#βαλίτσα

[dont-barcode-yourself]

Και το πιο σημαντικό; Ότι η καρδιά σου δε χρειάζεται να έχει μόνιμη διεύθυνση για να είσαι ευτυχισμέν@...

[romios-gr]

Άφιξη Σ.Λαβρόφ στη Νέα Υόρκη: Η Μ.Ζαχάροβα με σορτσάκι μεταφέρει η ίδια την βαλίτσα της από το αεροπλάνο στο έδαφος Σήμερα πραγματοποιήθηκε η άφιξη του Ρώσου υπουργού εξωτερικών Σ.Λαβρόφ στη Νέα Υόρκη μαζί με την εκπρόσωπό του Μ.Ζαχάροβα, η οποία έδωσε ρεσιτάλ απλότητας αλλά και αυτοεξυπηρετούμενης γυναίκας, κακώς εμφανίστηκε με σορτσάκι και να μεταφέρει η ίδια την βαλίτσα της από το αεροπ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/afixi-s-lavrof-sti-nea-yorki-i-m-zacharova-me-sortsaki-metaferei-i-idia-tin-valitsa-tis-apo-to-aeroplano-sto-edafos/

[allo-frouto]

Θα σου άρεσε να σε βάλει στο πορτ μπαγκαζ σαν βαλιτσουλα για να σε μεταφέρει;

Όχι.

[psychotiko-epeisodio]

Ήρεμα και ήσυχα μου λες θέλω να γινει,

Χωρίς δράματα και κλάματα.

Και ετοίμαζα αυτή την γαμημενη την βαλίτσα,χωρίς να πω κουβέντα,

Χωρίς να ρίξω ούτε δάκρυ,όπως μου ζήτησες.

Μην τυχόν και σε ταράξω.

Και ας με γκρεμισες.

Κοιτούσα κάθε γωνιά αυτού του σπιτιού,

Κάθε λεπτομέρεια που αύριο πρωί θα έχει διαγραφεί από την μνήμη μου,

Και θυμήθηκα κάθε τσιγάρο που ανάψαμε,

Και κάθε κουβέντα που ανταλλάξαμε,

Τότε που πιστεύαμε πως θα ζούσαμε μαζί για πάντα.

Και έπειτα,κοίταξα εσένα για λίγο,

Και τότε δεν άντεξα,έσπασα,λύγισα.

Σου ζήτησα να με αφήσεις να μείνω,να το ξανασκεφτείς.

Έκανα την αυτοεκτίμηση μου στην άκρη,

Προτίμησα να χάσω εκείνη αντί για εσένα.

Η σιωπή σου με πόνεσε περισσότερο να ξέρεις.

Αντίο.

[justforbooks]

Τα ημερολόγια του Αλέξη Ακριθάκη σε μια νέα έκδοση

Με αφορμή τη συμπλήρωση τριάντα χρόνων από τον θάνατο του καλλιτέχνη κυκλοφορεί το βιβλίο «Γράφοντας τη ζωγραφική - Ημερολόγια 1960-1990» που αφηγείται τη δημιουργική αγωνία και τον σύντομο, πλην πλούσιο και ταραχώδη βίο του.

Ο Αλέξης Ακριθάκης είχε πάντα μαζί του ένα μικρό τετράδιο. Του άρεσε να σχεδιάζει, να παρατηρεί, να καταγράφει και να κρατά σημειώσεις συνεχώς, μια συνήθεια που είχε πάρει από τον φίλο του Κώστα Ταχτσή. Κάπως έτσι δημιούργησε μερικά σπάνια σημειωματάρια, έναν προσωπικό καμβά με ολόκληρες σελίδες γεμάτες με σκέψεις, εικόνες, αποφθέγματα, συναισθήματα, εξομολογήσεις, συναντήσεις, αποκαλύψεις, ερωτικές επιστολές, προβληματισμούς και ιδέες, πολύτιμο υλικό που αποκαλύπτει διαφορετικά ερεθίσματα και επιρροές. Πρόκειται για μικρά ημερολόγια με εικονογραφήσεις, σκίτσα και ανεξίτηλες πηγές έμπνευσης, μια συλλογή τετραδίων που περιγράφουν πτυχές της δημιουργικής ζωής του και αναφέρονται σε έρωτες, φίλους, απογοητεύσεις, ταξίδια, αφηγήσεις και απόψεις, ιστορικά γεγονότα, ακόμα και σε λίστες για υλικά που χρειαζόταν ο αντισυμβατικός καλλιτέχνης, ο οποίος έζησε γρήγορα και πέθανε νέος. Όπως είχε γράψει κάποτε ο Δημήτρης Μαρωνίτης, ήταν ο άνθρωπος που έφτιαξε «θαυμαστ�� χειροτεχνήματα μιας σπάταλα ξοδεμένης ζωής, που κόπηκε δραματικά και πρόωρα· απ’ όπου όμως βγήκε τέχνη ακέραιη».

Με αφορμή τη συμπλήρωση τριάντα χρόνων από τον θάνατό του αυτά τα ιδιόχειρα ντοκουμέντα κυκλοφορούν υπό τον τίτλο Γράφοντας τη ζωγραφική - Ημερολόγια 1960-1990, με τη φροντίδα των εκδόσεων Άγρα, σε επιμέλεια του Θάνου Σταθόπουλου και της Χλόης Ακριθάκη. Ουσιαστικά, πρόκειται για ημερολόγια αποτελούμενα από τις ζωγραφισμένες ιστορίες ενός ανθρώπου που ξεχώριζε ως πνεύμα ανήσυχο και χαρακτήρας επαναστατικός. Χαρακτηριστικό μοτίβο του ήταν πάντοτε η βαλίτσα, που συμβόλιζε την αιώνια φυγή. Έτσι κι αυτά τα τετράδια, μετά τον θάνατό του, η σύζυγός του τα έβαλε σε μια κόκκινη βαλίτσα που έπαιρναν πάντα μαζί στα ευρωπαϊκά τους ταξίδια. Κατά καιρούς αυτό το υλικό έχει εκτεθεί σε μεγάλες αναδρομικές εκθέσεις του στο Μακεδονικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στη Θεσσαλονίκη αλλά και στην Εθνική Πινακοθήκη – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου στην Αθήνα.

