#ξένες

[crisismonitor]

Attica Economic Review: Σταθερή η οικονομία - Ζήτημα η διάρθρωση των επενδύσεων

ΟΟ ρυθμός ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας το 2024 αναμένεται να διατηρήσει τη δυναμική του κοντά στο 3,1% (ΔΝΤ, Ιανουάριος 2024). ρυθμός ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας το 2024 αναμένεται να διατηρήσει τη δυναμική του κοντά στο 3,1% (ΔΝΤ, Ιανουάριος 2024). Continue reading Attica Economic Review: Σταθερή η οικονομία – Ζήτημα η διάρθρωση των επενδύσεων

[smavro]

Στ. Μαυρουδέας - Συνέντευξη tvxs.gr για τις ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα

Συνέντευξη του καθηγητή Σταύρου Μαυρουδέα στο tvxs.gr 07:08 | 24 Απρ. 2023 https://tvxs.gr/news/ellada/giati-i-kybernisi-panigyrizei-gia-rekor-ependyseon-eno-o-kosmos-olo-kai-ftoxainei Γιάννης Παναγιωτόπουλος Γιατί η κυβέρνηση πανηγυρίζει για το ρεκόρ επενδύσεων ενώ ο κόσμος όλο και φτωχαίνει; Ενώ η ΕΛΣΤΑΤ και η Eurostat μιλούν για την όλο και μειούμενη αγοραστική δύναμη των Ελλήνων εξαιτίας…

[gemsofgreece]

Σε αυτή τη φάση ενοχλημένη με τα ιστορικά δοκίμια και ιστορικά μυθιστορήματα που έχουν πέραση στην Ελλάδα:

Πριν κάποιους μήνες όλα τα βιβλιοπωλεία είχαν στις βιτρίνες το Τραγούδι του Αχιλλέα και ήταν ψηλά στις πωλήσεις. Και δε θα υπήρχε πρόβλημα με αυτό αν δε γνώριζα πόσο μηδενικό υπόβαθρο έχουμε στα Ομ��ρικά Έπη καθώς δε δίνουμε καμία προσοχή στην διδασκαλία τους στο σχολείο. Οπότε δε μου φαίνεται απίθανο πολλοί να θεωρήσουν ότι η Μίλλερ αποδίδει πιστά την ουσία της Ιλιάδας.

Πρώτο στις πωλήσεις είναι τώρα η Νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Αντώνη Καλδέλλη, ενός αμφιλεγόμενου Ελληνοαμερικάνου βυζαντινολόγου, ο οποίος θεωρεί τους Βυζαντινούς ένα αμιγώς Ρωμαϊκό έθνος (όχι κράτος) που «κατά τύχη» (;;;) μιλούσε Ελληνικά και όχι την μητρική του Λατινική και θεωρεί την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το ανάλογο των αγγλόφωνων ΗΠΑ (που πραγματικά δεν είναι από καμία άποψη)! (Όλα αυτά πριν την πραγματική επικράτηση των εθνικών κρατών.) Ούτε αυτό θα ήταν τόσο πρόβλημα αν δεν ήξερα ότι τελευταία πουλάει πάρα πολύ η αποθέωση της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ως της απόλυτης λευκής δυτικής χριστιανικής Ευρωπαϊκής πανίσχυρης παντοκρατορίας. Παρατηρώ ότι τελευταία πολλοί Έλληνες υπερθεματίζουν τη Ρωμαϊκότητα του Βυζαντίου διεκδικώντας ξεκάθαρα τη θέση τους μέσα σε αυτό ως πανίσχυροι των Ρωμαίων απόγονοι, ενώ ο τίτλος «Ελλήνας» και ο νεολογισμός «Βυζάντιο» απορρίπτονται ο μεν ως προσδιορισμός αδύναμων πολεμικά δειλών παγανιστών και ο δε ως ψεύτικος όρος που τονίζει την διαφθορά και τον οριενταλισμό της αυτοκρατορίας. Μη σας ξεγελά η εμμονή στην ορθότητα του Ρωμαϊκού ονόματος: οι δυτικοευρωπαίοι Ρωμαϊστές έχουν ως στόχο την ιδιοποίηση και δυτικοποίηση της βυζαντινής κληρονομιάς και οι ανόητοι Έλληνες έχουν ως στόχο την απόρριψη της ανατολικότητας του Ελληνισμού, την εύρεση μιας νέας υποτίθεται πανίσχυρης δυτικής ταυτότητας και ελπίζουν μάταια ότι έτσι θα αποκτήσουν νέα αποδοχή μεταξύ των δυτικών. Δεν αντιλαμβάνονται ότι οι δυτικοί ποτέ δεν θα τους εκλάβουν ως γνήσιους Ρωμαίους (και ούτε θα έπρεπε φυσικά, όχι τουλάχιστον με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον Ρωμαϊσμό στην Δύση) και ότι μόνοι τους επιχειρούν να βγάλουν τα ματάκια τους. Και αυτό το βιβλίο τώρα σκίζει στις πωλήσεις. Χέσε μέσα. Κατά τα άλλα, δεν αντιλέγω ότι το βιβλίο μπορεί να είναι πλούσιο σε ακριβείς ιστορικές αναφορές. Ύποπτα ενδιαφέρον είναι ότι στις πολύ θετικές (φυσικά) ξένες κριτικές είδα κάποιο παράπονο ότι ο ιστορικός δεν αναλύει εκτενώς τον πολιτισμό του Βυζαντίου όπως κάνει με τα γεωστρατηγικά και πολιτικά ζητήματα και αυτό φυσικά βγάζει νόημα αφού αν ανέλυε εκτενώς τον πολιτισμό το αμιγώς ρωμαϊκό αφήγημα θα κλυδωνιζόταν πολύ άσχημα.

