#δε θα την ξεπεράσω ποτέ

[glikozi]

το χρώμα που είμαι είναι αυτό το γλυκό -απαλό σαν φιλί στο μάγουλο- μπλε που επικρατεί στο call me by your name

[for-your-eyes-only-16]

Πριν από ένα χρόνο μου είπες ότι η καρδιά σου είναι κλειστή και ότι δεν πρόκειται να νιώσεις τίποτα για εμένα.

Κι αυτό μου το είπες, αφότου με έκανες να ελπίζω σε εμάς, σε αυτό που θα μπορούσαμε να καταφέρουμε μαζί.

Πριν από ένα χρόνο μου είπες ότι δε θα ξαναμιλήσουμε. Συγκεκριμένα, ότι δε θα μου ξαναμιλήσεις. Και μου τόνισες ότι εάν θέλω να σου μιλήσω θα μου απαντήσεις, αρκεί να μην ξεπεράσω το σημείο που εσύ μου επιτρέπεις.

Πριν από ένα χρόνο μου είπες να σταματήσω να παλεύω για εμάς. Να δω μόνο τον εαυτό μου. Να ζησω τη ζωή μου, να γνωρίσω άλλα άτομα, να αποκτήσω εμπειρίες.. Να, να, να...

Πριν από ένα χρόνο μου είπες ότι δε θέλεις να ελπίζω πια σε εμάς. Ότι δε θέλεις να ελπίζω ότι κάποτε μπορεί να νιώσεις κάτι περισσότερο για εμένα.

Κι εγώ καθόμουν και σε άκουγα να μου τα λες όλα αυτά. Κι έκλαιγα ακόμα περισσότερο. Και δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυα αυτά. Έτρεχαν πλέον από μόνα τους, ασταμάτητα, παλεύοντας να σώσουν ό,τι θα μπορούσε να σωθεί.

Στο μυαλό μου το μόνο πράγμα που κυριαρχούσε ήταν μια φασαρία. Και ήξερα πως ο μονος τρόπος για να ηρεμήσω ήταν να χωθώ στην αγκαλιά σου. Δεν μου επιτρεπόταν όμως ούτε αυτό..

Σου έλεγα να το ξανά σκεφτείς. Σε παρακαλούσα να το συζητήσουμε όταν θα ήσουν ήρεμος. Όταν θα μπορούσα κι εγώ να ηρεμήσω από τον πόνο που μου προκάλεσες. Αλλά δε γινόταν..

Σε έβλεπα να φεύγεις. Να με αφήνεις. Να με παρατάς. Να μας παρατάς. Να μην παλεύεις για εμάς. Να είσαι τόσο άνετος με την ιδέα να με αφήσεις. Να μην προσπαθείς να με κρατήσεις κοντά σου. Να μην προσπαθείς για εμάς.

Τίποτα από όλα αυτά δεν μου ήταν εύκολο. Και ποτέ μου δε θα δεχθώ το ότι μας τελείωσες, πριν καν αρχίσουμε. Δεν μας έδωσες ποτέ μια πραγματική ευκαιρία.

Ένα χρόνο μετά... Είμαι ακόμη εδώ. Και σε περιμένω. Και όσο και εάν δεν το παραδέχομαι μέσα μου, συνεχίζω να ελπίζω. Να ελπίζω πως κάποτε θα καταλάβεις, πως κάποτε θα νιώσεις. Όσο παράλογο κι εάν είναι.

Ένα χρόνο μετά κρατάμε τελικά επαφή. Αραιά και πού ωστόσο, χωρίς να ζητάω τίποτα παραπάνω. Μέχρι εδώ μου επιτρέπεται. Τόσο μπορείς, τόσο μου δίνεις.

Ένα χρόνο μετά ίσως και να θεωρεί κανείς ότι αναλώνομαι, εξευτιλίζομαι, αυτο-μαστιγώνομαι. Αυτό που ξέρω εγώ ωστόσο, είναι ότι για μένα είσαι σημαντικός. Σε νοιάζομαι, σε θέλω στη ζωή μου. Θέλω να ακούω τη φωνή σου, το γέλιο σου, το κλάμα σου. Θέλω να σε κοιτάζω στα μάτια, να σε φιλάω στα χείλη και να χάνομαι στην αγκαλιά σου.

Ένα χρόνο μετά και η καρδιά μου είναι ακόμη ανοικτή για εσένα...

- Ejo

10.03.2023

[xehasmenesithakes]

Θέλω να σχολιάσω κάτι, γιατί είναι πιο εύκολο να το πω σε αγνώστους πάρα σε φίλους sadly. Αποφεύγω το topic σχέσεων και σεξ τα τελευταία χρόνια με φίλους γιατί είμαι απλά σε τελείως διαφορετική φάση από αυτούς και τις ελάχιστες φορές που έχω σχολιάσει κάτι πάνω σε αυτά τα θέματα απλά δε ξέρουν τι να πουν.

Εγώ είμαι σχεδόν 22 και δεν έχω κάνει ποτέ σεξ ή σχέση. Ξέρω ότι υπάρχει κόσμος που του αρέσω ή που άρεσα φουλ γενικά όλα αυτά τα χρόνια αλλά είναι λίγο περίπλοκο γιατί είμαι τρανς και πολύ ανασφαλής με αυτό. Ξέρω ότι δεν είμαι για όλους και με φρικάρει πάντα το να με φλερτάρει κάποιος και να μη ξέρει ότι είμαι τρανς. Ξερω ότι φταίει ξεκάθαρα το πόσο ανασφαλής είμαι εγω με αυτό και ότι υπάρχει κόσμος που δε το νοιάζει καθόλου αλλά δε έχω ιδέα πως να το ξεπεράσω όντως όλο αυτό.

Με δικαιολογώ σε ένα βαθμό λόγο των εμπειριών μου με αυτό το κομμάτι της ταυτότητας μου αλλά έχω κουραστεί να φοβάμαι και θέλω να.. ζήσω.

Το κατανοώ ότι φταίει το πως το σκέφτομαι εγώ και ότι στην πραγματικότητα είμαι ποθητός επειδή με φλερτάρει κόσμος αλλά εδώ και χρόνια απλά στο τέλος απορρίπτω τον οποιοδήποτε γιατί φρικάρω πριν γίνει καν κάτι.

