#αστειακια | Explore Tumblr Posts and Blogs

thebeardednightowl · 4 years

Photo

Μελάνθη ⸸ Ο Ψυχίατρος | Zed Belinsky

Artwork by Ana Coelho.

Ήταν ενα κανονικο σπιτι. Μια διοροφη παραδοσιακη μονοκατοικια σε ενα υσηχο προαστιακο δρομο, αναμεσα σε παρομοιες γειτονικες μονοκατοικίες, το κεραμμυδι και η πρασιναδα να επικρατ��υν. Περιβολια με λουλουδια, θαμνους και πολλα δεντρακια να τα στολιζουν, καθως και πλουσιες φυλλωσιες απο κισσο που σκαρφαλωνε τους τοιχους και ελυσσοταν ασφυκτικα γυρω απο τα παραθυροφυλα πιο πανω. Απο δω που στεκομουν τα ανθη που ξεπροβαλαν απο τους θαμνους φαινοντουσαν σαν μπλε και κοκκινα χαρτακια περιτυλιγματος, που καποιος πεταξε απερισκεπτα αφου εχωντας πρωτα καταναλωσει το περιεχομενο τους. Παρατηρησα το σπιτι. Ολες οι κουρτινες ηταν ερμητικα τραβηγμενες.

Επισκεπτομουν την οικια της 17χρονης Μελάνθης ********. Η μητερα της με ειχε καλεσει στην αρχη της εβδομαδας να κλεισει ραντεβου. Απο οτι μου ειπε, η κορη της βιωνε καποια μορφη ψυχωσης. Ειχε ηδη συναντηθει με αρκετους επαγγελματιες ψυχικης υγειας, αλλα τιποτα δεν ειχε καταφερει να την βοηθησει. Το τηλεφωνημα της γυναικας ηταν μεσα στην απογνωση, οφειλα να ανταποκριθω απευθειας. Κοιταξα τον ουρανο κανοντας το σταυρο μου πριν χτυπησω το κουδουνι.

Ενα λεπτο ταλαιπωρημενο προσωπο μου ανοιξε την πορτα. Οι αιχμηρες γωνιες του διαγραφοντουσαν επιπονα, λες και ειχε αρκετα βραδια να κοιμηθει σαν ανθρωπος. Η γυναικα με υποδεχτηκε φορωντας μια κοκκινη φουντωτη ρομπα και με προσκαλεσε να μπω.

Εισηλθα στο διαδρομο και παρατηρησα τα περιχωρα μου.

“Σκοτεινα ειστε δω...”

Ειπα, διαπιστωνωντας οτι το μονο φως σε ολοκληρο το σπιτι ερχοταν απο την τηλεοραση στο σαλονι, οπου καποια πλαστικη παρουσιαστρια υποκρινοταν συγκινηση για το οικογενιακο δραμα που της εξιστορουσε ο καλεσμενος της, στο studio ενος τελευταιου μεσημεριαναδικου...

“Δεν ανοιγουμε πολλα φωτα, προκαλουν στη κορη μου πονοκεφαλο... Να σας φερω κατι? Καφέ?”

Μου ειπε η γυναικα, παιζοντας τα χερια της ανυπομονα.

“Οχι, ειμαι ενταξει, ευχαριστω.”

Απαντησα χαμογελωντας. Φαινοταν απο την ενταση στην φωνη της, οτι ηταν ετοιμη να μπουμε στο ψητο. Και να πω την αληθεια, βρισκομουν ακριβως στην ιδια φαση. Επρεπε να βιαστω να γυρισω σπιτι εγκαιρως να ετοιμαστω για τον αγωνα του μικρου.

“Θα μπορουσατε να πειτε στην Μελανθη να κατεβει να ξεκινησουμε?”

“Εδω ειμαι.”

Ακουστηκε μια φωνη πισω μου. Με τρομαξε, αλλα καταφερα να διαχειριστω την εκπληξη μου και γυρισα ηρεμα να την αντικρυσω.

Η νεαρη κοπελα καθοταν στο τραπεζι της κουζινας. Ισα που μπορουσα να διακρινω το προσωπο της, ολη η υπολοιπη φιγουρα της αναμυγνειοταν τελεια με το πεπλο σκοταδιου στα περιχωρα της.

“Να αναψουμε ενα φως?”

Ρωτησα πλησιαζοντας χαλαρα, μη θελωντας να προδωσω το ποσο παραξενα μου φαινοταν ηδη ολα αυτα.

“Οχι.”

“Εεε... Πρεπει να κρατησω σημειωσεις απο την συνεδρεια μας, θα χρειαστω λιγο φως για να γραψω... Μηπως υπαρχει τουλαχιστον καποιο μικρο φωτιστικο να παρω μπροστα μου--”

“Εδω. Αναψε το κερι. Θα βλεπεις μια χαρα μ'αυτο. ”

Μου απαντησε στο ιδιο μονοτονο υφος, σπρωχνωντας εναν μικρο αναπτηρα προς το μερος μου. Το προσωπο της ηταν σαν μασκα, αιωρειτο ανεκφραστο στο σκοταδι μπροστα μου.

