#θρησκευτικά

[karatsisiordanisblog]

Περιδιαβαίνοντας στους δρόμους της πόλης της Θεσσαλονίκης

[justforbooks]

Μην πεις λέξη του Patrick Radden Keefe

Ένα καταιγιστικό βιβλίο για την άλλη «ματωμένη» Κυριακή, που έγινε μίνι σειρά στο Disney+, εκτός από τη συγκλονιστική ιστορία της Jean McConville που απήχθη και δολοφονήθηκε από τον IRA, φέρνει και ένα παράδειγμα έντασης γραφής και έρευνας που δεν το συναντούμε συχνά.

Τον αύγουστο του 1969 η Μ. Βρετανία ανέπτυξε στρατιωτική δύναμη περίπου 21.000 ανδρών στο πλαίσιο της επιχε��ρησης «Banner» σε ολόκληρη την Β. Ιρλανδία, προσπαθώντας να επιβάλει ένα νέο καθεστώς στο 1/6 του νησιού και πριμοδοτώντας τοπικές παραστρατιωτικές προτεσταντικές ομάδες έναντι των καθολικών. Ένας χαμηλής έντασης ιδιότυπος ενδοβρετανικός και ενδοϊρλανδικός πόλεμος ξεκινά με την αποκοπή των έξι κομητειών της Β. Ιρλανδίας από το υπόλοιπο νησί.

Τα εμφυλιοπολεμικά αυτά επεισόδια θα περάσουν στην ιστορία ως «Οι Ταραχές» (The Troubles - Na Trioblóidí στα ιρλανδικά). Επί της ουσίας πρόκειται για έναν ενδοβρετανικό εμφύλιο με τρομερά αιματηρά επεισόδια αλλά και με δραματικές προσωπικές ιστορίες. Θα διαρκέσει περίπου τριάντα χρόνια, μέχρι τη Μεγάλη Παρασκευή του 1998, όταν και θα υπογράφει ανακωχή μεταξύ των εμπλεκομένων μερών. Η 30χρονη σύρραξη άφησε πίσω της 3.500 νεκρούς και 47.000 τραυματίες ‒ τα θύματα είναι κυρίως πολίτες.

Η σφαγή του Ballymurphy είναι ακόμη και σήμερα ένα από τα πιο αιματηρά και σκοτεινά επεισόδια των «Ταραχών»: το πρώτο τάγμα αλεξιπτωτ��στών του βρετανικού στρατού, στο πλαίσιο της επιχείρησης «Δημήτριος» για την ανεύρεση στελεχών του IRA, δολοφονεί εν ψυχρώ έντεκα καθολικούς πολίτες στις 9 Αυγούστου 1971. Είναι η πρώτη «ματωμένη» Κυριακή του Μπέλφαστ, ακριβώς έναν χρόνο πριν από αυτήν που θα μείνει στην ιστορία από τους U2, όταν το ίδιο τάγμα δολοφόνησε δεκατέσσερις πολίτες, στις 30 Ιανουαρίου 1972.

Ο IRA θα πάρει την εκδίκησή του λίγα χρόνια αργότερα, στις 27 Αυγούστου του 1979, στοχεύοντας στο Σύνταγμα των αλεξιπτωτιστών, στην ενέδρα του Warrenpoint. Με την πρώτη βόμβα σκοτώνει έξι, αλλά, γνωρίζοντας πώς θα κινηθεί ο βρετανικός στρατός και από πού θα έρθουν οι ενισχύσεις των αλεξιπτωτιστών, με τη δεύτερη έκρηξη θα σκοτώσει δώδεκα. Είναι οι χειρότερες απώλειες για τους Βρετανούς αλεξιπτωτιστές μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έτσι φτάνει στην κορύφωσή της η «ματωμένη» δεκαετία του 1970 στην Ιρλανδία.

H Β. Ιρλανδία επιβεβαιώνει τη φράση του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο ότι η «Β. Ιρλανδία είναι ένα αυτόνομο πολιτικό φρενοκομείο».

Σε αυτό το πλαίσιο έρχεται το πολυβραβευμένο βιβλίο του Patrick Radden Keefe για τη ζωή της Jean McConville, προτεστάντισσας, παντρεμένης με καθολικό και μητέρας δέκα παιδιών, που την ίδια περίοδο περίπου θεωρήθηκε συνεργάτιδα των Άγγλων, απήχθη από τον IRA και δολοφονήθηκε, σύμφωνα με την πολιτική της οργάνωσης τότε.