Δε ξερω τι φοβάμαι τόσο πολύ. Δε νομίζω ότι είναι η απόρριψη, νομίζω είναι το πως θα με δει κάποιος όταν θα δει το γυμνό μου σώμα. Like δε θέλω να αλλάξει ο τρόπος που με βλέπει ή να σταματήσει να με θέλει λόγο αυτού. Δε νομίζω ότι θα το άντεχα, θα μου γαμουσε την αυτοπεποίθηση.

Από τη μια σκέφτομαι ότι πρέπει επιτέλους να ξεκολλήσω και από την άλλη σκέφτομαι ότι για να με δυσκολεύει τόσο μπορεί απλά να μην είμαι έτοιμος για σχέση ή σεξ ή οτιδήποτε. Οπότε μου δίνω χρόνο. Δ�� ξέρω.

Με ενοχλεί απ��στευτα το πως έχω αφήσει να επηρεάσει ο όλος οχετος της τρανσφοβιας τα τελευταία χρόνια τη ζωή μου. Γενικά το πως έχω αφήσει τον φόβο και τις ανασφάλειες να κάνουν κουμάντο τόσα χρόνια. Είναι τόσα χρόνια όμως.. έχω γίνει πλέον ένα με αυτό το συναίσθημα. Δε ξέρω πως να βγω από αυτό.

Να σου πω κατι,νιωθω οτι δικαζεις τον εαυτο σου με αυτα που λες,εννοω ειναι τοσο δυσκολο το να βιωνει κανεις κατι τετοιο.Το να νιωθεις ξενος στο σωμα σου,η διαδικασια να βρεις τον εαυτο σου,να κοντραριστεις με ολες τις σταθερες στη ζωη σου και να τις επαναπροσδιορησεις.Ρε φιλε εισαι πολυ πιο δυνατος απο οσο νομιζεις.Πρεπει να στο αναγνωριζεις.Γενικα εχω την πεποιθηση οτι η ψυχη και το σωμα ειναι δυο διαφορετικα πραγματα.Ναι οκευ εισαι ‘ατυχος’ (ελπιζω να καταλαβαινεις πως το λεω) και δε σου δοθηκε το ιδανικο σωμα.Αλλα ειναι η σαρκα σου.Η ενεργεια σου η αρρενωποτητα ,το ειναι σου ,αυτο εισαι.Ναι ,εχεις ενα ταξιδι να διανεισεις που δεν τυχαινει συχνα και φανταζομαι οτι θα ναι δυσκολο το να μη ταυτιζεσαι με τιποτα απο οσα ακους.Δωσε χωρο στον εαυτο σου γινε εσυ ο δασκαλος σου βρες τον δικο σου δρομο,σταματα να κοτσαρεις την ηλικια διπλα λες και χανεις χρονο.Οχι δε παει ετσι ο καθενας εχει τους δικους του χρονους και ταχυτητες.Πιστευω οτι αυτο που σου συμβαινει ειναι τελειως προσωπικο ειναι οκευ να το εκφραζεις σε αλλους ειναι οκευ να μη θες να το εκφραζεις .Δεν υπαρχει λογος να λες κατι δικο σου σε οποιο ατομο πας να τραβηχτεις αμα νιωθεις ευαισθητος και ευαλωτος,οχι δεν αφορα αυτους ,δεν ειναι θεμα σεξουαλικοτητας ειναι ταυτοτητα.Δηλαδη για μενα ειναι λαθος να το εκφραζεις καταναγκαστικα.Υπαρχουν ανθρωποι που εχουν κανει αλλαγη φυλου και ζουν χωρις να το ξερει κανεις και ειναι οκευ και αυτο οπως ειναι οκευ και το να το λες.Φανταζομαι ειναι στη διαχείριση του καθενος και στο χαρακτηρα του.Επειδη εισαι και αρκετα μικρος μπορει να μην εχεις κανει καποιο χειρουργειο και φανταζομαι οτι σεξουαλικα σε αυτο το επιπεδο ζοριζεσαι θα σου πω οτι σιγουρα δεν μπορω να φανταστω το ποσο σε ζοριζει , πιστευω το σεξ ειναι πολυ ευαισθητο θεμα για πολυ περισσοτερο κοσμο απο οσο νομιζεις και cis .Δεν χρειαζεται να σε κρατας μακρια απο τον ερωτα λογω φοβου.Βημα βημα,αν δεν το χεις να γδυνεσαι μη γδυνεσαι,αν δε το χεις να σε αγγιζουν δε χρειαζεται εννοω μπορεις να περασεις πολυ ωραια με ενα ατομο χωρις να κανετε το basic sex.Υπαρχουν τοσα πραγματα που μπορεις.Το καλο σεξ ειναι εγκεφαλ��κη διαδικασια,το σεξ χωρις ψυχη μπορει να γινει αισθητικα τοσο αδιαφορο ,τυπου σαν να πηγαινεις για κατουρημα.Εννοω μετραει τι ενεργεια βαζεις σε αυτο.Μπορεις να καεις σε ενα φιλι ,να ερθεις σε οργασμο με ενα απλο αγγιγμα στο χερι.Μπορεις να αγγιζεις εσυ εσενα μπορεις να κανεις στοματικο..Εξερευνησε το μεσα στα δικα σου ορια.Δεν υστερεις σε κανενα επιπεδο.Πιστεψε με υπαρχουν πολλοι cis αντρες που μπορει χουν ρε φιλε τα παντα σε υλικο επιπεδο ααλλα να μην μαθουν ποτε τι σημαινει αληθινος οργασμος επειδη δεν εχουν τη ψυχη να το υποστηριξουν.Δεν ξερω τι σε ελκει οι γυναικες ή οι αντρες ή και τα δυο αλλα εχεις ενα τρομερο πλεονεκτιμα,εχεις ��ησει και απο τις δυο πλευρες ξερεις και τα δυο,εχεις απιστευτη δυναμη και γοητεια η εμπειρια σου ειναι ξεχωριστη.Οσο για το αν αρεσεις και για την απορριψη ναι λογικο να σε τρομαζει,δεν γινεται να αρεσουμε σε ολους και να μας δεχτουν ολοι ειτε εισαι cis ειτε trans.Και να σου πω και κατι εγω ειμαι bi ,ας πουμε εχω νιωσει ελξη για τρανς ατομο και ειλικρινα δεν θα με ενοιαζε καθολου καθολου κατι τετοιο αν μαρεσε καποιος σαν ατομο.Γενικα μπορεις να συναναστρεφεσαι ερωτικα ατομα που εχουν μια ανοιχτη σεξουαλικοτητα.Ελπιζω να βοηθησα με ολα αυτα,ξερω οτι αυτα ειναι πολυ ευαισθητα θεματα το προσεγγισα οσο καλυτερα μπορουσα.Να προσεχεις τον εαυτο σου και να πιστευεις σε αυτον ,ολα θα βρουν την ακρη τους καθε φορα που αμφιβαλεις κοιτα το ποιος εισαι.Νιωσε το ειναι σου.

