#γέλιο

[reality-breaker]

Επιλογές Αυγούστου (1/8)

Cormac McCarthy \/ Βιομηχανικός πολιτισμός πριν από τον άνθρωπο /\ Henri van der Stok (1870–1946) \/ Ραδιενεργά λογοτεχνήματα: ένα υπερφυσικό σύστημα βασισμένο στις πνευματικές δυνάμεις του ηλεκτρισμού /\ Ακροβάτες που βάδιζαν επάνω στα φτερά αεροπλάνων \/ Ο στρατιώτης που, επειδή ήταν γκέι, τον είχαν εγκαταλείψει σε έρημο νησί /\ Ο λύκος του Ansbach \/ Ιστορίες για το πάθος της ανθρωπότητας με το φεγγάρι /\ Ένα ντοκιμαντέρ για τα τατουάζ στις ρωσικές φυλακές \/ Το περιοδικό Heavy Metal δεν φαίνεται να πηγαίνει καλά /\ Manilla Road και Sword-and-Sorcery \/ Λαβκραφτικά στοιχεία στο Sword & Sorcery /\ Surreal Dreams of Venus του Salvador Dali (1939) \/ Το ελβετικό θέρετρο του Erich von Däniken, εξωγήινοι και αρχαίοι αστροναύτες /\ Το Μυστήριο του Παράξενου Γέλιου \/ Μια τράπουλα (1977) από τον Taro Okamoto <

https://fantastikosorizontas.gr/kostasvoulazeris/epiloges/ep.php?ID=08_2023#1

[romios-gr]

Τραμπ για Καμάλα: «Έχετε προσέξει το γέλιο της; Είναι παρανοϊκή», vid Ο θηλυκός Joker με το μόνιμο χαμόγελο της παραφροσύνης  Με τις πολιτικές εξελίξεις στις ΗΠΑ να είναι καταιγιστικές, στο εκλογικό στρατόπεδο του Τραμπ δηλώνουν πως εδώ και καιρό προετοιμάζονταν για την απόσυρση του Τζο Μπάιντεν από την προεδρική κούρσα. Κάποιοι μάλιστα ξεκαθάριζαν πως ήταν θέμα χρόνου να ανακοινωθεί αυτό ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/tramp-gia-kamala-echete-prosexei-to-gelio-tis-einai-paranoiki-vid/

[thewomengr]

Δε χαρίζω πια μήτε γέλιο μήτε δάκρυ!

[Γράφει η Θώμη Μπαλτσαβιά] Φίλη, γέλα! Γέλα σα μικρό παιδί, με κάθε σου κύτταρο, αλλά επειδή το λαχταράς εσύ. Ξέρω πως η διάθεση και τα συναισθήματά μας σχεδόν πάντα είναι σε αλληλεπίδραση με τους άλλους, όμως πρέπει να κάνεις την υπέρβαση... για το καλό σου.

Δυστυχώς πρέπει να φτάσεις σε μια ηλικία, να περάσεις πολλά για να καταλήξεις στο συμπέρασμα σοφίας ότι δεν είναι σωστό, μήτε υγιές, να χαρίζεις το γέλιο μα και το δάκρυ σου εύκολα σε κανέναν. Ναι φίλη… οφείλεις να γελάς, αλλά μόνο για σένα. Όταν το βγάζει η ψυχή σου, μα κι όταν δυσκολεύεσαι, μάθε να παλεύεις για χαμόγελο έστω αφού θα κάνει τη διαφορά. Φίλη, κλάψε όσο κι όποτε νιώθεις, αλλά δίχως…

[christostsantis]

Βιβλιοπαρουσίαση: Παναγιώτης Ζαφείρης - Γέλιο φαρμάκι

ΤΕΤΑΡΤΗ 27 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024, στις 7 μ.μ., Εκδόσεις Ραδάμανθυς (Γ. Ξέπαπα 7) Οι Εκδόσεις Ραδάμανθυς παρουσιάζουν το βιβλίο του Παναγιώτη Ζαφείρη “Γέλιο φαρμάκι – Τρεις μαύρες κωμωδίες”. Η εκδήλωση θα γίνει την Τετάρτη 27 Μαρτίου 2024, στις 7 το απόγευμα στον χώρο των Εκδόσεων Ραδάμανθυς. Μιλάνε για το βιβλίο οι: Στέλλα Βραχνάκη, ερ. ηθοποιός, μέλος της ομάδας T for Techni    Άννα Γεωργούλη,…