Μιλώντας στη LiFO γι’ αυτή την έκδοση, η Χλόη Ακριθάκη, κόρη του ταλαντούχου καλλιτέχνη, επισημαίνει: «Η έκδοση αυτή ξεκίνησε αυθόρμητα, σχεδόν από μια εσωτερική ανάγκη. Προς το τέλος της προηγούμενης χρονιάς συνειδητοποίησα πως έχουν περάσει τριάντα χρόνια από τον θάνατο του πατέρα μου. Τριάντα χρόνια απουσίας που, ωστόσο, ήταν γεμάτα με τη διαρκή του παρουσία μέσα από το έργο που άφησε πίσω του. Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, καθώς ασχολούμαι συστηματικά με το έργο του όχι μόνο ως κόρη του αλλά οργανώνοντας το αρχείο του και επιμελούμενη εκθέσεις και εκδόσεις γύρω από αυτό. Με αυτήν τη σκέψη θέλησα να του προσφέρω ένα δώρο: έναν τόμο που θα συγκέντρωνε γραπτά του, σκέψεις και αφορισμούς του. Συνεργαστήκαμε στενά με τον Θάνο Σταθόπουλο, ενώ δεν θα νοούνταν βιβλίο για τον Αλέξη Ακριθάκη χωρίς τη συμβολή του Ντένη Ζαχαρόπουλου.

Ο Σταύρος Πετσόπουλος, έχοντας μια πρώτη επαφή και εμπειρία με τα βιβλιαράκια του πατέρα μου όσο εκείνος ζούσε, ανέλαβε την έκδοση. Όταν έπιασα στα χέρια μου την πρώτη εκδοχή του κειμένου από τον Θάνο ξεκίνησε η περιπέτεια. Γιατί για μένα ήταν πραγματικά μια περιπέτεια, γεμάτη αναμνήσεις και συναισθήματα». Τη ρωτώ ποιες σκέψεις έκανε καθώς προετοιμαζόταν η έκδοση. «Καθώς η έκδοση προχωρούσε, οι σκέψεις μου γίνονταν ένα ατελείωτο μπρος-πίσω. Μέσα από τα τετράδιά του ξαναβρέθηκα στο ατελιέ του, στις εκδρομές, στους χειμώνες και στα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας. Εκεί ξαναβρήκα κομμάτια της δικής μου ζωής: ζωγραφιές, γράμματα, μικρά παιχνίδια. Θυμήθηκα τον πατέρα μου με απέραντη αγάπη και τρυφερότητα. Και όπως συμβαίνει με όλες τις περιπέτειες, έμαθα και πολλά πράγματα πέρα από το έργο του πατέρα μου. Από τη μια ένιωθα τον ενθουσιασμό και τη χαρά της δημιουργίας, από την άλλη το βάρος της ευθύνης να παρουσιαστεί ο κόσμος του με ακρίβεια και σεβασμό. Αυτή την περίοδο πολύτιμες ήταν οι συζητήσεις με στενούς φίλους της οικογένειάς μου και η βοήθεια του συνεργάτη μου Αλέξιου Παπαζαχαρία. Η επιλογή του υλικού ήταν μια πρόκληση: πλούσιο και ποικίλο, έπρεπε να βρεθεί η σωστή ισορροπία και η διαδικασία ήταν απαιτητική. Σε αντίθεση με προηγούμενες εκδόσεις, ήθελα να αναδείξουμε την υλικότητά των τετραδίων, την αίσθηση του χαρτιού, την αμεσότητα της γραφής του και γι’ αυτό τα φωτογράφισα η ίδια ένα-ένα. Και όπως δημιουργούνταν το layout και το βιβλίο έπαιρνε μορφή, σιγά σιγά άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου η κόκκινη γραμμή που διατρέχει το βιβλίο και τη ζωή του Αλέξη από την αρχή ως το τέλος. “La matière d’une valise rouge”, μια κόκκινη βαλίτσα, μια κόκκινη κουκκίδα, μια κόκκινη φλόγα, ένα κόκκινο τόξο, μια κόκκινη καρδιά».

Αναμφίβολα, το βιβλίο αυτό αποτελεί μια σπάνια αρχειακή μαρτυρία που φωτίζει αθέατες όψεις της προσωπικότητας και της τέχνης του Αλέξη Ακριθάκη. Ο αναγνώστης θα βρει καταγραφές για τη σχέση του με τον γραπτό λόγο και την επιρροή της ποίησης, ενώ θα ανιχνεύσει μυστικά και λεπτομέρειες που αφορούν τον σχεδιασμό έργων. «Τι είναι τέχνη; Αρνούμαι ν’ απαντήσω ή δεν ξέρω; Όχι, δεν ξέρω ή άλλοτε ξέρω πολύ καλά», διαβάζουμε σε ένα από τα σημειώματα του Αλέξη Ακριθάκη στις 14/3/81. Και συνεχίζει: «Στη δουλειά μου ποτέ δεν κορόιδεψα. Ό,τι έκανα και ό,τι κάνω είναι δικό μου και αληθινό. Δεν είχα ποτέ την ανάγκη να κοροϊδέψω. Η τέχνη διαβάζεται – και ξέρω να τη διαβάζω. Ζωγραφίζω με το φόβο του ισορροπιστή σε τεντωμένο σχοινί. Σχέδια… Θέλανε πάντα διόρθωμα. Πάντα κάτι λίγο. Μια τελεία, ένα ίχνος μικρής γραμμής. Μια απαλή τρυφεράδα γραφής. Δεν βρίσκομαι στο κενό αλλά στο άδειο: στην ερημιά. Ο καθείς και ο κόμπος του. Όποιος καταλαβαίνει τον λύνει. Φτιάχνω σχέδια και τα ζωγραφίζω με χρώματα. Ύστερα περνά το περίγραμμα – μαύρο σαν την ψυχή μου. Πού και πού ασπρίζει κι αυτή σαν ξημέρωμα. Προσπαθώ να γράψω σχεδιάζοντας. Σχεδιάζω γράφοντας. Δεν θα γράψω ποτέ την Ιστορία της ζωής μου. (Είμαι ζωγράφος;) Δεν θα γράψω τις αιτίες που μ’ έκαναν ζωγράφο. Τις έχω πει στους φίλους μου. Αυτό φτάνει. Εδώ υπάρχει ζωή. Ο θάνατος είναι κοντά μας».

