#μικης θεοδωρακης

[cherrygirl-28]

Μαργαρίτα Μαργαρώ

Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ, 

περιστεράκι στον ουρανό… 

τον ουρανό μες στα δυο σου μάτια κοιτάζω, βλέπω την πούλια και τον Αυγερινό.

Η μάνα σου είναι τρελή

 και σε κλειδώνει μοναχή, 

σαν θέλω να μπω στην κάμαρή σου 

μου ρίχνεις μεταξωτό σκοινί, και κλειδωμένους μας βλέπει η νύχτα, 

μας βλέπουν τ’ άστρα κι η χαραυγή. 

 Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ, 

βαρκούλα στο Σαρωνικό… 

Σαρωνικέ μου, τα κυματάκια σου δώσ’ μου, 

δώσ’ μου τ’ αγέρι, δώσ’ μου το πέλαγο.

Η μάνα σου είναι τρελή 

και σε κλειδώνει μοναχή, 

σαν θέλω να μπω στην κάμαρή σου

 μου ρίχνεις μεταξωτό σκοινί, και κλειδωμένους

 μας βλέπει η νύχτα, μας βλέπουν τ’ άστρα κι η χαραυγή.

Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ, 

δεντράκι στο Βοτανικό… Πάρε το τραμ μόλις δεις πως πέφτει η νύχτα, 

πέφτουν οι ώρες, πέφτω, λιποθυμώ. Η μάνα μου είναι τρελή

 και με κλειδώνει μοναχή, 

σαν θέλω να μπεις στην κάμαρή μου

 σου ρίχνω μεταξωτό σχοινί, και κλειδωμένους μας βλέπει η νύχτα 

μας βλέπουν τ’ άστρα κι η χαραυγή.

[johnnygasparos]

Mίκης Θεοδωράκης

Ίσως ο τελευταίος μεγάλος Έλληνας, ο οποίος ηταν και ειναι ακόμη ζωντανός μέσα απο τα τραγούδια του και τον λόγο του.

Ένας άνθρωπος που έζησε τα πάντα, πέρασε απο κατοχές, εξορίες, κακουχίες, δόξες, φοβερές τιμές κλ��.

Ο βιολογικός του θάνατος ηταν κάτι δεδομένο τα έργα του ομως θα μεινουν στην αιωνιότητα.

Το αγαπημένο μου ειναι το παρακάτω

[pou-noikiazeis-to-oneiro]

ΠΩΣ ΠΑΙΡΝΕΤΕ ΕΝΑ ΣΥΜΒΟΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ,ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΑΘΜΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ?

Ξυπνήστε....Σας παρακαλώ,ξυπνήστε....

[melancholiaempress]

