#καταστολή

[fromgreecetoanarchy]

(Βίντεο) "Τι έχω κάνει;" Βίαιη προσαγωγή ανθρώπου που πήγε να δώσει τρόφιμα στην Κατάληψη στην Πρυτανεία

Η ξεφτίλα της αστυνομίας συνεχίζεται: Βίαιη προσαγωγή ανθρώπου που προσπάθησε να προσεγγίσει την Κατάληψη στην Πρυτανεία για να δώσει τρόφιμα στους αποκλεισμένους καταληψίες από τη Δευτέρα 13 Μάρτη. Καθώς τον σέρνουν τραβώντας από τα ρούχα και ξεγυμνώνοντας τον ο άνθρωπος τους ρωτάει άναυδος, "τι έχω κάνει;".

Το βίντεο τραβήχτηκε στις 5 το απόγευμα σήμερα Σάββατο 18 Μάρτη.

Ούτε σε πόλεμο δεν απαγορεύεται η χορήγηση ανθρωπιστικής βοήθειας, κι όμως στις ανελεύθερες και δυστοπικές μέρες που ζούμε, οι μπάτσοι, τα "παιδιά του λαού" για κάποιους, ακολουθώντας πιστά τις εντολές της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. υπό τον νέο αρχηγό της, Λάζαρο Μαυρόπουλο, που ορίστηκε σήμερα και του Θεοδωρικάκου απαγορεύουν την παράδοση τροφίμων και νερού στις/στους καταληψίες στην Πρυτανεία του ΕΚΠΑ στα Προπύλαια, που βρίσκονται για 6η συνεχόμενη μέρα χωρίς τρόφιμα. Ήδη εδώ και 6 ημέρες οποιαδήποτε προσπάθεια έγινε από αλληλέγγυες να παραδώσουν νερό ή τρόφιμα στην κατάληψη κατέληξε σε προσαγωγές.

Η Κατάληψη της Πρυτανείας πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 13 Μαρτίου 2023 από φοιτητές και φοιτήτριες για την ελευθεριακή οργάνωση στη βάση με τα εξής αιτήματα που θα διαβάσετε στο κείμενο που δημοσιοποιήθηκε την ημέρα της κατάληψης της Πρυτανείας:

"Κόντρα στο κλίμα ηττοπάθειας και ατομικισμού, αποφασίσαμε συλλογικά και με όρους αυτοοργάνωσης να κλιμακώσουμε τον αγώνα μας ενάντια στην υποβάθμιση των ζωών μας. Η κρατική-καπιταλιστική δολοφονία στα Τέμπη ανέδειξε για μία ακόμα φορά το αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που έχουν οδηγήσει στην ιδιωτικοποίηση οτιδήποτε δημόσιου, ακόμα και του βασικού αγαθού για την επιβίωση του ανθρώπου, το νερό. Είναι οι δεκάδες χιλιάδες νεκ��οί στα υποστελεχωμένα νοσοκομεία, οι νεκροί πρόσφυγες και μετανάστριες στα χερσαία και υδάτινα σύνορα την Ευρώπης, οι δολοφονημένοι Ρομά Νίκος Σαμπάνης και Κώστας Φραγκούλης που ζητάνε δικαιοσύνη. Δικαιοσύνη, όχι από το σάπιο δικαστικό σύστημα που αφήνει ελεύθερους (παιδο)βιαστές, συγκαλύπτει κυκλώματα trafficking, και νομιμοποιεί την έξωση 700.000 ανθρώπων από την πρώτη κατοικία τους, αλλά από τον κόσμο του αγώνα που θα ανατρέψει αυτό το σύστημα και την πολιτική του.

Επιλέγουμε να αντισταθούμε μαχητικά, φοιτητές/τριες και σπουδαστές/τριες μαζί, απορρίπτοντας την συντεχνιακή αντίληψη και τα στερεότυπα που μας διαχωρίζουν. Έχοντας πλήρη συνείδηση της ταξικής μας θέσης, αντιλαμβανόμαστε ότι ο αγώνας ενάντια στο ΠΔ85 είναι κομμάτι του αγώνα ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Η εξίσωση των πτυχίων στο δημόσιο τομέα, κολλεγίων και ΑΕΙ, με το άρθρο 7 του ΠΔ85 είναι άλλο ένα κομμάτι που καταδεικνύει την αναγκαιότητα της σύνδεσης των δυο υποκειμένων. Μέσω της κίνησής μας αποσκοπούμε την σύνδεση φοιτητικού και σπουδαστικού υποκειμένου για έναν συνολικότερο αγώνα ενάντια στην υποβάθμιση των ζωών μας. Οι καταλήψεις των καλλιτεχνικών σχολών και των κεντρικών θεάτρων άνοιξαν τον δρόμο για ένα κίνημα ακηδεμόνευτο, χωρίς διαμεσολαβητές και ειδικούς, που έχει ήδη κερδίσει ηθικά από την πρώτη στιγμή που αποφάσισε να αγωνιστεί.

Αυτή την στιγμή που το κράτος απονομιμοποιείται στις συνειδήσεις της κοινωνικής βάσης, εμφανίζεται η ευκαιρία να συλλογικοποιήσουμε την οργή και τις ανάγκες μας, δημιουργώντας ένα κέντρο αγώνα στην καρδιά της μητρόπολης. Ως φοιτήτριες/τες σπουδάστριες/ες καταλαμβάνουμε την πρυτανεία του ΕΚΠΑ διεκδικώντας την επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου και του κοινωνικού του χαρακτήρα. Ακριβώς γιατί το άσυλο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τους αγώνες για ελευθερία, ισότητα, και αξιοπρέπεια, και δεν σταματά να νοηματοδοτεί τα επίδικα των κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Απαιτούμε την άμεση κατάργηση του νόμου 4777 και του νέου νόμου-πλαίσιο για τα πανεπιστήμια, που φέρνουν τους ταξικούς φραγμούς και την καταστολή στις σχολές μας. Απαιτούμε την άμεση ικανοποίηση όλων των αιτημάτων του σπουδαστικού κινήματος για το ΠΔ85 και τις φοιτητικές παροχές σε όλες τις καλλιτεχνικές σχολές οι οποίες εποπτεύονται από το ΥΠΠΟΑ. Απαιτούμε την άμεση παραίτηση της εισαγ��ελίας του Αρείου Πάγου, την παραίτηση της ακροδεξιάς-νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης της ΝΔ και την αποχώρηση από το πολιτικό γίγνεσθαι όλων αυτών που, είτε με τις πολιτικές που εφάρμοσαν, είτε με τις θέσεις που πήρανε, οδήγησαν στον κατακερματισμό και την ιδιωτικοποίηση του σιδηροδρομικού δικτύου και τρένων.

Καλούμε το φοιτητικό/σπουδαστικό σώμα και αλληλέγγυο κόσμο, μέσω της οριζόντιας ανοιχτής συνέλευσης της κατειλημμένης πρυτανείας, να ορίσουμε τα χαρακτηριστικά ενός ακηδεμόνευτου κινήματος με βασικές αρχές μας την Αυτοοργάνωση και την Αλληλεγγύη, για έναν κόσμο ισότητας και ελευθερίας.

10, 100, 1000 ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΣΗΨΗΣ

Κίνηση Φοιτητών/τριων Σπουδαστριών/ων για την ελευθεριακή οργάνωση στην βάση"

Αξίζει να σημειωθεί ότι η πρώτη φορά που υλοποιήθηκε το σχέδιο λιμοκτονίας και απαγόρευσης της αλληλεγγύης σε κατάληψη ήταν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τον Μάρτη του 2015 ξανά στην Πρυτανεία σε αλληλεγγύη τότε της απεργίας πείνας πολλών πολιτικών κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές.

[dispatchesfromtheclasswar]

[Βίντεο] Εξάρχεια κατεχόμενη πόλη: Επίθεση των ΜΑΤ και προσαγωγή περαστικού στη Θεμιστοκλέους

Σύμφωνα με καταγγελίες αυτοπτών μαρτύρων, λίγες μάλιστα ημέρες πριν την ημέρα της δολοφονίας ενός 15χρονου παιδιού από συνάδελφό τους αστυνομικό ένα Σάββατο βράδυ σαν κι αυτό, ο στρατός κατοχής της αστυνομίας προκαλεί όχι μόνο με την παρουσία του στα Εξάρχεια, αλλά δημιουργεί προκλήσεις και εντάσεις σε όποια και όποιον περαστικό βρεθεί στο διάβα τους, όπως σε αυτήν την περίπτωση που καταγράφηκε σε βίντεο σήμερα Σάββατο βράδυ, 3 Δεκέμβρη, Θεμιστοκλέους και Κωλέττη. Αφού τα ΜΑΤ επιτέθηκαν σε περαστικό χωρίς προφανή λόγο, του έβαλαν χειροπέδες και μια ολόκληρη διμοιρία τον μετέφερε έως τις κλούβες στην Ακαδημίας.

