#μεταφραστές

[justforbooks]

Λεωνίδας Χρηστάκης μπορεί να έφυγε από την ζωή στις 29 Απριλίου του 2009, στα 81 του, όμως ακόμη και σήμερα, 14 χρόνια αργότερα, το όνομά του εξακολουθεί να «παίζει» σε συζητήσεις και βεβαίως στον εκδοτικό χώρο.

Τι ήταν ο Λεωνίδας Χρηστάκης; Βασικά ένας «έντυπος» διακινητής πληροφοριών ήταν, που θα κρατούσε, γερά, από τις μέρες του ’50, έως και λίγο πριν από το τέλος της ζωής του. Αντιγράφω κάτι από ένα παλιό βιογραφικό του, έτσι όπως εκείνο είχε αποτυπωθεί στο βιβλίο του «Χάος και Κουλτούρα» [Απόπειρα, 1983]:

«Από πατέρα Κωνσταντινουπολίτη και μητέρα Πόντια, ο Λεωνίδας Χρηστάκης είναι ο πρώτος που κυκλοφόρησε με μούσι, στην Αθήνα, πριν ακόμη και από τον υπαρξιστή Σίμο, στα τέλη του 1951. Ο πρώτος που μήνυσε για “διατάραξη οικιακής γαλήνης” την Αμερικανική Υπηρεσία Πληροφοριών, επειδή του έστελνε τα διάφορα προπαγανδιστικά έντυπά της, παρά τις επανειλημμένες τηλεφωνικές του διαμαρτυρίες. Ο πρώτος που δικάστηκε 26 φορές για ποινικά και αστικά αδικήματα και που αθωώθηκε τις 25 (μερικές από τις κατηγορίες: δυσφήμιση, αυτοδικία, υπεξαίρεση ευτελούς αξίας, καταδολίευση, αδικήματα δια του Τύπου, εγκωμίαση εγκλημάτων, άσεμνα δημοσιεύματα, σύσταση και συμμετοχή σε τρομοκρατική ομάδα κ.ά.). Απ’ τους πρώτους που άλλαξε μέσα σε 30 χρόνια –για λόγους οικονομικούς– 26 σπίτια. Αλλά δεν είναι ο πρώτος που μπήκε μια φορά στη φυλακή για χρέη (1970) και μια φορά στη φυλακή για τρομοκρατία... (1980). Το 1942 φοίτησε για μερικά χρόνια στη Σχολή Καλών Τεχνών, πήρε υποτροφία, στη Σουηδία, ζωγραφικής, για εφηρμοσμένες γραφικές τέχνες. Νέος ήταν μέλος της ΕΠΟΝ και λίγο μεγαλύτερος εργάστηκε 1947-49 στο κλιμάκιο της πρώην βασίλισσας Φρειδερίκης, που συγκέντρωνε παιδιά για να γλυτώσουν απ’ το παιδομάζωμ��. (...)».Ο Χρηστάκης ήταν μέσα σ’ όλα. Στα δικά του «όλα». Χωρίς σαφές ιδεολογικό περίγραμμα, αλλά με πιο σαφείς αναφορές (Guy Debord, Norman Spinrad, Edgar Morin, Jason Xenakis, Norbert Wiener, Carlos Marighella κ.ά.), ανακάτεψε στα βιβλία του την άμμο της θάλασσας.

Ορισμένοι τον θεωρούσαν προχειρογράφο – και ήταν. Από ανάγκη, που κατέληξε σε πεποίθηση. Ο Χρηστάκης μετέφερε πληροφορίες μ’ έναν τρόπο κυβερνητικό, πολύ πριν μας ενώσει το διαδίκτυο. Εξάλλου πολλά γραφτά του είχαν ένα ρευστό, δυναμικό χαρακτήρα, αφού ο ίδιος τα αναμόρφωνε από έκδοση σε έκδοση, από έντυπο σε έντυπο. Τα θέματα που επέλεγε ν’ ασχοληθεί είχαν σημασία, και όχι τόσο η μέθοδος που ακολουθούσε στην ανάδειξή τους.

Πολλές φορές ήταν σύντομος, στα όρια της βιασύνης, σίγουρα οξυδερκής και οπωσδήποτε εφαρμόσιμος. Επίσης δεν ανακατευόταν σε ξένα χωράφια. Ο κανόνας ήταν αυτός. Δεν το ’παιζε φιλόσοφος, ιστορικός, κοινωνιολόγος, κριτικός της Τέχνης ή του Λόγου, τρώγοντας το ψωμί άλλων. Τα ’γραφε και ο ίδιος, για να μην έχουν οι διάφοροι να λένε: «ακόμη μία φορά διευκρινίζω ότι η εργασία μου αυτή δεν είναι ιστορική...» και άλλα τέτοια.

«Η Ιστορία της Αλητείας» [Κατσάνος, 1990] μάλλον ήταν το πιο επιτυχημένο βιβλίο του, αφού έκανε τουλάχιστον πέντε εκδόσεις (επίσης σε Στύγα, Δελφίνι και Γόρδιος). Αλλά και «Η Δυστυχία του να Είσαι Μαλάκας» [Κάκτος, 1984 και Ideo-Tsepi, 1985] ή «Οι Δικοί μας Άγιοι» [Χάος και Κουλτούρα, 1998] διαβάστηκαν επίσης στο χώρο.

Ως εκδότης τύπωσε βιβλία που τον ενδιέφεραν –όπως το κλασικό «Χίππηδες Και Κυνικοί» του Τζέησον Ξενάκη [Ελεύθερη Βιβλιοθήκη Panderma, 1976], που έχει κάνει κάμποσες εκδόσεις–, αν και, συχνά, κακόπεφτε στις μεταφράσεις (στους μεταφραστές δηλαδή). Θυμάμαι, εδώ, το εξαιρετικό «Τα Παρασκήνια Των Μουσικών της Ροκ» του Αυστραλού Clem Gorman [Ideo-Tsepi, 1985], εκεί όπου ακόμη και το όνομα του συγγραφέα ήταν τυπωμένο λάθος στο εξώφυλλο!

Οι μονογραφίες του επίσης είχαν ενδιαφέρον –πολλαπλάσιο στην προ-ίντερνετ εποχή–, όπως και οι επιμέλειές του. Από τις πρώτες θα ξεχώριζα το «Γιώργος Μακρής» [Χάος και Κουλτούρα, 1992] και από τις δεύτερες το «Προνώπιον Τέμενος και άλλα κείμενα» για τον σκηνοθέτη του underground Gregory Markopoulos [Δελφίνι, 1993]. Και φυσικά ποιος μπορεί να ξεχάσει τα περιοδικά του: τον «Κούρο», το “Panderma”, το «Ιδεοδρόμιο» και τόσα άλλα.

Ο Λεωνίδας Χρηστάκης εμβόλισε, ως γνωστόν, ποικίλα καλλιτεχνικά πεδία. Ίσως, δε, μία από τις λιγότερο διαδεδομένες περσόνες του να ήταν εκείνη τού performer-απαγγελτή.

Τον θυμάμαι –πρέπει να ήταν 1995, στο Καφέ Παράσταση, στα Εξάρχεια– σε μια σπάνια συνύπαρξή του με τον Σάκη Παπαδημητρίου στο πιάνο. Πώς λέμε «τζαζ + ποίηση»; Κάπως έτσι. Ή, μάλλον, ακριβώς έτσι. Ο Χρηστάκης είχε διδαχθεί την «σχιζοφωνητική» εκφορά του λόγου, όταν άκουσε για πρώτη φορά γάλλους ποιητές και μουσικούς να απαγγέλλουν με τρόπο ανάλογο, στις όχθες του Σηκουάνα το 1963 (έτσι έλεγε). Και ευτυχώς, είχε την πρόνοια να ηχογραφήσει τον «τρόπο» του σ’ ένα CD, υπό τον τίτλο «Σχιζοφωνητικά», το οποίο θα μοιραζόταν με το τεύχος #2 του περιοδικού “Heteron 1/2” τον Οκτώβριο του 2006.

Μετά το θάνατό του το όνομα «Λεωνίδας Χρηστάκης» (η περσόνα και το έργο του),  μυθοποιήθηκε, όπως συχνά συμβαίνει. Όχι από τους πολλούς (δεν απευθυνόταν ποτέ στους πολλούς ο Χρηστάκης), αλλά από ανθρώπους του χώρου. Η μυθοποίηση, όμως, έχει και τα καλά της – δεν είναι μόνον ένα ξεστράτισμα από την πραγματικότητα, μια παρανόηση ή μια ψευδαίσθηση. Δίνει τροφή κάποιες φορές και για νέες εκδόσεις, ταινίες, εκθέσεις, αφιερώματα κ.λπ,. μέσα από τα οποία μπορεί να προκύψει ένας νέος διάλογος, ώστε να εξαχθούν καινούρια συμπεράσματα. Όταν κάτι ξεφεύγει από τα όρια της συζήτησης και μετατρέπεται σε μετρήσιμο έργο, αποκτά αυτομάτως (κι) άλλη σημασία.

Έτσι λοιπόν, και μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο της επαναφοράς του έργου τού Λεωνίδα Χρηστάκη στην καθημερινότητα, εντάσσεται και η τελευταία επανέκδοση ενός καταργημένου από 30ετίας βιβλίου του, που έχει τίτλο «Ο Κύριος Αθήναι». Ένα βιβλίο που είχε κυκλοφορήσει για πρώτη φορά από τις εκδόσεις Δελφίνι, το 1992 και που επανατυπώνουν, τώρ��, με νέο εξώφυλλο, οι εκδόσεις Opportuna από την Πάτρα.

Ο Λεωνίδας Χρηστάκης, ενόσω ζούσε, ζητούσε συχνά τις αποσύρσεις βιβλίων του. Έτσι, είχε αποσύρει ο ίδιος τα «Η Δυστυχία του να είσαι μαλάκας» [Κάκτος, 1984 / Ideo-Tsepi, 1985], «Από το φέρετρο του Σεφέρη... στο 1984 του Όργουελ» [Γαβριηλίδης, 1989], «Monsieur Macedoine / o κύριος Μακεδόνας» [Δελφίνι, 1994] και βεβαίως το «Ο Κύριος Αθήναι» [Δελφίνι, 1992].

