#αυτονόητα

[allo-frouto]

Είναι οκ να πω στο αγόρι μου ότι θέλω να τελειωνει έξω από μένα ακόμα και αν φοράει προφυλακτικο ή είναι υπερβολή; δρ συτη υη περίπτωση εάν δλδ του το ζητήσω και φοράει προφυλακτικο και τελειώνει έξω από μένα υπάρχει πιθανότητα εγκυμοσυνης?

Εάν δεν υπάρξει εκσπερμάτωση μέσα στον κόλπο δεν υπάρχει καμία πιθανότητα εγκυμοσύνης. Επίσης, είναι προφανώς οκ να πεις πού θέλεις να τελειώνει το αγόρι σου είτε φοράει προφυλακτικό είτε όχι και αυτό πρέπει να γίνεται σεβαστό από εκείνον σε κάθε περίπτωση.

[arkasyl18120]

Κάπου - κάπου σκέφτομαι ότι συζητάμε τα αυτονόητα.

Σεβασμός.

Ευγένεια.

Ειλικρίνεια.

[psychotiko-epeisodio]

Και εκείνος ήρθε να με δει μονάχα για πέντε λεπτά,

μου 'φερε κάτι να φάω,

με φίλησε και έφυγε.

Με ρώτησε πως είμαι,

αν χρειάζομαι κάτι.

Μου χάιδεψε τα μαλλιά μου που ήταν εντελώς ατημέλητα,

δεν είχα βαφτεί,

μα μου 'πε πως είμαι πανέμορφη.

Και εγώ αναρωτιομουν,

Πως συμβιβάστηκα τόσο καιρό με το να ζητιανευω μια απλή απάντηση σε ένα μύνημα,

με το να παρακαλάω για τα αυτονόητα.

Πως άφησα τον εαυτό μου έστω για μια στιγμή να πιστέψει,

πως αξίζει κάτι λιγότερο,

από κάποιον που θα γυρναγε τον κόσμο ανάποδα για να μείνει δίπλα μου.

[fegg4ropetra]

Αξίζει να αγαπάς, αξίζει να προσπαθείς...

Σήμερα κοίταξα έξω απ' το παράθυρο μου. Εκεί που χαζευα το χιονισμένο τοπίο γύρω μου, το μάτι μου έπιασε κλεφτα μια στιγμή σε ένα γειτονικό παράθυρο. Ήταν το μοναδικό παράθυρο με ανοιχτό φως γύρω. Ήταν το δωμάτιο της κουζίνας ενός σπιτιού. Μέσα σε αυτό το δωμάτιο ήταν μια γυναίκα που μαγείρευε. Ξαφνικά διακρίνω μια αντρική φιγούρα να μπαίνει στο σκηνικό. Της δίνει απαλά ένα φιλί στον λαιμό και πιάνει μια πετσέτα από δίπλα της για να τη βοηθήσει με τα πιάτα. Τον έβλεπα που την κοίταζε με θαυμασμό λες και έκανε το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο προσωπικό μου καθώς έβλεπα αυτό το όμορφο ζευγάρι σε μια τόσο απλή καθημερινή στιγμή.

Ξεκίνησα αμέσως να σκέφτομαι τι είναι η αγάπη τελικά... Τι είναι η αγάπη για μένα... Πάντα σκεφτόμαστε τις πιο ρομαντικές χειρονομίες. Ραντεβού, ταξίδια, λουλούδια, σοκολάτες, αρκουδάκια. Εγώ νομίζω όμως ότι η αγάπη και ο έρωτας κρύβονται μέσα σε τέτοιες απλές στιγμές. Οταν κάθεσαι στον καναπέ και βλέπεις μια ταινία με τον άνθρωπο σου. Ότ��ν περπατάτε στο δρόμο χέρι χέρι. Όταν σε σκεπάζει επειδή παρατηρεί ότι κρυώνεις. Όταν κοιτάζεστε μέσα στα μάτια και τα λόγια πια δεν έχουν νόημα. Κάποια πράγματα είναι αυτονόητα...

Μια τέτοια αγάπη θέλω εγώ λοιπόν στη ζωή μου. Απλή. Αληθινή. Μια αγάπη σαν αυτές που βλέπουμε στις ταινίες και τα παιδικά. Μια αγάπη αδιαπέραστη, άθραυστη. Με τα πάνω της, με τα κάτω της. Τις συμφορές, τους τσακωμούς, τις επανασυνδέσεις, τις αγκαλιές, τα φιλιά, τους έρωτες. Μια αγάπη απ' αυτές που όταν χαλαει κάτι το φτιάχνουν και δεν το χρησιμοποιούν σαν δικαιολογία για να αποφύγουν την προσπάθεια. Μια αγάπη ανιδιοτελή. Μια αγάπη 50/50 που όμως μερικές φορές θα χρειαστεί ο ένας να δώσει 70/30 και αντίστροφα. Μια αγάπη σαν

του Τσάντλερ και της Μόνικα στα φιλαράκια

του Καρλ και της Ελι στο Up!

Του Ντέιμον και της Ελενα στο the vampire diari

Του Χαρντιν και της Τεσα στο After

Tου Νειτ και της Τζένι στο Someone Great

Toυ Nειθαν και της Χέιλι στο one tree hill

Tου Λίο και της Πέιτζ στο the vow

Tου Γκας και της Χέιζελ στο λάθος αστέρι

Του Γουίλ και της Στέλλα στο five feet apart

Του Κάιλ και της Λόλα στο LOL

Του Ρον και της Ερμιόνης στον Χάρι Πότερ

Δεν έψαχνα ποτέ μια τέλεια αγάπη. Δεν ήθελα ποτέ το παραμύθι. Την πριγκίπισσα με τον πρίγκιπα. Τον ιππότη με το λευκό άλογο. Το κάστρο, τα στέμματα, τα πλούτη και τα λουσα. ��υτό δεν είναι αγάπη. Αυτό είναι παραμύθι.