[agnickradio]

15 χρόνια μετά, χρέος μας η αντίσταση στην κρατική βία

από της διαδηλώσεις στη μνήμη Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου Τώρα είναι η στιγμή η νεολαία και ο λαός να αντιταχθούν στον αυταρχισμό και στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές Continue reading Untitled

[justforbooks]

Υπόδειγμα λογοτεχνικού ρεπορτάζ, το βιβλίο «Μια μέρα της ζωής του Άμπεντ Σαλάμα - Ανατομία μιας τραγωδίας στην Ιερουσαλήμ» του εβραϊκής καταγωγής Αμερικανού δημοσιογράφου Νέιθαν Θρωλ που κέρδισε το φετινό βραβείο Πούλιτζερ και υμνήθηκε από κορυφαία μέσα («New York Times», «Economist», «Time», «Financial Times», «Haaretz») διαβάζεται απνευστί, με τον αναγνώστη να νιώθει από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα το ίδιο σφίξιμο που θα του προκαλούσε μια γερή γροθιά στο στομάχι.

Αίσθημα που εντείνεται από το γεγονός ότι εδώ και έναν χρόνο η Μέση Ανατολή βιώνει μία από τις σοβαρότερες κρίσεις της τον τελευταίο αιώνα, χωρίς να διαφαίνεται κάποιο τέλος στον αιματηρό, ασύμμετρο πόλεμο που είναι σε εξέλιξη, με τους αμάχους να πληρώνουν το βαρύτερο τίμημα.

Και μπορεί η Δυτική Όχθη και συγκεκριμένα η περιοχή Ανάτα όπου διαδραματίζεται η ιστορία μας να μην είναι σε αυτήν τη φάση το επίκεντρο της σύγκρουσης, είναι όμως το «κλειδί» για να κατανοήσει κανείς τι ακριβώς συμβαίνει στα Κατεχόμενα, γιατί γίνεται λόγος περί «απαρτχάιντ» και γιατί οποιαδήποτε προσπάθεια για βιώσιμη λύση και ειρηνική συνύπαρξη είναι καταδικασμένη αν δεν αποσυρθούν από εκεί ο ισραηλινός στρατός και οι έποικοι, αν δεν εξασφαλίσουν οι Παλαιστίνιοι γη και αξιοπρέπεια, αν οι πρόσφυγες δεν επιστρέψουν – δηλαδή όλα αυτά που έχει παραγγείλει δεκαετίες τώρα ο ΟΗΕ, αλλά ουδέποτε εφαρμόστηκαν.

Στον πυρήνα της αφήγησης βρίσκεται ένα φρικτό αυτοκινητικό δυστύχημα που συνέβη ένα βροχερό χειμωνιάτικο πρωινό του 2012 στα περίχωρα της Ιερουσαλήμ. Ένα σχολικό λεωφορείο που μετέφερε Παλαιστίνιους μαθητές και εκπαιδευτικούς –ανάμεσά τους ο Μιλάντ, ο πεντάχρονος γιος του Άμπεντ– συγκρούεται με φορτηγό που μπήκε στο αντίθετο ρεύμα, ανατρέπεται και παίρνει φωτιά με αποτέλεσμα να σκοτωθούν ή να τραυματιστούν σοβαρά πολλοί επιβαίνοντες – κάποιοι δεν αναγνωρίζονταν καν από τα εγκαύματα.

Ακόμα χειρότερα, κανένα ασθενοφόρο, κανένα πυροσβεστικό ή αστυνομικό όχημα δεν θα φτάσει έγκαιρα στον τόπο της τραγωδίας, παρά τις μικρές αποστάσεις που είχαν να διανύσουν. Είτε από επιδεικτική αδιαφορία, μιλώντας για την κυρίαρχη ισραηλινή πλευρά («αν επρόκειτο για τίποτα παιδιά που πετούσαν πέτρες, αστυνομία και στρατός θα κατέφθαναν άμεσα»), είτε επειδή ένα δαιδαλώδες δίκτυο ελέγχων και απαγορεύσεων το καθ��στά πρακτικά αδύνατο για την παλαιστινιακή πλευρά. Ο ίδιος ο δρόμος ήταν σε πολύ κακή κατάσταση γιατί οι ισραηλινές αρχές δεν ενδιαφέρονται να συντηρήσουν οδικές αρτηρίες που προορίζονται για Παλαιστίνιους, ενώ τα αλλεπάλληλα σημεία ελέγχου έχουν κάνει «κανονικότητα» το μποτιλιάρισμα και τα επικίνδυνα προσπεράσματα, όπως αυτό που επιχείρησε ο οδηγός του μοιραίου φορτηγού.

Ένα δυστύχημα για το οποίο δεν έφταιγε η «κακιά ώρα» αλλά οι πολιτικές διαχωρισμού που εφαρμόζει το Ισραήλ στη Δυτική Όχθη, μαζί με τον ασφυκτικό έλεγχο και τους περιορισμούς που ασκεί σε κάθε σχεδόν πτυχή της καθημερινής ζωής όσων ανθρώπων ατύχησαν να γεννηθούν στη «λάθος πλευρά» του τείχους, της Ιστορίας και των συγκυριών. Ακόμα και από τις υποχρεωτικές στο Ισραήλ αποζημιώσεις για τροχαία τα παλαιστινιακής ιδιοκτησίας οχήματα εξαιρούνται!

Γύρω από τον άξονα αυτό, τις οικογένειες και τις κοινότητες –παλαιστινιακές και ισραηλινές– που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εμπλέκονται στο δυστύχημα, ο Νέιθαν Θρωλ, δημοσιογράφος, συγγραφέας, ακτιβιστής και πολιτικός αναλυτής που γνωρίζει καλά πρόσωπα και πράγματα, καθώς έχει ζήσει και εργαστεί πολλά χρόνια στην Ιερουσαλήμ, ξετυλίγει δεξιοτεχνικά στη διάρκεια μίας μόλις μέρας όλο το «κουβάρι» του Μεσανατολικού όπως εξελίχθηκε μετά τον Β' Παγκόσμιο.

Γράφει για τους πολέμους, τις ένοπλες συγκρούσεις αλλά και για τις απανωτές άοπλες εξεγέρσεις των Παλαιστινίων, με τους χιλιάδες νεκρούς και τους απειράριθμους τραυματίες, την άγρια καταστολή, τη «βιομηχανία» των συλλήψεων και των φυλακίσεων ακόμα και σε ειρηνικές διαμαρτυρίες – ακόμα και αμούστακα παιδιά κρατούνται επ’ αόριστον σε άθλιες συνθήκες χωρίς δίκη, χωρίς καν συγκεκριμένες κατηγορίες· για τον συστηματικό κατακερματισμό και την υφαρπαγή της παλαιστινιακής γης από τους Ισραηλινούς στα Κατεχόμενα, τις συστημικές διακρίσεις ανάλογα με τον τόπο διαμονής, την εθνική καταγωγή και το χρώμα της ταυτότητας.

Γράφει ακόμα για τον αυταρχισμό, τη βαρβαρότητα, την αδιαλλαξία, τη μισαλλοδοξία, την απελπισία, τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας, τους ταξιδιωτικούς περιορισμούς, τις κλειστές ζώνες ασφαλείας, τις συχνότατα χαώδεις οικονομικές, κοινωνικές και χωροταξικές ανισότητες μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Για την εγκατάλειψη της παλαιστινιακής υπόθεσης από τις κυβερνήσεις των άλλων αραβικών χωρών, για τη σκανδαλώδη πριμοδότηση του Ισραήλ από τη Δύση και ειδικά τις ΗΠΑ, για την απανθρωποποίηση των Παλαιστινίων στα μάτια ακόμα κι εκείνων των νεαρών Ισραηλινών που χάρηκαν με το δυστύχημα και για το πώς η κατάσταση αυτή ανατροφοδοτεί διαρκώς τον κοινωνικό συντηρητισμό, τον σοβινισμό, τον θρησκευτικό φανατισμό, φυσικά και την τρομοκρατία.

Οι υπαρξιακές συγκρούσεις και τα αδιέξοδα των χαρακτήρων του βιβλίου αντικατοπτρίζουν τα αδιέξοδα όπου σκοντάφτει κάθε ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση Ανατολή, προοπτική που απομακρύνεται διαρκώς κάθε μέρα που περνά μετά τις 7/10/23. Οι ήρωές του επιμένουν εντούτοις, κόντρα σε όλες τις αντιξοότητες, να αγωνίζονται για το δικαίωμα στη ζωή, στην ελευθερία και στο όνειρο, σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο.

Ρισκάροντας την επανάληψη, ο συγγραφέας επιστρέφει ξανά και ξανά στην τραγωδία – μια τραγωδία που θα μπορούσε εύκολα να είχε αποφευχθεί ή έστω περιοριστεί, καθώς σημειώνει, μέσα από διαφορετικές κάθε φορά οδούς. Δεν σταματά, όμως, εκεί. Μέσα από τα προσωπικά και οικογενειακά δράματα τόσο του κεντρικού του πρωταγωνιστή, του Άμπεντ, όσο και των άλλων ηρώων του αναφέρεται επιπλέον στις διεφθαρμένες ηγεσίες της παλαιστινιακής κοινότητας, στις αδελφοκτόνες πολιτικές και φυλετικές διαμάχες εντός της, στο σοβαρό πρόβλημα της ανεργίας και της χρήσης ουσιών στις γειτονιές-«γκέτο».