Γιατί το έκανε αυτό; Ίσως, γιατί φοβόταν τις συνέπειες εκείνων που έγραφε. Κυρίως μετά το ’90 αυ��ό, όταν ο ίδιος είχε μεγαλώσει πια (άρα είχαν περιοριστεί και οι αντοχές, για συμπεριφορές τύπου… Ταρζάν) και τα πράγματα άρχιζαν κι εκείνα να αγριεύουν, μετά την εξάπλωση του ίντερνετ – αφού το να γράφεις δημοσίως τη γνώμη σου, δίχως υπολογισμούς, ζυγιζόταν, πλέον, από πολλούς και παντοιοτρόπως. Συν το γεγονός πως ο ίδιος δεν ήθελε να εκτίθεται ανάμεσα σε ομοτέχνους του, ως συγγραφέας, έχοντας έναν λόγο, για πολλούς απ’ αυτούς, πολεμικό (το είχε πει και ο ίδιος αυτό).

Το βιβλίο «Ο Κύριος Αθήναι» έχει μια ιδιαιτερότητα – αν και όχι για τον ίδιο τον Χρηστάκη, αφού τέτοιου τύπου βιβλίο είχε ξαναγράψει («Η Δυστυχία του να είσαι μαλάκας»). Η ιδιαιτερότητά του είναι ότι αποτελεί «προφορική ιστορία». Είναι, βεβαίως, και αυτοβιογραφικό ταυτόχρονα, αφού έχει να κάνει με την ιστορία της ζωής τού συγγραφέα, όλων εκείνων που έζησε και είδε, μα και όσων άκουσε, χωρίς να δει (όλων όσων έφθασαν στ’ αυτιά του δηλαδή). Και υπό αυτή την έννοια, εδώ, ακόμη και το... κουτσομπολιό είναι μέσα στο παιγνίδι.

Πάντως είναι σαν να κάθεσαι μπροστά από ένα μικρόφωνο (στην προκειμένη περίπτωση το υποτιθέμενο μικρόφωνο το έχει τοποθετήσει μπροστά του ο ίδιος ο Χρηστάκης και όχι κάποιος δημοσιογράφος) και ν’ αρχίζεις να μιλάς, για όλους και για όλα, δίχως χαλινάρι. Για τον εαυτό σου βεβαίως, μα και για όσους και όσες συναναστράφηκες στην πορεία της ζωής σου. Και επίσης να μιλάς χαοτικά. Χωρίς γραμμικότητα, πολλές φορές σε στυλ ό,τι-θυμάμαι-χαίρομαι, πηδώντας από το ένα θέμα στο άλλο, σαν τα άγρια cut στο σινεμά-ντιρέκτ.

Έτσι, τα μπρος-πίσω στο χρόνο είναι συνεχή και βεβαίως οι αναφορές στα πρόσωπα, που είναι άπειρα (τα πρόσωπα), πάνε κι έρχονται (το ξαναλέμε), αλλά ευτυχώς υπάρχει στο τέλος του βιβλίου το πολύ καλό «ευρετήριο», που σου λύνει, κατά μίαν έννοια, τα χέρια.

Τέλος, σε όλα αυτά τα εισαγωγικά, να προσθέσουμε και τούτο. Ο Λεωνίδας Χρηστάκης, που υιοθετεί το ψευδώνυμο Λεό Κρηστ και αφηγείται σε τρίτο πρόσωπο, παρουσιάζεται εδώ (και) κάπως σαν ένας χρονικογράφος μιας εποχής, που εκτείνεται από τ��ν δεκαετία του ’40 έως και τα πρώτα χρόνια του ’90 (μισός αιώνας δηλαδή) ή ακόμη και σαν ένας παράξενος αθηναιογράφος ενός παράλληλου κόσμου, που κινιόταν παραπλεύρως της κοινωνίας και όχι, αναγκαστικά, εκτός αυτής.

Το βιβλίο «Ο Κύριος Αθήναι» του Λεωνίδα Χρηστάκη άξιζε και έπρεπε να επανεκδοθεί 30+ χρόνια αργότερα, γιατί είναι χρήσιμο. Και τα χρήσιμα βιβλία πρέπει να υπάρχουν στα βιβλιοπωλεία και όχι να τα ψάχνεις με το πυροφάνι.

Θα πρέπει, όμως, να ξέρουν οι φίλοι του Χρηστάκη, οι παλιοί και οι νέοι «Εξαρχειώτες», πως δεν θα βρουν τα πάντα εδώ μέσα. Δεν θα μάθουν πολλά πράγματα για τα περιοδικά του Χρηστάκη, τον «Κούρο» και των δύο εποχών, το “Panderma”, το «Άλλο στην Τέχνη», και βεβαίως δεν θα μάθουν τίποτα για ορισμένα περιοδικά και εφημερίδες του, που δεν μνημονεύονται καν εδώ, όπως το «Διάλειμα» (έτσι ήταν γραμμένο, με ένα «μ»), το «Τέχνη στην Αθήνα», την «Κρεβατίνα», το «Διάβασε για να Διαβάσεις» και άλλα διάφορα. (Μπορεί να τα είχε ξεχάσει ακόμη και ο ίδιος ο Χρηστάκης αυτά, όταν έγραφε / μάζευε τα κείμενα για το «Ο Κύριος Αθήναι»).

Δεν θα μάθει, περαιτέρω, ο αναγνώστης τίποτα για τη σχέση του Χρηστάκη με το μιούζικαλ “Hair”, δεν θα δει πουθενά το όνομα της Μαρίας Μήτσορα (που πρωτοεμφανίστηκε σε «Κούρο») και του κομικογράφου Ηλία Πολίτη, δεν θα πληροφορηθεί για το «Κέντρο Πειραματικών Κειμένων & Ανακοινώσεων», δεν θα πληροφορηθεί για το νόημα της στήλης «Τελευταίες Ειδήσεις που μοιάζουν με διαφήμιση (άλλως Αφυπνηστάριουμ)» από το «Ιδεοδρόμιο» δεν θα μάθει σχεδόν τίποτα και για τις Εκδόσεις της μη Άμεσης Επανάστασης, ενώ ανάμεσα σε πολλά άλλα δεν θα μάθει και από πού προέκυψε ο τίτλος και το λογότυπο του περιοδικού “Panderma”.

Η λέξη, έλεγε ο Χρηστάκης, σήμαινε «παντός τέρμα ή παντός δέρμα» –τρέχα γύρευε δηλαδή–, αλλά στην πράξη ήταν «δάνειο» από ένα ελβετικό καλλιτεχνικό περιοδικό (με το ίδιο λογότυπο και τίτλο), που τύπωνε στη Βασιλεία της Ελβετίας ο ουγγροελβετός έμπορος έργων τέχνης, συλλέκτης και συγγραφέας Carl Laszlo, ήδη από τα τέλη του ’50. Θα τυπώνονταν 13 νούμερα (ελβετικού “Panderma”) ανάμεσα στα χρόνια 1958-1977.

Επίσης ο αναγνώστης θα πρέπει να ξέρει πως το βιβλίο δεν είναι Αγία Γραφή και πως έχει πολλά λάθη. Πάρα πολλά. Άρα απαιτεί πολύ προσεκτικό διάβασμα, που θα είναι αποδοτικό (το διάβασμα) αναλόγως της εμπειρίας που θα διαθέτει ή όχι ο αναγνώστης σε σχέση μ’ αυτά τα θέματα. Υπάρχουν λάθη λοιπόν, εδώ, όλων των ειδών, από σοβαρά δηλαδή έως λιγότερο σοβαρά, αλλά πάντως λάθη. Μερικά δε είναι και χαζά...

Δεν γίνεται, ας πούμε, να γράφεις ��ια δίσκους 75 στροφών(!) και όχι για 78 στροφών. Δεν γίνεται τον Μήτσο Παπανικολάου να τον γράφεις αλλού «Μήτσο» και αλλού «Ν. Παπανικολάου». Εντάξει, το να μην ξέρεις πως ο Boris Vian έπαιζε τρομπέτα και όχι σαξόφωνο δεν είναι... εγκληματικό, αλλά είναι λάθος. Όπως λάθος είναι να χρεώνεις στον Ροβήρο Μανθούλη «Το Ξυπόλητο Τάγμα», ενώ αυτό ανήκει στον Γκρεγκ Τάλλας, όπως είναι λάθος να λες πως «ποιήματα του Φερλιγκέττι πρωτοδημοσιεύτηκαν στην Ελλάδα στο έβδομο τεύχος του περιοδικού Panderma το 1973», όταν το ποίημα του Lawrence Ferlinghetti «Αυτός» είχε δημοσιευθεί στον «Διάλογο», τον Φλεβάρη του 1971, σε μετάφραση Ιουλίας Ραλλίδη. (Αλλά αφού ο Χρηστάκης επέστρεφε τους «Διαλόγους» στην αμερικανική πρεσβεία, χωρίς να τους ανοίξει, ήταν λογικό να μην το ξέρει...).

Τα λάθη είναι πολύ περισσότερα, φυσικά και δεν είναι μόνον αυτά. Είναι κάποιες δεκάδες... Σιτσιλιάνος αντί του σωστού Σισιλιάνος (ο συνθέτης), Δημήτρης Λευκαδίτης αντί του σωστού Δημήτρης Λευκορείτης (ο ποιητής), το υπερλεξιστικό σονέτο «ΒΑΟ, ΓΑΟ, ΔΑΟ!» του Ναπολέοντος Λαπαθιώτη αποδίδεται στον Κώστα Καρυωτάκη κ.λπ.

Τα λάθη στα βιβλία του Χρηστάκη ήταν βασικό συστατικό της αντίληψής του για το γράψιμο. Ένα γράψιμο κάπως αυτόματο, με την αίσθηση του προφορικού λόγου, ανεπιτήδευτο, πηγαίο, με πολλά στοιχεία προχειρότητας, χωρίς αρχείο, ή με λίαν περιορισμένη χρήση του (καθότι ο άνθρωπος άλλαζε σπίτια συνέχεια και πράγματα χάνονταν από μετακόμιση σε μετακόμιση, ενώ για λόγους βιοποριστικούς πουλούσε, κατά καιρούς, και υλικό). Είχε χάρισμα στη γραφή ο Χρηστάκης, δεν ήταν τυχαίος, αλλά επέμενε, εκ των πραγμάτων, στον δικό του τρόπο, στη δική του «μέθοδο».

