#δεν είπα τίποτα

[allo-frouto]

Αν ισχυουν ολα αυτα που ανεβαζεις παιζει να είσαι πολυ καυλιαρα ρε φίλε

Συ είπας!

[monaxikos-skantzoxoiros]

[psychotiko-epeisodio]

Και εσένα που είπα πως αποκλείεται να ερωτευτώ,

Σε έβαλα κάτω και άρχισα να σου μιλώ για εμένα.

Στα είπα όλα εξαρχής,

Ποια είμαι,τι κάνω,τι έκανα,για τι ακριβώς μετανιώνω.

Στα 'πα όλα μια και έξω μπας και το βαζες εξαρχής στα πόδια,

Και γλίτωνα το δράμα του χωρισμού για άλλη μια φορά.

Όμως , περιεργως,

Δεν έδειξες να ξενερώνεις.

Έμεινες εκεί,να με ακούσεις,μέχρι την τελευταία στιγμή,

και να με πάρεις αγκαλιά λέγοντας μου πως δεν τρέχει τίποτα.

Και τότε κατάλαβα,

Πως εσένα που είπα πως αποκλείεται να ερωτευτώ,

Εσένα ερωτεύτηκα.

[metwpikh]

Αυτό που νιώθω είναι ότι πλέον δεν νοιάζεσαι το ίδιο . Δεν σε ενδιαφέρει το ίδιο . Πέφτεις για ύπνο και με ξεχνάς . Βγαίνεις μου λες θα σου στείλω εγώ η θα σε πάρω εγώ και δεν κανεις τίποτα ενώ ξέρεις πολύ καλά τι έχω μέσα στο κεφάλι μου . Δεν σε νοιάζει να με ηρεμήσεις . Σου είπα το πιο απλό να με καυλωσεις και μου λες μην μου σπας τα παπαρια. Δεν είμαι προτεραιότητα ποτε . Ώρες ώρες σκέφτομαι γιατί με κρατάς και δεν βρίσκω τον λόγο . Δεν σου δίνω τίποτα παραπάνω από ότι ήδη έχεις. Ούτε σε νοιαζει τι θα σκεφτώ πως θα νιώσω απλά το πετάς και τέλος ούτε να εξηγήσεις πως και τι ούτε τίποτα . Είναι βαρύ να είμαι στην άγνοια και να το θεωρείς εντάξει .Δεν θέλω να τσακωθούμε αλλά ήθελα να σου πω πως νιώθω .

[fxckery-at-its-finest]

Θαλασσάκι μου / Θυμάσαι;

Δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσει να μιλά για συναισθήματα. Κυρίως γιατί δεν πιστεύω πως κάποια συναισθήματα μπορούν να χωρέσουν σε λέξεις. Πόσο όμορφο είναι όμως όταν ένας άνθρωπος σου δημιουργεί τόση ένταση στην ψυχή σου, τόση που να μην μπορείς να την περιγράψεις. Και αρκείσαι σε μια τόσο μικρή λέξη, «αγάπη». Και τι είναι η αγάπη; Και εγώ πώς και γιατί έτυχε να την ζήσω μαζί σου;

Σε αυτό το κείμενο θα σας μιλήσω για έναν αλλιώτικο Αύγουστο, ή μάλλον Σεπτέμβριο. Θα καταλάβετε.

28 Φλεβάρη 2022

Βρίσκομαι στο σπίτι μιας πολύ καλής μου φίλης. Είχαμε καιρό να βρεθούμε, οπότε τώρα έχουν μαζευτεί πολλά για συζήτηση.

Καθώς στρίβω το τσιγάρο μου, χαζεύοντας στο κινητό μου, βλέπω εσένα. Τι όμορφο πλάσμα είσαι Θεέ μου με τα πιο καταγάλανα μάτια, που θυμίζουν τρικυμίες.

Κοιτάω την φίλη μου και της λέω «Τι λες; Να στείλω;» και εκείνη γελώντας μου απαντά «Πας καλά εννοείται, τί έχεις να χάσεις;»

Τι έχω να χάσω;

Και έτσι έστειλα ένα κουρασμένο μήνυμα στις 3 τα ξημερώματα. Και από εκεί και πέρα μιλούσαμε όλη νύχτα. Δεν νομίζω ότι στο είπα ποτέ αλλά εκείνη η νύχτα ήταν η πρώτη φορά μετά από καιρό που ένιωσα ξανά ζωντανή. Ένιωσα ξανά εγώ. Περπατούσα μέσα στα στενά της Θεσσαλονίκης και είχα το νου μου μόνο στα δικά σου μηνύματα, να προλάβω να απαντήσω πριν σε πάρει ο ύπνος.

Και τελικά το ίδιο πρωί δεν πήγαμε σχολή. Ήρθες σπίτι μου και καθόμασταν και μιλούσαμε. Και κοιμηθήκαμε και αγκαλιά. Είχαμε τόσο ωραία χημεία από την πρώτη φορά. Θυμάμαι, δεν χόρταινα να κοιτάζω τα μάτια σου, και δεν ήμουν άνθρωπος που κοιτούσε μάτια. Κρεμιόμουν από κάθε μικρή λέξη που έβγαινε από τα χείλη σου, σαν να εξαρτιόντανε όλο μου το κορμί από εσένα. Και η ειρωνεία είναι πως πάντα μου το χτυπούσες πως εσύ με ερωτεύτηκες από την πρώτη φορά που με είδες, αλλά εγώ κατέληξα να σε αγαπάω παραπάνω.

Θυμάσαι;

14 Μαρτίου 2022

Έχουν περάσει 2 βδομάδες περίπου που είμαστε κάθε μέρα μαζί. Δεν ήξερα αν τελικά ήθελα σχέση αυτόν τον καιρό. Βλέπεις, με έχει πληγώσει π��λύ η κατάντια του έρωτα. Έχω μάθει να κλείνομαι στον εαυτό μου και να μην θέλω να δώσω ευκαιρία σε κανέναν να μάθει το τι κρύβω μέσα μου. Αλλά μαζί σου είναι αλλιώς. Μαζί σου νιώθω το παιδί μέσα μου να χαμογελάει ξανά. Νιώθω για πρώτη φορά μετά από καιρό χαρούμενη. Σαν να μαθαίνω να ζω ξανά από την αρχή.

-«Σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που σε είδα ξέρεις» μου ψιθυρίζεις όσο καθόμαστε αγκαλιά στον καναπέ μου.

-«Δεν ξέρω τι να σου πω, μου αρέσεις αλλά νομίζω πως δεν είμαι έτοιμη για κάτι σοβαρό», σου απαντώ, τρομαγμένη για άλλη μια φορά.

-«Δεν μπορώ να συνεχίσουμε έτσι όμως. Σε θέλω δική μου. Θέλω να ξυπνάω ξέροντας ότι ανήκω σε σένα. Και εσύ σε εμένα. Ή εγώ και κανένας άλλος. Ή τίποτα.», μου λες και εγώ σε κοιτάω με γουρλωμένα μάτια.

Θυμάσαι;

Και αν δεν πάει καλά; Και αν βγω αδικημένη πάλι εις βάρος της δικής σου υποτιθέμενης αγάπης; Τι θα κάνω μετά;

Αλλά σε θέλω τόσο πολύ γαμώτο. Δεν το έχω ξανανιώσει αυτό με κανέναν στο ορκίζομαι.

Τι να κάνω;

Τι να κάνω;

Να σε χάσω επειδή φοβάμαι;

Ή να σε κερδίσω για να ζήσω;

Στο Πάρτι

Έκανε ένα πάρτι καλωσορίσματος στο νέο σπίτι η κολλητή σου και με κάλεσες. Δεν ήξερα αν θέλω να έρθω, αν θέλω να γνωρίσω όλους τους φίλους σου. Και αν δεν με συμπαθήσουν; Είναι και μεγαλύτεροι και αλλιώς.

Αλλά ήρθα.

Και μιλούσα με όλους.

Και όλοι με πλησίαζαν θέλοντας να με γνωρίσουν. Και τότε κατάλαβα πόσο πολύ τους μιλάς για εμένα.

Και καθώς καθόμουν στην κουζίνα, πίνοντας σφηνάκια με την κολλητή σου, γύρισα και της είπα:

«Με εγκρίνεις;»

Και εκείνη απάντησε:

«Είσαι το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί στην ζωή του αυτήν την περίοδο. Θέλω να το δώσετε μια ευκαιρία».

Κοίταξα εσένα που χόρευες ανέμελα σε κάτι ελληνικά έντεχνα μαζί με τους φίλους σου. Χαμογελούσες λες και δεν σε ένοιαζε τίποτα άλλο, παρά μόνο να βγουν σωστά εκείνα τα βήματα. Που και που με κοιτούσες και μου έσκαζες και ένα χαμόγελο φωνάζοντας «Είσαι πανέμορφη».

Και το αποφάσισα. Ήμουν σίγουρη. Σκέφτηκα «Αυτό θέλω. Πάω να το πάρω».

Πήγα στον υπολογιστή και έβαλα το αγαπημένο σου ισπανικό τραγούδι.

Και ήρθα κοντά σου.

Σε αγκάλιασα, σε φίλησα απαλά προσπαθώντας να μαζέψω όλο μου το κουράγιο μέσα από τα χείλη σου.

«Μπορώ να γίνω η κοπέλα σου;»

σου είπα, περιμένοντας μια απάντηση από αυτά τα χείλη που δεν χορταίνω να φιλάω. Από αυτά τα χείλη που τρόμαζα στην ιδέα ότι μπορούν να με ματώσουν. Αλλά δεν με ένοιαζε. Για τα δικά σου μάτια άξιζε να αδειάσει όλο μου το σώμα.

Άρχισες να δακρύζεις και με αγκάλιασες. Οι φίλοι σου μας κοιτούσαν από την απέναντι γωνία και χαιρόντουσαν.

Είμαστε μαζί.

Είμαι δικιά σου.

Θα τα καταφέρουμε.

Πόσο σε θέλω.

Τόσο ώστε να μας δώσω μια ευκαιρία. Τόσο ώστε να αποφασίσω να διαγράψω οποιοδήποτε πληγωμένο παρελθόν μου και να θέλω να γράψω το μέλλον μου μαζί σου. Ένα όμορφο μέλλον. Βασισμένο σε εσένα και σε εμένα. Σε εμάς.