Εστιάζει, ταυτόχρονα, στην ασφυκτική θέση πολλών Παλαιστινίων γυναικών καθώς, πέρα από την ισραηλινή καταπίεση, υφίστανται και αυτήν της κυρίαρχης στην κοινότητά τους macho πατριαρχικής κουλτούρας που ενισχύει η διαρκής σύγκρουση και η οποία δεν χαρίζεται ούτε στους νέους άντρες, καθώς κι αυτοί οφείλουν να ανταποκριθούν στους ρόλους για τους οποίους προορίζονται.

Το βιβλίο δεν παραλείπει να φωτίσει τις ανισότητες και τις διακρίσεις εντός της ίδιας της ισραηλινής κοινωνίας αλλά και να παρουσιάσει την πραγματικότητα από την πλευρά των εποίκων, που ούτε εκείνοι είναι ένας ενιαίος πληθυσμός. Καταδεικνύει, ακόμα, τη δυσκολία να εισακουστούν ή ακόμη και να υπάρξουν σε αυτό το ακραία πολωμένο κλίμα μετριοπαθείς φωνές που θα αντιστάθμιζαν κάπως το διογκούμενο μίσος μεταξύ των δύο κοινοτήτων.

Ο Θρωλ γράφει ψύχραιμα και τεκμηριωμένα για ένα εξαιρετικά πολύπλοκο ζήτημα, αποφεύγοντας απόλυτες τοποθετήσεις και εύκολα συμπεράσματα. Δεν αφήνει ωστόσο αμφιβολίες για την πλευρά με την οποία συντάσσεται κι αυτή είναι του πιο αδύνατου, του πιο ευάλωτου, του πιο βασανισμένου, εκείνου π��υ καταδικάστηκε να ζει και να πεθα��νει εγκλωβισμένος πίσω από τσιμεντένια τείχη, κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Δηλαδή για την πλευρά της δικαιοσύνης όπως την αντιλαμβάνεται, όντας πεπεισμένος πως οποιαδήποτε προσπάθεια εξεύρεσης λύσης στην ισραηλινοπαλαιστινιακή σύγκρουση προϋποθέτει τον τερματισμό της κατοχής· μιας κατοχής που δεν είναι μόνο εδαφική αλλά διαπερνά όλη την ύπαρξη των ανθρώπων που την υπομένουν. Μια εφαρμοσμένη βιοπολιτική στην υπηρεσία του ισχυρότερου που καταλήγει θανατοπολιτική, υπονομεύοντας το μέλλον θυτών και θυμάτων.

Το απόλυτα ρεαλιστικό αυτό βιβλίο (μόνο κάποια ονόματα δεν είναι πραγματικά) χωρίζεται σε πέντε μέρη με έναν τρόπο που θυμίζει ταινία ή θεατρικό έργο –σίγουρα θα γίνει κάτι από τα δύο ή και τα δύο–, περιλαμβάνει πολλές αραβικές και εβραϊκές λέξεις και ονομασίες, κατατοπιστικούς γεωπολιτικούς χάρτες και πλούσια βιβλιογραφία, ενώ αξιέπαινη είναι η μεταφραστική δουλειά της Δέσποινας Κανελλοπούλου.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[evenina]

View this post on Instagram

A post shared by ROSA (@rosa_progressive)

Συνεχίστε να επενδύετε στη βία και την καταστολή. Συνεχίστε να προσλαμβάνετε ΜΑΤ και ΟΠΠΙ και να αγοράζετε όπλα και περιπολικά. Συνεχίστε να αφήνετε βασικά συστήματα ασφαλείας ανενεργά επί 20 χρόνια. Συνεχίστε να παίζετε τη ζωή μας κορώνα γράμματα. Άλλωστε εμείς βλέπετε δεν είμαστε γιοι και κόρες υπουργών και βουλευτών. Η δική μας η ζωή έχει αξία μόνο όταν είμαστε υπάκουοι εργάτες - αλλά όχι, ούτε τότε, αφού δε σας νοιάζει αν θα ζήσουμε ή πεθάνουμε, παρά μόνο αν θα παράξουμε έργο. Οι υπάλληλοι των σιδηροδρόμων φώναζαν χρόνια για τις ελλειπείς υποδομές, αλλά όταν κάναν απεργίες τους αποκαλούσατε τεμπέληδες και μπαχαλάκηδες. Τώρα εκείνοι μετράνε νεκρούς συναδέλφους, μάνες μετράνε νεκρά παιδιά και νέα παιδιά νεκρούς φίλους. Παραιτήσεις προέδρων, ανακοινώσεις συνδικαλιστών, το ίδιο το δικαστήριο στο οποίο σας πήγε η ΕΕ μπαίνει κάτω από το χαλάκι, κι ας μείνουν εκεί κρυμμένα, αφού έχετε βρει τον πραγματικό υπεύθυνο στο πρόσωπο του σταθμάρχη και στο διάβολο να πάνε όλοι οι άλλοι. Δεν ήταν ανθρώπινο λάθος, κ. Μητσοτάκη. Ήταν έγκλημα και βεβηλώνετε τις ψυχές 46 ανθρώπων που έφυγαν νωρίς με το να προσποιείστε οτιδήποτε άλλο. Αλλά ποιος σε αυτή τη χώρα έχει αναλάβει πότε και με σοβαρότητα τις ευθύνες που του αναλογούν;

[sahielgr]

Φιλόσοφος Αλεξάντερ Ντούγκιν Η έκφραση "βαθύ κράτος" χρησιμοποιείται σήμερα όλο και πιο συχνά στην πολιτική σφαίρα και μεταφέρεται σταδιακά από τη δημοσιογραφία στην κοινή πολιτική γλώσσα. Ταυτόχρονα, ο ίδιος ο όρος θολώνει και αρχίζει να γίνεται αντιληπτός με διαφορετικό τρόπο. Είναι καιρός να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά στο φαινόμενο που περιγράφεται ως βαθύ κράτος. Είναι πολύ σημαντικό να εντοπίσουμε πότε και πού κυκλοφόρησε αυτή η έννοια. Αυτός ο συνδυασμός λέξεων εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην τουρκική πολιτική στη δεκαετία του '90 του εικοστού αιώνα και περιέγραψε μια αρκετά συγκεκριμέν�� κατάσταση στη χώρα αυτή. Η τουρκική λέξη για το "βαθύ κράτος" είναι derin devlet. Αυτό είναι σημαντικό επειδή όλες οι μεταγενέστερες εφαρμογές αυτής της έννοιας σχετίζονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο με την αρχική σημασία του τύπου, ο οποίος εμφανίστηκε για πρώτη φορά στην Τουρκία. 1. Στην Τουρκία, με αφετηρία τον Κεμάλ Ατατούρκ, αναπτύχθηκε μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική και ιδεολογική τάση, ο κεμαλισμός. Στο επίκεντρό της βρίσκεται η λατρεία του ίδιου του Κεμάλ Ατατούρκ (κυριολεκτικά "Πατέρας των Τούρκων"), ο άκαμπτος λαϊκισμός (άρνηση να δοθεί στον θρησκευτικό παράγοντα όχι μόνο πολιτικός αλλά και κοινωνικός χαρακτήρας), ο εθνικισμός (συμπεριλαμβανομένης της έμφασης στην κυριαρχία και την ενότητα όλων των πολιτών της πολυεθνικής Τουρκίας), ο μοντερνισμός, ο ευρωπαϊσμός και ο προοδευτισμός. Ο κεμαλισμός αντιπροσώπευε από πολλές απόψεις έναν άμεσο αντίποδα στην κοσμοθεωρία και την κουλτούρα που κυριαρχούσαν στη θρησκευτική και παραδοσιακή Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο κεμαλισμός ήταν, και από πολλές απόψεις παραμένει, ο κυρίαρχος κώδικας της σύγχρονης τουρκικής πολιτικής από τη δημιουργία της Τουρκίας. Με βάση αυτές τις ιδέες ιδρύθηκε το τουρκικό έθνος-κράτος πάνω στα ερείπια της αυτοκρατορίας. Ο κεμαλισμός ήταν ανοιχτά κυρίαρχος κατά τη διάρκεια της βασιλείας του ίδιου του Κεμάλ. Η σκυτάλη αυτή μεταβιβάστηκε στη συνέχεια στους πολιτικούς του διαδόχους. Η ιδεολογία του κεμαλισμού περιελάμβανε κομματική δημοκρατία ευρωπαϊκού τύπου. Ωστόσο, η πραγματική εξουσία ήταν συγκεντρωμένη στα χέρια της στρατιωτικής ηγεσίας της χώρας, κυρίως του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας (SNB). Μετά το θάνατο του Ατατούρκ, η στρατιωτική ηγεσία ήταν αυτή που έγινε ο θεματοφύλακας της ιδεολογικής ορθοδοξίας του κεμαλισμού. Το SNB της Τουρκίας ιδρύθηκε στην πραγματικότητα το 1960 μετά από πραξικόπημα. Ο ρόλος της έχει αυξηθεί σημαντικά μετά το νέο πραξικόπημα του 1980. 2. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι πολλά από τα ανώτατα κλιμάκια του τουρκικού στρατού και των ειδικών υπηρεσιών είναι μέλη μασονικών στοών. Έτσι, ο κεμαλισμός είναι στενά συνυφασμένος με τον στρατιωτικό τεκτονισμό. Κάθε φορά που η τουρκική δημοκρατία παρέκκλινε από τον κεμαλισμό - είτε προς τα δεξιά είτε προς τα αριστερά - ο τουρκικός στρατός ακύρωνε τα αποτελέσματα των εκλογών και άρχιζε την καταστολή. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι ο όρος"derindevlet" δεν εμφανίζεται στην Τουρκία μέχρι τη δεκαετία του 1990. Ήταν τη στιγμή που ο πολιτικός ισλαμισμός άρχισε να αναπτύσσεται σημαντικά στην Τουρκία. Και εδώ για πρώτη φορά στην ιστορία της Τουρκίας γίνεται αισθητή η αντίθεση μεταξύ της ιδεολογίας του βαθέος κράτους και της πολιτικής δημοκρατίας. Και το πρόβλημα προέκυψε ακριβώς όταν οι ισλαμιστές του Νεκμετίν Ερμπακάν και του οπαδού και διαδόχου του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στην πραγματικότητα, ξεκίνησαν μια εναλλακτική πολιτική ιδεολογία που αμφισβητούσε ευθέως τον κεμαλισμό. Αυτό ίσχυε για τα πάντα: Ισλάμ αντί για κοσμικότητα, επαφές με την Ανατολή περισσότερο παρά με τη Δύση, μουσουλμανική αλληλεγγύη αντί για τουρκικό εθνικισμό. Γενικά, ο σαλαφισμός και ο νεοοθωμανισμός αντί του κεμαλισμού. Αυτό περιελάμβανε επίσης την αντιμασονική ρητορική, χαρακτηριστική κυρίως του Ερμπακάν. Αντί για τις μασονικές μυστικές κοινωνίες της κοσμικής στρατιωτικής κορυφής, το επίκεντρο ήταν τα παραδοσιακά τάγματα των Σούφι και οι οργανώσεις του μετριοπαθούς ισλαμικού δικτύου, όπως ο Νουρτσισμός του Φετουλάχ Γκιουλέν. 3.

