#μεχρι το θανατο

[nofuckinlabels]

.

Οταν εφυγες

Ηξερα πως θα κομματιασω την απουσια σου ετσι ωστε να μην με πνιξει

Πως θα την διχοτομώ για να γινει -λιγο- πιο εύπεπτη

Εκλεινα τα ματια μου και με μια παιδικη αθωότητα μονολογουσα μεχρι να θυμιζει διαλογο

Σημερα επιασα παλι την φωνη μου να τρεμει οσο μιλουσα για εσενα σε ενα παγκακι

Ο ουρανος ηταν μωβ και το αρωμα εκεινου του σεπτεμβριου εμοιαζε με εκεινο της παιδικης μου ηλικιας

Ολα ειχαν μεινει ιδια

Οπως τα εβλεπε το κοριτσι που ημουν καποτε

Ωστόσο ηταν Πεμπτη και την επομενη μερα δεν ειχα σχολείο

Βρεθηκα λοιπον σε εκεινο το παρκο

Να μιλαω για εσενα με τον ιδιο τροπο που μιλουσα περσι και πρόπερσι

Με την ιδια πικρια και ταυτοχρονα το ιδιο δέος για τα ανθρωπινα συναισθηματα.

Υπαρχουν τοσα χρωματα στον ουρανο που εχουν στεγασει την αγαπη μου για εσενα

Ειναι ομορφο αυτο το φθινόπωρο

Τοσο αοριστα άσημο και ταυτοχρονα γνώριμο

Οι εποχες ανακυκλώνονται και ο τροπος που το κρυο εισχωρεί στο δερμα μου θυμιζει την αρχεγονη μου φαντασιωση:

Να ανοιξω διάπλατα τις παλαμες των χεριων μου μεχρι να φαινονται εκεινες οι γραμμες που μου θυμιζουν οτι ειμαι μια συρραφή οσων αγάπησα και να σε αφησω να τις χαράξεις μεχρι να ματώσω.

Να σε κοιταζω επιμονα στα ματια οσο σχηματιζεται η οδυνη στα δικα μου.

Να σου δειξω πως αφήνομαι ολοκληρωτικα πανω σου με ενα συμβολαιο ευθανασιας

Πως εισαι η θρησκεια που μου υποσχεται εναν ηδονικο θανατο και οχι μια ευθραυστη αθανασία.

[missdevildoll]

βαθυ τραυμα

οταν κοπουμε βαθια τι κανουμε?

οταν δεν εχουμε μαζι μας ραμματα

οταν ειμαστε ολομοναχοι με ενα βαθυ τραυμα

μεσα σε ενα σκοτεινο δασος

ποσο θα αιμοραγουμε ποσο θα λερωνουμε το εδαφος

ψαχνοντας γωνια να αφησουμε το πληγωμενο μας κορμι

που θα συρουμε το τραυμα μας

μεχρι να το παρουμε αποφαση οτι δεν υπαρχει γιατρος

νοσοκομειο ραμματα βοηθεια και ελπιδα για αναρωση

οταν εισαι σε ενα σκοτεινο δασος με ενα βαθυ τραυμα ολομοναχος

ποσο θα αντεξεις να περπατας μεχρι να σε βρουν ακομα ζωντανη και να βγεις απο το σκοτεινο δασος

ποιος θα σε βρει ματωμενη εκει που πηγες και κρυφτηκες

με το βαθυ σου τραυμα.

Κανεις..

και το μονο που γυρναει στο μυαλο μου ειναι που θα βρω μια κουφαλα να πλαγιασω να αφησω το αιμα να ποτισει να αιμοραγησει να μην την κραταω αλλο σφιχτα να μην καθυστερω αλλο

τον βεβαιο θανατο..

[cuntdiary]

Αν δεις τους αγγέλους να πεις πως δεν έχω κανένα σκοπό να με πάρουν μαζί, το παλτό μου θα πάρω και φεύγω. Δεν φοβάμαι την Κόλαση, αφού έχω ζήσει στη Γη.

[manwlhsth]

Το Τελευταίο Βράδυ Του... Εγκεφάλου Μας ΚΛΕΣ

(Ορθογραφικός έλεγχος και τονισμός θα γίνει αργότερα μέσα στην μέρα γιατί όσο και αν θέλω να το ποστάρω τώρα άλλες τόσες υποχρεώσεις παίζουν αυτήν την στιγμή)

Ξημέρωσε λοιπόν αυτό το βράδυ, η Γρύλλη έγινε Φρύλλη και καλύπτει το γεγονός στο mega, μάλλον μετά το 1v1 match Κασιδιάρη - Κανέλλη.

Γνωρίζουμε μια διαφορετική κοπέλα από εκείνη στο “Κενό Αέρος ”, φοράει ένα μπλ��υζάκι cknd και κατά πάσα πιθανότητα είναι ερωμένη ή φαν του Σολ. Την επισκέπτεται ο Φοίβος που γνωρίζοντας τον ρόλο του ως χάρο και το ότι το μπλουζάκι μπαίνει για πρώτη φορά στο πλάνο, μπορούμε να φθάσουμε στο συμπέρασμα πως μετά την όλη περιπέτεια της δημιουργίας του χάρτινου βασιλείου και της μετάβασης σε αυτή με το ενναλακτικό σενάριο του άβολου να φέρνει στο τραπέζι το ενδεχόμενο της πετυχημένης αυτοκτονίας, το cknd era θρηνεί και αρχίζει η πίστη στο τέλος. Παρόλα αυτά το τέλος υφίσταται μόνο για όσους πιστεύουν σε αυτό και ο Σολ φρόντισε να αφήσει το μήνυμα του πίσω για εκείνη. 

Επειτα εχουμε την πρωτη αμεση ματια στην κολαση. Εκει ειναι ο brando μετα τον θανατο του απο την Ροζα, ο Yoda επειτα ειτε τον εχθρονισμο του απο το βασιλειο, ειτε η αρχικη μορφη του σε αυτο πριν την μετεπειτα αλλη της (η κολαση ειναι γενικα περιεργο μερος και στο τελος της ημερας ο καθενας βλεπει οτι θελει σε αυτη) και τον Σολ μετα την αυτοκτονια του. Εκει παρολα αυτα υπαρχουν διαφορες γυναικιες φιγουρες, διαφορες κοπελες ισως απο το παρελθον του και με την Γρυλλη να εχει το ιδιο αιμα που ειχε πανω του το χαρτι στο κλιπ του “Τα Λεμε Στην Κολαση” συμβολιζοντας ισως ετσι την Υλαγιαλλη (την κυρια μουσα του, τουλαχιστον παλιοτερα). Στο ενδιαμεσο υπαρχει μια μικρη παρεμβαση στην σκηνη με μια που ο Σολ ειναι στο ασανσέρ που ειδαμε εξω απο το σπιτι της κοπελας με τον στιχο “ οσα λεγαμε δεν τυρισες και με πονα” απο πανω, πλησιαζει στην κολαση και φταει εκεινη, η αναγκη του αιωνιου εφηβου απο το cknd που μετεπειτα τον σκοτωσε στο ΧΒ.