[secretabaka]

Σε αγάπησα

Εγώ σε αγάπησα.Αγάπησα το έξω και το μέσα σου. Την κάθε λεπτομέρεια, την πιο ιδιαίτερη Συμπεριφορά και Αζμί με τρέλαινε. Γιατί αυτό είναι η αγάπη. Να αγαπάς τον άλλον με όλα του τα ελαττώματα, με όλες του τις παραξενιές. Βέβαια σε μία σχέση, καλή είναι και η αγάπη όμως δύσκολα κρατιέται μόνο από αυτήν. Χρειάζεται φροντίδα, καλή επικοινωνία, χημεία. Η χημεία είναι πολύ βασική. Εμείς μωρό μου την είχαμε. Την πήγαμε σε άλλο επίπεδο. Με την τριβή μας, σωματική και ψυχική. Την είχαμε. Όμως δυστυχώς, ούτε αυτή δεν ήταν αρκετή για να μας κρατήσει μαζί. Βλέπεις, Η αγάπη και ο έρωτας είναι σαν τα λουλούδια. Για να γίνει μεγάλο και όμορφο το λουλούδι χρειάζεται συνεχώς φροντίδα. Να το ποτίζουμε κάθε μέρα να το προσέχουμε, να παρατηρούμε αν είναι καλά, αν το προσέχουμε αρκετά. Πρέπει να προσέχεις όμως. Αν το ποτίζεις πάρα πολύ, τότε αυτό, πολύ πιθανό είναι να πεθάνει. Από την υπερβολική φροντίδα. Τραγικό ε; Έτσι λοιπόν, έγινε και με εμάς. Φυτέψαμε Τον σπόρο του έρωτα, αυτής της μεγάλης σπίθας Και αρχίσαμε να τον προσέχουμε. Να τον ποτίζουμε, να του δίνουν ατελείωτη προσοχή, ατελείωτη φροντίδα. Ώσπου ο σπόρος αυτός , Έγινε πολύ γρήγορα μια όμορφη μπλε τα πάρει. Όσο μεγάλωνε τόση περισσότερη προσοχή της δίναμε. Μέχρι που δεν ήταν δυνατόν πια να μεγαλώσει άλλο. Εμείς όμως μάτια μου , παραφερθήκαμε και δε σταματήσαμε να την ποτίζουμε με μανία. Μέχρι που εκείνη ξεκίνησε να μαραίνεται. Πέθαινε, δε μπορούσε άλλο πότισμα, τουλάχιστον για λίγο. Όχι πολύ. Κάπου εκεί λοιπόν, έφευγε ο έρωτας και σιγά, πολύ σιγά η αγαπη. Προς μείον μου δεν ήταν από κοινού το να χωρίσουν οι δρόμοι μας. Εγώ σκεφτόμουν και ακόμα σκέφτομαι πως μπορω να σου δώσω πολλά, ότι αυτό που είδες δεν ήταν τιποτα μπροστά σε αυτά που μπορω να σου δώσω. Πως χρειάζομαι πολλές ακόμα βόλτες στην παραλία , πολλές συζητήσεις μαζί σου , πολλές αγκαλιές , πολλά φιλιά , πολλή αγαπη ακόμα. Σεβάστηκα όμως , την απόφαση σου. Όσο και να μην ήθελα, όσο και να ουρλιαζα και να υπέφερα μέσα μου. Την σεβάστηκα.Ο πόνος αυτός παραμένει δεν έχει φύγει και ούτε πρόκειται σύντομα να φύγει. Χρειάζεται χρόνος η διαδικασία της επούλωσης, πόσο μάλλον με εσένα. Ακόμα περισσότερος. Ξέρω πως δεν θα ξαναερωτευτω έτσι. Ξέρω πως δεν θα αγαπήσω ξανά έτσι και ξέρω πως αυτήν την μοναδική χημεία που είχα μαζί σου δεν θα την βιώσω ξανά. Μπορεί να είμαι μικρός όμως γνωρίζω τον εαυτό μου καλύτερα από όλους -ότι και να μου λένε , πως θα το ξεπεράσω , πως θα ξανά νιώσω έτσι-. Ναι θα ξαναγίνουν όλα αυτά αλλά ποτέ έτσι έντονα. Δυστυχώς αγοράκι μου δεν κατέληξε για μας αίσια το παραμύθι αυτό. Σε αγαπάω και θα μου λείψεις.

Υ.Σ το τραγούδι αυτό θα συμβολίζει για πάντα το πως αισθάνομαι για σένα. Να προσεχείς.

[yacinthi]

Όταν χάζευες το προφίλ μου στο tumblr και βρήκες ένα κειμενάκι που είχα γράψει κι έλεγα πως απο τότε που σε πρωτογνώρισα ήξερα οτι θα ξαναβρεθούμε, με ρώτησες αν ήταν για εσένα.

Σου απάντησα πως οχι, δεν ήταν, κι ομως τόσο καιρό μετά όταν τσέκαρα το δικό σου προφίλ είδα πως το είχες στα αγαπημένα σου. Τυχαία μπήκα, να δω αν είσαι εδώ, αν βλέπεις όσα ανεβάζω, γιατι δεν ήταν πια για εσένα οι αναρτήσεις μου. Παρατήρησα πως είχες διαγράψει τα πάντα, που σημαίνει πως ήσουν ενεργός τουλάχιστον για κάποιο διάστημα προκειμένου να τα σβήσεις. Πιθανόν είναι λοιπόν να είχες δει όλα όσα έγραφα… τότε που υπέφερα εξ αιτίας σου. Εξάλλου είμαι η μόνη που ακολουθείς.

Ήθελα να σου πω πως δεν πονάω πια. Είμαι καλά. Ακούω ακόμα την ίδια μουσική, κι όταν μπαίνει το Ποιός Έχει Λόγο Στην Αγάπη ή το Breezeblocks, σε θυμάμαι. Δυστυχώς, δεν είσαι μια καλή ανάμνηση.