Η απαγωγή της άτυχης γυναίκας γίνεται στο Μπέλφαστ, μια πόλη βαθιά διαιρεμένη θρησκευτικά και εθνοτικά, όπου αντίπαλοι και φίλοι συχνά εναλλάσσουν ρόλους, χωρίς να το καταλαβαίνουν, υφιστάμενοι τις δραματικές συνέπειες, πληρώνοντας ακόμα και με την ίδια τους τη ζωή.

Η ίδια η McConville είναι μια τραγική φιγούρα, καθώς οδηγείται στον θάνατο. Την ώρα που την παίρνουν οι οκτώ-δέκα ένοπλοι του IRA, ανάμεσά τους και γυναίκες, που εισέβαλαν σπίτι της ‒κάποιους από αυτούς τους γνωρίζουν τα παιδιά της‒, λέει στον μεγαλύτερο γιο της να προσέχει τα άλλα παιδιά.

Είναι μια φιγούρα που, με διαφορετικό όνομα, μπορούμε να τη συναντήσουμε σε κάθε εμφύλια σύγκρουση: η μάνα-σύμβολο που δίνει τη ζωή της για τα παιδιά της. Έτσι κι αλλιώς, η ζωή της μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν μια επίπονη μαρτυρία. Τη μισή της ζωή μέχρι τα τριάντα οκτώ της, οπότε κόπηκε το νήμα της ζωής της, την είχε περάσει έγκυος ή αναρρώνοντας από τις γέννες. Χήρα με δέκα παιδιά και πενιχρό εισόδημα, το παράδειγμά της λογικά θα έπρεπε να συγκινεί, όμως στο Μπέλφαστ του 1972 οι απείθαρχες οικογένειες τέτοιου τύπου συγκροτούσαν τον κανόνα. Δεν υπήρχε περίσσευμα για λύπηση, ο εσωτερικός και εξωτερικός πόλεμος δεν άφηνε χώρο για συναισθήματα και συμπάθειες.

Το βιβλίο του Keefe είναι πραγματικά καταιγιστικό και δεν είναι τυχαίες οι βραβεύσεις που απέσπασε, καθώς συνδυάζει πολλά στοιχεία και είναι αυτό ακριβώς το είδος της γραφής που λείπει ‒παντελώς θα έλεγα‒ από την εγχώρια βιβλιογραφική μας παραγωγή: διεισδυτική και σκληρή δημοσιογραφική έρευνα, μυθοπλαστική αφήγηση που σέβεται απόλυτα την ιστορία και κυρίως έντιμη, όχι εργαλειακή, καταγραφή του χρονικού που έρχεται να πλαισιώσει, όχι να εξαφανίσει, την Ιστορία.

Η μικροϊστορία ηγείται της αφήγησης και παράλληλα μας οδηγεί στο μεγάλο πλαίσιο και στο πολιτικό παράδοξο της Βόρειας Ιρλανδίας, στη σύγκρουση δύο θρησκευτικών ομάδων, προτεσταντών και καθολικών, με κοινή ‒όχι πάντα‒ εθνοτική καταγωγή, που αισθάνονται και οι δύο τον κίνδυνο να γίνουν μειονότητα.

Οι προτεστάντες, λόγω της ευρύτερης πληθυσμιακής σύνθεσης στο νησί, με τη στήριξη βέβαια του αγγλικού στρατού, και οι καθολικοί, που αριθμητικά όντως μειοψηφούν στη Β. Ιρλανδία και μέχρι τη δεκαετία του ’70 ήταν αποκλεισμένοι από τα δημόσια αξιώματα στις έξι κομητείες της Βόρειας Ιρλανδίας. Ένα ιδιότυπο πολιτικό σύστημα, στηριγμένο όχι στον φυλετικό αλλά στον θρησκευτικό διαχωρισμό, που όμως ενέτεινε σε κάθε περίπτωση τις συγκρούσεις μεταξύ των κοινοτήτων.

Ο Keefe στήνει ένα page turner βιβλίο, όπου με αριστοτεχνικό τρόπο, πλάι στην ιστορία της McConville, βάζει και την ιστορία της Dolours Price, γυναίκας-μέλους του IRA που περνάει χρόνια στη φυλακή και διώκεται με μεγάλη σκληρότητα.

Ένα βολικό αντίβαρο; Όχι, η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, που βοηθά προφανώς στην εξισορρόπηση αλλά και στην ανάδειξη της τραγικότητας αυτού του εμφυλίου που κρύφτηκε κάτω από τον επιεική τίτλο «Ταραχές».