Ο ίδιος έλεγε ότι είναι «ντοκουμενταρίστας, δηλαδή κάποιος που ξέρει και κολλάει ορισμένα πράγματα και βγάζει ένα βιβλίο». Επίσης ο ίδιος έλεγε πως «στα βιβλία μου δεν υπάρχει ποιότητα. Υπάρχει ένας τσελεμεντές, παίρνω δηλαδή λίγα ψήγματα από εδώ κι εκεί και φτιάχνω χρυσό. Η πολλή χρήση της γραφής μού έδωσε ένα ύφος, αλλά δεν υπάρχει ποιότητα στη γραφή (μου)» (από συνέντευξη του Χρηστάκη, στην Λίλυ Εξαρχοπούλου, στο περιοδικό «Ε», το 1996).

Δεν ξέρω τι νόημα έδινε στη λέξη «ποιότητα», σε σχέση με τη γραφή, ο Χρηστάκης. Αλλά η λογοτεχνική «ποιότητα» ποτέ δεν ήταν, ούτε είναι, απαραίτητη γι’ αυτό το είδος της δημοσιογραφίας και της συγγραφής που ασκούσε. Τα μόνα απαραίτητα είναι τα «καλά ελληνικά» (ο Χρηστάκης έγραφε πολύ καλά) και το να ξέρεις για τι ακριβώς μιλάς (ο Χρηστάκης ήξερε πολύ καλά, όπως είπαμε, το χώρο των εκδόσεων και των εικαστικών), αντιλαμβανόμενος, συγχρόνως, τα όρια εκείνων που γράφεις. Σ’ αυτό το τελευταίο υπήρχε συχνά ένα θέμα με τα γραφόμενά του, αλλά ok…

Το βιβλίο «Ο Κύριος Αθήναι» του Λεωνίδα Χρηστάκη, στις εκδόσεις Opportuna κρίνεται ως σημαντικό. Εγώ έμαθα πράγματα. Τώρα. Με την παρούσα ανάγνωση. Ή μάλλον, για να είμαι ακριβής πρόσεξα πράγματα, που δεν τα είχα προσέξει όταν το είχα διαβάσει, παλιότερα, στις εκδόσεις Δελφίνι. Δεν τους είχα δώσει την πρέπουσα σημασία, γιατί τότε δεν μπορούσα να εκτιμήσω την αξία τους. Τώρα εκτιμώ την αναφορά του Χρηστάκη στην Μαρίκα Παλαίστη ας πούμε (και όχι... Παλαιστή, όπως την γράφει), γιατί, στο μεσοδιάστημα, έτυχε να διαβάσω για την περίπτωσή της.

Η γνώμη μου είναι πως δεν θα υπάρξει αναγνώστης, όποιου επιπέδου και όποιας οικειότητας με τα θέματα που πραγματεύεται εδώ ο Λεωνίδας Χρηστάκης, που δεν θα μάθει κάτι, διαβάζοντας το «Ο Κύριος Αθήναι» (αν και σχεδόν όλοι θα μάθουν πολλά). Και αυτό είναι ό,τι πιο σημαντικό μπορώ να πω για τούτο το βιβλίο.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[xionisgr]

ISBN:978-960-16-8092-7 Συγγραφέας: Camilleri Andrea Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σελίδες: 342 Ημερομηνία Έκδοσης: 2019-02-01 Διαστάσεις: 17x12 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN:978-960-16-8092-7 Συγγραφέας: Camilleri Andrea Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σελίδες: 342 Ημερομηνία Έκδοσης: 2019-02-01 Διαστάσεις: 17x12 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[konmarkimageswords]

Ο ΘΕΟΣ ΦΤΑΙΕΙ, ΠΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΣΟ ΩΡΑΙΟ: Αλληγορίες από τον Καζαντζάκη

Μια περιπλάνηση στο σύμπαν του Νίκου Καζαντζάκη, ένα μωσαϊκό από 259 αλληγορίες σπαρμένες σε ολόκληρο το έργο του: στα μυθιστορήματα, στα ταξιδιωτικά, ακόμη και στην αλληλογραφία του. Το απόσταγμα της σοφίας του κορυφαίου συγγραφέα, αντλημένο από τους μοναχούς του Αγίου Όρους, την εβραϊκή παράδοση, το Ταό, το ζεν, την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, τον λαό της Κρήτης, την Ιστορία της Νεότερης Ελλάδας, αλλά και από την παγκόσμια Ιστορία.

[epestrefe]

Πώς διασχίζουν οι λέξεις τον χώρο και τον χρόνο; Ένα συναρπαστικό ταξίδι στη ζωή του βιβλίου

Μια περιπλάνηση με στάσεις στα πεδία των μαχών του Αλέξανδρου και στη Βίλα των Παπύρων, στα ανάκτορα της Κλεοπάτρας και στον τόπο δολοφονίας της Υπατίας, στις βιβλιοθήκες και στα εργαστήρια αντι��ραφής χειρογράφων, στις πυρές όπου κάηκαν απαγορευμένοι κώδικες και στα γκουλάγκ, στη βιβλιοθήκη του Σαράγεβο και στον υπόγειο λαβύρινθο της Οξφόρδης το έτος 2000. Ένα νήμα που ενώνει τους κλασικούς με τον σύγχρονο κόσμο…

Μια συλλογική περιπέτεια με ήρωες χιλιάδες πρόσωπα, τα οποία συνέβαλαν στη δημιουργία και την προστασία των βιβλίων: αφηγήτριες, γραφείς, εικονογράφοι, μεταφραστές, πλανόδιοι πωλητές, δασκάλες, λόγιοι, κατάσκοποι, εξεγερμένοι, μοναχές, σκλάβοι, τυχοδιώκτριες… αναγνώστες σε κορυφές βουνών και δίπλα στη θάλασσα, στις πρωτεύουσες που σφύζουν από ζωή και σε απομακρυσμένους θύλακες όπου βρίσκει καταφύγιο η γνώση σε χαοτικούς καιρούς. Οι απλοί άνθρωποι, τα ονόματα των οποίων δεν καταγράφει η Ιστορία, είναι οι πρωταγωνιστές αυτού του βιβλίου.

ΚΡΑΤΙΚΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΔΟΚΙΜΙΟΥ 2020 (ΙΣΠΑΝΙΑ)

Πηγή:https://akybernitespoliteies.org/shop/dokimio/papyros-i-peripeteia-tou-vivliou-apo-tin-archaiotita-mechri-simera

[translation2023]

μεταφραση υπηρεσίες σε μια σειρά βιομηχανιών στο Ηνωμένο Βασίλειο

Κάθε περιοχή σε όλο τον κόσμο έχει τη δική της μητρική γλώσσα και κάθε περιοχή έχει διαφορετικές διαλέκτους που πρέπει να γίνουν κατανοητές για να υπάρχει σαφής επικοινωνία με το κοινό σας. Το Speakt κατανοεί την πολυπλοκότητα των γλωσσικών μεταφραση και αυτός είναι ο λόγος που κρατάμε τους μεταφραστές μας στο υψηλότερο επίπεδο ώστε να παράγουν μεταφράσεις χωρίς σφάλματα και φυσικά ηχητικά σε κάθε έργο που αναλαμβάνουμε.

Μπορείτε να είστε βέβαιοι ότι τα έργα σας θα ολοκληρωθούν από την ομάδα ειδικών μεταφραστών μας που έχουν γνώση σχετικά με τις συγκεκριμένες ανάγκες του κλάδου σας. Αυτό σημαίνει ότι οι μεταφραση σας θα περιέχουν ζωτικής σημασίας λεπτομέρειες για να κάνουν την επικοινωνία σας να ακούγεται φυσική για το κοινό σας, ενώ παράλληλα θα παρέχουν επαγγελματικές μεταφράσεις μεταξύ των γλωσσών.

Η Speakt είναι ένας ταχέως αναπτυσσόμενος πάροχος διαδικτυακών μεταφραση με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο. Είμαστε σε θέση να παρέχουμε υψηλής ποιότητας επαγγελματικές ανθρώπινες μεταφράσεις για περισσότερες από 35 γλώσσες και πάνω από 2.000 ζεύγη γλωσσών. Με τα χρόνια, καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια τεχνολογική πλατφόρμα και μια εξαιρετικά φιλική προς το χρήστη διεπαφή που μας έχει τοποθετήσει μεταξύ των κορυφαίων παρόχων πύλης λύσεων γλώσσας σε όλο τον κόσμο.

https://speakt.com/

[translationservice2022]

Το Speakt είναι ένα ταχέως αναπτυσσόμενο διαδικτυακό μεταφραση γραφείο

Η Speakt είναι ένας ταχέως αναπτυσσόμενος διαδικτυακός πάροχος μεταφραση με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο. Είμαστε σε θέση να παρέχουμε υψηλής ποιότητας επαγγελματικές ανθρώπινες μεταφράσεις για περισσότερες από 35 γλώσσες και πάνω από 2000 ζεύγη γλωσσών. Με τα χρόνια, κατασκευάσαμε με επιτυχία μια τεχνολογική πλατφόρμα με μια εξαιρετικά φιλική προς το χρήστη διεπαφή που μας έχει τοποθετήσει μεταξύ των κορυφαίων παρόχων πύλης γλωσσικών λύσεων σε όλο τον κόσμο.

Οι επιχειρηματικές αξίες και η ηθική αποτελούν τη ραχοκοκαλιά των υπηρεσιών υψηλής ποιότητας σε όλα τα επίπεδα για τους πελάτες μας. Είμαστε υπερήφανοι για τη δουλειά μας και αγαπάμε βαθιά την τέχνη της μεταφραση, καθώς πιστεύουμε ακράδαντα ότι το περιεχόμενο που μεταφράζεται επαγγελματικά και απρόσκοπτα είναι ο απόλυτος τρόπος επικοινωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο.

