#κάποιοι άλλοι όχι

[allo-frouto]

Εσυ θα εισαι σιγουρα πολύ απολαυστική

Ανάλογα τα γούστα.

[gemsofgreece]

Να γράψω λοιπόν δυο λόγια σχετικά με τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Eurovision. Αυτά που θέλω να πω δεν έχουν καμία σχέση με το Ισραήλ, τον διαγωνισμό και σχεδόν το ίδιο το τραγούδι αλλά με μας ως κοινωνία των Ελλήνων.

Αλλά για τα βασικά, μου άρεσε το τραγούδι; Όχι, δεν είναι το στιλ μου και εδώ που τα λέμε δεν είναι ακριβώς τραγούδι. Είναι ένα εγχείρημα που έχει σκοπό να τραβήξει την προσοχή και η πορεία του θα εξαρτηθεί 100% από το πώς θα παρουσιαστεί στην σκηνή της Eurovision. Μια έξυπνη σκηνική παρουσία μπορεί να το ανεβάσει ψηλά. Η Σάττι γενικά παίρνει το ρίσκο να ακολουθήσει την συνταγή του Tucutum, παρά τις αντιδράσεις που είχε λάβει και εκείνο, και να το κάνει ακόμα πιο ακραίο για να εντυπώνεται στο μυαλό τόσων ανθρώπων. Και η ίδια έχει καταστήσει σαφές ότι αντιλαμβάνεται ότι η προσπάθεια είναι ριψοκίνδυνη. Ωραία, αφού παίρνει συνειδητά ρίσκο και μένει πιστή και στους τελευταίους της πειραματισμούς, το σέβομαι κι ας μην είναι της αρεσκείας μου.

Όμως αυτό που θέλω να σχολιάσω είναι τον άρρωστο πόλεμο που της έχει εξαπολύσει το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού πληθυσμού.

Οι ίδιοι άνθρωποι που συνήθως αποκαλούν την Eurovision «σαχλό πανηγυράκι» τώρα θρηνούν την «δολοφονία» του υψίστου Ελληνικού πολιτισμού από την κακούργα Σάττι και ζητάνε συγγνώμη από τους Ευρωπαίους!!!

ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ ΡΕ;;;;; Ζητάτε συγγνώμη και λέτε μαλακίες του τύπου «Ντρέπομαι που είμαι Έλληνας» στα Αγγλικά (για να τις δουν σίγουρα όλοι) επειδή ένα μουσικό βίντεο είναι τρολλιά ή ένα τραγούδι είναι λίγο περίεργο; Δηλαδή είναι υποκουλτούρα οι αλήθειες που δείχνει η Σάττι αλλά όχι εσείς που γράφετε στα αγγλικά, προσποιείστε ότι είστε ξένοι για να βρίσετε το τραγούδι και να επηρεάσετε τη διεθνή γνώμη εναντίον του;;; Κι εσείς τώρα έχετε απαίτηση να σας θεωρήσει κάποιος πολιτισμένους; Το μόνο που κάνετε είναι να αποδείξετε ότι η Σάττι τα δείχνει όλα πολύ ωραιοποιημένα γιατί η αλήθεια είναι απείρως πιο σάπια.

Είπαν λοιπόν ότι το τραγούδι είναι πακιστανοινδικοανατολίτικο και δεν δείχνει τον Ελληνικό πολιτισμό. Καταρχάς οι υψηλές που κάνει η Σάττι είναι πιο πολύ αξιοποίηση της σοπράνο φωνής της και του σκοπού της να σε αρπάξει από τα μούτρα αμέσως παρά αναφορά στο Bollywood, αλλά μπορεί να είναι και το δεύτερο αφού έχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία μέσα το τραγούδι και ο αδερφός της παντρεύτηκε Ινδή. Ασχέτως αν οι ψηλές θυμίζουν Ινδία, η μελωδία είναι Ελληνική παρά ινδική. Μετά ακολουθεί το reggaeton που φυσικά είναι Δύση. Μετά μια γέφυρα που είναι πιο κλασικά Ελληνική μπαλάντα (το αγαπημένο μου σημείο) αλλά δυστυχώς κρατάει λίγο. Μετά συνεχίζει με δυνατό ζουρνά και ένα ηχητικό μοτίβο που το θυμάται κανείς εύκολα (ΤΑ ΤΑ ΤΑ). Το θέμα είναι ότι το να πει κανείς ότι δεν υπάρχει τέτοια Ελληνική μουσική είναι ΨΕΜΑ. Μπορεί να είναι από τις πιο ανατολικές επιρροές της ελληνικής μουσικής αλλά σίγουρα είναι μέρος της!!! Αυτοί που διαρρυγνύουν τα ιμάτιά τους ότι δεν είναι ελληνικό το τραγούδι γνωρίζουν άραγε ότι ο ζουρνάς είναι ΑΠΕΙΡΩΣ πιο κοντά πολιτισμικά με το μπουζούκι και τον μπαγλαμά από ότι είναι το βιολοντσέλο και το πιάνο;;;;;;;;

Τι θέλετε να δείξετε δηλαδή ως ελληνική μουσική κουλτούρα; Τον μπαγλαμά οκ αλλά φρικάρετε στον ζουρνά, μην σας πούνε ανατολίτες; Καταλαβαίνετε πόσο ειρωνικό είναι όλο αυτό; ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ! Και η λύρα και η ασκομαντούρα και όλα. Μπορεί να είναι η πιο Ανατολική εκδοχή της Ελληνικής μουσικής αυτή που παίζει η Σάττι, είναι όμως σίγουρα απλά μια ακόμα πτυχή της εγγενώς ανατολικής Ελληνικής μουσικής.

Κάποιοι τρελοί έφτασαν στο σημείο να γράψουν ότι η Σάττι κακοποιεί την Ελληνική γλώσσα και άλλοι ότι δεν είναι πραγματικά ελληνικά αυτά που μιλάει. Από εκεί καταλαβαίνεις το μέγεθος της κακίας, τόσης που τους χαζεύει το κεφάλι. Το τραγούδι έχει ξεκάθαρο Ελληνικό στίχο ερωτικού τραγουδιού.

Αλλά με το βίντεο με τρελάνανε. Λοιπόν το βίντεο είναι εξαιρετικό, είναι χιουμοριστικό και είναι ανατρεπτικό. Από τα καλύτερα μουσικά βίντεο που έχω δει. Έχει απίστευτα “Easter eggs” και φανταστική κίνηση της κάμερας (από διακεκριμένο Αυστραλό σκηνοθέτη). Όποιος το λέει φθηνό φανερώνει ότι δεν ξέρει τι του γίνεται.

Γράψανε λοιπόν οι πολύ Έλληνες ότι το βίντεο δεν παρουσιάζει τίποτα «πραγματικά Ελληνικό», διακωμωδεί τον Ελληνικό ΠολιτισμόΤΜ και νιώθουν ντροπή που παρουσιάζονται έτσι και που τα αρχαία μνημεία τους είναι στο ίδιο βίντεο με τα άλλα παρακμιακά στοιχεία. Για να δούμε λοιπόν τι γεμίζει ντροπή τους Έλληνες:

Ντροπή νιώθουν με την χωριάτικη σαλάτα, την φέτα, το σουβλάκι, το τζατζίκι, τις ελιές. Όπως όλοι γνωρίζουμε οι Έλληνες τρώνε μόνο σούσι, χαβιάρι και λούζονται με λάδι τρούφας.