Τελικά, το βιβλίο του Keefe τι είναι ακριβώς; Μυθιστόρημα, ιστορικό πόνημα, μαρτυρία; Η προσπάθεια να μπει μια ταμπέλα θα μπορούσε να προκαλέσει πρόβλημα. Αλλά αυτό που καταφέρνει ο συγγραφέας μέσα από αυτόν τον εξαιρετικό συνδυασμό έρευνας και διαφορετικών τεχνικών είναι να αναδείξει την τραγωδία, την καταστροφή και την ηθική πληγή που αφήνει πίσω του κάθε πόλεμος, πόσο μάλλον ένας εμφύλιος, με τις αναρίθμητες τραγικές προσωπικές ιστορίες.

Τέλος, ο επίλογος του βιβλίου είναι μια ωδή στη ζωή που συνεχίζεται και σ’ εκείνους που αντιστέκονται στη βολική λήθη, η άρνηση των παιδιών της McConville να την ξεχάσουν, η ζωή μετά τον θάνατο, με το πάντα αμήχανο τέλος του πολέμου με τους νικητές που δεν υπάρχουν.

Ένα πραγματικά δυνατό ανάγνωσμα που ήρθε στα ελληνικά σχεδόν παράλληλα με την αγγλική έκδοση και, εκτός από τη συγκλονιστική ιστορία, φέρνει και ένα παράδειγμα έντασης γραφής και έρευνας που δεν το συναντούμε συχνά.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[naxosandsmallcyclades]

Στη Νάξο θα βρείτε ένα δίκτυο μονοπατιών εκατοντάδων χιλιομέτρων, το οποίο ανατρέχει στην αρχαιότητα και αποτελούσ�� το βασικό σύστημα πρόσβασης από τον ένα οικισμό του νησιού στον άλλον.

Υπάρχουν διάφορες διαδρομές που θα σας φέρουν κοντά στα υπέροχα τοπία του νησιού, σε μνημεία πολιτιστικά και θρησκευτικά και σε άλλα σημεία ενδιαφέροντος.

Έχετε κάνει ποτέ πεζοπορία στη Νάξο;

Μοιραστείτε μαζί μας τις εντυπώσεις σας στα σχόλια.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με μερικές ενδιαφέρουσες διαδρομές επισκεφθείτε το www.naxos.gr

#naxosandsmallcyclades#SmallCyclades#Naxos#naxosisland#Greece#Aegean#visitgreece#greekislands#aegeansea#cyclades_island#travelgreece#lovegreece#island#travel_greece#perfect_greece#Νάξος#Ελλάδα#hiking

[shamsaddinmegalommatis]

Ullikummi, Hittite Eschatology, and the Topography of the Spiritual Universe

Ουλλικούμμι, Χιττιτική Εσχατολογία και Τοπογραφία του Ψυχικού Σύμπαντος

Με θέματα χιττιτικής και χουριτικής κοσμογονίας, κοσμολογίας και εσχατολογίας είχα ασχοληθεί ήδη κατά την διάρκεια των σπουδών μου και από την αρχή των ανατολιστικών ερευνών μου. Όμως το αποκαλυπτικό χιττιτικό έπος χαρακτηρίζεται από μία ιδιαιτερότητα, η οποία δεν εντοπίζεται σε καμμία άλλη εσχατολογία και σωτηριολογία. Σε όλα τα άλλα κείμενα, σε κάθε άλλη θρησκεία, υπερβατική σοφία, και μυθολογία, όλη η αφήγηση περιστρέφεται γύρω από μία μεσσιανική μορφή Σωτήρα. Και το κείμενο είναι γραμμένο από ιερείς οι οποίοι περιπαθώς τον αναμένουν.

Αλλά στο Ουλλικούμμι οι περιγραφές γίνονται και η πλοκή υπάρχει με μόνο σκοπό να παρουσιαστούν τα καθέκαστα έτσι όπως αυτά επινοήθηκαν και επιτελέσθηκαν από τον Κουμαρμπί – μία παράξενη μορφή 'θεού', ο οποίος στρέφεται εναντίον της παλαιάς τάξης όψεων του Θείου, οι οποίες είχαν προκύψει με την Δημιουργία. Για τον σκοπό αυτό μάλιστα δημιουργεί τον λίθινο γίγναντα – θηρίο Ουλλικούμμι. Ο Κουμαρμπί επέχει δηλαδή την θέση του Δράκοντος (Σατανα) στην χριστιανική Αποκάλυψη και ο Ουλλικούμμι αντιστοιχεί στο Θηρίον (Αντίχριστο).