Θυμάσαι;

25 Μαρτίου 2022

Καθόμαστε σε κάτι σκαλάκια στην Ροτόντα. Εσύ κλαις γιατί είδες κάτι που σου θύμισε ένα παλιό, ξεραμένο κομμάτι που σου άφησαν οι πρώην σου.

Και με κοιτάς με τα δάκρυα να τρέχουν όσο εγώ σου εξηγώ ότι ποτέ δεν θα σε πλήγωνα.

Θα προτιμούσα να πληγώσω τον εαυτό μου πριν πληγώσω έστω και λίγο εσένα.

Και δεν θα φύγω.

Μέχρι να με διώξεις εσύ.

-«Θέλω να σου πω κάτι αλλά φοβάμαι γιατί είναι νωρίς», μου λες.

-«Και εγώ το νιώθω μωρό μου…», σου λέω σφίγγοντας το χέρι σου.

-«Σε αγαπάω».

-«Και εγώ σε αγαπάω».

Καλοκαίρι 2022

Πάμε παντού μαζί.

Σε συναυλίες, σε μπαρ, σε θάλασσες, σε νέα μέρη.

6 μήνες μαζί σου και ένιωθα σαν να σε ξέρω χρόνια. Δουλεύαμε και οι δυο. Εγώ Θεσσαλονίκη, φτιάχνοντας κρέπες, εκείνες που πάντα μου έλεγες πως τις λάτρευες. Και εσύ στο χωριό σου. Είναι δύσκολη η απόσταση. Όταν σε αποχαιρέτησα γιατί θα σε ξανά έβλεπα σε δυο βδομάδες έκλαιγες. Στεναχωριόσουν επειδή δεν είχαμε ξαναπεράσει μακριά ο ένας από τον άλλον για τόσο καιρό.

Μου έγραψες και ένα ποίημα.

«Δεν έχω υπάρξει και για πολύ καιρό μακρυά σου να πούμε και την αληθεια. Και είναι ειρωνικό γιατί ζούσαμε τόσα χρόνια χωριστά . Με κάνεις να αναρωτιέμαι πως ανέπνεα παλιότερα χωρίς εσένα δίπλα μου .Όταν δεν σε βλέπω κάτι μου λείπει. Εσύ μου λείπεις βασικά. Όλο σου το είναι.»

Θυμάσαι;

«Στα χέρια σου ηρεμώ»

«Σε παρακαλώ μην φύγεις»

30 Σεπτεμβρίου 2022

Πήγες σε ένα πάρτυ μιας φίλης σου και έμεινες μέχρι τα ξημερώματα. Αυτήν η φίλη σου εμένα δεν με συμπαθεί, δεν με κάλεσε. Έτσι εγώ ήρθα στο σπίτι μιας πολύ καλής και αγαπητής μου παλιάς παρέας. Και ξημερώνει η επέτειός μας. Σου στέλνω μήνυμα για να μην νομίζεις ότι το ξέχασα. Το σκεφτόμουν όλη την ώρα για την αλήθεια.

Δεν μου απάντησες στο μήνυμα.

Σε πήρα τηλέφωνο, ελπίζοντας να το ακούσεις μέσα στην βαβούρα του πάρτι.

Δεν το σήκωσες.

Γύρισα στους φίλους μου και τους είπα «Έχω ένα κακό προαί��θημα».

«Άντε ρε ‘συ, δεν μπορείς να πιστέψεις ότι για μια φορά σου έχει τύχει κάτι καλό; Σταμάτα να τα υπεραναλύεις όλα στο κεφάλι σου».

Ίσως να ‘χουν δίκιο.

Αλλά γιατί δεν έχει απαντήσει;

Πού είναι;

Μήπως εγώ είμαι υπερβολική και αφήνω το μυαλό μου να πάει μονο στο χειρότερο;

Γιατί είμαι έτσι;

Το ίδιο πρωί ήρθες σπίτι μου κλαίγοντας.

Δεν ξέρεις πως έγινε.

Εσύ απλά έτυχε να χορεύεις.

Είχες πιει και λίγο.

Δεν ξέρεις πως έγινε.

Είπες ότι δεν θα το ξανά έκανες ποτέ.

Και εγώ κάθομαι βουβή. Το μυαλό πάει να σπάσει στην ιδέα ότι ακούμπησες ξένα χείλη.

Και δεν μπορώ να βγάλω την εικόνα από το κεφάλι μου.

Μα δεν το ήθελες.

Μα δεν σήμαινε τίποτα για σένα.

Ήταν καταλάθος.

Σε συγχώρεσα.

Σε πίστεψα.

Αλλά η εμπιστοσύνη μου δεν θα ήταν ποτε ξανά η ίδια.

Έκανες ό,τι έκαναν και οι προηγούμενοι. Εκείνους που έβριζες και κατηγορούσες για τους φόβους μου.

Έκανες ό,τι έκαναν.

Και με κατέληξαν ψυχρή.

Αλλά εγώ σε συγχώρεσα.

Εγώ σε συγχώρεσα.

Σε συγχώρεσα.

Συγχώρεσα.

Θυμάσαι;

«Σε παρακαλώ μην το ξανακάνεις. Δεν αντέχω για πολύ, σε παρακαλώ. Σε παρακαλώ μην με πληγώνεις και εσύ. Σε παρακαλώ»

Χριστούγεννα 2022

Πόσο σε αγαπάω, πόσο με φοβίζει η ιδέα μακριά σου.

Λατρεύω κάθε λεπτομέρεια που μ’έχεις αφήσει να μάθω για εσένα.

Εγώ που έμαθα να τα περνάω όλα μόνη μου.

Εγώ πλέον θέλω μόνο εσένα δίπλα μου.

Οι κρίσεις πανικού μου ηρεμούν μονάχα στα χέρια σου.

Και τα δικά σου χέρια τρέμουν και εγώ τα φιλάω απαλά πάντα, κλειδώνοντάς τα μέσα στα δικά μου.

Για να σου θυμίσω.

Βλέπεις έχουμε και οι δυο προβλήματα.

Αλλά έχουμε ο ένας τον άλλον.

Και δεν θα ευχόμουν για τίποτα περισσότερο.

Αλλά γιατί το έκανες αυτό;

Θυμάσαι;

Πάσχα 2023

Δεν είμαι και πολύ καλά τελευταία. Η παλιά μου παρέα έχει έρθει εναντίον μου και έχω χάσει πολλά άτομα. Η σχολή δεν πάει ούτε αυτήν καλά.

Δεν θέλω να βγαίνω από το σπίτι μου. Με αγχώνει και η ιδέα του μέλλοντος. Με όλα τα άτομα που σχεδίαζα το μέλλον μου, έχουν πλέον φύγει.

Μα εσύ λατρεύεις να μιλάς για το μέλλον μας.

Έχεις σκεφτεί μέχρι και πως θα μοιάζει το σπίτι μας.

Μα εγώ φοβάμαι.

Πώς μπορείς να σχεδιάζεις το μέλλον μας όταν λίγο ποτό σε καταφέρνει να φιλάς ξένα χείλη;

Πως μπορείς να σχεδιάζεις το μέλλον με εμένα;

Είμαι ηλίθια.

Είμαι χαζή.

Δεν αξίζω τίποτα.

Δεν αξίζω την αγάπη.

Πρέπει να σε διώξω.

Δεν μπορώ, πνίγομαι.

Και όσο σκέφτομαι ότι θα τραβήξω και εσένα στον βυθό μου, δεν θέλω.

Μαλώσαμε πολύ εκείνη την μέρα.

Φωνάζαμε και εγώ έπαθα κρίση πανικού στα χέρια σου.

Μα εσύ δεν φεύγεις.

Εσύ λες πως αξίζω τα καλύτερα.

Λες ότι μ’αγαπάς πολύ. Για πάντα.

Και εγώ δεν ξέρω τι να πιστέψω.

Μου λες ότι πρέπει να πάω σε ψυχολόγο.

Γιατί έχω θέματα.

Μου το βάζεις σαν όρο, τον παίρνω σαν όρκο.

Για να έχω εσένα.

Πόσο με έχεις μπερδέψει.

Θυμάσαι;

Καλοκαίρι 2023

Δεν είμαι καλά. Η ψυχολογία μου όσο πάει διαλύεται όλο και περισσότερο.

Κάθε φορά που προσπαθώ να το συζητήσω μαζί σου δεν βγάζουμε άκρη.

Εσύ λες «Πώς γίνεται να πιστεύεις ότι δεν είσαι όμορφη από την στιγμή που στο λέω κάθε μέρα;».

Σου λέω «Δεν λειτουργεί έτσι».

Μου λες «Άμα είναι και εγώ να μην πιστέψω ότι μ’αγαπάς».

Τι ήταν αυτό;

Και γιατί το είπες;

Πιστεύεις ότι δεν σε αγαπάω;

Εγώ;

Εγώ που τους έδιωξα όλους για να έχω εσένα;

Εγώ που σε γνώρισα στην οικογένεια μου;

Εγώ που έκανα υπομονή γιατί εσύ δεν μεγάλωσες έτσι;

Εγώ που στα έλεγα όλα;

Εγώ που είχα μόνο εσένα;

Εγώ που δεν σε απάτησα ποτέ;

Εγώ που σε συγχώρεσα;

Εγώ δεν σε αγαπάω;

«Έχω κουραστεί να σε σηκώνω εγώ. Μάθε να σηκώνεσαι μόνη σου», μου είπες.

Και ηχεί σαν αντίλαλος στα αυτιά μου μέχρι σήμερα.

Ίσως έχεις δίκιο.

Ίσως είχα δίκιο.

Δεν πρέπει να σε τραβήξω στον βυθό μου.

Ίσως οι σχέσεις δεν είναι για εμένα.

Ίσως είμαι υπερβολικά πολύ προβληματική για κάποιον.

Ίσως ήρθε η ώρα να φύγεις και εσύ.

Όπως έκαναν όλοι.

Δεν κάνεις κάτι διαφορετικό δα.

Πρέπει να φύγεις.

Γιατί πέφτω και χάνομαι.

Και δεν θέλω να χαθείς μαζί μου.

Και εδώ που τα λέμε, τι δουλειά έχεις να μείνεις;

Να φύγεις αμέσως.

Να τα ξανά καταφέρω όλα μόνη μου.

Δεν έχω ανάγκη κανέναν σας.

Τόσα μου μάθατε, τόσα μου δώσατε, τόσο με καταστρέψατε.