Οι Έλληνες δεν έχουν δει ποτέ σαλέπι να πωλείται σε εμπορικούς δρόμους.

Οι Έλληνες ντρέπονται να παρουσιάζονται ως ευδιάθετοι χορευταράδες. Πού ακούστηκε Έλληνας να χορεύει σαν κανένας άγριος;

Και ειδικά με ζουρνά. Άγνωστο εντελώς ποταπό όργανο. Οι Έλληνες χορεύουν μόνο βαλς, άντε και κανένα φοξ τροτ.

Ντροπή να δείχνετε γάτες, η Ελλάδα δεν έχει πουθενά εκεί ��ξω γάτες.

Η αναφορά σε καγκουριλίκια, που δεν έκανε ποτέ κανένας νέος στην Ελλάδα, απαγορεύεται δια νόμου ακόμα και αν είναι χιουμοριστική.

Οι Έλληνες απ’ ό,τι φαίνεται ντρέπονται για τα τσαρούχια του τσολιά.

Οι Έλληνες θεωρούν σκανδαλώδη την αναφορά στην διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων, που ήταν ένα ντροπιαστικό ανθελληνικό γεγονός.

Η Ελλάδα ποτέ δεν βασίζεται οικονομικά στον τουρισμό, οπότε θεωρεί εικόνες τουριστικών αναμνηστικών, οδηγών και χαρτών της Ελλάδας μια μη ρεαλιστική και προσβλητική προβολή.

Για πείτε λοιπόν; Ποιο από όλα τα ανθελληνικά αυτά στοιχεία σας πείραξε;

…

Τι υποκρισία.

Δύο τινά και δεν ξέρω ποιο είναι χειρότερο: είτε οι Έλληνες δεν έχ��υν καμία επίγνωση για αυτό που είναι είτε ντρέπονται για αυτό που είναι και είναι έτοιμοι να γλείψουν τις σόλες των ξένων να ζητήσουν συγχώρεση που έκαναν ανατολίτικο ή τρελιάρικο τραγούδι. Ο περήφανος Ελληνικός πολιτισμός. Δεν μπορούμε να φάμε, να χορέψουμε ή να σπάσουμε πλάκα χωρίς να ζητήσουμε την έγκριση από κάποιον Βορειοευρωπαίο. Χαρείτε τον τον πολιτισμό σας.

Και φυσικά για τίποτα από αυτά δε φταίει πραγματικά κανένας Βορειοευρωπαίος. Είναι όλο πάνω μας, όλο το φταίξιμο, όλη η αρρώστια. Το εννοώ. Έχουμε πρόβλημα.

«Δεν είναι αυτός ο Ελληνικός πολιτισμός.»

Μπα; Και ποιος είναι;

«Η Ακρόπολη, ο Αριστοτέλης, ο Σωκράτης»

Τότε καν’ το! Τι κάθεσαι και γκρινιάζεις. ΣΚΑΣΕ ΚΑΙ ΓΡΑΨΕ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ. ΠΗΓΑΙΝΕ ΚΑΙ ΧΤΙΣΕ ΣΕ ΚΛΑΣΙΚΟ ΙΩΝΙΚΟ ΡΥΘΜΟ. ΦΑΕ ΣΥΚΑ ΜΕ ΜΕΛΙ. ΦΟΡΑ ΣΕΝΤΟΝΙ ΓΙΑ ΡΟΥΧΟ. ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΑ ΜΑΣ.

Πότε γίναμε τόσο ηλίθιοι και ανίδεοι; Πάντα είχαμε μια δόση αλλά τώρα είμαστε στο ναδίρ της ύπαρξής μας.

Το να λες παρεπιπτόντως ότι ο Ελληνικός πολιτισμός είναι η Ακρόπολη και ο Ιπποκράτης μόνο φανερώνει αμορφωσιά και όχι κάτι καλό για σένα.

Κάποιος μπορεί να πει «οκ αλλά η Ελλάδα δεν είναι μόνο αυτό που δείχνει η Σάττι».

Φυσικά δεν είναι μόνο αυτό. Η Σάττι παρουσιάζει το κομμάτι που ενδιαφέρει την ίδια περισσότερο σαν καλλιτέχνη. Πώς μπορεί ΟΛΗ η Ελλάδα ή ΟΛΟΣ ο πολιτισμός της να είναι σε ένα τρίλεπτο βίντεο; Ακόμα και σε ένα τρίλεπτο με Θεοδωράκη, Χατζηδάκι και Ξαρχάκο ΠΑΛΙ δεν θα ήταν όλη η Ελλάδα. Οπότε και αυτό το επιχείρημα καταρρέει.

[justforbooks]

ΟΙ ΛΙΣΤΕΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗΣ ανάγνωσης που κατακλύζουν τα μέσα κάθε χρόνο τέτοιον καιρό δίνουν, μεταξύ άλλων, στο υποβαθμισμένο επάγγελμα του βιβλιοκριτικού μια όψιμη επίφαση πολιτισμικής ισχύος. Το αναγνωστικό κοινό βρίσκεται με έναν πλούτο επιλογών σχετικά με το ποια βιβλία είναι πιο κατάλληλα για να εμφανιστεί μαζί τους στην παραλία. Οι εκδότες από τη μεριά τους προσβλέπουν σε μια πρόσκαιρη έστω ώθηση των πωλήσεων.

Όλοι βγαίνουν κερδισμένοι από όλη αυτή την προώθηση των νέων κυκλοφοριών. Όλοι, εκτός από την κοινή λογική. Δεδομένης της πεπερασμένης ζωής μας και ενός άγραφου αλλά απαράβατου λογοτεχνικού κανόνα που διατρέχει τους αιώνες, ποια λογική υπάρχει στο να διαβάσουμε κάτι καινούργιο; Περισσότεροι από 120 εκατομμύρια πρωτότυπο τίτλοι έχουν εκδοθεί από την αυγή της τυπογραφίας. Ποιες είναι οι πιθανότητες να αξίζει τον περιορισμένο μας χρόνο ένα βιβλίο που γράφτηκε το 2024;

Η ερώτηση που μου απευθύνεται πιο συχνά αφορά τα βιβλία που διαβάζω. Λοιπόν, αντί για λίστα, ιδού ένας κανόνας: αποφεύγετε τα καινούργια βιβλία. Αν ένα μυθιστόρημα έχει αξία, θα την έχει ακόμα και σε μια ή δύο δεκαετίες. Αν όχι, η επίδραση και το φίλτρο του χρόνου θα το έχει αποσύρει μέχρι τότε από την λίστα των επιλογών.