Στις 24 Νοεμβρίου 1990, είχα δώσει μία διάλεξη στην Νέα Ακρόπολη (Καλλιθέα) με τίτλο 'Μύθος και Αποκάλυψη από τους Χουρίτες και τους Χιττίτες ως τον Ιωάννη'. Το ηχητικό (σε όχι πολύ καλή κατάσταση) ευρίσκεται εδώ:

Το όλο θέμα εγείρει πολλά ερωτήματα είτε σε ιστορικό-γλωσσικό-λεξικογραφικό επίπεδο, είτε αναφορικά με θέματα ιστορίας θρησκειών και μυθολογίας, είτε ως προς τις ίδιες τις ψυχικές διεργασίες, οι οποίες επιτελέσθηκαν από τους Χιττίτες αρχιερείς και μύστες, οι οποίοι είχαν σκοπό να βιώσουν υπερβατικά το απώτατο μέλλον που αφηγήθηκαν έμμετρα στη συνέχεια.

Περιεχόμενα

Εισαγωγή

Ι. Ιστορικά στοιχεία

ΙΙ. Ιστορικο-θρησκευτικά στοιχεία και σύγχρονη επιστήμη

ΙΙΙ. Ανύπαρκτος ο Κουμαρμπί και Ναζιστές οι παραχαράκτες

ΙV. Κουμαρμπί και Τεσούμπ

V. Μεθοδολογικά προβλήματα 

VI. Όταν ιερείς του Αντιχρίστου εσχατολογούν για τον Μεσσία

VII. Η νίκη του Μεσσία γραμμένη από αντι-μεσσιανικό χέρι

VIII. Ψυχικές ενέργειες και διαδικασίες κατά την υπερβατική βίωση του μέλλοντος

IX. Το ψυχικό σύμπαν και η τοπογραφία του

X. Ο χώρος της εκπόρευσης μορφών στο ψυχικό σύμπαν

XΙ. Ο άξονας Είναι και Γίγνεσθαι και η εκπόρευση μορφών

XII. Η υπερβατική βίωση του 'μέλλοντος' και οι νόμοι της

XIII. Όταν βλέπεις τον Τασμισού ως Ουλλικούμμι και ανάστροφα

XIV. Πως ο Κουμαρμπί-Σατανάς θα δημιουργήσει τον Ουλλικούμμι-Αντίχριστο

XV. Η νίκη του Τασμισού και η μεγάλη πολιτεία του Τέλους

XVI. Καισάρεια, Ιερουσαλήμ, Ήλιος, Κουμαρμπί και Γιαχβέ  

XVII. Ουλλικούμμι: η σατανική αντι-Δημιουργία

Содержание

Введение

I. Элементы исторических свидетельств

II. Историко-религиозные данные и современная наука

III. Несуществующий Кумарби и нацистские фальшивомонетчики

IV. Кумарби и Тешуб

V. Методологические проблемы

VI. Жрецы Антихриста и их эсхатологические ссылки на Мессию

VII. Победа Мессии написана антимессианской рукой

VIII. Духовные действия и процессы в трансцендентном опыте будущего

IX. Духовная вселенная и ее топография

X. Пространство эманации форм в духовной вселенной

XI. Ось Бытия и Становления и эманация форм

XII. Трансцендентальный опыт «будущего» и его законов

XIII. Когда вы видите Ташмишу (Tašmišu) как Улликумми, и наоборот

XIV. Как Кумарби-Сатана создаст Улликумми-Антихриста

XV. Победа Ташмишу (Tašmišu) и великий город Конца

XVI. Кесария, Иерусалим, бог Солнца, Кумарби и Яхве

XVII. Улликумми: сатанинское анти-творение

Contents

Introduction

I. Elements of historical evidence

II. Historical-religious data and modern science

III. The nonexistent Kumarbi and the Nazi forgers

IV. Kumarbi and Teshub

V. Methodological problems

VI. The priests of the Antichrist and their eschatological references to the Messiah

VII. Messiah's victory written by an anti-messianic hand

VIII. Spiritual actions and processes in the transcendental experience of the future  

IX. The spiritual universe and its topography

X. The space of the emanation of forms in the spiritual universe

XI. The axis of Being and Becoming, and the emanation of forms

XII. The transcendental experience of the 'future' and its laws

XIII. When you see Tasmisu (Tašmišu) as Ullikummi, and vice versa

XIV. How Kumarbi-Satan will create Ullikummi-Antichrist

XV. The victory of Tasmisu (Tašmišu) and the great city of the End

XVI. Caesarea, Jerusalem, the Sun-god, Kumarbi and Yahweh

XVII. Ullikummi: the Satanic anti-Creation

--------------------------

Скачать всю статью в формате PDF: / Download the entire article in PDF: / Κατεβάστε ολόκληρο το άρθρο σε PDF:

[clair-deluneee]

Ζω στη χώρα που τα Θρησκευτικά μετράνε πιο πολύ από την Φυσική.

