#διδαχή

[rotenotes]

Πρωταγόρας (διάλογος) (el.wikipedia.org)

{{Βιβλίο | πρωτότυπο_όνομα_βιβλίου   = Πρωταγόρας (διάλογος) | εικόνα                    = [[αρχείο:Protagoras by Plato.JPG|250px]] | λεζάντα                   = </small>«””’Πόθεν ω Σώκρατες, φαίνει;””’»<small><br>(Έκδοση του κειμένου μ�� ελληνικές και λατινικές επεξηγήσεις, 1854) | συγγραφέας                = [[Πλάτων]] | είδος                     = διάλογος | εκδότης                   = |…

[opstandelse]

Πρωταγόρας (διάλογος) (el.wikipedia.org)

{{Βιβλίο | πρωτότυπο_όνομα_βιβλίου   = Πρωταγόρας (διάλογος) | εικόνα                    = [[αρχείο:Protagoras by Plato.JPG|250px]] | λεζάντα                   = </small>«””’Πόθεν ω Σώκρατες, φαίνει;””’»<small><br>(Έκδοση του κειμένου με ελληνικές και λατινικές επεξηγήσεις, 1854) | συγγραφέας                = [[Πλάτων]] | είδος                     = διάλογος | εκδότης                   = |…

[xionisgr]

ISBN: 978-960-572-714-7 Συγγραφέας: Massimo Pigliucci Εκδότης: ��καρος Σελίδες: 136 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-11-26 Διαστάσεις: 20Χ14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-572-714-7 Συγγραφέας: Massimo Pigliucci Εκδότης: Ίκαρος Σελίδες: 136 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-11-26 Διαστάσεις: 20Χ14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[romios-gr]

Ο Γιανναρικός Νεονικολαΐτισμός (αίρεση) και η Εκκλησία της Ελλάδος Λυκούργος Νάνης, ιατρός Ο ΓΙΑΝΝΑΡΙΚΟΣ ΝΕΟΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΕ ΒΑΣΗ ΣΧΕΤΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ». ΠΟΙΟΣ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΝΥΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΧΟΛΙΟ Η ναρκοθετούσα τη σωτηρία μας γιανναρική διδαχή, αναπαραγωγή της αρχαίας αιρέσεως του νικολαιτισμού, δεν έτυχε, δυστυχώς, ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/o-giannarikos-neonikolaitismos-airesi-kai-i-ekklisia-tis-ellados/

[eclecticstarlightblogger]

Άγιος Κοσμάς Αιτωλός, Τα τέσσερα ιατρικά για την ψυχή

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός Διδαχή Δ’ Το πρώτον μας νόημα είνε αυτό: Όσοι ηδικήθημεν να συγχωρώμεν τους εχθρούς μας διά το ιδικόν μας καλόν, και όσοι αδικήσαμεν να δίδωμεν τα άδικα οπίσω. Το δεύτερον είνε τούτο: Ανίσως και ημείς θέλωμεν να ωφεληθώμεν από τα Άχραντα Μυστήρια ωσάν τους ένδεκα Αποστόλους τους καλούς, και να μη […] Άγιος Κοσμάς Αιτωλός, Τα τέσσερα ιατρικά για την ψυχή – olympia source…

[thoughtfullyblogger]

Άγιος Κοσμάς Αιτωλός, Τα τέσσερα ιατρικά για την ψυχή

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός Διδαχή Δ’ Το πρώτον μας νόημα είνε αυτό: Όσοι ηδικήθημεν να συγχωρώμεν τους εχθρούς μας διά το ιδικόν μας καλόν, και όσοι αδικήσαμεν να δίδωμεν τα άδικα οπίσω. Το δεύτερον είνε τούτο: Ανίσως και ημείς θέλωμεν να ωφεληθώμεν από τα Άχραντα Μυστήρια ωσάν τους ένδεκα Αποστόλους τους καλούς, και να μη […] Άγιος Κοσμάς Αιτωλός, Τα τέσσερα ιατρικά για την ψυχή – olympia source…

[greekblogs]

Άγιος Κοσμάς Αιτωλός, Τα τέσσερα ιατρικά για την ψυχή

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός Διδαχή Δ’ Το πρώτον μας νόημα είνε αυτό: Όσοι ηδικήθημεν να συγχωρώμεν τους εχθρούς μας διά το ιδικόν μας καλόν, και όσοι αδικήσαμεν να δίδωμεν τα άδικα οπίσω. Το δεύτερον είνε τούτο: Ανίσως και ημείς θέλωμεν να ωφεληθώμεν από τα Άχραντα Μυστήρια ωσάν τους ένδεκα Αποστόλους τους καλούς, και να μη […] Άγιος Κοσμάς Αιτωλός, Τα τέσσερα ιατρικά για την ψυχή – olympia source…

[skandaladiaplokidiafthora]

Άγιος Κοσμάς Αιτωλός, Τα τέσσερα ιατρικά για την ψυχή

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός Διδαχή Δ’ Το πρώτον μας νόημα είνε αυτό: Όσοι ηδικήθημεν να συγχωρώμεν τους εχθρούς μας διά το ιδικόν μας καλόν, και όσοι αδικήσαμεν να δίδωμεν τα άδικα οπίσω. Το δεύτερον είνε τούτο: Ανίσως και ημείς θέλωμεν να ωφεληθώμεν από τα Άχραντα Μυστήρια ωσάν τους ένδεκα Αποστόλους τους καλούς, και να μη […] Άγιος Κοσμάς Αιτωλός, Τα τέσσερα ιατρικά για την ψυχή – olympia source…

[xorio]

Αυτοί που επέστρεψαν από το ελληνοαλβανικό μέτωπο

Ένας από τους πολλούς στόχους που έχουν οι εορτασμοί των εθνικών επετείων είναι η προβολή προτύπων.

Εμείς οι Λιαταναίοι έχουμε αυτό το προνόμιο. Να έχει το σπίτι του καθενός και έναν παππού που έλαβε μέρος στο Ελληνοϊταλικό και αργότερα στον Ελληνογερμανικό πόλεμο.

