#Γέλιο φαρμάκι

[christostsantis]

Βιβλιοπαρουσίαση: Παναγιώτης Ζαφείρης - Γέλιο φαρμάκι

ΤΕΤΑΡΤΗ 27 ΜΑΡΤΙΟΥ 2024, στις 7 μ.μ., Εκδόσεις Ραδάμανθυς (Γ. Ξέπαπα 7) Οι Εκδόσεις Ραδάμανθυς παρουσιάζουν το βιβλίο του Παναγιώτη Ζαφείρη “Γέλιο φαρμάκι – Τρεις μαύρες κωμωδίες”. Η εκδήλωση θα γίνει την Τετάρτη 27 Μαρτίου 2024, στις 7 το απόγευμα στον χώρο των Εκδόσεων Ραδάμανθυς. Μιλάνε για το βιβλίο οι: Στέλλα Βραχνάκη, ερ. ηθοποιός, μέλος της ομάδας T for Techni    Άννα Γεωργούλη,…

[h-xwra-twn-grammatwn]

''και όταν πιστεύω πως δε γύρισα κάνε με μια πιρουέτα'' Είμαι εδώ να ακολουθώ τα βήματα σου Σε ένα χορό που δεν ξέρω κανένα βήμα Δείξε μου απόψε πως θα με κάνεις δικιά σου Και επέτρεψε μου να σε ερωτευτώ με το πρώτο άγγιγμά σου Κάνω στροφή και αντικρίζω ουρανό και όλα τα άστρα λάμπουν για το συμβάν αυτό Εσύ και γω καθηλωμένοι στο ρυθμό, σε ένα ρυθμό που φτιάχνουμε και δεν σκοπεύω να βγω Το αεράκι να χτυπάει στο λαιμό μου καθώς στροφή με κάνεις και το μαλλί μου ξεδιπλώνω Το βράδυ αυτό το θέλω όλο δικό μου, να σε έχω εδώ να ζω το όνειρο μου To γέλιο σου ζωγραφίζει το χαμόγελο μου και πως να αντισταθώ στη μελωδία που μαγεύει τη ψυχή και το μυαλό μου Η αγκαλιά σου φυλακή δεν μοιάζει, ούτε φαρμάκι στάζει, το πιο ασφαλές μέρος που βρήκα με στο αγιάζι Να με κρατάει μέσα εύχομαι όταν τρομάζω και γω όλο και πιο σφιχτά θα τον αγκαλιάζω Η νύχτα ξημερώνει και το όνειρο θα λήξει, μα θα χω προλάβει να φουντώσω τη φωτιά για να μη σβήσει Συνεχίζω να χορεύω να διώξω κάθε τι κακό που μας τριγυρνάει, έτσι απ' τη μέση με κράτα και με γυρνάει

[psychedelicmessworld]

Η καταδίκη

Τους θυμάσαι αυτούς που δε σε αφήναν να κοιμηθείς ήσυχος τα βράδια; Εκείνους που αποκαλούσες δειλούς και βολεμένους. Που μοίραζαν τη καρδια σου, σαν να ταν χαρτοπολεμος. Που σου ποδοπατούσαν το γέλιο σου, με ενα κάλπικο χαμόγελο. Αυτούς τους ποταπούς τυχοδιώκτες, που αποκαλούσες φίλους. Που διψούσαν για τα ιδια σου τα όνειρα. Τους θυμάσαι; Κάποτε τους φοβόσουν.. Κι άλλοτε τους λυπόσουν. 

Ώσπου εγινες το ίδιο με εκείνους. Κόλλησες την ίδια την αρρώστια που χλεύαζες. Ήπιες το ίδιο φαρμάκι που πεισματικά απέφευγες. Έμαθα πως πλέον κοιμάσαι ήρεμα τα βράδια. Έμαθα πως μαξιλάρι έκανες τα φτερά ενός αθώου. Έμαθα πως σκεπάστικες με της ψευτιάς το πέπλο. Έτσι γιατί σε βόλευε. Και δε σου κρύβω πως δε κατάφερα να κοιμηθώ ήσυχα αυτό το βράδυ. Δε κατάφερα να κοιμηθώ ήσυχα κανένα βράδυ. Και πολύ φοβάμαι πως το αποψινό, θα είναι ίδιο με τα υπόλοιπα.