Ο Mythologist αν και κάνει έργο που λείπει και είναι αναγκαίο στην Ελλάδα, θεωρώ ότι υπερβολικά συχνά εξισώνει και μπλέκει την Ελληνορωμαϊκή μυθολογία και υιοθετεί την Ρωμαϊκή παρά την Ελληνική μυθολογική σκοπιά. Για παράδειγμα, ενώ αναφέρει ότι η Μέδουσα ήταν καλή αθώα κοπέλα μόνο στο Ρωμαϊκό μύθο, έχει βασίσει τα μισά του merchandise και όλες τις κατοπινές αναφορές του στην Ρωμαϊκή εκδοχή. Υιοθετεί επίσης την Ρωμαϊκή και Δυτική αρνητική στάση απέναντι στον Οδυσσέα και όχι την θετική Ελληνική. Βλέπει, δηλαδή, κι αυτός την Ελληνική μυθολογία περισσότερο μέσα από το πρίσμα και τις προσθήκες των Ρωμαίων και ύστερα όλων των δυτικών αναλυτών, ιστορικών και κλασικιστών.

Με όλα αυτά συμπεραίνω ότι διακόσια χρόνια μετά τη δημιουργία του Ελληνικού κράτους οι Έλληνες εξακολουθούν να βασίζονται κυρίως στην δυτική προσέγγιση της ιστορίας τους και όχι μόνο δεν τολμούν, αλλά ούτε διανοούνται να προσφέρουν μια δική τους πιο φρέσκια ή και πιο άμεση προσέγγιση. Δεν έχουμε ακόμα δικό μας λόγο, ούτε καν δική μας σκέψη. Φυσικά δε μπαίνω στον κόπο να αναφερθώ και στο άλλο άκρο με τα εθνικιστικά παραληρήματα ή τις ιστορικές υπερβολές και ανακρίβειες του παρελθόντος. Λείπει η μέση οδός. Λείπει μια ψύχραιμη αντικειμενική αλλά εντελώς δική μας ματιά. Και αυτό στην εποχή του Διαδικτύου και του παγκόσμιου διαλόγου θα μας πονέσει πολύ. Γνώμη μου.

[attichoney4u]

Στο σημερινό ποστ θα ήθελα να ασχοληθώ με την Ντάλια Χατζηαλεξάνδρου και να εξετάσουμε αν ήταν αυτιστική.

Αφορμή υπήρξε ένα ποστ που βρήκα στα ελληνικά που μιλούσε για το συγκεκριμένο ζήτημα. Είχα καταχαρεί γιατί η εκπροσώπηση μειονοτήτων στις ελληνικές σειρές είναι σπάνιο φαινόμενο (παρότι τώρα πρόσφατα έχουν αρχίσει να βγαίνουν σειρές που καταπιάνουν το ζήτημα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας χωρίς να το χλευάζουν) και αναγκαζόμουν να κοιτάζω για εκπροσώπηση σε ξένες σειρές που το αποτέλεσμα ήταν διφορούμενο (σε ορισμένες περιπτώσεις οι χαρακτήρες με αυτισμό ήταν πράγματι καλογραμμένοι, ενώ σε άλλες υπήρχαν μονάχα για να εκλάβουν συμπάθεια από το νευροτυπικό κοινό, το οποίο τους λυπόταν και ταυτόχρονα, χαιρόταν μέσα τους που δεν είχαν γεννηθεί με αυτό το "ελάττωμα").

