀλεούτων τὸ καύχημα, Πέτρον Νεομάρτυρα θεῖον ἐν ᾠδαῖς εὐφημήσωμεν, ὡς σέλας πολικὸν γὰρ ἐν νυκτί, διέλυσεν αἱρέσεων ἀχλύν, μαρτυρίῳ ἐκκοπῆς τε χειρῶν ποδῶν, ὁμολογίας στέφανος· δόξα τῷ σὲ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σε ἐνισχύσαντι, δόξα τῷ ταπεινώσαντι διὰ σου ψεύδους τὴν ἔπαρσιν Δεν έχουμε λεπτομέρειες για τους βίους των αγιών. Μόνο για τον Άγιο Πέτρο έχουμε τη... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/agioi-ioyvenalios-kai-petros-kai-pantes-agioi-oi-en-alaska-13-dekemvrioy/

[heksesdezomenoi]

ὣς ἄρ᾽ ἐφώνησεν, τοὶ δὲ φθέγγοντο καλεῦντες.

In this way, it seems, he spoke, and they began to make noises to call her.

ἡ δ᾽ αἶψ᾽ ἐξελθοῦσα θύρας ὤιξε φαεινὰς

At once, coming out, she opened the shining doors

καὶ κάλει: οἱ δ᾽ ἅμα πάντες ἀιδρείῃσιν ἕποντο:

and called; and, it seems, they all began to follow her with ignorance;

Εὐρύλοχος δ᾽ ὑπέμεινεν, ὀισάμενος δόλον εἶναι.

And Eurylochus was staying behind, knowing there was a trick.

εἷσεν δ᾽ εἰσαγαγοῦσα κατὰ κλισμούς τε θρόνους τε,

And leading them inside, she sat them on both reclining chairs and armchairs,

ἐν δέ σφιν τυρόν τε καὶ ἄλφιτα καὶ μέλι χλωρὸν

And in the house, she mixed both cheese and barley and greenish-yellow honey

οἴνῳ Πραμνείῳ ἐκύκα: ἀνέμισγε δὲ σίτῳ

with Pramnian wine: and she mixed up a sad potion

φάρμακα λύγρ᾽, ἵνα πάγχυ λαθοίατο πατρίδος αἴης.

with wine, so that they would completely forget their fatherland.

Odyssey, 10.229-236

[psychotiko-epeisodio]

Αν έχεις χωρίσει πρόσφατα,διάβασε αυτό:

Βιωσα έναν δύσκολο χωρισμό πρόσφατα από κάποιον που ερωτεύτηκα πολύ.Με πλήγωσε τόσο,που δυσκολευτηκα για καιρό να σηκωθώ από το κρεβάτι,έχασα την αυτοεκτίμηση μου,όλη την ημέρα σκεφτόμουν πόσο άχρηστη είμαι και πόσο ανίκανη να κρατήσω κάποιον στην ζωή μου.Εδιωξα φίλους που θέλανε το καλό μου γιατί μου λέγανε την αλήθεια εξαρχής για εκείνον και εγώ δεν ήθελα να την δω.Δεν έτρωγα, δεν με φρόντιζα,με άφησα στην άκρη σαν αποτέλεσμα της συναισθηματικής κακοποίησης που είχα υποστεί τόσο καιρό.Ακουγα τους πάντες να λένε "καλά και εσύ γιατί το ανεχτηκες;" ,"εσύ φταις που δεν έφυγες " και όλα αυτά και αυτά με κάναν να σκέφτομαι ακόμα χειρότερα για τον εαυτό μου.Ως που μια μέρα είπα πως δεν πάει άλλο.Χαραμισα τόσο καιρό να αναλωνομαι σε όλο αυτό και ήρθε ο καιρός που η θα καταστρέφουν η θα έπρεπε να κάνω κάτι για αυτό.