Σε κάθε περίπτωση, υπάρχει κάτι βιαστικό, κάτι από τον γευσιγνώστη του βασιλιά που δοκιμάζει πρώτος, σε περίπτωση που το ποτό ή το φαγητό περιέχει δηλητήριο, στον αναγνώστη που σπεύδει να «γευτεί» ένα μη δοκιμασμένο ακόμα βιβλίο. Ας αφήσουμε τους άλλους να εισπράξουν την απογοήτευση.

Το ίδιο ισχύει και για τα βιβλία που δεν ανήκουν στη μυθοπλασία. Αν το περιεχόμενο είναι εξαιρετικά επίκαιρο –κβαντική πληροφορική, λόγου χάρη, ή σχέσεις ΗΠΑ-Κίνας– είναι πολύ πιθανό να γεράσει γρήγορα καθώς οι νέες, ραγδαίες εξελίξεις μπορεί σύντομα να το καταστήσουν ξεπερασμένο.

Το ερώτημα όμως δεν είναι αν κυκλοφορεί αξιόλογο νέο υλικό εκεί έξω. Φυσικά και κυκλοφορεί. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να ξεπεράσει τα απομνημονεύματα του Σατωβριάνδου, φερ’ ειπείν, ή τη βιογραφία του Αϊνστάιν από τον Έιμπραχαμ Παΐς.

Παρότι σηκώνει κάποιες εξαιρέσεις εδώ και εκεί, η συμβουλή του Σοπενχάουερ προς το αναγνωστικό κοινό («αποφεύγετε ό,τι κάνει μεγάλη φασαρία») παραμένει σωστή. Να διαβάζεις σωστά σημαίνει να αγνοείς το τώρα. Αυτό δεν ισχύει για καμία άλλη μορφή τέχνης, διότι καμία άλλη μορφή τέχνης δεν είναι τόσο χρονοβόρα για το κοινό. Αν ένα νέο βιβλίο αποδειχθεί ότι δεν είναι παρά ένα εφήμερο κομμάτι του σύγχρονου zeitgeist, αυτές είναι επτά με δέκα χαμένες ώρες που θα μπορούσατε να έχετε περάσει με ένα κατο��υρωμένο αριστούργημα, οποιουδήποτε λογοτεχνικού είδους.

Πέρα όμως από το «συμφέρον» του αναγνώστη, μπορεί να επικαλεστεί κανείς και μια πιο ανθρώπινη επιχειρηματολογία υπέρ της προσκόλλησης στο παρελθόν. Το διάβασμα έχει χαρακτηριστεί ως βάλσαμο για την ψυχική υγεία: επιβραδύνει το μυαλό και ��η σκέψη που τρέχει ασκόπως, εξασφαλίζει στον αναγνώστη μια απόσταση ασφαλείας από τον θόρυβο του κόσμου. Αυτό όμως ισχύει, ή τουλάχιστον ισχύει περισσότερο, μόνο για ένα βιβλίο που έχει κάποιες δεκαετίες πίσω του. Όπως λέει και το γνωστό απόφθεγμα, ο αναγνώστης τελικά επιζητά «αυτό που προϋπήρχε των προβλημάτων μου και θα είναι ακόμα εκεί όταν αυτά αποσυρθούν».

Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι κανόνες. Μη διαβάζετε λιγότερες από 50 σελίδες τη φορά. Το κόστος του να τσιμπολογάτε ένα βιβλίο εδώ και εκεί είναι η απώλεια της αφηγηματικής του ολότητας. («Αν διαβάζετε μια νουβέλα σε περισσότερες από δύο εβδομάδες, απλά δεν τη διαβάζετε», έλεγε ο Φίλιπ Ροθ). Και να αποφεύγετε τα γενικόλογα ιστορικά βιβλία. Ο τελευταίος τρόπος για να μάθετε σημαντικά πράγματα για την Κίνα είναι ένα βιβλίο που έχει στον τίτλο του φαρδύ πλατύ το όνομα της χώρας.

Όπως και με τη μυθοπλασία, το οικουμενικό βρίσκεται στο συγκεκριμένο. Αλλά ο ύψιστος κανόνας είναι να προτιμάτε το παλιό. Το ζήτημα δεν είναι πώς έφτασε κάποιος που γεννήθηκε το 1564, όπως ο Σαίξπηρ, να «μιλάει» στα δισεκατομμύρια των εγγράμματων ανθρώπων που έζησαν έκτοτε, αλλά πώς μπορεί ένα νέο βιβλίο να συναγωνιστεί κάτι που έχει επιβιώσει τόσο θριαμβευτικά από το κόσκινο του χρόνου.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[alatismeni-theitsa]

Αλμπουμάρα θα είναι 😭💙

επίσης συζήτηση time για το προφανές:

Κάποιοι τον κράζουν που φοράει τη φορεσια, αλλα δεν βρίσκω να τη χρησιμοποιεί με κακό τροπο. Ο συγκεκριμένος σέβεται και τη μουσική παράδοση και τους στίχους. (Έχει μέσα και Ηπειρωτικες μελωδίες και κλαρίνα + ο καλλιτέχνης όχι μόνο έχει μελετήσει το ρεμπέτικο και τους παραδοσιακούς ελληνικούς ήχους αλλά είναι και μέρος της Ελληνικής κουλτούρας)

Και άλλοι Έλληνες τραγουδιστές έχουν φορέσει φουστανέλα εντωμεταξυ σε βίντεο με παραδοσιακούς ήχους, και δεν έφαγαν κράξιμο. (Καλά εδώ ο TUS τη φόρεσε για πλάκα και δεν παρεξηγηθηκε κάνεις)

Επίσης σαν έθνος χεσμενες τις έχουμε τις παραδοσιακές μας φορεσιές μέχρι να τις φορέσει κάποιος που "δε μας κάθεται καλά στο μάτι". Οι κραχτες μια φορά δεν έχουν φορέσει τη φουστανέλα εκτός σχολικης γιορτής να πούμε 🤦‍♀️

Μπορεί να γίνει συζήτηση για το που γίνεται να φοράμε τις παραδοσιακές φορεσιές χωρίς να τις μειωνουμε. Προσωπικά για τους λόγους που είπα δώ το βρίσκω οκ, γιατί και η βάση των μελωδιών είναι ελληνική παραδοσιακή αλλά και το setting στο βίντεο. Αν θέλουμε να φέρουμε την παραδοσιακή μας στο προσκήνιο, αυτός είναι ένας τρόπος.

Η mainstream hip hop μας έχει γίνει μια κόπια της Αμερικής μέχρι και στον τρόπο που τραγουδάνε για "πουτάνες και ντρογκια", και αντί να μας ενοχλεί αυτό, μας ενοχλεί ο άνθρωπος που έκανε κάτι με βάση τη δική μας παράδοση που κανονικά ο μέσος Έλληνας ντρέπεται να την αγγίξει. Αυτός που δεν ντρέπεται να την αγγίξει, ας τη βάλει τη φορεσιά.

Τέλος, ο Κολοκοτρώνης θα τον πηγαινε τρελα τον τύπο, γιατί φαίνεται από τις εμφανίσεις του ότι το ζει σα μοντέρνος μάγκας με την ψυχή του✌️

[molitsa]

Δυστυχώς ή ευτυχώς η αλήθεια είναι ότι όλοι οι άνθρωποι κρύβουμε ένα γουρούνι μέσα μας. Απλώς κάποιοι το αφήνουν ελεύθερο και κάποιοι άλλοι όχι.

