#καταστολή

[fromgreecetoanarchy]

(Βίντεο) "Τι έχω κάνει;" Βίαιη προσαγωγή ανθρώπου που πήγε να δώσει τρόφιμα στην Κατάληψη στην Πρυτανεία

Η ξεφτίλα της αστυνομίας συνεχίζεται: Βίαιη προσαγωγή ανθρώπου που προσπάθησε να προσεγγίσει την Κατάληψη στην Πρυτανεία για να δώσει τρόφιμα στους αποκλεισμένους καταληψίες από τη Δευτέρα 13 Μάρτη. Καθώς τον σέρνουν τραβώντας από τα ρούχα και ξεγυμνώνοντας τον ο άνθρωπος τους ρωτάει άναυδος, "τι έχω κάνει;".

Το βίντεο τραβήχτηκε στις 5 το απόγευμα σήμερα Σάββατο 18 Μάρτη.

Ούτε σε πόλεμο δεν απαγορεύεται η χορήγηση ανθρωπιστικής βοήθειας, κι όμως στις ανελεύθερες και δυστοπικές μέρες που ζούμε, οι μπάτσοι, τα "παιδιά του λαού" για κάποιους, ακολουθώντας πιστά τις εντολές της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. υπό τον νέο αρχηγό της, Λάζαρο Μαυρόπουλο, που ορίστηκε σήμερα και του Θεοδωρικάκου απαγορεύουν την παράδοση τροφίμων και νερού στις/στους καταληψίες στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ στα Προπύλαια, που βρίσκονται για 6η συνεχόμενη μέρα χωρίς τρόφιμα. Ήδη εδώ και 6 ημέρες οποιαδήποτε προσπάθεια έγινε από αλληλέγγυες να παραδώσουν νερό ή τρόφιμα στην κατάληψη κατέληξε σε προσαγωγές.

Η Κατάληψη της Πρυτανείας πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 13 Μαρτίου 2023 από φοιτητές και φοιτήτριες για την ελευθεριακή οργάνωση στη βάση με τα εξής αιτήματα που θα διαβάσετε στο κείμενο που δημοσιοποιήθηκε την ημέρα της κατάληψης της Πρυτανείας:

"Κόντρα στο κλίμα ηττοπάθειας και ατομικισμού, αποφασίσαμε συλλογικά και με όρους αυτοοργάνωσης να κλιμακώσουμε τον αγώνα μας ενάντια στην υποβάθμιση των ζωών μας. Η κρατική-καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη ανέδειξε για μία ακόμα φορά το αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που έχουν οδηγήσει στην ιδιωτικοποίηση οτιδήποτε δημόσιου, ακόμα και του βασικού αγαθού για την επιβίωση του ανθρώπου, το νερό. Είναι οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί στα υποστελεχωμένα νοσοκομεία, οι νεκροί πρόσφυγες και μετανάστριες στα χερσαία και ��δάτινα σύνορα την Ευρώπης, οι δολοφονημένοι Ρομά Νίκος Σαμπάνης και Κώστας Φραγκούλης που ζητάνε δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη, όχι από το σάπιο δικαστικό σύστημα που αφήνει ελεύθερους (παιδο)βιαστές, συγκαλύπτει κυκλώματα trafficking, και νομιμοποιεί την έξωση 700.000 ανθρώπων από την πρώτη κατοικία τους, αλλά από τον κόσμο του αγώνα που θα ανατρέψει αυτό το σύστημα και την πολιτική του.

Επιλέγουμε να αντισταθούμε μαχητικά, φοιτητές/τριες και σπουδαστές/τριες μαζί, απορρίπτοντας την συντεχνιακή αντίληψη και τα στερεότυπα που μας διαχωρίζουν. Έχοντας πλήρη συνείδηση της ταξικής μας θέσης, αντιλαμβανόμαστε ότι ο αγώνας ενάντια στο ΠΔ85 είναι κομμάτι του αγώνα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Η εξίσωση των πτυχίων στο δημόσιο τομέα, κολλεγίων και ΑΕΙ, με το άρθρο 7 του ΠΔ85 είναι άλλο ένα κομμάτι που καταδεικνύει την αναγκαιότητα της σύνδεσης των δυο υποκειμένων. Μέσω της κίνησής μας αποσκοπούμε την σύνδεση φοιτητικού και σπουδαστικού υποκειμένου για έναν συνολικότερο αγώνα ενάντια στην υποβάθμιση των ζωών μας. Οι καταλήψεις των καλλιτεχνικών σχολών και των κεντρικών θεάτρων άνοιξαν τον δρόμο για ένα κίνημα ακηδεμόνευτο, χωρίς διαμεσολαβητές και ειδικούς, που έχει ήδη κερδίσει ηθικά από την πρώτη στιγμή που αποφάσισε να αγωνιστεί.

Αυτή την στιγμή που το κράτος απονομιμοποιείται στις συνειδήσεις της κοινωνικής βάσης, εμφανίζεται η ευκαιρία να συλλογικοποιήσουμε την οργή και τις ανάγκες μας, δημιουργώντας ένα κέντρο αγώνα στην καρδιά της μητρόπολης. Ως φοιτήτριες/τες σπουδάστριες/ες καταλαμβάνουμε την πρυτανεία του ΕΚΠΑ διεκδικώντας την επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου και του κοινωνικού του χαρακτήρα. Ακριβώς γιατί το άσυλο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τους αγώνες για ελευθερία, ισότητα, και αξιοπρέπεια, και δεν σταματά να νοηματοδοτεί τα επίδικα των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Απαιτούμε την άμεση κατάργηση του νόμου 4777 και του νέου νόμου-πλαίσιο για τα πανεπιστήμια, που φέρνουν τους ταξικούς φραγμούς και την καταστολή στις σχολές μας. Απαιτούμε την άμεση ικανοποίηση όλων των αιτημάτων του σπουδαστικού κινήματος για το ΠΔ85 και τις φοιτητικές παροχές σε όλες τις καλλιτεχνικές σχολές οι οποίες εποπτεύονται από το ΥΠΠΟΑ. Απαιτούμε την άμεση παραίτηση της εισαγγελίας του Αρείου Πάγου, την παραίτηση της ακροδεξιάς-νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης της ΝΔ και την αποχώρηση από το πολιτικό γίγνεσθαι όλων αυτών που, είτε με τις πολιτικές που εφάρμοσαν, είτε με τις θέσεις που πήρανε, οδήγησαν στον κατακερματισμό και την ιδιωτικοποίηση του σιδηροδρομικού δικτύου και τρένων.

Καλούμε το φοιτητικό/σπουδαστικό σώμα και αλληλέγγυο κόσμο, μέσω της οριζόντιας ανοιχτής συνέλευσης της κατειλημμένης πρυτανείας, να ορίσουμε τα χαρακτηριστικά ενός ακηδεμόνευτου κινήματος με βασικές αρχές μας την Αυτοοργάνωση και την Αλληλεγγύη, για έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας.

10, 100, 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ

Κίνηση Φοιτητών/τριων Σπουδαστριών/ων για την ελευθεριακή οργάνωση στην βάση"

Αξίζει να σημειωθεί ότι η πρώτη φορά που υλοποιήθηκε το σχέδιο λιμοκτονίας και απαγόρευσης της αλληλεγγύης σε κατάληψη ήταν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τον Μάρτη του 2015 ξανά στην Πρυτανεία σε αλληλεγγύη τότε της απεργίας πείνας πολλών πολιτικών κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές.

[agnickradio]

15 χρόνια μετά, χρέος μας η αντίσταση στην κρατική βία

από της διαδηλώσεις στη μνήμη Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου Τώρα είναι η στιγμή η νεολαία και ο λαός να αντιταχθούν στον αυταρχισμό και στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές Continue reading Untitled

[justforbooks]

Υπόδειγμα λογοτεχνικού ρεπορτάζ, το βιβλίο «Μια μέρα της ζωής του Άμπεντ Σαλάμα - Ανατομία μιας τραγωδίας στην Ιερουσαλήμ» του εβραϊκής καταγωγής Αμερικανού δημοσιογράφου Νέιθαν Θρωλ που κέρδισε το φετινό βραβείο Πούλιτζερ και υμνήθηκε από κορυφαία μέσα («New York Times», «Economist», «Time», «Financial Times», «Haaretz») διαβάζεται απνευστί, με τον αναγνώστη να νιώθει από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα το ίδιο σφίξιμο που θα του προκαλούσε μια γερή γροθιά στο στομάχι.

