#θρύλος

[romios-gr]

Το Μάτι του Δράκου – Το πιο μυστηριώδες ορυχείο στον κόσμο και ο κρυμμένος θρύλος Στους κυματιστούς λόφους του Lancashire, όπου το τοπίο είναι γεμάτο ιστορία και μυστήριο, βρίσκεται ένα μέρος που είναι γνωστό μόνο σε λίγους – το Dragon’s Eye Stone Mine. Αυτό το κρυμμένο θαύμα δεν έχει σημειωθεί σε κανένα χάρτη, ούτε θα το βρείτε στις σελίδες κανενός ταξιδιωτικού οδηγού. Είναι ένας τόπος ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/to-mati-toy-drakoy-to-pio-mystiriodes-orycheio-ston-kosmo-kai-o-krymmenos-thrylos/

[harazar]

Θρύλος

Η κατάσταση [άλλωστε, πάντοτε,  γι’ αυτήν μιλάμε], στην οποία περιέρχεται κάποιος ή ό,τι ξεπερνάει τον εαυτό του,  την ίδια την κατάσταση με τις παραμέτρους της και πάνω απ’ όλα το μέτρο και τα δεσμευτικά του χωροχρόνου όρια. Δυνητικά,  λοιπόν,  ο Άνθρωπος με τα  επιτεύγματά του εντάσσεται στον μικρό ορισμό. Αναλογισθείτε,  συνεπώς, το βιοτικό επίπεδό μας δύο αιώνες πίσω με το σήμερα.  Τώρα,…

[v1ckymult1fand0m]

Random Headcanons !!

Η Αγγέλα έχει τις πιο τυχαίες δεξιότητες εβερ. Από πύργους τραπουλοχαρτων με 26 ορόφους μέχρι κλακέτες.

Η Ντάλια είναι κάτι σαν αστικός θρύλος μεταξύ των μεγαλοεπιχειρηματιών, με όλους τους να έχουν τουλάχιστον μία ιστορία σχετικά με αυτήν να πουν

Ο Φώτης διάβαζε υπερβολικά πολλά Λούκι Λουκ μικρός, ενώ ο Σπύρος διάβαζε Αστερίξ και Οβελίξ

Η Γαρυφαλλιά ήταν μεγάλη επαναστάτρια όταν πήγαινε λύκειο και έπαιρνε αποβολές με το τσουβαλι. Με τον Βασίλη γνωρίστηκαν επειδή αυτός είχε πάει πενθήμερη με το σχολείο στην Θεσσαλονίκη και εκείνη έτυχε να κάνει κοπάνα εκείνη την μέρα και να πέσει κυριολεκτικά πάνω του. (Οριακά βρηστηκαν)

Ο Φώτης έχει πάει στο φεστιβάλ της ΚΝΕ 11 φορές σύνολο. Πρώτη φορά τον πήγε ο Θωμάς όταν ήταν 7 χρόνων.

Ο Αντρέας, μέχρι τα 11 του ήταν το πιτσιρίκι που λάτρευαν όλες οι γιαγιάδες της γειτονιάς.

Τα παιδιά της Ντάλιας και του Αλέξη, η κόρη της Γαρυφαλλιας και του Βασίλη, ο μικρός Χαράλαμπος και το εγγόνι της Ζουμπουλίας, αναφέρονται στην πεντάδα ως θείους και θείες και μπερδεύονται υπερβολικά όταν καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει κάποια συγγένεια.

Ο πέμπτος άντρας της Μαριλένας έτυχε να είναι ένας 2ος ξάδερφος της μητέρας του Νίκου. Ακόμα δεν έχει κάνει την σύνδεση.

Η Ντάλια από μικρή, έφτιαχνε ένα κάρο πράγματα μόνη τής, από πλεκτά κασκόλ μέχρι αυτοσχέδια κολάζ, αλλά λόγω των γονιών της, τα εκρυβε

Όταν δένεται πολύ με κάποιο άτομο, η Άννα μιλάει με έναν τρόπο πιο κοντινό με της Ζουμπουλίας. Με τον Αλέξανδρο, είχαν βαφτίσει όλους τους γνωστούς τους με παρατσούκλια της μορφής "ο Γιάννης ο κοντός".

Στα λυκειακά του χρόνια ο Φώτης ήταν ο τύπος που ήξερε όλα τα κουτσομπολιά του σχολείου , επειδή τα κορίτσια του τμήματος του τον είχαν υπό την προστασία τους

Όταν πρωτοεφυγε η Αγγέλα απ' το σπίτι της πόνταρε να μείνει με το τότε αγόρι της (υπάρχει μια φωτογραφία από την βραδιά που τράκαρε που είναι δίπλα με έναν τύπο που φοράει επίσης ένα τριαντάφυλλο) αλλά εκείνος την χώρισε οπότε για το πρώτο εξάμηνο έμεινε με την θεία της ��την Ξάνθη (δεν την πείραξε ιδιαίτερα ο χωρισμός απλά εκνευρίστηκε που έπρεπε να βρει κάπου αλλού για να μείνε). Έφυγε επειδή παράκουσε την θεία της να μιλάει στο τηλέφωνο με την μητέρα της και πανικοβλήθηκε

Υπήρχε μια χρονική περίοδος που ο Φώτης πήγαινε στους προσκόπους και κάθε μέρα όταν τον γύριζε ο πατέρας του, πέρναγαν ακριβώς δίπλα από το σπίτι του Σπύρου.

Η πρώτη δουλειά της Αμαλίας ήταν ως σερβιτόρα σε σουβλατζίδικο

Ορισμένες φορές που η πεντάδα ανέβηκε βόρεια για διακοπές, η Ζουμπουλία χαιρετούσε κάθε 8 λεπτά κάποιον γνωστό της που είχε να δει 19 χρόνια.