Θυμάσαι τι είχες πει τότε για όλους εκείνους; Δειλούς τους αποκάλεσες και βολεμένους. Βρικόλακες ονείρων. Έπειτα φίλισες το νεκρολούλουδο της σιωπής. Θράφηκες από ένα ονειρο που ήξερες ότι δε σου ανήκει. Και τότε γεμάτη φρίκη, βίωσα τη δική μου καταδίκη. Έγινε η γνώση χαρακιά, στου μυαλού την αποθήκη. Τότε κατάλαβα, σε αυτή την ιστορία μοιάζαν θηρία τα πρόβατα.. Και γίναν τροφή οι λύκοι. 

[moonlighttttssss]

Και γιατί μετά από σένα δεν μπορώ να βρω τον εαυτό μου πια;

Γιατί συναντώ τα μάτια σου, το βλέμμα σου, το ύφος σου, τους μορφασμούς σου και τα χαρακτηριστικά σου στα πρόσωπα τυχαίων περαστικών;

Γιατί συνδέω κάθε γεγονός στη ζωή μου με την ύπαρξή σου;

Γιατί δεν μπορώ να ζήσω ούτε λεπτό χωρίς να περάσεις φευγαλέα από τη σκέψη μου;

Γιατί ψάχνω εσένα να βρω σε ξένες αγκαλιές, σε ξένα χέρια, σε ξένα χείλη...;

Να βρω τα δικά σου χείλη σε χείλη άλλων...

Και τα ξένα μου προκαλούν αποστροφή

Τα αποστρέφομαι τα ξένα φιλιά...

γιατί όταν σε ξένα χείλη χαρίζω τα φιλιά μου αναλογίζομαι εσένα και αφαιρούμαι...

Γιατί δεν μπορώ να προχωρήσω και γιατί μένω στάσιμη;

Γιατί συγκρίνω εσένα με κάθε άνθρωπο που μπαίνει στην ζωή μου και συνεχώς υπερνικάς;

Γιατί με έχει στιγματίσει τόσο πολύ η παρουσία σου;

Γιατί δεν μπορώ να συνεχίσω την ζωή μου από εκεί που την άφησα πριν σε γνωρίσω;

Και γιατί δεν με αναγνωρίζω πλέον;

Γιατι είναι τόσο δύσκολο να μαζέψω τα κομμάτια του εαυτού μου;

Και γιατί όταν σε σκέφτομαι χάνομαι;

Και γιατί εξακολουθώ να σε σκέφτομαι;

Γιατί δεν μπορεί να το ελέγξει αυτό ο νους μου;

Την καρδιά μου;

Γιατί όταν σε σκέφτομαι εκείνη παραφέρεται...

Γιατί να σε απωθήσω από αυτή δεν μπορώ; Και γιατί τα συναισθήματα μου δεν είμαι σε θέση να τιθασεύσω;

Και το να σε αποβάλλω από το μυαλό μου είναι δύσκολη υπόθεση..;

Γιατί όταν ακούω την φωνή σου λυγίζω;

Γιατί όταν σε αντικρύζω δεν συνέρχομαι;

Και η φιγούρα σου ανεξίτηλη παραμένει στην σκέψη μου μετά από τόσο καιρό...;

Δεν ήσουν δα και κάτι τόσο σημαντικό... ένα καλοκαιρινό φιλί μονάχα...

Γιατί τα μάτια σου δεν μπορώ να λησμονήσω, και τον τρόπο που με κοίταξαν...

Την ζεστασιά που ένιωσα να λησμονήσω αδυνατώ...

Γιατί την ασφάλεια δεν κατάφερα να την αισθανθώ σε καμία άλλη παρά στην θαλπωρή της δίκης σου αγκαλιάς...

Στο άγγιγμα σου, τα δάχτυλά σου...

Τον τρόπο που ακούμπησες την ψυχή μου...

Τον τρόπο που ανέτρεψες τις ισορροπίες...

Τον τρόπο που άλλαξες ολόκληρο το «είναι» μου...

Γιατί οι αναμνήσεις μας ακόμη με κατατρέχουν, να θυμίσουν τα περασμένα... όσα με τόση προσμονή ανέμενα και τόσο φαρμάκι με πότισαν...

Το γέλιο σου αντηχεί ακόμη στα αυτιά μου

Και το χαμόγελο σου στοιχειώνει ακόμη τα βράδια μου

Εκείνα τα βράδια που δεν μπορώ να σε ξεχάσω...