Σε ποιες σκιές έρχονται να ρίξουν φως τα ημερολόγια αυτά ρωτώ τον συγγραφέα και συνεπιμελητή της έκδοσης Θάνο Σταθόπουλο. «Η έκδοση των ημερολογίων έρχεται να φωτίσει έτι περαιτέρω την περιπέτεια της ζωής και της τέχνης του Αλέξη Ακριθάκη. Ο καλλιτέχνης, στα ημερολόγιά του, πολύ περισσότερο από το να καταγράφει γεγονότα, στρέφεται στις πιο μύχιες σκέψεις του, στα εσώτερα του εαυτού, εκφράζοντας τις αγωνίες, τις επιθυμίες, τους φόβους, την οργή, την ανατρεπτική του διάθεση και τον αντισυμβατικό του χαρακτήρα, τις αυτοκαταστροφικές του έξεις, τον αγώνα του για δημιουργία, τον “βαθύ πόνο της τέχνης”. Το ύφος τους είναι εξομολογητικό και αποκαλυπτικό. Δεν λείπουν το χιούμορ, η καυστική ειρωνεία, ο σαρκασμός και ο χαρακτηριστικός τρόπος του Ακριθάκη να λέει τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Και ασφαλώς οι έρωτες. Ό,τι τον ευαισθητοποιούσε, τον ερέθιζε ή τον κινητοποιούσε είναι εδώ. Κείμενα, σημειώσεις, αφορισμοί, σχέδια, ζωγραφική, χρώματα, προοίμια έργων ή έργα εν προόδω και, συχνά, ολοκληρωμένα έργα αποτελούν πολύτιμο υλικό∙ είναι η μαρτυρία του για τη ζωή του και τον κόσμο, για το πώς αντιμετώπιζε την τέχνη και το έργο του. Γνωρίζουμε ότι για τον Ακριθάκη τα ημερολόγια είχαν πολύ μεγάλη σημασία∙ τα τοποθετούσε δίπλα στο έργο του. Κατά καιρούς είχε δημοσιεύσει αποσπάσματα σε περιοδικά κι εφημερίδες. Τα ημερολόγια έρχονται ν’ αφηγηθούν εκ των έσω τη δημιουργική αγωνία και τον σύντομο, πλην πλούσιο και ταραχώδη βίο του καλλιτέχνη», υποστηρίζει. «Θα έλεγα ότι τα ημερολόγια αποτελούν τον φορητό κόσμο του Αλέξη Ακριθάκη. Νομίζω ότι η έκδοση αποκρυσταλλώνει τη φυσιογνωμία του καλλιτέχνη, αλλά και το πνεύμα της ελευθερίας μιας εποχής και μιας γενιάς που ήθελαν ν’ ανατρέψουν τα πάντα μέσα από την άρνηση των κατεστημένων αξιών και την εμμονή για δημιουργία που να υπερβαίνει τα όρια του έργου τέχνης και να εκβάλλει στη ζωή. Με άλλα λόγια: το πνεύμα της δεκαετίας του ’60. Τι επιβιώνει σήμερα απ’ όλ’ αυτά; Είχα διαρκώς την αίσθηση ότι κινούμαι στον χρόνο, εσωτερικό κι εξωτερικό. Η ενασχόλησή μου ήταν μια πράξη ευγνωμοσύνης». Τι θυμάται, άραγε, από τον ίδιο; «Τον Ακριθάκη τον γνώρισα ελάχιστα στα τέλη της δεκαετίας του ’80 μέσω του κοινού μας φίλου, του ποιητή Τάσου Δενέγρη. Δεν ήταν η κα��ύτερη εποχή για τον ίδιο. Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα είναι το βλέμμα του: βαθύ και εσωτερικό, ατενίζοντας ήδη αλλού, μακριά, σ’ ένα μέλλον σκοτεινό και αβέβαιο», καταλήγει.

O ιστορικός και κριτικός τέχνης Ντένης Ζαχαρόπουλος επιμελήθηκε την πρώτη έκθεση με τα σημειωματάρια του Ακριθάκη το 2018, στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Έτους Βιβλίου στο Κέντρο Τέχνης του Δήμου Αθηναίων (ΕΑΤ/ΕΣΑ), όπου ουσιαστικά έγινε και η πρώτη καταγραφή των τετραδίων, σημειωματάριων και ιστοριών του Ακριθάκη, σε συνεργασία πάντα με τη Χλόη Ακριθάκη. Στη συνομιλία μας θυμάται και εξηγεί: «Έχοντας ζήσει για πολλά χρόνια τον Αλέξη από κοντά, πίστευα πάντα πως το πραγματικό του “εργαστήριο” ως καλλιτέχνη και ευρύτερα ανθρώπου, και πνευματικού, ήταν τα σημειωματάριά του. Εκεί έγκειται άλλωστε και η τεράστια διαφορά του από άλλους ταλαντούχους, αντισυμβατικούς, καλλιτέχνες της γενιάς του.

