#οργανισμό

[romios-gr]

Φρένο στην είσοδο νέων χωρών στον Οργανισμό BRICS Οι BRICS αναστέλλουν τη διαδικασία αποδοχής νέων μελών στον οργανισμό. Ο λόγος αυτής της απόφασης είναι η ανάγκη επεξεργασίας κριτηρίων ένταξης. Οι ειδικοί σημειώνουν ότι η ένωση θα πρέπει να ανα��τύξει ένα ειδικό μοντέλο ολοκλήρωσης, ποιοτικά διαφορετικό από παρόμοιες διαδικασίες σε άλλα διεθνή μπλοκ, γράφουν σήμερα τα ρωσικά media. Ποιες ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/freno-stin-eisodo-neon-choron-ston-organismo-brics/

[ikoinoniologos]

Η ζωή μετά την αντισύλληψη.

Εβδομάδα πρώτη μετά το εμφύτευμα...

Ήρθε η ώρα να σας πάρω μαζί μου σε ένα διετές (και κάτι) ταξίδι γεμάτο ορμόνες, καθώς επέλεξα να ρίξω μερικά χαστούκια στον οργανισμό μου ώστε να μην κάνω παιδάκια... YAY ME!

Όπως έμαθα, στην Ελλάδα η συγκεκριμένη μέθοδος δεν υπάρχει (ή δεν είναι τόσο διαδεδομένη) οπότε ας σας εξηγήσω λίγο πώς πάει η φασούλα. (Σέβη, σταμάτα να το παίζεις ινφουένσερ, δε θα το δει κανείς).

Η μέθοδος που επέλεξα είναι το εμφύτευμα αντισύλληψης, ουσιαστικά ένα πλαστικό μαρκουτσάκι που μπαίνει στο μπράτσο απο μέσα κι εκκρίνει ορμόνες (προγεστερόνη) για 3 χρόνια (ή αν είσαι μπαμπάτσικο κορίτσι, σαν εμένα, λίγο λιγότερο). Εν ολίγοις, αυτό το πραγματάκι σταματάει την ωορρηξία υποτίθεται... όπως και (θα το κάνω copy paste) προκαλεί πάχυνση της τραχηλικής βλέννης ώστε να δυσκολεύεται η διέλευση των σπερματοζωαρίων, αλλά και λέπτυνση του ενδομητρίου ώστε να μην γίνεται με επιτυχία εμφύτευση τυχόν γονιμοποιημένου ωαρίου. (θένκιου ίντερνετ). ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ έρχεται με ένα βιβλιαράκι γεμάτο παρενέργειες από τις οποίες δεν είσαι και πολύ σίγουρη ποια θα σου τύχει, γιατί όπως λένε είναι λίγο "τΖοΚερ".

Το έβαλα λοιπόν πριν μια βδομάδα έχοντας επιλέξει τον χείροτερο πιθανό γυναικολόγο που θα μπορούσα να βρω (ο μπρο βαριόταν να ασχοληθει και προφανώς μου γάμησε το χέρι). Ουσιαστικά σου κάνουν μια τοπική αναισθησία, είτε αυτοκολλητάκι (εμένα μου ��βαλε αυτο), είτε ενεσούλα (έτυχε σε μια φίλη) και μετα με ένα μικρό εργαλείο σου τρυπάνε το χέρι και το χώνουν μέσα. (Κανόνικα δεν πονάει, εγώ άκουσα χρώματα, είδα γεύσεις και μύρισα ήχους γιατί η αναισθησία δεν έπιασε ιδιαίτερα... πόσο άτυχη τη θες; ΝΑΙ!)

Πέραν του πόνου στο χέρι (για κάτι ώρες δε μπορούσα καν να το κουνήσω καθώς απέκτησα κι ένα υπέροχο αιμάτωμα μεγαλύτερο από το μέλλον μου, ακόμα φεύγει σιγά σιγά) οι παρενέργειες που πέρασαν να πουν γεια, ήταν μια ζαλάδα, μια αναγούλα και πονοκέφαλος. Ευτυχώς δεν κράτησε πολύ αυτό. Από την επόμενη μέρα και μετά περίμενα να δω λίγο τι θα μου έρθει καθώς διάβασα τα συμπτώματα και το μυαλό μου ΠΡΟΦΑΝΩΣ είπε να αγχωθεί δίχως αύριο. (Α ναι, γενικά μέχρι να συνηθίσει ο οργανισμός τη μαλακίτσα μπορεί να σου κάνει μικρές εκπληξούλες οι οποίες θα εμφανίζονται έτσι γιόλο μέχρι και 3 κύκλους μετά την τοποθέτηση/έτσι μου είπαν, δεν είμαι γιατρός μην με παίρνετε και τόσο σοβαρά.)

Σήμερα, μια βδομάδα μετά, έχω πρηστεί σα μπαλόνι (χωρίς να πάρω κιλά, απλώς μοιάζω σαν τη μασκότ της μισελέν), έχω κάποιες ζαλάδες από δω κι από κει, νιώθω μόνιμα κουρασμένη (γι' αυτό ίσως να φταίνε κι άλλοι παράγοντες) όπως και νιώθω μόνιμα στο χείλος ενός καταθλιπτικού επεισοδίου (Τι'χες Γιάννη, τι'χα πάντα.) , Ω ΝΑΙ στις πιθανές παρενέργειες είναι η κατάλθιψη, το άγχος και η αυπνία γιατί δεν έφταναν αμιγώς σωματικά "προβλήματα"(δε βρήκα καλύτερη λέξη αφήκετε με μετά βίας λειτουργώ πλέον)...

Επέλεξα λοιπόν, μιας κι εδώ είμαστε όλοι μια 🌟οικογένεια🌟να καταγράψω, όταν το θυμάμαι, τι συμβαίνει πάνω κάτω, όχι μόνο επειδή θέλω να δω την εξέλιξη της επιλογής μου αυτής, αλλά ίσως αυτό το κείμενο και να βοηθήσει κάποια κοπέλα που σκέφτεται να κάνει κάτι παρόμοιο... ΤΟΝΙΖΩ ΠΩΣ Ο,ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΕ ΜΕΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΣΕ ΑΛΛΟ ΑΤΟΜΟ, Ο ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΑΝΤΙΔΡΑΕΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΣΕ ΤΕΤΟΙΟΥ ΕΙΔΟΥΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.

Στη φάση του κύκλου μου τώρα μάλλον έχω ωορρηξία;!;!;! (δεν ξέρω, κάτι πονάκια τα νιώθω) κι έχω μεγάλη απορία να δω σε ποια κατηγορία γυναικών ανήκω, θα μου έρχεται περίοδος ή όχι; Α ναι υπάρχει κι αυτή η πιθανότητα, να κοπεί η περίοδος! χεχε.

Αυτά από μένα,

Συνεχίστε τη ζωή σας τώρα.

ΥΓ1. ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΓΙΑΤΡΟΣ, ΟΥΤΕ ΕΧΩ ΚΑΠΟΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ. ΑΠΛΩΣ ΚΑΤΑΓΡΑΦΩ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΝΤΙΔΡΑΕΙ!

ΥΓ2. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΗ ΚΑΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΜΑΚΡ��ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΘΟΔΟ ΑΝΤΙΣΥΛΛΗΨΗΣ ΑΝ ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ.

ΥΓ3. ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΦΥΛΑΚΤΙΚΟ! ΕΙΔΙΚΑ ΣΕ ΣΥΝΕΥΡΕΣΗ ΜΕ ΑΓΝΩΣΤΟΥΣ. ΟΙ ΜΕΘΟΔΟΙ ΑΥΤΕΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΥΝ ΑΠΟ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΩΣ ΜΕΤΑΔΙΔΟΜΕΝΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ!

[sweetbutphychx]

Υπαρξιακή ψυχολογία σελίδα 29

Ο Νίτσε χαρακτήρισε τον άνθρωπο ως τον οργανισμό που θεωρεί ορισμένες αξίες- το κύρος, την δύναμη,στην τρυφερότητα, την αγάπη- πιο σημαντικές από την ηδονή, ακόμα και από την ίδια την επιβίωση.

[justforbooks]

ERIS

Ένας ανεξάρτητος εκδοτικός οίκος με αγγλόφωνα βιβλία απαράμιλλης αισθητικής

OΑλέξανδρος Σταύρακας έχει καταφέρει ένα εκδοτικό θαύμα. Ο εκδοτικός οίκος που ίδρυσε πριν από επτά χρόνια, η ERIS, είναι πλέον από τους πιο αξιόλογους διεθνώς, με βιβλία υψηλής αισθητικής και λογοτεχνικής αξίας που καλύπτουν από πεζογραφία, ιστορία και δοκιμιογραφία μέχρι τέχνη και πραγματεύονται σύγχρονα και επίμαχα θέματα. Η ERIS έχει έδρα στο Λονδίνο και στη Νέα Υόρκη και εδώ και δύο χρόνια τα βιβλία της διανέμονται από το Columbia University Press. Ο Αλέξανδρος κατάγεται από την Αθήνα και ζει μεταξύ Νέας Υόρκης και Λονδίνου.

«Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα εκδοτικά πριν από είκοσι χρόνια, όταν ήμουν ακόμα φοιτητής, πριν καν τελειώσω το μεταπτυχιακό μου», λέει. «Σπούδασα Politics, Philosophy & Economy στο Λονδίνο και μετά έκανα δύο μεταπτυχιακά, πρώτα στη Φιλοσοφία της Επιστήμης και μετά στην Κοινωνική Ανθρωπολογία. Προτού ολοκληρώσω τις σπουδές μου είχα ξεκινήσει να εκδίδω το “Bedeutung” (“σημασία” στα γερμανικά), ένα περιοδικό που θέλαμε να βγαίνει δύο φορές τον χρόνο, αλλά τελικά κάναμε μόλις 4 τεύχη σε τρία χρόνια ή 3 τεύχη σε τέσσερα χρόνια – δεν θυμάμαι πια. Προφανώς δεν ήταν ιδιαίτερα εμπορικός τίτλος, αλλά το στήριξαν φίλοι και γνωστοί. Το 2008 μετακόμισα στη Νέα Υόρκη, όπου συνεργάστηκα με συγγραφείς και άλλους γνωστούς που είχα στον χώρο των εκδόσεων, και ταξίδεψα εκτενώς σε όλη την Αμερική.