Μπορούμε να καυχόμαστε γι αυτούς που όποτε τους χρειάστηκε η πατρίδα, δεν λογάριασαν οικογένειες & περιουσίες, παρά έτρεξαν στο καθήκον. Την υπερασπίστηκαν με τις όποιες τους δυνάμεις. Ως άνθρωποι υπήρξαν στιγμές που δείλιασαν, που στεναχωρήθηκαν, που γλύτωσαν από του χάρου τα δόντια. Όμως πήγαν.

Μήπως ήταν εγγράμματοι οι περισσότεροι; Ασφαλώς όχι. Η έννοια πατρίδα, η Ελλάδα ήταν μπολιασμένη μέσα τους λες και ήταν κληρονομικό γενετήσιο χαρακτηριστικό. Είχαν χωρίς να το ξέρουν αυτό που περιγράφει ο Θοδωρής Καλλιφατίδης: «Πατρίδα είναι εκεί όπου η ζωή δεν χρειάζεται εξηγήσεις».

Οι αγώνες αυτών των ανθρώπων στέκουν από πάνω μας ως «δαμόκλειος σπάθη» και μας γεμίζουν με ενοχές και ερωτήματα, αφού αδυνατούμε να ομονοήσουμε ακόμη και στα ασήμαντα.

Τελικά εμείς τι θα αφήσουμε στους επιγόνους μας, ώστε να αποτελέσουμε καύχημα γι αυτούς;

Καταγράφουμε τα ονόματα όσων γνωρίζουμε ως ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης, αλλά και ως διδαχή και περηφάνια στις νεότερες γενιές για τ��υς Ηρωικούς Άντρες της Λιάτανης.

Εις μνημόσυνον αιώνιον υπέρ της πατρίδας αγωνισθέντων.

Σημείωση: Η έρευνα των ονομάτων στηρίχθηκε στο Αρχείο Ιστορίας Στρατού και στην προφορική συνέντευξη γηραιότερων του τόπου μας. Ευνόητο είναι ότι θα υπάρχουν πολλές ελλείψεις για τις οποίες προσβλέπουμε στη δική σας βοήθεια. Σας παρακαλούμε βοηθήστε και συμπληρώστε την έρευνά μας για τους συμμετέχοντες στον πόλεμο του 1940 δημοσιεύοντας ονόματα που λείπουν ή αποστέλλοντας φωτογραφίες των στρατιωτών, καθώς και άλλα αντικείμενά τους, όπως παράσημα ή γράμματα προς τις οικογένειές τους. Ευχαριστούμε εκ των προτέρων.

#Αγιος_Θωμας #εθνικη_επετειος #Λιατανη #28ηΟκτωβριου1940 #Δημος_Ταναγρας #Βοιωτια #ΟΧΙ #πεσσοντες

[whencyclopedfr]

Didachè

La Didachè (grec koinê : διδαχή), également connue sous le nom de "doctrine des apôtres" ou d'"enseignement des douze apôtres", est un document énigmatique de l'Église primitive décrivant l'éthique, les pratiques et l'ordre du christianisme primitif.

Lire la suite...

[justforbooks]

Η Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ, με αφορμή την επέτειο των 200 χρόνων, μιλάει για την Ελληνική Επανάσταση του 1821

Ο ελληνικός πόλεμος της ανεξαρτησίας δεν είναι η περίοδος στην οποία ειδικεύτηκε η κορυφαία βυζαντινολόγος, πρώην πρύτανης του πανεπιστημίου της Σορβόνης, Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, μέσα από την πλούσια και μακρά διαδρομή της στην ιστορική επιστήμη και στους θεσμούς.

Τη συνάντησα στον φιλόξενο χώρο του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου των Δελφών, στην Πλάκα, και της ζήτησα να μας ξεχωρίσει τα σημεία που θεωρεί εκείνη σημαντικά εν όψει της εθνικής μας επετείου.

Ξεκίνησε αμέσως να μου μιλάει για το ’21 με μια φυσικότητα σαν να μου αφηγείται μια ιστορία στην οποία συμμετείχε, ανασύροντάς τη από τη μνήμη και κάνοντας άλματα στον χρόνο. Μοιάζει να προτιμάει να σταθούμε περισσότερο στο πιο ένδοξο κομμάτι της ιστορίας μας, στη χρονιά του 1821, ίσως γιατί αυτό μας είναι το πιο χρήσιμο για το παρόν και για το μέλλον. Η ιστορία κάθε λαού, λέει, είναι self esteem history, το εξηγεί η ίδια πώς το εννοεί, η ιστορία είναι η δουλειά της. Κι αν την ενοχλεί κάτι από το ’21 είναι...

Η φύση και ο χαρακτήρας της εξέγερσης

» Ας σταθούμε στο ’21, να μη σχολιάσουμε τι συνέβη στις επόμενες χρονιές. Τη χρονιά εκείνη επικρατούσε αναβρασμός για την ελευθερία, σαν μια πυρκαγιά με πολλές εστίες. Η εξέγερση άρχισε από τις Παραδουνάβιες περιοχές, από τη Μολδαβία. Ο Υψηλάντης με τον Ιερό Λόχο καταστράφηκαν στην περίφημη μάχη του Δραγατσανίου τον Ιούνιο. Είχε προηγηθεί η σύγκρουση με τους Τούρκους στο Γαλάτσι και λίγες μέρες αργότερα έγινε η μάχη του Ιασίου: πολύνεκρες μάχες που σήμαναν και το τέλος της Φιλικής Εταρείας.

Η δεύτερη δύναμη του ’21 ήταν ο Κολοκοτρώνης, ο Πετρόμπεης και ο Παπαφλέσσας: ήδη, από τον Μάρτιο η Καλαμάτα είναι η πρώτη πόλη που απελευθερώνεται· τον Απρίλιο γίνεται η μάχη της Αλαμάνας με τον Αθανάσιο Διάκο. Η επανάσταση επεκτείνεται από τις παραδουνάβιες χώρες μέχρι την Καλαμάτα και την Αλαμάνα, δηλαδή στον Βορρά, στον Νότο και στη Στερεά Ελλάδα. Μετά την Καλαμάτα, η πρώτη μεγάλη νίκη είναι στο Βαλτέτσι, τον Μάιο του ’21, που οδήγησε στην άλωση της Τριπολιτσάς εκείνο το φθινόπωρο: έτσι οι Έλληνες επικράτησαν σε ολόκληρη την Πελοπόννησο. Μετά την κατάληψη της Τριπολιτσάς, οι Χριστιανοί άρχισαν σφαγές εναντίον των μουσουλμάνων.