Αν έχετε ψάξει για μια ηλεκτρονική υπηρεσία μεταφραση, τότε ξέρετε ότι δεν είναι δύσκολο να βρείτε μια λύση στο Διαδίκτυο. Ωστόσο, ενώ υπάρχουν πολλοί επαγγελματίες μεταφραστές, Είμαστε εδώ για να υποστηρίξουμε την επιχείρησή σας και δεσμευόμαστε να σας παρέχουμε απαράμιλλη ταχύτητα, ακρίβεια και ποιότητα για όλες τις διαδικτυακές σας παραγγελίες μετάφρασης.

https://speakt.com/

[astratv]

Εξηγήσεις Τασούλα: Άστοχη και αχρείαστη η ομιλία μαχητή του Αζόφ – Η εταιρεία και οι μεταφραστές

Εξηγήσεις Τασούλα: Άστοχη και αχρείαστη η ομιλία μαχητή του Αζόφ – Η εταιρεία και οι μεταφραστές

Ο πρόεδρος της Βουλής Κώστας Τασούλας ζήτησε από όλους να μείνουν «στη μεγάλη εικόνα» της ομιλίας Ζελένσκι Πριν από λίγο ο πρόεδρος της Βουλής μίλησε σε δημοσιογράφους στη Βουλή και προσπάθησε να εξηγήσει τι ακριβώς συνέβη νωρίτερα στη Βουλή χαρακτηρίζοντας «αχρείαστη και άστοχη» την εμφάνισή και ομιλία στη Βουλή των δύο ουκρανών στρατιωτών, ο ένας εκ των οποίων ανήκε στο νεοναζιστικό τάγμα…

[amadryades]

What I read in November

Anton Chekhov, the Fit

Mathias Énard, Tell them of Battles, Kings and Elephants (tr. in greek)

Currently reading: Πολίτες της Βαβυλωνίας: Οι Μεταφραστές και ο Λόγος τους, Μαρία Παπαδήμα (επιμ.)

Virginia Woolf, to the Lighthouse (reread just because)

[justforbooks]

Κατερίνα Σχινά: «Η μετάφραση δεν είναι το φτωχό, εφήμερο αντίγραφο του πρωτοτύπου»

Ο Τζορτζ Στάινερ, ένας από τους θεωρητικούς που αφιέρωσε μεγάλο μέρος των κειμένων του στο έργο της μετάφρασης, δεν σταμάτησε ποτέ να επαναλαμβάνει ότι πρόκειται για μια τέχνη υψηλή, ικανή να φέρει τον μεταφραστή στο βάθρο που ο ίδιος φρόντισε να στήσει γι’ αυτούς τους ντελικάτους μάστορες της γλώσσας. Πρόκειται για ένα, αν όχι θεάρεστο, αναμφίβολα δύσκολο έργο, το οποίο θέτει ως προϋπόθεση τη γλωσσική επάρκεια, αντίληψη και ευαισθησία του «τεχνίτη» που καλείται να το φέρει εις πέρας. Συν τοις άλλοις, απαιτεί άπειρες εργατοώρες που δύσκολα αμείβονται, ειδικά όταν πρέπει να υπάρξει το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Στη χώρα μας είχαμε φέτος την τύχη να διαβάσουμε μια σειρά από εξαιρετικά έργα, τα οποία δεν θα είχαμε απολαύσει αν δεν είχαν αποδοθεί στα ελληνικά από ικανούς μεταφραστές, των οποίων το όνομα τις περισσότερες φορές είναι συνδεδεμένο με αυτό κορυφαίων συγγραφέων. Ειδικά το όνομα της Κατερίνας Σχινά, το έργο της οποίας είναι συνυφασμένο με μια μακρά και βραβευμένη πορεία στον χώρο της μετάφρασης, το 2022 μας χάρισε μια σειρά από ξεχωριστά βιβλία όπως η πολυσυζητημένη Εμμονή της Αντόνια Μπάιατ (Πόλις), οι Άλλες Ζωές του περσινού Νομπελίστα Αμπντουλραζάκ Γκούρνα (Ψυχογιό), το βραβευμένο με Πούλιτζερ Τζακ της Μέριλιν Ρόμπινσον και η Ελίζαμπεθ Φιντς του Τζούλιαν Μπαρνς (και τα δύο από το Μεταίχμιο), η Απολογία ενός αργόσχολου του σπουδαίου Ρόμπερντ Λιούις Στίβενσον και η Τεμπελιά ως πραγματική ιστορία του ανθρώπου του Καζιμίρ Μαλέβιτς, κορυφαίου εκπροσώπου του σουπρεματισμού (και τα δυο κείμενα σε έναν τόμο από τον Ποταμό), η «Ουτοπία τοκογλύφων και άλλα δοκίμια» του Γκίλμπερτ Κιθ Τσέστερτον (Κίχλη), η βιογραφία Εύα Πάλμερ-Σικελιανού της Αρτέμιδας Λεοντή (Πατάκη), το Βράδυ στο Παράδεισο της αξέχαστης Λουσία Μπερλίν (Στερέωμα) και το Πρόσωπο από Πέτρα του Αφροαμερικανού δημοσιογράφου, συγγραφέα και ακτιβιστή Γουίλιαμ Γκάρντνερ Σμιθ από τις ίδιες εκδόσεις.

Για μια κορυφαία τεχνίτρια του λόγου όπως η Κατερίνα Σχινά, η οποία ξέρει από λεκτικές και άλλου είδους χειροτεχνίες ‒είναι, άλλωστε, συγγραφέας του βιβλίου Καλή και Ανάποδη - Ο πολιτισμός του πλεκτού (Κίχλη)‒, μια τόσο παραγωγική χρονιά δεν είναι σπάνια σε μια πορεία που μας έχει χαρίσει μεταφραστικά δώρα. Υπάρχουν, ωστόσο, και βιβλία που η ίδια δεν έχει μεταφράσει, αν και θα το ήθελε πολύ, όπως «ποιητές του δέκατου ένατου αιώνα, Μπάιρον, Κόλεριτζ, Ουέντσγουορθ», και, πάνω απ’ όλα, τον «αγαπητό, παρακμιακό», όπως χαρακτηριστικά τον αποκαλεί, «Άλτζερνον Τσαρλς Σουίνμπερν ‒ όχι βέβαια την κατά Έλιοτ “βροντώδη κραυγή των επιθέτων, την ξεροκέφαλη ορμητικότητα των απείθαρχων προτάσεων της πεζογραφίας του”, αλλά την εκκεντρική ποίησή του». Γνωρίζοντας, ωστόσο, πως «τέτοιες φιλοδοξίες έχουν πολύ μικρή πιθανότητα να συναντήσουν αναγνώστες (άρα και πρόθυμους εκδότες)», η ίδια φροντίζει να μεταθέτει τις επιθυμίες της «στον πλατύ και αδιατάρακτο χρόνο της σύνταξης, με την ελπίδα ότι στη μοναχική επικράτεια του γήρατος οι ανάγκες του βιοπορισμού δεν θα είναι τόσο πιεστικές όσο σήμερα».

Λαμβάνοντας κανείς υπόψη ότι το έργο του μεταφραστή είναι ιδιαίτερα επίπονο και θα πρέπει να το αγαπάει πραγματικά για να αφοσιωθεί σε αυτό με τρόπο ουσιαστικό, αναρωτιόμαστε ποια μπορεί να είναι η μεγαλύτερη χαρά που μπορεί να ��ντλεί μια τόσο έμπειρη μεταφράστρια από το έργο που καλείται να αποδώσει ��ε μια άλλη γλώσσα αλλά και ποιο είναι το μεγαλύτερο τίμημα που πρέπει να καταβάλει: «Σ’ ένα ωραίο κείμενό του για τη μετάφραση ο Πολ Ρικέρ την ονομάζει πρόκληση και ταυτόχρονα πηγή ευτυχίας», εξηγεί η Κατερίνα Σχινά. «Πρόκληση γιατί η αναμέτρηση με το ξένο κείμενο είναι κατά καιρούς σκληρή· πηγή ευτυχίας γιατί αυτή η αναμέτρηση έχει ερωτική χροιά, τουτέστιν σαγήνευση και διακινδύνευση, πολιορκία και κατάκτηση, διατήρηση της απόστασης ακόμα και στο πλαίσιο της οικειότητας, και πάντα την αίσθηση ότι κάτι απομακρύνεται ακριβώς τη στιγμή που το πλησιάζεις, άκρως επιθυμητό, φαινομενικά προσιτό, αλλά συνεχώς διαφεύγον.

«Ωστόσο, πέρα απ’ αυτή την απόλαυση, υπάρχουν κι άλλες: η χαρά να προσορμίζεσαι σε ένα διαφορετικό, γλωσσικό, αισθητικό, πολιτισμικό σύμπαν και να μοιράζεσαι τη θέασή του με τον ομόγλωσσό σου αναγνώστη· η χαρά να αποσυναρμολογείς την κατασκευή του πρωτοτύπου για να κατανοήσεις τα μυστικά της και να την ανασυνθέσεις στη γλώσσα σου· και πάντα, η χαρά να μαθαίνεις. Όσο για το τίμημα, αυτό είναι κυρίως σωματικό: πόνοι στη μέση, στον αυχένα, τενοντίτιδες, πονοκέφαλοι όταν το παρακάνεις μπροστά στον κομπιούτερ. Όλα αυτά, όμως, τα προσπερνάς, γιατί σε καλεί επειγόντως η επόμενη σελίδα».