Ο Φωτης ήταν ταμίας της τάξης στο λύκειο. Η Άννα και ο Βασίλης είναι και οι δύο πρώην μέλη του δεκαπενταμελους

Η Αγγέλα προσποιείται ότι αντέχει τα καυτερά αλλά δεν τα αντέχει με τίποτα

Η Ντάλια, ο Σπύρος και ο Φώτης προτιμάνε τα γλυκά ενώ η Αγγέλα και η Ζουμπουλία τα αλμυρά, γιατί λιγονωνται

Η Σόφη ζαλίζεται σε υπερβολικό βαθμό όταν είναι στο αμάξι

Η Αμαλία είχε το πιο τέλεια οργανωμένο ράφι βιβλίων, και ήταν οριακά υστερική σχετικά με αυτό

Ο Αβραάμ είναι fruity αλλά αρνιεται να βάλλει ταμπέλα στον εαυτό του

Ο Ανδρέας και ο Νίκος μια φορά, μετά από ένα ιδιαίτερα γερό μεθύσι, ξύπνησαν στην Πρέβεζα με το κεφάλι του Αντρέα καλυμμένο με χαρτί τουαλέτας και τον Νίκο να έχει μία γιρλάντα τυλιγμένη σαν φιόγκο γύρω από τον λαιμό του. Στο μισό μέτρο υπήρχαν κάτι ξεριζωμένα χορτάρια

[loulouditouheimona]

"Υπάρχει ένας θρύλος στην Ιαπωνία, που μιλάει για μια μέθοδο, ώστε να βρεθεί μια γάτα που έχει φύγει από το σπίτι, κ δεν έχει επιστρέψει...

Η τεχνική είναι η εξής: Μιλάς στις γάτες του δρόμου, σαν να μιλούσες σε οποιονδήποτε ..

Τις ρωτάς για την γάτα σου, την περιγράφεις, το χρώμα της, ακόμη και το όνομα της..

Ζητάς από τις γάτες να σε βοηθήσουν να την βρεις, τους λες πόσο την αγαπάς και πόσο σου λείπει...

Πόσο πολύ θέλεις να έρθει σπίτι...

Οι γάτες του δρόμου θα επικοινωνήσουν μεταξύ τους, κ θα βοηθήσουν την γάτα σου να επιστρέψει σπίτι..🐈 🧡"

------------------------

[groovalos]

Ιερό Σπήλαιο «Γέννησης» Διονύσου/Ικαρία

Ο Διόνυσος,ο θεός του κρασιού και της ευφορίας, γεννήθηκε κατά την μυθολογία από την Σεμέλη στο ιερό σπήλαιο της Ίκαριας. Από τότε, ο θρύλος του Διονύσου έχει συνδεθεί με τους κατοίκους του νησιού,οι οποίοι παράγουν ακόμα και σήμερα τον πράμνιο οίνο,και γλεντάνε ξεχνώντας να πεθάνουν σαν μικροί θεοί,σαν μικροί "Διόνυσοι".

Και στο τέλος του κόσμου η Ικαρία θα είναι εκεί, με τους θεούς να τραγουδούν και τους ανθρώπους να χορεύουν. Γιατί εδώ η αγάπη είναι παντοτινή και ο Διόνυσος που «έδωσε την χάρη του» στον ιερό αυτό τόπο πάντα θα χορεύει μέσω των ικαριων μικρων θεών στην μυθική πατρίδα του.

Ο Διονυσος πολυχρονει την αμπελοκουτσούρα και προσφέρει μια μοναδική θαλπωρή ,που κυλά στις φλέβες καθε Ίκαρου σαν χορεύει πανηγυρικά όπως πριν τέσσερις χιλιάδες χρόνια καναν οι πρόγονοι του στα Διονύσια,στους ίδιους τόπους.

Ο Θεός του οίνου συνδέεται αιώνια με την μητρίδα του Ικαρια-χορεύουν αιώνια μέσω του θεϊκού ομφάλιου όρου που τους ενώνει-περιέχει κόκκινο κρασί και νότες από τσαμπούνα σαν μια αιώνια και αμετάβλητη συνπαντικη συμφωνία .

[fegg4ropetra]

Κυριακή 9/12/2023 (10.56π.μ.)

Εχθές το βράδυ είδα ένα όνειρο πως περιπλανιόμουν σε έναν μονοπάτι χωρίς τέλος. Πήγαινα πήγαινα πήγαινα και το μόνο που έβλεπα μπροστά μου ήταν κενό. Σκοτάδι. Κάποια στιγμή κοίταξα κάτω στον γκρίζο πλατύ δρόμο και διέκρινα μια κόκκινη γραμμή. Ξεκίνησα να την ακολουθώ. Πήγαινα πήγαινα πήγαινα μα πάλι τέλος δεν έβλεπα. Μόνο την κόκκινη γραμμή που συνέχιζε στο σκοτεινό μονοπάτι. Ένιωθα όμως πως κάτι υπάρχει στην άλλη άκρη. Καλό ή κακό δεν είχα ιδέα. Συνέχισα να περπατάω και να ακολουθώ την κόκκινη γραμμή μέχρι που στο βάθος άκουσα ένα γέλιο. Αντρικό χαρούμενο ανέμελο γέλιο. Το δικό σου γέλιο.

Αμέσως ξύπνησα.

Είχα να σε ακούσω πάνω από 2 βδομάδες και μου έκανε εντύπωση που το υποσυνείδητο μου δεν είχε ξεχάσει τον ήχο της φωνής σου.

Αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό ένας μύθος που είχα διαβάσει κάποτε σε ένα άρθρο.

