#γέλιο

[reality-breaker]

Επιλογές Αυγούστου (1/8)

Cormac McCarthy \/ Βιομηχανικός πολιτισμός πριν από τον άνθρωπο /\ Henri van der Stok (1870–1946) \/ Ραδιενεργά λογοτεχνήματα: ένα υπερφυσικό σύστημα βασισμένο στις πνευματικές δυνάμεις του ηλεκτρισμού /\ Ακροβάτες που βάδιζαν επάνω στα φτερά αεροπλάνων \/ Ο στρατιώτης που, επειδή ήταν γκέι, τον είχαν εγκαταλείψει σε έρημο νησί /\ Ο λύκος του Ansbach \/ Ιστορίες για το πάθος της ανθρωπότητας με το φεγγάρι /\ Ένα ντοκιμαντέρ για τα τατουάζ στις ρωσικές φυλακές \/ Το περιοδικό Heavy Metal δεν φαίνεται να πηγαίνει καλά /\ Manilla Road και Sword-and-Sorcery \/ Λαβκραφτικά στοιχεία στο Sword & Sorcery /\ Surreal Dreams of Venus του Salvador Dali (1939) \/ Το ελβετικό θέρετρο του Erich von Däniken, εξωγήινοι και αρχαίοι αστροναύτες /\ Το Μυστήριο του Παράξενου Γέλιου \/ Μια τράπουλα (1977) από τον Taro Okamoto <

https://fantastikosorizontas.gr/kostasvoulazeris/epiloges/ep.php?ID=08_2023#1

[romios-gr]

Τραμπ για Καμάλα: «Έχετε προσέξει το γέλιο της; Είναι παρανοϊκή», vid Ο θηλυκός Joker με το μόνιμο χαμόγελο της παραφροσύνης  Με τις πολιτικές εξελίξεις στις ΗΠΑ να είναι καταιγιστικές, στο εκλογικό στρατόπεδο του Τραμπ δηλώνουν πως εδώ και καιρό προετοιμάζονταν για την απόσυρση του Τζο Μπάιντεν από την προεδρική κούρσα. Κάποιοι μάλιστα ξεκαθάριζαν πως ήταν θέμα χρόνου να ανακοινωθεί αυτό ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/tramp-gia-kamala-echete-prosexei-to-gelio-tis-einai-paranoiki-vid/

[thewomengr]

Δε χαρίζω πια μήτε γέλιο μήτε δάκρυ!

[Γράφει η Θώμη Μπαλτσαβιά] Φίλη, γέλα! Γέλα σα μικρό παιδί, με κάθε σου κύτταρο, αλλά επειδή το λαχταράς εσύ. Ξέρω πως η διάθεση και τα συναισθήματά μας σχεδόν πάντα είναι σε αλληλεπί��ραση με τους άλλους, όμως πρέπει να κάνεις την υπέρβαση... για το καλό σου.

Δυστυχώς πρέπει να φτάσεις σε μια ηλικία, να περάσεις πολλά για να καταλήξεις στο συμπέρασμα σοφίας ότι δεν είναι σωστό, μήτε υγιές, να χαρίζεις το γέλιο μα και το δάκρυ σου εύκολα σε κανέναν. Ναι φίλη… οφείλεις να γελάς, αλλά μόνο για σένα. Όταν το βγάζει η ψυχή σου, μα κι όταν δυσκολεύεσαι, μάθε να παλεύεις για χαμόγελο έστω αφού θα κάνει τη διαφορά. Φίλη, κλάψε όσο κι όποτε νιώθεις, αλλά δίχως…

[christostsantis]

Βιβλιοπαρουσίαση: Παναγιώτης Ζαφείρης - Γέλιο φαρμάκι

ΤΕΤΑΡΤΗ 27 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024, στις 7 μ.μ., Εκδόσεις Ραδάμανθυς (Γ. Ξέπαπα 7) Οι Εκδόσεις Ραδάμανθυς παρουσιάζουν το βιβλίο του Παναγιώτη Ζαφείρη “Γέλιο φαρμάκι – Τρεις μαύρες κωμωδίες”. Η εκδήλωση θα γίνει την Τετάρτη 27 Μαρτίου 2024, στις 7 το απόγευμα στον χώρο των Εκδόσεων Ραδάμανθυς. Μιλάνε για το βιβλίο οι: Στέλλα Βραχνάκη, ερ. ηθοποιός, μέλος της ομάδας T for Techni    Άννα Γεωργούλη,…

[allo-frouto]

Αχ και σε εμένα έχω πάει να ρωτήσω παντού για δουλειά και οι μόνοι που παίρνουν τηλέφωνο είναι από την ΔΕΗ

Κάτσε, τώρα θα αρχίσουν και οι δημοσκοπήσεις για τις εκλογές.