Το μηνυμα που αφησε στο cknd ειναι τοσο απο το παρελθον (βλεπε ασπρομαυρη tv) οσο και το μελλον (το που κατεληξε και στιγμιοτυπα απο εκει), καλωντας το να τον βρει ωστε να ξανα ζωντανέψει επειτα. Αυτο και κανει, το πνευμα του ειναι παντου στον χωρο και οριακα παιζει μαζι της. Λιγο αργοτερα βρισκει ενα σημα στο πατωμα με κερια γυρω αποφασιζοντας να τα αναψει οπως ειδε και στο βιντεο. Και ποιο καλυτερο μερος απο το προαυλιο του “Τ��λευταια μερα στην γη” που βαση του storyline ταιριαζει γαντι με το καλυβακι στην συνεχεια. 

Ας επικεντρωθουμε παρολα αυτα προσωρινα στο σχημα. Αφενος reference στο umbrella academy, που ειναι σε μεγαλο βαθμο γραμμενο απο τον Gerand Way και αφετερου πιθανως εμπνευσμενο απο το προσφατο merch των MCR. Πριν εμβαθυνω να σημειωθει πως ολο αυτο θα ηταν το τελευταιο πραγμα που ειχα σκοπο να τσεκαρω ωσπου εποικηνωνησα με την @selini18 και μου κολλησε την ιδεα, χωρις εκεινη ισως και να μην εβρισκα κατι εν τελη.

Οποτε αρχικα ας ασχοληθουμε με τα 16 συνολικα κερια πανω στον κυκλο ( μεγαλυτερη αναλυση στα κερια αυτα καθε αυτα υπαρχει εδω <<αναλυση κενου>>). Στο προσφατο merch των MCR συναντησαμε ενα παρομοιο σχημα που ακολουθωντας βασικες οδηγιες αποκρυπτωγραφισης, βλεποντας ποια γραμματα επαναλαμβανονται και συνδιαζοντας τα αναλογα βαση των πιθανοτητων βρισκαμε το “ Phantoms for ever ” (https://www.reddit.com/r/MyChemicalRomance/comments/ew8ofn/new_merch_has_different_text_around_the_witch/). Αντιστοιχα αν κανουμε μια αρχικη υποθεση πως καθε γωνια του σχηματος εντος ισοδυναμη με ενα κοινο ψηφιο που συμβολιζει το εκαστοτε κερι πανω στον κυκλο, δεδομενου και των 16 κεριων, μπορουμε να δουμε πως το “cool kids never die” θα ταιριαζε ακριβως πανω απο καθε κερι ��στε η καθε γωνια να ειναι διπλα σε ενα e

Επειτα ας προσεξουμε το σχεδιο εντος.

Στην αρχη ειχα διαφορες θεωριες, συμφωνα με την πρωτη πέρα από το umbrella academy, χώρισα το σχημα σε 3 κατηγορίες, εκεί που το στύλο περνάει 1,2 και 3εις φορές, αντίστοιχα μετά πείρα πόσα σημεία αντιστοιχούν στο καθένα και συνδέσεις που βγαίνουν που βγήκαν 14 (13 tracks του δίσκου + 1 που είπε ότι θα έχει έξτρα) και εμενε να τα συνδιασω με το track list ανάλογα με το πόσες φορές περνάει την κάθε γραμμή και ότι έχω βρει ήδη απτο τι είναι παράλληλο/ τις διαφορετικές εκδοχές ίδιας κατάληξης στην ιστορια του ΤΛΣΚ, παρολα αυτα εφαγα ακυρο απο τον @mrgrave13 και συνεχισα μεταξυ αλλων σκεπτομενος το τι θα μπορουσε να ειναι σειρα κινησεων πανω στον πινακα, εναλακτικα σχεδια οπως ειναι η ομπρελα που μπορει να γινει ορθογωνιο και αντιστοιχες χρησεις αυτων. 

Την επομενη μερα μετα απο καποια ποστ μου στελνει η @selini18 και μεσα στην συζητηση μου θυμιζει για το witch’s wheel που νεμεν ηταν απο τα πρωτα σεναρια που μου ειχαν περασει αλλα το ειχα αποκλεισει πληρως. Αποφασιζω να του δωσω ακομα μια ευκαιρια δοκιμαζοντας το “My chemical romance” που προς μεγαλη μου εκπληξη βγηκε το ιδιο σχεδιο με το merch των mcr που ανεφερα και πριν. Αρχιζω λοιπον το ψαξιμο πετοντας καποιες εναλακτικες ιδεες και σε εκεινη, καταληγοντας ετσι να βρισκουμε σε ενα generator του witch’s wheel πως αν το βαλεις σε magic square και γραψεις solmeister βγαινει η ομπρέλα που βλεπουμε

Επειτα θυμηθηκα το ορθογωνιο το οποιο βγαινει αν αλλαξουμε λιγο την σειρα σε αυτο το σχημα οπως ειχε ανεβασει ο @mrgrave13 και δεν πηρε πολυ μεχρι να γραψω “Mr Grave” και να μου το εμφανίσει.

Τα κραταμε ολα αυτα για λιγακι.

Ο Σολ επιστρεφει λοιπον και οπως της σκηνες απο το Δωματιο 101, καθε φορα που κυνηγα χαρακτηρα ενα πνευμα αν ειναι κοπελα φοραει κιτρινο μπρουφαν ενω αντρας ενα μαυρο παλτο απο πανω. Οταν τον κυνηγουσε πνευμα καθως το ΤΛΣΚ αποτελει παρακλαδι του ΧΒ, οπως τον ειδαμε στο ασανσερ φορουσε μαυρο μπουφαν ενω οταν ηρθε η σειρα του το ειχε βγαλει.

Λιγο αργοτερα βλεπουμε πως αυτο ηταν ακομα ενα παιχνιδι του εγκεφαλου της κοπελας μεσω της κασετας, με μια εκδοση λοιπον της μοιρας του cknd και το πως η πιστη στο τελος, θα το κατερεε και το τι ακομα και τοτε δεν ειναι αυτος ο σκοπος του Σολ. Με εκεινον πια τοσο θυσιασμενο οσο και αναγεννημενο μεσω των οδηγιων που κρατησε η κοπελα/cknd στον βωμο εκεινου (cknd). Με την αιωνιοτητα και την τεχνη να παιζουν παρομοιο μα και τοσο αντιθετο ρολο, πραγμα που θα εξεταστει περετερω στην αναλυση του @mrgrave13​ στις 9/1

Συνεχιζοντας αυτο που ειχα γραψει στην αναλυση του αβολου, “ Το Μαι Κεμικαλ Ρομανς επρόκειτο για την διαδρομή προς την Κόλαση έπειτα,το Α Νεκροταφείο την πορεία του (και μας στις αντίστοιχα) και επιστροφή από εκεί,καταλήγοντας στο Προαύλιο (βλέπε αγαλλίαση ουρανών κατά την αναγέννηση του Ιησού σε σχέση με τον θάνατο του σύμφωνα με την βίβλο πχ) και όλο αυτό να καταλήγει απλά σε μια λούπα όπου το << Τα λέμε στην κόλαση >> πάντα αποτελεί ικανοποιητικό σημείο αναφοράς.” ... Με το αβολο, το κενο αερος και το τελευταιο βραδυ του να ειναι οι συνθηκες στο ενδιαμεσο που οδηγουν εν τελη σε αυτον τον κυκλο, χαρα, η λυπη που οδηγει σε θυμο και μενος, και ο τρομος, ολα μαζι καταληγουν στην κολαση και ολα ειναι ο λογος υπαρξης της. 