Λένε πως σύμφωνα με τον ασιατικό θρύλο, οι θεοί δένουν ένα αόρατο κόκκινο νήμα ��ύρω από τα δάχτυλα των ανθρώπων που είναι προορισμένοι να βρεθούν στη ζωή τους. Ανεξαρτήτως χρόνου, τόπου ή συνθηκών. Το κόκκινο νήμα αντιπροσωπεύει το δέσιμο μεταξύ δύο ανθρώπων που είναι άθραυστο και θα τους φέρνει εν τέλει πάντα κοντά.

Δεν ξέρω τι παιχνίδια παίζει το υποσυνείδητο μου, δεν ξέρω γιατί κάθε σκέψη γυρνάει πίσω σε σένα. Δεν ξέρω τι έχει πάθει το μυαλό μου κι έχει κολλήσει τόσο άσχημα. Δεν ξέρω γιατί ελπίζω ακόμα. Δεν ξέρω γιατί είμαι έτσι. Δεν ξέρω πως εχω καταφέρει να μπλέχτω έτσι σε κάτι που καλά καλά δεν πρόλαβε να αρχίσει. Δεν ξέρω γιατί επιμένω για ένα άτομο που δεν επέμενε για μένα.

Αυτό που ξέρω είναι πως αν ίσχυε ο θρύλος αυτός, θα ήθελα πολύ στην άλλη πλευρά του νήματος να υπήρχε το δικό σου χέρι.

Κι ας με πουν υπερβολική...

[justforbooks]

O μεγαλύτερος μύθος της Επανάστασης θα έλεγα ότι είναι αυτός με τη δήθεν ύψωση του λάβαρου από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στη Μονή της Αγίας Λαύρας την 25η Μαρτίου του 1821, όπου τάχα ορκίστηκαν οι αγωνιστές. Η Επανάσταση στην Πελοπόννησο δεν ξεκίνησε καν την ημερομηνία εκείνη, αλλά λίγο νωρίτερα. Ο ίδιος ο Γερμανός, άλλωστε, στα απομνημονεύματά του αναφέρει ότι την ημέρα εκείνη βρισκόταν σε άλλο χωριό. Ο θρύλος της Λαύρας εντασσόταν στις μεταγενέστερες προσπάθειες να συνδεθεί η θρησκευτική με τη νεοαναδυόμενη εθνική ταυτότητα.

Είχε, τελικά, ταξικό χαρακτήρα το ‘21, όπως πρότειναν κάποιοι ιστορικοί; ― Με την έννοια ενός προλεταριάτου που εξεγείρεται, σίγουρα όχι. Δεν προκύπτει από πουθενά αυτό, ήταν μυθεύματα του ΚΚΕ και συγγραφέων όπως ο Γιάννης Κορδάτος. Τον πιστέψαμε πολύ τον Κορδάτο στα νιάτα μας, τραφήκαμε με αυτόν, αλλά δεν ήταν καν ιστορικός ο άνθρωπος, δεν είχε κάνει καμία σοβαρή έρευνα. Μέχρι ανύπαρκτες κοινωνικές τάξεις εφηύρε για να στηρίξει τους ισχυρισμούς του.

Δεν ξέρω ποιανού άλλου λαού η ανεξαρτησία εξακολουθεί, δύο αιώνες σχεδόν αφότου επιτεύχθηκε, να προκαλεί τόσες εντάσεις όποτε κάποιος αμφισβητήσει τον «εθνικό μύθο» που είθισται να τη συνοδεύει. Και που, στην περίπτωσή μας, είναι από τους πιο «φουσκωμένους» καθώς η δημιουργία ενός καινούργιου έθνους-κράτους, ανύπαρκτου ως τότε με την σύγχρονη έννοια, έπρεπε να συνδυαστεί με την ανάδειξή του ως αδιαμφισβήτητου κληρονόμου και θεματοφύλακα της ένδοξης ελληνικής αρχαιότητας αφενός, της Ορθόδοξης πίστης αφετέρου.

Η ελληνική επανάσταση είχε, αναμφίβολα, κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Δεν την καλοβλέπουν οι Μικρασιάτες Έλληνες, οι Φαναριώτες, ούτε βέβαια το Πατριαρχείο. Δεν ξεκινά στις 25 Μαρτίου στα Καλάβρυτα, όπως ορίστηκε σκόπιμα ώστε να συμπέσει με τη θρησκευτική γιορτή του Ευαγγελισμού, μήτε ξεσπά κάπου στον «εθνικό κορμό» αλλά εκατοντάδες χιλιόμετρα βορειότερα, στη Μολδοβλαχία. Δεν είναι καν πόλεμος κανονικός όπως αυτός που διεξήγαγαν τα ευρωπαϊκά έθνη την ίδια εποχή αλλά, στο μεγαλύτερο διάστημά του, ο πρώτος σύγχρονος ανταρτοπόλεμος - που παραλίγο κιόλα να χαθεί όχι από αδυναμία ή ανικανότητα μα από τους εμφύλιους, τη φαγωμάρα και τη διχόνοια. Από την άλλη, υπήρξε η πρώτη επιτυχημένη εθνική εξέγερση με φιλελεύθερο χαρακτήρα - όσο το επέτρεπαν οι παπάδες, δηλαδή -, που μάλιστα πλαισίωσε ένα από τα πιο ριζοσπαστικά Συντάγματα παγκοσμίως για εκείνη την εποχή (Επίδαυρος, 1822). Υπήρξε επίσης, τρόπον τινά, το «Βιετνάμ» της εποχής, προκαλώντας κύματα αλληλεγγύης σε Ευρώπη κι Αμερική – μεγάλοι ζωγράφοι όπως ο Φον Ες κι ο Ντελακρουά έδωσαν έναν υπερβατικό, μεταφυσικό σχεδόν χαρακτήρα στον αγώνα και πλήθος Φιλέλληνες έσπευσαν συνεπαρμένοι να βοηθήσουν προσωπικά, για να χαθούν άδοξα οι περισσότεροι ή να απογοητευθούν, άλλοτε από τις συνθήκες που συνάντησαν κι άλλοτε επειδή είχαν οι ίδιοι λανθασμένες περί Ελλάδας και Ελλήνων ιδεοληψίες.