[saintianthe]

ΤΟ ΠΙΟ ΑΙΚΟΝΙΚ ΚΟΥΙΖ ΟΛΟΙ ΟΙ ��ΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΞΟΥΝ

[psychotiko-epeisodio]

Και ήταν άδικο στα μάτια μου,

εσύ να συνεχίζεις την πορεία της ζωής σου ανέμελος,

και εγώ να μην μπορώ να κάνω βήμα.

Ήταν άδικο,

να σε ακούω να γελάς,

οταν είχα ξεχάσει πως ακουγόταν το δικό μου γέλιο.

Ήταν άδικο,

αλλά ο έρωτας ποτέ δεν ήταν δίκαιος με εμάς.

[pou-noikiazeis-to-oneiro]

σε ένα άλλο σύμπαν, ο καναπές σου με χωράει ακόμη.

σε ένα άλλο σύμπαν, δε σε ενοχλεί το ανοιχτό παράθυρο γιατί βλέπουμε τα αστέρια.

σε ένα άλλο σύμπαν, δεν είναι δύσκολο το σ' αγαπώ.

σε ένα άλλο σύμπαν, οι μόνες στιγμές που κλάψαμε ήταν απ' το γέλιο μας στις 3 τα ξημερώματα.

σε ένα άλλο σύμπαν, τα κλειδιά μου ανοίγουν ακόμη την πόρτα του σπιτιού σου.

σε ένα άλλο σύμπαν, χαμογελάς όταν ακούς το όνομά μου.

σε ένα άλλο σύμπαν, φεύγω και δεν είναι η τελευταία φορά.

σε ένα άλλο σύμπαν, μου στέλνεις τα τραγούδια σου και γίνονται τα αγαπημένα μου.

σε ένα άλλο σύμπαν, τρώω ξανά τα ζαχαρωτά που είχες ξεχάσει στο ντουλάπι.

σε ένα άλλο σύμπαν, το βρήκαμε.

σε ένα άλλο σύμπαν, δε χρειάστηκε να γράψω τίποτα για κάποιο άλλο σύμπαν.

[loulouditouheimona]

Οι μακροχρόνιες σχέσεις δεν είναι ένα παραμύθι με όμορφο τέλος και δυο τέλειους ανθρώπους.

Δεν είναι μόνο να ξυπνάτε κάθε πρωί μαζί και να φτιάχνετε πρωινό.

Δεν είναι μόνο να αγκαλιάζεστε στο κρεβάτι μέχρι να κοιμηθείτε ήσυχοι και οι δύο.

Δεν είναι ένα καθαρό σπίτι και ένα σπιτικό γεύμα κάθε μέρα.

Είναι κάποιος που κλέβει όλα τα σκεπάσματα ή ροχαλίζει σαν αλυσοπρίονο.

Μερικές φορές στους καβγάδες είναι πόρτες που χτυπούν δυνατά, και είναι και μερικά σκληρά λόγια που πέφτουν στο τραπέζι και πονάνε. Κάποτε είναι σιωπές μεγάλης ή μικρής διαρκείας μέχρι να επουλωθούν οι καρδιές σας. Και μετά είναι... συγχώρεση!

Επιστρέφεις στο σπίτι στο ίδιο άτομο κάθε μέρα που ξέρεις ότι σε αγαπά και σε νοιάζεται, παρόλο που ξέρει πολύ καλά ποιος είσαι.

Είναι γέλιο για τη μία φορά που κατά λάθος έκανες κάτι ηλίθιο.

Αλλά πρόκειται και για βρώμικα ρούχα που πρέπει να μπουν στο πλυντήριο και άστρωτα κρεβάτια που θέλουν καθαρά σεντόνια

Η μακροχρόνια δέσμευση έχει να κάνει με το να βοηθάμε ο ένας τον ά��λον στη σκληρή δουλειά της ζωής!