[allo-frouto]

Αχ και σε εμένα έχω πάει να ρωτήσω παντού για δουλειά και οι μόνοι που παίρνουν τηλέφωνο είναι από την ΔΕΗ

Κάτσε, τώρα θα αρχίσουν και οι δημοσκοπήσεις για τις εκλογές.

[theklaapologist]

ΤΟ ΠΙΟ ΑΙΚΟΝΙΚ ΚΟΥΙΖ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΠΑΙΞΟΥΝ

[psychotiko-epeisodio]

Και ήταν άδικο στα μάτια μου,

εσύ να συνεχίζεις την πορεία της ζωής σου ανέμελος,

και εγώ να μην μπορώ να κάνω βήμα.

Ήταν άδικο,

να σε ακούω να γελάς,

οταν είχα ξεχάσει πως ακουγόταν το δικό μου γέλιο.

Ήταν άδικο,

αλλά ο έρωτας ποτέ δεν ήταν δίκαιος με εμάς.

[loulouditouheimona]

Οι μακροχρόνιες σχέσεις δεν είναι ένα παραμύθι με όμορφο τέλος και δυο τέλειους ανθρώπους.

Δεν είναι μόνο να ξυπνάτε κάθε πρωί μαζί και να φτιάχνετε πρωινό.

Δεν είναι μόνο να αγκαλιάζεστε στο κρεβάτι μέχρι να κοιμηθείτε ήσυχοι και οι δύο.

Δεν είναι ένα καθαρό σπίτι και ένα σπιτικό γεύμα κάθε μέρα.

Είναι κάποιος που κλέβει όλα τα σκεπάσματα ή ροχαλίζει σαν αλυσοπρίονο.

Μερικές φορές στους καβγάδες είναι πόρτες που χτυπούν δυνατά, και είναι και μερικά σκληρά λόγια που πέφτουν στο τραπέζι και πονάνε. Κάποτε είναι σιωπές μεγάλης ή μικρής διαρκείας μέχρι να επουλωθούν οι καρδιές σας. Και μετά είναι... συγχώρεση!

Επιστρέφεις στο σπίτι στο ίδιο άτομο κάθε μέρα που ξέρεις ότι σε αγαπά και σε νοιάζεται, παρόλο που ξέρει πολύ καλά ποιος είσαι.

Είναι γέλιο για τη μία φορά που κατά λάθος έκανες κάτι ηλίθιο.

Αλλά πρόκειται και για βρώμικα ρούχα που πρέπει να μπουν στο πλυντήριο και άστρωτα κρεβάτια που θέλουν καθαρά σεντόνια

Η μακροχρόνια δέσμευση έχει να κάνει με το να βοηθάμε ο ένας τον άλλον στη σκληρή δουλειά της ζωής!

Είναι να καταπίνεις κάποτε τις γκρινιάρικες λέξεις αντί να τις λες δυνατά.

Είναι να φάτε το φθηνότερο και πιο εύκολο γεύμα που μπορείτε να φτιάξετε και απλά να καθίσετε μαζί στις 10 μ.μ. στον καναπέ γιατί και οι δύο περάσατε μια τρελή μέρα.

Είναι όταν έχεις μια συναισθηματική κατάρρευση, και αυτός είναι μαζί σου και σε κρατάει και σου λέει ότι όλα θα πάνε καλά, και τον πιστεύεις.

Είναι όταν το "Netflix and Chill" σημαίνει κυριολεκτικά ότι παρακολουθείς Netflix και κάνεις παρέα.

Έχει να κάνει με το να εξακολουθείς να αγαπάς κάποιον, παρόλο που μερικές φορές σε κάνει παράφρονα, σε θυμώνει και ίσως άθελά του πληγώνει τα συναισθήματά σου.