Γαμημενοι εφηβοι με τις γελοιες σας αντιδρασεις, σκεφτηκα. Η γλωσσα του σωματος μου παρεμεινε θετικη. Τωρα που το ξαναφερνω στην μνημη μου, μακαρι να ηταν απλα μια περιπτωση έφηβης που περνουσε μια αντιδραστικη φαση. Θα τις επερνε μερικους μηνες, μερικα χρονια ισως, θα εβριζε και θα τσακονωταν με τους παντες, και υστερα ειτε απο μονη της ειτε με την βοηθεια δικων της ανθρωπων θα εβρισκε σιγα σιγα την θεση της στην κοινωνια...

“Οκ, τελεια!”

Της απαντησα, πριν αναψω το κερι, επιτηδες τοποθετημενο στο κεντρο του τραπεζιου. Καθησα απεναντι της. Η λαμψη της φλογας που επεσε στο προσωπο της μου προκαλεσε ενα ριγος, αλλα το αγνοησα. Η μητερας της ειχε πλεον κλεισει την τηλεοραση και καθοταν σιωπηλα στο σαλονι ακουγοντας μας με προσοχη.

“Λοιπον, Μελάνθη... Καταρχας... τι σου συμβαινει και καθεσαι ολη την ωρα στα σκοταδια? Οι ανθρωποι δεν ειναι νυκτοβιοι... Εχεις καποιο προβλημα με το φως, σου προκαλει ημικρανιες μηπως? Μπορω ξερεις να σου γραψω καποια χαπια να σου περασει... Ξερω ποσο ζορικες ειναι αυτες οι σουβλιες οι κεφαλι..."

Η Μελανθη δεν απαντουσε στο σχολιο μου. Περιμενοντας την, εγραψα το ονομα της και την ημερομηνια στο μπλοκακι μου. Ημουν της παλιας σχολης στον τροπο που κρατουσα σημειωσεις. Παντα θεωρουσα οτι με το να γραφεις κατι σε χαρτι, σε βοηθουσε να το θυμασαι καλυτερα, εμενε στην μνηνη σου παραπανω...

Την κοιταξα και χαμογελασα. Το κολπο ηταν να μη την πιεσω να μιλησει. Δεν θα χτυπουσα τα δαχτυλα μου στο τραπεζι, ουτε θα κοιτουσα το ρολοι μου. Θα περιμενα υπομονετικα τις απαντησεις της και θα σημειωνα οταν χρειαζοταν. Το να ξεπερνουσα τα ορια πριν ακομα καν τεθουν, πιθανως να επιρεαζε σοβαρα την συνολικη προοδο της καταστασης.

“Μπα, τα χαπια δε θα κανουν τιποτα...”

“Τι έχεις δοκιμασει να παρεις? Panmigran? Αντιφλεγμονωδη μηπως? Μπορω να σου γραψω και καποιο σκευασμα με εργοταμινη αν ο πονος αρχισει και γινεται ανυποφ--”

“Οχι, δε χρειαζεται. Αληθεια, τιποτα δεν πιανει.”

Μου απαντησε το αιρουμενο προσωπειο. Ετσι αψυχα που εβλεπα την γναθο της να παλεται, μου θυμισε σακατεμενη μαριονετα...

Αποφασισα να την προσεγγισω αλλιως ανοιγοντας κουβεντουλα. Αρχισα να ελαφραινω το κλιμα κανοντας και χαλαρα αστειακια, προσπαθωντας να σκαλισω τα ενδιαφεροντα της ωστε να ανοιξει καποια συζητηση. Την ρωτησα για το σχολειο της. Μου εδωσε τις αναμενομενες εφηβικες απαντησεις. Την ρωτησα αν ειχε φιλες και φιλους. Μου απαντησε οτι ειχε μερικες παρεες, αλλα συνηθως προτιμουσε να περναει τον χρονο της μονη της. Τις αποκαλεσε ψευτικες. Δοκιμασα μερικες ερωτησεις που θα παρεπεμπαν σε αποφευκτικη διαταραχη προσωπικοτητας και υπερμετρο ανγχος, αλλα τα απεκλεισα κατευθειαν οταν μου ειπε οτι ηταν στην θεατρικη ομαδα του σχολειου. Μετα αρχισα να ρωταω γενικα για την σχολικη της καθημερινοτητα, απλα πραγματα οπως, αν προλαβαινε να διαβασει τα μαθηματα της εγκαιρως ή για συμπεριφορες στο σχολειο οπως πχ. αν καποιος της εριχνε το κολατσιο της καταλαθος, θα το διαχειριζοταν ψυχραιμα ή θα του ριχνε μπουνια στο προσωπο και τα λοιπα. Οι απαντησεις της δεν ανταποκρινοντουσαν σε αντικοινωνικες τασσεις. Και καθως απεκλεια ολο και περισσοτερες διαταραχες προσωπικοτητας, αρχισα να την ρωταω για τα χομπι της. Μου ειπε οτι εβλεπε πολυ Netflix και την ρωτησα για τις αγαπημενες της σειρες. Ενθουσιαστηκα οταν μου ειπε για το Stranger Things, ήταν και μενα απο τα αγαπημενα μου. Αρχισαμε να το συζηταμε σαν φιλαρακια, μου ανοιγοταν. Το προσωπο της ζωντανευε και χαμογελουσε. Αρχισε να κανει κινησεις με τα χερια, τα ματια της να λαμπουν απο ενθουσιασμο.