Παρότι η σειρά δεν το έχει αναφέρει πουθενά (ούτε και ο Καπουτζίδης έχει κάνει κάποιο σχόλιο) πιστεύω πως η Ντάλια είναι αυτιστική, αλλά από τις καλές εκπροσωπήσεις. Ας ασχοληθούμε με συγκεκριμένα "στερεότυπα" που της ταιριάζουν.

Η Ντάλια έχει κακές κοινωνικές δεξιότητες, δεν κατάφερε να διαμορφώσει μακροχρόνιες φιλίες καθ' όλην την διάρκεια της ζωής της και οι μοναδικές της έξοδοι ήταν οι λίγες φορές που ο Αλέξης την ανάγκαζε να παρουσιάζεται σε επαγγελματικές συναντήσεις, όπως βλέπουμε από το πρώτο επεισόδιο.

Έχει επίσης την τάση να λαμβάνει τα πράγματα και μερικά ειρωνικά σχόλια των φίλων της κυριολεκτικά, όπως όταν έβαλε λεφτά πάνω στο τραπέζι και οι φίλοι της την ρώτησαν αν έκλεψε τράπεζα, όπου απάντησε "Όχι, ήταν κλειστές".

Ορισμένες φορές την έχουν κατηγορήσει για έλλειψη εμπάθειας, όπως όταν είχαν πάει στο κάμπινγκ για να βρουν τον δολοφόνο και η Ντάλια σουλατσάριζε με τον αγαπημένο της, επειδή ένιωθε πως πρώτη φορά μετά τον θάνατο του αγαπημένου τους, είχε βρει κάποιον που την καταλάβαινε ("Καλά εσύ χαμπάρι δεν έπαιρνες" της είχε πει την επόμενη η Ζουμπουλία).

Την έχουν πει επίσης χαζή, παιδιάστικη και αφελής, αλλά η συμπεριφορά της οφειλόταν στο ότι αντιλαμβανόταν τον κόσμο διαφορετικά, όπως συμβαίνει στα άτομα με αυτισμό.

Υπήρχε και ενα στενάχωρο επεισόδιο, όπου οι φίλοι της την απέφευγαν όταν έμαθαν την αλήθεια για τον πατέρα της και η Ντάλια δεν μπορούσε να βρει εξήγηση. Παρότι δεν έφταιξε όντως πουθενά, πολλά άτομα με αυτισμό μπορούν να ταυτιστούν με αυτήν στο συγκεκριμένο επεισόδιο, μιας και διαισθάνονται ότι ο κοινωνικός τους περίγυρος τους μισεί και τους αποφεύγει, αλλά δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί.

Διαθέτει παράλληλα και hyperfixations: τρελαίνεται για μεξικάνικες σαπουνόπερες και είχε μάλιστα αγοράσει μια τέτοια εταιρεία (παρά τις αντιρρήσεις του Αλέξη) για να την γράψει όπως της άρεσε.

Ευχαριστώ τ@ αγαπητ@ @poignardeparlebeau για το meme.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να εκφράσω την χαρά μου που ο Αλέξης δεν αναγκάζει την Ντάλια να αλλάξει, αλλά αντιθέτως αυτός είναι που προσαρμόζεται στις ανάγκες της: στο τελευταίο επεισόδιο ζητάει από τον κ. Πόστλγουεϊθ (νομίζω έτσι προφερόταν το όνομά του) να αλλάξουν την ώρα στο ραντεβού τους ώστε η Ντάλια να μπορέσει να απολαύσει τις αγαπημένες της σαπουνόπερες, δεν της λέει την αλήθεια για τον πατερα της, επειδη ξέρει πως δεν θα την διαχειριστεί και σε προηγούμενα επεισόδια, όταν η Ντάλια σχολιάζει πόσο χαζή ήταν η πρόταση του αντικαταστάτη του να συνεργαστούν με εταιρεία που παρασκευάζει γρανίτες και μάρμαρα, ο Αλέξης καταλαβαίνει αμέσως ότι η απέχθειά της οφειλόταν στο ότι θεωρούσε τον συγκεκριμένο συνδυασμό αταίριαστο ("Να φανταστώ του είπατε για την προτίμηση σας στα μιλκσέικ").