Είναι αυτός που σε αγαπά όταν είσαι χοντρός ή αδύνατος, χαρούμενος ή γκρινιάρης, σπουδαίος ή ασήμαντος.

Το να ζεις με το άτομο που αγαπάς δεν είναι τέλειο, και μερικές φορές είναι δύσκολο, αλλά είναι εκπληκτικό, ανακουφιστικό και είναι ένα από τα καλύτερα πράγματα που θα ζήσεις ποτέ.

[anthrwpodiwxthsgr]

Μου λείπει η φωνή σου, το άγγιγμα σου, το χαμόγελο σου, το γέλιο σου, τα νεύρα σου, η γκρίνια σου, τα ξεσπάσματα σου... Ακόμα και αυτά μου φαινοντουσαν ελκυστικά.

Μακάρι να έβλεπες το ίδιο και σε εμένα...

[casperakiii]

4 χρόνια έχουν περάσει από τότε που εφυγες.Έχουν αλλάξει πολλά από τότε.Το γιαγιούλι γύρισε πίσω στην Ρωσία για λίγο αλλά τελικά έκατσε πολύ,εγω πλέον ειμαι στην Αθήνα,τα αδερφια μου μεγαλώνουν,με την μαμά έτσι όπως τα άφησες,επαφή καμία.Μου λείπεις αρκετά.Θα σε ήθελα εδώ να με συμβουλεύεις,να με βλέπεις να μεγαλώνω και να ωριμάζω.Να μου φωνάζεις που δεν τρώω και που γυρνάω αργά στο σπίτι το βράδυ.Να με ξυπνάς το πρωί για την σχολή -σχολείο τότε- να μου εχεις φτιάξει πρωινό και εγω να σου λέω ότι σ αγαπαω πιο πολύ απ όλους.

Έχω ξεκινήσει το κάπνισμα ξερω ότι το μισούσες,αλλά πολλα βραδιά είναι η καλύτερη συντροφιά μου,κοιτώντας τον ουρανό και νοσταλγώντας εσενα.Παλευω κάθε μέρα για να μπορέσω να σε κάνω περήφανο έστω κι από εκει ψηλά.Σε σκέφτομαι κάθε μέρα και μου λείπεις κάθε μέρα λίγο πιο πολύ.Μου λείπουν οι Παρασκευές που άνοιγα την πόρτα και έτρεχα να σε δω στο δωμάτιο που έβλεπες μπάλα.ΑΚΟΜΑ και οι Κυριακές μου λείπουν,που έρχοταν ο μπαμπάς με την μαμά να με πάρουν και το μισούσα τόσο τότε γιατί άντε να περιμένεις πάλι μέχρι την Παρασκευή..Μου λείπουν οι εκπλήξεις σου στο σχολείο με μια μπουγάτσα στο χερι για να εισαι σίγουρος πως τρώω.Μου λείπουν οι δώρο σακούλες που μου έπαιρνες,τα μαθήματα χορού που με είχες γράψει..Μου λείπει η φωνή σου και το γέλιο σου..Τα μπάνια που με πήγαινες και οι ��αιδικές χαρές..Μου λείπουν τα καλοκαίρια μας και τα κρυφά παγωτά που μου έπαιρνες από την γιαγιά «Φάε γρήγορα γιατί αν μας δει θα μας διώξει» έλεγες και γέλαγες ταυτόχρονα..

Λίγες μέρες πριν φύγεις με είχες πιάσει από το χερι και μου είχες πει «Σ αγαπαω πολύ και τωρα που θα φυγω ακόμα θα σ αγαπαω»και εγω σου είχα πει «Ελα μωρε παππούκα μου δεν παθαίνεις τίποτα εγω εδώ ειμαι»

Δεν θα ξεχάσω ποτε την ημέρα που μου είπαν ότι δεν τα κατάφερες.Ημουν έξω με τα παιδια μέχρι που με πήρε τηλέφωνο η γιαγιά «Ελα ρε γιαγιά σε δέκα έρχομαι» «Σοφία ο παππούς έφυγε».

Πάγωσα χάθηκα πέθανα.