Θυμάσαι;

7 Σεπτεμβρίου 2023

Βγήκαμε έξω να συζητήσουμε.

Τελείωσε η εξεταστική μου και νομίζω τα πήγα καλά.

Έχω έρθει κοντά με νέα άτομα και σχεδιάζω νέα πλάνα μαζί τους.

Και με εσένα νομίζω είμαι καλά.

Ακούς; Γίνομαι καλά!

Μαζεύω τον εαυτό μου σιγά σιγά!

Για σένα!

Για μένα!

Για ‘μας!

Ακούς αγάπη μου;

Γίνομαι καλά!

Μα εσύ θες να χωρίσουμε.

Νευριάζεις με τα νέα πλάνα που έχω κάνει με τους φίλους μου λέγοντας πως θα έπρεπε να τα έχω σχεδιάσει πρώτα μαζί σου.

Μα εσύ έχεις φίλους.

Εγώ δεν είχα φίλους.

Εσύ όλον τον καιρό ήσουν στην πόλη σου με τους δικούς σου ανθρώπους.

Εγώ δεν είχα δικούς μου ανθρώπους.

Τώρα βρίσκω και θέλω να ζήσω.

Και θέλω να είσαι συνοδοιπόρος.

Μα γιατί θυμώνεις;

Αλλά έχεις δίκιο. Δεν μπορώ να σε κρατήσω άμα θες να φύγεις. Και ούτε θα το κάνω.

Σου λέω «όντως πρέπει να χωρίσουμε».

Δεν μπορώ να σε κρατήσω κοντά μου αν δεν θες να μείνεις.

Και έχω κουραστεί να παλεύω για εμάς.

Με κοιτάς και μου λες «Το λες όντως ή το λες για να με κάνεις να νιώσω καλά που συμφωνούμε;».

Με έχεις μάθει τόσο καλά.

Αλλά δεν πρέπει να μάθεις την αλήθεια.

Δεν πρέπει να μάθεις πως βάζω εσένα πάνω από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Και θέλω να είσαι εσύ καλά, πριν γίνω εγώ.

Και ας είναι αυτό μακριά μου.

Μιλήσαμε για όλες τις ωραίες μας στιγμές μαζί. Τις αστείες, τις πονεμένες, τις τολμηρές, όλα όλα όλα.

Και γελούσαμε και λέγαμε πως θα το πούμε στους φίλους μας.

Ξέρετε, οι φίλοι μας αναφερόντουσαν σε εμάς ως το ιδανικό ζευγάρι.

Άλλοι λέγανε «αν χωρίσετε εσείς, δεν θα πιστεύω άλλο στην αληθινή αγάπη». Ήμασταν μαγεία.

Θυμάσαι;

Φιληθήκαμε.

Αποχαιρετιστήκαμε.

Πόσο έκλαψα εκείνο το βράδυ.

Σε άφησα να φύγεις, όχι γιατί δεν σε αγάπησα ποτέ, αλλά γιατί σε αγάπησα περισσότερο από όλους.

Και ξαφνικά όλες οι υποσχέσεις που δώσαμε μοιάζουν άδειες.

Η αγάπη σου μοιάζει άδεια.

Άραγε με αγάπησες και εσύ όσο σε αγάπησα και εγώ;

Ήμουν όντως η πρώτη σου αγάπη όπως έλεγες;

Γιατί για εμένα ήσουν.

Για εμένα ήσουν τα πάντα.

Δηλαδή, είσαι τα πάντα.

Ιούλιος 2024

Πέρασαν μήνες από το τελευταίο μας φιλί. Σου έχω ήδη στείλει αμέτρητα μηνύματα παρακαλώντας σε να γυρίσεις.

Είμαι καλά.

Η σχολή μου είναι καλά.

Του χρόνου θα πάρω και πτυχίο.

Αλλά εσύ δεν νοιάζεσαι πλέον.

Εσύ είσαι σε μια νέα σχέση και δεν θες καμία επαφή μαζί μου. Έτσι λες στους φίλους σου.

Και κάθε φορά που πάω να σε πλησιάσω με διώχνεις.

Δεν έχουμε καν ο ένας τον άλλος στα κοινωνικά δίκτυα πλέον.

Σε έχω αφαιρέσει από παντού.

Και όταν στο είπα στο τηλέφωνο, τότε που έμαθα ότι έχεις αρχίσει κάτι καινούριο, με παρακάλεσες να μην το κάνω.

Μα δεν μπορώ να βλέπω εκείνη να μου κλέβει τον χορό μου μαζί σου.

«Σ’αγαπάω» μου είπες στο τηλέφωνο.

«Εγω Σ’αγαπάω περισσότερο» σου απάντησα.

«Ισχύει.»

Θυμάσαι τότε που μου είχες πει ότι ακόμα και αν παντρευόσουνα και εμφανιζόμουν εγώ, θα τα παράταγες όλα και θα έφευγες μαζί μου;

Τώρα γιατί δεν έφυγες μαζί μου;

Θυμάσαι τότε που μου υποσχέθηκες ότι θα μ’αγαπάς για πάντα;

Τώρα γιατί δεν θες να με αγαπήσεις;

Θυμάσαι όταν μου έλεγες πως μόνο εγώ σε ξέρω πραγματικά;

Πόσο καθόλου δεν σε ξέρω τελικά;

Και τελικά πόσο άξιζε η σχέση μας όταν εσύ μπήκες σε μια καινούρια μέσα σε λιγότερο από 2 μήνες αφού χωρίσαμε;

Τόσο άξιζε η αγάπη μας.

Γιατί τόσο σου πήρε να με ξεπεράσεις.

Να ξεπεράσεις το άτομο που έλεγες ότι σε έμαθε να αναπνέεις.

Να ξεχάσεις τα πάντα.

Εμένα.

Εσένα.

Εμάς.

Με έχεις αφήσει ναυαγό σε ένα ερημονήσι.

Και δεν θέλω σε καμία άλλη θάλασσα να κολυμπήσω.

Βρήκα πολλά νησιά.

Όμορφα, νέα νησιά.

Που με θέλανε να μείνω.

Αλλά δεν ήταν σαν εσένα.

Κανένα νησί δεν είχε την παραξενιά σου, το χάδι σου, το χαμόγελο σου, το βλέμμα σου.

Κανένα νησί δεν μοιάζει με σένα.

Και εγώ σαν ναυαγός τριγυρνάω στην θάλασσα.

Ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα έρθεις να με σώσεις.

Μα δεν έρχεσαι ποτέ.

Θα ήταν ψέματα να πω ότι δεν μου λείπεις. Μου λείπεις πολύ. Και θέλω ακόμα πολύ καιρό για να μπορέσω να προχωρήσω.

Αλλά δεν είμαι θυμωμένη. Ποτέ δεν ήμουν μαζί σου.

Ούτε καν όταν έμαθα πως όταν με απάτησες, δεν ήταν ένα αθώο φιλί.

Ήταν φιλί με την πρώην σου σχέση.

Δεν σου θύμωσα ούτε όταν έμαθα πως έλεγες στους φίλους σου πόσο σου λείπει.

Ενώ σε εμένα έλεγες ότι κανένας δεν σε αγάπησε όσο εγώ.

Ποτέ δεν σου θύμωσα.

Γιατί σ’αγάπησα.

Και βασικά ακόμα Σ’αγαπάω.

Ακόμα και τώρα που πρέπει να μάθω να ζω μακριά σου.

Ακόμα και τώρα έχω το κουπόνι που μου είχες φτιάξει στο πορτοφόλι μου.

Ακόμα έχω το αγαπημένο σου μπλουζάκι.

Ακόμα έχω την μυρωδιά σου.

Και ας μη φοράω πλέον το ίδιο άρωμα.

Και έχω αλλάξει πολύ. Τόσο που δεν θα με αναγνώριζες.

Λένε ότι για να αλλάξει κάποιος, πρέπει να του συμβεί ή κάτι πολύ κακό ή κάτι πολύ καλό.

Άραγε εσύ τι ήσουν;

Γιατί όταν έφυγες, εγώ έγινα καλύτερη.

Αλλά ήθελα να είμαι καλύτερη για σένα.

Και πλέον όσο αλλάζω σου μοιάζω.

Ακούω έντεχνα και λατρεύω τα πανηγύρια.

Πηγαίνω συνέχεια σε καφετέριες και μπαρ και πάντα παίρνω Βεργίνα.

Και όταν περνάω από εκείνο το στενό, εκείνο το στενό στο Ταραντίνο, κλαίω λιγάκι.

Και όταν τρώω καρμπονάρα πάντα θυμάμαι εμάς. Ήταν το φαγητό μας.

Πώς γίνεται να μην σου λείπουν όλα αυτά;

Πώς γίνεται να μην σου λείπω εγώ;

Θυμάσαι;

Κάθε άνθρωπος που θέλει να μάθει εμένα, πρέπει να ακούει πρώτα το όνομά σου.

Τέτοιο αποτύπωμα μου έχεις αφήσει.

Και οι φίλοι μου το ξέρουν.

Και με προσέχουν.

Και τους προσέχω και εγώ.

Το όνομα σου ακούγεται συχνά στην παρέα.

Και όλοι τρέχουν να με αγκαλιάσουν κάθε φορά που τους λέω ότι σε πέτυχα.

Θυμάσαι;

Να είσαι καλά και να προσέχεις Ντενιζέλ μου. Η αγαπημένη σου λέξη στα τουρκικά, που σήμαινε όμορφη θάλασσα.

Να είσαι καλά.

Να αγαπάς τον εαυτό σου όσο Σ’αγαπώ εγώ.

Και να θυμάσαι εμάς.

Γιατί εγώ θα μας θυμάμαι.

Και να μην αγχώνεσαι για μένα, θα είμαι εντάξει.

Εσύ να είσαι καλά.

Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος που έκανε λάθη.

Όπως και εγώ.

Θα σε θυμάμαι πάντοτε με χαμόγελο.

Αλλά βαθιά μέσα μου θα εύχομαι να μην σε είχα γνωρίσει ποτέ.

Γιατί τώρα θα πρέπει να σε θυμάμαι για περισσότερο καιρό απ’όσο σε ξέρω.

Και η αιωνιότητα είναι μεγάλη.

Μακάρι να την περνούσαμε μαζί.

Ίσως κατά μια έννοια να την περάσουμε.

Αφού η εικόνα σου θα βρίσκεσαι πάντα θαμμένη στις αγαπημένες μου αναμνήσεις.

