#δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος

[justforbooks]

Στίβεν Βίνσεντ Μπενέι, Επί των ποταμών Βαβυλώνος

Μία μετα-αποκαλυπτική ιστορία που γράφτηκε το 1937, πριν τις ατομικές βόμβες και πριν καν αρχίσει ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο αφηγητής της ιστορίας είναι ένας νεαρός άνδρας που εξερευνά τον κόσμο γύρω του. Οι άνθρωποι ζουν σε φυλές, όπως εκείνοι στο μακρινό παρελθόν. Ο κύριος χαρακτήρας βλέπει επίσης τα σημάδια της αποκάλυψης που η ανθρωπότητα θα αντιμετωπίσει στο μέλλον. Stephen Vincent Benet ήταν προφήτης και αυτός είναι ο θρήνος του.

Ήθελα να μοιραστώ τη γνώση μου με όλο τον κόσμο, μα μου είπε να μην το κάνω. Είπε: «Η αλήθεια είναι γρήγορο ελάφι να το κυνηγήσεις. Αν δεχτείς πολλή αλήθεια μονομιάς, μπορεί να πεθάνεις από την τρεχάλα. Δεν ήταν τυχαίο που οι πατέρες μάς απαγόρεψαν να πηγαίνουμε σε κείνα τα μέρη». Και είχε δίκιο. Είναι καλύτερα η αλήθεια να λάμψει λίγη λίγη. Αυτό έμαθα όντας ιερέας. Ίσως, στο παρελθόν, να δέχτηκαν πολλή αλήθεια μονομιάς.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[kwstasattgr]

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ ΙΣΜΗΝΗ Χ. ΜΠΑΡΑΚΛΗ Ημ/νία έκδοσης 7 Οκτ 2021 Θεματική Κατηγορία Ιστορικό Μυθιστόρημα, Κοινωνικό, Χιούμορ Σειρά Ελληνική λογοτεχνία Είδος Μυθιστόρημα Ηλικία 18+ Σελίδες 288 ISBN 978-618-01-4064-4 Κωδικός 25951 Σχήμα (πλάτος x ύψος) 14 x 21 cm Βάρος 0.375 kgr Βιβλιοδεσία Μαλακό εξώφυλλο

[labookaracha]

Τον Άμος Οζ τον θυμάμαι από μικρός. Ήμουν μανιώδης αναγνώστης της σειράς Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ και οι τρεις ντετέκτιβ των εκδόσεων Ψυχογιός, και στα βιβλία της σειράς υπήρχαν διαφημίσεις από άλλα βιβλία των εκδόσεων. Ένα από αυτά ήταν Το μαύρο κουτί. Τότε τον συγγραφέα εδώ στην Ελλάδα τον λέγαμε Έιμος, αλλά μικρή σημασία έχει. Χρόνια μετά έχοντας πιθανότατα στο νου μου κάποια συνέντευξή του που είχα διαβάσει, πήρα την Ιστορία αγάπης και σκότους. Πρόκειται για ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα όπου μαζί με την ζωή του συγγραφέα πλέκεται αξεδιάλυτα η πορεία του εβραϊκού λαού αλλά και του κράτους του Ισραήλ. Έχουν περάσει πολλά χρόνια που διάβασα το βιβλίο. Κάπου το έχασα, και πρόσφατα το αγόρασα πάλι με σκοπό να το ξανα��ιαβάσω σύντομα. Ενδιάμεσα διάβασα ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Οζ, την Νύχτα του συγγραφέα. Και χθες τελείωσα το τρίτο του βιβλίο, ένα από τα πιο γνωστά του βιβλία, το Ο Μιχαέλ μου. Μοιάζει εκ πρώτης όψεως να μιλάει για έναν έρωτα, τον έρωτα ανάμεσα σε δυο νέους ανθρώπους, την Χάννα και τον Μιχαέλ, στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος έχει τελειώσει λίγα χρόνια πριν και το 1947 έχει δημιουργηθεί το κράτος του Ισραήλ. Οι εντάσεις όμως στην περιοχή ανάμεσα στους Εβραίους και τους Άραβες δεν έχουν κοπάσει. Δυστυχώς όπως όλοι γνωρίζουμε μαίνονται μέχρι σήμερα. Ο Οζ ήταν υπέρμαχος την ειρήνης στη Μέση Ανατολή. Ήταν ιδιαίτερα επικριτικός τόσο απέναντι στους φαντικούς ισλαμιστές όσο και απέναντι στο ίδιο του το κράτος που καταπίεζε, και καταπιέζει ακόμα, τους Άραβες της Δυτικής Όχθης. Μια φράση του που μου έχει μείνει από τις συνεντεύξεις του είναι ότι οι φανατικοί δεν έχουν αίσθηση του χιούμορο και ότι αν μπορούσε αθ έφτιαχνε μικρές κάψουλες με δόσεις χιούμορ και θα τις έδινε σε όλο τον κόσμο. Το βιβλίο λοιπόν ξεκινάει περιγράφοντας τον έρωτα, και τον γάμο, της Χάννα και του Μιχαέλ, αλλά σύντομα γίνεται μια αλληγορία. Η Χάννα γίνεται η Ιερουσαλήμ. Και ο Μιχαέλ... Ο Μιχαέλ δεν ξέρω. Μια αίσθηση που έχω, αρκετά προφανής βεβαίως, είναι ότι ο Μιχαέλ είναι ο Μεσσίας. Ο Μεσσίας τον οποίο ο εβραϊκός λαός περιμένει να τον σώσει, να του δείξει τον δρόμο για να επανενωθεί με τον Θεό. Μια άλλη, ίσως εξίσου προφανής ερμηνεία που λειτουργεί ίσως και συμπληρωματικά με την πρώτη είναι ότι ο Μιχαέλ είναι ο Θάνατος. Ο αρχάγγελος Μιχαήλ άλλωστε είναι ο άγγελος του θανάτου. Η Χάννα μιλάει σε όλο το βιβλίο για τον άντρα της με θαυμασμό, αλλά και με οργή. Με πίστη, αλλά και με φθόνο. Ο Μιχαέλ είναι εκεί, και δεν είναι εκεί ταυτόχρονα. Είναι ο άντρας της, ο πατέρας του μονάκριβου γιου τους, είναι ένας διαπρεπής επιστήμονας, αλλά... Κάτι δεν κολλάει. Κάτι δεν κάνει σωστά. Κάτι λείπει από το παζλ της ύπαρξής τους σαν ζευγάρι. Όπως ακριβώς με την Ιερουσαλήμ, που συμβολίζει εδώ τον λαό του Ισραήλ, και τον Μεσσία. Ο Μεσσίας ήρθε. Ο Ισραήλ σώθηκε? Και τι ακριβώς σημαίνει σωτηρία? Ο Οζ φτιάχνει ένα μικρό αριστούργημα μιλώντας για όλα αυτά που ακόμα και ��ήμερα, 84 χρόνια μετά τη γέννησή του και 55 μετά τη συγγραφη αυτού του βιβλίου, ταλανίζουν την Μέση Ανατολή και κατ' επέκταση και όλο τον κόσμο, χωρίς όμως να τα αναφέρει. Ναι, μιλάει για έναν πόλεμο στο βιβλίο, αναφέρεται στην Κρίση του Σουέζ του 1956-57, αλλά δεν περιγράφει μάχες, σκοτωμούς, και οτιδήποτε άλλο έχουμε στο μυαλό μας ότι συμβαίνει σε έναν πόλεμο. Άλλωστε το πιο μεγάλο κομμάτι όλων των πολέμων είναι η σιωπή. Και αυτή η σιωπή ηχεί εκκωφαντικά μέσα από τις σελίδες αυτού του βιβλίου.