Το ’21 είχαμε τρεις μεγάλες σφαγές: στο Ιάσιο, στο Γαλάτσι και στην Τριπολιτσά. Ως αντίποινα στις δύο πρώτες, ο Μαχμούτ διέταξε τον απαγχονισμό του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’ ο οποίος αν και είχε αναθεματίσει τη Φιλική Εταιρεία κατηγορήθηκε ότι έχει υποθάλψει τις σφαγές στο Ιάσιο και στο Γαλάτσι. Ήταν ανήμερα του Πάσχα: εμείς οι Έλληνες δεν συγχωρήσαμε ποτέ τους Τούρκους γι’ αυτό· ούτε οι Τούρκοι συγχώρησαν τους Έλληνες για τις σφαγές. Μετά τη σφαγή της Τριπολιτσάς ακολουθούν αντίποινα: ακόμα και στη Σμύρνη, δήθεν άτακτες ομάδες Τούρκων επιδόθηκαν σε σφαγές και λεηλασίες. Το 1821 είναι μια σειρά από ποινές και αντίποινα: μια πολυαίμακτη ρήξη μεταξύ δύο θρησκειών.

Και πολλά άλλα μαζί: είναι το μαρτύριο του Αθανασίου Διάκου, είναι ο Ανδρούτσος που κατατροπώνει στη Γραβιά τους Τούρκους που κατεβαίνουν στην Πελοπόννησο… Είναι ένας αγώνας με τέτοια διασπορά ώστε του λείπει η ηγεσία. Μολονότι ο Υψηλάντης κάνει το περίφημο διάγγελμα «Μάχομαι υπέρ πίστεως και πατρίδος» κανείς δεν τον αναγνωρίζει ως αρχηγό: εξάλ��ου, μετά την καταστροφή του Ιερού Λόχου οι Αυστριακοί τον βάζουν στη φυλακή όπου μένει επί επτά χρόνια. Αυτό σημαίνει πως έχουμε να κάνουμε με παλλαϊκή εξέγερση, πατριωτική βέβαια, αλλά κυρίως «π α λ λ α ϊ κ ή». Όταν παίρνουν τέλος οι εκρήξεις του ’21, έχουμε την Πελοποννησιακή Γερουσία, τον Άρειο Πάγο της Ανατολικής Στερεάς στα Σάλωνα, τη Σ��νέλευση του Μεσολογγίου: τρία διαφορετικά κέντρα εξουσίας. Αλλά εκείνο που με ενδιαφέρει περισσότερο για το 1821 ―χωρίς να είναι η εποχή που έχω μελετήσει― είναι η γεωγραφική έκταση της εξέγερσης, η έλλειψη αρχηγού, ο παλλαϊκός της χαρακτήρας.

» Η εξέγερση είναι λοιπόν κυρίως τοπική, στο εσωτερικό. Στο εξωτερικό τι μαθαίνουν; Πως ένας λαός βρίσκεται επί ποδός πολέμου. Η Επανάσταση του 1821 είναι το πρώτο διεθνές γεγονός μετά την κατάλυση της Πόλης από τους Τούρκους. Και οι Ευρωπαίοι το προσλαμβάνουν ως συνέχιση της Αρχαίας Ελλάδας, μολονότι ο λαός αποτελείται πλέον από Αλβανούς και από ένα σωρό άλλες εθνότητες. Αυτή η διεθνοποίηση κάνει τους ξένους να ενδιαφερθούν: έτσι δημιουργούνται τα περίφημα φιλελληνικά κινήματα τα οποία δεν είναι μόνο γαλλικά και αγγλικά, αλλά και αμερικανικά.

Ο Ρούσβελτ είπε κάποτε ότι ο παππούς του είχε στείλει στους επαναστατημένους Έλληνες πολεμοφόδια και τρόφιμα. Θέλω να πω: το ’21 έχει εντοπιότητα στην ελληνοσύνη, διεθνοποίηση στην Ευρώπη, σύνδεση με την αρχαιότητα. Και συνεπάγεται την πρώτη προσπάθεια νομοθετικής οργάνωσης, που αρχίζει με τη Γερουσία στη Στεμνίτσα και καταδεικνύει το δημοκρατικό στίγμα της Επανάστασης.

Το ’23 αρχίζουν οι μεγάλες αντιζηλίες μεταξύ των πολεμιστών και των προεστών, αλλά και μεταξύ των ναυτικών και των μη ναυτικών. Η ναυτική επανάσταση αρχίζει το 1822: ο Μιαούλης, ο Κανάρης, τα πυρπολικά… Δημιουργούνται λοιπόν ανταγωνισμοί και έριδες, ζητάμε δάνεια από τους ξένους: η εξέγερση αποκτά και οικονομικό χαρακτήρα ― είναι γνωστά αυτά… Οι εσωτερικές διαμάχες είναι μέρος του δράματος της ελληνοσύνης. Χρειάστηκε να φτάσουμε μέχρι τον Οκτώβριο του ’27, με το Ναυαρίνο, όταν οι Γάλλοι, οι Άγγλοι και οι Ρώσοι σημείωσαν την αποφασιστική ευρωπαϊκή νίκη.