Επίσης, σε θυμάμαι όταν παίζει το Blue Jeans και το Video Games. Ξέρω πως δεν σου αρέσει η Lana Del Rey κι οτι άκουγες αναγκαστικά τα κομμάτια της επειδή ήσουν μαζί μου, αλλά αυτά τα τραγούδια θέλω να τα ακούσεις ξανά, μόνος σου. Να τους δώσεις προσοχή. Ίσως έτσι καταφέρεις να καταλάβεις πως ένιωθα τότε. Τόσος καιρός εχει περάσει κι αν νομίζεις οτι επειδή σου γράφω αυτο το κείμενο σε σκέφτομαι συχνά, κάνεις λαθος. Ήρθε άλλος μετά απο εσένα, άλλη ιστορία, μεγάλη, διαφορετική. Όμως όσα έκανες εσύ δεν θα σ’τα συγχωρέσω ποτέ.

Σ’ αγάπησα πολύ, κι ας μη στο έλεγα συχνά. Κι ας θύμωνες γιατί ενιωθες πως δεν σε ήθελα αρκετά. Ξερεις, αφού έφυγες δεν μπόρεσα να ξαπλώσω ξανά στο κρεβατι που κοιμόμασταν μαζί. Δεν μπορούσα καν να βρίσκομαι σε εκείνο το δωμάτιο, ειδικά όταν βράδιαζε, κι άρχισα να κοιμάμαι στο μέσα, που σου γκρίνιαζα οτι δεν μου άρεσε εκεί. Δε θα το θυμάσαι, αλλά κάποια στιγμη ειχαμε ανοιξει ενα Moscato D’asti κι εχω κρατήσει το μπουκάλι. Σταμάτησα να καπνίζω σλιμακια που μου έπαιρνες κι άρχισα καπνό. Άλλαξα παρέα. Άλλαξα γενικά.

Το καλοκαίρι αφού χωρίσαμε άρχισα να βγαίνω με ένα παιδί. Χάρη σε αυτόν κατάφερα να σε ξεπεράσω. Δεν ξέχασα όμως ούτε στιγμή τον πόνο που μου προκάλεσες. Κι ο λόγος που μου πήρε μέχρι τον Αύγουστο για να σε βγάλω απο το μυαλό μου, δεν ήταν άλλος απο την τόσο τοξική στάση σου. Αδυνατούσα να κατανοήσω πως ένας άνθρωπος που δήλωνε ερωτευμένος μαζί μου μπόρεσε να φερθεί έτσι, όπως φέρθηκες εσύ.

Κάπου τσαλακωμένο βρίσκ��ται ένα χαρτί που πάνω του είχα γραψει πόσο με πλήγωνες κι όλα όσα ήθελα να σου πω. Έπρεπε κάπου να τα συγκεντρώσω για να τα συγκρατήσω, αφού κάθε φορά που μιλούσαμε στο τηλέφωνο τα λόγια σου ήταν απότομα και μ’αποσυντόνιζες.

Ποτέ δεν έγινα καλή στα μαθηματικά. Φέτος στο κόντρα μάθημα όλο αντέγραφα και μου ερχόταν στο μυαλό εκείνο το πρωί που σε ειχα βάλει να μου λύσεις το διαγώνισμα άλγεβρας για το φροντιστήριο. Πριν προλάβεις να το τελειώσεις σ’το πήρα απ’τα χέρια με το πρόσχημα ότι αν ήταν άριστα λυμένο όλο το γραπτό θα με καταλάβαιναν, ενώ απλά ήθελα να περάσω παραπάνω χρόνο μαζί σου. Να σε χορτάσω, γιατί θα έφευγες.

Θυμάσαι τότε που σε είχα βοηθήσει να γράψεις μια περίληψη; Εγω πάντως θυμάμαι να μου λες οτι δεν έχω ενδιαφέροντα και πως κάθομαι όλη μέρα, σε αντίθεση με εσένα που διάβαζες γιατί όπως έλεγες είχες υψηλούς στόχους. Κι όμως τα κατάφερα. Πέρασα Φιλοσοφική.

Ήταν πολύ δύσκολο να σταθώ στα πόδια μου μετά τον θάνατο του παππού μου. Ήξερες οτι μέναμε στην ίδια πολυκατοικία, γιατί κατέβαινα τα Σάββατα για φαγητό και σε άφηνα μόνο σου πάνω για καμιά ώρα. Τον ένιωθα σαν πατέρα μου κι εσύ δεν μου απαντούσες καν στα τηλέφωνα όταν τον έχασα, ενώ ήμασταν ακομη μαζί. Ένα ξερό συλλυπητήρια μου είπες και εξαφανίστηκες. Σαν φάντασμα ήμουν για τον επόμενο μήνα απο τη συναισθηματική εξάντληση που συνέχιζες να μου προκαλεις.

Κατά τη διάρκεια της σχέσης μας έχασα επτά κιλά. Μετά τον χωρισμό μας δεν μπορούσα να φάω. Λίγους μήνες μετά έφυγε η γιαγιά μου, που σου έλεγα οτι την τρέχαμε στα νοσοκομεία και με έπιαναν τα κλάματα απο την ανησυχία μου. Δεν άντεξε μόνη της. Ουτε εγώ άντεξα.

Κατέρρευσα. Μα εσύ δεν ήσουν εκεί. Εσύ που έλιωνες για εμένα. Που έλεγες ξανά και ξανά πόσο πολύ μ’αγαπάς κι όταν δεν σ’το έλεγα πίσω γκρινιαζες. Εσύ, που είχες έρθει με το ποδήλατο απο την Ηλιούπολη στο Παγκράτι για να με δεις. Που μου έλεγες να περάσω Αθήνα για να μένουμε μαζί και να μου μαγειρεύεις, γιατι όταν ερχόσουν σπίτι μου τρώγαμε μόνο έτοιμα νουντλς -απο αυτά που απλά τους προσθετεις βρασμένο νερό- και με πείραζες επειδή δεν ήξερα ��α φτιάχνω κάτι άλλο. Εσύ που ήθελες να κάνουμε τέσσερα παιδιά, δύο αγόρια και δύο κορίτσια και μου τραγουδούσες τους στίχους απο τα αγαπημένα σου κομμάτια.