[poiein]

Ευρώπη

Μια εικόνα της Ευρώπης, τότε που ήταν νέα και όμορφη, που κι ο ίδιος ο Θεός την είχε ερωτευτεί. Τι έχει απομείνει από αυτήν σήμερα; Τι κάνει; Δεν ξέρω να το πω, να το ονομάσω. 

Βλέπω όμως πως όλα μαζί τα ιερατεία και τα διευθυντήρια, τραπεζικά, χρηματιστικά, πολιτικά, επιστημονικά, θρησκευτικά, ακαδημαϊκά, καλλιτεχνικά, έχουν τραβήξει κουρτίνα, να μην την θ(ε)ωρούμε. Κι από κει αυτά, με ένα καθημερινό κουκλοθέατρο του παραλόγου, κανονίζουν με πρωτοφανή αυθαιρεσία ποια θα είναι τα γεγονότα του δικού μας βίου, λες και είμαστε παιδάκια, χωρίς μυαλό, χωρίς γνώση, χωρίς μνήμη, χωρίς εμπειρία, χωρίς όνειρα. 

[xionisgr]

ISBN: 978-960-615-649-6 Συγγραφέας: Νικόλαος Τσιρέβελος Εκδότης: Αρμός Σελίδες: 676 Ημερομηνία Έκδοσης: 2023-12-13 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-615-649-6 Συγγραφέας: Νικόλαος Τσιρέβελος Εκδότης: Αρμός Σελίδες: 676 Ημερομηνία Έκδοσης: 2023-12-13 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[eclecticstarlightblogger]

Αρχαία Δωδωνη: Το ιερό του πατέρα των Θεών

Ο ιερός χώρος του πατέρα των Θεών και των ανθρώπων δεν θα μπορούσε παρά να είναι από τους πιο εμβληματικούς της κλασικής Ελλάδας. Η αρχαία Δωδώνη ήταν ένα από τα μεγαλύτερα θρησκευτικά κέντρα του τότε κόσμου, το μαντείο της μάλιστα απολάμβανε τον σεβασμό εξίσου με το αντίστοιχο των Δελφών. Εδώ, μάλιστα, οι χρησμοί δίδονταν ερμηνεύοντας […] Αρχαία Δωδωνη: Το ιερό του πατέρα των Θεών –…

[thoughtfullyblogger]

Αρχαία Δωδωνη: Το ιερό του πατέρα των Θεών

Ο ιερός χώρος του πατέρα των Θεών και των ανθρώπων δεν θα μπορούσε παρά να είναι από τους πιο εμβληματικούς της κλασικής Ελλάδας. Η αρχαία Δωδώνη ήταν ένα από τα μεγαλύτερα θρησκευτικά κέντρα του τότε κόσμου, το μαντείο της μάλιστα απολάμβανε τον σεβασμό εξίσου με το αντίστοιχο των Δελφών. Εδώ, μάλιστα, οι χρησμοί δίδονταν ερμηνεύοντας […] Αρχαία Δωδωνη: Το ιερό του πατέρα των Θεών –…

[greekblogs]

Αρχαία Δωδωνη: Το ιερό του πατέρα των Θεών

Ο ιερός χώρος του πατέρα των Θεών και των ανθρώπων δεν θα μπορούσε παρά να είναι από τους πιο εμβληματικούς της κλασικής Ελλάδας. Η αρχαία Δωδώνη ήταν ένα από τα μεγαλύτερα θρησκευτικά κέντρα του τότε κόσμου, το μαντείο της μάλιστα απολάμβανε τον σεβασμό εξίσου με το αντίστοιχο των Δελφών. Εδώ, μάλιστα, οι χρησμοί δίδονταν ερμηνεύοντας […] Αρχαία Δωδωνη: Το ιερό του πατέρα των Θεών –…

[justforbooks]