Και ας ξαπλώνεις με το σώμα σου σε διαφορετικό κρεβάτι.

Δεν τα καταφέραμε μαζί.

Αλλά τα καταφέραμε ξεχωριστά.

Μόνο σε παρακαλώ, μην ξαναγυρίσεις.

Γιατί θα σε δεχτώ πίσω και δεν πρέπει.

Σε ευχαριστώ για όλες τις στιγμές.

Για όλα αυτά που μου έμαθες.

Σε ευχαριστώ για εσένα.

Τα χέρια μου πάντα θα τρέμουν άμα δεν κλειδώνουν με τα ��ικά σου.

Να θυμάσαι όμως πως το δικό μου σ’αγαπώ ποτέ δεν έληξε.

Και ούτε θα λήξει.

Σε αντίθεση με το δικό σου.

Γιατί, για να’μαστε ειλικρινείς.

Δεν θυμάσαι.

Και ούτε πρόκειται να θυμηθείς.

Να προσέχεις, φιλιά, και χρόνια σου πολλά.

Σ’αγαπώ, αλλά εύχομαι να μην.

Και συγγνώμη.

-11/07/2024, φανερώθηκα

[for-your-eyes-only-16]

Κάθε φορά με οποιονδήποτε τρόπο (ολοφάνερο και μη) μου έδειχνες πόσο πολύ δε με θέλεις στη ζωή σου.

Με λόγια, με πράξεις..

Και κάθε φορά επέστρεφες πίσω, λες και δεν γινόταν ποτέ τίποτα.

Σήμερα μου είπες ότι θέλεις να φύγεις. Εγώ όμως ήθελα να μείνεις, αλλά δε στο είπα. Στη συνέχεια, μου σχολίασες: "Δε θέλεις να φύγεις".

Και μέσα μου ήταν ολοφάνερο ότι στο πλάι σου ήθελα να ήμουν.

Ήθελες να φύγεις. Ήθελα να μείνω.

Αλλά κάθε φορά επέστρεφες. Και κάθε φορά σε δεχόμουν πίσω.

Αυτό ήταν το μεγαλύτερο μας πρόβλημα.

Λίγο πριν με αναγκάσεις να φύγω, σου ζήτησα εάν μπορώ να σε αγκαλιάσω. Μου είπες ότι δε θέλεις και ότι θα ηταν ψεύτικη η αγκαλιά σου εάν μου την έδινες.

Τότε με ρώτησες, "Θες μια ψεύτικη αγκαλιά;" και σου απάντησα αμέσως "Όχι" και μου σχολίασες: "Καλά έκανες και επέλεξες να πεις όχι, γιατί αυτό σημαίνει ότι σέβεσαι ακόμη τον εαυτό σου. "

Και πήγα να φύγω..εφόσον έδωσες το τέλος.

Και φεύγοντας είπα δυνατά "Φεύγω, αφού δεν με θέλεις"

Και αμέσως με σταμάτησες για να με ρωτήσεις γιατί είπα αυτή τη φράση. Και σε κοιτούσα με απορία. Σου είπα ξεκάθαρα "Επειδή δε με θέλεις. Δε με θέλεις εδώ, δε με θέλεις γενικά". Και μου σχολίασες "Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί το είπες αυτό δυνατά;" Σε ρώτησα ευθέως "Τι εννοείς; Αφού αυτή είναι η αλήθεια. Θες να φύγω", ενώ παράλληλα σκεφτόμουν πως ίσως το είπα δυνατά για να το εμπεδώσω επιτέλους.

Και ενώ σε κοιτούσα έντονα με βλέμμα απορίας και πλέον τεράστιας περιέργειας, μου είπες να το αφήσω.

Και έτσι λοιπόν, το άφησα.

Σου είπα "Γεια σου" και πριν προλάβω να γυρίσω το βλέμμα μου προς την αντίθετη κατεύθυνση, είχες ήδη φύγει. Βιαστικά όπως πάντα.

Και έμεινα εκεί. Να σε κοιτάζω να φεύγεις. Να σε κοιτάζω να φεύγεις μακριά μου. Χωρίς κανένα ενδοιασμό.

"Γεια σου (αγάπη μου)."

"Γεια σου (αγαπημένε μου)"

"Γεια σου"

~ Ejo

04.10.2024

[mariexdiary]

Τρίτη 1/10/2024, 04:35

Καλό μήνα! Πάει και το καλοκαιράκι του 2024.. Το καλό είναι ότι δεν την έβγαλα στην Αθήνα καθόλου, όμως ήμουν μακριά από τον γκόμενό μου. Οπότε δεν έκανα σεξ. Είχα όμως κάθε μέρα τη θάλασσα δίπλα μου. Και αυτό μου γαλήνευε από την ψυχή, το μυαλό και την καρδιά. Φέτος κατάφερα να κάνω 83 μπάνια! Σοκ! Ας τα πάρουμε όμως ανά μήνα:

ΙΟΥΝΙΟΣ

Ο Ιούνιος με έβγαλε στο χωριό μου. Όπως και τις ημέρες του Αγίου Πνεύματος. Ειδικά εκείνες τις μέρες ο κόσμος ήταν πολλαπλάσιος σε σχέση με άλλες. Δεν μπορούσαμε να βρούμε ξαπλώστρα, ούτε καν τραπεζάκι για να αφήσουμε τα πράγματα μας και να βουτήξουμε στη θάλασσα. Εκείνο το μήνα γνώρισα έναν άντρα.. Δεν το γνώρισα ακριβώς αλλά πήγαινε για μπάνιο στο ίδιο μαγαζί που πήγαινα εγώ και η παρέα μου. Δεν μιλήσαμε ποτέ. Μόνο σε βαφτίσια που ήταν ο νονός του παιδιού. Ευχήθηκα και μου είπε ένα σκέτο ευχαριστώ.

ΙΟΥΛΙΟΣ

Ο Ιούλιος δεν είχε τίποτα σχεδόν. Μόνο αν εξαιρέσεις το party τις γαλλικής πρεσβείας που έγινε μέσα στο Ζάππειο. Φόρεσα ένα υπέροχο μακρύ πράσινο φόρεμα και μαύρα στιλέτο παπούτσια. Ήπια πέντε - έξι κοκτέιλ και μετά γύρισα σπίτι. Την επόμενη μέρα, επέστρεψα στο χωριό μου, στο Λουτράκι.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Ο Αύγουστος ανέκαθεν, είναι ο μήνας που έχει τα περισσότερα highlights. Την ημέρα των γενεθλίων μου την πέρασα τη θάλασσα με την παρέα μου. Φάγαμε και ήπιαμε σαμπάνια. Με πήρε τηλέφωνο ο Θανάσης και ήθελε να έρθει από εδώ για να μου ευχηθεί και να περάσουμε μαζί εκείνη την ημέρα. Του είπα όμως να μην έρθει, γιατί τις επόμενες μέρες θα ήμουν ούτως ή άλλος στην Αθήνα, για να πάω στο αεροδρόμιο.

Στις 12 Αυγούστου, βγαίνουμε για αμαξάδα. Κάνουμε βόλτα στο κέντρο της Αθήνας πίνοντας εγώ Cosmopolitan από το περίπτερο και εκείνος μία κόκα κόλα. Καθίσαμε, φάγαμε σε ένα μαγαζί και συνεχίσαμε να κάνουμε βόλτες. Πήγαμε σε ένα απόμερο μέρος και εκεί του έκανα πίπα. Πίπα μες στο αμάξι που τελικά δεν βολεύει καθόλου. Δεν τα πήγε άσχημα όμως, έκανα και αρκετά deep throat που τελικά μου αρέσει να το κάνω. Με μένα δεν μπορούσε να παίξει γιατί είχα περίοδο.

Την επόμενη μέρα, πήγα στο αεροδρόμιο με δύο βαλίτσες με προορισμό την Σρι Λάνκα. Στη Σρι Λάνκα για 15 μέρες! Τι να σας πω τώρα για αυτά τα μέρη.. Όλη αυτή η χώρα είναι μία ζούγκλα! Όπου και να γυρίσεις βλέπεις πράσινο. Αυτό το ταξίδι μου άρεσε περισσότερο από την Ινδία γιατί είχε πολλές παραλλαγές. Μία κρύο, μία ζέστη. Μία βουνό, μία θάλασσα. Το μόνο αρνητικό που έχω ως ανάμνηση από αυτό το μέρος είναι ότι μου έκλεψαν 100€ από κάποιο ξενοδοχείο.

Επόμενος προορισμός Μαλδίβες. Στις Μαλδίβες για 3 μέρες! Μη συζητάς!! Πραγματικά όμως.. Μη συζητάς! Τελικά τα πάντα είναι ένα photoshop. Ακόμα και τα τοπία που βλέπεις, είναι ένα photoshop. Θα μου πεις: "Μαρία τι μαλακίες λες τώρα; Εκεί είναι ο επίγειος παράδεισος!" Μάλλον εγώ δεν είμαι γι' αυτά τα μέρη, για τα τροπικά μέρη. Αν και παραλίες της Σρι Λάνκας μου άρεσαν.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

Αλήθεια δεν ξέρω τι να πρωτοπώ για το Σεπτέμβριο. Ο Σεπτέμβρης θέλει ένα ημερολόγιο από μόνος του, ��λλά αν το κάνω θα γίνω κακιά, σκληρή και σκύλα!