Τι θα κρατούσα σήμερα ως ώριμος ενήλικας από την επέτειο της 25ης; Ούτε βέβαια τις παρελάσεις, ούτε τα γαλανόλευκα σημαιάκια, ούτε τις φουστανέλες (που και γι΄αυτές ακόμα ερίζουμε αν ήταν παραδοσιακή ελληνική φορεσιά ή αρβανίτικη), ούτε τα τουρκοφαγικά αισθήματα, ούτε τους ηρωικούς και πένθιμους λόγους και τα ποιήματα, ούτε φυσικά τα τόσα ιστορικά παραμύθια που μας φλόμωναν  προκειμένου να σφυρηλατηθεί μια αμφίβολη εθνική συνείδηση. Το «όποιος συλλογάται ελεύθερα, συλλογάται καλά» από τον Θούριο του Ρήγα. Το διαχρονικά συγκινητικό σύνθημα των επαναστατημένων «ελευθερία ή θάνατος», που έρχεται ακριβώς να δικαιώσει το παραπάνω ρητό. Τα Απομνημονεύματα  του Μακρυγιάννη αλλά και του Κολοκοτρώνη, μέσα από τις σελίδες των οποίων «διαβάζεις» κανονικά τους σημερινούς Έλληνες, με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους. Μορφές όπως του Καραϊσκάκη γιατί ήταν αλητεία μεγάλη, της Μπουμπουλίνας γιατί υπήρξε αρχετυπική “Femen”, του λόρδου Βύρωνα, του κορυφαίου των Ρομαντικών που παράτησε μια άνετη, κοσμοπολίτικη ζωή προκειμένου να κυνηγήσει μέχρι τέλους μια χίμαιρα. Κάποια χρήσιμα ιστορικά διδάγματα.

Α, και τον βακαλάο σκορδαλιά – εξαιρετικό πιάτο, μα την πίστη μου!

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[hadnews-greece]

