#μαχαίρι

[daimewdis]

Ό,τι κρατώ σφιχτά στο χέρι μου, θα με ματώσει με το μαχαίρι μου. Ίσως να μην βρω ποτέ το αστέρι μου.

-Δαιμεώδης

[astratv]

Μαρούσι: Νεκρή εντοπίστηκε 22χρονη - Έφερε σημάδια από μαχαιριές

Μαρούσι: Νεκρή εντοπίστηκε 22χρονη – Έφερε σημάδια από μαχαιριές

Θρίλερ εκτυλίχθηκε το απόγευμα της Κυριακής στο Μαρούσι, καθώς εντοπίστηκε νεκρή μια 22χρονη. Το θύμα φαίνεται πως έφερε μαχαιριές σε όλο της το σώμα. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, η αστυνομία ενημερώθηκε στις 18:20 για το τραγικό συμβάν στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου. Την υπόθεση έδωσε στις Αρχές ο πατέρας της 22χρονης, η οποία φιλοξενούσε στο σπίτι της την 17χρονη. Οι έρευνες έχουν στραφεί…

[bl00dyghoul2]

[crisismonitor]

Συναγερμός στο Λονδίνο: Άνδρας μαχαίρωσε ανθρώπους με σπαθί κοντά στο μετρό

Δύο αστυνομικοί δέχθηκαν επίθεση με σπαθί κοντά σε σταθμό του μετρό στο βορειοανατολικό Λονδίνο. Continue reading Συναγερμός στο Λονδίνο: Άνδρας μαχαίρωσε ανθρώπους με σπαθί κοντά στο μετρό

[neyriasmenh]

Θα μιλήσω για μια περίοδο της ζωής μου που ήμουν στα χειρότερα μου και κατέληξα να κάνω στο σώμα μου κακό.

Με λένε Μαρία και η ιστορία μου ξεκινάει το 2020 καλοκαίρι. Τότε είχα πέσει σε κατάθλιψη δεν έβγαινα για κάποιους μήνες έξω από το σπίτι, από εκεί που φορούσα ρούχα με διαφορά χρώματα κατέληξα να φοράω μόνο μαύρα.

Σταμάτησα να μιλάω σε όλους απομακρυνομουν από όλους....

Λίγους μήνες αργότερα ανακάλυψα ότι μου πέσαν μαλλιά είχα σημεία που δεν είχαν μαλλιά, είχα κατά τρομάξει.

2021 μήνας Αύγουστος έξινα ένα σημείο στο πόδι μου μέχρι να βγει αίμα.....

Μετά από ένα μήνα το ξανά έκανα και πάλι, πάλι, πάλι....

Μια μέρα πήρα μαχαίρι και έκανα χαρακιές στο χέρι μου.

Κοιτούσα το αίμα που έτρεχε.

Ένιωθα μια μικρή ανακούφιση όταν ο πόνος που ένιωθα ψυχολογικά γινόταν σωματικός.

Μου είπαν να σταματήσω...δεν μπορούσα.

Έκανα σημάδια στο πόδι μου, στην κοιλιά μου, στα χέρια μου

2024 σήμερα

Προσπαθώ να σταματήσω αλλά κάθε φορά που πονάω τόσο άσχημα πολύ έχω την επιθυμία να το ξανά κάνω

Προσπαθώ αλλά βλέπω το μαχαίρι εκεί

πάω κάνω κάτι άλλο για να ξεχαστεί αυτή η επιθυμία.

Ξέρω ότι υπάρχουν άνθρωποι που το περνάνε αυτό και σίγουρα χειρότερα και από εμένα. Αυτό το έγραψα περισσότερο για εκείνα τα άτομα. Δεν είστε μόνοι μόνο αυτό θα σας πω.

Και δεν είναι ποτέ αργά να σταματήσεις κάτι που ξεκίνησες κάποτε.