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟΥΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ του 20ού αιώνα, ο νομπελίστας Ελίας Κανέτι (1905-1994) άφησε την τελευταία του πνοή χωρίς να έχει ολοκληρώσει τη σχεδιασμένη ν’ απλωθεί σε πέντε τόμους αυτοβιογραφία του. Αυστριακός ισπανοεβραϊκής καταγωγής, γεννημένος στη Βουλγαρία, ο συγγραφέας της «Τύφλωσης» πρόλαβε ν’ αφηγηθεί τη ζωή του ως μέσα της δεκαετίας του '30 σε τρία βιβλία –«Η γλώσσα που δεν κόπηκε», «Ο πυρσός στο αυτί» και «Το παιχνίδι των ματιών»–, προσφέροντας μια πολύτιμη πνευματική παρακαταθήκη σε όσους ονειρεύονται μια πολιτισμική Ευρώπη, απελευθερωμένη από εθνικά, γλωσσικά ή θρησκευτικά δεσμά. Ο επόμενος τόμος που σχεδίαζε θα ήταν αφιερωμένος στις αναμνήσεις του από την Αγγλία, τη χώρα όπου αναγκάστηκε να καταφύγει μετά την άνοδο του ναζισμού και όπου έγραψε το κορυφαίο θεωρητικό του έργο «Μάζα κι εξουσία». Στα κατάλοιπά του βρέθηκαν εκτενή αποσπάσματα και σημειώσεις. Και στη διαθήκη του, μια οδηγία: αν δεν συμπληρωθεί τριακονταετία, να μη δημοσιευτεί τίποτε απ’ αυτά.

Κανονικά, η έκδοσή τους θα έπρεπε να γίνει φέτος. Η βούλησή του, όμως, δεν εισακούστηκε. Η Τζοάνα Κανέτι, η κόρη του από τον δεύτερο γάμο του και κληρονόμος του, έδωσε το πρ��σινο φως για την κυκλοφορία του «Πάρτι και αερομαχίες» πολύ νωρίτερα (μτφρ. Αλ. Παύλου, Καστανιώτης, 2007). Κι έφτανε ένα απλό ξεφύλλισμα του τόμου για ν’ αντιληφθεί κανείς ποιοι λόγοι είχαν ωθήσει τον Κανέτι να θέλει να μείνουν τα χειρόγραφά του στο συρτάρι για τόσο μεγάλο διάστημα. Στη θέα του δηλητηριώδους πορτρέτου της Άιρις Μέρντοχ, με την οποία είχε τρίχρονη ερωτική σχέση, ή των αρνητικών κρίσεων που επιφυλάσσει ο συγγραφέας στον Τ.Σ. Έλιοτ, τον κατανοεί…

Στο «Πάρτι και αερομαχίες» ο Κανέτι δεν παρουσιάζει τον εαυτό του ως Κεντροευρωπαίο, σύγχρονο του Μούζιλ, του Μπροχ και του Μπρεχτ, αλλά περιγράφει τη ζωή του στην προσφυγιά – μια ζωή που, όπως αφήνει να εννοηθεί ο ίδιος, ήταν πολύ διαφορετική από των  άλλων προσφύγων. Η αφοσίωσή του στη γερμανική γλώσσα, τη μόνη ουσιαστικά πατρίδα του, θα τον κάνει να παραμείνει για πάντα ξένος στην Αγγλία. Ωστόσο, κανένας άλλος γερμανόφωνος συγγραφέας δεν ήταν τόσο καθιερωμένος εκεί όσο αυτός. Και όχι επειδή γνώριζαν το έργο του –κάθε άλλο– αλλά εξαιτίας της επιβλητικής προσωπικότητάς του.

Με γλώσσα άμεση, αιχμηρή, πνευματώδη και με περίσσευμα ειλικρίνειας, ο Ελίας Κανέτι μας ξεναγεί στον κόσμο της αγγλικής αριστοκρατίας και στα πάρτι της («εορτές-μη-αγγίγματος», όπως τα ονομάζει), σ’ ένα σύμπαν αποτελούμενο από πολιτικούς, καλλιτέχνες και διανοούμενους (ανάμεσά τους ο Μπέρτραντ Ράσελ, ο Ντίλαν Τόμας, ο Χένρι Μουρ), αλλά και στον κόσμο της επαρχίας ή εκείνον των φτωχών εμιγκρέδων, δίνοντας έτσι ένα πανόραμα της αγγλικής ζωής στα μέσα του περασμένου αιώνα. Όμως, αντί να ρίξει το βάρος στις τόσο σημαντικές για τους Άγγλους ταξικές διαφορές, ο Κανέτι στέκεται στην αλαζονεία, την υποκρισία και τη συναισθηματική τους ψυχρότητα και εξερευνά το πρότυπο της αγγλικής κοινωνικότητας από την οπτική γωνία του κοσμοπολίτη που υπήρξε ο ίδιος.