Αυτα ηταν πολυ καλα σημαδια.

Εριξα μια κοφτη ματια στις σημειωσεις μου. Δεδομενου των πληροφοριων που ειχα μεχρι εκεινη την στιγμη, εγραψα γρηγορα διαταραχη αισθητηριακης επεξεργασιας με ενα ερωτηματικο διπλα, και μετα αρχισα να αφηνω τις ερωτησεις μου πιο ανοιχτες ως προς την ερμηνεια τους...

“Οι πονοκεφαλοι, ποτε ξεκινησαν Μελανθη?”

“Εδω και περιπου ενα μηνα, λιγο παραπανω ισως...”

“Μου ειπε η μαμα σου οτι μιλησες και με αλλους ειδικους αλλα δεν καταφεραν να σε βοηθησουν. Θες να μου μιλησεις για αυτα τα ραντεβου... τι συνεβη?”

“Δεν κατάλαβαν τιποτα... Κανεις σας δεν καταλαβαίνει τιποτα...”

“Τι δεν καταλαβαινουμε δηλαδη?”

Η κοπελα τωρα φαινοταν νευρικη. Τα ματια της αρχισαν να πηγαινοερχονται ανυσηχα απ'ακρη σ'ακρη σε ολη τη κουζινα. Φαινοταν οτι παλευε με κατι στο κεφαλι της, προσπαθουσε να βρει λογια να το εκφρασει. Εσκυψε το προσωπο της αργα προς το μερος μου, ψυθιριζοντας...

“Δε του αρεσει καθολου το φως...”

Ημουν αρκετα συνηθισμενος σε τετοιου ειδους ομολογιες, οπου ο ασθενης ελεγε κατι με τροπον τετοιο που σου εδινε την εντυπωση οτι ξεκλειδωσε καποιο επτασφραγιστο μυστικο σε ολοκληρο το συμπαν. Συνεχισα με ηρεμια.

“Σε ποιον δεν αρεσει το φως?”

“Σ'αυτον που μου μιλαει... Κανεις αλλος δεν μπορει να τον ακουσει...”

Μαλιστα. Η κοπελα μαλλον ειχε καποιο ειδος σχιζοσυναισθηματικης διαταραχης, μια μορφη ανεπτυσσομενης σχιζοφρενειας να το πουμε πιο απλα. Ειχε εντονες ηχητικες παραισθησεις. Σημειωσα ενεσιμη αλοπεριδολη και τακτικη παρακολουθηση. Εβγαινε επιτελους μια ακρη...

“Προσπαθησαν να μου δωσουν αντιψυχωσικα...”

Μου ειπε αποτομα λες και διαβασε το μυαλο μου, τα ματια της να δακριζουν, η φωνη της αρχιζε να τρεμει...

“Δε με 'πιασαν... Τιποτα δε με πιανει! Η φωνη του δυναμωνει συνεχως... το κεφαλι μου κοντευει να σπασει! Κατι φορες χρησιμοποιει το στομα μου για να μιλαει και εγω απλα χανομαι και μετα δε θυμαμαι τιποτα!”

“Καταλαβα, καταλαβα... Μηπως θα μπορουσα ΕΓΩ να του μιλησω για λιγο?”

Αυτο ακουγοταν σαν διασχιστικη διαταραχη ταυτοτητας, σαν καποια εξτρα προσωπικοτητα στο υποσεινηδειτο της. Ειχε αρχισει να χανει την ψυχραιμια της. Θα προσπαθουσα να απευθυνθω στην φωνη που ακουγε με σκοπο να την ηρεμησω. Θα λειτουργουσε σαν τηλεφωνο. Θα συνομιλουσα για λιγο με την φωνη στην ακρη της γραμμης και μετα θα της ζητουσα ευγενικα να με ξανασυνδεσει με την Μελάνθη.