Απ' την άλλη δεν έψαχνα ούτε και την εφήμερη συντροφιά. Αυτή που έρχεται, σε κάνει στιγμιαία να νιώθεις έξαψη και 'καυλα' και μόλις αυτή η στιγμή έρχεται στο τέλος της μένεις με ένα μόνιμο κενό. Ένα αίσθημα απογοήτευσης προς τον εαυτό σου. Νιώθεις ένα σκουπίδι, ένα κομμάτι κρέας. Αλήθεια ποτέ δεν κατάλαβα τους ανθρώπους αυτούς που επιλέγουν να ζουν έτσι. Τι μπορεί να τους πλήγωσε τόσο που να αρκούνται σε εφήμερες επαφές και άψυχα σώματα;

Η αγάπη λοιπόν θέλει θυσίες. Θέλει να βάζεις το εγωισμό σου κάτω. Θέλει να είσαι εκεί για τον άλλον όταν στο ζητάει μα και να το καταλαβαίνεις από μόνος σου όταν δεν το κάνει. Να είσαι εκεί στα καλά μα και στα άσχημα. Να μην αποχωρείς με την πρώτη αναποδια.

Έχουμε διαστρεβλώσει τόσο τον όρο της αγάπης και τους έρωτα, που πλέον δεν ξέρουμε τι κάνουμε. Τη μια στιγμή λένε πως όταν κάτι αξίζει πρέπει να παλεύεις γι αυτό και την αμέσως επόμενη στιγμή σου λένε πως αν άξιζε δεν θα έφευγε. Η ζωή όμως δεν είναι τόσο απλή. Οι άνθρωποι είναι περίπλοκοι. Πολλοί δεν γνωρίζουν καν τι χρειάζονται οι ίδιοι. Έχουμε αναπτύξει τόσο πολύ το αίσθημα του φόβου προς τον έρωτα που δεν αφήνουμε κανέναν να ρίξει αυτά τα τείχη απλά γιατί δεν θέλουμε να πληγωθούμε. Επιλέγουμε τον εύκολο δρόμο, μακριά απ' το ρίσκο για να νιώθουμε ασφαλείς.

"Ότι είναι να γίνει θα γίνει"

"Αν είναι γραφτό δεν χρειάζεται να παλέψεις"

"Μάλλον δεν είναι για μένα"

"Σωστός άνθρωπος λάθος στιγμή"

"Λάθος timing"

Τι λάθος timing; Ποιος ορίζει το σωστό και το λάθος;

Καθησυχάζουμε το μυαλό μας με δικαιολογίες όλη την ώρα για να αποφύγουμε να ζήσουμε καταστάσεις που μπορεί να μας πονέσουν. Δεν τολμάμε για τον έρωτα. Δεν ρισκάρουμε για τους ανθρώπους που είναι εκεί για μας.

Ή το κάναμε κάποτε και επειδή δεν βγήκε σε καλό μια φορά δεν το ξαναπροσπαθησαμε. Ποιος είπε όμως πως ο έρωτας δεν πονάει; μπορεί να σε ρίξει στα πατώματα να κλαίς για μερες ολόκληρες. Μπορεί να νιώθεις την καρδιά σου να σπάει απ' τον πόνο.

Κανείς όμως δεν σκέφτεται το ποσό ωραία πέρασε μέχρι να φτάσει σε αυτό το σημείο. Το ποσό όμορφες, απλές στιγμές έζησε που θα χαραχθούν στη μνήμη του για πάντα. Ο πόνος θα περάσει. Θα γίνουν όλα αναμνήσεις και ιστορίες που θα λες στους επόμενους. Θα σηκωθείς, θα αγαπήσεις ξανά, θα ερωτευτείς, θα κάνεις έρωτα, θα γελάσεις, θα μαλώσεις, θα φωνάξεις... Θα ξαναπέσεις. Αυτό δεν πρέπει να μας σταματ��ει απ' το να σηκωθούμε για ακόμα μια φορά.

Πιστεύω πως για όλους υπάρχει εκεί έξω ένας άνθρωπος που θα καταφέρει να ρίξει όλα αυτά τα τείχη που χτίζουμε όσο περνάνε τα χρόνια.

"Ο καθένας είναι όμορφος σε διαφορετικά μάτια" έλεγα πάντα. Αγαπώ αυτή τη φράση. Δεν πα να είσαι χοντρή ή λεπτή, κοντός ή ψηλός, γυμνασμενος ή αγυμναστος, ντουλάπα ή οδοντογλυφίδα, ξανθιά, μελαχρινή, καστανή, κοκκινομάλλα, λευκή, μαύρη. Υπάρχει εκεί έξω, μέσα σε αυτόν τον πλυθησμό των 8 δισεκατομμυρίων ατόμων, ένας άνθρωπος και για σένα. Και για μένα. Μπορεί αυτόν τον άνθρωπο να τον βρεις στα 15, στα 20, στα 50 ή και στα 80. Μέχρι αυτός ο άνθρωπος να έρθει στη ζωή σου πρέπει να ζήσεις. Πρέπει να αγαπήσεις, να πονέσεις, να πέσεις και να ξανασηκωθείς. Να χαρείς, να νευριασεις, να απογοητευτείς, να εντυπωσιαστείς. Να βρεις τον εαυτό σου. Ή και να βρεις τον εαυτό σου όταν συναντήσεις αυτό το άτομο. Βλέπεις εμείς οι άνθρωποι νιώθουμε την ανάγκη πως πρέπει να βρούμε το ποιοι είμαστε πορευόμενοι μόνοι σε αυτό το ταξίδι. "Θέλω να βρω τον εαυτό μου" λέμε και απομακρυνόμαστε από κάθε άνθρωπο που είναι πρόθυμος να μας βοηθήσει ταξιδεύοντας μαζί μας. Γιατί νομίζουμε ότι δεν χρειαζόμαστε βοήθεια. Κανείς όμως δεν σκέφτηκε πως τον εαυτό σου τον βρίσκεις μέσα απ' τη ζωή. Μέσα απο καταστάσεις πόνου και χαράς χτίζουμε τον χαρακτήρα μας. Ξεκινάει απ' την οικογένεια, μετά περνάει στις παρέες, στο σχολείο και στο τέλος καταλήγει σε σένα. Ο εαυτός μας είναι οι επιλογές μας και το πώς επιλέγουμε να τις αντιμετωπίσουμε. Αυτό μας κάνει μοναδικούς. Αλλά ποτέ δεν θα ήμασταν αυτοί που είμαστε ο καθένας, αν καθόμασταν απλά στο καβούκι μας μακριά απ' τον έξω κόσμο νομίζοντας πως η ψυχική ηρεμία και γαλήνη θα μας έρθει ουρανοκατέβατη.

