#αναμνηση

[ponemenhpsyxh]

Χαίρονται γιατί δεν θα τους ξεχάσεις ποτέ

Μα δεν τους νοιάζει που θα είσαι μόνο ανάμνηση

Γιατί άλλοι ζουν με αναμνήσεις και άλλοι ζουν πραγματικά

[nofuckinlabels]

Αραγε πως γεννιεται απο ενα τιποτα η επιθυμια

Πως η επιθυμια γινεται ερωτας

Ο ερωτας πως αλλαζει

Σε μακρινη αναμνηση;

Αραγε πως μπορεις η αναμνηση να σβηνει μεσα στο τιποτα;

Ειπε ο Τιτος Πατρίκιος

Ευστοχη λέξη το «σβηνει» ακριβως αυτο συμβαινει. Δεν ξεθωριάζει βουλιαζει στο χαος που το δημιούργησε. Επιστρεφει στην τροφο ιδέα του. Γινεται ενα με την υλη που την γεννησε . Τα αποτοκα του απειρου ειναι διχοτομημένες απειροτητες.

Ο ερωτας γεννιέται και πεθαίνει το ιδιο δευτερόλεπτο

Ειναι μια ακαριαία έκρηξη

Οπως οι αυτοκτονίες των αστεριων που βαφτίσαμε θαύματα.

Εκεινος ο ετεροχρονισμος της αποστασης νοηματοδοτεί τελικά τον θάνατο

[ola-mia-idea-einai]

Μια ζωη που φανταζει ονειρικη απο τα στορι

Κοσμος που τυχαια περνουσε και αποφασισε να κατσει για να μοιραστει με τους αλλους ξενους μια ομορφη αναμνηση

Ο τυπας που 'καπνιζε' και φαινοταν τοσο πονεμενος απο την ζωη

Ο ιδιος τυπας που τοσο ανοιχτα μας επιασε κουβεντα και δεν τσιγκουνευοταν να μοιραστει

Το τραγουδι που ελεγε οτι δεν σε αγαπαω πια, πλεον δεν σε νοιαζομαι και ακουγοταν σαν ψεμα

Ο κουκλος που δεν βρηκα το θαρρος να παω να του μιλήσω και το μετανιωνω

Ολα εκεινα που μετανιωνω

Η ομορφη θεσσαλονικη, η θέα, το τοπιο

Η κυρια που μας ρωτησε ποιο φεστιβαλ συμβαινει και παρατηρησε ποσο ομορφο ειναι

Η καταπιεσμενη αισθηση να νιωσω ηρεμια και ομορφα συναισθηματα

Η αναγκη μου να κλαψω μολις μπηκα σπιτι

Η πιεση, τα απωθημενα, οι ευκαιριες που δεν εκμεταλλευτηκαμε, οι ευκαιριες που ποτε δεν θα εχουμε

Οι μηχανες παρκαρισμενες κοντα στα σπιτι μου

Η μηχανη που θελω αλλα δεν μπορω να εχω

Η ψυχικη κατάσταση που θελω αλλα δεν με αφηνω να εχω

Ολα εκεινα...

Εχω την αναγκη να γραψω ξανα

[helenaxchrs]

γιατί ειναι 1 και ακομα σε σκεφτομαι

και σημερα και καθε βραδυ

δεν υποχωρεί η σκεψη σου

κουρτίνες λυσσασμένες και οι τοίχοι άδειοι

η αναμνηση της χροιάς σου αντηχεί στο κλειστο δωματιο

τα μαλλια μου θυμούνται πως τα χάϊδευες

εσυ το θυμασαι;

υ.γ.