Είναι να καταπίνεις κάποτε τις γκρινιάρικες λέξεις αντί να τις λες δυνατά.

Είναι να φάτε το φθηνότερο και πιο εύκολο γεύμα που μπορείτε να φτιάξετε και απλά να καθίσετε μαζί στις 10 μ.μ. στον καναπέ γιατί και οι δύο περάσατε μια τρελή μέρα.

Είναι όταν έχεις μια συναισθηματική κατάρρευση, και αυτός είναι μαζί σου και σε κρατάει και σου λέει ότι όλα θα πάνε καλά, και τον πιστεύεις.

Είναι όταν το "Netflix and Chill" σημαίνει κυριολεκτικά ότι παρακολουθείς Netflix και κάνεις παρέα.

Έχει να κάνει με το να εξακολουθείς να αγαπάς κάποιον, παρόλο που μερικές φορές σε κάνει παράφρονα, σε θυμώνει και ίσως άθελά του πληγώνει τα συναισθήματά σου.

Είναι αυτός που σε αγαπά όταν είσαι χοντρός ή αδύνατος, χαρούμενος ή γκρινιάρης, σπουδαίος ή ασήμαντος.

Το να ζεις με το άτομο που αγαπάς δεν είναι τέλειο, και μερικές φορές είναι δύσκολο, αλλά είναι εκπληκτικό, ανακουφιστικό και είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που θα ζήσεις ποτέ.

[anthrwpofilosnot]

Μου λείπει η φωνή σου, το άγγιγμα σου, το χαμόγελο σου, το γέλιο σου, τα νεύρα σου, η γκρίνια σου, τα ξεσπάσματα σου... Ακόμα και αυτά μου φαινοντουσαν ελκυστικά.

Μακάρι να έβλεπες το ίδιο και σε εμένα...

[casperakiii]

4 χρόνια έχουν περάσει από τότε που εφυγες.Έχουν αλλάξει πολλά από τότε.Το γιαγιούλι γύρισε πίσω στην Ρωσία για λίγο αλλά τελικά έκατσε πολύ,εγω πλέον ειμαι στην Αθήνα,τα αδερφια μου μεγαλώνουν,με την μαμά έτσι όπως τα άφησες,επαφή καμία.Μου λείπεις αρκετά.Θα σε ήθελα εδώ να με συμβουλεύεις,να με βλέπεις να μεγαλώνω και να ωριμάζω.Να μου φωνάζεις που δεν τρώω και που γυρνάω αργά στο σπίτι το βράδυ.Να με ξυπνάς το πρωί για την σχολή -σχολείο τότε- να μου εχεις φτιάξει πρωινό και εγω να σου λέω ότι σ αγαπαω πιο πολύ απ όλους.

Έχω ξεκινήσει το κάπνισμα ξερω ότι το μισούσες,αλλά πολλα βραδιά είναι η καλύτερη συντροφιά μου,κοιτώντας τον ουρανό και νοσταλγώντας εσενα.Παλευω κάθε μέρα για να μπορέσω να σε κάνω περήφανο έστω κι από εκει ψηλά.Σε σκέφτομαι κάθε μέρα και μου λείπεις κάθε μέρα λίγο πιο πολύ.Μου λείπουν οι Παρασκευές που άνοιγα την πόρτα και έτρεχα να σε δω στο δωμάτιο που έβλεπες μπάλα.ΑΚΟΜΑ και οι Κυριακές μου λείπουν,που έρχοταν ο μπαμπάς με την μαμά να με πάρουν και το μισούσα τόσο τότε γιατί άντε να περιμένεις πάλι μέχρι την Παρασκευή..Μου λείπουν οι εκπλήξεις σου στο σχολείο με μια μπουγάτσα στο χερι για να εισαι σίγουρος πως τρώω.Μου λείπουν οι δώρο σακούλες που μου έπαιρνες,τα μαθήματα χορού που με είχες γράψει..Μου λείπει η φωνή σου και το γέλιο σου..Τα μπάνια που με πήγαινες και οι παιδικές χαρές..Μου λείπουν τα καλοκαίρια μας και τα κρυφά παγωτά που μου έπαιρνες από την γιαγιά «Φάε γρήγορα γιατί αν μας δει θα μας διώξει» έλεγες και γέλαγες ταυτόχρονα..