25.05.23

[skatepunkanthi]

Παγκόσμια ημέρα Ολοκαυτώματος

Το 1944 υπήρξε η χειρότερη στιγμή στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος κατέστρεψε την κοινωνία της φιλελεύθερης Ευρώπης και η Ναζιστική Γερμανία με κυβερνήτη τον Φύρερ Αδόλφο Χίτλερ υπήρξε ο δημιουργός ενός Ολοκληρωτικού Καθεστώτος που βασάνιζε ανελέητα αθώους ανθρώπου μόνο και μόνο επειδή ήταν διαφορετικής καταγωγής. Εκείνη την περίοδο στο Βερολίνο δημιουργήθηκαν…

[christostsantis]

Καθρεφτίσματα - Από τη Γερμανία και την ΕΣΣΔ του μεσοπολέμου στην Ευρώπη του 21ου αιώνα. Εκπομπή 11 (audio)

Καθρεφτίσματα – Από τη Γερμανία και την ΕΣΣΔ του μεσοπολέμου στην Ευρώπη του 21ου αιώνα. Εκπομπή 11 (audio)

Συζήτηση με τον Κωνσταντίνο Φίσερ, εικαστικό καλλιτέχνη και μέλος του συλλόγου Νέοι Πολίτες του Κόσμου, για το βιβλίο “Καθρεφτίσματα – Από της Γερμανία και την ΕΣΣΔ του μεσοπολέμου στην Ευρώπη του 21ου αιώνα”, (Εκδόσεις Ραδάμανθυς), στην εκπομπή “Με τα φτερά των βιβλίων ταξιδεύουμε”, στο molto-radio.com. Παρουσιάζει ο Χρήστος Τσαντής. «Είναι λοιπόν απαραίτητο να ξέρουμε, γιατί αυτό που συνέβη…

[vitalsocialissuesnstuff]

Parachute silk/Μετάξι αλεξίπτωτων — diablog.eu

Parachute silk/Μετάξι αλεξίπτωτων — diablog.eu

Deborah Jeromin brings together war history and textile handicraft in her bilingual book „Parachute silk/Μετάξι αλεξίπτωτων“. In 1934 silkworm breeding for the manufacture of parachutes was introduced in Germany. Jeromin’s research into Nazi silkworm breeding inevitably brought her to the airborne battle of Crete in 1941 and the local reuse of parachute silk. Her documentary „Verwundene Fäden…

[hellas-inhabitants]

Packing the Venus of Milos at the Louvre Museum, World War II 1940.

Συσκευασία της Αφροδίτης της Μήλου στο Μουσείο του Λούβρου, Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος 1940.

