#αποδείχτηκε

[romios-gr]

Πες τα Χρυσόστομε! Σταύρος Καλεντερίδης: Ο Μητσοτάκης της Γαλλίας – ο Μακρόν, αποδείχτηκε ένα εμετικό πολιτικό φασιστοειδές Σταύρος Καλεντερίδης: Οι Ρωσικές ένοπλες δυνάμεις σε απόσταση αναπνοής από το Ποκρόφσκ την ίδια ώρα που αποδυναμώνεται η επίθεση των Ουκρανών στο Κουρσκ. Οι ομολογίες των ΗΠΑ και η κλιμάκωση από Πολωνία και Λευκορωσία. »»»»»»  ΤΟ ΒΡΗΚΑΜΕ ΕΔΩ  «... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/pes-ta-chrysostome-stayros-kalenteridis-o-mitsotakis-tis-gallias-o-makron-apodeichtike-ena-emetiko-politiko-fasistoeides/

[theklaapologist]

Με τρελαίνει απίστευτα το γεγονός ότι περνούσα εφηβεία όταν έγιναν τα καπιταλ κοντρολς. Τι εννοείς ζούσαμε με 100€ τη βδομάδα κι εγώ είχα το κούρεμα του Αγιατο Κιρισιμα από το Τόκιο Γκουλ™️; Η μάνα μου έβριζε θεούς και δαίμονες κάθε λεπτό της ημέρας ενώ ήμουν στο ταμπλρ. Η Ελλάδα πτώχευε για πολλοστή φορά κι εγω ζωγράφιζα το Νελσον και τον πρώην του. Ομπσεσντ.

[attichoney4u]

Μου αρέσει τόσο να κάνω συζητήσεις με τον συντηρητικό θρησκευόμενο ξάδελφό μου, γιατί λατρεύω τις αντιδράσεις του σε οτιδήποτε θεωρεί woke.

Όπως τότε που μιλούσαμε για το Hazbin Hotel και αποκάλεσε την δημιοργό "σατανίστρια και furry" ('σατανίστρια είναι λίγο υπερβολή, αλλά προς υπεράσπισή του, είναι όντως furry, φαίνεται από τον τρόπο που σχεδιάζει τους ζωόμορφους χαρακτήρες της). Και φυσικά, ως ο κλασικός white cishet dudebro που είναι (ή που προσπαθεί να φανεί) του άρεσε μόνο ο Αδάμ και είπε πως ο μοναδικός λόγος που τα fangirls κατέληξαν να τον συμπαθήσουν ήταν επειδή έγινε το face reveal στο τέλος και αποδείχτηκε κούκλος (τυπικό "fangirls are willing to excuse the actions of an irredeemable villains, provided he's hot" mentality).

Ή όταν μιλούσαμε για το Πάρα 5 και τους κακούς της και του ανέφερα πως στο Tumblr είναι πολύ δημοφιλής το Αντρέας Καλογήρου x Νίκος Δενξέρωτοεπίθετοτου και με το που το ακούει, εκφράζει το γνωστό ομοφοβικό "Δεν μπορούν δύο άντρες να είναι απλά φίλοι;" (πιθανότατα επειδή δεν του αρέσει η ιδέα να είναι γκέι, αλλά μάντεψε ξάδελφε, δύο γκέι/queer άτομα μπορούν να είναι φίλοι χωρίς να είναι ζευγάρι)

[justforbooks]

Το 1972 ο Τζέφρι Ρόμπερτς, ο Βρετανός συγγραφέας του βιβλίου Η βιβλιοθήκη του Στάλιν, ήταν 20 ετών και μόλις είχε αρχίσει να συγκροτεί τη δική του, προσωπική βιβλιοθήκη. Ένα από τα πρώτα αποκτήματά του ήταν μια μεταχειρισμένη αγγλόφωνη συλλογή δεκατριών τόμων με τα Άπαντα του Στάλιν. Ο Ρόμπερτς δεν ήξερε τότε ότι η έκδοση των Απάντων των Σοβιετικών ηγετών ήταν μια βιομηχανία στην αλήστου μνήμης ΕΣΣΔ, την Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. Τα Άπαντα του Στάλιν ήταν προγραμματισμένο να εκδοθούν σε δεκαέξι τόμους. Εκδόθηκαν τελικά δεκατρείς στο διάστημα από το 1946 έως το 1949. Τους υπόλοιπους τρεις τους έφαγε η μαρμάγκα της αποσταλινοποίησης. Η ολοκλήρωση του έργου ακυρώθηκε μετά την αποκήρυξη του Στάλιν από τον Χρουστσόφ στο 20ό Συνέδριο του Κόμματος το 1956.

Το απόκτημα, όμως, αποδείχτηκε προφητικό. Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Ρόμπερτς αναδείχθηκε κορυφαίος ιστορικός της σοβιετικής ιστορίας. Και το 2022, πενήντα χρόνια μετά από εκείνη την αγορά, ο Ρόμπερτς εξέδωσε τη συναρπαστική ιστορία της «βιβλιοθήκης του Στάλιν». Ο Ρόμπερτς, που είναι σήμερα ομότιμος καθηγητής του University College Cork της Ιρλανδίας, δείχνει στο βιβλίο πώς ο Στάλιν, «ο αιμοδιψής τύραννος, ο μηχανορράφος πολιτικός, η παρανοϊκή προσωπικότητα, ο φανατικός ιδεολόγος, ο επαναστάτης, ο θεμελιωτής κράτους, ο εκσυγχρονιστής, το τέρας, η ιδιοφυΐα, ο γενοκτόνος, ο πολέμαρχος», ήταν και διανοούμενος, αφοσιωμένος σε ατέλειωτο διάβασμα, συγγραφή και επιμέλεια εκδόσεων. Ο Ρόμπερτς μας λέει ότι τα βιβλία οδήγησαν τον Στάλιν στην επανάσταση και ήταν εντελώς απαραίτητα για «την αυτονομία του ως πολιτικού δρώντος».

Ο Στάλιν, για όσους δεν ξέρουν τη βιογραφία του, είχε δεχθεί υψηλής ποιότητας εκπαίδευση από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Γεωργίας. Προοριζόταν για παπάς. Το 1888 εισήχθη στο εκκλησιαστικό σχολείο του Γκόρι στη Γεωργία. Ήταν τόσο καλός μαθητής που το εκκλησιαστικό συμβούλιο τον είχε απαλλάξει από τα δίδακτρα, του είχε χορηγήσει δωρεάν διδακτικά βιβλία και του είχε δώσει ως έπαθλο τη γεωργιανή έκδοση των Ψαλμών του Δαβίδ με ιδιαίτερη αφιέρωση. Τον Μάιο του 1894 έδωσε εξετάσεις στη Θεολογική Σχολή της Τιφλίδας, παίρνοντας σε όλα τα μαθήματα άριστα, που ήταν το πέντε (5), εκτός των Ελληνικών και της Αριθμητικής όπου πήρε τέσσερα (4). Μέσα σ’ αυτήν τη σχολή ο Στάλιν ήρθε για πρώτη σε επαφή με μαρξιστικές ομάδες μελέτης, μάλιστα τέθηκε επικεφαλής τους. Το 1898 εντάχθηκε στο Ρωσικό Σοσιαλδημοκρατικό Εργατικό Κόμμα και τον Μάιο του 1899 εγκατέλειψε τη Θεολογική Σχολή. Πάντως, μέχρι τότε, το βιβλίο που είχε μελετήσει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ήταν η Βίβλος. Σε αυτήν τη μακρά φοίτησή σε εκκλησιαστικές σχολές στηρίχτηκαν διάφορες θεωρίες για τον κρυφά «ορθόδοξο Στάλιν», όταν ο ίδιος ήταν πλέον μπολσεβίκος. Ποτέ δεν αποδείχτηκε όμως ότι παρέμενε κρυφά πιστός, ότι προσευχόταν και ότι διάβαζε τη Βίβλο.

Ο Στάλιν άρχισε να φτιάχνει την προσωπική βιβλιοθήκη του μετά την επανάσταση του 1917. Μπορούσε να βρίσκει και να διαβάζει τα πάντα, μολονότι από το 1922 η σοβιετική εξουσία εγκαθίδρυσε ένα περίτεχνο και σκληρό σύστημα λογοκρισίας. Η υπηρεσία λογοκρισίας, η Γκλαβλίτ, απασχολούσε χιλ��άδες υπαλλήλων. Ένα από τα καθήκοντά τους ήταν να εκκαθαρίσουν τις βιβλιοθήκες από επικίνδυνα βιβλία. Κατά τα πρώτα χρόνια επικεφαλής των εκκαθαρίσεων ήταν η σύντροφος του Λένιν, η Ναντέζντα Κρούπσκαγια. Στη δεκαετία του 1930 και στο αποκορύφωμα της σταλινικής τρομοκρατίας αφαιρέθηκαν από τις βιβλιοθήκες και από το δίκτυο εμπορίου βιβλίων 16.453 τίτλοι και περισσότερα από 24 εκατομμύρια αντίτυπα.