Μικρο spoil για τις 9/1,

@solmeister13 @mrgrave13

[astrum-s]

Θυμάσαι; Θυμάσαι το τελευταίο μας βράδυ; Εκείνο το βράδυ που έβρεχε κρύσταλλα. Το βράδυ μετά το βαλς του Εγωισμού και της Ανασφάλειας. Θυμάσαι που με έπιασες από το χέρι και τρέξαμε; Σε σταμάτησα και σε ρώτησα λαχανιασμένη "Που πάμε;". Μου απάντησες μ�� ένα πικρό χαμόγελο " Πάμε πουθενά και πάμε γρήγορα". Δεν ήσουν πολύ καλά εκείνες τις μέρες, και ήταν φανερό. Αλλά δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτό που σε βασάνιζε και πως μπορούσα να σε βοηθήσω. Όταν φτάσαμε στο δάσος, με τράβηξες στην αγκαλιά σου και μου είπες " Αν δεις τους αγγέλους να πεις πως δεν έχω κανέναν σκοπό να με πάρουν μαζί, τα μούτρα μου δεν είναι φτιαγμένα για του παραδείσου το μαγαζί". Και τότε κατάλαβα. Το είχες πάρει απόφαση. Έφευγες. Άραγε νιώθεις τύψεις; Ξέρεις καλά πως εσ�� φταις. Ξέρεις πόσο σε είχα ανά��κη, πόσο φοβόμουν την μοναξιά μου. Και τι έκανες; Εφυγες και με άφησες μόνη. Όταν επέστρεψες, ήμουν κάτασπρη σαν το φόρεμα μου, το οποίο τώρα είχε λερωθει από το αίμα μου, που είχε σταματήσει να ρέει από τις φλέβες μου, είχε παγώσει. Το ίδιο βράδυ σου είχα πει οτι θα σ' αγαπώ μέχρι τον θάνατο, ελπίζοντας να σε κρατήσω κοντά μου. Εσύ όμως βιαζόσουν να φύγεις. Η αγάπη όμως ακόμα και μετά τον θάνατο δεν τελειώνει, ίσως γι' αυτό το φαντάσμά μου σε περιμένει κάτω από την κουβέρτα, γι' αυτό σε επισκέπτομαι στα όνειρα, χωρίς ποτέ να σου λέω τι πραγματικά θέλω. Πλεον, όλα αυτά είναι παρελθόν. Τώρα, είμαι στην κόλαση, παρ' όλο που εσύ πίστευες πως δεν μας χωράει και τους δύο. Μπορεί εσύ να έχεις ξεχάσει, αλλά όχι εγώ, γι' αυτο λοιπόν σε περιμένω, για να πάρω την δική μου εκδίκηση.

-------------------------------------------------------

Εμπνευσμένο από το "ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ" του @solmeister13

[mple-triantafyllo]

Είμαι στο βάθος μαντάρα, η ψυχή μου πουτάνα, κι όσο και αν τάχα γυρνάω σελίδα, γράφω τα ίδια, πιστεύοντας πως θα με συγχωρέσει το κάρμα.

|VI. ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ/ Solmeister ft. Marseaux|

[thanosskillet]

Οι μέχρι τώρα φτωχές σκέψεις μου για το Χάρτινο Βασίλειο

Θα προσπαθήσω να τα πάρω με τη σειρά. Ο Μανώλης ξαναέκανε ό,τι έκανε και με το CKND, απλά πιο ώριμα, πιο στοχευμένα, καλύτερα. Έκανε κάτι κόντρα στο ρεύμα με σκοπό να τραγουδήσει για να ενώσει τον κόσμο, όχι να τον διαιρέσει. Η γενικότερη σκέψη που συμβολίζει το Βασίλειο, το Σχίσμα και ο συνδετήρας νομίζω είναι πως, όπως και οι συνδετήρες, κανένας από μόνος του, απομονωμένος, δεν είναι επικίνδυνος και δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά. Όταν όλοι μαζί κάνουμε μια ενότητα, μια αλυσίδα, όταν ενωθούμε για ένα κοινό σκοπό, τότε όλοι μαζί γινόμαστε επικίνδυνοι και μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά, όπως οι συνδετήρες ενωμένοι μπορούμε να φτιάξουν αλυσίδα και να πνίξουν κάθε βασιλιά. Όλο αυτό μπορεί να ερμηνευτεί με πολλούς τρόπους, είτε το βασίλειο είναι το χιπ-χοπ (για τον Μανώλη), είτε είναι η σημερινή σάπια κοινωνία, είτε είναι το κάθε προσωπικό βασίλειο του καθενός. Όλοι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, οποιονδήποτε κόσμο.

Όλα όσα πω είναι απλώς οι γενικές, πρόχειρες, πρώτες σκέψεις μου, τίποτα παραπάνω. Ομολογώ πως είμαι σίγουρος πως αυτά δεν είναι τίποτα μπροστά στο όραμα που θα ξεδιπλωθεί μπροστά μας το επόμενο διάστημα σιγά σιγά.

Πάμε στα πιο επιμέρους.

01. ΤΟ ΧΑΡΤΙΝΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ

Αυτό το κομμάτι με έκανε να πιστέψω πως κάθε κομμάτι του δίσκου είναι αντίστοιχο σε κάποιο του CKND, όπως και "ΤΟ ΜΕΙΚ ΑΠ ΜΙΑΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ" αλλά θα ��τάσουμε κι εκεί. Όμως δεν είμαι σίγουρος, έχω κάνει ελάχιστες συνδέσεις.

Νιώθω λοιπόν, πως κατά πολλούς τρόπους αυτό το κομμάτι μιλάει ταυτόχρονα για το χιπ-χοπ αλληγορικά, όπως το [safespace] ή οι Μουσικές Καρέκλες στο CKND.

Ο στίχος "οι αφεντάδες που λεν' στα τραγούδια τους για το χρυσό" είναι ένας απ' τους πολλούς του κομματιού που με κάνουν να το πιστεύω αυτό. Νιώθω πως μιλάει για την τραπ φάση και το εκάστοτε σάπιο βασιλιά της σκηνής. Να σημειωθεί εξίσου πως οι κινητήριες δυνάμεις του ραπ γενικότερα είναι ο Εγωισμός και η Ανασφάλεια, έτσι το Βασίλειο θα μπορούσε να είναι η σκηνή και ο "καλύτερος MC" ο πιο μεγάλος εγωιστής.