Ξαφνικά η Μελάνθη ηρέμησε αφύσικα. Το κεφαλι της αρχισε να γερνει προς το τραπεζι αργα, λες και πλησιαζε να το φιλησει. Τοτε τιναχτηκε πισω αποτομα, τα ματια της γουρλομενα, το κεφαλι της να χτυπιεται δεξια αριστερα, βιαια.

“Οχι, ΟΧΙ! Δεν θελει να σου μιλησει... Δε θελει! Φυγε!! Σε παρακαλω... πρεπει να φυγεις... Φυγε!!! Δε σε θελει εδω... Νγκγκγκ... ουρλιαζει!!!! Το κεφαλι μου... ποναει... ααα!!!”

Τεντωσα το χερι μου και της επιασα την παλαμη συμπονετικα.

“Μελάνθη ακουσε με, μπορω να σε βοηθήσω. Αυτο που εχεις θεραπευεται, μπορω να κανω την φωνη να φυγει...”

Σε παρακαλω κοπελα μου, ειναι ολα στο κεφαλι σου. Ο εγκεφαλος σου απλα παραγει υπερβολικη ντοπαμινη και κανει ττις αισθησεις σου να υπερδιεγειρονται, σε κανει να εχεις οπτικες και ηχητικες παραισθησεις. Τιποτα απ'αυτα δεν ειναι αληθεια. Ειναι απλα βιοχημικα υποπροοιοντα. Εχω τις ουσιες που μπορουν να μπλοκαρουν τους υποδοχεις της εξτρα ντοπαμινης. Μετα θα σου δωσω κατι δυνατο για τις ημικρανιες και θα εισαι μια χαρα. Σε παρακαλω, μη κλαις... Ολα ειναι ελεγχομενα και θα πανε μια χαρα, σε παρακαλω Μελάνθη...

Το μετωπο της τωρα ειχε ακουμπησει στο τραπεζι. Εγω συνεχιζα να της χαιδευω το χερι.

"Μελανθη...? Μελάνθη!"

Την ταρακουνησα αλλα δεν ανταποκριθηκε. Τοτε πεταχτηκα απο το τραπεζι με τετοια ισχυ, που η καρεκλα μου πηγε να πεσει προς τα πισω. Εκανα μερικα πανικοβλημενα βημματα πισω ψαχνωντας τον διακοπτη για το φως...

"ΜΗ! Μη τολμησεις να τ'ακουμπησεις..."

Παγωσα, οι κινησεις μου να παραλυουν. Η φωνη της επιθετικη και αφυσικη... ηταν λες και μια εξτρα, δευτερη φωνη... προσπαθουσε να στριμωχτει στο λαρυγγι της και να ακουστει παραλληλα με την δικη της. Αυτη η φωνη ακουστηκε... αρχεγωνη... σαν να ειχε ηδη δει εναν αμετρητο αριθμο φεγγαριων... Και επισης ακουστηκε και εντονα εκνευρισμενη...

Κοιτουσα τον διακοπτη, το χερι μου να αιωρείται παγωμενο απο πάνω του. Σκεφτηκα να τον ανοιξω και να της ελεγα οτι ειχε ερθει η ωρα να τελειωνουμε με τα παιχνιδακια. Να τις εγραφα ενα καλο κοκτέιλ αντιψυχωσικων και να της αφηνα οδηγιες να μου τηλεφωνει μια φορα την εβδομαδα. Μετα θα εφευγα μπας και προλαβαινα να γυρισω σπιτι και να ετοιμαστω εγκαιρως για τον αγωνα του μικρου...

Αλλα το χερι μου... ποτέ δεν πατησε τον διακοπτη.

Παρέμεινα ακινητος. Μια βαθιά, και για δεκαετίες ανερέθιστη περιεργια ειχε αρχισει δειλα να ξυπναει παλι μεσα μου στο ακουσμα αυτης της φωνης. Καποιο ειδος πρωτόγονου ενστίκτου που ήταν διαχρονικά παρόν στον ανθρωπινο ψυχισμό απο την αυγή του πολιτισμού μας. Κάτι που είχε με μεγάλη επιτυχια και ακομα συνέχιζε... να καταβαραθρώνει ολοκληρες υπάρξεις και λογισμούς στην ιδια τους την καταστροφή...

Γύρισα αργα να την αντικρύσω. Η Μελάνθη έστριψε κοφτά το προσωπό της και τα βλεμματά μας συναντήθηκαν, η εκφραση της παρέμενε κενή, αλλα ακόμα και υπο την αδυναμη φλογα του ενός αυτου κεριού αναμεσά μας, εννοιωσα ενα ρίγος να με διαπερνά οταν την αντίκρυσα απευθείας στα μάτια...

Το ασπρο τους... ειχε γινει καταμαυρο.