Από το 1917 έως το 1925 η βιβλιοθήκη του Στάλιν έφτασε να αριθμεί χιλιάδες τίτλους. Τον Μάιο του 1925 αποφάσισε να την ταξινομήσει και πρότεινε ο ίδιος τις κατηγορίες: όχι ανά συγγραφέα αλλά θεματικά. Υπέδειξε 31 θεματικές ενότητες, όπως φιλοσοφία, ψυχολογία, ρωσική ιστορία, διπλωματία, Η θέση των εργατών, συνδικάτα αλλά και μυθοπλασία, κριτική τέχνης, λεξικά, απομνημονεύματα κ.ά. Ονομαστικά ζήτησε να ταξινομηθούν τα βιβλία των Λένιν, Μαρξ, Ένγκελς, Κάουτσκι, Πλεχάνοφ, Τρότσκι, Μπουχάριν, Ζινόβιεβ αλλά και τα βιβλία του Γάλλου σοσιαλιστή Πολ Λαφάργκ. Ο Στάλιν και όλη η γενιά του θαύμαζαν τον Λαφάργκ λόγω του βιβλίου του Το δικαίωμα στην τεμπελιά. Ο Λαφάργκ ήταν παντρεμένος με την δεύτερη κόρη του Μαρξ, τη Λόρα. Και οι δυο τους αυτοκτόνησαν μαζί το 1911. Αλλά, παρά την αυτοκτονία, που θεωρούνταν αντιεπαναστατική πράξη, ο Στάλιν είχε πολλά βιβλία του Λαφάργκ στη βιβλιοθήκη του.

Λέγεται ότι η βιβλιοθηκονόμος του Στάλιν ήταν η Σουσάνικα Μανουτσαριάντς, που ήταν και η βιβλιοθηκονόμος του Λένιν μέχρι τον θάνατό του το 1924. Μάλιστα η Σουσάνικα είχε δημιουργήσει τη σφραγίδα ex libris του Στάλιν «Biblioteka I.V. Stalina». Συνάδελφος της Σουσάνικα στο γραφείο του Λένιν ήταν η Ναντέζντα Αλληλούγεβα, η δεύτερη σύζυγος του Στάλιν και μητέρα των παιδιών του Βασίλι και Σβετλάνα. Η Ναντέζντα αυτοκτόνησε το 1932. Ήταν «μια φευγαλέα φιγούρα του σταλινικού σύμπαντος». Τα αίτια και οι συνθήκες του θανάτου δεν έγιναν γνωστά και η αυτοκτονία της αποσιωπήθηκε. Από τη δεκαετία του 1930 το γυναικείο ζήτημα και οι έμφυλες σχέσεις αντιμετωπίζονταν πολύ συντηρητικά σε σχέση με τα πρώτα χρόνια της επανάστασης. Ο Στάλιν ήταν επίσης ομοφοβικός (το 1934 η ομοφυλοφιλία απαγορεύτηκε). Κι ενώ δεν ήταν αντισημίτης, αξιοποίησε ή αποδέχτηκε τον αντισημιτισμό, όπως γράφει ο Ρόμπερτς, για να προωθήσει την εκστρατεία κατά του κοσμοπολιτισμού κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1940 και μέχρι τον θάνατό του το 1953.

Η βιβλιοθήκη του Στάλιν θεωρούνταν κάτι το ιερό. Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς τα χιτλερικά στρατεύματα πλησίαζαν τη Μόσχα, η βιβλιοθήκη είχε τοποθετεί σε κιβώτια που στάλθηκαν στη Σαμάρα, στη νοτιοανατολική Ρωσία. Μετά τον θάνατο του Στάλιν, υπήρχε σχέδιο να μετατραπεί η ντάτσα του κοντά στη Μόσχα σε μουσείο αφιερωμένο στη ζωή του, όπου θα έβρισκε θέση και η βιβλιοθήκη του. Ο Χρουστσόφ, όμως, ακύρωσε το σχέδιο αυτό και δρομολόγησε τη διάλυση της βιβλιοθήκης. Ευτυχώς κάποιοι αρχειονόμοι διέσωσαν περίπου τετρακόσια βιβλία που είχαν διαβαστεί και σχολιαστεί από τον ίδιο το Στάλιν καθώς και μερικές χιλιάδες που ταυτοποιήθηκαν ως μέρος της συλλογής του. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι αυτά τα τόσο σημαντικά κατάλοιπα της βιβλιοθήκης του δικτάτορα είναι σήμερα προσβάσιμα χάρη στους Αμερικανούς. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 ο Τζόναθαν Μπρεντ, εκδότης του Yale University Press, πήγε στη Μόσχα και διαπραγματεύτηκε τη δημιουργία του ψηφιακού αρχείου Στάλιν, το Yale’s Stalin Digital Archive.

Είναι φυσικό πολλοί τίτλοι από τη βιβλιοθήκη να αφορούν τη μαρξιστική φιλοσοφία, την οικονομία, την πολιτική κ.λπ., αλλά υπάρχουν και τίτλοι για τη ρωμαϊκή και αρχαία ελληνική ιστορία. Τον Στάλιν ενδιέφεραν επίσης οι βιογραφίες για τον Μεγάλο Πέτρο και τον Ιβάν τον Τρομερό· ίσως να ταυτιζόταν μαζί τους. Πολύ ενδιαφέρον έχει όμως η λογοτεχνία. Έργα του Τουργκένιεφ, του Ντοστογιέφσκι, του Πούσκιν, μεταφράσεις στα ρωσικά έργων του Τζακ Λόντον ή του Μαρκ Τουέιν, όπως το Ένας γιάνκης του Κονέκτικατ στην αυλή του βασιλιά Αρθούρου, του Ουγκό, του Σαίξπηρ, του Φλομπέρ. Στο βιβλίο του Μαξίμ Γκόρκι Ο θάνατος και η κόρη υπάρχει σχόλιο του Στάλιν ότι «αυτό το έργο είναι πιο δυνατό από τον Φάουστ του Γκαίτε». Αγαπούσε επίσης τον Ντίκενς. Ο Ρόμπερτς παρατηρεί ότι «ένα στοιχεία του Ντίκενς που εκτιμούσαν οι πουριτανοί μπολσεβίκοι, όπως ο Στάλιν, ήταν η πλήρης απουσία από τα έργα του της ενσώματης σεξουαλικότητας». Πολλά από τα σχόλια του Στάλιν (τα «πομέτκι») στα περιθώρια των σελίδων ήταν του τύπου «χα χα», «αρλούμπες», «ανόητος», «κάθαρμα», «παράτα μας» αλλά και «ναι, ναι», «συμφωνώ», «σωστά», «έτσι είναι». Το λογοτεχνικό γούστο του Στάλιν, όπως και του Λένιν, ήταν συμβατικό και συντηρητικό.

Ο Ρόμπερτς γράφει ότι από την εποχή της ανακάλυψης των υπολειμμάτων της προσωπικής βιβλιοθήκης του Στάλιν πολλοί ανέτρεξαν στα βιβλία για να βρουν τι ήταν αυτό που έκα��ε «τόσο φρικαλέα την διακυβέρνησή του». Δεν υπάρχει όμως τίποτα κρυμμένο εκεί, γράφει ο Ρόμπερτς. Όλα είναι σε κοινή θέα. Η πολυσυζητημένη παράνοια του Στάλιν δεν ήταν προσωπική αλλά πολιτική. Ας πούμε, η μαζική δολοφονική καταστολή που εξαπέλυσε τη δεκαετία του 1930 πυροδοτήθηκε από την αντίληψη που είχε διαμορφώσει περί μιας τρομερής υπαρξιακής απειλής που αντιμετώπιζε το σοβιετικό κράτος.

Το βιβλίο του Τζέφρι Ρόμπερτς (στην πολύ καλή μετάφραση του Βαγγέλη Τσίρμπα) μας βοηθάει να κατανοήσουμε και τη σημερινή Ρωσία. Να κατανοήσουμε τον ίδιο τον Πούτιν, ένα είδος σταλινοτσαρικού ηγέτη.

✔ Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[ola-mia-idea-einai]

Ξερεις τι θελω; Θελω να ειμαστε ξανα οπως τετοιο καιρο περισυ. Θελω να σε γνωρισω απο την αρχη. Σα να μην ξερω τιποτα για σενα, σα να μην νιωθω τιποτα για σενα.

Θελω να παμε για κρασια 15 ατομα και εγω να μιλαω μονο μαζι σου. Να κοιταω μονο τα ματια σου. Να κανουμε κουπες και να σου λεω οτι τις αντεχω. Να επιμενω.

Θελω να φλυαρω πανω σε μαλακιες. Και εσυ να με ακους σα να λεω το πιο σημαντικο πραγμα στο κοσμο. Να γελας με τα αστεια μου, που καθολου αστεια δεν ειναι και να χαιρομαι που καποιος με καταλαβαινει.

Θελω να ερθει η ωρα να φυγουμε και να με πας μεχρι το αμαξι σου, κρατώντας με καλα, γιατι αλλιως θα φαω τα μουτρα μου. Να με κανεις να νιωθω σαν παιδι. Να μου φτιαχνεις τη μερα.