Πράγματι, τότε ξεκινάει η σχέση μας με τη Δύση, το σπέρμα της οποίας ήταν η επιρροή του Διαφωτισμού στα ελληνικά πράγματα και σε όσους Έλληνες βρίσκονταν εκτός Ελλάδας: στον Κοραή για παράδειγμα. Η ναυμαχία του Ναυαρίνου είναι το ορόσημο όπου οι Ευρωπαίοι αναγνωρίζουν ότι οι Έλληνες είναι απόγονοι της ελληνικής αρχαιότητας και οι ίδιοι οι Έλληνες θυμούνται ότι ανήκουν στη Δύση. Γιατί, τι ήταν οι Έλληνες πριν τον ξεσηκωμό, παρά αυτοί που θρηνούσαν για την καταστροφή του Βυζαντίου και ζούσαν με τον «ανατολικό» τρόπο;

Τα πράγματα για την Ελλάδα γίνονται ευρωπαϊκά και διεθνή χάρη στο ’21. Ιδρύεται το ελληνικό κράτος, θεμελιώνεται η δημοκρατία και, παρά τους αλληλοσ��οτωμούς, ιδρύεται όπως είπαμε η Γερουσία, ο Άρειο Πάγος, οι εθνοσυνελεύσεις της Επιδαύρου, του Άστρους και οι επόμενες: της Ερμιόνης, της Τροιζήνας κτλ. Η οργάνωση του κράτους είναι βασικό μέλημα της Επανάστασης και ο δικομματισμός που δημιουργήθηκε τότε μας συνοδεύει μέχρι σήμερα.

» Όλες οι χώρες έχουν ανάγκη από ένα εθνικό αφήγημα. Η ιστορία κάθε λαού είναι self esteem history: οι λαοί πρέπει να διδάσκονται μια ιστορία αυτοεκτίμησης που να καταγράφεται σε μνημεία, που να γίνεται παρέλαση και εθνική επέτειος. Είτε είναι «αλήθεια» είτε δεν είναι αλήθεια: η ιστορική αλήθεια είναι έτσι κι αλλιώς φευγαλέα.

Το να προσπαθούμε να αναθεωρήσουμε το αφήγημα του ’21 είναι παράλογο και επιβλαβές... Για μας τους Έλληνες, αυτό είναι το 1821: η ανάσταση, η άνοιξη, ο Ευαγγελισμός, αλλά και η οργάνωση του κράτους. Αυτό είναι το εθνικό μας αφήγημα ό,τι και να λένε οι συνάδελφοί μου για την «ιστορική αλήθεια». Και, εν πάση περιπτώσει, η ιστορική αλήθεια δείχνει τρία πράγματα: ότι η εξέγερση ήταν παλλαϊκή, ότι η Ελλάδα μπαίνει στον διεθνή χώρο και ότι είμαστε Ευρώπη και όχι Ανατολή, άρα κράτος που εισέρχεται στον σύγχρονο κόσμο.

Υπάρχει κάτι που με ενοχλεί σχετικά με το ’21. Ναι, με ενοχλεί το ότι η ιστορική αλήθεια δεν είναι αλήθεια. Δηλαδή, δεν μπορούμε να πούμε στα παιδιά του σχολείου ότι ο Πατριάρχης έβγαλε ανάθεμα εναντίον της Φιλικής Εταιρείας, η οποία από το 1814, όταν ιδρύθηκε, προετοίμαζε την Επανάσταση. Ένα άλλο λάθος που κάνουμε είναι ότι λέμε πως η Μικρά Ασία δεν επαναστάτησε: μα, πώς να επαναστατήσει; Η Μικρά Ασία ήταν τουρκική, η πλειοψηφία των Ελλήνων ζούσε στην κυρίως Ελλάδα. Παρ’ όλα αυτά στη Σμύρνη έγινε τεράστιος έρανος υπέρ του Αγώνα κι ό,τι μάζεψαν τα έστειλαν στον Νικηταρά.  Πλην όμως, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός γράφει ότι ο Παπαφλέσσας πούλησε προς ίδιον όφελος 80 βαρέλια μπαρούτι που είχαν στείλει από τη Σμύρνη για τον Αγώνα. Αν με ενοχλεί κάτι, λοιπόν, είναι η ίδια η αλήθεια του Αγώνα.

Αλλά δεν μπορούμε να τα διδάσκουμε αυτά στα παιδιά. Πώς να διδάξεις μια ιστορία τέτοιου είδους που αρχίζει από τον 5ο αιώνα π.Χ.; Όταν οι Πέρσες φτάνουν στον Μαραθώνα, ο Ιππίας τον οποίο έχουν διώξει οι Αθηναίοι γίνεται πολεμικός τους σύμβουλος. Με λίγα λόγια, εκδηλώνεται και πάλι η διχόνοια μεταξύ των Αθηναίων. Όταν ο Ξέρξης θέλει να εκστρατεύσει στην Ελλάδα για τη Σαλαμίνα, λέει, «περίπατο θα κάνω». Και του λέει ο Δημάρατος, εξόριστος βασιλιάς της Σπάρτης ο οποίος είχε καταφύγει στην αυλή του, «κάνετε λάθος, γιατί μπορεί να σκοτώνονται μεταξύ τους αλλά μπροστά στον ξ��νο θα γίνουν μια γροθιά». Κι όταν τον ρωτάει ο Ξέρξης μα γιατί, εκείνος απαντάει: «για το ομόγλωσσο, το ομόθρησκο, το ομόηθες, το ομότροπον και το όμαιμον». Το ίδιο αίμα, η ίδια θρησκεία, η ίδια γλώσσα, τα ίδια ήθη. Ξέρετε τι έχουμε εδώ; Τον πρώτο ορισμό του έθνους, και τον διατυπώνει στον εχθρό, στον Πέρση, ένας εξόριστος Σπαρτιάτης βασιλιάς. Να λοιπόν τι με ενοχλεί από το ’21: η αλήθεια του ’21. Και την κρατώ για τον εαυτό μου. Χρειαζόμαστε το εθνικό μας αφήγημα, όπως όλες οι χώρες ― και το αφήγημα γίνεται η αλήθεια.