Πηρα τα πράγματά μου και πήγα να μείνω για λίγο σε μια άλλη πολη,που δεν είχαμε κανέναν κοινό γνωστό,που δεν υπήρχε περίπτωση να τον δω,η να μάθω νέα του.Σκεφτηκα αμέτρητες φορές να τον πάρω τηλέφωνο γιατί έχω την τάση να αυτοκαταστρεφομαι και έβαζα τα δυνατά μου να μην το κάνω.Γνωρισα καινούργιους ανθρώπους,άρχισα να φλερτάρω,να βγαίνω έξω,να χορεύω και να διασκεδάζω και τότε ήταν που ένα πρωί ξύπνησα και συνειδητοποίησα ότι έχω αρκετές μέρες να κλάψω για αυτό.Ηταν η αρχή της επούλωσης αυτής της πληγής.Μερα με την μέρα καλυτερευα ως που άρχισα να γελάω σαν παιδί,άρχισα να δουλεύω πολλές ώρες και μετά να βγαίνω και εξω τα βράδια,κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ όσο καιρό ήμουν σε αυτή την σχέση γιατί δεν είχα καθόλου ενέργεια.Η αυτοεκτίμηση μου άρχισε να χτίζεται και έφτασε σε ένα σημείο,που αν ο άλλος δεν κλέβει έστω πέντε λεπτά από την μέρα του,όσο γεμάτη και αν είναι,για να έρθει να με δει,τότε δεν πρόκειται να χαραμίσω ούτε λεπτό να σκέφτομαι το ποιος μπορεί να είναι ο λόγος,η να σκέφτομαι ότι κάνω κάτι λάθος εγώ.Αρχισα να βλέπω ποια είμαι,τι δυνατότητες έχω και το τι μπορώ να κάνω.Δεν είμαι διαθετιμενη να ξοδέψω ποτέ ξανά τόσο χρόνο από την ζωή μου άδικα όσο έκανα σε αυτή τη σχέση.Ειμαι πολλά περισσότερα από ένα "ίσως" και αυτό δεν χρειάζεται να μου το επιβεβαιώσει κανένας πια,γιατί το επιβεβαιώνω εγώ η ίδια στον εαυτό μου.

Αυτό το ταξίδι,ήταν πολύ επίπονο για να μπορώ σήμερα να τα λέω αυτά.Αλλα μπορώ να πω με σιγουριά πως χαίρομαι που έγιναν έτσι τα πράγματα γιατί ωρίμασα μέσα από αυτό και εν τέλη βρήκα τον εαυτό,που δεν είχα ποτέ.

Αν λοιπόν περνάς την ίδια κατάσταση με εμένα και το μόνο που βλέπεις γύρω σου είναι μαύρο ,έχω να σου πω πως δεν χρειάζεται να ακούς κανέναν που σου λέει το πως πρεπει να το βιώσεις.Σου το υπογράφω πως κάποια στιγμή θα περάσει,η έστω δεν θα πονάει τόσο πολύ.Πως θα έρθουν οι καλύτερες μέρες,όπως ήρθαν και για εμένα,και πως όταν έρθουν θα είναι πολύ καλύτερες από ότι μπορείς να φανταστείς.

Φιλική υπενθύμιση.

[earlyamerica]

πάντες ἄνθρωποι τοῦ εἰδέναι ὀρέγονται φύσει.

— Aristotle, Metaphysics

[solmaightt]

Κάθε φορά που με αγκάλιαζε

Η καρδιά της χτυπούσε ρυθμικά, σαν το αγαπημένο της τραγούδι

Εκείνο που της αφιέρωσα στη πρώτη μας βόλτα.

Μη με αφήνεις, όχι τώρα τουλάχιστον.

Εχουμε ολόκληρη θάλασσα να εξερευνήσουμε

Χιλιάδες μουσικές να ακούσουμε, αμέτρητα ταξίδια να κάνουμε

Μαζί,θυμάσαι;

Πόσο πολύ σου αρεσε αυτή η πολυδιάστατη λέξη.

Και πόσο φοβόμουν στο άκουσμα της να σε κοιτάξω στα μάτια.

Μείνε λίγο ακόμα..

Ο χρόνος είναι ανθρώπινο δημιούργημα

Έτσι δεν έλεγες κάθε φορά που έπρεπε να φύγεις;

Αναζητώ ακόμα το άρωμα σου στο γκρίζο της πόλης

Μιλάω ακόμα στους πάντες για σένα

Σαν να μην έφυγες ποτέ.

Κι ας ήταν η παρουσία σου σχεδόν αμελητέα.

Πόσο πολύ θα ήθελα να με μάθεις..

Όχι να με ξέρεις, να με μάθεις.

Να σου μιλώ για την σωσίβια λέμβο μου, η οποία βυθίζεται κάθε φορά που φεύγεις

Ξερεις, την έφτιαξα περίπου 7 χειμώνες πίσω

Με μόνο μου σύμμαχο τον εαυτό μου

Και μεγαλύτερο εχθρό μου εμένα.

Τα βραδιά που ερωτευόμουν το σκοτάδι

Και απαρνιόμουν το φως.

Πόσο θα ήθελα να με μάθεις..

Κι ας μη ξέρω αν υπάρχεις

Κι ας μην έμαθα να υπάρχω.