[agnickradio]

Μέρες μνήμης για τη μάχη της Κρήτης

Μέρες μνήμης για τη μάχη της Κρήτης

κατά τη δοξολογία, πανηγυρικός της ημέρας

Η Μάχη της Κρήτης, τιμήθηκε και στον Άγιο Νικόλαο, τη Κυριακή 21 Μαΐου 2017. Το πρωί της Κυριακής, εψάλλη δοξολογία στον καθεδρικό ναό της Αγίας Τριάδας, (more…)

[eclecticstarlightblogger]

Η επίσκεψη Πελόζι στην Ταϊβάν δείχνει ότι οι ΗΠΑ βιάζονται

Η επίσκεψη Πελόζι στην Ταϊβάν δείχνει ότι οι ΗΠΑ βιάζονται

Του Πέτρου Αγρέβη Χασάπη Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος επέφερε το οριστικό τέλος των αυτοκρατοριών. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος επέφερε το οριστικό τέλος του φαινομένου της αποικιοκρατίας. Ο τρίτος, θεωρώ βέβαιο πως θα επιφέρει το τέλος της κοσμοκρατορίας των ΗΠΑ και προφανώς και του φαινομένου της δυτικής παγκοσμιοποίησης, αλλά και γενικά της κοσμοκρατορίας οποιουδήποτε άλλου. Έχει […] Η…

[thoughtfullyblogger]

Η επίσκεψη Πελόζι στην Ταϊβάν δείχνει ότι οι ΗΠΑ βιάζονται

Η επίσκεψη Πελόζι στην Ταϊβάν δείχνει ότι οι ΗΠΑ βιάζονται

Του Πέτρου Αγρέβη Χασάπη Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος επέφερε το οριστικό τέλος των αυτοκρατοριών. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος επέφερε το οριστικό τέλος του φαινομένου της αποικιοκρατίας. Ο τρίτος, θεωρώ βέβαιο πως θα επιφέρει το τέλος της κοσμοκρατορίας των ΗΠΑ και προφανώς και του φαινομένου της δυτικής παγκοσμιοποίησης, αλλά και γενικά της κοσμοκρατορίας οποιουδήποτε άλλου. Έχει […] Η…

[justforbooks]

Μια selfie από τον Χάρη Βλαβιανό.

ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ για να μου τονίσουν πόσο τυχερός είμαι που, μέσα σ' ένα σπίτι με χιλιάδες βιβλία, έχω πλέον τον χρόνο να διαβάσω όλα όσα δεν προλάβαινα πριν. Ξεχνούν ότι το διάβασμα θέλει μεν χρόνο, αλλά θέλει και ανάλογη ψυχική διάθεση. Αποτελεί –οι παθιασμένοι αναγνώστες το γνωρίζουν– πηγή μεγάλης απόλαυσης. Στις παρούσες δραματικές συνθήκες, όπου ζούμε όλοι έγκλειστοι, όχι από επιλογή αλλά από ανάγκη, ομολογώ ότι η διάθεση για διάβασμα, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν είναι σπουδαία. Όταν ακούς και βλέπεις καθημερινά στις ειδήσεις τόσους συνανθρώπους σου να χάνονται ή να παλεύουν να κρατηθούν στη ζωή, είναι δύσκολο ν' αφεθείς σ' αυτή την αργή, και τόσο απολαυστική όπως είπα, διαδικασία.

Προσπαθώ, βέβαια, κάθε μέρα να διαβάσω λίγη ποίηση – εν είδει τονωτικού. Πριν από μερικές μέρες, για παράδειγμα, διάβασα για εκατοστή φορά τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» – αυτό άλλωστε δεν είμαστε πλέον; Εχθές είχαν σειρά τα ποιήματα του Λάρκιν και του Όντεν. Διάβασα κάποια σύντομα ποιήματά τους, αλλά δεν κατάφερα να ολοκληρώσω το «Age of Anxiety» – σύνθεση που αγαπώ πολύ και, όπως υπογραμμίζει ο τίτλος της, είναι και δραματικά επίκαιρη. Σήμερα, όταν ολοκληρώσω το κείμενο αυτό, και για ν' αναπτερωθεί το ηθικό μου, λέω να ξαναδιαβάσω το «Ταξίδι στο δωμάτιό μου» του Ντε Μεστρ εφόσον, όπως και ο ήρωας του βιβλίου, ταξιδεύω εδώ και δώδεκα μέρες (και θα συνεχίσω να ταξιδεύω) μέσα στο σπίτι μου – πιο τυχερός εγώ: κρεβατοκάμαρα → μπάνιο (ντους, πλύσιμο δοντιών, ξύρισμα ‒ για να μη μοιάσω στον Τομ Χανκς που μεταμορφώνεται στο «Cast Away» σε κακέκτυπο του Ροβινσώνα Κρούσου και αρχίζει να συνομιλεί με μια μπάλα!) → κουζίνα (για να πιω τον πρωινό μου καφέ) → γραφείο (κάνοντας αρκετές στάσεις στα ράφια των βιβλιοθηκών μου για ν' ανταλλάξω μια κουβέντα με τους συγγραφείς που θα τύχει να συναντήσω) → κουζίνα (για να φάω μεσημεριανό) → σαλόνι (ένας περίπατος γύρω από το τραπέζι είναι πάντα αναζωογονητικός) → βεράντα (για να πάρω καθαρό αέρα και να ποτίσω τα λουλούδια) → γραφείο (κάθομαι στην μπερζέρα για να διαβάσω πιο αναπαυτικά) κ.λπ. κ.λπ. ή, εναλλακτικά, παραμένω στην κρεβατοκάμαρα (όπου, σαν τον Ομπλόμοφ του Γκόντσαρoφ, ξαπλωμένος στο κρεβάτι κοιτάζω για ώρες το ταβάνι, αναπολώντας τα μέρη όπου έχω πάει).