Αίσθημα που εντείνεται από το γεγονός ότι εδώ και έναν χρόνο η Μέση Ανατολή βιώνει μία από τις σοβαρότερες κρίσεις της τον τελευταίο αιώνα, χωρίς να διαφαίνεται κάποιο τέλος στον αιματηρό, ασύμμετρο πόλεμο που είναι σε εξέλιξη, με τους αμάχους να πληρώνουν το βαρύτερο τίμημα.

Και μπορεί η Δυτική Όχθη και συγκεκριμένα η περιοχή Ανάτα όπου διαδραματίζεται η ιστορία μας να μην είναι σε αυτήν τη φάση το επίκεντρο της σύγκρουσης, είναι όμως το «κλειδί» για να κατανοήσει κανείς τι ακριβώς συμβαίνει στα Κατεχόμενα, γιατί γίνεται λόγος περί «απαρτχάιντ» και γιατί οποιαδήποτε προσπάθεια για βιώσιμη λύση και ειρηνική συνύπαρξη είναι καταδικασμένη αν δεν αποσυρθούν από εκεί ο ισραηλινός στρατός και οι έποικοι, αν δεν εξασφαλίσουν οι Παλαιστίνιοι γη και αξιοπρέπεια, αν οι πρόσφυγες δεν επιστρέψουν – δηλαδή όλα αυτά που έχει παραγγείλει δεκαετίες τώρα ο ΟΗΕ, αλλά ουδέποτε εφαρμόστηκαν.

Στον πυρήνα της αφήγησης βρίσκεται ένα φρικτό αυτοκινητικό δυστύχημα που συνέβη ένα βροχερό χειμωνιάτικο πρωινό του 2012 στα περίχωρα της Ιερουσαλήμ. Ένα σχολικό λεωφορείο που μετέφερε Παλαιστίνιους μαθητές και εκπαιδευτικούς –ανάμεσά τους ο Μιλάντ, ο πεντάχρονος γιος του Άμπεντ– συγκρούεται με φορτηγό που μπήκε στο αντίθετο ρεύμα, ανατρέπεται και παίρνει φωτιά με αποτέλεσμα να σκοτωθούν ή να τραυματιστούν σοβαρά πολλοί επιβαίνοντες – κάποιοι δεν αναγνωρίζονταν καν από τα εγκαύματα.

Ακόμα χειρότερα, κανένα ασθενοφόρο, κανένα πυροσβεστικό ή αστυνομικό όχημα δεν θα φτάσει έγκαιρα στον τόπο της τραγωδίας, παρά τις μικρές αποστάσεις που είχαν να διανύσουν. Είτε από επιδεικτική αδιαφορία, μιλώντας για την κυρίαρχη ισραηλινή πλευρά («αν επρόκειτο για τίποτα παιδιά που πετούσαν πέτρες, αστυνομία και στρατός θα κατέφθαναν άμεσα»), είτε επειδή ένα δαιδαλώδες δίκτυο ελέγχων και απαγορεύσεων το καθιστά πρακτικά αδύνατο για την παλαιστινιακή πλευρά. Ο ίδιος ο δρόμος ήταν σε πολύ κακή κατάσταση γιατί οι ισραηλινές αρχές δεν ενδιαφέρονται να συντηρήσουν οδικές αρτηρίες που προορίζονται για Παλαιστίνιους, ενώ τα αλλεπάλληλα σημεία ελέγχου έχουν κάνει «κανονικότητα» το μποτιλιάρισμα και τα επικίνδυνα προσπεράσματα, όπως αυτό που επιχείρησε ο οδηγός του μοιραίου φορτηγού.

Ένα δυστύχημα για το οποίο δεν έφταιγε η «κακιά ώρα» αλλά οι πολιτικές διαχωρισμού που εφαρμόζει το Ισραήλ στη Δυτική Όχθη, μαζί με τον ασφυκτικό έλεγχο και τους περιορισμούς που ασκεί σε κάθε σχεδόν πτυχή της καθημερινής ζωής όσων ανθρώπων ατύχησαν να γεννηθούν στη «λάθος πλευρά» του τείχους, της Ιστορίας και των συγκυριών. Ακόμα και από τις υποχρεωτικές στο Ισραήλ αποζημιώσεις για τροχαία τα παλαιστινιακής ιδιοκτησίας οχήματα εξαιρούνται!

Γύρω από τον άξονα αυτό, τις οικογένειες και τις κοινότητες –παλαιστινιακές και ισραηλινές– που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εμπλέκονται στο δυστύχημα, ο Νέιθαν Θρωλ, δημοσιογράφος, συγγραφέας, ακτιβιστής και πολιτικός αναλυτής που γνωρίζει καλά πρόσωπα και πράγματα, καθώς έχει ζήσει και εργαστεί πολλά χρόνια στην Ιερουσαλήμ, ξετυλίγει δεξιοτεχνικ�� στη διάρκεια μίας μόλις μέρας όλο το «κουβάρι» του Μεσανατολικού όπως εξελίχθηκε μετά τον Β' Παγκόσμιο.

Γράφει για τους πολέμους, τις ένοπλες συγκρούσεις αλλά και για τις απανωτές άοπλες εξεγέρσεις των Παλαιστινίων, με τους χιλιάδες νεκρούς και τους απειράριθμους τραυματίες, την άγρια καταστολή, τη «βιομηχανία» των συλλήψεων και των φυλακίσεων ακόμα και σε ειρηνικές διαμαρτυρίες – ακόμα και αμούστακα παιδιά κρατούνται επ’ αόριστον σε άθλιες συνθήκες χωρίς δίκη, χωρίς καν συγκεκριμένες κατηγορίες· για τον συστηματικό κατακερματισμό και την υφαρπαγή της παλαιστινιακής γης από τους Ισραηλινούς στα Κατεχόμενα, τις συστημικές διακρίσεις ανάλογα με τον τόπο διαμονής, την εθνική καταγωγή και το χρώμα της ταυτότητας.

Γράφει ακόμα για τον αυταρχισμό, τη βαρβαρότητα, την αδιαλλαξία, τη μισαλλοδοξία, την απελπισία, τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας, τους ταξιδιωτικούς περιορισμούς, τις κλειστές ζώνες ασφαλείας, τις συχνότατα χαώδεις οικονομικές, κοινωνικές και χωροταξικές ανισότητες μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Για την εγκατάλειψη της παλαιστινιακής υπόθεσης από τις κυβερνήσεις των άλλων αραβικών χωρών, για τη σκανδαλώδη πριμοδότηση του Ισραήλ από τη Δύση και ειδικά τις ΗΠΑ, για την απανθρωποποίηση των Παλαιστινίων στα μάτια ακόμα κι εκείνων των νεαρών Ισραηλινών που χάρηκαν με το δυστύχημα και για το πώς η κατάσταση αυτή ανατροφοδοτεί διαρκώς τον κοινωνικό συντηρητισμό, τον σοβινισμό, τον θρησκευτικό φανατισμό, φυσικά και την τρομοκρατία.

Οι υπαρξιακές συγκρούσεις και τα αδιέξοδα των χαρακτήρων του βιβλίου αντικατοπτρίζουν τα αδιέξοδα όπου σκοντάφτει κάθε ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση Ανατολή, προοπτική που απομακρύνεται διαρκώς κάθε μέρα που περνά μετά τις 7/10/23. Οι ήρωές του επιμένουν εντούτοις, κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες, να αγωνίζονται για το δικαίωμα στη ζωή, στην ελευθερία και στο όνειρο, σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο.

Ρισκάροντας την επανάληψη, ο συγγραφέας επιστρέφει ξανά και ξανά στην τραγωδία – μια τραγωδία που θα μπορούσε εύκολα να είχε αποφευχθεί ή έστω περιοριστεί, καθώς σημειώνει, μέσα από διαφορετικές κάθε φορά οδούς. Δεν σταματά, όμως, εκεί. Μέσα από τα προσωπικά και οικογενειακά δράματα τόσο του κεντρικού του πρωταγωνιστή, του Άμπεντ, όσο και των άλλων ηρώων του αναφέρεται επιπλέον στις διεφθαρμένες ηγεσίες της παλαιστινιακής κοινότητας, στις αδελφοκτόνες πολιτικές και φυλετικές διαμάχες εντός της, στο σοβαρό πρόβλημα της ανεργίας και της χρήσης ουσιών στις ��ειτονιές-«γκέτο».