Λίγες μέρες πριν φύγεις με είχες πιάσει από το χερι και μου είχες πει «Σ αγαπαω πολύ και τωρα που θα φυγω ακόμα θα σ αγαπαω»και εγω σου είχα πει «Ελα μωρε παππούκα μου δεν παθαίνεις τίποτα εγω εδώ ειμαι»

Δεν θα ξεχάσω ποτε την ημέρα που μου είπαν ότι δεν τα κατάφερες.Ημουν έξω με τα παιδια μέχρι που με πήρε τηλέφωνο η γιαγιά «Ελα ρε γιαγιά σε δέκα έρχομαι» «Σοφία ο παππούς έφυγε».

Πάγωσα χάθηκα πέθανα.

4 χρόνια μετά το συναίσθημα ίδιο.Κενό.Κενο που δεν γεμίζει.

Σε σκέφτομαι κάθε μέρα και σ αγαπάω ακόμα πιο πολύ από τότε.❤️

[groovalos]

πλέον φοβάμαι λιγότερα πράγματα από όσα θυμάμαι κι αυτό θα πει νικη σήμερα γέλασες κι ήταν σαν να έκαψες με ένα σου γέλιο όλη την σαλονικη

[feggaroneira]

Όσο πόνο και αν μάζεψε η ψυχή μου,

ακόμη σε αγαπάω πολύ και ελπίζω να είσαι καλά.

Μου λειπεις.

Μου λείπουν οι αγκαλιές σου.

Τα φιλια σου.

Το γέλιο σου.

Τα ματια σου.

Το χαμόγελο σου.

Η φωνή σου.

Μου λειπει να κοιτάω στο κινητό περιμένοντας μήνυμα σου.

Να μου λες ένα «Καλημερα» και ένα «Καληνυχτα»

Να ερχομαι να σε βλέπω στους αγώνες σου,

και όταν αυτοί τελειώνουν να τρεχω στην αγκαλιά σου και να με αγκαλιάζεις σφιχτά.

Μου λειπει να μου μιλάς για τους στόχους σου.

Και εγώ για τους δικούς μου

Να με κοιτάς και να σε κοιτώ.

Μου λείπουν τα όνειρα που κάναμε για το μέλλον μας,

πως θα φύγουμε μαζί κάπου έξω,

πως θα κάνουμε παιδιά

πως θα ζήσουμε μαζί.

Όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχτώ δυνατά,

μου λειπεις.

[christostsantis]

Παναγιώτης Ζαφείρης - Γέλιο φαρμάκι (Τρεις Μαύρες Κωμωδίες)

[gentle-author]

Για πολλούς, σπίτι είναι μια καλοφτιαγμένη δομή

Τέσσερις τοίχοι που συγκρούονται όταν τους αγγίζει κανείς

Μερικά κομμάτια θεμελίων που καταλήγουν σε κάποια στέγη

Κάποιο κτίριο στο τέλος του δρόμου.

Ακόμη και αν πρόκειται να φανώ εγωΐστρια μπρος σε όποιον αντικρίσει αυτές τις λέξεις, ξέρω βαθιά μέσα μου πως σε εσένα θα παραμείνω χαραγμένη ανεξίτηλα στο χαμόγελό σου, στο κάθε σου μειδίαμα.

Για μένα λοιπόν, σπίτι είναι η μυρωδιά της κανέλλας

Η αίσθηση της ηρεμίας που κυριε��ει το μυαλό μου

Μια μικρή εικόνα που με βοηθά να ελέγχω τις σκέψεις μου

Δυο χέρια ενωμένα σαν ένα ιδιαίτερα κρυφό παζλ

Τα χείλη σου που φιλούν τα δικά μου με πάθος σε μερικά ανιδιοτελώς ξεδιπλωμένα όνειρα

Ένα τυφλό κανελί γατάκι που κάνει βόλτα στο σπίτι μας τρώγοντας μπισκότα δίχως ζάχαρη κάθε απόγευμα του Αυγούστου

