#ευτυχισμένος

[i-cant-feel-a-damn-thingg]

Έχω σταματήσει να μπερδεύω την ευτυχία με την χαρά.

Μπορεί κάποιες στιγμές να νιώθω χαρούμενη, αλλά μέσα μου ξέρω πως ευτυχισμένη δεν είμαι.

[hauntedbirchgrove]

tw gore and knives and stabbing

[thewomengr]

Γιατί δεν έχει νόημα να είσαι σε μια σχέση, όταν δεν είσαι ευτυχισμένος

[Γράφει η Ελένη Ρέγγα] Οι σχέσεις που αντέχουν, ίσως είναι εκείνες που τα μέλη της δηλώνουν πως θέλουν να είναι ευτυχισμένοι και προσπαθούν να είναι ευτυχισμένοι, μόνοι και μαζί. Πώς όμως είσαι ευτυχισμένος όταν δεν έχεις να πληρώσεις το ρεύμα; Πώς είσαι ευτυχισμένος όταν συνεχώς δουλεύεις; Πώς είσαι ευτυχισμένος όταν ψάχνεις δουλειά και δεν βρίσκεις; Πώς είσαι ευτυχισμένος όταν τίποτα δεν αλλάζει; Πώς να είσαι καλά και στην σχέση σου, όταν προσπαθείς για τα βασικά γαμώτο, θα πουν πολλοί...

Τα τελευταία χρόνια, συναντώ συνεχώς χωρισμένα ζευγάρια. Χώρισαν γιατί είχαν τους λόγους τους, κάποιοι εκ των οποίων σοβαροί. Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν νιώθουν καλά, θα μου άρεσε για όλους τους ανθρώπους μετά τον χωρισμό να νιώθουν ανακούφιση και μια ενέργεια θέλησης για ζωή. Οι περισσότεροι όμως είναι θλιμμένοι, μετρώντας τα κομμάτια τους, προσπαθώντας να σταθούν στα πόδια τους! Παρατηρώ τις…

[harunayuuka2060]

Akihiko: What do you think?

*Reference photo*

Leona and Yuurin: ...

The other clients in the salon: *blushing after seeing him*

Akihiko: Hm?

Leona and Yuurin: ...

Leona: We need to get out of here first. You're attracting too much attention.

Akihiko: *tilts his head in confusion*

Leona: You know you're handsome, don't pretend otherwise.

Akihiko: Thank you, Leona~.

Leona: Tch.

Yuurin: ...

Akihiko: Bluebell?

Yuurin: ...

Yuurin: Please excuse me for a bit. *exits the salon*

Leona and Akihiko: ...

Leona: She's not really the type to show emotions in public, huh?

Akihiko: *chuckles* Yes. Just like you, Leona.

Leona: *frowns*

Leona and Akihiko: ...

Yuurin: ...

Leona: Hey, I need to go check something. You two can go ahead to the restaurant.

Yuurin: But Leona-senpai-

Leona: I won't be long. *walks away*

Yuurin: ...

Akihiko: Bluebell?

Yuurin: ...

Yuurin: Yes?

Akihiko: *smiles* You've been quiet.

Yuurin: ...

Yuurin: I'm happy for you, Aki, yet I also feel guilty.

Yuurin: I realized how I took everything from you.

Akihiko: ...

Akihiko: Bluebell... You do not know what you're saying. *goes to hug her*

Akihiko: You're everything to me.

Yuurin: ...

Akihiko: *chuckles*

Yuurin: *trying to hold back her tears*

Akihiko: Oh bluebell, you're making me cry too.

Yuurin: *her voice shaky* I have it under control.

Akihiko: *chuckles* You sure do.

Leona: *is giving Akihiko a piggyback ride* Seriously, I told you not to push yourself too much.

Akihiko: Who would have thought those roller coasters would make me dizzy...

Akihiko: It doesn't matter. I had fun.

Leona: Hmph.

Akihiko: Bluebell?

Yuurin: Yes?

Akihiko: *smiles*

Akihiko: Ακόμα κι αν σε αφήσω κάποια μέρα, παρακαλώ θυμήσου ότι ο αδελφός σου θα συνεχίσει να σε αγαπά ακόμα και στη μετέπειτα ζωή.

Yuurin: ...

Yuurin: *nods*

Leona: Hey, what did you say to her?

Akihiko: *chuckles* It's a secret.

Leona: *frowns* Watch me use my native language too and I'll do that in your face.

Akihiko: *laughs*

Yuurin: ...

Ruggie: Where's Yuurin?

Leona: She's in her room, praying to the gods.

Ruggie: Huh? What for?

Leona: *who actually understood what Akihiko said*

Leona: It's not for me to disclose. But no one should disturb her.

Yuurin: ...

Yuurin: *holding a butterfly gently in her hands*

Yuurin: ...

Yuurin: *smiles*

Yuurin: Ακόμα κι όταν φύγεις, θα συνεχίσω να σε αγαπώ. Παρακαλώ, να είσαι πάντα ευτυχισμένος.

The butterfly: *flutters its wings and disappears*

Akihiko: *holding that same butterfly*

Akihiko: *smiles* Thank you, bluebell.

[psychotiko-epeisodio]

Αγαπημένε μου,

Σου γράφω με βαριά καρδιά, σχεδόν χωρίς να έχω τίποτα συγκεκριμένο να σου πω.Ειλικρινα,δεν ξέρω γιατι είσαι εσύ εκείνος στον οποίο απευθύνομαι,αφού έχει περάσει πια πολύς καιρός,τόσος,που η μεταξύ μας σχέση μοιάζει με μακρινό όνειρο,θολωμένο στις μνήμες και των δύο μας,αδυνατώντας να θυμηθούμε τι ήταν εκείνο που κάποτε μας έφερε κοντά,αλλά και τι ήταν αυτό που εν τέλη μας απομάκρυνε.

Αν πέσεις ποτέ τυχαία πάνω σε αυτό το γράμμα,μην αναρωτηθεις ποιος μπορεί να είναι ο αποστολέας.Εγω είμαι.Εκεινη που όταν την γνώρισες,δεν είχε πλασει καλα-καλα τον χαρακτήρα της,ήταν μια έφηβη με μεγάλα όνειρα και άφθονο έρωτα για την ζωή,την τέχνη και... εσένα.Μπορει να σε μπερδέψει ο τρόπος γραφής μου και να αμφιβάλλεις αν ειμαι εγώ.Πως θα μπορούσε εκείνο το κοριτσάκι το αφελές και το ανυπόμονο, εκείνο που την σκότωνε η απόρριψη,σήμερα να τα έχει ξεκαθαρισει μέσα του και να αποδέχεται πως ότι έγινε,έγινε για καλο;Βλέπεις άλλαξαν οι καιροί,και μαζί τους αλλάξανε και εμένα.

