#θα κάνω ένα καλό ποστ σύντομα....

[axlna]

εμένα γιατί δεν με λέτε έτσι?

[doruforos]

Καλησπέρα και πάλι . Νιώθω λίγο περίεργα κάθε φορά που μου έρχεται κάποια ειδοποίηση σχετικά με αυτό το ποστ . Δε νιώθω άνετα με την ύπαρξη του . Παρ' όλα αυτά , λέω να το κρατήσω και μην το διαγράψω και να το εκμεταλλευτώ κάθε στιγμή που νιώθω την ανάγκη να εκφράσω ό,τι αισθάνομαι για τον κάποιον , εφόσον δε μου βρίσκεται κάποιος εύκαιρος για να τον εμπιστευτώ . Ίσως κάποια στιγμή να εξελιχθεί στο ιδανικό λαβ στορι και να βγάλω τ��υ κόσμου τα λεφτά βρίσκοντας κάποιος μάνατζερ αυτό το ποστ (καλά το γάμησα) .

Αυτή ήταν μια μεγάλη παρένθεση .

Ένα χρόνο μετά , στο ίδιο μέρος , με τα ίδια παιδιά , ίδιο ακριβώς σκηνικό , τον ξανά είδα και για καλή μου τύχη τα πράγματα πήγαν πολύ καλύτερα από ότι πέρσι .

Συζητήσαμε πολύ , περπατήσαμε πολύ , γελάσαμε πολύ . Αν και ήταν ένα άσχημο καλοκαίρι αυτός μου το ομόρφυνε αρκετά . Ή μου τα έκανε όλα πιο σκάτα.

Διάφορες στιγμές πίστευα πως του άρεσα, και ακόμη το πιστεύω δίχως να θέλω να δείξω πως έχω μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μου, το αντίθετο .

Επαφές όμως δεν κρατήσαμε αν και είπε πως θα τα πούμε στην Αθήνα . Έλεγε επίσης πως θα φύγει για την επαρχία . Ούτε αυτό έγινε . Έμεινε στην Αθήνα και πλέον είναι πολύ κοντά μου .

Πολύ κοντά μου , ταυτόχρονα πολύ μακριά μου . Δε με νοιάζει η απόσταση χιλιομέτρων, με νοιάζει η απόσταση συναιαθημάτων.

Γύρισα σπίτι , ήρθε ο Σεπτέμβριος, άρχισε η ρουτίνα και συνειδητοποίησα πως δε θα τον δω ξανά . Δεν ήταν πως δεν ήθελα , ήταν έτσι όπως είχαν τα πράγματα .

Μα μου έλειπε . Μέτραγα τις μέρες που είχα να τον δω γιατί μόνο αυτές ήταν πλέον αληθινές σε ότι αφορούσαν αυτόν .

Τέλη του Οκτώβρη τον είδα τυχαία μα δεν του μίλησα . Δε ξέρω αν με είχε δει , το σοκ μου όμως ήταν τεράστιο γιατί δε μπορούσα να το πιστέψω πως ο άνθρωπος που είχα δύο μήνες στο μυαλό μου είχε όντως μορφή , ήταν υλικός , υπήρχε .

Από την άλλη πλευρά στεναχωρήθηκα αφάνταστα . Μόλις είχα χάσει την ευκαιρία να ακουμπήσω αυτή τη μορφή , να ακούσω τη φωνή της και εν τέλει να κάνω τον εαυτό μου έστω και μια φορά ευτυχισμένο .

Δύο εβδομάδες μετά τον ξαναείδα. Δεν θεωρώ πως ήταν τυχαίο . Και με είδε και αυτός και μιλήσαμε και τέλος . Δεν έγινε κάτι πιο ενδιαφέρον. Και είναι φανερό πλέον πως δε θα γίνει , αν ήταν θα γινόταν .