«Όσο περισσότερος καιρός περνάει από τότε που η Θάτσερ δεν είναι πια στο τιμόνι, τόσο πιο ειρηνικές και ευχάριστες γίνονται οι αναμνήσεις μου από την Αγγλία», γράφει. Ωστόσο, «οι ουσιαστικές αντιπάθειες δεν αμβλύνονται, με κάθε ανάμνηση μεγεθύνονται, δεν μπορώ να γράψω το όνομα Έλιοτ δίχως να νιώσω την ανάγκη να εκστρατεύσω ξανά εναντίον του». Στο πρόσωπο του ποιητή της «Έρημης χώρας», ο Κανέτι αντικρίζει έναν υπερτιμημένο δημιουργό κι έναν άνθρωπο βολεμένο και φιλοχρήματο, με τεράστια εξουσία πάνω στους νεότερους ομοτέχνους του, «κακό ως τα βάθη της ψυχής του» και «αδιάντροπο» στις κρίσεις του για τον Γκαίτε και τον Μπλέικ.

Αντίστοιχης οξύτητας είναι και το κεφάλαιο που αφιερώνει στη Μέρντοχ. Η ιρλανδικής καταγωγής φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος που εμπνεύστηκε πλήθος αντρικών χαρακτήρων από την προσωπικότητα του Κανέτι παρουσιάζεται εδώ σαν παθιασμένη μαθήτρια που αναζητούσε συστηματικά εραστές-δασκάλους, σαν «νόθα λογοτέχνις» ποτισμένη ως το μεδούλι «από τη φλυαρία της Οξφόρδης» και «φιλόδοξη όσο ένας επιτήδειος κλέφτης», σαν μια μικροαστή που, αν και προπολεμικά υπήρξε κομμουνίστρια, λαχταρούσε να γίνει αποδεκτή από την ανώτερη τάξη, σαν μια ατσούμπαλη γυναίκα που δεν τον είλκυσε ποτέ ερωτικά. 

Πώς εξηγεί τη στάση του Κανέτι ο επιμελητής του «Πάρτι και αερομαχίες» Τζέρεμι Αντλέρ; «Σ’ αυτό το κάποτε αγαπημένο πρόσωπο, το οποίο πιστεύει ότι γνωρίζει τόσο καλά όσο και τον εαυτό του, ο Κανέτι επιτίθεται με αμείλικτη συνέπεια, με σκληρότητα, θαρρείς και θέλει να κατακερματίσει κάθε ίνα της ύπαρξής του»…

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[skandaladiaplokidiafthora]

Αρχαία Δωδωνη: Το ιερό του πατέρα των Θεών

Ο ιερός χώρος του πατέρα των Θεών και των ανθρώπων δεν θα μπορούσε παρά να είναι από τους πιο εμβληματικούς της κλασικής Ελλάδας. Η αρχαία Δωδώνη ήταν ένα από τα μεγαλύτερα θρησκευτικά κέντρα του τότε κόσμου, το μαντείο της μάλιστα απολάμβανε τον σεβασμό εξίσου με το αντίστοιχο των Δελφών. Εδώ, μάλιστα, οι χρησμοί δίδονταν ερμηνεύοντας […] Αρχαία Δωδωνη: Το ιερό του πατέρα των Θεών –…

[istologiolavaron]

Θ΄ Πρόγραμμα Μαθητικών Περιηγήσεων στα Θρησκευτικά και Πολιτιστικά – Ιστορικά Μονοπάτια της Κύπρου (Σχολική χρονιά 2024-2025) – Πρακτορείο Εκκλησιαστικής Λειτουργικής & Πολιτιστικής Ενημέρωσης lavaron.com.gr

[stmol]

Ο συμβολισμός του Διπλού Πέλεκυ

Ο διπλός Πέλεκυς ¨Κάθε νίκη πάνω στον εαυτό μας είναι ένα χτύπημα για τον Μινώταυρο και ο μεγάλος θάνατός του είναι η τελική νίκη πάνω στον εαυτό μας. Συμβολισμός: Ο διπλός πέλεκυς είναι έμβλημα των Ουρανίων θεών, σύμβολο δύναμης και κατανίκησης του λάθους. Αντιπροσωπεύει την ιερή ένωση του Ουράνιου θεού και της Γήινης θεάς, σύμβολο ιερογαμίας. Από τα Μινωικά θρησκευτικά σύμβολα είναι το…

[themesugar]

Η καθημερινότητα είναι ένας δύσβατος Γολγοθάς

Στο σούπερ μάρκετ χθες έπιασε το αυτί μου μια συζήτηση δύο κυριών, όχι παραπάνω από 50, οι οποίες σχολίαζαν πόσο αποτελεσματικές αποδείχθηκαν οι προσευχές και έβρεξε αυτές τις μέρες. Δεν είναι τα μόνα πρόσωπα, που το πιστεύουν. Σε κάτι σάιτς θρησκολήπτων διακινείται το ίδιο ακριβώς ανορθολογικό αφήγημα.