Δύο οψιδιανές μπάλες με κάρφωναν, η λαμψη τους να με διαπερνά. Εριξα το βλεμμα μου προς τα κατω, δεν αντεξα να την κοιταξω για πανω απο μερικά δευτερόλεπτα, αλλα ακόμα και μεσα σε αυτο τον ελαχιστο χρονο, βίωσα μια χρονική μετάβαση εκατοντάδων, χιλιάδων εποχών, ενα παρελθοντικό πισωγύρισμα αδύνατο σε λεπτομέρεια δεδομένης της συχγρονής κοινωνίας στην οποία είχα ανατραφεί. Εννοιωσα την απόλυτη έκθεση και τον ολικό φοβο του να βρίσκεσαι ξαφνικά σε ενα περιβαλλον κυριολεκτικά πανάρχαιο, όπου η βλάστηση και τα δάση ήταν πυκνά και κυκλώπεια... με γιγάντια, αλλόκωτα κτήνη να περιφέρονται αναμεσά τους. Ενα περιβάλλον στο οποιο ο ανθρωπος, δεν ηταν ακόμα ουτε καν στα μισα προς την κορυφη της θηρευτικής παντοδυναμίας...

"Τι λέει γιατρούλη?"

Η Μελάνθη ξαναμίλησε, η απόκοσμη χροιά της να με επαναφέρει μερικώς στην πραγματικότητα. Το σχολιό της ηταν υποτιμιτικα αναλαφρο, λες και και με χλευαζε...

"Με ποιον ομιλώ?

Κορδωθηκα, προσπαθωντας να επιδειξω σοβαροτητα, αλλα νοιωθωντας ευαλωτος, οπως ενα ακινητο σκυλι στην μεση του δρομου οταν το χτυπουν οι προβολεις του αμαξιου μαυρα μεσανυχτα, Εννοιωθα ξαφνικα γυμνος. Εννοιωθα φοβο.

Η Μελάνθη σιγογέλασε. Η φωνη της συνεχιζε να ακουγεται αφυσικη... Απο το σαλονι ακουγα τη μητερα της να κλαιει.

Κολλησα την πλατη μου στον τοιχο. Ο αερας στο χωρο ηταν ηλεκτρισμενος. Πηρα μια βαθια ανασα και υπενθυμισα στον εαυτο μου οτι ηταν απλα μια νεαρη κοπελα και ολα αυτα μπορουσαν ανετα να εξηγηθουν με την λογικη.

"Ποιος εισαι?!?"

Ειπα πιο εντονα, με λιγη περισσοτερη σιγουρια.

"Μη μου σηκωνεις εμενα την φωνη σου, γιέ του Αδάμ!!!"

Ουρλιαξε η κοπέλα, χτυπωντας την γροθια της στο τραπεζι, το κηροπηγιο να αναταραζεται, η φλογα του να τρεμοπαιζει, ετοιμη να σβησει απο την ενταση...

"Πρωτον... τον πατερα μου τον ελεγαν Λουκά. Δευτερον, συνομιλώ ακόμα με την Μελάνθη?"

"Χαχαχαχα... Κάνεις και αστειάκια γιατρούλη? Εισαι και κωμικός μήπως? Ξέρω πολλους που θα εκτιμούσαν την παρουσία ενος κωμικού... στην Άβυσσο! Αλλα για αρχη, πρεπει να φτιαξουμε λίγο τις ατάκες σου... σιγουρα μπορείς και καλυτερα..."

Μου απάντησε κοφτά, ενα φαρδυ χαμογελο να τεντωνεται το προσωπο της, τα ματια της σαν δυο βαθιές ορθανοιχτες τρυπες στο κεφαλι της.

Στην Άβυσσο...

Ειχα τοτε ενα αποτομο φλασμπακ απο τις μερες των σπουδων μου στο πανεπιστημιο. Η σχολη μας υποχρέωνε να παρακολουθησουμε ��το τμημα της θεολογίας, και θυμηθικα τον ιερέα που μας παρέδιδε, τον Πατέρα Μάρκο. Ηταν ενας βαθια μορφωμενος, αν και ελαφρώς εμμονικός γέροντας. Μας δίδασκε οτι ακόμα και ��ν είχαμε την αισθηση οτι μπορουσαμε να κατανοησουμε τα πάντα, ο κόσμος μας συνέχιζε να δομείται σε επίπεδα επί επιπέδων πολυπλοκότητας. Επανέφερα στην μνημη μια συγκεκριμενη ομίλια του απο την έδρα :

"Και να θυμάστε, υπάρχουν αρκετά δυσδιάκριτα - ακόμα και πληρως αόρατα μερικες φορες - πράγματα, σε αυτον τον υλικό κόσμο. Ίσως κάποια μέρα, σε καποια σας εμπειρια αλλα κυρίως σε κάποια σας συνεδρία με κάποιον ασθενή, να διασταυρωθείτε με καποιο φαινόμενο που δεν γινεται να εξηγηθεί με την λογική, κάτι που δεν περιγράφεται στο DSM και ούτε ορθολογίζεται με οποιαδήποτε αλλη επιστημονική μεθοδο. Στην περίπτωση εκεινη, ακούστε και εμπιστευείτε το ενστικτό σας. Μπορεί να βρίσκεστε αντιμέτωποι με κατι σκοτεινό... κατι κρυμμένο πισω απο αθώα μεταμφιεση. Τα αποκρυφιστικα κέιμενα βρισκονται στην διαθεση σας. Ενημερωθείτε, οπλιστείτε, εμπιστευείτε την κρίση σας. Και οταν βεβαιωθείτε οτι βρισκεστε ανιμετωποι με κάποια καταχθόνια εισβολή, ενημερωστε απευθείας την εκκλησία!"