4 χρόνια μετά το συναίσθημα ίδιο.Κενό.Κενο που δεν γεμίζει.

Σε σκέφτομαι κάθε μέρα και σ αγαπάω ακόμα πιο πολύ από τότε.❤️

[pou-noikiazeis-to-oneiro]

σε ένα άλλο σύμπαν, ο καναπές σου με χωράει ακόμη.

σε ένα άλλο σύμπαν, δε σε ενοχλεί το ανοιχτό παράθυρο γιατί βλέπουμε τα αστέρια.

σε ένα άλλο σύμπαν, δεν είναι δύσκολο το σ' αγαπώ.

σε ένα άλλο σύμπαν, οι μόνες στιγμές που κλάψαμε ήταν απ' το γέλιο μας στις 3 τα ξημερώματα.

σε ένα άλλο σύμπαν, τα κλειδιά μου ανοίγουν ακόμη την πόρτα του σπιτιού σου.

σε ένα άλλο σύμπαν, χαμογελάς όταν ακούς το όνομά μου.

σε ένα άλλο σύμπαν, φεύγω και δεν είναι η τελευταία φορά.

σε ένα άλλο σύμπαν, μου στέλνεις τα τραγούδια σου και γίνονται τα αγαπημένα μου.

σε ένα άλλο σύμπαν, τρώω ξανά τα ζαχαρωτά που είχες ξεχάσει στο ντουλάπι.

σε ένα άλλο σύμπαν, το βρήκαμε.

σε ένα άλλο σύμπαν, δε χρειάστηκε να γράψω τίποτα για κάποιο άλλο σύμπαν.

[groovalos]

πλέον φοβάμαι λιγότερα πράγματα από όσα θυμάμαι κι αυτό θα πει νικη σήμερα γέλασες κι ήταν σαν να έκαψες με ένα σου γέλιο όλη την σαλονικη

[hamer777]

Κάθε φορά που βλέπω το 12ο επεισόδιο του Πάρα πέντε με την αποκάλυψη για το αεροπορικό δυστύχημα σκέφτομαι ότι οι παρατηρήσεις της Ντάλιας για το ποιος έπεσε και τι αποτέλεσμα είχε ήταν τελείως άσχετες με την πλοκή, προσέδιδαν απλά γέλιο στην σκηνή μιας και το υπόλοιπο επεισόδιο ήταν καθαρά δραματικό. Οπότε αυτή η σκηνή μαζί με την αρχική με την επίσκεψη των ΚΑΠΗ στο σπίτι της Ντάλιας χρειάζονταν μιας και η σειρά ήταν και κωμική.

Όμως το σκέφτηκα λίγο καλύτερα και συνειδητοποίησα κάτι: Όλα όσα ανέφερε η Ντάλια ( Η πτώση της Αμερικανίδας, αν έπεφτε η Παπαρίζου, η δολοφονία του Κένεντι) με εξαίρεση την δολοφονία του Κένεντι ήταν συμπτώσεις, τυχαία γεγονότα που όμως έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ιστορία. Αν δεν συνέβαιναν όπως είπε η Ντάλια πολλά θα ήταν αλλιώς, η πολιτική, ο ελληνικός αθλητισμός. Επειδή όμως έγιναν, ΤΥΧΑΙΑ, άλλαξαν πολλά.

Η Ντάλια αναφέρει και κάτι άλλο τυχαίο, μια σύμπτωση: το γεγονός ότι μπήκαν στο ασανσέρ την κατάλληλη στιγμή και οι πέντε. Μέχρι εκείνη την στιγμή όλοι τους αλλά και οι τηλεθεατές θεωρούν ότι όντως ήταν τυχαίο. Ύστερα όμως όπως λέει ο Σπύρος δεν ήταν. Δεν βρέθηκαν στο λάθος μέρος την λάθος ώρα όπως πίστευαν. Μπήκαν στο ασανσέρ για να βοηθήσουν μια αδικία. Άρα όπως και τα προηγούμενα που αναφέρει η Ντάλια ήταν τυχαίο που όμως έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην στνεχεια.