Εδώ αναδύθηκε η ιδέα του βαθέος κράτους(derindevlet) ως περιγραφική εικόνα του στρατιωτικοπολιτικού κεμαλικού πυρήνα της Τουρκίας, ο οποίος συνειδητοποίησε ότι βρίσκεται πάνω από την πολιτική δημοκρατία και, με δική του απόφαση, ακύρωσε τα αποτελέσματα των εκλογών, συνέλαβε πολιτικά και θρησκευτικά πρόσωπα, δηλαδή έθεσε τον εαυτό του πάνω από τις νόμιμες διαδικασίες της πολιτικής ευρωπαϊκού τύπου. Η εκλογική δημοκρατία λειτούργησε μόνο όταν ήταν σύμφωνη με την πορεία των στρατιωτικών κεμαλιστών. Αν παρέκκλινε από αυτήν σε κρίσιμη απόσταση, όπως στην περίπτωση των ισλαμιστών, οι οποίοι βασίζονταν σε μια εντελώς διαφορετική ιδεολογία, που θύμιζε περισσότερο τον οθωμανισμό παρά τον κεμαλισμό, ένα κόμμα, ακόμη και αν κέρδιζε τις εκλογές και ήταν επικεφαλής της κυβέρνησης, μπορούσε να διαλυθεί χωρίς καμία εξήγηση. Και σε τέτοιες περιπτώσεις, η "αναστολή της δημοκρατίας" δεν είχε αυστηρή συνταγματική βάση - ο μη εκλεγμένος στρατός ενεργούσε από "επαναστατική σκοπιμότητα" για να σώσει την κεμαλική Τουρκία. Αργότερα ο Ερντογάν ξεκίνησε έναν πραγματικό πόλεμο με το βαθύ κράτος της Τουρκίας, ο οποίος κορυφώθηκε με την υπόθεση "Εργκένεκον" που ξεκίνησε το 2007, όταν (με το ψευδές πρόσχημα της προετοιμασίας πραξικοπήματος) συνελήφθη σχεδόν ολόκληρη η στρατιωτική ηγεσία της Τουρκίας. Ωστόσο, ο Ερντογάν διαπληκτίστηκε αργότερα με τον πρώην ομόλογό του Φετουλάχ Γκιουλέν, βαθιά ενσωματωμένο στις δυτικές μυστικές υπηρεσίες, και επανέφερε πολλά μέλη του βαθέος κράτους στο καθεστώς τους, σφυρηλατώντας μια ρεαλιστική συμμαχία μαζί τους - κυρίως στο κοινό έδαφος του τουρκικού εθνικισμού. Το επιχείρημα περί κοσμικότητας αμβλύνθηκε και αναβλήθηκε. Στη συνέχεια - και ιδίως μετά την αποτυχημένη προσπάθεια των γκιουλενιστών να διώξουν τον Ερντογάν το 2016 - ο ίδιος ο Ερντογάν χαρακτηρίστηκε "πράσινος κεμαλιστής". Παρόλα αυτά, κατά τη διάρκεια της βίαιης αντιπαράθεσης με τον Ερντογάν, η θέση του βαθέος κράτους στην Τουρκία αποδυναμώθηκε σημαντικά και η ιδεολογία του κεμαλισμού διαβρώθηκε (αν και παραμένει άθικτη). 4. Από αυτή τη γραφική παράσταση της πολιτικής ιστορίας της σύγχρονης Τουρκίας μπορούν να εξαχθούν ορισμένα γενικά συμπεράσματα. Έτσι, το βαθύ κράτος μπορεί να υπάρχει και έχει νόημα όπου: Υπάρχει ένα δημοκρατικό εκλογικό σύστημα, πάνω από αυτό το σύστημα, υπάρχει μια μη εκλεγμένη στρατιωτική-πολιτική εξουσία, η οποία συγχωνεύεται από μια αρκετά συγκεκριμένη ιδεολογία (που δεν εξαρτάται από τη νίκη του ενός ή του άλλου κόμματος), υπάρχει μια μυστική κοινωνία (π.χ. μασονικού τύπου) που ενώνει τη στρατιωτικοπολιτική ηγεσία. Και το βαθύ κράτος γίνεται γνωστό όταν υπάρχουν προφανείς αντιφάσεις μεταξύ των τυπικών κανόνων της δημοκρατίας και της εξουσίας αυτής της κορυφής (διαφορετικά η ίδια η ύπαρξη του βαθύ κράτους δεν είναι προφανής). 5. Ένα βαθύ κράτος είναι δυνατό μόνο σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία, έστω και ονομαστική. Όταν έχουμε να κάνουμε με ανοιχτά ολοκληρωτικά πολιτικά συστήματα - όπως στην περίπτωση του φασισμού ή του κομμουνισμού - δεν υπάρχει ανάγκη για βαθύ κράτος. Εδώ, μια αυστηρά ιδεολογικοποιημένη ομάδα που θέτει τον εαυτό της πάνω από τους επίσημους νόμους αναγνωρίζεται ανοιχτά ως η απόλυτη εξουσία. Η μονοκομματική διακυβέρνηση δίνει έμφαση σε αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης - και δεν υποτίθεται ότι υπάρχει ιδεολογική και πολιτική αντιπολίτευση. Μόνο στις δημοκρατικές κοινωνίες, όπου υποτίθεται ότι δεν πρέπει να υπάρχει κυρίαρχη ιδεολογία, το βαθύ κράτος εμφανίζεται ως φαινόμενο "κρυφού ολοκληρωτισμού", μόνο που δεν απορρίπτει τη δημοκρατία και τον πολυκομματισμό γενικά, αλλά τις ελέγχει και τις χειραγωγεί κατά βούληση. Οι κομμουνιστές και οι φασίστες αναγνωρίζουν ανοιχτά την αναγκαιότητα μιας κυρίαρχης ιδεολογίας, και αυτό καθιστά την πολιτικο-ιδεολογική τους εξουσία άμεση και ειλικρινή. Οι φιλελεύθεροι, από την άλλη πλευρά, αρνούνται την ιδεολογία, αλλά την έχουν. Ως εκ τούτου, επηρεάζουν τις πολιτικές διαδικασίες που βασίζονται στον φιλελευθερισμό ως δόγμα, αλλά μόνο εμμέσως, εφαπτομενικά. Ο φιλελευθερισμός εκδηλώνει τον ανοιχτά

ολοκληρωτικό και ιδεολογικό του χαρακτήρα μόνο όταν υπάρχει αντίφαση μεταξύ αυτού και των δημοκρατικών πολιτικών διαδικασιών στην κοινωνία. Φιλελευθερισμός και δημοκρατία δεν είναι το ίδιο πράγμα, καθώς η δημοκρατία σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να μην είναι καθόλου φιλελεύθερη. Στην Τουρκία, όπου η φιλελεύθερη δημοκρατία ήταν δανεισμένη από τη Δύση και δεν ανταποκρινόταν σε μεγάλο βαθμό στην πολιτική και κοινωνική ψυχολογία της κοινωνίας, το βαθύ κράτος εντοπίστηκε εύκολα και εκεί πήρε το όνομά του. Σε άλλα δημοκρατικά συστήματα, η παρουσία αυτού του ολοκληρωτικού-ιδεολογικού θεσμού, παράνομου και τυπικά "ανύπαρκτου", έγινε γνωστή αργότερα. Αλλά το τουρκικό παράδειγμα ��χει μεγάλη σημασία για το ίδιο αυτό το φαινόμενο, γιατί είναι εκείνο στο οποίο όλα είναι κρυστάλλινα ξεκάθαρα - σαν στην παλάμη του χεριού μας. Πηγή: tokoutsavaki.net - Με πληροφορίες από RIA Novosti

