#θρύλος

[romios-gr]

Το Μάτι του Δράκου – Το πιο μυστηριώδες ορυχείο στον κόσμο και ο κρυμμένος θρύλος Στους κυματιστούς λόφους του Lancashire, όπου το τοπίο είναι γεμάτο ιστορία και μυστήριο, βρίσκεται ένα μέρος που είναι γνωστό μόνο σε λίγους – το Dragon’s Eye Stone Mine. Αυτό το κρυμμένο θαύμα δεν έχει σημειωθεί σε κανένα χάρτη, ούτε θα το βρείτε στις σελίδες κανενός ταξιδιωτικού οδηγού. Είναι ένας τόπος ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/to-mati-toy-drakoy-to-pio-mystiriodes-orycheio-ston-kosmo-kai-o-krymmenos-thrylos/

[v1ckymult1fand0m]

Random Headcanons !!

Η Αγγέλα έχει τις πιο τυχαίες δεξιότητες εβερ. Από πύργους τραπουλοχαρτων με 26 ορόφους μέχρι κλακέτες.

Η Ντάλια είναι κάτι σαν αστικός θρύλος μεταξύ των μεγαλοεπιχειρηματιών, με όλους τους να έχουν τουλάχιστον μία ιστορία σχετικά με αυτήν να πουν

Ο Φώτης διάβαζε υπερβολικά πολλά Λούκι Λουκ μικρός, ενώ ο Σπύρος διάβαζε Αστερίξ και Οβελίξ

Η Γαρυφαλλιά ήταν μεγάλη επαναστάτρια όταν πήγαινε λύκειο και έπαιρνε αποβολές με το τσουβαλι. Με τον Βασίλη γνωρίστηκαν επειδή αυτός είχε πάει πενθήμερη με το σχολείο στην Θεσσαλονίκη και εκείνη έτυχε να κάνει κοπάνα εκείνη την μέρα και να πέσει κυριολεκτικά πάνω του. (Οριακά βρηστηκαν)

Ο Φώτης έχει ��άει στο φεστιβάλ της ΚΝΕ 11 φορές σύνολο. Πρώτη φορά τον πήγε ο Θωμάς όταν ήταν 7 χρόνων.

Ο Αντρέας, μέχρι τα 11 του ήταν το πιτσιρίκι που λάτρευαν όλες οι γιαγιάδες της γειτονιάς.

Τα παιδιά της Ντάλιας και του Αλέξη, η κόρη της Γαρυφαλλιας και του Βασίλη, ο μικρός Χαράλαμπος και το εγγόνι της Ζουμπουλίας, αναφέρονται στην πεντάδα ως θείους και θείες και μπερδεύονται υπερβολικά όταν καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει κάποια συγγένεια.

Ο πέμπτος άντρας της Μαριλένας έτυχε να είναι ένας 2ος ξάδερφος της μητέρας του Νίκου. Ακόμα δεν έχει κάνει την σύνδεση.

Η Ντάλια από μικρή, έφτιαχνε ένα κάρο πράγματα μόνη τής, από πλεκτά κασκόλ μέχρι αυτοσχέδια κολάζ, αλλά λόγω των γονιών της, τα εκρυβε

Όταν δένεται πολύ με κάποιο άτομο, η Άννα μιλάει με έναν τρόπο πιο κοντινό με της Ζουμπουλίας. Με τον Αλέξανδρο, είχαν βαφτίσει όλους τους γνωστούς τους με παρατσούκλια της μορφής "ο Γιάννης ο κοντός".

Στα λυκειακά του χρόνια ο Φώτης ήταν ο τύπος που ήξερε όλα τα κουτσομπολιά του σχολείου , επειδή τα κορίτσια του τμήματος του τον είχαν υπό την προστασία τους

Όταν πρωτοεφυγε η Αγγέλα απ' το σπίτι της πόνταρε να μείνει με το τότε αγόρι της (υπάρχει μια φωτογραφία από την βραδιά που τράκαρε που είναι δίπλα με έναν τύπο που φοράει επίσης ένα τριαντάφυλλο) αλλά εκείνος την χώρισε οπότε για το πρώτο εξάμηνο έμεινε με την θεία της στην Ξάνθη (δεν την πείραξε ιδιαίτερα ο χωρισμός απλά εκνευρίστηκε που έπρεπε να βρει κάπου αλλού για να μείνε). Έφυγε επειδή παράκουσε την θεία της να μιλάει στο τηλέφωνο με την μητέρα της και πανικοβλήθηκε

Υπήρχε μια χρονική περίοδος που ο Φώτης πήγαινε στους προσκόπους και κάθε μέρα όταν τον γύριζε ο πατέρας του, πέρναγαν ακριβώς δίπλα από το σπίτι του Σπύρου.

Η πρώτη δουλειά της Αμαλίας ήταν ως σερβιτόρα σε σουβλατζίδικο

Ορισμένες φορές που η πεντάδα ανέβηκε βόρεια για διακοπές, η Ζουμπουλία χαιρετούσε κάθε 8 λεπτά κάποιον γνωστό της που είχε να δει 19 χρόνια.