Αυτά. Θα ήθελα να ακούσω και τις δικές σας απόψεις για τον αν συμφωνείτε. Επίσης, άμα έχετε στον νου σας και άλλο χαρακτήρα από την ελληνική τηλεόραση που έχει αυτισμό και θέλετε να τον σχολιάσω. Φιλάκια!

[justforbooks]

ΠΩΣ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΟΥΝ έτσι οι Λατινοαμερικανοί; Πώς προικίζουν την παγκόσμια λογοτεχνία με τόσο ευανάγνωστες, στοχαστικές αφηγήσεις, ικανές ν' αγκαλιάζουν ταυτόχρονα τη μοίρα ενός ατόμου κι ενός ολόκληρου λαού; Αυτό ακριβώς κάνει ο Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες στο «Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν», το πρώτο μυθιστόρημά του που κυκλοφόρησε στα ελληνικά (μτφρ. Α. Κυριακίδης, Ίκαρος, 2014). Από τη μια, μέσα από αλλεπάλληλες, επιδέξια μονταρισμένες αναδρομές στο παρελθόν των κεντρικών του ηρώων εξερευνά τα ίχνη και τις συνέπειες μιας δολοφονίας στα μέσα της δεκαετίας του '90 στην Μπογκοτά.

Κι από την άλλη συμπυκνώνει την πρόσφατη ιστορία της Κολομβίας, αναδεικνύοντας όσα κληρονόμησε η γενιά του από τις συγκρούσεις των καρτέλ των ναρκωτικών με την κυβέρνηση, επί της παντοδυναμίας του περιβόητου εμπόρου κοκαΐνης Πάμπλο Εσκομπάρ. Πάνω απ' όλα, ωστόσο, ο «Ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν» χαρτογραφεί το εσωτερικό τοπίο ενός άντρα σοκαρισμένου από το εύθραυστο και το παράλογο της ανθρώπινης ύπαρξης, που παλεύει να επαναπροσδιορίσει τις επιλογές του και να ανακαλύψει τον βαθύτερό του εαυτό.

Η πλοκή ξεκινά από τα τέλη της δεκαετίας του '60, όταν φούντωνε στις ΗΠΑ η αντίδραση ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, με την έλευση στην Κολομβία μιας «στρατιάς» Αμερικανών πολιτών, απόφοιτων πανεπιστημίων, εθελοντών του προγράμματος Peace Corps, γεμάτων λαχτάρα να εξοικειωθούν με ξένες κουλτούρες και να προσφέρουν τις γνώσεις τους σε λιγότερο ανεπτυγμένους λαούς.

Ανάμεσά τους υπήρχαν από άγουρα, ρομαντικά μυαλά μέχρι συνειδητοποιημένοι ιδεολόγοι, κι από κορίτσια σαν τα κρύα τα νερά με ουμανιστικές αρχές μέχρι χίπηδες επιρρεπείς στην μπαγαποντιά και το εύκολο χρήμα.

Τι αθώα που φαίνονται αναδρομικά εκείνα τα χρόνια, λέει με τον τρόπο του ο Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες. Πόσοι Κολομβιανοί μπήκαν στον πειρασμό να φορτώνουν τις πλαστικές σακούλες με το χόρτο στ' αεροπλάνα, ανύποπτοι για το πεδίο μάχης στο οποίο θα μεταμορφωνόταν η όμορφη χώρα τους, όταν το εμπόριο κοκαΐνης θα εδραιωνόταν για τα καλά… Πόσα παιδιά, γεννημένα στις αρχές του '70, διήνυσαν την εφηβεία τους κι ενηλικιώθηκαν φοβισμένα, υπό τον ήχο πυροβολισμών και βομβών σ' αιματοκυλισμένους δρόμους, χωρίς να έχει κηρυχθεί επισήμως κάποιος πόλεμος…

Πόσοι εγκατέλειψαν τη φλεγόμενη Μπογκοτά νιώθοντας κατά βάθος προδότες, και πόσοι έμειναν ν' αναμετρώνται με τις ρωγμές που τους προκάλεσε εκείνη η περίοδος… Ο τίτλος του μυθιστορήματος του Βάσκες δεν αναφέρεται μόνο στις ζωές που χάνονται αλλά και στις αξίες που χάνουν το νόημά τους, στις σχέσεις που διαλύονται ή δεν βγάζουν πουθενά, στις χώρες που γίνονται πιόνια στα χέρια των ισχυρών αυτού του κόσμου και αποδυναμώνονται μέσα από ένα ατέρμονο ξεκαθάρισμα μαφιόζικων λογαριασμών.