[thoughtfullyblogger]

Ταραχές στην Αλβανια και διαδηλώσεις κατα του Ραμα

Υποστηρικτές του Δημοκρατικού Κόμματος πέταξαν βόμβες μολότοφ σε κυβερνητικά κτίρια, το δημαρχείο της πρωτεύουσας, το γραφείο του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος και τις δυνάμεις ασφαλείας κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων χθες το βράδυ στα Τίρανα. Οι διαδηλωτές διαμαρτύρονταν για την βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων τις προηγούμενες ημέρες. Η αστυνομία ανέφερε ότι δέκα αστυνομικοί…

[eclecticstarlightblogger]

Ταραχές στην Αλβανια και διαδηλώσεις κατα του Ραμα

Υποστηρικτές του Δημοκρατικού Κόμματος πέταξαν βόμβες μολότοφ σε κυβερνητικά κτίρια, το δημαρχείο της πρωτεύουσας, το γραφείο του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος και τις δυνάμεις ασφαλείας κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων χθες το βράδυ στα Τίρανα. Οι διαδηλωτές διαμαρτύρονταν για την βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων τις προηγούμενες ημέρες. Η αστυνομία ανέφερε ότι δέκα αστυνομικοί…

[fromgreecetoanarchy]

https://www.alerta.gr/archives/34413

Επιστροφή στο 1984! Τον διώκουν ποινικά για ένα αυτοκόλλητο

Κάλεσμα αλληλεγγύης στα Δικαστήρια της Ευελπίδων, Τετάρτη 17/01 στις 12.00

Την Τρίτη 16/01 στην γειτονιά του Βύρωνα επιχειρήθηκε έξωση κατοικίας, η οποία αποτράπηκε με τη συγκέντρωση αλληλέγγυου κόσμου.

Λίγη ώρα μετά τη συγκέντρωση ο σύντροφός Γ. προσάγεται με χαρακτηριστικά απαγωγής εν ώρα εργασίας με την κατηγορία ότι κόλλησε ένα αυτοκόλλητο με αντικατασταλτικό περιεχόμενο.

Ο σύντροφος μεταφέρεται στη ΓΑΔΑ και στη συνέχεια δίνεται εισαγγελική εντολή οι μπάτσοι να μπουκάρουν στο σπίτι του ενώ βρίσκεται μέσα η οικογένειά του. Έξω από το σπίτι του, ΟΠΚΕ και ασφαλίτες δημιουργούν κλίμα τρομοκρατίας στη γειτονιά κάνοντας έλεγχο σε όποιον προσεγγίζει.

Σήμερα λοιπόν, στα πλαίσια της πρόσφατης αναβάθμισης του ποινικού κώδικα, η εισαγγελία έδωσε την πρωτοφανή εντολή να μπουν σε σπίτι συντρόφου ακόμα και για ένα αυτοκόλλητο.

Είναι ξεκάθαρη η προσπάθεια του κράτους να φιμώσει και να στοχοποιήσ��ι κάθε αγωνιζόμενο. Νομίζουν ότι με τις απειλές, τις εξώσεις και την αστυνομική τρομοκρατία θα ξεμπλέξουν με τους φτωχές και τους αγωνιζόμενους, ότι θα κάμψουν τις αντιστάσεις μας και θα τελειώσουν με τους αγώνες.

Μάλιστα ο εισαγγελέας αποφάσισε εκδικητικά να κρατήσει τον σύντροφο στην ΓΑΔΑ ώστε να περάσει αυτόφωρο την Τετάρτη.

Τονίζουμε με κάθε τρόπο ότι αυτές οι πρακτικές δεν θα περάσουν.

Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την κοινωνική χειραφέτηση απέναντι στον κόσμο των εξουσιών, της ετερονομίας, των έμφυλων/φυλετικών διαχωρισμών, ενάντια στην κυριαρχία κράτους και αφεντικών και να στεκόμαστε αλληλέγγυες σε κάθε αγωνιζόμενο.

Καμία και κανένας δεν είναι και δεν θα είναι μόνος απέναντι στην κρατική τρομοκρατία και καταστ��λή.

Όλοι και όλες αύριο, Τετάρτη 17/01 στις 12.00 στην συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια της Ευελπίδων.

Αλληλέγγυοι Αλληλέγγυες

[greekblogs]

Ταραχές στην Αλβανια και διαδηλώσεις κατα του Ραμα

Υποστηρικτές του Δημοκρατικού Κόμματος πέταξαν βόμβες μολότοφ σε κυβερνητικά κτίρια, το δημαρχείο της πρωτεύουσας, το γραφείο του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος και τις δυνάμεις ασφαλείας κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων χθες το βράδυ στα Τίρανα. Οι διαδηλωτές διαμαρτύρονταν για την βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων τις προηγούμενες ημέρες. Η αστυνομία ανέφερε ότι δέκα αστυνομικοί…

[skandaladiaplokidiafthora]

Ταραχές στην Αλβανια και διαδηλώσεις κατα του Ραμα

Υποστηρικτές του Δημοκρατικού Κόμματος πέταξαν βόμβες μολότοφ σε κυβερνητικά κτίρια, το δημαρχείο της πρωτεύουσας, το γραφείο του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος και τις δυνάμεις ασφαλείας κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων χθες το βράδυ στα Τίρανα. Οι διαδηλωτές διαμαρτύρονταν για την βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων τις προηγούμενες ημέρες. Η αστυνομία ανέφερε ότι δέκα αστυνομικοί…

[justforbooks]

Τσικνοπέμπτη!

Ο ανθρώπινος πολιτισμός ξεκινάει από τη στιγμή που ο άνθρωπος ανακάλυψε ότι η φωτιά έψηνε την τροφή του. Δεν είναι επιβεβαιωμένο, αλλά είναι πολύ πιθανό.

«Ο έλεγχος της φωτιάς είναι τόσο αρχαίος και σηματοδοτεί μια τόσο μνημειώδη εξέλιξη στην ανθρώπινη ιστορία, ώστε έχει γεννήσει έναν τεράστιο αριθμό από μύθους και θεωρίες που εξηγούν πώς είναι πιθανό να έχει προκληθεί» γράφει ο Michael Pollan, ο Αμερικανός συγγραφέας και δημοσιογράφος, στο βιβλίο του Cooked. «Μερικοί από αυτούς είναι εντελώς παράλογοι, και όχι μόνο οι αρχαίοι. Πάρτε τη θεωρία του Σίγκμουντ Φρόυντ, για παράδειγμα. Σε μια υποσημείωση στο βιβλίο του Ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας, ο Φρόυντ ανιχνεύει τον έλεγχο της φωτιάς στη μοιραία εκείνη στιγμή που ένας άντρας [...] υπερνίκησε για πρώτη φορά την παρόρμησή του να σβήνει όποια φωτιά συναντούσε τυχαία, κατουρώντας πάνω της. Για αμέτρητες χιλιετίες αυτή η παρόρμηση προφανώς αποδείχτηκε ακαταμάχητη, εις βάρος του πολιτισμού, που ανέμενε την καταστολή της για να προοδεύσει. Ίσως επειδή το να σβήνεις φωτιές με τα ούρα είναι κάτι που οι γυναίκες δεν μπορούν να κάνουν πολύ καλά, έτσι η δραστηριότητα αυτή λειτούργησε ως μια σημαντική μορφή αρσενικού ανταγωνισμού, κάτι που ο Φρόυντ ισχυρίζεται [...] ότι είχε ομοερωτικό χαρακτήρα. Το μαγείρεμα στη φωτιά παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα ανταγωνιστικό αρσενικό προνόμιο, και όσοι από εμάς το κάνουν θα πρέπει να θεωρούν τον εαυτό τους τυχερό που ο Φρόυντ δεν είναι τριγύρω να προσφέρει την ανάλυσή του για το τι σημαίνει.

«Η πορεία της ανθρώπινης ιστορίας άλλαξε τη μοιραία εκείνη μέρα που κάποιος τύπος με ασυνήθιστα  μεγάλη αυτοσυγκράτηση κατάφερε να μην κατουρήσει πάνω στη φωτιά, κι έτσι μπόρεσε να διατηρήσει τις φλόγες και να τις χρησιμοποιήσει για κάτι πολύ ωφέλιμο: για να ζεσταθεί, ας πούμε, ή για να μαγειρέψει το δείπνο. Ο Φρόυντ πίστευε ότι αυτή η εξέλιξη, όπως και οτιδήποτε άλλο πολύτιμο για τον πολιτισμό, οφειλόταν στη μοναδική ικανότητα που έχει ο άνθρωπος να ελέγχει ή να καταπνίγει τις εσωτερικές παρορμήσεις και επιθυμίες του, μπροστά στις οποίες τα υπόλοιπα ζώα είναι ανίσχυρα [...]. Γι’ αυτόν, ο έλεγχος του εαυτού μας είναι προϋπόθεση για τον έλεγχο της φωτιάς και, επομένως, και για την εξέλιξη του πολιτισμού που κατέστη δυνατή χάρη σε αυτή την ανακάλυψη. “Αυτή η μεγάλη πολιτιστική κατάκτηση θα ήταν λοιπόν η αμοιβή για την παραίτηση από τις ορμές”».