Προσευχήθηκαν οι πιστοί για αυτό έβρεξε. Ποίος Νοέμβριος και ποία πρόβλεψη της ΕΜΥ;

Δεν χωρεί σοβαρός διάλογος με τέτοια επιχειρήματα ούτε αντέχουν αυτά τα επιχειρήματα με επιστημονικούς όρους. Δεν είναι, όμως, αυτό το πρόβλημα. Οι νησίδες ανορθολογισμού βρίσκονται γύρω μας συμπαγείς και άτρωτες. Δεν είναι κάτι πρόσφατο. Υπήρχαν πριν τη γέννησή μας, σε μια χώρα η οποία ποτέ δεν απέκτησε και δεν ενδιαφέρθηκε να αποκτήσει εκπαιδευτικό σύστημα ικανό να εξασκεί τους μαθητές στην κριτική σκέψη, ένα κράτος σταθερά αγκαλιασμένο με την Εκκλησία και μια Εκκλησία παντοδύναμη και στυγνά εχθρική προς οτιδήποτε συνιστά πρόοδο και ορθό λόγο, εκτός από τις φορές που κεφαλές της χρειάστηκαν νοσοκομειακή φροντίδα. Με το διαδίκτυο και την κρίση, όμως, φαντάζουν μεγαλύτερες και πιο απειλητικές. Το είδαμε στη χειρότερη περίοδο της πανδημίας, όταν ιερωμένοι κάθε βαθμίδας και στηρίγματά τους τρομοκράτησαν πιστούς και τους οδήγησαν μακρυά από τα εμβόλια και τα μέτρα προστασίας και από εκεί στο θάνατο. Το βλέπουμε σε κάθε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, όταν η Εκκλησία και υποστηρικτές της σπεύδουν να αναθεματίσουν οποιαδήποτε αλλαγή σε συγκεκριμένα μαθήματα, ενδεικτικά στα Θρησκευτικά και την Ιστορία. Και έχουν μαζί τους πλήθος κόσμου, που προτιμά τα παιδιά του να υποστούν κατήχηση και να διδαχθούν για Κρυφά Σχολειά και το δήθεν ευεργετικό ρόλο της Εκκλησίας στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Ελληνικής Επανάστασης παρά να ξεστραβωθούν αληθινά. Και σε πολλές άλλες πτυχές της καθημερινότητάς μας!

Δεν είμαι βέβαιος, αν τα κόμματα ενδιαφέρονται αληθινά να λύσουν αυτό το πρόβλημα. Αμφιβάλλω, αν ποτέ αποτέλεσε προτεραιότητά τους. Αμφιβάλλω, επίσης, αν απασχολεί τον περισσότερο κόσμο η αντιμετώπιση της θρησκοληψίας και του εντεύθεν ανορθολογισμού. Πιθανότατα αυτός ο κόσμος ζει ευτυχισμένος με την πεποίθηση, ότι κάποιο θεός ακούει τις εκκλήσεις του και ρίχνει βροχή ή χαρίζει ευτυχία. Δεν είναι απαραίτητα κακό να πιστεύει κανείς σε τέτοιες υπερφυσικές δυνάμεις.

Η καθημερινότητα είναι ένας δύσβατος Γολγοθάς για τους περισσοτέρους και έτσι γεννάται η ανάγκη στροφής σε κάποια μορφή παρηγοριάς ακόμα και σε μια αόρατη δύναμη. Το κακό ξεκινά, όταν κάποιος πιστεύει, πως η προσευχή μπορεί να υποκαταστήσει την επιστήμη, τη γνώση, οτιδήποτε θυμίζει την ανάγκη να σκεφτόμαστε ορθολογικά και βάσει επιχειρημάτων. Και αυτή η ανάγκη δεν θα γίνει ποτέ κατανοητή όσο �� χώρα μας συνεχίσει να πορεύεται με ένα ανεπαρκές εκπαιδευτικό σύστημα και με κυβερνήσεις, που αρνούνται να κατατάξουν φορείς ανορθολογισμού π.χ. την Εκκλησία απέναντί τους και όχι δίπλα τους.