#δεν είπα τίποτα

[allo-frouto]

Αν ισχυουν ολα αυτα που ανεβαζεις παιζει να είσαι πολυ καυλιαρα ρε φίλε

Συ είπας!

[psychotiko-epeisodio]

Και εσένα που είπα πως αποκλείεται να ερωτευτώ,

Σε έβαλα κάτω και άρχισα να σου μιλώ για εμένα.

Στα είπα όλα εξαρχής,

Ποια είμαι,τι κάνω,τι έκανα,για τι ακριβώς μετανιώνω.

Στα 'πα όλα μια και έξω μπας και το βαζες εξαρχής στα πόδια,

Και γλίτωνα το δράμα του χωρισμού για άλλη μια φορά.

Όμως , περιεργως,

Δεν έδειξες να ξενερώνεις.

Έμεινες εκεί,να με ακούσεις,μέχρι την τελευταία στιγμή,

και να με πάρεις αγκαλιά λέγοντας μου πως δεν τρέχει τίποτα.

Και τότε κατάλαβα,

Πως εσένα που είπα πως αποκλείεται να ερωτευτώ,

Εσένα ερωτεύτηκα.

[metwpikh]

Αυτό που νιώθω είναι ότι πλέον δεν νοιάζεσαι το ίδιο . Δεν σε ενδιαφέρει το ίδιο . Πέφτεις για ύπνο και με ξεχνάς . Βγαίνεις μου λες θα σου στείλω εγώ η θα σε πάρω εγώ και δεν κανεις τίποτα ενώ ξέρεις πολύ καλά τι έχω μέσα στο κεφάλι μου . Δεν σε νοιάζει να με ηρεμήσεις . Σου είπα το πιο απλό να με καυλωσεις και μου λες μην μου σπας τα παπαρια. Δεν είμαι προτεραιότητα ποτε . Ώρες ώρες σκέφτομαι γιατί με κρατάς και δεν βρίσκω τον λόγο . Δεν σου δίνω τίποτα παραπάνω από ότι ήδη έχεις. Ούτε σε νοιαζει τι θα σκεφτώ πως θα νιώσω απλά το πετάς και τέλος ούτε να εξηγήσεις πως και τι ούτε τίποτα . Είναι βαρύ να είμαι στην άγνοια και να το θεωρείς εντάξει .Δεν θέλω να τσακωθούμε αλλά ήθελα να σου πω πως νιώθω .

[fxckery-at-its-finest]

Θαλασσάκι μου / Θυμάσαι;

Δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσει να μιλά για συναισθήματα. Κυρίως γιατί δεν πιστεύω πως κάποια συναισθήματα μπορούν να χωρέσουν σε λέξεις. Πόσο όμορφο είναι όμως όταν ένας άνθρωπος σου δημιουργεί τόση ένταση στην ψυχή σου, τόση που να μην μπορείς να την περιγράψεις. Και αρκείσαι σε μια τόσο μικρή λέξη, «αγάπη». Και τι είναι η αγάπη; Και εγώ πώς και γιατί έτυχε να την ζήσω μαζί σου;

Σε αυτό το κείμενο θα σας μιλήσω για έναν αλλιώτικο Αύγουστο, ή μάλλον Σεπτέμβριο. Θα καταλάβετε.

28 Φλεβάρη 2022

Βρίσκομαι στο σπίτι μιας πολύ καλής μου φίλης. Είχαμε καιρό να βρεθούμε, οπότε τώρα έχουν μαζευτεί πολλά για συζήτηση.

Καθώς στρίβω το τσιγάρο μου, χαζεύοντας στο κινητό μου, βλέπω εσένα. Τι όμορφο πλάσμα είσαι Θεέ μου με τα πιο καταγάλανα μάτια, που θυμίζουν τρικυμίες.

Κοιτάω την φίλη μου και της λέω «Τι λες; Να στείλω;» και εκείνη γελώντας μου απαντά «Πας καλά εννοείται, τί έχεις να χάσεις;»

Τι έχω να χάσω;

Και έτσι έστειλα ένα κουρασμένο μήνυμα στις 3 τα ξημερώματα. Και από εκεί και πέρα μιλούσαμε όλη νύχτα. Δεν νομίζω ότι στο είπα ποτέ αλλά εκείνη η νύχτα ήταν η πρώτη φορά μετά από καιρό που ένιωσα ξανά ζωντανή. Ένιωσα ξανά εγώ. Περπατούσα μέσα στα στενά της Θεσσαλονίκης και είχα το νου μου μόνο στα δικά σου μηνύματα, να προλάβω να απαντήσω πριν σε πάρει ο ύπνος.

Και τελικά το ίδιο πρωί δεν πήγαμε σχολή. Ήρθες σπίτι μου και καθόμασταν και μιλούσαμε. Και κοιμηθήκαμε και αγκαλιά. Είχαμε τόσο ωραία χημεία από την πρώτη φορά. Θυμάμαι, δεν χόρταινα να κοιτάζω τα μάτια σου, και δεν ήμουν άνθρωπος που κοιτούσε μάτια. Κρεμιόμουν από κάθε μικρή λέξη που έβγαινε από τα χείλη σου, σαν να εξαρτιόντανε όλο μου το κορμί από εσένα. Και η ειρωνεία είναι πως πάντα μου το χτυπούσες πως εσύ με ερωτεύτηκ��ς από την πρώτη φορά που με είδες, αλλά εγώ κατέληξα να σε αγαπάω παραπάνω.

Θυμάσαι;

14 Μαρτίου 2022

Έχουν περάσει 2 βδομάδες περίπου που είμαστε κάθε μέρα μαζί. Δεν ήξερα αν τελικά ήθελα σχέση αυτόν τον καιρό. Βλέπεις, με έχει πληγώσει πολύ η κατάντια του έρωτα. Έχω μάθει να κλείνομαι στον εαυτό μου και να μην θέλω να δώσω ευκαιρία σε κανέναν να μάθει το τι κρύβω μέσα μου. Αλλά μαζί σου είναι αλλιώς. Μαζί σου νιώθω το παιδί μέσα μου να χαμογελάει ξανά. Νιώθω για πρώτη φορά μετά από καιρό χαρούμενη. Σαν να μαθαίνω να ζω ξανά από την αρχή.

-«Σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που σε είδα ξέρεις» μου ψιθυρίζεις όσο καθόμαστε αγκαλιά στον καναπέ μου.

-«Δεν ξέρω τι να σου πω, μου αρέσεις αλλά νομίζω πως δεν είμαι έτοιμη για κάτι σοβαρό», σου απαντώ, τρομαγμένη για άλλη μια φορά.

-«Δεν μπορώ να συνεχίσουμε έτσι όμως. Σε θέλω δική μου. Θέλω να ξυπνάω ξέροντας ότι ανήκω σε σένα. Και εσύ σε εμένα. Ή εγώ και κανένας άλλος. Ή τίποτα.», μου λες και εγώ σε κοιτάω με γουρλωμένα μάτια.

Θυμάσαι;

Και αν δεν πάει καλά; Και αν βγω αδικημένη πάλι εις βάρος της δικής σου υποτιθέμενης αγάπης; Τι θα κάνω μετά;

Αλλά σε θέλω τόσο πολύ γαμώτο. Δεν το έχω ξανανιώσει αυτό με κανέναν στο ορκίζομαι.

Τι να κάνω;

Τι να κάνω;

Να σε χάσω επειδή φοβάμαι;

Ή να σε κερδίσω για να ζήσω;

Στο Πάρτι

Έκανε ένα πάρτι καλωσορίσματος στο νέο σπίτι η κολλητή σου και με κάλεσες. Δεν ήξερα αν θέλω να έρθω, αν θέλω να γνωρίσω όλους τους φίλους σου. Και αν δεν με συμπαθήσουν; Είναι και μεγαλύτεροι και αλλιώς.

Αλλά ήρθα.

Και μιλούσα με όλους.

Και όλοι με πλησίαζαν θέλοντας να με γνωρίσουν. Και τότε κατάλαβα πόσο πολύ τους μιλάς για εμένα.

Και καθώς καθόμουν στην κουζίνα, πίνοντας σφηνάκια με την κολλητή σου, γύρισα και της είπα:

«Με εγκρίνεις;»

Και εκείνη απάντησε:

«Είσαι το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί στην ζωή του αυτήν την περίοδο. Θέλω να το δώσετε μια ευκαιρία».

Κοίταξα εσένα που χόρευες ανέμελα σε κάτι ελληνικά έντεχνα μαζί με τους φίλους σου. Χαμογελούσες λες και δεν σε ένοιαζε τίποτα άλλο, παρά μόνο να βγουν σωστά εκείνα τα βήματα. Που και που με κοιτούσες και μου έσκαζες και ένα χαμόγελο φωνάζοντας «Είσαι πανέμορφη».

Και το αποφάσισα. Ήμουν σίγουρη. Σκέφτηκα «Αυτό θέλω. Πάω να το πάρω».

Πήγα στον υπολογιστή και έβαλα το αγαπημένο σου ισπανικό τραγούδι.

Και ήρθα κοντά σου.

Σε αγκάλιασα, σε φίλησα απαλά προσπαθώντας να μαζέψω όλο μου το κουράγιο μέσα από τα χείλη σου.

«Μπορώ να γίνω η κοπέλα σου;»

σου είπα, περιμένοντας μια απάντηση από αυτά τα χείλη που δεν χορταίνω να φιλάω. Από αυτά τα χείλη που τρόμαζα στην ιδέα ότι μπορούν να με ματώσουν. Αλλά δεν με ένοιαζε. Για τα δικά σου μάτια άξιζε να αδειάσει όλο μου το σώμα.

Άρχισες να δακρύζεις και με αγκάλιασες. Οι φίλοι σου μας κοιτούσαν από την απέναντι γωνία και χαιρόντουσαν.

Είμαστε μαζί.

Είμαι δικιά σου.

Θα τα καταφέρουμε.

Πόσο σε θέλω.

Τόσο ώστε να μας δώσω μια ευκαιρία. Τόσο ώστε να αποφασίσω να διαγράψω οποιοδήποτε πληγωμένο παρελθόν μου και να θέλω να γράψω το μέλλον μου μαζί σου. Ένα όμορφο μέλλον. Βασισμένο σε εσένα και σε εμένα. Σε εμάς.

Θυμάσαι;

25 Μαρτίου 2022

Καθόμαστε σε κάτι σκαλάκια στην Ροτόντα. Εσύ κλαις γιατί είδες κάτι που σου θύμισε ένα παλιό, ξεραμένο κομμάτι που σου άφησαν οι πρώην σου.

Και με κοιτάς με τα δάκρυα να τρέχουν όσο εγώ σου εξηγώ ότι ποτέ δεν θα σε πλήγωνα.

Θα προτιμούσα να πληγώσω τον εαυτό μου πριν πληγώσω έστω και λίγο εσένα.

Και δεν θα φύγω.

Μέχρι να με διώξεις εσύ.

-«Θέλω να σου πω κάτι αλλά φοβάμαι γιατί είναι νωρίς», μου λες.

-«Και εγώ το νιώθω μωρό μου…», σου λέω σφίγγοντας το χέρι σου.

-«Σε αγαπάω».

-«Και εγώ σε αγαπάω».

Καλοκαίρι 2022

Πάμε παντού μαζί.

Σε συναυλίες, σε μπαρ, σε θάλασσες, σε νέα μέρη.

6 μήνες μαζί σου και ένιωθα σαν να σε ξέρω χρόνια. Δουλεύαμε και οι δυο. Εγώ Θεσσαλονίκη, φτιάχνοντας κρέπες, εκείνες που πάντα μου έλεγες πως τις λάτρευες. Και εσύ στο χωριό σου. Είναι δύσκολη η απόσταση. Όταν σε αποχαιρέτησα γιατί θα σε ξανά έβλεπα σε δυο βδομάδες έκλαιγες. Στεναχωριόσουν επειδή δεν είχαμε ξαναπεράσει μακριά ο ένας από τον άλλον για τόσο καιρό.

Μου έγραψες και ένα ποίημα.

«Δεν έχω υπάρξει και για πολύ καιρό μακρυά σου να πούμε και την αληθεια. Και είναι ειρωνικό γιατί ζούσαμε τόσα χρόνια χωριστά . Με κάνεις να αναρωτιέμαι πως ανέπνεα παλιότερα χωρίς εσένα δίπλα μου .Όταν δεν σε βλέπω κάτι μου λείπει. Εσύ μου λείπεις βασικά. Όλο σου το είναι.»