Ωστόσο, δεν συμφωνεί απολύτως με την εκτίμηση του Τζορτζ Στάινερ, του οποίου βιβλία έχει η αποδώσει στα ελληνικά, ότι η μετάφραση είναι μια «ακριβή τέχνη», ή με το ότι πρόκειται ακριβώς για τέχνη. «Και είναι και δεν είναι», σχολιάζει σχετικά. «Σίγουρα είναι πνευματική χειρωνακτική εργασία, που μπορεί να καταλήξει σ’ ένα τεχνούργημα, με την προϋπόθεση ότι θα φέρει πάντοτε το επίθετο “ακριβής”, που της το έδωσε ο Βίτγκενσταϊν, νομίζω, και το επανέλαβε ο Στάινερ», υποστηρίζει. Θεωρεί μάλιστα πως αν η εκάστοτε μετάφραση «καταφέρει να παραμείνει πιστή στο ιδεώδες της ακρίβειας και ανταποκριθεί στο ηθικό όσο και τεχνικό αίτημα που την διέπει, να παραγάγει δηλαδή “έναν δημιουργικό απόηχο, έναν μεταμορφωτικό αντικατοπτρισμό του πρωτοτύπου” (αυτά τα λόγια είναι του Στάινερ), τότε βαραίνει όσο και η πρωτογενής λογοτεχνική δημιουργία. Η μετάφραση δεν είναι το φτωχό, εφήμερο αντίγραφο του πρωτοτύπου· μπορεί να πασχίζει να γίνει το “είδωλό” του, ταυτόχρονα, όμως, αποσκοπεί στη λογοτεχνική της αυτονομία και διάρκεια». Φροντίζει, μάλιστα, να μας υπενθυμίσει «πως ο Γκαίτε ήταν αυτός που μίλησε πρώτος για τη “συνταυτίζουσα μετάφραση”, προετοιμάζοντας το έδαφος για τη μεταφραστική πλημμυρίδα του Φρίντριχ Ρίκερτ, ο οποίος είχε τόσο παρασυρθεί από τη γοητεία της μεταγλώττισης, ώστε έφτασε να βάλει σε στίχους την ουσία της μεταφραστικής διαδικασίας (“Τα πνεύματα όμως έξυπνα να κρυφακούσεις κοίτα / αθέατα πώς αλλάζουνε και ντύνονται άλλη γλώσσα”)».

Η Κατερίνα Σχινά μας θυμίζει ότι μετά απ’ αυτούς ακολούθησαν αναρίθμητες μεταφραστικές απόπειρες «από γνωστούς συγγραφείς όπως ο Μποντλέρ ή ο Πάουντ και από “αφανείς” εργάτες της γλώσσας, οι οποίοι μέσα στον χρόνο απέδειξαν ότι η μετάφραση δεν είναι καταδικασμένη να βρίσκεται πάντα σε υποδεέστερη, κατώτερη του πρωτοτύπου θέση, να είναι μια εγγενώς “ελαττωματική” εργασία, αφού, υποτίθεται, η πνευματική ουσία ενός έργου ανακοινώνεται αποκλειστικά και μόνο στη γλώσσα που γράφτηκε (αναφέρω ενδεικτικά τις επιφυλάξεις του Ναμπόκοφ, του Χέρμπερτ ή του Φροστ)». Κατά τα άλλα, όμως, θεωρεί πως ο μεταφραστής οφείλει «να είναι ένας ταπεινός υπηρέτης του συγγραφέα, να σέβεται το κείμενο, να μην το διορθώνει, να μην το καλλωπίζει, να μη το “σοδονυμίζει” (όπως τόσο ωραία μετέφερε ο Γιάννης Χάρης στη γλώσσα μας το ευφυές λογοπαίγνιο του Μίλαν Κούντερα για τους μεταφραστές που φτάνουν να υποσκελίσουν τον συγγραφέα, λουστράροντας κατά το δοκούν το ξένο κείμενο)».

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[xionisgr]

ISBN: 978-960-16-0680-4 Συγγραφέας: Ανδριέττα Στάθη - Σχώρελ Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σελίδες: 258 Ημερομηνία Έκδοσης: 2003-03-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-16-0680-4 Συγγραφέας: Ανδριέττα Στάθη - Σχώρελ Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σελίδες: 258 Ημερομηνία Έκδοσης: 2003-03-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[universepaths]

Βραβεία Λογοτεχνίας του Φανταστικού Larry Niven 2021

 Βραβεία Λογοτεχνίας του Φανταστικού Larry Niven 2021

Μετά τη μεγάλη επιτυχία των Βραβείων Λογοτεχνίας του Φανταστικού Larry Niven για εννέα συνεχόμενα χρόνια, με τη συμμετοχή εκατοντάδων συγγραφέων και με τη βράβευση πάνω από εκατό συγγραφέων συνεχίζουμε τα βραβεία για ένατη συνεχόμενη χρονιά!

Στείλτε τη συμμετοχή σας σήμερα στα μεγαλύτερα βραβεία για τη λογοτεχνία του φανταστικού στην Ελλάδα. Περιμένουμε τη συμμετοχή από όλους τους φίλους της λογοτεχνίας του φανταστικού στην Ελλάδα και στην Κύπρο αλλά και από όλους τους Έλληνες της ομογένειας.

- Τα κείμενα πρέπει να σταλούν στο περιοδικό μέχρι στις 10 Δεκεμβρίου του 2021. Δεκτές θα γίνουν συμμετοχές μέσω email. Δεν θα δοθεί παράταση πέραν αυτής της ημερομηνίας.

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Στείλτε μας το κείμενο σας σε ηλεκτρονική μορφή στο email

universepaths@yahoo.com

σε αρχεία είτε του word είτε του openoffice.

Αν έχετε οποιαδήποτε ερώτηση ή ανάγκη για διευκρίνιση θα χαρούμε να σας απαντήσουμε στο e_mail: universepaths@yahoo.com.

Οι Συμπαντικές Διαδρομές ήταν πάντοτε ένας εκδοτικός που στήριξε-στηρίχτηκε και πίστεψε στους Έλληνες συγγραφείς της λογοτεχνίας του φανταστικού. Ένας από τους βασικούς λόγους που οδήγησαν στην απόφαση για τη δημιουργία του εκδοτικού πριν από δέκα έξι χρόνια ήταν η ανάγκη να υπάρχει ένας εκδοτικός που θα έκδιδε κείμενα από Έλληνες συγγραφείς της λογοτεχνίας του φανταστικού, χωρίς διακρίσεις και περιορισμούς. Δώσαμε τη δυνατότητα σε πάνω από τριακόσιους Έλληνες συγγραφείς της λογοτεχνίας του φανταστικού να προβάλουν τις αξιόλογες δουλειές τους μέσα από τις σελίδες του περιοδικού, τις ανθολογίες μας και τα βιβλία που εκδώσαμε τα τελευταία δέκα έξι χρόνια.

Τιμάμε πάντοτε όλους τους μεγάλους συγγραφείς του λογοτεχνικού είδους, και τους Έλληνες και τους ξένους, και ιδιαίτερα αυτούς που έχουν το πολύτιμο χάρισμα της κοσμοπλασίας. Έχοντας αυτά υπόψιν μας, και πιστεύοντας ότι το λογοτεχνικό του έργο πρέπει να γίνει ευρέως γνωστό, αποφασίσαμε να αποτίσουμε ιδιαίτερη τιμή σε έναν από τους μεγαλύτερους συγγραφείς στον κόσμο, που μας έκανε την τιμή να μας επιτρέψει να εκδώσουμε τα βιβλία του στην Ελλάδα, τον Larry Niven. Έτσι, οι εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές και το περιοδικό Συμπαντικές Διαδρομές ανακοινώνουν ότι θα έχουν την τιμή και την ευθύνη να διοργανώσουν για ένατη συνεχόμενη χρονιά στην Ελλάδα τα «Βραβεία Λογοτεχνίας του φανταστικού LARRY NIVEN,» προς τιμήν του έργου του μεγάλου δασκάλου και παραμυθά της επιστ��μονικής φαντασίας, του Larry Niven, ενός από τους μεγαλύτερους συγγραφείς σήμερα στον κόσμο.

Είναι η πρώτη φορά στην Ελλάδα που διοργανώνεται και ταυτόχρονα καθιερώνεται ένας τόσος σημαντικός θεσμός για τη λογοτεχνία του φανταστικού και θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον Larry Niven για την τιμή και την εμπιστοσύνη που μας έδειξε.

Στόχοι των βραβείων:

-Να προβληθεί η Ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού και η λογοτεχνία του φανταστικού στο σύνολο της.

- Να τιμηθεί ο θρύλος του Larry Niven και η προσφορά του στο λογοτεχνικό είδος της Λογοτεχνίας του Φανταστικού.

-Να δοθεί η δυνατότητα ανάδειξης νέων συγγραφέων μέσα από το διήγημα και το γραπτό λόγο.

- Ειδικότερα το βραβείο «Space 2150» έχει σαν σκοπό, εκτός από το να προωθήσει τη λογοτεχνία του φανταστικού στην Ελλάδα, να προωθήσει την Ελληνική λογοτεχνία του φανταστικού στους ξένους συγγραφείς και ξένους φίλους της λογοτεχνίας του φανταστικού.

- Σκοπός είναι τα βραβεία να αναπτυχθούν και να προστεθούν και άλλες κατηγορίες βραβείων τα επ��μενα χρόνια.

Διοργάνωση:

Υπάρχουν εννέα κατηγορίες βραβείων.

- Το βραβείο «Επιστημονικής Φαντασίας».

*Κατηγορία διήγημα. (Θα επιλέγονται διηγήματα μετά από δημόσιο κάλεσμα.)

Το διήγημα πρέπει να είναι ανάμεσα σε 1.000 με 3.500 λέξεις.

*Κατηγορία νουβελέτα. (Θα επιλέγονται νουβελέτες μετά από δημόσιο κάλεσμα.)

Η νουβελέτα πρέπει να είναι ανάμεσα σε 3.500 με 10.000 λέξεις.

- Το βραβείο «Φαντασίας».

*Κατηγορία διήγημα. (Θα επιλέγονται διηγήματα μετά από δημόσιο κάλεσμα.)

Το διήγημα πρέπει να είναι ανάμεσα σε 1.000 με 3.500 λέξεις.

*Κατηγορία νουβελέτα. (Θα επιλέγονται νουβελέτες μετά από δημόσιο κάλεσμα.)

Η νουβελέτα πρέπει να είναι ανάμεσα σε 3.500 με 10.000 λέξεις.

- Το βραβείο «Τρόμου»

*Κατηγορία διήγημα. (Θα επιλέγονται διηγήματα μετά από δημόσιο κάλεσμα.)

Το διήγημα πρέπει να είναι ανάμεσα σε 1.000 με 3.500 λέξεις.

*Κατηγορία νουβελέτα. (Θα επιλέγονται νουβελέτες μετά από δημόσιο κάλεσμα.)