Εκείνα τα βράδια που στην θύμιση σου δακρύζω και ξεσπάω και δεν είμαι πλέον ο εαυτός μου

Εκείνα τα βράδια που υποτάσσομαι απλώς στην θύμισή σου... και καταρρέω, και υποφέρω

Από το ανεκπλήρωτο, το απωθημένο...

Εσύ...

Καταλαβαίνεις;

Αδυνατώ να προχωρήσω... καταλαβαίνεις;

Είμαι καθηλωμένη στο παρελθόν... καταλαβαίνεις;

Έχω αλλάξει... καταλαβαίνεις;

Πονάω... καταλαβαίνεις;

Μαζί σου γνώρισα μια διαφορετική πλευρά μου...

Δεν δίστασα μαζί σου...

Μαζί σου...

Μαζί σου όλα ήταν διαφορετικά... οι ματιές, τα αγγίγματα, οι αγκαλιές, τα φιλιά...

Κανείς δεν με έκανε ειλικρινά να αισθανθώ όπως εσύ...

Γιατί την ευτυχία δεν μπορώ να βρω μακριά σου;

Και ποιά αδιόρατη δύναμη με ελκύει κοντά σου;

Αν όλα συμβαίνουν για κάποιον λόγο... σε περιμένω.

Μου λείπεις...

η αύρα σου,

η ματιά σου,

το φιλί σου...

εσύ...

Στο άκουσμα του ονόματος σου σαστίζω και ιδρώνω και οι παλμοί μου αυξάνονται...

Έχω πρόβλημα... καταλαβαίνεις;

Κι όσο εσύ περιφέρεσαι και αναζητείς χείλη αλλιώτικα... εγώ προσμονώ τα χείλη τα δικά σου.

[chronwrites]

Πολύτιμο Πετράδι στο Βυθό

Σε σκέφτομαι

Λυπημένη, με πόνο καμωμένη

Με τα μεγάλα σου να κοιτάς

Μάτια

Τις ρυτίδες στο πρόσωπό μου

Την οργισμένη μου σκιά

Που απλώνεται σα σύννεφο

Στο βλέμμα

Συρρικνωμένη λογική

Αβέβαιο συναίσθημα

Κραυγή ζωής

Που δεν ειπώθηκε

- Ο θυμός

Ένα βίωμα χωρίς αιτία

Ανάγκη να εξηγηθεί

Γυρεύει

Το ύψος του να μάθει

 Σε σκέφτομαι

Όταν άγρια τα χείλη σουφρώνεις

Με ορμή να με μικρύνεις

Σαν καταπίνεις

Τους λυγμούς σου

Αιτίες και μομφές

Ξεχύνονται απ’ τα φορτισμένα μας

Πνευμόνια

Λέξεις που ηλεκτρίζουν

Τον αέρα

Σκέψεις που σκορπάνε άοσμο

Φαρμάκι

Μολύνουν και μολύνονται

Φθηνά πως ξεπουλάνε

Την αγάπη

Πολύτιμο πετράδι

Στο βυθό

 Σε σκέφτομαι

Κοιτάζοντας ανθρώπους

Με την ίδια θλίψη

Να τυραννιέται στο σώμα

Το σφιγμένο

Όταν στους άλλους ξορκίζουν

Το δικό τους τον καημό

Ένα είδωλο φωτιά

Στο μακριά

Μια ανάγκη παγωμένη

Στο κοντά

Φράση από σένα μιλημένη

Ως μια τελεία ακούγεται στ’ αυτιά μου

Η ηχώ της

- Στ’ αυτιά μας

Η ηχώ της

 Πολύτιμο πετράδι

Στο βυθό

Το άγγιγμα

Το βλέμμα

Το γέλιο των προγόνων μας

[ector-pantasis]

ΑΝΑΣΕΣ

Η εποχή μας από μιαν απόσταση. Στάχτη στους πέντε ανέμους της Μεσογείου. Η diva σχεδιάζει τη σχεδία της. Χάνει το άσμα, χάνει τις αγάπες , χάνεται: Έχω τόση πίκρα αβάσταχτη, δε βρίσκω πάτημα.