Πέρα από τις αμφιλεγόμενες θεωρίες του Φρόυντ, ο Pollan παραθέτει και μία άλλη θεωρία για τον τρόπο που ο άνθρωπος ανακάλυψε το ψήσιμο του κρέατος στη φωτιά, αυτήν που αναφέρει ο Άγγλος σ��γγραφέας Charles Lamb στο βιβλίο του A Dissertation upon Roast Pig: «Ο Lamb ισχυρίζεται ότι όλο το κρέας καταναλωνόταν από τον άνθρωπο ωμό, μέχρι που η τέχνη του ψησίματος ανακαλύφθηκε τυχαία στην Κίνα από έναν άντρα με το όνομα Μπο-μπο, τον όχι και τόσο έξυπνο γιο ενός χοιροβοσκού που ονομαζόταν Χο-τι. Μια μέρα, ενώ ο Χο-τι απουσίαζε για να μαζέψει καρπούς για τα γουρούνια του, ο γιος του –“ένα πολύ ατσούμπαλο αγόρι” που του άρεσε να παίζει με τη φωτιά– έκαψε ολοσχερώς το αγροτόσπιτό τους, ενώ αποτέφρωνε τις κοπριές των γουρουνιών. Την ώρα που έψαχνε στα αποκαΐδια και προετοίμαζε τι θα πει στον πατέρα του, “μια παράξενη οσμή κατέκλυσε τα ρουθούνια του, που δεν έμοιαζε με καμία γνώριμη μυρωδιά”. Όταν ο Μπο-μπο είδε ένα από τα καμένα γουρούνια και το ψηλάφησε για να βρει σημεία ζωής, καψάλισε τα δάχτυλά του και ενστικτωδώς τα έβαλε στο στόμα και άγγιξε με αυτά τη γλώσσα του. “Κάποια τρίμματα από το τσουρουφλισμένο δέρμα είχαν κολλήσει στα δάχτυλά του και για πρώτη φορά στη ζωή του (στην ιστορία του ανθρώπου στην ουσία, γιατί πριν από αυτόν κανείς δεν είχε κάνει κάτι παρόμοιο) δοκίμασε κάτι ψημένο: ξεροψημένη πέτσα χοιρινού!”.

Ο πατέρας του Μπο-μπο επέστρεψε και βρήκε το σπίτι του ρημαγμένο, τα γουρούνια του νεκρά και τον γιο του να περιδρομιάζει τα πτώματά τους. Ο Χο-τι αρρώστησε αντικρίζοντας τη σκηνή του μακελειού, μέχρι που ο γιος του του ανέφερε με ενθουσιασμό “πόσο ωραία γεύση είχαν τα καμένα γουρούνια”. Συνεπαρμένος από το ασυνήθιστο άρωμα, δοκίμασε και ο ίδιος ένα κομμάτι ξεροψημένης πέτσας και τη βρήκε ακαταμάχητα νόστιμη. Πατέρας και γιος αποφάσισαν να κρατήσουν την ανακάλυψή τους μυστική από τους γείτονες, επειδή φοβούνταν την αποδοκιμασία τους. Το να ψήνεις ένα πλάσμα του θεού φαινόταν κάπως βλάσφημο, σαν να υπονοείς ότι ωμό ήταν λιγότερο τέλειο. Αλλά, στο μεταξύ, “περίεργες ιστορίες άρχισαν να διαδίδονται. Όλοι παρατηρούσαν ότι η αγροικία του Χο-τι καιγόταν πιο συχνά από ποτέ. Εφεξής δεν έβλεπες τίποτα άλλο παρά φωτιές. Κάθε φορά που οι γουρούνες γεννοβολούσαν, το σπίτι του Χο-τι ήταν βέβαιο ότι θα τυλιχτεί στις φλόγες”. Το μυστικό τους τελικά αποκαλύφθηκε, οι γείτονες δοκίμασαν την τεχνική και, ξετρελαμένοι από το αποτέλεσμα, υιοθέτησαν την πρακτική τους. Στην πραγματικότητα, η συνήθεια να καις το σπίτι ��ου για να βελτιώσεις τη γεύση του χοιρινού έγινε τόσο διαδεδομένη, που οι άνθρωποι άρχισαν να ανησυχούν μήπως εξαφανιζόταν εντελώς η τέχνη της αρχιτεκτονικής. [...] Ευτυχώς, κάποιος με περισσότερη λογική πρόσεξε ότι η σάρκα του γουρουνιού θα μπορούσε ενδεχομένως να μαγειρευτεί “και χωρίς να χρειαστεί να κάψεις ένα ολόκληρο σπίτι για να το πετύχεις”.

Στη συνέχεια ήρθαν οι εφευρέσεις της σχάρας και της σούβλας· έτσι το ανθρώπινο είδος ανακάλυψε, κυριολεκτικά, από ένα ατύχημα, την τέχνη του ψησίματος του κρέατος πάνω από τη φωτιά ή, μάλλον, για να είμαστε ακριβείς, πάνω από ελεγχόμενη φωτιά».

«Η μυρωδιά του κρέατος που ψήνεται σε υπαίθρια φωτιά –δηλαδή η μυρωδιά του ξύλου σε συνδυασμό με το καμένο ζωικό λίπος– είναι κάτι που πολύ δύσκολα μπορείς να του αντισταθείς» λέει ο Pollan. «Είναι μια ακαταμάχητη μυρωδιά που μαγνητίζει έντονα τους ανθρώπους. Όταν κάποτε έψηνα, στην μπροστινή αυλή του σπιτιού μου, μια χοιρινή μπριζόλα στα κάρβουνα, τα παιδιά του γείτονα ήρθαν “για να μυρίσουν από κοντά”. [...] Προφανώς αυτό το άρωμα ευχαριστούσε το ίδιο και τους θεούς, οι οποίοι, στην πραγματικότητα, έπαιρναν ένα μερίδιο από το ζώο που, κατά παράδοση, δεν ήταν η σάρκα του, αλλά ο καπνός που ανέδυε όταν καιγόταν. Υπάρχουν δύο καλοί λόγοι για αυτό: Οι άνθρωποι πρέπει να φάνε για να ζήσουν, αλλά οι θεοί, επειδή είναι αθάνατοι, δεν έχουν τέτοιες ανάγκες. [...] Η ιδέα του κρέατος, το καπνιστό, αιθέριο ίχνος ζωικής σάρκας που μεταφέρεται ως ντουμάνι ψηλά στον ουρανό, είναι αυτό που επιθυμούν οι θεοί από τους ανθρώπους. [...] Και εξάλλου, αν οι θεοί απαιτούσαν κομμάτια, πώς στο καλό θα έφτανε σε αυτούς ολόκληρη μερίδα κρέατος; Η ευωδιαστή στήλη καπνού, η οποία συμβολίζει τη σύνδεση ανάμεσα στη γη και στον ουρανό, είναι το μοναδικό πιθανό μέσο μεταβίβασης και επικοινωνίας ανάμεσα στους ανθρώπους και τους θεούς. Άρα, όταν λέμε ότι αυτό το άρωμα είναι θεϊκό, δεν είναι απλά μια έκφραση κενή νοήματος».

«Τα πολλά φαγοπότια των ηρώων [στα ομηρικά έπη] αρχίζουν ακριβώς όπως τα συνηθισμένα φαγοπότια στις αρχαίες κοινωνίες, στους αιώνες που ακολούθησαν, με μια θυσία, μια προσφορά στους θεούς» γράφει η Veronika Grimm στην Ιστορία της γεύσης, τη θαυμάσια εγκυκλοπαίδεια με την ιστορία του φαγητού ανά τους αιώνες που έχει επιμεληθεί ο Paul Freedman. «Οι θεοί, από την πλευρά τους, ήθελαν τις τροφές που και οι άνθρωποι αγαπούσαν περισσότερο, δηλαδή την ψημένη σάρκα των οικόσιτων τετράποδων. Ενώ οι θνητοί έτρωγαν εξίσου ευχαρίστως το κρέας των θηραμά��ων, οι θεοί δέχονταν θυσίες μόνον οικόσιτων ζώων. Αυτό φαίνεται κάπως περίεργο, δεδομένου ότι, σύμφωνα με τον Όμηρο, η τροφή των θεών ήταν διαφορετική από εκείνη των θνητών. Οι αθάνατοι τρέφονταν με αμβροσία και νέκταρ. Γιατί λοιπόν θα έπρεπε να θυσιάζουν οι θνητοί πολύτιμο κρέας; Οι θεοί –αυτό τουλάχιστον πίστευαν οι άνθρωποι– αγαπούσαν την τσίκνα που αναδυόταν από το θυσιασμένο ζώο την ώρα που ψηνόταν. Η κατανόηση αυτού του γεγονότος έκανε την όλη διαδικασία πιο οικονομική. Το ζώο που προοριζόταν για το τραπέζι των ανθρώπων σφαζόταν τελετουργικά και με τη συνοδεία δεήσεων, το μακρύ οστό χωριζόταν από τις λαγόνες, ένα στρώμα λίπους τυλιγόταν γύρω του και όλο αυτό το δέμα ψηνόταν για χάρη των θεών, οι οποίοι απολάμβαναν την ευωδιά του. Στο μεταξύ:

“Κι αφού το γδάραν και το γνοιάστηκαν και το ’κοψαν επιδέξια / το λιάνισαν μετά και πέρασαν στις σούβλες τα κομμάτια / κι ως στη φωτιά με τέχνη τα ’ψησαν, τα αποτραβήξαν όλα. / Κι απ’ τις δουλειές αυτές σα σκόλασαν κι ετοίμασαν τις τάβλες, / ετρώγαν, κι είχεν, ως εταίριαζε, καθείς το μερτικό του (Ομήρου Ιλιάδα, Η 315-320, μτφρ. Ν. Καζαντζάκη και Ι.Θ. Κακριδή)”.