Ο Φωτης ήταν ταμίας της τάξης στο λύκειο. Η Άννα και ο Βασίλης είναι και οι δύο πρώην μέλη του δεκαπενταμελους

Η Αγγέλα προσποιείται ότι αντέχει τα καυτερά αλλά δεν τα αντέχει με τίποτα

Η Ντάλια, ο Σπύρος και ο Φώτης προτιμάνε τα γλυκά ενώ η Αγγέλα και �� Ζουμπουλία τα αλμυρά, γιατί λιγονωνται

Η Σόφη ζαλίζεται σε υπερβολικό βαθμό όταν είναι στο αμάξι

Η Αμαλία είχε το πιο τέλεια οργανωμένο ράφι βιβλίων, και ήταν οριακά υστερική σχετικά με αυτό

Ο Αβραάμ είναι fruity αλλά αρνιεται να βάλλει ταμπέλα στον εαυτό του

Ο Ανδρέας και ο Νίκος μια φορά, μετά από ένα ιδιαίτερα γερό μεθύσι, ξύπνησαν στην Πρέβεζα με το κεφάλι του Αντρέα καλυμμένο με χαρτί τουαλέτας και τον Νίκο να έχει μία γιρλάντα τυλιγμένη σαν φιόγκο γύρω από τον λαιμό του. Στο μισό μέτρο υπήρχαν κάτι ξεριζωμένα χορτάρια

[loulouditouheimona]

"Υπάρχει ένας θρύλος στην Ιαπωνία, που μιλάει για μια μέθοδο, ώστε να βρεθεί μια γάτα που έχει φύγει από το σπίτι, κ δεν έχει επιστρέψει...

Η τεχνική είναι η εξής: Μιλάς στις γάτες του δρόμου, σαν να μιλούσες σε οποιονδήποτε ..

Τις ρωτάς για την γάτα σου, την περιγράφεις, το χρώμα της, ακόμη και το όνομα της..

Ζητάς από τις γάτες να σε βοηθήσουν να την βρεις, τους λες πόσο την αγαπάς και πόσο σου λείπει...

Πόσο πολύ θέλεις να έρθει σπίτι...

Οι γάτες του δρόμου θα επικοινωνήσουν μεταξύ τους, κ θα βοηθήσουν την γάτα σου να επιστρέψει σπίτι..🐈 🧡"

------------------------

[fotovoltes]

Ο θρύλος του ελληνικού μπάσκετ Παναγιώτης Γιαννάκης

Τον θρύλο του ελληνικού μπάσκετ, τον αθλητή που έκανε περήφανη όλη την Ελλάδα με τις επιτυχίες του, τον Παναγιώτη Γιαννάκη υποδέχτηκαν οι Αχαρνές και η Αθλητική Ένωση "Αχιλλεύς" στη χριστουγεννιάτικη γιορτή της. Η δημοτική Αρχή τίμησε με την παρουσία της τον μεγάλο μας μπασκετμπολίστα, τον ευχαρίστησε για την προσφορά του ενώ παράλληλα, συνεχάρη τα μέλη του Δ.Σ. του Αχιλλέα και όλο το προσωπικό για το σπουδαίο έργο που επιτελούν.

Η ενίσχυση του αθλητισμού και η στήριξη της νέας γενιάς των Αχαρνών με κάθε δυνατό μέσο αποτελεί προτεραιότητα του Δημάρχου Αχαρνών Σπύρου Βρεττού. Η πόλη μας αποτελούσε πάντα γενέτειρα μεγάλων αθλητών και η προσπάθεια για να συνεχίσουν τα παιδιά να διαπρέπουν δε σταματά.

[groovalos]

Ιερό Σπήλαιο «Γέννησης» Διονύσου/Ικαρία

Ο Διόνυσος,ο θεός του κρασιού και της ευφορίας, γεννήθηκε κατά την μυθολογία από την Σεμέλη στο ιερό σπήλαιο της Ίκαριας. Από τότε, ο θρύλος του Διονύσου έχει συνδεθεί με τους κατοίκους του νησιού,οι οποίοι παράγουν ακόμα και σήμερα τον πράμνιο οίνο,και γλεντάνε ξεχνώντας να πεθάνουν σαν μικροί θεοί,σαν μικροί "Διόνυσοι".

Και στο τέλος του κόσμου η Ικαρία θα είναι εκεί, με τους θεούς να τραγουδούν και τους ανθρώπους να χορεύουν. Γιατί εδώ η αγάπη είναι παντοτινή και ο Διόνυσος που «έδωσε την χάρη του» στον ιερό αυτό τόπο πάντα θα χορεύει μέσω των ικαριων μικρων θεών στην μυθική πατρίδα του.

Ο Διονυσος πολυχρονει την αμπελοκουτσούρα και προσφέρει μια μοναδική θαλπωρή ,που κυλά στις φλέβες καθε Ίκαρου σαν χορεύει πανηγυρικά όπως πριν τέσσερις χιλιάδες χρόνια καναν οι πρόγονοι του στα Διονύσια,στους ίδιους τόπους.