Εκείνο που η τραγική επίγνωση δομεί ως κατάρα των θεών, είναι κατάρα ψυχής, μια κατάρα που στις μέρες μας έχει ξεφύγει πάνω από τα κεφάλια μας.Και έχει ισχύ παντοκρατορίας. Ποιοι θεοί μάχονται στον κόσμο μας;Η κορυφή, το ύψωμα 2111, δεν είναι κανενός και δεν έχει Άτλαντα και Ηράκλειες Στήλες για τον σύγχρονο ούτις, κάνε τη χάρτα του ουρανού κι ύστερα τσαλάκωσέ το το χαρτί να έχει τις ρυτίδες σου.

΄Η όταν τα χτυπήσουμε λοξή φάλαγγα τη Νέα Τροία, γιατί από τον καιρό του Ομήρου ξέρουνε οι ποιητές πώς εκπορθείται μια Τροία με Δούρειο άλογο.

. Υπάρχει αυτό που λέμε ελευθερώνω το φρόνημα σε μια δημοκρατία της γλώσσας όπου ο ρυθμός ανοίγει την αγκαλιά του ρυθμίζοντας το μέτρο, ανατάσσεται το βήμα του λόγου λεπταίνει η ανάσα πίνεις βροχή, ανάβει ο ουρανός τα ρακοπότηρα φλόγα η φλογέρα ηχεί κι οι σημειώσεις νοτίζουν το σκοπό ανατονίζονται τα λόγια μας: μεράκι. 

Κι έχεις το δικαίωμα όλο, να επιμένεις λοξά κοιτώντας την καμάρα κι ας αναφλεγεί το μαδέρι της αισιόδοξης ροπής του κόσμου. Και κέρδος δέδεται αρετή κι αλήθεια. Στα άπαρτα κάστρα μέχρι τα κάστρα. Μυριάδες Παναγιές των ακτών μας με νόημα

Δεν αναπνέει η αγάπη μου;

Εναντιοδρομία σωμάτων και κεραυνών ματιών.Σ’ έφεξαν δυο μάτια Γλίστρησαν αντίθετα τα σώματα. Ο κόσμος τελειώνει κάθε μέρα και κάθε μέρα αρχίζει,όλες οι προφητείες έχουν συμβεί ξανά και ξανά Το νου γυμνάζω Τεφρός ήλιος καρφωμένος ο μισός στην τέφρα της Λίπας. 

Πάρε το πλευρό μου που σου ανήκει να πλαστείς Εύα στο ευοί, ευάν σου.Κι άσε μου την καρδιά σου.

Κουτσός και τυφλός θα πας στον Κολωνό στην καμπή των αιώνων,παιχνίδια της καρδιάς Gioconda,γιατί ο Θεός να μη σε πλάσει από την καρδιά μου παιχνιδιάρα,θα κάνω το ρυθμό να ρυθμίζει την καρδιά σου άστατη κι ανάστατη.

Πώς να τη δούμε την αρχαιότητα; Στο φως του σήμερα. Πώς να δούμε το Σήμερα; Με φως από την αρχαιότητα.

Πώς να δούμε την ανασύνθεση; Στο φως του φωτεινού κύκλου,κυκλώνες φωτός ,αδέλφια της λάσπης και της σκόνης,αλληλεγγύη των όντων Το κέρμα των λέξεων χτυπά τα αυλάκια των αυτιών φως φωνής, 

Γυρίζω το βάσανο της δουλειάς σε βασανιστή λίθο και δοκιμαστή ποτών, ρυθμών, ερώτων Ασημένιο στεφάνι ο καρπός της πληρωμής, σχιστόπετρα στο μάτι του ήλιου φεγγάρι θα σε κάνει.Παράβαλε τη συνομιλία του ποιητή με το νέο άρα παλαιό του εαυτό.Γιατί για την απόλυτη ύπαρξη το μέλλον είναι μνήμη: άγγελος στραμμένος πίσω.

Μ ένα οξύτερο μάτι να κεντήσει τα βέλη τα φαρμακερά στ’ αφτιά της:Σαν δυο έρημα βουνά αντικρυστά στους καναπέδες Κι ανάμεσά τους περνά χρόνος.Δεν έχουν νου για ταίριασμα Τους συχνοαερίζει το γκελ της μικρής οθόνης Εκαψαν τα σεντόνια τους.

Ο αποκρυφισμός ήταν το πρόσχημα, πάει στο πιο βαθύ φόντο, για να ανελκύσει τα υδατωμένα βότσαλα στον αέρα και το φως μέσα σε μια συμμετρία σμιλεμένη από πυκνό χρόνο.Συμβάλλει ωκεανούς εμπειρίας και μυστικών αποκαλύψεων δένοντας κόμπους  σε μια διαφάνεια ενωτική πρωτόχαρη πρωτόφαντη,σάρκινο κοχύλι, πίνει στων ουρανών τα χείλη.