Εχθές, την 11η μέρα του εγκλεισμού μου, αποφάσισα να κάνω έναν περίπατο στον Λυκαβηττό. Είδα ανθρώπους με σκυμμένα κεφάλια. Το βλέμμα κάποιων ήταν γεμάτο καχυποψία. Ένιωσα ξαφνικά σαν ένας από τους χαρακτήρες του «Περί Τυφλότητος» του Σαραμάγκου. Ο φόβος και η κατάθλιψη εξαπλώνονται δυστυχώς ραγδαία, εξίσου ραγδαία με τον κορωνοϊό, και αναρωτιέμαι αν τα αποθέματα του χιούμορ (που πάντα σε τέτοιες καταστάσεις αποτελεί το ισχυρότερο αντίδοτο) θα κρατήσουν.

Όσο ο καιρός βελτιώνεται θα παραμείνουμε πειθαρχημένοι, να κοιτάμε τα δέντρα και τα βουνά από το μπαλκόνι μας (όσοι τυχεροί έχουν, βέβαια, τέτοια θέα) ή κάποιοι από μας θα βγουν πάλι στους δρόμους και στις παραλίες φωνάζοντας απελπισμένοι (ταιριάζει και στο πλαίσιο των επικείμενων εορτασμών) «ελευθερία ή θάνατος»; Και όσοι έχασαν ή θα χάσουν τη δουλειά τους πώς θ' αντέξουν τους επόμενους μήνες; Και όσοι ζουν μόνοι, με προβλήματα υγείας; Και οι γιατροί και οι νοσηλευτές πόσο σθένος διαθέτουν; Και έως πότε θα μπορούν να προσφέρουν με τόση αυταπάρνηση τις υπηρεσίες τους;

Ωστόσο, δεν είναι όλα μαύρα. Υπάρχει και η φωτεινή πλευρά αυτής της πρωτοφαν��ύς συνθήκης. Σίγουρα η περιπέτεια αυτή θα λυγίσει κάποιους, αλλά οι περισσότεροι ίσως βγούμε πιο ισχυροί, πιο συνειδητοποιημένοι. Σχέσεις και φιλίες θα δοκιμαστούν, κάποιες θα κλονιστούν, αλλά όσες αντέξουν θα είναι σίγουρα αυτές που αξίζουν – αυτές όπου η αγάπη, η αφοσίωση, η καλοσύνη, η γενναιοδωρία, θα επικρατήσουν. Μίλησα για την αυταπάρνηση των νοσηλευτών και των γιατρών, γιατί αυτοί βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της μάχης. Αλλά και στα μετόπισθεν πολλοί δείχνουν την ίδια αυταπάρνηση και το ίδιο αίσθημα αλληλεγγύης. Από τους υπαλλήλους στα σούπερ μάρκετ και στα φαρμακεία μέχρι και τους πολιτικούς μας, που έμαθαν επιτέλους πόσο αδιέξοδος είναι ο τυφλός κομματισμός και η φτηνή δημαγωγία σε συγκυρία εθνικής και παγκόσμιας κρίσης – κάτι που είχαν ξεχάσει στα χρόνια της οικονομικής κρίσης.

Ολοκλήρωσα πριν από έναν μήνα τη μετάφραση της «Άγονης γης» του Τ.Σ. Έλιοτ («The Waste Land»), μετά από έξι χρόνια εξαντλητικής δουλειάς. Ήταν να κυκλοφορήσει από τον Πατάκη σε δέκα μέρες. Οι Faber & Faber είχαν εγκρίνει και το εξώφυλλο και το βιβλίο ήταν έτοιμο να πάει στο τυπογραφείο. Δυστυχώς, η έκδοση για ευνόητους λόγους αναβλήθηκε για αργότερα, όταν το επιτρέψουν οι συνθήκες. Μπορεί ο καθένας να φανταστεί πώς ένιωσα. Ωστόσο, καθώς το βλέμμα μου έπεσε στα χειρόγραφα της μετάφρασης που βρίσκονται πλάι στον υπολογιστή μου, αναλογίστηκα ξαφνικά κάτι που δεν είχα σταθμίσει προηγουμένως και που από μια άποψη φαντάζει τραγικά ειρωνικό.

Όταν ο Έλιοτ έγραφε την «Άγονη γη» είχε ξεσπάσει στον κόσμο μια άλλη επιδημία, αυτή της «ισπανικής γρίπης», η οποία οδήγησε στον θάνατο πάνω από πενήντα εκατομμύρια ανθρώπους. Στη Μεγάλη Βρετανία, όπου ζούσε τότε ο Έλιοτ, πέθαναν πάνω από διακόσιες χιλιάδες άνθρωποι. Ωστόσο, αυτό δεν σταμάτησε ούτε τον Έλιοτ, ούτε τον Πάουντ, ούτε τον Τζόις, ούτε τη Γουλφ, ούτε τον Καβάφη, ούτε τον Παλαμά, ούτε τον Σικελιανό, από το να συνεχίζουν να δημιουργούν στην προσπάθειά τους να υπερνικήσουν την απελπισία και την οδύνη, να δώσουν ένα νόημα στη ζωή τους. (Ακόμη και μέσα στα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Όουεν, ο Σασούν, ο Πεγκί κ.ά., για να μην αναφερθώ στον Βιτγκενστάιν, συνέχιζαν να γράφουν ακούγοντας τα μυδραλιοβόλα γύρω τους να θερίζουν.) Το ίδιο συνέβη και στον επόμενο, ακόμα πιο καταστροφικό, Πόλεμο. Ο «Ήλιος ο πρώτος» του Ελύτη, ο «Μπολιβάρ» του Εγγονόπουλου, η «Αμοργός» του Γκάτσου, βγήκαν μέσα στην Κατοχή.