Στις 6 Σεπτεμβρίου βγαίνω με κάποιον από εδώ. Ναι από το Tumblr. Ήταν 32 και Υδροχόος. Συνέχεια μιλούσε για τον εαυτό του, κυρίως για τη δουλειά του. Με δυσκολία μίλησα για τον εαυτό μου. Αν πείραζα που και που για να σπάσουμε τον πάγο. Του έκανα αστεία με το tumblr και άλλα χαζά. Δεν έγινε τίποτα ερωτικό. Δεν έκανε κίνηση για να με φιλήσει. Και καθώς ήμασταν στη λεωφόρο Συγγρού για να πάρω ταξί, ισχυριζόταν ότι δεν θα βρω με τίποτα. Επέμενε, επέμενε πολύ. Εγώ όμως βρήκα αμέσως! Γύρισα για να τον αντικρίσω, του έκανα κωλοδάχτυλο και του ευχήθηκα καληνύχτα. (Βασίλη, αν διαβάζεις αυτό, συγγνώμη και σε ευχαριστώ πάρα πολύ για το ghosting! Να πιστεύεις στον ανάδρομο Ερμή την επόμενη φορά.) Υστερόγραφο: Έχω βγει με 4 άτομα από εδώ μέσα, γιατί είστε όλοι πυροβολημένοι και χωρίς τρόπους;

Στις 7 Σεπτεμβρίου, πήγα τρίτη, συνεχόμενη χρονιά στο primer music festival για να δω από κοντά τον Eric Prydz. Όλοι τον ξέρετε! Και για να σας θυμίσω ποιος είναι, δείτε ΕΔΩ το βίντεο. Και δεν ξέρω πως τα κατάφερα αλλά, για ακόμη μία χρονιά ήμουν μπροστά! Μόνη μου, ιδρωμένη, μες στο glitter και να κοπανιέμαι με τη μουσική του. Τα μεσάνυχτα, ήρθε ο Θανάσης και με πήρε από την πλατεία νερού που ήταν συναυλία. Μπήκαμε μαζί στο κλειστό γήπεδο που είχε afterhour music. Καθίσαμε μία ώρα, ήπιαμε τα ποτά μας και πήγαμε προς το σύνταγμα για να πάρουμε φαγητό από τα Mc Donald’ s. Αργότερα πήγαμε πάνω στο Λυκαβηττό και φάγαμε εκεί. Μιλήσαμε, γελάσαμε και φασωθήκαμε. Γιατί.. Για ακόμη μία φορά μαντέψτε... Είχα περίοδο!

Στις 29 Σεπτεμβρίου, έρχεται με το αμάξι του ο Θανάσης για να με πάρει και να πάμε βόλτα. Μόνο βόλτα όμως γιατί.. Μαντέψτε.. Δεν με μπορώ, αλήθεια! Και κάνουμε πολύ καλό σεξ μαζί γαμώτο!

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:

Μου άρεσε το καλοκαίρι, η καλύτερη παρέα μου ήταν η θάλασσα. Κάθε μέρα έκανα βαθιές σκέψεις για τη ζωή μου. Για το τι περνάω τους τελευταίους μήνες.. Μα πόσο έχει αλλάξει η ζωή μου ρε γαμώτο; Καλό φθινόπωρο σε όλους!

[o-monaxikos]

Χθές βράδυ μπήκα σε ένα μπαρ, κάθισα στη μέση εκείνων των ανθρώπων του υπόκοσμου, ένα πολύ όμορφο κορίτσι με πλησίασε, μύριζε τσιγάρο και αλκοόλ και μου είπε:

- Μπορείς να με κεράσεις μια μπύρα;

Ζήτησα ένα μπουκάλι και μου είπε πάλι:

- Πάρε με να κοιμηθώ μαζί σου, δεν θα σε χρεώσω μου αρέσεις.

- (της χαμογέλασα) Δεν ψάχνω για σεξ, απλά ήρθα για μια μπύρα.

- Είσαι γκέι;

- Κάτι τέτοιο, μου αρέσει να γράφω και να πετάω. (είπα γελώντας)

-Θα μου γράψεις ένα ποίημα;

- Φυσικά, γιατί όχι; Απλά πες μου τι τίτλο θέλεις να του βάλω και θα σου το γράψω.

-"Μη με λες π@υτάνα", μακάρι να μπορούσες έτσι.

- Εντάξει όσο θα τελειώνω την μπύρα μου, πες μου για τον εαυτό σου οπότε ίσως ελπίζω να σου γράψω κάτι χαριτωμένο.

Ήταν πολύ όμορφη, πάρα πολύ θα μπορούσες να πεις, δεν καταλαβαίνω πώς μπορούσε να είναι στη μέση αυτών των ανθρώπων του υπόκοσμου, τα μάτια της ήταν πολύ όμορφα, αν και αντανακλούσαν τη θλίψη και τον πόνο.

Άρχισε να μου λέει την ιστορία της, και άρπαξα ένα στυλό και άρχισα να γράφω σε μια χαρτοπετσέτα

"Μη με λες π@υτάνα".

΄΄ Μπερδεμένη, με πληγές στην ψυχή και στο σώμα και από καιρούς που ξέφυγα από το θάνατο, σώμα γεμάτο σημάδια από εκατοντάδες χέρια που περιόδευσαν στα στήθη και τα οπίσθια μου, που κανένα ντους δεν σου τα παίρνει, αφού αυτά τα σημάδια είναι πιο ανεξίτηλα από ένα τατουάζ, αυτά που αφήνουν σημάδια στην ψυχή.

Μύτη βαμμένη με λευκή σκόνη, γλυκό φάρμακο για να μην σκέφτεσαι τα τέρατα που ρίχνουν πάνω στο κορμί το κατοστάρικο, απενεργοποιώντας τον πυρετό τους.

Με φέρνεις ενώπιον του Πιλάτου, για να με λιθοβολήσουν, και αναρωτιέμαι, γιατί δεν έφεραν τον άνδρα, αν και οι δύο συνευρέθηκαν; Ο κόσμος των υποκριτών, και της σύγχρονης ιεράς εξέτασης.

Σε έναν κόσμο όπου επιδιώκουν την ισότητα, κρίνουν τη γυναίκα και την ονομάζουν πόρνη και για τον άνδρα κανείς δεν λέει τίποτα.

Αλλά σκύλα δεν είναι μόνο η γυναίκα που κοιμάται για λεφτά με πολλούς άντρες... υπάρχουν π@υτάνες που έχουν ακόμα ταίρι και φλερτάρουν με άλλον, ή άλλες που ακόρεστα πάνε για ύπνο δωρεάν, αυτές είναι χειρότερες από σκύλες, γιατί τουλάχιστον αυτή χρεώνει για να ζήσει.

Το ξέρω.

Με λες π@υτανα, γιατί π@υτάνα είναι και αυτή που ακόμα παντρεμένη κρατάει έναν άντρα που δεν αγαπά πια, και τις νύχτες προσποιείται έρωτα για να τον κρατάει, θεωρώντας το σωστό γιατί είναι παντρεμένοι, ή χειρότερα λέει ότι το κάνει για τα παιδιά.

Με λες π@υτάνα που πούλησα την ελευθερία μου και σκότωσα τα όνειρα μου, και έγινα πικρή λέξη στα χείλη των καθοσπρεπιστών…

Π@υτάνα επειδή σκότωσα τα ιδανικά μου για τα λεφτά, και υποστηρίζω τον υψηλότερο πλειοδότη, χωρίς να ξέρουν τις στροφές στο διάβα της ζωής μου. Αλλά όχι, η κοινωνία δεν το κοιτάζει αυτό...

Με λές π@υτάνα, επειδή απλά ξάπλωσα για λεφτά, ενώ υπάρχουν περισσότερες τσούλες που πούλησαν την ταυτότητά τους...΄΄

Της έδωσα την χαρτοπετσέτα, την διάβασε και μου είπε:

- Είναι πανέμορφο!... Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν ψάχνεις για σεξ, γράφοντας έτσι πρέπει να πηδάς όποια θέλεις.

Γέλασα

- Μου αρέσει μόνο μία και δεν με αγαπάει πια...

Το πρόσωπό της σκοτείνιασε

Τελείωσα την μπύρα μου, την αποχαιρέτησα και μου είπε

-Αν ήμουν στη θέση της, δεν θα σε άφηνα ποτέ

Πήγα προς την έξοδο και είπα:

-Εγώ την άφησα ξεχνώντας την...

[gentle-author]

Η ιστορία ξεκινάει με εμένα και εσένα. Κανένας άλλος στο παρασκήνιο. Οποιοσδήποτε εκκωφαντικός ήχος πρόκειται για μηδαμινούς ψιθύρους που μας σπρώχνουν όλο και πιο κοντά, δίχως να το γνωρίζουμε. Δεν ξέρω τι μας ώθησε στο να βρεθούμε, μα σίγουρα υπήρχε λόγος. Υπάρχει λόγος. Κι αυτός είναι εμείς. Λίγα δευτερόλεπτα πριν χαθούμε για πάντα, κάποιος ή κάτι αποφάσισε ότι τα ονόματά μας χτίστηκαν, συλλαβή προς συλλαβή, γράμμα κατά γράμμα, ώστε να στέκουν δίπλα το ένα στο άλλο. Όταν ανταλλάξαμε το πρώτο βλέμμα, η φύση γαληνευσε, αφού ήξερε, πως τα ονόματά μας πλέον εγιναν τέχνη. Εμείς δεν το ξέραμε. Ή μάλλον, εσύ. Εσύ δεν το ήξερες ακόμη. Εγώ είχα πλήρη επίγνωση από την στιγμή που αντίκρισα τον άνθρωπο που θα άλλαζε τα πάντα. Τον έρωτα της ζωής μου και το σπίτι μου. Τον άνθρωπό μου. Και αργότερα, το έμαθες και εσύ. Μπορούσες να μην το μάθεις, μπορούσα να μην στο δείξω ποτέ. Μα από όταν σε είδα, ήξερα ότι θα γίνεις τα πάντα ή ένα τίποτα για εμένα. Σε αγάπησα με όλη την σημασία της λέξης από την στιγμή που άκουσα για πρώτη φορά την φωνή σου, κι όμως, δεν στο είπα από την αρχή. Είναι δύσκολη λέξη το σαγαπώ. Μα είναι ακόμη πιο δύσκολο να πεις "σε αγαπάω". Κι έχει πράγματι μεγάλη διαφορά. Ποτέ δεν μου είπες σαγαπω. Πάντα μου έλεγες "σαγαπαω". Γι'αυτό ήξερα ότι θα γινοσουν τα πάντα για εμένα. Εσύ είσαι ο λόγος που αγαπάω. Και εγώ είμαι ο λόγος που αγαπάς. Εμείς είμαστε ο λόγος που η αγάπη αναζωπυρωνεται μέρα με την μέρα και κρατά την φλόγα της ζωντανή. Κι εμείς θα είμαστε για πάντα. Γιατί το "για πάντα" υπάρχει. Κι εμείς θα το αποδείξουμε. Σε αγαπάω.

[loulouditouheimona]

Πόνεσα αλλά δεν είπα τίποτα...

[allo-frouto]

Κ οι οργασμοί εννοείται χαχαχα

Συ είπας!

[writeraster]

Βασισμένο στο Ημερολόγιο της Πανδώρας Μ.

Για μια στιγμή θα ήθελα να το ξαναζήσουμε. 

Έστω για μία στιγμή.