Τα κατάφερα λοιπόν, χωρίς εσένα. Είμαι φοιτήτρια. Κι ακόμη θυμάμαι με ποσο πάθος μου μιλούσες για τη σχολη που ήθελες. Αμφιβάλλω αν θυμασαι τι ήθελα εγώ. Τελικά πέρασα σε διαφορετική σχολή απο αυτή που είχα στο μυαλό μου. Κατέληξα όμως στο συμπέρασμα οτι αυτή είναι η πιο ιδανική. Δεν ξέρω αν πέρασες τελικά, αλλα μαθαίνω απο αναρτήσεις των φίλων σου οτι πήγες διακοπες στην Ίο. Και ξερεις ποιο είναι το αστείο; Θα πήγαινα κι εγώ τις ίδιες μέρες, όμως άλλαξα γνώμη την τελευταία στιγμή.

Ξέρω επίσης οτι είχες γενέθλια την προηγούμενη Πέμπτη, στις 15 του μήνα. Ακριβώς μία εβδομάδα μετά απο τα δικά μου γενέθλια. Αυτό δεν το γνωρίζω απο κάποια ανάρτηση φίλου σου, απλά το θυμάμαι.

Έχω κρατήσει το φουτερ σου και το φορούσα όλο τον χειμώνα. Μου αρέσει το πως κάθεται πάνω μου. Τη βερμούδα σου τη φοράω κάποιες φορές ως πιτζάμα το καλοκαίρι. Όταν μου κάνουν κοπλιμέντο για κάποιο απο τα δύο, απανταω ‘Ευχαριστώ, είναι του πρώην’ και γελάω.

Δεν μου λείπεις πια, δεν γράφω πια για εσένα. Μόνο όταν παίζει κάποιο τραγούδι που μου θυμίζει τις στιγμές μας μου έρχεσαι πάλι στο μυαλό. Σου είχα φτιάξει και μία playlist όσο ήμασταν μαζί, μα δεν στην έδειξα ποτέ. ‘Take care’ την είχα ονομάσει. Τώρα την έχω ιδιωτική κι έχω αλλάξει το όνομα.

Όπως έλεγα και στο κείμενο που είχα γράψει πριν τη σχέση μας -ναι για εσένα ήταν τελικά κι ας το αρνήθηκα τότε που με ρώτησες- ‘Σαν να το ήξερα τότε, οτι θα ξαναβρεθούμε’. Όπως τότε, έτσι και τώρα. Ξέρω οτι θα σε ξαναδώ κάποια στιγμή. Και περιμένω μια πολύ καλή εξήγηση για τη σκάρτη συμπεριφορά σου.

[kalokairistoxwrio]

Ποτέ δε σε ξεπέρασα.

Πάντα θα θυμάμαι όλα αυτά τα μικρά πράγματα που έκανες και έδειχνες ότι νοιαζόσουν.

Ποτέ δε σε ξεπέρασα.

Έχω ακόμα τις φωτογραφίες από την παρελθούσα ευτυχία μας.

Ποτέ δε σε ξεπέρασα.

Τα αισθήματά μου ξυπνούν και πάλι τα βράδια και δε μ’αφήνουν να κοιμηθώ.

Ποτέ δε σε ξεπέρασα.

Και ούτε θα σε ξεπεράσω.

[ypotonikos]

Ημέρα 27η/99η.

Έχω καιρό να γράψω εδώ.

Χάθηκα, πραγματικά. Ο παλιάτσος έμεινε για λίγο σιωπηλός μέσα στον όχλο.

Αλήθεια, πού οφέλησε αυτό;

Πουθενά.

Τον τελευταίο καιρό, δεν έγιναν πολλά.

Ή μάλλον, έγιναν. Αλλά δεν ήταν πολλά.

Απλά ήταν μεγάλα. Τρανταχτά. Τρομακτικά.

Δεν μπορώ να γυρίσω σελίδα. Κάποια άτομα θα πουν ότι δε θέλω.

Υπάρχει όμως μια λεπτή γραμμή στο "θέλω" απ' το "μπορώ".

Δε ξέρω αλήθεια που θα βγάλει. Όλες αυτές οι αλλαγές, η θλίψη, ο πόνος, η οργή, το μίσος. Το κενό.

Δεν μπορώ να νιώσω αγάπη. Χαρά. Ευτυχία, ευχαρίστηση. Στιγμιαία, ναι. Και φεύγουν πάλι.

Δε ξέρω αν θα φύγει ποτέ αυτό, ή αν όταν φύγει αν θα είναι αργά, πολύ αργά, λίγο αργά.

Δεν μπορώ να γράψω με την ίδια ευκολία πλέον. Μου το στέρησαν, και έπειτα, το στέρησα και εγώ από τον εαυτό μου.

Όπως μου στέρησαν και στέρησα από τον εαυτό μου το συναίσθημα. Τα συναισθήματα.

Το "τέλος" μοιάζει τόσο κοινότυπο στα κείμενά μου, σαν λέξη. Όμως κάθε τέλος είναι και μια αρχή.

Αυτό δεν ξέρω τι είναι. Πάντως ξέρω πως δε θέλω να το αφήσω εδώ.

Δε θέλω.

Αλλά δε μπορώ να το ξεπεράσω.

Δε μπορώ.

[fxckery-at-its-finest]

«Με παίρνει τηλέφωνο. Μου λέει ότι δεν θέλει να πονά άλλο. Ότι δεν αντέχει και είναι κουρασμένη.

Καταρρέω.Την νοιάζομαι τόσο ρε γαμώτο. Δεν μπορώ στην ιδέα ότι θα την χάσω. Και αν ξυπνήσω αύριο και δεν είναι εδώ;

Ναι αλλά εγώ πρέπει να της κρατάω μούτρα. Αλλά πως να της κρατήσω μουτρα; Πρέπει να ξεπεράσω τον εγωισμό μου και να την κάνω να νιώσει καλύτερα. Αν όχι για εμένα τότε για τον εαυτό της. Πάνω απ’όλα αυτήν.

Την κάνω και γελάει. Μιλάμε δύο ώρες σχεδόν και μία γελάει μία κλαίει. Σήμερα μου ανοίχτηκε περισσότερο από ποτέ. Άραγε σημαίνω για αυτήν όσα σημαίνει και εκείνη για εμένα; Και βασικά, ξέρει τι σημαίνει για εμένα;

Η ώρα έχει πάει 5 και ακόμα μιλάμε και είναι έτοιμη να κοιμηθεί. «Τι ώρα θα πας για ύπνο;» με ρωτάει γεμάτη δάκρυα. «Ό,τι ώρα με κλείσεις ρε, δε σ’αφήνω», της απαντάω γελώντας. Γελάει και αυτήν. Λέει δεν θα με αφήσει. Γλυκούλα.