Εδώ κάπου χάνεται το νήμα της αφήγησης, καθώς η ενασχόλησή μου με τα εκδοτικά γενικότερα παρέμεινε στο επίκεντρο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν εντάχθηκα επαγγελματικά σε κάποιον οργανισμό, ούτε με ενδιέφερε αυτό που ονομάζεται “καριέρα”. Όλο αυτό το πηγαινέλα ανάμεσα σε Αμερική, Ευρώπη, και Ελλάδα κράτησε αρκετά χρόνια. Την πρώτη μου δουλειά με τη συμβατική έννοια, δηλαδή σε γραφείο με ωράριο, αφεντικό και όλα τα συναφή, την έπιασα το 2014 στην Καλιφόρνια, και όχι τυχαία – εκεί οι συνθήκες ήταν συγκριτικά ευνοϊκές.

Εργάστηκα με κέφι για έναν νεοσύστατο εκδοτικό οίκο που αντλούσε έμπνευση –αν μπορούμε να την αποκαλέσουμε “έμπνευση”– από τον χώρο της πληροφορίας. Μέσα σε δύο χρόνια βγάλαμε έναν πολύ μεγάλο αριθμό βιβλίων, των οποίων η θεματολογία βασιζόταν σε δεδομένα που αντλούσαμε χρησιμοποιώντας αλγορίθμους και άλλες τεχνικές, που στόχο είχαν να εξαλείψουν τον παράγοντα τύχη.

Δυστυχώς, μαζί με το τυχαίο εξαλείψαμε και το δημιουργικό, με αποτέλεσμα να υπηρετούμε εν τέλει εμείς την πληροφορία αντί να συμβαίνει το αντίστροφο. Να αναφέρω εδώ ότι μοναδική ανάσα πραγματικά πρωτότυπης, ουσιαστικής και σε διανοητικό επίπεδο έντιμης δραστηριότητας ήταν το Oakland Book Festival, του οποίου ήμουν συνιδρυτής μαζί με τον Timothy Don και την Kira Brunner, δύο βετεράνους αρχισυντάκτες του “Lapham’s Quarterly”.

Τέλος πάντων, το 2016 ήταν χρονιά εκλογών στην Αμερική και εξαιτίας του Τραμπ όλες οι συζητήσεις πλέον περιστρέφονταν γύρω από ένα γενικευμένο αίσθημα απαξίωσης που υπήρχε για την πολιτική, τον οραματισμό, το μέλλον γενικότερα. Αυτά. σε συνδυασμό με την πλήξη που μου προκαλούσε η επαγγελματική αποβλάκωση, αποτέλεσμα της άκριτης προσκόλλησης στις βεβαιότητες που υπόσχεται η πληροφορική, με οδήγησαν πίσω στο Λονδίνο.

Αλλά ήμουν αφελής. Νόμισα ότι όταν επέστρεφα θα έβρισκα την ίδια, έστω περίπου, Αγγλία με αυτή που είχα αφήσει οχτώ χρόνια πριν. Ασφαλώς, βρέθηκα σε μια τελείως αλλαγμένη κοινωνία που είχε μόλις αποφασίσει να αποχωρήσει από την Ε.Ε., μια κοινωνία που θα άλλαζε τον ένα συντηρητικό πρωθυπουργό μετά τον άλλο, πολιτικά διεφθαρμένη, εγωκεντρική και κοντόφθαλμη, φοβισμένη και απενοχοποιημένα πλέον ξενοφοβική.

Παρ’ όλα αυτά, αποφάσισα να ιδρύσω την ERIS. Η αρχή του εγχειρήματος έγινε με ένα βιβλίο που στήσαμε με τον εξαιρετικό συγγραφέα και ποιητή Kenneth Goldsmith. Του πρότεινα να συμμετάσχει σε μια σειρά βιβλίων, τα “Marginalia”, όπου καταξιωμένοι σύγχρονοι συγγραφείς συνομιλούν με ένα κλασικό έργο ιστορίας, ποίησης ή λογοτεχνίας.

Του έστειλα μια μακροσκελή λίστα που είχα ετοιμάσει με έργα που ήταν ελεύθερα από δικαιώματα και μέσα σε αυτά ήταν το Tractatus Logico-Philosophicus του Ludwig Wittgenstein. Πήρε το κείμενο που του έστειλα σε χαρτί Α4 και άρχισε να ζωγραφίζει, να γράφει, να σχεδιάζει στα περιθώρια, να υπογραμμίζει το κείμενο. Το βιβλίο εξαντλήθηκε και η σειρά είχε μεγάλη ανταπόκριση στο αγγλόφωνο κοινό, αλλά ήθελα πια να εκδίδω πρωτότυπα έργα.

Ξεκινήσαμε έτσι με κάποια κείμενα φιλοσοφίας. Βγάλαμε σε μετάφραση την Επινόηση της Ετερότητας του Κωνσταντίνου Τσουκαλά ως Age of Anxiety –το οποίο θα ανατυπώσουμε φέτος το φθινόπωρο με μια καινούργια εισαγωγή από τον συγγραφέα– και σχεδόν συγχρόνως το Socialisme ou Barbarie Anthology, μια ανθολογία μεταφρασμένων κειμένων παρμένων από το ομ��νυμο περιοδικό πολιτικού προβληματισμού που εξέδιδε για χρόνια ο Κορνήλιος Καστοριάδης.

Με αυτά τα τρία βιβλία θέλαμε να δώσουμε τον παλμό των εκδόσεων για όποιον αναρωτιόταν ποιοι είμαστε και τι πρεσβεύουμε. Ακολούθησαν και άλλα συναφή βιβλία, ποιητικές συλλογές και μερικές πολύ αξιόλογες εκδόσεις όπως το τρίτομο A Breath, που είναι αφιερωμένο στον ζωγράφο και διανοούμενο Avigdor Arikha, με έργα και κείμενα του ιδίου και άλλων επιφανών συγγραφέων, βιογραφικά και άλλα πολλά ντοκουμέντα – είναι συνέκδοση με το Μουσείο Μπενάκη.

Τώρα πλέον τρέχουν δύο σειρές παράλληλα, η Eris και η Eris Art, την οποία τελευταία διαφοροποιήσαμε γιατί κάναμε μια σειρά εκθέσεων στη Νέα Υόρκη στην Opening Gallery, και τα βιβλία που βγάζουμε σε αυτήν είναι συνοδευτικά των εκθέσεων ή οι εκθέσεις συνοδευτικές των βιβλίων – πάντως, και οι δύο σειρές συνυπάρχουν και συμπορεύονται. Στην ERIS έχουμε εντάξει διάφορες, θεματικά αυτόνομες σειρές βιβλίων όπως τα ERIS Dialogues (με τα Dialogues of Consciousness, Rameau’s nephew το a dialogue: Bacon / Giacometti: A dialogue), τα ERIS Gems που περιλαμβάνουν μια πολύ εκλεπτυσμένη επιλογή σύντομων λογοτεχνικών και δοκιμιακών «διαμαντιών», και άλλες.

Για πολλά χρόνια έκανα τα πάντα: από την επικοινωνία με τους συγγραφείς, τη διαπραγμάτευση των συμβολαίων, την επιμέλεια των κειμένων, τη στοιχειοθεσία, το στήσιμο και τον σχεδιασμό, τις διορθώσεις και την προώθηση έως και τη διανομή. Πήγαινα στα βιβλιοπωλεία, μιλούσα με τους αγοραστές και τους έπειθα να παραγγείλουν τις εκδόσεις μας. Κάπως έτσι φτάσαμε εδώ που είμαστε σήμερα.

Ασφαλώς τώρα ο όγκος της δουλειάς υπερβαίνει ό,τι θα μπορούσε ένα άτομο μόνο του να προσφέρει, οπότε είμαστε μια μικρή ομάδα με πολλούς εξωτερικούς συνεργάτες. Παρ’ όλα αυτά αναλαμβάνουμε μόνο όσα μπορούμε να φέρουμε εις πέρας χωρίς να χάσουμε την προσωπική επαφή με τους συγγραφείς, την ουσιαστική ενασχόληση με τα κείμενα και τη φροντίδα του στησίματος. Η ιδέα ενός μεγάλου οργανισμού, όσο ελκυστική κι αν ακούγεται, με αφήνει αδιάφορο. Δεν είμαι επιχειρηματίας.

Αυτή η προσέγγιση ορίζει όλες τις επιλογές που κάνουμε. Για παράδειγμα, με ελκύει μια αισθητική που αποφεύγει όλα τα φκιασιδώματα (φανταχτερά εξώφυλλα, δημιουργική τυπογραφία, μεγάλες εικόνες που σε κατακλύζουν) και γενικότερα οτιδήποτε τραβάει την προσοχή μακριά από την ουσία που στη δουλειά μας είναι μία, το κείμενο. Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να εξηγώ στους συγγραφείς, οι οποίοι είναι επίσης θύματα αυτής της αδιάκοπης ροής ερεθισμάτων, ότι ούτε τα πολύχρωμα εξώφυλλα ούτε κανενός είδος “μοντερνισμοί” θα τους φέρουν το Booker Prize, όπως και ότι ούτε το Booker θα τους εξασφαλίσει την καταξίωση που ίσως ονειρεύονται. Η μόνη σίγουρη οδός είναι η ποιότητα του έργου.

Για παράδειγμα, σε δύο πρόσφατα μυθιστορήματα, το Our distance became water του Ανδρέα Φιλιππόπουλου και το Two Hours της Alba Arikha, το οποίο, παρεμπιπτόντως, πάει να γίνει best seller στην Αγγλία, έχουμε αφαιρέσει τα πάντα, δεν έχουμε αφήσει τίποτα εκτός από το κείμενο και μια πολύ λιτή τυπογραφία. Εάν ένα βιβλίο δεν μπορεί να σταθεί έτσι, τότε μιλάμε απλώς για trend, όχι για ποιότητα.

— Με τι κριτήρια επιλέγεις τι θα εκδώσετε; Ο τρόπος που επιλέγω τι θα εκδώσουμε είναι συνειδητά ιδιοσυγκρασιακός: τι αρέσει σ’ εμένα, τι με τραβάει, τι διαβάζω. Κι αν υπάρχει μια πιο θεωρητική ή πολιτικοποιημένη στάση, αυτή είναι ότι επιθυμώ η λίστα της ERIS να εξετάσει και εν τέλει να αποδοκιμάσει όσο γίνεται τον γενικευμένο κομφορμισμό στη σκέψη που καταλήγει στη διανοητική, ιδεολογική και, στην περίπτωση πολλών συνεργατών πρόσφατα, και εκδοτική λογοκρισία. Αναφέρομαι ασφαλώς στη woke και cancel culture.