Εστιάζει, ταυτόχρονα, στην ασφυκτική θέση πολλών Παλαιστινίων γυναικών καθώς, πέρα από την ισραηλινή καταπίεση, υφίστανται και αυτήν της κυρίαρχης στην κοινότητά τους macho πατριαρχικής κουλτούρας που ενισχύει η διαρκής σύγκρουση και η οποία δεν χαρίζεται ούτε στους νέους άντρες, καθώς κι αυτοί οφείλουν να ανταποκριθούν στους ρόλους για τους οποίους προορίζονται.

Το βιβλίο δεν παραλείπει να φωτίσει τις ανισότητες και τις διακρίσεις εντός της ίδιας της ισραηλινής κοινωνίας αλλά και να παρουσιάσει την πραγματικότητα από την πλευρά των εποίκων, που ούτε εκείνοι είναι ένας ενιαίος πληθυσμός. Καταδεικνύει, ακόμα, τη δυσκολία να εισακουστούν ή ακόμη και να υπάρξουν σε αυτό το ακραία πολωμένο κλίμα μετριοπαθείς φωνές που θα αντιστάθμιζαν κάπως το διογκούμενο μίσος μεταξύ των δύο κοινοτήτων.

Ο Θρωλ γράφει ψύχραιμα και τεκμηριωμένα για ένα εξαιρετικά πολύπλοκο ζήτημα, αποφεύγοντας απόλυτες τοποθετήσεις και εύκολα συμπεράσματα. Δεν αφήνει ωστόσο αμφιβολίες για την πλευρά με την οποία συντάσσεται κι αυτή είναι του πιο αδύνατου, του πιο ευάλωτου, του πιο βασανισμένου, εκείνου που καταδικάστηκε να ζει και να πεθαίνει εγκλωβισμένος πίσω από τσιμεντένια τείχη, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Δηλαδή για την πλευρά της δικαιοσύνης όπως την αντιλαμβάνεται, όντας πεπεισμένος πως οποιαδήποτε προσπάθεια εξεύρεσης λύσης στην ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση προϋποθέτει τον τερματισμό της κατοχής· μιας κατοχής που δεν είναι μόνο εδαφική αλλά διαπερνά όλη την ύπαρξη των ανθρώπων που την υπομένουν. Μια εφαρμοσμένη βιοπολιτική στην υπηρεσία του ισχυρότερου που καταλήγει θανατοπολιτική, υπονομεύοντας το μέλλον θυτών και θυμάτων.

Το απόλυτα ρεαλιστικό αυτό βιβλίο (μόνο κάποια ονόματα δεν είναι πραγματικά) χωρίζεται σε πέντε μέρη με έναν τρόπο που θυμίζει ταινία ή θεατρικό έργο –σίγουρα θα γίνει κάτι από τα δύο ή και τα δύο–, περιλαμβάνει πολλές αραβικές και εβραϊκές λέξεις και ονομασίες, κατατοπιστικούς γεωπολιτικούς χάρτες και πλούσια βιβλιογραφία, ενώ αξιέπαινη είναι η μεταφραστική δουλειά της Δέσποινας Κανελλοπούλου.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[evenina]

View this post on Instagram

A post shared by ROSA (@rosa_progressive)

Συνεχίστε να επενδύετε στη βία και την καταστολή. Συνεχίστε να προσλαμβάνετε ΜΑΤ και ΟΠΠΙ και να αγοράζετε όπλα και περιπολικά. Συνεχίστε να αφήνετε βασικά συστήματα ασφαλείας ανενεργά επί 20 χρόνια. Συνεχίστε να παίζετε τη ζωή μας κορώνα γράμματα. Άλλωστε εμείς βλέπετε δεν είμαστε γιοι και κόρες υπουργών και βουλευτών. Η δική μας η ζωή έχει αξία μόνο όταν είμαστε υπάκουοι εργάτες - αλλά όχι, ούτε τότε, αφού δε σας νοιάζει αν θα ζήσουμε ή πεθάνουμε, παρά μόνο αν θα παράξουμε έργο. Οι υπάλληλοι των σιδηροδρόμων φώναζαν χρόνια για τις ελλειπείς υποδομές, αλλά όταν κάναν απεργίες τους αποκαλούσατε τεμπέληδες και μπαχαλάκηδες. Τώρα εκείνοι μετράνε νεκρούς συναδέλφους, μάνες μετράνε νεκρά παιδιά και νέα παιδιά νεκρούς φίλους. Παραιτήσεις προέδρων, ανακοινώσεις συνδικαλιστών, το ίδιο το δικαστήριο στο οποίο σας πήγε η ΕΕ μπαίνει κάτω από το χαλάκι, κι ας μείνουν εκεί κρυμμένα, αφού έχετε βρει τον πραγματικό υπεύθυνο στο πρόσωπο του σταθμάρχη και στο διάβολο να πάνε όλοι οι άλλοι. Δεν ήταν ανθρώπινο λάθος, κ. Μητσοτάκη. Ήταν έγκλημα και βεβηλώνετε τις ψυχές 46 ανθρώπων που έφυγαν νωρίς με το να προσποιείστε οτιδήποτε άλλο. Αλλά ποιος σε αυτή τη χώρα έχει αναλάβει πότε και με σοβαρότητα τις ευθύνες που του αναλογούν;

[etopouzi]

Η Επίδραση των Μέσων Ενημέρωσης στα Φυλετικά Στερεότυπα: Διαμόρφωση και Ενίσχυση της Αντίληψης για τις Φυλετικές Ομάδες

Στη σημερινή εποχή, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ) είναι από τους πιο ισχυρούς παράγοντες που διαμορφώνουν τις κοινωνικές αντιλήψεις, και αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη φυλετική εικόνα και τα στερεότυπα που συνδέονται με διαφορετικές φυλετικές ομάδες. Οι αντιλήψεις που έχει το κοινό για τις μειονότητες συχνά διαμορφώνονται και ενισχύονται από τις εικόνες και τις ιστορίες που προβάλλονται στα ΜΜΕ. Ειδικότερα, τα στερεότυπα που σχετίζονται με τη φυλή, όπως αναλύεται στην εργασία των Dukes και Gaither (2017), έχουν έντονη επίδραση στην κοινωνική και πολιτική δυναμική, ιδιαίτερα σε θέματα αστυνομικής βίας και ποινικής δικαιοσύνης.

Cornell University, 2019, "Social Media", photograph

Ο Ρόλος των Μέσων Ενημέρωσης στη Διαμόρφωση Φυλετικών Στερεοτύπων

Τα μέσα ενημέρωσης, όπως οι ειδήσεις, οι ταινίες και οι τηλεοπτικές εκπομπές, συχνά προβάλλουν φυλετικά στερεότυπα που αναπαράγουν τις κοινωνικές διακρίσεις και προκαταλήψεις. Η κατηγοριοποίηση των ατόμων με βάση τη φυλή σε θετικά ή αρνητικά πρότυπα δεν είναι απλώς ένα φαινόμενο της διασκέδασης, αλλά μια διαδικασία που διαμορφώνει τις αντιλήψεις του κοινού για τις φυλετικές και εθνοτικές ομάδες (Dukes & Gaither, 2017). Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού είναι η αναπαράσταση των Μαύρων ατόμων σε ειδησεογραφικές εκπομπές, όπου συχνά συνδέονται με εγκληματική δραστηριότητα και επιθετικότητα, ενισχύοντας τη στάση ότι οι Μαύροι είναι πιο επικίνδυνοι από άλλες φυλετικές ομάδες (Gilroy, 2000).

Αυτή η θεώρηση δεν περιορ��ζεται μόνο στις αρνητικές αναπαραστάσεις. Όπως αναφέρουν οι Hall et al. (2013), τα ΜΜΕ συχνά προβάλλουν τις μειονοτικές ομάδες ως «άλλους», κάτι που ενισχύει τη διάκριση και την απομόνωση. Η αναπαράσταση αυτή όχι μόνο επηρεάζει τη γενική εικόνα του κοινού, αλλά μπορεί να επηρεάσει και την πολιτική στάση απέναντι σε ζητήματα δικαιοσύνης και αστυνομικής αυθαιρεσίας.