Σταμάτα πριν κάνεις κάτι χειρότερο...

[chanse4u]

Πείτε της να πάψει να χτυπάει

Εκεί που ζουσα για αυτην

Τώρα πια πεθαίνω

Τότε γελαγα πολύ

Τώρα πια στερεύω

Τότε μίλαγα πολύ

Τώρα όμως σωπαίνω

Τότε πληγωθηκα πολυ,

μαχαίρι στη καρδιά μου έχωσες και το γύρναγες να δεις ποσό αντέχω

Ακόμα και εκεί σου φώναζα να μ��ίνεις

Αχ σε ποιο Θεο ορκίστηκα ;

Στα αίματα όταν χάθηκα

Τώρα ομως την αγαπη συγχαρητήρια

μα τη σιχάθηκα

_κανένας_

[otan-o-erws-synanthse-to-xaos]

Θυμήσου·

Το μαχαίρι μου ασκείται συνέχεια στο δίκαιον.

Ρωτάς για την ρωγμή στον τοίχο που στάζει τον αμίλητο.

Ρωτάς για έξοδο, για την ρωγμή σου.

Η όψη σου όταν ρωτάς νησί της άβυσσος.

Πως σέρνεται με την λαβωματιά σε θάμνα κι αχνάρια πίσω του τα αίματα;

Αυτό που τρίζει μέσα στην σιωπή

είναι το μονοπάτι σου

που τώρα μόνο του πάει και πάει.

Έκτωρ Κακναβάτος, Η όψη σου όταν ρωτάς, 1967

[h-xwra-twn-grammatwn]

Αύριο ίσως όλα τελειώσουν Αύριο μπορεί να είναι η τελευταία μέρα που την βλέπω Η τελευταία μέρα που την αγγίζω, την φιλάω, η τελευταία μέρα που την κάνω να χαμογελάσει Αύριο ίσως δεν ξημερώσω δίπλα της και ίσως δεν είναι αυτή που θα γεμίσει φως την συννεφιασμένη μου μέρα Αύριο ίσως κοιμάμαι αγκαλιά με κάποια άλλη, ίσως μαγειρεύω σε κάποια άλλη ίσως δω τις ίδιες σειρές δίχως εκείνη Δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από ένα χαρτί κενό σε μια ερημωμένη άσφαλτο που το φυσά ο αέρας Καταδικασμένοι να αποζητάμε αξία απ το άτομο που στέκεται απέναντι μας, η καλύτερα, απ το άτομο που επιλέξαμε να στέκεται απέναντι μας Το μαχαίρι έχει δυο όψεις, εκείνη του ερωτευμένου και εκείνη του απογοητευμένου Μα απ όποια πλευρά και αν το μπήξεις στα στήθια σου, παραμένει ικανό να σε σκοτώσει Η νύχτα τελειώνει και εγώ γνωρίζω πως ίσως η τελευταία φορά που θα σε δω θα είναι στον ύπνο μου Αλλά σε παρακαλώ άσε με να κοιμηθώ λίγο ακόμη Είναι αρκετά νωρίς για να επωμιστώ το βάρος του ρεαλισμού ακόμα Άλλωστε εσύ μου είπες κάποτε, πως μου ταιριάζει του αιθεροβάμονα το βλέμμα…

[justforbooks]

Οι αναγνώστες, που για να ελέγξουν αν τους ενδιαφέρει να αγοράσουν ή όχι ένα βιβλίο ξεκινούν διαβάζοντας τον πίνακα των περιεχομένων του, συνήθως μένουν έκπληκτοι μπροστά στην αυστηρή δομή φιλοσοφικής διατριβής που φαίνεται να έχει η «Γαστρονομία ως καλή τέχνη». Οι «βαρύγδουποι» 30 «στοχασμοί» του συγγραφέα, που καθένας τους αντιστοιχεί σε ξεχωριστό κεφάλαιο του βιβλίου, τους προδιαθέτουν ότι ίσως πρόκειται και για ένα στρυφνό συγγραφικό πόνημα.