Θελω να μην ακολουθησει οτι ακολουθησε. Θελω να μη τσακωνομαστε με το καλημερα. Να μη νιωθεις οτι σε κατηγορω συνεχεια και να μην νιωθω οτι δεν ειμαι αρκετη για σενα.

Θελω να κανουμε οσα δεν καναμε. Να παμε θαλασσα, να παμε μονοημερες, να παμε στα μακ στις 3 το πρωι. Θελω να δουμε ολα τα τρας ριαλιτι στη τηλεοραση. Να νιωθεις ηρεμια μαζι μου και εγω ασφάλεια.

Θελω να εννοουσες το "θα τα ξαναπουμε", οταν μιλησαμε την τελευταια φορα γιατι εγω εννοουσα το "θα ειμαι παντα εδω για σενα".

Αλλά, οπως αποδείχτηκε, δεν γινονται ολα μας τα θελω πραγματικοτητα. Να προσεχεις.

[urarmenian]

Κάποια μέρα μου είχες πει να κρατήσουμε τα τυπικά μόνο ,κι εγώ συμφώνησα μαζί σου , ξέροντας μη ότι δεν μπορω εγώ η ίδια να κρατήσω ούτε τα τυπικα ούτε φιλικές σχέσεις .. μάλλον αποδείχτηκε ότι κανένας από τους δυο μας δεν μπορεί…

Και ξέρεις γιατί ; Γιατί δεν μπορείς να έχεις φιλικές ούτε τυπικές σχέσεις με ένα άτομο όπου μίλαγες κάθε μέρα ,κάθε δευτερόλεπτο μαζί του . Μυριζόσουν τα προβλήματα σου βρίσκοντας μαζί μια λύση , τον έπαιρνες κάθε μα κάθε μέρα τηλεφωνώ μόνο και μόνο για να ακούσεις την φωνή του , τον ρώταγες αν είναι καλά, αν έχει φάει ,αν κοιμήθηκε καλά , πως ήταν η δουλειά-το σχολείο, κοιμόσασταν κάθε μέρα με βιντεοκλήσεις αλλι��ς δεν μπορούσατε να κοιμηθείτε.

Δε φιλάς τα χείλη του άλλου και χτυπάει γρήγ��ρα η καρδιά σου και ξαφνικά είστε φίλοι!

[bestinfo]

Υπόθεση Novartis: Η ώρα της Δικαιοσύνης για Δεστεμπασίδη και Μαραγγέλη - Βγήκαν από το αρχείο 21 μηνύσεις πολιτικών

Πρόσωπο με πρόσωπο με δυο εισαγγελείς θα βρεθούν το αμέσως επόμενο διάστημα οι δύο πρώην προστατευόμενοι μάρτυρες της Novartis, κατά κόσμον Φιλίστωρ Δεστεμπασίδης και Μαρία Μαραγγέλη, προκειμένου να δώσουν εξηγήσεις ως ύποπτοι για διάπραξη αξιόποινων πράξεων, οι οποίες σχετίζονται με τα όσα είχαν καταθέσει, υπό καθεστώς ανωνυμίας, για τα πολιτικά πρόσωπα που ενέπλεξαν αβάσιμα και ψευδώς - όπως αποδείχτηκε - ως δωρολήπτες της φαρμακοβιομηχανίας.

Πηγή: https://www.protothema.gr/greece/article/1556493/upothesi-novartis-i-ora-tis-dikaiosunis-gia-destebasidi-kai-maraggeli-vgikan-apo-to-arheio-21-minuseis-politikon/

[eclecticstarlightblogger]

Ολγα Γεροβασιλη: Ασφυκτικά γεμάτο, το Δημοτικό Θέατρο στην εκδηλωση του Ινστιτούτου του Αλέξη Τσιπρα

Ασφυκτικά γεμάτο, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά αποδείχτηκε πολύ μικρό για να χωρέσει την εκδήλωση του Ινστιτούτου Τσιπρα για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, τις προκλήσεις και τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας. Η επιστροφή στον προγραμματικό διάλογο και η επίτευξη προοδευτικών συγκλίσεων είναι κοινωνική αναγκαιότητα και παράλληλα χρέος και ευθύνη του αριστερού και προοδευτικού κόσμου της…

[thoughtfullyblogger]

Ολγα Γεροβασιλη: Ασφυκτικά γεμάτο, το Δημοτικό Θέατρο στην εκδηλωση του Ινστιτούτου του Αλέξη Τσιπρα

Ασφυκτικά γεμάτο, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά αποδείχτηκε πολύ μικρό για να χωρέσει την εκδήλωση του Ινστιτούτου Τσιπρα για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, τις προκλήσεις και τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας. Η επιστροφή στον προγραμματικό διάλογο και η επίτευξη προοδευτικών συγκλίσεων είναι κοινωνική αναγκαιότητα και παράλληλα χρέος και ευθύνη του αριστερού και προοδευτικού κόσμου της…

[greekblogs]

Ολγα Γεροβασιλη: Ασφυκτικά γεμάτο, το Δημοτικό Θέατρο στην εκδηλωση του Ινστιτούτου του Αλέξη Τσιπρα

Ασφυκτικά γεμάτο, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά αποδείχτηκε πολύ μικρό για να χωρέσει την εκδήλωση του Ινστιτούτου Τσιπρα για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, τις προκλήσεις και τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας. Η επιστροφή στον προγραμματικό διάλογο και η επίτευξη προοδευτικών συγκλίσεων είναι κοινωνική αναγκαιότητα και παράλληλα χρέος και ευθύνη του αριστερού και προοδευτικού κόσμου της…

[skandaladiaplokidiafthora]

Ολγα Γεροβασιλη: Ασφυκτικά γεμάτο, το Δημοτικό Θέατρο στην εκδηλωση του Ινστιτούτου του Αλέξη Τσιπρα

Ασφυκτικά γεμάτο, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά αποδείχτηκε πολύ μικρό για να χωρέσει την εκδήλωση του Ινστιτούτου Τσιπρα για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, τις προκλήσεις και τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας. Η επιστροφή στον προγραμματικό διάλογο και η επίτευξη προοδευτικών συγκλίσεων είναι κοινωνική αναγκαιότητα και παράλληλα χρέος και ευθύνη του αριστερού και προοδευτικού κόσμου της…

[crisismonitor]