Ο Θεός του οίνου συνδέεται αιώνια με την μητρίδα του Ικαρια-χορεύουν αιώνια μέσω του θεϊκού ομφάλιου όρου που τους ενώνει-περιέχει κόκκινο κρασί και νότες από τσαμπούνα σαν μια αιώνια και αμετάβλητη συνπαντικη συμφωνία .

[fegg4ropetra]

Κυριακή 9/12/2023 (10.56π.μ.)

Εχθές το βράδυ είδα ένα όνειρο πως περιπλανιόμουν σε έναν μονοπάτι χωρίς τέλος. Πήγαινα πήγαινα πήγαινα και το μόνο που έβλεπα μπροστά μου ήταν κενό. Σκοτάδι. Κάποια στιγμή κοίταξα κάτω στον γκρίζο πλατύ δρόμο και διέκρινα μια κόκκινη γραμμή. Ξεκίνησα να την ακολουθώ. Πήγαινα πήγαινα πήγαινα μα πάλι τέλος δεν έβλεπα. Μόνο την κόκκινη γραμμή που συνέχιζε στο σκοτεινό μονοπάτι. Ένιωθα όμως πως κάτι υπάρχει στην άλλη άκρη. Καλό ή κακό δεν είχα ιδέα. Συνέχισα να περπατάω και να ακολουθώ την κόκκινη γραμμή μέχρι που στο βάθος άκουσα ένα γέλιο. Αντρικό χαρούμενο ανέμελο γέλιο. Το δικό σου γέλιο.

Αμέσως ξύπνησα.

Είχα να σε ακούσω πάνω από 2 βδομάδες και μου έκανε εντύπωση που το υποσυνείδητο μου δεν είχε ξεχάσει τον ήχο της φωνής σου.

Αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό ένας μύθος που είχα διαβάσει κάποτε σε ένα άρθρο.

Λένε πως σύμφωνα με τον ασιατικό θρύλο, οι θεοί δένουν ένα αόρατο κόκκινο νήμα γύρω από τα δάχτυλα των ανθρώπων που είναι προορισμένοι να βρεθούν στη ζωή τους. Ανεξαρτήτως χρόνου, τόπου ή συνθηκών. Το κόκκινο νήμα αντιπροσωπεύει το δέσιμο μεταξύ δύο ανθρώπων που είναι άθραυστο και θα τους φέρνει εν τέλει πάντα κοντά.

Δεν ξέρω τι παιχνίδια παίζει το υποσυνείδητο μου, δεν ξέρω γιατί κάθε σκέψη γυρνάει πίσω σε σένα. Δεν ξέρω τι έχει πάθει το μυαλό μου κι έχει κολλήσει τόσο άσχημα. Δεν ξέρω γιατί ελπίζω ακόμα. Δεν ξέρω γιατί είμαι έτσι. Δεν ξέρω πως εχω καταφέρει να μπλέχτω έτσι σε κάτι που καλά καλά δεν πρόλαβε να αρχίσει. Δεν ξέρω γιατί επιμένω για ένα άτομο που δεν επέμενε για μένα.

Αυτό που ξέρω είναι πως αν ίσχυε ο θρύλος αυτός, θα ήθελα πολύ στην άλλη πλευρά του νήματος να υπήρχε το δικό σου χέρι.

Κι ας με πουν υπερβολική...

[justforbooks]

O μεγαλύτερος μύθος της Επανάστασης θα έλεγα ότι είναι αυτός με τη δήθεν ύψωση του λάβαρου από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στη Μονή της Αγίας Λαύρας την 25η Μαρτίου του 1821, όπου τάχα ορκίστηκαν οι αγωνιστές. Η Επανάσταση στην Πελοπόννησο δεν ξεκίνησε καν την ημερομηνία εκείνη, αλλά λίγο νωρίτερα. Ο ίδιος ο Γερμανός, άλλωστε, στα απομνημονεύματά του αναφέρει ότι την ημέρα εκείνη βρισκόταν σε άλλο χωριό. Ο θρύλος της Λαύρας εντασσόταν στις μεταγενέστερες προσπάθειες να συνδεθεί η θρησκευτική με τη νεοαναδυόμενη εθνική ταυτότητα.

Είχε, τελικά, ταξικό χαρακτήρα το ‘21, όπως πρότειναν κάποιοι ιστορικοί; ― Με την έννοια ενός προλεταριάτου που εξεγείρεται, σίγουρα όχι. Δεν προκύπτει από πουθενά αυτό, ήταν μυθεύματα του ΚΚΕ και συγγραφέων όπως ο Γιάννης Κορδάτος. Τον πιστέψαμε πολύ τον Κορδάτο στα νιάτα μας, τραφήκαμε με αυτόν, αλλά δεν ήταν καν ιστορικός ο άνθρωπος, δεν είχε κάνει καμία σοβαρή έρευνα. Μέχρι ανύπαρκτες κοινωνικές τάξεις εφηύρε για να στηρίξει τους ισχυρισμούς του.