Η νουβελέτα πρέπει να είναι ανάμεσα σε 3.500 με 10.000 λέξεις.

- Το βραβείο «Valles Marineris», για την κατηγορία scifaiku.

*Κατηγορία scifaiku ποίηση. (Θα επιλέγονται ποιήματα μετά από δημόσιο κάλεσμα.)

Πρέπει να μας στείλετε ένα με τρία ποιήματα, μέχρι 17 συλλαβές το ποίημα, από τρεις στίχους το καθένα, των 5,7 και 5 συλλαβών αντίστοιχα, το ανώτερο.

(Αυστηρά επιστημονική φαντασία)

- Το βραβείο «Hecates Tholus», για την κατηγορία ποίηση του φανταστικού.

*Κατηγορία ποίηση. (Θα επιλέγονται ποιήματα μετά από δημόσιο κάλεσμα.)

Κάθε συμμετέχων θα στείλει ποιήματα, το συνολικό μέγεθος των οποίων θα είναι ΑΥΣΤΗΡΑ διακόσιοι είκοσι στίχοι, το ανώτερο, ώστε να κατανεμηθούν περίπου είκοσι επτά στίχοι ανά σελίδα. Το ποίημα πρέπει να είναι το ανώτερο δύο σελίδες.

(Επιστημονική φαντασία, φαντασία και τρόμος)

- Το βραβείο «Space 2150», για την κατηγορία ξένων συγγραφέων.

*Κατηγορία μυθιστόρημα.

- Το βραβείο «Venera 13», για την κατηγορία δοκίμιο επιστημονικής φαντασίας.

*Κατηγορία δοκίμιο. (Θα επιλέγονται δοκίμια μετά από δημόσιο κάλεσμα.)

Το δοκίμιο πρέπει να είναι ανάμεσα σε 5.000 με 10.000 λέξεις.

*** Το βραβείο ονομάζεται «Venera 13» προς τιμή της πιο πρωτοπόρας και σημαντικής αποστολής μέχρι σήμερα στην επιφάνεια του πλανήτη Αφροδίτη.

- Το βραβείο «Θεοί του Ατμού» για την κατηγορία Steampunk.

*** Θέλοντας να τιμήσουμε την λογοτεχνία Steampunk, την οποία θεωρούμε μια από τις πιο σημαντικές σύγχρονες τάσεις στην λογοτεχνία του φανταστικού, αποφασίσαμε από φέτος να καθιερώσουμε ειδικό βραβείο για το Steampunk, θέλοντας να συμβάλουμε στην διάδοση της λογοτεχνίας και της κουλτούρας του Steampunk στην Ελλάδα.

*Κατηγορία διήγημα. (Θα επιλέγονται διηγήματα μετά από δημόσιο κάλεσμα.)

Το διήγημα πρέπει να είναι ανάμεσα σε 1.000 με 3.500 λέξεις.

*Κατηγορία νουβελέτα. (Θα επιλέγονται νουβελέτες μετά από δημόσιο κάλεσμα.)

Η νουβελέτα πρέπει να είναι ανάμεσα σε 3.500 με 10.000 λέξεις.

- Το βραβείο «Νέοι Κοσμοναύτες», για την κατηγορία συγγραφείς του φανταστικού ηλικίας κάτω από δέκα οχτώ χρονών.

*Υπάρχει μια κοινή κατηγορία για διήγημα και νουβελέτα. Τα κείμενα πρέπει να είναι ανάμεσα σε 1.000 με 10.000 λέξεις. (Η επιλογή θα γίνεται μετά από δημόσιο κάλεσμα.)

Όροι συμμετοχής.

- Δεν επιτρέπεται η συμμετοχή μελών της Συντακτικής Ομάδας του περιοδικού ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ή πρώην μελών της, αλλά ούτε και σε συγγενείς τους πρώτου βαθμού.

- Δεν επιτρέπεται η συμμετοχή στον διαγωνισμό όσων είχαν ή έχουν επαγγελματική σχέση με τις Εκδόσεις ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, έχοντας ασχοληθεί στις εκδόσεις σαν επιμελητές ή μεταφραστές ή γραφίστες, για θέματα επιμέλειας, διόρθωσης, γραφικών, σελιδοποίησης, διαφήμισης, web design και web promotion.

- Τα κείμενα πρέπει να είναι αδημοσίευτα. Να μην έχουν δημοσιευτεί ούτε σε κάποιο έντυπο, ούτε στο ίντερνετ.

- Τα κείμενα πρέπει να υποβληθούν στην Ελληνική γλώσσα.

- Οι υποψήφιοι μπορούν να συμμετέχουν με ένα μόνο κείμενο ανά κατηγορία. Μπορούν να συμμετέχουν σε όσες κατηγορίες θέλουν, χωρίς περιορισμό.

- Η συμμετοχή στον διαγωνισμό είναι ελεύθερη και δωρεάν.

- Τα κείμενα πρέπει να σταλούν στο περιοδικό μέχρι στις 10 Δεκεμβρίου του 2021. Δεκτές θα γίνουν συμμετοχές μέσω email. Δεν θα δοθεί παράταση πέραν αυτής της ημερομηνίας.

- Οι διοργανωτές διατηρούν το δικαίωμα να μεταβάλουν τις ημερομηνίες.

- Οποιαδήποτε συμμετοχή δεν είναι σύμφωνη με όλους ανεξαιρέτως τους όρους συμμετοχής θα αποκλείεται από το διαγωνισμό με την έγκαιρη, όμως, ειδοποίηση του διαγωνιζόμενου με e-mail.

- Η υποβολή διηγήματος/ποιήματος αποτελεί και απόδειξη της πλήρους αποδοχής των όρων του διαγωνισμού. Η μη τήρηση όλων των οδηγιών υποβολής των κειμένων και των όρων του διαγωνισμού, επιφέρει ακύρωση συμμετοχής.

- Με την αποστολή του διηγήματος/ποιήματος ο διαγωνιζόμενος αποδέχεται ότι το έργο του θα τεθεί υπό αξιολόγηση. Εκχωρεί στις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές το αποκλειστικό δικαίωμα, χωρίς καμία επιφύλαξη, για δημοσίευση του σε ανθολογία για τα βραβεία ή στο περιοδικό μας (εφόσον επιλεγεί). Η όποια αμοιβή των συγγραφέων θα ορίζεται στο συμβόλαιο έκδοσης που θα πρέπει να υπογράψουν για να εκδοθεί το κείμενο τους στην ανθολογία. Αν δεν δεχτούν να υπογράψουν το συμβόλαιο έκδοσης δεν θα εκδοθεί το κείμενο τους.

- Οι διοργανωτές έχουν το δικαίωμα να μην απονέμουν κάποιο ή κάποια από τα βραβεία εφόσον δεν υπάρχουν αξιόλογες συμμετοχές.

ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ

Στείλτε μας το κείμενο σας σε ηλεκτρονική μορφή στο email

universepaths@yahoo.com

σε αρχεία είτε του word είτε του openoffice.

Αν έχετε οποιαδήποτε ερώτηση ή ανάγκη για διευκρίνιση θα χαρούμε να σας απαντήσουμε στο e_mail: universepaths@yahoo.com.

Φόρμα για αποστολή μαζί με τα διηγήματα/ποιήματα/δοκίμια:

Ονοματεπώνυμο:

Τηλέφωνο επικοινωνίας (κινητό και σταθερό):

E_mail επικοινωνίας:

Πόλη διαμονής:

[Η φόρμα με τα στοιχεία να υπάρχει και στο email και μέσα στο αρχείο με τα διηγήματα/ποιήματα/δοκίμια].

- Τα κείμενα που θα συμμετέχουν στον διαγωνισμό για το βραβείο «Επιστημονικής Φαντασίας» πρέπει να ανήκουν σε ένα από τα παρακάτω είδη της λογοτεχνίας του φανταστικού: Επιστημονική φαντασία, military science fiction, space opera, cyberpunk, steampunk.

- Τα κείμενα που θα συμμετέχουν στον διαγωνισμό για το βραβείο «Φαντασίας» πρέπει να ανήκουν σε ένα από τα παρακάτω είδη της λογοτεχνίας του φανταστικού: Ηρωική φαντασία, high fantasy, sword and sorcery, μυθοπλαστικά παραμύθια, μαγικός ρεαλισμός.

- ��α κείμενα που θα συμμετέχουν στον διαγωνισμό για το βραβείο «Τρόμου» πρέπει να ανήκουν σε ένα από τα παρακάτω είδη της λογοτεχνίας του φανταστικού: Τρόμος, αστικός τρόμος, γοτθικός τρόμος.

- Τα ποιήματα που θα συμμετέχουν στον διαγωνισμό για το βραβείο «Valles Marineris» πρέπει να είναι αποκλειστικά επιστημονικής φαντασίας.

- Τα ποιήματα που θα συμμετέχουν στον διαγωνισμό για το βραβείο «Hecates Tholus» πρέπει να ανήκουν σε ένα από τα παρακάτω είδη της ποίησης του φανταστικού: Επιστημονική φαντασία, military science fiction, space opera, cyberpunk, steampunk, ηρωική φαντασία, high fantasy, sword and sorcery, μυθοπλαστικά παραμύθια, τρόμος, αστικός τρόμος, γοτθικός τρόμος, μαγικός ρεαλισμός.

- Στον διαγωνισμό για το βραβείο «Space 2150» θα διαγωνιστούν όλα τα βιβλία ξένων συγγραφέων λογοτεχνίας του φανταστικού που κυκλοφόρησαν στην αγγλική γλώσσα μέσα στην χρονιά 2010. Τα διαγωνιζόμενα βιβλία θα είναι από τα παρακάτω είδη της λογοτεχνίας του φανταστικού: Επιστημονική φαντασία, military science fiction, space opera, cyberpunk, steampunk, ηρωική φαντασία, high fantasy, sword and sorcery, μυθοπλαστικά παραμύθια, τρόμος, αστικός τρόμος, γοτθικός τρόμος, μαγικός ρεαλισμός.