Εισαγωγή: Ένας Θρύλος της Ροκ Μουσικής Η ιστορία πίσω από το "Hotel California" είναι γεμάτη μυστήριο και ρομαντισμό. Καθώς οι ήχοι της μουσικής φτάνουν στα αυτιά μας, μας παρασύρουν σε έναν κόσμο ονειρεμένο, αλλά και τρομακτικό. Οι Eagles, το θρυλικό συγκρότημα που δημιουργήθηκε στη δεκαετία του ‘70, κατασκεύασε μια ιστορία που διαπρέπει στην ψυχή της ροκ μουσικής, προσφέροντας στους ακροατές μια αίσθηση νοσταλγίας και ίσως και θλίψης. Σε αυτό το blog post, θα εξερευνήσουμε τη βαθύτερη σημασία αυτού του κομματιού, την επιρροή του και την πορεία του μέσα στην ιστορία. Ας βυθιστούμε λοιπόν στην ιστορία του Hotel California και να ανακαλύψουμε τα μυστικά που κρύβει. Το Γεγονός που Ξεκίνησε Όλα Ας ξεκινήσουμε με την αποδοχή της πραγματικότητας ότι το "Hotel California" δεν είναι απλά ένα τραγούδι, αλλά μια αναπαράσταση μιας εποχής. Ο Don Felder, ο κιθαρίστας του συγκροτήματος, εμπνεύστηκε το κομμάτι από μια προσωπική ιστορία. Όπως φάνηκε, η ιδέα για το Hotel ήρθε από μια περίπτωση ενός παλιού ξενοδοχείου που επισκέφτηκε. Αυτό το ξενοδοχείο δεν ήταν απλώς ένας τόπος διαμονής. Ήταν ένας χώρος όπου οι άνθρωποι γίνονταν μάρτυρες της ζωής και του θανάτου, της απώλειας και της απογοήτευσης. Και έτσι η μυθολογία του Hotel California άρχισε να φτιάχνεται. Στην πραγματικότητα, ο Felder σχεδίασε μια μελωδία που έκαμψε την αντίληψη μας για το πώς ο κόσμος μας εξέπληξε. Τα Λόγια ως Ιστορία Φυσικά, όσο σημαντική είναι η μελωδία, άλλο τόσο σημαντικά είναι και τα λόγια του κομματιού. Ο Don Henley και ο Glenn Frey έγραψαν ένα στίχο που απεικονίζει τη ζωή της δεκαετίας του '70 και τους διαβόλους που τίθενται στην επιφάνεια όταν οι άνθρωποι κυνηγούν τα όνειρα τους. Τα λόγια του κομματιού δίνουν τη δυνατότητα στους ακροατές να αντιληφθούν όχι μόνο την εξωτερική μαγεία του ξενοδοχείου, αλλά και τα εσωτερικά διλήμματα των χαρακτήρων του. Εδώ, η στήριξη της φαντασίας συναντά την κριτική της πραγματικότητας. Κάθε στίχος διεγείρει τις σκέψεις του ακροατή και αναρωτιέται αν είναι δυνατόν να μπει κάποιος στο Hotel California, αλλά και να βγει. Η Ενορχήστρωση που Σαγηνεύει Το "Hotel California" διαθέτει μια εξαιρετική ενορχήστρωση που συνδυάζει στοιχεία ροκ, φολκ και κλασικής μουσικής. Η χαρακτηριστική ανοιχτή κιθάρα και οι αρμονίες των φωνών δίνουν μια αίσθηση μεγαλείου, ενώ την ίδια στιγμή σε παρασύρουν σε μια σχεδόν ονειρική κατάσταση. Οι ήχοι του κομματιού παραπέμπουν σε έναν κόσμο όπου η πραγματικότητα και το όνειρο αλληλοσυγκρούονται. Όπως λέει και η φράση: "You can check out anytime you like, but you can never leave." Αυτή η αντίφαση προσθέτει στο μυστήριο του Hotel California και τονίζει την αίσθηση της παγίδευσης. Η Σημασία του Ξενοδοχείου Μέσα στ�� πλαίσιο της ιστορίας, το Hotel California μπορεί να παραλληλιστεί με τη διάσημη ρήση "Είναι το αμερικανικό όνειρο". Ο χώρος εκπροσωπεί τις επιθυμίες, τους φόβους και τους εθισμούς της κοινωνίας. Αν κοιτάξουμε βαθύτερα, θα δούμε έναν κόσμο καταναλωτισμού και υπερβολής, όπου πολλές φορές ο άνθρωπος χάνει την επαφή του με την πραγματικότητα. Η παραδοχή ότι οι επισκέπτες του ξενοδοχείου δεν μπορούν να φύγουν, είναι μια κριτική για την επιτυχία που τελικά παγιδεύει τους ανθρώπους. Η επιρροή του ξενοδοχείου μας επιτρέπει να σκεφτούμε: ποια είναι πραγματικά η αξία της επιτυχίας; Και με ποιο κόστος επιτυγχάνεται; Το Σημαντικό Βίντεο Το μουσικό βίντεο του "Hotel California" επίσης έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην αναγνώριση του κομματιού. Διεύθυνε ο Alan Parsons, ο οποίος δημιούργησε μια οπτική αναπαράσταση του κόσμου του κομματιού. Οι εικόνες του βίντεο δεν απεικονίζουν μόνο τις λέξεις, αλλά και τις συναισθηματικές του βαθύτητες. Κάθε εικόνα που προβάλλεται αποτελεί μια μικρή ιστορία. Όπως οι επισκέπτες περιπλανώνται σε έναν μυστικιστικό κόσμο, παρακολουθούμε τις φωτεινές και σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης φύσης. Ο συνδυασμός της μουσικής και των εικόνων δημιουργεί μια θεατρική εμπειρία που μένει ανεξίτηλη στη μνήμη των θεατών. Η Επίδραση σε Πολυάριθμες Γενιές Αναμφισβήτητα, το "Hotel California" έχει επηρεάσει πολλές γενιές καλλιτεχνών και μουσικών. Η επιτυχία του κομματιού είναι χωρίς αμφιβολία εγγύηση ότι θα ακουστεί σε πολλές εκδηλώσεις, γάμους, συγκεντρώσεις και μουσικά φεστιβάλ στον κόσμο. Από το 1976, που κυκλοφόρησε, το κομμάτι απέσπασε πλήθος βραβείων και αναγνωρίσεων. Η διαχρονικότητά του συνδέεται με την ικανότητά του να απεικονίζει μια εποχή και ταυτόχρονα να είναι σχετικό με κάθε νέα γενιά που αναμφίβολα θα βρει τις δικές της ερμηνείες στους στίχους του. Η Ύπαρξη Μύθων και Θεωριών Γύρω από το "Hotel California" έχουν αναπτυχθεί δεκάδες μύθοι και θεωρίες. Μερικοί υποστηρίζουν ότι το κομμάτι πραγματεύεται θέματα ναρκωτικών, άλλοι ότι είναι μια κριτική εναντίον της βιομηχανίας της μουσικής. Κάθε ακροατής μπορεί να βρει την δική του εκδοχή, κάτι που προσθέτει στο μυστήριο γύρω από την κομματι. Αυτές οι θεωρίες, άλλες φορές αναφέρονται σοβαρά, άλλες πάλι με χιούμορ, δείχνουν τη δυνατότητα του κομματιού να εμπνέει και να προκαλεί συζητήσεις. Οι ίδιοι οι Eagles έχουν φανερώσει πολλές φορές ότι οι στίχοι τους αφήνουν ανοιχτές ερμηνείες, και αυτό ακριβώς είναι που κάνει το Hotel California τόσο μοναδικό. Τα Θεματικά Μοτίβα του Κομματιού Φυσικά, τα θεματικά μοτίβα που αναπτύσσονται στο "Hotel California" είναι πολυάριθμα και ποικίλα. Προβληματισμοί γύρω από την ελευθερία, την αυτο��αγίδευση, τη μοναξιά και τον καταναλωτισμό είναι μέρος της αφήγησης. Το κομμάτι γίνεται το τέλειο παράδειγμα του ταξιδιού ενός ανθρώπου στη ζωή του, καθώς αναρωτιέται ποιοι είναι οι πραγματικοί καημοί που τον κρατούν παγιδευμένο. Το Hotel California είναι ο χώρος που ανακοινώνει τα όνειρά του, αλλά ταυτόχρονα ζητά από εκείνον να αναλάβει τις ευθύνες του. Επίλογος: Ένας Θρύλος Ζωντανός Στο τέλος της ημέρας, η ιστορία του "Hotel California" δεν είναι απλά μια μουσική δημιουργία, αλλά ένα μέρος του πολιτισμού μας. Απευθύνει πόλεμο στην ελπίδα και την απελπισία, προσφέροντας μια μαγευτική διέξοδο και μια διψασμένη αναζήτηση. Είναι απαραίτητο, λοιπόν, να αναγνωρίσουμε ότι το Hotel California πάνω απ 'όλα είναι ένα κομμάτι τέχνης. Ένας θρύλος που ζει μέσα από τις φωνές των Eagles και τις καρδιές των ακροατών του σε όλο τον κόσμο. Βεβαιωθείτε ότι θα συνεχίσετε να το ανακαλύπτετε, καθώς το μυστήριο του ποτέ δεν θα χάσει τη γοητεία του. Το άρθρο συντάχθηκε με τη βοήθεια του GretAi Το Video "Eagles - Hotel California (Live 1977) (Official Video) [HD]" αναρτήθηκε 07/12/2022 στο Youtube κανάλι Eagles [featured_image size="full" class="custom-class"]