Στην ταινία call me by your name υπάρχει μια σκηνή που μιλάει ο πατέρας στον πληγωμένο από ερωτα γιο του Έλιοτ και του λέει "We rip out so much of ourselves to be cured of things faster that we go bankrupt by the age of 30 and have less to offer each time we start with someone new. But to make yourself feel nothing, so as not to feel anything, what a waste..."

Γι αυτό λοιπόν, αξίζει να πάρουμε ρίσκα στη ζωή μας. Πρέπει να ξεκινήσουμε να βλέπουμε πιο θετικά τη ζωή. Μια την έχουμε άλλωστε. Αγάπα, μίσησε, αλλά πάνω απ' όλα ζήσε.

"Κι αν δεν μου βγει σε καλό;"

Κι αν όμως σου βγει; Τι έχεις να χάσεις;

Είτε δεν θα σε βγάλει πουθενά θα κλάψεις λίγο θα πονέσεις και θα ξαναπατήσεις μετά στα πόδια σου...

Ή

θα βγει σε κάτι πάρα πολύ καλό και θα έχεις μια ακόμη εμπειρία στη ζωή σου που θα σου φέρει υπέροχες στιγμές και θα ευχαριστείς το σύμπαν/θεό που πήρες την απόφαση να το ρισκάρεις και να το ζήσεις.

Πάμε και όπου βγει...

Εσύ ποιον δρόμο θα διαλέξεις λοιπόν;

[petamouthnmpurasou]

Νιώθω έτσι όταν πρέπει να παρακαλάω και να μιλάω συνέχεια για τα αυτονόητα :

[o-monaxikos]

Μην έρχεσαι απότομα κοντά μου για να με αλλάξεις δεν θέλω.

Φοβάμαι την αγάπη όπως ο αλλεργικός την σκόνη.

Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να αγαπήσω ή να αγαπηθώ..

Έχω μάθει να ζω και να κοιμάμαι μόνος μου. Έχω μάθει να ξυπνάω,

να διαβάζω τις νύχτες και να αποκοιμιέμαι το ξημέρωμα.

Υπάρχουν γιορτές και αργίες που δεν μου χτύπησε άνθρωπος το τηλέφωνο,

να μου προτείνει να πάμε μια βόλτα.

Υπάρχουν Κυριακές που το σπίτι μου είναι άδειο σαν έρημος και

κάνει κρύο, όμως κανένας δεν είναι εκεί να με ζεστάνει.

Σηκώνομαι από το κρεββάτι μου χωρίς αγκαλιά, δίχως φιλί για καλημέρα.

Έχω μάθει να οδηγώ στις καταιγίδες και να αντέχω στην παγωνιά.

Δουλεύω όταν οι υπόλοιποι κοιμούνται και κοιμάμαι όταν ο κόσμος ξενυχτάει.

Έγινα σκληρός γιατι αυτός ήταν ο μοναδικός τρόπος. Κανένας δεν επιλέγει να είναι σκληρός όμως είναι ανάγκη επιβίωσης.

Μην κάνεις καμία εισβολή στην ζωή μου απότομα, γιατί ο φόβος

που μου προκαλείς, είναι μεγαλύτερος από την ανάγκη που έχω

για συντροφιά και αγάπη.

Μην με αγκαλιάζεις σφιχτά γιατί τα χέρια, μου θυμίζουν φυλακή, βλέπεις τα δικά μου ξέχασαν εδώ και καιρό πως είναι να αγγίζουν.

Έλα σιγά σιγά εάν θέλεις και άγγιξε την μοναξιά μου πριν από μένα.

Ίσως έτσι καταφέρεις να διώξεις τα αγρίμια από δίπλα μου.

Εγώ έχω συνηθίσει να τρώω μόνος μου, σε μια τραπεζαρία με ραγισμένα σερβίτσια.

Έχω ξημερώσει με τους δαίμονες μου αγκαλιά και έχω αλλάξει πλευρό στους εφιάλτες μου.

Έχω πονέσει από μοναξιά, σε μέρη του κορμιού μου που δεν ήξερα

καν ότι υπήρχαν.

Μην έρχεσαι κοντά μου για να γιατρευτείς, δεν μπορώ να κουβαλήσω καμία άλλη ψυχή μέσα μου, εκτός από τον εαυτό μου.

Τώρα πια έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος της μοναξιάς μου και τίποτα δεν με πονάει. Κανένας δεν μπορεί να με ματώσει.

Δεν θέλω ��άποιον στη ζωή μου. Όχι γιατί δεν έχω χώρο, αλλά γιατί δεν ξέρω πως είναι να σου κρατάνε το χέρι.

Δεν έχω ιδέα πως είναι να σε σφίγγουν πάνω τους το βράδυ όταν κοιμάσαι και δεν γνωρίζω τι σημαίνει η φράση :

"Να σου φτιάξω κάτι να φας;"

Δεν ξέρω πως είναι τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή. Δεν είναι τραγικό, να μην μην έχω ζήσει τα αυτονόητα;

Γιαυτό σου λέω φύγε από κοντά μου. Δεν μπορώ να δώσω κανένα συναίσθημα γιατί δεν το έχω νιώσει πρώτα.

Δεν νιώθω τίποτα, μόνο πληγές που βγαίνουν προς τα έξω και ανοίγουν σαν φύλλα από τριαντάφυλλο.