Τα υλικά του δεν είναι μόνο σχεδιαστικά, ζωγραφικά, εικονογραφικά και σίγουρα πάνε πιο πέρα και από τα βιωματικά δεδομένα που διατρέχουν το έργο του. Η γλώσσα, η σκέψη, ο χρόνος, η μνήμη, η ιστορία, η γλωσσική δομή που τα εμπεριέχει συνειδητά –και υποσυνείδητα– τα επεξεργάζεται και πετυχαίνει ν’ ανοίξει νέες ποιητικές, φαντασιακές, γλωσσικές, εννοιολογικές, συνθετικές, μουσικές και εικαστικές μεταμορφώσεις».Και προσθέτει: «Γι’ αυτό το βιβλίο αυτό είναι τόσο σημαντικό, γιατί ακολουθεί, αποσπασματικά προφανώς, αλλά με μεγάλη συνέπεια, αυτούς τους πολύ σύνθετους σε βάθος και πόσο απλούς στην τόλμη της γραφής τους δρόμους του νου, της ζωής, της ιστορίας, της τέχνης. Μοναδικός σε διεθνές επίπεδο είναι ο Ακριθάκης. Κάποια μέρα, όταν δει κανείς διεξοδικά το έργο του, το εύρος και ένταση της προσωπικής του γραφής, θα καταλάβουμε πως, πέρα από μια εντυπωσιακή προσωπικότητα και μια γοητευτική εικαστική γραφή, βρισκόμαστε μπροστά σε έναν σημαντικό καλλιτέχνη που άφησε το στίγμα του στην ευρωπαϊκή ιστορία της τέχνης με ένα έργο που μένει ακόμα να το ανακαλύψουμε, πέρα από την εικόνα που έχουμε μέσα από τις δημοπρασίες ή τις αφηγήσεις της περιπετειώδους ζωής του. Το έργο ενός μεγάλου καλλιτέχνη, όπως αφήνουν να διαφαίνεται τα σημειωματάρια στο βιβλίο της Άγρας».

Ο Ακριθάκης αρνήθηκε κάθε μορφής συμβατικότητα και έκανε τέχνη την ίδια τη ζωή. Πρώτη Νοεμβρίου του 1983 έγραφε: «Να φτάσεις πέρα από τη ζωγραφική. Αυτό που φαίνεται δεν είναι ζωγραφική. Η ζωγραφική δεν φαίνεται, γίνεται. Υπάρχει». Αναντίρρητα, πρόκειται για μια καλαίσθητη έκδοση με κείμενα ποιητικά και σχέδια εξόχως προσωπικά που διακρίνονται για την οικουμενική τους δι��σταση και σκιαγραφούν την καλλιτεχνική του ταυτότητα.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[pseudaisthishh]

Φεύγω αύριο και βαριέμαι να φτιάξω βαλίτσα

[theverylastdropofaninkpen]

Δεν θέλω τίποτα

Φτιάχνω την βαλίτσα μου ανύποπτα

Φοράω το καπελάκι μου το άθλιο

Πάμε ένα τριήμερο στο Ναύπλιο.

[c1air-de-lune]

μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι ότι το να ετοιμάζεις βαλίτσα για ταξίδι είναι τέλειο αλλά ταυτόχρονα και το πιο αγχωτικό πράμα;

νιώθω ότι θα ξεχάσω τα μισά πράματα 😭

[mpolikh-gkrinia-kai-aiwnia-neura]

Όσα καλά και να έχει η ζωή στο εξωτερικό, οι προοπτικές, το βιοτικό επίπεδο, η νοοτροπία κλπ κανείς δεν σου λέει πόσο δύσκολο είναι να φεύγεις να ζήσεις στο εξωτερικό. Πόσο δύσκολο είναι να μένεις μακριά από την οικογένεια και τα άτομα που αγαπάς και πρέπει να τους δεις όλους μέσα σε μια - δύο βδομάδες όταν γυρνάς. Πότε περνάει ο χρόνος δεν καταλαβαίνεις και θέλεις και άλλο χρόνο, αλλά η μέρα που γυρνάς πίσω φτάνει και εσύ πρέπει να φύγεις. Νιώθεις άσχημα που δεν είδες τους παππούδες σου όσο θα έπρεπε και δεν ξέρεις πότε θα τους ξαναδείς ή ότι παραμέλησες την μητέρα σου. Κ��ι όπως ξεπακετάρισες την βαλίτσα σου, έτσι ήρθε η ώρα να την φτιάξεις από την αρχή. Και φτάνεις στο σημείο που βρίσκομαι εγώ τώρα να κλαις στις 4 το ξημέρωμα γιατί σου έχουν μείνει 4 μέρες στην Ελλάδα και μετά έρχεται η ώρα του αποχαιρετισμού.

[mariexdiary]

Τετάρτη 3/5/2023, 4:25

Περίμενα πως και πως για να γράψω αυτό το ημερολόγιο. Όχι πως έγινε κάτι συναρπαστικό, αλλά με χαλαρώνει το γράψιμο. Είναι η στιγμή μου! Αυτή τη στιγμή γράψω από το εξοχικό μου. Μέσα στη βαλίτσα έβαλα όχι ένα αλλά, δυο μαγιό μήπως ξεκινούσα τα θαλάσσια μπάνια αλλά.. το σώμα μου και ο καιρός είχαν άλλα σχέδια. Ελπίζω να τα ξεκινήσω σε δυο εβδομάδες, μιας που θα ξανακατεβώ εδώ για τις εκλογές, μόνο που θα κάτσω παραπάνω από μια εβδομάδα για να απολαύσω τον ξάδερφό μου, τα μπάνια και τις ταινίες που βλέπω κάθε βράδυ.

Δε θα τα πάρω με τη σειρά τα γεγονότα. Θέλω να ξεκινήσω με τα λιγότερο καλά και να αφήσω το κερασάκι στην τούρτα για το τέλος.

Το πρώτο μου Πάσχα!

Συνήθως πήγαινα και έκανα Πάσχα σε φίλους μου στα χωρία τους. Μετά από 6 χρόνια αυτό άλλαξε. Πήγα και έκανα Πάσχα με την μητέρα μου. Πάλι καλά που γουστάρει τα ταξίδια σαν εμένα. Πήγαμε και μείναμε στο Πόρτο Χέλι. Τη Μεγάλη Παρασκευή πήγαμε μια βόλτα στο Ναύπλιο. Πρώτη φορά πήγαινα. Αυτό το Ιταλικό αεράκι που έχει, μου αρέσει. Μοιάζει με μικρό νησάκι. Την επόμενη μέρα κάναμε έκπληξη στην αδελφή μου στις Σπέτσες. Πήγαμε στο ξενοδοχείο που δουλεύει και τρόμαξε όταν είδε την μητέρα μου. Ήπιαμε καφέ και φάγαμε μεσημεριανό εκεί. Όλη η κοσμική αφρόκρεμα ήταν μαζεμένοι εκεί όπως ο Χατζηνικολάου, Βαφείας, Λέχου, Ναυπλιώτου και άλλοι.