[stars-gazer]

Απλήρωτα δοχεία

Πληρώνομαι για να εμποδίζω δείκτες να στρίψουν αρνητικά, στις στατιστικά επιβεβαιωμένες εκλείψεις της αλήθειας

πληρώνομαι μπας και τις δούμε, εγώ ή κάποιοι άλλοι ή και όλοι, ρομαντικά, σαν κρυψώνα που για λίγο προσφέρει σασπένς σε ένα γελαστό κρυφτό ερωτευμένων

πληρώνομαι για να τρώω ήττες, υποταγές, επιβολές με γαρνιτούρα ευμάρειας

πληρώνομαι για να πω ψέματα, παράγω λίγες μόνο από τις σταγόνες του ατμού που κινεί την «περιβαλλοντικά και κοινωνικά υπεύθυνη» καταστροφική μηχανή

πληρώνομαι για να τρώω χαστούκια από δημάρχους και να ζητάω συγγνώμη

πληρώνομαι για να συνεχίσω να ακροβατώ ανάμεσα στην επιλογή δυνάστη

πληρώνομαι για να δέχομαι πως είμαι αβοήθητος

πληρώνομαι για να το βουλώνω μπρος στα εγκλήματα

πληρώνομαι για να δίνω το σώμα μου προς δολοφονία, κρατική, ιδιωτική, φιλελεύθερη, εθνική, προοδευτική

πληρώνομαι για να προσπερνώ το βιασμό, να καλημερίζω το βιαστή, να δέχομαι υποδείξεις από το νταβατζή

πληρωνομαι για να μου ξαναμαθαίνουν τα γεγονότα, όπως πρέπει να είναι

πληρώνομαι για να αδιαφορώ

πληρώνομαι για να πληρώσω ξανά πολλαπλάσια αυτό που δεν ανήκει σε κανένα

πληρώνομαι για να είμαι ένα δοχείο αναγκών

πληρώνομαι για να πληρώνω άμεσα

πληρώνω για να καταναλώσω αυτά που με σκοτώνουν

πληρώνω για να βρίσκω λίγο χρόνο, που υποτίθεται, είναι δικός μου

πληρώνω για να βοηθώ όσους πληρώθηκαν να δεχτούν ότι είναι αβοήθητοι

πληρώνω γιατί «έτσι είναι κι αν θες»

πληρώνω για νέα ρούχα και νέα ήθη και νέες ανάγκες

πληρώνω για να με ακούν να μιλάω

πληρώνω για να με επαναφέρουν στην τάξη όταν νιώθω ότι δεν έχω πια ανάγκη αυτά που έμαθα πως χρειάζομαι

πληρώνω για να δουν τι κακό έχω που δεν τις νιώθω αυτές τις ανάγκες

πληρώνω για να ακούω αποκτηνωμένους εργαζόμενους να μου απευθύνουν κυνικά την αδιαφορία τους για τον κοινό μας θάνατο

πληρώνω για να μπαίνω γρήγορα στην ασφάλεια του σπιτού που ευτυχώς πληρώνω για να έχω

πληρώνω για να μαθαίνω να λέω ψέματα

πληρώνω για όσα δεν ανήκουν σε κανένα, για να μπορούν να ανήκουν σε όσα πρέπει να πληρώνω, «γιατί έτσι είναι κι αν θες»

πληρώνω για να έχω το κεφάλι μου ήσυχο από αυτούς που διαμαρτύρονται ότι λέω ψέματα

πληρώνω για να συνεχίζω να έχω χαρτί να σκουπίζομαι, αλλά όχι για να έχω να φάω

πληρώνω για να μη σκοτώνουν εμένα αλλά το μετανάστη που πληρώνει για να φύγει από εκεί που πληρώνουμε να τον σκοτώνουν

πληρώνω για να ��ρησιμοποιώ το μετανάστη να κάνει όσα δε θέλω να κάνω εγώ, γιατί «εγώ πληρώνω»

πληρώνω για να ακούω διδαχές θρήσκων για αγάπη και για σεβασμό και να μου ζητούν να υποστηρίζω μισαλόδοξους και ασεβείς

πληρώνω για να ακούω ότι φταίω, που πνίγομαι, που καίγομαι, που παγώνω, που μένω στο δρόμο, που δεν πληρώνομαι

πληρώνω για να σπουδάσω εμένα, τα παιδιά μου, τα παιδιά τους και να βγουμε όλοι μαζί τελικά καλοπληρωτές

πληρώνω για να είμαι ένα δοχείο αναγκών

Πληρώνω, ναι, αλλά τι;

Γιατί πουθενά δεν ένιωσα καμμία πλήρωση, καμμιά πληρότητα.

(και το νου σας βράζω)

[thewomengr]

Ποιος είπε ότι δεν γίνονται θαύματα πια;

[Γράφει η Stella] Απέκτησες ένα στιβαρό προσωπείο για να μπορείς να τα βγάλεις πέρα, άλλοι σε είπαν σνομπ, άλλοι ξινή. Πού να 'ξεραν ότι ήταν η άμυνά σου για να μπορείς να επιβιώνεις, ότι ήταν η ασπίδα σου για εκείνο το μικρό παιδί που είχες κρυμμένο εκεί κάπου στην καρδιά, που το μόνο που αποζητούσε ήταν απλά μια αγκαλιά, που φοβόταν να μην πληγωθεί ξανά. Πού να 'ξεραν...

Κάθε άνθρωπος έχει την δική του ιστορία να αφηγηθεί. Κάποιοι πασχίζουν να την κρύψουν στα βαθιά. Τους καταλαβαίνεις όμως από τη ματιά. Από εκείνο το βαθύ θλιμμένο βλέμμα και τον πόνο που παλεύουν με κόπο να κρύψουν στα σωθικά, όχι για να μην ανακαλύψεις και δεις, αλλά μη τυχόν και νιώσουν ότι θα τους λυπηθείς. Ευαίσθητοι, γνήσιοι, ειλικρινείς, συμπονετικοί. Βιώνουν ένα συνεχή πόνο για τα άλυτα…

[crisismonitor]

Underdog: Χτυπάνε τον Ξηρουχάκη, Καλά νέα για Χ.Α και ΕΧΑΕ, Γιατί πέφτει η Attica, Τί συμβαίνει στου Λαβίδα;