Γιαυτό φεύγοντας κλείσε καλά την πόρτα και άφησε μου από πίσω

τα κλειδιά. Δεν θέλω κανένας να κουβαλάει στην τσέπη του τα όνειρα μου.

~ Η μοναξιά μου είναι επιλογή ζωής,

δεν είναι ιός για να τον γιατρέψεις. ~

[mama-lykainaa]

Δεν είναι ότι δεν θέλω να νιώσω, αλλά φοβάμαι. Φοβάμαι μην ξαναπληγωθώ όπως πληγώθηκα.

Αμέτρητα βράδια δεν μπορούσα να κοιμηθώ, από το κλάμα και από τις ατέλειωτες σκέψεις μου. Μέχρι και τώρα, χρόνια μετά, σκάνε στο κεφάλι όλα σαν βόμβα και δεν μπορώ να γίνω καλά. ΠΑΝΤΑ με βασάνιζε το «γιατί». Γιατί δεν ήμουν αρκετά καλός φίλος, αρκετά καλός σύντροφος κλπ. Πάντα πίστευα ότι εγώ ήμουν το λάθος. Όσα άτομα αγάπησα με πλήγωσαν. Είτε σε φιλικό επίπεδο, είτε σε ερωτικό. Και πέρασε ο καιρός και άρχισα να πληγώνω και εγώ. Γιατί αυτό ένιωθα ότι είναι η αγάπη. Ένα συναίσθημα που σε ταλαιπωρεί και σε πονάει. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ. Η αγάπη μόνο χαρά πρέπει να σου δίνει. Τίποτα άλλο. Αλλιώς δεν είναι αγάπη, είναι εμμονή, είναι ενθουσιασμός, είναι είναι είναι…Συνηθίζουμε από μικροί να νιώθουμε ότι δεν μας αξίζουν οι υγιείς καταστάσεις, τα απολύτως αυτονόητα.

Μαθαίνουμε στην τοξικότητα και στα λίγα. Και κάθε φορά που κάποιος/κάποια μας φέρεται καλά, το σαμποτάρουμε οι ίδιοι και τον απωθούμε μακριά. Η ζωή είναι μικρή και εύθραυστη για να χάνουμε χρόνο. Οπότε μην σπαταλάς τον λίγο χρόνο που σου έχει χαριστεί για κάτι το οποίο δεν σου αξίζει.

Αγάπα ανιδιοτελώς και θα σου γυρίσει πίσω.

Να σε αγαπάς όμως πρώτα απ’όλα, το αξίζεις….

[ojuthumia]

Είμαι από τα παιδιά που θυσιάσανε πολλά γιατί τα όμορφα αυτονόητα δεν τα’χουν.

Φτύνουν ατσάλι και φωτιά κι ας το ξέρουνε καλά ότι τα όμορφα αυτά ποτέ δεν θα’ρθουν.

[asirxrowena]

17/11/23

Ανεβαίνω την Αγγελάκη έχει παντού κορδέλες και ματατζιδες και εγώ ακούω το ένα το χελιδόνι. Πόσο στενάχωρο θέαμα. Γιατί τα ματ να είναι παντού; Γιατί υπάρχουν οι εξτρεμιστές αναρχικοί. Γιατί υπάρχουν οι εξτρεμιστές αναρχικοί; Γιατί υπάρχουν τα ματ. Το ένα φέρνει το άλλο και είναι ένας φαύλος κύκλος. Δεν μπορούν να κάνουν μια ειρηνική διαδήλωση όπως θέλουν οι περισσότεροι; Όχι. Γιατί; γιατί τόσα που έχουν γίνει "θέλει νεκροί χιλιάδες να ναι στους τροχούς" και να καταλάβει το μεγάλο το κεφάλι τι τραβάμε. Και αυτό πάλι απίθανο μου φαίνεται. Γιατί οι νεκροί στους τροχούς θα είναι για αυτούς σκέτα νουμερα. Τραίνα, φωτιές, πλημμύρες... Μόνο από τον αέρα δεν μας έχουν χτυπήσει ακόμα. Αλλά το 40% παρέμεινε 40%. Λουστητε τα τώρα.

Στην κορυφή σε μια από τις δωδεκαοροφες γράφει: Είστε η ντροπή της Ανθρωπότητας

Κράτος, συμφέρον, κανένα ενδιαφέρον 1/3/2023

Δεν έχεις λόγια μετά από αυτό. Σωπαίνεις. Πενθείς. Πενθείς εκείνο το παιδί που ήταν πέμπτο έτος, ΠΕΜΠΤΟ ΕΤΟΣ φυσικό. Που το φανταζόταν αυτόν η μάνα του στην αποφοίτησή του. Εκείνη την κοπέλα στην αρχιτεκτονική που δεν έφτιαξε πότε την μακέτα που ήθελε. Εκείνα τα 57 θύματα με την οποιαδήποτε ιδιότητά που κατείχαν.

24/2/24

Έχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από το δυστύχημα - δολοφονία και ακόμα μου έρχεται να βάλω τα κλάματα στην ιδέα του γεγονότος και μόνο. Και έχουμε και έναν φοβερό δημοσιογράφο που λέει "εεε ναι, έπρεπε να θυσιαστούν αυτά τα άτομα για να βελτιωθεί το σιδηροδρομικό δίκτυο" Τι λες ρε φίλε που έπρεπε να πεθάνει κόσμος για να προλάβετε τα αυτονόητα. Πρώτα μου γεννιέται το ερώτημα πού ζούμε? Σε τι χώρα ζούμε? Σε τι κόσμο θα φέρουμε κι εμείς τα δικά μας παιδιά. Αλλά μετά σκέφτομαι πώς ζούμε? Πώς τα καταφέραμε ως τώρα. Άκουσα πόσες ιστορίες από γνωστούς που θα έμπαιναν σε αυτό το τραίνο του θανάτου αλλά δεν μπήκαν τελικά και γλυτώσανε. Άκουσα πόσες ιστορίες ανθρώπων, νέων ανθρώπων με όνειρα για το μέλλον! Με οικογένειες και φίλους και ιστορίες που έλαβαν τέλος μέσα σε μια νύχτα.