Ένα ευγενικό αγοράκι με πράσινα αμυγδαλωτά μάτια που αποκοιμήθηκε στην γενναία αγκαλιά σου, μυρίζοντας την φαιοπράσσινη στολή σου, αφού θήλασε τρυφερά τη μαμά του, τη γυναίκα σου, εκείνη με την λευκή ρόμπα και το στηθοσκόπιο που έχει χαραγμένο το όνομά της κρυμμένο σε μια αγκύλη, την κοπέλα που έχει το κεφάλι της ξαπλωμένο στον ώμο σου, όντας στην πραγματικότητα, το περήφανο κορίτσι σου που κληροδότησε τα ξανθά μαλλιά της στον μικρό σου στρατιωτικό γιατρό

Ένα σπίτι γεμάτο με την τέχνη της, που κάνει τον Βαν Γκογκ έναν πραγματικό κάτοικο εκεί μέσα, για μια ακόμη φορά, για μία ακόμη ημέρα και για πολλές ακόμη, που πρόκειται να' ρθουν νωχελικά

Το συναίσθημα της καρδιάς μας καθώς μοιραζόμαστε τις ψυχές μας κάθε φορά που βάζεις μια ξανθιά τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου για να μου φιλήσεις τον λαιμό και να μου κοκκινίσεις τα ήδη ροδαλά μου μάγουλα

Η ευγένεια στη φωνή σου που κάνει την καρδιά μου να χτυπάει όλο και πιο δυνατά κάθε φορά που φωνάζεις το όνομά μου σε μια προσπάθεια να ενώσεις το θρόισμα των φύλλων του δικού σου δάσους με τα ατίθασα κύματα της θάλασσάς μου και να δημιουργήσεις έναν ακόμη πιο μικρό καλλιτέχνη να τρέχει σε ένα σπίτι που μυρίζει γιασεμί, να προσθέσεις λίγο ακόμη χρώμα στο δικό μας "σπίτι", να γίνεις εσύ ο ίδιος καλλιτέχνης και να αγγίξεις την παλέτα της καρδιάς μου με τα πινέλα της ψυχής σου

Το γέλιο σου που με κάνει να χαμογελάω και είναι ο λόγος που η ζωή μου δεν είναι ποτέ ασπρόμαυρη, κύριε καλλιτέχνη

Η μόνη αίσθηση ελευθερίας που ένιωσα ποτέ μου, μού δόθηκε απλόχερα και τρυφερά όταν το σώμα μου έγινε δικό σου

Κάθε φορά που μπορεί να αμφιβάλλεις για την αγάπη μου και διαβάζεις αυτό το γράμμα, τότε είναι που δεν θα αμφιβάλλεις ποτέ ξανά, που δεν θα αμφιβάλλεις για την ισχυρή αυτή πραγματικότητα, την μια και μοναδική, αγάπη μου, η οποία είμαστε ��μείς

Κάθε κομμάτι της ψυχής μου που θα σου ανήκει και δεν θα χρειάζεται πλέον να μιλάω, παρά μόνο να σε κοιτάω, με ένα βλέμμα που μπορείς να διακρίνεις μόνο εσύ, ένα βλέμμα που θα σου μιλά ανοιχτά και θα σου λέει...

Θέλω να με κάνεις έρωτα μέχρι το πρωί

Μέχρι να νιώσω το σώμα σου να χαϊδεύει το δικό μου,

Μέχρι να γίνουμε ένα και να ανταλλάξουμε σώμα και ψυχή πάνω στα ολόλευκα σεντόνια

Μέχρι να μυρίσει γιασεμί η νύχτα και άνθη τριανταφυλλιάς να στολίσουν το κρεβάτι μας

Μέχρι να νιώσεις το σώμα μου να φλέγεται πάνω στο δικό σου κάθε φορά που το βυθίζεις μέσα μου

Μέχρι να αφουγκραστώ τις σκέψεις σου ετούτη τη νύχτα που με φιλάς και σε φιλώ σαν το ξημέρωμα να βρίσκεται αιώνες μακριά

Μέχρι να γίνω δικιά σου και να γίνεις δικός μου ολοκληρωτικά

Μέχρι να μου ψιθυρίσεις πως με αγαπάς και να σιωπήσεις όλους τους ποιητές με την ψευδαίσθηση πως ξέρουν τι εστί αγάπη