Γεννημένος στην Μπογκοτά το 1973, ο Βάσκες σπούδασε λατινοαμερικανική λογοτεχνία στη Σορβόννη, έχει δημοσιεύσει οχτώ μυθιστορήματα, τρεις συλλογές διηγημάτων και τέσσερις συλλογές φιλολογικών δοκιμίων και έχει τιμηθεί με πολλά διεθνή βραβεία, ανάμεσα στα οποία το English Pen Award και το Prix Roger Callois. Αφότου μεταφράστηκε στα αγγλικά, το «Ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν» απέσπασε το δουβλινέζικο βραβείο IMPAC, με το γενναιόδωρο έπαθλο των 100.000 ευρώ, ξεχωρίζοντας ανάμεσα σε 152 μυθιστορήματα, γραμμένα σε 17 διαφορετικές γλώσσες, σύμφωνα με τις προτιμήσεις των χρηστών δεκάδων δημόσιων βιβλιοθηκών ανά την υφήλιο.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[nofuckinlabels]

Κατι πιο προσωπικό for a change

Στην έκτη δημοτικού εκδήλωσα για πρώτη φορά επιληψία

θυμάμαι ότι έγινε στο σχολείο

θυμάμαι οτι είχα αφαιρέσεις καιρο που δεν καταλάβαινα αλλα θυμάμαι επισης τα παιδιά στην τάξη μου να με κοροϊδεύουν για αυτές.

Για αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα ανυπαρξίας

Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες

Πήγα στο σχολείο και ένιωθα πολύ κουρασμένη

Το τελευταίο που θυμάμαι είναι να κάθομαι σε εκείνη την γωνία με τα παιχνίδια στην άκρη της τάξης

Δεν Θυμαμαι να χάνω τις αισθήσεις μου

Ακόμα και τώρα οι περιγραφές είναι ξένες

Θυμάμαι μια θολή σχεδόν κάλπικη εικόνα του φορείου με το οποίο με πήγαν στο ιατρείο

Μετά θυμάμαι να ξυπνάω σε ένα από τα κρεβάτια του σχολείου και να μου λένε πως ο μπαμπάς μου έρχεται να με πάρει

Τα παιδιά είχαν ηδη βγάλει φήμες οτι είχα πεθάνει

Για καιρό έλεγαν οτι ήταν η πιο σοκαριστική στιγμή της ζωής μου

Εγώ την προκάλεσα όμως δεν την θυμόμουν

Δεν ήταν και δεν είναι κομμάτι μου

Θυμάμαι τον μπαμπά μου να με πηγαίνει στο νοσοκομείο

Να μου κάνουν εξετάσεις και την μαμα μου να έρχεται κλαίγοντας στο νοσοκομείο

Ήταν απαρηγόρητη

Δεν ήμουν μικρή αλλά ήξερα ότι όλα θα είναι καλά

Η πρώτη διάγνωση ήταν καρκίνος

Τότε εγω είπα στην γιατρό

Όχι δεν είναι

Ήμουν σίγουρη

Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου

Πάντα είχα ένα αστέρι μέσα μου

Τελικά οι εξετάσεις έδειξαν ότι έχω επιληψία

Απλά χωρίς ευαισθησία στο φως

Έμεινα μια μέρα στο νοσοκομείο και δεν κοιμήθηκα καθόλου εκείνο το βράδυ επειδή έπρεπε να πάω για εγκεφαλογραφημα το πρωί