Τρελός τζίρος χωρίς... παιχνίδι στο Χρηματιστήριο

Ασχέτως αν την Παρασκευή διόρθωσαν, οι διεθνείς αγορές είχαν μια ακόμη ενδιαφέρουσα εβδομάδα κάτι που οδήγησε κορυφαίους δείκτες – οδη��ούς του παγκοσμίου χρηματιστηριακού momentum όπως Dow Jones και S&P 500 σε ιστορικά υψηλά την Πέμπτη, όμως το ελληνικό χρηματιστήριο απείχε από το καλό κλίμα, παρουσιάζοντας νωθρή και flat εικόνα.  - Ισχυρό rebalancing στο φινάλε της εβδομάδας στο Χρηματιστήριο - Στα 211,18 εκτοξεύτηκε ο τζίρος, με τα 98,8 εκατ. στις τράπεζες - Χωρίς momentum η αγορά, βολοδέρνει σε πολύ στενό εύρος διακύμανσης - Μόλις 20 μονάδες το εύρος μεταβολής του Γ.Δ. όλη την εβδομάδα Η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ Federal Reserve προχώρησε σε μείωση των επιτοκίων κατά 50 μονάδες βάσης, την πρώτη μείωση επιτοκίων από το 2020, κάτι που έφερε ανοδικό ξέσπασμα σε όλους τους χρηματιστηριακούς δείκτες απανταχού. Ο βιομηχανικός Dow Jones έκλεισε πάνω από τις 42.000 μονάδες την Πέμπτη για πρώτη φορά στην ιστορία του, ενώ ο ευρύτερος S&P 500 σημείωσε κι αυτός με τη σειρά του ιστορικό ρεκόρ, ξεπερνώντας το φράγμα των 5.700 μονάδων για πρώτη φορά στα χρονικά. Πάνω από τις 18.000 μονάδες έκλεισε και ο τεχνολογικός Nasdaq.  Βεβαίως η Παρασκευή – έως τώρα – φέρνει μίνι διόρθωση στους τρεις αμερικανικούς δείκτες, χωρίς όμως αξιοσημείωτες ρευστοποιήσεις, ενώ στην Ευρώπη καταγράφηκε μεγαλύτερη διόρθωση. Ο FTSE 100 στο Λονδίνο υποχώρησε κατά 1,19% στις 8.229,99 μονάδες, ο γερμανικός DAX (που την Πέμπτη υπερέβη και τις 19.000 μονάδες) διόρθωσε στις 18.720,01 μονάδες (-1,49%), ενώ ο γαλλικός CAC 40 υποχώρησε κατά 1,51% στις 7.500,26 μονάδες.    Στην ευρωπαϊκή περιφέρει ο ιταλικός FTSE MIB υποχώρησε κατά 0,83%, ενώ ο ισπανικός IBEX 35 έχασε 0,21%. Τέλος, ο πανευρωπαϊκός Stoxx 600 κατέγραψε απώλειες 1,42% στις 514,26 μονάδες.  Σε πολύ στενό εύρος διακύμανσης το Χ.Α., χωρίς τάση Παρά την κινητικότητα στις διεθνείς αγορές, το ελληνικό χρηματιστήριο συνέχισε την πολύμηνη συσσώρευση σε πολύ στενό εύρος διακύμανσης, προβληματίζοντας. Η αγορά εδώ και πολλούς μήνες, κυρίως μετά τις ευρωεκλογές κινείται μεταξύ των 1.400 και 1.450 μονάδων πλην κάποιων εξαιρέσεων, όπως τον Ιούλιο που ο Γ.Δ. πήγε έως τις 1.480 μονάδες και τις αρχές Αυγούστου που κατήλθε έως τις 1.320 μονάδες, επηρεασμένος από τον ευρύτερο διεθνή πανικό, που όπως αποδείχτηκε – για άλλη μια φορά – ήταν υπερβολικός και αφορμή για να γίνουν γενναίες ανα��ιαρθρώσεις χαρτοφυλ��κίων.  Η αγορά πολύ γρήγορα κάλυψε την αρχική βουτιά του Αυγούστου, όμως η αδυναμία υπέρβασης των 1.450 μονάδων στις αρχές Σεπτεμβρίου, έφερε οπισθοχώρηση έως το χαμηλό των 1.405,18 μονάδων (ενδοσυνεδριακά) την Πέμπτη 12/9, ενώ φάνηκε πως σε αυτή τη φάση η ζώνη των 1.400 μονάδων αντέχει, οπότε υπήρξε αντίδραση έως την περιοχή των 1.430 μονάδων.  Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή την εβδομάδα ο Γ.Δ. κινήθηκε σε ένα εύρος μόλις 20 μονάδων καθώς είχε υψηλό στις 1.433,39 μονάδες (ενδοσυνεδριακό υψηλό της Τετάρτης) και χαμηλό στις 1.413,85 μονάδες (ενδοσυνεδριακό χαμηλό της Δευτέρας 16/9).  Σήμερα ο Γ.Δ. έκλεισε στις 1.425,19 μονάδες με πτώση 0,22%, έχοντας χαμηλό στις 1.422,93 μονάδες (-0,38%) και υψηλό στις 1.432,23 μονάδες (+0,27%). Ο FTSE 25 έχοντας παρόμοιο γράφημα με το Γ.Δ. έκλεισε με πτώση 0,24% στις 3.455,62 μονάδες, ο Mid Cap είχε καλύτερη συμπεριφορά καθώς ενισχύθηκε κατά 0,67% στις 2.338,70 μονάδες που ήταν και το υψηλό ημέρας, ενώ ο τραπεζικός δείκτης έκλεισε με πτώση 0,51% στις 1.219,91 μονάδες.  Ισχυρό rebalancing εκτόξευσε το τζίρο Σήμερα το μεσημέρι είχαμε την τριπλή λήξη παραγώγων, χωρίς σημαντικό αποτύπωμα στην πορεία της αγοράς, ενώ στο φινάλε είχαμε κινήσεις αναδιάρθρωσης χαρτοφυλακίων (rebalancing), καθώς, από τη Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου, υπάρχουν αλλαγές στους δείκτες FTSE Russell (για τα Χρηματιστήρια “αναπτυσσόμενων” αγορών). H μετοχή της Cenergy Holdings αναβαθμίζεται στον Large Cap από τον Mid Cap, παίρνοντας τη θέση της μητρικής Viohalco, η οποία μετατίθεται στον Mid Cap.  Επίσης η Intralot αναβαθμίζεται στον Mid Cap, ενώ στον Micro Cap προστέθηκε για πρώτη φορά η Interlife, η βορειοελλαδίτικη ασφαλιστική, που πλέον είναι η μοναδική εκπρόσωπος του κλάδου στο Χ.Α. μετά και την αποχώρηση της Ευρωπαϊκής Πίστης. Τέλος, οι μετοχές των AVAX, Dimand, Premia Properties, Πλαστικά Θράκης, AustriaCard και Έλαστρον διαγράφονται από το δείκτη Micro Cap.    Έως τις 17:00 μ.μ. ο τζίρος του Χ.Α. είχε φτάσει στα 100 εκατ. ευρώ, όμως μετά τις δημοπρασίες, λόγω των κινήσεων για τους δείκτες, ανήλθε στα 211,18 εκατ. ευρώ. Στη Cenergy Holdings δεν έγιναν ιδιαίτερες κινήσεις καθώς διακίνησε όγκο 223 χιλ. τεμάχια με τζίρο 2,22 εκατ. ευρώ, όμως αυξημένες κινήσεις έγιναν στην Intralot που διακίνησε 8,29 εκατ. τεμάχια με τζίρο 9,59 εκατ. ευρώ.    Πολύ μεγάλες κινήσεις έγιναν και στις τράπεζες, που συνολικά διακίνησαν 98,8 εκατ. ευρώ, ήτοι περίπου το ήμισυ των συνολικών συναλλαγών, με την Εθνική να διακινεί 42 εκατ. ευρώ και τη Eurobank 29,19 εκατ., ενώ ισχυρές κινήσεις έγιναν στον Ο��Ε με 18,6 εκατ. ευρώ τζίρο, στη Metlen με 11,7 εκατ. και στη Motor Oil με 10,2 εκατ. ευρώ.    Μολονότι οι αλλαγές στους δείκτες FTSE Russell δεν αφορούσαν τις ανωτέρω μετοχές, εντούτοις σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει ευρύτερο… παλαντζάρισμα χαρτοφυλακίων που αναπροσαρμόζουν τις θέσεις τους.  Επιδόσεις εβδομάδας και έτους Σε επίπεδο εβδομάδας ο Γ.Δ. ενισχύθηκε κατά 0,42%, ο FTSE 25 κέρδισε ακριβώς το ίδιο, ο Mid Cap είχε άνοδο 1,16%, ενώ ο τραπεζικός δείκτης ενισχύθηκε κατά 0,29%. Έτσι, σε επίπεδο 2024, ο Γ.Δ. κρατάει κέρδη 10,21%, ο FTSE 25 είναι στο +10,66%, ο Mid Cap υστερεί με άνοδο 3,90%, ενώ ο τραπεζικός δείκτης ενισχύεται κατά 14,91%.  Η συνολική κεφαλαιοποίηση του Χ.Α. διαμορφώνεται στα 98,6 δισ. ευρώ, οι μέσες συναλλαγές του πενθημέρου ήταν στα 93,2 εκατ. ευρώ, ενώ οι μέσες συναλλαγές το 9μηνο του 2024 διαμορφώνονται στα 128,3 εκατ. ευρώ, καταγράφοντας αύξηση κατά 17% έναντι του 2023.  Read the full article

[romios-gr]

Η λυσσασμένη συντονίστρια του ABC Linsey Davis που διέκοπτε συνέχεια τον Ν.Τραμπ στο debate ήταν «κολλητή» της Κ.Χάρις! Αυτή είναι δημοκρατία τους. Τέτοια υποκείμενα καταστρατηγούν την κοινωνία  Αποκαλυπτική είναι η ανάρτηση της New York Post που ανέφερε ότι η συντονίστρια του ABC Linsey Davis που διέκοπτε συνέχεια τον Ν.Τραμπ στο debate αποδείχτηκε ότι ήταν «κολλητή» της Κ.Χάρις! Από που... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/i-lyssasmeni-syntonistria-toy-abc-linsey-davis-poy-diekopte-synecheia-ton-n-tramp-sto-debate-itan-kolliti-tis-k-charis/

[justforbooks]

Είναι Μάρτιος του 2007. Στην αίθουσα συσκέψεων του καθημερινού φύλλου στον 2ο όροφο της «Ελευθεροτυπίας» στη Μίνωος, σ’ έναν στενό χώρο με ένα τραπέζι και μερικές καρέκλες γύρω-γύρω, μόλις έχει ανακοινωθεί στους εργαζόμενους, που μετά βίας χωράνε στο δωμάτιο, η απόλυση του διευθυντή τους, Σεραφείμ Φυντανίδη, από τη Μάνια Τεγοπούλου. Μαζί, τους έχει γνωστοποιηθεί και το ύψος των μηνιαίων αποδοχών του καθώς και ο τρόπος πληρωμής τους μέσω της εταιρείας που είχε συστήσει γι’ αυτόν το λόγο. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι είναι μουδιασμένοι, κάποιοι ανάβουν τσιγάρο (το κάπνισμα ποτέ δεν απαγορεύτηκε εντός του κτιρίου).