Παραδείγματος χάριν, το βιβλίο του Giorgio Agamben που βγάλαμε την εποχή της πανδημίας είναι μια συλλογή κειμένων και άρθρων που είχε δημοσιεύσει στα ιταλικά, τα οποία έπαιρναν μια θέση τελείως αντίθετη από την τότε επικρατούσα άποψη γύρω από το τι είναι η πανδημία και πώς πρέπει να τη χειριστούμε. Ήταν πολλοί αυτοί που απόρησαν γιατί βγάζουμε το βιβλίο του Agamben και αν συμφωνούμε μαζί του. Η απάντηση που έδινα ήταν ότι η δουλειά ενός εκδότη δεν είναι να συμφωνεί ή να διαφωνεί αλλά να επιλέγει με γνώμονα τον ευρύτερο ρόλο που ένας εκδοτικός οργανισμός παίζει στην κοινωνία. Και εάν άλλοι θεώρησαν ότι αυτά που έλεγε ο Agamben δεν άξιζαν να δημοσιευτούν, εμείς πιστεύαμε ότι η δημοσίευση καθαυτή αποτελούσε μια δήλωση που ανάγκαζε την αντίπαλη πλευρά να πάρει θέση και ότι κάπως έτσι, μέσω διαλόγου και όχι με απαγορεύσεις ούτε με άναρθρες κραυγές, παράγεται σκέψη.

Ευτυχώς, η ERIS είναι αρκετά μεγάλη ώστε να έχει το κύρος που της επιτρέπει να εκδίδει σημαντικούς συγγραφείς αλλά και όσο μικρή χρειάζεται ��στε να παραμένει ευέλικτη και να μην έχει ανάγκη να ικανοποιεί κανέναν, ούτε επενδυτές, ούτε ιδιοκτήτες, ούτε άλλου τύπου αφεντικά. Είμαστε πραγματικά ανεξάρτητοι κι αυτό για την αγγλόφωνη αγορά είναι κάτι σπάνιο και πολύτιμο.

— Έχεις από βιβλία για τον Antonio Negri και τον Stanley Aronowitz μέχρι και του Maurice Saatchi. Πώς συνυπάρχουν κομμουνιστές και συντηρητικοί σε έναν εκδοτικό που είναι ξεκάθαρο ότι έχει ιδρυθεί από έναν άνθρωπο που έχει αριστερές καταβολές; Καταρχάς, προσωπικά δεν ανήκω σε κανέναν χώρο. Το τι ήθη και ιδέες υπηρετώ και προωθώ μέσω του έργου μου το προδίδουν οι επιλογές που κάνω, τις οποίες κάθε άλλο παρά κρύβω. Αλλά δεν αισθάνθηκα ποτέ την ανάγκη να ευθυγραμμίσω τις επιλογές μου με τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, όσο ετερόκλητες και εάν καταλήγουν να είναι. Θα αναφέρω το βιβλίο του Maurice Saatchi, γιατί ο Saatchi είναι η εξαίρεση, φυσικά, και όχι ο Negri σε αυτήν τη λίστα, που ήταν αμιγώς προσωπική επιλογή. Ασφαλώς η αφοσίωσή του στη Θάτσερ μου προκαλεί αποστροφή· οι πάλαι ποτέ επιχειρηματικές του δραστηριότητες ως διαφημιστή με αφήνουν μάλλον αδιάφορο· ως βουλευτής στη Βουλή των Λόρδων, μια θέση που κέρδισε χάρη στη Θάτσερ, είναι σίγουρα από τους πιο ενεργούς, σε αντίθεση με συναδέλφους του.

Ο λόγος που τον επέλεξα είναι άλλος: με συγκίνησε η στάση που κράτησε κατά τη διάρκεια της αρρώστιας, αλλά κυρίως μετά τον θάνατο το 2011 της συζύγου του, που έπασχε από καρκίνο. Καταρχάς, η συμπαράσταση που της έδειξε καθ’ όλη τη διάρκεια της ασθένειάς της είναι μνημειώδης: υπέβαλε, και πέρασε, μια ολόκληρη νομοθεσία γύρω από το θέμα της επιστημονικής έρευνας και της καινοτομίας στον τομέα της θεραπείας του καρκίνου.

Αλλά η πραγματικά αξιοθαύμαστη αφοσίωσή του φάνηκε από το ότι ακόμα και δέκα και βάλε χρόνια μετά τον θάνατό της πήγαινε κάθε μέρα στο μνήμα της, έστρωνε το μεσημεριανό τραπέζι για δύο και όταν φίλοι τον παρότρυναν να κλείσει επιτέλους το κεφάλαιο αυτό και να βρει μια άλλη σύντροφο, απαντούσε ότι το θεωρούσε προδοσία στο πρόσωπό της.

Μπροστά σε αυτήν τη στάση, το γεγονός ότι η πολιτική του σκέψη είναι παιδαριώδης και οι απόψεις του για τα κοινά εσφαλμένες είναι, για μένα, δευτερεύον. Ως ήθος και μόνο η αυταπάρνηση, η φροντίδα και η αφοσίωση σε έναν άλλον άνθρωπο –για να μη χρησιμοποιήσω την παραφορεμένη πλέον λέξη “αγάπη”– εκφράζει τον ιδεολογικό μας προσανατολισμό πολύ καλύτερα απ’ ό,τι οποιαδήποτε στενά ��ριζόμενη ιδεολογική κατεύθυνση. Πολύ πιο άξιο απορίας, ασφαλώς, είναι γιατί εκείνος επέλεξε την ERIS να τον εκδώσει…

— Θες να μας εξηγήσεις γιατί η ERIS δεν έχει social media; Είναι πολύ απλό: γιατί δημιουργούν και αναπαράγουν ένα μοντέλο επικοινωνίας που θεωρώ ζημιογόνο. Η αμφίδρομη επικοινωνία που διεξάγεται με άνισους όρους, δεδομένου ότι ενός χρόνου δουλειά μπορεί να καταστραφεί από οποιονδήποτε μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι επιθυμητή. Επιπλέον, η απερισκεψία, η επιπολαιότητα και η ανευθυνότητα, η αυτοπροβολή και η αυτοαναφορικότητα, όλα αυτά τα κύρια συστατικά της διαδικτυακής δοσοληψίας, αντιτίθενται πλήρως σε ό,τι πρεσβεύουμε ως εκδότες βιβλίων, επομένως οποιαδήποτε χρήση των social θα ήταν απλώς τυχοδιωκτική. Ούτε μιλάω τη γλώσσα των social media ούτε επιθυμώ να τη μάθω. Η σχέση μου μαζί τους είναι σαν τη σκέψη του Σωκράτη καθώς κατέβαινε στην Αγορά και σκεφτόταν «κοίτα πόσα πράγματα δεν χρειάζομαι!».

— Όντως έχουν αυξηθεί οι πωλήσεις βιβλίων τον τελευταίο καιρό; Έχω την εξής θεωρία, η οποία είναι απλώς θεωρία γιατί δεν έχω ούτε τα μέσα ούτε την κατάρτιση να την επαληθεύσω – να σημειώσω δεν είμαι ούτε αναλυτής ούτε στατιστικολόγος. Από τη μία υπάρχει η εμπορικότητα ενός τίτλου, δηλαδή χοντρικά πόσα αντίτυπα πωλούνται. Από την άλλη, η αναγνωσιμότητα, δηλαδή το εάν ή σε ποιο βαθμό διαβάζεται. Φέρ’ ειπείν, την περίοδο των γιορτών αλλάζουν χέρια εκατοντάδες χιλιάδες βιβλία. Όλα αυτά καταγράφονται στις λίστες που με μεγάλο ενθουσιασμό μάς αναγγέλλουν στις διάφορες εκθέσεις βιβλίων, ουσιαστικά για να μας πουν ότι το έντυπο ζει και βασιλεύει. Ωραία όλα αυτά, αλλά το διαβάζει κανείς;

Πιστεύω ότι το βιβλίο είναι πιθανώς το προϊόν με την πιο δυσανάλογη σχέση μεταξύ κατανάλωσης και χρήσης. Δηλαδή, από όλα τα πράγματα που αγοράζει κανείς, είτε για τον εαυτό του είτε για να τα δωρίσει, το βιβλίο είναι κατεξοχήν αυτό που μένει αχρησιμοποίητο, στην προκειμένη περίπτωση αδιάβαστο. Πού το στηρίζω αυτό; Καταρχάς στην απλή παρατήρηση ότι δεν βλέπω πουθενά, όπου κοιτάξω, αναγνώστες, από τα καφέ μέχρι τα αεροπλάνα, τις παραλίες κ.ο.κ. Δεύτερον, το ξέρουμε από τις στατιστικές που μας δίνουν τα e-books: πόσα βιβλία διαβάζει ο κόσμος, με τι ρυθμό, τι ποσοστό του συνολικού έργου ολοκληρώνουν κ.λπ.

Και τρίτον, εάν ο κόσμος διάβαζε, ή διάβαζε όσο ισχυρίζονται οι εκδότες ότι διαβάζει, θα ζούσαμε σε μια τελείως διαφορετική, σαφώς πιο πολιτισμένη και διανοητικά ανώτερη κοινωνία από αυτή στην οποία τυχαίνει να ζούμε. Εάν πάρουμε στα σοβαρά τα νούμερα των ευπώλητων βιβλίων που δημοσιεύουν κάθε εβδομάδα οι «New York Times», θα έπρεπε να διανύουμε μια δεύτερη Αναγέννηση.

— Πού τυπώνονται τα βιβλία της ERIS; Έχουμε τυπώσει στην Αγγλία, στην Αμερική, στη Γερμανία, στο Βέλγιο και στην Ιταλία, σε ορισμένες περιπτώσεις σε ονομαστά και παμπάλαια λιθογραφεία. Σας διαβεβαιώ ότι τα αποτελέσματα σε επίπεδο παραγωγής αλλά και γενικότερης συνεργασίας στην Ελλάδα δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από το εξωτερικό.