δεν ξερω αν θελω να λυτρωθώ

δεν ξερω αν θελω να σωθώ

να αφεθώ εξ’ολοκληρου σε μια καινούργια αρχη

[sotiriabellou]

re: ur last post: ποια ηταν η αγαπημενη σου αναμνηση απτο νησι φετος? :)

χμμμ δεν μπορώ να αποφασίσω αγαπημένη..αλλά οι ποιο ωραίες στιγμές στο νησί είναι για μένα οι περίπατοι που κάνω είτε μέσα στο χωριό ή στο δάσος..μ αρέσει πάρα πολύ να πηγαίνω στα εκκλησάκια το μεσημέρι όταν έχει ησυχία και όλη κοιμούνται και να διαβάζω νιώθω τοση ηρεμία..κι η θάλασσα βέβαια είναι απ' τα αγαπημένα μου κομμάτια, δεν πρόλαβα να κάνω αρκετά μπάνια λόγω κοβιντ και μου λείπουν τώρα..και εκείνη η μέρα που είχα πάει με την οικογένειά μου στο τρισάγιο με όλους μας του συγγενείς.μ αρέσει να είμαι ανάμεσα σε κόσμο και όντως τους αγαπάω αυτούς τους ανθρώπους.α και ο μπαλος σχεδόν τον ξέχασα, αυτή νομίζω ήταν η καλύτερη βραδιά, χωρεψαμε μέχρι τις 3 ήταν τελεια!!εσένα;

[melakiiiiiii]

Αυγουστος 23'

Ο Αυγουστος ειναι σαν το χρωμα γκρι. Ουτε λευκο ουτε μαυρο. Γκρι. Δεν ειναι ενας μουντος μηνας, αλλα το ακριβως αντιθετο. Ειναι ενας μηνας γεματος με συναισθήματα. Ερωτα, παθος, θλιψη, απωλεια. Ο Αυγουστος ειναι ο μηνας των θερινων περιπετειων. Ειναι, το αερακι που πεφτει πανω στο αλατισμενο σωμα μας και τα μπλεγμρνα μας μαλλια. Ο μηνας στον οποιο δεν χωρανε, μπορει, ισως, δεν ξερω, πρεπει και αν. Υπαρχουν μονο θα.

Ο Σεπτεμβρης απο την αλλη, ειναι ο μηνας του ρεαλισμου. Ειναι το "τειχος" που χτυπανε τα ονειρα και οι ποθοι του αυγουστου. Το μαυρισμα σιγα σιγα εξαφανιζεται και ��α προσωπα του καλοκαιριου μοιαζουν πλεον μια μακρινη αναμνηση. Οι καλοκαιρινοι ερωτες ( τα καλοκαιρινα απωθημενα) κλειδωνονται στο πιο σκοτεινο κελαρι του μυαλου, σαν τα παλια παιχνιδια που ειναι στην αποθηκη αφημενα για χρονια και περιμενουν να ξαναχρησιμοποιηθουν. Ομως, αν τα χρησιμοποιησεις παλι, μπορει να μην νιωσεις το ιδιο ,οπως οταν επαιζες μαζι τους παλιοτερα. Ετσι ειναι λοιπον και οι θερινοι ερωτες. Αναμενουν πως και πως να αναζωπυρωθουν, χωρις σιγουρια οτι η φλογα θα καιει οπως πριν.

Δικες μου σκεψεις, περι αυγουστου

[xehasmenesithakes]