Μέχρι να καταρρίψεις όλα τα γνωμικά και να γράψεις νέους τόμους, νέα βιβλία με την δική σου αλήθεια η οποία θα είναι το "εμείς"

Μέχρι το φεγγάρι να δακρύσει στην θέα της αγάπης μας και να κρυφτεί πίσω από τα σύννεφα ή να δωρίσει το φως του σε όλα τα άστρα του ουρανού

Μέχρι εσύ να γίνεις εγώ και εγώ να γίνω εσύ

Μέχρι το τέλος αυτού του κόσμου, ενώ ξέρεις καλά πως ούτε τότε δεν θα πάψω να σε αγαπώ

Μέχρι το "σε αγαπώ" να βρει το άλλο του μισό, το π να παντρευτεί το α και να γίνει "σε αγαπάω"

Μέχρι όλα τα κομμάτια του παζλ να ενωθούν και να ζωγραφίσουν πάνω στο τραπέζι εμάς τους δύο, μαζί, μια αγκαλιά, ένα τραγούδι δίχως στίχους, μια μελωδία σκέτες νότες να μας περιτριγυρίζουν

Μέχρι ο κόσμος να ησυχάσει και να μας αφήσει επιτέλους να δημιουργήσουμε τον δικό μας, να μπούμε μέσα του, να χαθούμε και να μην ξαναεμφανιστούμε

Μέχρι ο ήλιος να ανατείλει ξανά, να δύσει και να αναγεννιέται ο έρωτάς μας σε κάθε αχτίδα ελπίδας που θα μας χαϊδεύει τα μαλλιά

Μέχρι η απόσταση να πάρει τον ορισμό της ανάσας μας και να μηδενιστεί με ένα μας φιλί

Μέχρι η τέχνη να ορίζεται πλέον από εμάς και κάθε λεξικό, να έχει σε κάθε του σελίδα το δικό μας χρώμα, ένα χρώμα που δημιουργήσαμε εμείς όταν οι εαυτοί μας πήραν την ίδια μορφή και είπαν μαζί πως...

Θέλω να με κάνεις έρωτα μέχρι το πρωί

Μέχρι η διάλεκτός σου να γίνει η δική μου γλώσσα

Μέχρις ότου να μην υπάρχει άλλος κανείς επάνω σε αυτή την άχαρη Γη, εκτός από εμάς

Μέχρι να γίνουν όλα στάχτη χωρίς να το συνειδητοποιήσουμε μα ο ήλιος να ξεπροβάλλει μετά από κάθε μας βροχή, για μια ζωή

Μέχρι να μην μας νοιάζει η άποψη τ��υ κόσμου, ο τρόπος του και η τεχνική

Μέχρι το γαλανό να αναμειχθεί με το πράσινο και να αναπλαστεί η φύση από την αρχή

Μέχρι το σκοτάδι μου να γίνει το δικό σου φώς

Μέχρι ο στρατιώτης να γίνει γιατρός

Μέχρι η αγκαλιά σου να γίνει καταφύγιο που θα φουντώνει την δική μου φλόγα ώστε να προφυλάσσω και να κρατώ αναμμένη την δική σου

Μέχρι η μυρωδιά μου να γίνει πεδίο μάχης που θα εγκλωβίσει την καρδιά σου

Μέχρι να μην μπορούμε να μιλήσουμε άλλο πια

Μέχρι η καρδιά μας να χτυπήσει δύο φορές πιο γρήγορα ξανά

Και τελικά να φωνάξουμε ο ένας στον άλλο πως το «για πάντα» σίγουρα πλέον, ξέρουμε πως γράφτηκε για εμάς.

Και κάθε φορά που θα γυρνάς σπίτι, να σκέφτεσαι εμένα, τον δικό σου ορισμό για το "σπίτι"

Και ίσως να μπορώ τότε να σε διακόψω και να πω ότι..

Είσαι ο μοναδικός

Που θα μπορούσα ποτέ να αποκαλώ "σπίτι".

Copyright © 2025 Christine Aggeli. All rights reserved.