Ξέρεις,δεν σε χρειάζομαι πια.Στην πραγματικότητα, δεν χρειάζομαι κανέναν. Πίστευα πως αν σε έχανα,θα έχανα την γη κάτω απ'τα πόδια μου και όταν αυτό συνέβη,πελαγωσα,πάγωσα,φοβήθηκα.Φοβηθηκα, ότι δεν θα μπορέσω να ξαναερωτευτω,ότι αυτός ο ανεκδιηγητος πονος που εισχώρησε μέσα μου εκείνο το βράδυ,θα με συντρόφευε για την υπόλοιπη ζωή μου,κάνοντας με δυστυχισμένη και ανίκανη να προχωρήσω.

Η αλήθεια είναι,ότι κράτησε για αρκετό καιρό. Έχω και μια τάση προς στην αυτοκαταστροφη όπως γνωρίζεις,και όλος αυτός ο πόνος μου την πυροδότησε και ήταν αμέτρητα τα βράδια εκείνα που έχανα τον υπνο μου,πολλά τα πρωινά που το σώμα μου δεν έλεγε να σηκωθεί απτο κρεβάτι.Για καιρό,ήμουν κλεισμένη στο σπίτι,δεν ήθελα κανέναν κοντά,κανέναν όσο κοντά συνήθιζα να έχω εσένα.

Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς σταματησε να πονάει,απλώς σταμάτησε.Πρεπει να ήταν μια φορά που σ'ειδα τυχαία έξω φορώντας τα καλά σου, να γελάς με την ψυχή σου ,πλάι σε κάποια άλλη.Ναι,τότε πρέπει να ήταν.Ο εγωισμός μου θίχτηκε καθώς σε κοίταζα να είσαι ευτυχισμένος,ενω εγώ είχα πέσει με τα μούτρα μες στην θλίψη.

Και το πήρα απόφαση,έπρεπε να σε αφήσω να φύγεις.Πρακτικα,την είχες πάρει αυτή την απόφαση μόνος σου,καιρό πριν,αλλά εννοούσα από μέσα μου.Επρεπε να σε αφήσω,γιατί έμενα να σε κρατώ με νύχια και με δόντια πιστεύοντας ότι το να συνεχίσω να ελπιζω, θα ήταν λιγότερα επώδυνο.Ομως,ήταν λάθος μου ...

Και φτάνουμε στο σήμερα όπου,η φωτιά έχει σβήσει εντελώς και δεν μου καίγεται καρφάκι για εσενα στην πραγματικότητα.Ο λόγος που μάλλον σου γράφω είναι απλώς για να τα πω σε εμένα.Να μου αποδείξω,ότι έχω την δύ��αμη να προχωράω,να εξελίσσομαι και ότι κανένας άνθρωπος που αξίζει,δεν θα μου κοστισει την ψυχική μου υγεία.Ειχα πει ψέματα τότε,δεν σ'αγαπουσα, ετεινα να μπερδεύω λιγάκι τις έννοιες.Και αν έφτασα κοντά στο να το κάνω,σε ευγνομωνω που εν τέλη μου αρπαξες αυτή την ευκαιρία μέσα από τα χέρια και δεν πρόλαβα.

Να 'σαι καλά όπου και να 'σαι και εγω να 'μαι καλύτερα.

Εκείνη.

[hmethysmenhprigkipissa]

Και έχεις φύγει και το ξέρω, πίστεψε με. Ξέρω ότι πια είσαι ευτυχισμένος κάπου άλλου, όχι μαζί μου και χαίρομαι για εσένα.

Αν τυχαία με δεις σε εκείνη την παραλία να κοιτάζω τη θάλασσα με βλέμμα χαμένο στις σκέψεις μου και αύρα θλιμμένη, ναι, σε περιμένω ακόμη. Μπορεί στα μπερδεμένα μου ακουστικά να παίζει το τραγούδι μας και ίσως εγώ χάνομαι ξανά στις σκέψεις μου. Αλλά αυτή είναι η ομορφιά μου, έτσι δεν έλεγες; Σου άρεσε το φως που ειχα και σου έδινα, δεν ξέρω όμως αν το θυμάσαι. Είχες πει ότι στις καταθλιπτικές μας σκέψεις φαινόταν να έχω μια ελπίδα για κάτι καλύτερο και ότι αυτό ερωτεύτηκες.

Αν τυχαία με δεις να μην ξέρω που πατώ σε ένα δρόμο γνωστό και βρεγμένο, ναι, ακόμη σε ψάχνω. Βλέπεις προσπαθώ να θυμηθώ τα βήματα που χα κάνει όσο χορευαμε εκείνο το βράδυ καθώς έβρεχε. Πλακα είχε, θυμάσαι ; Ακόμη πιστεύω κάθε φορά που βρέχει ότι θα έρθεις να χορέψουμε ακόμη μια φορά, μα δεν ήρθες. Εγώ σε περιμένω, ακόμη.

Ξέρω πως δεν θα έρθεις, όμως εγώ σε περιμένω ακόμη. Όλον αυτόν τον καιρό σε περιμένω, για πάντα θα σε περιμένω. Θα περιμένω να έρθεις.

[0cean--soul]

Ευτυχισμένος θάνατος

Θα υπάρχει πάντα μια θάλασσα

που αν την κολυμπήσεις πολύ βαθιά

Χάνεται κάθε επιθυμία να επιστρέψεις

[lettersfromgenesis]

 ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΛΛΟ ΚΟΣΜΟ

Σε έναν άλλο κόσμο μόλις έχω ξυπνήσει όντας σκεπασμένη από το προηγούμενο βράδυ.

Σε έναν άλλο κόσμο σε βλέπω να σηκώνεσαι για να φύγεις και σου ζητάω να μείνεις λίγα λεπτά ακόμη.

Σε έναν άλλο κόσμο είσαι ευτυχισμένος και πλέον δεν σε ταράζει τίποτα.

Σε έναν άλλο κόσμο τρέχω ανάμεσα σε χρυσά λιβάδια και εσύ προσπαθείς να με φτάσεις.

Σε έναν άλλο κόσμο γνωριστήκαμε κοντά στον σταθμό του τρένου το απόγευμα.

Σε έναν άλλο κόσμο έχουμε κλειδιά για την ίδια πόρτα εδώ και χρόνια.

Σε έναν άλλο κόσμο πάντα κρατιόμαστε χέρι χέρι και σε σφίγγω πιο δυνατά απ'ότι συνήθως.

Σε έναν άλλο κόσμο ποτέ δεν υπήρξε σιωπή και στεναχώρια στις ζωές μας.

Σε έναν άλλο κόσμο η βροχή ποτέ δεν μας ένοιαξε.

Σε έναν άλλο κόσμο ακούμε την ίδια μουσική για ώρες και γελάμε στην κουζίνα.

Σε έναν άλλο κόσμο ποτέ δεν έσπαγαν κομμάτια μου μετά την αγκαλιά σου.

Σε έναν άλλο κόσμο μπορώ να αγγίξω ολόκληρο τον γαλαξία μέσα σου.