Αισθητοποιεί αδρά τα ψήγματα χρυσού κι ο ακμαίος κρύσταλλος λαμπυρίζει κατευθύνσεις νοήματος. Συντέμνει, συγκόπτει και η αναπνοή του έρωτα ξεχύνεται από απότομες σχισμές ώστε ριγεί το σύμπαν.

Θερμές αγκαλιές νοήματος ζεσταίνονται όταν τις απλώνει ανασύροντας απ’ τις σελήνιες νύχτες στο μάτι του ήλιου καρτερικά κι εκεί ξαναλάμπουν σημασίες. Η πρωτογενής μεταφορά της επιθυμίας γλιστρά το ψάρι απ’ το δίχτυ,αρκετός Δάντης,είναι στη φύση του ποιητή να χάνει την Ευρυδίκη και να την ξαναβρίσκει με το άσμα: Του Ορφέα το κεφάλι κομμένο το παρασύρουν του Κωκυτού τα νερά κι αυτό άδει, καλεί την Ευρυδίκη μέχρι τα απώτατα του Άδη.

Δεν αναπνέει η αγάπη μου;

Καρπωμένο αίσθημα, φεγγίτες εγκάτων, μυστική ψυχή, χέρι γερό αυλακιάζει το ��ατάλευκο των σελίδων, μηνύει στον καιρό και πλέκει.Η τόλμη του είναι καλοζύγιστη, η αισθητική του γέρνει το ρεύμα του πνεύματος στο αληθινό, στο πράγμα κι η ποίησή του είναι η πράξη η ποιητή. Τεχνουργεί.Βαλσαμώνει το τραγούδι στο Κεχριμπάρι.Ανάβει το ρετσίνι της καρδιάς κι ο κόσμος φλέγεται στο κόκκινο, στο αιματωμένο της ύπαρξης, το κοκκινοπόρφυρο.Είναι αλήθεια αιματώδης, λεπτός ο φεγγίτης απότομο το φως.

Νικήτας Βενσέν πηγαινοέρχεται με κόκκινο αυτί πάνω στου Γαλαξία τον καμβά για να ακούσει την ουράνια αρμονία των χρωμάτων από το « ζωνάρι του Θεού». Κόκκινο το αυτί της άνοιξης, πρέπει να πάρω άλλη στράτα. νά’ρθει το αγρίμι κι όλα στα ερέβη να τα ρίξει Όλα ένα χάος κι ένας τάραχος, τον κόσμο τον καλό να χύσει. Όλα το κέρατο της απώλειας να τα οργώσει ως την άβυσσο.Έχει δρόμο εδώ και λυτρωμό του έρωτα η μαγγανεία;Η πίκρα τούτη η αβυσσαλέα τι να λέει:Κάψου ψεύτη ντουνιά μαζί μ’ εμένα; Αρμαγεδώνας; Στα χάη του ερέβους. Το εγγύς ανοίκειο. 

Ίσως οφείλω να καταγίνω αρκετά για να διαγνώσω σε τι έγκειται τούτη η μυστικότατη συγγένεια. Ποιός άνεμος έριξε ακριβώς στην ώρα της τούτη τη συνάντηση. Η υποδοχή προϋποθέτει την ανάλογη προπαρασκευή.Εύχομαι στο εξής να μου συμβαίνουν τέτοιες κρούσεις.Χωρίς να χάνω τα λογικά μου, όπως τις προάλλες σαν αιφνίδια μου πέρασε από το μυαλό πως εκείνα τα κορίτσια, που μούσες ναι ήταν, αλλά για μια στιγμή τις ταύτισα με τις ελικώνιες και μού ‘φυγε το μυαλό.Λες και πάντα και μ’ όποιες περιστάσεις οι μούσες δεν είναι και Πιέριες και Ελικώνιες. Κράτα καημένη ψυχή στο μυστικό σου ψι και ��ι.