Ήμουν τόσο ήρεμη

Μου κόλλησαν αμέτρητα καλώδια στο κεφάλι και μου ζήτησαν να κοιμηθώ

Αυτό το έκανα σχεδόν κάθε μήνα για αρκετό καιρό

Μέχρι να σταθεροποιηθεί η δοσολογία των φαρμάκων μου

Είναι κάτι που θα έχω σε όλη μου την ζωή

Είναι κάτι που μπορεί να με σκοτώσει

Ανά πάσα στιγμή

Και όμως για εμένα δεν θα σημαίνει τίποτα

Είναι μια κατάρα που κουβαλάει οποίος επιλέξει να με αγαπήσει

Όχι εγώ

Με τρομάζει αυτή η σκέψη

Μπορώ να προκαλέσω τόσο πόνο και για εμένα να φαντάζει ολότελα ξένο

Όταν με κοιτάω δεν βλέπω λιποθυμίες με σπασμούς

Ίσως γιατί ποτέ δεν χρειάστηκε να με δω σε αυτή την κατάσταση

Ίσως γιατί εγώ Βυθίζομαι στην ανυπαρξία για την οποία όλοι διψάμε

Και αφήνω τους άλλους να θρηνήσουν για την λύτρωση

[sugaroto]

Ευχαριστώ για αυτό που είπες για το γράψιμο, είμαι πολύ καλύτερος στο να γράφω και να λέω ιστορίες στα αγγλικά, και είχα πολύ άγχος ότι αυτό που θα γράψω στα ελληνικά θα είναι χάλια 😅

Που το κατάλαβες εν το μεταξύ το ότι ήμουν θετική? Διαβάζω αυτά που λέω και δεν βλέπω τι το πρόδωσε

Fake Έλληνες δεν ξέρουμε να γράφουμε στα ελληνικά 😔💪😭

Και wow όντως το πέτυχα? Wild guess

Κοίτα. Δεν είμαι από τα άτομα που θα κάτσουν να διορθώνουν συνέχεια τα ορθογραφικά των άλλων

Αλλά με τόσο χρη απρόσωπο ρήμα που φάγαμε πέρσι χρήση με "ι" μου κόλλησε στο μάτι σορρυ😭

Που οκ δεν λέω ότι της θεωρητικής είμαστε πάντα σωστοί στην ορθογραφία και έγραψες και ολόκληρη έκθεση ένα ορθογραφικό δεν είναι τραγικό αλλά ναι μου έκανε μπαμ 😭

Το ζενίθ από την άλλη. Φανσυ.

Είχα παρατηρήσει (συγκεκριμένα 2 θετικούς φίλους μου, οπότε δεν έχω πολλές αποδείξεις) να χρησιμοποιούν συνέχεια έξυπνες λέξεις, μεγάλες, φανσυ. Τις μισές φορές δεν ήξερα τι ήταν

Αν ήταν ελληνικές μπορεί να τις έσπαγα ετυμολογικά για να καταλάβω

Σε ξένες όπως το ζενίθ γκουγκλαρω

Και οκ αστρονομία. Ακούγεται θετικό.

Που λαικ οκ σίγουρα είναι φράση, ακουστά το έχω αλλά είμαι σε φάση κάτσε να το γκουγκλαρω τζαστ του μπι σουρ

Οκει οριακά ακούγομαι σαν ηλιθιο που δεν ξέρει ελληνικά, δεν ήταν τόσο ότι δεν ήξερα τις λέξεις, μάλλον πιο πολύ ήταν ασυνήθιστες(ή οι φίλοι μου μιλούσαν υπερβολικά ευγενικά) και ονλαιν συνέχεια γκουγκλαρω για να βεβαιωθώ ότι κατάλαβα καλα

Ναι τι λέει το στερεότυπο? Ότι οι θεωρητικοί μιλάνε αρχαία? Ε εγώ έχω παρατηρήσει το αντίθετο μιλάω σαν νταλικέρης και οι θετικοί που πετάνε κάτι λοπαδο­τεμαχο­σελαχο­γαλεο­κρανιο­λειψανο­δριμ­υπο­τριμματο­σιλφιο­καραβο­μελιτο­κατακεχυ­μενο­κιχλ­επι­κοσσυφο­φαττο­περιστερ­αλεκτρυον­οπτο­κεφαλλιο­κιγκλο­πελειο­λαγῳο­σιραιο­βαφη­τραγανο­πτερύγων

ΥΓ: ναι οκ παρατήρησα ότι στο σκρινσοτ δεν έβαλα τη σημασία του ζενίθ 💀 μόνο την αστρονομία 👍

Υγεία, ξέρεις τι σημαίνει

[niwthw-kenh]

Μπορεί να μη σε ένιωσα ποτέ βαθιά δικό μου,

Και ότι είχαμε να ήταν ασήμαντο και φευγαλέο

Μα μεταξύ μας, δεν ξέρω αν με θλίβει αυτό

Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι.