Θυμάσαι;

«Στα χέρια σου ηρεμώ»

«Σε παρακαλώ μην φύγεις»

30 Σεπτεμβρίου 2022

Πήγες σε ένα πάρτυ μιας φίλης σου και έμεινες μέχρι τα ξημερώματα. Αυτήν η φίλη σου εμένα δεν με συμπαθεί, δεν με κάλεσε. Έτσι εγώ ήρθα στο σπίτι μιας πολύ καλής και αγαπητής μου παλιάς παρέας. Και ξημερώνει η επέτειός μας. Σου στέλνω μήνυμα για να μην νομίζεις ότι το ξέχασα. Το σκεφτόμουν όλη την ώρα για την αλήθεια.

Δεν μου απάντησες στο μήνυμα.

Σε πήρα τηλέφωνο, ελπίζοντας να το ακούσεις μέσα στην βαβούρα του πάρτι.

Δεν το σήκωσες.

Γύρισα στους φίλους μου και τους είπα «Έχω ένα κακό προαίσθημα».

«Άντε ρε ‘συ, δεν μπορείς να πιστέψεις ότι για μια φορά σου έχει τύχει κάτι καλό; Σταμάτα να τα υπεραναλύεις όλα στο κεφάλι σου».

Ίσως να ‘χουν δίκιο.

Αλλά γιατί δεν έχει απαντήσει;

Πού είναι;

Μήπως εγώ είμαι υπερβολική και αφήνω το μυαλό μου να πάει μονο στο χειρότερο;

Γιατί είμαι έτσι;

Το ίδιο πρωί ήρθες σπίτι μου κλαίγοντας.

Δεν ξέρεις πως έγινε.

Εσύ απλά έτυχε να χορεύεις.

Είχες πιει και λίγο.

Δεν ξέρεις πως έγινε.

Είπες ότι δεν θα το ξανά έκανες ποτέ.

Και εγώ κάθομαι βουβή. Το μυαλό πάει να σπάσει στην ιδέα ότι ακούμπησες ξένα χείλη.

Και δεν μπορώ να βγάλω την εικόνα από το κεφάλι μου.

Μα δεν το ήθελες.

Μα δεν σήμαινε τίποτα για σένα.

Ήταν καταλάθος.

Σε συγχώρεσα.

Σε πίστεψα.

Αλλά η εμπιστοσύνη μου δεν θα ήταν ποτε ξανά η ίδια.

Έκανες ό,τι έκαναν και οι προηγούμενοι. Εκείνους που έβριζες και κατηγορούσες για τους φόβους μο��.

Έκανες ό,τι έκαναν.

Και με κατέληξαν ψυχρή.

Αλλά εγώ σε συγχώρεσα.

Εγώ σε συγχώρεσα.

Σε συγχώρεσα.

Συγχώρεσα.

Θυμάσαι;

«Σε παρακαλώ μην το ξανακάνεις. Δεν αντέχω για πολύ, σε παρακαλώ. Σε παρακαλώ μην με πληγώνεις και εσύ. Σε παρακαλώ»

Χριστούγεννα 2022

Πόσο σε αγαπάω, πόσο με φοβίζει η ιδέα μακριά σου.

Λατρεύω κάθε λεπτομέρεια που μ’έχεις αφήσει να μάθω για εσένα.

Εγώ που έμαθα να τα περνάω όλα μόνη μου.

Εγώ πλέον θέλω μόνο εσένα δίπλα μου.

Οι κρίσεις πανικού μου ηρεμούν μονάχα στα χέρια σου.

Και τα δικά σου χέρια τρέμουν και εγώ τα φιλάω απαλά πάντα, κλειδώνοντάς τα μέσα στα δικά μου.

Για να σου θυμίσω.

Βλέπεις έχουμε και οι δυο προβλήματα.

Αλλά έχουμε ο ένας τον άλλον.

Και δεν θα ευχόμουν για τίποτα περισσότερο.

Αλλά γιατί το έκανες αυτό;

Θυμάσαι;

Πάσχα 2023

Δεν είμαι και πολύ καλά τελευταία. Η παλιά μου παρέα έχει έρθει εναντίον μου και έχω χάσει πολλά άτομα. Η σχολή δεν πάει ούτε αυτήν καλά.

Δεν θέλω να βγαίνω από το σπίτι μου. Με αγχώνει και η ιδέα του μέλλοντος. Με όλα τα άτομα που σχεδίαζα το μέλλον μου, έχουν πλέον φύγει.

Μα εσύ λατρεύεις να μιλάς για το μέλλον μας.

Έχεις σκεφτεί μέχρι και πως θα μοιάζει το σπίτι μας.

Μα εγώ φοβάμαι.

Πώς μπορείς να σχεδιάζεις το μέλλον μας όταν λίγο ποτό σε καταφέρνει να φιλάς ξένα χείλη;

Πως μπορείς να σχεδιάζεις το μέλλον με εμένα;

Είμαι ηλίθια.

Είμαι χαζή.

Δεν αξίζω τίποτα.

Δεν αξίζω την αγάπη.

Πρέπει να σε διώξω.

Δεν μπορώ, πνίγομαι.

Και όσο σκέφτομαι ότι θα τραβήξω και εσένα στον βυθό μου, δεν θέλω.

Μαλώσαμε πολύ εκείνη την μέρα.

Φωνάζαμε και εγώ έπαθα κρίση πανικού στα χέρια σου.

Μα εσύ δεν φεύγεις.

Εσύ λες πως αξίζω τα καλύτερα.

Λες ότι μ’αγαπάς πολύ. Για πάντα.

Και εγώ δεν ξέρω τι να πιστέψω.

Μου λες ότι πρέπει να πάω σε ψυχολόγο.

Γιατί έχω θέματα.

Μου το βάζεις σαν όρο, τον παίρνω σαν όρκο.

Για να έχω εσένα.

Πόσο με έχεις μπερδέψει.

Θυμάσαι;

Καλοκαίρι 2023

Δεν είμαι καλά. Η ψυχολογία μου όσο πάει διαλύεται όλο και περισσότερο.

Κάθε φορά που προσπαθώ να το συζητήσω μαζί σου δεν βγάζουμε άκρη.

Εσύ λες «Πώς γίνεται να πιστεύεις ότι δεν είσαι όμορφη από την στιγμή που στο λέω κάθε μέρα;».

Σου λέω «Δεν λειτουργεί έτσι».

Μου λες «Άμα είναι και εγώ να μην πιστέψω ότι μ’αγαπάς».

Τι ήταν αυτό;

Και γιατί το είπες;

Πιστεύεις ότι δεν σε αγαπάω;

Εγώ;

Εγώ που τους έδιωξα όλους για να έχω εσένα;

Εγώ που σε γνώρισα στην οικογένεια μου;

Εγώ που έκανα υπομονή γιατί εσύ δεν μεγάλωσες έτσι;

Εγώ που στα έλεγα όλα;

Εγώ που είχα μόνο εσένα;

Εγώ που δεν σε απάτησα ποτέ;

Εγώ που σε συγχώρεσα;

Εγώ δεν σε αγαπάω;

«Έχω κουραστεί να σε σηκώνω εγώ. Μάθε να σηκώνεσαι μόνη σου», μου είπες.

Και ηχεί σαν αντίλαλος στα αυτιά μου μέχρι σήμερα.

Ίσως έχεις δίκιο.

Ίσως είχα δίκιο.

Δεν πρέπει να σε τραβήξω στον βυθό μου.

Ίσως οι σχέσεις δεν είναι για εμένα.

Ίσως είμαι υπερβολικά πολύ προβληματική για κάποιον.

Ίσως ήρθε η ώρα να φύγεις και εσύ.

Όπως έκαναν όλοι.

Δεν κάνεις κάτι διαφορετικό δα.

Πρέπει να φύγεις.

Γιατί πέφτω και χάνομαι.

Και δεν θέλω να χαθείς μαζί μου.

Και εδώ που τα λέμε, τι δουλειά έχεις να μείνεις;

Να φύγεις αμέσως.

Να τα ξανά καταφέρω όλα μόνη μου.

Δεν έχω ανάγκη κανέναν σας.

Τόσα μου μάθατε, τόσα μου δώσατε, τόσο με καταστρέψατε.

Θυμάσαι;

7 Σεπτεμβρίου 2023

Βγήκαμε έξω να συζητήσουμε.

Τελείωσε η εξεταστική μου και νομίζω τα πήγα καλά.

Έχω έρθει κοντά με νέα άτομα και σχεδιάζω νέα πλάνα μαζί τους.

Και με εσένα νομίζω είμαι καλά.

Ακούς; Γίνομαι καλά!

Μαζεύω τον εαυτό μου σιγά σιγά!

Για σένα!

Για μένα!

Για ‘μας!

Ακούς αγάπη μου;

Γίνομαι καλά!

Μα εσύ θες να χωρίσουμε.

Νευριάζεις με τα νέα πλάνα που έχω κάνει με τους φίλους μου λέγοντας πως θα έπρεπε να τα έχω σχεδιάσει πρώτα μαζί σου.

Μα εσύ έχεις φίλους.

Εγώ δεν είχα φίλους.

Εσύ όλον τον καιρό ήσουν στην πόλη σου με τους δικούς σου ανθρώπους.

Εγώ δεν είχα δικούς μου ανθρώπους.

Τώρα βρίσκω και θέλω να ζήσω.

Και θέλω να είσαι συνοδοιπόρος.

Μα γιατί θυμώνεις;

Αλλά έχεις δίκιο. Δεν μπορώ να σε κρατήσω άμα θες να φύγεις. Και ούτε θα το κάνω.

Σου λέω «όντως πρέπει να χωρίσουμε».

Δεν μπορώ να σε κρατήσω κοντά μου αν δεν θες να μείνεις.

Και έχω κουραστεί να παλεύω για εμάς.

Με κοιτάς και μου λες «Το λες όντως ή το λες για να με κάνεις να νιώσω καλά που συμφωνούμε;».

Με έχεις μάθει τόσο καλά.

Αλλά δεν πρέπει να μάθεις την αλήθεια.

Δεν πρέπει να μάθεις πως βάζω εσένα πάνω από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Και θέλω να είσαι εσύ καλά, πριν γίνω εγώ.

Και ας είναι αυτό μακριά μου.

Μιλήσαμε για όλες τις ωραίες μας στιγμές μαζί. Τις αστείες, τις πονεμένες, τις τολμηρές, όλα όλα όλα.

Και γελούσαμε και λέγαμε πως θα το πούμε στους φίλους μας.

Ξέρετε, οι φίλοι μας αναφερόντουσαν σε εμάς ως το ιδανικό ζευγάρι.

Άλλοι λέγανε «αν χωρίσετε εσείς, δεν θα πιστεύω άλλο στην αληθινή αγάπη». Ήμασταν μαγεία.

Θυμάσαι;

Φιληθήκαμε.

Αποχαιρετιστήκαμε.

Πόσο έκλαψα εκείνο το βράδυ.

Σε άφησα να φύγεις, όχι γιατί δεν σε αγάπησα ποτέ, αλλά γιατί σε αγάπησα περισσότερο από όλους.

Και ξαφνικά όλες οι υποσχέσεις που δώσαμε μοιάζουν άδειες.

Η αγάπη σου μοιάζει άδεια.

Άραγε με αγάπησες και εσύ όσο σε αγάπησα και εγώ;

Ήμουν όντως η πρώτη σου αγάπη όπως έλεγες;

Γιατί για εμένα ήσουν.

Για εμένα ήσουν τα πάντα.

Δηλαδή, είσαι τα πάντα.

Ιούλιος 2024

Πέρασαν μήνες από το τελευταίο μας φιλί. Σου έχω ήδη στείλει αμέτρητα μηνύματα παρακαλώντας σε να γυρίσεις.

Είμαι καλά.

Η σχολή μου είναι καλά.

Του χρόνου θα πάρω και πτυχίο.

Αλλά εσύ δεν νοιάζεσαι πλέον.

Εσύ είσαι σε μια νέα σχέση και δεν θες καμία επαφή μαζί μου. Έτσι λες στους φίλους σου.

Και κάθε φορά που πάω να σε πλησιάσω με διώχνεις.

Δεν έχουμε καν ο ένας τον άλλος στα κοινωνικά δίκτυα πλέον.

Σε έχω αφαιρέσει από παντού.

Και όταν στο είπα στο τηλέφωνο, τότε που έμαθα ότι έχεις αρχίσει κάτι καινούριο, με παρακάλεσες να μην το κάνω.

