#επανάσταση και αντεπανάσταση

[christostsantis]

Καθρεφτίσματα

Καθρεφτίσματα-Από τη Γερμανία και την Ε.Σ.Σ.Δ. του μεσοπολέμου, στην Ευρώπη του 21ου αιώνα

Από τη Γερμανία και την Ε.Σ.Σ.Δ. του μεσοπολέμου, στην Ευρώπη του 21ου αιώνα Δοκίμιο – Χρήστος Τσαντής ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΑΔΑΜΑΝΘΥΣ

Το μέλλον μοιάζει να κοιτά πίσω, μέσα από έναν αντεστραμμένο καθρέφτη. Ένα σύντομο οδοιπορικό στο παρελθόν και μια άλλη προσέγγιση των γεγονότων. Η αντεπανάσταση στο όνομα της επανάστασης. Ο φασισμός στο όνομα του (εθνικο)σοσιαλισμού. Οι ηγέτες χωρίς…

[spoilersgr]

Σημείωμα Guernica: Επειδή εσχάτως έκαναν την εμφάνισή τους ορισμένοι αντιπαγκοσμιοποιητές που κατηγορούν την τρέχουσα εξέγερση στις ΗΠΑ ως πορτοκαλί-χρωματιστή επανάσταση, προωθούμενη από κέντρα που θέλουν να εκτοπίσουν τον αντισυστημικό Τράμπ, ως απάντηση μεταφράσαμε το παρακάτω άρθρο του δημοσιογράφου, συγγραφές και κινηματογραφιστή Andre Vltchek για το Defence Demoracy, ο οποίος καλύπτει επί σειρά ετών τις χρωματιστές επαναστάσεις που προωθούνται από το αμερικανικό βαθύ κράτος, υπό την διοίκηση αυτής και των προηγούμενων κυβερνήσεων των ΗΠΑ. Για σχεδόν μια δεκαετία, καλύπτω τις χρωματιστές επαναστάσεις σχεδόν σε όλα τα μέρη του κόσμου. Εκανα μια ταινία για τΟ TeleSur, αντιμετώπισα Αιγυπτιακά τανκς, διακινδυνεύοντας τη ζωή μου κάτω από πυρά ελεύθερων σκοπευτών, στη μέση συγκρούσεων των υποστηρικτών του al-Sisi και του Morsi. Μαζί με τους Σύριους διοικητές, αντιμετώπισα επίσης τους τρομοκράτες στο Ιντλίμπ, έκανα έρευνα για τους Ουκρανούς φασίστες, συνάντησα τους Βολιβιανούς γηγενείς ψηλά στο Altiplanο αφού η επανάσταση του Evo Morales και του MAS συνετρίβη από το χρηματοδοτούμενο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα το 2019. Δούλευα τακτικά στη Βενεζουέλα, τον Λίβανο και το Ιράκ. Και φυσικά, ξανά και ξανά, επέστρεφα στο Χονγκ Κονγκ, αναφέροντας τις συστηματικές προσπάθειες της Δύσης να ριζοσπαστικοποιήσει τη νεολαία της ειδικής διοικητικής περιοχής και να βλάψει την Κίνα. Τα αναφέρω όλα αυτά απλώς για να αποδείξω ότι γνωρίζω πολύ καλά ��ώς ενεργοποιούνται και εφαρμόζονται αυτές οι Χρωματιστές Επαναστάσεις. Σε αντίθεση με πολλούς αναλυτές που τώρα χρησιμοποιούν αυτόν τον όρο αριστερά και δεξιά, συχνά χωρίς να έχουν βιώσει ποτέ τα γεγονότα από πρώτο χέρι, μίλησα με τους ανθρώπους, εξετάζοντας δυναμικές, κάνοντας ατελείωτες ερωτήσεις. Σε πολλές περιπτώσεις, ρίσκαρα τη ζωή μου για να αποκτήσω ένα φιλοσοφικό πλαίσιο και την ιστορία σωστή. Ειλικρινά, βαρέθηκα τις θεωρίες συνωμοσίας, την άγνοια, τα κλισέ και την αλαζονεία αυτών των αναλυτών που, από την άνεση του καναπέ τους, κάπου στην Ευρώπη ή στη Βόρεια Αμερική, κάνουν κρίσεις και βγάζουν συμπεράσματα, με βλέμμα ανωτερότητας. Από τότε που η αστυνομία δολοφόνησε τον Floyd στη Μινεάπολη, από τότε που οι Ηνωμένες Πολιτείες κυριολεκτικά εξερράγησαν, αφού οι Αφροαμερικανοί, οι Ιθαγενείς Αμερικανοί και άλλοι τρομερά καταπιεσμένοι άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους σε εκατοντάδες πόλεις και ζητούσαν δικαιοσύνη, μια σημαντική ομάδα κυρίως λευκών αναλυτών που γνωρίζουν τα πάντα άρχισε να υποβαθμίζει τους διαδηλωτές, αποκαλώντας τους βίαιους, αποκαλώντας τους ταραξίες, αποκαλώντας τους δημιούργημα του Σόρος και των Σιωνιστών! Και στο τέλος, με θράσος, δηλώνουν ότι οι ίδιες οι Ηνωμένες Πολιτείες υποφέρουν τώρα από αυτό που εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο εδώ και χρόνια – από την αποκαλούμενη Χρωματική Επανάσταση. Πολλοί από αυτούς τους αναλυτές έγιναν τόσο επιθετικοί και κραυγαλέοι που κυριολεκτικά κατάφεραν να μονοπωλήσουν την εναλλακτική αφήγηση.Ξαφνικά, δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου χώρος για όσους από εμάς γράφαμε συνεχώς, χρησιμοποιώντας την παραδοσιακή διεθνιστική, αριστερή προοπτική. Πρώτα απ’ όλα, ακόμα και ο ίδιος ο όρος Χρωματιστή Επαναστάση έγινε κακό κλισέ. Η δυτική αυτοκρατορία καταστρέφει τον κόσμο εδώ και 500 χρόνια περίπου, με τους πιο βάναυσους τρόπους που μπορούμε να φανταστούμε. Εκατοντάδες εκατομμύρια ζωές χάθηκαν. Ολόκληρες ηπείροι λεηλατήθηκαν. Οι άνθρωποι έχουν υποδουλωθεί. Στο τέλος της αποικιοκρατικής εποχής, σε διάφορα μέρη του πλανήτη μας, επιτεύχθηκε τουλάχιστον κάποια ημιανεξαρτησία. Αλλά αμέτρητες κυβερνήσεις στην Αφρική, την Ασία, τη Μέση Ανατολή και τη Λατινική Αμερική συνέχιζαν να παίρνουν εντολές απευθείας από την Ο��άσιγκτον, το Λονδίνο, το Παρίσι και άλλες δυτικές πρωτεύουσες. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η κατάσταση φαινόταν απελπιστική. Αλλά με την άνοδο της Κίνας και της Ρωσίας, καθώς και του Ιράν, επέστρεψαν οι ελπίδες, και πολλές χώρες ξεκίνησαν το δεύτερο στάδιο της αποαποικιοποίησης. Η διαδικασία ήταν συγκεχυμένη. Κάθε χώρα ήταν διαφορετική. Έγιναν προσπάθειες να πυροδοτηθούν πραγματικές επαναστάσεις (Αίγυπτος), αλλά υπήρξαν επίσης ορισμένα σαφώς αντιεπαναστατικά και δεξιά κινήματα (Συρία, Ουκρανία). Αλλά το να ισχυριζόμαστε ότι η Αίγυπτος δεν είχε επιχειρήσει επανάσταση θα ήταν προσβλητικό, πατρονιστικό και εσφαλμένο! Η Αίγυπτος υπέφερε από το τρομερό φιλοδυτικό καθεστώς και τον στρατό. Ο Αιγυπτιακός λαός εξεγέρθηκε. Δούλευα με μια ομάδα μαρξιστών γιατρών κατά τη διάρκεια της διαδικασίας. Τα είδα όλα, από πρώτο χέρι, ας πούμε. Αλλά η επανάσταση δέχτηκε διείσδυση και τελικά καταστράφηκε. Και στο Λίβανο. Επί χρόνια, είχα την έδρα μου ��κεί, στη Βηρυτό και στην Ασία. Οι άνθρωποι είχαν απηυδήσει με τη λεγόμενη ομολογιακή δημοκρατία των θρησκειών που διέλυαν το έθνος, τον άγριο καπιταλισμό, τις καταρρέουσες υποδομές και τις ανύπαρκτες κοινωνικές υπηρεσίες. Η Χεζμπολάχ, την οποία μισούσε η Δύση και το Ισραήλ, ήταν ο μόνος σταθερός παροχέας κοινωνικών υπηρεσιών σε όλους τους στερούμενους Λιβανέζους, για χρόνια και δεκαετίες. Και έτσι, και στο Λίβανο, οι άνθρωποι εξεγέρθηκαν. Καθυστερημένα, το 2019, αλλά εξεγέρθηκαν. Σίγουρα, λίγες εβδομάδες μετά, άρχισα να εντοπίζω σφιγμένες γροθιές Odpor και Canvas στην πλατεία των μαρτύρων (αυτές που χρησιμοποιήθηκαν στη Σερβία, όταν ο πρόεδρος Milosevich ανατράπηκε με την υποστήριξη της Δύσης). Βέβαια, η Δύση άρχισε να υποστηρίζει τους επαναστάτες, επειδή ήθελε να ξεφορτωθεί τη Χεζμπολάχ, η οποία ήταν μέρος του κυβερνώντος συνασπισμού. Αλλά ο λαός του Λιβάνου έχει χιλιάδες νόμιμα παράπονα και λόγους για να επαναστατήσει Ωστόσο, η Δύση διεισδύει επιδέξια και, σε κάποιον βαθμό, παρατείνει την εξέγερση, η οποία συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Και δεν έχουμε ιδέα πού θα οδηγήσουν όλα αυτά. Βλέπετε πόσο περίπλοκη είναι η κατάσταση; Δεν ταιριάζει σε καμία από τις απλουστεύσεις και τα στερεότυπα! Και φυσικά, είναι ακόμα πιο περίπλοκο από το πώς τα περιγράφω εδώ. Χρειάζεται ολόκληρα βιβλία για να εξηγηθεί. Σ��ρία: άλλη μια εντελώς διαφορετική ιστορία, και απολύτως διακριτό είδος έγχρωμης επανάστασης, αν θέλετε να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όρο. Υπήρχαν κάποια παράπονα, ναι. Αλλά επίσης και ένα σταθερό παναραβικό σοσιαλιστικό κράτος, το οποίο η Δύση, οι Σαουδάραβες, το Κατάρ, οι Ισραηλινοί και άλλοι σύμμαχοι της Ουάσιγκτον ήθελαν απεγνωσμένα να καταστρέψουν, στοχεύοντας στην ανατροπή της κυβέρνησης. Μετά από μια σχετικά ήπια εξέγερση στο Χαλέπι και το Χόλμς, με την υποστήριξη του συνασπισμού των κρατών του Κόλπου, τη Δύση, οι Σαουδάραβες και οι Τούρκους άρχισαν να στέλνουν τερατώδεις, δολοφονικές πολεμικές δυνάμεις στη Συρία, από το Ισλαμικό Κράτος μέχρι τους Ουιγούρους, και οτιδήποτε σχετικό. Σε όλα αυτά τα μέρη, υπάρχουν άμεσες παρεμβάσεις, καθαρή αντεπανάσταση! Χρηματοδοτείται, υποστηρίζεται και συντονίζεται από την Ουάσιγκτον, το Λονδίνο, το Βερολίνο, το Παρίσι και άλλες δυτικές πρωτεύουσες. Τώρα κοιτάξτε πιο μακριά: Βολιβία, Κούβα, Βενεζουέλα, Ιράν, Χονγκ Κονγκ (Κίνα). Στη Βολιβία, λευκές, ρατσιστικές, φονταμενταλιστικές χριστιανικές ελίτ ανέτρεψαν, με την πλήρη υποστήριξη του Λευκού Οίκου, τη νόμιμη πολυπολιτισμική, δημοκρατική και εξαιρετικά επιτυχημένη κυβέρνηση του προέδρου Evo Morales. Έγινε μετά