Σε έναν άλλο κόσμο είσαι μέσα μου.

Σε έναν άλλο κόσμο υπάρχω μόνο για εσένα.

Σε έναν άλλο κόσμο υπάρχεις μόνο για εμένα.

Σε έναν άλλο κόσμο είμαστε εμείς απέναντι στον κόσμο.

Milena

[asterosconi]

"Ήμουν ευτυχής, και το' ξερα. Όσο ζούμε μιαν ευτυχία, δύσκολα τη νιώθουμε• μονάχα όταν περάσει και κοιτάξουμε πίσω μας, καταλαβαίνουμε ξαφνικά -και κάποτε με κατάπληξη- πόσο σταθήκαμε ευτυχισμένοι. Εγώ όμως, στο κρητικό ετούτο ακρογιάλι, ζούσα την ευτυχία κι ήξερα συνάμα πως είμαι ευτυχισμένος."

-Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, Ν. Καζαντζάκης

[gatoulasblog]

1ον: Είσαι αιθέρια ύπαρξη και πραγματικά μπράβο σου για τη φυσική σου κατάσταση

2ον: Διαβάζοντας στο μπλογκ σου διάφορα ποστ, μου έρχεται η εξής απορία. Είναι όντως καλύτερος στο σεξ ένας 40αρης από έναν 20αρη; Υπάρχει ποιοτική διαφορά ανάλογα της ηλικίας;

Κατ αρχάς να σ ευχαριστήσω για το «1ον». Πώς να μην χαρώ όταν μου γράφει κάποιος κάτι τόσο όμορφο; 🥲🥰

Τώρα. Όσον αφορά το «2ον» σου ετοίμασα μεγαααααλη απάντηση. Δεν ξέρω γιατί αλλά παίζει να ήθελα να γίνω συγγραφέας στην προηγούμενή μου ζωή. 😅

Το άν κανείς «καλό» σεξ κατά την ��νώμη μου δεν έχει να κάνει με την ηλικία.

Πιο πολύ μετράει εάν τα γούστα των δυο ατόμων που κάνουνε έρωτα ταιριάζουν.

Έχω ζήσει περίπτωση που κάποια την πήρε ο ύπνος κατά τη διάρκεια του σεξ, για ν ακούσει αργότερα ότι ο συγκεκριμένος εραστής ήταν ο πιο τέλειος εραστής της νυν συντρόφου του!! 😱😱 (Νταξ, όχι ότι το πίστεψα, αλλά πάμε παρακάτω..).

Μ αυτό θέλω να πω ότι τα γούστα του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετικά. Κάτι που αρέσει σε μένα μπορεί να μην αρέσει στον άλλον και το αντίθετο.

Τέλος πάντων. Ας μην γενικεύουμε τα πράγματα. Όχι παιδιά - αποκλείεται όλοι οι 40άρηδες, 50άρηδες και - αν τους σηκώνεται - οι 60άρηδες να είναι καλοί εραστές μόνο και μόνο επειδή είναι λίγο πιο μεγάλοι ή έμπειροι. Ή ότι τα νεαρά παιδιά είναι ανίκανα όπως φοβάται ένας αγαπητός μούτουαλ.

Είναι σαν να λες όλοι οι Βορειοελλαδίτες είναι όμορφοι και όλοι οι Νοτιοελλαδίτες άσχημοι ή το αντίθετο. Η όπως με ρώτησαν τις προάλλες σε άσκ (το οποίο δεν πρόλαβα να δημοσιεύσω) αν ισχύει ότι οι Γερμανοί δεν ξέρουν να περνάνε καλά. Σύγουρα κάποιοι δεν ξέρουν. Άλλοι όμως ξέρουν.

Μου ήταν μεγάλη ανάγκη να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις μαζί σας γιατί δεν μπορώ συνέχεια να με ρωτάτε τέτοια πράγματα. Θα μου τη δώσει και θα το κλείσω αλλιώς εδώ αυτό το μπλογκάκι λολ. 😅😂

Λοιπόν. Και τώρα έρχεται η πιο σπουδαία πληροφορία απ όλες. Αν κάνετε σεξ με κάποιον και δείτε ότι δεν σπαρταράει το μέσα σας και δεν έχετε αυτό το χαμόγελο μετά που φτάνει από το ένα αφτί έως το άλλο, όχι - μην περιμένετε ν αλλάξει κάτι. Μάλλον δεν θα ταιριάζετε σ αυτόν τον τομέα. Όχι - μην προσπαθείτε ξανά και ξανά και ξανά. Μην χάνετε την ενέργεια και το χρόνο σας εξηγώντας που ακριβώς να βάλει το χεράκι του/της, με πόση δύναμη και για πόση ώρα. Αφήστε το άτομο να φύγει γιατί εκεί έξω υπάρχει κάποιος που θα γίνει ευτυχισμένος/-η μαζί του.

Δεν ζητάμε αναπαράσταση τσόντας και ούτε χρειαζόμαστε όλο το ρεπερτόριο του καμα-σούτρα και της τάντρας. Έναν άνθρωπο να μας κάνει «κλικ» χρειαζόμαστε. Και όποιος το έχει ζήσει ξέρει ακριβώς τι εννοώ.

Το εύχομαι σε όλους σας. ❤️

[sillageee]

Τον αγαπάω ακόμα και τον νοιάζομαι πολύ αλλά δεν θα αντέξω να ακούσω πως έχει ξανά φτιάξει τη ζωή του κι είναι ευτυχισμένος χωρίς εμένα.

[groovalos]

Για τα χιλιόμετρα που έκανες για να με δεις,για αυτά που έκανα εγώ.Για τις σφικτές σιωπηλές αγκαλιές που συγχρονίζαν τα καρδιοχτύπια μας.Για τις ραπ έντεχνες και ροκ μουσικές που μοιραζόμασταν.Για τις συναυλίες και τα πανηγύρια.Για τις φορές που ερχόσουν,κι έμπαινες στο δωμάτιο απτό παραθυρο,Για τον τρόπο που φιλούσες το μέτωπο μου σαν να ήταν ο κόσμος σου.Για τα βουνά και το πράσινο που μου έμαθες να αγαπάω.Για το μπλε και τα πελάγη που σου έμαθα εγώ.Για τις φορές που καπνιζαμε κι εσυ γελούσες και με κοροϊδευες κοριτσάκι με τα σπίρτα.Για την λαχτάρα με την οποία προσπαθούσες να βρεις κομμάτια μου στα αγαπημένα μου βιβλία και ποιήματα.Για τις ώρες που περάσαμε βλέποντας τις αλλόκοτες ταινίες σου με τα κρυμμένα σου νοήματα.Για κάθε σούρουπο και κάθε ανατολή που μας ��χει ξυπνήσει.Για κάθε αποσπερίτη που έγινε Αυγερινός κρατώντας μας συντροφιά.Για τις ταράτσες μας.Για τον τρόπο που αντιδρούσες όταν σου έκανα μασάζ στην πλάτη.Γιατι ήμασταν υλικά και ψυχικά γυμνοί και νοιωθαμε ασφάλεια.Για τα θερινά μας σινεμά.Για τον τρόπο που με άγγιζε η φωνή σου.Για τις φοράς που ψέκαζα στο δωμάτιο σου το άρωμα μου κρυφά για να μυρίζεις εγώ.Για τον τρόπο που φερόσουν στα μωρά. Για τις φορές που επούλωσες τα παιδικά μου τραύματα-που έγινες ο τρυφερός πατέρας που δεν ενοιωσα ποτέ.Για την λαχτάρα με την οποία άκουγες την πιο χαζή σκέψη και τον πιο βαθυ προβληματισμό μου.Για τα κοχύλια που σου μάζευα τα καλοκαίρια και μας τα έκανες κολιε.Για το πάθος σου.Για τις φορές που πηγαίναμε σε απόμερες παραλίες και μου έκανες πατιτές και νευριαζα.Για τον τρόπο που αντιδρούσες όταν σου έφτιαχνα πρωινό.Για το σκυλάκι σου που ήταν όσο ζεστό όσο εσυ.Γιατι φιλούσα κάθε άκρη του κορμιού σου για να νοιωσω την μυρωδιά σου.Για τον τρόπο που κοιταζόμασταν.Για τις σκηνές και τις ορειβασίες.Για κάθε ξενύχτι και μάθε μεθύσι.Για τις φορές που παρά την κούραση έκλεβες πέντε λεπτά να μου παίξεις κιθάρα.Γιατι είσαι βαθιά αντικοινωνιας.Για τις φορές που πηγαίναμε στο αλού στα απότομα παιχνίδια και εγώ φώναζα πως θα πεθάνω.Για τις μέρες που καθόμουν έχοντας περάσει το όριο της ημερήσιας πρόσληψης καφεΐνης για να ειμαι απλά μαζί σου,να σε ηρεμώ.Για την αντοχή μου και την ταχύτητα σου.Για τον ανταγωνισμό μας στον στίβο.Για τα όνειρα μας.Για τα ταξιδια που δεν κάναμε.Για το τροχόσπιτο που δεν πήραμε.Για τις ρίζες μας που τις ποτίσαμε μαζί.Για τα γατάκια .Για τις φορες που με σήκωνες στην πλάτη.Για τις φορές που σου μαγείρευα και εσυ έβαζες τζαζ.Γιατι πάντα ήσουν η ευχη μου όταν έπεφτε αστέρι.Γιατι είχαμε κάθε εκδοχή ο ένας του άλλου.Γιατι μαζί σου είχα βιώσει κάθε συναίσθημα.Για τα περίεργα μαλλιά που είχα όταν με γνώρισες.Για τις φορές που έγινα και ψυχολόγος και δασκάλα σου.Για τα χαρτιά απτις σοκ��λάτες που μου άφηνες,που τα χω ακόμα.Για τις απόψεις μας.Για τις διαφωνίες μας για τα πολιτικά και την ζωή.Για όταν έριχνες το βάρος σου πάνω μου και εγώ ενοιωθα ο πιο προστατευμένος ευτυχισμένος άνθρωπος.Για τότε που προσπαθούσαμε να παγώσουμε τον χρόνο στις στιγμές ευτυχίας.Για το αρωμα που φορούσα όταν σε γνώρισα.Για την μυρωδιά σου.Για τα γιασεμιά,τις ζήλιες,τα χαδια στα μαλλιά σου.Για τις βουτι��ς από τα βράχια.Για τις ζωγραφιές στη πλάτη.Για τις μπυρες και τις φράουλες.Σε αγάπησα γιατι για σένα ήμουν πάντα το γλυκακι.Για τους γαλαξίες που έβλεπα στα μάτια σου.Για τις σπίθες στα δικά μου κάθε φορά που κοιτούσαν προς το μέρος σου.Γιατι ήμουν άθρησκη και έγινες η θρησκεία μου,ο ναός μου.Για το χρωμα που έπαιρνε το πρόσωπο σου όταν σε φιλούσα με κραγιόν.Για τις ζωγραφιές σου.Για τα μεταχειρισμένα σπιρτόκουτα,τους δίσκους βινυλιων.Γιατι μαζί σου γινόμουν ξανα 5 χρόνων και μάθαινα τον κόσμο.Για την αντίδραση σου στις προστυχιές μου.Για το «γαλατάκι».Για τη Δαναη.για κάθε κοιμισμένο-κουρασμένο σαγαπω.Για τα καλοκαιρια,τις σπηλιές το αντηλιακό,τη μηχανή.Για τους αμοιβαίους σπασμούς .Γιατι ήσουν ο Οδυσσέας και γώ η Πηνελοπη η Καλυψώ και κάθε Κίρκη.Για τις πληγές.Για τους νέους έρωτες.Για τους περαστικούς που θέλουν να σου μοιάσουν.Γιατι φταις που ειμαι εγώ και φταίω που είσαι εσυ.Γιατι ήταν γραμμένο στα άστρα.Για τα σπαθιά.Για ότι μας κάνει εμάς.Μας ευχαριστώ.

[justforbooks]

Περικλής Παπαμιχαήλ

Ένας από τους τελευταίους μηχανικούς παλιών μοτοσικλετών της Αθήνας

Υπάρχει κάπου ένας παράλληλος κόσμος γεμάτος παράξενες λέξεις όπως Brough Superior, Vincent, Ariel, Royal Enfield, Norton, Velocette, BSA και πολλές ακόμα. Ένας κόσμος που αρνείται οτιδήποτε ηλεκτρονικό, βολικό, μοδάτο, πλαστικό, εφήμερο και εύκολο· που πλαισιώνεται από συγκεκριμένη μουσική, ρούχα, χτενίσματα, φετιχιστικά αξεσουάρ, ντεμοντέ ποτά και ξεπερασμένες, αλλά ρομαντικές συμπεριφορές· που μυρίζει καμένα λάδια κινητήρα και επαναφέρει, κόντρα στην εποχή, μια άλλη, ξέθωρη πραγματικότητα. Είναι ο κόσμος του ροκ εν ρολ, των γυρισμένων ρεβέρ, των σηκωμένων γιακάδων, των old school τατουάζ και των παλιών μοτοσικλετών. Ο κόσμος του Μάρλον Μπράντο από την εποχή του «Wild One» και του Έντι Κόχραν από τις μέρες του «Summertime Blues».

Το τελευταίο ίσως «συνεργείο επισκευής παλιών ονείρων» ανήκει στον Περικλή Παπαμιχαήλ και βρίσκεται στους Αγίους Αναργύρους. Ένα γκαράζ βγαλμένο από την εποχή των Rockers, στους τοίχους του οποίου μπορείς να χαζέψεις αφίσες από παλιές μοτοσικλέτες και ακόμα παλιότερες εκδηλώσεις. Ένας χώρος γνήσιος και αληθινός και όχι επιτηδευμένος ή γυαλισμένος έτσι ώστε να συγκινεί. Ένα συνεργείο γεμάτο βαριά μηχανήματα (μερικά κατευθείαν από την παλιά αμερικανική βάση), γράσα και μουτζούρες, καλάθια μοτοσικλετών, μισοτελειωμένα πρότζεκτ, κουτιά με παξιμάδια, μανιατό, φανάρια, μπουζί και ντίζες. Ένα μέρος ιερό για όσους είναι μυημένοι στην αυθεντική αγάπη για τις παλιές μοτοσικλέτες και περισσότερο σε μια διαφορετική αισθητική και ηθική από αυτή των ημερών.

Είναι Δευτέρα πρωί και το συνεργείο είναι γεμάτο κόσμο που έχει έρθει να φτιάξει τις μηχανές του. Όλοι μοιράζονται την ίδια λόξα, την ίδια «αρρώστια» για τις παλιές μηχανές, «κλοτσιά στο κεφάλι» όπως την ονομάζει ο Φ., ένας 50άρης με τζιν με ρεβέρ και λευκό μπλουζάκι που μοιάζει σαν να ξεπήδησε απ’ τον «Ατίθασο».

Ο Α.Ν., ο οποίος είναι κάτοχος μιας Royal Enfield και φίλος του Περικλή, μας υποδέχεται και μας βάζει να καθίσουμε στο μικρό τραπέζι στο βάθος του συνεργείου, περιτριγυρισμένοι από παλιές BMW, BSA, Enfield και Norton. Ξεκινάει την κουβέντα για να δραπετεύσουμε έστω και λίγο σ' εκείνο τον ξεχασμένο κόσμο και να αντιληφθούμε τις δυσκολίες που εμφανίζονται όταν ακολουθείς τον δρόμο της ενασχόλησης με κάτι τόσο απαιτητικό όσο μια γερασμένη, φιλάσθενη Εγγλέζα ή μια αιωνόβια γκρινιάρα Γερμανίδα. Στην κουβέντα συμμετέχουν και όλοι οι παρευρισκόμενοι, πελάτες αλλά και φίλοι.

«Σήμερα, αυτός που θέλει να πάρει ένα παλιό μηχανάκι, το βλέπει ως προέκταση του πέους του», λέει ο Μ.Σ. «Επειδή είχε πρόβλημα αποδοχής μικρός, νομίζει ότι παίρνοντας ένα παλιό μηχανάκι θα αποκτήσει κύρος και υπόσταση. Εγώ το δικό μου μηχανάκι το καβαλάω επειδή γουστάρω ο ίδιος. Δεν με ενδιαφέρει να ��ο γουστάρει άλλος. Το καβαλάω και πάω όπου θέλω, δεν το κάνω για να το δείξω. Είναι πολλοί αυτοί που παίρνουν ένα παλιό μηχανάκι για να το δείξουν, “κοιτάξτε τι έχω”, έχει αλλάξει πολύ η φάση.

Τη δεκαετία του ’80 είχαμε από ένα μηχανάκι και πίναμε καφέ βάζοντας το πόδι πάνω του για να δείξουμε ότι είναι δικό μας, να μην έρθει κανένας και το πειράξει. Τώρα κάποιοι έχουν δέκα μηχανάκια, δεν βγάζουν να κυκλοφορήσουν ούτε ένα και το μόνο που τους νοιάζει είναι πότε θα πάρουν το επόμενο. Είναι η απληστία του ανθρώπου, δεν ευχαριστιέται με τίποτα, είναι μιζέρια. "Πάρε, βρε, το μηχανάκι σου και βγες μια βόλτα να γυρίσεις ευτυχισμένος"».

«Χθες, που σχόλασα από τη δουλειά, πήρα την Enfield και οδηγούσα για ώρα χωρίς προορισμό, άδειασε το κεφάλι μου», λέει ο Α.Ν. «Τώρα δεν βλέπεις στον δρόμο μοτοσικλέτες τις καθημερινές, κάθε Κυριακή μόνο βγαίνουν μηχανές που κάνουν τριάντα χιλιάρικα, κάτι γυαλισμένα κτήνη, κάτι υπερμεγέθεις Indian ή Harley που φωνάζουν “δείτε με!”. Είναι το δίτροχο Range Rover της εποχής. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν συνδέονται προσωπικά μ’ αυτό, με τη μηχανή τους, δεν την καβαλάνε για να γουστάρουν οι ίδιοι πλέον και να μην τους νοιάζει, την καβαλάνε για να γουστάρει ο άλλος που τους βλέπει.

Γιατί να κυκλοφορείς με μια αντίκα που θα σου βγάζει την πίστη, που δεν προσφέρει άνεση, αν δεν γουστάρεις αυτήν τη μοτοσικλέτα; Μια μοτοσικλέτα του 1938 είναι ξερή, χωρίς αναρτήσεις, χωρίς φλας, καλά φρένα ή δείκτη βενζίνης κι αυτός που γουστάρει έχει τον σεβασμό μου γιατί τα σημερινά μηχανάκια είναι πολύ καλύτερα και με πιο μεγάλες ευκολίες ή ασφάλεια. Είναι σαν να ακούς βινίλιο και όχι mp3, ακριβώς το ίδιο πράγμα. Έχει να κάνει με την αναβίωση μιας άλλης εποχής που είναι πιο manual, που χρειάζεται να συμμετέχεις προσωπικά, με το να ξέρεις πώς λειτουργεί, να παίρνεις μέρος ακόμα και στην επιδιόρθωσή της.

Το ότι πηγαίνω με τη μηχανή στο σπίτι και μυρίζει λάδια μού αρέσει πολύ γιατί είναι η μυρωδιά ενός παλιού κόσμου. Η ταλαιπωρία, η μανιβέλα και η απογοήτευση όταν ξεμένεις (μαζί με τη χαρά όταν ακούς το γουργουρητό της επανεκκίνησης) είναι κάτι που δεν μπορεί να το καταλάβει κάποιος που δεν είναι στη φάση. Δεν είναι θέμα ταχύτητας, είναι θέμα αίσθησης του ανέμου στο πρόσωπο και ψυχοθεραπείας. Μπορείς να πάρεις ένα σκουτεράκι, μία BMW GS 1200 που είναι σαν ρομπότ, με θερμαινόμενα γκριπ, υπολογιστές ταξιδιού, abs και να πηγαίνεις από δω μέχρι τα Γι��ννενα και να μην καταλαβαίνεις τίποτα, αλλά δεν είναι το ίδιο.

Νομίζω ότι πλέον δεν υπάρχουν μοτοσικλέτες αλλά μηχανές.