Εκείνη την στιγμή την παίρνει ο άλλος που της μιλάει 2 φορές την ημέρα αλλά αυτήν έχει πάθει κόλλημα μαζί του. «Αχ με παίρνει τηλέφωνο» μου κάνει έκπληκτη. «Σήκωσε το, τον χρειάζεσαι.» της κάνω με ένα μικρό χαμόγελο για να μην καταλάβει πως μέσα μου βράζω. «Σίγουρα; Εσύ είσαι καλά;». «Καλά θα μαι, έλα καληνύχτα και να προσέχεις». «Σ’αγαπώ και ευχαριστώ» μου λέει. «Και γω σ’αγαπώ πολύ» της λέω και την αφήνω να μου το κλείσει.

Όμως δεν κατάλαβε ότι δεν λέγαμε το ίδιο «σ’αγαπώ». Και δεν θα το μάθει. Και τώρα πήγε 6 και σίγουρα έχει αποκοιμηθεί μαζί του. Εκείνου του λέει σ’αγαπώ όμως; Και γιατί αφού τον θέλει και την θέλει δεν είναι μαζί ; Πολλές οι ερωτήσεις.

Δεν θέλω απάντηση όμως. Γιατί την ξέρω ήδη αλλά τώρα μπορώ να λέω ψέμματα στον εαυτό μου ��έχρι να εγκριθεί. Γιατί δεν με νοιάζει πως εκείνη διαλέγει εκείνον αντί για εμένα. Γιατί θέλω να είναι χαρούμενη και γάμησέ τα τ’άλλα. Και αν την κάνω έστω και λίγο να ξεχνιέται από την σκληρή καθημερινότητα της, χαίρομαι. Πονάει του πούστη, αλλά χαίρομαι.

Εκείνη να ‘ναι καλά...»

-να την προσέχεις.

[cowsnboys]

Ρε συ

Σοβαρά τώρα

Στην ίδια ιστορία είμασταν

Τρίτη γυμνασίου, με ερωτεύτηκες, σε ερωτεύτηκα

Για διάφορους μαλακια λόγους δεν υπήρξαμε ποτέ μαζί

Καλοκαίρι μετά την πρώτη λυκείου μετακομίζω

Τώρα δύο χρόνια αργότερα

Σε έχω δει τυχαία τρείς φορές από τότε;

Εσύ με έχεις ξεπεράσει για τα καλά

Άκουσα είσαι με κάποια τώρα; με κάποια κάτι παίζεται σίγουρα

Λογικό.. Δυο χρόνια πέρασαν, σωστά;

Εγώ τότε γαμωτο μου γιατί δεν έχω καταφέρει να σε ξεπεράσω ούτε στο ελάχιστο ακόμα;

Γιατί τα 5 από τα 6 κείμενα που γράφω είναι για σένα ακόμα;

Γιατί σε σκέφτομαι τόσο συχνά και τόσο έντονα ακόμα;

Γιατί εκεί που νομίζω πως σε ξεπερνάω τα συναισθήματα μου για εσένα εμφανίζονται από το πουθενά σαν χείμαρρος και με πνίγουν, κάθε φορά, όπως την πρώτη φορά..;

Γιατί; στην ίδια ιστορία είμασταν γαμω

Γιατί τόσο διαφορετικό τέλος;

Πόσο πιο πολύ ένοιωθα εγώ τέλος πάντων;

Είχαν δίκιο οι ανασφάλειες μου τότε που μου λέγαν πως δε με θες όσο σε θέλω;

Ή υπερβάλλω και σε αδικώ; Γιατί κάθε φυσιολογικός άνθρωπος θα είχε ξεπεράσει μέσα σε λίγους μήνες το πολύ την ιστορία μας ,όπως έκανες εσύ

Όπως δεν έκανα εγώ.

[alikh-blog]

Αυτές σκέψεις από το προηγούμενο post υποδηλώνουν καινούριο θέμα που λέγεται "η πίστη στον εαυτό". Γεννιόμαστε, υπάρχουμε μόνοι μας σε αυτό το κόσμο και όταν πεθαίνουμε είμαστε πάλι μόνοι μας.

Κατά τη διάρκεια της ζωής συναντάμε ανθρώπους που μας βοηθούν, υποστηρίζουν και έγιναν πολύ κοντινά άτομα, είναι προστασία και ενίσχυση μας. Είναι οι γονείς μας, τις συγγενείς, καλύτεροι φίλοι, η αγάπη και τα παιδιά μας στο μέλλον. Και τέτοιοι κοντινοί άνθρωποι δυστυχώς πάντα είναι σε έλλειψη και ποτέ δε φτάνουν. Σε αντίθεση με τους ανθρώπους που είναι το εντελώς αντίθετο και αυτούς παντού σε κάθε βήμα του δρόμου.

Τέλος πάντων, πολύ συχνά είμαστε μόνοι μας σε διαφορετικές δύσκολες περιπτώσεις που ο μοναδικός άνθρωπος που μπορεί να σε βοηθήσει είναι εαυτός σου οταν δεν υπάρχει κανέναν από τα κοντινά άτομα μαζί σου. Όταν εγώ σε τέτοιες περιπτώσεις μένω με τις σκέψεις μου, πάλι με τους φόβους μου και τα συναισθήματα μόνη μου, και ξέρω ότι πρέπει να τα ξεπεράσω για να πάω μπροστά στο δρόμο της ζωής μου. Αν δεν θα ελέγξουμε την ζωή μας, η ζωή θα ελέγξει εμάς. Όταν ξεπερνάω τα δύσκολα πράγματα και να ανακαινίσοντας την ψυχολογική ισορροπία μου για την συνέχεια της ζωής μου και τη ύπαρξη γενικώς.

Τελικά η καλύτερη λύση να μάθουμε πως μπορούμε να υποστηρίξουμε εαυτό μας σε διαφορετικές καταστάσεις. Η προσωπική υποστήριξη και η πίστη στον εαυτό μας είναι η βάση της επιτυχημένης ζωής καλύτερη ψυχική υγεία.