— Ποια είναι τα επόμενα βιβλία που θα βγάλει η ERIS προσεχώς; Πολλά και διάφορα. Ένα από αυτά είναι το βιβλίο της Ευφροσύνης Δοξιάδη με τίτλο NG6461 για το πλαστό έργο του Ρούμπενς που ανήκει στη National Gallery του Λονδίνου. Ο τίτλος παραπέμπει στην αρχειακή ονομασία του έργου «Σαμψών και Δαλιδά», το οποίο αγόρασε η Πινακοθήκη του Λονδίνου το 1980 για ένα αστρονομικό ποσό. Το βιβλίο του David Rieff (γιου, μεταξύ άλλων κατορθωμάτων του, της Susan Sontag) που τιτλοφορείται Desire and fate, στο οποίο αναλύει με πολύ καυστικό τρόπο την κουλτούρα του woke, της λογοκρισίας και του cancelling. Τότε περίπου θα κυκλοφορήσει και η αυτοβιογραφία του θρυλικού Antonio Negri που πέθανε τον περασμένο Δεκέμβριο και η βιογραφία του Λουκά Σαμαρά, ενός πολύ γνωστού καλλιτέχνη που επίσης πέθανε πρόσφατα, την οποία έχει γράψει και επιμεληθεί ο Μιχάλης Σκαφίδας.

Βγάζουμε, επίσης, μια ανθολογία των κειμένων του Αμερικανού κοινωνιολόγου Stanley Aronowitz και ένα φωτογραφικό λεύκωμα του Roger Ballen, πάρα πολύ γνωστού Αμερικανού φωτογράφου που ζει στη Νότια Αφρική, το οποίο έχει τίτλο Hungry ghosts, καθώς και μια μικρή έκδοση της πραγματικά συγκινητικής αλληλογραφίας μεταξύ Rainer Maria Rilke και της ζωγράφου Paula Modersohn Becker. Τέλος, τον καιρό αυτό δουλεύω πάνω στο τελευταίο βιβλίο του Michael Fried, ενός από τους μεγαλύτερους Αμερικανούς κριτικούς τέχνης, ο οποίος επέλεξε να εκδώσει με την ERIS το τελευταίο του βιβλίο, κλείνοντας έτσι μια σημαντικότατη καριέρα εξήντα σχεδόν χρόνων.

Τα βιβλία της ERIS είναι διαθέσιμα στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Πατάκη (Ακαδημίας 65) και από την ιστοσελίδα της eris.press.

✔ Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[orgismenh]

Άλλο ένα βράδυ που δυσκολεύομαι να κοιμηθώ. Είμαι ξαπλωμένη ανάποδα στο κρεβάτι με τα πόδια μου να ακουμπούν στον τοίχο, κουνώντας τα νευρικά. Έχω παρατήσει το βιβλίο που διάβαζα στο πλάι και κοιτάζω την ξύλινη οροφή. Το εφηβικό μου δωμάτιο με πνίγει. Τι κι αν ��α παράθυρα είναι ανοιχτά; Τι κι αν ο αέρας φέρνει τη μυρωδιά του χώματος που μυρίζει βροχή; Οι μωβ τοίχοι του με πνίγουν, στο κρεβάτι νιώθω ότι μέρα με τη μέρα βουλιάζω κι η σωρός απ' τα ρούχα που ετοιμάζονται να μπουν σε βαλίτσες μου προκαλεί πονοκέφαλο. Νιώθω κουρασμένη μα δεν νυστάζω. Μιλήσαμε για λίγο, η φωνή σου κάπως με νανούρισε, ίσως αν μου μιλούσες λίγο ακόμη να κοιμόμουν τελικά. Με ρώτησες πότε έρχομαι και σου είπα αρχές Σεπτεμβρίου μα δίστασα να σου πω οτιδήποτε άλλο γιατί στην πραγματικότητα δεν ξέρω εάν θα είμαι εκεί μέχρι τον Οκτώβριο. Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις. Κλάμα, κλάμα, κλάμα. Στην ζωή μου επικρατεί το χάος. Νιώθω χαομένη, δυστυχισμένη, κουρασμένη. Δεν ξέρω που τελειώνει όλη αυτή η κατάσταση.

Σήμερα όλη μέρα δεν έκανα τίποτα. Δεν διάβασα, δεν έκανα γυμναστική, δεν πήγα βόλτα. Άκουγα μουσική και διάβαζα μια αρχαία τραγωδία. Δεν θα πω ψέματα, σε κάποια στιγμή σηκώθηκα κι άρχισα να προβάρω τα λόγια στον καθρέφτη. Και έπειτα βυθίστηκα ακόμη περισσότερο στη θλίψη μου. Δεν ξέρω τι κάνω, γιατί το κάνω, για ποιον το κάνω. Πρέπει να δραστηριοποιηθώ, να διαβάσω, να φτιάξω το πρόγραμμα του ύπνου μου. Πρέπει να ψάξω σπίτι, να τελειώνω με αυτή την πολυπόθητη μετακόμιση. Πρέπει να βάλω τη ζωή μου σε μία τάξη. Μα μου φαίνεται τόσο δυσβάσταχτη η όλη διαδικασία. Θέλω μόνο να κοιμάμαι και να κλαίω. Τα αντικαταθλιπτικά δεν ξέρω εάν με βοηθούν όντως, νομίζω οι σκέψεις μου ώρες ώρες είναι πιο δυνατές απ' την προσωρινή σεροτονίνη που εκρήγνυται στον οργανισμό μου. Σήμερα νιώθω χάλια, νιώθω άρρωστη. Όσα διαβάζω και βλέπω με αρρωσταίνουν. Η νοσηρότητα που υπάρχει γύρω μας είναι τρομακτική. Έχω κουραστεί πολύ.

# σκέψεις χωρίς συνοχή αγνόησε αυτό το ποστ

[daimewdis]

Χθες ανέβασα τα μαλλιά μου, και ένας ακόλουθος μου σχολίασε πως θέλω κούρεμα. Είχα να κουρευτώ 2 μήνες. Και συνήθως ξυρίζομαι κάθε μία βδομάδα. Αλλά τα άφησα, αυτές τις μέρες σκεφτόμουν να πάω να κουρσευτώ, και βρήκα χρόνο και πήγα σήμερα. Ίσως τα ξανά αφήσω πιο μετά, έχω λόγο να τα αφήσω για να δω μιά πορεία που κάνω. Είμαι αρκετά καιρό ήρεμος, και πριν μέρες έτυχε αυτό με τους κεφτέδες και νευρίασα. Τους πήρα τηλέφωνο και τους έχεσα, όχι ότι λυνόταν κάτι. Αλλά έπρεπε κάτι να κάνω. Και σιγά σιγά να ξυπνήσουν τα νεύρα μου. Η δύναμη μου. Περίπου ένα χρόνο και, έχω σταματήσει μία θεραπεία που κάνω, και πειραματίζομαι με τον οργανισμό μου, και αυτό με έχει ρίξει, αλλά ήταν η αιτία με βάση αυτόν που τον συνθηκών που έχουν γονατίσει, παρότι κόντρα με τους γιατρούς, εγώ πήρα την ευθύνη για μένα πως να δράσω. Λοιπόν, μόνο όταν ερωτεύομαι γίνομαι ηλίθιος και μαλάκας. Και δεν το επιδιώκω. Αλλά χρειάζεται και αυτό. Ξέρεις, δεν είμαι χαζός, ξέρω τι μπορεί να σκεφτεί κάποιος πριν το γράψω. Καθώς το μυαλό μου δεν σταματα να σκέφτεται, ακόμα και όταν κοιμάμαι. Ακόμα και πριν καιρό που ��νέβασα τις φρουτόκρεμες είχα λόγο. Γιατί όταν δεν μπορείς να περπατήσεις, ξ��κινάς και πας μπουσουλώντας. Ξέρεις, όσοι με πιάσανε παλιά στο στόμα τους, ήταν ηλίθιοι που τα έβαλαν μαζί μου. Και όσοι δεν το έκαναν, το έκαναν από φόβο. Παρότι δεν είναι όπλο το μυαλό μου, μπορώ να λιθοβολήσω. Στο μέλλον θα ξανά γίνει. Ξέρεις, η πατρίδα έχει να κάνει με τους ανθρώπους της, και μάντεψε. Πήγα χθες να πάρω τσιγάρα κλασικά, με ρώτησε αν είμαι από Αθήνα, και βρήκα αφορμή να ρωτήσω πόσο με κάνει, μου είπε 21-23. Μ’αρέσει η εμφάνιση μου μπλοφάρει. Αλλά ξέρω πως δεν είμαι. Και έχει περάσει μία δεκαετία από τότε. Τα νεύρα ήταν η δύναμη μου, και δεν νευριάζω όπως νευρίαζα, αλλά ούτε νιώθω αυτή την γαλήνια ηρεμία. Πρέπει να σπάσω το κενό, αλλά έχω συνηθίσει. Ίσως το χειρότερο πράγμα που μπορείς να κάνεις, είναι να παραιτηθείς. Ξέρω τι μπορώ να γίνω, γι’ αυτό κάποια πράγματα δεν τα επιδιώκω, και προσπαθώ να είμαι safe. Πάντα ζούσα με τον κίνδυνο, τώρα έχω τοίχος. Και αυτός ο τοίχος μπορεί να σε προστατεύσει, αλλά ταυτόχρονα να σου κόψει το οξυγόνο.

19/10/23

1:27 βράδυ.

-Δαιμεώδης

[alexdrim]

Τρομοκρατικές παρενέργειες

Διάβαζα ώρα τις οδηγίες χρήσης για το χάπι και είχα σταθεί στις παρενέργειες πολύ και εμμονικά.

Ίσως γιατί ήξερα πως τα στομαχικά μου υγρά τελευταία ξέρουν μόνο να χωνεύουν αυτοκαταστροφή και καταπίεση.

Αναλώθηκα μέρες κοιτόταντας την πιτζάμα σου και σκεφτόμουν αν χωράω εγώ μέσα της ή εσύ μέσα μου.

Δεν ξέρω ποία πολιτική γραμμή νομίζεις ότι θα μας ενώσει αλλά εγώ βλέπω δύο παράλληλες.

Και πρώτη φορά η ισαπέχουσα απόσταση μας δεν με αϊδίασε.

Πήρα τα χάπια μισά μισά με την φίλη μου.

Είναι ο ψευδάργυρος ή η ψευδαίσθηση ότι η ύπαρξη είναι σημαντική?

Και η ποσότητα χαπιών που κατανάλωσα προσθέτει στον εθισμό, στην αυτοκαταστροφή ή στο κεφάλαιο της φαρμακευτικής, και όχι μόνο?

Είμαι στο μπάνιο και ξερνάω μαζί με τα χάπια σου, λογικές επιβολής, ματσίλες, χειριστικώτητες και άντρες.