από αναταραχή από μια μικρή τάξη Βολιβιανών, σαφώς χρηματοδοτούμενη από το εξωτερικό και από τις τοπικές ελίτ. Ένα μήνα μετά το πραξικόπημα, δούλευα σε όλο το Altiplano, παίρνοντας μαρτυρίες ιθαγενών που ταπεινώθηκαν, βασανίστηκαν, κακοποιήθηκαν, ακόμα και σκοτώθηκαν από ένα νέο παράνομο καθεστώς. Αυτό είναι εντελώς διαφορετικό σενάριο, έτσι δεν είναι; Διαφορετικό από αυτό στο Λίβανο, τη Συρία και την Αίγυπτο; Είναι πραγματικά θεμιτό να τα κρύβουμε όλα κάτω από την ετικέτα της χρωματιστής επανάστασης; Κοιτάξτε την Κούβα: δεκαετίες τρόμου ενάντια σε αυτό το υπέροχο νησί! Τα επιβατηγά αεροπλάνα ανατινάζονται από τον ουρανό. Αμέτρητες δολοφονίες συνομωτούνται εναντίον των ηγετών της. Χημικός πόλεμος, βιολογικός πόλεμος, βομβαρδισμοί καφετέριων, εστιατορίων και ξενοδοχείων. Όλα αποδεδειγμένα και τεκμηριωμένα. Και συνεχείς προσπάθειες στρατολόγησης, ριζοσπαστικοποίησης των κουβανών πολιτών – για να τους οδηγήσουν να εναντιωθούν στην ίδια τους την κυβέρνηση. Βενεζουέλα, ένα έθνος που προσέφερε τεράστια ελπίδα σε ολόκληρη τη διαιρεμένη ήπειρο. Βενεζουέλα συμπονετική, γενναία, βασισμένη στην αλληλεγγύη. Κοιτάξτε τι της έγινε. Το ένα πραξικόπημα μετά το άλλο. Εμπάργκο. Στρατολόγηση προδοτικών αξιωματούχων. Επιθέσεις από τη γειτονική Κολομβία. Άλλη μια Χρωματική Επανάσταση; Ή απλά μια εκστρατεία τρόμου; Χονγκ Κονγκ: μια πόλη, πρώην βρετανική αποικ��α, η οποία θυσιάστηκε από τη Δύση, ενώ κυριολεκτικά μετατράπηκε σε πεδίο μάχης κατά της χώρας που εμπνέει την μεγαλύτερη αισιοδοξία στη γη – της Κίνας. Εκεί, το σύμβολο ήταν οι ομπρέλες, όχι τα χρώματα. Τώρα, δεν φαίνεται να υπάρχει κανένα απολύτως σύμβολο, πέρα από τη κακία, τη βία και το μίσος. Είναι εύκολο να κατανοήσει κανείς ότι με κάποιο τρόπο η ετικέτα Χρωματιστές Επαναστάσεις ευτελίζει τα πάντα. Εκπλήσσομαι που ορισμένοι θεωρητικοί συνωμοσίας δεν κατέληξαν σε κάποια συνωμοσία. Ωστόσο, αυτή θα έλεγε ότι ο ίδιος ο όρος -Χρωματικές Επαναστάσεις εφευρέθηκε για να υποτιμήσει ό,τι έχει γίνει στον κόσμο από την ιμπεριαλιστική Δύση. Για να πεταχτούν όλα σε μια τσάντα και να τα μπερδέψουν μεταξύ τους. Πίσω στις Ηνωμένες Πολιτείες. Χρωματιστή Επανάσταση και εκεί; Για όνομα του Θεού, αλήθεια; Μετά τη δολοφονία του Floyd, οι διαδηλώσεις υποτιμούνται, ξανά και ξανά, από τους ανθρώπους που, θα πίστευε κανείς, θα έπρεπε να στέκονται στο πλευρό των καταπιεσμένων. Αντιθέτως, αποκαλούν επαναστατικές ταραξίες και ισχυρίζονται ότι υποστηρίζονται από τον Σόρος, τον Γκέιτς, άλλους! Προέκυψε μια τρομερή αλήθεια: στις Ηνωμένες Πολιτείες σχεδόν δεν υπάρχει αριστερά πια. Πραγματική αριστερά. Διεθνιστική αριστερά. Αντ’ αυτού, υπάρχουν χιλιάδες ιστότοποι θεωριών συνωμοσίας. Αξιοσημείωτο είναι ότι στους δρόμους της Μινεάπολης, της Ατλάντα, της Νέας Υόρκης, οι μαύροι δεν απαιτούν απλώς δικαιοσύνη για τους εαυτούς τους. Φωνάζουν διεθνή συνθήματα, απαιτώντας δικαιοσύνη για τον κόσμο. Είναι κάτι νέο, κάτι θαυμάσιο, κάτι που δεν ακούγεται σχεδόν καθόλου στο Παρίσι ή στο Βερολίνο. Αλλά αυτό το γεγονός δεν γίνεται αντιληπτό, σχεδόν δεν αναφέρεται. Η έκρηξη οργής, η γενναία εξέγερση σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, έχει βάλει στο στόχαστρο τα βασικά θεμέλια της εδώ και 200 χρόνια τερατώδους ιστορίας, στην οποία βασίζεται η χώρα. Πρώτον, η αποικιοκρατική γενοκτονική ευρωπαϊκή εισβολή, μετά η εξόντωση της μεγάλης πλειοψηφίας των ιθαγενών, και ταυτόχρονα η πιο απεχθής δουλεία που υποστηρίχθηκε και χρησιμοποιήθηκε από τους ιδρυτές του κράτους. Η κατάσταση των καταπιεσμένων στις ΗΠΑ σήμερα είναι σαφώς και άμεσα συνδεδεμένη με αυτό το παρελθόν. Αλλά όχι μόνο αυτό: ολόκληρη η κατάσταση του κόσμου θα μπορούσε να γίνει κατανοητή μόνο αν εξεταστεί στο πλαίσιο των όσων έχουν γίνει στους ιθαγενείς και του; κακοποιημένους μαύρους σκλάβους στις ίδιες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η αποικιοκρατία, οι εκστρατείες εξολόθρευσης στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική, είναι αλληλένδετες με την κατάσταση των μη λευκών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τώρα, οι μαύροι στις Ηνωμένες Πολιτείες αγωνίζονται για τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους, αλλά και για τα αδέλφια και τις αδελφές τους σε όλες τις γωνιές του κόσμου, ο οποίος εξα��ολουθεί να αποικίζεται και να λεηλατείται από την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο. Το ξέρουν όλοι οι διαδηλωτές; Κάποιοι ναι, κάποιοι όχι, και πολλοί το νιώθουν, διαισθητικά. Τώρα, στο σημείο που τίθεται από εκείνους που προσπαθούν να δυσφημίσουν αυτήν την εξέγερση: Είναι όλα αυτά επίσης ένας αγώνας για εξουσία εντός του αμερικανικού κατεστημένου; Προσπαθούν, για παράδειγμα, οι Δημοκρατικοί να χειραγωγήσουν την κατάσταση, εκμεταλλευόμενοι την προς όφελός τους; Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι γίνονται τέτοιες προσπάθειες. Σχεδόν όλοι στις Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποιούν τέτοιες καταστάσεις, αναζητώντας πλεονεκτήματα. Αυτό μαθαίνουν να κάνουν οι άνθρωποι, ζώντας σε ένα άγριο καπιταλιστικό σύστημα. Πρόκειται όμως για δύο διαφορετικά θέματα! Ακόμη και αν ο Γκέιτς, η Σορός, το βαθύ κράτος, οι Δημοκρατικοί, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και ποιος ξέρει ποιος άλλος, θέλει να εργαλειοποιήσει την κατάσταση και να εκτροχιάσει την εξέγερση, δεν αλλάζει τίποτα για το γεγονός ότι οι λαοί των οποίων οι ζωές καταστράφηκαν, για γενιές, είναι τώρα τσατισμένοι και ότι η εξέγερση τους μπορεί να ταρακουνήσει τα θεμέλια ολόκληρης της χώρας, και την τρομερή παγκόσμια τάξη! Ακόμη και τώρα, καθώς γράφεται αυτό, η εξέγερση στις ΗΠΑ ήδη ενέπνευσε το νέο κίνημα @PapuanLifeEssentise, το οποίο αναφέρεται σε μια συνεχιζόμενη γενοκτονία στη Δυτική Παπούα, που διεξήχθη από το ινδονησιακό κράτος εξ ονόματος των δυτικών κυβερνήσεων και των μεταλλευτικών εταιρειών. Και αυτό είναι μόνο μια αρχή. Τα παράπονα είναι νόμιμα. Ο αγώνας για δικαιοσύνη είναι θεμιτός. Το ουσιαστικό τώρα είναι να διαχωρίσουμε την καταπολέμηση του ρατσισμού, της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού από τα πολιτικά συμφέροντα του κατεστημένου, ή μέρους αυτού. Αυτός ο διαχωρισμός μπορεί να συμβεί μόνο στα οδοφράγματα. Και καθώς η εκπαίδευση είναι στα χέρια του καθεστώτος, πρέπει να υπάρξει το ταχύτερο μια ένεση επαναστατικής εκπαίδευσης τόσο στους διαδηλωτές όσο και στο ευρύ κοινό. Εκπαίδευση τόσο για το παρελθόν όσο και για το παρόν. Αλλά δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε τους διαδηλωτές! Και το να αποκαλούν την εξέγερση τους Χρωματιστή Επανάσταση είναι ασέβεια και ναι: ρατσισμός! Η οργή τους είναι νόμιμη. Και φυσικά, η οργή των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο είναι επίσης νόμιμη, χωρίς καμία αμφιβολία. ΣΥΜΠΈΡΑΣΜΑ Πρώτο σημείο: Ο γενικός όρος Χρωματιστές Επαναστάσεις είναι λάθος. Αυτοί που το προωθούν στην πραγματικότητα μπερδεύουν την κατάσταση. Τα τελευταία χρόνια και δεκαετίες, η Δύση χρησιμοποιεί πολλές διαφορετικές τακτικές για το πώς να ανατρέψει κυβερνήσεις, νόμιμα κινήματα και επαναστάσεις και να αποτρέψει τον επαναστατικό και αντιαποικιακό αγώνα. Κάθε μία πρέπει να εξετάζεται και να εκτίθεται χωριστά, ��εμονωμένα. Διαφορετικά, θα δημιουργούσε αδιαμφισβήτητα, εκ προθέσεως μαζική σύγχυση, και περαιτέρω ζημιά στον αγώνα για την ανεξαρτησία. Διαφορετικά, ο μηδενισμός θα εξαπλωθεί, και ο επαναστατικός ζήλος θα αποθαρρυνθεί. Δεύτερο σημείο: Στις Ηνωμένες Πολιτείες – ο συνεχιζόμενος αγώνας κατά του ρατσισμού, των διακρίσεων και του ιμπεριαλισμού είναι ένας θεμιτός αγώνας, ο οποίος έχει τεράστια και θετική επιρροή σε ολόκληρο τον κόσμο. Εάν υπάρχουν πολιτικά συμφέροντα που προσπαθούν να τον υπονομεύσουν και να τον εκτροχιάσουν, θα πρέπει να εκτεθούν στον λαό των Ηνωμένων Πολιτειών. Αλλά αυτό δεν σημαίνει καθόλου ότι οι διαδηλωτές πρέπει να αποθαρρύνονται, πόσο μάλλον να γελοιοποιούνται. Όσοι αγωνίζονται για τη δικαιοσύνη, και για ολόκληρο τον κόσμο, πρέπει να αγκαλιαστούν και να υποστηριχθούν απόλυτα! Από την Guernica Από την Guernica