[sabakos]

Maybe also I have a different set of values but I don't think it's right to accuse other people or their translations of being misogynistic if that's something that's ambiguous or open to interpretation. Even if they died over a century ago.

In Aristotle's metaphysics, I'd translate "πάντες ἄνθρωποι τοῦ εἰδέναι ὀρέγονται φύσει" as "It is the desire of every human to acquire knowledge" but I wouldn't accuse W.D. Ross of being sexist for rendering it "All men by nature desire to know." His translation is probably more literal, while a gender neutral and more "biological" word choice accounts better for the fact that humans are going to be compared to animals a few lines later in the work, whereas men and woman are not going to be compared in this work at all. But the Greek certainly permits either reading, and nothing is gained by triumphantly stating that I've de-gendered the work and rescued it from the biases of my predecessors.

[xamenotalento]

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΚΛΕΒΕΙ Ο ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ;

Στον Κώστα Κουτσουρέλη

Γρίφο μεγάλο κληθήκαν οι ποιητές να λύσουν,

π’ ούτε ένας μέχρι σήμερα δεν μπόρεσε να λύσει.

Αν αποτύχουν, θα ’πρεπε για πάντα να σιωπήσουν

προτού το μέγα ερώτημα την σκέψη τους διαλύσει.

«Γιατί να κλέβει ο Βλαβιανός;» Ιδού η απορία!

Τι τον ωθεί στην πράξη αυτή; Τόσος μεγάλος κόπος

για να γραφτεί με γράμματα χρυσά στην Ιστορία

ουδόλως – φευ! – σαν ποιητής αλλά ως λογοκλόπος;

Εκεί, προς το δημοτικό, ξύλο πολύ είχε φάει

απ’ τον μπαμπούλα δάσκαλο, απ’ τα παιδιά στην μπάλα;

Στα νιάτα του χυλόπιτες; Να δοξαστεί ζητάει

κλέβοντας, όπως του ’κλεψαν κι οι άλλοι όλα τ’ άλλα;

Γιατί να κλέβει ο Βλαβιανός, αφού τον ξεφωνίζουν

οι πάντες; Ή μην τάχατες αυτό ήθελε – οϊμένα:

οι πάντες τα βιβλία του πάντα να ξεφυλλίζουν

μετά δεούσης προσοχής να βρούνε τα κλεμμένα;

Γιατί να κλέβει ο Βλαβιανός; Ο Κώστας Κουτσουρέλης

στον «Φάκελο Λογοκλοπή», του Νέου Πλανοδίου,

την τρίχα σου σαν κάγκελο σηκώνει, θες δεν θέλεις –

βρίσκει περσότερες κλεψιές κι απ’ του Βατοπεδίου!

Γιατί να κλέβει ο Βλαβιανός; Για πλάκα να γκουγκλάρεις

έναν και μόνον στίχο του, παίζει να είν’ κλεμμένος!

Γιατί να κλέβει ο Βλαβιανός; Το επώνυμό του αν πάρεις,

θα βρεις μια βλάβη! Πιθανόν να είναι και βλαμμένος;

Μπα! Ποιος βλαμμένος έδρεψε αμέτρητα βραβεία

για όλα όσα έκλεψε κι εκείνα που θα κλέψει;

Ποιος την δημοσιότητα την έκανε συμβία

τόσο, που ίσως το Νομπέλ κι εκείνο να το δρέψει;

Μα, ναι! Βλαμμέν’ είμαστε εμείς, που γράφουμε δικά μας

ποιήματα! Το σκέφτομαι πρώτη φορά μου, μάλλον:

αντί να σμπαραλιάζουμε για στίχους τα μυαλά μας,

δεν θα ’ταν προτιμότερο να κλέβαμε των άλλων;

«Μα, Βλαβιανοί να γίνουμε;» θα με ρωτήσει κάποιος.

«Η Ιδέα της ποιήσεως ιερή κι όχι χυδαία!»

θα πει ένας άλλος, ηθικός – απ’ όλους ο πιο σάπιος.

Να κλέψουμε τον Βλαβιανό, ρε μάγκες, είν’ η ιδέα!

«Κι αν κλέβοντας τον Βλαβιανό, κλέψουμε κάποιον άλλο

που έκλεψε ο Βλαβιανός, δεν θα ’ναι αδικία;»

Ω, δεν το είχα αυτό σκεφτεί! Άσ’ το να πάει στο διάλο –

δεν κλέβεται ο Βλαβιανός, αυτή ’ν’ η μαλακία!