Πολλές παρενέργειες όμως μείναν στον οργανισμό μου και μετά το άδειασμα.

Μάλλον είναι ζήτημα νευρώνων.

Το ότι κάθε φορά που αγγίζω το μέσα μου

πιάνω εσένα.

[limbicsystemfunction]

ANTs

Τα μυρμήγκια κόβουν βόλτες στα σοκάκια του μυαλού Κάθε τους βήμα με γαργαλάει Τα μαύρα είναι ήρεμα Κινούνται σε ευθείες γραμμές πάνω κάτω πάνω κάτω πάνω κάτω Η ίδια σκέψη που γεννά νέες Κι αν αυτό τί; Κι αν το άλλο πώς; Πάνω κάτω πάνω κάτω Ατέρμονη ρέμβη Τα μαύρα 23 χρόνια μόνιμοι κάτοικοι- παράσιτα σε έναν οργανισμό με προοπτικές είπαν Τα κόκκινα ήρθαν πέρσι σαν τον ιό που αναστάτωσε την ανθρωπότητα- ξαφνικά Δεν ξέρω πότε ούτε πώς μπήκαν αλλά είναι εδώ και κάθε μέρα πολλαπλασιάζονται Αυτά δεν κόβουν βόλτες Εμφανίζονται ουρλιάζουν κι εγώ τρέχω να τα σκοτώσω Επιθετικοί ιοί Φωνάζουν "κίνδυνος" "θάνατος" "προσοχή" Συνήθως τα μαύρα βρίσκουν τα κόκκινα κι εγώ νομίζω ότι κάθε φορά που μπαίνω στο μετρό θα είναι η τελευταία η τελευταία μέρα εδώ Ταλαντώνομαι στα όρια του ελέγχου και του χάους Πάνω κάτω πάνω κάτω Εγώ κι οι εκατό εαυτοί μου που πεθαίνουν κι αναδημιουργούνται από τις στάχτες τους Παλιές σκιές που θαρρώ ότι σκότωσα Τέρατα που κοιμούνται και εκατό μυρμήγκια κόκκινα και μαύρα σαν τη σημαία που πίστευα θα μας αφυπνίσει Κάθε πρωί όλοι μαζί ξυπνάμε Κάθε μέρα προσπαθούμε να βγάλουμε μια χρονιά στα όρια της επιτυχ��ας και της απελπισίας Έτσι είναι Μια ταλάντωση- ένα άκρο η παραίτηση το άλλο η πειθαρχία Εγώ οι εαυτοί μου και τα μυρμήγκια Τρέφονται από τη σάρκα μου το ρεύμα των σκέψεων μου Γεννούν νέες που δεν είναι δικές μου που έρχονται να ταράξουν την ισορροπία τη συνέχεια Μουδιάζουν το σώμα και φέρνουν σε αμηχανία το σύστημα Εγώ μια μαριονέτα σε δικές μου δημιουργίες σε σκέψεις που τρυπώνουν απέξω και αναπαράγονται ή σκάνε σαν μετεωρίτες πάνω στις απολήξεις Κάθε μέρα ξυπνάμε (ακόμα) Ευτυχώς Τα μυρμήγκια κόβουν βόλτες Κάποια υφαίνουν τις σκέψεις άλλα ουρλιάζουν στα στενά του νου κι εγώ τρέχω να τα σκοτώσω Εξωτερικά ηρεμία Μια γαλήνια σονάτα σε επανάληψη και από μέσα 130 bpm σφυριά να χτυπάνε σε κάθε γωνιά ασταμάτητα --- Τα μυρμήγκια κόβουν βόλτες στα σοκάκια του μυαλού πάνω κάτω πάνω κάτω πάνω κάτω

Πάτρα, 23/04/23

[istologiolavaron]

H ΟΜΣΙΕ Ομοσπονδία Συλλόγων Ιεροψαλτών Ελλάδος, συμπαρίσταται στους πληγέντες της Θεσσαλίας

H Ομοσπονδία μας, σε συνεργασία με τον Μουσικό Οργανισμό ΤΕΤΤΙΞ, συμπαραστέκεται στους συνανθρώπους που επλήγησαν από την κακοκαιρία στη Θεσσαλία συγκεντρώνοντας είδη πρώτης ανάγκης.

Τη στιγμή που οι συνάνθρωποι μας δοκιμάζονται, έχουν χάσει τα σπίτια τους, και έχουν μείνει χωρίς τα βασικά αγαθά διαβίωσης οφείλουμε να σταθούμε στο πλευρό τους. Ας δείξουμε έμπρακτα την αλληλεγγύη και την προσφορά μας.

Τα είδη που συγκεντρώνουμε είναι:

• Εμφιαλωμένα νερά

• Τρόφιμα μακράς διάρκειας (κονσ��ρβες, μπάρες δημητριακών, γάλα, κρουασάν, χυμούς)

• Είδη ατομικής υγιεινής (χαρτί υγείας, χαρτί κουζίνας, πάνες, σερβιέτες)

• Φακούς και Power Bank

• Παιδικές τροφές και γάλατα

• Υπνόσακους

Η υποδοχή των ειδών θα γίνεται καθημερινά στη Σχολή Βυζαντινής και Παραδοσιακής Μουσικής, επί της οδού Ραγκαβή 49 (πλησίον Ιερού Ναού Αγίου Ελευθερίου) στου Γκύζη από ώρα 12:00-18:00. Τηλέφωνο επικοινωνίας ΟΜΣΙΕ 2103808194.

[rulinarulina]

Δεκαράκι: Ένα ακόμα Χρυσό Ευρωπαϊκό Βραβείο στη συλλογή του

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ Έχεις μικρότερη αδερφή; Δες τι συμβαίνει στον οργανισμό σου Χρήσιμα 14 Μαρτίου 2025 15:54 Το να έχεις μικρότερη αδερφή είναι πραγματικά ανεκτίμητο. Μπορείτε να μιλάτε για πολλά διαφορετικά ζητήματα και προβλήματα που σας απασχολούν, να φοράτε η μια… Διαβάστε περισσότερα Αναγκαστική προσγείωση αεροπλάνου στην Αθήνα λόγω μεθυσμένης επιβάτιδας – Δείτε βίντεο Ελλάδα 14 Μαρτίου 2025…

[eclecticstarlightblogger]

Κοσσυφοπέδιο: Το πρώτο εργοστάσιο παραγωγής πυρομαχικών με αμερικανική υποστήριξη

Αξιωματούχοι της αμερικανικής εταιρείας, Bliss Munitions Equipment (Bliss), μαζί με τον όμιλο Kosova Arsenal Group (KAG), έναν ιδιωτικό οργανισμό, πραγματοποίησαν μια σημαντική συνάντηση στην  Πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών στο Κοσσυφοπέδιο. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε την παραμονή της έναρξης της κατασκευής του πρώτου εργοστασίου παραγωγής πυρομαχικών στο Κοσσυφοπέδιο, το οποίο θα…

[thoughtfullyblogger]

Κοσσυφοπέδιο: Το πρώτο εργοστάσιο παραγωγής πυρομαχικών με αμερικανική υποστήριξη

Αξιωματούχοι της αμερικανικής εταιρείας, Bliss Munitions Equipment (Bliss), μαζί με τον όμιλο Kosova Arsenal Group (KAG), έναν ιδιωτικό οργανισμό, πραγματοποίησαν μια σημαντική συνάντηση στην  Πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών στο Κοσσυφοπέδιο. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε την παραμονή της έναρξης της κατασκευής του πρώτου εργοστασίου παραγωγής πυρομαχικών στο Κοσσυφοπέδιο, το οποίο θα…

[greekblogs]

Κοσσυφοπέδιο: Το πρώτο εργοστάσιο παραγωγής πυρομαχικών με αμερικανική υποστήριξη

Αξιωματούχοι της αμερικανικής εταιρείας, Bliss Munitions Equipment (Bliss), μαζί με τον όμιλο Kosova Arsenal Group (KAG), έναν ιδιωτικό οργανισμό, πραγματοποίησαν μια σημαντική συνάντηση στην  Πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών στο Κοσσυφοπέδιο. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε την παραμονή της έναρξης της κατασκευής του πρώτου εργοστασίου παραγωγής πυρομαχικών στο Κοσσυφοπέδιο, το οποίο θα…

[justforbooks]

Cara Hoffman: Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, ζει στα Εξάρχεια. Εγκατέλειψε το σχολείο για να γυρίσει τον κόσμο και στα δεκαεννέα έφτασε στον σιδηροδρομικό σταθμό της Αθήνας απένταρη, πιστεύοντας ότι θα πιάσει δουλειά σε ελαιώνες. Αυτή η πόλη την έκανε «καπάτσα», «της πιάτσας», της έμαθε πώς να γράψει ένα μυθιστόρημα, τους «Κράχτες» που θα κυκλοφορήσουν από τις εκδόσεις Gutenberg.

Γεννήθηκα σε μια μικρή, βιομηχανική κωμόπολη κοντά σε ένα δάσος στα βόρεια της Νέας Υόρκης, όπου χιονίζει αρκετούς μήνες τον χρόνο. Η οικογένειά μου ζούσε δίπλα σε ένα ποτάμι που πάγωνε εντελώς τον χειμώνα. Ήταν ένα έρημο μέρος, όχι ό,τι καλύτερο για να μεγαλώσει ένα παιδί. Υπάρχει μια φυλακή υψίστης ασφαλείας στην πόλη, ένα νεκροταφείο γεμάτο με λευκές ταφόπλακες Ομοσπονδιακών χωρίς όνομα, εγκαταλελειμμένα εργοστάσια και, βυθισμένα στην όχθη του ποταμού, τα απομεινάρια ενός λούνα παρκ του 19ου αιώνα. Το μέρος έμοιαζε πάντα στοιχειωμένο. Κάποιες ώρες της ημέρας μπορούσες να περπατάς στον κεντρικό δρόμο για μίλια χωρίς να δεις αυτοκίνητο ή άνθρωπο. Ο πατέρας μου ξεκίνησε έναν οργανισμό για να βοηθάει παιδιά με αναπηρία.