“Σ’ευχαριστώ Μίκη “

Όχι , δεν αναφέρομαι στο τόσο διάσημο καρτούν που ‘ακούει’ σ’αυτό το όνομα, αλλά στο δικό μας Μίκη. Τον αιώνιο έφηβο.Σήμερα Μίκη σε άκουσα με προσοχή , και αποσβολωμένη δε πρόσεξα τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια μου. Είπες πολλά. Μίλησες για αριστερόστροφο φασισμό και παραχάραξη ιστορίας. Χαρακτήρισες τον εαυτό σου πατριώτη και διεθνιστή. Σ’ευχαριστώ Μίκη. Ένα και μισό εκατομμύρια Έλληνες μαζεύτηκαν σήμερα στη Πλατεία Συντάγματος, διαμαρτυρόμενοι για τη χρήση του όρου “Μακεδονία” στην νέα ονομασία του γειτονικού μας κράτους με το τρέχον όνομα ΠΡΩΗΝ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ (ΠΓΔΜ). Ένα και μισό εκατομμύρια άνθρωποι. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, όλων των φύλων , των ιδεολογιών , των θρησκειών και των χρωμάτων. Άνθρωποι που ένιωθαν Έλληνες. Γιατί το ζήτημα, επιτρέψτε μου, αλλά είναι κάθε άλλο παρ�� ιδεολογικό . Είναι θέμα πατριωτικό. Πρόκειται για ζήτημα καπήλευσης και παραχάραξης ιστορικών γεγονότων και προσώπων εις βάρους του τόπου μας , πράγμα που αποτελεί εθνικό στόχο για τη γείτονα χώρα όπου γαλουχούνται γενιές και γενιές Σκοπιανών με την ιδέα της ‘χαμένης’ τους Μακεδονικής ταυτότητας που ( μαντέψτε) τους στερεί η Ελλάδα. Απατηλή αριστερόστροφη μορφή φασισμού. Έτσι, το ονομάτισες ,Μίκη. Ζούμε σε μια εποχή όπου οι λέξεις πατρίδα και θρησκεία είναι τρε μπανάλ για τους φιλελεύθερους , ενναλακτικούς μοδάτους που ουρλιάζουν διεθνισμό και παγκόσμια ειρήνη. Φωνές , φανφάρες και φιρουλί –φιρουλό και πέφτουν απανωτά και με σταθερή συχνότητα οι λέξεις ‘ ΕΘΝΙΚΙΣΤΉΣ’, ‘ΦΑΣΙΣΤΆΚΙ’ , ‘ΧΡΥΣΑΥΓΊΤΗΣ’. Και να σου τα “ οι Μακεδόνες δεν ήταν Έλληνες” και να σου τα “δε βλέπουμε τα χάλια μας σα λαός τα ονόματα μας κόφτουν” και συνεχίζεται επ’ άπειρον ο ‘σκηνοθετημένος’ διάλογος. Λέξεις βαριές που εξαπολύονται εύκολα.Αυτό δεν εννοούσες; Περίμενες ποτέ ότι θα φοβάται ο Έλληνας να πει την Ελλάδα Ελλάδα; Θλίβομαι , Μίκη. Θλίβομαι που βλέπω μορφωμένους ανθρώπους να μπερδεύουν επανειλημμένα τη ‘φιλοπατρία’ με τον ‘εθνικισμό’ και θρηνώ την ελληνική ψυχή που χάθηκε κάπου στη μανιακή ξενολατρία που μας ταλανίζει. Ναι, πιστεύω στην ελληνικότητα της Μακεδονίας και συγχώρα με μα δεν είμαι ούτε φασίστρια , ουτε εθνικίστρια , ούτε ανήκω στο κόμμα της Χρυσής Αυγής. Μ’αρέσει να αποκαλώ τον εαυτό μου φιλόπατρι . Αγαπώ τη πατρίδα μου, χωρίς να μισώ τις υπόλοιπες και σέβομαι την ιστορία μου και τη δική τους.Σέβομαι τους Έλληνες Μακεδονομάχους ( Παύλος Μελάς, Τέλλος Άγρας και πολλοί άλλοι ) που πάλεψαν για την απελευθέρωση του γηγενή μακεδονικού πληθυσμού. Σέβομαι τους σημερινούς Έλληνες Μακεδόνες , τους λεγόμενους Ρουμλουκιώτες , που τηρούν τα έθιμα και τις παραδόσεις του τόπου τους.[ΡΟΥΜ = Έλληνας και ΛΟΚ= τόπος – τόπος Ελλήνων)] Σ’ευχαριστώ Μίκη . Μ’ έκανες να θέλω να υποστηρίξω την άποψη μου , χωρίς να φοβάμαι τι ετικέτα θα λάβω γι’αυτήν. Θαύμασα για ακόμα μια φορά την εθνική σου συνείδηση και το διαυγές πνεύμα σου. Η σημερινή εικόνα μου προκάλεσε δέος, κι ας ήταν από τη μικρή οθόνη του κινητού. Μικρά παιδιά στους ώμους των μπαμπάδων τους , γιαγιάδες να ανεμίζουν ελληνικές σημαίες, παρέες νεαρών όλοι μαζί μικροί μεγάλοι να φωνάζουν « Μακεδονία, ξακουστή του Αλεξάνδρου η χώρα…» . Θύμισε πλάνο από παλιό αρχείο. Θύμισε ενότητα. Πατρίδα. Και να , αυτό μου έδωσε θάρρος και ελπίδα, ότι τελικά ίσως να μη πρέπει να θρηνώ την ελληνική ψυχή. Και ότι ίσως ο Έλληνας περιμένει να δει το πάτο για ν’αρχίσει να κολυμπά προς την επιφάνεια. Γι’αυτό , σ’ευχαριστώ Μίκη.

ΥΓ.Θρασύτατα ( κατ’εμε) τα μέσα μαζικης ενημέρωσης δημοσιεύουν ανακρίβειες τόσο για τον αριθμό των συμμετεχόντων στο συλλαλητήριο όσο και για τη καθολική συμπεριφορά τους . Αποτελεί γελοιότητα και παραχάραξη του κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας πέρα της τεράστιας υποτίμησης της ευφυίας των δεκτών. Θεώρησα ανάξιο να το αναλύσω περαιτέρω απλά επιτρέψτε μου να το συνοδεύσω με ένα απόφθευγμα του Άλμπερτ Άινσταιν : πως το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία είναι πράγματα άπειρα …όσον αφορά στο σύμπαν υπάρχουν αμφιβολίες. ( Άλμπερτ Αϊνστάιν )

Δ.Β

[overdoseofoverthinking]

