stars-gazer

[stars-gazer]

Βραδινές σημειώσεις

Στέκομαι στο παράθυρο που βλέπει στον ακάλυπτο,

μια φωνή σε φα ύφεση, ψάχνει την υπέρμαχο στρατηγό που τίκτει 21 Μάη τον υπερούσιο σε ντο δίεση ελάσσονα...

Ψαλμωδία σε ευθεία γραμμή, σα να τη γράφει ο Σαραμαγκου στο Φωταγωγό.

Στα νέα από πίσω μου,

ακόμα μια σκοτωμένη γυναίκα στην πολιτισμένη Δύση.

Είχε νοσήσει λέει ο δολοφόνος της από την ανίατη νόσο του "ξέρεις ποιος είμαι εγώ;".

Το κράτος έβαλε το μαχαίρι στο κόκκαλο και βρήκε τρόπο να την προσθέσει στη λίστα, μαζί με τους π��ιγμένους της Μεσογείου, των ενοχλητικών για τη στατιστική.

Μένουμε όμως εκθαμβωτικοί πρωτοπόροι του τίποτα -όπως μας πληροφορούν- μπροστά στη δύση

Κοιτάζω τον ουρανό, σκοτεινό,

μα αυτό που βλέπω, σε πείσμα των όσων ακούω, είναι η φωτεινή στιγμή.

Η σκόνη παίρνει την εκδίκησή της.

Μετανάστρια από την Αφρική,

κρύβει από κάτω της τα πλυμένα χαλιά,

στα μπαλκόνια των νοικοκυραίων.

Τόσα χρόνια την έκρυβαν, φτάνει!

Αναρωτιέμαι μήπως είναι τελικά

η μόνη επαναστατική πράξη του τελευταίου καιρού,

αφού εμείς μείναμε να ζωγραφίζουμε καρπούζια

ως ένδειξη διαμαρτυρίας απέναντι σε έναν αφανισμό.

[stars-gazer]

Τότε που πίστευα στον έρωτα

Τότε που πίστευα στον έρωτα,

μοιραζόμουν την ανάσα μου!

Δίχως σκέψη ή φόβο μη μου λείψει,

"δεν είναι τίποτα να λείπεις,

αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει".

Τότε, που πίστευα στον έρωτα,

γελώντας σα μικρό παιδί

ακροβατούσα πάνω σ' εκείνο το λεπτεπίλεπτο,

αδιόρατο κράσπεδο της συνείδησης

Τότε που, πίστευα στον έρωτα,

κράδαινα το χαμόγελο σαν ξύλινο σπαθί

κι ο Ροσινάντε κάλπαζε,

αδάμαστος κι ακαταπόνητος!

Ανεμόμυλοι και γίγαντες

φάνταζαν εύκολοι στόχοι...

Τότε που πίστευα, στον έρωτα,

σκάρωνα ολόκληρες διαλέξεις για μέρες,

που κι αυτές έλεγα πως με τη σειρά τους,

ολόκληρες χωρούσαν,

��έσα σε λίγες ώρες.

Κι αν τώρα φλυαρώ,

μη μ' αποπαίρνεις...

Είναι βλέπεις η αμηχανία,

που τότε πίστευα στον έρωτα.

[stars-gazer]

Κάθε φορά που ξαπλώνεις δίπλα μου

μπλεκομαι ανάμεσα στα δάχτυλά σου.

Στο σώμα σου, που με κρατάει μαζί,

βρίσκω χώρο να εκραγώ

- το δέρμα σου γεμίζω γαλαξίες.

Βρίσκω τόπο ν' ανασάνω, επιτέλους,

λίγο από των ματιών σου το αύριο.

[stars-gazer]

Το τίποτα

"Ανάμεσα στη θλίψη και το τίποτα, επιλέγω τη θλίψη"

W. Faulkner

Υπάρχει το τίποτα;

Πού βρίσκονται άραγε εκείνα,

τα χαμένα συναισθήματα

ή εκείνα που απλώς λείπουν;

Γεμίζουν το τίποτα σα σκοτεινή ύλη

κι επαναστατικά κι αόρατα το καταργούν;

ή μένουν σαπίζοντας μέσα μας

κι αντιδραστικά κι αλλόκοσμα δημιουργούν,

την απουσία του οτιδήποτε;

[stars-gazer]

Αυτό που μένει

Το βράδυ, αργά στο παγκάκι,

τότε που αρνιόμουν το φόβο του θανάτου

και μου 'δινες τσιγάρο

λέγαμε για το χρόνο και την αθανασία.