[akoma-me-agapas]

Σε είδα.Ναι λοιπόν,τα κατάφερα.Σου απέδειξα πως εγώ τουλάχιστον τις κρατάω τις υποσχέσεις μου..

Καθόμασταν σε εκείνο το παγκάκι,σιωπηλοί για πολλή ώρα,αλλά όχι η σιωπή μας δεν ήταν απο αυτές τις αμήχανες σιωπές που προσπαθείς να βρεις κάτι να πεις,έτσι ώστε να "σπάσει ο πάγος"..Κοιτούσαμε και οι δυό μας κάτω,μακάρι να μπορούσα να διαβάσω τις σκέψεις σου,ήθελα τόσο πολύ να μάθω τι σκεφτόσουν εκείνη την ώρα.Σε μια φάση,σήκωσες το κεφάλι σου και με κοίταξες..Μου είπες πως περίμενες πως και πως αυτη τη στιγμή..Σήκωσα το κεφάλι μου,σε κοίταξα και χαμογέλασα.Κοιταζόμασταν έτσι για αρκετά δευτερόλεπτα,δεν ήθελα να πάρω τα μάτια μου απο πάνω σου,βλέπεις εμένα μου έφτανε και μόνο η παρουσία σου,απλά να σε βλέπω και να σε νιώθω.. Έσκυψα πάλι το κεφάλι μου,μου έπιασες το χέρι και μου είπες

"Δε σε ξέχασα σπόρε,ακόμα προσπαθώ να σε ξεπεράσω,μου είναι αδύνατο όμως..Με όσες κοπέλες και αν προσπάθησα απλά δε βγήκε.Και ξέρεις γιατί;Γιατί είσαι ένα μοναδικό πλάσμα.Ήμουν τόσο βλάκας που πίστεψα ποτέ πως θα μπορούσα να σε αντικαταστήσω με άλλη.."

Αυτά ακριβώς ήταν τα λόγια σου,τα θυμάμαι όλα,λέξη προς λέξη.

Σήκωσα και πάλι το κεφάλι και σε κοίταξα,και χαμογέλασα.Βλέπεις,μου είχαν τελειώσει τα λόγια.Όταν εγώ μιλούσα,εσύ δεν άκουγες..Τώρα τι να το κάνω;Τι να το κάνω τώρα;Ε;Τι;Μπορεί να καλυφθεί όλο αυτό το κενό που άφησες να δημιουργηθεί ανάμεσα μας;Μπορούμε να αναπληρώσουμε όλες τις χαμένες μας στιγμές;Μπορώ αφεθώ και πάλι ολοκληρωτικά σε εσένα και να τα δώσω όλα,όπως τότε;Μπορείς αυτη τη φορά να μη φύγεις..;

Έχω ανάγκη να μείνεις και να φέρουμε τις όμορφες μέρες μαζί.

[h-xwra-twn-grammatwn]

Φοβάμαι οτι είμαι έγκλειστος σε μια δείνη

Γιατι όταν επικαλούμαι την έμπνευση μου μ' αφήνει

Και δεν με βλεπω ικανό να το ξεπεράσω

Αφού η πένα δεν ακολουθει την σκέψη για να γράψω

Μην ψάχνεις, κρύβω μέσα μου τόσο σκοτάδι

Που έπιασα την πιο λαμπρή μου μούσα και άφησα σημάδι

Πόσο ήθελα αλήθεια να αποτυπώσω

Στο χαρτί ότι τόσα χρόνια δε μπόρεσα να της δώσω

Συγγνώμη,αναλώθηκα σε βλέμματα άδεια

Δεν μου δίναν τίποτα μα εγώ τους έδωσα τα πάντα

Πέρασα πραγματικά πολλά δύσκολα βράδια

Ο χειρότερος μου δαίμονας έγινε η ανασφάλεια

Έμαθα,να μην στηρίζομαι πάνω σ' ελπίδες

Ότι κάποια μέρα τον πάγο θα λιώσουν ηλιαχτίδες

Μεγάλωσα στο κρύο μην ρωτάς τι έχω μάθει

Πέθαινα για λίγη ζέστη όπως πέθανα για αγάπη

Αν είσαι ότι διαβάζεις μην διαβάσεις τι έχω γράψει

Ισως ερωτευτείς μια εκδοχή του εαυτού σου που έχω πλασει

Ίσως πάλι με μισήσεις που ποτέ μου δεν κατάφερα να βάλω όσα νιώθω σε μια τάξη

Δεν πειράζει,ό,τι να ρθει ήρθε και όπου να'ναι όπως τα υπόλοιπα θα φύγει

Όταν πέφτει η βασίλισσα είσαι ακόμα στο παιχνίδι

Μα χωρίς αυτήν στο πλάι σου πες μου ποια νίκη αξίζει?

[psychedelicmessworld]

Λοιπόν πέρσυ μου άρεσε ένα παιδί ο οποίος μου έδειχνε ότι του άρεσαν και γω με διάφορους τρόπους χωρίς όμως ποτέ να μου το πει ξεκάθαρα.Οποτε στις 14 Φεβρουαρίου είχα στήσει ολόκληρο σενάριο με τις φίλες μου ότι και καλά έλεγα σε μήνυμα που πήγαινε σε μια από αυτές πόσο μου αρέσει ο τύπος και όλα αυτά και το έστειλα δήθεν καταλάθος σε αυτόν. Την επόμενη μέρα εκείνος μου είπε ότι δεν ξέρει ακριβώς τι νιωθει και μέχρι να καταλάβει να παραμείνουμε φίλοι .Έλα όμως που τελικά αυτός πάλι τα ίδια

Συνεχίζω μια έδειχνε ότι θέλει μια όχι .Με άλλα λόγια τη μια μέρα με αγνοούσε πλήρως και με έβριζε κανονικοτατα και την άλλη όλα κομπλε.Γενικα εγώ προσπάθησα άπειρες φορές να τον ξεπεράσω χωρίς να τα καταφέρω μεχρι το καλοκαίρι αυτό που μετά από έναν τεράστιο τσακωμό δεν ξαναμιλησαμε και λέω οκ τελείωσε .Τώρα όμως που ξαναπήγα σχολείο και είμαστε στην ίδια ταξη εγώ κατάλαβα ότι όχι μόνο δεν τον έχω ξεπεράσει αλλά ότι και εκείνος όντως με γουστάρει αλλά δε λέει να μου το πει και κάνει ότι έκανε Συνεχίζω ξανά συγγνώμη που είναι μεγάλο κάνει λοιπόν ότι ακριβώς έκανε και πέρσυ μια δε μιλιομαστε μια όλα καλά και δεν το αντέχω άλλο .Δεν έχω ιδέα τι να κάνω .Συγγνώμη αν σε κούρασα

Δε νομίζεις πως φέρεται λίγο σαν παιδάκι; Θέλω να πω.. εγώ κουράστηκα από τη συμπεριφορά του μόνο του το διάβασα. Φαντάσου εσύ. Φαντάσου να κάνατε και κάτι. Δε θεωρώ πως αξίζει τον κόπο από τη στιγμή που φέρεται έτσι. Στη θέση σου θα τον αγνοούσα. Αν ενδιαφέρεται πραγματικά στο χέρι του είναι να αλλάξει τα πράγματα.

