#αναμνηση

[ponemenhpsyxh]

Χαίρονται γιατί δεν θα τους ξεχάσεις ποτέ

Μα δεν τους νοιάζει που θα είσαι μόνο ανάμνηση

Γιατί άλλοι ζουν με αναμνήσεις και άλλοι ζουν πραγματικά

[nofuckinlabels]

Αραγε πως γεννιεται απο ενα τιποτα η επιθυμια

Πως η επιθυμια γινεται ερωτας

Ο ερωτας πως αλλαζει

Σε μακρινη αναμνηση;

Αραγε πως μπορεις η αναμνηση να σβηνει μεσα στο τιποτα;

Ειπε ο Τιτος Πατρίκιος

Ευστοχη λέξη το «σβηνει» ακριβως αυτο συμβαινει. Δεν ξεθωριάζει βουλιαζει στο χαος που το δημιούργησε. Επιστρεφει στην τροφο ιδέα του. Γινεται ενα με την υλη που την γεννησε . Τα αποτοκα του απειρου ειναι διχοτομημένες απειροτητες.

Ο ερωτας γεννιέται και πεθαίνει το ιδιο δευτερόλεπτο

Ειναι μια ακαριαία έκρηξη

Οπως οι αυτοκτονίες των αστεριων που βαφτίσαμε θαύματα.

Εκεινος ο ετεροχρονισμος της αποστασης νοηματοδοτεί τελικά τον θάνατο

[ola-mia-idea-einai]

Μια ζωη που φανταζει ονειρικη απο τα στορι

Κοσμος που τυχαια περνουσε και αποφασισε να κατσει για να μοιραστει με τους αλλους ξενους μια ομορφη αναμνηση

Ο τυπας που 'καπνιζε' και φαινοταν τοσο πονεμενος απο την ζωη

Ο ιδιος τυπας που τοσο ανοιχτα μας επιασε κουβεντα και δεν τσιγκουνευοταν να μοιραστει

Το τραγουδι που ελεγε οτι δεν σε αγαπαω πια, πλεον δεν σε νοιαζομαι και ακουγοταν σαν ψεμα

Ο κουκλος που δεν βρηκα το θαρρος να παω να του μιλήσω και το μετανιωνω

Ολα εκεινα που μετανιωνω

�� ομορφη θεσσαλονικη, η θέα, το τοπιο

Η κυρια που μας ρωτησε ποιο φεστιβαλ συμβαινει και παρατηρησε ποσο ομορφο ειναι

Η καταπιεσμενη αισθηση να νιωσω ηρεμια και ομορφα συναισθηματα

Η αναγκη μου να κλαψω μολις μπηκα σπιτι

Η πιεση, τα απωθημενα, οι ευκαιριες που δεν εκμεταλλευτηκαμε, οι ευκαιριες που ποτε δεν θα εχουμε

Οι μηχανες παρκαρισμενες κοντα στα σπιτι μου

Η μηχανη που θελω αλλα δεν μπορω να εχω

Η ψυχικη κατάσταση που θελω αλλα δεν με αφηνω να εχω

Ολα εκεινα...

Εχω την αναγκη να γραψω ξανα

[helenaxchrs]

γιατί ειναι 1 και ακομα σε σκεφτομαι

και σημερα και καθε βραδυ

δεν υποχωρεί η σκεψη σου

κουρτίνες λυσσασμένες και οι τοίχοι άδειοι

η αναμνηση της χροιάς σου αντηχεί στο κλειστο δωματιο

τα μαλλια μου θυμούνται πως τα χάϊδευες

εσυ το θυμασαι;

υ.γ.