Μα δεν μπορώ να βλέπω εκείνη να μου κλέβει τον χορό μου μαζί σου.

«Σ’αγαπάω» μου είπες στο τηλέφωνο.

«Εγω Σ’αγαπάω περισσότερο» σου απάντησα.

«Ισχύει.»

Θυμάσαι τότε που μου είχες πει ότι ακόμα και αν παντρευόσουνα και εμφανιζόμουν εγώ, θα τα παράταγες όλα και θα έφευγες μαζί μου;

Τώρα γιατί δεν έφυγες μαζί μου;

Θυμάσαι τότε που μου υποσχέθηκες ότι θα μ’αγαπάς για πάντα;

Τώρα γιατί δεν θες να με αγαπήσεις;

Θυμάσαι όταν μου έλεγες πως μόνο εγώ σε ξέρω πραγματικά;

Πόσο καθόλου δεν σε ξέρω τελικά;

Και τελικά πόσο άξιζε η σχέση μας όταν εσύ μπήκες σε μια καινούρια μέσα σε λιγότερο από 2 μήνες αφού χωρίσαμε;

Τόσο άξιζε η αγάπη μας.

Γιατί τόσο σου πήρε να με ξεπεράσεις.

Να ξεπεράσεις το άτομο που έλεγες ότι σε έμαθε να αναπνέεις.

Να ξεχάσεις τα πάντα.

Εμένα.

Εσένα.

Εμάς.

Με έχεις αφήσει ναυαγό σε ένα ερημονήσι.

Και δεν θέλω σε καμία άλλη θά��ασσα να κολυμπήσω.

Βρήκα πολλά νησιά.

Όμορφα, νέα νησιά.

Που με θέλανε να μείνω.

Αλλά δεν ήταν σαν εσένα.

Κανένα νησί δεν είχε την παραξενιά σου, το χάδι σου, το χαμόγελο σου, το βλέμμα σου.

Κανένα νησί δεν μοιάζει με σένα.

Και εγώ σαν ναυαγός τριγυρνάω στην θάλασσα.

Ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα έρθεις να με σώσεις.

Μα δεν έρχεσαι ποτέ.

Θα ήταν ψέματα να πω ότι δεν μου λείπεις. Μου λείπεις πολύ. Και θέλω ακόμα πολύ καιρό για να μπορέσω να προχωρήσω.

Αλλά δεν είμαι θυμωμένη. Ποτέ δεν ήμουν μαζί σου.

Ούτε καν όταν έμαθα πως όταν με απάτησες, δεν ήταν ένα αθώο φιλί.

Ήταν φιλί με την πρώην σου σχέση.

Δεν σου θύμωσα ούτε όταν έμαθα πως έλεγες στους φίλους σου πόσο σου λείπει.

Ενώ σε εμένα έλεγες ότι κανένας δεν σε αγάπησε όσο εγώ.

Ποτέ δεν σου θύμωσα.

Γιατί σ’αγάπησα.

Και βασικά ακόμα Σ’αγαπάω.

Ακόμα και τώρα που πρέπει να μάθω να ζω μακριά σου.

Ακόμα και τώρα έχω το κουπόνι που μου είχες φτιάξει στο πορτοφόλι μου.

Ακόμα έχω το αγαπημένο σου μπλουζάκι.

Ακόμα έχω την μυρωδιά σου.

Και ας μη φοράω πλέον το ίδιο άρωμα.

Και έχω αλλάξει πολύ. Τόσο που δεν θα με αναγνώριζες.

Λένε ότι για να αλλάξει κάποιος, πρέπει να του συμβεί ή κάτι πολύ κακό ή κάτι πολύ καλό.

Άραγε εσύ τι ήσουν;

Γιατί όταν έφυγες, εγώ έγινα καλύτερη.

Αλλά ήθελα να είμαι καλύτερη για σένα.

Και πλέον όσο αλλάζω σου μοιάζω.

Ακούω έντεχνα και λατρεύω τα πανηγύρια.

Πηγαίνω συνέχεια σε καφετέριες και μπαρ και πάντα παίρνω Βεργίνα.

Και όταν περνάω από εκείνο το στενό, εκείνο το στενό στο Ταραντίνο, κλαίω λιγάκι.

Και όταν τρώω καρμπονάρα πάντα θυμάμαι εμάς. Ήταν το φαγητό μας.

Πώς γίνεται να μην σου λείπουν όλα αυτά;

Πώς γίνεται να μην σου λείπω εγώ;

Θυμάσαι;

Κάθε άνθρωπος που θέλει να μάθει εμένα, πρέπει να ακούει πρώτα το όνομά σου.

Τέτοιο αποτύπωμα μου έχεις αφήσει.

Και οι φίλοι μου το ξέρουν.

Και με προσέχουν.

Και τους προσέχω και εγώ.

Το όνομα σου ακούγεται συχνά στην παρέα.

Και όλοι τρέχουν να με αγκαλιάσουν κάθε φορά που τους λέω ότι σε πέτυχα.

Θυμάσαι;

Να είσαι καλά και να προσέχεις Ντενιζέλ μου. Η αγαπημένη σου λέξη στα τουρκικά, που σήμαινε όμορφη θάλασσα.

Να είσαι καλά.

Να αγαπάς τον εαυτό σου όσο Σ’αγαπώ εγώ.

Και να θυμάσαι εμάς.

Γιατί εγώ θα μας θυμάμαι.

Και να μην αγχώνεσαι για μένα, θα είμαι εντάξει.

Εσύ να είσαι καλά.

Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος που έκανε λάθη.

Όπως και εγώ.

Θα σε θυμάμαι πάντοτε με χαμόγελο.

Αλλά βαθιά μέσα μου θα εύχομαι να μην σε είχα γνωρίσει ποτέ.

Γιατί τώρα θα πρέπει να σε θυμάμαι για περισσότερο καιρό απ’όσο σε ξέρω.

Και η αιωνιότητα είναι μεγάλη.

Μακάρι να την περνούσαμε μαζί.

Ίσως κατά μια έννοια να την περάσουμε.

Αφού η εικόνα σου θα βρίσκεσαι πάντα θαμμένη στις αγαπημένες μου αναμνήσεις.

Και ας ξαπλώνεις με το σώμα σου σε διαφορετικό κρεβάτι.

Δεν τα καταφέραμε μαζί.

Αλλά τα καταφέραμε ξεχωριστά.

Μόνο σε παρακαλώ, μην ξαναγυρίσεις.

Γιατί θα σε δεχτώ πίσω και δεν πρέπει.

Σε ευχαριστώ για όλες τις στιγμές.

Για όλα αυτά που μου έμαθες.

Σε ευχαριστώ για εσένα.

Τα χέρια μου πάντα θα τρέμουν άμα δεν κλειδώνουν με τα δικά σου.

Να θυμάσαι όμως πως το δικό μου σ’αγαπώ ποτέ δεν έληξε.

Και ούτε θα λήξει.

Σε αντίθεση με το δικό σου.

Γιατί, για να’μαστε ειλικρινείς.

Δεν θυμάσαι.

Και ούτε πρόκειται να θυμηθείς.

Να προσέχεις, φιλιά, και χρόνια σου πολλά.

Σ’αγαπώ, αλλά εύχομαι να μην.

Και συγγνώμη.

-11/07/2024, φανερώθηκα

[o-monaxikos]

Χθές βράδυ μπήκα σε ένα μπαρ, κάθισα στη μέση εκείνων των ανθρώπων του υπόκοσμου, ένα πολύ όμορφο κορίτσι με πλησίασε, μύριζε τσιγάρο και αλκοόλ και μου είπε:

- Μπορείς να με κεράσεις μια μπύρα;

Ζήτησα ένα μπουκάλι και μου είπε πάλι:

- Πάρε με να κοιμηθώ μαζί σου, δεν θα σε χρεώσω μου αρέσεις.

- (της χαμογέλασα) Δεν ψάχνω για σεξ, απλά ήρθα για μια μπύρα.

- Είσαι γκέι;

- Κάτι τέτοιο, μου αρέσει να γράφω και να πετάω. (είπα γελώντας)

-Θα μου γράψεις ένα ποίημα;

- Φυσικά, γιατί όχι; Απλά πες μου τι τίτλο θέλεις να του βάλω και θα σου το γράψω.

-"Μη με λες π@υτάνα", μακάρι να μπορούσες έτσι.

- Εντάξει όσο θα τελειώνω την μπύρα μου, πες μου για τον εαυτό σου οπότε ίσως ελπίζω να σου γράψω κάτι χαριτωμένο.

Ήταν πολύ όμορφη, πάρα πολύ θα μπορούσες να πεις, δεν καταλαβαίνω πώς μπορούσε να είναι στη μέση αυτών των ανθρώπων του υπόκοσμου, τα μάτια της ήταν πολύ όμορφα, αν και αντανακλούσαν τη θλίψη και τον πόνο.

Άρχισε να μου λέει την ιστορία της, και άρπαξα ένα στυλό και άρχισα να γράφω σε μια χαρτοπετσέτα

"Μη με λες π@υτάνα".

΄΄ Μπερδεμένη, με πληγές στην ψυχή και στο σώμα και από καιρούς που ξέφυγα από το θάνατο, σώμα γεμάτο σημάδια από εκατοντάδες χέρια που περιόδευσαν στα στήθη και τα οπίσθια μου, που κανένα ντους δεν σου τα παίρνει, αφού αυτά τα σημάδια είναι πιο ανεξίτηλα από ένα τατουάζ, αυτά που αφήνουν σημάδια στην ψυχή.

Μύτη βαμμένη με λευκή σκόνη, γλυκό φάρμακο για να μην σκέφτεσαι τα τέρατα που ρίχνουν πάνω στο κορμί το κατοστάρικο, απενεργοποιώντας τον πυρετό τους.

Με φέρνεις ενώπιον του Πιλάτου, για να με λιθοβολήσουν, και αναρωτιέμαι, γιατί δεν έφεραν τον άνδρα, αν και οι δύο συνευρέθηκαν; Ο κόσμος των υποκριτών, και της σύγχρονης ιεράς εξέτασης.

Σε έναν κόσμο όπου επιδιώκουν την ισότητα, κρίνουν τη γυναίκα και την ονομάζουν πόρνη και για τον άνδρα κανείς δεν λέει τίποτα.

Αλλά σκύλα δεν είναι μόνο η γυναίκα που κοιμάται για λεφτά με πολλούς άντρες... υπάρχουν π@υτάνες που έχουν ακόμα ταίρι και φλερτάρουν με άλλον, ή άλλες που ακόρεστα πάνε για ύπνο δωρεάν, αυτές είναι χειρότερες από σκύλες, γιατί τουλάχιστον αυτή χρεώνει για να ζήσει.

Το ξέρω.

Με λες π@υτανα, γιατί π@υτάνα είναι και αυτή που ακόμα παντρεμένη κρατάει έναν άντρα που δεν αγαπά πια, και τις νύχτες προσποιείται έρωτα για να τον κρατάει, θεωρώντας το σωστό γιατί είναι παντρεμένοι, ή χειρότερα λέει ��τι το κάνει για τα παιδιά.

Με λες π@υτάνα που πούλησα την ελευθερία μου και σκότωσα τα όνειρα μου, και έγινα πικρή λέξη στα χείλη των καθοσπρεπιστών…

Π@υτάνα επειδή σκότωσα τα ιδανικά μου για τα λεφτά, και υποστηρίζω τον υψηλότερο πλειοδότη, χωρίς να ξέρουν τις στροφές στο διάβα της ζωής μου. Αλλά όχι, η κοινωνία δεν το κοιτάζει αυτό...

Με λές π@υτάνα, επειδή απλά ξάπλωσα για λεφτά, ενώ υπάρχουν περισσότερες τσούλες που πούλησαν την ταυτότητά τους...΄΄

Της έδωσα την χαρτοπετσέτα, την διάβασε και μου είπε:

- Είναι πανέμορφο!... Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν ψάχνεις για σεξ, γράφοντας έτσι πρέπει να πηδάς όποια θέλεις.

Γέλασα

- Μου αρέσει μόνο μία και δεν με αγαπάει πια...

Το πρόσωπό της σκοτείνιασε

Τελείωσα την μπύρα μου, την αποχαιρέτησα και μου είπε

-Αν ήμουν στη θέση της, δεν θα σε άφηνα ποτέ

Πήγα προς την έξοδο και είπα:

-Εγώ την άφησα ξεχνώντας την...

