#γράφω ζωή_στο_περίμενε έρωτας συμφοιτήτρια facebook imitation_of_life

[ifidiam]

Υπό βροχή

Οι συ��νεφιασμένες μέρες είναι εξίσου καλές με τις ηλιόλουστες για να συγκεντρωθείς και να γράψεις. Ίσως ένα κομματάκι παραπάνω. Είναι σαν να βάζει μια οροφή ο ουρανός για να μη ξεφεύγει ο νους. Bάζει ένα όριο.

Σήμερα έμαθα ότι πέθανε μία συμφοιτήτριά μου. Πριν από περίπου δεκαπέντε μέρες. Είχαμε χρόνια να μιλήσουμε. Στο Facebook δεν είχαμε interaction. Υπήρχε απλώς αυτή η ψευδαίσθηση εγγύτητας, η απομίμηση ζωής, an imitation of life όπως έχουν τραγουδήσει και οι REM,  που προσφέρει το φου μπου. Ο άλλος είναι “εκεί”, κάποια στιγμή μπορεί να τα πούμε, να στείλουμε ένα inbox, “τί κάνεις”, “πού χάθηκες”, “χρόνια πολλά” και τέτοια. Κολοκύθια. Πρέπει να σηκώσεις το τηλέφωνο και να πάρεις. Μιας και είναι της μόδας το vintage, ας επιστρέψουμε, λοιπόν, στη vintage επικοινωνία. Την αναλογική. Ας πάρουμε τηλέφωνο. Και ας πούμε, ας αρθρώσουμε τα λόγια: “τί κάνεις;” “πού χάθηκες;” “χρόνια πολλά!”. Τα γενέθλια της συμφοιτήτριας ήταν στις 13 Οκτωβρίου. Δεκατρείς ημέρες πριν από τη γιορτή της. Δεκατρία και δεκατρία, είκοσι έξι. Μεγάλη γιορτή. Έτσι τα θυμόμουν. Και φέτος είπα “θα την πάρω”. Δεν το έκανα. Την είδηση μού είπε ένας συμφοιτητής και συνάδελφος. Στο inbox. “Το ξέρεις ότι πέθανε η Τάδε;”. Όχι, καλέ μου Τάδε. Δεν το ήξερα. Μπήκα στο προφίλ της. Cover photo, “Happy 40th Birthday”. Από κάτω, ηλεκτρονικά συλλυπητήρια, θλιμμένα emoticons και reactions, όλα τα σύμβολα που σκαρφίζονται οι αρμόδιοι του μέσου αυτού, μήπως και εμπλουτίσουν συναισθηματικά την αλληλεπίδραση. Τρίχες.

Πώς πέθανε, από τί; Από το γνωστό. Και τί κατάλαβα για άλλη μια φορά στο άκουσμα της δυσάρεστης είδησης; Ότι δεν υπάρχει “αύριο”, δεν υπάρχει “μετά”, δεν υπάρχει “σε λίγο”, δεν υπάρχει “του χρόνου”. “Άσε μωρέ, θα την πάρω τηλέφωνο αύριο”. “Θα το κάνω σε λίγο”. Υπάρχει μόνο το τώρα. Όλα είναι τώρα. Το συγκράτησα από την πρόσφατη καμπάνια του What’s Up. “Όλα είναι τώρα”. Πολλαπλών αναγνώσεων το μήνυμα. Απευθύνεται σε ένα άλλο ηλικιακό γκρουπ, πρωτίστως, όμως όλοι έχουμε να πάρουμε, να μάθουμε από αυτό. Με φοβίζει το τώρα. Δεν μπορώ. Με αγχώνει. Όλο αναβάλλω τη ζωή μου. Ζωή στο περίμενε. Life on hold. ΜιΑ ζωΗ. Γιατί; Επειδή με ξεβολεύει. Με βγάζει από τη βολή μου. Ο άνθρωπος, αν ήταν εφικτό, δε θα γεννιόταν. Θα έμενε για πάντα στην κοιλιά της μάνας του. Πού υπάρχει καλύτερα; Φαϊ, στέγη, ζεστασιά, χάδι, αγάπη, ασφάλεια, μια χαρά όλα. Όμως η ζωή σε καλεί να τα διεκδικήσεις όλα αυτά ξανά, από την αρχή. Φαϊ, στέγη, ζεστασιά, χάδι, αγάπη, ασφάλεια. Καμιά φορά ή πολλές φορές, δεν είναι μια χαρά όλα. Θέλει επιμονή. Αδύνατό μου σημείο. Σε κάποια πράγματα, δεν επιμένω. Ξεκινάω, και τα παρατάω. Το μήνυμα, όμως, που μου δίνει η ζωή, είναι να επιμείνω. Τώρα. Και φέτος, μου το έχει δώσει πολλές φορές. Μέσα από πολλούς ανθρώπους. Πώς αλλιώς θα γεννηθείς; Διαφορετικά, θα ζεις κι εσύ μόνο an imitation of life.

Ο μεγαλύτερός μου έρωτας δεν είναι άνθρωπος. Είναι το να γράφω. Πόνεσα πολύ όταν το άφησα. Όταν έφυγα. “Δε θα ξανασχοληθώ με τη δημοσιογραφία”. Μπουχτισμένη. Κάναν χρόνο αργότερα, όταν έφυγε ο θυμός, το παράπονο, η τοξικότητα, συνειδητοποίησα τί έκανα. “Τί έκανα!”. Κεραμίδα. Αν υποθέσουμε ότι ο δημοσιογράφος πρέπει να είναι καλός και στο να βρίσκει την πληροφορία και στο να τη γράφει, πιστεύω ότι είμαι πιο “δυνατή” στο δεύτερο. Το ξαναβρήκα, μέσα από ένα προσωπικό project, που συνδύαζε όλα όσα αγαπώ: τη μουσική, την έρευνα, τη συνέντευξη, την τέχνη, τη μόδα, τη διαπροσωπική επικοινωνία, τις ανθρώπινες σχέσεις, τις ανθρώπινες ιστορίες. Τη δημιουργική γραφή. Με τους δικούς μου όρους. Ξέδινα εκεί. Ξέδωσα. Νιώθω ότι έχει κάνει τον κύκλο του. Τουλάχιστον με αυτήν τη μορφή. Ίσως πρέπει να ανοίξω έναν νέο κύκλο. Φοβάμαι, αλλά είμαι και σίγουρη ότι θα πιάσει, θα πάει καλά. “Πώς γίνεται και να φοβάσαι αλλά την ίδια στιγμή να είσαι σίγουρη ότι θα πιάσει;”. Αυτό είναι αντικείμενο άλλου ποστ. Όμως, για να δημιουργήσω, θέλω να υπάρχει μία σταθερά. Κάπου να σταθώ. Δός μοι πᾶ στῶ καὶ τὰν γᾶν κινάσω.

Τα πράγματα στη ζωή έρχονται όταν είμαστε έτοιμοι για αυτά.

Από το soundtrack του Trainspotting. Η ταινία κυκλοφόρησε όταν ήμασταν στο πρώτο έτος. Επέστρεψα νοερά σε εκείνα τα χρόνια τη μέρα που γράφτηκε το ποστ αυτό, 18 Μαΐου 2017, μια συννεφιασμένη ημέρα που έμαθα για τον θάνατο του Chris Cornell. Και της Δήμητρας.