Εκείνο το μοιραίο καλοκαιρινό βράδυ. Μετά το κλάμπ πήγαμε βόλτα στην παραλία. Επικρατούσε σιωπή· τα κύματα ήταν τα μόνα που τολμούσαν να την σπάσουν, τραγουδώντας τον δικό τους μελωδικό ρυθμό. 

Και υπήρχαμε και εμείς. Τα βήματά μας στα βότσαλα ήταν εκωφαντικά σε σύγκριση με το περιβάλλον, που θα νόμιζε κανείς πως ηχούσαν σε όλο το μέρος. 

Φτάσαμε στα βραχάκια και καθίσαμε. Από την πλαστική σακούλα που κρατούσες έβγαλες τις μπύρες που είχαμε αγοράσει από το περίπτερο, και ένα πακέτο τσιγάρα, τα γνωστά. Marlboro κόκκινα. 

Μου πρόσφερες ένα ανοιχτό μπουκάλι. “Σ’ευχαριστώ.” Μου χαμογέλασες. 

Αυτό το υπέροχο, θεσπέσιο χαμόγελο που με κρατά βράδια άυπνη. Το χαμόγελο για το οποίο θα έκανα τα πάντα. Αρκεί να το ξαναδώ. 

Ήπια μια γουλιά από την μπύρα, απολαμβάνοντας το ελαφρύ κάψιμο που άφησε το αλκοόλ στο λαιμό μου. Πήρα ένα τσιγάρο και το άναψα. Κράτησα για ��ίγο ακόμη τον αναπτήρα αναμμένο και για σένα. 

 ‘Εγειρα προς τα πίσω, χρησιμοποιώντας το ένα μου χέρι για να στηριχτώ. Το μπουκάλι της μπύρας μου βρισκόταν στερεωμένο ανάμεσα στα βότσαλα σε μια μικρή τρύπα που έσκαψα με τα χέρια μου.

Κοίταξα τον ουρανό.

“Είναι περίεργο,” μουρμούρισα, “το πόσο μικροί και ασήμαντοι είμαστε τελικά.” Αυτό σου τράβηξε την προσοχή. “Πώς σου ήρθε αυτό;” 

“Nα,” ανασηκώθηκα, “τ’άστρα και μόνο μου θύμισαν για μια ακόμη φορά το πόσο μεγάλο είναι το σύμπαν, και το πόσο μικρό μέρος του γνωρίζουμε εν τέλει. Και πόσο μεγάλο μέρος του δεν θα γνωρίσουμε ποτέ.” Δεν μου απάντησες. Αντί αυτού, με κοίταξες. “Τι;” 

“Τίποτα. Απλώς μου αρέσει να σε ακούω να μιλάς.” 

Γέλασα απαλά. “Δεν το περίμενα αυτό, για να είμαι ειλικρινής.” 

“Κι όμως. Το να ακούω τις σκέψεις σου είναι τόσο όμορφο όσο να ακούω το γέλιο σου.” 

Κοίταξα προς τη θάλασσα ντροπαλά. 

“Ένα πεφταστέρι. Κάνε μια ευχή.” 

‘Ηξερα ακριβώς την ευχή μου. Μακάρι η σημερινή νύχτα να μην τελειώσει ποτέ. Να μην έρθει ποτέ το φως στον ουρανό και η δύση του ηλίου, να μην χρειαστεί να φύγουμε από εδώ.

“Τι ευχήθηκες;” 

“Δεν νομίζω πως οι ευχές δουλεύουν έτσι,” χαμογέλασα. “Δίκιο έχεις,” γέλασε. 

Μεσολάβησαν μερικά δευτερόλεπτα σιωπής πριν ξαναμιλήσω. “Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι;” 

-

Και κάπως έτσι πέρασε η ώρα. Μιλήσαμε για διάφορα. Για τέχνη και μουσική, βιβλία και ποίηση. 

“Τι κάνεις εκεί;” “Τίποτα,” είπα και χαζογέλασα, “χαζομάρες στο έδαφος.” 

Οι τρεις μπύρες είχαν αρχίσει να με πιάνουν σιγά-σιγά. Το δάχτυλό μου τραβούσε σχήματα και γραμμές στα βότσαλα. Πλέον κάποια από αυτά είχαν μετακινηθεί, αφήνωντας μια ελαφριά στρώση άμμου στη θέση τους. 

“Και τι δεν θα έδινα για να σου πω αυτά που κρύβω τόσο καιρό,” είπα χαμηλόφωνα. 

Ανασήκωσε τα φρύδια. “Αυτό έχεις γράψει;” 

“Ναι.” “Ανεκπλήρωτος έρωτας;”

“Δεν ξέρω,” απάντησα, “δεν είναι ότι το έχω κυνηγήσει κιόλας.” Σιώπησε, σαν να σκέφτεται. “Τι είναι έρωτας για σένα;” 

“Να…” 

Μετακινήθηκα λίγο πιο κοντά, ώστε να βλεπόμαστε στα μάτια. “Δεν μπορώ να σου πω ακριβώς τι είναι καθαυτός, μπορώ όμως να σου πω για την προσωποποίηση του, για μένα. Όσο κλισέ και να ακούγεται, είναι ένα άτομο με τα ομορφότερα μάτια που έχω δει.” 

Εξέπνευσα, προσπαθώντας να καλμάρω λίγο τα νεύρα μου, καθώς και την καρδιά μου, τους χτύπους της οποίας θα μπορούσα να ορκιστώ πως άκουγα στα αυτιά μου.

“Είναι το πιο κοντινό πράγμα που έχω σε σπίτι, καταφύγιο, και μονάχα η όψη τους με κάνει να νιώθω λες και δεν μπορεί να με βλάψει τίποτα και κανένας. Και η ψυχή του…είναι το πιο καλόψυχο, καλόκαρδο πλάσμα που έχω δει, και θα μπορούσα άνετα να περάσω την υπόλοιπη μου ζωή μαζί του. Να γυρίσω τον κόσμο μαζί του.” ‘Έγνεψε.

“Και η ειρωνεία είναι, πως αυτό το άτομο βρίσκεται ακριβώς απέναντι μου.” 

Χαμογέλασε άλλη μια φορά. Τα κατάφερα. 

Το πήρα σαν ένδειξη να κάνω κίνηση και, διστακτικά, άπλωσα τα χέρια μου για μια αγκαλιά, την οποία ανταπέδωσε. Ναι, μακάρι να μην τελειώσει ποτέ αυτή η στιγμή. 

-

Δυστυχώς όμως, όλα τα καλά τελειώνουν κάποια στιγμή. 

Ήμουν, για άλλη μια φορά, στο ίδιο σημείο που καθόμασταν κάποτε. Είναι απόγευμα Φθινοπώρου. Δεν υπάρχουν αστέρια στον ουρανό, και το στιχάκι έχει σβηστεί. Είναι λες και τα κύματα που κάποτε τραγουδούσαν φωνάζουν μανιωδώς, προστάζοντάς με να φύγω.

Λογικό.

Τελικά βαρέθηκες. Ίσως να παραήμουν ρομαντική και ευάλωτη για σένα. Ακόμα και τώρα, αναρωτιέμαι σε ποιον τα λέω όλα αυτά. Δεν είσαι εδώ. 

Δεν σε κατηγορώ πάντως. Ίσως και να υπερέβαλα, με όλα μου τα σχέδια και τις σκέψεις. 

Όπως όλα τα καλά τελειώνουν, έτσι και εμείς. 

Ούτως ή άλλως, ποιος θα ερωτευόταν κάποια σαν εμένα;

[psychotiko-epeisodio]

Περνάει ο καιρός.Και αρχίζει ξεθωριάζει η ελπίδα που έχω πως ίσως κάποια μέρα ξαναυπαρξουμε μαζί.Δεν πήρες ποτέ ξανά τηλεφωνο.Εξαφανιστηκες ξαφνικά από την ζωή μου ένα βράδυ,όσο ξαφνικά εμφανιστηκες μέσα σε αυτή.

Και δεν πήρα και εγώ ξανά ,βλέπεις.Ηξερα πως είναι ανούσιο καθώς ότι ήταν να πω το είπα και ότι ήταν να κάνω το έκανα.Και με το παραπάνω.Και σε άφησα να φύγεις,γιατί θα ήταν άδικο να προσπαθήσω να σου δώσω λόγους για να μείνεις λίγο ακόμα.Αν ήθελες θα έμενες,μα εσύ επελξες κάτι άλλο.

Έλεγα «που θα πάει,θα γυρισει»,μα εσύ δεν γύρισες ούτε το κεφάλι σου στα κλεφτα για να δεις αν είμαι ακόμη εκεί.Εγω δεν έκανα βήμα,και ας έφυγα χιλιόμετρα μακριά σου.Και αυτή ήταν όλη η πορεία της σχέσης μας,απλά πλέον μου είναι πιο ξεκάθαρο.

Ο έρωτας κάνει εκπτώσεις,δυστυχώς.Κανει εκπτώσεις στα στάνταρ και στα θέλω σου.Χωρις να το καταλάβεις,βρίσκεσαι να υπομένεις καταστάσεις που ορκιζοσουν πως δεν θα υπομενες ποτέ.Μα έτσι είναι,και δεν μπορεί να σε κρίνει κανείς για αυτό.Σταματησα να με κρίνω και εγώ.Ξερω πως δεν άξιζα τίποτα από όλα αυτά,είχα την προσδοκία μόνο να το ξέρεις και εσύ.

Δεν κατάλαβες ποτέ και είναι εντάξει.

[monimhgkriniaa]

Το μήνυμα που δε σου έστειλα ποτέ.

Έχει περάσει σχεδόν μίσος χρόνος που δε ζούμε πια μαζί.

Θα κλείναμε 2 χρόνια πριν λιγο καιρό.. το θυμασαι Ε;

Όμως δε τα καταφέραμε. Δεν ήταν γραφτό για να είμαστε μαζί.

Σε αγάπησα παρά πολύ, πιο πολύ από όσο είχα αγαπησει ποτέ στη ζωή μου.

Και με πληγωσες παρά πολύ, πιο πολύ από όσο με έχουν πληγώσει ποτέ.

Μα δε με ενοιαζε, εμενα δίπλα σου. Χωρίς να μιλάω για το ποσό πολύ με είχες πονεσει.

Άντεξα τη σουζι. Άντεξα τη κριστινα. Άντεξα ��σες ακόμα είχες πηδήξει όσο ήμασταν μαζί.