Ξέρω,

ποτέ δεν έκανες σχέδια για ʼμας,

Τα λέγαμε πάντα -για λίγο- στα σκοτεινά

Με δύο ρούχα μονάχα πάνω μας στην καλύτερη των περιπτώσεων,

Και μετά τι;

Κάθε φορά σε φιλούσα με ενοχές,

Και στα μάτια απέφευγα να σε κοιτάξω

Φοβούμενη πως κάτι πιο βαθύ θα αντικρίσω.

Δεν σε ερωτεύτηκα ποτέ βαθιά ομολογώ,

μα έστω για 10 λεπτά

Ένιωσα ένα σκίρτημα στη καρδιά που ήταν αρκετό

Για να γράφω για ʼσένα βραδιά σαν και αυτά.

Ποτέ δεν θα καταλάβω τι παιχνίδια παίζει το μυαλό

και αν μου λείπεις εν τέλει.

Εγωιστικό φευγαλέο έρωτα θα τον περιέγραφα.

Θέλω να με θυμάσαι, να σου λείπω

Να γίνομαι η μούσα σου όταν γύρω σου δεν είναι κανείς,

Και ας χάνεσαι μετά σε ξένες αγκαλιές

Ίσως και πιο σφιχτές απτή δική μου.

Και εγώ με την σειρά μου για 10 λεπτά

να σε φέρνω στη μνήμη,

Να αφήνω στον άπειρο δύο σκέψεις να πλανιούντε

Και ύστερα πίσω στο τώρα να γυρνώ.

Αυτό που είχαμε μονάχα τόσο άρμοζε

10 λεπτά απτή ζωή μας.

Μα ίσως ήταν αρκετό να με ορίσει

Για όλη την υπόλοιπη.

Αντίο φευγαλέε μου έρωτα,

Τα λέμε σε κάποια άλλη τροχιά που θα είμαστε μαζί πιο ερωτευμένοι και χώρια όχι τόσο εγωιστές.

-niwthw kenh

[itsaraceagainsttheclock]

πήγαινε με πίσω σε εκείνο το βράδυ που βρηκα σε εσενα όλα όσα έψαχνα κι εσυ σε εμένα ο,τι ποτε δεν είχες

ίσως ήταν λίγο το κρασί, λίγο η μουρμούρα του κόσμου γύρω μας, λίγο τα μάτια σου που τελείως απροσδόκητα είχαν καρφωθει επάνω μου

θα μπορούσα να προσθέσω εκατοντάδες «ισως ηταν» ακόμη όμως η ουσία είναι πως όλα αυτά συνέθεσαν την τελεια νυχτα

τη νυχτα που ακόμα επισκέπτομαι και βρίσκω καταφύγιο μέσα της

για λίγα λεπτά μόνο στο υπόσχομαι,

ψάχνω ακόμα αυτή τη ζεστασιά, τον ρομαντισμό, την αίσθηση πως η καρδιά μου πάει να φύγει από το σώμα μου

Δεν θα σε ξεπεράσω ποτε πλήρως, το έχω αποδεχτεί αυτό πλέον

Η καρδιά μου θα αναπηδά για πάντα στο άκουσμα η στο θέαμα σου

Δεν σε περιμένω όμως πια

και δεν οριοθετω την κατάσταση μας

ξέρω πως εμείς δεν θα χαθούμε γιατί άλλωστε εσύ είσαι εσυ και εγώ είμαι εγώ

θα ψάχνουμε η μια την άλλη στις στάσεις των λεωφορείων, σε τυχαία σοκάκια, σε ξένες ματιές

ώσπου μια μέρα να τα ξαναπούμε και ίσως τότε να είσαι έτοιμη κι εγώ να μην κομπλαρω τόσο όταν με κοιτάς

[demononvrosis]

Καταλάβαινες ότι είμαι μαλακισμένο από μικρός, από το γεγονός ότι μόλις έμπαινα στο βιβλιοπωλείο της μάνας μου, έψαχνα λεξικά και διαλόγους για να μαθαίνω βρισιές σε ξένες γλώσσες.