02. ΣΤΗ ΔΙΑΠΑΣΩΝ

Το πρώτο μέρος αυτού του κομματιού μου θυμίζει το "Ο Χορός των Ξεχασμένων". Το δεύτερο κομμάτι, αντί για έναν χαμένο έρωτα, μιλάει για τη μάχη με την ενηλικίωση, όπως πολλά κουπλέ του δίσκου.

Ένταση και κοπάνημα, το λάτρεψα.

03. ΑΠΟΨΕ ΒΡΑΔΥ ΧΟΡΕΥΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ

Αυτό το κομμάτι είναι ακόμα ένα που νιώθω πως μιλάει για το χιπ-χοπ, την απέξω στη σκηνή, σε συνδιασμό πάλι με την μάχη με το μεγάλωμα.

04. ΑΦΕΣΟΥ ΚΑΙ ΧΑΣΕ

Αυτό που θύμισε το ΤΠΤΚΤ ηχητικά και μου πέρασε vibes ΕΕΓΤΚΑ στιχουργικά. Μιλάει νομίζω για την εφηβεία και τα αιχμηρά λάθη της, με έναν χαρούμενο τόνο στη φωνή.

05. ΣΩΣΕ ΜΕ

Αυτό είναι ένα από τα τοπ του δίσκου για μένα. Ένα πραγματικό αριστούργημα. Το μήνυμα πρωτότυπο και εύστοχο, σώσε όποιον θέλει να σωθεί, δείξε του το δρόμο και την δύναμη πως μπορεί να σωθεί μόνος του. Αν δώσεις σε κάποιον ένα ψάρι απλώς θα φάει μια μέρα ακόμα, αν του μάθεις όμως να ψαρεύει δεν θα πεινάσει ποτέ.

Το πρώτο κουπλέ του Μανώλη μπορεί να μιλάει και για τη μουσική, για τα πράγματα απ' τα οποία αυτός χρειάζεται σώσιμο, αλλά το υπόλοιπο είναι αρκετά συγκεκριμένο και εύστοχο, ώριμο. Ένα αριστούργημα. Ο ΡΦ απλά ήρθε και έδεσε, ήταν πολύ ταιριαστός στο κόνσεπτ!

06. ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

Φτάσαμε και σε ένα βαρύ. Αυτό το κομμάτι μου θύμισε πολλά, αλλά το συνέδεσα περισσότερο με το Κρύσταλλα. Θεωρώ πως όλο το κομμάτι μιλάει για την σχέση με την Τήνο, το ποσό μετάνιωσε που την άφησε, που δεν την έσωσε από την μοναξιά που ήταν εγκλωβισμένη και από κάθε κατάσταση που μπορούσε να τη σώσει μα δεν το έκανε, είτε αυτό ήταν η μάνα της ή οτιδήποτε άλλο.

Η ελαιογραφία με την νεκρή κοπέλα (που κρατάει ένα τριαντάφυλλο, δυνατός συμβολισμός και κομμάτι εξίσου γραμμένο για κείνη) είναι η εικόνα που παρομοιάζει την νεκρή σχέση. Όπως είπε και στα Κρύσταλλα "επίτρεψέ μου να σε θεωρώ νεκρή". Επιπλέον μια ακόμα σύνδεση με τα Κρύσταλλα είναι ο στίχος "μούτρα σαν τα δικά μου δεν είναι φτιαγμένα για του παραδείσου το μαγαζί" και εξηγεί και τον στίχο "κοπάνα έξω απ' τα τείχη του παραδείσου", το γιατί έπρεπε να βρεθούν σε κοπάνα. Ο ένας είναι στον παράδεισο και ο άλλος στην κόλαση, στην κόλαση γιατί την άφησε, γιατί τη σκότωσε, γιατί πάντα θα μετανιώνει.

Ο στίχος "Κι η μοίρα μου από τότε με ψάχνει με ένα ματωμένο νυφικό. Κι εγώ στο δάσος παίζω κρυφτό μ' ένα μπαμπούλα μου παιδικό." πιστεύω μιλάει για το γεγονός πως τον τρόμαζε ο γάμος, το ότι έβλεπε να την παντρεύεται (το ματωμένο νυφικό) και αυτός την άφησε σε αυτό το φόβο για να παίξει κρυφτό με την εφηβική του κρίση που τότε ήταν στο αποκορύφωμά της.

Ο θάνατος σε αυτό το κομμάτι είναι ο χωρισμός.

07. ΜΠΟΥΡΛΕΣΚ

Αυτό το κομμάτι, πέρα αυτό γεγονός πως είναι ένα ακραία γαμάτο μιούζικαλ (!), μπορεί να ερμηνευτεί με πολλούς τρόπους. Στην αρχή του αφήνει μια αναφορά για το πόσο άλλαξε κι επηρεάστηκε το Χάρτινο Βασίλειο απ' τον χρόνο που μεσολάβησε απ' τη σύλληψη ως την κυκλοφορία του. Έπειτα απλώς μας θυμίζει πως μπορείς να χαμογελάσεις, να κλάψεις, για μια ιστορία ψεύτικη, σαν να κάνεις make-believe, να χαμογελάς όσο έχεις ακόμα καιρό. Αλλά να θυμάσαι πως μετά το τέλος τίποτα δεν είναι πια σοβαρό, οπότε κάνε ότι είναι να κάνεις, χωρίς να ξεχνά να μας θυμίζει πως όλα έχουν ένα τέλος. Προς το παρόν δεν βλέπω κάτι άλλο, με έχει μπερδέψει.

08. ΤΟ ΜΕΙΚ ΑΠ ΜΙΑΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ

Φτάσαμε και σε ένα ακόμη βαρύ. Αυτό το κομμάτι είμαι πεπεισμένος πως είναι το αντίστοιχο του Σελήνη στο CKND. Γενικώς θίγουν και τα δύο, δύο διαφορετικά κι ευαίσθητα θέματα με χαρούμενη/χορευτική μουσική υπόκρουση. Ειδικώς μιλούν και τα δύο για δυο βασίλισσες (η μια του Λυκείου, η άλλη του βασιλείου και της ενήλικης ζωής) και για το πόσο δεν είναι αξιοζήλευτη η θέση τους γιατί δεν ξέρει κανείς τι πραγματικά τους συμβαίνει. Μου άρεσε η τεχνική που χρησιμοποίησε, έριξε το σπόιλ στο πρώτο κουπλέ και ρεφρέν και κάτι είχαμε όλοι υποψιαστεί, αλλά μόνο μετά το δεύτερο κουπλέ καταλάβαμε τι πραγματικά λέει το πρώτο και το ρεφρέν (τι γαμάτο ρεφρέν!). Παρόμοια τεχνική με τη Σελήνη.