Πυρέσσουσα νύχτα. Φλόγα ανάβει τα φυσοκάλαμα στις μελικοκιές.Δροσουλίτες με ανεμισμένες χαίτες ξεχύνονται από το τέμπλο του βουνού ανάρραχα κι από κατάβαθα Κερέντσας άσπρα άτια συμβολών: Ταράζεται το φτωχό χωριό.Είναι προπαντός εδώ μια ταύτιση εικόνων.Εδώ να σταθώ. Σ’ αυτή την εικόνα. Κι εδώ να πω πως όλες οι άβυσσοι είναι των ποιητών τριγύρισμα στη νύχτα κι όλα τα χρυσάφια κι οι ουρανοί, τα ρόδα, οι ανεμώνες προβάλλουνε από ψυχών ορυκτούς κρυψώνες. Αρχέγονη μοίρα εικόνων της γλώσσας που μας προφέρει ανθρώπεια αρχή, κυκλώπεια τείχη και πύλη λεόντων.Ισχύς και φύλαξη των θολωτών μεγάρων, ταφή των αιώνων.

Ποιος έθαψε το χρόνο εδώ βαθιά και στα πυκνά τα στήθια γιατί με άχ, με στεναγμούς δένει ο χρόνος κόμπο λυγμούς.Ο έρωτας της απέναντι όχθης. Σημειώνω: στο ίδιο ανάχωμα. Γεωγραφία σωμάτων. Κόσμος. Ανθρωπος.Πάντα και πάντα προς τις ουρανομήκεις όχθες: Ριβιέρες. Οχτος από θάνατο αιώνων. Η άλογη σκιά μας το αδιαπέραστο από τον ήλιο πυκνό ζωικό σώμα για να μας ξαναβάζει στο δρόμο.Υπνος – Γη – Ελπίδα – Νερό – Ονειρο – Αέρας Μέχρι να ακούσει της Νεράιδας την καρδιά στη Σκορπονέρα σφαγιάζονται οι Κορυδαλλοί της μοίρας κατά την του χρόνου τάξη. Από μια διαφορά Αισθητικού αντικρίσματος ,άπλαστου, και ποιητικού αναβλέμματος,ποιημένου.

Δεν αναπνέει η αγάπη μου;

Φωνή του κότσυφα είσαι που θρηνεί σε στεγνό κρυσταλλιασμένο θάμνο την ορφανεμένη φωλιά στο σούρουπο που νύχτα πιο κρύα θα έρθει έγνοια του η πείνα το κρύο η μοναξιά κι ο θρήνος είναι πιο πυκνός, πιο οξύς,  πιο φλογερός πιο παραπονεμένος Ω παρηγορήτρα κραυγή, που σε συνταιριάζει τόνος οξύτερος σπαρακτικός στον πιο άγριο πόνο Βαθύς ο πόνος πιο βαθύ έρχεται το τραγούδι Ω κραυγή πόνου, ώ νότα πικρή, ώ σάλεμα Ώ σφαίρα του πόνου που έδεσες έτσι κρυφά την αρμονία το πιο γλυκό τραγούδισμα να πλέκει το φαρμάκι.

Δεν αναπνέει η αγάπη μου;

-Φύλαξε την καρδιά σου μη σου την κάψουν -Τώρα είναι αργά πιά.

Να ξανακάνουμε το γέρο ήλιο νέο Να τον γυαλίσουμε που είναι σταχτής και κρύος Πόδι να θέσουμε γερό και χέρι ρωμαλέο Κι έτσι να γίνει ο κόσμος μας ως άλλοτε ανδρείος

Κουράστηκε η καρδιά μου να χτυπάει κι όχι ίσως χωρίς απαντοχή να την ακούσεις σου έστελνα μηνύματα με το φεγγάρι μα ένα βράδυ δεν τα έπαιρνε, είχες την πλάτη σου γυρίσει.

Μυστήρια των νυχτιών σαν ο έρωτας γυρνά πλευρό κι ευθύς ο κόσμος απομαγνητίζεται. Τότε τα πουλιά δεν κάθονται στα σύρματα,η μουσική παύει.Ένα άφωνο ακίνητο τα ονόματα τον κόσμο ξεθωριάζουν Ανίκητο μαύρο ρίχνει πάχνη στα βλέφαρα και σκοτεινιάζει.Το κουρνιστήρι σταματά. Οι καθρέφτες χωρίς είδωλα. Αγγαλιάζεις το άδειο είναι η θλίψη.Έκανε τα στενοδρόμια λεωφόρους.Αλλά σαν πήρε το βλέμμα της πίσω,οι λεωφόροι ξαναγίναν αδιάβατα αγριοδρόμια.