Τη επομένη μέρα περάσαμε τη μέρα μας στο ξενοδοχείο μιας και είχε Πασχαλινό γλέντι. Είχα πάει αρκετά νωρίς για να πιάσω ένα κάλο τραπέζι δίπλα στην πισίνα. Μετά από κάποια ώρα έρχεται στο τραπέζι μια γυναίκα που γνώρισα στο γκρουπ. Ήταν ευγενική και χαμογελαστός άνθρωπος. Μου άρεσε η παρέα της και τα λεγόμενά της και για να την κάνω να αισθανθεί λίγο καλύτερα μαζί μου, την κέρασα ένα καφεδάκι. Όμως.. μια καριόλα με ειρωνικό ύφος την πήρε από μένα και έτσι έμεινα πάλι μόνη μου. Όλο αυτό δεν ακούγετε σαν ένα παραμύθι κάπως; Το βλέπω σαν την Σταχτοπούτα. Θα σας πω γιατί. Στα δεξιά μου ήταν μια οικογένεια δέκα ατόμων. Όλο το σκηνικό που έζησα το είδε μια κυρία από το τραπέζι. Σηκώθηκε, μου έφερε μια μπύρα από το τραπέζι της και μου μίλησε «Μα γιατί κάθεσαι μόνη σου;» Της εξήγησα πως δεν ήμουν μόνη και περίμενα την μητέρα μου. Κάθισε και μου μιλούσε σχεδόν μια ώρα. Έμοιαζε πολύ με την Σόφη Ζαννίνου. The fairy godmother, έτσι την αποκαλούσα μέσα μου. Όλο αυτό το λες και κάρμα. 

Το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα ήμουν στο χωριό Ερμιόνη για να δω το κάψιμο του Ιούδα. Εκεί είδα τα πιο όμορφα πυροτεχνήματα που έχουν δει ποτέ τα μάτια μου! Δεν γίνομαι καθόλου υπερβολική. Το σώμα τα πυροτεχνήματα κράτησε πάνω από 20 λεπτά. Το ένα πιο όμορφο από το άλλο. Το ένα πιο φαντασμαγορικό από το άλλο!

Ένας μήνας όλο party και ποτό!

Disclaimer γιατί με έχετε κουράσει μερικοί εδώ και δεν σέβεστε την ιδιωτική ζωή του άλλου. Το ότι γράφω ημερολόγια δεν σημαίνει ότι μπορ��ίτε να ρωτάτε τα πάντα για την π��οσωπική μου ζωή. Μόνο ΑΦΜ δεν μου έχετε ζητήσει ακόμη και δεν κάνω πλάκα με αυτό. Από το προηγούμενο ημερολόγιο μέχρι και σήμερα έχουν έρθει στο chat πάνω από 75 άτομα κυρίως άντρες και με ρωτάνε για τα party. Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορώ να δώσω παραπάνω στοιχεία και πληροφορίες. Δεν μου το επιτρέπουν οι διοργανωτές και το ΣΕΒΟΜΑΙ αυτό. Παρακαλώ πολύ σταματήστε να με ρωτάτε, χάνετε το χρόνο σας.

Και ναι, ο Απρίλιος σίγουρα ήταν ένας μήνας όλο party και χαρά. Πήγα σε δύο πάρτι από τα τρία. Το πρώτο πάρτι ήταν στην περιοχή του Ψυρρή σε ένα dark bar. Όσο ξέρετε γενικά το κέντρο της Αθήνας μπορείτε να καταλάβετε για ποιο μαγαζί μιλώ. Είχε αρκετά drag shows και shibari. Γενικά το μαγαζί δεν μου άρεσε, ούτε η μουσική. Πέρασα σχετικά καλά, είδα γνωστούς από την κοινότητα. Μουσική για μένα παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή μου και αν ένα μαγαζί δεν έχει το στυλ που ακούω δεν είμαι ο εαυτός μου. Κάθομαι σε μία γωνία και απλά κάνω πως διασκεδάζω αλλά στην πραγματικότητα δεν διασκεδάζω.

Το δεύτερο party ίσως είναι το πιο γνωστό στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στην Αθήνα και για αυτούς που ψάχνουν εναλλακτικά party ίσως τα γνωρίζουν. Δεν θα μπω καν στη διαδικασία να πω ποιο είναι, γιατί το μαγαζί ήταν full και δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα. Και ιδιαίτερα στον δεύτερο όροφο που ήταν φτιαγμένος και ειδικά διαμορφωμένος για την κοινότητα. Υπήρχαν αγοράκια που δεν ήταν καν από την κοινότητα και έσπρωχναν όλον τον κόσμο για να δουν το play που γινόταν εκεί. Είχε τέκνο μουσική και χόρευα συνέχεια. Έβαλα την σέξι δερμάτινη φούστα μου και το αγαπημένο μου μαύρο see through, κορμάκι.

Είχε αρκετά ερωτικά shows αυτό το party. Όταν μπήκα μέσα στο μαγαζί ήταν πάνω στη σκηνή μία κοπέλα η οποία έκανε ακροβατικά με φωτιές. Αργότερα ήταν μία γυναίκα η οποία ήταν ντυμένη δασκάλα μαζί με δύο μαθητές, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Το αγόρι κρατούσε ένα πίνακα και τον έβαλε σε έναν σταυρό δεμένο και τον χτυπούσε στον κώλο. Μετά στήθηκε το κορίτσι και έφαγε και εκείνο μερικές ξυλιές πίσω. Ύστερα από ένα διάλειμμα, ανέβηκαν δύο γυναίκες σκηνή με ένα φίδι και κάνανε ερωτικό show. Στη συνέχεια ήταν μία γυναίκα η οποία είχε piercing στα μεγάλα χείλη του αιδοίου. Για να ανοίξουν τα χείλη της και για να μπει το στραπόν που φορούσε μία άλλ�� γυναίκα, είχε δεξιά και αριστερά από τις άκρες της σκηνής, αλυσίδες τις οποίες τραβούσαν. Μετέπειτα, η γυναίκα αυτή ξαναβγήκε με έναν υποτακτικό της. Του έβαλε σε όλο του το σώμα μανταλάκια τα οποία τα τραβούσε με ένα καμτσίκι για άλογα. Και στο τελευταίο show ήταν μία όμορφη ξανθιά κοπέλα, πού στη μέση της είχε ένα μεταλλικό σίδερο το οποίο όταν έβαζε πάνω της ένα ας το πούμε τρυπάνι, πετούσε σπίθες σε όλο το μαγαζί.