Επιπλέον είναι και τα δύο το κομμάτι #8 του κάθε δίσκου και τα μόνα με τόσο έντονο το storytelling στοιχείο. Κι αν δεν σας έχω πείσει μέχρι τώρα, το τελευταίο μου επιχείρημα είναι πως είναι τα δύο αγαπημένα μου κομμάτια απ' τον κάθε δίσκο. Αυτό κάτι μου λέει.

Ανεξάρτητα απ' την ιστορία του βασιλείου, μου ��ρέσει που βαφτίστηκε η ηρωίδα Άννα γιατί τονίζει πως η ανασφάλεια την κρατά δέσμια σε μια τέτοια κατάσταση, δεν βρίσκει ασφάλεια σε άλλη αγκαλιά εκτός απ' του εγωιστή βασιλιά της.

ΥΓ: φαντάζομαι είναι περιττό να πω πως γαμήθηκα στο κλάμα μ' αυτό.

09. ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ

Αυτό το κομμάτι μιλάει ξεκάθαρα για μας. Για τα αιώνια παιδιά, για το πώς ενωθήκαμε, για τη μάχη που δίνουμε με την ηλικία μας. Οι τελευταίοι στίχοι αφορούν τη μάχη με την ενηλικίωση, με άγγιξαν στα κόκκαλα. Ένας φίλος μου μου είπε πως μόλις άκουσε το "κι αν το σπαθί των τριάντα σε κόψει" με σκέφτηκε τόσο έντονα... Ακόμα όμως δεν έχω σχηματίσει ολοκληρωμένη άποψη ούτε για αυτό.

10. ΤΟ ΘΕΛΓΗΤΡΟ

Αυτό είναι απλά ποίηση, δεν ξέρω γιατί είναι στο δίσκο (αστειευόμενος). Είναι καθαρόαιμη και πολύ καλή μάλιστα ποίηση. Μουσικά, το μπητ και οι μελωδίες είναι απ' αυτές που λες πως "αυτό το έγραψε ο Σολ" και μου θυμίζει ένα λίγο πιο παλιό παραγωγικό του στυλ στο σήμερα, όπως και το Lonely Hearts Club. Το αγαπώ αυτό το στυλ.

Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για αυτό το κομμάτι.

Επίσης η Θέλξη στην ελαιογραφία είναι όντως σαν τη Μόνα Λίζα. Μπράβο Πέννυ!

11. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΑΜΕ ΠΟΤΕ ΤΕΛΙΚΑ

Αναπόφευκτα είναι στα τοπ 3 μου του δίσκου, μαζί με το ΜΕΙΚ ΑΠ και το ΣΩΣΕ ΜΕ. Ένα ακόμα στιχουργικό αριστούργημα, αγνό, ειλικρινές, με πανέμορφες παρομοιώσεις, γεμάτο ανησυχίες για το αύριο της ενήλικης ζωής. Η γέφυρα του Yoda πριν το τελευταίο ρεφρέν, με έκανε να δακρύσω... Δεν χωράει σε λόγια αυτό το κομμάτι, είναι ένα απ' τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερό του.

12. ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΑΡΤΥ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ

Ξανά Τήνος, όλο το κουπλέ του Σολ. Ξεκάθαρα μιλάει για εκείνη τη σχέση, για το πόσο ακόμα τον βασανίζει, για το πόσο έχει μετανιώσει. Σαν ένα τελευταίο αντίο απ' το βασίλειο. Δίνει τόσο πόνο σε αυτό το κουπλέ που σου σηκώνεται η τρίχα! Μου θύμισε Αυτοκινητόδρομο και Δέκα Λεπτά Πριν τη Μια.

Το υπόλοιπο κομμάτι με έχει μπερδέψει λίγο αλλά δεν το έχω σκεφτεί και πολύ. Πέρα απ' το γεγονός πως μιλάει για την τελευταία μάχη που θα δώσουμε παρέα, πριν το τελευταίο κομμάτι.

13. Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΚΗΝΗ

Τουλάχιστον ανατριχιαστικό. Οι τελευταίοι στίχοι με βρήκαν με λυγμούς. Επίσης συγχαρητήρια για την αμαξοστοιχία που ονόμασες "τίτλο" Μανώλη, κλες.

Νιώθω πως κι αυτό το κομμάτι κατά πολλούς τρόπους μιλάει για το χιπ-χοπ, στο κουπλέ του Σολ. Και για τον τρόπο με τον οποίο ξέφυγε απ' τον εγωισμό του ραπ και έκανε κάτι δικό του, κάτι άλλο, κάτι πιο ουσιαστικό κι αληθινό. Μας λέει πως νίκησε μετά από τόσο αγώνα την δική του μάχη και τώρα είναι εντάξει, φεύγει και κοιμάται ήσυχος.

Και το πρώτο κουπλέ πολύ διδακτικό, πολύ βαθύ, πολύ όμορφο, πολύ κοινωνικό. Θέλει όμως μελέτη ακόμα, όπως και όλο το LP.

Δεν έχω την παραμικρή ιδέα τι θα ακολουθήσει μετά απ' αυτό. Κανείς δεν ξέρει. Ελπίζω να είναι η αρχή μιας πραγματικά νέας αρχής, χωρίς βασιλιά και βασίλισσα. Μακάρι να ακούσουμε και πιο χαρούμενα τραγούδια. Αυτός ο δίσκος ήταν ένα πραγματικό αριστούργημα. Δεν μπορώ παρά να διψάω για το αύριο.

ΥΓ: ως καθαρόαιμος ροκάς/μεταλάς, εκτίμησα όσο τίποτα το γενικό ηχόχρωμα αυτού του δίσκου. Μπράβο που το τόλμησες Σολ!

@solmeister13

[solmeister13]

Μόνος θα θαφτώ ζωντανός, απόψε η τύχη μου σβήνει το φως. Απόψε οι τοίχοι αποκτήσαν ζωή, το τέλος απόψε καλεί.

solmeister: ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ (ft. Marseaux)

[boukomaniac]

Υπορρητες ενδειξεις για μια κοινωνια που νοσει, που βρισκεται χρονια για χρονια σε κατασταση καταστολης, φανερώνονται υπαρχουν και ξεχνιουνται καθως τα πληκτικα πρωινα διαδεχονται το ενα το αλλο.Και ο πονος ? Που το πας αυτο, συντροφευει καθε μας κινηση, μας τρωει τα σωθικά και σιωπηλες κραυγες ακούγονται με το βραδινο σκεπασμα των επιθυμιων μας μεχρι το χτυπημα του ξυπνητηριού οπου και παλι θα παραδωσουμε κομματια μας με αντάλλαγμα ενα πνιγερο βλεμμα υπνωσης απο τη χαραμαδα της φρικης.