Πρέπει να νικήσουμε τον φόβο και την κατάθλιψη – το λέω αυτό πρώτα στον εαυτό μου. Να μάθουμε να ζούμε και σ' αυτή την πραγματικότητα, όσο ζοφερή κι αν είναι. Οι προηγούμενες γενιές έζησαν σε χειρότερες. Και εκείνοι δεν είχαν καν τον τρόπο να συνεχίσουν να συνδέονται με τους αγαπημένους τους, όπως μπορούμε εμείς σήμερα με τα μέσα που διαθέτουμε. Η δική μας απομόνωση φαντάζει πολύ πιο ανώδυνη σε σχέση με αυτή που βίωσαν άλλοι άνθρωποι, σε παρόμοιες καταστάσεις. Δεν ισχυρίζομαι ότι όλοι μπορούν να έχουν διέξοδο στο γράψιμο, όπως οι συγγραφείς που ανέφερα, αλλά όλοι μπορούμε να δώσουμε στην καθημερινότητά μας το περιεχόμενο και την ποιότητα που δεν είχε πριν. Προϋπόθεση, βέβαια, είναι να έχουμε τα μέσα να επιβιώσουμε. Και εδώ τον λόγο έχει η κυβέρνηση, που οφείλει να πάρει όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε αυτό να καταστεί δυνατό.

Θα κλείσω με κάτι εύθυμο, με ένα αστείο στιγμιότυπο από αυτά που είχα συμπεριλάβει στο βιβλίο μου «Britannica». Μιλούν δ��ο Γάλλοι αστοί του 19ου αιώνα. Λέει ο πρώτος: «Υπέροχη μέρα! Τι λες, πάμε μια βόλτα στην εξοχή;» και απαντά ο δεύτερος, φανερά ταραγμένος: «Εξοχή; Αυτό το φριχτό μέρος όπου τρέχουν τα κοτόπουλα γύρω γύρω άψητα;»

Σπίτι, λοιπόν, με ψημένα κοτόπουλα, ωραία μουσική, δυνατά βιβλία (αφήστε την «Πανούκλα» του Καμύ ή το «Δεκαήμερο» του Βοκάκιου για αργότερα), καλές ταινίες κοντά στους αγαπημένους μας, είτε αυτοί βρίσκονται πλάι μας είτε μας μιλούν μέσα από την οθόνη του υπολογιστή μας. Και για να επιστρέψω στον Όντεν, όπως γράφει στο περίφημο ποίημά του, «1η Σεπτεμβρίου, 1939» ̶ ημερομηνία που ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος: «Hunger allows no choice / To the citizen or the police; / We must love one another or die». Παραφράζοντας: «Δεν επιτρέπει επιλογή η επιδημία / στον πολίτη ή την αστυνομία /πρέπει ν' αγαπάμε ο ένας τον άλλον ή να πεθάνουμε».

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[greekblogs]

Η επίσκεψη Πελόζι στην Ταϊβάν δείχνει ότι οι ΗΠΑ βιάζονται

Η επίσκεψη Πελόζι στην Ταϊβάν δείχνει ότι οι ΗΠΑ βιάζονται

Του Πέτρου Αγρέβη Χασάπη Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος επέφερε το οριστικό τέλος των αυτοκρατοριών. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος επέφερε το οριστικό τέλος του φαινομένου της αποικιοκρατίας. Ο τρίτος, θεωρώ βέβαιο πως θα επιφέρει το τέλος της κοσμοκρατορίας των ΗΠΑ και προφανώς και του φαινομένου της δυτικής παγκοσμιοποίησης, αλλά και γενικά της κοσμοκρατορίας οποιουδήποτε άλλου. Έχει […] Η…

[skandaladiaplokidiafthora]

Η επίσκεψη Πελόζι στην Ταϊβάν δείχνει ότι οι ΗΠΑ βιάζονται

Η επίσκεψη Πελόζι στην Ταϊβάν δείχνει ότι οι ΗΠΑ βιάζονται

Του Πέτρου Αγρέβη Χασάπη Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος επέφερε το οριστικό τέλος των αυτοκρατοριών. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος επέφερε το οριστικό τέλος του φαινομένου της αποικιοκρατίας. Ο τρίτος, θεωρώ βέβαιο πως θα επιφέρει το τέλος της κοσμοκρατορίας των ΗΠΑ και προφανώς και του φαινομένου της δυτικής παγκοσμιοποίησης, αλλά και γενικά της κοσμοκρατορίας οποιουδήποτε άλλου. Έχει […] Η…

[labookaracha]

Το 1998 ο Ian Kershaw εξέδωσε τον πρώτο τόμο της βιογραφίας του Αδόλφου Χίτλερ με τον τίτλο Ύβρις. Δύο χρόνια αργότερα θα ακολουθούσε και ο δεύτερος, με τον τίτλο Νέμεσις. Κάποια χρόνια αργότερα ο ίδιος ο Kershaw θα επεξεργαζόταν ξανά το υλικό, θα αφαιρούσε κάποια πράγματα, θα έκανε κάποιες διορθώσεις και θα επανεξέδιδε το βιβλίο του σε μια επίτομη έκδοση. Αυτή την επίτομη έκδοση των χιλίων σελίδων ξεκίνησα να διαβάζω κάποια στιγμή την περασμένη άνοιξη.