Τωρα... ειμαι ανθρωπος της εκλογικευσης. Παρατηρω το προβλημα και προσπαθω με τις γνωσεις μου πανω στην επιστημη και την φυσικη να αρχισω να το αναλυω μεχρι να πλησιασω προς καποια επιλυση. Εδω ομως... με την Μελάνθη... κατι δε μου κολλαγε, κατι φαινοταν πολυ... πολυ λαθος. Κατι που εκανε τα πουλια απ'εξω να σιωπαινουν και την κουζινα να παγωνει. Αν οντως ηταν αυτο που υποψιαζομουν οτι ηταν μέσα της, επρεπε να το αποδειξω. Δεν αμφεβαλα για την υπαρξη τετοιων οντοτητων, αλλα γνωριζα οτι αντλουσαν την ισχυ τους απο την ελλειψη θειας πιστης. Δεν ημουν κληρικος, επρεπε να προσεξω πολυ τα βημματα μου. Μπορει να βρισκομουν αντιμετωπος με ενα παναρχαιο ον εδω...

Αλλα πριν ειδοποιησω την εκκλησια, επρεπε να σιγουρευτω οτι το κοριτσι ηταν πληρως κατειλλημενο απο κατι τετοιο. Υπαρχουν αρκετοι τροποι να γινει αυτο. Το ατομο που υποφερει συνηθως μπορει και κανει αναφορες σε κρυφες ή μελλοντικες πληροφοριες, μιλαει σε γλωσσες αρχαιων πολιτισμων, επιδυκνυει υπερανθρωπες φυσικες ικανοτητες... και αναμεσα σε ολα αυτα πιθανως μπορει και να αποκαλυψει την πραγματικη του ονομασια.

"Τι επαθες γιατρούλη? Καταπιες την γλωσσα σου? Ακομα δεν εχει καταλαβεις τι παιζει? Χεχ..."

Μου ειπε η κοπελα. Επαιζε μαζι μου. Οταν δεν απαντησα, συνεχισε.

"Προς το παρον μπορεις να με λες Πέτρο... Ξερεις, εισαι ο πρωτος ανθρωπος που κανω κουβεντα εδω και πολυ... ΠΟΛΥ καιρο... χεχε..."

Η φωνη αυξομειωνοταν τονικα σαν κυμμα, απο ενοχλημενη σε παιχνιδιαρικη και παλι σε ενοχλημενη. Παρατηρησα επισης μια ηπια οσμη σαπιου κρεατος να αιωρειται στον χωρο.

"Ωραια Πετρο... Τι μπορω να κανω για σενα?"

Η επιθυμια του να βγαλω το κινητο και να αρχισω να ηχογραφω οσα γινοντουσαν ηταν μεγαλη, αλλα ο φοβος με εμποδισε απο το να την προκαλεσω...

"Θελώ να τσακιστεις απο δω μεσα, γιατρε. Βασικα, εξαφανισου τωρα... Τρεξε και φυγε οσο πιο μακρια απο αυτο το σπιτι γινεται..."

"Πολυ φοβαμαι οτι δε μπορω να το κανω αυτο... ήρθα να βοηθησω την Μελάνθη..."

"ΧΑ! Πιστεψε με... το πουτανακι δε σωζεται... Τσακισου ΤΩΡΑ απο δω μεσα ειδαλλως της ανοιγω το λαρυγγι..."

Τοτε σηκωσε το χερι της και τραβηξε απειλητικα το κοφτερο νυχι του δαχτυλου της με μια αποτομη κινηση μπροστα απο το λαιμο της. Η μητερα της απο μεσα στο σαλονι δεν αντιδρουσε. Η αμοιρη γυναικα πρεπει να ειχε λιποθυμισει απο το σοκ εδω και ωρα...

"Μπα... Τιποτα δε θα της κανεις. Λοιπον σ'ακουω... Θα μου πεις τι θελεις, θα το συζητησουμε και θα προσπαθησουμε να βρουμε καποια λυση."

Επρεπε να την παρασυρω σε κουβεντα, επρεπε να σιγουρευτω οτι ηταν αυτο που υποπτευομουν. Δεν υπηρχε αλλος τροπος να πεισω την εκκλησια να ασχοληθει...