Ας πούμε, όταν ο Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος βρίσκεται στις επάλξεις της πύλης του Ρωμανού στην Πόλη, το 1453, πολεμούν μαζί του ο Ιουστινιάνι ο Γενοβέζος κι ο Ισίδωρος του Κιέβου, άνθρωποι του Πάπα. Ο Παλαιολόγος έχει κάνει ενωτική λειτουργία στην Αγιά Σοφιά, με καθολικούς και ορθόδοξους, την Κυριακή πριν από την πολιορκία της πόλης. Και τον αναθεματίζει ο Σχολάριος, ο οποίος γίνεται ο πατριάρχης μετά την Άλωση. Κι ενώ θα περιμέναμε να αναδειχθεί ως άγιος ο Κωνσταντίνος, ως ο πρώτος νεο-μάρτυρας του γένους – αυτός που είπε στον Μωάμεθ όταν του ζήτησε την Πόλη πως δεν θα του τη δώσει γιατί δεν είναι δική του και που αναφώνησε «δεν θα βρεθεί ένας χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;», αντιθέτως τον αναθεμάτισαν. Ο άνθρωπος που έμεινε και πολέμησε στο πεδίο της μάχης, βρήκε τον μπελά του; Αλλά η διδαχή της ιστορίας στα παιδιά δεν θα έπρεπε να περιλαμβάνει τέτοιου είδους αλήθειες.

Έχουμε την πιο ένδοξη ιστορία του κόσμου. Η Μαργκεκρίτ Γιουρσενάρ έγραφε ότι η παγκόσμια ιστορία αρχίζει από την αφύπνιση του ελληνικού πνεύματος. Έχουμε τον Μαραθώνα, τη Σαλαμίνα, τις Πλαταιές, τους Ακρίτες, έχουμε τον Βουλγαροκτόνο… Δεν χρειάζεται να επιμένουμε στις σκοτεινές πλευρές, στα λάθη και τις προδοσίες, αναζητώντας δήθεν τη μεγάλη ιστορική αλήθεια. Η μεγάλη ιστορική αλήθεια δεν υπάρχει.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[darklightfeelings]

ΧΑΡΤΙ

Γεννήθηκα αγνή σαν μια κόλλα χαρτί. Μεγάλωσα με γραμμές, μουτζούρες και ζωγραφιές. Σε κάποια σημεία άχρωμη, σε κάποια χρωματιστή. Ακόμα μεγαλώνω. Φτιάχνω το δικό μου βιβλίο, τη δική μου ζωή. Κάποιοι μου λερώνουν τις σελίδες και άλλοι τις ομορφαίνουν. Σε κάποιους αρέσουν δημιουργίες μου και στηρίζουν τις επιλογές μου. Σε άλλους όχι, κρίνουν λες και τους ανήκει αυτό που είναι ξεκάθαρα δικό μου. Αν πράττω όπως πράττω αυτό σημαίνει ότι το θέλω, ότι μου κάνει καλό, με κάνει να νιώθω όμορφα και σε κανέναν δεν πέφτει λόγος. Υπάρχουν λόγοι για κάθε συμπεριφορά και πράξη μου είτε αρέσει, είτε όχι. Σαφώς κρατάω τα όμορφα και τον μικρό υπέροχο κύκλο μου, λίγοι άλλα οι καλύτεροι δίπλα μου, μα ότι μαυρίζει τη σελίδα μου το σβήνω, ότι με χάραξε και με πόνεσε μου χάρισε διδαχή. Εύκολα τσαλακώνομαι και δύσκολα τσαλακώνω, αλλά αν δεν γυρνάει η σελίδα, τη σκίζω. Δικό μου το βιβλίο, δικαίωμα μου η ζωή.

~DLF

[solmeister13]

Ένα από τα καλά σου είναι να κάνεις κόσμο να γράψει για τους δικούς του πόνους. Είναι ένας τρόπος για να ξεσπας. Ευχαριστουμε /ευχαριστώ γι αυτό.

H μεγαλύτερη διδαχή και το καλύτερο δώρο είναι.

[eethblog]

Σπουδάζεις στο σχολείο της ενότητας;

Κήρυγμα στην προς Εφεσίους 4:1-6 από τον Στέφανο Μποτώνη

Από τις πιο δύσκολες στιγμές της μαθητικής μου σπουδής ήταν η ημέρα που παίρναμε τους ελέγχους προόδου. Ήμουν μαθητής κάτω του μετρίου και δεν είχα παρά να περιμένω τους ανάλογους βαθμούς. Μια μέρα λοιπόν, ενώ περίμενα στο προαύλιο του Γυμνασίου την μητέρα μου να έλθει για τον έλεγχό μου, είχα τόση υπερένταση, που γρονθοκόπησα ένα συμμαθητή που μου έκανε πλάκα.

Ενώ ανησυχούσα για τους βαθμούς μου, είχα ήδη αποτύχει στις σχέσεις μου με τους άλλους, τουλάχιστον με αυτόν τον συμμαθητή μου...

Ο απόστολος Παύλος στα πρώτα κεφάλαια της επιστολή Προς Εφεσίους, «απογειώνει» κυριολεκτικά τους αναγνώστες της καθώς τους παρουσιάζει με έναν θριαμβευτικό τρόπο τις επουράνιες ευλογίες που τους έχει χαρίσει ο Θεός. Στο τέταρτο κεφάλαιο όμως φαίνεται πως τους «προσγειώνει» προσπαθώντας να τους δείξει πως οι όντως δικές τους επουράνιες ευλογίες, πρέπει να έχουν αντίκτυπο στον καθημερινό τρόπο ζωής τους. Ξεκινά μάλιστα από το θέμα της ενότητας μέσα στο σώμα του Χριστού. Χρησιμοποιεί γι’ αυτό το σκοπό τον όρο “σπουδάζοντας” δείχνοντας στους πιστούς που διαβάζουν την επιστολή του πως ως μαθητές του Χριστού χρειάζεται να καταβάλουν προσπάθεια και κόπο, να σπουδάσουν δηλαδή στο «σχολείο της ενότητας».

Αν ήταν σήμερα λοιπόν να σου δώσει ο Κύριος τον έλεγχο της σπουδής σου στο σχολείο της ενότητας του σώματός Του, τι βαθμούς θα είχες άραγε; Πόση πρόοδο θα είχες στις γνώσεις σου. Αυτή η πρόοδος θα ήταν φανερή και στη διαγωγή σου;

Το 4ο κεφάλαιο της προς Εφεσίους μιλά για την ενότητα. Μέσα στο σώμα του Χριστού έχουμε κληθεί να σπουδάσουμε ώστε να την διατηρήσουμε. Είμαστε οι μαθητές του Χριστού. Το ερώτημα που έρχεται στο μυαλό καθώς διαβάζουμε τα πρώτα έξι εδάφια είναι:

Σπουδάζεις στο σχολείο της ενότητας;

Ι. Η σπουδή σου βεβαιώνεται από την εγγραφή σου.