Εκεί γνώρισα και τον κολλητό της φίλης μου. Τον έλεγαν και αυτόν Αντώνη αλλά ευτυχώς δεν ήταν Αιγόκερως. Ήταν Τοξότης με ωροσκόπο ζυγό από ότι θυμάμαι. Ήταν φιλικός και μύριζε τόσο ωραία. Είχε έρθει Απλά ντυμένος με ένα τζινάκι και πουλοβεράκι. «Και τι κάνεις στη ζωή σου;», με ρώτησε εκείνος. «Παιχνίδι!», του απάντησα. «Είσαι παιχνιδιάρα όμως..», μου απάντησε. «Βρίσκεις;», του λέω. «Μα το κάνεις ήδη και με μεγάλη επιτυχία!», μου απάντησε και δεν ήξερα τι να του πω. Ήταν φυσικοθεραπευτής και του είχα πει ότι με θυμό έχω κάποιο πρόβλημα. Δεν έχασε την ευκαιρία με τράβηξε κοντά του και ξεκίνησε να μου κάνει μασάζ με δύναμη. Και όντως δεν είναι ερωτικό μασάζ, αλλά θεραπευτικό. Αργότερα ήρθε κοντά φίλη μου, και μας ρώτησε αν περνάμε καλά. Εκείνος με έσπρωξε κοντά της και την πήρα αγκαλιά. Της είπα στο αυτί πόσο cute είναι. Εκείνος μου σήκωσε λίγο τη φούστα, και είπα αμέσως στην φίλη μου «Μου βάζει τώρα χέρι ο δικός σου!», γαντζώθηκε από πίσω μου και ένιωσα τη στύση του. «Είναι καυλωμένος!», της είπα.

Το τρίτο party κοινότητας δεν έγινε ποτέ και θα ήταν το τελευταίο της σεζόν. Θα ήμουν η host για το κόκκινο δωμάτιο του πόνου. Ναι, έτσι το αποκαλώ εγώ κι' ας έχει δικό του όνομα. Είχα αγοράσει καινούργια see through ρούχα για αυτό το party οπότε θα περιμένω μ��χρι τον Οκτώβριο, αλλά μέχρι τότε έχει ο Θεός..

Εσύ ξέρεις τι είναι το cbt;

Οι τελευταίες μέρες του Απριλίου κλείσανε με μία ώρα χαλαρή συγκέντρωση. Παλιοί και καινούργιοι συναντιούνται και λένε τα νέα τους. Εκεί γνώρισα κάποιον που με τρολάρε επικά. Επειδή μου συστήθηκε στα αγγλικά νόμιζα ότι ήταν ξένος και έτσι εγώ συνέχιζα να του μιλώ στα αγγλικά αλλά, κάποια στιγμή τον ρώτησα αν μιλάει καθόλου ελληνικά, και έτσι την πάτησα. Γιατί ήταν γνήσιος πατριώτης. Και η φίλη μου γνώρισε κάποιον, ο οποίος φαίνεται σοβαρός και μετρημένος. Και θα πω επιτέλους! Στο τέλος, είχαμε μείνει λίγα άτομα και χορέψαμε 80s και 90s. Αυτή συνάντηση έκλεισε με πάρα πολλά σφηνάκια τεκίλας. Που οκ, δεν τρελαίνομαι για τη τεκίλα αλλά δεν έγινα και κουρούμπελο.

[casseropita]

Οι χειροπέδες που ξεχάστηκαν στη βαλίτσα μου μάλλον βρήκαν το μόνιμο σπίτι τους

[sugaroto]

Σορι για το ξαφνικό σεντόνι αλλά είδα το ποστ σου που δεν ξέρεις τι να πακεταρεις και μιας και το πέρασα πρόσφατα αυτό το άγχος γιατί έχω έρθει εξωτερικό για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, έχω μερικές συμβουλές.

Τι πακεταρουμε για σχολή:

1. Ρούχα, παπούτσια, αξεσουάρ, κλπ. Είπες πήρες χειμωνιάτικα αλλά δες αν ο καιρός εκεί που πας όντως είναι χειμώνας τώρα. Ίσως να σηκώνει και κάτι πιο ελαφρύ να φορέσεις. Μην σκάσεις από την ζέστη.

2. Είδη προσωπικής υγιεινής. Οκ θα πας σουπερμάρκετ αλλά να μην ζεχνεις μέχρι να γίνει.

3. Σεντόνια, πανοσεντονα, λευκά είδη γενικά. Είναι απαραίτητα αυτά για να είσαι άνετα και καθαρά.

4. Ηλεκτρονικός συσκευές (λάπτοπ, τάμπλετ, κινητό, ακουστικά, κλπ). Και πολυμπριζο, αν δεν έχεις, αγόρασε. Είναι σωτήριο.

5. Γραφική ύλη σίγουρα είναι χρήσιμη.

6. ΨΑΛΊΔΙ. For the love of god, πάρε ψαλίδια. Αλλιώς θα ανακαλύψεις 3802 τρόπους να κόβεις με το μαχαίρι βουτύρου της κουζίνας. (True story)

7. Μιας και ανέφερα κουζίνα, ξέρεις τι εξοπλισμό κουζίνας και σερβίτσια θα έχει ήδη το νέο σου διαμέρισμα; Καλό θα ήταν να δεις τι δεν υπάρχει και αν μπορείς να πάρεις κάποια βασικά πράγματα από το πατρικό σου.

8. Δείτε με την μαμά σου αν μπορείτε να πακεταρετε κάνα φαγητό για να μην πιεστείς να ψωνίζεις για φαγητό στην αρχή μέχρι να μάθεις τα κατατοπια. Αλλιώς θα λιμοκτονείς μέχρι να πας σουπερμάρκετ (επίσης true story)

9. Πάρε και μερικά βιβλία για συντροφιά σίγουρα.