Αφενός αισθάνονται ελαφρώς σοκαρισμένοι από τα 47.000 ευρώ που έμπαιναν κάθε μήνα στο ταμείο της εταιρείας του –συνταξιούχου πια– Φυντανίδη. Αφετέρου είναι προβληματισμένοι για το αν η απομάκρυνσή του είναι το καλύτερο για την εφημερίδα εκείνη τη στιγμή. Οι συζητήσεις φουντώνουν με υπέρ και κατά επιχειρήματα. Περισσότερα υπέρ της απόλυσης και πολύ λιγότερα κατά. Πάνω από την οχλαγωγία πετάγεται ένας εργαζόμενος και, απευθυνόμενος στη Μάνια Τεγοπούλου, της λέει «αυτό δεν θα το έκανε ποτέ ο πατέρας σου!», για να λάβει ως απάντηση τη ρητορική ερώτηση: «Ως πότε θα με κυνηγάει η σκιά του πατέρα μου;».

Η παραπάνω σύσκεψη των εργαζομένων είναι ενδεικτική της ατμόσφαιρας που επικρατούσε για δεκαετίες στην εφημερίδα. Καταρχάς, η εντύπωση ότι δεν υπάρχει «γραμμή» και ο καθένας μπορεί να γράψει ό,τι θέλει, αρκεί να το υπογράφει, ίσχυε στο ακέραιο. Ως εκ τούτου, και παρά τη σαφή αριστερή κλίση της εφημερίδας (εσωτερικού, εξωτερικού και διαφόρων συνιστωσών), εξελίσσονταν μέσα σε αυτήν από δεξιοί και παπανδρεϊκοί μέχρι εκσυγχρονιστές. Σύμπνοια, πάντως, απόψεων δεν υπήρχε, κάτι που φάνηκε και στο θέμα Φυντανίδη. Επίσης, επικρατούσε μια ατμόσφαιρα αμεσοδημοκρατίας, όπου όλοι μπορούσαν να πουν ανοιχτά τη γνώμη τους, ακόμα και στην ιδιοκτήτρια της εφημερίδας.

Εξίσου ενδεικτικό είναι και ότι, παρά το γεγονός ότι η εφημερίδα κινδύνευε να μείνει ακυβέρνητη μετά την απομάκρυνση ενός από τους μακροβιότερους διευθυντές του Τύπου στην Ελλάδα, ελάχιστοι έσπευσαν να τον υποστηρίξουν. Άνθρωποι που μέχρι χθες τον έτρεμαν, τον εκτιμούσαν, τον συναναστρέφονταν και τον παραδέχονταν, γαντζώθηκαν πάνω στις αδιανόητες αποδοχές του για να τον απορρίψουν, σκεπτόμενοι προφανώς και την επόμενη μέρα. Εξοργίστηκαν λόγω της ύπαρξης της εταιρείας του ως μέσου πληρωμής από την εφημερίδα, άσχετα αν στη συνέχεια αποδείχτηκε ότι κι ��λλοι συνταξιούχοι και υψηλόμισθοι συντάκτες της «Ελευθεροτυπίας» είχαν επιλέξει ακριβώς τον ίδιο τρόπο για να αμείβονται. Όταν, μάλιστα, προσπάθησε ο ίδιος ο Φυντανίδης να δικαιολογηθεί ενώπιον των εργαζομένων, στην Κύρα Αδάμ –μετέπειτα διευθύντρια της εφημερίδας– αποδίδεται η φράση: «Εμείς θέλουμε διευθυντή με αρχ…, όχι με offshore εταιρείες!».

Λίγα χρόνια νωρίτερα, μετά την Πρωτοχρονιά του 2004-2005, σε μια άλλη αίθουσα συσκέψεων, στον 5ο όροφο εκείνη τη φορά, είχαν μαζευτεί οι ίδιοι άνθρωποι, με αφορμή την κοπή της πίτας, για να γιορτάσουν την επιτυχία της κυκλοφορίας του κυριακάτικου φύλλου. Η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» είχε ανοίξει τον δρόμο των DVD προσφορών, δίνοντας δώρο ντοκιμαντέρ του Discovery και ξεπερνώντας κάποιες Κυριακές τις 400.000 πωλήσεις. Το μερίδιο κυκλοφορίας της το 2004 ήταν 23%, με μέσο όρο τα 238.000 φύλλα, που την έφερνε πρώτη στη γενική κατάταξη των κυριακάτικων εφημερίδων.

Ήταν η εποχή που το πρώτο πράγμα που έκαναν οι συντάκτες του 3ου, τη Δευτέρα το μεσημέρι που εμφανίζονταν στα γραφεία τους, ήταν να μάθουν την κυκλοφορία της εφημερίδας την Κυριακή, ώστε να ξέρουν αν ο διευθυντής τους, Γιάννης Βλαστάρης, θα έχει κέφια ή όχι. Εν τω μεταξύ, και τα έσοδα από τη διαφήμιση ήταν ανάλογα της επιτυχίας. Για να βάλεις τότε ολοσέλιδη, τετράχρωμη διαφήμιση, έπρεπε να διαπραγματευτείς πάνω στην αρχική τιμή, που ήταν 14.500 ευρώ για την εφημερίδα και 7.500 ευρώ για το « Έψιλον».

Τα νούμερα αυτά ενίσχυαν την επικρατούσα άποψη ότι το κυριακάτικο χρηματοδοτεί το καθημερινό. Η μόνη σκιά στο γενικότερο κλίμα ευθυμίας εκείνων των εύρωστων ημερών ήταν η αγωνία για την πορεία της υγείας του Χρήστου (Κίτσου) Τεγόπουλου. Χαρακτηριστική ήταν η φράση που χρησιμοποιούσαν οι παλιότεροι, για να το εμπεδώσουν και οι νεότεροι, που δεν τον πρόλαβαν στα γραφεία του οργανισμού. «Αν πεθάνει ο Κίτσος…». Αυτό μόνο. Ημιτελής πρόταση, με το κομμάτι που λείπει να είναι πιο ισχυρό απ’ οτιδήποτε δυσοίωνο θα μπορούσε να περιγράψει το αβέβαιο μέλλον.

Και ο Κίτσος πεθαίνει το 2006. Και όλοι πρόκειται να δουν τι σημαίνουν τα αποσιωπητικά. Μέσα στο πολυάριθμο πλήθος που παρευρίσκεται στην κηδεία του, κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν είδε ή όχι τη μεγάλη του κόρη, Μάνια. Ορισμένοι γαντζώνονται από την απουσία (;) της και οι κακές προβλέψεις για την πορεία της «Ελευθεροτυπίας» παίρνουν τη μορφή χρησμών Ωστόσο, ο πρώτος χρόνος μετά την ανάληψη των εκδοτικών καθηκόντων από πλευράς της τους διαψεύδει. Στη Μίνωος επικρατεί μια κατάσταση ψυχροπολεμικής ισορροπίας, με τον ξάδερφο του Κίτσου, Θανάση Τεγόπουλο –ο οποίος πάντα είχε μια μικρή έστω εμπλοκή στην εφημερίδα–, να προσφέρει εγγυήσεις σταθερότητας. Ενδεικτικό, πάντως, του κλίματος εκείνης της χρονιάς είναι ότι ένας μεγάλος αριθμός εργαζομένων επιθυμούσε να πουληθεί η «Ελευθεροτυπία» σε κάποιον επιχειρηματία.

Οι φήμες των διαδρόμων περιλάμβαναν ως πιθανούς αγοραστές τη Γιάννα Αγγελοπούλου, τον Λαυρέντη Λαυρεντιάδη, την Τράπεζα Πειραιώς, ακόμη και οίκους του εξωτερικού. Τι ήταν αυτό, όμως, που φόβιζε τους εργαζομένους τόσο στη διάδοχη κατάσταση, ώστε να προτιμούν να δουλεύουν για κάποιον επιχειρηματία, άσχετο με τον δημοσιογραφικό χώρο, θυσιάζοντας ενδεχομένως ακόμη και την περίφημη ελευθερία του Τύπου της «Ελευθεροτυπίας»; Η απάντηση ήταν η μία: η Μάνια.

ΠΑΡΑΓΩΝ ΜΑΝΙΑ

Η Μάνια Τεγοπούλου περιγράφεται τόσο από τους ανθρώπους που τη συμπαθούν όσο και από τους μεγαλύτερους επικριτές της ως μια ιδιόρρυθμη προσωπικότητα. Διαθέτει εντυπωσιακή μνήμη και απεχθάνεται την πολυκοσμία. Ανήκει στο είδος των ανθρώπων που ή τους αντιπαθείς με το «χαίρω πολύ» ή πέφτεις στην παγίδα τους και νομίζεις ότι διαθέτεις το σπάνιο χάρισμα να τους συναισθάνεσαι και τελικά να τους δικαιολογείς τα πάντα. Αδιάφοροι, πάντως, δεν περνάνε.