Αντίθετα με τη σαφή διαφορά ανάμεσα στις θείες και τις ανθρώπινες μερίδες των θυσιασμένων ζώων, μια συνήθεια που αργότερα έδωσε βολικό στόχο στους σατιρικούς συγγραφείς, οι ομηρικοί ήρωες απολάμβαν��ν πάντα ένα “δίκαιο φαγοπότι”. Κρέας βοδινό, αρνίσιο, κατσικίσιο ή χοιρινό μοιραζόταν σε ίσες μερίδες. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μια πράξη ανδρείας ή ένας καλός αγώνας αμειβόταν με κάποιο ζηλευτό κομμάτι κρέας, δίνοντας στην αιωνιότητα μια ιδέα για το τι έτερπε τον αρχαίο ουρανίσκο. Οι ήρωες δεν έδειχναν προτίμηση για κάποιο από τα τέσσερα είδη οικόσιτων τετράποδων, όλοι τους όμως απολάμβαναν ιδιαίτερα το λίπος, ιδιαίτερα εκείνο που είναι ενσωματωμένο στο ψαχνό, καθώς και τα “νόστιμα κομμάτια γύρω απ’ τη ραχοκοκαλιά”. Το κρέας συνοδευόταν από άφθονο ψωμί σε ψάθινα πανέρια. Έπιναν κρασί σε μεγάλα κύπελλα, αφού όμως είχαν προηγηθεί σπονδές στους θεούς».

Φυσικά, δεν έτρωγαν μόνο ψητά κρέατα, έτρωγαν και βραστά. Αναφέρει ο ποιητής στην Ιλιάδα (Φ, 362):

Όπως βράζει ένα καζάνι που απ’ όλα τα μέρη κοχλάζει, επειδή αναγάζεται από μεγάλη φωτιά, όταν μέσα του λιώνει λίπος καλοθρεμμένου ��οίρου, και από κάτω βρίσκονται ξύλα γερά...

Η κατανάλωση του κρέατος στην αρχαία Ελλάδα δεν ήταν μόνο θρησκευτική πράξη ή πράξη τιμής, ήταν και πολιτική πράξη:

«Δύο παραδείγματα μαρτυρούν εύγλωττα το μέτρο της αλληλοεξάρτησης ανάμεσα στο πεδίο της πολιτικής και της θυσίας» γράφει ο Marcel Detienne στο πρώτο κεφάλαιο «Οι πρακτικές της μαγειρικής και το πνεύμα της θυσίας» από το βιβλίο Θυσία και Μαγειρική στην Αρχαία Ελλάδα. «Το πρώτο αφορά τον χώρο της φυλακής, στον οποίο κρατούνται προσωρινά οι πολίτες αναμένοντας την απόφαση του δικαστηρίου ή την εκτέλεση μιας ποινής. Όλοι οι φυλακισμένοι μοιράζονται τη φωτιά και το τραπέζι: η θυσία και το γεύμα επιβεβαιώνουν την εφήμερη συλλογικότητα των φυλακισμένων. Μόνο το τυπικά ακοινώνητο άτομο αποκλείεται από την τέλεση αυτών των θυσιών και από το γεύμα που τις συνοδεύει, και απορρίπτεται από τους συγκρατουμένους του, που αρνούνται να ανάψουν μαζί του φωτιά και να του εκχωρήσουν μια θέση στην μικρογραφία της “πόλης” τους. Το δεύτερο, αντιθέτως, παράδειγμα αφορά την προέκταση του πολιτικού πεδίου: για να ιδρύσει κανείς μια αποικία αρκεί να φέρει μαζί του από την μητρόπολη έναν οβελό (δηλαδή σούβλα) και έναν λέβητα μαζί με την φωτιά. Η θυσία, που κατ’ αυτόν τον τρόπο γίνεται εφικτή, δεν συνιστά μόνο την πράξη ίδρυσης μιας καινούργιας πολιτικής κοινότητας που γεννιέται από την φωτιά της πρώτης· επιπλέον, παραμένει ο κατεξοχήν χώρος για τις σχέσεις που μία αποικία διατηρεί με τον τρόπο προέλευσης. Ο Θουκυδίδης μάς εξιστορεί ότι ο λόγος για τον οποίο οι Κορίνθιοι μισούν τους κατοίκους της Κέρκυρας –αποικίας της Κορίνθου- είναι επειδή στις θρησκευτικές τελετές, την ώρα του διαμοιρασμού του κρέατος από τις θυσίες, οι πολίτες της Κέρκυρας παραμελούν να αρχίσουν με έναν Κορίνθιο, στον οποίο θα έπρεπε να δώσουν το τιμητικό κομμάτι».

Αν εξαιρέσουμε την εποχή του Ομήρου που οι ήρωες παρουσιάζονται κυρίως κρεατοφάγοι, η συχνότητα που έτρωγαν κρέας οι άνθρωποι (τουλάχιστον της μεσαίας και κατώτερης τάξης) μέχρι και την εποχή που ο χριστιανισμός επιβλήθηκε ως νέα θρησκεία, συνδεόταν απόλυτα με τις θρησκευτικές εκδηλώσεις. Οι μεγάλες γιορτές ήταν η αφορμή να φάνε κρέας, ή έτρωγαν κρέας σε πολύ ξεχωριστές περιπτώσεις (γάμους, το τέλος ενός πολέμου, κτλ.).

Βέβαια, και όταν ήρθε ο χριστιανισμός ελάχιστα άλλαξαν, αλλά τότε άρχισαν να υπάρχουν νέοι περιορισμοί με τις νηστείες.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[rulinarulina]

Βολιβία: Ποινές 8 ετών κάθειρξης σε δυο πρώην υπουργούς

Το δικαστήριο της Βολιβίας έκρινε δυο πρώην υπουργούς της μεταβατικής κυβέρνησης υπό την κυρία  Άνιες ενόχους για την παράνομη αγορά δακρυγόνων και άλλου στρατιωτικού υλικού τον Νοέμβριο του 2019. Bολιβιανό δικαστήριο καταδίκασε προχθές Παρασκευή δυο πρώην υπουργούς να εκτίσουν ποινές κάθειρξης οκτώ ετών για παρανομίες στην αγορά δακρυγόνων και άλλου στρατιωτικού υλικού για την καταστολή…

[crisismonitor]

Γιατί το Βερολίνο μπλοκάρει την εξαγορά της Commerzbank - Πως το χερίζεται ο Ορτσέλ