[gentle-author]

Η ιστορία ξεκινάει με εμένα και εσένα. Κανένας άλλος στο παρασκήνιο. Οποιοσδήποτε εκκωφαντικός ήχος πρόκειται για μηδαμινούς ψιθύρους που μας σπρώχνουν όλο και πιο κοντά, δίχως να το γνωρίζουμε. Δεν ξέρω τι μας ώθησε στο να βρεθούμε, μα σίγουρα υπήρχε λόγος. Υπάρχει λόγος. Κι αυτός είναι εμείς. Λίγα δευτερόλεπτα πριν χαθούμε για πάντα, κάποιος ή κάτι αποφάσισε ότι τα ονόματά μας χτίστηκαν, συλλαβή προς συλλαβή, γράμμα κατά γράμμα, ώστε να στέκουν δίπλα το ένα στο άλλο. Όταν ανταλλάξαμε το πρώτο βλέμμα, η φύση γαληνευσε, αφού ήξερε, πως τα ονόματά μας πλέον εγιναν τέχνη. Εμείς δεν το ξέραμε. Ή μάλλον, εσύ. Εσύ δεν το ήξερες ακόμη. Εγώ είχα πλήρη επίγνωση από την στιγμή που αντίκρισα τον άνθρωπο που θα άλλαζε τα πάντα. Τον έρωτα της ζωής μου και το σπίτι μου. Τον άνθρωπό μου. Και αργότερα, το έμαθες και εσύ. Μπορούσες να μην το μάθεις, μπορούσα να μην στο δείξω ποτέ. Μα από όταν σε είδα, ήξερα ότι θα γίνεις τα πάντα ή ένα τίποτα για εμένα. Σε αγάπησα με όλη την σημασία της λέξης από την στιγμή που άκουσα για πρώτη φορά την φωνή σου, κι όμως, δεν στο είπα από την αρχή. Είναι δύσκολη λέξη το σαγαπώ. Μα είναι ακόμη πιο δύσκολο να πεις "σε αγαπάω". Κι έχει πράγματι μεγάλη διαφορά. Ποτέ δεν μου είπες σαγαπω. Πάντα μου έλεγες "σαγαπαω". Γι'αυτό ήξερα ότι θα γινοσουν τα πάντα για εμένα. Εσύ είσαι ο λόγος που αγαπάω. Και εγώ είμαι ο λόγος που αγαπάς. Εμείς είμαστε ο λόγος που η αγάπη αναζωπυρωνεται μέρα με την μέρα και κρατά την φλόγα της ζωντανή. Κι εμείς θα είμαστε για πάντα. Γιατί το "για πάντα" υπάρχει. Κι εμείς θα το αποδείξουμε. Σε αγαπάω.

[loulouditouheimona]

Πόνεσα αλλά δεν είπα τίποτα...

[monimhgkriniaa]

Το μήνυμα που δε σου έστειλα ποτέ.

Έχει περάσει σχεδόν μίσος χρόνος που δε ζούμε πια μαζί.

Θα κλείναμε 2 χρόνια πριν λιγο καιρό.. το θυμασαι Ε;

Όμως δε τα καταφέραμε. Δεν ήταν γραφτό για να είμαστε μαζί.

Σε αγάπησα παρά πολύ, πιο πολύ από όσο είχα αγαπησει ποτέ στη ζωή μου.

Και με πληγωσες παρά πολύ, πιο πολύ από όσο με έχουν πληγώσει ποτέ.

Μα δε με ενοιαζε, εμενα δίπλα σου. Χωρίς να μιλάω για το ποσό πολύ με είχες πονεσει.

Άντεξα τη σουζι. Άντεξα τη κριστινα. Άντεξα όσες ακόμα είχες πηδήξει όσο ήμασταν μαζί.

Και εγώ ημουν εκεί, δίπλα σου. Να σε ρωτάω αν είσαι καλά και να σε αγκαλιάζω το βράδυ.

Άντεξα ρε γαμωτο να ξερω ότι κοιμάσαι με άλλη. Άντεξα να σε βλέπω να μιλάς με άλλη. Άντεξα να μιλάς σε εμενα για άλλη.

Τα ήξερα όλα. Ήξερα με ποια μιλάς, τι της λες, ποια έχεις πηδήξει και αν θες μα την ξανά δεις. Τα έβλεπα τα περισσότερα.

Και δεν έφευγα από δίπλα σου.

Σε θεωρούσα οικογένεια. Σε έβλεπα σαν οικογένεια μου. Σε έβλεπα σα τον άνθρωπο που ήθελα να κάνω οικογένεια μαζί του..

είδες; Παρά τον τόσο πόνο που μου είχες προκαλέσει, ήθελα να είμαι μαζί σου.

Δεν άντεχα που τσακωνόμασταν και έφευγες από το σπίτι. Δεν άντεχα που δε μπορούσα να σου μιλήσω για πράγματα γιατί ήξερα ότι θα νευριασεις.

Μα όλα αυτά δε στα είπα ποτέ.

Δεν έμαθες ποτέ ποσό πολύ έχω κλάψει για εσενα. Δεν έμαθες ποτέ ποσό πολύ σε έχω αγαπησει.

Δε με ενοχλεί που είμαστε χωρισμένοι πλέον.

Ξέρω πολύ καλά πως όσο και αν λες το αντίθετο, αν ποτέ σε πάρω τηλέφωνο και έχω το οποιοδήποτε πρόβλημα θα τρέξεις για εμενα.

Το ξερω πολύ καλά πως ότι και αν χρειαστω θα σε έχω δίπλα μου. Και θέλω να ξέρεις πως είμαι και εγώ δίπλα σου. Αν ποτέ χρειαστείς ένα ατομο να μιλήσεις, θα είμαι εδώ για εσενα.

Ότι αλλο και αν έχω στη ζωή μου, η πόρτα είναι πάντα ανοικτή για εσενα.

Έχει περάσει λίγος καιρός, και είναι ακόμα πολύ πρόσφατο όλο αυτό.

Λες ότι δε θες ούτε γεια από εμενα ούτε τίποτα. Μα το ξερω καλά και το ξέρεις και εσυ πολύ καλά πως σε λιγο καιρό θα έχουμε ηρεμήσει και οι δυο.

Μιας και ήταν η τελευταία φορά που μπήκα στο σπίτι που ζήσαμε μαζί.. ήθελα να σου πω ευχαριστώ για όλα. Για όλα όσα ζήσαμε μαζί. Για όλες τις στιγμές που είχαμε εκεί μέσα οι δυο μας. Σε ευχαριστώ που δε μου ελειψε ποτέ τίποτα. Σε ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκες και με είχες σπίτι σου από την πρώτη μερα. Και που συνεχίζεις να με εμπιστεύεσαι και συνεχίζω να έχω τα κλειδιά του σπιτιού. Και που τα πράγματα στο σπίτι είναι ακριβώς έτσι όπως τα άφησα.. ξερω πως σε πονάει όταν μπαίνεις σε αυτό το σπίτι..

θέλω να ξέρεις πως με εποιασε ένας κόμπος στο στομάχι που μπήκα στο σπίτι μας μετά από τόσο καιρο. Μου ήρθαν όλες οι στιγμές μας και μου ελειψες λιγο παραπάνω.

Δε θα ξεχάσω ποτέ όσα έχεις κάνει για εμενα. Δε θα ξεχάσω ποτέ ποσό πολύ σε αγάπησα γιατί η αγάπη που σου έχω δε θα φύγει ποτέ από μέσα μου. Και για τον πόνο και για το κλαμα που έχω ρίξει για εσενα, δε πειράζει.. χαλαλι σου.

Ξέρεις πολύ καλά και το ξερω και εγώ ότι δε θα χαθούμε.. ίσως και κάποια στιγμή να συναντηθούν ξανά οι δρόμοι μας.

Ξέρω ότι δε θα με ξεχάσεις ποτέ. Δε θα ξεχάσεις ποτέ στιγμές μας. Δε θα ξεχάσεις ποτέ ότι περάσαμε μαζί.

Θα βλέπεις πράγματα ή θα πηγαίνεις σε μέρη και θα με θυμασαι. Θα βλέπεις κάποια που μου μοιάζει και θα με σκέφτεσαι. Θα βλέπεις κάποιον που θα κάνει πολύ ναργιλέ και θα με σκέφτεσαι. (Αν και τον έχω κόψει τον ναργιλέ.. δε κάνω). Θα με θυμασαι σε πολλες στιγμές. Και θα με σκέφτεσαι. Και εγώ πίστεψε με θα το νιώθω όταν θα με σκέφτεσαι.

Όσο και αν θες. Δε θα μπορείς να με σβήσεις ούτε από το μυαλό σου, μα ούτε από τη καρδιά σου.

Και αυτό το ξέρεις πολύ καλά και το ξερω και εγώ. Όσο και αν λες το αντίθετο. Δε θα με ξεχάσεις εμενα.

Σε αγάπησα πολύ.

Και σε αγαπάω πολύ.

Και σε ευχαριστώ για όλα.

Δε θα σε ξεχάσω ποτέ.

Εύχομαι κάποια στιγμή να μπορούμε να μιλάμε έστω που και που. Και πιστεύω θα το καταφέρουμε κάποια στιγμή να ερχομαι να σε βλέπω και να είμαστε καλά.

Αυτά είχα να σου πω. Αν δε θέλεις μην απαντήσεις ποτέ σε τίποτα. Κρατά το αυτό το μήνυμα να το διαβάζεις όταν δε θα είσαι καλά για να σκέφτεσαι ότι πάντα θα υπάρχει ένα ατομο που θα είναι δίπλα σου όποτε το χρειαστείς.

Φιλάκια Ράμπα.

Το παράθυρο σου..

για πάντα το παράθυρο σου.

Γιατί για πάντα ένα κομματι μου θα σου ανήκει.

[gemsofgreece]

Βρήκα ένα podcast για την αναβλητικότητα και είπα να το παρακολουθήσω. Συμμετείχαν η Νάντια Κοντογεώργη και ο Σωτήρης Τσαφούλιας, άτομα που σέβομαι για το έργο τους. Η συζήτηση ξεκίνησε ελπιδοφόρα με εξαίρεση που κάθε φορά που έπαιρνε τον λόγο ο Τσαφούλιας έκανε ευθεία βολή στον Χριστιανισμό λες και έχει καμιά σχέση με την αναβλητικότητα, αλλά τέλος πάντων. Αναφέρθηκαν λοιπόν κάποια στιγμή στην σημασία του διαλογισμού. Εκεί ο Τσαφούλιας ρώτησε εμφατικά αν οι συνομιλητές γνωρίζουν τι σημαίνει ετυμολογικά η λέξη διαλογισμός. Η Κοντογεώργη υπέθεσε ότι προέρχεται από το διά + λέγω που δεν είναι εντελώς σωστό αλλά σίγουρα είναι μια λογική υπόθεση. Εκεί όμως ο Τσαφούλιας την διορθώνει και λέει: "Όχι! Σημαίνει 'ο λογισμός του Δία'!"

Ναι... δεν σημαίνει ο λογισμός του Δία... Αυτό πρώτος το έγραψε μάλλον ο Ιωάννης Πασσάς (1899-1987), δημοσιογράφος και διανοητής, στην Εγκυκλοπαίδεια του Ήλιου. Δεν ισχυρίζομαι ότι το υλικό του ήταν καθολικά ανακριβές χωρίς να το έχω διαβάσει, αλλά στην Wikipedia αναφέρει ότι γενικά υποστήριξε πολλά που βρήκαν αντίθετους Έλληνες και ξένους επιστήμονες της εποχής. Και από το "λογισμός του Δία" και μόνο, δεν δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Πληροφοριακά, ο διαλογισμός ετυμολογικά προέρχεται από τα διά + λογίζομαι. Το διά είναι πρόθημα που εκφράζει κίνηση, εναλλαγή, κατανομή, αντίθεση, χρονική διάρκεια ή προσδίδει έμφαση στο β΄ συνθετικό. Δηλαδή έχουμε έναν εντατικό λογισμό (σκέψη) με διάρκεια, με εναλλαγή μεταξύ των σκέψεων, ίσως και κάποια διαλεκτικότητα απέναντι στον εαυτό.

Το πρόβλημα μου εδώ είναι ότι δε μπορείς να πηγαίνεις σε podcast για την αναβλητικότητα, αντ' αυτής να παραπονιέσαι για την αντιεπιστημονικότητα και αναλήθεια του Χριστιανισμού (ή οποιασδήποτε θρησκείας βασικά αλλά η μόδα είναι να σταυρώνεις τον Χριστιανισμό στην παρούσα φάση, get it? XD) και καπάκι να κολλάς τον διαλογισμό του Δία (σημειωτέον, ως μεγαλειώδη ετυμολογική αποκάλυψη). Κάπου ώπα ρε παιδιά.

