#ουρανός στιχάκια

[myphoto-lab]

Δεν ζει κανείς χωρίς να φεύγει. Και τα άγαλμα ακόμη , και αυτά την νύχτα δραπετεύουν

- Κική Δημουλά

[my--dear--melancholy]

Ηλιοβασίλεμα.

Η έσχατη ανάσα φωτός

στο λυκόφως της σιωπής, στη δύση της μέρας.

Σε ένα ουράνιο τελετουργικό

μιας ατέλειωτης πανδαισίας χρωμάτων.

Αλλά και η μαγική στιγμή των ιριδισμών της ψυχής

στα πελάγη της ύπαρξης

Εκεί που ο ρομαντισμός της καρδιάς

συναντά την πληθωρική ομορφιά της μητέρας φύσης.

Εκεί που το όνειρο γίνεται φως

και το θαύμα της δύσης του ήλιου

χρωματίζει απλόχερα το θαύμα της ζωής.

Ηλιοβασίλεμα - Φώτης Τρυφωνόπουλος

📍Patras, Greece

[mple-selhnhh]

Αναρωτιέμαι πόσους ανθρώπους κοίταξα στη ζωή μου χωρίς να τους δω ποτέ.

-Τζον Στάινμπεκ

[feggaroneira]

Κανενας ποτέ δεν προσπάθησε να παλέψει για εμενα να μείνω στην ζωή του.

Ενώ εγώ προσπάθησα για όλους όσους έχασα.

Γι’αυτο έχω τόσες ανασφαλειες πλέον.

Γι’αυτο έχω κουραστεί τόσο πολύ ψυχικά.

Γι’αυτό έχω χασει τελείως τον εαυτό μου.

Για αυτό δεν ξέρω πλέον ποια πραγματικά είμαι.

Γιατί εγώ πάλεψα για όλους.

Μέχρι την τελευταία στιγμή.

Και αν είχα και άλλες αντοχές, θα πάλευα κι άλλο.

Γιατι εγω πραγματικά αγάπησα.

Και όταν αγαπάς ποτέ δεν σταματάς

Δεν σταματάς ποτέ να παλεύεις.

Γιατί μέσα σου πιστεύεις πως αν σταματήσεις να προσπαθείς τότε δεν είναι αγαπη.

Και για αυτό για να τους δείξεις οτι η αγαπη σου είναι όντως αυτόφωτη, απόλυτη και αληθινή βάζεις κάθε δύναμη σου, κάθε ψυχικη σου αντοχή και παλεύεις.

Και αυτό είναι επίπονο.

Είναι τόσο επιπονο να παλεύεις από αγαπη για να σώσεις μια σχέση,

για να κρατήσεις στην ζωή σου εναν ανθρωπο

που σημαίνει τα πάντα για σένα

και αυτός να έχει ήδη λύσει το σκοινί και να βάζει τέλος χωρίς όμως να είναι ξεκάθαρος μαζί σου.

Και είναι τόσο επίπονο να παλεύεις για εναν ανθρωπο ο οποίος έχει βάλει ήδη τέλος στα συναισθήματα του για σένα.

Και αντί να στο πει στα ίσια,

σου δείχνει πως τάχα σε θέλει.

Αλλά μια σε θέλει.

Μια δεν σε θέλει.

Και αυτό σε κουράζει ψυχικά.

Και πάντα σε αφήνει με την ελπίδα πως κάποια μέρα θα είστε ξανά μαζί ευτυχισμένοι.

Αλλά αυτός κόβει σιωπηλά την πλέκτη γραμμή που σας ενώνει.

Και συ ακόμα παλεύεις.

Και παλεύεις.

Και παλεύεις.

Και μένεις με την ελπίδα.

Κι αυτό ποναει.

Γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία και συ έχεις κουραστεί.

Αλλά μέσα σου δεν θες να τα παρατήσεις.

Γιατί έχεις μάθει να αγωνίζεσαι για όσα αγαπάς μέχρι να μην υπάρχει καμία άλλη ευκαιρία

Και με τόσες ψεύτικες ελπίδες που έχεις μαζέψει, το μυαλό σου δεν μπορεί να πει στοπ

Και συνεχίζει και παλεύει.

Και αυτό γίνεται φαύλος κύκλος.

Νιώθεις πως κάποια μέρα θα είστε όπως πριν.

Ακόμα και αν νιώθεις πως για αυτόν πλέον δεν είσαι τίποτα πέρα από αναμνήσεις.

Αλλά όταν αγαπάς αληθινά ποτέ δεν σταματάς να παλεύεις μέσα σου.

Και αυτό ποναει περισσότερο από όλα.

[metwpikh]

Η ζωή μας θερινό σινεμά τα βραδιά του

Αυγούστου

[xasametonypnomas]

~ ούτε το φεγγάρι δεν με θέλει σήμερα~

[manostk]

Λευκή ψυχή σε μια γκρίζα αμφίεση, δεν ξεχωρίζω τον κόσμο,

Απ' όταν άρχισα την ποίηση, όλα γύρω μυρίζουνε δυόσμο

Headphones-Immune

[unforgettable933]

πάμε σε μια παραλία να αράξουμε,εσύ να καπνίζεις , εγώ να σε παρατηρώ και να κουβεντιάζουμε βλέποντας τον ουρανό

[mhden-agan]

Κι αν ήταν να πεθάνω για σένα πέθαινα σήμερα

Απόψε θέλω να σε δω μα δε γαμιέται...