Σε πολιτικό μπλόκο έχει σκοντάψει -για την ώρα τουλάχιστον- η πρωτοβουλία του CEO της Unicredt Αντρέα Ορτσέλ να εξαγοράσει την Commerzbank, καθώς η γερμανική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι σταματά τα placement από το κρατικό fund, ενώ διοίκηση, εργαζόμενοι και Deutsche Bank έχουν κινητοποιηθεί για να αποτρέψουν ενδεχόμενη επιθετική κίνηση. Αν και λογική των mega-mergers αναδείχθηκε προσφάτως στην ΕΕ με δηλώσεις του Γάλλου προέδρου Εμάνουελ Μακρόν, η προσπάθεια υλοποίησης τέτοιων πρωτοβουλιών προσκρούει σε πολλά θεσμικά και κοινωνικά προσκόμματα, η υπέρβαση των οποίων απαιτεί ισχυρή βούληση και ισορροπίες, οι οποίες είναι δύσκολο να επιτευχθούν μεταξύ αδύναμων κυβερνήσεων σε περιόδους πολιτικού στρες, όπως αυτή που διανύει τώρα η Γερμανία. Η τολμηρή κίνηση του Andrea Orcel προς την Commerzbank AG έπιασε πολλούς στη Γερμανία απροετοίμαστους. Την Παρασκευή, το Βερολίνο αντέδρασε. Η ανακοίνωση της κυβέρνησης ότι διακόπτει τα placements από το κρατικό funds διάσωσης ουσιαστικά σταματά — προς το παρόν — οποιεσδήποτε φιλοδοξίες μπορεί να έχει η UniCredit για πλήρη εξαγορά της δεύτερης σε μέγεθος γερμανικής τράπεζας. Για τον Ορτσέλ, αυτό είναι ένα πλήγμα που εγείρει ερωτήματα σχετικά με το αν μπορεί να διαχειριστεί τις πολιτικές προκλήσεις που απειλούν την πιο φιλόδοξη συμφωνία του μέχρι σήμερα. Η δυσαρέσκεια εντός της γερμανικής κυβέρνησης αυξάνεται σχετικά με τον τρόπο που ο διευθύνων σύμβουλος της UniCredit απέκτησε το 9% ενός δανειστή που θεωρείται κρίσιμη πηγή χρηματοδότησης για την οικονομία της χώρας, σύμφωνα με άτομα που γνωρίζουν το θέμα. Πολλοί ενοχλήθηκαν από την πρόδηλη έλλειψη διαφάνειας στον τρόπο που ο Ορτσέλ αγόρασε το 4,5% από την κυβέρνηση αυτόν τον μήνα, έχοντας αθόρυβα αποκτήσει το υπόλοιπο μερίδιο στην αγορά, καθώς ενισχυόταν η φημολογία για πιθανή πώληση από το Βερολίνο, σύμφωνα με παράγοντες που έχουν γνώση των πολιτικών διεργασιών στο Βερολίνο. Για την ώρα ο Ορτσέλ αναγνωρίζεται ως κοινός εχθρός, συμβάλλοντας -με αυτή την ιδιότητα- στη συσπείρωση του κατακερματισμένου και δυσλειτουργικού κυβερνητικού συνασπισμού στης Γερμανίας. Η χρηματοοικονομική υπηρεσία της Γερμανίας δήλωσε την Παρασκευή ότι η κυβέρνηση θα διατηρήσει τη μετ��χική της θέση «μέχρι νεωτέρας» και κατέστησε σαφές ότι προτιμά η τράπεζα να παραμείνει ανεξάρτητη, δεδομένης της σημασίας της στη χρηματοδότηση μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων. Στις αγορές πάντως θεωρούν ότι ο Ορτσέλ είχε προετοιμαστεί και για αυτό το σενάριο και ότι δύσκολα θα μπορούσε να αιφνιδιαστεί. Αντιθέτως, με την κίνησή του και το δημόσιο χαρακτήρα της αντιπαράθεσης φαίνεται ότι επιχειρεί να ωριμάσει βίαια και βεβιασμένα στις συνθήκες, στρέφοντας τους προβολείς στην ανάγκη συγκέντρωσης του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και στη δυναμική που θα έδινε μια τέτοια κίνηση στην τραπεζική ενοποίηση στην ΕΕ. Τραπεζίτης με DNA dealmaker Ο Ορτσέλ αποτελεί σήμερα ίσως τον πλεόν αναγνωρίσιμο τραπεζίτη στην Ευρωζώνη. Έχοντας διασώσει τη Unicredit ο Ορτσέλ θεωρείται μπαρουτοκαπνισμένος τραπεζικά, ωστόσο τα "γαλόνια" του έκανε στην αντίπερα όχθη, αυτή των investement bankers. Ειδικότερα, ως investment banker στη Merrill Lynch το 2005, ο Ορτσέλ ήταν επικεφαλής των συμβούλων της UniCredit για την εξαγορά της γερμανικής τράπεζας HVB εκείνη τη χρονιά. Δύο χρόνια αργότερα, βοήθησε τη Royal Bank of Scotland να εξαγοράσει την ABN Amro, μια αποτυχημένη κίνηση που συνέβαλε στην καταστολή σχεδόν όλων των εξαγορών κατά την οικονομική κρίση που ακολούθησε. Από τότε που ανέλαβε την UniCredit, ο πρώην τραπεζίτης της UBS έχει μετατρέψει την ιταλική τράπεζα από μια από τις πλέον αδύναμες στην Ευρώπη, σε μια από τις πλέον αποδοτικές και κερδοφόρες. Μακιαβελικός, αλλά με όραμα, πραγματοποίησε μαζικές απολύσεις, σε μια χώρα με σκληρή εργατική νομοθεσία, ενώ υλοποίησε ένα ιδιαίτερα σχέδιο αναδιάρθρωσης. Το αποτέλεσμα: Να πετύχει τις υψηλότερες μερισματικές αποδώσεις στην Ευρώπη! Το deal με Commerzbank είναι... πρόκληση Ωστόσο, η προοπτική ενός deal Unicredit - Commerzbank αποτελεί πρόκληση. Καθώς ακόμη κι αν τελικά ο Ορτσέλ καταφέρει να την αποκτήσει, η αντίσταση της κυβέρνησης ενδυναμώνει τους εργαζομένους που επίσης αντιδρούν, δημιουργώντας ένα πιθανώς εκρηκτικό μίγμα. Η εθνική υπερηφάνεια και οι κανονιστικοί περιορισμοί έχουν από καιρό αποτρέψει διασυνοριακές τραπεζικές συμφωνίες στην κατακερματισμένη ευρωπαϊκή αγορά, ειδικά όταν διακυβεύονται θέσεις εργασίας. Η απόφαση της Γερμανίας να σταματήσει τις περαιτέρω πωλήσεις μετοχών της Commerzbank «υπογραμμίζει τη συγκρουσιακή φύση των διασυνοριακών συγχωνεύσεων και εξαγορών τραπεζών στην Ευρώπη, επηρεασμένων από πολιτικά και δημόσια αισθήματα», δήλωσε ο Marco Nicolai, αναλυτής της Jefferies. Η πολιτική αντίσταση θα μπορούσε να αποτελέσει εμπόδιο για «μελλοντικές διασυνοριακές ενσωματώσεις σε όλη την Ευρώπη». Αντίθετα, πολλοί στη Ρώμη καλωσορίζουν την κίνηση, βλέποντας την ως απόδειξη της ενίσχυσης του ιταλικού τραπεζικού τομέα. Η ιταλική κυβέρνηση ήταν ενήμερη για τις σκέψεις του Orcel, σύμφωνα με άτομα που γνωρίζουν το θέμα, τα οποία ζήτησαν να μην ταυτοποιηθούν. «Αυτό που δεν μπορεί να κάνει η κυβέρνηση είναι να προκαλέσει πετύχει υψηλότερες αποδόσεις ιδίων κεφαλαίων για τους μετόχους της Commerzbank. Όπως έδειξε στην UniCredit, αυτό είναι ο κύριος στόχος του Orcel», αναφέρει σε δηλώσεις του στο Bloomberg ο Cole Smead, διευθύνων σύμβουλος και διαχειριστής χαρτοφυλακίου της επενδυτικής εταιρίας Smead Capital Management, η οποία έχει θέση στην UniCredit. Διάθεση αποκλιμάκωσης Τις τελευταίες ημέρες, ο Ορτσέλ προσπάθησε να μειώσει την ένταση με τη Γερμανία. Είπε ότι τουλάχιστον κάποιοι στο Βερολίνο ήταν ενήμεροι για τις προθέσεις της τράπεζάς του και τόνισε ότι δεν ενδιαφέρεται να επιδιώξει μια εχθρική εξαγορά, ακόμα και αν επιδιώκει κανονιστική έγκριση για την απόκτηση μεριδίου έως και 30%. Ο Ορτσέλ δήλωσε επίσης ότι η αγορά μετοχών δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη δεδομένου ότι το ενδιαφέρον του για την Commerzbank ήταν γνωστό και το αποτύπωμα της τράπεζάς του στη χώρα είναι ήδη σημαντικό. Η UniCredit προσκλήθηκε να συμμετάσχει στην κυβερνητική πώληση μετοχών, πιθανώς δίνοντας την εντύπωση ότι το Βερολίνο δεν είχε πρόβλημα με την αγορά από την ιταλική τράπεζα. Μπαρουτοκαπνισμένος στις διαπραγματεύσεις Ωστόσο, αντί να καταπραΰνει το Βερολίνο, τα σχόλια του Ορτέλ φαίνεται ότι ενόχλησαν έτι περαιτέρω τη γερμανική κυβέρνηση, καθώς ακολούθησε η διάψευση από το υπουργείο Οικονομικών, ότι γνώριζε για το άλλο 4,5% που κατείχε η UniCredit. Είναι το είδος διαμάχης που οι περισσότεροι διευθύνοντες σύμβουλοι θα έκαναν τα πάντα για να αποφύγουν. Αλλά ο Ορτσέλ είναι συνηθισμένος στη διαμάχη. Το 2021, αποχώρησε από τις συνομιλίες για την εξαγορά της αντίπαλης τράπεζας Monte Paschi, παρά τις πιέσεις από την κυβέρνηση του τότε πρωθυπουργού Mario Draghi να προχωρήσει, προκαλώντας ρήξη στις σχέσεις της UniCredit με την κυβέρνηση. Επίσης, κέρδισε δικαστική υπόθεση κατά της Banco Santander επειδή αθέτησε προσφορά να τον προσλάβει ως διευθύνοντα σύμβουλο το 2019. Χρειάζεται χρόνο να ωριμάσει Προς το παρόν, δεν υπάρχει προοπτική αλλαγής της στάσης του Βερολίνου. Παρόλα αυτά, ο Ορτσέλ έχει καταστήσει σαφές ότι δεν βιάζεται, δηλώνοντας ότι η UniCredit παραμένει ανοιχτή σε αυτό που θα ακολουθήσει για το μερίδιό της. Σε συνέντε��ξή του στο Bloomberg TV την ημέρα μετά την αποκάλυψη του μεριδίου της UniCredit, ο Ορτσέλ  δήλωσε ότι είναι ανοιχτός στο να εμπλ��κεί εποικοδομητικά στη δημιουργία «κάτι περισσότερο από την αξία που προσφέρει μόνη της η Commerzbank», προσθέτοντας ότι είναι «πολύ υπομονετικός». Read the full article

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-4577-0 Συγγραφέας: Έλεν-Έλλη Γκιάλη Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 552 Ημερομηνία Έκδοσης: 2015-04-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο