#ερμηνεία

[orthodoxiaonline]

Το λες κάθε μέρα, ξέρεις όμως τι σημαίνει;

Εάν επιθυμείτε σας παρακαλούμε κοινοποιήστε το άρθρο

Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι παρεκάλεσαν τὸν Χριστό: «Κύριε, δίδαξον ἡμᾶς προσεύχεσθαι, καθώς Ἰωάννης ἐδίδαξε τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ» (Λουκ. ια´, 1). Τότε ὁ Κύριος τοὺς παρέδωσε τὴν Κυριακὴ προσευχή (Ματθ. στ´, 9-13). Continue reading Untitled

[orgismenh]

Εσύ είσαι το τυχερό μου αστέρι,

όλη η φύση κι ο κόσμος το ξέρει,

σαν μας βλέπουν μαζί αγκαλιά.

Η μοίρα μου μ’ έστειλε στα βηματά σου,

ζω μονάχα για να `μαι κοντά σου,

ν’ αναπνέω, να νιώθω ζωή.

Δικά σου όλα τ’ άνθη που βλέπω στους δρόμους,

δικά σου τα γλυκά πρωινά αυτού του κόσμου

για 'σένα είναι η πρώτη βροχή του χειμώνα

για 'σένα ανθίζουνε κόκκινα ρόδα

για 'σένα

Τυχερό Αστέρι - Κ.Βήτα

ερμηνεία - Ορέστης Χαλκιάς

[gemsofgreece]

Γειά! I'm very interested in reading about Greek mythology. Mostly interpretations and deep dives on the origins and context of said mythology. All I've read so far are texts authored by British and American scholars but those are always biased and fitted into not-hellenic cultures. I wonder if you know of an actual Greek source that I could access in Spanish or English? I'd really appreciate it. Have a great day!

Γεια σου! Unfortunately I can't provide very accurate recs because I haven't read much about mythology and because

Foreign scholars hardly translate Greek literary classics (meaning modern classics), let alone Greek research on fields that they have already totally called dibs on.

Greeks themselves traditionally did not care much about mythology and have been studying history way more. The stance they hold towards mythology is that it is a bunch of fairytales suited for kids.

Younger generations are getting more interested in it which had led to an increase in books, references and podcasts about it, however the extreme majority are still adressed to kids. I searched one of the biggest book stores in Greece for recs and out of the 192 Greek mythology books available, it wouldn't be an exaggeration to say that the 170 were meant for kids and then most out of the remaining were translated foreign works.

The most famous Greek book about the mythology is Ελληνική Μυθολογία by Nikos Tsiforos, 1964, 644 pages. This book is very informative and detailed however this is not its actual intent. Written by Tsiforos, who was a screenwriter and director with a very sharp humour and notable for the use of slang (of the time), its main point is the social and political commentary on religion. He was also very interested in drawing parallels and finding influences with other eastern civilizations. A drawback I have seen mentioned lately is that since this is edgy humour of the sixties, it completely lacks in political correctness, which makes some jokes appear irrelevant and insensitive. Greek readers seem to love this book enough to forgive such jokes and all agree about the surprising amount of knowledge and detail concentrated in this book, however unfortunately it is not translated into other languages.

I can translate to you the excerpt above to give you an idea:

"... turned against the idols of the Philistines, those people who historically had Greek origins, the Egyptian gods marched drenched in gold alongside the army to confront the iron gods of the Hittites, the patron saints of Cortés were caught in a catfight with the monstrous gods of Motecuhzoma, and whoever won the match also won the glory and the faith, so try arguing with men thinking that the "protection from above" excused their rights or their injusticies... A deity is necessary in war, because it is based on the highest power of the universe... The human stupidity. The mass human stupidity. The despicable Mr War could not not become a god by the Greeks, people who fought constantly, from their very first day. So he did, and his name was Ares. Behold, then, a Gentleman whom deep inside nobody likes. Neither the people who created him nor the gods who had a brawler in their company. A troublemaker, vile, unconscionable, most rude, never keeping his word - war never has honour anyway..."

It is a great read, but not translated and probably not exactly what you seek.

Then some other ones that are not translated, at least so far, are

Ελληνική Μυθολογία Τόμος Α Εισαγωγή. Ανάλυση και ερμηνεία του ελληνικού μύθου - Greek Mythology. Volume A. Introduction. Analysis and interpretation of Greek myth by Konstantinos Tsatsos, Ioannis Kakridis, Eleni Kehayoglou. Also writes a lot about the origins of every myth and explores the reasons behind their creation. Part of a series on Greek mythology, where most of the work is done by Kakridis, I believe. His full book series is 1680 pages. I believe the Greek Mythology by Kakridis is what you are looking for, but again I don't think there's a translation.

Ελληνική Μυθολογία: οι Θεοί - Greek Mythology: The Gods by Dora Papaioannou, 180 pages. This is an edition in simple, easy Greek, ideal for Greek learners, so I don't know if you are studying Greek, I add it here just in case. Obviously this must mean it doesn't get extremely detailed, although a reader in Goodreviews said it also had myths they did not know about. Papaioannou has written more relevant books in easy Greek, such as for the Trojan War and the Odyssey, with 225 pages.

Even though there are no translations, I thought this was an opportunity to mention these ones for interested Greeks and Greek speakers / learners.

There were more books of course, but they were for children or they focused on beautiful illustrations rather than analysis or didn't have enough ratings in Goodreads yet for me to recommend them.

[gentle-author]

Κάποιες φορές οι άνθρωποι ξεχνάμε την τέχνη. Και δεν είναι κακό να ξεχνάμε πράγματα που και που, εδώ ξεχνάμε τι φαγητό φάγαμε χτες, την τέχνη θα θυμόμαστε; Δεν βλάπτει να ξεχνάμε κάποιες φορές. Αυτό που βλάπτει όμως είναι όταν αυτό το κάποιες φορές ισούται διανυσματικά και αλγεβρικά με το πάντα. Όταν αυτό το κάποιες φορές παραπλανείται από το πάντα. Δεν είναι κακό το να μην ασχολούμαστε με την τέχνη. Κακό δεν είναι, ούτε πρόκειται ποτέ να γίνει το να μην μας αρέσει η τέχνη (πώς γίνεται να μην αρέσει σε κάποιον η τέχνη ρε παιδιά όμως;). Και προς Θεού, κακό δεν είναι το να μην μας νοιάζει η τέχνη. Ξέρετε όμως τι είναι κακό; Το να απαξιουμε να την ζήσουμε. Τα πάντα γύρω μας είναι τέχνη. Εσείς είστε τέχνη. Οι αισθήσεις μας είναι τέχνη. Ο τρόπος που αναπνέουμε, που νιωθουμε, ο κόσμος γύρω μας, η φύση, τα όντα, το κενό είναι τέχνη. Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσο μαγικός είναι ο τρόπος που τα χέρια των ανθρώπων "κουμπωνουν" μεταξύ τους κάθε φορά που αγγίζονται ή πόσο σοφιστικέ είναι η χρήση της λέξης "λευκό" έναντι της λέξης "άσπρο";

Έχετε σκεφτεί ποτέ πώς ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του μοναδικό δαχτυλικο αποτύπωμα, δηλαδή πως με τα σημερινά δεδομένα, υπάρχουν πάνω από 7,8 δισεκατομμύρια μοναδικά και απαράλλακτα δαχτυλικα αποτυπώματα; Κι ακόμα, εσύ που το διαβάζεις αυτό νιώθεις ασήμαντος; Ενώ στην πραγματικότητα είσαι πιο μοναδικός κι από τον ορισμό της λέξης μοναδικός; Κρίμα δεν είναι να μην αναγνωρίζεις ότι αποτελείς κομμάτι τέχνης;

Δεν ξέρω αν υπάρχει ορισμός για την τέχνη για να είμαι ακριβής. Δεν νομίζω πως υπάρχει, αν με ρωτατε. Αν ρωτήσουμε ωστόσο, την φίλη μας παντογνώστη Google, λογικά θα μας πει πως η τέχνη παίζει σε ένα διάστημα μεταξύ γνώριμων όρων, όπως η λογοτεχνία, η ζωγραφική, η μουσική, η ποίηση, η αρχιτεκτονική... Υπάρχουν χιλιάδες άρθρα και διαλέξεις, όλα αφιερωμένα στην τέχνη και στην επιρροή που έχει ανά τον κόσμο. Παρόλαυτα θα επιμείνω και θα πω πως ο καθένας μας έχει τον δικό του ορισμό για την τέχνη. Θα ακουστεί τρελό και παλαβό αλλα πάω στοίχημα πως υπάρχουν πάνω από 7,8 δισεκατομμύρια διαφορετικές απόψεις για την τέχνη. Και λέω πάνω, διότι οι απόψεις είναι άπειρες. Όπως και οι ερμηνείες. Δεν μπορώ να δεχτώ πώς ένα ποίημα έχει μια μοναδική ερμηνεία, ένα αυτούσιο νόημα, όχι. Έχει τόσες ερμηνείες και τόσα νοήματα, όσα οι άνθρωποι που κάποτε έζησαν πάνω σε αυτήν την Γη, όσα οι άνθρωποι που ζουν την δεδομένη στιγμή, όσα οι άνθρωποι που θα ζήσουν και θα ζουν μετά από εμάς, οσα και τα μάλλον υπάρχοντα όντα στους άπειρους γαλαξίες και σύμπαντα που μας περιβάλλουν. Και δεν τελειώνει εκεί, μην επαναπαυεστε. Δεν έχει τέλος. Η τέχνη είναι άπειρη. Τα νοήματά της είναι άπειρα. Ακόμα κι εμείς, άπειροι είμαστε. Γιατί όσο μεγαλώνουμε, καθημερινά ξεκινάμε από την αρχή την ζωή μας. Καθημερινά ξεκινάμε από την αρχή ένα νέο εικοσιτετράωρο που δεν γυρίζει πίσω (αν κι ο χρόνος είναι σχετικός), μια νέα πραγματικότητα με απώλειες ή κέρδη, έναν νέο εαυτό, καλύτερο ή μη.

[peponotsipaki]

Σαν παιδιά κυνηγάμε ο ένας τον άλλον στην αμμουδιά, παίζουμε με τα κύματα, χτίζουμε κάστρα στην άμμο και προσέχουμε μην μας πέσει καμία πέτρα στο πόδι στην προσ��άθεια μας να τις σταθεροποιήσουμε.

Πέφτει σιγά σιγά ο ήλιος και εμείς παρατηρούμε τα σύννεφα, δίνοντάς ερμηνεία στις ακανόνιστες μορφές τους. Γελάμε με την φαντασία και τη δημιουργικότητά του μυαλού μας.

Καθόμαστε δίπλα δίπλα και ψάχνουμε τα άστρα. Μου δείχνεις με το χέρι σου ένα μακρινό αστέρι και με σκουντάς όταν δεν το βλέπω λέγοντας μου «Είναι ακριβώς εκεί, δεν το βλέπεις;».

Στο τέλος της ημέρας, αυτές οι μικρές “παιδικές” δραστηριότητες σου θυμίζουν να απολαμβάνεις την ζωή.

[tosatanikofurby]

Το άτομο έκανε ακροβατικά και χτυπούσε νότες μέχρι τον Θεό

Α Ψ Ε Γ Ι Α Δ Ι Α Σ Τ Η ερμηνεία

[justforbooks]

Κτίρια της δεκαετίας του 1920 και του 1930 με νεοκλασικίζοντα και εκλεκτικιστικά στοιχεία και κατοικίες του μοντέρνου κινήματος, που αποτελούν και τα τελευταία ίχνη της νεότερης αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, εξαφανίζονται από τους δρόμους της Αθήνας.

Η πόλη φαίνεται να χάνει σημαντικά στοιχεία της φυσιογνωμίας της λόγω της μεγάλης αύξησης αυτών των κατεδαφίσεων και της παράλληλης ραγδαίας κατασκευαστικής δραστηριότητας, η οποία είναι κυρίως προσανατολισμένη στην ανέγερση πολυώροφων κτιρίων, τα οποία, ως επί το πλείστον, προορίζονται για τουριστική εκμετάλλευση.

Οι ιδιοκτήτες, με δέλεαρ τους υψηλούς συντελεστές δόμησης και το κέρδος που θα έχουν από τα πανύψηλα κτίρια που μπορούν να χτιστούν στις μικρές διώροφες ή τριώροφες κατοικίες τους, λόγω του bonus δόμησης σε ύψος ορόφων που προβλέπει ο οικοδομικός κανονισμός, προχωρούν σε αθρόες κατεδαφίσεις, μας λένε πολεοδόμοι και αρχιτέκτονες που ασχολούνται εντατικά με το ζήτημα.

Η Αθήνα, υπό την πίεση των απαιτήσεων της αγοράς ακινήτων, αποκτά νέα, θηριώδη κτίρια. Παράλληλα, το υπουργείο Περιβάλλοντος δίνει τη δική του ερμηνεία στις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας που προβλέπουν ρητά ότι όπου υπάρχουν ειδικά διατάγματα με περιορισμούς για τα ύψη των κτιρίων, αυτά υπερισχύουν των οικοδομικών κανονισμών και των bonus δόμησης. Τέτοια ειδικά διατάγματα ισχύουν, όπως μας λένε αρχιτέκτονες, ακόμα και για την περιοχή των Αμπελοκήπων ή τα Πατήσια. «Ωστόσο, το υπουργείο, με μια σειρά ασαφών υπουργικών αποφάσεών του τον τελευταίο χρόνο, προσπαθεί να παρακάμψει τις αποφάσεις του ΣτΕ, πετώντας στην ουσία το μπαλάκι της ευθύνης στους δήμους. Οι δήμοι καλούνται να βγάζουν άδειες επιλέγοντας αν θα εφαρμόσουν την ερμηνεία του υπουργείου Περιβάλλοντος ή τις δικαστικές αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου», λένε.  

Ο μόνος δήμος που κατάφερε εξαίρεση από τα «ευεργετήματα» των bonus δόμησης για επιπλέον τετραγωνικά και ύψος είναι ο δήμος Φιλοθέης-Ψυχικού με σχετική τροπολογία που ψηφίστηκε πριν από μερικούς μήνες σε νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών. Προηγήθηκε η ομόφωνη απόφαση του δήμου που είχε εναντιωθεί σφοδρά στις διατάξεις του κανονισμού, ο οποίος προβλέπει αυτά τα bonuς. Στην ομόφωνη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου καταγράφεται ότι η εφαρμογή των διατάξεων αυτών στην περιοχή δεν προστατεύουν «το περιβάλλον, τον οικιστικό ιστό και τη φέρουσα ικανότητα της πόλης».

Στη λίστα με τις άδειες κατεδαφίσεων της πολεοδομίας Αθηνών υπάρχουν μικρά διάσπαρτα κτίρια και κατοικίες της νεότερης αρχιτεκτονικής κληρονομιάς στον Νέο Κόσμο, στο Παγκράτι, στα Πατήσια, στην Κυψέλη. Αναζητώντας την ταυτότητα των κτιρίων αυτών, προκύπτει ότι κάποια από αυτά έχουν καταγραφεί στην έκδοση της Ελληνικής Εταιρείας Περιβάλλοντος και Πολιτισμού (EΛΛET) που φέρει τον τίτλο «Αθηναϊκές κατοικίες του Μοντέρνου Κινήματος». Έχουν επίσης καταγραφεί και ταυτοποιηθεί από τη MONUMENTA, την οργάνωση που ασχολείται με την προστασία της φυσικής και της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Η MONUMENTA εντόπισε και κατέγραψε 11.500 κτίρια της περιόδου 1830-1940 που βρίσκονται στα επτά δημοτικά διαμερίσματα της Αθήνας.

Η αύξηση των κατεδαφίσεων φαίνεται να ανεβάζει στροφές την τελευταία τριετία, δηλαδή την περίοδο που στην πόλη βρίσκεται σε εξέλιξη ένα επενδυτικό ράλι κυρίως τουριστικών επιχειρήσεων. Η Ειρήνη Γρατσία, αρχαιολόγος και συντονίστρια της MONUMENTA, εξηγεί ότι «τα τελευταία τρία χρόνια παρατηρείται μεγάλη αύξηση των κατεδαφίσεων των κτιρίων που χτίστηκαν πριν και μετά τον πόλεμο, ειδικά τις δεκαετίες 1920 και 1930. Πρόκειται κυρίως για ισόγειες και διώροφες κατοικίες, εκλεκτικιστικές και του Μοντέρνου Κινήματος, που αντικαθίστανται από πολυώροφες πολυκατοικίες. Αμπελόκηποι, Κουκάκι, Παγκράτι, Κυπριάδη, Νέος Κόσμος, χάνουν πολλά από τα κτίριά τους, αλλά και η Κηφισιά, το Ψυχικό, η Νέα Σμύρνη, ο Πειραιάς και βέβαια η Θεσσαλονίκη», λέει.

«Η κληρονομιά του μοντέρνου προστατεύεται σε όλη την Ευρώπη, μάλιστα στη Γαλλία υπάρχει νομοθετική διάταξη που χαρακτηρίζει διατηρητέα και κτίρια που μόλις έχουν χτιστεί, εφόσον είναι αξιόλογα», λέει η Ελένη Μαΐστρου, ομότιμη καθηγήτρια της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ και πρόεδρος του Συμβουλίου Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς της ΕΛΛΕΤ. Μάλιστα, υποστηρίζει ότι μπορεί στην Ελλάδα και τα δύο αρμόδια υπουργεία, Πολιτισμού και Περιβάλλοντος, να κηρύσσουν διατηρητέα αξιόλογα κτίρια του Μοντέρνου Κινήματος, ωστόσο θέτει το εξής ερώτημα: «Υπάρχει στα μέλη του Συμβουλίου Αρχιτεκτονικής η απαιτούμενη ευαισθησία να μη δίνουν εύκολα άδεια κατεδάφισης στα σημαντικά αυτά κτίρια που αποτελούν σημαντικό τμήμα της ιστορίας μας;».

Μιλώντας με τον Κωνσταντίνο Τσιαμπάο, αναπληρωτή καθηγητή της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΕΜΠ, για τον αν θα πρέπει να διατηρηθούν τα πάντα ή όχι από τις δεκαετίες του ’20 και του ’30, μας λέει ότι «έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο, λόγω της ανάπτυξης και του μεγάλου κέρδους που αποφέρουν οι επενδύσεις σε ακίνητα και νέες κατασκευές να μη μένει τίποτα όρθιο». Ποιο είναι το αποτέλεσμα; «Σαφώς αλλάζει η φυσιογνωμία της πόλης, με την έννοια ότι χάνεται η ιστορία της, χάνεται η μνήμη της όλο και περισσότερο, όλο και πιο έντονα. Θα φτάσουμε να έχουμε μια πόλη η οποία θα έχει ένα ιστορικό βάθος εξήντα ετών, γιατί δεν έχει θα μείνει τίποτε άλλο».

Ο Κωνσταντίνος Τσιαμπάος υποστηρίζει ότι ένα διαχρονικό πρόβλημα της Αθήνας είναι «πως γενικά είναι μια πόλη που δημιουργήθηκε μέσα από κατεδαφίσεις. Τα πρώτα κτίρια που έγιναν στη θέση των νεοκλασικών του 19ου αιώνα ήταν αυτές οι κατασκευές της δεκαετίας του ’30. Άρα, τώρα έρχεται η σειρά των κτιρίων που κατά κάποιον τρόπο αντικατέστησαν τα νεοκλασικά να αντικατασταθούν από νέες κατασκευές. Και ενώ μιλάμε για τη νεοκλασική Αθήνα που χάσαμε, σήμερα ερχόμαστε και συνεχίζουμε την ίδια τακτική, αντί να μάθουμε από τα λάθη του παρελθόντος».

Ο Μεσοπόλεμος, όπως εξηγεί ο κ. Τσιαμπάος, έχει να επιδείξει «σημαντικά κτίρια γνωστών αρχιτεκτόνων με πολύ υψηλή ποιότητα κατασκευής, υλικών και τεχνικών». Υποστηρίζει ότι «διεθνώς η αρχιτεκτονική έχει στραφεί προς την αποκατάσταση και την επιδιόρθωση, σε αυτό που λέμε αδόκιμα ανακαίνιση, και όχι στις νέες κατασκευές». Η διάσωση της αρχιτεκτονικής και πολιτιστικής κληρονομιάς μας λέει ότι είναι «επιβεβλημένη όχι μόνο για λόγους ιστορικούς ή αισθητικούς αλλά και για λόγους που συνδέονται με την επιβίωση της πόλης. Για λόγους βιωσιμότητας, για λόγους οικονομίας, για λόγους προστασίας του περιβάλλοντος», αναφέρει. «Με τις συνθήκες που επικρατούν στις πόλεις διεθνώς και σε συνδυασμό με την κλιματική κρίση επικρατεί ορθώς η τάση να αποκαθιστούμε, να επιδιορθώνουμε και να κρατάμε αυτές τις κατασκευές που ήδη έχουμε». Είναι μια τάση που υιοθετεί και η Ελλάδα, όπως λέει, ενώ θεωρεί ενθαρρυντικό το γεγονός ότι «η συλλογική αντίληψη της κοινωνίας έχει καλύτερη γνώση της ανάγκης προστασίας των κτιρίων αυτών».

Το κύμα κατεδαφίσεων έχει συμπαρασύρει και κτίρια του 1950 της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου, κατά την οποία είχαμε έργα σπουδαίων αρχιτεκτόνων, περισσότερο ή λιγότερο γνωστών. Η Ειρήνη Φρεζάδου, αρχιτέκτων-πολεοδόμος και μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΛΕΤ, υποστηρίζει ότι οι κατεδαφίσεις αυτές δημιουργούν διπλή καταστροφή. Από τη μια «σβήνεται η πολύτιμη μνήμη της πόλης καθώς, εξαφανίζονται τα αρχιτεκτονικά δείγματα μιας ολόκληρης εποχής» και από την άλλη δημιουργούνται στην Αθήνα θηριώδεις κατασκευές που θέτουν σε δοκιμασία τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ήδη δύσκολης καθημερινότητάς μας: «Την τυπολογία των κτιρίων αυτών, από τα πιο εμβληματικά έως τα πιο ταπεινά, τα αρχιτεκτονικά στοιχεία που διαμόρφωναν τις όψεις των δρόμων, το πτυχωτό πρόσωπο της πόλης, τα erker για φωτισμό και ηλιασμό, τις στρογγυλές γωνίες όπου διαθλάται μαλακά το φως, τα τεκμήρια της παλιάς μαστοριάς και τόσα άλλα που αποτελούν τη μοναδική ιδιοπροσωπία μιας πόλης που φαίνεται να χάνεται οριστικά», λέει με πικρία.

Το δίπολο της καταστροφής αυτής για την αρχιτέκτονα συμπληρώνεται «από τις θηριώδεις οκταώροφες και δεκαώροφες κατασκευές που θα αντικαταστήσουν τα μονώροφα, διώροφα, τριώροφα κτίρια. Βασικό εργαλείο για τις νέες αυτές κατασκευές», όπως ισχυρίζεται, είναι «οι υψηλοί συντελεστές δόμησης στην Αθήνα και λόγω του ισχύοντος οικοδομικού κανονισμού (ΝΟΚ), ειδικά του περιβαλλοντοκτόνου άρθρου 10 που προβλέπει τα bonus σε συντελεστές δόμησης και ύψη».

Η κ. Φρεζάδου υποστηρίζει ότι θα υπάρξει ακόμα μεγαλύτερη πολεοδομική επιβάρυνση στην πόλη, η οποία θα φέρει «ραγδαία επιδείνωση της ποιότητας ζωής με τη δραματική μείωση του ηλιασμού και αερισμού –ιδιαίτερα των χαμηλότερων ορόφων των κτιρίων–, με την κυκλοφοριακή ασφυξία, την υπερβάλλουσα ρύπανση και την επιβάρυνση των δικτύων κοινής ωφελείας». Το γεγονός ότι οι λιγοστοί «θύλακες χαμηλής δόμησης εξαφανίζονται ραγδαία», μαζί με το πολύτιμο λιγοστό πράσινο στην πόλη, θα επιτείνει το φαινόμενο της αστικής θερμονησίδας, το οποίο «σε συνδυασμό με την κλιματική αλλαγή θα μετατραπεί από αβάσταχτο, που είναι σήμερα, σε φονικό!».

📷 Photo above: Το κτίριο στην οδό Ηρώνδα 6 στο Παγκράτι πριν την κατεδάφιση...

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[i-kefalaio]

Δεν βλέπεις; Γελάω!

Μην σε μπερδεύει το κενό

και το σκοτάδι στα μάτια μου.

Μην σε μπερδεύει η αμηχανία

ή το τρέμουλο στα χέρια μου.

Ούτε η φωνή μου που τρεμοπαίζει να μην σε μπερδεύει.

Ούτε το δάκρυ στο μάγουλο μου.

Είναι όλα σκηνοθετημένα...

Δεν ακούς; Τόσο δυνατό είναι το γέλιο μου.

Μην νομίζεις πως τρελάθηκα.

Είναι όλα σκηνοθετημένα...

Φωτισμός.

Ερμηνεία.

Συναίσθημα.

Είναι όλα σκηνοθετημένα...

[epestrefe]

Η πρώτη εμφάνισή του Στάθη Ψάλτη έγινε στην τηλεόραση το 1973 σε ηλικία 22 ετών στην τηλεοπτική σειρά «Οι Εμποροι Των Εθνών» μαζί με τον Νίκο Τζόγια και τον Ανδρέα Μπάρκουλη. Εδώ στην φωτογραφία,σε έναν από τους συγκλονιστικούς ρόλους της καριέρας του σε ηλικία 27 ετών, ο Στάθης Ψάλτης εμφανίστηκε στο σίριαλ της ΕΡΤ «Ο Συμβολαιογράφος» δίπλα σε καταπληκτικούς ηθοποιούς όπως ο Βασίλης Διαμαντόπουλος, ο Σταύρος Ξενίδης και η Δέσπω Διαμαντίδου.

Ο Στάθης Ψάλτης ενσάρκωσε τον Παναγιώτη Μερκάτο, τον γραμματέα του ανακριτή, σε μια συγκλονιστική ερμηνεία.

[laleporella]

Στην Πρωτοκυκλαδική ΙΙ περίοδο παρατηρείται μία μικρή άρση της συμμετρίας στα ειδώλια, δίνοντάς τους μία μορφή πιο κοντά στο πραγματικό ανθρώπινο σώμα. Το δεξί σκέλος διαφέρει από το αριστερό, ενώ συνήθως στα γυναικεία ειδώλια παριστάνονται πιο έντονα οι μαστοί και η διογκωμένη κοιλιά.

Μου αρέσει ιδιαίτερα η συγκεκριμένη λεπτομέρεια των κυκλαδιτών, δεδομένου ότι η επίπεδη κοιλιά που φέρει το ανδρικό σώμα, δίχως να προηγείται η γνώση της ανατομίας, δεν καθηλώνεται αυστηρά και στο γυναικείο. Συνήθως η διογκωμένη κοιλιά, βέβαια, συνδέεται με κατάσταση εγκυμοσύνης στα γυναικεία ειδώλια ή σα σύμβολο γονιμότητας - ερμηνεία η οποία, ωστόσο, δεν εξηγεί τα ανδρικά ειδώλια ή την παντελή έλλειψη ειδωλίων στους περισσότερους τάφους. Η διογκωμένη κοιλιά, όμως, θα μπορούσε να είναι και μία απλή λεπτομέρεια από παρατήρηση.

[orthodoxiaonline]

Ερμηνεία της εικόνας της Περιτομής του Κυρίου

Ερμηνεία της εικόνας της Περιτομής του Κυρίου

Οκτώ ημέρες μετά την μεγάλη Δεσποτική εορτή των Χριστουγέννων, την μητρόπολη των εορτών σύμφωνα με τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, η Εκκλησία μας γιορτάζει άλλη μία μεγάλη Δεσποτική εορτή, την Περιτομή του Χριστού. (more…)

[thanosskillet]

Frank the Zapper - Φταίει Που Δεν Κλείνω Μάτι (Official Video)

Νέα κλιπάρα που έφτιαξα για τον φίλο Frank the Zapper ​, just dropped! Subscribe γιατί έχουμε άλλα 8 (!) που έρχονται.

Στίχοι, Ερμηνεία: Frank the Zapper Μουσική Παραγωγή: Drugitiz Video: Thanos Skillet Φωτογράφηση: Θοδωρής Βέλιος (Ca.fu.né. Project) Μπάσο: Medical P Φωνητικά: Raibo Ηχογράφηση, Μίξη, Mastering: Brak στο Cell 11364 Studio

[under-the-screen]

TAR

Σπουδή στον ναρκισσισμό με γεωμετρικό κόψιμο, οξείες γωνιές, ψυχρή παλέτα κι ένα άκαμπτο κορμί σε boyfriend γκαρνταρόμπα.

Η Lydia Tar βυθίζεται στην ψύχωση (της κορυφής) με guest star ακουστικές ψευδαισθήσεις που θρυμματίζουν την ελεγχόμενη σιωπή της και προδιαγράφουν μια πορεία σε λαβυρίνθους του χαμού. Ένας χαρακτήρας που έχει συγγένεια εξ αίματος (μεταξύ άλλων) με την «Δασκάλα του πιάνου» της Huppert και κινείται μεταξύ παράνοιας και διάνοιας.

Μου έρχεται στον νου το «αφότου ύψωσα την ερωμένη μου σε ένα βάθρο, την αποκαθηλωνα βιαίως σε αναζήτηση ενός νέου ειδώλου να λατρεψω» (“Lunes de fiel”, P. Bruckner), ίσως γιατί η διαδικασία θεοποίησης και απογοήτευσης είναι ο κοινός  βασικός άξονας.

Η Blanchet δίδαξε αλλά η lege artis ερμηνεία δεν συγκίνησε την Ακαδημία.

Alexa, play “Power and control” by Marina and the Diamonds.

★ : 4 / 5

[authfilmalumni]

La Belle Noiseuse - Jacques Rivette

(Ανάλυση & Κριτική Ταινίας: Γιώργος Λουριδάς, σκηνοθέτης)

Το "La Belle Noiseuse" ανήκει στο Γαλλικό Νέο Κύμα (French New Wave). Εντάσσεται και στο γενικότερο ρεύμα του μοντέρνου Ρομαντισμού, ένα κίνημα που επηρέασε σημαντικά την ζωγραφική, κυρίως των δεκαετιών 80’ και 90’.

Η ταινία είναι βασισμένη στο διήγημα "Le Chef-d’œuvre inconnu" (The Unknown Masterpiece) του Ονορέ ντε Μπαλζάκ. Ο χαρακτήρας του ζωγράφου Frenhofer (Μισέλ Πικολί) είναι εμπνευσμένος από το ίδιο διήγημα, με το οποίο είχε ταυτιστεί και ο Paul Cézanne. Ο πρώην διάσημος ζωγράφος Frenhofer επανεξετάζει ένα εγκαταλελειμμέ��ο έργο του χρησιμοποιώντας την νεαρή φίλη ενός επισκέπτη καλλιτέχνη. Ο Πικάσο γοητεύτηκε εξίσου από το κείμενο και ταυτίστηκε με τον Frenhofer, τόσο πολύ που μετακόμισε στην οδό του Grands-Augustins στο Παρίσι, όπου ο Balzac τοποθετούσε στην ιστορία του το στούντιο του καλλιτέχνη. Εκεί, ζωγράφισε το δικό του αριστούργημα, τη Γκέρνικα.

Θεματολογία

Η διαρκής μάχη μεταξύ αρσενικού-θυληκού, η μάχη καλλιτέχνη-μοντέλου, η μάχη αυτού που θεωρείται τέχνη και μη τέχνη, δημιουργίας και καταστροφής. Ένας αγώνας για την αλήθεια, το νόημα και το ερώτημα σχετικά με τα όρια της τέχνης.

Είναι η μάχη που δίνει ένας καλλιτέχνης για να παραδόσει το καλύτερο δυνατό έργο του. Το οποίο μπορεί να είναι "καλύτερο" μόνο μέσα στο μυαλό του. Ο απλός κόσμος δεν θα μπορέσει ποτέ να το συλλάβει εξ' ολοκλήρου. Το έργο είναι καταδικασμένο σε αυτό. Ο κόσμος απλά αναζητά ένα ακόμα έργο του εκάστοτε καλλιτέχνη. Ο καλλιτέχνης θα δόσει την άνιση μάχη του μέσα στη δυστυχία και την διαρκή αυτοαμφισβήτιση. Ο τίτλος της "Noiseuse" μας παραπέμπει αρχικά στην φιλοδοξία και στην τρέλα που κρύβει μέσα της η πρωταγωνίστρια Μαριάν (Εμανουέλ Μπεάρ) επειδή επιθυμεί να μείνει αποτυπωμένη στην αιωνιότητα. Η λέξη βρίσκεται σε μια ειδική διάλεκτο που υπάρχει στο Κεμπέκ. Δεν αναφέρεται προσωπικά σε κάποια τρελή-noiseuse αλλά είναι ένα σχόλιο απέναντι στην ίδια τη ζωή και την τρέλα της.

Ο πραγματικός και αθέατος πρωταγωνιστής της ταινίας είναι η Τέχνη. Η τέχνη που αποθεώνει αλλά και καταστρέφει έναν καλλιτέχνη. Η ζωγραφική είναι η τέχνη της απεικόνισης. Αλλά ποιάς απεικόνισης; Της εσωτερικής ή της εξωτερικής;

Διαδικασία Γυρισμάτων

Τα γυρίσματα πραγματοποιήθηκαν στην γαλλική Προβηγκία. Την κάθε ημέρα δεν δίνονταν παραπάνω σεναριακές εντολές απ’ το υλικό που επρόκειτο να γυριστεί. Επί τούτου, η ταινία γυρίστηκε με διαδοχική ακολουθία (πράγμα σπάνιο στο σινεμά) και τα γυρίσματα της κάθε ημέρας υπαγορεύονταν από αυτό που είχε γυριστεί την προηγούμενη μέρα. Η δράση της δημιουργίας του πορτραίτου της ‘Noiseuse’ πραγματοποιήθηκε σε διάστημα τεσσάρων ημερών.

Τεχνικά Χαρακτηριστικά

Χρησιμοποιήθηκε 35 mm (Kodak) φίλμ.

Στον διευθυντή φωτογραφίας, Γουίλιαμ Λουμπτσάνσκι, όπως και στον Ριβετ, αρέσουν οι φυσικοί φωτισμοί και ο χειρισμός του φωτός που προέρχεται από ορατές και εμφανής πηγές.