- Τα κείμενα που θα συμμετέχουν στον διαγωνισμό για το βραβείο «Venera 13» πρέπει να έχουν σχέση με ένα από τα παρακάτω είδη της λογοτεχνίας της επιστημονικής φαντασίας: Επιστημονική φαντασία, military science fiction, space opera, cyberpunk, steampunk. Και παράλληλα θα μπορούν να αναφέρονται στις επιδράσεις ή στις αναφορές που υπάρχουν σε ποικιλία θεμάτων: ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, μουσική, παιχνίδια, σειρές βιβλίων, τεχνολογία, τεχνολογικές εφαρμογές, κοινωνία, πολιτισμός ή όπου αλλού πιστεύει ο συγγραφέας του κειμένου ότι μπορεί να γραφτεί ένα δοκίμιο με τις σωστές αναφορές στο θέμα.

- Τα κείμενα που θα συμμετέχουν στον διαγωνισμό για το βραβείο «Θεοί του Ατμού» πρέπει να ανήκουν σε ένα από τα παρακάτω είδη της λογοτεχνίας του φανταστικού: steampunk βασισμένο στην Βικτωριανή εποχή, steampunk βασισμένο στην εποχή του Αμερικάνικου εμφυλίου πολέμου, steampunk βασισμένο σε μια post apocalyptic εποχή και έθνικ steampunk, ένα σύγχρονο είδος που έχει κυρίως αναφορές στην Ινδία και στην Κίνα.

- Τα κείμενα που θα συμμετέχουν στον διαγωνισμό για το βραβείο «Νέοι Κοσμοναύτες» πρέπει να ανήκουν σε ένα από τα παρακάτω είδη της λογοτεχνίας του φανταστικού: Επιστημονική φαντασία, military science fiction, space opera, cyberpunk, steampunk, ηρωική φαντασία, high fantasy, sword and sorcery, μυθοπλαστικά παραμύθια, τρόμος, αστικός τρόμος, γοτθικός τρόμος, μαγικός ρεαλισμός.

- Βασικό στοιχείο που θα κρίνει τα κείμενα εκτός από το λογοτεχνικό επίπεδο γραφής είναι η πρωτότυπη μυθοπλασία.

Βραβεία:

- Βραβείο «Επιστημονικής Φαντασίας».

- Βραβείο «Φαντασίας».

- Βραβείο «Τρόμος».

- Βραβείο «Valles Marineris

- Βραβείο «Hecates Tholus»

- Βραβείο «Venera 13»

- Βραβείο «Θεοί του Ατμού»

- Βραβείο «Νέοι Κοσμοναύτες»

Επειδή πιστεύουμε ότι οι συμμετέχοντες στα Βραβεία είναι οι καλύτεροι για αυτό τους δίνουμε τα καλύτερα δώρα! Τα καλύτερα για τους καλύτερους!

Σε όλους τους νικητές, πρώτους-δεύτερους-τρίτους, σε όλες τις κατηγορίες και σε όλους τους επιλαχόντες θα απονεμηθούν κατά την εκδήλωση της βράβευσης ειδικά συλλεκτικά βραβεία-έπαινοι.

Βραβεία για τους πρώτους νικητές σε όλα τα Βραβεία (επιστημονική φαντασία, φαντασία, τρόμος, Valles Marineris, Hecates Tholus, Venera 13, Θεοί του Ατμού και Νέοι Κοσμοναύτες) και σε όλες τις κατηγορίες (διήγημα, νουβελέτα):

- Ο πρώτος νικητής θα πάρει μία συλλεκτική έκδοση του βιβλίου «Ο στόλος των κόσμων» των Larry Niven και Edward M. Lerner, που κυκλοφορεί στα Ελληνικά από τις εκδόσεις ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ και τρία τεύχη του περιοδικού Συμπαντικές Διαδρομές.

- Ο πρώτος νικητής θα πάρει επίσης δώρο μια συλλεκτική έκδοση του βιβλίου «Στα χρόνια των πυραύλων» του Ray Bradbury.

- Επίσης στον πρώτο νικητή σε όλες τις κατηγορίες θα προσφερθεί συμβόλαιο έκδοσης προσωπικού του βιβλίου. Θα έχει περιθώριο μέχρι το Μάιο του 2022 να στείλει στον εκδοτικό το προτεινόμενο βιβλίο του προς έκδοση. Ο Εκδοτικός διατηρεί το δικαίωμα να το περάσει από αξιολόγηση. Εφόσον κριθεί ότι το περιεχόμενο είναι κατάλληλο προς έκδοση τότε στα μέσα στου Μαΐου του 2022, κατά τη διάρκεια των Όψεων του Φανταστικού στην Αθήνα, όπου θα γίνει η απονομή για τα βραβεία του 2021, μαζί με την παραλαβή του βραβείου τους και των βιβλίων και περιοδικών δώρων  οι νικητές θα υπογράφουν ταυτόχρονα και το συμβόλαιο έκδοσης.  

- Το νικητήριο διήγημα/ποίημα/δοκίμιο θα δημοσιευτεί σε ειδική έκδοση του περιοδικού ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ που θα κυκλοφορήσει παράλληλα με την εκδήλωση για την απονομή των. Για τη συγκεκριμένη έκδοση ο συγγραφέας παραχωρεί αυτοδίκαια στους οργανωτές το αποκλειστικό δικαίωμα έκδοσης του κειμένου για ένα χρόνο.

- Επίσης τα κείμενα τους θα εκδοθούν και στην ανθολογία των βραβείων, κατόπιν επικοινωνίας με τους συγγραφείς και της υπογραφής του σχετικού συμφωνητικού έκδοσης.

- Θα απονεμηθούν κατά την εκδήλωση της βράβευσης ειδικά συλλεκτικά βραβεία-έπαινοι.

Βραβεία για τους δεύτερους και τρίτους νικητές σε όλα τα Βραβεία (επιστημονική φαντασία, φαντασία, τρόμος, Valles Marineris, Hecates Tholus, Venera 13, Θεοί του Ατμού και Νέοι Κοσμοναύτες) και σε όλες τις κατηγορίες (διήγημα, νουβελέτα):

- Θα πάρουν όλοι δώρο ένα τεύχος του περιοδικού Συμπαντικές Διαδρομές.

- Τα κείμενα τους θα εκδοθούν στην ανθολογία των βραβείων, κατόπιν επικοινωνίας με τους συγγραφείς και της υπογραφής του σχετικού συμφωνητικού έκδοσης.

- Θα απονεμηθούν κατά την εκδήλωση της βράβευσης ειδικά συλλεκτικά βραβεία-έπαινοι.

* Κείμενα επιλαχόντων για τα Βραβεία (επιστημονική φαντασία, φαντασία, τρόμος, Valles Marineris, Hecates Tholus , Venera 13, Θεοί του Ατμού και Νέοι Κοσμοναύτες) και σε όλες τις κατηγορίες (διήγημα, νουβελέτα):

- Τα κείμενα τους θα εκδοθούν στην ανθολογία των βραβείων, κατόπιν επικοινωνίας με τους συγγραφείς και της υπογραφής του σχετικού συμφωνητικού έκδοσης.

- Θα απονεμηθούν κατά την εκδήλωση της βράβευσης ειδικά συλλεκτικά βραβεία-έπαινοι.

- Το βραβείο «Space 2150», για την κατηγορία ξένων συγγραφέων.

ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ: Θα αποσταλεί τιμητικός έπαινος στον νικητή. Το έργο του θα τιμηθεί σε ειδική εκδήλωση. Θα προσκληθεί ο συγγραφέας.

Ειδικοί όροι - βράβευση:

- Η βράβευση των νικητών και η παράδοση των βραβείων θα γίνει στις Εκδηλώσεις «Όψεις του Φανταστικού 2022», στην Αθήνα, τον Μάιο τους 2022, σε χώρο  που θα ανακοινωθεί, όπου θα γίνει η βράβευση και απονομή των δώρων στους νικητές.

- Τα διηγήματα/ποιήματα/δοκίμια θα κριθούν από την ομάδα των Συμπαντικών Διαδρομών.

Κάθε διήγημα/ποίημα/δοκίμιο θα βαθμολογηθεί με βάση τα παρακάτω χαρακτηριστικά: Λογοτεχνικό επίπεδο γραφής, πρωτότυπη μυθοπλασία, δομή ιστορίας.

Σας ευχαριστούμε εκ των προτέρων και σας ευχόμαστε καλή τύχη.

Η ομάδα των Συμπαντικών Διαδρομών

[xamenotalento]

Η Άρεντ για τον Ώντεν

Γνώρισα τον Auden αργά μέσα στη ζωή του και στη δική μου – σε μια ηλικία που η εύκολη, εκλεπτυσμένη οικειότητα της φιλίας που δημιουργείται στα νιάτα κάποιου δεν μπορεί πια να επιτευχθεί, γιατί δεν έχει μείνει αρκετή ζωή ή δεν προβλέπεται να μείνει τόση ώστε να την μοιραστείς με κάποιον άλλο. Έτσι, ήμασταν πολύ καλοί φίλοι αλλά όχι φίλοι με μεγάλη οικειότητα. Επιπλέον, υπήρχε μια άλλη πλευρά σε αυτόν που αποθάρρυνε την εγγύτητα –  και μη φανταστείτε πως το διερεύνησα αυτό, ουδέποτε. Προτιμούσα με μεγάλη μου χαρά να το σέβομαι σαν αναγκαία μυστικοπάθεια του μεγάλου ποιητή, κάποιου που θα πρέπει να έχει διδάξει τον εαυτό του από νωρίς να μη μιλά σε πρόζα, χαλαρά και στην τύχη, για πράγματα που ήξερε πώς να τα πει πολύ πιο ικανοποιητικά στη συμπυκνωμένη γλώσσα της ποίησης.

Η επιφυλακτικότητα ίσως να είναι η deformation professionnelle του ποιητή. Στην περίπτωση του Auden αυτό φαινόταν όλο και πιο πιθανό γιατί μεγάλο κομμάτι της δουλειάς του, και με απόλυτη απλότητα, γεννήθηκε μέσα από τον προφορικό λόγο, μέσα από ιδιωματισμούς της καθημερινότητας  –όπως λ. χ. το “Lay your sleeping head, my love, Human on my faithless arm.” Αυτού του είδους η τελειότητα είναι πολύ σπάνια‧ τη βρίσκουμε μόνο σε μερικά από τα καλύτερα ποιήματα του Goethe, και πρέπει να υπάρχει στα περισσότερα από τα έργα του Pushkin, γιατί το σήμα κατατεθέν τους είναι το ότι είναι μη-μεταφράσιμα.