[thoughtfullyblogger]

Ποντικονήσι: Το πέτρινο καράβι του Οδυσσέα

Ποντικονήσι. Μία μικρή βραχονησίδα της Κέρκυρας, που το περίεργο σχήμα του έδωσε για κάποιους ίσως και το όνομά του. Ο θρύλος που το συνοδεύει αναφέρει πως ο θυμωμένος Ποσειδώνας αντικρίζοντας το καράβι που χάρισαν οι Φαίακες στον Οδυσσέα για να γυρίσει στην Ιθάκη, το ακούμπησε με την τρίαινά του και με τις θεϊκές δυνάμεις του […] Ποντικονήσι: Το πέτρινο καράβι του Οδυσσέα – olympia source…

[romios-gr]

Μετά το δακτυλίδι του Γύγη, που όποιος το φόραγε γινόταν αόρατος, άλλος ένας θρύλος που φανερώνει ότι ο Τόλκιν, ό,τι έγραψε, το αντέγραψε από Αρχαία Ελλάδα! Υπάρχουν πολλά μέρη στην Ελλάδα που είτε μας είναι άγνωστα είτε έχουμε ακούσει γι’ αυτά αλλά αγνοούμε τα ενδιαφέροντα γεγονότα της ιστορίας τους. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί το λεγόμενο «Μονοπάτι του Ασκληπιού» στη Θεσσαλία, και συγ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/o-thrylos-me-ta-dentra-poy-kinoyntai-se-chorio-tis-thessalias/

[eclecticstarlightblogger]

Ποντικονήσι: Το πέτρινο καράβι του Οδυσσέα

Ποντικονήσι. Μία μικρή βραχονησίδα της Κέρκυρας, που το περίεργο σχήμα του έδωσε για κάποιους ίσως και το όνομά του. Ο θρύλος που το συνοδεύει αναφέρει πως ο θυμωμένος Ποσειδώνας αντικρίζοντας το καράβι που χάρισαν οι Φαίακες στον Οδυσσέα για να γυρίσει στην Ιθάκη, το ακούμπησε με την τρίαινά του και με τις θεϊκές δυνάμεις του […] Ποντικονήσι: Το πέτρινο καράβι του Οδυσσέα – olympia source…

[greekblogs]

Ποντικονήσι: Το πέτρινο καράβι του Οδυσσέα

Ποντικονήσι. Μία μικρή βραχονησίδα της Κέρκυρας, που το περίεργο σχήμα του έδωσε για κάποιους ίσως και το όνομά του. Ο θρύλος που το συνοδεύει αναφέρει πως ο θυμωμένος Ποσειδώνας αντικρίζοντας το καράβι που χάρισαν οι Φαίακες στον Οδυσσέα για να γυρίσει στην Ιθάκη, το ακούμπησε με την τρίαινά του και με τις θεϊκές δυνάμεις του […] Ποντικονήσι: Το πέτρινο καράβι του Οδυσσέα – olympia source…

[skandaladiaplokidiafthora]

Ποντικονήσι: Το πέτρινο καράβι του Οδυσσέα

Ποντικονήσι. Μία μικρή βραχονησίδα της Κέ��κυρας, που το περίεργο σχήμα του έδωσε για κάποιους ίσως και το όνομά του. Ο θρύλος που το συνοδεύει αναφέρει πως ο θυμωμένος Ποσειδώνας αντικρίζοντας το καράβι που χάρισαν οι Φαίακες στον Οδυσσέα για να γυρίσει στην Ιθάκη, το ακούμπησε με την τρίαινά του και με τις θεϊκές δυνάμεις του […] Ποντικονήσι: Το πέτρινο καράβι του Οδυσσέα – olympia source…

[fegg4ropetra]

Κυριακή 9/12/2023 (10.56π.μ.)

Εχθές το βράδυ είδα ένα όνειρο πως περιπλανιόμουν σε έναν μονοπάτι χωρίς τέλος. Πήγαινα πήγαινα πήγαινα και το μόνο που έβλεπα μπροστά μου ήταν κενό. Σκοτάδι. Κάποια στιγμή κοίταξα κάτω στον γκρίζο πλατύ δρόμο και διέκρινα μια κόκκινη γραμμή. Ξεκίνησα να την ακολουθώ. Πήγαινα πήγαινα πήγαινα μα πάλι τέλος δεν έβλεπα. Μόνο την κόκκινη γραμμή που συνέχιζε στο σκοτεινό μονοπάτι. Ένιωθα όμως πως κάτι υπάρχει στην άλλη άκρη. Καλό ή κακό δεν είχα ιδέα. Συνέχισα να περπατάω και να ακολουθώ την κόκκινη γραμμή μέχρι που στο βάθος άκουσα ένα γέλιο. Αντρικό χαρούμενο ανέμελο γέλιο. Το δικό σου γέλιο.

Αμέσως ξύπνησα.