Στην συνέχεια του επεισοδίου μαθαίνουν για το αεροπλάνο. Ότι όλοι έχασαν κάποιον στο ίδιο αεροπλάνο, ότι είχαν ξαναβρεθεί πριν δέκα τέσσερα χρόνια στον ίδιο χώρο. Και αναρωτιούνται πώς γίνεται να μπήκαν στο ασανσέρ την ίδια ώρα πέντε άνθρωποι που είχαν ξανασυναντηθεί πριν δέκα τέσσερα χρόνια. Υπάρχει όμως λόγος. Μπήκαν αυτοί οι άνθρωποι στο ασανσέρ με το ίδιο παρελθόν για να ασχοληθούν με την υπόθεση όπως τους ζητάει ο Σταυριανίδης. Γιατί όπως βλέπουμε στο 2ο επεισόδιο όλοι συνδέουν τον θάνατο/ δηλητηριασμό του Σταυριανίδη με τα πρόσωπα που έχασαν με αποτέλεσμα να συμφωνήσουν να ασχοληθούν με τις έρευνες. Γιατί δεν μπόρεσαν να αποδώσουν δικαιοσύνη για τα πρόσωπα που έχασαν Άρα θα αποδώσουν δικαιοσύνη όπως τούς ζήτησε ο Σταυριανίδης. Πιθανότατα αν ήταν άλλοι άνθρωποι στο ασανσέρ χωρ��ς το παρελθόν που είχαν οι πέντε πρωταγωνιστές θα αγνοούσαν τα λόγια του Σταυριανίδη και δεν θα ξανασυναντιότουσαν ποτέ ξανά γιατί απλά δεν είχαν λόγο. Δεν θα συνέδεαν τα λόγια του με κάτι προσωπικό, με κάτι που τους πονάει, με κάτι που δεν έκαναν και το είχαν "απωθημένο". Άρα ένα ακόμα γεγονός "τυχαίο" γεγονός που όμως έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην συνέχεια .

Άρα ο Καπουτζίδης πιθανότατα ηξερε πολύ καλά τι έκανε όταν έγραψε τον συγκεκριμένο διάλογο στο συγκεκριμένο επεισόδιο πριν την συγκεκριμένη αποκάλυψη.

[christostsantis]

Παναγιώτης Ζαφείρης - Γέλιο φαρμάκι (Τρεις Μαύρες Κωμωδίες)

[lilathanasiou]

χωρίς το κορίτσι

Τι ήταν -στ'αλήθεια- αυτός ο πόθος που γεννιόταν μέσα απ'την τόση μοναξιά;

Τι χρώμα είχε -άραγε- εκείνο το πάθος που χτύπαγε το στέρνο μου με τόση βία;

Κι εκείνη τη βία γιατί σαν χάδι μάνας γλυκά αναπολώ;

Ποια φαντασία και ποια -στ'αλήθεια- προσδοκία είχε τόση δύναμη στο όνειρο μορφές να δίνει;

Σάρκα, μαλλιά, δυό μάτια, δυό χέρια και κορμί που "δικό μου" ονόμαζα...

Ποιο άμορφο τίποτα κατάφερε τόσο πολύτιμο κι εύθραυστο για μένα να γίνει ;

Πολύτιμο γιατί ήταν άυλο. Άυλο γιατί ήταν πολύτιμο.

Γιατί όσο κι αν μαζί της πίνω δεν βρίσκω απαντήσεις σ'όσα ρωτάει το κορίτσι της φωτογραφίας;

Γιατί δυσκολεύομαι τόσο να την θυμηθώ; Πώς μυρίζουν τα μαλλιά της, πώς ακούγεται το γέλιο της, τι γεύση έχουν τα δάκρυά της;

Kαι γιατί κλαίω τόσο δυνατά

Όσο το ξένο -πλέον- κορίτσι

αποχαιρετώ;

[comic-o-tragical]

Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ - Ο Έλληνας Σαρλώ

Δημήτρης-Κρις Αγκαράι

Είδος: Μυθοπλαστική βιογραφία

Περιγραφή: «Ήταν Κυριακή βράδυ και ο κόσμος είχε πλημμυρίσει το μεγάλο αθηναϊκό θέατρο όπου επρόκειτο να εμφανιστώ ως παλιάτσος. Ήρθαν να γλεντήσουν με έναν παλιάτσο που η καρδιά του αιματωνόταν και πονούσε. Ήρθαν για έναν παλιάτσο που πονούσε και ήταν έτοιμος να ξεσπάσει όχι σε γέλιο, για να κάνει και τους άλλους να γελάσουν, μα σε κλάμα, σε κλάμα σπαραχτικό. Γυρνώντας στην πλατεία, τους λέω: Γέλα, παλιάτσο! Ο κόσμος πληρώνει!» γράφει στην αυτοβιογραφία του.Αυτός ο Έλλην Σαρλώ, ο «Σαχλό» όπως τον επονόμασαν οι συγκαιρινοί του. Ο οποίος, μετά από έναν αιώνα, «ο διασημότερος των άσημων ηθοποιών», όπως έγραφαν τότε οι εφημερίδες, «ανασταίνεται» για πρώτη φορά μέσα σε αυτό το κόμικς. Πού να το φανταζόταν...

Η κριτική μου: Αρχικά, να αναφερθεί ότι οι πρώτες σελίδες του κόμικ περιέχουν μια λεπτομερής περιγραφή της ιστορίας του ελληνικού κινηματογράφου (1906-1945), όταν αυτός ήταν ακόμα σε εμβρυϊκή φάση. Η εξιστόρηση αυτή, πέρα από το ότι προσθέτει μια επιπλέον χάρη στο κόμικ, λειτουργεί ως πρώτη γνωριμία στο καστ της ιστορίας. Οι αναγνώστες σίγουρα θα αναγνωρίσουν (έστω και ονοματικά) τουλάχιστον ένα από τα πρόσωπα, αν και περισσότεροι "χαρακτήρες" δεν είχα αρκετά μακρόβια καριέρα για να εμφανισ��ούν στις παραγωγές της "Χρυσής Εποχής" του ελληνικού κινηματογράφου (1955-1973), κατά την οποία γνωστοποιήθηκαν οι περισσότεροι έλληνες ηθοποιοί. Αυτό το γεγονός παίρνει πρωταγωνιστικό ρόλο στη πλοκή της ιστορίας.

Το ζωγραφικό στυλ δένει τέλεια με το σενάριο, ο κάθε χαρακτήρας ξεχωρίζει από τον άλλο χωρίς να ξεφεύγει πολύ από το πρότυπο του ατόμου που αντιπροσωπεύει, κανείς όμως δε ξεχωρίζει πιο πολύ από τον Μιχαήλ. Λίγα είναι γνωστά για τον αληθινό Μιχαήλ Μιχαήλ του Μιχαήλ, ακόμα και το πραγματικό του όνομα συχνά διαφεύγει. Όπως συνέβη και στους συμπρωταγωνιστές του, οι πιο πολλές βάσιμες πληροφορίες έχουν χρόνια σκορπιστεί στον άνεμο, γεγονός που αφήνει χώρο για άπλετες ελευθερίες στην αποτύπωσή του. Ο Μιχαήλ ήταν ��νωστός συγκεκριμένα για τον ρόλο που υποδυόταν, και ποιος ξέρει, ίσως το ότι μια νέα γενιά μπορεί να τον θυμάται για αυτό τον ρόλο να τον ευχαριστεί.

Χωρίς να αποκαλύψω πολλά, ο Μιχαήλ Μιχαήλ είναι μια άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία που εύκολα καθηλώνει τον αναγνώστη. Ειδικά αν είσαι άτομο με δημιουργική καριέρα (από το θέατρο μέχρι της μουσική και όλα τα ενδιάμεσα) αλλά όχι μόνο, το τέλος θα σε συγκινήσει, θα σε πάρει γλυκά από το χέρι και θα σε κάνει να σκεφτείς τους πρωτεργάτες της τέχνης σου, εκείνους που ξέχασε η ιστορία.

Και όλα αυτά, θα τα κάνει με τον ίδιο χιουμοριστικό και μελαγχολικό τρόπο που σχημάτισε τη ζωή του πρωταγωνιστή του.