Αυτή είναι μια πολύ διαδεδομένη τάση που βλέπω στα πολύπαθα ελληνικά κοινωνικά δίκτυα, των αρχαιολατρών που στον πυρήνα τους είναι ξενολάτρες, όπως είπε και η @alatismeni-theitsa με αφορμή ένα άλλο περιστατικό, δηλαδή ενστερνίζονται τον κλασικισμό όπως αυτός είναι επιβεβλημένος από την Δύση, σίγουρα όχι συνειδητά όμως. Είναι αυτοί που σκίζουν τα ρούχα τους ότι ο λόγος που ο Ελληνισμός εξαφανίστηκε και πέθανε (πότε;;;;) είναι ο Χριστιανισμός, το Βυζάντιο κλπ κλπ Αυτοί συνήθως καλύπτουν όλο το πολιτικό ιδεολογικό φάσμα. Και δυστυχώς είναι εξίσου αντιεπιστημονικοί, προπαγανδιστές και ανιστόρητοι με πλήθος συντηρητικών, φανατισμένων Χριστιανών, τους οποίους απεχθάνονται όσο τίποτα. Για μένα αυτές είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Μπορείς να αυταπατάσαι ότι είσαι ηθικά ανώτερος και ενάρετος, μπορείς να αυταπατάσαι ότι είσαι ιδιοφυής και πεφωτισμένος, η ουσία είναι ότι αυταπατάσαι.

Είχαμε τους φανατικούς Χριστιανούς που θεωρούν τους Αρχαίους Έλληνες και τους θαυμαστές τους ασύδοτους ηδονιστές, έχουμε τώρα τους βέρους απογόνους του Σωκράτη (του εκτελεσθέντα στην διανοούμενη κλασική Αθήνα, για να μη ξεχνιόμαστε) που αποκηρύσσουν το Βυζάντιο ως σκοταδιστικό μη ελληνικό Μεσαίωνα. Και αναρωτιέμαι: ΤΟΣΗ πια η πρεμούρα του Έλληνα να διχαστεί και να διχάσει; Πραγματικά, ΤΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ έχουν πια αυτοί οι άνθρωποι; Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κανείς ότι η ακμή, η στασιμότητα και η παρακμή ενός πολιτισμού, πρώτον, είναι σχετική και, δεύτερον, προκύπτει από πλήθος συγκυριών, εσωτερικών μεταβολών, εξωτερικών παραγόντων, του χρόνου, των αλλαγών στην γεωγραφική "σκακιέρα", την παράλληλη ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα άλλων πολιτισμών και πως ΚΑΝΕΝΑΣ πολιτισμός / λαός δεν ξεφεύγει από αυτές; Όπως έχω ξαναπεί, είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Και οι χώρες που είναι ισχυρότερες τώρα δεν θα είναι για πάντα. Και πολλές ήδη δεν είναι όσο ισχυρές όσο φαντάζεται ο ονειροπαρμένος Έλληνας.

Το λοιπόν, μην στρατικοποιείστε πάνω στο σώμα της ιστορίας και του πολιτισμού, και της θρησκείας σίγουρα, ειδικά εναντίον συνανθρώπων, γειτόνων, συμπολιτών σας. Η ιστορία είναι για να τη μελετούμε με ψυχραιμία και κατανόηση και να μαθαίνουμε από τα λάθη και ο πολιτισμός είναι για να γιορτάζουμε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης έκφρασης. Και όλες οι θρησκείες στον πυρήνα τους είναι η ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει στο ανώτερο, οπότε ή τις απορρίπτουμε ή τις αποδεχόμαστε όλες, αλλά οπωσδήποτε σεβόμαστε την ανάγκη του άλλου (με εξαίρεση δογματισμούς που προωθούν την βία φυσικά).

Και στην τελική, άμα τόσο πια για όλα φταίει ο Χριστιανισμός, εσείς οι άθεοι κλασικιστές οι λουσμένοι στο αθάνατο Αρχαίο Ελληνικό Φως, γιατί δεν έχετε δημιουργήσει κάτι σπουδαίο ακόμα; (Δεν άντεξα να μην το προσθέσω.) Άντε, αναμένουμε.

[solmeister13]

Πολύ ωραία το κομμάτι και από σκηνοθετική άποψη και από μοντάζ και από όλα γενικά η ποιότητα όπως πάντα υπέροχη. Απλά δεν ξέρω κάτι δεν μου κάθεται καλά ίσως απλά η αλλαγή να ήταν απότομη η ίσως απλά να μην μου ταιριάζει εμένα αυτή η θεματολογία. Πως να στο πω νιώθω ότι έχεις χαθεί λίγο δεν ξέρω καταλαβαίνω απόλυτα και σέβομαι την ανάγκη σου να βγάλεις έναν τέτοιο δίσκο και δεν έχω αντίρρηση απλά αυτό νιώθω ότι έχεις χαθεί λίγο σαν το σπαθί των 30 να σε έκοψε τελικά δεν ξέρω ξανά λέω ίσως απλά εμένα δεν μου ταιριάζει αυτό το era αλλά μου έχουν λείψει τα παλιά ποιήματα και ξέρω πως δεν είσαι ο ίδιος με τότε και πως και τότε σου έλεγαν το ίδιο για τα ακόμα πιο παλιά σου κομμάτια αλλά δεν ξέρω βλέπω το πώς ήταν τότε και ζηλεύω πραγματικά όποιον πρόλαβε να ζήσει την εποχή που πρώτο βγήκε το νύχτες πρεμιέρας το cknd το χβ το τλσκ γιατί δεν ήμουν εκεί τοτε και βλέποντας αποσπάσματα από τα τότε λάιβ νιώσω πως κάτι έχει αλλάξει βέβαια το ότι κάθε φορέα που ανεβαίνεις στην σκηνή δίνεις πάντα την ψυχή σου αλλά μου φαίνεται πως κάτι λείπει σαν η ζωντάνια να έφυγε η απλά μεγάλωσες και καλός η κακός όλοι μεγαλώνουμε και είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αποφύγουμε αλλά νιώθω πως έχεις παραδωθεί λίγο σε αυτό και η επανάσταση έχει σβήσει. Ίσως να το έχεις καταλάβει και εσύ δεν ξέρω απλά μου φαίνεται πως όσο περνάει ο καιρός τα κομμάτια που βγαίνουν δεν έχουν το ίδιο βάθος με τα παλιά και δεν θέλω να σου γκρινιάξω γι'αυτό γιατί ξέρω πως το έχουν κάνει δεκάδες πριν από εμένα η μπορεί να το έχω κάνει και εγώ απλά ξέρεις δεν πρόλαβα να ζησω αυτές τις εποχές και βλέποντας και ακούγοντας όλα αυτά για το πώς ήταν νιώθω λίγο μαλακας που δεν ήμουν εκεί τοτε αλλά ναι. Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι καταλαβαίνω δεν μπορείς να είσαι για πάντα 16 25 και οποιαδήποτε άλλη ηλικία που έγραψες όλα αυτά τα κομμάτια απλα νιώθω πως χάνεται η μαγιά στην όλη φάση σαν να βγαίνουν όλα λίγο ρομποτικά και το συναίσθημα ναι μεν να υπάρχει άλλα να είναι απειροελάχιστο. Νιώθω πως μέσα σε ένα χρόνο κάτι άλλαξε ίσως απλά να λέω μαλακίες και τίποτα να μην ισχύει και με τους δίσκους για τα φοιτητικά χρόνια να πάρω και εγώ λίγο το βαιμπ σαν τότε που είχε πρώτο βγεί το νύχτες πρεμιέρας και όλοι οι επόμενοι δίσκοι. Απλα νιώθω πως όσο περνάνε οι μέρες κάτι σε τρώει και ξανά λέω εγώ μπορεί να λέω μαλακίες και απλά να μην μου αρέσει το νέο era αλλά νιώθω πως τελικά η ενηλικίωση κέρδισε δεν ξέρω αν είναι καλό η κακό η μάλλον για τον καθένα αυτό είναι διαφορετικό απλά ξέρεις το παρατήρησα και ήθελα να πω την γνώμη μου φυσικό χωρίς πρόθεση να γκρινιάξω η απλά να σου πω βγάλε δεύτερο cknd η κάτι τέτοιο γιατί ξέρω πως δεν γίνεται απλά κάπως μου φαίνεται πως χάθηκε η μαγεία αυτό νομίζω κατάλαβες τι θέλω να πω αλλά ναι α και δεν λέω πως τα κομμάτια δεν είναι καλά η α ο Σολ ξεπουλήθηκε η τίποτα τέτοιο μια χαρά τραγούδια είναι έχουν την φάση τους απλά αυτό νιώθω ότι χάσαμε λίγο το συναίσθημα

Λίγα σημεία στίξης θα τα εκτιμούσα γιατί δε μπορώ να σου απαντήσω εύκολα όταν θέτεις τόσα πράγματα σα λεκτικό καταρράκτη.

Δε βγαίνει τίποτα ρομποτικά, όλα κινούνται με βάση την καρδούλα και την πνευματική μου κατάσταση. Δε θα έπαιρνα δύο χρόνια σιωπής από το ΤΛΣΚ εάν τα έβγαζα ρομποτικά τα πράγματα. Κάνω την παύση μου, αφομοιώνω όσα ζω και τα καταγράφω.

Στο κείμενο βρίσκεις και χάνεις το νόημα μόνος 2-3 φορές. Ξέρεις ότι τα πράγματα που λες τα έχουν πει κι άλλοι σε κάθε νέο βήμα, αλλά μετά νιώθεις πως αυτή τη φορά είναι αλλιώς. Για να σου δώσω λίγο τη δική μου οπτική γωνία· δεν είναι.

Το να παίρνεις ρίσκα στη δημιουργία σου είναι ακριβώς αυτό που λέει η λέξη: ρίσκο. Αν ήθελα να βγάλω το CKND άλλες 150 φορές, θα μπορούσα να το κάνω. Έχω και στην άκρη μισοτελειωμένα κομμάτια και μπορώ να παίξω πέντε pop punk κιθάρες και να πω μέσα εφηβεία, προαύλιο και λύκειο, αλλά δε θα είναι ειλικρινές. Εκεί θα ήταν ρομποτικό. Έγραψα μεγάλα κομμάτια για την εφηβεία και όσον αφορά τα lives επειδή τα αναφέρεις μέσα, τα τιμώ και τα ροκάρω σα να μην υπάρχει αύριο. Αλλά το κάλυψα το θέμα, είπα όσα ήθελα να πω.

Πλέον δεν τη νοσταλγώ το ίδιο, πιο πολύ νοσταλγώ τις μέρες που έγραφα το CKND, παρά τα πράγματα που νοσταλγούσα γράφοντας το.

Πλέον με πονάνε άλλες πληγές και μιλάω γι' αυτές με τον τρόπο που θεωρώ πως τους αρμόζει και δεν ντρέπομαι. Τα λέω έξω απ' τα δόντια και ίσως δε σου κάθεται καλά πως o Sol σου λέει για Xanax, αλλά εμένα αυτές είναι οι ιστορίες μου στο τώρα και όπως πάντα τις διηγούμαι για όσους είναι εκεί να τις ακούσουν.

Δεν αλλάζω το παρελθόν, δεν παύω να το θαυμάζω, μα δε ζω εκεί. Κάνω αυτό που έκανα πάντα.

Κοιτάζω πίσω, αλλά προχωρώ μπροστά.

[kavlorapano-stories]

Εξομολογήσεις ΙΙΙ

Εμείς, παιδί μου, τότε δεν τα είχαμε αυτά. Δηλαδή, τα είχαμε αλλά όχι όπως είναι σήμερα. Τότε ήσασταν όλοι σας δακτυλοδεικτούμενοι. Είχαμε έναν στη γειτονιά, τον Πανούλη. Έμενε σ' ένα χαμόσπιτο που μετά τη δικτατορία γκρεμίστηκε για να περνάει ο δρόμος, που τότε ήταν ποτάμι. Στη δική του όχθη, έμενε μόνο εκείνος και η κατάκοιτη μάνα του, δεν υπήρχαν άλλα σπίτια. Όλοι οι υπόλοιποι μέναμε απέναντι. Μπορούσες να περάσεις το ποτάμι, αλλά γινόσουν χάλια. Βρεχόσουν.