Για να σας είμαι όμως ειλικρινής, γιατί φλύαρα αρκετά , κάτι μέσα μου ουρλιάζει πως θα τον ξαναδώ σύντομα . Το σκοτώνω δυστυχώς διότι άπειρες φορές με πνίγει και με πληγώνει καθώς ποτέ δεν εξελίσσεται έτσι όπως θέλω , όσο παράλογη και αν ακούγομαι όμως το νιώθω ....το νιώθω έντονα..

Θα χαρώ απίστευτα αν ξανά κάνω ριμπλογκ αυτό το ποστ μου . Θα σημαίνει πως κάτι έγινε . Ελπίζω κάτι καλό .

Εις το επανιδείν (εύχομαι) !

Αυτή η φωτογραφία δείχνει απλώς κάτι σκαλιά . Πρακτικά και οπτικά δεν υπάρχει τίποτα το όμορφο . Συναισθηματικά είναι όλο το μεγαλείο. Εκείνη τη νύχτα τον γνώρισα . (Πριν συνεχίσεις να διαβάζεις θέλω να σου πω πως αυτή η ιστορία δεν έχει κανένα ενδιαφέρον , ίσως λίγο για μένα , αλλά μην περιμένεις κάποια συγκίνηση. Δε δεχόμαστε την απογοήτευση από τη στιγμή που σε ενημερώσαμε ήδη . ) Κάθε βράδυ , σε εκείνες τις διακοπές αράζαμε σε αυτά τα σκαλιά. Γελάγαμε, χορεύαμε, φωνάζαμε. Ένιωθα έφηβη . Πάντα έπασχα από αυτή την έλλειψη ενθουσιασμού, πάντα ένιωθα κάπως κενή . Έτσι εκείνο το βράδυ είχα μείνει λίγο στην άκρη από τους άλλους , δικιά μου επιλογή . Και ενώ ταξίδευα άκουσα τη φωνή του . Σήκωσα το βλέμμα μου και τον παρατήρησα καθώς χαιρετούσε τα παιδιά . Με κοίταξε και με πλησίασε . “Γειά είμαι ο κάποιος ” “Γειά είμαι η κάποια ” Κάποιε εκείνο το βράδυ με έκανες να νιώσω πως όντως άξιζα την προσοχή ενός τυχαίου. Άναψε ένα τσιγάρο και έκατσε δίπλα μου . Άρχισε τις βασικές ερωτήσεις , που μένω , πόσο είμαι , που συχνάζω. Μετά ήρθαν οι πιο βαθ��ές ερωτήσεις. Ποια είμαι , αν πιστεύω στο θεό και γιατί . Κάθε δευτερόλεπτο που πέρναγε ήμουν σίγουρη πως βρήκα αυτό που έψαχνα τόσο καιρό . Και σε ένα σημείο σηκώθηκα γιατί ένιωσα τύψεις για τους ανθρώπους που παράτησα και ο κάποιος έφυγε λέγοντας μου ένα απλό “χάρηκα ” , αποχαιρέτησε τους άλλους και από τότε δεν τον ξαναείδα. Δεν τον ξαναείδα γιατί έκανα τον εαυτό μου για μια ακόμη φορά να πιστέψει πως δεν αξίζει την προσοχή ενός τέτοιου ατόμου . Δεν τον ξαναείδα γιατί για ακόμη μια φορά πίστευα ότι η παρέα που δε με γέμιζε θα έκανε το θαύμα της και θα μου άλλαζε τη ζωή . Δεν τον ξαναείδα γιατί φοβήθηκα πως αν τον έψαχνα θα παρεξηγούσε τις προθέσεις μου , γιατί είμαι δειλή . Και τώρα τριγυρνάω στους δρόμους της Αθήνας με την ελπίδα πως θα τον βρω μπροστά μου . Δε ξέρω πως να το κλείσω αυτό . Δεν είχε κα�� αρχή για να ορίσω το τέλος . Οπότε θα βάλω μία τελεία η οποία διαγράφεται εύκολα γιατί που ξέρεις , το καλοκαίρι στα ίδια σκαλιά μπορεί και να ξανά βρεθώ με τον κάποιον . Να η τελεία .