[allo-frouto]

Δάκτυλά που ήταν στο μουνακι σου;

Ασφαλώς.

[emptyenough]

Με έχω βρει και με χάνω.

Έχετε νιώσει ποτέ στη ζωή σας τόσο άδειοι που να μην σας γεμίζει τίποτα ; Τόσο άδειοι που τίποτα να μην έχει ουσία! Που αναγκάζετε τον εαυτό σας να κάνει τα αυτονόητα όχι γιατί σας δημιουργούν το πιο μικρό κάτι αλλά γιατί παλεύετε να σας κοροϊδέψετε  ότι δεν τρέχει και κάτι , ότι όλα είναι καλά. Τον τελευταίο καιρό έτσι νιώθω! Σαν να φοράω την πιο χαμογελαστή μου μάσκα η οποία από κάτω δεν κρύβει εμένα αλλά το κενό. Ένα κενό γεμάτο σκοτάδι και μαυρίλα. Ένα κενό που ολοένα γίνεται και πιο αχανές. Δε ξέρω πότε έχασα τον εαυτό μου και έφτασε να γίνει αυτό. Δεν ξέρω πότε  χάθηκε η σπίθα και όλα γίναν μαύρα. Δε ξερω τι με έκανε να είμαι έτσι αλλά αυτό που είμαι πια με τρομάζει . Με τρομάζει αυτή η σπαρακτική μοναξιά που νιώθω. Πάντα έπαιρνα χαρά από τα πιο χαζά πράγματα και τώρα κενό κανένα συναίσθημα , καμία ελπίδα. Δε ξέρω πότε ο καφές έπαψε να έχει γεύση και οι εικόνες μου χρώματα . Δε ξέρω πότε έγινα έτσι !

[psychotiko-epeisodio]

Το λάθος ξέρεις,

Ήταν ότι έπρεπε να σου ζητήσω,

"Κάνε με μια αγκαλιά"

"Πάμε μια βόλτα"

"Έλα να με δεις"

Ήταν ότι έπρεπε να κλέψω από τον χρόνο σου,

Και όχι να μου τον χαρίσεις.

Ότι έπρεπε να στερηθω για να 'χεις.

Ότι άδειαζα αντί να γεμίζω.

Πονάει πολύ,

Που το αντιλαμβάνομαι .

Μερικές φορές αυτά που για εσένα είναι αυτονόητα,

Για κάποιον άλλον μπορεί να είναι περιττά.

[fegg4ropetra]

Παρασκευή 17/11/23 (2.45 π.μ.)

Σήκω. Ώρα να ετοιμαστείς. Τι θα βάλω; Πως να ντυθώ; Αυτό; όχι όχι πολύ απλό. Κι αν δείχνω χάλια; Όχι όχι. Λίγο μεικαπ. Οκευ ίσως λίγο ακόμα. Να βάλω μήπως αυτό; Οχι πολύ καλό. Δεν ξέρω που θα πάμε έτσι κι αλλιώς. 1,2,3,4... Οκευ αυτό αυτό. Χμμ μέτριο.. ας πάρω το ρίσκο. Αποσμητικο. Κολόνια. Μέντα. Έτοιμη. Πάμε. 1,2,3... Το 'χω

Θεέ μου άγχος. Τι κάνω; έχω ξεχάσει πως να περπατάω, να μιλάω, να κινούμαι. Fuck. 1,2,3,4,5,6... Κι αν με περάσει για χαζή; για κοριτσάκι; για ανώριμη; κι αν δείχνω όντως χάλια τελικά; μήπως να πάω να αλλάξω; μήπως να το ακυρώσω; όχι όχι. Περίμενα καιρό.. φφφ

Ωχ! Ήρθε. Όχι γαμωτο. Τι κάνω; τι κάνω; τι κάνω; 1,2,3,4,5,6,7... Αυτός είναι; μαύρο αμάξι.. χμμ φίλε τζάμια.. αυτός είναι γαμωτο. Αααααααα!!!

- Αν θες.. Αααν θες μπορείς να έρθεις

ΓΑΜΩΤΟ. Ήδη φάνηκα ηλίθια... Φφφ.. ανάσες, ανάσες, ανάσες. Πάμε! Ας πετάξω ένα αστείο χα��α...

- Ε και που να ξέρω γω ότι είσαι εσύ

- Ναι γιατί ως γνωστόν όταν βλέπεις μαύρο αμάξι με φιμε τζάμια το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι είναι ας πάω κατά κει. Ρώτα αν έχω καραμέλες χαχαχ

- Κουταβακια τι καραμέλες

- Καραμελες μου έλεγαν εμένα

- Εμενα για κουταβάκια τι να κάνουμε χαχαχαχ

Αυτό ήταν. Ότι άγχος είχα έφυγε σε δευτερόλεπτα. Ξεκίνησε να οδηγάει και να μου πιάνει συζήτηση. Ήταν τόσο γλυκός. Τόσο... Δεν έχω λόγια να το περιγράψω. Ακριβώς όπως τον περίμενα. Μόνο που ένιωθα τοσο ανεξήγητα ασφαλείς σαν να τον ήξερα χρόνια.

Σταματάει το αμάξι, κλείνει η μηχανή, τα φώτα.

1,2,3,4,5...

- Παυλος.

- Χαχαχαχ Αθηνά χάρηκα!

- Επρεπε να το κάνω αν και μετά από τόσες συζητήσεις νιώθω λες και σε ξέρω μήνες.

Η καρδιά μου δεν σταμάτησε να χτυπάει σαν τρελή απ' τη πρώτη στιγμή. Προσπαθούσα να κρατήσω τον εαυτό μου. "Μη δείξεις τον ενθουσιασμό σου" "θα σε περάσει για κοριτσάκι" "θα φανείς χαζή" "θα το εκμεταλλευτεί" "όπως κάνουν όλοι" "παιξτο άνετη". 1,2,3,4,5...