Είχα να σε ακούσω πάνω από 2 βδομάδες και μου έκανε εντύπωση που το υποσυνείδητο μου δεν είχε ξεχάσει τον ήχο της φωνής σου.

Αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό ένας μύθος που είχα διαβάσει κάποτε σε ένα άρθρο.

Λένε πως σύμφωνα με τον ασιατικό θρύλο, οι θεοί δένουν ένα αόρατο κόκκινο νήμα γύρω από τα δάχτυλα των ανθρώπων που είναι προορισμένοι να βρεθούν στη ζωή τους. Ανεξαρτήτως χρόνου, τόπου ή συνθηκών. Το κόκκινο νήμα αντιπροσωπεύει το δέσιμο μεταξύ δύο ανθρώπων που είναι άθραυστο και θα τους φέρνει εν τέλει πάντα κοντά.

Δεν ξέρω τι παιχνίδια παίζει το υποσυνείδητο μου, δεν ξέρω γιατί κάθε σκέψη γυρνάει πίσω σε σένα. Δεν ξέρω τι έχει πάθει το μυαλό μου κι έχει κολλήσει τόσο άσχημα. Δεν ξέρω γιατί ελπίζω ακόμα. Δεν ξέρω γιατί είμαι έτσι. Δεν ξέρω πως εχω καταφέρει να μπλέχτω έτσι σε κάτι που καλά καλά δεν πρόλαβε να αρχίσει. Δεν ξέρω γιατί επιμένω για ένα άτομο που δεν επέμενε για μένα.

Αυτό που ξέρω είναι πως αν ίσχυε ο θρύλος αυτός, θα ήθελα πολύ στην άλλη πλευρά του νήματος να υπήρχε το δικό σου χέρι.

Κι ας με πουν υπερβολική...

[justforbooks]

ΠΟΣΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ;

Τα «απόνερα» μιας βασιλικής κηδείας

Ο πρώην εστεμμένος και νυν «μεγαλοπρεπής νεκρός» οδηγήθηκε μετά τιμών στην τελευταία του κατοικία, με το όλο σκηνικό που στήθηκε γύρω από την κηδεία να «μαϊμουδίζει» εκείνο της Ελισάβετ σε μια βαλκάνια βλαχομπαρόκ εκδοχή και τη δημοκρατία σήμερα να απειλείται όχι από κάποιους γραφικούς «νοσταλγούς» αλλά από τις ίδιες τις αντινομίες της.

Φιλοβασιλικά κόμματα πλέον δεν υπάρχουν ή, αν υπάρχουν, είναι αμελητέα ποσότητα στην πολιτική ζωή της χώρας. Υπάρχουν βέβαια κόμματα ακροδεξιά, από την Ελληνική Λύση του Βελόπουλου μέχρι τους Έλληνες για τον Π… (λογοκρισία) του Κασιδιάρη και, βέβαια ό,τι απέμεινε από τη Χρυσή Αυγή, όμως όλοι αυτοί δεν είναι απαραίτητα φιλικά διακείμενοι στον θεσμό της βασιλείας. Πόθεν, λοιπόν, προέκυψε η κοσμοσυρροή στο λαϊκό προσκύνημα για τον τέως βασιλιά στη Μητρόπολη, λίγο προτού η σορός του μεταφερθεί στο Τατόι για να θαφτεί πλάι στους προγόνους του;    

Διότι δεν επρόκειτο μόνο για τίποτα γραφικούς μιας κάποιας ηλικίας. Υπήρχαν φυσικά κι αυτοί, όπως και κάποιοι που ήταν ζωσμένοι με ελληνικές σημαίες και σύμβολα ή κρατούσαν φιλοβασιλικά πανό και λάβαρα, όμως η μεγάλη πλειοψηφία –και μιλάμε για χιλιάδες ανθρώπους κάθε ηλικίας, με υψωμένα τα smartphones ώστε να μη χαθεί κάποιο ενσταντανέ– ήταν αυτό που θα λέγαμε «υπεράνω πάσης υποψίας».

Κάτι η περιέργεια, κάτι οι δεκάδες ξένοι επίσημοι, ανάμεσά τους πολλοί πρώην ή εν ενεργεία εστεμμένοι, κάτι τα πληθωρικά, σε βαθμό... αηδίας τηλεοπτικά ρεπορτάζ και αφιερώματα των τελευταίων ημερών που έκαναν κανονική «πλύση εγκεφάλου» στους τηλεθεατές, κάτι η δημοφιλία σειρών όπως το «The Crown», όπου υπάρχουν αναφορές και στον ελληνικό θρόνο, κάτι η μεγαλοπρεπής κηδεία της Ελισάβετ τον Σεπτέμβριο που μεταδόθηκε ζωντανά στη μισή υφήλιο, με τον Οίκο του Ουίνδσορ να διατηρεί στενή συγγένεια με αυτόν των Γλίξμπουργκ, κάτι η πομπώδης τελετή, χοροστατούντος του αρχιεπισκόπου Αθηνών, που χάρη στα μεγάφωνα που είχαν τοποθετηθεί άκουγες μέχρι το Σύνταγμα και το Μοναστηράκι το «βασιλέως ημών γενομένου», κάτι οι σεβαστικές δηλώσεις πολλών πολιτικών του κυβερνώντος κόμματος, κάτι μια default νοσταλγία για μια εποχή ανύπαρκτης λάμψης, ευταξίας και αθωότητας, αναμενόμενο ήταν η κηδεία του Κωνσταντίνου να γίνει αυτό που λέμε viral, έστω σε μια πιο φτωχή και επαρχιώτικη εκδοχή από ��κείνη της Βρετανής εστεμμένης.