Στο σχολείο της ενότητας σε εγγράφει ο Θεός. Αυτός σε έχει προσκαλέσει. Αυτός σε διαβεβαιώνει πως είσαι μέλος στο σώμα του. Έχεις ένα ρόλο να παίξεις, σπουδάζοντας μαζί με τους υπόλοιπους την διατήρηση της ενότητας. Ποια ακριβώς είναι αυτή η κλήση σου από τον Θεό;

Α. Ο Θεός σε έχει προσκαλέσει σε ένα σώμα (εδ. 4α).

Η εγγραφή σου στο σχολείο της ενότητας δεν αφορά σ’ ένα ιδιαίτερο μάθημα. Η σπουδή σου δεν αφορά μόνο εσένα! Έχεις εγγραφεί από τον ουράνιο κηδεμόνα σου σε ένα σχολείο μαζί με άλλους συμμαθητές. Η σπουδή σου περιλαμβάνει ζωή μέσα σε κοινότητα και όχι μια μοναχική πορεία. Στην Χριστιανική ζωή δεν μπορεί να ισχύσει το: “από μακριά κι αγαπημένοι”. Έχεις κληθεί να συνεργαστείς με τους αδελφούς σου για τον κοινό στόχο: την δόξα του Θεού και την κοινή προκοπή όλων. Η σωτηρία είναι προσωπική. Αφού όμως έρθει κάποιος στον Χριστό ξεκινά μια ζωή κοινωνίας με εκείνους που έχουν την ίδια πίστη. Ο Απ. Παύλος στο 2ο κεφάλαιο αναφέρει ακριβώς αυτό όταν γράφει στους Εφέσιους πιστούς:

“Άρα λοιπόν δεν είσθε πλέον ξένοι και πάροικοι αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού...συνοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού διά του Πνεύματος”.

Στο ίδιο κεφάλαιο γράφει για το πώς ο Θεός έφερε δια του Χριστού σε ένα σώμα τους Ιουδαίους και τους Εθνικούς. Δύο κοινωνικές ομάδες που ζούσαν σε εχθρότητα και σύγκρουση. Μάλιστα απευθύνονταν η μία στην άλλη με χαρακτηρισμούς ή «παρατσούκλια». Οι εθνικοί ήταν η «ακροβυστία» οι Ιουδαίοι η «περιτομή». Η χάρη του Χριστού όμως τους ένωσε, φέρνοντας ειρήνη μεταξύ τους. Το ίδιο συμβαίνει και στο σώμα της εκκλησίας. Με πολλούς από τους αδελφούς μας στην προ Χριστού ζωή μας είμασταν ακόμη και σε εχθρότητα. Διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις, κοσμοθεωρίες, κοινωνικές ομάδες κλπ. Τώρα όμως μας έχει ενώσει σε ένα σώμα ο Σωτήρας μας, φέρνοντας μεταξύ μας ειρήνη. Βέβαια η διατήρηση της ενότητας δεν είναι καθόλου εύκολη. Το σώμα του Χριστού έχει διάφορα μέλη που συχνά αποτελούν πηγή προβλημάτων.

Κάποιος, παρομοιάζοντας το σώμα του Χριστού με το ανθρώπινο σώμα είπε για τα μέλη του: “Κάποιοι από εσάς είστε η καρδιά, πάντα γεμάτοι αγάπη κι ενδ��αφέρον, άλλοι τα μάτια που διαπιστώνετε άμεσα τις ανάγκες, άλλοι τα χέρια και τα πόδια και τρέχετε να τις καλύψετε, άλλοι πάλι είστε σαν τον φρονιμίτη, μία βγαίνετε μια μπαίνετε στην εκκλησία. Τέλος κάποιοι άλλοι είστε σαν την σκωληκοειδή απόφυση, δεν ξέραμε καν ότι υπάρχετε μέχρις ότου μας προκαλέσατε αφόρητο πόνο...

Β. Ο Θεός σε έχει προσκαλέσει επίσης σε μία ελπίδα (εδ. 4β).

Ο Παύλος μιλά για την ελπίδα αυτή ξανά και ξανά στα πρώτα 4 κεφάλαια της προς Εφεσίους. Η ελπίδα αυτή δεν είναι τίποτε άλλο από την τελική επικράτηση του Βασιλιά Χριστού πάνω στα πάντα στο τέλος των αιώνων. Οι λυτρωμένοι Του όμως, μπορούν να ζουν από τώρα την αλήθεια αυτή. Ο Βασιλιάς Χριστός είναι η κεφαλή της εκκλησίας Του. Τα μέλη της έχουμε προσκληθεί σε αυτήν την ελπίδα και ζούμε από τώρα την εμπειρία αυτή. Αυτή ακριβώς η προσμονή του άμεσου ερχομού του Κυρίου είναι που μας βοηθά να ζούμε με ειρήνη. Αυτό λέει ο Παύλος και στην προς Φιλιππισίους. Στο κεφ. 4 ξεκινά προσπαθώντας να λύσει μια διαμάχη μεταξύ δύο γυναικών στην εκκλησία. Τις παρακαλεί να φρονούν το αυτό... με επιείκια που θα γίνεται γνωστή γιατί: “Ο Κύριος είναι πλησίον”.

Η ελπίδα του ερχομού του Κυρίου είναι σημαντικός παράγοντας για την επικράτηση της ειρήνης μέσα στο σώμα Του.

Ο Θεός σε έχει προσκαλέσει σε ένα σώμα και σε μία ελπίδα. Σπουδάζεις στο σχολείο της ενότητας;


Η σπουδή σου βεβαιώνεται από την εγγραφή σου. Επίσης:

ΙΙ. Η σπουδή σου θεμελιώνεται στη γνώση σου.

Α. Ο Θεός σού έχει δώσει το θεμέλιο της ενότητας (εδ. 4-6).