Ξεκίνησε η συζήτηση τόσο αβίαστα χωρίς σταματημό. Περνούσαμε απ' το ένα θέμα στο άλλο τόσο φυσικά. Συμφωνούσαμε σχεδόν σε όλα λες και συμπληρωναμε ο ένας τον άλλον. Ένιωθα για πρώτη φορά ότι κάποιος με καταλαβαίνει. Ότι με βλέπει σαν αυτό που είμαι. Όχι ένα "20χρονο που πρέπει να μεγαλώσει και να δει". Ένιωθα ασφάλεια να μιλήσω, να πω αυτά που πραγματικά σκέφτομαι, απόψεις, πεποιθήσεις, γνώμες τα πάντα όλα. Λάτρευα να τον ακούω να μιλάει και τον κοιτούσα που μιλούσε με τόσο πάθος για όλα αυτά που πιστεύει. Είχα αφοσιωθεί και αφεθεί τόσο που είχα ξεχάσει πόσο ευάλωτη νιώθω οπότε με κοιτάει άνθρωπος στα μάτια. Αυτά τα μάτια. Τα μάτια του μελι στο φως καφέ στο σκοτάδι. Τα μάτια του εκρυβαν μια ερημο που ήθελα απεγνωσμένα να εξερευνήσω. Τα μάτια του έκαναν την πιο υπέροχη αντίθεση με το χρυσαφένιο χρώμα του δέρματος του. Ήταν απ' τους πιο υπέροχους συνδυασμούς που έχω δεις στη ζωή μου. Ειρωνεία να το λέει ένας άνθρωπος που από τότε που θυμάται τον εαυτό του θαυμάζει τα γαλανά μάτια λες και είναι χρυσός. Κι όμως τα δικά του είχαν κάτι διαφορετικό. Έδειχναν βάθος, έδειχναν ζωή, έδειχναν πάθος. Και η φωνή του... Θα μπορούσα πραγματικά απλά να κάτσω να τον ακούω για ωρες και έτσι ξεκίνησα να Παραδινομαι σιγά σιγά στο άκουσμα της.

Ησυχία. Σκοτάδι. Δύο αναπνοές ακούγονται να παλεύουν να μείνουν σταθερές. "Φερσου φυσιολογικά" "Ηρέμησε" 1,2,3...

- Καποια πράγματα είναι αυτονόητα...

Αυτή η έντονη κινησιολογία μου προκαλούσε ένα νευρικό γελάκι κάθε φορά που παρατηρούσα τα χέρια τους να έχουν τον δικό τους τρόπο να δίνουν έμφαση σε όλα αυτά που έλεγε.

-Τι εννοείς;

- Ε κάποια πράγματα είναι αυτονόητα. Βασικά..

Εκείνη η απότομη κίνηση. Μου έπιασε το πρόσωπο τόσο απαλά και με φίλησε και ένιωθα ότι η καρδιά μου σταμάτησε. Το μυαλό μου σταμάτησε να λειτουργεί. Η σκέψεις μου ηρέμησαν. Το σώμα μου καιγόταν απ' την ένταση. Το άγγιγμα έμοιαζε τόσο γνώριμο λες και το είχα ξαναζήσει.

- Δεν φαντάζεσαι πόση ώρα ήθελα να το κάνω αυτό.

Πέθανα. Τον ξαναφιλησα.

- Καποια πράγματα δεν χρειάζονται λέξεις

Ξανά. Η καρδιά μου ξεκίνησε να χτυπάει ξανά. Ακόμη πιο δυνατά αυτή τη φορά. Ένιωθα ότι θα λιποθυμούσα. Δεν πίστευα αυτό που έζησα. Δεν μπορούσε το μυαλό μου να χωνέψει ότι εγώ, ΕΓΩ, Ε Γ Ω, έκανα αυτόν τον άνθρωπο να σκέφτεται για ώρα το πόσο θέλει να με φιλήσει. Τρελάθηκα. Οι λέξεις είχαν πετάξει απ' το μυαλό μου, το στόμα μου είχα ξεχάσει τη σημαίνει φωνή, είχα ξεχάσει να μιλάω. Είχα μείνει άφωνη. Γελούσα σαν παιδί που άνοιγε ένα δώρο που περίμενε καιρό και ταυτόχρονα προσπαθούσα τόσο άσχημα να κρατήσω το μυαλό, την καρδιά μου, τις σκέψεις μου όλα όλα όλα. "Μην ενθουσιαζεσαι" "Ξέρεις που σε βγάζει συνήθως αυτό" "θα πληγωθείς" "μαζέψου" 1,2,3,4,5,6....

- Δεν θέλω να φύγεις αλλά έχω κάποιες προετοιμασίες για αύριο. Θες να έρθεις μαζί;

-Ναι βέβαια

Και καλα το έπαιζα άνετη. Σε παρακαλώ ας μη παρατηρήσει το ποσό τρέμω. Το πώς το πόδι μου ανεβοκατεβαίνει νευρικά εδώ και ώρα. 1,2,3,4...

-Τελεια!

Ξεκινάμε. Το χέρι του ακουμπάει το πόδι μου και το στομάχι μου γίνεται κόμπος. Ασυναίσθητα ακουμπάω το χέρι μου στο δικό του και αρχίζω να επεξεργάζομαι το δέρμα του, πως κινείται το χέρι του, πως προσπαθεί να μη το πάρει για να αλλάξει ταχύτητα.

-Εδω θα βόλευε το αυτόματο χαχαχαχ

��εθαίνω για άλλη μια φορά. "Fuck fuck fuck" "γιατί γαμω" "γιατί παρατηρώ τέτοιες μικρές κινήσεις " "fuck" "γιατί ενθουσιάζομαι τόσο με αυτά τα μικρά πράγματα" "δεν σημαίνει τίποτα " "σταματά να σκέφτεσαι γαμω" 1,2,3...