Πριν από αυτό είχε λάβει μέρος στο φοιτητικό κίνημα εναντίον του πολέμου του Βιετνάμ κι επίσης συμμετείχε στο Black Action Movement, μια ομάδα που αγωνίστηκε για τα δικαιώματα του πολίτη. Η μητέρα μου ήταν ποιήτρια. Ήμουν το μεσαίο παιδί ανάμεσα σε δυο αγόρια. Η οικογένειά μου αγαπούσε το διάβασμα, τη συζήτηση και το να λέει ανέκδοτα. Οι γονείς μου ήταν από φτωχές οικογένειες και το διάβασμα ήταν η μόνη τους διέξοδος. Η μητέρα μου μας διάβαζε τα πάντα, όχι μόνο παιδικά βιβλία· το Κι ο ήλιος ανατέλλει του Χέμινγουεϊ, όταν ήμουν έντεκα χρονών, τις Ιστορίες του Καντέρμπερι και το Πορτρέτο του καλλιτέχνη σε νεαρή ηλικία. Τα αδέρφια μου κι εγώ περνούσαμε πολύ χρόνο στο ποτάμι, χτίζοντας οχυρά, σκαρφαλώνοντας γκρεμούς, πιάνοντας βατράχια και καραβίδες και κάνοντας σκοποβολή. Βλέπαμε πολύ μποξ στην τηλεόραση. Είχαμε λίγους κανόνες στο ��πίτι και αν μπλέκαμε σε μπελάδες στο σχολείο, οι γονείς μας έπαιρναν το μέρος μας, κόντρα στους δασκάλους και τον διευθυντή.

• Ήθελα να γίνω συγγραφέας και μουσικός. Η μητέρα μου κατέγραψε τις ιστορίες που της έλεγα όταν ήμουν μικρή και τις έβαλε σε ένα ντοσιέ. Από τότε που μπορούσα να γράψω μόνη μου έγραφα ιστορίες και θεατρικά έργα. Σπούδασα, επίσης, κλασικό τραγούδι και τραγούδησα σε χορωδίες, συμμετείχα σε διαγωνισμούς χορωδίες και παραστάσεις. Κάποια στιγμή επέλεξα το γράψιμο, αλλά εξακολούθησα να τραγουδάω. Επίσης, στην εφηβεία μου συμμετείχα στο αντιπυρηνικό κίνημα και στην πανκ σκηνή. Ήθελα να ακουστεί η φωνή μου.

• Μισούσα το σχολείο, αλλά μου άρεσε να μελετάω. Πήγαινα στο σχολείο το πρωί και όταν επέστρεφα σπίτι, αφού οι γονείς μου είχαν πάει στη δουλειά, ξάπλωνα στον καναπέ και διάβαζα όλη μέρα. Πήγα σε τρία διαφορετικά λύκεια και τελικά σταμάτησα το σχολείο εντελώς. Το σχολείο είναι ένα μέρος όπου σου κάνουν πλύση εγκεφάλου και δεν ήθελα να μυηθώ στην αμερικανική κουλτούρα ή στον συντηρητισμό μιας μικρής πόλης. Έπιασα δουλειά ως σερβιτόρα και έπιασα δικό μου διαμέρισμα. Όταν μάζεψα αρκετά χρήματα, αγόρασα ένα εισιτήριο για το Λονδίνο, one way. Ο σκοπός μου ήταν να ταξιδέψω σε όλο τον κόσμο, να δω τα πάντα. Ταξίδεψα με έναν φίλο στην Ευρώπη, ψάχνοντας δουλειά και κάμπινγκ για να μείνουμε, κοιμόμασταν σε εκκλησίες και σιδηροδρομικούς σταθμούς. Στην Ιταλία τρώγαμε ένα γεύμα την ημέρα και προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε κάθε πίνακα του Καραβάτζο, αλλά ξεμείναμε από χρήματα και αποφασίσαμε ότι έπρεπε να κάνουμε κάτι άλλο. Οι μέρες γίνονταν όλο και μικρότερες.

• Όσο ήμουν στην Ιταλία άκουσα ότι μπορούσα να βρω δουλειά στην Ελλάδα, στους ελαιώνες, έτσι με τα τελευταία μου λεφτά έβγαλα ένα εισιτήριο με το τρένο για Αθήνα. Ήμουν δεκαεννιά χρονών.

• Έφτασα στον σταθμό Λαρίσης απένταρη, μετά από δωδεκάωρο ταξίδι που πέρασε μέσα από τα Βαλκάνια. Η ζέστη και η βρομιά του δρόμου, όλα τα λευκά κτίρια, το νέφος και η κίνηση ήταν σοκαριστικά. Πήγα στον Όλυμπο, ένα ξενοδοχείο στην οδό Δεληγιάννη, και άρχισα να εργάζομαι ως κράχτης με αντάλλαγμα ένα μέρος για να μείνω – κοιμόμουν στον τελευταίο όροφο και μερικές φορές στην ταράτσα. Παίρναμε προμήθεια για κάθε τουρίστα που φέρναμε στο ξενοδοχείο και βγάζαμε 1.300 δραχμές τη μέρα, δηλαδή περίπου τέσσερα ευρώ. Οι ταξιτζήδες μάς μισούσαν γιατί τους ανταγωνιζόμασταν στους τουρίστες και μερικές φορές διαπληκτιζόμασταν βίαια.

• �� ζωή μου άλλαξε εντελώς στην Αθήνα. Ήταν η πρώτη μεγάλη πόλη όπου είχα ζήσει, ήταν συγκλονιστικά όμορφη και συγκλονιστικά άσχημη, μια μάζα αντιφάσεων. Αρχαία και μοντέρνα, ευρωπαϊκή, μεσανατολική, βαλκανική, με κουλτούρα υψηλού και χαμηλού επιπέδου. Ήταν πυκνοκατοικημένη, αλλά είχε και θύλακες άγριας φύσης, συστάδες δέντρων στο κέντρο και βουνά να την περιτριγυρίζουν. Ήταν φασαριόζικη και πολύβουη και οι δρόμοι σαν λαβύρινθοι, είχε μια αγριότητα. Περνούσαμε πολύ χρόνο σε ένα μπαρ που ονομαζόταν Drinks Time και σε ένα κλαμπ που ονομαζόταν Paradise· τη νύχτα περιπλανιόμασταν στην πόλη. Ένιωθα ότι είχα βρει το κλειδί για κάθε όνειρο που είχα ποτέ. Αγόρασα ένα μικρό σημειωματάριο στον σιδηροδρομικό σταθμό και άρχισα να κρατάω ημερολόγιο· επίσης άρχισα να γράφω αυτό που θα γινόταν το μυθιστόρημα Οι κράχτες. Το ξενοδοχείο βρισκόταν στην «περιοχή με τα κόκκινα φανάρια» και συχνά συνέβαιναν άσχημα πράγματα, δυσάρεστοι άντρες παραμόνευαν τριγύρω. Ζούσα σε ένα δωμάτιο μαζί με άλλα παιδιά, ταξιδιώτες και φυγάδες, και φροντίζαμε ο ένας τον άλλον. Η Αθήνα με έκανε καπάτσα, της πιάτσας, μου έμαθε πώς να γράψω ένα μυθιστόρημα.

• Τη δεκαετία του ’90, αφού γύρισα στις ΗΠΑ, ζήτησα δουλειά σε μια εφημερίδα. Ο εκδότης, ο Joe Schmidbauer, με προσέλαβε ενώ δεν είχα τα προσόντα που έπρεπε. Δεν είχα κάποιο πτυχίο, είχα ένα μωρό ενός έτους τα προηγούμενα χρόνια ζούσα περιπλανώμενη, σαν άστεγη. Του είπα ότι μπορούσα να μάθω τη δουλειά της ρεπόρτερ και με προσέλαβε για να μοιράζω εφημερίδες. Μου δίδαξε τα πάντα σχετικά με τη δημοσιογραφία, μου έδωσε στοίβες βιβλία να διαβάσω και καλοδέχτηκε εμένα και το παιδί μου στη μεγάλη οικογένεια της εφημερίδας. Συνέχισα γράφοντας ειδήσεις και μετά στην ερευνητική δημοσιογραφία. Χρόνια αργότερα έγραψα ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε έναν φόνο που είχα καλύψει για την εφημερίδα. Πούλησα τα δικαιώματα στον εκδοτικό Simon and Schuster, έτσι είχα αρκετά λεφτά για να μετακομίσω με το παιδί μου στη Νέα Υόρκη. Έγραψα αρκετά ακόμη βιβλία και μου προσφέρθηκε θέση καθηγήτριας σε κολέγιο. Ήμουν πολύ τυχερή. Δεν ξέρω πώς θα ήταν η ζωή μου εάν δεν είχα έρθει στην Αθήνα, ή εάν δεν είχα κάνει ένα μωρό, ή εάν δεν είχα γνωρίσει τον Joe.  

• Έζησα στην Αθήνα στα τέλη των ’80s και στις αρχές των ’90s. Επέστρεψα το 2014, όταν ο γιος μου τέλειωσε το κολέγιο και ζούσε μόνος του πια.

• Μου αρέσει η γεύση του νερού της βρύσης στην Αθήνα. Αγαπάω την αίσθηση του αέρα, το δροσερό αεράκι. Λατρεύω το συνονθύλευμα της αρχιτεκτονικής που συναντάς στους δρόμους της: μοντέρνα, κλασική, νεοκλασική, αρχαία και σύγχρονα ερείπια. Λατρεύω τα Εξάρχεια και τους φίλους που έχω εδώ, τη βαθιά αίσθηση της κοινότητας και της αλληλεγγύης, την τέχνη του δρόμου, να περπατάω στον Λόφο του Στρέφη και τη νυχτερινή θέα στην πόλη. Μου αρέσει να παρακολουθώ μαθήματα και να μιλάω στις καταλήψεις, να κάθομαι στο Καφενείο στην πλατεία των Εξαρχείων και να ακούω μουσική· μου αρέσει που η ζωή στην πόλη είναι έξω και που υπάρχουν δεκάδες βιολογικές αγορές· μου αρέσει το σταμναγκάθι, τα δεκάδες βιβλιοπωλεία: η Πολιτεία, το Red ‘n’ Noir, το Bibliothèque· μου αρέσει να γράφω στα μακριά τραπέζια της Εθνικής Βιβλιοθήκης, να τρώω στο Όξο Νου και να πηγαίνω σε εκθέσεις στην Rebecca Camhi Gallery· μου αρέσει το νυχτερινό ανθισμένο γιασεμί που μεγαλώνει στους τοίχους και στους φράχτες· μου αρέσει να πηγαίνω θερινό σινεμά στη Ριβιέρα και στο Βοξ· μου αρέσει να τρέχω στον Πεδίον του Άρεως· μου αρέσει που, παρότι η Αθήνα είναι μια τεράστια και άναρχα αναπτυγμένη πόλη, τα αστέρια είναι ορατά τη νύχτα· λατρεύω το Αρχαιολογικό Μουσείο και το γεγονός ότι τα γλυπτά που βρίσκονται εκεί ανακαλύφθηκαν λίγα τετράγωνα παραπέρα· λατρεύω τις νεραντζιές που είναι παραταγμένες στους δρόμους και τη μυρωδιά από τα άνθη τους.