[kivotio]

Ο συγγραφέας Λέανδρος Μπόλαρης στο Studio Μαυρομιχάλη

Σειρά συζητήσεων για «Το Κιβώτιο» του Άρη Αλεξάνδρου. Τρίτη χρονιά –Συζήτηση 22η - Παρασκευή 23 Μαρτίου 2018.

Το «Κιβώτιο», το εμβληματικό έργο του Άρη Αλεξάνδρου, παρουσιάζεται για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στο Studio Μαυρομιχάλη, σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή και Κλεοπάτρας Τολόγκου, με τον Φώτη Μακρή στον κεντρικό ρόλο.

Η παράσταση εκτός από την Αθήνα, έχει παρουσιαστεί σε 28 πόλεις σε όλη την Ελλάδα, καθώς και στην διοργάνωση : «Πάφος – Πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης 2017» στην Κύπρο.

Από την αρχή των παραστάσεων (26 Νοεμβρίου 2015), «Το Κιβώτιο» πλαισιώθηκε από μία σειρά συζητήσεων με το κοινό, μετά το τέλος της κάθε παράστασης. Στις συζητήσεις αυτές προσκλήθηκαν σημαντικά πρόσωπα  από διαφορετικούς χώρους της δημόσιας ζωής, που προσέγγισαν με τον δικό τους τρόπο το έργο του Αλεξάνδρου και τα ζητήματα που προκύπτουν από αυτό, αναδεικνύοντας τις προεκτάσεις του μέχρι σήμερα. Το κοινό αγκάλιασε με πρωτοφανές ενδιαφέρον τόσο την παράσταση όσο και τις συζητήσεις και είχε την ευκαιρία να ανταλλάξει απόψεις, να εκφράσει απορίες, να συμμετέχει σε γόνιμο διάλογο.

Ο κύκλος συζητήσεων με το κοινό συνεχίζεται και την φετινή περίοδο, με καλεσμένο για την Παρασκευή 23 Μαρτίου 2018, τον  συγγραφέα και μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού «Σοσιαλισμός από τα Κάτω», Λέανδρο Μπόλαρη.

Ο Λέανδρος Μπόλαρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Είναι μέλος της Συντακτικής Επιτροπής του διμηνιαίου περιοδικού και της βδομαδιάτικης εφημερίδας . Είναι, επίσης, συγγραφέας των βιβλίων: «Αντίσταση: η επανάσταση που χάθηκε», «Επανάσταση και αντεπανάσταση στην Ελλάδα - Ο Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949», «Σ.Ε.Κ.Ε.: οι επαναστατικές ρίζες της Αριστεράς στην Ελλάδα», «Η εργατική τάξη σήμερα», «Τι είναι και για τί παλεύει το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα», «Ουκρανία: Σταυροδρόμι ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών».

Τη συζήτηση με το κοινό θα την συντονίσει ο Αντρέας Γιολάσης, Αρχιτέκτων, ποιητής και αντιπρόεδρος του Ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας.    

[periklislivas-blog]

Το κείμενο του Gilles Deleuze δημοσιεύθηκε αρχικά στο Γαλλικό περιοδικό «L’autre journal», τον Μάη τον 1990. Περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Pourparlers (1972-1990), εκδόσεις Minuit, Παρίσι 1990.

Εισαγωγικό σημείωμα του Giuseppe Caccia

«Ο Ντελέζ είναι νεκρός, όλα είναι δυνατά!», έτσι είχε γραφτεί με κόκκινο σπρέι σ’ ένα τοίχο του πανεπιστημίου στο Jussieu, τις πιο θερμές μέρες της κοινωνικής εξέγερσης εναντίον τον σχεδίου Ζυπέ, τον περασμένο Δεκέμβρη [1995]. Μια περίεργη σύμπτωση, «μια ζαριά» που θα έλεγε ο φιλόσοφος: μερικές μέρες μετά το θάνατό του, στην πόλη του, εξερράγη το πρώτο μεγάλο μαζικό κίνημα που, με μια απροσδόκητη ριζοσπαστικότητα, κατάφερε να αναχαιτίσει τη νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση που εδώ και δεκαπέντε χρόνια, σ’ αυ­τό το μέρος, φαινομενικά έμοιαζε ακαταμάχητη. Είναι η νίκη του «άκαιρου», η επιδρομή του συμβάντος στην κανονικοποιημένη καθη­μερινότητα. Οι «νέοι φιλόσοφοι» που ο Ντελέζ τόσο αντιπάλεψε τα χρόνια που μόλυναν την ατμόσφαιρα, αλαζόνες υμνωδοί των υπέροχων πεπρωμένων της καπιταλιστικής μεταμοντερνικότητας, τραυλίζουν σήμερα στις τηλεοπτικές οθόνες, παραληρώντας για ένα «κίνημα που υπερασπίζεται τα προνόμια». Σωπάστε και λίγο, τουλάχιστον από σε­μνότητα!

Η εξέγερση που, μπλοκάροντας την κινητικότητα, για 25 μέρες έπληξε τη μ��χανή της καπιταλιστικής κοινωνικής παραγωγής, είναι η «απραγματοποίητη» επανάσταση της ζωής, η κραταιά επιβεβαίωση εκ μέρους της σύνθετης κοινωνικής εργασίας, του αναπαλλοτρίωτου δικαιώματος της στην απελευθέρωση τον χρόνου και στην απόσπαση προσόδου από την καπιταλιστική προσταγή.