Σε συμβολικό επίπεδο, ο γεννηθείς το 1940 τέως βασιλιάς ήταν ο τελευταίος εν ζωή εκπρόσωπος μιας γενιάς που σημάδεψε την πολιτική και πολιτιστική ζωή της χώρας όχι μόνο μετά αλλά και πριν από τη χούντα και τη Μεταπολίτευση – είχαν προηγηθεί ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης (2017) και ο Μίκης Θεοδωράκης (2021). Το νεαρό της ηλικίας, η φωτογένεια, ο θρύλος του ολυμπιονίκη και το γκλάμορους ειδύλλιο με την εθνική μας σταρ Αλίκη Βουγιουκλάκη, η σύντομη όσο και βουτηγμένη στις σκανδαλώδεις παρεμβάσεις στην πολιτική ζωή της χώρας βασιλεία του και οι ραδιουργίες της χειριστικής βασιλομήτορος Φρειδερίκης, η συστηματική του προσπάθεια, αφότου εγκατέλειψε τη χώρα να παρουσιαστεί ως αθώο θύμα, της χούντας αρχικά –που ο ίδιος όρκισε σε πρώτη φάση–, του Καραμανλή που υποτίθεται πως τον «κορόιδεψε», της «εμπάθειας» των αριστερών, του «απατημένου» λαού και του «στημένου» δημοψηφίσματος που τον κήρυξε έκπτωτο το ’74 στη συνέχεια κατασκεύασαν την εικόνα ενός γαλαζοαίματου που είχε όλα τα εχέγγυα, όλες τις καλές συστάσεις και προθέσεις, αλλά που οι ιστορικές συγκυρίες και κάποιοι κακοί, παραδόπιστοι άνθρωποι τον αδίκησαν.

Το εγκαταλειμμένο, ημιερειπωμένο και άσχημα λαβωμένο από τη μεγάλη πυρκαγιά του '21 πρώην βασιλικό κτήμα στο Τατόι ήρθε να προστεθεί στο κλίμα «τσαγιού και συμπάθειας» που καλλιέργησαν τα συστημικά κανάλια καταρχάς (μόνο μέσα στον φρεσκοσκαμμένο τάφο του Κωνσταντίνου δεν μπήκε ο Ευαγγελάτος στις 3D αναπαραστάσεις του) αλλά και ένα κομμάτι του πολιτικού συστήματος που προσπαθεί να ψαρέψει στα «ρηχά» εν όψει και των επικείμενων εκλογών.

Σε αυτές τις προσπάθειες, άλλωστε, αλλά και στην πρεμούρα του «τι θα πουν οι ξένοι» (επισκέπτες και δημοσιογράφοι) οφείλεται και η αγχωμένη καλλωπιστική επιχείρηση-αστραπή που έτρεξε τις τελευταίες μέρες τόσο στο αθηναϊκό κέντρο, όπου σωρεία γκράφιτι σβήστηκαν και μέχρι φρέσκο γκαζόν σε παρτέρια στρώθηκε, όσο και στο Τατόι με… χαλικοστρώσεις, καθαρισμούς και προκάτ δενδροφυτεύσεις.

Δεν απειλείται, φυσικά, η Τρίτη Ελληνική Δημοκρατία από κάτι τέτοιες γραφικότητες και αποικιακού τύπου δουλοπρέπειες, ούτε από κάποιους «νοσταλγούς» που φώναζαν το όνομα του «διαδόχου» Παύλου. Δεν απειλείται ούτε από τον μιμητισμό, τον αρχοντοχωριατισμό, τα μεγαλοπιάσ��ατα, τις γκλαμουριές, τις μπουρζουάδικες ρομαντζάδες απ' όσους κατά Καβάφη «ενθουσιάζονταν κι επευφημούσαν… γοητευμένοι με τ’ ωραίο θέαμα – μόλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά, τι κούφια λόγια ήσανε αυτές οι βασιλείες» ή που απλώς αναζητούσαν ένα καλό «στόρι» για τους λογαριασμούς τους στα σόσιαλ μίντια.

Περισσότερο κινδυνεύει από την υποκρισία των κυβερνώντων που αποφάσισαν μεν να μην ταφεί ο θανών με τιμές αρχηγού κράτους, φοβούμενοι τις αντιδράσεις, αλλά ουσιαστικά για μια τέτοιου τύπου κηδεία πρόκειται (η κυβέρνηση άλλωστε εκπροσωπήθηκε επίσημα από τον αντιπρόεδρο και την υπουργό Πολιτισμού), από τρανταχτά σκάνδαλα όπως αυτό των παρακολουθήσεων, από την ακρίβεια που καλπάζει, την υψηλή ανεργία, την αστυνομοκρατία που δεν λογοδοτεί πουθενά, την προβληματική δικαιοσύνη, τις περιβαλλοντοκτόνες πολιτικές, τις διώξεις και τις εκστρατείες συκοφάντησης όσων στέκονται αλληλέγγυοι σε μη προνομιούχες κοινωνικές ομάδες, όπως οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, από τα διαπλεκόμενα πολιτικά, επιχειρηματικά και μιντιακά συμφέροντα.

Σε λίγες μέρες, μόλις κατακαθίσει ο κουρνιαχτός, κανείς δεν θα ασχολείται με τον Κωνσταντίνο και τα λοιπά βασιλικά παραφερνάλια, όμως η καθημερινότητά μας θα εξακολουθεί να καταδυναστεύεται από τις αντινομίες μιας ελλειμματικής δημοκρατίας ολιγαρχικού τύπου που συχνά συμπεριφέρεται σαν δεσποτεία, η οποία δεν είναι καν «πεφωτισμένη» και που έχει να επιδείξει πολύ λιγότερα «άλλοθι» από αυτά που πρόβαλλε εν ζωή ο Κωνσταντίνος.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com