Ο Kershaw ξεκινάει από την παιδική ηλικία του Χίτλερ αναλύοντας τη σχέση του κυρίως με τον πατέρα του, έναν αρκετά βίαιο άνθρωπο με τον οποίο ο μικρός Αδόλφος είχε μια το λιγότερο περίεργη σχέση. Το βιβλίο αν και πολύ ενδιαφέρον και καλογραμμένο δεν ταίριαζε με τον οργασμό της άνοιξης που με περιέβαλλε κι έτσι μετά από περίπου 120 σελίδες το άφησα στην άκρη για να το συνεχίσω κάποια άλλη στιγμή.

Ο Χίτλερ όμως δεν με άφησε.

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν αδιαμφισβήτητα ένα κομβικό γεγονός, όχι μόνο του 20ου αιώνα, αλλά και της ιστορίας του ανθρώπου γενικότερα. Έτσι δεν είναι περίεργο που η τέχνη γενικότερα, και η λογοτεχνία ειδικότερα, ασχολείται συχνά πυκνά τόσο με τις αιτίες που ��δήγησαν σε αυτόν τον καταστροφικό πόλεμο, όσο και με το τι έγινε μετά τον πόλεμο. Έτσι σε πολλά βιβλία που διάβασα πέρυσι βρήκα αναφορές στον Β’ΠΠ και φυσικά στην πιο οδυνηρή προίκα που μας άφησε.

Το Ολοκαύτωμα.

Έχω έρθει σε επαφή με το Ολοκαύτωμα μέσα από ταινίες, βιβλία, διηγήσεις, ντοκιμαντέρ. Κάθε μα κάθε φορά νιώθω πως δεν υπάρχει κάτι πιο φρικιαστικό να ακούσω και να μάθω. Κάθε μα κάθε φορά που ξεκινάω να διαβάσω ένα καινούριο βιβλίο ή να δω μια ταινία, σκέφτομαι, τι άραγε θα μπορούσε να προστεθεί στα όσα ήδη ξέρω? Κι όμως κάθε φορά εκπλήσσομαι.

Το 1963 ο Ιάκωβος Καμπανέλλης εξέδωσε το μοναδικό του πεζογράφημα. Ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο όπου περιέγραφε τις εμπειρίες του από τον εγκλεισμό του σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ. Ο λιτός τίτλος του βιβλίου ήταν η ονομασία του στρατοπέδου. Μαουτχάουζεν.

Ο Καμπανέλλης βρέθηκε έγκλειστος εκεί κατά τύχη. Όπως αναφέρεται στο επίσημο βιογραφικό του στην ιστοσελίδα του:

Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής (1942), σχεδιάζει μαζί μ' ένα φίλο του να καταφύγουν στη Μέση Ανατολή. Επειδή το χρηματικό ποσό που χρειάζονταν ήταν υπέρογκο, αποφασίζουν να περάσουν στην Ελβετία μέσω Αυστρίας. Στην διαδρομή από Βιέννη προς Ελβετία σε έναν έλεγχο συλλαμβάνονται στο Ίνσμπρουκ. Ο Καμπανέλλης μεταφέρεται στην Βιέννη για ανάκριση και καταλήγει στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως και εξοντώσεως Μαουτχάουζεν.

Στις 5 Μαΐου του 1945 το Μαουτχάουζεν απελευθερώνεται. Ο Καμπανέλλης επιλέγεται από τους υπόλοιπους Έλληνες ως αντιπρόσωπός τους στην διεθνή επιτροπή που συστήνουν οι επιζώντες. Θα φύγει από το Μαουτχάουζεν από τους τελευταίους μαζί με τους Έλληνες Εβραίους που θέλανε να πάνε στην Παλαιστίνη με έναν μυθιστορηματικό τρόπο.

Η αφήγηση ξεκινάει στις 5 Μαΐου του 1945 και τελειώνει τρεις μήνες μετά με τον συγγραφέα σε ένα τρένο από την Πιατσέντζα προς την Ελλάδα. Ενδιάμεσα θα μάθουμε διάφορα περιστατικά από την καθημερινότητα του στρατοπέδου, τραγικές ιστορίες ανθρώπων από όλα τα μέρη της Ευρώπης που η μοίρα τους έφερε δίπλα δίπλα στο κατώφλι του θανάτου.

Το κείμενο αυτό ξεκίνησε να γράφεται την Τετάρτη.

Σήμερα είναι Παρασκευή.