Ερωτηματικά γεννά η εκ νέου στοχοποίηση του CEO του ΤΧΣ Ηλία Ξηρουχάκη από συγκεκριμένα media με ��ναφορές στο Μαξίμου, καθώς το κλίμα που διαμορφώνει με τις επιθέσεις αντιτίθεται στο αφήγημα που προωθεί η κυβέρνηση. Στο στόχαστρο media βρίσκεται ξανά ο επικεφαλής του ΤΧΣ Ηλίας Ξηρουχάκης, στον οποίο πιστώνεται τώρα η ακαταλληλότητα των επενδυτών που μπήκαν τελικά στο placement της Εθνικής Τράπεζας. Το ζήτημα είναι σύνθετο: Αν δηλαδή όντως ο Ηλίας Ξηρουχάκης έκανε μπάχαλο το placement της Εθνικής, ή αν πρόκειται για αντιδράσεις που σχετίζονται με δουλειές που δεν έγιναν επ ευκαιρίας του placement της Εθνικής. Το ένα βέβαια δεν αποκλείει το άλλο... Επίσης, πρέπει να σημειωθεί ότι στο πρόσφατο παρελθόν ο ίδιος όμιλος media είχε στοχοποιήσει πρώτα τον πρόεδρο της Πειραιώς και μετά της Alpha Bank προβλέποντας αντικατάστασή τους, ατζέντα που τελικά... απέτυχε. Στο δημοσίευμα βέβαια αναφέρεται ότι η μετοχή της Εθνικής υποχώρησε γιατί πουλούσαν funds και άλλοι που μπήκαν στην αμκ ή και νωρίτερα με ειδικές συμφωνίες... σε χαμηλότερες τιμές. Δεν είναι όμως ακριβές ότι έμεινε αβοήθητη από τους market makers, -οι οποίοι δεν κατονομάζονται-, καθώς οι market makers έχουν περιορισμένο ρόλο να προσφέρουν τιμές και να διατηρούν το εύρος και όχι να μανιπουλάρουν τη μετοχή. Εκτός αν κάποιος περίμενε τους market makers να καλύψουν την προσφορά για να βγει σε υψηλότερες τιμές... Υπάρχει πάντα και το ενδεχόμενο το Μαξίμου να προσπαθεί να χρεώσει την πτωτική αυτονόμηση του Χρηματιστηρίου σε αποτυχίες μεμονωμένων παραγόντων και όχι την κακή εικόνα της οικονομίας και να διαρρέει τέτοιες ιστορίες. Το σενάριο αυτό πάντως δεν είναι ιδιαίτερα πιθανό. Το Χ.Α πάει για αναβάθμιση και η ΕΧΑΕ βγάζει χρήμα Αν μη τι άλλο, το μπαράζ εισαγωγών και placements, καθώς και οι αναπροσαρμογές των δεικτών δημιουργούν κινητικότητα και αυξάνουν τον τζίρο και άρα τα έσοδα της ΕΧΑΕ. Με δεδομένο ότι η διοίκηση του Χ.Α έχει πιάσει όλες τις πόρτες και πλέον οι αγοραπωλησίες περνάνε μέσα από το Χ.Α και δεν διενεργούνται στο πλάι, οι προοπτικές είναι καλές. Επίσης, αναμένονται και νέες εισαγωγές και placements που θα συμβάλλουν στην αύξηση των εσόδων. Παράλληλα, σε τροχιά αναβάθμισης βρίσκεται και το Χρηματιστήριο της Αθήνας, καθώς S&P και Russell έχουν θέσει την αγορά σε watch list, με τις ενδιάμεσες αποφάσεις να αναμένονται στις αρχές του 2025 και τις τελικές στα τέλη του επόμενου έτους. Η ΑΜΚ και η χαμένη μετοχή της Attica Bank Ο τυφώνας πάντως φαίνεται ότι πήρε και την Attica Bank. Η συγχώνευση με την Παγκρήτια ολοκληρώθηκε, νέα προϊόντα λανσάρει και η μετοχή, αν και μαζεμένη κατά 92%, βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, σαν και το 8% που έχει μείνει να θέλει να βγει από πόρτες και παράθυρα. Αυτό δεν είναι όμως παράλογο, καθώς ακολουθεί μια ιδιαίτερα σύνθετη αμκ, που περιλαμβάνει την εξαΰλωση της Παγκρήτιας και την έκδοση και εξάσκηση warrants... Ερωτηματικά για το business plan του Λαβίδα; Προβληματισμό προκαλεί καιρό τώρα η πορεία της Lavipharm στο ταμπλό, καθώς δεν ανταποκρίνεται στα αποτελέσματα για το δεύτερο τρίμηνο και το εξάμηνο και τους εξαγγελθέντες από τη διοίκηση στόχους. Η εταιρία πέτυχε μεγάλη αύξηση κερδών -λόγω αναβαλλόμενων φορολογικών υποχρεώσεων και σταθερή οργανική ανάπτυξη. Τα EBITDA μειώθηκαν ελαφρώς σε ενοποιημένη βάση, λόγω της καταγραφής των stock options (σύμφωνα με τα IFRS). Η εταιρία έχει ανακοινώσει νέα φάρμακα, νέες δραστηριότητες και επενδύσεις στην παραγωγή. Η συμπεριφορά του τίτλου στο ταμπλό δείχνει ότι είτε η αγορά δεν πείθεται είτε ότι έχει βρει ταβάνι και δεν μπορεί να πάει ψηλότερα γιατί υπάρχουν στημένοι πωλητές. Η πολιτική γεννάει ρίσκο... και σενάρια Μπορεί στην Ελλάδα οι επιχειρηματίες να μιλούν δημοσίως για την ευλογία της πολιτικής σταθερότητας, οι ίδιοι όμως παρασκηνιακά διαμορφώνουν σενάρια και προωθούν νέες καταστάσεις, καθώς φοβούνται ότι το πλοίο της ελληνικής οικονομίας κινείται ακυβέρνητο. Κάποιοι θεωρούν ότι δεν είναι απλά ακυβέρνητο αλλά έχει ερασιτέχνη ύπαρχο και καπετάνιο σε αφασία... Γι' αυτό και ετοιμάζουν διάδοχες καταστάσεις, στήνουν παγίδες και καίνε σενάρια και πρόσωπα. Με την αντιπολίτευση κατακερματισμένη, την Ευρώπη σε διαδικασία ανασύνταξης και επανεξισορρόπησης ενόψει και των γερμανικών εκλογών το 2025 και τα γεωπολιτικά μέτωπα να ασκούν πολυεπίπεδες πιέσεις, η Ελλάδα δεν έχει το περιθώριο της δυσκυβερνησίας. Αντιλαμβανόμενη τους κινδύνους αυτούς η επιχειρηματική ελίτ αναζητά λύσεις εκ των ενόντων. Το μήνυμα στον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι σαφές, "αν δεν μπορείς, δώσε λύσεις εσύ, γιατί θα τις επιβάλλουμε εμείς". Βέβαια, οι ίδιοι -και άλλοι- είναι υπεύθυνοι για το φαινόμενο Κασσελάκη, την αποδόμηση της αντιπολίτευσης και την αποσάθρωση του πολιτικού σκηνικού. Αν λοιπόν δεν μπορεί ο Κασσελάκης, δεν τα καταφέρνει ο Μητσοτάκης και δεν τραβάνε Ανδρουλάκης και Δούκας, υπάρχει το ενδεχόμενο ιταλοποίησης του πολιτικού σκηνικού... Κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε επιλογές out of the box. Λέτε γι' ' αυτό και η Αριστερά να μη βιάζεται να ανασυσταθεί; Λέτε να περιμένουν ρόλους κομμένους και ραμμένους στα μέτρα τους; Read the full article

[labookaracha]

Το saudade (σαουντάντου στα πορτογαλικά, σαουντάτζι στα βραζιλιάνικα) είναι ένας αμετάφραστος πορτογαλικός όρος που περιγράφει μια συναισθηματική κατάσταση ανάμεικτης νοσταλγίας και μελαγχολίας. Στον πυρήνα του saudade υπάρχει ο πόθος για κάτι ή για κάποιον που είναι απών, και που πιθανότατα δεν ήταν ποτέ παρών, είναι μια αίσθηση τόσο πραγματική όσο και μεταφυσική.