δεν ξερω αν θελω να λυτρωθώ

δεν ξερω αν θελω να σωθώ

να αφεθώ εξ’ολοκληρου σε μια καινούργια αρχη

[sotiriabellou]

re: ur last post: ποια ηταν η αγαπημενη σου αναμνηση απτο νησι φετος? :)

χμμμ δεν μπορώ να αποφασίσω αγαπημένη..αλλά οι ποιο ωραίες στιγμές στο νησί είναι για μένα οι περίπατοι που κάνω είτε μέσα στο χωριό ή στο δάσος..μ αρέσει πάρα πολύ να πηγαίνω στα εκκλησάκια το μεσημέρι όταν έχει ησυχία και όλη κοιμούνται και να διαβάζω νιώθω τοση ηρεμία..κι η θάλασσα βέβαια είναι απ' τα αγαπημένα μου κομμάτια, δεν πρόλαβα να κάνω αρκετά μπάνια λόγω κοβιντ και μου λείπουν τώρα..και εκείνη η μέρα που είχα πάει με την οικογένειά μου στο τρισάγιο με όλους μας του συγγενείς.μ αρέσει να είμαι ανάμεσα σε κόσμο και όντως τους αγαπάω αυτούς τους ανθρώπους.α και ο μπαλος σχεδόν τον ξέχασα, αυτή νομίζω ήταν η καλύτερη βραδιά, χωρεψαμε μέχρι τις 3 ήταν τελεια!!εσένα;

[melakiiiiiii]

Αυγουστος 23'

Ο Αυγουστος ειναι σαν το χρωμα γκρι. Ουτε λευκο ουτε μαυρο. Γκρι. Δεν ειναι ενας μουντος μηνας, αλλα το ακριβως αντιθετο. Ειναι ενας μηνας γεματος με συναισθήματα. Ερωτα, παθος, θλιψη, απωλεια. Ο Αυγουστος ειναι ο μηνας των θερινων περιπετειων. Ειναι, το αερακι που πεφτει πανω στο αλατισμενο σωμα μας και τα μπλεγμρνα μας μαλλια. Ο μηνας στον οποιο δεν χωρανε, μπορει, ισως, δεν ξερω, πρεπει και αν. Υπαρχουν μονο θα.

Ο Σεπτεμβρης απο την αλλη, ειναι ο μηνας του ρεαλισμου. Ειναι το "τειχος" που χτυπανε τα ονειρα και οι ποθοι του αυγουστου. Το μαυρισμα σιγα σιγα εξαφανιζεται και τα προσω��α του καλοκαιριου μοιαζουν πλεον μια μακρινη αναμνηση. Οι καλοκαιρινοι ερωτες ( τα καλοκαιρινα απωθημενα) κλειδωνονται στο πιο σκοτεινο κελαρι του μυαλου, σαν τα παλια παιχνιδια που ειναι στην αποθηκη αφημενα για χρονια και περιμενουν να ξαναχρησιμοποιηθουν. Ομως, αν τα χρησιμοποιησεις παλι, μπορει να μην νιωσεις το ιδιο ,οπως οταν επαιζες μαζι τους παλιοτερα. Ετσι ειναι λοιπον και οι θερινοι ερωτες. Αναμενουν πως και πως να αναζωπυρωθουν, χωρις σιγουρια οτι η φλογα θα καιει οπως πριν.

Δικες μου σκεψεις, περι αυγουστου

[dreamsarenot-enough]

Μερικούς μηνες πριν, ένα βράδυ που δεν μπορούσα με τιποτα να κοιμηθώ είχα πει: «θα μου πεις μια ιστορία μέχρι να κοιμηθώ;» Και γέλασε. Και γέλασα. Και μετα, με όλη την τρυφερότητα του κόσμου και σοβαρη φωνή μου είπε «ναι θα σου πω» Και μου είπε, και εγω που δεν νύσταζα κοιμήθηκα πριν καν τελειώσει η ιστορία.