Δεν ξέρω ποιανού άλλου λαού η ανεξαρτησία εξακολουθεί, δύο αιώνες σχεδόν αφότου επιτεύχθηκε, να προκαλεί τόσες εντάσεις όποτε κάποιος αμφισβητήσει τον «εθνικό μύθο» που είθισται να τη συνοδεύει. Και που, στην περίπτωσή μας, είναι από τους πιο «φουσκωμένους» καθώς η δημιουργία ενός καινούργιου έθνους-κράτους, ανύπαρκτου ως τότε με την σύγχρονη έννοια, έπρεπε να συνδυαστεί με την ανάδειξή του ως αδιαμφισβήτητου κληρονόμου και θεματοφύλακα της ένδοξης ελληνικής αρχαιότητας αφενός, της Ορθόδοξης πίστης αφετέρου.

Η ελληνική επανάσταση είχε, αναμφίβολα, κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Δεν την καλοβλέπουν οι Μικρασιάτες Έλληνες, οι Φαναριώτες, ούτε βέβαια το Πατριαρχείο. Δεν ξεκινά στις 25 Μαρτίου στα Καλάβρυτα, όπως ορίστηκε σκόπιμα ώστε να συμπέσει με τη θρησκευτική γιορτή του Ευαγγελισμού, μήτε ξεσπά κάπου στον «εθνικό κορμό» αλλά εκατοντάδες χιλιόμετρα βορειότερα, στη Μολδοβλαχία. Δεν είναι καν πόλεμος κανονικός όπως αυτός που διεξήγαγαν τα ευρωπαϊκά έθνη την ίδια εποχή αλλά, στο μεγαλύτερο διάστημά του, ο πρώτος σύγχρονος ανταρτοπόλεμος - που παραλίγο κιόλα να χαθεί όχι από αδυναμία ή ανικανότητα μα από τους εμφύλιους, τη φαγωμάρα και τη διχόνοια. Από την άλλη, υπήρξε η πρώτη επιτυχημένη εθνική εξέγερση με φιλελεύθερο χαρακτήρα - όσο το επέτρεπαν οι παπάδες, δηλαδή -, που μάλιστα πλαισίωσε ένα από τα πιο ριζοσπαστικά Συντάγματα παγκοσμίως για εκείνη την εποχή (Επίδαυρος, 1822). Υπήρξε επίσης, τρόπον τινά, το «Βιετνάμ» της εποχής, προκαλώντας κύματα αλληλεγγύης σε Ευρώπη κι Αμερική – μεγάλοι ζωγράφοι όπως ο Φον Ες κι ο Ντελακρουά έδωσαν έναν υπερβατικό, μεταφυσικό σχεδόν χαρακτήρα στον αγώνα και πλήθος Φιλέλληνες έσπευσαν συνεπαρμένοι να βοηθήσουν προσωπικά, για να χαθούν άδοξα οι περισσότεροι ή να απογοητευθούν, άλλοτε από τις συνθήκες που συνάντησαν κι άλλοτε επειδή είχαν οι ίδιοι λανθασμένες περί Ελλάδας και Ελλήνων ιδεοληψίες.

Τι θα κρατούσα σήμερα ��ς ώριμος ενήλικας από την επέτειο της 25ης; Ούτε βέβαια τις παρελάσεις, ούτε τα γαλανόλευκα σημαιάκια, ούτε τις φουστανέλες (που και γι΄αυτές ακόμα ερίζουμε αν ήταν παραδοσιακή ελληνική φορεσιά ή αρβανίτικη), ούτε τα τουρκοφαγικά αισθήματα, ούτε τους ηρωικούς και πένθιμους λόγους και τα ποιήματα, ούτε φυσικά τα τόσα ιστορικά παραμύθια που μας φλόμωναν  προκειμένου να σφυρηλατηθεί μια αμφίβολη εθνική συνείδηση. Το «όποιος συλλογάται ελεύθερα, συλλογάται καλά» από τον Θούριο του Ρήγα. Το διαχρονικά συγκινητικό σύνθημα των επαναστατημένων «ελευθερία ή θάνατος», που έρχεται ακριβώς να δικαιώσει το παραπάνω ρητό. Τα Απομνημονεύματα  του Μακρυγιάννη αλλά και του Κολοκοτρώνη, μέσα από τις σελίδες των οποίων «διαβάζεις» κανονικά τους σημερινούς Έλληνες, με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους. Μορφές όπως του Καραϊσκάκη γιατί ήταν αλητεία μεγάλη, της Μπουμπουλίνας γιατί υπήρξε αρχετυπική “Femen”, του λόρδου Βύρωνα, του κορυφαίου των Ρομαντικών που παράτησε μια άνετη, κοσμοπολίτικη ζωή προκειμένου να κυνηγήσει μέχρι τέλους μια χίμαιρα. Κάποια χρήσιμα ιστορικά διδάγματα.

Α, και τον βακαλάο σκορδαλιά – εξαιρετικό πιάτο, μα την πίστη μου!