Επίσης θα έλεγα να μην αγχωθεις αν δεν πάρεις κάτι και τελικά το χρειάζεσαι ή το θες. Μπορείς να το αντικαταστήσεις ή να στο στείλουν στο νέο σου σπίτι.

Αυτά.... Καλή σου αρχή!💕

Ευχαριστώ 😭💘 you are a life saver

Κάτσε να δω τι έχω

1. Οκ από αυτά δεν έχω πακεταρει μονο τα αξεσουάρ. Οσο για τα χειμωνιάτικα τα έχω βάλει σε σακούλες για να τα στείλουμε στο σπίτι και να είναι ήδη εκεί όταν φτάσουμε. Λογικά θα βάλω τα πιο καλοκαιρινά στην βαλίτσα

2. Οκ I'll keep that in mind

3. Έχω πακεταρει κάτι σεντόνια και παπλώματα (+ 1 ριχαταρι για τον καναπε) δεν είμαι σίγουρη αν ήταν λευκά, κάτι πολύχρωμα είδα αλλά υγεια

4. Αυτό για το πολυμπιρζο δεν το είχα σκεφτεί, καλα που μου το πες. Το μόνο που φοβάμαι να πακετάρω είναι ο εκτυπωτής 😭

5. Περσινα Σχολικά ήδη you are coming with me now

6. Στην βαλίτσα θα το βάλω για σιγουριά έτσι όπως τα έχω τυλίξει όλα δεν ξετυλίγονται

7. Δεν έχω ιδέα τι εχει😭 νομίζω ανεφεραν κάτι για φούρνο μικροκυμάτων αλλά μέχρι εκεί. Φοβάμαι να πακετάρω σερβιριτσια κτλ μήπως σπάσουν αλλά έχω πολλές αγαπημένες κούπες που θέλω να πάρω μαζί μ🥲 (ευτυχώς έφερε κάτι φελιζολ(?) Η μαμα μ για να τα πακετάρω αυτά)

8. Νομίζω λίγο δύσκολο, τα πράγματα θα τα στείλουμε είτε με μεταφορική ειτε με ταχυδρομείο (δεν έχω καταλάβει ακόμα) και εμείς θα φύγουμε με αεροπλάνο

9. Πήρα μόνο αυτά που δεν έχω διαβάσει. Αν μου λείψουν μερικά θα έρθω να τα πάρω τα Χριστ��ύγεννα ή θα πω να μου τα στείλουν

Σε ευχαριστώ πολυ😭💘

[dark-soul-fullofscars]

σε ένα 24ωρο πάνω κάτω φευγω

και βαλίτσα γιοκ.....🙃

00.55 μπαίνω για μπάνιο.. μάλλον θα μείνω εκεί μέσα.

[psychotiko-epeisodio]

Τα πιο όμορφα λογια αγάπης,

Τα έγραψα σε μια κόλλα άλφα τέσσερα,

Με ένα μισοτελειωμένο στυλό,

Στις αρχές του περασμένου καλοκαιριού,

πακεταροντας ταυτόχρονα την βαλίτσα μου,

για να φύγω,

να ξεκινήσω εκείνη την ζωή που δεν θα τον συμπεριλάμβανε πια.

Δίπλωσα που λες εκείνο το Α4,

Και το άφησα κάτω από την πόρτα εκεινου ,στον οποίο απευθύνονταν.

Πια δεν είχε καμία σημασία το αν θα εκτεθω,ούτως η άλλως.

Τα πιο όμορφα λόγια αγάπης μου λοιπόν,

Δεν έμαθα ποτέ αν αναγνώστηκαν.

Αν τοποθετήθηκαν κάπου ασφαλή,

αν πήραν την αξία που τους αναλογούσε.

Υποθέτω πάντως ,από το συμφραζόμενα ,

πως μάλλον όχι,

Αλλιώς θα ήταν εδώ.

[justforbooks]

Οσμές χρόνου. Κι οδοί Μαντλέν να διακλαδίζονται στους χάρτες των νευρώνων μας. Γυρνάμε πάντα «στα ίδια και στα ίδια μέρη». Στη γειτονιά, στο καφέ της χαμένης μας νιότης, στην κοιλάδα Chevreuse. Με μια «μαύρη δερμάτινη βαλίτσα» όμοια μ’ αυτή που κουβαλάμε στους εφιάλτες μας. «Όπως βλέπετε δεν έχω πολλές αποσκευές», θα πει η Μαρτίν, μια ηρωίδα του Μοντιανό και θα καθίσει «στην άκρη του ντιβανιού». «Είναι η τελευταία φορά που βρίσκομαι σ’ αυτό το δωμάτιο»…

Το ίδιο ακριβώς μάλλον ποθεί και ο Ζαν Μποσνάν, ο συγγραφέας, ο «υπνοβάτης», ο οποίος πρωταγωνιστεί στο μυθιστόρημα «Chevreuse» του νομπελίστα Πατρίκ Μοντιανό: να βρεθεί για τελευταία (;) φορά σε δωμάτια της παιδικής του ηλικίας. Ένα δωμάτιο στο διαμέρισμα του Οτέιγι, ένα άλλο, στο σπίτι της οδού Ντοκτέρ - Κιρζέν.

«Καταγόμαστε από τα παιδικά μας χρόνια όπως καταγόμαστε από μια χώρα», είχε γράψει κάποτε, κάποιος. Ο «κάποιος» είναι προφανώς εκείνος που εξημερώθηκε από μια αλεπού, ο κανένας που πολλούς πλανήτες γύρισε και γνώρισε ανθρώπους, και συντρίφθηκε εντέλει με το αεροπλάνο του στην έρημο. Και συμπληρώνει ο Μοντιανό καθώς ανάφερεται σ’ αυτόν τον κάποιο στο Chevreuse: «…αλλά θα έπρεπε να διευκρινίσει από ποια παιδική ηλικία και από ποια χώρα. Κι αυτό θα του ‘ταν δύσκολο.»