Συγκεκριμένα, επιλέγει υψηλές σε κοντράστ γωνίες λήψεις, όπου βλέπουμε το πως δημιουργούνται σε άλλα σημεία έντονοι φωτισμοί (φως που πέφτει από ανοιχτά παράθυρα σε υποφωτισμένα, σκοτεινά δωμάτια) ενώ στην πληθώρα των κάδρων επικρατεί ένα αντί εμπορικό σκοτείνιασμα, που, όμως, στην δίωρη εκδοχή της ταινίας – επιλέγουν να ανεβάσουν το brightness της εικόνας, εσκεμμένα, λίγο παραπάνω.

Ο φυσικός φωτισμός ελέγχεται, όπου αυτό είναι δυνατόν, για να μην καούν εντελώς τα πλάνα. Επίσης, οι θέσεις των ηθοποιών δουλεύονται πολύ σε σχέση με το που πέφτει το φως την κάθε φορά. Χρησιμοποιούνται κυρίως λάμπες μπλε φωτισμού fluorescent light για να μην ξεφύγει η ταινία από την μπλε-πράσινη-καφέ παλέτα της.

Ερμηνεία

Η ερμηνεία του Piccoli πήρε στοιχεία, πέρα απ’ την ίδια την προσωπικότητα του Μπαλζακ, και από τον Picasso, ο οποίος φημιζόταν για την εργασιομανία του και είχε ήδη εικονογραφήσει στο παρελθόν την ιστορία στην οποία βασίστηκε ελαφρά η ταινία. Ο Piccoli δούλεψε φοβερά με τα μάτια και τα χέρια του για να χοροθετήσει τις κινήσεις του.

Στα γυρίσματα συμμετείχε και ο αληθινός ζωγράφος που έφτιαξε έργα για την ταινία, ο Bernard Dufour, ο οποίος πίστευε εξίσου ότι η τελειωμένη δουλειά αποτελεί ουσιαστικά δευτερεύον στοιχείο της διαδικασίας της δημιουργίας, η οποία είναι πιο σημαντική απ’ το τελικό παραχθέν έργο.

Οι εκδοχές

Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στην full version της το 1991. Οι 4.30 ώρες του ορίτζιναλ, τελικού, υλικού θεωρώ πως ήταν απαραίτητες για να πετύχει τον στόχο της η ταινία. Είναι η αρτιότερη ταινία που έχω δει σε σχέση με την ζωγραφική και την αγωνία της δημιουργίας από την πλευρά του δημιουργού. Η ταινία επικεντρώνεται στην "ανάπτυξη της ζωγραφικής" και χρησιμοποιεί ασυνήθιστα μεγάλο χρόνο για να μας δώσει λεπτομέρειες απ' την καθημερινή διαδικασία της δημιουργίας.

Το 1993 που η ταινία κυκλοφόρησε στο σινεμά και την τηλεόραση, προβλήθηκε μια δεύτερη βερσιόν της (στις 2 ώρες αυτή τη φορά), για τις ανάγκες προώθησής της. Εκεί, ο Ριβέτ εκμεταλλεύτηκε πολύ υλικό που δεν είχε χρησιμοποιηθεί, για να αλλάξει το point of view απ’ την πλευρά της Μαριάν (του μοντέλου) σε αυτή την εκδοχή της ιστορίας.

Ως ένας αντι-καθρέπτης του διάσημου βιβλίου «The Portrait of Dorian Grey» βλέπουμε την επίδραση ενός έργου απ’ την άλλη του μεριά: Ο πίνακας θα κλέψει τελικά τη ζωτικότητα του μοντέλου και θα το μεταλλάξει οριστικά.

[xamenotalento]

«Γύρνα πίσω βρε μαλάκα, γύρνα στο τέρμα σου βρε μαλάκα, θες και πέναλτι ηλίθιε, το δες από κει μαλάκα ε μαλάκα, άντε βλάκα, τι κοιτάς ρε μαλακισμένο, τι κοιτάς ρε μαλακισμένο, άντε γαμήσου παιδάκι». Τα βάιραλ μπινελίκια των οπαδών της Προοδευτικής σε ένα κλασικό πια βιντεάκι του λούμπεν νομίζω περιγράφουν το πού πρέπει να βάζει τη γνώμη του ο καθένας μας όταν βρίσκεται στο Διαδίκτυο και όταν απλώς κάτι, κάποιος μας μετέφερε. Μας μετέφερε την ερμηνεία του. Στην περίπτωσή μου συνήθως οι άνθρωποι μεταφέρουν ανέμπνευστες ερμηνείες γιατί δεν είναι και η πιο συνηθισμένη. Οπότε είναι καλό να περνάμε πού και πού από δίκες. Αν κριντζάρετε με την Προοδευτική, να το πούμε και με Francis Picabia. Και θα σας παρακαλέσω όλα σας, τα Αφεντικά μου, να μου δώσετε λίγο χρόνο για να συνεχίσω την απολογία μου από αύριο. Δεν μπορώ να έχω το μυαλό μου εδώ μέσα.