Οι μορφές του αγώνα για πρώτη φορά προσαρμόστηκαν στη νέα οργάνωση της παγκοσμιοποιημένης κοινωνικής παραγωγής, δικτυωμένης και επικοινωνιακής· μοιάζει λες κι αυτός ο θερμός «γαλλικός Δεκέμβρης» να αρχίζει να υποδηλώνει μερικά από τα «νέα όπλα» που, μαζί με τον Ντελέζ, αναζητούμε. Γι᾽  αυτόν και τον Γκουατταρί, ένα από τα πολλαπλά επίπεδα της πρακτικής θεωρίας, ίσως το πιο σημαντικό, ήταν πάντοτε εκείνο που διακατεχόταν από μια ηθικο-πολιτική τάση: η ακριβής έρευνα της συγκροτημένης σχέσης της φιλοσο­φίας με τη μη-φιλοσοφία που —στο Τι είναι η φιλοσοφία;— αυ­τοί εκφράζουν ως «γίγνεσθαι πάντοτε διπλό, γίγνεσθαι διφορούμενο που συγκροτεί το μελλοντικό λαό και τη νέα γη». Ως εκ τούτου «ο φιλόσοφος οφείλει να γίνει μη φιλόσοφος, μέχρις ότου η μη φιλοσο­φία να γίνει η γη και ο λαός της φιλοσοφίας»

Το κείμενο που δημοσιεύουμε εδώ ολόκληρο, είναι ένα άρθρο του Ζύλ Ντελέζ που κυκλοφόρησε το 1990 με τίτλο «Υστερόγραφο για τις Κοινωνίες του Ελέγχου». Συνδέεται καθ’ ολοκληρίαν με τους άξονες της σκέψης που εγκαινίασε το 1980 το βιβλίο «Χίλια Επί­ πεδα», την απόπειρα δηλαδή άρθρωσης μιας οντολογικής κατανόησης της μετα-μοντερνικότητας. Την αφετηρία πρόσφερε μια φουκωϊκή υ­πόθεση για το πέρασμα από τις κοινωνίες της «κυριαρχίας» σ’ εκείνες της «πειθαρχίας» και απ’ αυτές στις «κοινωνίες του ελέγχου».

Αν με τον ορισμό της πρώτης μετάβασης ασχολήθηκε ευρέως ο Μισέλ Φουκώ, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο για την τελευταία μορφή, που απλώς υπαινίσσεται το έργο του. Τι είναι οι «κοινωνίες τον ελέγ­χου»; Ούτε λίγο ούτε πολύ —παρατηρεί ο Ντελέζ— οι κοινωνίες στις οποίες ζούμε: πρόκειται για το σενάριο της μαρξιστικής «πραγματι­κής υπαγωγής» της ζωντανής εργασίας και ολόκληρης της κοινωνίας στην κεφαλαιοκρατική σχέση, τη μορφή που αυτή προσλαμβάνει από την οπτική γωνία της παραγωγικής οργάνωσης και του «μεταφορντισμού», όρος σήμερα της μόδας στον οποίο λίγο-πολύ όλοι αναφέρονται, ενώ, μέχρι πριν από λίγους μήνες, κάτι τέτοιο θεωρούνταν περί­που βλασφημία.

Η εποχιακή μετάβαση στην οποία βρ��σκόμαστε, ε­πενδύει κάθε διάσταση της ύπαρξης, κάθε πεδίο της γνώσης· η προσ­πάθεια κατανόησης και η ενεργός τροποποίηση των συνηθισμένων μας παραδειγμάτων που απαιτείται, είναι τεράστιες. Μετά τον ορι­σμό —που δόθηκε στα Χίλια Επίπεδα— μιας υλιστικής θεωρίας της κοινωνικής ύπαρξης, ο Ντελέζ επιφορτίζεται εδώ με το καθήκον να ορίσει μερικές συντεταγμένες για την ερμηνεία των αλλαγών του παρόντος και τον σχεδιασμό ενός ουσιαστικού προγράμματος εργα­σίας. Αλλά αυτό που δεσπόζει στην ερευνά του είναι το χαρούμενο πάθος για την επιβεβαίωση της ζωής. Αυτό που λέει κατ’ ουσίαν είναι ότι αυτή, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι η πραγματικότητα στην ο­ποία ζούμε· πάνω σ’ αυτό το έδαφος πρέπει να αναμετρηθεί η παραγωγή της ανταγωνιστικής υποκειμενικότητας, η πολιτική που θέλει να είναι συστατική πράξη της ελευθερίας.

Το εισαγωγικό κείμενο του G. Caccia δημοσιεύθηκε στην ιταλική επιθεώ­ρηση Derive Approdi, τεύχος 9/10, Φλεβάρης 1996, στα πλαίσια ενός μικρού αφιερώματος στη μνήμη του Ζ. Ντελέζ.

I. Ιστορία

Ο Φουκώ τοποθέτησε τις πειθαρχικές κοινωνίες ανάμεσα στον 18ο και 19ο αιώνα· στο απώγειο τους έφτασαν στις αρχές του 20ου. Προχώρησαν στην οργάνωση των μεγάλων χώρων εγκλει­σμού. Το άτομο δεν σταματά να περνά από τον ένα κλειστό χώ­ρο στον άλλο, που ο καθένας έχει τους δικούς του νόμους: κατ’ αρχάς η οικογένεια, μετά το σχολείο («δεν είσαι πια στην οικογέ­νεια»), μετά ο στρατώνας («δεν είσαι πια στο σχολείο»), μετά στο εργοστάσιο, κάθε τόσο το νοσοκομείο, τελικά η φυλακή, ο κατ’ εξοχήν χώρος εγκλεισμού. Είναι η φυλακή που χρησιμεύει ως α­ναλογικό υπόδειγμα: ο πρωταγωνιστής της ταινίας του Ροσελίνι «Ευρώπη ᾽51» μπορεί να αναφωνήσει όταν βλέπει τους εργάτες, «πίστεψα ότι έβλεπα καταδίκους …».

Ο Φουκώ ανέλυσε πολύ κα­λά το ιδανικό πρότυπο του χώρου εγκλεισμού, ιδιαιτέρως ορατού στο εργοστάσιο: συγκέντρωση· κατανομή στον χώρο· οργάνωση του χρόνου· συγκρότηση μέσα στο χώρο-χρόνο μιας παραγωγι­κής δύναμης, της οποίας το συνολικό αποτέλεσμα οφείλει να υ­περτερεί του αθροίσματος των επιμέρους δυνάμεων. Αλλά αυτό που ο Φουκώ επίσης γνώριζε, ήταν η βραχύτητα αυτού του υπο­δείγματος: ακολούθησαν οι κοινωνίες της κυριαρχίας, στις ο­ποίες αντικείμενο και λειτουργίες ήταν κάτι διαφορετικό (να φορολογήσουν μάλλον παρά να οργανώσουν την παραγωγή, να α­ποφασίζουν μάλλον για το θάνατο παρά για τη διαχείριση της ζωής)· η μετάβαση δρομολογείται προοδευτικά και φαίνεται πως ο Ναπολέων έκανε πράξη τη μεγάλη μεταστροφή από τη μια κοινωνία στην άλλη.

Αλλά οι πειθαρχήσεις γνώρισαν με τη σειρά τους την κρίση προς όφελος των νέων δυνάμεων που έμπαιναν αργά στη θέση τους, επιταχυνόμενες μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο: οι πειθαρχικές κοινωνίες είναι ήδη κάτι που δεν υπάρ­χει, κάτι που σταμάτησε να υπάρχει. Βρισκόμαστε σε μια γενικευμένη κρίση όλων των χώρων εγκλεισμού, φυλακή, νοσοκο­μείο, εργοστάσιο, σχολείο και οικογένεια. Η οικογένεια είναι ένα «στεγανό» σε κρίση, όπως όλα τα άλλα στεγανά, σχολικά, επαγ­γελματικά κλπ. Οι αρμόδιοι υπουργοί δεν σταματούν να αναγγέλουν τις θεωρούμενες σαν αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Ν’ αλλάξει το σχολείο, το εργοστάσιο, το νοσοκομείο, ο στρατός, η φυλακή: αλλά ο καθένας γνωρίζει ότι αυτοί οι θεσμοί τελειώνουν, κατά το μάλ­λον ή ήττον, μακροπρόθεσμα. Πρόκειται μονάχα για τη διαχείριση των αγωνιών τους και για τη διατήρηση απασχολημένου του πλήθους, μέχρι την εγκατάσταση των νέων δυνάμεων που ήδη κρούουν τη θύρα. Είναι οι κοινωνίες του ελέγχου που έρχον­ται να αντικαταστήσουν τις πειθαρχικές κοινωνίες.

  Michel Foucault

William Burroughs

Paul Virilio

Ο «έλεγχος» είναι το όνομα που ο Μπάροουζ πρότεινε για να περιγράφει αυ­τό το νέο τέρας, που και ο Φουκώ αναγνωρίζει ως το προσεχές μέλλον μας. Επίσης ο Paul Virilio δεν σταματά να αναλύει τις υπερταχείες μορφές ελέγχου στον ανοιχτό χώρο, που αναπλη­ρώνουν τις παλιές πειθαρχικές λειτουργίες σ’ ένα κλειστό σύστη­μα. Δεν είναι ανάγκη να θυμηθούμε τα ασυνήθιστα φαρμακευτι­κά προϊόντα, τους πυρηνικούς σχηματισμούς, τα γενετικά πειράματα, όσο και αν ήταν προορισμένα να παρέμβουν στη νέα διαδικασία. Δεν είναι ανάγκη να διερωτηθούμε ποιο ήταν το πιο σκληρό καθεστώς ή το πιο ανεκτικό, γιατί στο καθένα απ’ αυτά συγκρούονται ελευθερίες και υποδουλώσεις. Παραδείγματος χάριν, μέσα στην κρίση του νοσοκομείου ως χώρου εγκλεισμού, οι κλινικές της γειτονιάς, το «day-hospital», η κατ’ οίκον νοσηλεία, μπορεί να σηματοδοτούν μια νέα ελευθερία, αλλά μπορεί επίσης να αποτελέσουν μέρος των μηχανισμών ελέγχου που θα ανταγω­νιστούν τις πιο σκληρές μορφές εγκλεισμού. Δεν είναι η ώρα ού­τε να κλάψουμε, ούτε να ελπίσουμε, χρειάζεται μάλλον να αναζητήσ��υμε νέα όπλα.