Να μη στα πολυλογώ, εγώ τότε με τον παππού σου μέναμε σε μια μονοκατοικία. Δεν είχαμε κάνει ακόμα τη μάνα σου. Ο παππούς σου δούλευε σε βυρσοδεψείο, κάθε μέρα πήγαινε στον Πειραιά με τα πόδια. Άσε, παιδάκι μου. Αυτό το παλικάρι το ψηλό, το λιανό, που όλες το ζήλευαν στη γειτονιά, το κατέτρωγε το μεροκάματο. Το τι είχε τραβήξει αυτός ο άνθρωπος στη ζωή του το ξέρεις. Για να χτίσουμε το σπίτι, για να μεγαλώσουμε τη μάνα σας, άσε. Γυρνούσε το βράδυ και ήταν κατάκοπος. Του έβγαζα να φάει στην αυλή μας και δεν μιλούσε. Έτρωγε και μετά καθόμουν και του τραγουδούσα μέχρι που γλάρωνε και πήγαινε να κοιμηθεί. Ε, καμιά φορά, με κατάφερνε κι εμένα, αλλά εγώ πού όρεξη; Να πηγαίνω τηλεφωνήτρια στο νοσοκομείο το πρωί, στο αναψυκτήριο το απόγευμα, να γυρνάω να κάνω τη λάτρα, όρεξη είχα για κρεβατώματα θε μου σχώραμε;

Αλλά ήταν και μέρες που, παρά την κούραση, γυρνούσε ανήσυχος. Το έβλεπα στο μάτι του, ήταν αλλιώς. Γυάλιζε, δεν έβλεπες κούραση, σα να έψαχνε διαρκώς κάτι που δεν έβλεπε αλλά ήξερε ότι ήταν εκεί, ότι υπήρχε. Στην αρχή, δεν είχα καταλάβει τίποτα, στ' ορκίζομαι. Αλλά μετά, άρχισε να ξεπορτίζει κάποιες φορές μέσα στη νύχτα. 8 το βράδυ ήταν νύχτα, τότε. Δεν βγαίναμε ποτέ. Είχαμε συνηθίσει κι από τον πόλεμο, βλέπεις. Κι εκείνος ντυνόταν με το καλό του παντελόνι, φορούσε και το καπέλο του το οποίο έβανε μόνο σε γιορτές και επισκέψεις και έβγαινε. Έκανα να δω για που τραβούσε, αλλά τότε το σκοτάδι ήταν πήχτρα, δεν έβλεπες τίποτα στο ένα μέτρο. Μόνο το ποτάμι που ακουγόταν καμιά φορά και οι βατράχοι.

Δεν αργούσε. Το πολύ καμιά ώρα. Κι ερχόταν πάντα αμίλητος και δεν με κοίταζε στα μάτια. Δεν ήθελε να με βλέπει. Το καταλάβαινα και κρυβόμουν στην κουζίνα, δήθεν ότι μαγειρεύω για αύριο. Κι όποτε γδυνόταν εκείνες τις μέρες, τα πατζάκια του ήταν μούσκεμα. Μου είχε κάνει εντύπωση αυτό, αλλά δεν το είχα συνδυάσει. Μα να μπαίνει στο ποτάμι βραδιάτικα; Γιατί; Δεν καταλάβαινα τίποτα, το όρνιο.

Έτσι πέρασαν κανα δυο χρόνια. Τίποτα δεν άλλαζε. Η γειτονιά όλο και ρήμαζε, οι άνθρωποι λιώναμε στη δουλειά, μόνο η μάνα του Πανούλη που πέθανε. Δεν μας το είπε κανείς, απλά είδαμε να την παίρνουν με φορείο πίσω απ' τις κουρτίνες μας. Δεν τους μιλούσαμε, βλέπεις. Δεν είχαμε σχέσεις μαζί τους. Ο Πανούλης δεν κρυβόταν, έκανε μπαμ. Και κουνιόταν και μιλούσε σα γυναίκα και έκανε όλες τις δουλειές του σπιτιού. Βέβαια, φρόντιζε τη μάνα του, αυτό του το αναγνωρίζαμε όλες, αλλά ρε παιδάκι μου, άντρας πράμα να φέρνει διάφορους μέσα στο σπίτι. Φοβόμασταν για φασαρίες, τότε. Δεν θέλαμε τέτοια δίπλα στα τίμια σπίτια μας.

Αλλά σου είπα ότι η μάνα του Πανούλη πέθανε. Κι εκείνος δεν είχε άλλο τρόπο να μείνει στη γειτονιά. Ζούσε από τη σύνταξη του πατέρα του, αλλά αφού πέθανε η μάνα πάει κι η σύνταξη. Γιατί να του την έδιναν; Ως άπορη θυγατέρα; Με συγχωρείς που μιλάω έτσι παιδάκι μου αλλά τότε τέτοια αστεία κάναμε μεταξύ μας οι νοικοκυρές. Οπότε, μάθαμε ότι ο Πανούλης θα άφηνε το σπίτι και θα πήγαινε να γηροκομήσει μια θειά του στο Γύθειο. Μέσα σε τρεις μέρες τα είχε μαζέψει όλα και έβαλε ενοικιαστήριο. Επίσης, μια μέρα σηκωθήκαμε και βρήκαμε από μια γλάστρα του σε κάθε σπίτι στη γειτονιά. Δεν ήθελε να πεθάνουν τα φυτά του και μας τα μοίρασε έτσι, μυστικά. Εμάς μας έτυχε ένα γεράνι κόκκινο που το είχα μέχρι που ήσουν δέκα χρονώ, μετά το μάδησες και το' σπασες, ακούς τι ήσουν; Τέλος πάντων.

Και την επόμενη, εκεί κατά τη δύση, καθόμασταν με τον παππού σου στην αυλή και βλέπουμε κάτι να κινείται στο ποτάμι. Ήταν ο Πανούλης μ' ένα δισάκι στον ώμο. Περπατούσε για πρώτη φορά αγέρωχος, κοιτώντας κατα πάνω το σπίτι μας. Τι γύρευε να έρχεται προς εμάς; Προς το σπίτι το δικό μας; Κοιτάω τον παππού σου με ανησυχία. Εκείνος τον κοίταζε αμίλητος. Μετά από λίγο, καταλαβαίνει ότι έχω τρεμουλιάσει και σηκώνεται απ' την καρέκλα του, σωστό βουνό και πλησιάζει την εξώπορτα. Ο Πανούλης μόλις που είχε φτάσει απ' έξω. Και σταμάτησε.

Δεν είπαν τίποτα. Απλά κοιτάχτηκαν για λίγο και μετά ο Πανούλης κίνησε προς τα ΚΤΕΛ. Ο παππούς σου έμεινε εκεί για λίγο και κοιτούσε το ποτάμι και το χαμόσπιτο απέναντι. Μετά ήρθε μαζί μου και κάθισε.

Ε, μετά δεν άλλαξε τίποτα. Ο παππούς σου δεν ξαναξεπόρτισε. Μετά κάναμε και τη μάνα σας και τα λοιπά. Απλά, ο παππούς σου άρχισε να ασχολείται με τον κήπο και τον γέμισε με κόκκινα γεράνια. Τότε, να σου πω, κάτι κατάλαβα αλλά δεν ήμουν και σίγουρη. Και γενικά, παιδάκι μου, τότε δεν τα έλεγες αυτά τα πράματα και μάλιστα για τον άντρα σου. Αφού ήταν καλός μαζί μας, και δούλευε και μας τάιζε και μας αγαπούσε και δεν είχε καταλάβει η γειτονιά, εμένα τι με ένοιαζε τι έκανε ο παππούς σου;

Αλλά πες μου τώρα εσύ, παιδάκι μου, που είσαι από κείνους, μετά απ' αυτά που σου είπα, τι λες; Κατάλαβες κι εσύ αυτό που κατάλαβα;

[allo-frouto]

Κ οι οργασμοί εννοείται χαχαχα

Συ είπας!

[psychotiko-epeisodio]

Περνάει ο καιρός.Και αρχίζει ξεθωριάζει η ελπίδα που έχω πως ίσως κάποια μέρα ξαναυπαρξουμε μαζί.Δεν πήρες ποτέ ξανά τηλεφωνο.Εξαφανιστηκες ξαφνικά από την ζωή μου ένα βράδυ,όσο ξαφνικά εμφανιστηκες μέσα σε αυτή.

Και δεν πήρα και εγώ ξανά ,βλέπεις.Ηξερα πως είναι ανούσιο καθώς ότι ήταν να πω το είπα και ότι ήταν να κάνω το έκανα.Και με το παραπάνω.Και σε άφησα να φύγεις,γιατί θα ήταν άδικο να προσπαθήσω να σου δώσω λόγους για να μείνεις λίγο ακόμα.Αν ήθελες θα έμενες,μα εσύ επελξες κάτι άλλο.

Έλεγα «που θα πάει,θα γυρισει»,μα εσύ δεν γύρισες ούτε το κεφάλι σου στα κλεφτα για να δεις αν είμαι ακόμη εκεί.Εγω δεν έκανα βήμα,και ας έφυγα χιλιόμετρα μακριά σου.Και αυτή ήταν όλη η πορεία της σχέσης μας,απλά πλέον μου είναι πιο ξεκάθαρο.

Ο έρωτας κάνει εκπτώσεις,δυστυχώς.Κανει εκπτώσεις στα στάνταρ και στα θέλω σου.Χωρις να το καταλάβεις,βρίσκεσαι να υπομένεις καταστάσεις που ορκιζοσουν πως δεν θα υπομενες ποτέ.Μα έτσι είναι,και δεν μπορεί να σε κρίνει κανείς για αυτό.Σταματησα να με κρίνω και εγώ.Ξερω πως δεν άξιζα τίποτα από όλα αυτά,είχα την προσδοκία μόνο να το ξέρεις και εσύ.

Δεν κατάλαβες ποτέ και είναι εντάξει.

[nofuckinlabels]

Κατι πιο προσωπικό for a change

Στην έκτη δημοτικού εκδήλωσα για πρώτη φορά επιληψία

θυμάμαι ότι έγινε στο σχολείο

θυμάμαι οτι είχα αφαιρέσεις καιρο που δεν καταλάβαινα αλλα θυμάμαι επισης τα παιδιά στην τάξη μου να με κοροϊδεύουν για αυτές.

Για αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα ανυπαρξίας

Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες

Πήγα στο σχολείο και ένιωθα πολύ κουρασμένη

Το τελευταίο που θυμάμαι είναι να κάθομαι σε εκείνη την γωνία με τα παιχνίδια στην άκρη της τάξης

Δεν Θυμαμαι να χάνω τις αισθήσεις μου

Ακόμα και τώρα οι περιγραφές είναι ξένες

Θυμάμαι μια θολή σχεδόν κάλπικη εικόνα του φορείου με το οποίο με πήγαν στο ιατρείο

Μετά θυμάμαι να ξυπνάω σε ένα από τα κρεβάτια του σχολείου και να μου λένε πως ο μπαμπάς μου έρχεται να με πάρει

Τα παιδιά είχαν ηδη βγάλει φήμες οτι είχα πεθάνει

Για καιρό έλεγαν οτι ήταν η πιο σοκαριστική στιγμή της ζωής μου

Εγώ την προκάλεσα όμως δεν την θυμόμουν

Δεν ήταν και δεν είναι κομμάτι μου

Θυμάμαι τον μπαμπά μου να με πηγαίνει στο νοσοκομείο

Να μου κάνουν εξετάσεις και την μαμα μου να έρχεται κλαίγοντας στο νοσοκομείο

Ήταν απαρηγόρητη

Δεν ήμουν μικρή αλλά ήξερα ότι όλα θα είναι καλά

Η πρώτη διάγνωση ήταν καρκίνος

Τότε εγω είπα στην γιατρό

Όχι δεν είναι

Ήμουν σίγουρη

Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου

Πάντα είχα ένα αστέρι μέσα μου

Τελικά οι εξετάσεις έδειξαν ότι έχω επιληψία

Απλά χωρίς ευαισθησία στο φως

Έμεινα μια μέρα στο νοσοκομείο και δεν κοιμήθηκα καθόλου εκείνο το βράδυ επειδή έπρεπε να πάω για εγκεφαλογραφημα το πρωί

Ήμουν τόσο ήρεμη

Μου κόλλησαν αμέτρητα καλώδια στο κεφάλι και μου ζήτησαν να κοιμηθώ

Αυτό το έκανα σχεδόν κάθε μήνα για αρκετό καιρό

Μέχρι να σταθεροποιηθεί η δοσολογία των φαρμάκων μου

Είναι κάτι που θα έχω σε όλη μου την ζωή

Είναι κάτι που μπορεί να με σκοτώσει

Ανά πάσα στιγμή

Και όμως για εμένα δεν θα σημαίνει τίποτα

Είναι μια κατάρα που κουβαλάει οποίος επιλέξει να με αγαπήσει

Όχι εγώ

Με τρομάζει αυτή η σκέψη

Μπορώ να προκαλέσω τόσο πόνο και για εμένα να φαντάζει ολότελα ξένο

Όταν με κοιτάω δεν βλέπω λιποθυμίες με σπασμούς

Ίσως γιατί ποτέ δεν χρειάστηκε να με δω σε αυτή την κατάσταση

Ίσως γιατί εγώ Βυθίζομαι στην ανυπαρξία για την οποία όλοι διψάμε

Και αφήνω τους άλλους να θρηνήσουν για την λύτρωση

[justforbooks]

Πέθανε η Μαρία Λαϊνά, εξέχουσα Ελληνίδα ποιήτρια, τιμημένη με το Βραβείο Ιδρύματος Κώστα & Ελένης Ουράνη Ακαδημίας Αθηνών το 2014 και το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Γραμμάτων 2022. Ήταν 76 ετών. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη ποιητική φωνή, χαμηλόφωνη και αντιδραματική, όπου το μυστήριο της ζωής αναφαίνεται χωρίς μεγάλα λόγια, με γυμνές λέξεις και γυμνές εικόνες, και τη διαρκή αίσθηση της απουσίας του άλλου.