Έχασε τη μητέρα της όταν ήταν πολύ μικρή. Πρώην εργαζόμενοι στην εφημερίδα, που δούλεψαν δίπλα στον Κίτσο, λένε ότι τη μεγάλωσε σαν το αγόρι που δεν απέκτησε. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι όταν έγινε 20 χρόνων την έπαιρνε να παίζουν μαζί μπαρμπούτι. Άτομο φιλικά προσκείμενο σ’ εκείνη ισχυρίζεται ότι ο Κίτσος ήθελε ν’ αναλάβει η Μάνια την εφημερίδα και ότι, μάλιστα, δούλευε προς αυτή την κατεύθυνση, παίρνοντάς τη μαζί του από τις αρχές τoυ 2000 στα γραφεία της «Ελευθεροτυπίας». Ωστόσο, όποτε ρωτούσε κάτι ή ενδιαφερόταν να μάθει, συνεχίζει η ίδια πηγή, αντιμετώπιζε τη συγκαταβατικότητα των στελεχών. Έτσι δικαιολογεί και τον θυμό που είχε όταν ανέλαβε τελικά την εταιρεία απέναντι σ’ εκείνους που δεν την αποδέχτηκαν ποτέ.

Ενα άλλο σημείο, ενδεικτικό του χαρακτήρα της, όπως διαμορφώθηκε μέσα στο ιδεολογικά αριστερό περιβάλλον του σπιτιού της, ήταν ότι η Μάνια υπήρξε οπαδός της Καταστασιακής Δι��θνούς. Πρόκειται για ένα καλλιτεχνικό κίνημα του ακροαριστερού χώρου του 1960, με αρχές την καθαίρεση των θεσμών των καταναλωτικών αγαθών, της έμμισθης εργασίας και της τεχνοκρατίας. Όταν ένα από τα κυρίαρχα συνθήματα του κινήματος είναι «Εργασία; Ποτέ!», αντιλαμβάνεται κανείς την εσωτερική σύγκρουση της διαδόχου του Κίτσου Τεγόπουλου στα ηνία του ιστορικού εκδοτικού οργανισμού.

Ναι, η Μάνια μεγάλωσε μεν ως πλουσιοκόριτσο που δεν του έλειψε τίποτα υλικό, αλλά αυτό τελικά δεν είχε μεγάλη σημασία, αφού υποβάθμισε μέσα της τη σημασία όσων μπορούσαν να αγοράσουν τα χρήματα. Κάτω από αυτό το πρίσμα εξηγείται και η αδυναμία της να προβεί σε απολύσεις δημοσιογράφων – όπως άλλωστε και ο πατέρας της–, με εξαίρεση, βέβαια, τα γνωστά διευθυντικά στελέχη που αντιπαθούσε και λόγω της θέσης τους. Ζει εδώ και αρκετά χρόνια σε ένα διαμέρισμα στο Χαλάνδρι, χωρίς τις γνωστές πολυτέλειες των απογόνων της δικής της οικονομικής κλάσης, και φροντίζει να περνάει πολλές ώρες με την έφηβη κόρη της.

Από την άλλη, εργαζόμενοι που είτε αποχώρησαν γιατί δεν άντεξαν το νέο ιδιοκτησιακό καθεστώς είτε είναι αντίδικοί της, λένε ότι μπορεί να μην είναι φιλοχρήματη, είναι όμως φιλόδοξη. Ότι εσωτερικά ανταγωνίζεται τη δόξα και τη φήμη του πατέρα της. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσουν και την προσπάθειά της να μιμηθεί τα σχόλια που έκανε ο Κίτσος στα παραπολιτικά της εφημερίδας.

Το νόημα των δικών της, βέβαια, συνήθως ελάχιστοι το αντιλαμβάνονταν, τονίζουν. Υποστηρίζουν ακόμα ότι είναι άφιλη και ως εκ τούτου οι άνθρωποι του περιβάλλοντός της βρίσκονται δίπλα της από συμφέρον. Και, τέλος, ότι μπορεί να διέπεται από εξαρχειώτικους κανόνες και χιούμορ, αλλά η αγορά του εξοχικού του Γιωτόπουλου στους Λειψούς, λίγους μήνες πριν αρχίσει ν’ αφήνει απλήρωτους τους εργαζομένους στην «Ελευθεροτυπία», μόνο αριστερή ευαισθησία δεν δείχνει.

Αυτή η γυναίκα, λοιπόν, κλήθηκε –και θέλησε– να αναλάβει την «Ελευθεροτυπία» και μαζί ό,τι «κουβαλούσε» αυτός ο βαρύς τίτλος. Και τα φορτία ήταν πολλά.

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΦΟΡΤΩΣΗΣ

Τη δεκαετία του ’80, όταν στην εφημερίδα διαφαίνεται μια ανικανότητα της διοίκησης να χειριστεί τις σπατάλες της, ο Κίτσος Τεγόπουλος προσλαμβάνει ως οικονομικό διευθυντή τον Διονύση Αυγουστινιάτο. Ο οραματιστής εκδότης ήξερε πως χρειαζόταν έναν οικογενειάρχη νοικοκύρη για να του συμμαζέψει το μαγαζί. Ο κύριος Διονύσης ανταποκρίνεται με μεγάλη επιτυχία και κλείνει ��ουλειές με μεγάλο οικονομικό όφελος για την εταιρεία και τον ιδιοκτήτη της. Εν τω μεταξύ, η είσοδος της Χ.Κ. Τεγόπουλος στο Χρηματιστήριο τη δεκαετία του ’90 αποφέρει στα ταμεία τεράστια κέρδη και σημαντικές αυξήσεις στους μισθούς των στελεχών της.

Η γενναιοδωρία του Κίτσου έχει ως αποτέλεσμα να αμείβεται με πενταψήφια νούμερα ένας σημαντικός αριθμός εργαζομένων, από διακεκριμένους σκιτσογράφους μέχρι υλατζήδες. Καθιερώνεται σιγά-σιγά ένα εθιμικό δίκαιο σύμφωνα με το οποίο όλοι πληρώνονται κατά 200% περισσότερο τα κυριακάτικα, ενώ βάρδια έχει κάθε Κυριακή μόλις το 1/3 των δημοσιογράφων. Το προσωπικό αυξάνεται αντίστοιχα με το ανθηρό οικονομικό κλίμα. Κάθε συντάκτης αποκτά βοηθό και σε αρκετές περιπτώσεις και ο βοηθός αποκτά βοηθό. Και ποτέ δεν απολύεται κανείς, λόγω της συνειδησιακής σύγκρουσης του επιχειρηματία Κίτσου με το αριστερό κομμάτι του εαυτού του.

Την ίδια στιγμή, οι διευθυντές και οι αρχισυντάκτες της εφημερίδας διαθέτουν εταιρικές πιστωτικές κάρτες με χρεώσεις που φθάνουν τα 800.000 ευρώ τον χρόνο. Κάποιοι –οι πιο προβεβλημένοι– τις χρησιμοποιούν κατά κόρον, προβαίνοντας σε εξόφθαλμες αγορές αποκλειστικά από επιχειρήσεις συγγενικών τους προσώπων. Κάποιοι άλλοι –έξυπνα σκεπτόμενοι– δεν τις αγγίζουν ποτέ. Το σύστημα Φυντανίδη, δηλαδή της σύστασης εταιρείας ως μέσου πληρωμής από την εφημερίδα, ακολουθούν και άλλοι συνταξιούχοι δημοσιογράφοι. Το μαγαζί ξοδεύει πολλά, αλλά βγάζει και πολλά, ενώ και τα τραπεζικά δάνεια συνεχίζουν να ενισχύουν τις επιχειρηματικές δραστηριότητες της εποχής.

Όλοι έτσι δουλεύουν, άλλωστε. Όταν αναλαμβάνει η Μάνια, η ελαφριά πτώση της διαφήμισης δείχνει ότι η συγκυρία είναι κακή. Πρόκειται, όμως, να γίνει ακόμα χειρότερη.

Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ

Το 2007 ο Διονύσης Αυγουστινιάτος αποχωρεί από την οικονομική διαχείριση της εφημερίδας. Επισήμως, διότι έχει κουραστεί να εργάζεται (το όριο συνταξιοδότησης το είχε ξεπεράσει προ πολλού). Ανεπισήμως, διότι δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τη Μάνια. Απ’ ό,τι φαίνεται, δεν είναι ο μόνος. Το όραμά της να ξανακάνει την εφημερίδα την παλιά «Ελευθεροτυπία» της δεκαετίας του ’70 και του ’80, τότε που ο Φυντανίδης κοιμόταν στο αυτοκίνητό του κι ερχόταν με παράταιρες κάλτσες το πρωί, δεν βρίσκει θετική ανταπόκριση.

Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό κατά το οποίο σε μία από τις συσκέψεις των διευθυντικών στελεχών, που έχουν φτάσει σε αδιέξοδο σχετικά με την πορεία της εφημερίδας στο εξής, και ενώ έχει πάει 3 το πρωί, τους λέει «η “Ελευθεροτυπία” δεν έχει ξεκινήσει ακόμα», αφήνοντάς τους κάγκελο. Στη νέα εκδοτική πραγματικότητα, όπου η επιβίωση ενός μέσου εξαρ��άται άμεσα από τις διαφημιστικές καταχωρήσεις και την τραπεζική χρηματοδότηση, τέτοιες  ρομαντικές» απόψεις τούς προκαλούν ρίγη ανασφάλειας.