• Οι Κράχτες μιλούν για τρεις ανθρώπους που το έχουν σκάσει από το σπίτι τους και εργάζονται σε ένα ξενοδοχείο της Αθήνας στην «περιοχή με τα κόκκινα φανάρια», στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Ένα νεαρό queer ζευγάρι Άγγλων και μια έφηβη Αμερικανίδα σχηματίζουν τη δική τους οικογένεια και ζουν με τις δικές τους αξίες στον τελευταίο όροφο ενός ερειπωμένου ξενοδοχείου. Εμπλέκονται άθελά τους σε μια τρομοκρατική ενέργεια και καταλήγουν υπόλογοι για μια τρομερή πράξη με την οποία ο καθένας τους πρέπει να συμφιλιωθεί με τον δικό του τρόπο. Το βιβλίο διαδραματίζεται κυρίως στην Αθήνα και σε ένα νησί, με κάποιες σκηνές στη Νέα Υόρκη.

• Είναι έργο φαντασίας, προφανώς βασισμένο στη ζωή μου. Η τέχνη συχνά θεωρείται ως ένα ψέμα που λέει την αλήθεια. Για μένα τα ημερολόγια ήταν πάντα σαν μια αλήθεια που λέει ψέματα. Καμία ιστορία γραμμένη από ένα μόνο πρόσωπο δεν μπορεί να εκφράσει την πραγματικότητα, είτε είναι πεζογραφία είτε όχι. Η πραγματικότητα είναι ένα ομαδικό εγχείρημα που βασίζεται σε πολλαπλές οπτικές. Οι χαρακτήρες στους Κράχτες είναι βασισμένοι σε πραγματικούς ανθρώπους και η δουλειά που περιγράφω ήταν επίσης πραγματική· την έκανα εγώ και πολλά άλλα παιδιά που το είχαν σκάσει απ’ το σπίτι, πολύ πριν διαδίκτυο κυριαρχ��σει. Εκείνη την εποχή πολλοί άνθρωποι γυρνούσαν όλο τον κόσμο για χρόνια, ταξιδεύοντας ως λαθρεπιβάτες, δουλεύοντας παράνομα σχηματίζοντας τις δικές τους φυλές. Οι άνθρωποι έκαναν πολλά για τα λεφτά μόνο και μόνο για να μπορούν να ζουν, να εξερευνούν και να βλέπουν όμορφα πράγματα. Τη δεκαετία του ’80 υπήρχαν ακόμα διάφορες αριστερές επαναστατικές ομάδες ενεργές στην Ευρώπη, η RAF, η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, ο Ιρλανδικός Δημοκρατικός Στρατός, η 17 Νοέμβρη. Η Αθήνα ήταν κόμβος, ένα βολικό μέρος για διακίνηση όπλων και για να κρυφτούν οι άνθρωποι, με στρατηγική θέση ανάμεσα σε Μέση Ανατολή, Αφρική και Ευρώπη. Δεν ήταν ασυνήθιστο να διασταυρώνονται οι δρόμοι ανθρώπων έκαναν παράνομη εργασία ή οι άνθρωποι που εμπλέκονταν σε αυτούς τους αγώνες να μένουν στο είδος του ξενοδοχείου στο οποίο δούλευα. Οι κράχτες με τους οποίους έζησα στον Όλυμπο ήταν άνθρωποι που αγαπούσα, ήταν υπέροχα μυαλά και μου λείπουν. Η ιστορία αγάπης που είναι το κεντρικό θέμα του βιβλίου είναι μια ιστορία αγάπης για την Αθήνα και για χαμένες ψυχές που δεν θέλουν να βρεθούν – είναι αληθινή.

• Μου αρέσει να μιλάω στο παιδί μου και να ακούω μουσική μαζί του, να περπατάω στο δάσος, να παίζω τάβλι, να τρώω σαγκουίνια. Δεν μου αρέσουν οι δυνατοί θόρυβοι, τα smartphones ή οι άλλες ηλεκτρονικές συσκευές που σου αποσπούν την προσοχή. 

• Ο γιος μου, που είναι μουσικός, μου δίνει δύναμη και ελπίδα για το μέλλον. Όταν ακούω τα άλμπουμ του και του μιλάω αισθάνομαι ότι υπάρχουν γενιές καλλιτεχνών που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα, και θα χαράξουν ένα νέο μονοπάτι που δεν μπορούμε ακόμα να φανταστούμε.

• Έχω γράψει τρία μυθιστορήματα, μία συλλογή διηγημάτων και δύο βιβλία για παιδιά. Όλη η δουλειά μου αφορά τη ζωή των αουτσάιντερ.

• Είμαι μέλος της συλλογικότητας του «Anarchist Review of Books», ενός περιοδικού που δημοσιεύει μη δογματική, μη ακαδημαϊκή λογοτεχνία, δοκίμια και κριτικές με διεθνιστική προοπτική. Το περιοδικό αποτελεί μέρος μιας μακράς παράδοσης underground εκδόσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ξεκινήσαμε με τη βοήθεια μιας συλλογικότητας πενήντα χρόνων από το Ντιτρόιτ, η οποία με τη σειρά της άρχισε με τη βοήθεια σιτουασιονιστών και επαναστατών που αγωνίζονταν ενάντια στον Φράνκο. Είμαστε περήφανοι που αποτελούμε μέρος αυτής της παράδοσης. Το περιοδικό κυκλοφορεί τώρα σε βιβλιοπωλεία σε όλες τις ΗΠΑ και σε μέρη της Ευρώπης και έχουμε συνδρομητές από όλο τον κόσμο.

• Οι αγαπημένοι μου συγγραφείς είναι ο David Wojnarowicz, η Μαργκερίτ Ντιράς, η Ζόρα Νιλ Χέρστον, ο Λουί-Φερντινάν Σελίν, η Γιόκο Ογκάουα, ο Βασίλης Βασιλικός. Αυτήν τη στιγμή διαβάζω τα Όταν παύουμε να καταλαβαίνουμε τον κόσμο του Μπενχαμίν Λαμπατούτ, τον Βασιλιά της Νέας Υόρκης του Γουίλ Ερμές και το Blackouts του Τζάστιν Τόρες.

• Νομίζω ότι η Ελλάδα έχει μια ανόθευτη λογοτεχνική σκηνή σε σύγκριση με τις ΗΠΑ. Στις ΗΠΑ οι εκδοτικοί οίκοι συγχωνεύτηκαν σε μεγάλο βαθμό και έγιναν τεράστια μονοπώλια που κατέχουν όλα τα μέσα ενημέρωσης, ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Ο Simon and Schuster ανήκει στην πραγματικότητα σε μια εταιρεία επενδυτών. Ουσιαστικά, οι εκδοτικοί οίκοι, όπως και τα πανεπιστήμια, είναι πλέον κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Αυτοί οι εκδότες δεν μπορούν να λάβουν αποφάσεις με βάση την ποιότητα του λογοτεχνικού έργου, βρίσκονται στον ασφυκτικό κλοιό της αγοράς, επομένως οι συγγραφείς δέχονται τεράστια πίεση να είναι αποδεκτοί και να ακολουθούν τις τρέχουσες τάσεις για χάρη του κεφαλαίου. Στην Ελλάδα, οι εκδοτικοί οίκοι μπορούν να παίρνουν αποφάσεις με βάση τη λογοτεχνική αξία του έργου και η λογοτεχνία μπορεί να είναι προκλητική και περίπλοκη και πνευματική και όμορφη. Οι εκδότες και οι συγγραφείς στην Αθήνα μπορούν ακόμα να μιλούν για τη λογοτεχνία καθαυτή αντί να κάνουν συμφωνίες. Το βιβλίο στην Ελλάδα δεν είναι απλώς ένα εμπόρευμα αλλά διατηρεί τη σημασία του ως έργο τέχνης που μπορεί να προκαλέσει σκέψη, συναίσθημα και κριτική.

• Μακάρι να μπορούσα να διαβάσω περισσότερα στα ελληνικά, αλλά, παρότι παρακολουθώ κάποια μαθήματα, τα ελληνικά μου είναι φτωχά. Η γραμματική με μπερδεύει και συχνά ντρέπομαι να μιλήσω ακόμα και όταν μπορώ να καταλάβω τι λένε οι άλλοι. Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα μάθαινα να μιλάω ελληνικά όταν ήμουν μικρή και ο εγκέφαλός μου πιο εύπλαστος.

• Η ζεστασιά και η εξυπνάδα είναι, νομίζω, καθοριστικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων. Η πνευματικότητα, η ευγένεια και η στοργή εκτιμώνται στην ελληνική κουλτούρα και αυτός είναι ένας σπάνιος συνδυασμός. Οι Έλληνες είναι επίσης ανθεκτικοί και γενναίοι, άντεξαν πολλαπλές οικονομικές κρίσεις, αντιστάθηκαν σε τυράννους – υπάρχει ένα συγκεκριμένο είδος αυτοπεποίθησης και συμπόνιας που προκύπτει όταν έχεις υπομείνει κακουχίες.

• Νομίζω ότι η Ελλάδα εξακολουθεί να είναι σε μεγάλο βαθμό ομοφοβική, παρά την πρόσφατη ψήφο υπέρ της ισότητας στον γάμο. Αυτό δεν είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα, υπάρχουν Πολιτείες στις ΗΠΑ όπου είναι παράνομο να λες τη λέξη «γκέι» στα σχολεία – κι αυτό όχι για να προστατεύσουμε τους μαθητές από την παρενόχληση αλλά για να τους εμποδίσουμε ακόμη και να μάθ��υν τι είναι ομοφυλοφιλία.