Όταν η LIFO τής είχε ζητήσει να ορίσει η ίδια την ποίησή της, απάντησε με ανάλογο τρόπο: «Δυσκολεύομαι να μιλώ για τα έργα μου. Θα πω κάτι που θα φανεί ίσως περίεργο: δεν μπορώ να περιγράφω με λέξεις τις λέξεις μου. Θα πω, λοιπόν, μόνο δυο κουβέντες: Μιλά για τη μοναξιά και γι' αυτό που μπορεί να βλέπουν κάποιοι άνθρωποι και να μην το βλέπουν κάποιοι άλλοι.»

Αυτοβιογραφούμενη ��τη LIFO, είχε πει τα ακόλουθα:

Γεννήθηκα στην Πάτρα. Ο πατέρας μου ήταν καπνοβιομήχανος. Είχε στρέμματα καπνού και ένα εργοστάσιο. Η μεγαλύτερη αδερφή μου πέρασε την Κατοχή χωρίς να της λείψει τίποτα. Το ίδιο κι εγώ. Δεν καταλάβαμε στερήσεις γιατί έρχονταν οι Ιταλοί, παίρνανε τσιγάρα και μας έδιναν διάφορα. Έχω ακόμα ένα ακορντεόν. Δηλαδή ό,τι έχουμε, από τα τσιγάρα προέρχεται. Όμως, στην πορεία ο πατέρας μου τα έχασε όλα.

Η μαμά μου τρελάθηκε. Ήθελε έναν άλλο άντρα κι ενώ με τον πατέρα μου συμφώνησε σε διαζύγιο, οι Πατρινοί πέσαν να τη φάνε, για να μη γίνει σκάνδαλο. Τελικά ήρθαμε στην Αθήνα όταν ήμουν 9 ετών. Μέναμε σε ένα νεοκλασικό στα Άνω Πατήσια. Στην οδό Πόρου. Η αλήθεια είναι ότι ήρθαμε στην πρωτεύουσα για να απελευθερωθούν οι γονείς μας και να καταφέρουν να χωρίσουν. Με τον πατέρα μου έκτοτε κρατήσαμε ελάχιστες σχέσεις.

• Προέρχομαι κατ' ουσίαν από δύο πλούσια σόγια. Απλώς εγώ δεν έχω λεφτά. Ο αδερφός της μαμάς μου είχε την εταιρεία Bic. Με ενοχλούσε πάντα το ότι μας ζούσε ο αδερφός της, παρόλο που ήταν ένας πολύ γλυκός τύπος. Ένιωθα τη βοήθειά του και τη γενναιοδωρία του ως προσωπική μου ήττα.

• Το σχολείο που τελείωσα ήταν το 8ο των Πατησίων. Μεικτό και από τα μεγαλύτερα σχολεία της Αθήνας. Αλλά είχε και άχρηστους καθηγητές. Πήγαινα για χημικός και τελείωσα το πρακτικό. Τότε στα πρακτικά ρίχνανε όλους τους άχρηστους φιλόλογους. Τελικά, βρέθηκα στη Νομική γιατί η φιλόλογός μου, διαβάζοντας τις εκθέσεις μου, μου είπε «Λαϊνά, τι δουλειά έχεις εσύ εδώ; Φύγε. Δεν είσαι για πρακτικό».

• Οι πιο φωτισμένοι δάσκαλοί μου ήταν μαθηματικοί και φυσικοί. Τα πιο λαμπρά παραδείγματα αργότερα στη Νομική ήταν ο Γεώργιος-Αλέξανδρος Μαγκάκης, ο Πεσμαζόγλου, ο Ζολώτας, που μας δίδασκε πολιτική οικονομία κι όταν έμπαινε στην αίθουσα έτριζαν τα παπούτσια του. Αριστοκράτης, πολύ στυλάτος. Αυτοί ήταν τα αστέρια. Επίσης, θυμάμαι ότι στον Μαγκάκη κατέφθανε ακροατήριο και από άλλες σχολές. Συνωστιζόμασταν στους διαδρόμους. Εξαιρετικής ευγλωττίας, γνώσης, ευγένειας άνθρωπος. Χαιρόσουν να τον ακούς.

Όταν τελείωσα, σκέφτηκα να γίνω δικηγόρος, αλλά το απέρριψα διότι δεν μπορούσα να ντύνομαι όπως έπρεπε. Δεν άντεχα το κοστουμάκι. Πήγα μια φορά στο δικαστήριο και τα παράτησα. Με το τακουνάκι και το ταγέρ δεν μπορούσα. Είπα «φεύγω».

• Αυτό που με ενδιέφερε μικρή περισσότερο από καθετί ήταν το διάβασμα. Έχω ψάξει μέχρι και σκουπιδοτενεκέ για να βρω κάτι να διαβάσω. Η μητέρα μου έφτανε στα όρια της απελπισίας. Πήγαινε στα βιβλιοπωλεία και δανειζόταν βιβλία για μια δραχμή, γιατί δεν μπορούσε να τα αγοράσει. Μου τα έφερνε και μέχρι το απόγευμα τα είχα τελειώσει. Μη φανταστείτε, στο σπίτι μας δεν διάβαζε κανείς. Στο πατρικό μου δεν είχαμε καν βιβλιοθήκη. Έχω διαβάσει Ντοστογιέφσκι στα 16 μου, ας πούμε. Όλον. Τόσο, που τώρα θέλω να τον ξαναδιαβάσω, αλλά δεν μπορώ. Τον Τσβάιχ όλο. Πήγαινα στα σπίτια των άλλων, άνοιγα τις βιβλιοθήκες κι έπαιρνα βιβλία.

• Στα 17 έγραψα το πρώτο ποίημα. Ήθελα να εκφράσω την ερωτική απογοήτευση που πέρασα. Του 'δωσα και κατάλαβε. Εγώ πίστευα πως αυτό το πρώτο μου βιβλίο ήταν μια κουταμάρα, αλλά με έκπληξη διαπίστωσα πως κάποιοι με ενθάρρυναν. Έτσι είπα «θα γίνω ποιήτρια». Ένας από εκείνους ήταν ο Σαχτούρης. Με φώναξε στη Φωκίωνος Νέγρη και ήπιαμε καφέ. Μου είπε: «Κυρία Λαϊνά, βλέπω εδώ κάποια πράγματα. Τα πράγματα δεν τα γράφουμε όταν μας πονάνε, τα γράφουμε όταν δεν μας πονάνε πολύ, αλλά μας πονάνε ακόμα». Εγώ τότε ήμουν μειράκιο, αλλά τα λόγια του τα τήρησα όσο μπόρεσα.

• Πριν πάρω το Κρατικό Βραβείο ο Σαχτούρης μου έστειλε μια καρτούλα. Μου έλεγε ότι τα ποιήματα που είχα στη συγκεκριμένη συλλογή ήταν από τα ωραιότερα που είχε διαβάσει στη ζωή του. Κάθισα εδώ κι έκλαψα. Δεν με ενδιέφερε καθόλου το βραβείο. Ακόμα συγκινούμαι όταν το θυμάμαι. Πήγαινα και τον έβλεπα – περίεργος άνθρωπος, δεν μίλαγε. Μπορούσαμε να καθόμαστε δέκα λεπτά αμίλητοι. Ερχόμουν σε απελπισία μερικές φορές. Έμενε σε ένα πολύ φτωχικό σπίτι. Είχε μια πλαστική ντουλάπα. Με κοιτούσε. Και τον κοιτούσα. Και σκεφτόμουν, «τι να πω τώρα;». Ώσπου κάποια στιγμή μου είπε: «Κυρία Λαϊνά, γράφετε;». Του απαντώ: «Κύριε Σαχτούρη, γράφω». Μου λέει: «Να γράφετε, γιατί θα έρθει η στιγμή που δεν θα μπορείτε να γράψετε».

• ��ερικά ποιήματά μου είναι καλά. Για παράδειγμα, για τον στίχο «Λατρεύτηκε κανείς εδώ; / Υπήρχε κάποιος / ή πέρασε απλώς ο χρόνος και άφησε την ομορφιά του;» καμαρώνω. Με κατηγορούν συχνά ότι δεν ενδιαφέρομαι για το κατ' εξοχήν ελλαδικό στοιχείο. Δεν με ενδιαφέρει. Εμένα με ενδιαφέρει ο άνθρωπος. Δεν καταγράφω την επικαιρότητα. Με επηρεάζουν αυτά που συμβαίνουν, αλλά αυτό μπορεί να το μεταγράψω σε μυρμήγκι, σε δέντρο. Ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη την τέχνη όταν είναι ευτυχισμένος. Έτσι πιστεύω. Η τέχνη είναι παρηγοριά, έτσι έχει πει ο Φρόιντ.

• Δεν με ενδιαφέρει πολύ το γράψιμο, να σας πω την αλήθεια. Με ενδιαφέρει ο έρωτας, τα ταξίδια, τα εικαστικά, οι εικόνες, η φύση. Ξέρω μουσική: πιάνο, κιθάρα, ακορντεόν. Έχω και δίπλωμα. Τα μαθηματικά έχουν σχέση με τη μουσική και τα μαθηματικά και η μουσική έχουν σχέση με την ποίηση. Σου διδάσκουν οικονομία στον λόγο και ρυθμό. Δεν μπορώ χωρίς ρυθμό. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη δυσκολία μιας μετάφρασης. Καμιά φορά περνάω δύο μέρες για να βρω ένα τετρασύλλαβο προπαροξύτονο επίθετο. Όταν το βρίσκω, χοροπηδάω. Νιώθω χαρά σαν παιδί.

• Το πρώτο έργο μου που παίχτηκε στο θέατρο ήταν ο Κλόουν. Κατ' ουσίαν, δεν είναι θεατρικό, είναι ένας παραληρηματικός μονόλογος που τον έγραψα με ραγκτάιμ. Αν μου σταμάταγες τη μουσική, σταμάταγα να γράφω. Η Πασιέντζα είναι ένα έργο που αγαπώ ιδιαίτερα και θα ήθελα να το δω να ανεβαίνει, γιατί είναι λίγο διεστραμμένο. Δεν μου αρέσουν οι απλές ιστορίες. Ο άντρας, η γυναίκα που τον άφησε και όλα αυτά. Θα σας πω κάτι περίεργο. Μου παραγγέλνουν έργα για γυναίκες κι εγώ γράφω για άντρες. Και στο Δέντρο, που παίζεται τώρα, υπάρχει μόνο μία γυναίκα.