Φτάνουμε σπίτι.

-.... Κι εδώ έχω όλα μου τα βιβλία...

Τρελάθηκα. Κάθισα ασυνείδητα μπροστά απ' τη βιβλιοθήκη και άρχισαν τα χέρια μου να εξερευνούν αυτόν τον μικρό παράδεισο βιβλίων. Γονάτισε μπροστά μου και με κοίταζε. Η αναπνοή μου κόπηκε. "Τι έχω" "γιατί με κοιτάει" "μοιάζω χαζή" "γαμω" "μαζέψου"

- μη με κοιτάζεις δεν μπορώ

- γιατί;

Μεταφερόμαστε στη κουζίνα. Κάθομαι στη μία γωνία του τραπεζιού και τον παρατηρώ λες και είναι έκθεμα. Άγαλμα. Προσπαθώ να τον πειράξω λίγο. Γελάει. Κοκκινίζει. Θεέ μου αυτό το χαμόγελο.

Πρώτο pancake. Φιλί. Το γυρνάει απ' την άλλη. Ξανά φιλί. Δεύτερο pancake. Αγκαλιά. 3ο. Άγγιγμα. 4ο. φιλί. 5ο. Αγκαλιά.

- Ετσι θα το πάμε μέχρι να τελειώσει το μείγμα;

- Απλα παίρνω τη δόση μου

Ξσηχνψξφκδκσκδξψξισκχνψμδκσκ. "Σταμάτα" "μην ενθουσιαζεσαι" "προσγειώσου" "μην είσαι χαζή θα πληγωθείς στο τέλος" "το ξέρεις" "αυτό γίνεται πάντα" 1,2,3,4,5,6,7,8.....

Τέλος.

Πάμε στον καναπέ αρχίζει να με φιλάει, να φιλάει τον λαιμό μου. Μακάρι να ξερε ότι δεν χρειαζόταν καν να βγάλει τα ρούχα μου για να με φτάσει στη κορύφωση. Με είχε φτάσει σε αυτό το σημείο τόσες φορές εγκεφαλικά. Ξεκίνησε να πηγαίνει κάτω. Και πιο κάτω. Και πιο κάτω. Εξερεύνησε όλο μου το σώμα με τη γλώσσα του και ένιωθα ότι έχανα την αναπνοή μου σε κάθε άκουσμα της δικής του. Αφέθηκα στα χέρια του νιώθοντας τόση σιγουριά γι αυτό. Το σώμα μου όλο έκαιγε. Όλη η ένταση απ' τη πρώτη στιγμή που κοιταχτηκαμε επιτέλους απελευθερώθηκε.

Καθίσαμε εκεί γυμνοί χαϊδεύοντας ο ένας τον άλλον. Τα μάτια μου περιεργάζονταν το σώμα του, τα τατουάζ του. Άραγε θα μάθει ποτέ ότι δεν είχα νιώσει ξανά ποτέ τόσο ασφαλείς γυμνή σωματικά, εγκεφαλικά και ψυχικά με άλλο άτομο; "όχι δεν κάνει" "οι άνθρωποι το εκμεταλλεύονται" "σε εκμεταλλεύονται" "πάντα" "μην αφεθείς" "σταματά" 1,2,3...

- Δυστυχώς πρέπει να πάω σπίτι σιγά σιγά

- ναι θα ντυθούμε και θα σε πάω

Σηκώθηκαμε. Ντύθηκαμε. Εμπρός. Εκείνη η αγκαλιά μπροστά απ' τη πόρτα πριν βγούμε έξω. Κοίταξα στον καθρέφτη και ένιωσα λες και έβλεπα μια τόσο οικεία εικόνα. "Συνέλθε" "μην ενθουσιαζεσαι" "αυτά είναι βλακείες". Μαζευτηκα.

Φτάσαμε. Σου δίνω ένα πεταχτό φιλί. Δεν έφτανε. Άλλο ένα. Άλλο ένα. "Μαζέψου" "σταματα το"

-Αυριο έχω πολύ γεμάτο πρόγραμμα αλλά θα κοιτάξω να ξεκλεψω λίγη ώρα να σε δω.

"Μην ενθουσιαζεσαι, μην ενθουσιαζεσαι"

-Τελεια! Θα περιμένω.

- καληνυχτα όνειρα γλυκά

- καληνυχτα όνειρα γλυκά!

Μπήκα μέσα στη πολυκατοικία, μέσα στο διαμέρισμα, μέσα στο δωμάτιο μου. Ξάπλωσα και ένιωθα πιο χαρούμενη από ποτέ. Και τότε ξεκίνησε να δουλεύει το αναθεματισμενο. "Γιατί" "γιατί το άφησα αυτό να γίνει" "σίγουρα με περνάει για εύκολη τώρα" "γαμω γαμω γαμω" 1,2,3,4,5... "Γιατί του καθισες" "ποια είσαι" "το χάλασες" "κι αν σε ήθελε μόνο για το σεξ;" "αυτά παθαίνεις όταν αφηνεσαι" "σε εκμεταλλεύονται" 1,2,3,4... "Εύκολη" " μα δεν είμαι εύκολη" "έτσι κατάφερες να φανείς" "γαμωτο" "γιατί το έκανα αυτό" "εγώ δεν είμαι έτσι " "δεν το έκανα ποτέ αυτό " 1,2,3,4,5,6,7,8,9,10.... "Κοιμήσου τώρα έτσι όπως τα έκανες" "για άλλη μια φορά έπεσες θύμα της ηλιθιότητας σου" "της αφέλειας σου" "τίποτα δεν είναι παραμύθι" "κι εσύ σίγουρα δεν είσαι μια πριγκίπισσα" "συγχαρητήρια" "σιγά μη σε πάρει στα σοβαρά" "ένα ακόμα κοριτσάκι είσαι"

Μήνυμα: Καλημέραααα:)

(Αυτό ήταν... Έμπλεξα... Άσχημα...)