• Από πολλές απόψεις τα Εξάρχεια έχουν αλλάξει τρομερά από τότε που ήρθα πρώτη φορά εδώ ως έφηβη, και κατά άλλους τρόπους παρέμειναν ίδια. Στον πυρήνα του ήταν πάντα ένα μέρος όπου οι νέοι αγωνίζονταν γι’ αυτό που πίστευαν, από τις Ταξιαρχίες του Βύρωνα του εμφυλίου και το Πολυτεχνείο μέχρι τους σημερινούς μαχητές κατά του gentrification. Το ιδανικό της γειτονιάς παραμένει. Οι άνθρωποι εξακολουθούν να κάνουν συνελεύσεις, ακόμα οργανώνονται, κάνουν πάρτι και φεστιβάλ για την κοινότητα. Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που υπερασπίζονται τη γειτονιά, εξακολουθούν να περπατάνε μπροστά από τα απομεινάρια των καμένων αυτοκινήτων. Η γειτονιά εξακολουθεί να προσελκύει ανθρώπους που πιστεύουν στην ελευθερία και στην έκφραση, θέλουν να συμμετάσχουν στην οικοδόμηση μιας κοινότητας. Έζησα πολλά χρόνια στο Μανχάταν που πλέον έχει εξευγενιστεί με ξεδιάντροπο τρόπο. Κανείς δεν πολέμησε αυτό το τρομακτικό κύμα εκτοπισμού των κατοίκων, όπως το πολεμούν οι άνθρωποι εδώ. Το East Village και το Lower East Side κατακλύστηκαν από έναν αηδιαστικό πληθυσμό, από τέρατα εξουσιοδοτημένα να διώξουν οικογένειες, εργαζομένους και καλλιτέχνες. Ξέρω ότι στα Εξάρχεια ανεβαίνουν τα ενοίκια, ότι ξεπροβάλλουν χίπστερ μπουτίκ, ότι το σχέδιο για το μετρό έχει κυριολεκτικά κλονίσει τα θεμέλια της γειτονιάς, αλλά οι οικογένειες και οι εργαζόμενοι και οι καλλιτέχνες κρατούν ακόμα γερά.

• Η τέχνη και η αγάπη έχουν μια δύναμη που κινητοποιεί και προστατεύει τους ανθρώπους από την απόγνωση. Ακόμα και στις χειρότερες συνθήκες οι άνθρωποι συνεχίζουν να τραγουδούν, να γράφουν, να κάνουν τέχνη, να μαζεύονται και να ονειρεύονται λύσεις για τα προβλήματά τους. Αυτές είναι βαθιά ανθρώπινες αντιδράσεις. Μια κουλτούρα που δίνει αξία στον υπερατομισμό δεν πρόκειται να επιβιώσει, θα παραδοθεί σε μηχανές ή σε ανθρώπους που συμπεριφέρονται σαν μηχανές. Αυτό το βλέπουμε τώρα στον ακραίο ατομικισμό και στην πόλωση των Ηνωμένων Πολιτειών. Το γράψιμό μου αφορά ανθρώπους που καταλαβαίνουν τι διακυβεύεται όταν παραδίδουν την ανθρωπιά τους σε ιδρύματα. Αφορά ανθρώπους που ξέρουν πότε να πολεμήσουν και πότε να στρέψουν το βλέμμα τους αλλού και να χτίσουν κάτι νέο.

• Η Αθήνα είναι κοσμοπολίτικη, όπως η Νέα Υόρκη. Οι άνθρωποι έρχονται από παντού να εγκατασταθούν εδώ, τους μεταμορφώνει η πόλη, κι αυτοί με τη σειρά τους μεταμορφώνουν την πόλη. Ο σύντροφός μου (σ.σ. ο ζωγράφος Marc Lepson) γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη και υπάρχει μια ποιότητα στην προσωπικότητά του που οφείλεται στο ότι έζησε εκεί μια ολόκληρη ζωή. Νιώθω ακόμα, όπως ��γραψα στους Κράχτες, ότι η Αθήνα είναι ένα εσωτερικό τοπίο που επιτέλους έγινε ορατό και αισθάνομαι την ανακούφιση αυτού του ορατού τοπίου κάθε μέρα. Αλλά διστάζω να αποκαλέσω τον εαυτό μου «Αθηναία» γιατί δεν μεγάλωσα πίνοντας νερό εδώ, δεν έμαθα εδώ να χορεύω, δεν είδα εδώ το Dolce Vita, δεν ανέπνευσα τα δακρυγόνα στον δρόμο κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων. Τα έχω κάνει όλα αυτά εδώ, αλλά δεν τολμάω να πω ότι ξέρω πώς είναι να είσαι στ’ αλήθεια Αθηναία. Μπορώ να πω μόνο ότι αυτή η πόλη έχει αφομοιώσει την καρδιά και το μυαλό μου, ότι με έχει μεταμορφώσει, και ελπίζω ότι κάθε έργο τέχνης που παράγω μπορεί να καθρεφτίζει την ομορφιά και την πολυπλοκότητα αυτού του τόπου.     

Οι Κράχτες της Cara Hoffman θα κυκλοφορήσουν την πρώτη εβδομάδα του Απριλίου από τις εκδόσεις Gutenberg σε μετάφραση του Παναγιώτη Κεχαγιά.

✔ Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[skandaladiaplokidiafthora]

Κοσσυφοπέδιο: Το πρώτο εργοστάσιο παραγωγής πυρομαχικών με αμερικανική υποστήριξη

Αξιωματούχοι της αμερικανικής εταιρείας, Bliss Munitions Equipment (Bliss), μαζί με τον όμιλο Kosova Arsenal Group (KAG), έναν ιδιωτικό οργανισμό, πραγματοποίησαν μια σημαντική συνάντηση στην  Πρεσβεία των Ηνωμένων Πολιτειών στο Κοσσυφοπέδιο. Η συνάντηση πραγματοποιήθηκε την παραμονή της έναρξης της κατασκευής του πρώτου εργοστασίου παραγωγής πυρομαχικών στο Κοσσυφοπέδιο, το οποίο θα…

[daimewdis]

Η ώρα είναι 10 το πρωί, και για να το γράφω προφανώς θα την πέσω σε λίγο λογικά για ύπνο. Αντί προ χθες πήρα κούτα, σήμερα είναι η μισή. Εξακολουθώ και καπνίζω πολύ. Ανάβω σβήνω, ανάβω σβήνω. Το’ χω ανάγκη. Παρόλα αυτά, δεν γράφω γι’ αυτό και καθώς όσα θέλω να γράψω δεν θα μου φτάσουν. Το ότι δεν είμαι καλά, είναι κάτι γνωστό, και ότι χειροτερεύω κάθε μέρα. Θα απέχω ξανά, αλλά δεν θα κλείσω τίποτα, απλά θα είμαι απών, δεν έχω ιδέα που ‘ θα μαι, και αν θα ‘ μαι εδώ ή εκτός. Αλλά ��ρέπει κάποια στιγμή να γράψω. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να με κοιτάξω. Συνέχεια αναβολές, και ακυρώσεις. Σε πράγματα που δεν έχω δυνάμεις να τα κάνω, ακόμα και στα πιο απλά. Δεν θέλω να παίρνω ανθρώπους στο λαιμό μου, και έχω καθυστερήσει αρκετά και λυπάμαι πολύ, δεν έχω ιδέα ειλικρινά για το μετά. Το ότι έχω παραιτηθεί είναι κάτι που δεν κρύβεται. Και δεν αναφέρομαι ως Δαιμεώδης. Είναι δύσκολο να εξηγήσω το πως νιώθω, όταν δεν νιώθω και όταν νιώθω είναι συναισθήματα δευτερολέπτων. Ειλικρινά παρόλα αυτά, δεν με νοιάζει. Δεν με νοιάζει τίποτα, ενώ δεν με νοιάζει εγώ. Προσπαθώ παρόλα αυτά να σώσω το εγώ. Η ρηχότητα ξεχειλίζει από μέσα μου. Η αδιαφορία, η αδράνεια, η μιζέρια. Το απόλυτο κενό. Το χειρότερο μου είναι να επικοινωνώ, να βρίσκομαι σε επαφή. Να με ρωτάνε, να μου στέλνουν, να τους ακούω. Αυτό ήταν γνωστό από πάντα. Και το τονίζω. Συνομιλούσα με έναν γνωστό μου, για μιά δουλειά που έπρεπε να κάνουμε, δεν άντεχα ούτε 5 δευτερόλεπτα. Ενώ δεν έκανε τίποτα, ήταν μιά χαρά. Με κούρασε απίστευτα. Και εγώ κουράζομαι, ενώ θα έχω κοιμηθεί, ενώ δεν θα έχω κοιμηθεί. Πριν μέρες γέμισα το ψυγείο, τα ντουλάπια, ήμουν safe. Όμως ότι και να γεμίσω, δεν μου αρκεί, αδειάζω συνεχώς. Δεν ξέρω αν νιώθω σαν φυτό ή ρομπότ. Αν και δεν διαφέρει και πολύ. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Σε αυτή την κατάσταση, και όπως εξελίχθηκε, φταίω εγώ. Γιατί με ξέρω, καλύτερα από ειδικούς, καλύτερα απ’ το θεό τον ίδιο. Και τώρα υποφέρω “παίζοντας” με τον οργανισμό μου, αντί με το μυαλό μου. Έπρεπε να με ακούσω, όταν έβλεπα ότι χειροτέρευα, να μην ακούσω τους γιατρούς. Να κάνω πίσω, ενώ ήξερα, με ήξερα. Όμως συνέχισα, γιατί ήταν μονόδρομος. Και τώρα που έχω ξεπεράσει τα όρια, έχω ανοίξει μιά τρύπα και μένω εκεί μέσα. Δεν μπορώ να έρχομαι σε αντιπαραθέσεις, δεν μπορώ πλέον να εξηγώ, δεν μπορώ τα ίδια και τα ίδια. Και φαύλος κύκλος. Μηδέν. Έχω μιά μόνιμη στεναχώρια που δεν φεύγει. Και αντιθέτως αυξάνεται, μέρα με την μέρα. Κολλημένη, σαν το αγαπημένο σου ρούχο σαν ταττου στο δέρμα σου, που δεν θες ή δεν μπορείς να το αποχωριστείς. Και ενώ φοβάμαι τον θάνατο, ξέρω πως ζω σαν νεκρός. Εκ του ασφαλούς, όλοι ξέρουν να χορεύουν. Πόσο τους βαριέμαι. Θα τους έκοβα τα πόδια, να μιλάμε εκ του κινδύνου. Οι φίλοι μου θα με ρωτήσουν για τα νέα μου, και θα απαντήσω τα ίδια. Ενώ έχουν περάσει μήνες. Μα είναι η αλήθεια.

Πάλι ξανά κύλησα 8 και κάτι.

21/5/23 Κυριακή.

-Δαιμεώδης