II. Λογική

Οι διαφορετικοί «εγκλεισμοί» ή χώροι εγκλεισμού μέσω των οποίων περνά το άτομο, είναι ανεξάρτητες μεταβλητές: κάθε φορά εικάζεται ότι ξαναρχίζουμε από το μηδέν και παρότι υπάρχει μια κοινή γλώσσα σ’ όλους αυτούς τους χώρους, αυτή είναι αναλογική. Τόσο που οι διαφορετικοί «ελεγχόμενοι» είναι εξαρτημένες μεταβλητές που σχηματίζουν ένα σύστημα ευμετάβλητης γεωμετρίας, του οποίου η γλώσσα είναι ψηφιακή (κάτι που δεν σημαίνει ότι είναι απαραιτήτως δυαδική). Οι εγκλεισμοί είναι καλούπια, ευδιάκριτα προπλάσματα, ενώ οι έλεγχοι είναι ένας μετατονισμός, σαν ένα αυτοπαραμορφούμενο πρόπλασμα που αλλά­ ζ��ι συνεχώς από τη μια στιγμή στην άλλη, ή σαν ένα κόσκινο του οποίου οι τρύπες διαφέρουν η μία από την άλλη. Αυτό το βλέπεις καλά στο ζήτημα των μισθών: το εργοστάσιο ήταν ένα σώμα που έφερνε τις εσωτερικές του δυνάμεις σ’ ένα σημείο ισορροπίας, το υψηλότερο δυνατό για την παραγωγή, το χαμηλότερο δυνατό για τους μισθούς· αλλά στην κοινωνία του ελέγχου, η επιχείρηση υποκατέστησε το εργοστάσιο, και η επιχείρηση είναι μία ψυχή, ένα αέριο.

Χωρίς αμφιβολία το εργοστάσιο γνώριζε ήδη το σύστημα των επιβραβεύσεων, αλλά η επιχείρηση δουλεύει βα­θύτερα για να επιβάλλει τον μετατονισμό κάθε μισθού, σε συν­θήκες αδιάκοπης αστάθειας που συμβαίνουν μέσω προκλήσεων, διαγωνισμών και συναντήσεων υπερβολικά αστείων. Αν τα τηλεοπτικά παιχνίδια έχουν τόση επιτυχία, είναι γιατί εκφράζουν πλήρως την κατάσταση στις επιχειρήσεις. Το εργοστάσιο συγκροτούσε τα άτομα σε σώμα, προς διπλό όφελος των αφεντικών που επιτηρούσαν κάθε στοιχείο εντός της μάζας και των συνδικάτων που κινητοποιούσαν μια μάζα αντίστασης· αλλά η επιχείρηση δεν σταματά να εισαγάγει μια ανελέητη αντιπαλότητα σαν θεραπευτική άμιλλα, κατ’ εξοχήν αιτία που αντιπαραθέτει τα ά­τομα μεταξύ τους και διαπερνά το καθένα χωριστά, κατακερματίζοντάς τα. Η μετατονική αρχή «μισθός ανάλογα με την αξία» δεν παραλείπει να δελεάζει και αυτή την ίδια την εθνική εκπαί­δευση: πράγματι όπως η επιχείρηση αντικαθιστά το εργοστάσιο, η διαρκής εκπαίδευση τείνει να αντικαταστήσει το σχολείο και ο συνεχής έλεγχος παίρνει τη θέση των εξετάσεων. Αυτό είναι το πιο σίγουρο σύστημα για να συνδεθεί το σχολείο με την επιχείρηση. Στις πειθαρχικές κοινωνίες κάτι τέτοιο δεν σταμάτησε ποτέ να ξαναρχίζει (από το σχολείο στον στρατώνα, από τον στρατώνα στο εργοστάσιο), ενώ στις κοινωνίες του ελέγχου δεν σταμάτησε ποτέ, με τίποτα, όσον αφορά την επιχείρηση, την εκπαίδευση, τη στρατιωτική θητεία. Αυτές είναι ευμετάβλητες και συνυπάρχουσες καταστάσεις του ίδιου μετατονισμού, σαν ένα οικουμενικό σύστημα παραμόρφωσης.

Ο Κάφκα ��ου βρέθηκε στο μεταίχμιο των δύο τύπων της κοινωνίας, περιέγραψε στη Δίκη τις πιο φο­βερές δικαστικές μορφές: Η φαινομενική απαλλαγή των πειθαρ­χικών κοινωνιών (ανάμεσα σε δύο εγκλεισμούς) και η απεριόρι­στη αναστολή των κοινωνιών του ελέγχου (σε μια συνεχή ποικι­λία), είναι δύο πολύ διαφορετικοί τρόποι δικαστικής ζωής, και αν ο δικός μας νόμος είναι διατακτικός, ευρισκόμενος ο ίδιος σε κρίση, αυτό οφείλεται στο ότι εγκαταλείπουμε μια κατάσταση για να μπούμε σε μια άλλη. Οι πειθαρχικές κοινωνίες έχουν δύο πόλους: την υπογραφή που υποδηλώνει το άτομο και τον αριθμό μητρώου που υποδηλώνει τη θέση του σε μια μάζα. Οι πειθαρχι­κές κοινωνίες δεν γνώρισαν ποτέ μια ασυμβατότητα ανάμεσα σ᾽ αυτούς τους δύο, η εξουσία βρίσκεται ταυτοχρόνως να είναι μαζοποιητική και εξατομικευτική, δηλαδή συνθέτει ως σώμα εκεί­νους στους όποιους ασκείται και διαμορφώνει την ατομικότητα οποιουδήποτε μέλους αυτού του σώματος (ο Φουκώ είδε τις α­παρχές αυτής της διπλής μέριμνας στην ποιμενική εξουσία του παπά —το ποίμνιο και το καθένα από τα ζώα— αλλά η κοσμική εξουσία προσπάθησε με τη σειρά της με άλλα μέσα να γίνει «ποιμενική», λαϊκή). Στις κοινωνίες του ελέγχου, αντιθέτως, το ουσιώδες δεν είναι πια ούτε μια υπογραφή ούτε ένας αριθμός, αλλά ένα ψηφίο: το ψηφίο είναι ένας mot de passe [λέξη-κλειδί με την έννοια του pass-word, του κωδικού πρόσβασης σ.τ.Μ.] ενώ οι πειθαρχικές κοινωνίες είναι ρυθμισμένες βάσει ενός mot d’ ordre [λέξη-κλειδί με την έννοια του slogan, του συνθήματος σ.τ.Μ.] τόσο από την άποψη της ενσωμάτωσης, όσο και της αντίστασης. Η ψηφιακή γλώσσα του ελέγχου είναι φτιαγμένη από ψηφία που σηματοδοτούν ή την πρόσβαση στην πληροφό­ρηση ή την απόρριψη. Δεν βρισκόμαστε πλέον μπροστά στο ζεύγος μάζα/άτομο. Τα άτομα δημιουργούνται από τις «διαιρέ­σεις» και οι μάζες από τα στατιστικά δείγματα, τα δεδομένα, τις αγορές ή τις «τράπεζες πληροφοριών». Είναι ίσως το χρήμα που εκφράζει καλύτερα τη διάκριση μεταξύ των δύο κοινωνιών, α­φού η πειθαρχία πάντοτε σχετιζόταν με το τυπωμένο νόμισμα που επανεπιβεβαίωνε τον χρυσό ως αξία αναφοράς, ενώ ο έλεγ­χος παραπέμπει σε κυμαινόμενες ισοτιμίες, ρυθμιζόμενες σύμφω­να με την τιμή που επιβάλλεται από μια ομάδα δεδομένων νομι­σμάτων. Ο νομισματικός γερο-τυφλοπόντικας είναι το ζώο των χώρων εγκλεισμού, ενώ το ερπετό εκείνο των κοινωνιών του ελέγ­χου.

Περάσαμε από το ένα ζώο στο άλλο, από τον τυφλοπόντικα στο ερπετό, στο καθεστώς στο οποίο ζούμε, αλλά επίσης στον τρόπο ζωής μας και στις σχέσεις μας με τους άλλους. Ο άνθρω­πος των πειθαρχήσεων ήταν ένας ασυνεχής παραγωγός ενέρ­γειας, ενώ ο άνθρωπος του ελέγχου είναι μάλλον κυματοειδής, αγγελιοφόρος σε τροχιά συνεχούς φάσματος. Γι’ αυτό το surf έ­χει ήδη αντικαταστήσει τα παλιά αθλήματα. Είναι εύκολο να αντιστοιχίσουμε σε κάθε κοινωνία τύπους μη­χανών, όχι γιατί οι μηχανές είναι προσδιοριστικός παράγων, αλ­λά γιατί εκφράζουν εκείνες τις κοινωνικές που είναι ικανές να τις γεννήσουν και να τις χρησιμοποιήσουν. Οι παλιές κοινωνίες της κυριαρχίας χειρίζονταν απλές μηχανές, μοχλούς, τροχαλίες, ρολόγια· ενώ οι πιο πρόσφατες πειθαρχικές κοινωνίες είχαν για εξοπλισμό τις μηχανές ενέργειας, με τον παθητικό κίνδυνο της εντροπίας και τον ενεργητικό κίνδυνο του σαμποτάζ στις κοινω­νίες του ελέγχου λειτουργούν μηχανές τρίτου τύπου, μηχανές πληροφορικής και υπολογιστές, στις οποίες ο παθητικός κίνδυ­νος είναι το θόλωμα του μυαλού και ο ενεργητικός εκείνος της πειρατείας και της εισαγωγής των ιών.