Αυτή η φωτογραφία με έκανε να θυμηθώ μια αναμνηση που δεν ήξερα ότι έχω στο μυαλό μου και σίγουρα ούτε εκείνος. Εκεινον τον άνθρωπο τον ερωτεύτηκα διαφορετικά από κάθε άλλον άνθρωπο που είχα γνωρίσει μέχρι τότε. Μέσα από τυχαίες στιγμές, από φαινομενικά ασήμαντα πράγματα. Επειδή μου είπε μια ιστορία ένα βράδυ που δεν μπορούσα να κοιμηθώ, επειδή ήξερε ποσο μαρεσουν τα ηλιοβασιλέματα και όταν είχε πάει διακοπές στο αγαπημένο του νησί με πήρε βιντεοκληση για να μου δειξει τον ουρανό και όλα τα μέρη που θέλει να με πάει όταν πάμε μαζί, επειδή ένα βράδυ που ήμουν στο εξωτερικό για μια συναυλία και ταξίδευα χαράματα με διαφορετικές πτήσεις απ την φίλη μου και είπα ότι «φοβάμαι λίγο που θα περπατάω μόνη μου αλλά εντάξει» έβαλε ξυπνητήρι σε μια ώρα για να με πάρει τηλέφωνο και να μην νιώθω ότι είμαι μόνη. Για αυτά και ποσα ακόμα μικρά και πολύ απλά πράγματα που καμία σχέση δεν έχουν με ραντεβού σε όμορφα μαγαζιά, με δωρα, υπερπροσπάθεια.

Και στο τέλος αυτά μένουν μέσα μας, αυτά καταφέρνουν να αγγίξουν κάτι.

[pame-salonika]

καθε σημειο σε αυτην την πολη, μια αναμνηση μαζι σο��

[konnidio]

29/12/2024 0240

πραγματικά δεν μπορω να καταλάβω πως απτο πιο σημαντικό ατομο στην ζωη του εγινα ενα βαρος, πως; δεν γινεται να ειναι τοσο ευκολο να σταματησει καποιος να νοιωθει. δεν γινεται απτην μια στιγμη στην αλλη να μεταμορφώνομαι σε ενα τιποτα που απλα υπαρχει στην ζωη του. μου ελεγε πως θελει να περασει την υπολοιπησωη του μαζι μου. μιλουσε για την οικογενεια που ηθελε να κανουμε. μου χαμογελουσε σαν να ηταν παιδι. ηταν το σπιτι μου, παρα τον τροπο που μου φαιροταν ηταν το σπιτι μου.

μεγαλωσα ξεροντας μονο να τον αγαπω. πως μπορω να σταματησω. δεν μπορω. προσπαθω πολυ και εχω προσπαθησει αλλο τοσο. ποναει. με πονας τοσο πολυ. ειδες παλι βρισκεις τροπο να με πονεσεις ακομα και που εισαι μακρια, παλια με την παρουσια σου πλεον με την αποθσια σου.

ειναι ειρωνικο το οτι δεν θελω να σε ξαναδω μπροστα μου λογο του πως μου φερθηκες και το πως με εκανες να νοιωθω και την ιδια στιγμη ειναι οι ιδιοι λογοι που με πονει τοσο πολυ πιυ δεν εισαι εδω, αν και για να λεμε την αληθεια δεν ησουν και ποτε εδω, δεν ηθελες, τα συναισθήματα μου και η συμπεριφορά μου σου ηταν πολυ. σε μισω. σε μισω αποστευτα. και μισω που δεν μπορω να ξεπερασω τον απιστευτο πονω που μου προκαλεις καθε φορα που συνατας την σκεψη μου, που χωρις να το θελω δυστυχως ειναι συχνα.