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-5291-4 Εκδόσεις: Κέδρος Σειρά: Η ΠΑΡΕΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ που ανακάλυψε τον Κώδικα της Λέρου Συγγραφέας: Κώστας Στοφορό Σελίδες: 240 Ημερομηνία Έκδοσης: 2022-10-26 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-5291-4 Εκδόσεις: Κέδρος Σειρά: Η ΠΑΡΕΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ που ανακάλυψε τον Κώδικα της Λέρου Συγγραφέας: Κώστας Στοφορό Σελίδες: 240 Ημερομηνία Έκδοσης: 2022-10-26 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[eclecticstarlightblogger]

Ιωάννης Βατάτζης – Ο θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά

Ο Άγιος Ιωάννης Δούκας Βατάτζης ο Ελεήμων, γεννήθηκε το 1193 στο ιστορικό Κάστρο της Θράκης, στο Διδυμότειχο. Καταγόταν από οικογένεια η οποία βρισκόταν κοντά στη βασιλική σύγκλητο, αφού ο παππούς του Κωνσταντίνος, ο Βατάτζης λεγόμενος, ήταν Στρατοπεδάρχης του βασιλέως Μανουήλ του Κομνηνού. Όταν κοιμήθηκαν οι γονείς του Ιωάννη, του άφησαν πολύ μεγάλη περιουσία, την οποία […] Ιωάννης Βατάτζης – Ο…

[romios-gr]

Μετά το δακτυλίδι του Γύγη, που όποιος το φόραγε γινόταν αόρατος, άλλος ένας θρύλος που φανερώνει ότι ο Τόλκιν, ό,τι έγραψε, το αντέγραψε από Αρχαία Ελλάδα! Υπάρχουν πολλά μέρη στην Ελλάδα που είτε μας είναι άγνωστα είτε έχουμε ακούσει γι’ αυτά αλλά αγνοούμε τα ενδιαφέροντα γεγονότα της ιστορίας τους. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτελεί το λεγόμενο «Μονοπάτι του Ασκληπιού» στη Θεσσαλία, και συγ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/o-thrylos-me-ta-dentra-poy-kinoyntai-se-chorio-tis-thessalias/

[thoughtfullyblogger]

Ιωάννης Βατάτζης – Ο θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά

Ο Άγιος Ιωάννης Δούκας Βατάτζης ο Ελεήμων, γεννήθηκε το 1193 στο ιστορικό Κάστρο της Θράκης, στο Διδυμότειχο. Καταγόταν από οικογένεια η οποία βρισκόταν κοντά στη βασιλική σύγκλητο, αφού ο παππούς του Κωνσταντίνος, ο Βατάτζης λεγόμενος, ήταν Στρατοπεδάρχης του βασιλέως Μανουήλ του Κομνηνού. Όταν κοιμήθηκαν οι γονείς του Ιωάννη, του άφησαν πολύ μεγάλη περιουσία, την οποία […] Ιωάννης Βατάτζης – Ο…

[greekblogs]

Ιωάννης Βατάτζης – Ο θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά

Ο Άγιος Ιωάννης Δούκας Βατάτζης ο Ελεήμων, γεννήθηκε το 1193 στο ιστορικό Κάστρο της Θράκης, στο Διδυμότειχο. Καταγόταν από οικογένεια η οποία βρισκόταν κοντά στη βασιλική σύγκλητο, αφού ο παππούς του Κωνσταντίνος, ο Βατάτζης λεγόμενος, ήταν Στρατοπεδάρχης του βασιλέως Μανουήλ του Κομνηνού. Όταν κοιμήθηκαν οι γονείς του Ιωάννη, του άφησαν πολύ μεγάλη περιουσία, την οποία […] Ιωάννης Βατάτζης – Ο…

[skandaladiaplokidiafthora]

Ιωάννης Βατάτζης – Ο θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά

Ο Άγιος Ιωάννης Δούκας Βατάτζης ο Ελεήμων, γεννήθηκε το 1193 στο ιστορικό Κάστρο της Θράκης, στο Διδυμότειχο. Καταγόταν από οικογένεια η οποία βρισκόταν κοντά στη βασιλική σύγκλητο, αφού ο παππούς του Κωνσταντίνος, ο Βατάτζης λεγόμενος, ήταν Στρατοπεδάρχης του βασιλέως Μανουήλ του Κομνηνού. Όταν κοιμήθηκαν οι γονείς του Ιωάννη, του άφησαν πολύ μεγάλη περιουσία, την οποία […] Ιωάννης Βατάτζης – Ο…

[fegg4ropetra]

Κυριακή 9/12/2023 (10.56π.μ.)