Ύστερα από την επεισοδιακή αποχώρηση του Φυντανίδη, το κλίμα στην εφημερίδα δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο. Στο περιθώριο των οικονομικών προβλημάτων που έχουν αρχίσει να διαφαίνονται σχηματίζονται και τα πρώτα στρατόπεδα. Από τη μία εκείνοι που θέλουν να διασωθούν τα «βαριά» ονόματα της «Ελευθεροτυπίας» που θεωρούνται η βιτρίνα της και από την άλλη όσοι πιστεύουν ότι ήρθε η ώρα όλοι αυτοί να συνταξιοδοτηθούν και επί της ουσίας, ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν οι επόμενοι. Ο 2ος και ο 3ος όροφος της Μίνωος γεμίζουν ανθρώπους πρόθυμους να αναφέρουν στη νέα διοίκηση τι συμβαίνει στην εφημερίδα τις πέντε από τις εφτά μέρες που απουσιάζει η Μάνια από τα γραφεία.

Παλιοί συντάκτες δηλώνουν απογοητευμένοι, επειδή «η ρουφιανιά, που ήταν κάτι ανεπίτρεπτο επί Κίτσου, τώρα έχει γίνει επιβεβλημένο, αν θες να επιβιώσεις».

Η στάση της νέας ιδιοκτήτριας προβληματίζει τους εργαζομένους. Οι τότε διευθ��ντές είναι με το ρολόι κάθε πρωί για να συμφωνήσουν τηλεφωνικά μαζί της για τα τρέχοντα, πριν απορροφηθεί από τις άλλες ασχολίες της. Δημοσιογράφοι που σήμερα της έχουν κάνει αγωγές, ζητώντας τα δεδουλευμένα τους, λένε χαρακτηριστικά: «Η Μάνια είχε δέκα εμμονές στο μυαλό της για την εφημερίδα.

Μία από αυτές ήταν ο Γιωτόπουλος. Μία άλλη ήταν ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης Μιχάλης Χρυσοχοΐδης». Η κόντρα άρχισε με τη σύλληψη σε κατάσταση μέθης της Μάνιας από την Τροχαία Αθηνών τον Νοέμβριο του 2009. Πρώην στέλεχος της εφημερίδας, που θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του, αναφέρει ότι «εκείνο το βράδυ η Μάνια φώναζε στον Θανάση Τεγόπουλο να πάρει τηλέφωνο τον υπουργό για να την αφήσουν ελεύθερη».

Ενδεικτικό της ασάφειας που προκαλούσαν οι παρεμβάσεις της είναι και το τηλεφώνημα που έκανε Παρασκευή βράδυ στον αρχισυντάκτη της «Κυριακάτικης», Βαγγέλη Σιαφάκα, την ώρα που έκλεινε το φύλλο, για να γράψουν μόνο ένα μικρό και όχι δύο κομμάτια για την αποχώρηση του Κουβέλη από τον ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούνιο του 2010. Αυτόπτης μάρτυρας λέει ότι ήταν σε έξαλλη κατάσταση και ότι τόσο ο Σιαφάκας όσο και ο Βαγγέλης Καραγιώργος προσπαθούσαν να την ηρεμήσουν.

Τελικά, μετά από ώρες και αφού είχε λυθεί το ζήτημα, συζητώντας γενικά, της λέει ο Σιαφάκας «πες μας, Μάνια, τι θέλεις για να το κάνουμε» κι εκείνη του απαντάει «μακάρι να ’ξερα τι θέλω». Το περιστατικό αυτό, μαζί και με τις άλλες, γνωστές από δημοσιεύματα στον ��ύπο, παρεμβολές της στη γραμμή της εφημερίδας, χτυπάει καμπανάκια στους παλιότερους. Θυμούνται τη Μάνια –πριν ακόμα πεθάνει ο πατέρας της– να περιγράφει πως το όνειρό της είναι να βγάλει μια μέρα ένα μαύρο πρωτοσέλιδο που θα γράφει επάνω μία και μοναδική λέξη: «Τετέλεσθαι».

ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΔΗΜΟΣΙΟΥ

Μαζί με το ασταθές κλίμα που εξαπλώνεται αρχίζει να διαφαίνεται και η κακή οικονομική πορεία της εφημερίδας, την οποία δεν μπορεί να αποτρέψει ούτε η πώληση της κερδοφόρου «Χρυσής Ευκαιρίας» το 2008, αξίας 85 εκατ. ευρώ. Ένα μέρος πηγαίνει σε επιστροφή κεφαλαίου στους μετόχους της εισηγμένης Χ.Κ. Τεγόπουλος. Σαράντα πέντε εκατομμύρια μοιράζονται η Μάνια και η αδελφή της, Λένα, εκ των οποίων το 75% χρησιμοποιείται για να εξυπηρετηθούν παλαιότερα δάνεια που είχε πάρει ο πατέρας τους στο όνομά τους για να χτίσει τις εκτυπωτικές εγκαταστάσεις στο Κορωπί. Τα υπόλοιπα χρησιμοποιούνται για να καλύψουν λειτουργικά έξοδα και μισθοδοσία.

Από την άλλη, η οικονομική αιμορραγία συνεχίζεται. Η εταιρεία θαλάσσιων σκαφών Planatech, ιδιοκτησίας του συζύγου της Μάνιας, Παναγιώτη Λέζου, εντάσσεται ως θυγατρική στη Χ.Κ. Τεγόπουλος και παίρνει δάνεια με εγγυητή τον εκδοτικό οργανισμό. Μέρος του δανείου των 25 εκατ. ευρώ που παίρνει η εκδοτική από την Πειραιώς το 2009 πηγαίνει στην Planatech, ενώ η εφημερίδα αγοράζει από εκείνη σκάφη, τα οποία δίνει ως προσφορά στους αναγνώστες της. Η Planatech κλείνει τελικά την ίδια χρονιά, αφήνοντας μεγάλα χρέη προς την εκδοτική εταιρεία. Ο ίδιος ο Λέζος περιγράφεται από εργαζομένους που τον συναναστράφηκαν στο πλαίσιο της συνεργασίας της εταιρείας του με την Χ.Κ.Τεγόπουλος ως «άνθρωπος που νομίζει ότι τα ξέρει όλα και άτομο που λέει άλλα μπροστά σου και άλλα από πίσω, με στόχο να δημιουργήσει συγκρουσιακό περιβάλλον».

Η «Ελευθεροτυπία» αρχίζει να εμφανίζει τα συμπτώματα της χρεοκοπημένης Ελλάδας: μια διοίκηση ανίκανη να πάρει μέτρα εξόδου από την κρίση, ενώ προστατεύει μόνο το περιβάλλον της. Συντεχνιακά συμφέροντα που λειτουργούν για λογαριασμό τους. Δάνεια που τρέχουν και έσοδα που πέφτουν. Ένα πανάκριβο «Δημόσιο», που βγάζει εκτός τροχιάς τον προϋπολογισμό.

Το οργανόγραμμα του 2008, που γίνεται χάριν καταγραφής του ανθρώπινου δυναμικού της εταιρείας αλλά και για να φανεί τι κάνει ο καθένας, αποκαλύπτει ότι στο μισθολόγιο της εφημερίδας βρίσκονται άτομα που δεν τα γνωρίζει ούτε τα έχει δει κανείς. Ένας απολυμένος σκιτσογράφος συνεχίζει να πληρώνεται επί 14 μήνες, διότι κανείς δεν ενημέρωσε το λογιστήριο για την αποχώρησή του.

Συντάκτρια μιας κάποιας ηλικίας που καλύπτει ρεπορτάζ χορού (!) φέρνει ως έξοδα κίνησης από το Φεστιβάλ της Επιδαύρου ακόμη και αποδείξεις παιδικών γευμάτων Jounior από τα Goody’s (προφανώς είχε πάει με το εγγονάκι της διακοπές). Ρεπόρτερ του αθλητικού τμήματος φεύγει για έναν μήνα το καλοκαίρι με επίσημη αιτιολογία ότι καλύπτει το Μουντιάλ στη Νότια Αφρική. Επιστρέφει και ζητάει την κανονική του άδεια. Μια μικρή έρευνα στα φύλλα του Ιουνίου και του Ιουλίου του 2010 δείχνει ότι όλο αυτό το διάστημα δεν έχει στείλει ούτε μισή ανταπόκριση.

ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ

Η Μάνια Τεγοπούλου αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι το να πάρει δάνειο στην τρέχουσα οικονομική συγκυρία ώστε να συνεχίσει την έκδοση της «Ελευθεροτυπίας» είναι πάρα πολύ δύσκολο. Οι εργαζόμενοι αρχίζουν να ζουν στους ρυθμούς των ραντεβού της Μάνιας με τους αρμόδιους της Alpha Bank και της Εθνικής. Λόγω της αδυναμίας της να συνεννοηθεί μαζί τους, διότι απλώς μιλάνε μια τελείως διαφορετική γλώσσα, ξέρουν ότι κάθε συνάντησή της μαζί τους απομακρύνει το ενδεχόμενο νέας χρηματοδότησης της εταιρείας.