Η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΘΡΕΦΕΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΑ ΚΟΦΤΕΡΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ

ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΥΡΩΜΕΝΕΣ ΜΑΤΙΕΣ ΜΑΣ

[nofuckinlabels]

Γραφω εμμονικα

ισως αν γραφω συνεχεια

Απο τυχη να δημιουργησω κατι ομορφο

Οι πιθανοτητες ειναι με το μερος μου

Θα κατακερματίσω λοιπον την αναπνοη μου και δεν θα υπαρχει χωρος για εφησυχασμό σε αυτην την αβασταχτη τελειοτητα

Θα οικοδομησω κατι ιδανικό

Θα ειμαι ξαπλωμενη μπρούμυτα θα λυγιζω την μεση μου και θα ξερω πως για λιγο γευομαι την θεοποίηση

Ποτε δεν ξεχωρισα την λαγνεια απο τον πονο

Η τροφος ιδεα τους ειναι η θελκτικοτητα της ανυπαρξίας

Αποδειξεις της θνητης μας υπόστασης

Της αρχεγονης μας επιθυμιας να βιωσουμε -εστω και για λιγα δευτερολεπτα- μια παυση χωρις την μονιμότητα του θανάτου

Διαχρονικη ανικανοποιηση

Ενιωθα ολοκληρη μονο οταν με ακουμπουσες

Θυμαμαι ακομα το αρωμα σου στο μαξιλαρι μου

Ειχε ποτισει στο μυαλο μου και καθε φορα που εκλεινα τα ματια μου ησουν διπλα μου

Μου εκανες ερωτα σαν να προσπαθουσες να εκμηδενισεις την αποσταση μεταξυ μας

Σαν να προσπαθουσες να με αποδεσμευσεις απο την σαρκα μου που με κρατάει μακριά σου

Τις τελευταιες μερες τα ματια μου ανοιγουν βίαια

Στα ονειρα μου εχεις πνοη

Στα ονειρα μου σε αγγίζω σαν να προσπαθω να σε πεισω οτι ο ερωτας μας αξιζει μια υστεροφημία

Δεν μπορω να ξεχωρισω το δερμα σου απο το δικο μου

Αγαπη μου φοβαμαι πως αυτος ο κοσμος θα με αναγκασει να ζησω μακρια σου

Εκεινη την νυχτα με σκοτωσα

Μετα σηκωθηκα και αρχισα να περπαταω με τα ματια κλειστα

Μια μηχανικη κινηση

Ενα απλο υπαρκτικο δεδομενο

Ενα πτωμα που σαπιζει μακρια σου

Γιατι σε καθε περιπτωση ειναι δυσκολη η συγκατοικηση με το παρον

Το παρελθον ειναι πιο αναπαυτικό

Ηδονιζομαι με την απουσια σου

Ειναι τοσο επωδυνη τοσο απολυτη που δεν αφηνει στον χρονο χωρο να με γερασει

Η απουσια σου μιμείται το αγγιγμα σου με εκεινη την βιαιότητα του κενού της

Κλυδωνίζομαι σιωπηλα και αληθεια απο απόσταση φαινεται χορός

Η οδυνη αλλωστε συχνα μπερδευεται με την ηδονη

Το βλεμμα σου πλεκει περιτεχνα τα ερωτηματικα μου μεχρι που αναζητω απαντησεις στο σωμα σου

Το χαος γεννησε τον ερωτα και με την σειρα του ο έρωτας γεννησε τον πονο

Τοτε ο ανθρωπος προκειμενου να προστατευτει προσπαθησε οχι να εκμηδενίσει τον πονο μα να τον νοηματοδοτησει

Η ποιηση λοιπον ειναι η προσπαθεια της φθαρτης μας σαρκας να μετατρεψει τον πονο σε λαγνεια

Να δημιουργησει κατι ερωτικο μεσα απο την κυνικη του πορεια προς τον θανατο

Να επουλωσει χωρις να εξουδετερώσει την ιδια του την υλη

Να δημιουργησει μεσα απο την φθορα αναγκη για αχρονικοτητα

[psychouniicorn]

...το σώμα μου στον ύπνο ματώνει γιατί πιστεύει το μυαλό στα όνειρα και τα παραμύθια.

06. @solmeister13:ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ(ft. @marseaux) | #sxisma

[penny-gia]

Εχω 2 ερωτησεις για τον πινακα για το "μεχρι το θανατο", τον ζωγραφισες κανονικα και μετα τον γυρισες αναποδα; και η κοπελα υπάρχει στα αληθεια δηλαδή για reference εβλεπες μια actual κοπελιά;

Ανάποδα απ’την αρχή. Παίζει και λίγο να τον γύριζα που και που για να βλέπω αν κάθεται καλά στο μάτι και με αντίθετο προσανατολισμό. Για ρέφερενς έβλεπα μια φωτογραφία.

[ola-pane-ki-erxontai]

????????? ROSA VAMVA= ΡΟΖ ΜΑΥΡΟ Rosa:τριανραφυλλο(στα λατινικα). Συμβολιζει την αγνοτητα της παιδικης ηλικιας. Vamva: το μαυρο, ο φοβος, η ανησυχία Ετσι λοιπον, στο πρωτο κομμάτι,για τον μπραντο η ροζα ειναι η απουσια του πατέρα του(ραγιζω που δεν εισαι εδω). Για την μαρσο, η ροζα αντιπροσωπευει τον θανατο της μητερας της(ρωγμες στην καρδια που η απουσια και η απώλεια γεννα) Στη συνεχεια του κομματιου η αθωοτητα της μαρσο μετατραπηκε σε πρωιμη ωριμότητα(και μενα που μονη στην αμμο ζητουσα κοχυλια, στα ποδια μου ξεβρασε ενα μπουκάλι το κυμα. Και βγαινει ο φελος και εχει χαρτι που πανω γράφει ροζα βαμβα- το τελος ουσιαστικα της αγαθοτητας, η οποια απο ροζ θα βαφτει μαυρη). Το χρωμα ροζ, μετατραπηκε σε μαυρο

ΔΩΜΑΤΙΟ 101 Συμφωνα με τον Τζορτζ Οουελ ειναι δωμάτιο βασανιστηριων. Στο κομματι αυτο, για τον μπραντο η ροζα ειναι το νεαρο της ηλικίας, η στεναχωρια, η προδοσία(γνωριζομαστε απο τόσοι δα- τους γονεις που δεν εχουμε ζησει αρκετά). Καθε βραδυ η ροζα του (=απουσια του πατερα),θα τον πλησιάζει διχως να τον αφήνει σε ησυχια(θα συναντιομαστε στο ιδιο μπαρ μεχρι να πεθανει). Βεβαια, ο μπραντο προσπαθεί αλλα δεν μπορει να ξεφυγει απο οσα τον στοιχειωνουν και απο την στενοχωρια του. Απο την αλλη,η μαρσο παρακαλαει τη δικη της ροζα να μην την αφησει. Ουσιαστικα αυτη ειναι μια παράκληση στην παιδικοτητα της που την εγκαταλείπει χωρις να προλαβει να την ζησει οπως θα ήθελε(ροζα ροζα ροζα μην μαφηνεις ακομα ειναι τοσα μυστικα που δεν σου χω πει) Ολα τα χρόνια βεβαια αυτα που δεν θελει να εγκαταλείψει ηταν πολυ πολυ δυσκολα(οσα γραφτηκαν γραφτηκαν με αιμα) Στο βιντεοκλιπ ο μπραντο ειναι αυτος που πεθαίνει, αφήνεται στη Ρόζα του. Έπειτα ισως γιαυτο ερχεται η επαφη του με τα ναρκωτικα.

ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΤΗΑ ΜΑΡΣΟ Η Μαρσο ερχεται αντιμετωπη με την μικρη της ηλικια. Κακες συνηθειες, οπως το καπνισμα ειναι η αντιδραση της στην απουσία της μητερας της(ροζα καπνιζω ωστε να με μαλωσεις, αλλωστε μου χρωστάς να με μεγαλωσεις). Η παιδικη της ηλικια αρχικα ηταν κατι αγνο, που θα σφυρηλατουσε πανω της τα ονειρα της και τους στοχους της. Ετσι ομως οπως ήρθαν τα πραγματα, οι αναμνησεις της πονανε και τιποτα δεν εγινε οπως το περιμενε και το σχεδιαζε. Δεν θελει να θυμάται τιποτα απο παλια το οποίο την ποναει (αν πω rosa vamva πια θα ναι καταρα). Μεγαλωσε ομως, αφηνοντας πισω της τα προηγουμενα χρονια(η ροζα δεν ζει εδω πια-στο τελος τη νικησα) Στη συνεχεια, ο θυμος ισως την ώθησε σε μεθοδους λανθασμενες, ψαχνοντας απο καππυ εκδικηση. Εν τελη καταλαβε οτι επρεπε μονη της να προχωρησει αν και ήξερε οτι κατι τετοιο απαιτουσε μεγαλη δυναμη(εγω δεν ψάχνω εκδικηση πια τα βαρη στους ωμους μου πανω τα σηκωσα)- σε αντιθεση με τον μπραντο, που μαλλον δεν ηταν τοσο δυνατός και "πεθανε" στο δωματιο του πονου- το δωματιο 101 Οι δυο συλλαβες που η μαρσο δεν λεει πια: Προφανώς αναφερεται στη λεξη μαμα. Βεβαια, η ροζα, η παιδική της ηλικια και η χαμενη της αγνοτητα εχει επισης δυο συλλαβες. Στα δυο τελευταια κομματια τονιζεται συχνα ο άσχημος καιρος (παρε παλτο εξω βρεχει, δεν πηρα παλτο λησσομαναει τ'αγερι), το οποιο ειναι συνυφασμένο με την ασχημη ψυχολογικη κατασταση των πρωταγωνιστών.

Τελος, το φορεμα της μαρσο ειναι μαυρο(vamva). Απο κατω υπάρχει κοκκινο(rosa),οπως και η βενταλια της. Κατω απο τα "μαυρισμενα" της χρονια υπαρχει η αγνότητα, την οποια δυστυχως καλύψε το μαυρο της απουσιας

Credits: Ο φωτογράφος της τριλογίας.

[xartinovasileio]

1. Χαρτινο βασιλειο 2.αποψε βραδυ χορευουμε με τον κινδυνο 3. Ελα μαζι μας 4.μη φοβασαι 5.Σωσε με 6.μεχρι τον θανατο και λιγο παραπανω 7.στην ιδια μάχη 8. Μετα απο μας 9. Το σχισ��α 10. Δε ξερω αν μεγαλωσουμε ποτε τελικα 11.οσο και να απομακρυνομαστε μας γυριζει εδω 12. Η υστατη κραυγη της νιοτης μας 13.η εκδικηση των χαμενων ειναι παντα λιγο πριν την τελευταια στιγμη Δεν ειμαι τοσο σιγουρη για ολα τα περισσοτερα ερωτηματικα ειναι🤷🏼‍♀️

[fromgreecetoanarchy]

ΓΙΑΤΙ ΧΤΥΠΟΥΝ ΜΕ ΛΥΣΣΑ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ; (από Νίνα Γεωργιάδου) Οταν ο Βαυαρος μπουλης, Οθωνας, στεφθηκε βασιλιας μιας χωρας που αγνοουσε κι οι αγωνιστες της, οσοι ��ιχαν επιζησει, ζητιανευαν ή φυλακιζονταν, μαστορες και καλφαδες ηρθαν απ τις Κυκλαδες και την Ηπειρο, για να του χτισουν το παλατι.Πολλοι εγκατασταθηκαν σε μια περιοχη, που καθως ηταν... μακρια απ τα σκαρια των ανακτορων, ονομαστηκε Προαστιον. Μαζευτηκαν εκει και αγγειοπλαστες αφου το νταμαρι στον κοντινο λοφο (Στρεφη) εδινε και κοκκινοχωμα που στροβιλιζοταν στον τροχο κι εβγαζε πιθαρια.Η περιοχη βαφτιστηκε απ τον εργατοκοσμο Πιθαραδικα.