"Σου ειπα ηδη τι θελω ρε καργιολη!!! Τι σκατα, στο κωλο τα ΄χεις τα αυτια?!? 'Η μηπως... αααα... αυτό ειναι! Νταγλάρεις με τα αντιψυχωσικα σου γιατρούλη? Τη βρισκεις με τα χάπια σου και μετα βαζεις το γυαλακι και το παιζεις επιστημη ρε παλιοτζάνκι...? Χεχε..."

Παρεμεινα σιωπηλος, η προσβολες της δε με αγγιξαν. Ημουν συνηθισμενος σε τετοια συμπεριφοριστικα ξεσπασματα. Εβαλα τα δυνατα μου να παραμεινω ψυχραιμος.

"Δε φευγω σου ειπα... Και γιατι ακριβως θες να με διωξεις... ποιος εισαι εσυ?"

"Ελα τωρα γιατρε... Δεν εχεις να πας στον αγωνα του μικρου?... ΜΜμμμμ..."

Ειπε γλειφοντας τα χειλη της, τα λογια της να με πιανουν απροετοιμαστο και να με ξαφνιαζουν. Ισως ειχα πει κατι στην μητερα της νωριτερα και το ακουσε... δεν ημουν σιγουρος... Οπως και να'χει, αυτο το σχολιο δεν ηταν δα και αποδειξη οτι ειχε επιδείξει μαντικες ικανοτητες...

"Αυτο μπορει να περιμενει."

"Αθληταράς ο Νικολάκης σου ε? Και πολυ ομορφο αγορακι κιολας... μμμμ..."

Ο τροπος που μιλουσε ειχε αρχισει να με εκνευριζει αλλα συγκρατηθηκα. Αλλωστε, θα μπορουσε να τα βρει ολα αυτα και αλλα τοσα, με ενα γρηγορο ψαξιμο στο Facebook. Παρεμεινα σοβαρος κοιταζοντας την.

"Ξερω πολυ καλα τι θελεις, γιατρε..."

"Το ξερω οτι με υποψιαζεσαι... Περιμενεις να σου αποδειξω οτι ειμαι κατι παραπανω απο τις ψευδαισθησεις μιας τρελης.... Θελεις να με δεις να σου κανω ακροβατικα και μαγικα κολπα... Και μετα θα πας να με δωσεις στους κωλοπαπάδες σου για να ρθουν με τους γαμημενους τους σταυρους τους, τα αγιασμένα τους τα χύσια και τα νεκρικα τους τα επιτραχήλια να μου κανουν εξωση απο δώ... Δε το κουναω ομως, τιποτα δε προκειται να καταφερεις..."

Μου ειπε μεσα απο σφιγμενα δοντια, τα χειλη της ειχαν αρχισει να αφριζουν.

"Ξερεις πως ειναι κει κατω ρε?!? Ξερεις πως ειναι στην Αβυσσο...? ΣΕ ΡΩΤΑΩ!!!"

"Οι βρεφικοι ήχοι της ηλίθιας γλώσσας σου δε μπορούν καν να πλησιάσουν την περιγραφή της... Καβατζώθηκα στο σώμα της Μελάνθης... βρήκα καταφύγιο εδώ... Αυτή η σάρκα με βοηθάει να μένω μακρυά απο κέινο το απάισιο μέρος..."

Είπε, σφιγγοντας το στομαχι και τα στήθη της.

"Δεν εχω την παραμικρη προθεση να γυρίσω! Και ουτε συ, ούτε κανενας αλλος σ'αυτη τη διάσταση δε μπορεί να με στείλει πίσω! Τ'ΑΚΟΥΣ?!? ΔΕ ΓΥΡΝΑΩ ΠΙΣΩ!!!"

Το προσωπό της κοπέλας ειχε τεντωθει αφυσικα και τα γέλια της αντηχουσαν στη κουζινα. Καρφωνε με τα νυχια της δυνατα το τραπεζι γδερνοντας το, ενω εγω ειχα μείνει εκπληκτος να την παρατηρω...

"Λοιπόν γιατρε, για να τελειώνουμε... μπορουμε να το κανουμε με τον ευκολο, μπορουμε να το κανουμε και με το δυσκολο τροπο... 'Η που θα τσακιστεις τωρα απο δω μεσα και ξεχναμε ολα οσα ειπωθηκαν μεταζυ μας σημερα, ή που θα φροντίσω ο γιός σου, μεχρι να δυσει ο ηλιος, να βρεί ενάν απιστευτα αργό και βασανιστικο θανατο... Σκεψου το... Ισως πω σε κανα μπαρμπα να κατεβασει πεντ-εξι ουίσκια και μετα τον βαλω πισω απ'το τιμόνι, πριν τον καρφωσω με 120 πανω στον Νικολακη την ωρα που θα πηγαινει στο γηπεδο... Ή ισως, θα μπορουσα να βαλω εναν αλλο πολυ καλο παιδι που ξερω να τον περιμενει στη γωνια οταν βγει απο το σπιτι σας, ενα τυπακι που θα χαρακτηριζα ως εναν εγκληματικα επικινδυνο παιδεραστη με φετίχ νεκροφιλίας... Τι λες γιατρούλη? Διαλεγεις και περνεις! Χεχ..."