Δεν είναι μόνο ότι οι τράπεζες απαιτούν σχέδιο εξυγίανσης και εγγυήσεις ότι θα πάρουν τα χρήματά τους πίσω, ενώ εκείνη έχει να παρουσιάσει μόνο μια κατάσταση 870 μισθολογίων –σύμφωνα με την τελευταία καταμέτρηση–που στοιχίζει στην εταιρεία 25 εκατ. ευρώ τον χρόνο. Είναι και ότι οι δύο πλευρές είναι από άλλο πλανήτη. Παράλληλα με τις αδιέξοδες διαπραγματεύσεις με τις τράπεζες, η Μάνια έχει κηρύξει τον πόλεμο και στα media shops, με αποτέλεσμα τα έσοδα της εφημερίδας από τις διαφημίσεις να πέφτουν με ρυθμό τετραπλάσιο από των υπολοίπων. Διακατέχεται από ένα πνεύμα κακώς εννοούμενης επαναστατικότητας και βλέπει συνωμοσίες τραπεζιτών με την κυβέρνηση ΓΑΠ πίσω από την άρνηση των πρώτων να τη χρηματοδοτήσουν. Όπως σχολιάζει χαρακτηριστικά μια πρώην δημοσιογράφος της «Κυριακάτικης»:

«Η Μάνια ξαφνικά ανακάλυψε ότι έχουμε καπιταλισμό. Χαίρω πολύ!». Πάντως, όσοι τάσσονται στο πλευρό της δείχνουν να συμφωνούν με τα σενάρια συνωμοσίας. Το βασικό τους επιχείρημα είναι ότι η «Ελευθεροτυπία» έχει χρέη γύρω στα 70 εκατ. ευρώ, τη στιγμή που ο ΔΟΛ και ο Πήγασος έχουν πάνω από 200. Το γεγονός ότι η εφημερίδα έχει 2 εκατ. τον μήνα κόστος μισθοδοσίας φαίνεται να το αγνοούν επιδεικτικά.

Μετά την πρώτη καθυστέρηση στο 2ο 15ήμερο τον Ιούλιο του 2011, έρχεται και η δεύτερη και η τρίτη. Το τελειωτικό χτύπημα έρχεται τον Νοέμβριο, όταν η Alpha Bank καταγγέλλει τη δανειακή σύμβαση με τη Χ.Κ. Τεγόπουλος και ανακοινώνει ότι δεν θα δώσει δάνειο στην «Ελευθεροτυπία», ώστε να μπορέσει η ιδιοκτήτρια να καλύψει τις μισθολογικές υποχρεώσεις της.

Είναι πλέον σαφές ότι η εφημερίδα σέρνεται σε έναν δρόμο χωρίς επιστροφή. Σε μία από τις συσκέψεις που γίνονται εκείνη την εποχή για να αποφασίσουν οι εργαζόμενοι πώς θα αντιδράσουν, σύμφωνα με μαρτυρίες απολυμένων πλέον της Ελευθεροτυπίας», το λόγο παίρνει ο Στάθης Σταυρόπουλος και τους προτρέπει να «βάλουν πλάτη για να μην κλείσει αυτή η ιστορική εφημερίδα». Όπως ισχυρίζονται, Στάθης Σταυρόπουλος, Κύρα Αδάμ και Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης τους διαβεβαιώνουν ότι με τη νέα κυβέρνηση η «Ελευθεροτυπία» θα έπαιρνε το δάνειο που χρειαζόταν. Για την ιστορία, ο Στάθης Σταυρόπουλος ήταν ο πρώτος που αποχώρησε από την «Ελευθεροτυπία», για να εργαστεί στη «Real News».

ΜΝΗΣΤΗΡΕΣ ΚΑΙ ΙΜΑΤΙΑ

Οι απεργίες, το κλείσιμο, η επίσχεση, είναι λίγο πολύ γνωστά. Το καλοκαίρι που μας πέρασε οι εκδόσεις Φιλιππόπουλου, στις οποίες συμμετέχει με ποσοστό και ο όμιλος Βαρδινογιάννη, εκδήλωσαν ενδιαφέρον για την απόκτηση του ιστορικού οργανισμού. Οι μακροχρόνιοι δεσμοί της οικογένειας Βαρδινογιάννη με την οικογένεια Τεγόπουλου διέπονται από έναν άγραφο κανόνα: ο όμιλος Βαρδινογιάννη θα έχει πάντα μια άτυπη προτεραιότητα όσον αφορά την αγορά της «Ελευθεροτυπίας», αν και εφόσον αυτή πουληθεί. Όσοι γνωρίζουν τους λόγους αυτής της συμφωνίας δεν μιλούν. Είναι πιθανό το ενδεχόμενο, πάντως, να έχει τις ρίζες της στην εποχή που χτιζόταν το συγκρότημα στη Μίνωος και –σύμφωνα με μια ανέκδοτη ιστορία– ο Θοδωρής Βαρδινογιάννης είχε δανείσει, με προφορική συμφωνία, χρήματα στον Κίτσο Τεγόπουλο για τις εργασίες. Μετά ο Θοδωρής Βαρδινογιάννης πέθανε ξαφνικά και η οικογένειά του δεν ζήτησε ποτέ πίσω αυτά τα χρήματα.

Οι όροι, λοιπόν, που συζητήθηκαν για την εξαγορά της εταιρείας από τον Θεοχάρη Φιλιππόπουλο περιλάμβαναν την απόλυση όλων των εργαζομένων με ταυτόχρονη αποζημίωση από πλευράς του και την επαναπρόσληψη 291 εξ αυτών. Το θέμα της ανάληψης των χρεών της Τεγόπουλος από τον νέο της εκδότη, όπως ��ημολογούνταν, δεν επιβεβαιώθηκε τελικά. Ακόμα κι αν ίσχυε, πάντως, οι δύο πλευρές δεν κατάφεραν να έρθουν σε μια συμφωνία το καλοκαίρι.

ΕΠΙΓΟΝΟΙ

Σήμερα, μια ομάδα απολυμένων ετοιμάζει την έκδοση της «Εφημερίδας των Συντακτών», βασισμένη σε έναν ιδιότυπο συνεταιρισμό των συμμετεχόντων, που ευελπιστεί να καλύψει το κενό που άφησε η «Ελευθεροτυπία». Ωστόσο, κι εκεί έχουν προκύψει ήδη οι πρώτες διαφωνίες. Έχουν μείνει λιγότερα από 100 άτομα, αρκετοί από εκείνους που ήταν αρχικά έχουν αποχωρήσει και οι υπεύθυνοι αναζητούν συνεργάτες και εκτός της πρώην «Ελευθεροτυπίας». Μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το κομμάτι είναι άγνωστη η ημερομηνία κυκλοφορίας του φύλλου.

Η πλευρά της Μάνιας Τεγοπούλου, πάλι, αφήνει να διαρρεύσει ότι θέλει να επανεκδώσει μόνη της την «Ελευθεροτυπία», προχωρώντας στο σχέδιο εξυγίανσης που συζητούσε με τον Φιλιππόπουλο. Ζητήσαμε από εκείνη ναμιλήσει σχετικά με την πορεία της εφημερίδας και τον ρόλο της σε αυτήν, αλλά η ευγενέστατη γραμματέας της, με την ελαφρώς ξενική προφορά (σλαβικής προέλευσης;), αφού τη ρώτησε, μας είπε ότι «η κ. Τεγοπούλου δεν δίνει συνεντεύξεις, ούτε θέλει να σχολιάσει αυτά που γίνονται».

Θα μπορούσε να έχει σωθεί η «Ελευθεροτυπία»; Ίσως με άλλη διοίκηση. Ίσως με άλλη νοοτροπία. Ίσως με την αποδοχή από όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη ότι τίποτα δεν μπορεί να μείνει το ίδιο. Το κενό μετά το «αν πεθάνει ο Κίτσος…» είναι πιο χαώδες από ποτέ. Οk, αθανασία δεν υπάρχει. Αλλά μήπως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε εκείνο το «ουδείς αναντικατάστατος»;

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[rulinarulina]

Νίκος Μωραΐτης: Οι περισσότεροι κομματάνθρωποι στον ΣΥΡΙΖΑ βγήκαν μικροί, δεν στηρίζω αυτό το κόμμα

«Δεν στηρίζω πια τον Κασσελάκη, αποδείχτηκε εξαιρετικά αφε��ής και χωρίς πολιτική συγκρότηση» λέει ακόμη ο Νίκος Μωραΐτης «Διαγράφει» τον ΣΥΡΙΖΑ ο γνωστός στιχουργός Νίκος Μωραΐτης, με ανάρτηση που έκανε στο Twitter. Ο ίδιος ανέφερε όσα συμβαίνουν στον σημερινό αρχηγό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, τα είχε προβλέψει από καιρό, όπως λέει ότι είχε κάνει και με την περίπτωση του Αλέξη…