Ο ήρωας του βιβλίου του Αντόνιο Ταμπούκι, ο δημοσιογράφος Περέιρα, μένει στην οδό Σαουντάντε 22. Η υπόθεση του βιβλίου εκτυλίσσεται στο διάστημα ενός πολύ ζεστού καλοκαιριού στα τέλη της δεκαετίας του 1930, και πιο συγκεκριμένα το καλοκαίρι του 1938, μια χρονιά πριν η λαίλαπα του ναζισμού αρχίσει να καταπίνει ολόκληρη την Ευρώπη και βυθίσει τον κόσμο στο χάος και το σκοτάδι.

Το προφανές είναι πως η μελαγχολία και η νοσταλγία για το παρελθόν, για την γενικότερη αίσθηση του παρελθόντος, που καταδυναστεύει τον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας είναι μια προοικονομία για το τέλος του κόσμου μας όπως τον ξέραμε και το οποίο θα έρθει βίαια λιγότερο από ένα χρόνο μετά.

Υπάρχουν όμως και πράγματα που δεν είναι τόσο προφανή σε αυτό το μικρό βιβλίο.

Ο Ταμπούκι καταφέρνει μέσα σε 200 μόλις σελίδες να ζωγραφίσει τόσες πολλές εικόνες, να ταξιδέψει τον αναγνώστη σε τόσες διαφορετικές εποχές, να δημιουργήσει τόσα συναισθήματα, να σπείρει στην καρδιά του ευαίσθητου προσκυνητή της συνηθισμένης αυτής φαινομ��νικά ιστορίας τόσες αμφιβολίες, καταφέρνει να μιλήσει για τόσα πολλά πράγματα με τόσο λίγες λέξεις, κάθε λέξη, κάθε πρόταση μοιάζει τόσο καλοδουλεμένη, σαν ένα έπιπλο που ο μαραγκός το έχει δουλέψει προσεκτικά με τα χέρια του, το έχει γυαλίσει με το γυαλόχαρτο, το έχει λουστρ��ρει, το κοιτάει από κάθε μεριά προσπαθώντας να βρει και την πιο μικρή ατέλεια, και συνεχίζει να του δίνει όλη του την αγάπη μέχρι να το παρουσιάσει στον πελάτη που το παρήγγειλε και να το αποχωριστεί σαν κομμάτι από τον ίδιο του τον εαυτό. Όπως ακριβώς έκανε ο μαστρο-Ζαχαρίας στην ομώνυμη νουβέλα του Ιουλίου Βερν που έβαζε σε κάθε ρολόι που έφτιαχνε ένα κομμάτι από την ψυχή του.

Ψυχή.

Είχα γράψει κάποτε, μια περίοδο που στοχαζόμουν πάνω στην ύπαρξη και την ουσία της ψυχής, χωρίς να εμβαθύνω πραγματικά διαβάζοντας σχετικά κείμενα, είχα γράψει λοιπόν πως η ψυχή είναι η ψευδαίσθηση που κάνει ανεκτές όλες τις υπόλοιπες.

Δεν ξέρω αν αυτό που έγραψα κρύβει όντως κάποια αλήθεια, αν κρύβει κάποια αφετηρία ψηλάφισης της έννοιας και της ύπαρξης ή όχι της ψυχής, αλλά εμένα μετά από τόσα χρόνια μου ακούγεται κάπως παρηγορητικό. Ίσως το να παρηγοριέται κανείς να φέρνει σε κάποιου είδους συμβιβασμό, αλλά όπως λέει και ο Άμος Οζ, "συμβιβασμός σημαίνει να βρεις μια λύση η οποία δεν θα κάνει καμιά πλευρά ευτυχή, αλλά θα επιτρέψει και στις δύο πλευρές να ζήσουν".

Στην προκειμένη περίπτωση ποιες είναι οι δύο πλευρές?

Ο Φερνάντο Πεσσόα, η αύρα του οποίου αιωρείται πάνω και μέσα σε όλο το βιβλίο, συμβουλεύει, "να είσαι πληθυντικός, όπως το σύμπαν". Και όπως ανακαλύπτει ο Περέιρα, στην αρχή με κάποια δυσφορία αλλά στη συνέχεια με κάποια ανακούφιση, κρύβουμε πολλούς εαυτούς οι οποίοι συνυπάρχουν, οι περισσότεροι κοιμώμενοι μια ευδαιμονική χειμερία νάρκη, χωρίς πιθανότατα να μας ενοχλήσουν ποτέ, ενώ κάποιοι άλλοι διεκδικούν κατά καιρούς τον απόλυτο ή μερικό έλεγχο στις πράξεις και τις σκέψεις μας.

Αν κάτι μένει από την ανάγνωση αυτού του βιβλίου, που εμένα με άφησε κυριολεκτικά κάγκελο τελειώνοντάς το, είναι αυτή η αίσθηση του saudade, μια θλίψη, μια μελαγχολία, μια νοσταλγία για κάτι που δεν ξέρουμε τι είναι, για κάτι που δεν ξέρουμε ότι είχαμε, για κάτι που δεν ξέρουμε αν και πότε το χάσαμε, μια σύνδεση με κάτι εξώκοσμο, κάτι πραγματικό όσο και φανταστικό ταυτόχρονα.

Σαν την ψυχή.

18.09.24

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-4801-6 Συγγραφέας: Ζ. Δ. Αϊναλής Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 64 Ημερομηνία Έκδοσης: 2017-04-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-4801-6 Συγγραφέας: Ζ. Δ. Αϊναλής Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 64 Ημερομηνία Έκδοσης: 2017-04-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[justforbooks]

Παρακολουθώντας τη χτεσινή παρέλαση προσπαθούσα να σκεφτώ τρόπους με τους οποίους το επαναλαμβανόμενο θέαμα θα μπορούσε πραγματικά να είναι χαρακτηριστικό της Ελλάδας και να διαφημίζει το ιδιαίτερο μεγαλείο της αντί να μοιάζει με δεκάδες άλλες παρελάσεις άλλων χωρών. Θέλω να πω ότι όλες οι χώρες έχουν άρματα μάχης και πυραύλους και βετεράνους κλπ οπότε δεν υπάρχει κανένας λόγος η σπουδαιότερη, ηρωικότερη, πιο αδικημένη και πιο βασανισμένη χώρα του κόσμου να κάνει ό,τι κάνουν οι άλλοι.