Τα Φυλετικά Στερεότυπα και η Σύνδεσή τους με την Αστυνομική Βία

Τα στερεότυπα που σχετίζονται με τη φυλή, όπως φαίνεται στην ανάλυση των Dukes και Gaither (2017), έχουν ιδιαίτερη σημασία όταν πρόκειται για την κάλυψη της αστυνομικής βίας στα ΜΜΕ. Στην περίπτωση των Μαύρων, για παράδειγμα, η συνήθης παρουσίαση είναι ότι τα θύματα αστυνομικής βίας είναι υπεύθυνα για την επιθετικότητα που υπέστησαν, μια διαδικασία γνωστή ως «victim-blaming». Αυτή η αντίληψη ενισχύει το στερεότυπο ότι οι Μαύροι είναι πιο επικίνδυνοι και πιο επιρρεπείς στην εγκληματικότητα, κάτι που δικαιολογεί τη χρήση βίας από τις αστυνομικές δυνάμεις (Dukes & Gaither, 2017).

Η έρευνα των Goff et al. (2014) ενισχύει αυτό το επιχείρημα, υποστηρίζοντας ότι οι εικόνες που προβάλλονται από τα ΜΜΕ συχνά συμβάλλουν στην ενίσχυση της «φυλετικής επικινδυνότητας», καθιστώντας τα άτομα από μειονοτικές ομάδες πιο πιθανό να αντιμετωπίσουν βία και καταστολή από τις αρχές. Αυτός ο κύκλος αναπαραγωγής στερεοτύπων οδηγεί σε μεγαλύτερη αποδοχή της αστυνομικής αυθαιρεσίας και πιο περιορισμένες αντιδράσεις από την κοινωνία στο σύνολό της.

Ο Ρόλος των Μέσων Ενημέρωσης στην Αναπαραγωγή της Κοινωνικής Ανισότητας

Τα στερεότυπα που προβάλλονται από τα ΜΜΕ επηρεάζουν την ευρύτερη κοινωνική ατζέντα, αναπαράγοντας κοινωνικές ανισότητες που βασίζονται στη φυλή. Στην εργασία των Collins (2004) και hooks (2000), οι συγγραφείς εξετάζουν πώς τα ΜΜΕ ενισχύουν το ρατσισμό, παρουσιάζοντας τις φυλετικές μειονότητες ως λιγότερο αξιόπιστες ή λιγότερο ικανές, παρά το γεγονός ότι συχνά βρίσκονται αντιμέτωπες με κοινωνικές και οικονομικές δυσχέρειες. Η συνεχής αναπαραγωγή αυτών των στερεοτύπων όχι μόνο δημιουργεί κοινωνική απόσταση μεταξύ των φυλετικών ομάδων, αλλά ενισχύει και την αίσθηση της «δικαιολογημένης» κοινωνικής ανισότητας.

Ένα παράδειγμα αυτής της τάσης εντοπίζεται στην κάλυψη των φτωχών γειτονιών στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου τα ΜΜΕ συχνά συνδέουν τη φτώχεια με την εγκληματικότητα και την αποτυχία των μειονοτήτων να ενσωματωθούν στην κυρίαρχη κοινωνική τάξη (Massey & Denton, 1993). Αυτές οι αναπαραστάσεις ενδυναμώνουν την αντίληψη ότι οι μειονότητες φέρουν την ευθύνη για τη δική τους κοινωνική θέση, ενισχύοντας τα στερεότυπα της τεμπελιάς ή της ανεπάρκειας.

Αντίσταση και Αλλαγή: Διεκδικώντας Μια Δίκαιη Αντιπροσώπευση

Η αντίσταση στα φυλετικά στερεότυπα που προβάλλονται από τα ΜΜΕ είναι εξίσου σημαντική για την προώθηση της κοινωνικής αλλαγής. Οι μειονότητες έχουν αρχίσει να διεκδικούν καλύτερη και πιο ακριβή αναπαράσταση στα ΜΜΕ, μέσα από πρωτοβουλίες όπως το Black Lives Matter, το οποίο έχει προκαλέσει διεθνή διάλογο για την αστυνομική βία και τη φυλετική αδικία (Clayton, 2016). Οι κοινωνικές κινήσεις και οι ανεξάρτητοι δημοσιογράφοι προβάλλουν εναλλακτικές αφηγήσεις που αμφισβητούν τα κυρίαρχα στερεότυπα και προάγουν μια πιο θετική και ακριβή εικόνα των μειονοτικών κοινοτήτων (Kendall, 2013).

Η εναλλακτική αναπαράσταση, όπως σημειώνει η Fiske (1998), είναι καθοριστική για την αποδόμηση των παραδοσιακών στερεοτύπων. Ο επαναπροσδιορισμός της εικόνας των μειονοτήτων, τόσο σε πολιτιστικά όσο και σε κοινωνικά επίπεδα, μπορεί να μειώσει τις προκαταλήψεις και να συμβάλλει στην κοινωνική δικαιοσύνη.

Συμπεράσματα

Τα μέσα ενημέρωσης έχουν σημαντική επίδραση στη διαμόρφωση και ενίσχυση των φυλετικών στερεοτύπων. Ειδικότερα, η αναπαράσταση των μειονοτικών ομάδων σε σχέση με την εγκληματικότητα, τη βία και την κοινωνική αποτυχία επηρεάζει τις αντιλήψεις του κοινού για αυτές τις ομάδες. Η αλλαγή αυτών των στερεοτύπων απαιτεί έναν συντονισμένο αγώνα για την αναπαραγωγή πιο θετικών και ακριβών εικόνων, προκειμένου να προαχθεί μια πιο δίκαιη και ίση κοινωνία. Η κριτική προσέγγιση στην παρουσίαση των μειονοτήτων στα ΜΜΕ μπορεί να συμβάλει στη μείωση των φυλετικών διακρίσεων και στην ενίσχυση των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων τους.

Βιβλιογραφία

Clayton, J. (2016). Black Lives Matter: The Movement and the Media. Springer.

Collins, P. H. (2004). Black Sexual Politics: African Americans, Gender, and the New Racism. Routledge.

Dukes, S., & Gaither, S. E. (2017). Black racial stereotypes and victim blaming: Implications for media coverage and criminal proceedings in cases of police violence against racial and ethnic minorities. Journal of Social Issues, 73(4), 789–807.

Fiske, S. T. (1998). Stereotyping, Prejudice, and Discrimination: The Science of Prejudgment. McGraw-Hill.

Gilroy, P. (2000). Against Race: Imagining Political Culture Beyond the Color Line. Harvard University Press.

Goff, P. A., Jackson, M. C., Di Leone, B. A., Culotta, C. M., & DiTomasso, N. A. (2014). The essence of innocence: Consequences of dehumanizing black children. Journal of Personality and Social Psychology, 106(4), 526–545.

Hall, S., Critcher, C., Jefferson, T., Clarke, J., & Roberts, B. (2013). Policing the Crisis: Mugging, the State, and Law and Order. Macmillan.

hooks, b. (2000). Feminism is for Everybody: Passionate Politics. South End Press.

Kendall, D. (2013). Framing Fat: The Politics of Size. Rowman & Littlefield Publishers.

Massey, D. S., & Denton, N. A. (1993). American Apartheid: Segregation and the Making of the Underclass. Harvard University Press.

[eclecticstarlightblogger]

Τροχαίο στην Πατρών – Πύργου: Ώρες αγωνίας για τον 24χρονο από την Αμαλιάδα

Νοσηλεύεται -ως πολυτραυματίας- στο νοσοκομείο του Ρίο. Μάχη για να κρατηθεί στη ζωή δίνει ο νεαρός οδηγός το ΙΧ του οποίου συγκρούστηκε χθες (15/1) το απόγευμα με λεωφορείο του Κ��ΕΛ στην ΕΟ Πατρών-Πύργου, στο ύψος του Καπελέτου, σε ένα σοκαριστικό συμβάν (ΦΩΤΟ)… Ο 24χρονος νοσηλεύεται -ως πολυτραυματίας- στο νοσοκομείο του Ρίο ευρισκόμενος σε βαριά καταστολή. […] Τροχαίο στην Πατρών – Πύργου:…

[thoughtfullyblogger]

Τροχαίο στην Πατρών – Πύργου: Ώρες αγωνίας για τον 24χρονο από την Αμαλιάδα

Νοσηλεύεται -ως πολυτραυματίας- στο νοσοκομείο του Ρίο. Μάχη για να κρατηθεί στη ζωή δίνει ο νεαρός οδηγός το ΙΧ του οποίου συγκρούστηκε χθες (15/1) το απόγευμα με λεωφορείο του ΚΤΕΛ στην ΕΟ Πατρών-Πύργου, στο ύψος του Καπελέτου, σε ένα σοκαριστικό συμβάν (ΦΩΤΟ)… Ο 24χρονος νοσηλεύεται -ως πολυτραυματίας- στο νοσοκομείο του Ρίο ευρισκόμενος σε βαριά καταστολή. […] Τροχαίο στην Πατρών – Πύργου:…

[greekblogs]

Τροχαίο στην Πατρών – Πύργου: Ώρες αγωνίας για τον 24χρονο από την Αμαλιάδα

Νοσηλεύεται -ως πολυτραυματίας- στο νοσοκομείο του Ρίο. Μάχη για να κρατηθεί στη ζωή δίνει ο νεαρός οδηγός το ΙΧ του οποίου συγκρούστηκε χθες (15/1) το απόγευμα με λεωφορείο του ΚΤΕΛ στην ΕΟ Πατρών-Πύργου, στο ύψος του Καπελέτου, σε ένα σοκαριστικό συμβάν (ΦΩΤΟ)… Ο 24χρονος νοσηλεύεται -ως πολυτραυματίας- στο νοσοκομείο του Ρίο ευρισκόμενος σε βαριά καταστολή. […] Τροχαίο στην Πατρών – Πύργου:…

[skandaladiaplokidiafthora]

Τροχαίο στην Πατρών – Πύργου: Ώρες αγωνίας για τον 24χρονο από την Αμαλιάδα

Νοσηλεύεται -ως πολυτραυματίας- στο νοσοκομείο του Ρίο. Μάχη για να κρατηθεί στη ζωή δίνει ο νεαρός οδηγός το ΙΧ του οποίου συγκρούστηκε χθες (15/1) το απόγευμα με λεωφορείο του ΚΤΕΛ στην ΕΟ Πατρών-Πύργου, στο ύψος του Καπελέτου, σε ένα σοκαριστικό συμβάν (ΦΩΤΟ)… Ο 24χρονος νοσηλεύεται -ως πολυτραυματίας- στο νοσοκομείο του Ρίο ευρισκόμενος σε βαριά καταστολή. […] Τροχαίο στην Πατρών – Πύργου:…

[crisismonitor]

Το 2023, το κόστος καταστολής πυρκαγιών από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση στις Ηνωμένες Πολιτείες μειώθηκε στα 3,2 δισ. δολάρια, σε σύγκριση με τα 3,6 δισ. δολάρια της προηγούμενης χρονιάς. Η καμένη έκταση παρουσίασε ακόμα πιο έντονη μείωση, με 2,7 εκατομμύρια στρέμματα (περίπου 2,7 εκατομμύρια acres) να καίγονται το 2023, το χαμηλότερο επίπεδο από το 1998. Από μακροπρόθεσμη σκοπιά, η καταστροφή που προκαλούν οι δασικές πυρκαγιές στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει αυξηθεί τα τελευταία 40 χρόνια. Ενώ κατά τη δεκαετία του 1990, τα 13 έως 16 εκατ. εκτάρια καμένης γης ανά πενταετία ήταν ο κανόνας, αυτό άλλαξε σε πάνω από 30 εκατομμύρια εκτάρια κατά τις δεκαετίες του 2000 και του 2010. Η κλιματική αλλαγή ενισχύει τις δασικές πυρκαγιές λόγω των υψηλότερων θερμοκρασιών και των ξηρότερων συνθηκών, παρατείνοντας τις περιόδους πυρκαγιών. Μεταξύ 2004 και 2008, περισσότεροι από 41 εκατομμύρια εκτάρια κάηκαν στη χώρα, σύμφωνα με στοιχεία του Εθνικού Κέντρου Διαχείρισης Δασικών Πυρκαγιών (National Interagency Fire Center). Ενώ η καμένη έκταση αυξάνεται, αυξάνεται επίσης και το κόστος για την καταστολή των δασικών πυρκαγιών, καθώς και οι ζημιές που προκαλούν. Αυτό οφείλεται στην επέκταση των ανθρώπινων οικισμών σε δασικές περιοχές, γεγονός που καθιστά ολοένα και πιο δαπανηρή την προστασία και διάσωση των σπιτιών από τις πυρκαγιές. You will find more infographics at Statista  Read the full article

[fromgreecetoanarchy]

https://www.alerta.gr/archives/34413

Επιστροφή στο 1984! Τον διώκουν ποινικά για ένα αυτοκόλλητο

Κάλεσμα αλληλεγγύης στα Δικαστήρια της Ευελπίδων, Τετάρτη 17/01 στις 12.00

Την Τρίτη 16/01 στην γειτονιά του Βύρωνα επιχειρήθηκε έξωση κατοικίας, η οποία αποτράπηκε με τη συγκέντρωση αλληλέγγυου κόσμου.

Λίγη ώρα μετά τη συγκέντρωση ο σύντροφός Γ. προσάγεται με χαρακτηριστικά απαγωγής εν ώρα εργασίας με την κατηγορία ότι κόλλησε ένα αυτοκόλλητο με αντικατασταλτικό περιεχόμενο.

Ο σύντροφος μεταφέρεται στη ΓΑΔΑ και στη συνέχεια δίνεται εισαγγελική εντολή οι μπάτσοι να μπουκάρουν στο σπίτι του ενώ βρίσκεται μέσα η οικογένειά του. Έξω από το σπίτι του, ΟΠΚΕ και ασφαλίτες δημιουργούν κλίμα τρομοκρατίας στη γειτονιά κάνοντας έλεγχο σε όποιον προσεγγίζει.

Σήμερα λοιπόν, στα πλαίσια της πρόσφατης αναβάθμισης του ποινικού κώδικα, η εισαγγελία έδωσε την πρωτοφανή εντολή να μπουν σε σπίτι συντρόφου ακόμα και για ένα αυτοκόλλητο.

Είναι ξεκάθαρη η προσπάθεια του κράτους να φιμώσει και να στοχοποιήσει κάθε αγωνιζόμενο. Νομίζουν ότι με τις απειλές, τις εξώσεις και την αστυνομική τρομοκρατία θα ξεμπλέξουν με τους φτωχές και τους αγωνιζόμενους, ότι θα κάμψουν τις αντιστάσεις μας και θα τελειώσουν με τους αγώνες.

Μάλιστα ο εισαγγελέας αποφάσισε εκδικητικά να κρατήσει τον σύντροφο στην ΓΑΔΑ ώστε να περάσει αυτόφωρο την Τετάρτη.

Τονίζουμε με κάθε τρόπο ότι αυτές οι πρακτικές δεν θα περάσουν.

Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την κοινωνική χειραφέτηση απέναντι στον κόσμο των εξουσιών, της ετερονομίας, των έμφυλων/φυλετικών διαχωρισμών, ενάντια στην κυριαρχία κράτους και αφεντικών και να στεκόμαστε αλληλέγγυες σε κάθε αγωνιζόμενο.

Καμία και κανένας δεν είναι και δεν θα είναι μόνος απέναντι στην κρατική τρομοκρατία και καταστολή.

Όλοι και όλες αύριο, Τετάρτη 17/01 στις 12.00 στην συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια της Ευελπίδων.

Αλληλέγγυοι Αλληλέγγυες

[awesomehappystudentmagazine-blog]

Θα λειτουργήσουν οι νέες κάμερες στους δρόμους: Πράσινο φως από την Αρχή Προστασίας Δεδομένων

Η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων ενέκρινε την τοποθέτηση από την Ελληνική Αστυνομία, καμερών στους δρόμους για την αποτροπή και καταστολή αξιόποινων πράξεων καθώς και τη διαχείριση της κυκλοφορίας για τις ανάγκες της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής. Αναλυτικότερα, η Αρχή έκρινε (4/2024 γνωμοδότηση) ότι η σχετική μελέτη που διαβίβασε η ΕΛ.ΑΣ. για την τοποθέτηση καμερών, «αντιμετωπίζει…

[justforbooks]

Τσικνοπέμπτη!

Ο ανθρώπινος πολιτισμός ξεκινάει από τη στιγμή που ο άνθρωπος ανακάλυψε ότι η φωτιά έψηνε την τροφή του. Δεν είναι επιβεβαιωμένο, αλλά είναι πολύ πιθανό.

«Ο έλεγχος της φωτιάς είναι τόσο αρχαίος και σηματοδοτεί μια τόσο μνημειώδη εξέλιξη στην ανθρώπινη ιστορία, ώστε έχει γεννήσει έναν τεράστιο αριθμό από μύθους και θεωρίες που εξηγούν πώς είναι πιθανό να έχει προκληθεί» γράφει ο Michael Pollan, ο Αμερικανός συγγραφέας και δημοσιογράφος, στο βιβλίο του Cooked. «Μερικοί από αυτούς είναι εντελώς παράλογοι, και όχι μόνο οι αρχαίοι. Πάρτε τη θεωρία του Σίγκμουντ Φρόυντ, για παράδειγμα. Σε μια υποσημείωση στο βιβλίο του Ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας, ο Φρόυντ ανιχνεύει τον έλεγχο της φωτιάς στη μοιραία εκείνη στιγμή που ένας άντρας [...] υπερνίκησε για πρώτη φορά την παρόρμησή του να σβήνει όποια φωτιά συναντούσε τυχαία, κατουρώντας πάνω της. Για αμέτρητες χιλιετίες αυτή η παρόρμηση προφανώς αποδείχτηκε ακαταμάχητη, εις βάρος του πολιτισμού, που ανέμενε την καταστολή της για να προοδεύσει. Ίσως επειδή το να σβήνεις φωτιές με τα ούρα είναι κάτι που οι γυναίκες δεν μπορούν να κάνουν πολύ καλά, έτσι η δραστηριότητα αυτή λειτούργησε ως μια σημαντική μορφή αρσενικού ανταγωνισμού, κάτι που ο Φρόυντ ισχυρίζεται [...] ότι είχε ομοερωτικό χαρακτήρα. Το μαγείρεμα στη φωτιά παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα ανταγωνιστικό αρσενικό προνόμιο, και όσοι από εμάς το κάνουν θα πρέπει να θεωρούν τον εαυτό τους τυχερό που ο Φρόυντ δεν είναι τριγύρω να προσφέρει την ανάλυσή του για το τι σημαίνει.

«Η πορεία της ανθρώπινης ιστορίας άλλαξε τη μοιραία εκείνη μέρα που κάποιος τύπος με ασυνήθιστα  μεγάλη αυτοσυγκράτηση κατάφερε να μην κατουρήσει πάνω στη φωτιά, κι έτσι μπόρεσε να διατηρήσει τις φλόγες και να τις χρησιμοποιήσει για κάτι πολύ ωφέλιμο: για να ζεσταθεί, ας πούμε, ή για να μαγειρέψει το δείπνο. Ο Φρόυντ πίστευε ότι αυτή η εξέλιξη, όπως και οτιδήποτε άλλο πολύτιμο για τον πολιτισμό, οφειλόταν στη μοναδική ικανότητα που έχει ο άνθρωπος να ελέγχει ή να καταπνίγει τις εσωτερικές παρορμήσεις και επιθυμίες του, μπροστά στις οποίες τα υπόλοιπα ζώα είναι ανίσχυρα [...]. Γι’ αυτόν, ο έλεγχος του εαυτού μας είναι προϋπόθεση για τον έλεγχο της φωτιάς και, επομένως, και για την εξέλιξη του πολιτισμού που κατέστη δυνατή χάρη σε αυτή την ανακάλυψη. “Αυτή η μεγάλη πολιτιστική κατάκτηση θα ήταν λοιπόν η αμοιβή για την παραίτηση από τις ορμές”».

Πέρα από τις αμφιλεγόμενες θεωρίες του Φρόυντ, ο Pollan παραθέτει και μία άλλη θεωρία για τον τρόπο που ο άνθρωπος ανακάλυψε το ψήσιμο του κρέατος στη φωτιά, αυτήν που αναφέρει ο Άγγλος συγγραφέας Charles Lamb στο βιβλίο του A Dissertation upon Roast Pig: «Ο Lamb ισχυρίζεται ότι όλο το κρέας καταναλωνόταν από τον άνθρωπο ωμό, μέχρι που η τέχνη του ψησίματος ανακαλύφθηκε τυχαία στην Κίνα από έναν άντρα με το όνομα Μπο-μπο, τον όχι και τόσο έξυπνο γιο ενός χοιροβοσκού που ονομαζόταν Χο-τι. Μια μέρα, ενώ ο Χο-τι απουσίαζε για να μαζέψει καρπούς για τα γ��υρούνια του, ο γιος του –“ένα πολύ ατσούμπαλο αγόρι” που του άρεσε να παίζει με τη φωτιά– έκαψε ολοσχερώς το αγροτόσπιτό τους, ενώ αποτέφρωνε τις κοπριές των γουρουνιών. Την ώρα που έψαχνε στα αποκαΐδια και προετοίμαζε τι θα πει στον πατέρα του, “μια παράξενη οσμή κατέκλυσε τα ρουθούνια του, που δεν έμοιαζε με καμία γνώριμη μυρωδιά”. Όταν ο Μπο-μπο είδε ένα από τα καμένα γουρούνια και το ψηλάφησε για να βρει σημεία ζωής, καψάλισε τα δάχτυλά του και ενστικτωδώς τα έβαλε στο στόμα και άγγιξε με αυτά τη γλώσσα του. “Κάποια τρίμματα από το τσουρουφλισμένο δέρμα είχαν κολλήσει στα δάχτυλά του και για πρώτη φορά στη ζωή του (στην ιστορία του ανθρώπου στην ουσία, γιατί πριν από αυτόν κανείς δεν είχε κάνει κάτι παρόμοιο) δοκίμασε κάτι ψημένο: ξεροψημένη πέτσα χοιρινού!”.

Ο πατέρας του Μπο-μπο επέστρεψε και βρήκε το σπίτι του ρημαγμένο, τα γουρούνια του νεκρά και τον γιο του να περιδρομιάζει τα πτώματά τους. Ο Χο-τι αρρώστησε αντικρίζοντας τη σκηνή του μακελειού, μέχρι που ο γιος του του ανέφερε με ενθουσιασμό “πόσο ωραία γεύση είχαν τα καμένα γουρούνια”. Συνεπαρμένος από το ασυνήθιστο άρωμα, δοκίμασε και ο ίδιος ένα κομμάτι ξεροψημένης πέτσας και τη βρήκε ακαταμάχητα νόστιμη. Πατέρας και γιος αποφάσισαν να κρατήσουν την ανακάλυψή τους μυστική από τους γείτονες, επειδή φοβούνταν την αποδοκιμασία τους. Το να ψήνεις ένα πλάσμα του θεού φαινόταν κάπως βλάσφημο, σαν να υπονοείς ότι ωμό ήταν λιγότερο τέλειο. Αλλά, στο μεταξύ, “περίεργες ιστορίες άρχισαν να διαδίδονται. Όλοι παρατηρούσαν ότι η αγροικία του Χο-τι καιγόταν πιο συχνά από ποτέ. Εφεξής δεν έβλεπες τίποτα άλλο παρά φωτιές. Κάθε φορά που οι γουρούνες γεννοβολούσαν, το σπίτι του Χο-τι ήταν βέβαιο ότι θα τυλιχτεί στις φλόγες”. Το μυστικό τους τελικά αποκαλύφθηκε, οι γείτονες δοκίμασαν την τεχνική και, ξετρελαμένοι από το αποτέλεσμα, υιοθέτησαν την πρακτική τους. Στην πραγματικότητα, η συνήθεια να καις το σπίτι σου για να βελτιώσεις τη γεύση του χοιρινού έγινε τόσο διαδεδομένη, που οι άνθρωποι άρχισαν να ανησυχούν μήπως εξαφανιζόταν εντελώς η τέχνη της αρχιτεκτονικής. [...] Ευτυχώς, κάποιος με περισσότερη λογική πρόσεξε ότι η σάρκα του γουρουνιού θα μπορούσε ενδεχομένως να μαγειρευτεί “και χωρίς να χρειαστεί να κάψεις ένα ολόκληρο σπίτι για να το πετύχεις”.

Στη συνέχεια ήρθαν οι εφευρέσεις της σχάρας και της σούβλας· έτσι το ανθρώπινο είδος ανακάλυψε, κυριολεκτικά, από ένα ατύχημα, την τέχνη του ψησίματος του κρέατος πάνω από τη φωτιά ή, μάλλον, για να είμαστε ακριβείς, πάνω από ελεγχόμενη φωτιά».

«Η μυρωδιά του κρέατος που ψήνεται σε υπαίθρια φωτιά –δηλαδή η μυρωδιά του ξύλου σε συνδυασμό με το καμένο ζωικό λίπος– είναι κάτι που πολύ δύσκολα μπορείς να του αντισταθείς» λέει ο Pollan. «Είναι μια ακαταμάχητη μυρωδιά που μαγνητίζει έντονα τους ανθρώπους. Όταν κάποτε έψηνα, στην μπροστινή αυλή του σπιτιού μου, μια χοιρινή μπριζόλα στα κάρβουνα, τα παιδιά του γείτονα ήρθαν “για να μυρίσουν από κοντά”. [...] Προφανώς αυτό το άρωμα ευχαριστούσε το ίδιο και τους θεούς, οι οποίοι, στην πραγματικότητα, έπαιρναν ένα μερίδιο από το ζώο που, κατά παράδοση, δεν ήταν η σάρκα του, αλλά ο καπνός που ανέδυε όταν καιγόταν. Υπάρχουν δύο καλοί λόγοι για α��τό: Οι άνθρωποι πρέπει να φάνε για να ζήσουν, αλλά οι θεοί, επειδή είναι αθάνατοι, δεν έχουν τέτοιες ανάγκες. [...] Η ιδέα του κρέατος, το καπνιστό, αιθέριο ίχνος ζωικής σάρκας που μεταφέρεται ως ντουμάνι ψηλά στον ουρανό, είναι αυτό που επιθυμούν οι θεοί από τους ανθρώπους. [...] Και εξάλλου, αν οι θεοί απαιτούσαν κομμάτια, πώς στο καλό θα έφτανε σε αυτούς ολόκληρη μερίδα κρέατος; Η ευωδιαστή στήλη καπνού, η οποία συμβολίζει τη σύνδεση ανάμεσα στη γη και στον ουρανό, είναι το μοναδικό πιθανό μέσο μεταβίβασης και επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους και τους θεούς. Άρα, όταν λέμε ότι αυτό το άρωμα είναι θεϊκό, δεν είναι απλά μια έκφραση κενή νοήματος».

«Τα πολλά φαγοπότια των ηρώων [στα ομηρικά έπη] αρχίζουν ακριβώς όπως τα συνηθισμένα φαγοπότια στις αρχαίες κοινωνίες, στους αιώνες που ακολούθησαν, με μια θυσία, μια προσφορά στους θεούς» γράφει η Veronika Grimm στην Ιστορία της γεύσης, τη θαυμάσια εγκυκλοπαίδεια με την ιστορία του φαγητού ανά τους αιώνες που έχει επιμεληθεί ο Paul Freedman. «Οι θεοί, από την πλευρά τους, ήθελαν τις τροφές που και οι άνθρωποι αγαπούσαν περισσότερο, δηλαδή την ψημένη σάρκα των οικόσιτων τετράποδων. Ενώ οι θνητοί έτρωγαν εξίσου ευχαρίστως το κρέας των θηραμάτων, οι θεοί δέχονταν θυσίες μόνον οικόσιτων ζώων. Αυτό φαίνεται κάπως περίεργο, δεδομένου ότι, σύμφωνα με τον Όμηρο, η τροφή των θεών ήταν διαφορετική από εκείνη των θνητών. Οι αθάνατοι τρέφονταν με αμβροσία και νέκταρ. Γιατί λοιπόν θα έπρεπε να θυσιάζουν οι θνητοί πολύτιμο κρέας; Οι θεοί –αυτό τουλάχιστον πίστευαν οι άνθρωποι– αγαπούσαν την τσίκνα που αναδυόταν από το θυσιασμένο ζώο την ώρα που ψηνόταν. Η κατανόηση αυτού του γεγονότος έκανε την όλη διαδικασία πιο οικονομική. Το ζώο που προοριζόταν για το τραπέζι των ανθρώπων σφαζόταν τελετουργικά και με τη συνοδεία δεήσεων, το μακρύ οστό χωριζόταν από τις λαγόνες, ένα στρώμα λίπους τυλιγόταν γύρω του και όλο αυτό το δέμα ψηνόταν για χάρη των θεών, οι οποίοι απολάμβαναν την ευωδιά του. Στο μεταξύ:

“Κι αφού το γδάραν και το γνοιάστηκαν και το ’κοψαν επιδέξια / το λιάνισαν μετά και πέρασαν στις σούβλες τα κομμάτια / κι ως στη φωτιά με τέχνη τα ’ψησαν, τα αποτραβήξαν όλα. / Κι απ’ τις δουλειές αυτές σα σκόλασαν κι ετοίμασαν τις τάβλες, / ετρώγαν, κι είχεν, ως εταίριαζε, καθείς το μερτικό του (Ομήρου Ιλιάδα, Η 315-320, μτφρ. Ν. Καζαντζάκη και Ι.Θ. Κακριδή)”.

Αντίθετα με τη σαφή διαφορά ανάμεσα στις θείες και τις ανθρώπινες μερίδες των θυσιασμένων ζώων, μια συνήθεια που αργότερα έδωσε βολικό στόχο στους σατιρικούς συγγραφείς, οι ομηρικοί ήρωες απολάμβαναν πάντα ένα “δίκαιο φαγοπότι”. Κρέας βοδινό, αρνίσιο, κατσικίσιο ή χοιρινό μοιραζόταν σε ίσες μερίδες. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μια πράξη ανδρείας ή ένας καλός αγώνας αμειβόταν με κάποιο ζηλευτό κομμάτι κρέας, δίνοντας στην αιωνιότητα μια ιδέα για το τι έτερπε τον αρχαίο ουρανίσκο. Οι ήρωες δεν έδειχναν προτίμηση για κάποιο από τα τέσσερα είδη οικόσιτων τετράποδων, όλοι τους όμως απολάμβαναν ιδιαίτερα το λίπος, ιδιαίτερα εκείνο που είναι ενσωματωμένο στο ψαχνό, καθώς και τα “νόστιμα κομμάτια γύρω απ’ τη ραχοκοκαλιά”. Το κρέας συνοδευόταν από άφθονο ψωμί σε ψάθινα πανέρια. Έπιναν κρασί σε μεγάλα κύπελλα, αφού όμως είχαν προηγηθεί σπονδές στους θεούς».

Φυσικά, δεν έτρωγαν μόνο ψητά κρέατα, έτρωγαν και βραστά. Αναφέρει ο ποιητής στην Ιλιάδα (Φ, 362):

Όπως βράζει ένα καζάνι που απ’ όλα τα μέρη κοχλάζει, επειδή αναγάζεται από μεγάλη φωτιά, όταν μέσα του λιώνει λίπος καλοθρεμμένου χοίρου, και από κάτω βρίσκονται ξύλα γερά...

Η κατανάλωση του κρέατος στην αρχαία Ελλάδα δεν ήταν μόνο θρησκευτική πράξη ή πράξη τιμής, ήταν και πολιτική πράξη:

«Δύο παραδείγματα μαρτυρούν εύγλωττα το μέτρο της αλληλοεξάρτησης ανάμεσα στο πεδίο της πολιτικής και της θυσίας» γράφει ο Marcel Detienne στο πρώτο κεφάλαιο «Οι ��ρακτικές της μαγειρικής και το πνεύμα της θυσίας» από το βιβλίο Θυσία και Μαγειρική στην Αρχαία Ελλάδα. «Το πρώτο αφορά τον χώρο της φυλακής, στον οποίο κρατούνται προσωρινά οι πολίτες αναμένοντας την απόφαση του δικαστηρίου ή την εκτέλεση μιας ποινής. Όλοι οι φυλακισμένοι μοιράζονται τη φωτιά και το τραπέζι: η θυσία και το γεύμα επιβεβαιώνουν την εφήμερη συλλογικότητα των φυλακισμένων. Μόνο το τυπικά ακοινώνητο άτομο αποκλείεται από την τέλεση αυτών των θυσιών και από το γεύμα που τις συνοδεύει, και απορρίπτεται από τους συγκρατουμένους του, που αρνούνται να ανάψουν μαζί του φωτιά και να του εκχωρήσουν μια θέση στην μικρογραφία της “πόλης” τους. Το δεύτερο, αντιθέτως, παράδειγμα αφορά την προέκταση του πολιτικού πεδίου: για να ιδρύσει κανείς μια αποικία αρκεί να φέρει μαζί του από την μητρόπολη έναν οβελό (δηλαδή σούβλα) και έναν λέβητα μαζί με την φωτιά. Η θυσία, που κατ’ αυτόν τον τρόπο γίνεται εφικτή, δεν συνιστά μόνο την πράξη ίδρυσης μιας καινούργιας πολιτικής κοινότητας που γεννιέται από την φωτιά της πρώτης· επιπλέον, παραμένει ο κατεξοχήν χώρος για τις σχέσεις που μία αποικία διατηρεί με τον τρόπο προέλευσης. Ο Θουκυδίδης μάς εξιστορεί ότι ο λόγος για τον οποίο οι Κορίνθιοι μισούν τους κατοίκους της Κέρκυρας –αποικίας της Κορίνθου- είναι επειδή στις θρησκευτικές τελετές, την ώρα του διαμοιρασμού του κρέατος από τις θυσίες, οι πολίτες της Κέρκυρας παραμελούν να αρχίσουν με έναν Κορίνθιο, στον οποίο θα έπρεπε να δώσουν το τιμητικό κομμάτι».

Αν εξαιρέσουμε την εποχή του Ομήρου που οι ήρωες παρουσιάζονται κυρίως κρεατοφάγοι, η συχνότητα που έτρωγαν κρέας οι άνθρωποι (τουλάχιστον της μεσαίας και κατώτερης τάξης) μέχρι και την εποχή που ο χριστιανισμός επιβλήθηκε ως νέα θρησκεία, συνδεόταν απόλυτα με τις θρησκευτικές εκδηλώσεις. Οι μεγάλες γιορτές ήταν η αφορμή να φάνε κρέας, ή έτρωγαν κρέας σε πολύ ξεχωριστές περιπτώσεις (γάμους, το τέλος ενός πολέμου, κτλ.).

Βέβαια, και όταν ήρθε ο χριστιανισμός ελάχιστα άλλαξαν, αλλά τότε άρχισαν να υπάρχουν νέοι περιορισμοί με τις νηστείες.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-5466-6 Συγγραφέας: Ντιντ��έ Ντενένξ Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 368 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-12-12 Διαστάσεις: 21Χ14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-5466-6 Συγγραφέας: Ντιντιέ Ντενένξ Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 368 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-12-12 Διαστάσεις: 21Χ14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[dralexandrostraianos]

Εισαγωγή Ο καρκίνος του μαστού είναι μια από τις πιο συχνές μορφές καρκίνου στις γυναίκες, και οι θεραπείες που χρησιμοποιούνται (όπως χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία) μπορούν να επηρεάσουν τη γονιμότητα. Η δυνατότητα διατήρησης της γονιμότητας πριν από την έναρξη της θεραπείας προσφέρει στις ασθενείς τη δυνατότητα να αποκτήσουν παιδιά στο μέλλον, εφόσον το επιθυμούν. Πώς Επηρεάζει ο Καρκίνος του Μαστού τη Γονιμότητα Οι θεραπείες για τον καρκίνο του μαστού, όπως η χημειοθεραπεία και η ορμονοθεραπεία, μπορούν να βλάψουν τα ωάρια, επηρεάζοντας έτσι τη γονιμότητα της ασθενούς. Αυτό εξαρτάται από παράγοντες όπως η ηλικία, ο τύπος και η δόση της θεραπείας και το στάδιο της νόσου. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η έμμηνος ρύση μπορεί να επανέλθει μετά τη θεραπεία, αλλά ο κίνδυνος πρόωρης ωοθηκικής ανεπάρκειας παραμένει υψηλός. Επιλογές Διατήρησης της Γονιμότητας για Ασθενείς με Καρκίνο του Μαστού Υπάρχουν αρκετές επιλογές διατήρησης της γονιμότητας που μπορούν να εξεταστούν πριν από την έναρξη της θεραπείας: Κρυοσυντήρηση Ωαρίων    - Η κρυοσυντήρηση ωαρίων είναι μια ασφαλής και αποτελεσματική μέθοδος διατήρησης της γονιμότητας. Η διαδικασία περιλαμβάνει τη συλλογή ωαρίων μέσω ορμονικής διέγερσης και ωοληψίας, και στη συνέχεια την κατάψυξή τους για μελλοντική χρήση. Αυτή η μέθοδος είναι ιδανική για ασθενείς που δεν έχουν σύντροφο και θέλουν να διατηρήσουν τα ωάρια τους για μελλοντική εξωσωματική γονιμοποίηση (IVF). Κρυοσυντήρηση Εμβρύων    - Αν η ασθενής έχει σύντροφο και επιθυμεί να διατηρήσει τη γονιμότητά της, μπορεί να εξετάσει την κρυοσυντήρηση εμβρύων. Τα ωάρια συλλέγονται, γονιμοποιούνται και στη συνέχεια καταψύχονται ως έμβρυα για μελλοντική χρήση μέσω IVF. Κρυοσυντήρηση Ωοθηκικού Ιστού    - Η κρυοσυντήρηση ωοθηκικού ιστού είναι μια εναλλακτική λύση για γυναίκες που πρέπει να ξεκινήσουν άμεσα τη θεραπεία. Σε αυτήν τη μέθοδο, αφαιρείται ένα τμήμα του ωοθηκικού ιστού, το οποίο καταψύχεται και μπορεί να επανατοποθετηθεί στη γυναίκα μετά τη θεραπεία. Η μέθοδος αυτή είναι ακόμη σε πειραματικό στάδιο, αλλά έχει δώσει ελπιδοφόρα αποτελέσματα. Καταστολή των Ωοθηκών με Ορμόνες    - Ορισμένες ορμονικές θεραπείες μπορούν να προστατεύσουν τις ωοθήκες κατά τη διάρκεια της χημειοθεραπείας, μειώνοντας τον κίνδυνο βλάβης. Οι αγωνιστές GnRH, για παράδειγμα, μπορούν να «καταστείλουν» τις ωοθήκες κατά τη διάρκεια της θεραπείας, μειώνοντας τον κίνδυνο πρόωρης ωοθηκικής ανεπάρκειας. Πότε να Εξετάσετε την Κρυοσυντήρηση Η απόφαση για τη διατήρηση της γονιμότητας είναι μια σημαντική και προσωπική επιλογή. Η έγκαιρη συμβουλευτική με έναν ειδικό στη γονιμότητα και έναν ογκολόγο μπορεί να βοηθήσει την ασθενή να κατανοήσει τις επιλογές της και τους κινδύνους που ενδέχεται να συνοδεύουν τη θεραπεία. Είναι σημαντικό να γίνει αξιολόγηση των επιλογών διατήρησης της γονιμότητας πριν από την έναρξη της θεραπείας, ώστε να διασφαλιστεί η μέγιστη δυνατή επιτυχία. Συμπέρασμα Η διατήρηση της γονιμότητας αποτελεί σημαντικό μέλημα για πολλές γυναίκες με καρκίνο του μαστού. Οι διαθέσιμες μέθοδοι, όπως η κρυοσυντήρηση ωαρίων και εμβρύων, προσφέρουν τη δυνατότητα στην ασθενή να διατηρήσει την επιλογή της μητρότητας για το μέλλον. Με τη σωστή ενημέρωση και υποστήριξη από τους ειδικούς, οι ασθενείς μπορούν να πάρουν μια συνειδητοποιημένη απόφαση που θα ταιριάζει στις δικές τους ανάγκες και επιθυμίες.