Εχθές το βράδυ είδα ένα όνειρο πως περιπλανιόμουν σε έναν μονοπάτι χωρίς τέλος. Πήγαινα πήγαινα πήγαινα και το μόνο που έβλεπα μπροστά μου ήταν κενό. Σκοτάδι. Κάποια στιγμή κοίταξα κάτω στον γκρίζο πλατύ δρόμο και διέκρινα μια κόκκινη γραμμή. Ξεκίνησα να την ακολουθώ. Πήγαινα πήγαινα πήγαινα μα πάλι τέλος δεν έβλεπα. Μόνο την κόκκινη γραμμή που συνέχιζε στο σκοτεινό μονοπάτι. Ένιωθα όμως πως κάτι υπάρχει στην άλλη άκρη. Καλό ή κακό δεν είχα ιδέα. Συνέχισα να περπατάω και να ακολουθώ την κόκκινη γραμμή μέχρι που στο βάθος άκουσα ένα γέλιο. Αντρικό χαρούμενο ανέμελο γέλιο. Το δικό σου γέλιο.

Αμέσως ξύπνησα.

Είχα να σε ακούσω πάνω από 2 βδομάδες και μου έκανε εντύπωση που το υποσυνείδητο μου δεν είχε ξεχάσει τον ήχο της φωνής σου.

Αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό ένας μύθος που είχα διαβάσει κάποτε σε ένα άρθρο.

Λένε πως σύμφωνα με τον ασιατικό θρύλο, οι θεοί δένουν ένα αόρατο κόκκινο νήμα γύρω από τα δάχτυλα των ανθρώπων που είναι προορισμένοι να βρεθούν στη ζωή τους. Ανεξαρτήτως χρόνου, τόπου ή συνθηκών. Το κόκκινο νήμα αντιπροσωπεύει το δέσιμο μεταξύ δύο ανθρώπων που είναι άθραυστο και θα τους φέρνει εν τέλει πάντα κοντά.

Δεν ξέρω τι παιχνίδια παίζει το υποσυνείδητο μου, δεν ξέρω γιατί κάθε σκέψη γυρνάει πίσω σε σένα. Δεν ξέρω τι έχει πάθει το μυαλό μου κι έχει κολλήσει τόσο άσχημα. Δεν ξέρω γιατί ελπίζω ακόμα. Δεν ξέρω γιατί είμαι έτσι. Δεν ξέρω πως εχω καταφέρει να μπλέχτω έτσι σε κάτι που καλά καλά δεν πρόλαβε να αρχίσει. Δεν ξέρω γιατί επιμένω για ένα άτομο που δεν επέμενε για μένα.

Αυτό που ξέρω είναι πως αν ίσχυε ο θρύλος αυτός, θα ήθελα πολύ στην άλλη πλευρά του νήματος να υπήρχε το δικό σου χέρι.

Κι ας με πουν υπερβολική...

[awonderfulsummer]

Θησαυροί και Εφιάλτες - (Σπηλιά 3) - 13

(Να συμπτυχθούν οι τρεις σπηλιές σε ένα κεφάλαιο με εννιαία διήγηση)

Η είσοδος της σπηλιάς χασμουριόταν μπροστά τους, ένα σκοτεινό, ανοιγόμενο στόμιο στη γη. Ο αέρας στο εσωτερικό ήταν δροσερός και υγρός, μεταφέροντας τη μυρωδιά των βρύων και κάτι άλλο, κάτι παλαιότερο, κάτι που τους προκαλούσε ανατριχίλα. Στάθηκαν, ένας διστακτικός κύκλος φίλων, με τα μάτια τους ορθάνοιχτα από ένα μείγμα περιέργειας και ανησυχίας.

«Αυτό είναι», ψιθύρισε ο Ίθαν, με τη φωνή του λίγο τρεμάμενη. «Η σπηλιά που υποτίθεται ότι έχει θησαυρό».

«Και φρικτούς εφιάλτες», πρόσθεσε η Λίλι, με το βλέμμα της να στρέφεται στις σκιές που καραδοκούσαν μέσα. Ήταν πάντα η πιο προσεκτική από την ομάδα, καθώς η φαντασία της συχνά ζωγράφιζε τις πιο σκοτεινές εικόνες.

Παρά τους φόβους της, η περιέργεια της Λίλι υπερέβαινε την επιφυλακτικότητά της. Οι ιστορίες για τη σπηλιά είχαν αιχμαλωτίσει τη φαντασία τους για χρόνια, ψιθυριστές ιστορίες για κρυμμένα πλούτη και ξεχασμένη μαγεία, που μοιράζονταν τα μεγαλύτερα παιδιά και οι ντόπιοι χωρικοί. Αυτή η σπηλιά ήταν ένας ψιθυριστός θρύλος, ένας τόπος θαυμασμού και φόβου.

«Έλα, Λίλι», είπε ο Λίαμ, πάντα περιπετειώδης. Ήταν ο πιο γενναίος της ομάδας, πάντα πρόθυμος να εξερευνήσει το άγνωστο. «Είναι απλά μια σπηλιά. Ποιο είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί;»

Αλλά η αυτοπεποίθηση του Λίαμ δεν διέλυσε εντελώς την ανησυχία που επικρατούσε στον αέρα. Η είσοδος της σπηλιάς έμοιαζε βαριά με την αίσθηση της ιστορίας, ένα βάρος που έμοιαζε να τους πιέζει.