Φιλοδοξώντας να γίνω για τις παρελάσεις ό,τι ο Δημήτρης ο Παπαϊωάννου για τις τελετές έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων σας παρουσιάζω τις ιδέες μου για μια παρέλαση που θα είναι πραγματικά και αποκλειστικά ελληνική και όχι μια βαρετή απομίμηση των στρατιωτικών παρελάσεων έτσι όπως αυτές καθιερώθηκαν από ισχυρότερες στρατιωτικά, αλλά καθυστερημένες πολιτισμικά, χώρες.

Για αρχή θα αφαιρούσα άρματα μάχης, πυροβόλα, εκτοξευτές, επίλεκτα σώματα του στρατού κλπ. Όπως είπα αυτά τα έχουν όλες οι χώρες. Θα κρατούσα σίγουρα τους φαντάρους μόνο που αυτοί θα παρέλαυναν κρατώντας σάκους γεμάτους πευκοβελόνες και γόπες από τσιγάρα προκειμένου να αναδειχθεί το βασικότερο και συνάμα μεγαλύτερο κομμάτι της εκπαίδευσης των Ελλήνων στρατιωτών. Θα κρατούσα και κάποιους βαθμοφόρους (αρκεί να είχαν κοιλίτσα) οι οποίοι θα παρέλαυναν κρατώντας πλαστικά ποτήρια (με φρέντο οι αξιωματικοί, με φραπέδες οι υπαξιωματικοί) ενώ κάποιοι από τους πιο χαμηλόβαθμους θα κρατούσαν σακούλες με τα ψώνια από τα σούπερμαρκετ στα οποία τους στέλνουν οι ανώτεροι τους. Και εκεί θα τελείωνε το στρατιωτικό κομμάτι.

Η συνέχεια θα ήταν αφιερωμένη σε όλους όσους κάνουν την μικρή αυτή χώρα τόσο μοναδική (δεν έχω ακόμα καταλήξει στη σειρά αλλά πάνω κάτω θα είναι αυτή):

Οι αρχηγοί των κομμάτων. Σε μια παρέλαση που σκοπό έχει να τιμήσει τον ελληνικό λαό θα ήταν άδικο να μη συμμετέχουν αυτοί που ο ελληνικός λαός έχει διαλέξει για να τον εκπροσωπούν.

Υπουργοί οι οποίοι θα κρατούν ταμπέλα με τον αριθμό των απευθείας αναθέσεων που έχει κάνει το υπουργείο τους τον τελευταίο χρόνο.

Οι δημόσιες υπηρεσίες. Επικεφαλής και επιλεγμένοι υπάλληλοι θα παρέλαυναν κρατώντας, αντί για σημαία, ταμπέλες στις οποίες θα διαβάζαμε τον ετήσιο προϋπολογισμό των υπηρεσιών τους και τον αριθμό των υπαλλήλων(κατά προσέγγιση γιατί ποιος μπορεί να ξέρει στ’ αλήθεια).

Οι οργανώσεις, σύλλογοι, σωματεία κλπ που χρηματοδοτούνται από τον προϋπολογισμό. Θα ήταν άδικο να μην τιμήσουμε τους συμπολίτες που έχουν βρει τον τρόπο να πληρώνουμε όλοι τα χόμπι τους (ή τις μπίζνες τους). Επειδή αν παρέλαυναν όλοι η παρέλαση θα κρατούσε μέρες, σε κάθε παρέλαση θα συμμετέχουν 50-100. Εννοείται ότι και πάλι αντί για σημαία θα έχουμε το ποσό της επιχορήγησης.

Οι επίλεκτοι συνταξιούχοι ΔΕΚΟ. Συμπολίτες που θυσιάστηκαν για το κοινό καλό βγαίνοντας στη σύνταξη πριν από τα 50.

Μηχανοκίνητα τμήματα των ημικατεστραμένων παλιών Χιουντάι τα οποία νυχθημερόν οργώνουν τους δρόμους των πόλεων της χώρας μαζεύοντας παλιατζούρες και άχρηστα ή χρήσιμα μεταλλικά αντικείμενα. Πλάι τους θα κινούνται δικυκλιστές χωρίς κράνος και με κρυμμένες τις πινακίδες ενώ όλοι τους θα συνοδεύονται από περιπολικά της ΕΛΑΣ.

Εκπρόσωποι των εταιρειών που έχουν συστήσει ολιγοπώλιο στην Ελλάδα και αποκλείουν οποιαδήποτε περίπτωση πραγματικού (και εντελώς ανθελληνικού) ανταγωνισμού.

Τέλος οι μαθητές. Εκεί δεν θα άλλαζα απολύτως τίποτα αφού οι μαθητικές παρελάσεις είναι ό,τι πιο ελληνικό παρακολουθούμε κάθε 28η Οκτωβρίου και 25η Μαρτίου. Έλληνες οι οποίοι εντελώς ασυγχρόνιστοι και απειθάρχητοι καταφέρνουν να παρελάσουν με χύμα βήμα υπό τους ήχους στρατιωτικών εμβατηρίων περιγράφοντας με τον καλύτερο τρόπο την πραγματική εικόνα της Ελλάδας. Μιας χώρας η οποία εδώ και 200 χρόνια καταφέρνει να συνδυάσει αυτό που παριστάνει ότι είναι με την απροκάλυπτη επίδειξη αυτού που πραγματικά είναι 😅😂🤣 🤔

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[thechristos]

ο καθένας έχει δικαιώμα να είναι (ένα) ζώο

αν το #Animal της σοφίας εξάρχου μπορούσε να διαλέξει τι στολή θα φορούσε, θα ήταν μια τουτού, εκείνα τα αδιάφορα τούλια που σαν φόρεμα αγοράζουν οι μικρές μπαλαρίνες, και θα είχε ένα μπάλωμα που δε φαινόταν, ένα στρίφωμα που μπορεί και να ξέφτιζε κάπου - αλλά και τι πειράζει, θα έκανε τη δουλειά του > και θα την έκανε πολύ καλά.

και θα σου πει κάποιος, γιατί να φορούσε στολή, και θα σου έλεγα, ναι σωστά, πρέπει να το διορθώσω και να γράψω 'στολή εργασίας' ή 'στολή ειδικού σκοπού', γιατί το #Animal είναι στρατιώτης, άγρυπνος φρουρός που αφουγκράζεται το οτιδήποτε κινείται παραδίπλα του κι αν απολυόταν θα έπαιρνε το άριστα, όχι για να περηφανεύεται εκείνο για τις επιδόσεις του, αλλά οι άλλοι θα περηφανεύονταν που θα το κοιτούσαν.