Κάθετο ταξίδι επιχειρεί ο Ζαν Μποζνάν. Εβδομήντα ετών γυρνά πενήντα χρόνια πίσω, τότε που με την Καμίλ Λυκά, την επονομαζόμενη «Νεκροκεφαλή» και την Μαρτίν Χέιγουορντ κυλούν με αυτοκίνητο μες την κοιλάδα της Σεβρέζ, «…έχοντας την εντύπωση ότι δε γλιστρούσε μέσα της με αυτοκίνητο αλλά κατέβαινε ένα ποτάμι με μονόξυλο…» (σελ87)

Κι έπειτα (ή μήπως πριν;) είκοσι ετών γυρνά δείκτες ρολογιού κι επιστρέφει στον πεντάχρονο εαυτό του. «τα παιδιά μας κοιτάζουν». Και θυμάται πως και τότε… «Ο ήλιος ήταν αρκετά δυνατός…», τότε «όταν έπαιζε στο μεγάλο άχτιστο οικόπεδο με τα ψηλά αγριόχορτα, γύρω από τον ερειπωμένο πύργο, και μετά έπαιρνε το δρόμο να γυρίσει σπίτι. Εκείνη την ώρα, η σιωπή γύρω του ήταν τόσο βαθιά, που άκουγε τα σανδάλια του να χτυπάνε ρυθμικά στο πεζοδρόμιο.»

«Και τώρα είχε επιστρέψει κάτω απ’ τον ίδιο ήλιο και μες στην ίδια σιωπή». I bambini ci guardano. Και μια φράση της Καμίλ που τη θυμόταν αυτολεξεί: «Αλήθεια, δεν κατάλαβα γιατί έμεινες μόνος στο δρόμο». Αυτές οι λέξεις (…) αντηχούσαν στη μνήμη του κι αντιστοιχούσαν απόλυτα σε μια στάση ή, μάλλον, σ’ έναν τρόπο ζωής που ήταν ο δικός του απ’ όταν ήταν παιδί, αλλά και για πολύ καιρό αργότερα, ίσως ακόμα και μέχρι σήμερα.» (σελ.25)

Μοναξιά λοιπόν για το πεντάχρονο που παίζει με κηλίδες ήλιου και σκιές, μοναξιά για τον εικοσάχρονο που τον καταδιώκουνε φαντάσματα κι ασκείται στην σιωπή, μοναξιά για τον εβδομηντάρη «…που ‘λεγε και ξανάλεγε μέσα του: ‘‘Αρκετά κράτησε το αστείο’’ και, κυρίως: ‘‘Πρέπει να κόψω τις γέφυρες’’».

«Ήταν όντως μοναξιά;» αναρωτιέται ο εικοσάχρονος ή ο εβδομηντάρης. Και πώς κόβει κανείς τις γέφυρες; Ε, η απάντηση είναι απλή: Κάνοντας τα φαντάσματα, μελάνι και χαρτί. «Μπορεί στα χρόνια που έμελλε να ‘ρθουν, αυτά τα πρόσωπα να του ξυπνούσαν ακόμα αναμνήσεις, όπως κάνουν οι σπουδαίοι τραγουδιστές. (Μήπως εδώ, δίνεται μια απάντηση για την παρουσία του Σερζ Λατούρ στις πρώτες σελίδες του βιβλίου;) Κι αφού δε θα μπορούσε να ξαναζήσει το παρελθόν για να το διορθώσει, ο καλύτερος ��ρόπος να τα καταστήσει μια για πάντα ακίνδυνα και να τα κρατήσει σε απόσταση θα ‘ταν να τα μεταμορφώσει σε μυθιστορηματικούς χαρακτήρες.»  Κάπως όμοια δεν σκέφτεται και ο Ζαν Νταραγκάν  στο «Για να μη χάνεσαι στη γειτονιά» του Πατρίκ Μοντιανό; Και κάπως έτσι, ο Ζαν Μποσνάν της Chevreuse και ο Ζαν Νταραγκάν γράφουν το πρώτο τους βιβλίο: «Το μαύρο του καλοκαιριού». Δεν είναι βέβαιο ότι οι δυο συγγραφείς του Μοντιανό, οι δύο Ζαν, γράφοντας το πρώτο τους βιβλίο έγιναν ευτυχέστεροι. Εκείνο που μάλλον βέβαιο είναι, πως γράφοντάς το, κάποια απ’ τα φαντάσματά τους, εξαφανίστηκαν.

Η Μνήμη. Ο χαμένος χρόνος. Η χαμένη γειτονιά. Η χαμένη νιότη. Και κάπου εκεί κι εμείς, χαμένοι σε μια κοιλάδα, να τραγουδάμε: «Douce dame/  je reve souvent de vous…»  Ή ακόμη καλύτερα, να συνεννοούμαστε με στίχους: «Viens, les vins vont aux plages». Και το παιδί που κάποτε υπήρξαμε, πάντα να μας εποπτεύει. Και να διαβαίνουμε παράλληλους κόσμους και να κάνουμε ένα «φούιιιι» στα φαντάσματα και να τα εξαφανίζουμε. Και να ξέρουμε: πως οι θησαυροί που βρίσκονται «θαμμένοι αιωνίως» πίσω από τοίχους είναι απλώς: «Ράβδοι χρυσού που αν τους έξυνες την επιφάνεια δεν ήταν παρά μόλυβδος.»

Και να στρέφουμε ψηλά το βλέμμα στο γαλανό ουρανό και να βλέπουμε τη λευκή γραμμή που αφήνει ένα αεροπλάνο. «Ένα αεροπλάνο γλιστρούσε σιωπηλά στον γαλανό ουρανό κι άφηνε πίσω του μια λευκή γραμμή, αλλά δεν μπορούσες να πεις αν είχε χαθεί, αν ερχόταν από το παρελθόν ή αν επέστρεφε σ’ αυτό.»

Σε ποιoν ανήκε άραγε, το αεροπλάνο;

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις σε μετάφραση Αχιλλέα Κυριακίδη.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[petamouthnmpurasou]

βαριέμαι αφάνταστα να φτιάξω βαλίτσα