Του μικρού βοριά

Του μικρού βοριά παράγγειλα, να `ναι καλό παιδάκι

Μη μου χτυπάει πορτόφυλλα και το παραθυράκι

Γιατί στο σπίτι π’ αγρυπνώ, η αγάπη μου πεθαίνει

και μες στα μάτια την κοιτώ, που μόλις ανασαίνει

Γεια σας περβόλια, γεια σας ρεματιές

Γεια σας φιλιά και γεια σας αγκαλιές

Γεια σας οι κάβοι κι οι ξανθοί γιαλοί

Γεια σας οι όρκοι οι παντοτινοί

Με πνίγει το παράπονο, γιατί στον κόσμο αυτόνα

τα καλοκαίρια τα `χασα κι έπεσα στον χειμώνα

Σαν το καράβι π’ άνοιξε τ’ άρμενα κι αλαργεύει

βλέπω να χάνονται οι στεριές κι ο κόσμος λιγοστεύει

Γεια σας περβόλια, γεια σας ρεματιές

Γεια σας φιλιά και γεια σας αγκαλιές

Γεια σας οι κάβοι κι οι ξανθοί γιαλοί

Γεια σας οι όρκοι οι παντοτινοί

~Στίχοι: Οδυσσέα Ελύτη

~Μουσική: Μίκη Θεοδωράκη

[eclecticstarlightblogger]

Η Μαργαρίτα Θεοδωρακη μιλάει για τα προβλήματα υγείας του πατέρα της.

Η Μαργαρίτα Θεοδωρακη μιλάει για τα προβλήματα υγείας του πατέρα της.

“Ο μπαμπάς μου δεν θέλει να πεθάνει. Πλέον δεν νιώθει δυνατός. Είναι πολύ άρρωστος, με πολλά προβλήματα υγείας. (more…)

[thoughtfullyblogger]

Η Μαργαρίτα Θεοδωρακη μιλάει για τα προβλήματα υγείας του πατέρα της.

Η Μαργαρίτα Θεοδωρακη μιλάει για τα προβλήματα υγείας του πατέρα της.

“Ο μπαμπάς μου δεν θέλει να πεθάνει. Πλέον δεν νιώθει δυνατός. Είναι πολύ άρρωστος, με πολλά προβλήματα υγείας. (more…)

[greekblogs]

Η Μαργαρίτα Θεοδωρακη μιλάει για τα προβλήματα υγείας του πατέρα της.

Η Μαργαρίτα Θεοδωρακη μιλάει για τα προβλήματα υγείας του πατέρα της.

“Ο μπαμπάς μου δεν θέλει να πεθάνει. Πλέον δεν νιώθει δυνατός. Είναι πολύ άρρωστος, με πολλά προβλήματα υγείας. (more…)

[skandaladiaplokidiafthora]

Η Μαργαρίτα Θεοδωρακη μιλάει για τα προβλήματα υγείας του πατέρα της.

Η Μαργαρίτα Θεοδωρακη μιλάει για τα προβλήματα υγείας του πατέρα της.

“Ο μπαμπάς μου δεν θέλει να πεθάνει. Πλέον δεν νιώθει δυνατός. Είναι πολύ άρρωστος, με πολλά προβλήματα υγείας. (more…)

[stelioschristakis]

Μικης Θεοδωρακης - Αξιον Εστι Full Album

[nefeliv-3]

Se poio lukeio pas?

στο γενικο λυκειο Ωρωπου "Μικης Θεοδωρακης"

[koleta]

Την ασημαντη παρουσια μου βρισκω σε καθε γωνια Καμε να σ ανταμωσω καποτε φασμα χαμενο του ποθου μου και γω

·δρομοι παλιοι·

[cup-of-jamshid]

Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά Το `δερνε αγέρας κι η βροχή μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή. Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός κάθε παράθυρό του κι ουρανός Κι’ όταν ερχόταν η βραδιά μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί Tirata su col sangue, ogni pietra un dolore ogni chiodo un singhiozzo amaro Ma quando tornavamo la sera dal lavoro io e lei, baci da sognare Battuta dalla pioggia e dal vento ma era un porto, un abbraccio una dolce attesa Ah, la nostra casetta, aveva un'anima anche lei! Prendi la nostra corona nuziale, prendi il nostro geranio a Drapetsona non ce la si fa più a vivere. Tienimi per la mano e andiamo, stella mia noi vivremo, a dispetto della povertà. Un letto e una culla in un cantuccio nel suo tetto sbrecciato stelle e uccelli Ogni sua porta sudore e sospiri e il cielo in ogni finestra. Ma quando scendeva la sera nel nostro vicolo stretto si divertivano i bimbi Ah, la nostra casetta, anche lei aveva un cuore! Prendi la nostra corona nuziale, prendi il nostro geranio a Drapetsona non ce la si fa più a vivere Tienimi per mano e andiamo, stella mia noi vivremo, a dispetto della povertà.

Δραπετσώνα, Θεοδωράκης Draptesona, Theodorakis

[pou-noikiazeis-to-oneiro]

έχεις νιώσει ποτέ να χάνεται ένας ήρωας;