[eimai6le]

‘Ήταν πάντα ο άστατος καιρός, μια βολική δικαιολογία για να τρυπώνω στην αγκαλια σου’

[th3calm-inchaos]

[mple-selhnhh]

Φτιάξε τον ουρανό σου κι ώσπου να νυχτώσει,

τα αστέρια πάντα θα φανούν.

Σκιάχτρο - Ενθύμιο

[feggaroneira]

2 χρόνια μετά.

Αυτα τα φιλαράκια έγιναν οικογένεια.

Τελείωσα την σχολή μου και έχω αρχίσει το μεταπτυχιακό μου.

Έχω ζήσει χιλιάδες στιγμές φωτός,

μα και χιλιάδες στιγμές σκοταδιού.

Πόνεσα.

Έκλαψα.

Επεσα.

Και ξανά σηκώθηκα όπως εκανα και τότε.

Και ακόμα σηκώνομαι.

Γελάω.

Χαίρομαι.

Περνάω όμορφα.

Πλέον σε κάθε ψυχικό χτύπημα, είμαι πιο δυνατή.

Πέρασαν τα χρονια και είμαι πιο ώριμη.

Γνώρισα πολλους νέους ανθρώπους.

Κάποιοι από αυτούς έμειναν στην ζωή μου ενώ κάποιοι άλλοι εφυγαν.

Εφυγαν αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια.

Η καρδια μου πλέον δεν είναι τόσο δυνατή όπως τότε.

Ούτε αντοχή έχει πολύ πια.

Ποναει.

Της λείπουν πολλά κομμάτια τα οποία δόθηκαν σε εναν ανθρωπο που κάποτε ήταν ολόκληρος ο κόσμος της.

Αυτός έφυγε και έμειναν κενά, ανασφάλειες, τραύματα και άγχος.

Δεν ξέρω πως θα ξανά γεμίσω τα κενά αυτα,

Μα ξέρω πως και παλι θα τα καταφέρω.

Όπως τότε.

Όπως πάντα.

Κι όπως καθόμουν στα κάστρα, παρέα με δύο φίλαρακια που γνώρισα φέτος,

κρατώντας μια μπύρα στο ένα χέρι και το τσιγαράκι στο άλλο,

εκεί που γελούσαμε, και κοιτάζαμε μαγεμένοι αυτήν την σεξιουλιαρια θέα της σαλονικας,

γύρισα ξαφνικά το βλέμμα μου για λίγο προς αυτούς και μου ήρθε μια αναλαμπή.

Μια σκέψη με εμένα στα 14 μου, τότε που τα έβλεπα όλα σκοτεινά,

τότε που αν και απαισιοδοξη, είχα ως όνειρο να ζήσω αυτήν ακριβώς την στιγμή.

Τοτε που θεωρούσα πως δεν θα τα κατάφερνα να φτάσω ως εδώ,

και ότι είναι μάταιο να ονειρεύομαι για μια ζωή που δεν θα αποκτήσω ποτέ.

Όσο σκοτάδι και αν είχα μέσα μου όμως, στο βάθος της ψυχής μου υπήρχε μια λεπτή γραμμή φως σαν χαραμαδα

που έκανε την καρδιά μου να χτυπά δυνατά με ελπίδα.

Η χαραμαδα είχε ένα όμορφο πορτοκαλοκοκκινο χρώμα σαν το ηλιοβασίλεμα της φωτογραφίας, ενώ το σκοτάδι είχε ένα μπλε, κάπως μπερδεμένο.

Ίσως αυτο το φως, η ελπίδα πως κάποια μέρα θα μπορούσα να βγω από την λουπα να έγινε και η αιτία που έδωσα ολόκληρο τον εαυτό μου στον αγώνα εναντίον του μυαλού μου.

Και τελικά βρίσκομαι εκεί που ονειρευόμουν τότε στα 14.

6 χρόνια μετά και είμαι εδώ.

Με δύο άγνωστα μα γνωστά φιλαράκια κοιτώντας μαζι την θέα από ψηλά.

Με τον κάθενα μας να γράφει την δική του ιστορία.

Και έχω να πω, να φωνάξω πως τα κατάφερα.

Και προσπαθώ να τα καταφέρνω κάθε μέρα.

Κάποιες μέρες πέφτω χτυπώντας δυνατά.

Μα έχω μάθει να ξανά σηκώνομαι.

Και είμαι τόσο ευγνώμων που μπορώ να πω ότι τα κατάφερα.

[xasametonypnomas]

Αεροπλάνα οι καρδιές μας

Δύο αεροπλάνα που δεν αντάμωσαν ποτέ

Πλησίασαν άπειρες φορές μας δεν ενώθηκαν καμία

[salougkanos]

ανέβηκα στο πιο ψηλό σημείο τη θέα να δω

δεν βγαίνει άκρη απόψε κι έχω πολλά να σου πω

έλα για λίγο, το 'χω τόσο ανάγκη να σε δω

πριν να φύγω για μένα

[trikumia-en-kraniw]

Ένας περίπατος πιο κει, δε θα διαρκέσει και πολύ.

Εύβοια, 11/03