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-3314-2 Συγγραφέας: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 160 Ημερομηνία Έκδοσης: 2006-09-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[crisismonitor]

Καθυστερεί και... ανησυχεί το deal Viva - JPMorgan

Καθυστερεί και… ανησυχεί το deal Viva – JPMorgan

Ανησυχία για την προοπτική ολοκλήρωσης της συμφωνίας JPMorgan – Viva έχει προκαλέσει η παρατεταμένη περίοδος διαπραγματεύσεων και οι διαρροές από την ελληνική πλευρά για “μικρή παράταση” στον οδικό χάρτη. (more…)

[manpetasgr]

ISBN: 978-960-04-3314-2 Συγγραφέας: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 160 Ημερομηνία Έκδοσης: 2006-09-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[gemsofgreece]

Όχι δεν σκίζουμε στο δράμα. Κάνουμε αντιγραφή άλλες ξένες σειρές που το κατέχουν καλύτερα, αλλά σε μας βγαίνουν δεν ξέρω γιατί βγαίνουν τόσο άβολα σε ηθοποιία και διάλογο.

Ενώ σε κωμωδίες δώστου να καταλάβει όχι μόνο τα πάμε καλύτερα αλλά έχουμε αρκετές που προσφέρει καλό χιούμορ.

Το Πάρα Πέντε για παράδειγμα παρόλο που έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια που έχει βγει ακόμα τα πάει υψηλά σε τηλεθέαση (και είχε και δράμα και κωμωδία εκεί που έπρεπε). Άρα πρέπει να καταλάβουν ότι το κοινό δεν θέλει μόνο δράματα αλλά και λίγο κωμωδίες όπως παλιά .

Έτσι είναι, αν και θεωρώ ότι και οι κωμωδίες έχουν χαλάσει πολύ τα τελευταία χρόνια.

Τώρα ακούω καλά λόγια για Τα Νούμερα του Δεληβοριά, το Κάνε Ότι Κοιμάσαι και το Μια Νύχτα του Αυγούστου. Εντωμεταξύ όλα της ΕΡΤ. Δεν εχω δει κανένα ακόμα, πάντα περιμένω να βγουν περισσότερα επεισόδια αλλά ας ελπίσουμε ότι θα συνεχίσουν έτσι…

[kwstasattgr]

ISBN: 978-960-04-3314-2 Συγγραφέας: Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 160 Ημερομηνία Έκδοσης: 2006-09-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[justforbooks]

Ένα βιβλίο που προκάλεσε σειρά δημοσιευμάτων, τα οποία αποκάλυπταν μια άλλη, εντελώς άγνωστη πλευρά του Τζον Λε Καρέ, πιο ανθρώπινη, γεμάτη αμφιβολίες και ανασφάλειες, πολύ μακριά από τη σκληροτράχηλη εικόνα του διάσημου κατασκόπου που ενέπνευσε τον κορυφαίο μύθο του. Γιατί μπορεί να πέρασαν ήδη τρία χρόνια από τότε που ο κορυφαίος κατάσκοπος και συγγραφέας έφυγε από τη ζωή, αλλά η κληρονομιά του πέφτει βαριά, σαν τη σκιά που κάλυψε όλη τη μεταπολεμική ιστορία του 20ού αιώνα: ο Ντέιβιντ Τζον Μουρ Κόρνγουελ, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Τζον Λε Καρέ, μπορεί να πήγε στα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία, να έμαθε ξένες γλώσσες και να σπούδασε στην Οξφόρδη, αλλά δεν αρνήθηκε ποτέ ότι ο πατέρας του ήταν ένας κοινός απατεώνας και ότι εισήλθε στον κόσμο των μυστικών υπηρεσιών χάρη στις απάτες που έμαθε να κάνει για λογαριασμό του για να γλιτώσει από την κακοποίηση. Όλα αυτά άφησαν ανοιχτό ένα τραύμα που φαίνεται μέσα από τις επιστολές, οι οποίες αποκαλύπτουν αρκετές τρωτές πλευρές του χαρακτήρα του και απευθύνονται σε κορυφαίες προσωπικότητες της πολιτικής, του κινηματογράφου και της μυθοπλασίας (από τη Μάργκαρετ Θάτσερ και τον Φίλιπ Ροθ μέχρι τον σερ Άλεκ Γκίνες, τον οποίο ο Λε Καρέ προσπαθεί να πείσει να αναλάβει τον ρόλο του Σμάιλι ή τον Γκάρι Όλντμαν). Τις επιστολές, οι οποίες καλύπτουν χίλιες χορταστικές σελίδες με άφθονο φωτογραφικό υλικό, συνέλεξε ο γιος του συγγραφέα με σκοπό να φωτίσει τις πιο άγνωστες πτυχές ενός ανθρώπου που έζησε ταυτόχρονα στο φως και στο σκοτάδι.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?