Δεν πρόκειται να υπάρξει μια τεχνολογική εξέλιξη χωρίς να συμβεί βαθιά μετάλλαξη του καπιταλισμού. Είναι ένας μετασχηματισμός ήδη αρκετά γνωστός, που μπορεί να συγκεφαλαιωθεί ως εξής: ο καπιταλισμός του XIX αιώνα είναι αυτός της συγκέντρωσης, τόσο της παραγωγής όσο και της ιδιοκτησίας. Ανήγειρε λοιπόν το εργοστάσιο ως τόπο εγκλεισμού, όντας ο καπιταλιστής ιδιόκτητης των μέσων παραγωγής, αλλά επίσης, προοδευτικά, και άλλων χώρων που τους αντιλαμβάνεται με ανάλογο τρόπο (το οικογενειακό σπίτι του εργάτη, το σχολείο). Όσο για την αγορά, αυτή κατακτήθηκε τόσο με την εξειδίκευση, όσο και με τη δημιουργία αποικιών και τη μείωση του κόστους παραγωγής. Αλλά στις σημερινές συνθήκες, ο καπιταλισμός δεν ασχολείται πια με την παραγωγή, που συχνά εξορίζεται στις περιφέρειες του τρίτου κόσμου, ακόμα και στις σύνθετες μορφές του υφαντουργικού, μεταλλουργικού και πετροχημικού τομέα. Είναι ένας καπιταλισμός της ανώτερης τάξης της παραγωγής. Δεν αγοράζει πια πρώτες ύλες για να τις μεταπουλήσει ως τελικά προϊόντα: αγοράζει αντιθέτως τελικά προϊόντα, ή συγκεντρώνει ξεχωριστά κομμάτια. Αυτό που θέλει να πουλήσει είναι οι υπηρεσίες, αυτό που θέλει να αποκτήσει εί­ναι μετοχές. Δεν είναι πια ένας καπιταλισμός για την παραγωγή, αλλά για το προϊόν, δηλαδή για την πώληση και την αγορά. Αυτός είναι επίσης κατ’ ουσίαν διάχυτος, με το εργοστάσιο να παραχωρεί τη θέση του στην επιχείρηση. Η οικογένεια, το σχολείο, ο στρατός, το εργοστάσιο δεν είναι πια τα διακριτά αναλογικά περιβάλλοντα που συγκλίνουν προς έναν ιδιοκτήτη, το κράτος ή την ιδιωτική εξουσία, αλλά ψηφιακές φιγούρες, παραμορφώσιμες και μετασχηματιζόμενες, αυτής της ίδιας της επιχείρησης που δεν διαθέτει τίποτα άλλο από μετόχους.

Ακόμη και η τέχνη άφησε τους χώρους εγκλεισμού για να μπει στα ανοιχτά κυκλώματα των τραπεζών. Η κατάκτηση της αγοράς πραγματοποιείται με την απόκτηση του ελέγχου και όχι πλέον με τη διαμόρφωση της πειθαρχίας, μάλλον με τη σταθεροποίηση των ανταλλακτικών αξιών παρά με τη μείωση του κόστους, περισσότερο με τον μετασχηματισμό του προϊόντος παρά με την εξειδίκευση της παραγωγής. Η διαφθορά αποκτά εδώ μια νέα δυναμική. Οι υπηρεσίες προς πώληση έγιναν το κέντρο και η «ψυχή» της επιχείρησης. Μαθαίνουμε ότι οι υπηρεσίες έχουν ψυχή, κάτι που είναι η πιο τρομακτική είδηση του κόσμου. Το μάρκετινγκ είναι τώρα το εργαλείο του κοινωνικού ελέγχου και διαμορφώνει την αναίσχυντη ράτσα των κυρίων μας. Ο έλεγχος είναι βραχυπρόθεσμος και σε ταχεία περιστροφή, αλλά επίσης συνεχής και απεριόριστος, όπως η πειθαρχία ήταν μακράς διαρκείας, αέναη και ασυνεχής. Ο άνθρωπος δεν είναι πια ο έγκλειστος άνθρωπος, αλλά ο άνθρωπος-χρεώστης. Είναι αλήθεια ότι ο καπιταλισμός διατήρησε ως σταθερά του την ακραία δυστυχία των 3/4 της ανθρωπότητας, πολύ φτωχή για να ξεχρεώσει, πολυάριθμη για να εγκλειστεί: ο έλεγχος τώρα δεν θα πρέπει να αντιμετωπίσει μονάχα την εξαφάνιση των συνόρων, αλλά και την έκρηξη των φτωχογειτονιών και των γκέτο.

III. Πρόγραμμα

Δεν χρειαζόμαστε την επιστημονική φαντασία για να κατα­νοήσουμε έναν μηχανισμό ελέγχου, που θα έδινε σε κάθε στιγμή τη θέση ενός στοιχείου σε ανοιχτό περιβάλλον, ζώο σε προστατεύομενη περιοχή, άνθρωπος σε επιχείρηση φορώντας ένα ηλε­κτρονικό κολλάρο. Ο Φελίξ Γκουατταρί φαντάστηκε μια πόλη στην οποία ο καθένας μπορεί ν’ αφήσει το διαμέρισμά του, το δρόμο του, τη γειτονιά του, χάρις στην ηλεκτρονική του κάρτα που θα σήκωνε τον ένα ή τον άλλο φράκτη, ενώ με τον ίδιο τρόπo η κάρτα θα μπορούσε να απορριφθεί σε μια δεδομένη μέρα ή μεταξύ συγκεκριμένων ωρών· αυτό που μετρά δεν είναι ο φράκτης, αλλά ο υπολογιστής που αποκαλύπτει τη θέση του καθενός, θεμιτή ή αθέμιτη και επιδρά σ’ έναν οικουμενικό μετατονισμό.

Η κοινωνικοτεχνική μελέτη των μηχανισμών του ελέγχου, ιδωμένων από τη στιγμή της γέννησής τους, όφειλε να κατηγο­ριοποιήσει και να περιγράψει αυτό που βρίσκεται ήδη έτοιμο να μπει στη θέση των χώρων του πειθαρχικού εγκλεισμού, του οποίου τα πάντα αναγγέλλουν την κρίση. Μπορεί να ειπωθεί ότι τα παλιά μέσα, σημαντικά για τις παλιές κοινωνίες της κυριαρχίας, ξαναεμφανίζονται στη σκηνή, αλλά με τις αναγκαίες προσαρμογές. Αυτό που μετρά είναι ότι εμείς βρισκόμαστε στην αρχή κάποιου πράγματος.

Στο καθεστώς των φυλακών: η έρευνα των «υποκατάστατων» ποινών, τουλάχιστον για τη μικρή παραβατικότητα, η χρήση των ηλεκτρονικών κολλάρων που υπο­χρεώνουν τον καταδικάσθεντα να μένει στο σπίτι του συγκεκρι­μένες ώρες.

Στο καθεστώς της εκπαίδευσης: οι μορφές του συνε­χούς ελέγχου και η πράξη της διαρκούς εκπαίδευσης στο σχο­λείο, η αντίστοιχη εγκατάλειψη κάθε έρευνας στα πανεπιστήμια, η εισαγωγή της «επιχείρησης» σε όλα τα επίπεδα της μαθητείας.

Στο νοσοκομειακό καθεστώς: η νέα ιατρική του «χωρίς γιατρό ούτε άρρωστος», που νοσηλεύει εν δυνάμει αρρώστους και υπο­κείμενους σε κίνδυνο, δεν μαρτυρά απολύτως μια πρόοδο προς την ακριβή διάγνωση, όπως λέγεται, αλλά αντικαθιστά ένα σώμα ατομικό ή αριθμητικό, με το ψηφίο μιας προς έλεγχο «διαιρεμέ­νης» ύλης.

Στο καθεστώς της επιχείρησης: η νέα μεταχείριση του χρήματος, των προϊόντων και των ανθρώπων, δεν περνά πια από την παλιά μορφή-εργοστάσιο.

Αυτά είναι ελάχιστα παραδείγμα­τα, αλλά επιτρέπουν να καταλάβουμε καλύτερα τι εννοείται με την κρίση των θεσμών, δηλαδή με την προοδευτική και διάχυτη εγκατάσταση ενός νέου καθεστώτος κυριαρχίας.

Μια από τις πιο σημαντικές ερωτήσεις αφορά στην ανικανότητα των συνδικάτων: συνδεδεμένα σ’ ολόκληρη την ιστορία τους με τον αγώνα εναντίον των πειθαρχήσεων ή των χώρων εγκλεισμού, θα είναι σε θέση να προσαρμοστούν, ή θ’ αφήσουν τη θέση τους στις νέες μορφές αντίστασης εναντίον των κοινωνιών του ελέγχου; Μπορούμε να αντιληφθούμε τις πρώτες εκδηλώσεις αυτών των μελλοντικών μορφών, ικανών να απειλήσουν τις χαρές του μάρκετινγκ;

Πολ­λοί νέοι απαιτούν, παραδόξως, να τους παρέχονται «κίνητρα», αξιώνουν περιόδους μαθητείας και διαρκή εκπαίδευση· σ’ αυ­τούς έγκειται να ανακαλύψουν αυτό που πρόκειται να υπηρετήσουν, όπως οι πρόγονοί τους ανακάλυψαν, όχι χωρίς δυσκολία, τις πειθαρχίες. Οι σπείρες ενός ερπετού είναι ακόμα πιο πολύ­πλοκες από τις τρύπες ενός τυφλοπόντικα.