Στο ενδιάμεσο διάβασα μια συνέντευξη του Serge Klarsfeld στον Γιάννη Αχυρόπουλο. Οφείλω να ομολογήσω ότι αγνοούσα την ιστορία του Serge και της Beate Klarsfeld. Η συνέντευξη και η ιστορία τους είναι π��λύ ενδιαφέρουσες. Αυτό που μου έκανε εντύπωση και που επανέρχεται συνέχεια στην κουβέντα του Serge και του Γιάννη, είναι η τυχαιότητα. Από τη στιγμή που θα βρισκόσουν ανάμεσα στα γρανάζια της ναζιστικής μηχανής η τύχη ήταν αυτή που αναλάμβανε σε μεγάλο βαθμό τον έλεγχο της μοίρας σου. Το πότε θα σε συλλαμβάνανε, το που θα σε στέλνανε, το σε ποιον αξιωματικό θα έπεφτες, το πως θα ξυπνούσε ένα πρωί αυτός ο αξιωματικός, όλα αυτά τα φαινομενικά ανεξάρτητα γεγονότα έπλεκαν έναν ιστό πιθανοτήτων που σαν κόσκινο κοσκίνιζε τις ζωές των φυλακισμένων. Στο Μαουτχάουζεν επέζησε ο ένας στους εννιά.

Θα θυμάστε πιθανότατα μια σκηνή από την ταινία του Steven Spielberg, Η λίστα του Σίντλερ, όπου ο Ralph Fiennes κάνει σκοποβολή από το μπαλκόνι του σπιτιού του στοχεύοντας τους φυλακισμένους του στρατοπέδου που περιδιαβαίνουν μέσα στο στρατόπεδο. Όταν κάποιος πέφτει νεκρός από τις σφαίρες οι υπόλοιποι κάνουν σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Και όλα αυτά επειδή βαριέται. Και επειδή οι κρατούμενοι ήταν αναλώσιμοι.

Χρησιμοποίησα πιο πάνω τον όρο ναζιστική μηχανή. Είναι ένας ευρέως διαδεδομένος όρος που υποδηλώνει την μεθοδικότητα και την αποτελεσματικότητα της Βέρμαχτ τόσο στα μέτωπα του πολέμου, όσο και στα μετόπισθεν, και πιο συγκεκριμένα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η εξόντωση τόσων εκατομμυρίων ανθρώπων έγινε με θαυμαστή μεθοδικότητα παρόλα τα πολλά πρακτικά προβλήματα.

Η χρήση όμως αυτού του όρου ενέχει έναν κίνδυνο.

Τον κίνδυνο να αφαιρέσουμε από όλη αυτή τη διαδικασία το ανθρώπινο στοιχείο.

Όσο και αν μας φαίνεται απίστευτο, και είναι απίστευτο, όλα αυτά έγιναν από ανθρώπους. Από ανθρώπους που πολλοί από αυτούς διακατέχονταν από ένα ανώτερο επίπεδο ευσυνειδησίας. Υπήρχαν πολλοί που πίστευαν ότι έκαναν απλά μια δουλειά. Και ήθελαν να την κάνουν όσο καλύτερα γίνεται.

Ίσως τελικά αυτό να είναι το πιο συγκλονιστικό χαρακτηριστικό του Ολοκαυτώματος. Όχι το πλήθος των νεκρών, όχι η βαναυσότητα, όχι η εξαθλίωση που βίωσαν, αλλά το ότι όλο αυτό, αυτός ο πλήρης αφανισμός πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια μιας γραφειοκρατικής διαδικασίας.

Στο 2666 του Roberto Bolaño υπάρχει σε κάποιο σημείο ο εξής διάλογος ανάμεσα σε δύο αξιωματικούς των ναζί, αναφορικά με ένα φορτίο Εβραίων:

"Είστε ακόμα εκεί?"

"Εδώ είμαι" είπα.

"Κοιτάξτε, όπως έχει η κατάσ��αση δεν διαθέτουμε μεταφορικό μέσο για να πάρουμε τους Εβραίους. Διοικητικά ανήκουν στην Άνω Σιλεσία. Μίλησα με τους ανωτέρους μου και συμφωνήσαμε ότι το καλύτερο και βολικότερο είναι να τους ξεφορτωθείτε εσείς εκεί επί τόπου".

Δεν απάντησα.

"Με καταλάβατε?" είπε η φωνή από τη Βαρσοβία.

"Ναι, σας κατάλαβα" είπα.

"Λοιπόν, τότε το θέμα είναι ξεκάθαρο. Σωστά?"

"Σωστά" είπα εγώ. "Θα ήθελα όμως να λάβω αυτή τη διαταγή γραπτώς" πρόσθεσα. Άκουσα ένα τραγουδιστό γελάκι στην άλλη άκρη του τηλεφώνου. Θα μπορούσε να είναι το γέλιο του γιου μου, σκέφτηκα, ήταν ένα γέλιο που μου θύμιζε απογεύματα στην εξοχή, γαλάζια ποτάμια γεμάτα πέστροφες, ευωδιές αγριολούλουδων και χόρτα ξεριζωμένα με τα χέρια.

"Μην είστε αφελής", είπε η φωνή χωρίς την παραμικρή αλαζονεία, "αυτές οι διαταγές δεν δίνονται ποτέ γραπτώς".

Παρόλο που πρόκειται για μυθοπλασία προφανώς, ο διάλογος κρύβει μια τρομερή αλήθεια. Η συλλογική εμπειρία μας λέει πως είναι αληθινός μέχρι την τελευταία λέξη.

Τι έχει να μας προσφέρει λοιπόν ακόμα ένα βιβλίο για το Ολοκαύτωμα? Τι έχει να μας προσφέρει κάθε νέα πληροφορία που έρχεται στο φως σχετικά με εκείνη τη σκοτεινή περίοδο? Τι έχουμε να μάθουμε για τις ζωές μας κοιτώντας πίσω?

Νομίζω ότι έχουμε πολλά να μάθουμε. Ο Β’ΠΠ και το Ολοκαύτωμα σημάδεψαν την ιστορία του ανθρώπου ανεξίτηλα. Την ημέρα που ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία ο Αυστριακός με εβραϊκές ρίζες συγγραφέας Joseph Roth εγκατέλειψε την Γερμανία. Λίγο καιρό αργότερα θα γράψει στον στενό του φίλο Stefan Zweig:

Θα έχεις καταλάβει μέχρι τώρα πως κατευθυνόμαστε προς μια τεράστια καταστροφή. Εκτός από την προσωπική μας καταστροφή – η λογοτεχνική και οικονομική μας ύπαρξη είναι ήδη κατεστραμμένη – όλο αυτό μας οδηγεί σε έναν νέο πόλεμο. Δεν θα πόνταρα ούτε μια πένα στις ζωές μας. Έχουν καταφέρει να εγκαθιδρύσουν μια κυριαρχία βαρβαρότητας. Μην ξεγελάς τον εαυτό σου. Βασιλεύει η κόλαση.

Τον επόμενο χρόνο ο Zweig θα ακολουθήσει τον Roth στην εξ��ρία. Ο Roth θα πεθάνει αυτοεξόριστος στο Παρίσι το 1939. Ο Zweig θα αυτοκτονήσει μαζί με τη σύζυγό του το 1942 στην Βραζιλία. Σε ένα γράμμα του στον συγγραφέα Jules Romains θα σημειώσει:

Η εσωτερική μου κρίση συνίσταται στο ότι δεν είμαι σε θέση να ταυτιστώ με τον εαυτό μου του διαβατηρίου, τον εαυτό της εξορίας.

Το βιβλίο του Καμπανέλλη τελειώνει με τον συγγραφέα να φεύγει με ένα τρένο από την Πιατσέντζα. Αποχαυνωμένος από τη ζέστη και τον κόσμο χαζεύει τους τίτλους στην εφημερίδα που κρατάει ένας συνεπιβάτης του. Οι τίτλοι αναφέρουν την ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα.

ΛΟΝΔΙΝΟΝ, Αύγουστος. Ο αγγλικός τύπος υπογραμμίζει την εξέλιξιν εις την κατασκευήν όπλων μαζικής καταστροφής και… Τώρα με την βόμβαν ατόμου αναμφισβητήτως… Και μια νέα εποχή…

Ο αέρας τρεμούλιαζε την εφημερίδα, οι γραμμές γίνονταν στα μάτια μου μια θολούρα… «και μια νέα εποχή… μια εποχή… εποχή…»

Η θολούρα όλο και χειροτέρευε, ήταν αδύνατο πια να δω λέξη. Έκλεισα τα μάτια, έγειρα πίσω κι άρχισα να συλλογιέμαι πως ήταν Αύγουστος, πως ήταν χίλια εννιακόσια σαράντα πέντε, πως άρχιζε μια νέα εποχή…

Υπάρχει μια συγκλονιστική φωτογραφία από τη Χιροσίμα.

Στο κάδρο φαίνεται ο εξωτερικός τοίχος ενός σπιτιού, και πάνω του ακουμπισμένη μια ξύλινη σκάλα. Η σκιά της σκάλας πέφτει πάνω στον τοίχο. Μαζί με τη σκιά της σκάλας έχει μείνει αποτυπωμένη πάνω στον ξύλινο τοίχο και η σκιά ενός ανθρώπου. Ενός ανθρώπου που στεκόταν εκεί, δίπλα στην σκάλα, το πρωινό της 6ης Αυγούστου του 1945 στις οχτώ και τέταρτο το πρωί. Ενός ανθρώπου που από τη μια στιγμή στην άλλη πέρασε στην ανυπαρξία αφήνοντας πίσω του μόνο την σκιά του.

Αυτό είναι και το Ολοκαύτωμα.

Μια σκιά που πέφτει πάνω στον άνθρωπο εδώ και 80 χρόνια.

Και κάθε βιβλίο, κάθε ταινία, κάθε ντοκουμέντο σχετικά με εκείνη την εποχή, μας βοηθάει να μην ξεχάσουμε.

Το αν θα μας βοηθήσει να μην το επαναλάβουμε είναι ένα άλλο θέμα.

14.01.23

[ao3feed-harrydraco]

by bemyrobin

Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος,ο Χάρι έχει κουραστεί αλλά ακόμα δεν έχει χάσει την ελπίδα του.Στον νεαρό που κρατά αιχμάλωτο όμως έχει συμβεί το ακριβώς αντίθετο.

Written for "25 Days of Christmas Challenge" of the Greek 9 3/4 Amino

Words: 2399, Chapters: 1/1, Language: Ελληνικά

Fandoms: Harry Potter - J. K. Rowling

Rating: Teen And Up Audiences

Warnings: Major Character Death

Categories: M/M

Characters: Harry Potter, Draco Malfoy, Ron Weasley

Relationships: Draco Malfoy/Harry Potter

Additional Tags: Alternate Universe - World War II, Alternate Universe - Non-Magical, Angst, Tragedy, War