«Θα πρέπει πραγματικά να μπούμε μέσα;» ρώτησε η Χλόη, με τη φωνή της να είναι μόλις ένας ψίθυρος. Ήταν η πιο ήσυχη από την ομάδα, τα λόγια της μετρημένα και σκεπτόμενα.

«Σκεφτείτε τις συναρπαστικές ιστορίες που ακούσαμε! Αν είναι όλα αληθινά;» προέτρεψε η Μάγια, με τα μάτια της να λάμπουν από ενθουσιασμό. Ήταν η ονειροπόλος της ομάδας, που πάντα αναζητούσε το εξαιρετικό στα συνηθισμένα. «Φανταστείτε τους θησαυρούς που θα μπορούσαμε να βρούμε!»

Ο ενθουσιασμός της Μάγιας ήταν μεταδοτικός, και παρά την την ανησυχία τους, οι φίλοι ένιωσαν μια έλξη προς το άγνωστο. Ήταν δέκα ετών, μια εποχή απεριόριστης περιέργειας και σχεδόν ακόρεστης δίψας για περιπέτεια.

«Εντάξει», είπε η Λίλι, με μια αναλαμπή αποφασιστικότητας στα μάτια της, “αλλά θα μείνουμε μαζί, ό,τι κι αν συμβεί”.

Οι φίλοι πήραν μια βαθιά ανάσα και μπήκαν στη σπηλιά. Ο αέρας γινόταν πιο κρύος, το σκοτάδι πιο βαθύ, καθώς προχωρούσαν πιο μέσα στη γη. Οι φακοί τους διέσχιζαν το σκοτάδι, φωτίζοντας τους υγρούς τοίχους και το τραχύ, ανώμαλο πάτωμα.

Η σπηλιά ήταν ένας θάλαμος ηχούς σιωπής, που έσπαγε μόνο από το ρυθμικό στάξιμο του νερού και τις δικές τους προσεκτικές αναπνοές. Ήταν μια έντονη αντίθεση με τον φωτεινό, ζωντανό κόσμο που είχαν αφήσει πίσω τους. Η σιωπή τους πίεζε, ενισχύοντας τους ήχους της καρδιάς τους που χτυπούσε στα στήθη τους.

«Κοιτάξτε!» αναφώνησε ο Ίθαν, με τη φωνή του να είναι ένας κοφτός ψίθυρος. Αυτός έστρεψε το φακό του προς μια συστάδα βράχων που έλαμπαν στη δέσμη. «Πετράδια!»

Οι φίλοι στριμώχτηκαν γύρω τους, με τα μάτια τους ορθάνοιχτα από έ��πληξη. Οι πολύτιμοι λίθοι ήταν διάσπαρτοι ανάμεσα στους βράχους, ένα καλειδοσκόπιο χρωμάτων: φλογερά ρουμπίνια, λαμπερά σμαράγδια και γαλακτώδη οπάλια.

«Αυτό είναι καταπληκτικό!» φώναξε ο Λίαμ, με το πρόσωπό του να λάμπει από χαρά. »Βρήκαμε θησαυρό!»

Καθώς μάζευαν τους πολύτιμους λίθους, μια αίσθηση ευφορίας γέμισε τον αέρα. Ήταν γενναίοι ήρωες ιστοριών μυστηρίου, τυχοδιώκτες, εξερευνητές κρυμμένων μυστικών. Η σπηλιά, που κάποτε ήταν ένας τόπος φόβου, τώρα έμοιαζε με ένα μαγικό βασίλειο, μια παιδική χαρά θαυμάτων και ανακαλύψεων.

«Κοιτάξτε», είπε η Χλόη, δείχνοντας ένα στενό πέρασμα που έφευγε προς τα δεξιά. «Μοιάζει με τούνελ».

Η σήραγγα ήταν σκοτεινή και στενή, ο αέρας μέσα της δροσερός και αποπνικτικός. Προχώρησαν μπροστά με προσοχή, με τους φακούς τους φωτίζοντας τους τραχείς τοίχους και το ανώμαλο πάτωμα.

Το τούνελ άνοιξε σε έναν μεγαλύτερο θάλαμο και οι φίλοι έμειναν με δέος. Ο θάλαμος ήταν λουσμένος σε ένα απαλό, αιθέριο φως που έμοιαζε να πηγάζει από τους ίδιους τους τοίχους. Ήταν ένας τόπος αιθέριου κάλλους, που δεν έμοιαζε με οτιδήποτε άλλο είχαν δει ποτέ πριν.

«Είναι πανέμορφο», ψιθύρισε η Λίλι, με τη φωνή της γεμάτη θαυμασμό.

Ο θάλαμος ήταν στολισμένος με παράξενα και περίτεχνα γλυπτά, που απεικόνιζαν σκηνές με ζώα, φυτά και φιγούρες που έμοιαζαν τόσο οικείες όσο και ξένες. Ήταν ένας τόπος αρχαίας μαγείας, ένας ψίθυρος ενός ξεχασμένου παρελθόντος.