Για μένα αυτές οι γραμμές είναι design, αρχιτεκτονική, ιστορία. Κοίταξε ποια είναι η διαφορά στα μυαλά της τότε Γερμανίας από την Αγγλία της ίδιας εποχής. Κοίτα το χοντροκομμένο, το επιβλητικό, το πιο μινιμαλιστικό, το πιο huge μιας Zundapp KS750, και κοίτα ποιοι είναι οι Άγγλοι με το Royal Enfield Model G2, που είναι πιο εκλεπτυσμένο, πιο αυτοκρατορικό, έχει πιο λεπτές ρόδες, είναι intellectual και elegant μαζί, παρότι και τα δύο μοντέλα είναι προπολεμικά ή πολεμικά. Από τις μηχανές μπορείς να μάθεις ιστορία, αν είσαι παρατηρητικός. Μου αρέσει που σε αυτό το μαγαζί έρχομαι και βλέπω αυτή την αφίσα η οποία είναι τριάντα χρονών και καρφωμένη στον τοίχο και έχει παλιώσει μαζί με το μαγαζί. Όλα έχουν παλιώσει μαζί με το γκαράζ. Ακόμα και το πορτρέτο του Μπράντο με το δερμάτινο από τις μέρες του τζάιβ προτού καν γεννηθεί το ροκ εν ρολ, κι αυτό δείχνει ότι ξεκίνησε με άλλη όρεξη το μαγαζί, μα αυτά έμειναν εκεί, να θυμίζουν μια χαμένη νιότη».

«Έτσι είναι», προσθέτει ο Μ.Σ. «Πολλές φορές νιώθω ότι μπήκα στο μαγαζί πριν από τριάντα χρόνια και ξύπνησα σήμερα χωρίς να καταλάβω πότε πέρασε ο καιρός και τι συνέβη όλο αυτό το διάστημα. Έμεινα εδώ κυκλωμένος από τις Norton, τις BMW και τις Enfield».

«Οι Enfield έφυγαν από την Αγγλία το '59-'60 και τώρα βγαίνουν στην Ινδία», λέει ο A.N. «Η Enfield ήταν μια εταιρεία που έφτιαχνε κανόνια, εξού και το "made like a gun, goes like a bullet", όλες οι εταιρείες έφτιαχναν ή κανόνια ή βλήματα (π.χ. η BSA - Birmingham Small Army) ή σφαίρες, μέχρι και βελόνες. Υπήρχαν μοτοσικλέτες γερμανικές, αγγλικές, γαλλικές, βελγικές, ελβετικές, οι οποίες χάθηκαν όλες μετά τον πόλεμο. Κάποιες έφτασαν μέχρι το ’50 και ύστερα χάθηκαν.

Και υπήρχαν και αμερικανικές. Το Κόβεντρι, για παράδειγμα, που έβγαζε τις καλύτερες μοτοσικλέτες, ισοπεδώθηκε από τους ναζί. Η καταστροφή αυτών των μοτοσικλετών και η διάλυση της κουλτούρας ήρθε οριστικά όταν έγινε η γιαπωνέζικη εισβολή, όταν ξεκίνησε αυτή η φάση, Yamaha, Suzuki, Kawasaki και Honda. Τότε ήταν που έγινε κανονικό "Pearl Harbor" στην Ευρώπη. Ισοπεδώθηκ��ν πολύ περισσότερα από παλιοσίδερα και η μηχανή ξεκίνησε να γίνεται κάτι άλλο, κόντρα, σούζα, αντίο ροκ εν ρολ και Έντι Κόχραν».

— Περικλή, από πότε σε ενδιαφέρ��υν οι μηχανές; Το ενδιαφέρον για τις μηχανές το έχω από παιδί. Από πιτσιρικάς μού άρεσαν πολύ τα μηχανάκια, τα αυτόματα, τα δίκυκλα γενικά. Και πάντα είχα λόξα με τα παλιά. Αυτή η ιστορία με τις παλιές μηχανές ξεκίνησε το 1984. Όσο σπούδαζα –τελείωσα το Οικονομικό Τμήμα της Νομικής– δούλευα σε μηχανουργείο το πρωί και το απόγευμα σε συνεργείο. Όταν τελείωσα τη σχολή, αντί να ασχοληθώ με το αντικείμενο των σπουδών μου, συνέχισα να δουλεύω στο μηχανουργείο. Το μαγαζί το άνοιξα το 1993, το Πάσχα συμπλήρωσε τριάντα χρόνια.

— Πάντα ήσουν ροκαμπιλάς; Το ροκ εν ρολ έχει καθορίσει την αισθητική μου και τη σχέση μου με τις μηχανές, γιατί όλα αυτά είναι αλληλένδετα. Το 1981, που είχε έρθει ο Ρόρι Γκάλαχερ στην Αθήνα και είχα πάει στη συναυλία του, είχα μακριά μαλλιά, αλλά κάποιος φίλος πήγε στην Αγγλία, έφερε έναν δίσκο των Stray Cats και πήγαμε και κουρευτήκαμε όλοι, αφήσαμε φαβορίτες και το γυρίσαμε στο ροκ εν ρολ.

— Υπάρχει ενδιαφέρον για τις παλιές μηχανές στην Ελλάδα; Υπάρχει, πάντα υπήρχε, απλώς τώρα δεν υπάρχουν πολλά τέτοια μηχανάκια. Τα έχουν σηκώσει οι Γερμανοί τα περισσότερα, πολλοί ιδιώτες τα πουλάνε στο εξωτερικό, δεν μπορείς να βρεις εύκολα. Τη δεκαετία του ’80 στο Αιγάλεω και στο Περιστέρι, μόνο σε αυτόν τον δρόμο, είχε δύο μαγαζιά με BSΑ, ένα Horex κι ένα BMW. Τότε είχε πολλά μηχανάκια, τώρα δεν βλέπεις τίποτα. Αν έχεις χρήματα, βρίσκεις και τώρα, αλλά είναι πολύ ακριβά.

— Γιατί είχαμε τόσες αντίκες εδώ; Μεταπολεμικά, τη δεκαετία του ’50, υπήρχε νόμος στη Γερμανία ότι ανά 3-5 χρόνια έπρεπε να αλλάζεις τις μηχανές για να προλαβαίνεις τη φθορά. Έτσι πήγαιναν οι Έλληνες, αγόραζαν τις μεταχειρισμένες μηχανές και τις φόρτωναν στα τρένα. Αυτές τις μηχανές ήρθαν οι Γερμανοί τη δεκαετία του ’80 και τις ξαναπήραν πίσω. Πήγαιναν στα καφενεία και έκαναν deal με όσους τις είχαν για 30 και 50 χρόνια και τις σήκωσαν όλες. Οι αγγλικές έχουν μείνει στην Ελλάδα γιατί τις πήρε το Ναυτικό, το Μετοχικό Ταμείο Στρατού. Και τη δική μου τη Norton από εκεί την πήρα το 1995.