δεν θελω να μου λειπεις. μισω να μου λειπεις. το απεχθάνομαι, σε απεχθανομαι. σε μισω απιστευτα. δεν θελω να σε ξαναδω μπροστα μου. περισσότερο γιατι φοβαμαι τον πως θα αντιδρασω, το ποσο θα με ξανακαταστρεψει. φοβαμαι πως δεν θα κανω τιποτα οσο θα θελω να κανω τοσα πολλα. δεν μπορω αλλο καμιλ, ποναω, με πονας. σταματα σε παρακαλω δεν αντεχω αλλο με πονας πολυ. συνεχιζεις να με πονας ακομα και τωρα που εισαι μακρια. γιατι; γιατι μπυ το κανεις αυτο; δεν με αγαπησες ουτε λιγο; αυτη αξιζει πιο πολυ την αγαπη σου; τοσο πολυ με εκτιμουσες; δεν ντρεπεσαι; εγω θα ντρεπομουν. ευχομαι να πονας οσο ποναω και εγω. γιατι δεν το αξιζω. δεν αξιζω να καταστρεφομαι συνεχεια για εσενα. εδω και ποσα χρονια με πονας με καθε τροπο που βρισκεις, τι θελεις πια; τι αλλο θες απο μενα; ποσα θες να μου παρεις; την αξιοπρέπεια μου; την εχεις παρει. την αγαπη μου; την εχεις παρει. τις σκεψεις μου; τις σκοτεινιαζεις. την ζωη μου; την εχεις γυρισει αναποδα. την εμπιστοσύνη μου; την εχεις διαλυσει. την αθωωτητα μου; την αποτελειωσες. εμενα; με διαλυεις κομματι κομματι σαν να ειμαι σκουπιδι, ενα τιποτα.

δεν το αξιζω αυτο. σε μισω. θελω να σταματησω να ποναω καμιλ. ολα πονανε. επρεπε να ησουν διπλα μου. επρεπε να με αγαπας οσο μου ελεγες πως με αγαπας. επρεπε να νοιωθεις οσα ελεγες οτι νοιωθεις. επρεπε να μου φαιρεσαι τρυφερα οχι με απεχθεια. ηθελα να με αγαπας. ηθελα να νοιωθεις. ηθελα την τρυφεροτητα σου. δυστυχως περιμενα περισσοτερα αποσα επρεπε. ισως φταιω εγω.

ισως βγει σε καλο. σιγουρα θα βγει σε καλο, παρολο που ηθελα εσυ να εισαι το καλο που θα βγει. καποια στιγμη ισω σταματησει να ποναει. καποια στιγμη θα βρω καποιον που οταν τον κοιταω να μου χαμογελαει και να μην φοβαμαι ποτε το χαμογελο θα γινουν φονες και σιω��η. καποια μερα θα βρω καποιον που με δεχεται, καποιον που δειχνει αγαπη με τις πραξεις του και δεν υποσχεται μια αγαπη που δεν μπορει να παρεχει. καποια μερα. και ισως εκεινη την μερα ακομα ποναω αλλα θα ειναι λιγοτερο ισως να μην νοιωθω καν τον πονο. ισως λυτρωθω. ισως η σκεψη σου σταματησει να με ποναει τοσο και μετατραπει σε απλη αναμνηση. ισως να ειναι καλυτερα ετσι. μπορει.

θελω πολυ να σου ξαναμιλησω αλλα δεν πρπει. δεν πρπει να το ξανακανω αυτο στον εαυτο μου. δεν μου αξιζει να το ξανακανω αυτο παλι. δεν μπορω. δεν μπορω αλλο. συγνωμη. με αηδιαζεις. με αηδιαζει να σε σκεφτομαι με αυτην. σας συχαινομαι. συχαινομαι ακομα και την ιδεα οτι την ακουμπας. θελω να ξερασω. ειναι αστειο το να σας βλεπω μαζι ειναι τραγικο. ο καραγκιωζης και ο αρουραιος των υπονομων. καληνυχτα σου. δεν μου αξιζεις, δεν μου αξιζει ολο αυτο.

[missdevildoll]

*Pictures of you* playing on the background by The Cure

τρομερο το πως το μυαλο σου διαμορφωνει την πραγματικοτητα σου

δεν το διαλεξα να σκεφτεται ετσι , δεν ητανε συνειδητη επιλογη

ο εγκεφαλος αναπτυσεται διαμορφωνεται αλλαζει

για να μας προστατεψει

οι σκεψεις ο πονος η πικρα ο θυμος , ο κομπος στο λαιμο καθε φορα

βρισκονται ολα σε αυτο τον μικρο μαλακο ιστο

βασταει ολες τις εμπειριες , τις αναμνησεις τα τραυματα

και ενιοτε αν θελει κραταει και τις ευτιχισμενες στιγμες.

αυτες που δεν θα ξαναζησεις ποτε και ειναι μονο για φορα

για μια στιγμη να νιωσεις οτι εισαι αξιος αγαπης

και οταν πετουν αυτες οι αναμνησεις

και οταν δεν επαναλαμβανονται αυτες οι πραξεις

γυρνας παλι στη γνωστη φωτογραφια της μοναξιας σου

παλι στην αναμνηση οτι ησουνα μονη αβοηθητη

οτι εισαι και τωρα

οτι παντα διαλεξες να εισαι μονη και αβοηθητη.

τοσο πολυ σε πληγωσαν

που προτιμας να διωξεις τα χερια της βοηθειας

να κλεισεις τα αυτια σου στις συμβουλες των φιλων σου

να μπεις παλι μεσα σε αυτη την εικονα που εφτιαξες για σενα

την μονη και αβοηθητη που ολοι την σακατεψαν και αυτη ποτε δεν εκανε ενα κοπο να σηκωθει απο μονη της.

βαρεθηκα να κλαιω και να περιμενω τον ευατο μου να με αγαπησει να με σεβαστει να με ζησει .

αντι για μυαλο εκει μεσα εχω χαλασμενα γραναζια και σκουριασμενους νευρωνες που δεν εχουν επαφη καμια

ουτε με σενα ουτε με μενα

ειναι απλα ο πονος .

και δεν μπορω να διαλυθω απο αυτο τον ωκεανο του πονου και να βγω

εξω να παρω ανασα.

δεν μπορω να με βρω.

δεν μπορω να με ξαναφτιαξω.

δεν ημουνα ποτε ολοκληρη

δεν μπορω να χτισω στα συντριμμια

δεν μπορω να καθαρισω αυτο το χαλι

δεν μπορω να σταματησω την ψυχη μου απο το να αιμοραγει συνεχεια

καθε λεπτο της μιζερης υπαρξης μου .

δεν μπορω να ειμαι εγω.

[rud49]

εσκασε αναμνηση αυτη η φωτο

[xehasmenesithakes]

Τελικα μετραει περισσοτερο πως μεγαλωσε καποιος και το περιβαλλον του η τα γεννητικα του χαρακτηριστικα για τον ανθρωπο που γινεται;

Πιστευω οτι ειναι 70% το περιβαλλον ,30% γεννετικα.Σιγουρα το περιβαλλον επηρεαζει περισσοτερο.Το περιβαλλον πλαθει το ατομο.Πιστευω το γεννετικο δινει απλα τις βασεις.Το σκεφτομαι τυπου σαν το οτι το γεννετικο ειναι το σπορακι,το τι λουλουδι εισαι,αλλα το ποσο θα ανθισεις το ποσο θα εξαπλωθεις αυτα εχουν να κανουν με το ποσο το τρεφεις αυτο το σπορακι,ποσο ηλιο βλεπει ποσο νερο εχει..καταλαβες.Μια απο τις λιγες αναμνησεις μου στο δημοτικο στην ταξη ει��ε να κανει καπως με αυτο δηλαδη εγω το χα συνδεσει η μαμα μου βασικα.Θυμαμαι μιλαγαμε για τη φωτοσυνθεση και η δασκαλα ειχε ζητησει να παμε δυο γλαστρακια με το ιδιο φυτο στη ταξη.Το ανελαβα εγω.Πηγαμε πηραμε με τη μαμα μου.Και το πειραμα ουσιαστικα ηταν να βαλουμε να μεγαλωσει το ενα διπλα στο παραθυρο που το λουζει ο ηλιος και το αλλο μεσα στη ντουλαπα.Προφανως σε ενα μηνα το ενα ειχε διπλασιστει ενω το αλλο ειχε μαραθει.Η μαμα μου ειχε πει οτι ετσι ειναι και οι ανθρωποι.Μου χει μεινει.Τωρα δεν ξερω γιατι τα πα ολα αυτα απλα μου ξεκλειδωσες την αναμνηση

[nofuckinlabels]

Ειναι αργα

Εχω στο μυαλο μου συνεχεια εκεινο το σουπερμαρκετ που πηγαμε για να παρουμε υλικα να μαγειρέψεις

Εγω απλα σε κοιτουσα

Ησουν τοσο ετοιμος να αγαπησεις ολα εκεινα που λατρευα να κανω οσο χαζα και να ηταν

Δεν ξερω γιατι αυτη η στιγμη εγραψε με τετοιον τροπο στο μυαλο και το σωμα μου

Γινομουν ξανα κοριτσακι καθε φορα που με φιλαγες

Ημασταν και οι δυο τοσο μικροι τοτε και ομως σου ειχα πει πως φτιαξαμε το δικο μας οικοσύστημα

Ημασταν μεγάλοι

Για μια μερα μεναμε μαζι και ημασταν οικογενεια

Καναμε την πραγματικοτητα λιγοτερο πληκτικη

Μου λειπεις

Είπα πως αγαπαω παντα το ιδιο προτυπο σε διαφορετικα σωματα ομως αν θες την αληθεια με γοητευει οτιδηποτε μοιαζει με εσένα

Χαμογελουσα με μια πικρια καθε φορα που εκεινος ελεγε κατι που συνηθιζες να λες εσυ

Εμοιαζε το γελιο σας και καθε φορα που τον ακουγα ησουν ξαφνικα εκει

Αληθεια νομιζα οτι πλεον εισαι μια μακρινη αναμνηση

Καποιος που αγάπησα

Καποιος που οταν σκεφτομαι νοσταλγω την αθωότητα του πρωτου ερωτα

Τελικα εισαι πολυ παραπανω απο αυτο

Με εσενα δεν υπαρχει εφησυχασμός ουτε νοσταλγια

Υπαρχει ενας οξυς πονος απο την απουσια σου που βρισκεται εκει για να μου θυμίσει οτι δεν θα συμβιβαστω ποτέ με εμας χωριστα

Δεν θελω να λέω μεγαλες κουβεντες ωστόσο

Ο ερωτας σε περιστρέφει απο την μια μεθη στην αλλη

Ολα μπορουν να αλλαξουν ανα πασα στιγμή

Οχι ομως τωρα.

Τωρα τυχαια παιζει το αγαπημενο σου τραγουδι και σε νιωθω να με χαιδευεις

Θα θελα να ειμαι δικια σου

Θα θελα να γυρναω σπιτι και να σε βρισκω εκει

Θα θελα να πλενω τα πιατα αφου μαγειρέψεις

Θελω να εμποτισω την πραγματικοτητα μας με ερωτα

Τιποτα δεν μπορει να ειναι ασχημο οταν μου κρατας το χερι

Αληθεια περπατω καλυτερα οταν το χερι σου σφίγγει το δικο μου

Σε αγαπουσα τοσο πολυ ομως απο οταν εφυγες εμαθα τις πραγματικες διαστασεις αυτου του συναισθήματος

Με γνωρισες οταν γνωριζα τον κοσμο

Διψουσα για εμπειριες

Ακομα διψαω

Τωρα ομως θα εδινα τα παντα να πηγαινουμε καθε απογευμα στο ιδιο σουπερμαρκετ

Να γυρναμε χερι χερι και να μου παιζεις στην κιθαρα τα αγαπημενα σου τραγουδια

Να ειμαι εθισμενη στο δερμα σου τοσο που θελω μονο εσενα και ενα κρεβατι

Δικη σου

[koeenoyokan]

νομιζω πως μοναχα η αναμνηση απο εκεινη την νυχτα δε θα μου αρκεσει ποτε, μα ηταν τοσο αυθορμητη και σουρεαλ που δε θα μπορουσα να την ζησω ξανα, ουφ.