Σου λέω λοιπόν, πως δε θέλω να με θυμούνται,

ούτε εμένα, ούτε τις σκιές του ονόματός μου.

Μόνο να μείνει πίσω,

ο τρόπος που αγάπησα.

[stars-gazer]

Στιγμή

Έτσι απαλά όπως χόρευες, αποτύπωνες τα χρώματα με το σώμα σου… Και λέω “τα” γιατί ήταν όλα. Έτσι απαλά έγινε και σ’ ερωτεύτηκε ο αέρας.

[stars-gazer]

Βρήκα ένα μέρος

Που μου τραγουδούν πώς τα ρόδα σμίγουν με τα κρίνα

Κι εγώ μόνο έβλεπα τριγύρω

αυτό που πες πριν χρόνια

"Θέλω μόνο ένα μικρό σπίτι

και να μυρίζει γιασεμί"

Τα χρόνια ��ύλησαν κάτω από τις γέφυρες

το νερό βρήκε άλλες διαδρομές

Μα το σπίτι στέκει ακόμη να μας περιμένει

[stars-gazer]

Πέρασε τόσος καιρός

Κι ακόμη θαυμάζω

Που κάνεις το φεγγάρι και λιγοστεύει

[stars-gazer]

Δεύτερη φορά

Δεύτερη φορά που πιάνοντας χαρτί ξεκινάω έτσι

Μέρες τώρα προσπαθώ

να γράψω κάτι

να πω κάτι

να ακούσω κάτι

Το μέσα μου στριφογυρνά

σα να μην αποφασίζει αν θα κοιμηθεί ή όχι

τ' ανήσυχα, ζεστά, καλοκαιρινά βράδια.

Έλα μαζί μου,

μην τ' αφήσουμε κι αυτό γι' αύριο

έλα να περπατήσουμε τη νύχτα,

να γελάσουμε, να φωνάξουμε,

να ερωτευτούμε, να πετάξουμε μια πέτρα

να σπάσουμε τη ρυτιδιασμένη μας ζωή

έλα μαζί μου, έλα, φοβάμαι πως δεύτερη φορά δεν έχει...

έλα!

[stars-gazer]

Μαζί

Κι αν τα παρατούσαμε όλα;

Αν, λέω αν φεύγαμε μαζί

Θα φτιάχναμε κάτι άλλο

ή θα βρίσκαμε κάτι νέο για να φύγουμε από αυτό;

Γιατί να μην αλλάξουμε το εδώ, το τώρα;

Να μη σταθούμε αλληλέγγυοι,

να ματώσουμε μαζί,

να παλέψουμε μαζί,

να φτιάξουμε μαζί νέες συνθήκες, νέες λέξεις

Θαλασσάνεμος, αρμυρικοκαφές, ηλιογερματαπόλαυση, πελαγοστοχασμοί

Γιατί να μη νικήσουμε μαζί, τη φυγή;

[stars-gazer]

Η απόσταση ως τον ορίζοντα

Πάνω στο πεζοδρόμιο

Φορτηγάκι, τυφλός και αναπηρικό αμαξίδιο

Καραμπόλα δίχως σωματικούς -πόσους ακόμη να αντέξουν- τραυματισμούς

Μια παρολίγον τραγωδία αποτυπώνεται στα λόγια του φύλακα του κτιρίου

"Να προσέχεις με το αμαξίδιο, μπορεί να χτυπήσεις κανέναν"

Το πεζοδρόμιο κουνάει καταφατικά τις ξεκολλημενες του πλάκες

Έντρομος τυφλός, απαθής ανάπηρος και σταθμευμένο φορτηγάκι,

ακούν τις νουθεσίες

εκεί πάνω στην κωμωδία της συνύπαρξης

Αναρωτιέμαι,

είναι πιο εφικτή λίγη κατανόηση κι αλληλεγγύη

ή το να καλύψουμε την απόσταση ως τον ορίζοντα;

[stars-gazer]

Το άρμα των τύψεων έχει θέση μόνο για έναν.

Κάνε μου λοιπόν τη χάρη αφού ανέβηκες, μη με περιμένεις.

Ούτε δικό μου είναι,

ούτε μπορώ το στρίμωγμα...

Καλό δρόμο.