Καθώς εξερευνούσαν τον θάλαμο, ανακάλυψαν και άλλους θησαυρούς, κρυμμένους σε γωνιές και σχισμές. Βρήκαν αρχαία εργαλεία, φτιαγμένα από πέτρα και οστά, απομεινάρια μιας εποχής που οι άνθρωποι ζούσαν σε αρμονία με τη φύση. Βρήκαν θραύσματα κεραμικών, ζωγραφισμένα με περίπλοκα σχέδια, που παρέπεμπαν σε ένα χαμένο πολιτισμό.

Το ταξίδι τους μέσα στον θάλαμο ήταν σαν να μπήκαν σε έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο συναρπαστικό και ταυτόχρονα ανησυχητικό. Ήταν ένας κόσμος που αμφισβητούσε την αντίληψή τους για τον χρόνο, την ιστορία, την ίδια τη φύση της ύπαρξης.

Οι φίλοι πέρασαν ώρες εξερευνώντας τον χώρο. η περιέργειά τους ήταν ακόρεστη. Αλλά καθώς ο ήλιος άρχισε να δύει, ρίχνοντας μεγάλες σκιές στο δάσος, ήξεραν ότι ήταν ώρα να επιστρέψουν.

«Πρέπει να φύγουμε», είπε ο Ίθαν, με τη φωνή του λίγο ανήσυχη.

«Αφήστε ότι αγγίξατε στη θέση του, μη ξεχαστείτε, ο θρύλος είναι σαφής: η κατάρα των μυστικών θησαυρών της σπηλιάς θα μας ακολουθεί για πάντα αν φύγουμε με λάφυρα».

Γύρισαν απρόθυμα πίσω, με τα βήματά τους πιο βαριά τώρα, το γέλιο τους αντικαταστάθηκε από μια ήρεμη σοβαρότητα. Τα διαμαντάκια που είχαν ανακαλύψει έκοβαν την ανάσα, αλλά ήταν επίσης μια υπενθύμιση των κινδύνων που καραδοκούσαν στο σκοτάδι. Έπρεπε όλα να παραμείνουν μυστικά.

Καθώς βγήκαν από τη σπηλιά, ο κόσμος φάνηκε πιο φωτεινός, ο αέρας πιο καθαρός. Στάθηκαν για μια στιγμή, λουσμένοι στη χρυσή λάμψη του ήλιου που έδυε, με το μυαλό τους να αναστατώνεται από τις εμπειρία.

«Αυτό ήταν απίστευτο», είπε η Λίλι, με τη φωνή της σιγανή από δέος.

«Δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που είδαμε», πρόσθεσε ο Λίαμ, με τα μάτια του να λάμπουν ακόμα από θαυμασμό.

Οι φίλοι είχαν ανακαλύψει θησαυρούς, όχι μόνο με τη μορφή πολύτιμων λίθων και αρχαίων αντικειμένων, αλλά και με τη μορφή κοινών εμπειριών και βαθύτερης κατανόησης του εαυτού τους και του άλλου. Είχαν αντιμετωπίσει τους φόβους τους, είχαν εξερευνήσει τις το άγνωστο και βγήκαν πιο δυνατοί, με τους δεσμούς τους να σφυρηλατούνται στο χωνευτήρι της περιπέτειας.

Αλλά το σπήλαιο είχε επίσης αποκαλύψει μια σκοτεινή πλευρά, μια υπενθύμιση των φόβων που κρύβονται κάτω από την επιφάνεια του κόσμου μας. Είχαν ρίξει μια ματιά σε έναν κόσμο αρχαίας μαγευτικής δύναμης, έναν κόσμο που μπορούσε να εμπνεύσει και να τρομοκρατήσει.

Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι τους, με τα βήματά τους πλέον ελαφρύτερα, δεν μπορούσαν να απαλλαγούν από την αίσθηση ότι η ζωή τους είχε αλλάξει για πάντα. Είχαν πέσει πάνω σε κάτι βαθύ, κάτι που θα διαμόρφωνε για πάντα την αντίληψή τους για τον κόσμο. Είχαν ανακαλύψει μυστικά, όμορφα και τρομακτικά, που θα έμεναν για πάντα χαραγμένα στις καρδιές τους.

Οι φίλοι ήξεραν ότι η σπηλιά θα είχε πάντα μια ξεχωριστή θέση στις αναμνήσεις τους, μια υπενθύμιση της κοινής τους περιπέτειας, το θάρρος τους και τον διαρκή δεσμό τους. Ήταν ένα μέρος που δοκίμασε τα όριά τους, προκάλεσε τις τις αντιλήψεις τους και τελικά αποκάλυψε τα βάθη των δυνατοτήτων τους.

Αλλά ήταν επίσης ένα μέρος που τους είχε διδάξει ένα πολύτιμο μάθημα: ο κόσμος είναι γεμάτος θησαυρούς και εφιάλτες, και οι μεγαλύτερες περιπέτειες συχνά βρίσκονται πέρα από τις ζώνες άνεσής μας. Οι φίλοι ήξεραν, με μια βεβαιότητα που έρχεται μόνο με κοινές εμπειρίες, ότι ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν όποιες περιπέτειες τους περίμεναν, μαζί.

41 - 131