Στα εδάφια 4-6 ο Απ. Παύλος μοιάζει να καταγράφει έναν ομολογιακό ύμνο. Οι λέξεις που επίμονα χρησιμοποιεί ο Παύλος είναι “εις, ένα, μία”. Κάνει μια σαφή αναφορά στην Αγία Τριάδα (εν Πνεύμα... εις Κύριος... εις Θεός). Επίσης με τα υπόλοιπα στοιχεία - έν σώμα, μία πίστις, εν βάπτισμα - δείχνει το πώς συνδέονται οι πιστοί με τον Θεό.

Η αναφορά αυτή του Παύλου είναι το θεμέλιο για την ενότητα. Σπουδάζοντας στο σχολείο της ενότητας αποκτούμε αυτήν την γνώση. Πάνω σε αυτή τη γνώση οικοδομείται η ενότητα στο σώμα του Χριστού.

Αυτό ίσως μας κάνει εντύπωση, γιατί δεν θα περίμενε κανείς το θεμέλιο της ενότητας να είναι η θεολογία. Στην εποχή μας έχει σχεδόν παγιωθεί η εντύπωση πως η θεολογία και το δόγμα δεν ενώνουν αλλά χωρίζουν. Ότι η θεολογία έρχεται ενάντια στην ενότητα. Ο Θεός όμως, όπως βλέπουμε στην περικοπή μας, έχει άλλη γνώμη. Η ενότητα βασίζεται στην μία πίστη, στον ένα Θεό, στον ένα Κύριο, στο ένα βάπτισμα, στην μία ελπίδα. Ο ομολογιακός αυτός ύμνος αφορά δογματική διδασκαλία για το πρόσωπο του Θεού την Αγία Τριάδα. Είναι το πρότυπο της αρμονικής σχέσης ενότητας την οποία ο Θεός μας καλεί όχι μόνο να αφομοιώσουμε στις δικές μας σχέσεις, αλλά να συμμετέχουμε μέσα σε αυτήν ως λυτρωμένοι του Χριστού που είμαστε ενωμένοι μαζί Του. Πώς λοιπόν μπορείς να επιδιώκεις την ταύτισή σου με τον Τριαδικό Θεό και την ίδια στιγμή να εχθρεύεσαι τον αδελφό σου που έχει κι αυτός τον ίδιο στόχο με σένα;

Τι σημαίνει αυτό για την σπουδή σου στο σχολείο της ενότητας; Σημαίνει πως ό,τι χρειάζεσαι για την ενότητα βρίσκεται στον Λόγο του Θεού. Είναι λοιπόν απόλυτα βασικό να βρίσκεσαι συνεχώς κάτω από τη διδασκαλία του Λόγου του Θεού. Καθώς γνωρίζεις όλο και περισσότερο τον Θεό, αποκτάς το ασάλευτο θεμέλιο πάνω στο οποίο κτίζεις τη διαγωγή σου προς τους αδελφούς σου.

Η γνώση όμως περιλαμβάνει και κάτι ακόμη που επίσης είναι θεμελιώδες.

Β. Ο Θεός ζει και εργάζεται μέσα σε όλα τα μέλη του σώματός Του (εδ. 6).

Στο εδάφιο 6 ο Παύλος γράφει μια πολύ σημαντική αλήθεια:

«Ένας Θεός και Πατέρας όλων, που κυριαρχεί σε όλους, ενεργεί μέσα απ’ όλους και κατοικεί σε όλους σας».

Ο Θεός ζει και εργάζεται μέσα σε όλους τους αδελφούς σου. Ο ένας, τριαδικός Θεός εργάζεται μέσα σε όλα τα μέλη του σώματός Του. Η γνώση αυτή είναι βασικότατο θεμέλιο για την τήρηση της ενότητας. Μέσα στο σώμα του Χριστού έχουμε διαφορετικά χαρίσματα. Το συνδετικό μας στοιχείο, είναι πως σε όλους μας ζει και εργάζεται ο ένας Θεός. Κανείς δεν έχει αποκλειστικότητα. Κανείς δεν έχει περισσότερο Θεό από τον άλλον. Έχουμε τον ίδιον Πατέρα, που κυριαρχεί σε όλους μας, ενεργεί μέσα απ’ όλους και κατοικεί μέσα σε όλους μας.

Η γνώση αυτή αφαιρεί κάθε επιχείρημα υπεροχής από κάποια μέλη του σώματος έναντι κάποιων άλλων.

Το θεμέλιο πάνω στο οποίο οικοδομείται η ενότητα είναι η θεολογία, η διδαχή του Λόγου του Θεού.

Σπουδάζεις στο σχολείο της ενότητας;


Η σπουδή σου βεβαιώνεται από την εγγραφή σου.


Η σπουδή σου θεμελιώνεται στη γνώση σου. Τέλος:


ΙΙΙ. Η σπουδή σου φανερώνεται από τη διαγωγή σου (εδ. 2-3).

Ένα βασικό στοιχείο στην διαδικασία μάθησης, είναι η διαγωγή του μαθητή. Στους σχολικούς ελέγχους πάντα υπάρχει και η αξιολόγηση της διαγωγής. Ο Παύλος καλεί τους πιστούς όπως είδαμε ήδη στο πρώτο εδάφιο, να ζουν με τρόπο αντάξιο της πρόσκλησής τους. Ο ίδιος δηλώνει “δέσμιος εν Κυρίω”. Τονίζει εξαρχής πως η σπουδή στο σχολείο της ενότητας έχει προσπάθεια και περιέχει κόστος. Ο ίδιος πληρώνει το τίμημα της σπουδής. Σε μια τέτοια σπουδή καλεί κι εσένα ο Θεός.

Ας προσέξουμε πως δεν καλούμαστε να δημιουργήσουμε την ενότητα. Η ενότητα ήδη υπάρχει. Εκείνο που καλούμαστε να σπουδάσουμε είναι η διατήρηση της ενότητας.

Για να το κάνουμε αυτό χρειάζεται να παρουσιάσουμε κάποια βασικά χαρακτηριστικά. Ο Παύλος τα αναφέρει στο εδάφιο 2: Ταπεινοφροσύνη, πραότητα, μακροθυμία, ανοχή με αγάπη. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά τα συναντούμε στην τέλεια μορφή τους στο πρόσωπο του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Ταπεινοφροσύνη: το να είσαι μετρημένος και απροσποίητος. Να μην υπερηφανεύεσαι για τυχόν επιτεύγματα που έχεις καταφέρει μέσα στην ζωή. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός πήρε δούλου μορφή, έπλυνε τα πόδια των μαθητών...