[nox--caelo]

2 ΜΗΝΕΣ

Ειμαστε κατι μοναδικο . Κανένας δεν αγαπαει τοσο πολυ όσο εμεις. Είμαστε φτιαγμενοι ο ενας για τον αλλον. Εισαι για μενα και είμαι για σενα οτι πιο όμορφο υπαρχει στον κοσμο.

Πολυ ωραια λογια που δυστυχώς δεν ειναι πραγματικότητα καθως χρειαστηκαν 2 μηνες για να συνειδητοποιήσω οτι ολα ηταν ενα ψεμα. Είμαι μια αναμνηση και ενας καθημερινος ανθρωπος για σενα αναμεσα σε πολλούς που μπορουν να βρεθουν στην θεση που ημουν. Δεν ειμαι οτι πιο όμορφο. Ισα ισα ειμαι το άτομο που προσπαθεις να αποφυγεις και να μην ξαναγυρισεις ποτε. Ισως εκανα λαθος που αγαπησα τοσο και πιστεψα ολα αυτα. Ισως ηταν λαθος να ρωτήσω αν ειμαι πιο ομορφος απο τον επομενο καθως περιμενα να ειμαστε ξεχωριστοί και να θες να με αγκαλιασεις και να πεις οτι θα ειμαι για παντα ο πιο ομορφος και μοναδικος αλλα στην πραγματικότητα ακουσα απλα ενα οχι ειναι πιο ωραιος. Τελικα 2 μηνες ειναι αρκετοι για να βρεθεις σε αλλη αγκαλια και να αγαπησεις αλλον(για εναν φυσιολογικό άνθρωπο). Τελικα δεν ειμαι φυσιολογικός, γιατι σε 2 μηνες καταλαβα οτι θα χρειαστώ αιωνες για να μπορεσω να τα καταφερω παρα τον πόνο που παίρνω με τις νεες σου περιπετειες.

[erev0s]

Δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από ιστορίες.

Ιστορίες που λένε τώρα οι φίλοι σου για 'σένα, ιστορίες που θα λες στα παιδιά σου καθώς μεγαλώνουν, όλα όσα έχεις κάνει μέχρι τώρα και όλα όσα θα κάνεις είναι ιστορίες.

Ιστορίες για τις οποίες όσο περνάνε τα χρόνια θα αρχίσεις και εσύ να αμφιβάλεις.

Θα ξεχνάς τις λεπτομέρειες.

Έγιναν όντως όλα έτσι;

Θα ξεχνάς στιγμές, πρόσωπα, βλέμματα, φωνές. Θα ξεχνάς τις χαρακτηριστικές εκφράσεις των ανθρώπων που τόσο πολύ αγάπησες.

Και θα ξεχάσεις τις ιστορίες των ανθρώπων που ήταν κάποτε στη ζωή σου.

Θα έρθει η μέρα που όλα όσα έζησες δε θα είναι τίποτα παραπάνω από σκόρπιες αναμνήσεις και κακογραμμένες ιστορίες.

Μέχρι να έρθει η στιγμή που κανείς δε θα ακούσει ξανά τη φωνή σου.

Κανείς δε θα ξανά νιώσει το άγγιγμα σου, ούτε θα παρατηρεί με αγάπη τις κινήσεις σου.

Και όταν πεθάνει και ο τελευταίος που τα θυμόταν όλα αυτά, θα φύγεις κι εσύ μαζί του, θα είναι σαν να μην υπήρξες ποτέ.

Είμαστε όλοι ιστορίες.

Ιστορίες που θα ξεχαστούν, θα θαφτούν μαζί με εμάς και θα χαθούν στο χάος του χρόνου.

Είμαστε φυλακισμένοι στις θολές αναμνήσεις και στις ιστορίες μας.

Όλα όσα ζήσαμε, πετύχαμε και είμαστε, θα σωθούν για δυό-τρείς δεκαετίες μετά τον θάνατό μας σε μερικές σκονισμένες φωτογραφίες. Μέχρι να μας σκεφτεί κάποιος για τελευταία φορά.

Και εν τέλει μαζί με τον χρονο, θα χαθούν και οι ιστορίες μας.