  Αναφορά

G.Deleuze Η Κοινωνία του Ελέγχου

Οι κοινωνίες του ελέγχου. Κείμενο του Gilles Deleuze που πρωτοδημοσιεύθηκε το 1990. Το κείμενο του Gilles Deleuze δημοσιεύθηκε αρχικά στο Γαλλικό περιοδικό «L’autre journal», τον Μάη τον 1990.

[frapedoypoli]

Γράφει ο Δ. Πατέλης * Ενα φάντασμα πλανιέται πάνω από την αποικία χρέους: το φάντασμα της «Σοβιετίας»... Στη βάση των κυρίαρχων ιδεολογημάτων, ο σοσιαλισμός απέτυχε οριστικά, πετάχτηκε στα απόβλητα της Ιστορίας. Γεννάται λοιπόν το ερώτημα: εφ' όσον το όλο εγχείρημα της ΕΣΣΔ και του σοσιαλισμού ήταν τόσο αποτυχημένο, φαύλο και η ήττα του αμετάκλητη, προς τι τόσο μένος και μίσος προς τη μνήμη του; Βεβαίως, δεν συνιστούν έκπληξη οι ιαχές και οι άναρθρες κραυγές της γνωστής εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης (τύπου: «Η κυβέρνηση έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε τελευταίο Σοβιέτ της Ευρώπης», Ν. Μιχαλολιάκος, 3.7.17)... Το ποίμνιο πρέπει να πειστεί ότι το κακό έχει παρεισφρήσει βαθέως και στα καθ' ημάς! «Η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης είναι η Ελλάδα!» (Α. Χατζής, 6.7.17). «Δεν έχουμε ελεύθερη οικονομία στην Ελλάδα, έχουμε σοβιετική οικονομία...», εξανίσταται ο Α. Γεωργιάδης (2.10.12), ενώ η Αννα Διαμαντοπούλου βρίσκει ότι «...σήμερα έχουμε μια μορφή σοβιετικού τύπου παρέμβασης...» (1.6.16). Βάσει αγορεύσεων στη Βουλής εξ αφορμής των προσφάτων νομοσχεδίων, επιβάλλονται «σοβιετικού τύπου» εξισωτικοί θεσμοί!... Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση έφερε π.χ. νόμο που (καθ' ομολογίαν του κυρίου Πρωθυπουργού) επανέφερε επί το μνημονιακότερον θέσεις και καταστάσεις του αλήστου μνήμης Νόμου Γιαννάκου για τα ΑΕΙ... Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η Ανακοίνωση της Πρυτανείας του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (31.7.17), που κατάφερε να συμπυκνώσει την αγωνία ορισμένου τύπου εργολάβων-εργοδοτών-εμπόρων του «Πανεπιστημίου της Αγοράς» για τυχόν συρρίκνωση των παχυλών εσόδων τους και από δίδακτρα (υψηλής αγοραίας ζήτησης μεταπτυχιακών): «...οι καθηγητές των ελληνικών δημόσιων πανεπιστημίων εξακολουθούν να έχουν ανθρώπινες ανάγκες και... δεν μπορούν να παραιτηθούν από την ανάγκη της μετριοπαθούς αμοιβής τους, σε μια χώρα η οποία δεν έχει κολεκτίβες και κατασκευασμένα σταχανοφικά ιδεολογήματα-συνθήματα, που να καλούν σε εξοντωτική υπερεργασία τους είλωτες του συστήματος για να καρπώνεται και να απολαμβάνει την υπεραξία η νομενκλατούρα του»! Στην προπαγάνδα η Ελλάδα παρουσιάζεται ως μια «τριτοκοσμική χώρα», που (άγνωστο πώς, γιατί και με τίνος ευθύνες) περιήλθε σε κρίση και χρεοκοπία, δήθεν λόγω του ότι σε αυτήν κυριαρχεί η διαφθορά, η ανομία, η εγκληματικότητα, η «αναξιοκρατία», το «πελατειακό μεγάλο κράτος-τέρας που στηριζόταν στον υπερδανεισμό», ως η «Βενεζουέλα των Βαλκανίων», που άρχεται από μια «διεφθαρμένη ελίτ των μπολσεβίκων»! Οι κοκορομαχίες των πολιτικών του καθεστώτος έχουν στόχο: 1) την εύνοια των φορέων διακρατικής επιβολής-επιτροπείας και 2) το δημαγωγικό περιτύλιγμα των προδιαγεγραμμένων μέτρων γενοκτονίας, των «μνημονιακών υποχρεώσεων», που θα εκτελούνται απαρέγκλιτα με κάθε μέσο: απάτη-καταδολίευση, εξαγορά-διαφθορά, «διαίρει και βασίλευε» και ωμή βία-καταστολή. Οι μεν κυβερνώντες θέλουν να πείσουν ότι ασκούν αυτή τη φονική πολιτική σαν να είναι φυσικό φαινόμενο, με «γνήσιο αριστερό-φιλολαϊκό πρόσημο», οι δε κυβερνήσαντες επί μακρόν και επίδοξοι διεκδικητές της κυβέρνησης αδημονούν να ασκήσουν την ίδια ακριβώς φονική πολιτική, με μεγαλύτερη (προς τους δανειστές) συνέπεια, ταχύτητα και αξιοπιστία, απαλλαγμένοι από τις δήθεν «αριστερές ιδεοληψίες» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ., την οποία επιχειρούν να παρουσιάσουν ως «αυθεντική αριστερά σοβιετικού τύπου»! Για να εξευτελιστεί κάθε έννοια αριστεράς και εναλλακτικής προοπτικής. Σε λίγο θα συμπληρωθούν 100 χρόνια από τη Μεγάλη Οκ��ωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, που αποτελεί αδιαμφισβήτητα το σημαντικότερο γεγονός του 20ού αι., ένα ορόσημο στην Ιστορία της ανθρωπότητας που προσφέρεται για ανεκτίμητα διδάγματα. Ηταν η πρώτη πρώιμη νικηφόρος σοσιαλιστική επανάσταση, με την οποία δρομολογείται η ιστορική διαδικασία των εγχειρημάτων πρακτικού μετασχηματισμού της κοινωνίας στην κατεύθυνση της ενοποίησης της ανθρωπότητας (του κομμουνισμού), με θριαμβευτικές κατακτήσεις στην επιστήμη, στην (αεροδιαστημική, ενεργειακή) τεχνολογία, στην παιδεία, στην υγεία, στη διάσωση της ανθρωπότητας από τον φασισμό κ.ο.κ. αλλά και νομοτελείς αντιφάσεις, η μη επίλυση των οποίων οδήγησε τελικά στην αντεπανάσταση και στην κεφαλαιοκρατική παλινόρθωση. Η ήττα των πρώιμων σοσιαλιστικών επαναστάσεων δεν συνιστά απόδειξη περί της δήθεν απουσίας εναλλακτικής προοπτικής. Αλλωστε, όλες οι πρώιμες αστικές επαναστάσεις ηττήθηκαν από φεουδαρχικές αντεπαναστάσεις και παλινορθώσεις, μέχρι να επικρατήσουν τελικά οι ώριμες και ύστερες επαναστάσεις και να εγκαθιδρυθεί η κεφαλαιοκρατία σε διάστημα 5 αιώνων για τις πιο προοδευμένες ευρωπαϊκές χώρες. Με όλη τη σύγχυση, με όλο το πνεύμα απατών και αυταπατών που χαρακτηρίζει τα προπαγανδιστικά σχήματα, αυτά μαρτυρούν υποσυνείδητα ότι η «Σοβιετία» στοιχειώνει τον ύπνο των κυρίαρχων τάξεων. Οχι η εικονική, αλλά η αυθεντική, αυτή που δεν έρχεται τόσο από το παρελθόν, αλλά κυρίως από το μέλλον. Ξυπνά τους εφιάλτες τους, μια και οι ερχόμενες επαναστάσεις δεν θα είναι απλή επανάληψη -ως φάρσα ή ως τραγωδία- των πρώιμων επαναστάσεων του 20ού αι., αλλά νέου τύπου και ιστορικού-πολιτισμικού επιπέδου μορφές μαζικής δημιουργίας και ανάπτυξης, στην αναγκαία για την επιβίωση πορεία για την πανανθρώπινη ενοποίηση. *αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας Πολυτεχνείου Κρήτης Πηγή

Πηγή: http://ift.tt/2vXJY10 http://ift.tt/2vXANNU

[epikairocom]

Διακήρυξη του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια της Σοσιαλιστικής Επανάστασης

Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ δημοσίευσε σήμερα Διακήρυξη για τα 100 χρόνια της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, αποτίνοντας φόρο τιμής στο «κορυφαίο κοσμοϊστορικό γεγονός του 20ου αιώνα που απέδειξε ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος, ότι μπορούμε να οικοδομήσουμε μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται.

«Μέσα στον ιστορ��κό χρόνο (η Οκτωβριανή Επανάσταση) αποτέλεσε τη συνέχεια των εξεγέρσεων των δούλων, των χωρικών του Μεσαίωνα, των αστικών επαναστάσεων, αλλά ταυτόχρονα και την κορύφωση και την υπέρβασή τους, αφού για πρώτη φορά τέθηκε ως στόχος της επανάστασης η κατάργηση της ταξικής εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Σαράντα έξι χρόνια μετά την “έφοδο στους ουρανούς” της ηρωικής Παρισινής Κομμούνας, η ρωσική εργατική τάξη με την Οχτωβριανή Επανάσταση ήρθε να ενσαρκώσει το όραμα εκατομμυρίων εργατικών-λαϊκών μαζών για μια καλύτερη ζωή», σημειώνεται σχετικά.