Σημερα ξυπνησα πολυ πιο νωρις απο το ξυπνητηρι μου,σπανιο για μενα.Στριφογυρνουσα στο κρεβατι μου,δεν ειχε προλαβει ουτε ο ηλιος να βγει καλα καλα ακομα.Δεν μπορουσα να κοιμηθω.Κοιτουσα το ταβανι.Σε εφερα στο μυαλο μου.Σημερα ισως να ναι η πρωτη φορα μετα απο πολυ καιρο που σε εφερα απο μονος μου στο μυαλο μου.Γυμνη την αναμνηση μας,χωρις ολη αυτη τη βαβουρα των συναισθηματων που με κατακλιζουν συνηθως.Νομιζω εχεις αρχισει να περνας στον σκληρο μου δισκο.Στην αρχη με τυραννουσες στο στομαχι στην ανασα,σημερα περασες στις παλαμες μου.Πιο σωστο μου φαινεται,εκει με πονανε μονο τα πιο πιο δικα μου…εκει ανηκεις.Σκεφτομουν πως δεθηκαμε,πως λυθηκαμε.Σκεφτομουν εμενα.Μου αρεσα εμενα,μου αρεσε το ποσο δωθηκα μου αρεσε η προσπαθεια μου.Θυμηθηκα τοτε που ξυπναγαμε μαζι και που με το που ξυπναγα σκεφτομουν πως θα σου πω καλημερα για να ξεκινησει η μερα σου γλυκα και να χαμογελασεις και να ειναι καλυτερη απο την χθεσινη καλημερα..Θεε μου δεν ξεχνιεται το ποσο μαρεσε να το κανω αυτο.. χαμογελουσες ξεκινουσε ωραιά παντα.Τοσες μερες κιομως παντα πρωτοτυπούσα.Θυμαμαι καθε φορα που εκανες μπανιο να σε περιμενω εξω απο το ντουζ απλα για να σε τυλίξω με την πετσετα,πρεπει ουτε μια φορα να μη σε αφησα χωρις.Θυμαμαι ποσες διαφορετικες διαδρομες εβρισκα και τις συγκρινα για να βρω την πιο γρηγορη απο το σπιτι μου για το σπιτι σου.Θυμαμαι εκεινη την μερα στην θεα οταν φευγαμε Ηταν χειμωνας μπηκες στο αμαξι και εμεινα εξω σου ζωγραφιζα το τζαμι σου γραφα οτι σαγαπω.Μου αρεσα,μου αρεσε αυτο που μου εβγαζες,παντα το μεγιστο.Σκεφτομουν ποσα απο αυτα που ενιωσα καταφερα να μεταδωσω.Τι σημασια εχει πια ομως.Στο τελος της μερας εμενα εμενα με επεισα και ναι εκανα καλη δουλεια,εκανα το καλυτερο μου.Ειναι τρομερο με ποσες διαφορετικες οπτικες μπορεις να δεις τα ιδια πραγματα.Σε ποσα επιπεδα μπορεις να βιωσεις μια κατασταση,ποσο βαθια μπορεις να μπεις σε αυτη.Ποσο σχετικα ειναι ολα,το λιγο το πολυ,το λαθος το σωστο.Σκεφτομαι ποση διεργασια κρυβει ενα αποτελεσμα.Ποσα αποτελεσματα βιωσα που δεν θα μαθω την προσπαθεια απο πισω,ποσα δεν εμαθες εσυ.Σκεφτομαι ποσο διαφορετικα βιωσε ο καθενας μας,το χρονο που ειχαμε κοινο.Απιστευτο μου φαινεται.Σαν ��να συναισθηματικο χαλασμενο τηλεφωνο... Δεν ειναι οτι θελω να καταληξω καπου μου λειπεις το ξερεις ηδη,χωρις καποια προσμονη ομως.Καθε μερα σε σκεφτομαι χαρουμενη σκεφτομαι τη μερα που καποιος αλλος θα σου δωσει την χαρα που καποτε σου δωσα εγω.Καποιον ακριβως οπως τον θες,να τα χει στο μυαλο του οπως εσυ και να το θελει οπως το θελησα εγω.Το κανω σαν ασκηση στον εαυτο μου,δεν θελω να ζηλευω,θελω να μαι ετοιμος να χαρω με την χαρα σου.Λιγο λιγο προσπαθω να συνηθησω τη σκεψη.Και τα καταφερνω.Δεν με καταλαβες ρε γαμωτο..μονο εκει με πιανει το παροπονο που και που αλλα τι να κανουμε.Ναι αυτα..Ας πετας και ας ειναι μακρια μου.Ετσι αγαπω πανω απο το εγω μου.Να νικαω και να χανω την ιδια στιγμη να ισορροπω πανω σε αυτο.

[toshiro-shomashi]

14

14. Η καλυτερη σου παιδικη αναμνηση

δεν εχω. ισως το πρωτο ανιμε που ειδα οταν ημουν 14

[dreamsarenot-enough]

Μερικούς μηνες πριν, ένα βράδυ που δεν μπορούσα με τιποτα να κοιμηθώ είχα πει: «θα μου πεις μια ιστορία μέχρι να κοιμηθώ;» Και γέλασε. Και γέλασα. Και μετα, με όλη την τρυφερότητα του κόσμου και σοβαρη φωνή μου είπε «ναι θα σου πω» Και μου είπε, και εγω που δεν νύσταζα κοιμήθηκα πριν καν τελειώσει η ιστορία.

Αυτή η φωτογραφία με έκανε να θυμηθώ μια αναμνηση που δεν ήξερα ότι έχω στο μυαλό μου και σίγουρα ούτε εκείνος. Εκεινον τον άνθρωπο τον ερωτεύτηκα διαφορετικά από κάθε άλλον άνθρωπο που είχα γνωρίσει μέχρι τότε. Μέσα από τυχαίες στιγμές, από φαινομενικά ασήμαντα πράγματα. Επειδή μου είπε μια ιστορία ένα βράδυ που δεν μπορούσα να κοιμηθώ, επειδή ήξερε ποσο μαρεσουν τα ηλιοβασιλέματα και όταν είχε πάει διακοπές στο αγαπημένο του νησί με πήρε βιντεοκληση για να μου δειξει τον ουρανό και όλα τα μέρη που θέλει να με πάει όταν πάμε μαζί, επειδή ένα βράδυ που ήμουν στο εξωτερικό για μια συναυλία και ταξίδευα χαράματα με διαφορετικές πτήσεις απ την φίλη μου και είπα ότι «φοβάμαι λίγο που θα περπατάω μόνη μου αλλά εντάξει» έβαλε ξυπνητήρι σε μια ώρα για να με πάρει τηλέφωνο και να μην νιώθω ότι είμαι μόνη. Για αυτά και ποσα ακόμα μικρά και πολύ απλά πράγματα που καμία σχέση δεν έχουν με ραντεβού σε όμορφα μαγαζιά, με δωρα, υπερπροσπάθεια.

Και στο τέλος αυτά μένουν μέσα μας, αυτά καταφέρνουν να αγγίξουν κάτι.

[missdevildoll]

*Pictures of you* playing on the background by The Cure

τρομερο το πως το μυαλο σου διαμορφωνει την πραγματικοτητα σου

δεν το διαλεξα να σκεφτεται ετσι , δεν ητανε συνειδητη επιλογη

ο εγκεφαλος αναπτυσεται διαμορφωνεται αλλαζει

για να μας προστατεψει

οι σκεψεις ο πονος η πικρα ο θυμος , ο κομπος στο λαιμο καθε φορα

βρισκονται ολα σε αυτο τον μικρο μαλακο ιστο

βασταει ολες τις εμπειριες , τις αναμνησεις τα τραυματα

και ενιοτε αν θελει κραταει και τις ευτιχισμενες στιγμες.

αυτες που δεν θα ξαναζησεις ποτε και ειναι μονο για φορα

για μια στιγμη να νιωσεις οτι εισαι αξιος αγαπης

και οταν πετουν αυτες οι αναμνησεις

και οταν δεν επαναλαμβανονται αυτες οι πραξεις

γυρνας παλι στη γνωστη φωτογραφια της μοναξιας σου

παλι στην αναμνηση οτι ησουνα μονη αβοηθητη

οτι εισαι και τωρα

οτι παντα διαλεξες να εισαι μονη και αβοηθητη.

τοσο πολυ σε πληγωσαν

που προτιμας να διωξεις τα χερια της βοηθειας

να κλεισεις τα αυτια σου στις συμβουλες των φιλων σου

να μπεις παλι μεσα σε αυτη την εικονα που εφτιαξες για σενα

την μονη και αβοηθητη που ολοι την σακατεψαν και αυτη ποτε δεν εκανε ενα κοπο να σηκωθει απο μονη της.

βαρεθηκα να κλαιω και να περιμενω τον ευατο μου να με αγαπησει να με σεβαστει ��α με ζησει .

αντι για μυαλο εκει μεσα εχω χαλασμενα γραναζια και σκουριασμενους νευρωνες που δεν εχουν επαφη καμια

ουτε με σενα ουτε με μενα

ειναι απλα ο πονος .

και δεν μπορω να διαλυθω απο αυτο τον ωκεανο του πονου και να βγω

εξω να παρω ανασα.

δεν μπορω να με βρω.

δεν μπορω να με ξαναφτιαξω.

δεν ημουνα ποτε ολοκληρη

δεν μπορω να χτισω στα συντριμμια

δεν μπορω να καθαρισω αυτο το χαλι

δεν μπορω να σταματησω την ψυχη μου απο το να αιμοραγει συνεχεια

καθε λεπτο της μιζερης υπαρξης μου .

δεν μπορω να ειμαι εγω.

[koeenoyokan]

νομιζω πως μοναχα η αναμνηση απο εκεινη την νυχτα δε θα μου αρκεσει ποτε, μα ηταν τοσο αυθορμητη και σουρεαλ που δε θα μπορουσα να την ζησω ξανα, ουφ.

[nofuckinlabels]

Ειναι αργα

Εχω στο μυαλο μου συνεχεια εκεινο το σουπερμαρκετ που πηγαμε για να παρουμε υλικα να μαγειρέψεις

Εγω απλα σε κοιτουσα

Ησουν τοσο ετοιμος να αγαπησεις ολα εκεινα που λατρευα να κανω οσο χαζα και να ηταν

Δεν ξερω γιατι αυτη η στιγμη εγραψε με τετοιον τροπο στο μυαλο και το σωμα μου

Γινομουν ξανα κοριτσακι καθε φορα που με φιλαγες

Ημασταν και οι δυο τοσο μικροι τοτε και ομως σου ειχα πει πως φτιαξαμε το δικο μας οικοσύστημα

Ημασταν μεγάλοι

Για μια μερα μεναμε μαζι και ημασταν οικογενεια

Καναμε την πραγματικοτητα λιγοτερο πληκτικη

Μου λειπεις

Είπα πως αγαπαω παντα το ιδιο προτυπο σε διαφορετικα σωματα ομως αν θες την αληθεια με γοητευει οτιδηποτε μοιαζει με εσένα

Χαμογελουσα με μια πικρια καθε φορα που εκεινος ελεγε κατι που συνηθιζες να λες εσυ

Εμοιαζε το γελιο σας και καθε φορα που τον ακουγα ησουν ξαφνικα εκει

Αληθεια νομιζα οτι πλεον εισαι μια μακρινη αναμνηση

Καποιος που αγάπησα

Καποιος που οταν σκεφτομαι νοσταλγω την αθωότητα του πρωτου ερωτα

Τελικα εισαι πολυ παραπανω απο αυτο

Με εσενα δεν υπαρχει εφησυχασμός ουτε νοσταλγια

Υπαρχει ενας οξυς πονος απο την απουσια σου που βρισκεται εκει για να μου θυμίσει οτι δεν θα συμβιβαστω ποτέ με εμας χωριστα

Δεν θελω να λέω μεγαλες κουβεντες ωστόσο

Ο ερωτας σε περιστρέφει απο την μια μεθη στην αλλη

Ολα μπορουν να αλλαξουν ανα πασα στιγμή

Οχι ομως τωρα.

Τωρα τυχαια παιζει το αγαπημενο σου τραγουδι και σε νιωθω να με χαιδευεις

Θα θελα να ειμαι δικια σου

Θα θελα να γυρναω σπιτι και να σε βρισκω εκει

Θα θελα να πλενω τα πιατα αφου μαγειρέψεις

Θελω να εμποτισω την πραγματικοτητα μας με ερωτα

Τιποτα δεν μπορει να ειναι ασχημο οταν μου κρατας το χερι

Αληθεια περπατω καλυτερα οταν το χερι σου σφίγγει το δικο μου

Σε αγαπουσα τοσο πολυ ομως απο οταν εφυγες εμαθα τις πραγματικες διαστασεις αυτου του συναισθήματος

Με γνωρισες οταν γνωριζα τον κοσμο

Διψουσα για εμπειριες

Ακομα διψαω

Τωρα ομως θα εδινα τα παντα να πηγαινουμε καθε απογευμα στο ιδιο σουπερμαρκετ

Να γυρναμε χερι χερι και να μου παιζεις στην κιθαρα τα αγαπημενα σου τραγουδια

Να ειμαι εθισμενη στο δερμα σου τοσο που θελω μονο εσενα και ενα κρεβατι

Δικη σου

[nox--caelo]

2 ΜΗΝΕΣ

Ειμαστε κατι μοναδικο . Κανένας δεν αγαπαει τοσο πολυ όσο εμεις. Είμαστε φτιαγμενοι ο ενας για τον αλλον. Εισαι για μενα και είμαι για σενα οτι πιο όμορφο υπαρχει στον κοσμο.

Πολυ ωραια λογια που δυστυχώς δεν ειναι πραγματικότητα καθως χρειαστηκαν 2 μηνες για να συνειδητοποιήσω οτι ολα ηταν ενα ψεμα. Είμαι μια αναμνηση και ενας καθημερινος ανθρωπος για σενα αναμεσα σε πολλούς που μπορουν να βρε��ουν στην θεση που ημουν. Δεν ειμαι οτι πιο όμορφο. Ισα ισα ειμαι το άτομο που προσπαθεις να αποφυγεις και να μην ξαναγυρισεις ποτε. Ισως εκανα λαθος που αγαπησα τοσο και πιστεψα ολα αυτα. Ισως ηταν λαθος να ρωτήσω αν ειμαι πιο ομορφος απο τον επομενο καθως περιμενα να ειμαστε ξεχωριστοί και να θες να με αγκαλιασεις και να πεις οτι θα ειμαι για παντα ο πιο ομορφος και μοναδικος αλλα στην πραγματικότητα ακουσα απλα ενα οχι ειναι πιο ωραιος. Τελικα 2 μηνες ειναι αρκετοι για να βρεθεις σε αλλη αγκαλια και να αγαπησεις αλλον(για εναν φυσιολογικό άνθρωπο). Τελικα δεν ειμαι φυσιολογικός, γιατι σε 2 μηνες καταλαβα οτι θα χρειαστώ αιωνες για να μπορεσω να τα καταφερω παρα τον πόνο που παίρνω με τις νεες σου περιπετειες.

[erev0s]

Δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από ιστορίες.

Ιστορίες που λένε τώρα οι φίλοι σου για 'σένα, ιστορίες που θα λες στα παιδιά σου καθώς μεγαλώνουν, όλα όσα έχεις κάνει μέχρι τώρα και όλα όσα θα κάνεις είναι ιστορίες.

Ιστορίες για τις οποίες όσο περνάνε τα χρόνια θα αρχίσεις και εσύ να αμφιβάλεις.

Θα ξεχνάς τις λεπτομέρειες.

Έγιναν όντως όλα έτσι;

Θα ξεχνάς στιγμές, πρόσωπα, βλέμματα, φωνές. Θα ξεχνάς τις χαρακτηριστικές εκφράσεις των ανθρώπων που τόσο πολύ αγάπησες.

Και θα ξεχάσεις τις ιστορίες των ανθρώπων που ήταν κάποτε στη ζωή σου.

Θα έρθει η μέρα που όλα όσα έζησες δε θα είναι τίποτα παραπάνω από σκόρπιες αναμνήσεις και κακογραμμένες ιστορίες.

Μέχρι να έρθει η στιγμή που κανείς δε θα ακούσει ξανά τη φωνή σου.

Κανείς δε θα ξανά νιώσει το άγγιγμα σου, ούτε θα παρατηρεί με αγάπη τις κινήσεις σου.

Και όταν πεθάνει και ο τελευταίος που τα θυμόταν όλα αυτά, θα φύγεις κι εσύ μαζί του, θα είναι σαν να μην υπήρξες ποτέ.

Είμαστε όλοι ιστορίες.

Ιστορίες που θα ξεχαστούν, θα θαφτούν μαζί με εμάς και θα χαθούν στο χάος του χρόνου.

Είμαστε φυλακισμένοι στις θολές αναμνήσεις και στις ιστορίες μας.

Όλα όσα ζήσαμε, πετύχαμε και είμαστε, θα σωθούν για δυό-τρείς δεκαετίες μετά τον θάνατό μας σε μερικές σκονισμένες φωτογραφίες. Μέχρι να μας σκεφτεί κάποιος για τελευταία φορά.

Και εν τέλει μαζί με τον χρονο, θα χαθούν και οι ιστορίες μας.

[vespe-ru-s]

Ένα καλοκαίρι πέρασε

Μα δε στάθηκε