Δυσκολεύομαι να μιλώ για τα έργα μου. Θα πω κάτι που θα φανεί ίσως περίεργο: δεν μπορώ να περιγράφω με λέξεις τις λέξεις μου. Θα πω, λοιπόν, μόνο δυο κουβέντες: Μιλά για τη μοναξιά και γι' αυτό που μπορεί να βλέπουν κάποιοι άνθρωποι και να μην το βλέπουν κάποιοι άλλοι. Και θα ευχαριστήσω τη Χρύσα Καψούλη και την ομάδα της για τη δουλειά που έκαναν. Όσο και να φαίνεται περίεργο, θέατρο μπορώ να γράψω έχοντας γύρω μου στο ίδιο τραπέζι τους φίλους μου. Όταν γράφω ποιήματα, ούτε στο διπλανό δωμάτιο δεν θέλω άνθρωπο.

• Έχω σταματήσει να διδάσκω. Η διδασκαλία μού άρεσε πολύ. Νομίζω ότι μου έδιναν τους χειρότερους μαθητές. Με ενδιέφερε να βάλω στο μυαλό του άλλου το ότι η γλώσσα είναι σαν τα μαθηματικά. Ήταν φοιτητές και όταν έμπαινα στην τάξη τρόμαζαν. Φαίνεται ότι έχω μια φάτσα αυστηρή. Με ενδιέφερε να πάρει το μυαλό μπροστά. Με κάποιους κρατώ επαφή και μου στέλνουν και δωράκια. Σταμάτησα επειδή θύμωσα. Θυμώνει ο άνθρωπος. Μεγάλη ιστορία. Πάντως, ήταν σπουδαία ευχαρίστηση να παίρνουν μπρος οι μαθητές, να ξεθαρρεύουν, να γίνεσαι φίλος τους. Αλλά το εξάμηνο περνούσε γρήγορα, έφευγαν κι έκλαιγα. Κι ερχόντουσαν άλλα παιδιά και εκεί στενοχωριόμουν πάρα πολύ. Κάποια στιγμή μου βγήκε η ψυχή.

• Θυμώνω. Και αδικαιολόγητα πολλές φορές. Όμως τον ξεσπάω το θυμό. Ο γιατρός μού είπε ότι θα πεθάνω με υγιή καρδιά μάλλον. Συνήθως με θυμώνουν η αχαριστία και η αγνωμοσύνη. Την έχω εισπράξει. Και μάλιστα συνδυασμένη με αδιαφορία. Δεν αντέχω τους ανθρώπους που φέρονται σαν να τους χρωστά πράγματα η ζωή. Με θυμώνει επίσης η ασχήμια. Γίνομαι έξαλλη με την απουσία αισθητικής. Έχω χαλάσει σχέση επειδή είδα ρούχο που δεν μου άρεσε. Ένα κίτρινο, συγκεκριμένα. Μου αρέσει πολύ το μαύρο και το κόκκινο.

Σιχαίνομαι, επίσης, τους ανθρώπους που έχουν μια αφροντισιά αισθητική, που παχαίνουν από αδιαφορία όχι μόνο απέναντι στον εαυτό τους αλλά και απέναντι στον διπλανό τους. Είναι σαν να σου λένε: «Εμένα θα μου δώσουν σημασία και ας είμαι έτσι». Είναι ένας εγωισμός και μια αδιαφορία προς τους γύρω που δεν αποδέχομαι. Εγώ, από την άλλη, δυστυχώς είμαι ανορεξική. Αν μου φέρετε πετροσωλήνες, θα φάω πέντε πιάτα. Αν μου δώσεις κακό φαΐ, δεν το τρώω.

• Το ωραιότερο μέρος που επισκέφθηκα είναι το Μαρόκο. Σκοπεύω σύντομα να πάω πάλι στην Ταγγέρη. Είναι συγκλονιστικό μέρος. Κι ας με ενοχλεί ο τρόπος που συμπεριφέρονται στις γυναίκες. Σου κολλάνε, σε τραβάνε. Κάποια στιγμή αγανάκτησα και άρχισα να τους βρίζω στα ελληνικά. Αφήστε που στα ταξί πρέπει να κάνεις την προσευχή σου για να φτάσεις ζωντανός. Και η Ινδία, όμως, ήταν σπουδαία εμπειρία. Κι ας βγήκα άρρωστη μετά την επίσκεψή μου στο Βαρανάσι. Σταμάτησα να τρώω. Με βιταμίνες κρατιόμουνα. Να σκεφτείτε ότι στο αεροδρόμιο, έτσι αδύναμη κι αδύνατη που με είδαν, με έψαξαν για ναρκωτικά.

• Ξυπνάω πολύ πρωί. Και στις 2 να κοιμηθώ, στις 7 είμαι όρθια. Προτιμώ να δουλεύω το πρωί, διότι 11 π.μ. με 3 μ.μ. λειτουργεί το σύστημα. Το βράδυ βγαίνω λίγο. Ιδιαίτερα το καλοκαίρι. Τώρα που το σκοτάδι πέφτει από τόσο νωρίς, στενοχωριέμαι. Τηλεόραση δεν ανοίγω. Ραδιόφωνο ακούω. Το Ντεσεβό μου το έχω ακόμα, αν και δεν το πολυχρειάζομαι πια. Για να γράψω χρησιμοποιώ το κομπιούτερ. Δυστυχώς, δεν γράφω στο χέρι πια. Παλαιότερα χρησιμοποιούσα γραφομηχανή και μου άρεσε πολύ. Είχε ήχο. Μου έκανε κάτι. Μετά αναγκάστηκα να προσαρμοστώ στην τεχνολογία γιατί μου ζητούν τα κείμενα σε ηλεκτρονική μορφή.

• Τα καλοκαίρια δεν μου αρέσει η Αθήνα. Ούτε ο χειμώνας μου αρέσει. Θα έμενα σε μια πόλη που έχει κοντά της θάλασσα. Όμως, θα μου άρεσε να μένω στο Βερολίνο. Το λατρεύω, τα τελευταία τρία χρόνια έχω πάει τρεις φορές. Οι Βερολινέζοι δεν είναι πολύ Γερμανοί, είναι άλλου τύπου άνθρωποι. Βρίσκεις σε αυτή την πόλη κάτι μπαράκια που στην είσοδο έχουν ένα μικρό βιβλιοπωλείο, έναν πάγκο με παλιά βιβλία, μια κουβερτούλα που δανείζεσαι για το κρύο, ακούς μια μουσικούλα πολύ γλυκιά, το βράδυ έχουν μια παράσταση.

Πάντα ξεκινούσα να πάω εδώ, εκεί και στο ενδιάμεσο όλο και κάτι έβλεπα και με αιχμαλώτιζε. Και ξέρετε και κάτι άλλο; Έχουν τρομερό σεβασμό στα δέντρα. Φιλοξενήθηκα μια μέρα σε ένα σπίτι και είδα ένα κλαδί –φιλύρα– να μπαίνει στην κυριολεξία μέσα στο σπίτι. Σχεδόν επάνω στο κρεβάτι τους. Δεν μπορούσαν να το κόψουν. Το κλαδί, όχι το δέντρο. Επίσης, με ευχαριστεί η απίστευτη ευγένειά τους. Μπαίνω μια μέρα στο μετρό και σταματάει μια ηλικιωμένη, 90 ετών περίπου, που προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Στο Βερολίνο δεν έχω φοβηθεί ποτέ. Έχω φοβηθεί στη Νέα Υόρκη.

• Στη γειτονιά μου, το Παγκράτι, έχει αλλάξει ο πληθυσμός. Γενικά, δεν φοβάμαι. Όμως, τώρα τελευταία συλλαμβάνω τον εαυτό μου να γυρίζω και να κοιτάζω όταν ακούω βήματα πίσω μου. Κάποτε εδώ ζούσαν άνθρωποι όμορφα ντυμένοι. Πάει, τέλειωσε αυτό. Καθημερινά, όταν βγαίνω βόλτα το πρωί, παίρνω κάποιον και τον βάζω στον φούρνο να του ψωνίσω κάτι να φάει. Δεν μου κοστίζει τίποτα φοβερό. Βλέπω τις κυρίες απέναντί μου που δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, κι εγώ κάπως δυσκολεύομαι. Θα αποφάσιζα να ζήσω στην εξοχή, γιατί είμαι βαρεμένη με τη φύση. Στην Αθήνα μένω επειδή εδώ είναι οι φίλοι μου. Αλλά όταν βρεθώ κοντά στη θάλασσα, είμαι ευτυχισμένη. Παλιά ήμουν κολυμβήτρια και κολυμπούσα χειμώνα-καλοκαίρι.

• Δεν θέλω πολλούς ανθρώπους γύρω μου. Δεν θέλω χαιρετούρες, δεν θέλω συγχαρητήρια. Δεν τα πιστεύω. Και δεν με ενδιαφέρουν. Θέλω λίγους. Από την άλλη, δεν προτιμώ τη μοναξιά. Παρέα θέλω. Αλλά ξέρετε, οι άνθρωποι που μένουν μόνοι τους γίνονται ιδιότροποι με τα χρόνια. Κάποιος φίλος μου μού έχει πει ότι είμαι παραπλανημένη αισιόδοξη. Επίσης, έχω κι ένα ακόμα ελάττωμα: δεν είμαι τακτική και χάνω τα πράγματα που αγαπώ. Τα γυαλιά που αγαπάω, το πορτοφολάκι μου, το στυλό που μου αρέσει – παρόλο που το κρατάω σφιχτά στο χέρι μου. Μια βεντάλια της αδερφής μου την άφησα στο ταξί. Ένας άλλος φίλος μου έχει πει «δεν χρειάζεται να δουλεύω, αρκεί να έρχομαι από πίσω σου».

• Τους διαβάζω τους νέους ποιητές και δεν θέλω να φανεί αλαζονικό, αλλά καταλαβαίνω πολύ εύκολα αν κάποιος αξίζει. Αξίζει κάποιος αν έχει έναν δικό του τρόπο, μια παραξενιά –η παραξενιά για μένα είναι συστατικό της ποίησης–, γιατί αν λες τα ίδια και τα ίδια και λες και τον καημό σου, δεν γίνεται τίποτα.

• Ένας, λοιπόν, που μου αρέσει είναι ο Γιάννης Τζανετάκης. Είναι περίεργο, γιατί ενώ δούλευε σε ένα περιοδικό κυριλέ και βλέπεις έναν άνθρωπο τυπικό, τακ, σ' τη ρίχνει.

• Γράφω. Τη συνέχεια του Νοήματος. Τη δεύτερη πράξη. Τι να κάνω, παιδιά; Έτσι γεννήθηκα.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[the-galactic-catt]

σχετικά με το fanfic

PROGRESS IS BEING MADE !!!

πέρασα τους χειρότερους δύο μήνες της ζωής μου, αλλά τουλάχιστον κοντεύω να τελειώσω το πρώτο κεφάλαιο ! έχω να πω κάποια πράγματα, δεν είναι πολλά:

έχω φτιάξει πλάνο για κάθε κεφάλαιο !!! δεν το συνηθίζω γιατί είμαι βλάκας, αλλά κοίτα να δεις ! βοηθάει πολύ :D

υπάρχει περίπτωση το πρόγραμμα των updates να είναι πολύ random. αυτό σημαίνει ότι μπορεί να ανεβάσω ένα κεφάλαιο, μετά από τρεις μήνες να ανεβάσω το επόμενο, και την επόμενη εβδομάδα να ανεβεί το μεθεπόμενο, και ύστερα να χρειαστεί να περιμένετε μισό χρόνο για το επόμενο update. μέχρι να έρθει το καλοκαίρι και να τελειώσω το λύκειο, τίποτα δεν είναι σίγουρο. θα ενημερώσω και στο τέλος του κεφαλαίου σε περίπτωση που κάποιοι δεν έχουν tumblr.

θα ανεβάσω σύντομα τα designs των νέων χαρακτήρων για να ξέρετε και με ποιους ακριβώς ασχολούνται η σοφία και η θεοπούλα. βεβαίως και μπορείτε να φανταστείτε ό,τι designs θέλετε, αλλά είπα να μην σας κάνω την ζωή δύσκολη, καθώς δυσκολεύομαι με τις περιγραφές χαρακτήρων στα fanfics.

αυτό δεν είναι καινούργιο, αλλά ξαναλέω πως είμαι ανοιχτός για οτιδήποτε ερωτήσεις έχετε. πέρα απ' τα αστεία, δεν υπάρχει χαζή ερώτηση, οπότε μην ντρέπεστε ! βέβαια αν εξακολουθείτε να νιώθετε άβολα, μπορείτε να μου στείλετε μύνημα ή να κάνετε ερώτηση ανώνυμα. δεν υπάρχει θέμα !

αυτά είχα να πω ! θα σας δω πάρα πολύ σύντομα... :3c