Που να βρεις Τροία για άλωση και πυρανάλωμα; Από την Ελένη της Τροίας στην πάσα Ελένη δεν πιάνω πάσα. Γυναίκα Εσύ! Ποθητή καμπύλη Εικόνα μου ωραία πύλη θυσιαστήριο των παθών μου. Πιάνουν τα σύννεφα φωτιά απ’ τους κρατήρες των βυζιών της Κοιμάται με τα ηφαίστεια αγκαλιά πάνω στους καταρράχτες των μαλλιών της. Κάτσε κοίτα του κόρφου της τα κίτρα.

Παλιές δόξες βυζαντινής φλόγας πυρωμένων μυστών διάπυρες καρδιές, καμμένες , ξύλο του Γαλαξία, από το γάλα της Ήρας. Αρραβωνιάστηκε τον άνεμο Φτωχός γάμος που ένα κοψίδι ήταν Θεός.

Ξοδεύεται ο Αχέροντας; Όλα τα σημάδια στο τέμπλο του βουνού σε θερμοκρασία θανάτου. Τα σηκώνει η αγάπη. Στο μαύρο φτερό: λάμπει ουρανός. Φιλομήλες στις χελιδρονιές .

Δεν αναπνέει η αγάπη μου.

Χειμώνας χιονισμένος με κηλίδες νυφιάτικου αίματος και μαύρο φτερό του κόρακα την πάει στα ουράνια. Η Άλλη Κόκκινη.

Δεν αναπνέει η αγάπη μου;

΄Εκσταση . Πέρασα πίσω από τη βροχή σου Με τα ψιχαλιστά ματάκια σου Στην επιφάνεια του κόσμου Οδηγός είναι τα λακκάκια σου Βροχή το γέλιο από τα ζαχαρένια δόντια σου και φως μου Ισως να σε ονειρεύτηκα με υπνώτισε η υδρορροή σου Μαγείο νου, εκμαγείο καιρού και κεραυνού.

Αυτό το κλάμπ ήταν και θα είναι πάντα για λίγους.Από μια ιδιοτροπία της μοίρας του νεωτερισμού:Διάλυση της κοινότητας και κατ’ επέκταση της κοινής μουσικής γλώσσας.Είναι κι εδώ ένα επί μέρους από την παλαιά διαφορά.Η τέχνη δεν ήταν πάντα αριστοκρατική κι ακόμα δεν είναι όλη η τέχνη. Θρησκεία  αγάπης τα ξαναένωσε όλα. Στην εποχή μας ανεστράφησαν. Εποχές και «εποχές».Τώρα οι κοινότητες γίνονται πλανητικές με αναγνώριση της διαφοράς και του πνεύματος.Διαφορά τις: Εντάσεις, διαφοροποιήσεις, εξατομικεύσεις.Ο κόσμος ένα βάρος της φράσης. Ααα φωτόνια της νύχτας. Κέδρος λαμπάδα φορτωμένος χιόνι χρυσή φωτιά.

Δεν αναπνέει η αγάπη μου;

Πλακόστρωτη η αυλή της. Στο αλώνι της λιχνίζουμε νύχτα για μέρα.

[epikairocom]

My style rocks: "Έσταξαν φραρμάκι" για την συμπαίκτριά τους και οι άλλες ξεκαρδίστηκαν στα γέλια

Σε παιχνίδι για… γερά νεύρα εξελίσσεται το My Style Rocks. Οι διαγωνιζόμενες έχουν αρχίσει να… στάζουν φαρμάκι σιγά σιγά.

Χρειάστηκε να κρίνουν τις στυλιστικές επιλογές μιας συμπάικτριάς τους και τα σχόλιά τους ήταν αιχμηρά και καθόλου κολακευτικά. 

Και σαν να μην έφτανε αυτό, δυο από αυτές ξεκαρδίστηκαν στα γέλια. Τις έπιασε μάλλον νευρικό γέλιο. Δεν εξήγησαν το γιατί, απλά οι κάμερες τις έπιασαν να γελάνε μέχρι δακρύων. 

Δείτε λίγο πιο κάτω το βίντεο που ακολουθεί.

Πηγή: www.gossip-tv.gr

from epikairo.com http://ift.tt/2fXujGu

[christostsantis]

Παναγιώτης Ζαφείρης - Γέλιο φαρμάκι (Τρεις Μαύρες Κωμωδίες)