Στη Διακήρυξη τονίζεται, μεταξύ άλλων, ότι η Οκτωβριανή Επανάσταση: α) «απέδειξε την ορθότητα της λενινιστικής σκέψης, ότι η νίκη του σοσιαλισμού είναι δυνατή σε μια χώρα ή ομάδα χωρών, ως συνέπεια της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού», β) «επιβεβαίωσε, επίσης, ότι η πραγματοποίηση της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης δεν καθορίζεται από το ποσοστό της στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό, αλλά από το γεγονός ότι είναι ο φορέας των νέων σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής» και γ) «ανέδειξε τον αναντικατάστατο ρόλο της πολιτικής επαναστατικής πρωτοπορίας, του Κομμουνιστικού Κόμματος, ως καθοδηγητικού παράγοντα όχι μόνο της σοσιαλιστικής επανάστασης, αλλά και όλης της πάλης για τη διαμόρφωση, ισχυροποίηση, τελική νίκη της νέας κομμουνιστικής κοινωνίας».

Το ΚΚΕ επισημαίνει την ιδιαίτερη σημασία των διδαγμάτων της Οχτωβριανής Επανάστασης για το σήμερα, «που ο τροχός της ιστορίας φαίνεται να κινείται προς τα πίσω, σήμερα που το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα βρίσκεται σε συνθήκες κρίσης και υποχώρησης, σήμερα που οι μακροχρόνιες συνέπειες της αντεπανάστασης (στις αρχές της δεκαετίας του ΄90) ενισχύουν την λαθεμένη αντίληψη πολλών εργαζομένων ότι δεν υπάρχει εναλλακτική διέξοδος από τον καπιταλισμό».

Η Διακήρυξη αναφέρει ότι «η για δεκαετίες η ύπαρξη και οι επιτυχίες της σοσιαλιστικής κοινωνίας την οποία εγκαινίασε η Οχτωβριανή Επανάσταση, απέδειξε ότι είναι εφικτή μια κοινωνία χωρίς αφεντικά, χωρίς καπιταλιστές που έχουν στην ιδιοκτησία τους τα μέσα παραγωγής. Αυτό το συμπέρασμα δεν αναιρείται από το γεγονός ότι σε αυτή την συγκεκριμένη περίοδο δεν κατόρθωσε οριστικά να νικήσει την καπιταλιστική ιδιοκτησία και το καπιταλιστικό κέρδος».

Στο κείμενο γίνεται ανάλυση των αντικειμενικών συνθηκών «που πηγάζουν από την καπιταλιστική εξέλιξη που οδηγεί στη συγκεντρωμένη παραγωγή», αναφέρεται ότι «παράλληλα με την κυριαρχία των μονοπωλιακών ομίλων ενισχύεται και η τάση προς τη στασιμότητα σε σχέση με το τι θα μπορούσε να παραχθεί ποσοτικά και ποιοτικά αν η κοινωνία ξεφορτωνόταν το κέρδος ως κίνητρο παραγωγής», επισημαίνονται οι δυνατότητες που γεννά η εργατική τάξη με τη δουλειά της μέσα στον καπιταλισμό και τις οποίες διευρύνει η ανάπτυξη των επιστημών και της τεχνολογίας και υπογραμμίζεται ότι αυτές οι συνθήκες καθιστούν τον σοσιαλισμό αναγκαίο, επίκαιρο και ρεαλιστικό.

«Το γεγονός ότι έχουν διαμορφωθεί οι προϋποθέσεις για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας δεν συνεπάγεται αυτόματα την πραγματοποίησή της. Μια σημαντική αιτία γι” αυτό είναι το γεγονός ότι σε αντίθεση με τους νόμους της φύσης, η κοινωνική εξέλιξη προϋποθέτει τη σχετική δραστηριότητα των ανθρώπων, εν προκειμένω την ταξική πάλη για την κατάργηση της παλιάς και την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας» σημειώνει η Διακήρυξη, παραθέτοντας στη συνέχεια τη λενινιστική διατύπωση της έννοιας της επαναστατικής κατάστασης, την επισήμανση του Β. Ι. Λένιν ότι «κάθε επαναστατική κατάσταση δεν μετατρέπεται σε επανάσταση» και υπογραμμίζοντας ότι «για να εκδηλωθεί η εργατική επανάσταση, απαιτείται η παρουσία της επαναστατικής πολιτικής πρωτοπορίας, του Κομμουνιστικού Κόμματος, εξοπλισμένου με θεωρητική επεξεργασία και πρόβλεψη των εξελίξεων, στηριγμένη στη μαρξιστική-λενινιστική κοσμοθεωρία και ικανού να ηγηθεί της επαναστατικής εξέγερσης της εργατικής τάξης».

Στο κείμενο πραγματοποιείται εκτενής αναφορά στην πορεία των Μπολσεβίκων προς τη νίκη τον Οκτώβρη του 1917, στη στρατηγική του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος στον 20ο αιώνα, καθώς και στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ και στα επιτεύγματα του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού της εργατικής εξουσίας.

Στο τμήμα της Διακήρυξης που αφορά το «Πώς και γιατί φτάσαμε στην αντεπανάσταση και στην ανατροπή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης», αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι η λύση σε ορισμένα ζητήματα «αντί να αναζητηθεί προς τα εμπρός, προς την επέκταση και ισχυροποίηση των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής και κατανομής, αναζητήθηκε προς τα πίσω, στην αξιοποίηση εργαλείων και σχέσεων παραγωγής του καπιταλισμού. Η λύση αναζητήθηκε στην διεύρυνση της αγοράς στον “σοσιαλισμό με αγορά».

Στο ίδιο τμήμα του κειμένου γίνεται διάκριση των βασικών ιστορικών σταθμών της πορείας της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ, με την επισήμανση και εξήγηση το ότι αυτή «δεν προχώρησε ευθύγραμμα», ενώ πραγματοποιείται αναφορά και στη σημασία που είχε για τη�� πορεία αυτή, η στροφή που πραγματοποιήθηκε στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, το 1956.

«Μετά τις ανατροπές στην ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, καθώς και την εκδήλωση της εσωκομματικής κρίσης στο ΚΚΕ τον Ιούλη του 1991 που οδήγησε στην απομάκρυνση της οπορτουνιστικής ομάδας η οποία δρούσε στις γραμμές του, το ΚΚΕ ξεκίνησε την πορεία της επαναστατικής ανασυγκρότησής του» αναφέρεται στη Διακήρυξη, με την επισήμανση ότι «τα βασικά συμπεράσματα όλης αυτής της πορείας αποκρυσταλλώθηκαν στις Εκτιμήσεις για τον Σοσιαλισμό στην ΕΣΣΔ (18ο Συνέδριο 2009) και στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ που ψήφισε το 19ο Συνέδριο το 2013» και την υπόμνηση ότι η σχετική μελετητική προσπάθεια συνεχίζεται.

Στο σχετικό τμήμα της Διακήρυξης γίνεται αναφορά στην πάλη του ΚΚΕ για την ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος καθώς και εκτενής αναφορά στο συ��τατικό στοιχείο της σύγχρονης στρατηγικής του ΚΚΕ που αποτελεί η προγραμματική του αντίληψη για τον σοσιαλισμό, στον ρόλο του εργατικού κράτους, στο ποιοτικά νέο στοιχείο της εργατικής εξουσίας, στο πρωταρχικό καθήκον αυτής της εξουσίας και στα καθήκοντα του Κομμουνιστικού Κόμματος.

Στη Διακήρυξη σημειώνεται ότι «έχουν ξεφτίσει πλήρως οι θεωρίες που χαρακτήριζαν την αντεπανάσταση ως διαδικασία ανανέωσης του σοσιαλισμού», ενώ ομοίως «έχουν ξεφτίσει όλες οι θεωρίες και πολιτικές εξανθρωπισμού του καπιταλιστικού συστήματος», ενώ τονίζεται ιδιαίτερα ο υπαρκτός κίνδυνος γενίκευσης των πολεμικών συγκρούσεων εξαιτίας των αντιθέσεων μεταξύ καπιταλιστικών κρατών και μονοπωλιακών ομίλων διεθνούς εμβέλειας.

«Όλοι αυτοί που πανηγύριζαν για τις αντεπαναστατικές ανατροπές των ετών 1989-1991 έχουν εκτεθεί ανεπανόρθωτα, έχουν συμβάλει στη διάβρωση του εργατικού κινήματος, στο κυρίαρχο κλίμα της μοιρολατρίας και του συμβιβασμού. Το ΚΚΕ αντίθετα είναι περήφανο που την κρίσιμη στιγμή, τη μέρα που κατέβαινε η κόκκινη σημαία από το Κρεμλίνο, είχε τη δύναμη να απευθύνει μέσω του “Ριζοσπάστη” στους κομμουνιστές το κάλεσμα: “Σύντροφοι, ψηλά τη σημαία”» τονίζει η Διακήρυξη.

«Η πάλη στις σημερινές συνθήκες για την οριστική κατάργηση της ταξικής εκμεταλλευτικής και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας αποτελεί έμπρακτή απόδοση τιμής στην Οχτωβριανή Επανάσταση και τους σκοπούς της» υπογραμμίζει η Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ, επισημαίνοντας ότι η ιστορική σημασία της Οχτωβριανής Επανάστασης συνοψίζεται στο κείμενο του Λένιν: «Εμείς αρχίσαμε αυτό το έργο. Πότε ακριβώς, σε πόσο χρονικό διάστημα, οι προλετάριοι ποιανού έθνους θα αποτελειώσουν το έργο αυτό δεν είναι το ουσιαστικό ζήτημα. Το ουσιαστικό είναι ότι ο πάγος έσπασε, ο δρόμος άνοιξε, ότι ο δρόμος χαράκτηκε».

from epikairo.com http://ift.tt/2rqfXp7