[stars-gazer]

Κυρίως Νεφελώδης

Ι

Μου πες πως, αναγνωρίζει κάποιος το φως όταν μέσα του το έχει

κι όμως, όταν στέκομαι και κοιτάω τον ουρανό

αυτό που βλέπω είν' το σκοτάδι να χορεύει

ανάμεσα στ' αστέρια

ΙΙ

Χαμογελάς

- όσο με βλέπεις να το κοιτάζω-

που διαμαρτύρομαι όταν τα σύννεφα μου κρύβουν τα νεφελώματα

Κι αναρωτιέμαι τότε γιατί βλέπω φως

κι εσύ γιατί συννεφιάζω

ΙΙΙ

Χαμογελάω όταν τα σύννεφα φέρνουν βροχή

και δε διαμαρτύρεσαι καθόλου

κι αναρωτιέμαι αν βλέπεις φως

αφού είμαι κυρίως νεφελώδης

[stars-gazer]

Γυρίζω σπίτι

Γραφείο, λεωφόροι, μαγείρεμα και σίδερο η μέρα όλη

Κι η νύχτα στενοί διάδρομοι, οροί και βελόνες...

Η ανεύρεση καθαρού σεντονιού Γολγοθάς

κι οι τρυφερές λέξεις, αγκάθινο στεφάνι

Παρηγοριά το στόλισμά τους,

όμως αβάσταχτο τρύπημα το ανεκπλήρωτό τους.

Γυρίζω με ανακούφιση που όλα αυτά θα μείνουν έξω από την πόρτα...

Γυρίζω σπίτι

Κάτω από τις νερατζιές κάποιος κοιμάται

Αλλάζω πεζοδρόμιο μη μπλεχτούν οι τύχες μας και ξαπλώσω εγώ κατά γης κι αυτός σηκωθεί να βάλει πλυντήριο,

να διαβάσει τα παιδιά,

να αλλάξει τους παππούδες,

να ταΐσει την οικογένεια,

να είναι σύζυγος,

να ακούσει τη δύσκολη μέρα των άλλων,

να μαζέψει τα ρούχα

να πρέπει να γίνει ενδιαφέρων και δραστήριος εραστής

και αρκετά χάρτινη, ερωτική και πιστή ερωμένη

Μήνες περνούν κι εγώ γυρίζω κάθε βράδυ σπίτι

Η μέρα γεμάτη ορθογραφικά και τελείες

Ανικανοποίητες προσδοκίες

Ανέκφραστες επιθυμίες

Σύντομα δικαστήρια σε κάθε ζύγισμα προσφοράς συναισθημάτων

Όλοι μας λίγοι

Όλοι μας κουρασμένοι από τη θέληση.

Γυρίζω σπίτι

Κάτω από τις νερατζιές η κουβέρτα φουσκώνει

αλλά εκεί πια δεν είναι σώμα ανθρώπινο

Είναι μόνο φύλλα καφετιά

Αλλάζω και πάλι πεζοδρόμιο

Μη μπλεχτούν οι τύχες μας και ο αέρας με πάρει μακριά

Κι ύστερα τα φύλλα τα πουν Μαρία, Ερατώ, Δημήτρη, Χρήστο, Κατερίνα, Ηλία, Αγγελική ή Πέτρο...

Μην πρέπει να γυρίσουν αυτά στο σπίτι

κι έρθουν αντιμέτωπα με το βάσανο

αυτής της επιστροφής στην ανακούφιση

[stars-gazer]

Παροδική βροχή

Κάθε σου εμφάνιση, παροδική,

και δίχως χρονική πρόβλεψη.

Το βλέμμα σου σε κάθε μας συνάντηση

χαμηλώνει, όπως σιγανεύει η βροχή

πριν χτυπήσει η καρδιά

κι αρχίσει η καταιγίδα

[stars-gazer]

Μητρόπολη

Στους δρόμους, ανάμεσα στην ταχύτητα και την αδιαφορία, παντού μπλεγμένοι κατάχαμα άνθρωποι και σκύλοι

Όλοι τους ορφανοί τύχης

[stars-gazer]

Όταν ξαναβρεθούμε

Όταν ξαναβρεθούμε

και μείνει ξανά, το μέσα μας ελεύθερο,

θα σου πω για τις φορές που αισθάνομαι μικρός,

μπρος στη βαθειά ματιά του ωκεανού της ύπαρξης.

Πως θέλω να χωρέσω μέσα στις σχισμές από τα λακκάκια που σκάβουν τα χαμόγελα

Να κρυφτώ σε λέξεις που δεν ακούστηκαν ακόμη στις γλώσσες των ανθρώπων

Θα στις ανασάνω στόμα-στόμα, όταν ξαναβρεθούμε.