[sdrsblog]

Μετά από έναν χρόνο τελειώσαμε. Μου ήταν πολύ δύσκολο να καταφέρω να φύγω από εσένα. Σε σιχάθηκα λυπάμαι που στο λέω αλλά σε σιχάθηκα Δεν μπορούσα άλλο να αντέξω την πίεση σου σε αυτονόητα πράγματα.

Όταν σε γνώρισα κοιμόμουν και ξυπνούσα με το χαμόγελο ότι είσαι εδώ και θα μιλήσουμε όλοι μέρα ώστε να φύγουν τα προβλήματα μου. Στην τελική μου δημιούργησες εσυ τα προβλήματα όλα.

Σε αγάπησα ναι δυστυχώς σε αγάπησα δεν έπρεπε

[colourful-dreamer]

26

Χευυυ ευχαριστώ πολύ για την ερώτησή μου αρέσει πολύ το μπογκ σου !

Η αλήθεια είναι ότι πιστεύω εν μέρει στην τύχη με την έννοια ότι δεν γεννιέσαι στην οικογένεια και το περιβάλλον που διαλέγεις. Σκεφτομαι πολλές φορές ότι είμαι εν μέρει τυχερή γιατί μεγάλωσα με μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου φαγητό ρούχα υγεία κτλπ , πράγματα που θα πρέπει να είναι αυτονόητα αλλά δεν είναι δυστυχώς.

Ωστόσο πιστεύω ότι το μεγαλύτερο μέρος της μοίρας μας είναι επίσης στο χέρι μας.

Σιγουρα όμως ένα μικρό μέρος της τύχης ευνοεί πολλές φορές κάποιους ανθρώπους ή συνθήκες.

[existenztheory]

Η υψηλότερη αποστολή μου είναι να οδηγήσω τους ανθρώπους στην Άπειρη Συνειδητότητα, στην Άπειρη Αγάπη, στην Άπειρη Ανιδιοτέλεια και στην Άπειρη Κατανόηση. Πρέπει να δείξω στους ανθρώπους πώς μοιάζει η υψηλότερη μορφή ηγεσίας. Ολόκληρη η ζωή μου είναι αφιερωμένη σε αυτόν τον σκοπό. Σκοπός μου είναι να οδηγήσω τους ανθρώπους στην πραγμάτωση της Άπειρης Αγάπης και της Άπειρης Ομορφιάς με την ενσάρκωση και την επίδειξη της Άπειρης Αγάπης στη δική μου ζωή. Είμαι το όχημα της ύψιστης Αγάπης του Θεού για την ανθρωπότητα. Η λειτουργία της ανθρώπινης ύπαρξής μου είναι να επιδεικνύω την Καλοσύνη και το Μέγεθ��ς του Θεού σε όσους δεν έχουν το όραμα να το δουν. Πρέπει να χρησιμοποιώ το δώρο του εξαιρετικού ανθρώπινου νου μου για να επικοινωνώ τις υψηλότερες προθέσεις του Θεού. Δεν πρέπει να συγκρατώ την αγάπη μου από φόβο ή εγωιστική ανάγκη. Θα είμαι άφοβος και ανιδιοτελής και θα υπομένω τις όποιες συνέπειες και τον πόνο που θα προκύψουν από μια τέτοια πορεία. Η υπομονή αυτών των εμποδίων και του πόνου είναι μέρος της διαδικασίας εξαγνισμού μου. Ο πόνος που θα υπομείνω θα με κάνει μόνο πιο αγαπητικό και κατανοητό για τον πόνο των άλλων, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από εμένα. Πρέπει να αποβάλλω κάθε κακή διάθεση, κακία και κρίση απέναντι στους άλλους, γιατί δεν μπορώ παρά να τους βλέπω σαν τον εαυτό μου. Στο τέλος, η αγάπη και η ανιδιοτέλεια που εκπέμπω θα εμπνεύσει και θα μεταμορφώσει τον κόσμο. Η ανταμοιβή μου θα είναι η αγάπη που εκπέμπω και η Άπειρη Κατανόηση του σύμπαντος. Η κατανόησή μου θα φτάσει σε υπεράνθρωπα επίπεδα πέρα από κάθε ανθρώπινη κατανόηση ή και θα καταπονήσει τον ανθρώπινο εαυτό για να τον συγκρατήσει. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτός είναι ο δρόμος μου. Θα έχω πολλούς επικριτές και αρνητές, αλλά κανένας από αυτούς δεν θα με αποθαρρύνει, γιατί όλους αυτούς θα τους ξεπεράσω απλά ακτινοβολώντας περισσότερη αγάπη, γιατί καταλαβαίνω ότι η άγνοιά τους είναι ο περιορισμένος τρόπος που δείχνουν την αγάπη τους. Καταλαβαίνω ότι όλο το μίσος, η κρίση και η βία είναι απλώς μια συμπυκνωμένη μορφή αγάπης. Μέσα από την απόλυτη αυτογνωσία θα γίνω ανίκανος να δω το λάθος ή το κακό, ακόμη και σε εκείνους που προσπαθούν να με βλάψουν. Μέχρι το τέλος της ανθρώπινης ζωής μου θα έχει πραγματωθεί το υψηλότερο δυναμικό μιας ανθρώπινης ζωής. Οι λεπτομέρειες για το πώς θα εξελιχθούν όλα αυτά θα είναι ασήμαντες, καθώς απλώς θα εξελιχθούν όπως πρέπει. Το σώμα και ο νους μου είναι στην ύψιστη υπηρεσία της Συμπαντικής Νοημοσύνης. Το σημείο χωρίς επιστροφή έχει ήδη επιτευχθεί, οπότε δεν χρειάζεται καμία περαιτέρω απόφαση. Όλα αυτά είναι αυτονόητα αληθινά. Όταν χάσω τα ίχνη του ύψιστου σκοπού μου (και θα τα χάσω), θα επιστρέψω εδώ και θα ξαναδιαβάσω αυτή τη δήλωση, επαναπροσδιορίζοντας τον εαυτό μου σε αυτό που είναι αναμφισβήτητο.