Από τη στιγμή που ποιήματα τέτοιου είδους ξεριζώνονται από τον αρχικό τους βιότοπο μπορούν να διαλυθούν σε ένα σύννεφο κοινοτοπίας. Εδώ όλα βασίζονται στις «εύγλωττες χειρονομίες», στην «ανύψωση των γεγονότων από την πρόζα στη ποίηση» –μια θέση που ο κριτικός Clive James είχε υπογραμμίσει στη μελέτη του για τον Auden στο περιοδικό Commentary τον Δεκέμβρη του 1973. Όταν μια τέτοια χάρη κατορθώνεται, με μαγικό τρόπο πειθόμαστε πως ο καθημερινός λόγος είναι κατά βάθος ποιητικός, και, εκπαιδευμένοι από τους ποιητές, ανοίγουμε τ΄ αυτιά μας στα αληθινά μυστήρια της γλώσσας. Αυτή η ίδια η μη-μεταφρασιμότητα ενός από τα ποιήματα του Auden είναι εκείνο που, πολλά χρόνια πριν, με έπεισε για το μεγαλείο του. Τρεις Γερμανοί μεταφραστές είχαν δοκιμάσει τη τύχη τους και δολοφόνησαν χωρίς έλεος ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα, το “If I Could Tell You” το οποίο προκύπτει φυσικά μέσα από δύο ιδιωματισμούς της καθ��μιλουμένης-“Time will tell” και “I told you so”:

Time will say nothing but I told you so.

Time only knows the price we have to pay; If I could tell you I would let you know.

If we should weep when clowns put on their show, If we should stumble when musicians play, Time will say nothing but I told you so. . . .

The winds must come from somewhere when they blow, There must be reasons why the leaves decay; Time will say nothing but I told you so. . . .

Suppose the lions all get up and go, And all the brooks and soldiers run away; Will Time say nothing but I told you so? If I could tell you I would let you know.

Γνώρισα τον Auden το φθινόπωρο του 1958, αλλά τον είχα ξαναδεί και πιο παλιά, στο τέλος της δεκαετίας του ΄40, στο πάρτι κάποιου εκδότη. Παρόλο που δεν ανταλλάξαμε κουβέντα σε εκείνη τη περίσταση, τον θυμόμουν αρκετά καλά  – έναν ωραίο καλοντυμένο και πολύ Άγγλο κύριο, φιλικό και άνετο. Δεν τον αναγνώρισα δέκα χρόνια αργότερα, γιατί τώρα πια το πρόσωπό του ήταν σημαδεμένο από εκείνες τις διάσημες βαθιές ρυτίδες, λες και η ζωή η  ίδια είχε σκιαγραφήσει κάποιου είδους πρόσωπο-τοπίο για να καταστήσει έκδηλες «τις αθέατες μανίες της καρδιάς» [“the heart’s invisible furies”]. Αν τον άκουγες να μιλά, τίποτα δεν φαινόταν πιο παραπλανητικό από αυτή την εμφάνιση.

Και ήρθε ο καιρός, όταν, με κανενός είδους εμφάνιση δεν μπορούσε να κάνει πια χωριό, όταν το ερειπωμένο διαμέρισμά του ήταν τόσο κρύο που τα υδραυλικά δεν λειτουργούσαν και ήταν αναγκασμένος να πηγαίνει  στην τουαλέτα της κάβας στη γωνιά του δρόμου, όταν το κοστούμι του (κανείς δεν μπορούσε να τον πείσει πως ένας άνθρωπος χρειαζόταν τουλάχιστον δύο κοστούμια, έτσι ώστε να μπορεί να πάει το ένα στο καθαριστήριο, ή δύο ζευγάρια παπούτσια, έτσι ώστε το ένα ζευγάρι να μπορεί να επιδιορθωθεί, και αυτό ήταν το κεντρικό μοτίβο μιας ατέρμονης, συνεχιζόμενης φιλονικίας ανάμεσά μας όλα τα χρόνια) ήταν καλυμμένο με λεκέδες ή φθαρμένο τόσο πολύ που το παντελόνι μπορούσε να σκιστεί ξαφνικά από πάνω ως κάτω- εν συντομία, όποτε η καταστροφή εμφανιζόταν μπροστά μας, εκείνος θα ξεκινούσε λίγο πολύ να απαγγέλλει μια εντελώς ιδιοσυγκρασιακή εκδοχή του “Count your blessings.” Μιας και ποτέ δεν έλεγε παράλογα πράγματα ή ποτέ δεν είπε κάτι καταφανώς χαζό -και ��πειδή πάντα γνώριζα πως αυτή ήταν η φωνή ενός πολύ μεγάλου ποιητή- μου πήρε χρόνια να καταλάβω πως στην περίπτωσή του δεν ήταν το παρουσιαστικό που ξεγελούσε, και πως θα ήταν τραγικό  λάθος να αποδώσω τα όσα είδα στον τρόπο ζωής του στην ακίνδυνη εκκεντρικότητα ενός συνηθισμένου Άγγλου τζέντλεμαν.

Είδα εντέλει τη δυστυχία, και με κάποιο τρόπο κατάλαβα αόριστα την δραστική του ανάγκη να την κρύψει πίσω από την ψαλμωδία του “Count your blessings”, κι όμως βρήκα δύσκολο να καταλάβω εντελώς γιατί ήταν τόσο δυστυχισμένος και ανίκανος να κάνει το οτιδήποτε για τις παράλογες συνθήκες που έκαναν την καθημερινή ζωή τόσο αβάσταχτη για αυτόν. Σίγουρα δεν μπορεί να ήταν η έλλειψη αναγνώρισης. Ήταν αρκετά διάσημος, και τέτοιες φιλοδοξίες δεν μπορεί όπως και να ΄ναι να είχαν σημασία για αυτόν, μιας και ήταν ο λιγότερο ματαιόδοξος από όλους τους συγγραφείς που είχα ποτέ γνωρίσει –εντελώς ανέγγιχτος από τις αμέτρητες μικροαδυναμίες της συνήθους ματαιοδοξίας.

Όχι πως ήταν ταπεινός‧ στην περίπτωσή του η αυτοπεποίθηση ήταν που τον προστάτεψε από την κολακεία, και η αυτοπεποίθησή του υπήρχε πριν από την αναγνώριση και τη φήμη, πριν ακόμα και από τα επιτεύγματα. (Ο Geoffrey Grigson στο Times Literary Supplement, αναφέρει τον ακόλουθο διάλογο ανάμεσα στον πολύ νεαρό Auden και τον καθηγητή του στην Οξφόρδη. «Καθηγητής: Και τι θα κάνετε, κύριε Auden, μόλις φύγετε από το πανεπιστήμιο;  Auden: Θα γίνω ποιητής. Καθηγητής: Λοιπόν,  σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να σας είναι πολύ χρήσιμο που έχετε μελετήσει αγγλική φιλολογία. Auden: Δεν με καταλάβατε, θα γίνω ένας μεγάλος ποιητής.») Δεν τον άφησε ποτέ, γιατί δεν ήταν κάτι που γεννήθηκε από τη σύγκριση με άλλους, ή με τη νίκη ενός αγώνα απέναντι στον αντίπαλο‧ ήταν κάτι φυσικό  –συνδεδεμένο, αλλά όχι ταυτόσημο, με την τεράστια ικανότητά του να κάνει με τη γλώσσα, και να το κάνει ταχύτατα, ό,τι τον ικανοποιούσε. (Όταν οι φίλοι του ζητούσαν να σκαρώσει ένα ποίημα γενεθλίων για το επόμενο απόγευμα στις 6 η ώρα, μπορούσαν να είναι βέβαιοι πως θα το έχουν‧ σαφώς αυτό είναι εφικτό μόνο με την απουσία αυτο-αμφισβήτησης.) Αλλά ακόμα και αυτό δεν έκανε το μυαλό του να παίρνει αέρα, γιατί δεν διεκδίκησε, ή ίσως δεν πάλεψε καν για την απόλυτη τελειότητα. Διόρθωνε συνεχώς τα ποιήματά του, συμφωνώντας με τον Valéry στο ότι : ένα ποίημα δεν το ολοκληρώνεις ποτέ, απλά το εγκαταλείπεις.

Με άλλα λόγια, ήταν ευλογημένος με αυτή τη σπάνια αυτοπεποίθηση η οποία δεν χρειαζόταν τον θαυμασμό και την καλή γνώμη των άλλων, και μπορούσε ακόμη και να αντέξει την αυτοκριτική και την αυτοεξέταση χωρίς να πέφτει στην παγίδα της αυτο-αμφισβήτησης. Αυτό καμία σχέση δεν είχε με αλαζονεία αλλά είναι εύκολο να το περάσεις για τέτοια. Ο Auden δεν υπήρξε ποτέ αλαζόνας εκτός αν τον προκαλούσε κάποια χυδαιότητα‧ τότε προστάτευε τον εαυτό του με την κάπως απότομη αγένεια που χαρακτηρίζει την αγγλική πνευματική ζωή.

(Μετάφραση Κυριάκος Μπούας-Θέμελης, Τζούλια Τσιακίρη)

[serresvoice]

Άνοιξαν οι αιτήσεις για 302 θέσεις στην ΕΥΠ

Άνοιξαν οι αιτήσεις για 302 θέσεις στην ΕΥΠ

Ξεκινά από σήμερα Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου και λήγει την Τρίτη 12 Μαρτίου 2019, η διαδικασία υποβολής αιτήσεων για προσλήψεις 302 μόνιμων υπαλλήλων στην ΕΥΠ χωρίς αίτηση ΑΣΕΠ.

Ειδικότερα η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών ανακοινώνει την πλήρωση με μεικτό σύστημα αντικειμενικών κριτηρίων (μόρια) και αξιολόγησης ειδικότερων προσόντων, τριακοσίων δύο (302) κενών οργανικών θέσεων που εγκρίθηκαν με την υπ’…