[hamer777]

Κάθε φορά που βλέπω το 12ο επεισόδιο του Πάρα πέντε με την αποκάλυψη για το αεροπορικό δυστύχημα σκέφτομαι ότι οι παρατηρήσεις της Ντάλιας για το ποιος έπεσε και τι αποτέλεσμα είχε ήταν τελείως άσχετες με την πλοκή, προσέδιδαν απλά γέλιο στην σκηνή μιας και το υπόλοιπο επεισόδιο ήταν καθαρά δραματικό. Οπότε αυτή η σκηνή μαζί με την αρχική με την επίσκεψη των ΚΑΠΗ στο σπίτι της Ντάλιας χρειάζονταν μιας και η σειρά ήταν και κωμική.

Όμως το σκέφτηκα λίγο καλύτερα και συνειδητοποίησα κάτι: Όλα όσα ανέφερε η Ντάλια ( Η πτώση της Αμερικανίδας, αν έπεφτε η Παπαρίζου, η δολοφονία του Κένεντι) με εξαίρεση την δολοφονία του Κένεντι ήταν συμπτώσεις, τυχαία γεγονότα που όμως έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία. Αν δεν συνέβαιναν όπως είπε η Ντάλια πολλά θα ήταν αλλιώς, η πολιτική, ο ελληνικός αθλητισμός. Επειδή όμως έγιναν, ΤΥΧΑΙΑ, άλλαξαν πολλά.

Η Ντάλια αναφέρει και κάτι άλλο τυχαίο, μια σύμπτωση: το γεγονός ότι μπήκαν στο ασανσέρ την κατάλληλη στιγμή και οι πέντε. Μέχρι εκείνη την στιγμή όλοι τους αλλά και οι τηλεθεατές θεωρούν ότι όντως ήταν τυχαίο. Ύστερα όμως όπως λέει ο Σπύρος δεν ήταν. Δεν βρέθηκαν στο λάθος μέρος την λάθος ώρα όπως πίστευαν. Μπήκαν στο ασανσέρ για να βοηθήσουν μια αδικία. Άρα όπως και τα προηγούμενα που αναφέρει η Ντάλια ήταν τυχαίο που όμως έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην στνεχεια.

Στην συνέχεια του επεισοδίου μαθαίνουν για το αεροπλάνο. Ότι όλοι έχασαν κάποιον στο ίδιο αεροπλάνο, ότι είχαν ξαναβρεθεί πριν δέκα τέσσερα χρόνια στον ίδιο χώρο. Και αναρωτιούνται πώς γίνεται να μπήκαν στο ασανσέρ την ίδια ώρα πέντε άνθρωποι που είχαν ξανασυναντηθεί πριν δέκα τέσσερα χρόνια. Υπάρχει όμως λόγος. Μπήκαν αυτοί οι άνθρωποι στο ασανσέρ με το ίδιο παρελθόν για να ασχοληθούν με την υπόθεση όπως τους ζητάει ο Σταυριανίδης. Γιατί όπως βλέπουμε στο 2ο επεισόδιο όλοι συνδέουν τον θάνατο/ δηλητηριασμό του Σταυριανίδη με τα πρόσωπα που έχασαν με αποτέλεσμα να συμφωνήσουν να ασχοληθούν με τις έρευνες. Γιατί δεν μπόρεσαν να αποδώσουν δικαιοσύνη για τα πρόσωπα που έχασαν Άρα θα αποδώσουν δικαιοσύνη όπως τούς ζήτησε ο Σταυριανίδης. Πιθανότατα αν ήταν άλλοι άνθρωποι στο ασανσέρ χωρίς το παρελθόν που είχαν οι πέντε πρωταγωνιστές θα αγνοούσαν τα λόγια του Σταυριανίδη και δεν θα ξανασυναντιότουσαν ποτέ ξανά γιατί απλά δεν είχαν λόγο. Δεν θα συνέδεαν τα λόγια του με κάτι προσωπικό, με κάτι που τους πονάει, με κάτι που δεν έκαναν και το είχαν "απωθημένο". Άρα ένα ακόμα γεγονός "τυχαίο" γεγονός που όμως έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην συνέχεια .

Άρα ο Καπουτζίδης πιθανότατα ηξερε πολύ καλά τι έκανε όταν έγραψε τον συγκεκριμένο διάλογο στο συγκεκριμένο επεισόδιο πριν την συγκεκριμένη αποκάλυψη.