[sta-eipa-olaa]

Και κάπως έτσι έμεινα μόνη μου. Ήρθες, μου έκανες τη ζωή άνω κάτω -λαμπόγυαλο κανονικό θα λέγαμε στην ‘αργκο’- κι αποφάσισες να φύγεις, να με αφήσεις. Εμένα με ρώτησες; Αν ήθελα να σε χάσω, αν ήθελα να ξυπνάω κάθε μέρα και να μη βλέπω μήνυμά σου, να μην ξέρω τι κάνεις και πού βρίσκεσαι; Με ρώτησες αν θα μπορέσω να ζήσω με αύτη σου την απουσία;

«Είναι καλύτερα έτσι», είπες. Μα, ζωή μου, εγώ μόνο καλό δε βλέπω σε αυτήν την υπόθεση. Ξέρω ότι μακροχρόνια θα φανεί ότι έχεις δίκιο –για ακόμη μια φορά, είχες δίκιο– κι ότι εγώ ήμουν υπερβολικά αισιόδοξη. Ξέρω επίσης ότι παρ’ όλο που θα μου λείψεις όσο δε μου έχει λείψει κανείς μέχρι τώρα, όταν σε ξεπεράσω θα είμαι πιο ευτυχισμένη από ποτέ.

-και παιδιά όντως πρέπει να με πιστέψετε, είμαι. Αλήθεια ,όντως, σε ξεπέρασα.

[solmeister13]

Θα πω κάτι που δεν ξέρω πώς θα ακουστεί. Καθόμουν σήμερα και έβλεπα τα ποστ σου από το 2015 (λολ ήμουν 13 τότε και άκουγα μάλλον One Direction ή Taylor Swift, αλλά ευτυχώς μετά ξεκίνησα να ακούω MCR, P!ATD κ τέτοια) και ρε συ ζηλεύω που δεν ήμουν από τότε εδώ. Θα μου πεις, όλα για κάποιον λόγο γίνονται...Αλλά και μετά το λαιβστριμ της Κυριακής,είχα μια μελαγχολία γιατί σκεφτόμουν ότι θα ήθελα τόσο πολύ να γνωριζόμασταν κ να κάναμε πχ παρέα...(1/2)

νιώθω όπως όταν ο 13χρονος εαυτός μου ανακάλυψε τους MCR και μετά εμαθε οτι χρονια πριν ειχαν διαλυθεί κ δεν θα τους έβλεπε ποτέ(ακόμη με τρώει αυτό, δεν θα το ξεπεράσω εύκολα) Αλλά τώρα είναι πιο έντονο γιατί είσαι πιο κοντά από ότι θα ήταν οι MCR, ακόμη κι αν ήταν μαζί, ακόμη κι αν ήμουν στην Αμερική. Και όλο αυτό με στεναχωρεί όσο δεν φαντάζεσαι...Θα ήθελα αν έρθω στις 22 να σου γράψω μερικά πράγματα κ να σου τα δώσω να τα διαβάσεις, if you're okay with that...

I’M NOOOOT OOOOKAYYYY

όχι, νταξει, προφανώς και είμαι, απλά δε μπορούσα να κάνω pass up την ευκαιρία να το πω κλες

Κοίταξε, αν θες να συνεχίσουμε το MCR analogy, το ότι δεν ήσουν εδώ το ‘15, σημαίνει ότι λίγο πολύ έχασες το Bullets era, που ενώ ξέρουμε πως είναι σημαντικό, δε συγκρίνεται με Revenge και TBP, οπότε θα είσαι εδώ στα καλύτερα

[elemnv]

τα έχω κάνει όλα πουτανα, ο πρώην μου εχει προχωρήσει τη ζωή του εγώ είμαι κολλημένη εδώ και 1 χρόνο μαυτον ενώ δεν έχουμε καμία επαφή και έχω να τον δω απο τότε. Και δε δίνω ευκαιρίες σε κανένα, με έχουν προσεγγίσει τόσα ατομα κι εγώ το μόνο που κάνω ειναι να τους σπρωχνω μακριά μόνο και μόνο επειδή δεν είναι αυτός. Δεβ ειναι σαν αυτόν.. δεν ξέρω αν θα τον ξεπεράσω ποτέ

Ο κάθε άνθρωπος έχει τους ρυθμούς του και διαχειρίζεται διαφορετικά τα συναισθήματά του. Για εμένα, ίσως και να μην ξεπερνάμε κάποι@ ποτέ, όχι τελείως εννοώ, και αυτό είναι εντάξει. Πάντα θα έχεις αναμνήσεις που θα ανατρέχεις και ίσως μερικά πράγματα, αντικείμενα και μη, που θα στ@ θυμίζουν. Από εκεί και πέρα σου λείπει εκείνος ή εσύ; Γιατί αν το δεις ρεαλιστικά το να σε κρατάς πίσω μόνο και μόνο επειδή έχεις μία ιδέα ενός ατόμου στο κεφάλι σου δεν σου προσφέρει τίποτα. Εκείνος βρίσκεται αλλού και είναι μία εκδοχή που δεν γνωρίζεις και πολύ πιθανό αν την γνώριζες, να μην σου ταίριαζε. Δεν λέω πως είναι εύκολο να προχωρήσεις, δεν είμαι delusional, σε κατανοώ πλήρως, αλλά στο τέλος της ημέρας σου λείπει κάτι που δεν υπάρχει και σου στερείς όλα τα άλλα που βρίσκονται εδώ και μπορείς να τα ζήσεις. Τι πραγματικά σε κρατάει πίσω; Τι είναι αυτό που επιθυμείς;