Και εγώ ημουν εκεί, δίπλα σου. Να σε ρωτάω αν είσαι καλά και να σε αγκαλιάζω το βράδυ.

Άντεξα ρε γαμωτο να ξερω ότι κοιμάσαι με άλλη. Άντεξα να σε βλέπω να μιλάς με άλλη. Άντεξα να μιλάς σε εμενα για άλλη.

Τα ήξερα όλα. Ήξερα με ποια μιλάς, τι της λες, ποια έχεις πηδήξει και αν θες μα την ξανά δεις. Τα έβλεπα τα περισσότερα.

Και δεν έφευγα από δίπλα σου.

Σε θεωρούσα οικογένεια. Σε έβλεπα σαν οικογένεια μου. Σε έβλεπα σα τον άνθρωπο που ήθελα να κάνω οικογένεια μαζί του..

είδες; Παρά τον τόσο πόνο που μου είχες προκαλέσει, ήθελα να είμαι μαζί σου.

Δεν άντεχα που τσακωνόμασταν και έφευγες από το σπίτι. Δεν άντεχα που δε μπορούσα να σου μιλήσω για πράγματα γιατί ήξερα ότι θα νευριασεις.

Μα όλα αυτά δε στα είπα ποτέ.

Δεν έμαθες ποτέ ποσό πολύ έχω κλάψει για εσενα. Δεν έμαθες ποτέ ποσό πολύ σε έχω αγαπησει.

Δε με ενοχλεί που είμαστε χωρισμένοι πλέον.

Ξέρω πολύ καλά πως όσο και αν λες το αντίθετο, αν ποτέ σε πάρω τηλέφωνο και έχω το οποιοδήποτε πρόβλημα θα τρέξεις για εμενα.

Το ξερω πολύ καλά πως ότι και αν χρειαστω θα σε έχω δίπλα μου. Και θέλω να ξέρεις πως είμαι και εγώ δίπλα σου. Αν ποτέ χρειαστείς ένα ατομο να μιλήσεις, θα είμαι εδώ για εσενα.

Ότι αλλο και αν έχω στη ζωή μου, η πόρτα είναι πάντα ανοικτή για εσενα.

Έχει περάσει λίγος καιρός, και είναι ακόμα πολύ πρόσφατο όλο αυτό.

Λες ότι δε θες ούτε γεια από εμενα ούτε τίποτα. Μα το ξερω καλά και το ξέρεις και εσυ πολύ καλά πως σε λιγο καιρό θα έχουμε ηρεμήσει και οι δυο.

Μιας και ήταν η τελευταία φορά που μπήκα στο σπίτι που ζήσαμε μαζί.. ήθελα να σου πω ευχαριστώ για όλα. Για όλα όσα ζήσαμε μαζί. Για όλες τις στιγμές που είχαμε εκεί μέσα οι δυο μας. Σε ευχαριστώ που δε μου ελειψε ποτέ τίποτα. Σε ευχαριστώ που με εμπιστεύτηκες και με είχες σπίτι σου από την πρώτη μερα. Και που συνεχίζεις να με εμπιστεύεσαι και συνεχίζω να έχω τα κλειδιά του σπιτιού. Και που τα πράγματα στο σπίτι είναι ακριβώς έτσι όπως τα άφησα.. ξερω πως σε πονάει όταν μπαίνεις σε αυτό το σπίτι..

θέλω να ξέρεις πως με εποιασε ένας κόμπος στο στομάχι που μπήκα στο σπίτι μας μετά από τόσο καιρο. Μου ήρθαν όλες οι στιγμές μας και μου ελειψες λιγο παραπάνω.

Δε θα ξεχάσω ποτέ όσα έχεις κάνει για εμενα. Δε θα ξεχάσω ποτέ ποσό πολύ σε αγάπησα γιατί η αγάπη που σου έχω δε θα φύγει ποτέ από μέσα ��ου. Και για τον πόνο και για το κλαμα που έχω ρίξει για εσενα, δε πειράζει.. χαλαλι σου.

Ξέρεις πολύ καλά και το ξερω και εγώ ότι δε θα χαθούμε.. ίσως και κάποια στιγμή να συναντηθούν ξανά οι δρόμοι μας.

Ξέρω ότι δε θα με ξεχάσεις ποτέ. Δε θα ξεχάσεις ποτέ στιγμές μας. Δε θα ξεχάσεις ποτέ ότι περάσαμε μαζί.

Θα βλέπεις πράγματα ή θα πηγαίνεις σε μέρη και θα με θυμασαι. Θα βλέπεις κάποια που μου μοιάζει και θα με σκέφτεσαι. Θα βλέπεις κάποιον που θα κάνει πολύ ναργιλέ και θα με σκέφτεσαι. (Αν και τον έχω κόψει τον ναργιλέ.. δε ��άνω). Θα με θυμασαι σε πολλες στιγμές. Και θα με σκέφτεσαι. Και εγώ πίστεψε με θα το νιώθω όταν θα με σκέφτεσαι.

Όσο και αν θες. Δε θα μπορείς να με σβήσεις ούτε από το μυαλό σου, μα ούτε από τη καρδιά σου.

Και αυτό το ξέρεις πολύ καλά και το ξερω και εγώ. Όσο και αν λες το αντίθετο. Δε θα με ξεχάσεις εμενα.

Σε αγάπησα πολύ.

Και σε αγαπάω πολύ.

Και σε ευχαριστώ για όλα.

Δε θα σε ξεχάσω ποτέ.

Εύχομαι κάποια στιγμή να μπορούμε να μιλάμε έστω που και που. Και πιστεύω θα το καταφέρουμε κάποια στιγμή να ερχομαι να σε βλέπω και να είμαστε καλά.

Αυτά είχα να σου πω. Αν δε θέλεις μην απαντήσεις ποτέ σε τίποτα. Κρατά το αυτό το μήνυμα να το διαβάζεις όταν δε θα είσαι καλά για να σκέφτεσαι ότι πάντα θα υπάρχει ένα ατομο που θα είναι δίπλα σου όποτε το χρειαστείς.

Φιλάκια Ράμπα.

Το παράθυρο σου..

για πάντα το παράθυρο σου.

Γιατί για πάντα ένα κομματι μου θα σου ανήκει.

[gemsofgreece]

Βρήκα ένα podcast για την αναβλητικότητα και είπα να το παρακολουθήσω. Συμμετείχαν η Νάντια Κοντογεώργη και ο Σωτήρης Τσαφούλιας, άτομα που σέβομαι για το έργο τους. Η συζήτηση ξεκίνησε ελπιδοφόρα με εξαίρεση που κάθε φορά που έπαιρνε τον λόγο ο Τσαφούλιας έκανε ευθεία βολή στον Χριστιανισμό λες και έχει καμιά σχέση με την αναβλητικότητα, αλλά τέλος πάντων. Αναφέρθηκαν λοιπόν κάποια στιγμή στην σημασία του διαλογισμού. Εκεί ο Τσαφούλιας ρώτησε εμφατικά αν οι συνομιλητές γνωρίζουν τι σημαίνει ετυμολογικά η λέξη διαλογισμός. Η Κοντογεώργη υπέθεσε ότι προέρχεται από το διά + λέγω που δεν είναι εντελώς σωστό αλλά σίγουρα είναι μια λογική υπόθεση. Εκεί όμως ο Τσαφούλιας την διορθώνει και λέει: "Όχι! Σημαίνει 'ο λογισμός του Δία'!"

Ναι... δεν σημαίνει ο λογισμός του Δία... Αυτό πρώτος το έγραψε μάλλον ο Ιωάννης Πασσάς (1899-1987), δημοσιογράφος και διανοητής, στην Εγκυκλοπαίδεια του Ήλιου. Δεν ισχυρίζομαι ότι το υλικό του ήταν καθολικά ανακριβές χωρίς να το έχω διαβάσει, αλλά στην Wikipedia αναφέρει ότι γενικά υποστήριξε πολλά που βρήκαν αντίθετους Έλληνες και ξένους επιστήμονες της εποχής. Και από το "λογισμός του Δία" και μόνο, δεν δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Πληροφοριακά, ο διαλογισμός ετυμολογικά προέρχεται από τα διά + λογίζομαι. Το διά είναι πρόθημα που εκφράζει κίνηση, εναλλαγή, κατανομή, αντίθεση, χρονική διάρκεια ή προσδίδει έμφαση στο β΄ συνθετικό. Δηλαδή έχουμε έναν εντατικό λογισμό (σκέψη) με διάρκεια, με εναλλαγή μεταξύ των σκέψεων, ίσως και κάποια διαλεκτικότητα απέναντι στον εαυτό.

Το πρόβλημα μου εδώ είναι ότι δε μπορείς να πηγαίνεις σε podcast για την αναβλητικότητα, αντ' αυτής να παραπονιέσαι για την αντιεπιστημονικότητα και αναλήθεια του Χριστιανισμού (ή οποιασδήποτε θρησκείας βασικά αλλά η μόδα είναι να σταυρώνεις τον Χριστιανισμό στην παρούσα φάση, get it? XD) και καπάκι να κολλάς τον διαλογισμό του Δία (σημειωτέον, ως μεγαλειώδη ετυμολογική αποκάλυψη). Κάπου ώπα ρε παιδιά.

Αυτή είναι μια πολύ διαδεδομένη τάση που βλέπω στα πολύπαθα ελληνικά κοινωνικά δίκτυα, των αρχαιολατρών που στον πυρήνα τους είναι ξενολάτρες, όπως είπε και η @alatismeni-theitsa με αφορμή ένα άλλο περιστατικό, δηλαδή ενστερνίζονται τον κλασικισμό όπως αυτός είναι επιβεβλημένος από την Δύση, σίγουρα όχι συνειδητά όμως. Είναι αυτοί που σκίζουν τα ρούχα τους ότι ο λόγος που ο Ελληνισμός εξαφανίστηκε και πέθανε (πότε;;;;) είναι ο Χριστιανισμός, το Βυζάντιο κλπ κλπ Αυτοί συνήθως καλύπτουν όλο το πολιτικό ιδεολογικό φάσμα. Και δυστυχώς είναι εξίσου αντιεπιστημονικοί, προπαγανδιστές και ανιστόρητοι με πλήθος συντηρητικών, φανατισμένων Χριστιανών, τους οποίους απεχθάνονται όσο τίποτα. Για μένα αυτές είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Μπορείς να αυταπατάσαι ότι είσαι ηθικά ανώτερος και ενάρετος, μπορείς να αυταπατάσαι ότι είσαι ιδιοφυής και πεφωτισμένος, η ουσία είναι ότι αυταπατάσαι.