Μργκ!!! Ήθελα να την χαστουκισω, να της ξεριζωσω το χαμογελο απο το προσωπο... Νομιζω οτι πρεπει να την πλησιασα κιολας με το χερι σηκωμενο απειλητικα. Και τοτε ειδα κατι, που εκανε το προσωπο μου να χλωμιασει και τα γονατα μου να αρχισουν να τρεμουν...

Βρισκόμουν σε κινδυνο, επρεπε οντως να εξαφανιστω απο κει μεσα. Ευχαριστησα τον Πετρο και τον χαιρετησα βιαστικα, τρεχοντας προς το σαλονι. Η φωνη απ'το στομα της Μελάνθης συνέχισε να με βριζει χυδαια, αποκαλωντας με δειλό και διαφορα αλλα ομορφα, αλλα δεν εδινα πλεον σημασια. Το μονο που με ενδιεφερε ηταν να βγω το συντομοτερο δυνατον απο κεινο το καταραμενο σπιτι. Βγηκα στο σαλονι και ξυπνησα την μητερα της ταρακουνοντας την, πριν βγουμε μαζι εξω στο κηπο να της μιλησω εμπιστευτικα.

Με τον πιο ψυχραιμο επαγγελματικο τονο που μπορουσα να εκφραστω, της προτεινα να καλεσει ενα ασθενοφορο και να κανει ταχυτατα εισαγωγη την κορη της σε ψυχιατρικη κλινικη. Της ειπα οτι εκει, θα εστελνα καποιους που μπορουσαν οντως να την βοηθησουν. Η γυναικα στεκοταν και με κοιτουσε τρομοκρατημενη, το χερι της να καλυπτει το στομα της απο την φρικη καθως της εξηγουσα σε τι ειδους ακραιου κινδυνου βρισκοταν το παιδι της. Οταν τελειωσα, το προσωπο της ηταν μουσκεμα απο τα δακρυα και ο ουρανος ειχε αρχισει να σκοτεινιαζει.

Εγκατελειψα εκεινη τη προαστιακη γειτονια σα κυνηγημενος. Στον δρομο για το σπιτι, καλεσα την τοπικη εκκλησια στην οποια ειχα αρκετες διασυνδεσεις. Ο λογος μου ηταν εγγυηση και οι ιερεις θα ανταποκρινοντουσαν αυτοματα στο καλεσμα για την περιπτωση της Μελανθης.

Και τοτε αρχισα να τους περιγραφω το τι αντικρυσα οταν πλησιασα την κοπελα προς το τελος της συνεδρειας μας...

Κανωντας δυο βημματα προς το μερος της, παρατηρησα κατι να στεκεται ακριβως πισω της. Η αχτιδα φωτος που εμπαινε απο τη χαραμαδα στις κουρτινες πρεπει να το φωτισε στην τελεια προοπτικη, διοτι αυτο που ειδα... θα στοιχιωνει τους εφιαλτες μου για αρκετα απο τα χρονια που μου εχουν μεινει ακομα να ζησω...

Ηταν μια φιγουρα, αλλα η όψη της ηταν μοχθηρη και απάνθρωπη. Τα ματια της ηταν βυθισμενα και ειχε πυκνες και γλοιωδεις τριχες σε ολο της το κορμι. Το χρωμα της ηταν καταμαυρο και καρβουνιασμενα πορτοκαλιά ξεπροβαλλαν αναμεσα απο το τριχωμα της. Τα νυχια της ηταν μακρια και το ενα χερι απο το οποιο φυτρωναν, ηταν παραμορωμενο και με πολυαριθμες αρθρωσεις. Με αυτο το χερι εσφιγγε απαλα την Μελάνθη στον ωμο και οταν ξαναγυρισα το βλεμμα μου προς τα πανω, ειδα δυο παχια κερατα να ξεπροβαλλουν απο το κρανιο του. Τα βλεμματα μας συναντηθηκαν και μου χαμογελασε, αποκαλυπτωντας μια σειρα απο σαπια παραμορφωμενα δοντια. Και πριν αρχισω να οπισθοχωρω απο την φρικη και τον πανικο, εριξα μια τελευταια ματια στο προσωπο της Μελάνθης, τα ματια της πλεον κανονικα και δακρυσμενα απο τον τρομο πριν το στομα της σχηματησει σιωπηλα, μια και μονο λεξη :

"Βοήθεια."

3 notes · View notes