δεν ξέρω τι χροιά έχει η λέξη 'ακατάτακτο', αν κάποιοι το ορίζουν στα θετικά ή στα αρνητικά, αλλά η ταινία τούτη της εξάρχου είναι ακατάκτακτη γιατί νιώθεις οτι συνέχεια στροβιλίζεται γύρω από τον εαυτό της, ψάχνοντας να βρει τη μήτρα της, να βρει εκείνο το κέντρο βάρους και να το διαλύσει για να το ξαναφτιάξει. συνέχεια αυτό κάνει η ταινία, χτίζει και γκρεμίζει κόσμους, κυρίως και μονάχα της κάλιας -όχι δε θα γράψουμε εδώ για την δήμητρα βλαγκοπούλου, έχει χώρο παρακάτω-, της ας πούμε αρχηγού μιας ομάδας ανιματέρ σε ένα μεγάλο all-inclusive ξενοδοχείο της κρήτης, εκεί όπου οι τουρίστες χρειάζονται και πρέπει να χρειάζονται κάποιες λίγες ώρες ξεγνοιασιάς, συμμετέχοντας σε κιτς μουσικοχορευτικά acts ξένου και ελληνικού ρεπερτορίου, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει > η ομάδα αυτή αυξάνεσθαι και πληθύνεσθαι και 'φωνάζει' δυνατά, σχεδόν ουρλιάζει, έστω κι αν οι θεατές τους έχουν τα volume κατεβασμένα, για να ακουστεί, για να είναι εκεί, να φτιάξει μια απαραίτητη φωλιά, να γίνουν απαραίτητοι οι ίδιοι, να είναι οργανικοί παίκτες > μέχρι που η κάλια παθαίνει τη ζωή - αλήθεια, αυτό ακριβώς παθαίνει. προστατευμένη σε ένα κολλεκτιβίστικο περιβάλλον που της έχει μάθει να συμβιώνει, να χρειάζεται και να δίνει, αλλά να ψάχνει και τι είναι εκείνο που τελικά παίρνει, βυθίζεται συνέχεια σε έναν βούρκο που χωράει τα πάντα, από συνταγογραφούμενες σχεδόν, ερωτικές πράξεις -εντελώς πράξεις όμως, σαν θέατρο-, μέχρι χορευτικά ετεροντροπής κι από περιστασιακά φιλήματα μέχρι λυτρωτικά καραόκε > κι αυτός ο βάλτος έχει μέσα του ζωή, δεν είναι σκούρος, έχει τα φωτεινά του ανοίγματα για να βλέπει η κάλλια τον έξω κόσμο, να τον ζηλεύει, να τον ορέγεται και να τον γουστάρει, αλλά να μένει με δεμένα τα χέρια σαν ανήμπορος χουντίνι.

το #Animal έχει τσαγανό με την pure ακατέργαστη έννοια, εκείνη που βγαίνει από μέσα προς τα έξω για να βρει συμπαραστάτες -εντελώς η σωστή λέξη-, αλλά που, όταν έχεις μάθει μονάχα να λυπάσαι, τι σου μένει για να δώσεις > και αυτό το ακατέργαστο έχει η δήμητρα βλαγκοπούλου, αυτή η υπέροχη δήμητρα βλαγκοπούλου, η πρωταγωνίστρια σε έναν τόσο γοητευτικά ετερόκλητο θίασο που άγεται και φέρεται σε ένα ξεχαρβαλωμένο σκηνικό, έτοιμο να πέσει και να πλακώσει και εκείνους και τους θεατές > η βλαγκοπούλου είναι το #Animal, έχει μέσα της το animal, βγάζει και αφήνει στην άκρη το anima, και το παρατηρεί, το φροντίζει, μπασταρδεύει όποιες μαντεψιές κάνεις για το τι θέλει, τι ψάχνει, τι θα απογίνει, γιατί αλλιώς τι, τίποτα δεν είναι εύκολο και δεν θα έπρεπε να είναι, σπάει, τη βλέπεις να σπάει, να γίνεται χίλια κομμάτια, να γελάει οργανικά, να κλαίει ακόμα πιο οργανικά και να παραδίδει ένα από τα συγκινητικά πεντάλεπτα που θα δει κανείς στο σινεμά, σε ένα ανορθόδοξο καραόκε night στο Boogie Boogie, και ψάχνεις να βρεις τη λαλιά σου, τι να πεις και τι να κάνεις, από που να φύγεις, αλλά και να μη φύγεις.

το #Animal της σοφίας εξάρχου έχει σενάριο αγκαλιαστό, έχει σκηνοθεσία στη σπίντα, δε σε κοροιδεύει, άλλα να σου λέει κι άλλα να εννοεί, τίμιο, ειλικρινές, αν και έχει τέρμα τις μουσικές, μένει μακριά από τη φασαρία και κοιτάζει τις μικρές στιγμές που είναι βουνά ολόκληρα > είναι ένα σημαντικό έργο, από τα πιο σημαντικά, μπορεί και το πιο σημαντικό που έγιναν τα τελευταία χρονια στο σινεμά, θέλει χρόνο να μπεις, να βρεις θέση στους θεατές ή στο πάλκο πάνω με τους ανιματέρ, αρκεί να έχεις χώρο να βλέπεις, κι ακόμα περισσότερο χώρο για να χωρέσει η ψυχή σου που θα βγει και θα ξαπλώσει κάτω να ξεκουραστεί.

animal > σενάριο, σκηνοθεσία: σοφία εξάρχου > παίζουν:δήμητρα βλαγκοπούλου, φλωμαρια παπαδάκη, αχιλλέας χαρίσκος, kristof > μουσική: wolfgang frisch > μακιγιάζ: ιωάννα λυγίζου > κοστούμια: βασιλεία ροζανα > μοντάζ: dragos apetri > φωτογραφία: monica lenczewska > σκηνικά: jorien short > καλλιτεχνική διεύθυνση: μαρινέλα καλαϊτζαντωνάκη > το 2024 στις αίθουσες από την werid wave.

Blaze

8 notes

[eclecticstarlightblogger]

Μυστικές υπηρεσίες: Μύθοι και πραγματικότητα

Για τις μυστικές υπηρεσίες κυκλοφορούν πλήθος μύθοι. Κάποιοι έχουν πυρήνα αλήθειας, άλλοι πάλι όχι. Η αμφισβήτηση των μύθων ωστόσο θα έπρεπε να είναι αυτονόητη για τις σύγχρονες δημοκρατίες. Το ότι οι μυστικές υπηρεσίες εμπλέκονται παντού και πάντα είναι μια ευρέως διαδεδομένη άποψη. Επίθεση με δηλητήριο στη M. Βρετανία, απόπειρα πραξικοπήματος στο Μαυροβούνιο, κυβερνοεπιθέσεις κατά του…

[thoughtfullyblogger]

Μυστικές υπηρεσίες: Μύθοι και πραγματικότητα

Για τις μυστικές υπηρεσίες κυκλοφορούν πλήθος μύθοι. Κάποιοι έχουν πυρήνα αλήθειας, άλλοι πάλι όχι. Η αμφισβήτηση των μύθων ωστόσο θα έπρεπε να είναι αυτονόητη για τις σύγχρονες δημοκρατίες. Το ότι οι μυστικές υπηρεσίες εμπλέκονται παντού και πάντα είναι μια ευρέως διαδεδομένη άποψη. Επίθεση με δηλητήριο στη M. Βρετανία, απόπειρα πραξικοπήματος στο Μαυροβούνιο, κυβερνοεπιθέσεις κατά του…