Είχαμε τους φανατικούς Χριστιανούς που θεωρούν τους Αρχαίους Έλληνες και τους θαυμαστές τους ασύδοτους ηδονιστές, έχουμε τώρα τους βέρους απογόνους του Σωκράτη (του εκτελεσθέντα στην διανοούμενη κλασική Αθήνα, για να μη ξεχνιόμαστε) που αποκηρύσσουν το Βυζάντιο ως σκοταδιστικό μη ελληνικό Μεσαίωνα. Και αναρωτιέμαι: ΤΟΣΗ πι�� η πρεμούρα του Έλληνα να διχαστεί και να διχάσει; Πραγματικά, ΤΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ έχουν πια αυτοί οι άνθρωποι; Πόσο δύσκολο είναι να καταλάβει κανείς ότι η ακμή, η στασιμότητα και η παρακμή ενός πολιτισμού, πρώτον, είναι σχετική και, δεύτερον, προκύπτει από πλήθος συγκυριών, εσωτερικών μεταβολών, εξωτερικών παραγόντων, του χρόνου, των αλλαγών στην γεωγραφική "σκακιέρα", την παράλληλη ανάπτυξη και ανταγωνιστικότητα άλλων πολιτισμών και πως ΚΑΝΕΝΑΣ πολιτισμός / λαός δεν ξεφεύγει από αυτές; Όπως έχω ξαναπεί, είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Και οι χώρες που είναι ισχυρότερες τώρα δεν θα είναι για πάντα. Και πολλές ήδη δεν είναι όσο ισχυρές όσο φαντάζεται ο ονειροπαρμένος Έλληνας.

Το λοιπόν, μην στρατικοποιείστε πάνω στο σώμα της ιστορίας και του πολιτισμού, και της θρησκείας σίγουρα, ειδικά εναντίον συνανθρώπων, γειτόνων, συμπολιτών σας. Η ιστορία είναι για να τη μελετούμε με ψυχραιμία και κατανόηση και να μαθαίνουμε από τα λάθη και ο πολιτισμός είναι για να γιορτάζουμε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης έκφρασης. Και όλες οι θρησκείες στον πυρήνα τους είναι η ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει στο ανώτερο, οπότε ή τις απορρίπτουμε ή τις αποδεχόμαστε όλες, αλλά οπωσδήποτε σεβόμαστε την ανάγκη του άλλου (με εξαίρεση δογματισμούς που προωθούν την βία φυσικά).

Και στην τελική, άμα τόσο πια για όλα φταίει ο Χριστιανισμός, εσείς οι άθεοι κλασικιστές οι λουσμένοι στο αθάνατο Αρχαίο Ελληνικό Φως, γιατί δεν έχετε δημιουργήσει κάτι σπουδαίο ακόμα; (Δεν άντεξα να μην το προσθέσω.) Άντε, αναμένουμε.

[solmeister13]

Πολύ ωραία το κομμάτι και από σκηνοθετική άποψη και από μοντάζ και από όλα γενικά η ποιότητα όπως πάντα υπέροχη. Απλά δεν ξέρω κάτι δεν μου κάθεται καλά ίσως απλά η αλλαγή να ήταν απότομη η ίσως απλά να μην μου ταιριάζει εμένα αυτή η θεματολογία. Πως να στο πω νιώθω ότι έχεις χαθεί λίγο δεν ξέρω καταλαβαίνω απόλυτα και σέβομαι την ανάγκη σου να βγάλεις έναν τέτοιο δίσκο και δεν έχω αντίρρηση απλά αυτό νιώθω ότι έχεις χαθεί λίγο σαν το σπαθί των 30 να σε έκοψε τελικά δεν ξέρω ξανά λέω ίσως απλά εμένα δεν μου ταιριάζει αυτό το era αλλά μου έχουν λείψει τα παλιά ποιήματα και ξέρω πως δεν είσαι ο ίδιος με τότε και πως και τότε σου έλεγαν το ίδιο για τα ακόμα πιο παλιά σου κομμάτια αλλά δεν ξέρω βλέπω το πώς ήταν τότε και ζηλεύω πραγματικά όποιον πρόλαβε να ζήσει την εποχή που πρώτο βγήκε το νύχτες πρεμιέρας το cknd το χβ το τλσκ γιατί δεν ήμουν εκεί τοτε και βλέποντας αποσπάσματα από τα τότε λάιβ νιώσω πως κ��τι έχει αλλάξει βέβαια το ότι κάθε φορέα που ανεβαίνεις στην σκηνή δίνεις πάντα την ψυχή σου αλλά μου φαίνεται πως κάτι λείπει σαν η ζωντάνια να έφυγε η απλά μεγάλωσες και καλός η κακός όλοι μεγαλώνουμε και είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αποφύγουμε αλλά νιώθω πως έχεις παραδωθεί λίγο σε αυτό και η επανάσταση έχει σβήσει. Ίσως να το έχεις καταλάβει και εσύ δεν ξέρω απλά μου φαίνεται πως όσο περνάει ο καιρός τα κομμάτια που βγαίνουν δεν έχουν το ίδιο βάθος με τα παλιά και δεν θέλω να σου γκρινιάξω γι'αυτό γιατί ξέρω πως το έχουν κάνει δεκάδες πριν από εμένα η μπορεί να το έχω κάνει και εγώ απλά ξέρεις δεν πρόλαβα να ζησω αυτές τις εποχές και βλέποντας και ακούγοντας όλα αυτά για το πώς ήταν νιώθω λίγο μαλακας που δεν ήμουν εκεί τοτε αλλά ναι. Αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι καταλαβαίνω δεν μπορείς να είσαι για πάντα 16 25 και οποιαδήποτε άλλη ηλικία που έγραψες όλα αυτά τα κομμάτια απλα νιώθω πως χάνεται η μαγιά στην όλη φάση σαν να βγαίνουν όλα λίγο ρομποτικά και το συναίσθημα ναι μεν να υπάρχει άλλα να είναι απειροελάχιστο. Νιώθω πως μέσα σε ένα χρόνο κάτι άλλαξε ίσως απλά να λέω μαλακίες και τίποτα να μην ισχύει και με τους δίσκους για τα φοιτητικά χρόνια να πάρω και εγώ λίγο το βαιμπ σαν τότε που είχε πρώτο βγεί το νύχτες πρεμιέρας και όλοι οι επόμενοι δίσκοι. Απλα νιώθω πως όσο περνάνε οι μέρες κάτι σε τρώει και ξανά λέω εγώ μπορεί να λέω μαλακίες και απλά να μην μου αρέσει το νέο era αλλά νιώθω πως τελικά η ενηλικίωση κέρδισε δεν ξέρω αν είναι καλό η κακό η μάλλον για τον καθένα αυτό είναι διαφορετικό απλά ξέρεις το παρατήρησα και ήθελα να πω την γνώμη μου φυσικό χωρίς πρόθεση να γκρινιάξω η απλά να σου πω βγάλε δεύτερο cknd η κάτι τέτοιο γιατί ξέρω πως δεν γίνεται απλά κάπως μου φαίνεται πως χάθηκε η μαγεία αυτό νομίζω κατάλαβες τι θέλω να πω αλλά ναι α και δεν λέω πως τα κομμάτια δεν είναι καλά η α ο Σολ ξεπουλήθηκε η τίποτα τέτοιο μια χαρά τραγούδια είναι έχουν την φάση τους απλά αυτό νιώθω ότι χάσαμε λίγο το συναίσθημα

Λίγα σημεία στίξης θα τα εκτιμούσα γιατί δε μπορώ να σου απαντήσω εύκολα όταν θέτεις τόσα πράγματα σα λεκτικό καταρράκτη.

Δε βγαίνει τίποτα ρομποτικά, όλα κινούνται με βάση την καρδούλα και την πνευματική μου κατάσταση. Δε θα έπαιρνα δύο χρόνια σιωπής από το ΤΛΣΚ εάν τα έβγαζα ρομποτικά τα πράγματα. Κάνω την παύση μου, αφομοιώνω όσα ζω και τα καταγράφω.

Στο κείμενο βρίσκεις και χάνεις το νόημα μόνος 2-3 φορές. Ξέρεις ότι τα πράγματα που λες τα έχουν πει κι άλλοι σε κάθε νέο βήμα, αλλά μετά νιώθεις πως αυτή τη φορά είναι αλλιώς. Για να σου δώσω λίγο τη δική μου οπτική γωνία· δεν είναι.

Το να παίρνεις ρίσκα στη δημιουργία σου είναι ακριβώς αυτό που λέει η λέξη: ρίσκο. Αν ήθελα να βγάλω το CKND άλλες 150 φορές, θα μπορούσα να το κάνω. Έχω και στην άκρη μισοτελειωμένα κομμάτια και μπορώ να παίξω πέντε pop punk κιθάρες και να πω μέσα εφηβεία, προαύλιο και λύκειο, αλλά δε θα είναι ειλικρινές. Εκεί θα ήταν ρομποτικό. Έγραψα μεγάλα κομμάτια για την εφηβεία και όσον αφορά τα lives επειδή τα αναφέρεις μέσα, τα τιμώ και τα ροκάρω σα να μην υπάρχει αύριο. Αλλά το κάλυψα το θέμα, είπα όσα ήθελα να πω.

Πλέον δεν τη νοσταλγώ το ίδιο, πιο πολύ νοσταλγώ τις μέρες που έγραφα το CKND, παρά τα πράγματα που νοσταλγούσα γράφοντας το.

Πλέον με πονάνε άλλες πληγές και μιλάω γι' αυτές με τον τρόπο που θεωρώ πως τους αρμόζει και δεν ντρέπομαι. Τα λέω έξω απ' τα δόντια και ίσως δε σου κάθεται καλά πως o Sol σου λέει για Xanax, αλλά εμένα αυτές είναι οι ιστορίες μου στο τώρα και όπως πάντα τις διηγούμαι για όσους είναι εκεί να τις ακούσουν.

Δεν αλλάζω το παρελθόν, δεν παύω να το θαυμάζω, μα δε ζω εκεί. Κάνω αυτό που έκανα πάντα.

Κοιτάζω πίσω, αλλά προχωρώ μπροστά.