Ευτυχώς, όμως, η ανάσα δεν κόβεται για πολύ, καθότι ήδη από τον τίτλο «Στοχασμός VII – Θεωρία του τηγανίσματος» διακρίνεται ένα ρηγματάκι στη σοβαροφάνεια και γεννιέται η υποψία ότι ίσως αυτό που κρατάς να μην είναι αυτό που νομίζεις. Οπότε, εγκαταλείπεις τα περιεχόμενα για να ελέγξεις το περιεχόμενο και τότε συλλαμβάνεις την αλήθεια: το βιβλίο έχει γραφτεί με ροή ελεύθερων συνειρμών που πεταλουδίζουν από τη μια ανεκδοτολογική ιστοριούλα στην άλλη.

Οποιαδήποτε απόπειρα του αναγνώστη να βρει μια λογική σειρά που θα εξυπηρετούσε κάποιον καθαρό στόχο της παράθεσής τους είναι τόσο μάταιη, όσο και το εάν ο Μπριγιά-Σαβαρέν βρισκόταν ενώπιον μια καλοψημένης γαλοπούλας γεμιστής με τρούφες και προσπαθούσε να συγκρατηθεί για να μην την ξεκοκαλίσει.

Το παράδειγμα της γεμιστής με τρούφες γαλοπούλας δεν επιλέχθηκε κατά τύχη. Πρόκειται για ένα πιάτο-σταρ που επανεμφανίζεται πολύ συχνά στο κείμενο – σχεδόν συνιστά ένα διαπασών για τον συντονισμό στον σωστό τόνο ευχαρίστησης ολόκληρου του βιβλίου. Ταυτόχρονα, είναι το βασικότερο από τα κρυπτογραφημένα μηνύματά του: η ζωή είναι ωραία και ζουμερή σαν μια γαλοπούλα γεμιστή με τρούφες.

Ο Ζαν Αντέλμ Μπριγιά-Σαβαρέν γεννήθηκε το 1755 στο Μπελέ της Γαλλίας και απεβίωσε το 1826 στο Παρίσι, περίπου δύο χρόνια μετά την έκδοση του βιβλίου του, χάρη στο οποίο κέρδισε την αθανασία του ονόματός του. Ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση, σπούδασε νομικά και διακρίθηκε στην επιστήμη του, τόσο για τα συγγράμματά του όσο και για τη θητεία του ως δικαστή στον γαλλικό Άρειο Πάγο. Ήταν ένας αστός (με την έννοια του μπουρζουά) δημοκρατικών πεποιθήσεων που συντάχθηκε εξαρχής με τη Γαλλική Επανάσταση, αλλά αποσχίστηκε από αυτήν το 1793 και ως εκ τούτου αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί αρχικά στην Ελβετία, στο Λονδίνο, στην Ολλανδία και, τελικά, από το 1794 και για τρία έτη, στην Αμερική. Επέστρεψε στη Γαλλία επί διακυβέρνησης Διευθυντηρίου και τότε απέκτησε τα πρώτα του αξιώματα στον δικαστικό κλάδο.

Εν τω μεταξύ, ήταν ήδη διάσημος ως προσωπικότητα καλοσυνάτη, καλοπροαίρετη, αξιαγάπητη και παράδοξη – ένας θαυμαστός ποιητής της λαιμαργίας και της καλοπέρασης.

Στις μέρες μας του αναγνωρίζεται επίσης ότι εισήγαγε μια «διανοουμενίστικη» προσέγγιση της γαστρονομίας. Αυτό, βέβαια, έρχεται σε δεύτερη μοίρα σε σύγκριση με το ότι εισήγαγε μια γενικευμένη χρήση του όρου «γαστρονομία» όπως την αντιλαμβανόμαστε σήμερα, η οποία κατέληξε να αποτελεί βασικό στυλοβάτη ολόκληρης της πολιτισμικής ταυτότητας της Γαλλίας. Η λέξη, που προϋπήρχε στο γαλλικό λεξιλόγιο, αλλά δεν είχε αξιοποιηθεί αρκετά, χάρη στον Μπριγιά-Σαβαρέν περιγράφει πλέον κάθε αιτιολογημένη γνώση ή άποψη σχετικά με το πώς τρέφεται ο άνθρωπος. «Γαστρονομία είναι η επιστημονική γνώση όλων όσων σχετίζονται με τον άνθρωπο ως τρώγοντα» έγραψε ο ίδιος με απλά, ξεκάθαρα λόγια.

Όμως δεν σταματά εκεί, παρά σπρώχνει το μαχαίρι μέχρι το κόκαλο και υποστηρίζει με ζήλο την ανάδειξη της γαστρονομίας ως μίας εκ των καλών τεχνών. Επινοεί μάλιστα μια δέκατη μούσα, τη Γαστερία, την οποία περιγράφει ως «την ωραιότερη των Μουσών».

Είναι η εποχή που ο σεφ μαγειρικής ξεκινά να διακρίνεται στην κοινωνία από το ταλέντο του, το οποίο είναι η ευκολία του να αποδεσμεύεται από την οικιακή μαγειρική και, καινοτομώντας, να προτείνει μια όλο και πιο εκλεπτυσμένη και ευφάνταστη κουζίνα, να διατυπώνει τα δικά του «μαγειρικά δόγματα», να θεωρητικολογεί επί του αντικειμένου του και, πάνω απ' όλα, να ανοίγει καθημερινά το εστιατόριό του όπως ένας θιασάρχης που δίνει εντολή να σηκωθεί η αυλαία της σκηνής του θεάτρου του για να παίξει ένα παιχνίδι πρωτοτυπιών και γοητείας του κοινού, προκειμένου όχι μόνο να χειροκροτηθεί αλλά και να επιβιώσει χάρη σ' αυτό.

Όλα αυτά είχαν ως παράπλευρη συνέπεια την προσθήκη στην αγγλική έκδοση του βιβλίου του υπέρτιτλου «Η γαστρονομία ως καλή τέχνη», που προηγείται του τίτλου «Φυσιολογία της γεύσης», τον οποίο είχε επιλέξει ο Μπριγιά-Σαβαρέν. Βέβαια, όταν εκδόθηκε για πρώτη φορά το βιβλίο στη Γαλλία η μόδα της έκδοσης «φυσιολογιών» είχε αρχίσει να παρέρχεται.

Παρ' όλα αυτά, κάτι παρέμενε ενεργό από εκείνη την αίγλη και την επιστημονικοφάνεια που πρόσφερε η λέξη στον τίτλο ενός συγγραφικού πονήματος. Και το πιθανότερο ήταν ότι ο Μπριγιά-Σαβαρέν ενδιαφερόταν να υποστηρίξει, ακόμη και μέσω του τίτλου που επέλεξε, τον ρόλο του ως «φωνής της αυθεντίας». Δεν φοβάται ποτέ να διατυπώσει δικές του θεωρίες ούτε και να ακουστεί υπερβολικά διδακτικός. Το θάρρος της γνώμης του είναι ανεξάντλητο.

Ωστόσο, παραμένει πάντα ένας δικαστικός που προσποιείται ότι είναι εξίσου ικανός χημικός, ιστορικός και πολιτισμικός αναλυτής της εποχής του. Αυτό, κατά κάποιον τρόπο, δεν είναι ούτε ψέμα ούτε δική του αυταπάτη. Όμως, ταυτόχρονα και επί της ουσίας της, η «Φυσιολογία της γεύσης» είναι κυρίως μια τυχαία συλλογή και παράθεση προσωπικών αναμνήσεων, που το πιθανότερο είναι να υπήρξαν καθοριστικές για τον συγγραφέα στη διάρκεια της ζωής του. Ή, για να αποδοθεί με μια πιο θαρραλέα (αλά Μπριγιά-Σαβαρέν) περιγραφή, το βιβλίο αυτό είναι ένα άλμπουμ απομνημονευμάτων γεύσεων και αισθήσεων ‒ ένα υπέροχο ανθολόγιο από ιστοριούλες. Κι αυτές περιέχουν και παραδίδουν στον αναγνώστη έναν σημαντικό θησαυρό παρατηρήσεων και αισθήσεων σχετικά με την ανθρώπινη ετοιμότητα να αφεθεί στον ηδονισμό (κυρίως στον ηδονισμό που συνδέεται με το φαγητό).

Όλα αυτά αποδίδονται με ένα ύφος μάλλον ξεχασμένο πια, που περιγραφόταν ως «ηρωικό-κωμικό». Η αφήγηση εξελίσσεται στον τόνο μιας διακριτικής παρωδίας, προκειμένου να καθοδηγήσει τον αναγνώστη στο σωστό μονοπάτι απενοχοποίησης της γαστριμαργικής απόλαυσης και γενικότερα της λαιμαργίας. Η συγκεκριμένη χιουμοριστική φόρμα, επειδή είναι τόσο παρατεταμένη, θα μπορούσε να προκαλέσει κόπωση και βαρεμάρα στον αναγνώστη εάν δεν συγκρατούσαν πάντα ζεστούς και πλούσιους τους χυμούς της δύο άλλες σπουδαίες ποιότητες της αφήγησης: η σεμνότητα και η ευθυμία. Αυτά τα τρία συστατικά μαζί υπονομεύουν και τη βαρύτητα που διεκδικεί η αυθεντία του συγγραφέα.

Κι έτσι, είναι τελικά «εύπεπτο» ένα κείμενο μεγαλούτσικου μεγέθους, επειδή είναι διαποτισμένο με καλή προαίρεση, θάρρος και παρρησία, αλλά και επειδή είναι διασκεδαστικό και αστείο και δεν παραμελεί ούτε στιγμή το γαλαντόμο πνεύμα του και τους καλούς τρόπους όσον αφορά την απεύθυνσή του προς τον αναγνώστη. Το «αξιαγάπητο ύφος» με το οποίο κυλά η αφήγηση είναι ο καταλύτης που επιταχύνει την απενοχοποίηση του γαστριμαργικού ηδονισμού.

Ο σημερι��ός αναγνώστης της «Φυσιολογίας της γεύσης» θα μπορούσε να δει στις ιστοριούλες και στα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν σε αυτές μια πλευρά σκοτεινή – κάποιο αδιέξοδο που κρατά τις περιστάσεις και όσους εμπλέκονται σε αυτές σε απόγνωση. Αυτή συνήθως παραμένει αρκετά καλά κρυμμένη, για να εκτιμηθεί πλήρως το βάθος και το πλάτος της. Όμως η παρουσία της είναι αισθητή και αναδύεται μέσα από μια μπεκετικού τύπου χορδή του παραλόγου.

Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι φυλακισμένα μέσα στην ίδια τους την ύπαρξη. Και από τη δική του όμοια θέση, αμπελοφιλοσοφώντας, ο ίδιος ο Μπριγιά-Σαβαρέν τα διασώζει ‒για λίγο, έστω‒ από την τραγικότητα αυτής της φυλακής. Οι ευσταθείς παραδοξολογίες του συγγραφέα φωτίζουν με ευθυμία και καλή διάθεση τη βαθύτερη και πιο καθοριστική σκοτεινή συνθήκη. Αυτός μοιάζει να είν��ι ο μηχανισμός της μερικής και προσωρινής διάσωσης προσώπων και περιστάσεων.

Μόνο ελάττωμα της γραφής του θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι είναι εκείνη η κάπως μεγαλούτσικη δόση φλυαρίας. Ο συγγραφέας συναρπάζεται από την ανεκδοτολογική πλευρά των πραγμάτων, η οποία ‒είναι γεγονός‒ θα κατέρρεε από μόνη της, αν δεν τη σήκωναν στους ώμους τους και δεν την αποθέωναν διάφορα τετριμμένα θεματάκια ελάχιστης σημασίας. Κι έτσι, όποτε του παρουσιάζεται η δυνατότητα να επιδοθεί σε μια ακατάσχετη μικρολογία, αυτή αξιοποιείται στο έπακρο, σε σημείο που όχι απλώς παραμερίζεται η ουσία ενός θέματος αλλά χάνεται και από τον ορίζοντα.

Η μετάφραση του έργου στα ελληνικά έγινε από τα γαλλικά, αλλά με ταυτόχρονη παρακολούθηση και αντιπαραβολή με τη μετάφραση του έργου στα αγγλικά, που θεωρείται ότι την είχε επιμεληθεί ο ίδιος ο Μπριγιά-Σαβαρέν. Αυτό οδήγησε σε μια «αποφλοίωση» του ελληνικού κειμένου από την παχουλή φλυαρία του γαλλικού, αλλά και σε κάποιες περικοπές σημείων του με άφθονα πραγματολογικά στοιχεία, τα οποία, στην εποχή μας, ίσως να μην είχαν ενδιαφέρον, επειδή δεν θα έβρισκαν κατάλληλο αντίκρισμα.

Η επιτυχία, λοιπόν, της ελληνικής μετάφρασης είναι ότι παραδίδει στον αναγνώστη ένα «σβέλτο» κείμενο, το οποίο περιέχει και ό,τι συγκροτεί το περίφημο αξιαγάπητο ύφος γραφής του Μπριγιά-Σαβαρέν. Ωστόσο, αυτές οι προσαρμογές, όσο ευχάριστο κι αν είναι το αποτέλεσμά τους, δεν είναι ποτέ αναίμακτες. Εξάλλου, είναι γνωστό από την εποχή της Ιωάννας της Λωραίνης ότι, όποτε οι Άγγλοι μπλέκονται στις γαλλικές υποθέσεις, κάτι στο τέλος καίγεται.

Ένα παράδειγμα στην προκειμένη περίπτωση θα ήταν η ακόλουθη φράση από το υποκεφάλαιο που αφιερώνει στα περίφημα μανιτάρια: «Υπάρχουν έτσι τρούφες και τρούφες, όπως υπάρχουν "σουτζουκάκια και σουτζουκάκια"». Ανατρέχοντας στο γαλλικό κείμενο, θα έλεγε κάποιος ότι μια πιο πιστή απόδοσή της συγκεκριμένης φράσης θα είχε ως εξής: «Υπάρχουν έτσι τρούφες και τρούφες, όπως υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι».

Όμως, στη συγκεκριμένη πρόταση ο Μπριγιά-Σαβαρέν χρησιμοποίησε ένα σχήμα μεταφοράς προερχόμενο από τη φάρσα «Γιατρός με το στανιό» του Μολιέρου, όπου ο ξυλοκόπος Σγκαναρέλος, προκειμένου να μεταφέρει το νόημα «υπάρχουν άνθρωποι και άνθρωποι», λέει «υπάρχουν δεμάτια ξύλου και δεμάτια ξύλου». Το συγκεκριμένο σχήμα λόγου ενσωματώθηκε τελικά στη γαλλική γλώσσα (και καταγράφεται από τα λεξικά) ως μια παροιμιώδης φράση.

Τη διολίσθηση από τα «δεμάτια ξύλου» στα «σουτζουκάκια» δεν αποκλείεται να την προκάλεσε αγγλοελληνικό λεξικό. Ωστόσο, αυτό δεν έχει καμία σημασία γιατί όταν ξανασκέφτεται κάποιος με θετικό πνεύμα την τόσο εξωφρενικά ελεύθερη απόδοση της πρότασης ως: «Υπάρχουν έτσι τρούφες και τρούφες, όπως υπάρχουν "σουτζουκάκια και σουτζουκάκια"», καταλήγει ότι συμπεριλαμβάνει τόσο όμορφα και με ενθουσιασμό όλο τον αξιαγάπητο τόνο και το χιούμορ του Μπριγιά-Σαβαρέν, που αν εκείνος μπορούσε ποτέ να τη δει, ίσως να διόρθωνε το αρχικό γαλλικό κείμενό του ώστε να λέει «σουτζουκάκια και σουτζουκάκια», διατηρώντας μάλιστα την ελληνική λέξη με λατινικούς χαρακτήρες.

Το πόσο αγαπητός υπήρξε ο Μπριγιά-Σαβαρέν στον γαλλόφωνο κόσμο προκύπτει και από το πόσοι δρόμοι και λεωφόροι πήραν το όνομά του. Ένα γαλλικό μαλακό τυρί, τριπλής περιεκτικότητας σε λιπαρά, μετονομάστηκε, κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου, σε Μπριγιά-Σαβαρέν και ωφελήθηκε από αυτή την αλλαγή εμπορικής ταυτότητας. Όμως, απ' όλες τις τιμές που αποδόθηκαν στον συγγραφέα που διάνοιξε τον σπουδαίο δρόμο της γαστρονομικής αρθρογραφίας, σπουδαιότερη μάλλον ήταν η απόδοση του ονόματός του σε ένα γλυκό, τριάντα χρόνια μετά τον θάνατο του, το 1856, σε ένα σπογγώδες, ζουμερό και συναρπαστικό γλύκισμα που προσφέρει μια ζωηρή και ντελικάτη απόλαυση και το οποίο, όπως είναι φυσιολογικό, έμελλε να αγαπηθεί για πάντα και σε όλον τον κόσμο –και στην Ελλάδα, επίσης‒, το σαβαρέν.

Η εναλλακτική ονομασία του σαβαρέν είναι "μπαμπάς", "baba au rhum" στα γαλλικά, ο οποίος είναι σαβαρέν με ρούμι και σαντιγί.

Έχω ψάξει πολύ καιρό να βρω από πού βγαίνει η λέξη "μπαμπάς" ‒το "au rhum" το καταλαβαίνεις, είναι από το ρούμι με το οποίο τον ραντίζεις‒ και δεν έχω καταλήξει. Αυτό για το οποίο έχω πείσει τον εαυτό μου είναι ότι βγαίνει από το "μπαμπάτσικο". Ένα καλό σαβαρέν πρέπει να έχει ελαφρύ σιρόπι, πλέον ζούμε στην εποχή που τα γλυκά πρέπει να έχουν γεύση και όχι απλώς ζάχαρη. Δεν πρέπει να είναι βαριά.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[daimewdis]

Κάποια στιγμή θα απελευθερωθώ απ’ ότι με κρατά φυλακισμένο. Έχω το μαχαίρι στο μυαλό και η καρδιά μ’ έχει δεμένο.

-Δαιμεώδης

[astratv]

Συνελήφθη 17χρονη μαθήτρια που προσπάθησε να μπει με μαχαίρι στη Βουλή

Μια 17χρονη μαθήτρια προσπάθησε να μπει στη Βουλή με μαχαίρι, κατά πληροφορίες της ΕΡΤ. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, η 17χρονη συνελήφθη και έχει οδηγηθεί στο αστυνομικό τμήμα Συντάγματος. Διαβάστε επίσης: Μαχαίρωσαν γυναίκα που αντιστάθηκε σε ληστεία καταστήματος Το περιστατικό έλαβε χώρα ενώ η μαθήτρια βρισκόταν στο κτίριο λόγω εκδρομής με το σχολείο. Η 17χρονη φέρεται να προσπάθησε να…

[bl00dyghoul2]

Όταν άκουσα στο τηλέφωνο το αγόρι μου τρομαγμένο, κλαμένο να μου λέει "Πέθανε, δεν ζει πια, πεθανε" ήταν σαν ένα μαχαίρι στην καρδιά. Οι τελευταίες λέξεις του παππού του ήταν "Πονάω, βοήθησε με" κοιτάζοντας τον στα μάτια και την επόμενη στιγμή τα έκλεισε και έσβησε. Πάλευε τον καρκίνο μια δεκαπενταετία και τους τελευταίους μήνες πονούσε παντού, δεν μπορούσε ουτε να κουνηθεί. Όταν είχε αρχίσει να βλέπει τους πεθαμένους του ανθρώπους, τότε κατάλαβα ότι δεν είχε πολύ χρόνο ακόμα. Το μόνο χαρούμενο σ' αυτήν την ιστορία είναι ότι λυτρώθηκε από τον πόνο.

Εύχομαι να μην συμβεί ποτέ τόσο κακό πράγμα σε σας. Να είστε κοντά στους αγαπημένους σας και να τους προσέχετε.❤

[crisismonitor]

Σίδνεϊ: Επίθεση σε εμπορικό κέντρο-Πέντε άνθρωπο νεκροί

Πέντε άνθρωποι σκοτώθηκαν, καθώς κατέληξε και ένα βρέφος εννέα μηνών, στην τυφλή επίθεση ενός άνδρα με μαχαίρι εναντίον πολιτών σε εμπορικό κέντρο στο Σίδνεϊ. Continue reading Σίδνεϊ: Επίθεση σε εμπορικό κέντρο-Πέντε άνθρωπο νεκροί

[greekbooks-poll]

[solmeister13]

αν δεν καταλαβαίνω λάθος, είναι απο τα πιο dark era σου. γαμηθηκε η ψυχή μου με το junkie, από το spotify όταν βγήκε μια φορά το άκουσα και μία τώρα γιατί δεν αντέχω να ξέρω πόσο πόνεσες για ,αυτή, τη τέχνη. im sending u all my hugs

Η Κόλαση θα έλεγα πως είναι το πιο dark era, λόγω του έντονου ιδεασμού.

Στο S1D3 και το Lost Vegas νομίζω η φράση που εξηγεί καλύτερα το πως νιώθω είναι το "γαμήθηκα ανάποδα".

Buying a story, my soul was for sale,  trust is such an arrogant thing

Αυτοί οι δύο δίσκοι έχουν να κάνουν πιο πολύ με σχέσεις, παρά με το νόημα της ζωής και είναι η πρώτη φορά στα χρονικά που έτυχε να μου βγάλουν την καρδιά και να μου την πατήσουν κάτω, ενώ δεν έκανα εγώ κάτι κακό.

Γι' αυτό έχει αλλάξει κάπως ο τόνος μου όταν μιλάω για εκείνη, σε σχέση με τα παλιά. Δεν άλλαξα γνώμη για τις γυναίκες σα σύνολο, απλά έχω μπήξει το μαχαίρι βαθιά μου και απευθύνομαι πολύ συγκεκριμένα σε άτομα που έπαιξαν με τα συναισθήματα μου.

[darkside-cookies]

Οκ τερορ ανον ξανα , ένα άλλο δημοσίευμα λέει ότι τα οστά του είχαν όχι δαγκωνιές αλλά εγκοπές από μαχαίρι, γεγονός που οφείλεται στον κανιβαλισμο , κυριολεκτικά τον έφαγαν. https://uwaterloo.ca/news/media/another-franklin-expedition-crew-member-has-been-identified

κυριολεκτικά τον έφαγαν!