— Πόσες μηχανές έχεις; Τρεις. Τη Norton Commando, την BMW με το καλάθι και την Enfield του 1936. Και αυτές πολλές είναι, είπα να διώξω καμία. Βάλε λάστιχα, βάλε μπαταρίες, βάλε χίλια δυο, δεν τελειώνει ποτέ η επισκευή, φτάνουν δύο.

— Πόσο κοστίζει να φτιάξεις μια μηχανή που σου φέρνουν; Εξαρτάται από την κατάσταση που σου τη φέρνουν. Αν είναι σε μέτρια κατάσταση, π.χ. μια BMW, γύρω στα 8-9 χιλιάρικα. Τη δεκαετία του ’80 ένα BMW ήταν πιο φτηνό από ένα παπί. Τώρα πληρώνεις την ιστορία. Μια BMW R69S έτοιμη, φτιαγμένη, περνάει τα 40 χιλιάρικα. Με το καλάθι ξεπερνάει τα 50. Αυτή την είχε η Αεροπορία. Στέλνουμε στη Γερμανία τους αριθμούς και μας λένε οι Γερμανοί ποια ήταν η ημερομηνία κατασκευής της. Αυτή εδώ είναι Zundapp του 1941. Σε αυτές τις μηχανές άνοιγαν πίσω τον σκελετό, έβαζαν έναν άξονα με ένα σαζμάν από τζιπ και δύο τροχούς και τις έκαναν φουρκόνια. Φόρτωναν ασβέστη, τσιμεντόλιθους, όργωναν όλη την Αθήνα αυτές οι μοτοσικλέτες.

— Τι διαφορά βλέπεις, από άποψη κατασκευής, σε σχέση με τις μηχανές του σήμερα; Αυτό το μηχανάκι, που είναι του 1936, έχει φοβερή ποιότητα κατασκευής. Αν δεις πώς έχουν εντάξει τα ρουλεμάν στους τροχούς, στον σχεδιασμό του, που είναι αρκετά περίεργος, καταλαβαίνεις ότι ήταν προσεγμένη στην κάθε λεπτομέρεια. Φαίνεται ότι ήταν ακριβό μηχανάκι για την εποχή του. Βέβαια, δεν έχει τα φρένα που έχει μια σημερινή μοτοσικλέτα, αλλά είχαν ρίξει χρήμα πάνω του, όπως καταλαβαίνεις από το design. Στις σημερινές μοτοσικλέτες το πλαστικό θα σπάσει και θα διαλυθεί σε μερικά χρόνια. Αυτό είναι μόνο σίδερο, τι να πάθει; Τα μηχανάκια που φτιάχτηκαν στα '80s έχουν διαλυθεί όλα.

— Έχει δουλειά το μαγαζί; Βγαίνει μεροκάματο, αλλά δεν είναι όπως παλιότερα. Το να έχεις ένα τέτοιο μαγαζί έχει και πολλές δυσκολίες, π.χ. πολύ δύσκολα βρίσκεις πλέον προσωπικό, παιδιά που θέλουν να μάθουν, είσαι μόνο εσύ, σαν γιατρός. Η πιο μεγάλη δυσκολία είναι η ιδιαιτερότητα των πελατών, νομίζουν ότι είναι ενημερωμένοι και τα ξέρουν όλα και δεν σε αφήνουν να κάνεις αυτό που πρέπει, αυτό που πιστεύω ότι είναι σωστό. Είναι πελάτες πιο απαιτητικοί, πιο παράξενοι από ενός συνεργείου για σκούτερ. Είναι φετιχισμός οι παλιές μηχανές, μόνο αν έχεις την ίδια λόξα το καταλαβαίνεις. Για να έχεις αγοράσει μια μηχανή που είναι προβληματική εξαρχής, είσαι ήδη αρκετά προβληματικός και εσύ.

— Γιατί δεν έρχονται παιδιά, καινούργιοι μάστορες; Έφερα τον γιο μου, που είναι 17 χρονών, και φρίκαρε το παιδί, «δεν μπορώ να αντέξω εδώ» μου λέει, «είναι μουρλοκομείο». Δεν ενδιαφέρεται πλέον για τις μηχανές, γιατί τον έβαλα τριών χρονών στο καλάθι και πήγαμε Πελοπόννησο και τώρα δεν θέλει ούτε να τα βλέπει. Δεν έρχεται γενικά νέος κόσμος, δεν υπάρχει νέος κόσμος με παλιές μηχανές, είναι ένα φετίχ που αφορά μεγαλύτερης ηλικίας κόσμο. Αν μαζεύεις βινύλια και οδηγείς παλιές μηχανές, το κάνεις γιατί δεν μπορείς να δεχτείς ότι μεγαλώνεις. Είναι πολύ φετιχιστικό, δεν μπορεί ένα νέο παιδί να ταυτιστεί, να θέλει να αγοράσει μια τέτοια μηχανή άμα δεν είναι στη φάση της μουσικής, εάν δεν είναι μέρος της υποκουλτούρας. Δεν υπάρχει τόσο ροκ εν ρολ πλέον τριγύρω.

— Υπάρχουν στην Αθήνα μάστορες που φτιάχνουν παλιές μηχανές; Έχουν μείνει 4-5.

— Ανταλλακτικά βρίσκεις; Βρίσκεις. Αν δεν υπάρχουν εδώ, βρίσκεις απ’ έξω. Το Ίντερνετ βοήθησε πολύ, πάρα πολύ. Τη δεκαετία του ’90, αν ήθελες να παραγγείλεις ένα ανταλλακτικό, έστελνες γράμμα στη Γερμανία, σου έστελναν προφόρμα, την πήγαινες στην τράπεζα, πλήρωνες, έστελνες τη φωτοτυπία με τον αριθμό στη Γερμανία και σου έστελναν τα πράγματα. Ήθελε δυο-τρεις μήνες να γίνει αυτή η διαδικασία με το ταχυδρομείο. Να πω, όμως, ότι επειδή είναι παλιά μια μηχανή δεν σημαίνει ότι παθαίνει και συνέχεια ζημιές, αν την προσέχεις.

Σίγουρα, όμως, οι παλιές μηχανές θέλουν σέρβις και βλέπεις τους ιδιοκτήτες τους πιο συχνά. Με τους περισσότερους έχω προσωπικές σχέσεις και «χαλάει» εκεί κάπως το πράγμα, γιατί το συνεργείο δεν είναι σούπερ μάρκετ, που πας στο ταμείο και αν δεν έχεις λεφτά δεν μπορείς να ψωνίσεις. Εδώ έρχονται, μου λένε «να δούμε τι έχει;» και μπορεί να μην έχουν μία να μου δώσουν.