Οταν οι καλφαδες εχτισαν το Πανεπιστημιο, τα Πιθαραδικα γεμισαν σπουδαστες, καθηγητες, ποιητες, συγγραφεις, τυπογραφους και καθε λογης διανοουμενους.Τα αγγειοπλαστεια συνυπηρχαν πια με βιβλιοπωλεια, παντοπωλεια, μαναβικα και υφασματεμπορικα. Ηταν η εποχη που οι νεοι κυκλοφορουσαν με εισαγομενα λευκα καπελα . Οι φοιτητες της εποχης βιωναν τη βαυαρικη καταπιεση και θελησαν να εκφρασουν την αντιθεση τους στην εισαγωγη "ξενοφερτων" καπελων και στη στυλιζαρισμενη εμφανιση. Αντικατεστησαν λοιπον τα λευκα καπελα με ψαθακια απο τη Σιφνο, που ηταν απλα, φτηνα, ντοπιας παραγωγης και παρεπεμπαν στα καπελα που φορουσαν στην Ιταλια οι εξεγερμενοι του Γαριβαλδη. Ετσι, οι φοιτητες με τα ψαθακια, που σιχαθηκαν τη βαυαρικη αποικιοκρατια, ονομαστηκαν Γαριβαλδινοι και οι συντηρητικοι παλατιανοι των ασπρων καπελων, Αυστριακοι.Οι εισαγωγεις των λευκων καπελων ειδαν να μειωνονται τα κερδη και στις 11 Μαϊου 1859, που Γαριβαλδινοι, Αυστριακοι και ντροπαλαι δεσποσυναι εκαναν βολτες στο Πεδιον του Αρεως, εστειλαν υπαλληλους με ξεχαρβαλωμενα ψαθακια κι αλλα σε σχημα και μεγεθος περιπαικτικο, να κατατροπωσουν την αιτια του μειωμενου μπεζαχτα. Ετσι ξεκινησαν τα Σκιαδικα, που εξαπλωθηκαν στα γυρω Πιθαραδικα κι εμειναν στην ιστορια για τη βαρβαροτητα των χωροφυλακων αλλα και ως η πρωτη εξεγερση, που τρια χρονια μετα θα εστελνε τον Οθωνα απο κει που ηρθε.Αρχηγος της χωροφυλακης ηταν ο Κωσταντινος Δημητριαδης, που ειχε προσφατα απαρνηθει τη φουστανελα, ειχε εκλεγει βουλευτης με νοθεια και ειχε χοντρυνει τα μπαστουνια των χωροφυλακων σε ροπαλα, που πανω τους εγραφαν, " η ισχυς του νομου". Ο Εντμον Αμπου γραφει εκεινη την εποχη, "τους υφισταμενους του αρχηγου της χωροφυλακης, κανεις δεν θα ηθελε να τους συναντησει στη γωνια ενος δασους". Τοσο τρομο προκαλουσαν απο τοτε οι "προστασιας του πολιτη"Τα Σκιαδικα πνιγονται σε μια αγρια καταστολη.Τα Πιθαραδικα συνεχιζουν να πυκνοκατοικουνται και περιπου μια εικοσαετια μετα τα Σκιαδικα, ερχεται απο την Κονιτσα ο Βασιλειος Εξαρχος και ανοιγει ενα μεγαλο εμπορικο, με ολα τα καλα. Λαδια, κρασια και ηπειρωτικα τυρια, παστες ρεγγες και υφασματα. Η περιοχη γινεται διασημη χαρη στο μεγαλομπακαλικο, γωνια Θεμιστοκλεους και Σολωνος και παιρνει το ονομα του μεγαλομπακαλη. Το Προαστιον που εγινε Πιθαραδικο, ολοι το ξερουν τωρα ως Εξαρχεια.Φτανουμε στο ντροπιαστικο ελληνοτουρκικο πολεμο και η εξαρση του εθνικισμου ειναι τετοια, που συμπαρασυρει το φοιτητοκοσμο στα Ευαγγελικα.1901, Νοεμβρης. Στην περιοχη γυρω απ το Πανεπιστημιο και στα Εξαρχεια, πορειες, ξυλο, συλληψεις και νεκροι γιατι ο υπερεθνικισμος ειναι τυφλα και "βλεπει" στη μεταφραση του Ευαγγελιου στη δημοτικη, τον "σλαβικο κινδυνο"Τα Ευαγγελικα τελειωνουν, με 8 ή 11 νεκρους. Μεσα στη δινη των εξεγερσεων και του μεσοπολεμου γεννιουνται και μετακομιζουν στο μεταξυ ποιητες και οι συλλογες τους τυπωνονται στα τυπογραφεια των ΕξαρχείωνΣτη διαρκεια της Γερμανικης Κατοχης, το Χημειο στη Σολωνος φιλοξενει στα υπογεια του, ενα πολυτιμο ασυρματο. Η Εθνικη Αντισταση κανει τις ταρατσες, στα Εξαρχεια, προμαχωνες. Στην Μπλε Πολυκατοικια, που στεγαζονταν οι πρακτορες του Μιδα, ο ΕΛΑΣ εγκαθιστα βαρυ οπλισμο. Ειναι η ιδια πολυκατοικια στην οποια μετα εμειναν η Βεμπο, ο Αλεκος Σακελλαριοε, ο Δημητρης Μυρατ, ο Χορν. Στα Εξαρχεια παντα συνυπαρχει η εξεγερση με τη διανοησηΤο 1973 αλλη μια ταρατσα της περιοχης σφραγιζεται απο μισν εξεγερση. Η ταρατσα της Νομικης. Λιγους μηνες μετα, το Νοεμβρη του 1973 και λιγα στενα πιο κατω, η εξεγερση του Πολυτεχνειου σημαδευει ανεξιτηλα τη συγχρονη ιστορια. Παλι στα Εξαρχεια, στη Στουρναρη, ο φονιας Ντερτιλης σηκωνει το οπλο, σημαδευει και δολοφονει τον εικοσαχρονο φοιτητη Δημητρη Μυρογιαννη. Την Πρωτομαγια του 1976, η ανακοινωση για το χαμο του Παναγουλη στο συγκεντρωμενο πληθος στο Πεδιο τπυ Αρεως σημαινει συναγερμο. Ο κοσμος ανεβαινει προς τη Βουλη και δυναμεις καταστολης με αυρες, χτυπανε αγρια τους διαδηλωτες. Ολοι οι δρομοι των Εξαρχειων θολωνουν με καπνογονα και οι διαδηλωτες πνιγονται στα δακρυγονα. Στα ιδια στενα, το Νοεμβρη του 1985, στην επετειο του Πολυτεχνειου, ο αστυνομικος Μελιστας σηκωνει το οπλο και δολοφονει τον 15χρονο Καλτεζα. Οι δρομοι των Εξαρχειων φιλοξενουν για πολυ καιρο μαζικες διαδηλωσεις οργης. Το Δεκεμβρη του 2008, παλι στα Εξαρχεια, ο 15χρονος μαθητης Αλεξης Γρηγοροπουλος πεφτει νεκρος απο σφαιρα του "ειδικου φρουρου", Κορκονεα. Απο τοτε μεχρι σημερα, η συνοικια που εζησε τη φονικη βια των αστυνομικων και τον αδικο θανατο νεων ανθρωπων, διασχιζεται απο πρεζεμπορους που ποτε δεν συλλαμβανονται, διαπομπευεται απο δημοσιογραφισκους εντεταλμενης υπηρεσιας βοθροκαναλων και γινεται καταφυγιο κυνηγημενων ανθρωπων, προσφυγων, μεταναστων, εξεγερμενων γιατι ειναι μια συνοικια με ψηλο δεικτη αλληλεγγυης. Οι ηχοι στα Εξαρχεια ειναι ενα μιγμα απο συνθηματα σε πορειες, ποδοβολητα ΜΑΤατζηδων, μηχανες τυπογραφειων, απαγγελιες ποιηματων, την κιθαρα του Ασιμου και τραγουδια σε μαγέρικα. Ειναι τοσο το αδικο αιμα που εχουν πιει οι δρομοι αυτης της συνοικιας, ωστε σε οποια γωνια κι αν αφησεις ενα κοκκινο γαρυφαλλο, θα ναι στη μνημη...Τα Εξαρχεια ειναι η συγχρονη ιστορια αυτου του τοπου σε μια πολυτιμη συμπυκνωση. Ειναι το Καρτιε Λατεν της Αθηνας που επιμενει να βγαζει ποιητες, αλληλεγγυους, βιβλια, μουσικες κι εξεγερμενους. Η αγρια καταστολη και η διαπομπευση θελει τα Εξαρχεια ξεπουλημενα μπιτ παρα στους νεογιαπηδες, τους δρομους αποστειρωμενους απο το αδικο αιμα, την ιστορια του τοπου αποστειρωμενη απο την εξεγερση και ολους εμας με βαρια ιστορικη και κοινωνικη ανοια. https://www.youtube.com/watch?v=dU8R00jahY0

[mple-triantafyllo]

Αλλά στ' αληθεια, το σώμα στον ύπνο ματώνει, γιατί πιστεύει το μυαλό στα όνειρα και τα παραμύθια.

|VI. ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ/ Solmeister ft. Marseaux|

🖇️