Πραότητα: στην κλασική Ελλάδα είχε την έννοια του εξημερωμένου οικιακού ζώου. Αν προ Χριστού ήσουν ένα “άγριο θηρίο”, τώρα είσαι ένα πράο μέλος μέσα στο σώμα; Ο Κύριος είχε τέτοια συμπεριφορά: “Πράος είμαι και ταπεινός την καρδίαν...”

Μακροθυμία: το πώς αντιμετώπιζε τους αλλαζόνες μαθητές του ο Κύριος με υπομονή και διδαχή. Πώς αντιμετωπίζεις εσύ τους συχνά αλλαζόνες αδελφούς σου μέσα στο σώμα;

Υποφέροντες αλλήλους: να απέχεις δηλαδή από το να ανταποδώσεις στον αδελφό σου αυτό που του “αξίζει”.

Εν αγάπη. Η αγάπη κοιτά πιο πέρα από το αρνητικό φαινόμενο. Στοχεύει στην πνευματική προκοπή του αδελφού. Όχι απλά στην ανταπόδοση, στο να βρω το δίκιο μου γιατί ο αδελφός μου με αδίκησε. Ο Κύριος, στην περιγραφή του Ματθαίος 18 για την αποκατάσταση των αδελφικών σχέσεων, αναφέρει ειδικά: “...αν σου ακούσει εκέρδισας τον αδελφόν σου...”.

Το ζητούμενο είναι να κερδίσω τον αδελφόν μου (δηλαδή την πνευματική του προκοπή), όχι μόνο το δίκιο μου.

Πριν χρόνια σε ένα συνέδριο, είχα μια ομιλία για την ιεραποστολή. Κήρυξα με την καρδιά μου. Στην ώρα των ερωτήσεων ένας αδελφός σηκώνεται και λέει: “όλα όσα μας είπες είναι παραμύθια...”. Εγώ ένιωσα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ο Θεός με φώτισε και απάντησα με κάτι από τα χαρακτηριστικά που αναφέρει ο Παύλος. Το αποτέλεσμα ήταν να ξεκινήσω μια πιο στενή σχέση με τον συγκεκρι��ένο αδελφό. Μετά από λίγο καιρό μπόρεσα ακόμη και να τον ελέγξω για τον τρόπο που “κατακεραύνωνε” τους άλλους. Ο αδελφός το δέχθηκε και μάλιστα άλλαξε κάπως την διαγωγή του.

Αυτό βέβαια είναι αποτέλεσμα του έργου του Χριστού που πρώτα Αυτός μας κέρδισε ως αδελφούς Του. Η ενότητα οικοδομείται καθώς η διαγωγή μου φανερώνει τον χαρακτήρα του Χριστού μέσα μου.

Αν λοιπόν σήμερα έπαιρνες τον έλεγχό σου από τον Ουράνιο δάσκαλό σου, τι θα έγραφε; Τι βαθμολογία θα είχε; Θα αντανακλούσε το επίπεδο της γνώσης που ο Θεός θέλει να έχεις; Θα αποτύπωνε την διαγωγή που Εκείνος περιμένει από σένα; Μήπως όπως κι εγώ τότε στο γυμνάσιο, ξέρεις πως η βαθμολογία σου θα είναι χαμηλή; Μήπως αυτό σε κάνει να «δέρνεις» και να ταλαιπωρείς τους συνδούλους σου μέσα στο σώμα;

Η ιστορία με τον συμμαθητή μου δεν τελείωσε εκεί. Αφού τον πήραν τα αίματα και τον είδα έτσι, μετάνοιωσα, ζήτησα συγνώμη και τον συνόδεψα στους νιπτήρες βοηθώντας τον να πλυθεί.

Αδελφέ μου, αδελφή μου, σπουδάζεις στο σχολείο της ενότητας; Πώς αξιολογείς τον εαυτό σου; Αν καταλαβαίνεις πως η διαγωγή σου δεν είναι αυτή που πρέπει μην απογοητεύεσαι. Στρέψου στον Χριστό. Αυτός έδωσε τη ζωή του για σένα. Πλήρωσε στο σταυρό για την διαγωγή σου. Αυτός που σε αξιολογεί, θέλει να πετύχεις! Ο Χριστός σου έδωσε τον δικό Του άριστο έλεγχο και πήρε πάνω Του την δική σου κακή βαθμολογία. Εμπιστέψου Τον. Ζήτησέ Του να σου δώσει την δύναμη να αλλάξεις. Πάρε σήμερα την σταθερή απόφαση να ζήσεις με ταπείνωση, πραότητα και υπομονή· με ανοχή και αγάπη για τους άλλους. Συνέχισε να σπουδάζεις στο σχολείο της ενότητας.

Στέφανος Μποτώνης (Κυριακή 29.09.2019, Ευαγγελική Εκκλησία Ποσειδώνος 57, Πυλαία)

[romios-gr]

(Διδαχή Α´) Πρέπον καὶ εὔλογον εἶνε, χριστιανοί μου, καθὼς μανθάνομεν ἀπὸ τὸ ἅγιον Εὐαγγέλιον καὶ ἀπὸ τὰς θείας Γραφάς, ν᾿ ἀρχίζωμεν τὴν διδασκαλίαν μας ἀπὸ τὸν Θεόν, καὶ ὅταν τελειώσωμεν, νὰ εὐχαριστήσωμεν τὸν Θεόν· ὄχι πὼς εἶμαι ἄξιος ν᾿ ἀναφέρω τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ μου, ἀλλὰ ὁ Θεὸς καταδέχεται διὰ τὴν εὐσπλαγχνίαν του. Ἀφήνομεν λοιπόν, ἀδελφοί μου, τὰς φλυαρίας τῶν ἀσεβῶν, τῶν αἱρετικῶν, τῶν... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/agios-kosmas-o-aitolos-to-glyky-tis-orthodoxias-kirygma/