Έχω βάλει την ταμπέλα «ουδεμία εργασία εξέρχεται ανεξόφλητος» και λέω «πήγαινε και μίλα με την ταμπέλα». Είναι δύσκολο, γιατί δεν φτιάχνεις παλιά αυτοκίνητα καλοζωιστών, φτιάχνεις τις μηχανές ατόμων που ακούνε ροκ εν ρολ, γίνεστε φίλοι και μετά συμπονάει ο ένας τον άλλο και αυτό κάποιος μπορεί να το εκμεταλλευτεί και να μπλέξεις. Να μην είσαι ο μάστοράς τους, να είσαι ο φίλος τους, να σου λέει «φτιάξ’ το και θα δούμε». Έτσι όμως δεν δουλεύει ένα μαγαζί.

Στον δρόμο έχει βγάλει μια BSA του 1938 και την Enfield του 1936. Τα αυτοκίνητα συνέχιζαν να περνούν αριστερά και δεξιά, αδιαφορώντας για τις γερασμένες Εγγλέζες. Ο Μάρλον Μπράντο από μέσα φάνηκε να χαμογελάει προς στιγμήν και να μας κλείνει το μάτι κάτω από το στραβά βαλμένο καπέλο του. Από ένα παράθυρο μακριά νομίζαμε πως ακούσαμε τον Little Richard να τραγουδάει το «Send me some loving», αλλά ίσως να ήταν και ιδέα μας…

✔ Classic Moto Restore, Αγίου Παντελεήμονος 14, Άγιοι Ανάργυροι

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[xaroumenoplasma]

Εκείνο το βράδυ, την τελευταία φορά που μιλήσαμε ήθελα να σου πω τόσα πολλά πράγματα, ήθελα τόσο πολύ να σου ανοίξω την καρδιά μου, να μάθεις όλα όσα ένιωσα για εσένα. Αλλά αυτό που μου είπες εκείνο το βράδυ πόνεσε περισσότερο από την λεπίδα , με αποτέλεσμα να μην σου πω τίποτα έτσι κι αλλιώς δεν θα άλλαζε κάτι... Μου λείπεις από δίπλα μου, ήσουν από τους πιο υπέροχους ανθρώπους που πέρασαν από την ζωή μου. Ακόμα σε σκέφτομαι και χαμογελάω κάθε φορά που θα μιλήσω για εσένα ... Ελπίζω να είσαι ευτυχισμένος, μου λείπεις

[kwnstantiina]

Καλά(;)

Είμαι καλα πλέον. Βγαίνω έξω,περνάω καλα. Έχω ανθρώπους δίπλα μου που με νοιάζονται και με αγαπούν,και νιώθω το ίδιο και εγώ για αυτούς.

Δεν μου λείπεις πλέον· ή τουλάχιστον έτσι λέω στον εαυτό μου,για να κοιμάται τα βραδια. Όποτε πάω να σε σκεφτω,η μορφή σου φεύγει γρήγορα από το μυαλό μου. Δεν θέλω να θυμαμαι. Δεν θέλω να σε θυμαμαι.

Δες με. Είμαι καλα μακριά σου. Είμαι καλα χωρίς εσένα. Ζω την ζωή που πάντα ήθελα,χωρίς να σε συμπεριλαμβάνει μέσα,κάτι που Εσυ το επέλεξες. Δεν πειραζει. Όλα με τον χρόνο περνάνε,έτσι θα περασεις και Εσυ.

Εννοείται πως θα ήθελα να ήσουν μέρος και Εσυ αυτής της ζωής,αλλά καταλαβα έπειτα από πονο ότι δεν μπορώ να σε αναγκάσω. Καλύτερα έτσι,εφόσον είμαι χαρούμενη.

Αυτό δεν θα ήθελες για εμένα,εάν με αγαπάς; Να περνάω καλα. Εγώ αυτό τουλάχιστον θέλω από εσένα. Να είσαι καλα και χωρίς εμένα. Να είσαι ευτυχισμένος.

Όταν αγαπάς κάποιον,δεν μπορεί να είσαι εγωιστής.

Μου λείπεις, εννοείται αυτό. Αλλά δεν αντέχω άλλο. Πρέπει να προχωρήσω.

Είσαι πάντα στο μυαλό μου. Πάντα θα τα συγκρίνω όλα με εσένα και θα προσπαθώ να σε εντάξω στην καθημερινότητα μου,έστω και νοητά. Μερικές φορές τα καταφέρνω. Άλλοτε ξεγλιστράς και με ρίχνεις βίαια στην πραγματικότητα.

Δεν πειραζει,όπως και να έχει πάντα θα είσαι κομμάτι μου. Πάντα θα σε κρατάω ζωντανό μέσα μου.

[psychotiko-epeisodio]

Γεια σου,

Ξέρω πως πέρασε καιρός αλλά...σήμερα πήρα να ευχηθώ για τα γενέθλια σου.Δεν το σήκωσες και είχα ανάγκη να σε ακουσω,οπότε στα γράφω εδώ,σε ένα γράμμα που μαλλον-δεν θα διαβάσεις ποτέ.

Προσποιουμαι πως όλα πάνε καλά αν και η αλήθεια είναι ότι πάνε λίγο καλύτερα.Αλλα όχι καλά.Απλα σε έχω βάλει σε μια γωνιά της καρδιάς μου και κάνω σαν να μην είσαι εκεί.Περνανε οι μέρες και απορώ πως το έκανες τόσο εύκολα.Πως μετά από όσα περάσαμε μαζί,δεν σηκώνεις καν το τηλέφωνο για να σου ευχηθώ.

Σε ευχαριστω παρόλα αυτά που μου υπενθυμίζεις,το ποιος ήσουν στα αλήθεια.Αλλα είναι που κάθε φορά εκπλησσομαι το ίδιο σαν να είναι η πρώτη που μου το δείχνεις.

Δεν μου άξιζε σε καμία περίπτωση τίποτα από όσα πέρασα και συνεχίζω να περνάω για εσένα.Και δεν θυμώνω μαζί σου,θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν σου έχω κρατήσει κακία και που συνεχίζω να πιστεύω πως είσαι ο άνθρωπος που πίστευα για καιρό ότι είσαι.

Ήθελα να σου πω απλά,πως θέλω να είσαι ευτυχισμένος και υγιείς.Να είσαι χαρούμενος ακόμη και αν δεν είμαστε μαζί.Πως μου λείπεις και θέλω να σε δω.Πως οι μέρες μακριά σου περνάνε δύσκολα και τα βράδια ακόμη πιο δύσκολα αλλά είναι εντάξει,γιατί κάναμε κακό ο ένας στον άλλον.

Δεν ήθελα να σου πω τίποτα άλλο.Ολες οι απορίες μου έχουν λυθεί εκτός από μια.Ενιωσες ποτέ στα αλήθεια κάτι για εμένα;Η ήταν όλα μια βολεμενη κατάσταση για εσένα;Αυτό θα ήθελα πολύ να σε ακούσω να μου το απαντάς.Μου το οφείλεις.Μας το οφείλεις.Κριμα που καταστρέψεις μια από τις πιο όμορφες ιστορίες που θα είχα για να διηγούμαι.