#ήταν μια δύσκολη μέρα

[allo-frouto]

Πόσο horny απο το 1 ως το 10?

2.

[justforbooks]

Το τέλος μιας φιλίας είναι ένας μικρός θάνατος

Η δύσκολη παραδοχή πως και οι φιλίες τελειώνουν και η δυνατότητα να κάνει κανείς καινούργιους φίλους σε κάθε ηλικία.

Η προπέρσινη, σπουδαία, βραβευμένη ταινία του Μάρτιν ΜακΝτόνα «Τα πνεύματα του Ινισέριν» («The Banshees of Inisherin»), με φόντο το τέλος του ιρλανδικού εμφυλίου πολέμου το 1923, δείχνει το φαινομενικά αναίτιο τέλος της καρδιακής φιλίας μεταξύ του Κολμ και του Πάντρικ. Ο Κολμ μια μέρα ξαφνικά θα αρχίσει να αγνοεί τον μέχρι πρότινος επιστήθιο φίλο του, Πάντρικ, χωρίς κανέναν προφανή λόγο. Το γεγονός αυτό θα αποσταθεροποιήσει εντελώς τη ζωή τους και θα καταλήξει μέχρι και σε ακραίες πράξεις βίας.

Στην πορεία καταλαβαίνουμε πως ο φιλόδοξος μουσικός Κολμ έχει αρχίσει να βαριέται τον φιλήσυχο και χαμηλών τόνων φίλο του, ενώ πιστεύει κιόλας πως του στέκεται εμπόδιο στην ενασχόλησή του με τη μουσική. Η ταινία είναι μια αλληγορία για τον εμφύλιο πόλεμο που μαίνεται γύρω από τους πρωταγωνιστές, αλλά ίσως ποτέ ξανά δεν έχει παρουσιαστεί στη μεγάλη οθόνη τόσο αριστουργηματικά η ιλαροτραγωδία που είναι το τέλος μιας φιλίας αλλά και το τέλος των ανθρώπινων σχέσεων γενικά.

Και στην πραγματική ζωή συχνά φιλίες διακόπτονται ή πέφτουν σε τέλμα, χωρίς να έχουν προκύψει απαραιτήτως δράματα και σοβαροί λόγοι. Ένας παραλογισμός ενυπάρχει πίσω από το τέλος κάθε φιλίας και αυτό δείχνει και το φιλμ του ΜακΝτόνα. Η φιλία δεν διαρκεί, όπως δεν διαρκεί και η καλοσύνη, αποφαίνεται ο Κολμ, σε έναν από τους πιο σπαρακτικούς διαλόγους της ταινίας, όταν ο Πάντρικ του προσάπτει την κατη��ορία πως σταμάτησε να είναι καλός.

Πώς αποφασίζεις να απομακρυν��είς από ανθρώπους με τους οποίους άλλοτε σε συνέδεε βαθιά φιλία και πώς, αντίστοιχα, αν σου συμβεί, αντιδράς στο παράλογο; Ο Πάντρικ στην ταινία θα αντιδράσει σπασμωδικά, σχεδόν με παιδική ανωριμότητα, όπως θα αντιδρούσε ένα παιδί που θα αδυνατούσε να καταλάβει γιατί ο κολλητός του σταμάτησε να του μιλά. Η διάλυση μιας φιλίας είναι ένας μικρός θάνατος. Όπως μπροστά στο παράλογο του θανάτου, έτσι και εδώ υπάρχει ένα αναπάντητο «γιατί», καθώς οι μετασχηματισμοί και οι αλλαγές που ευθύνονται, ακόμα και γι’ αυτόν που παίρνει την απόφαση, δεν είναι πάντα ορατοί.

Μεγαλώνοντας αναγκαζόμαστε να αποχωριστούμε παιδικές φιλίες, φιλίες των φοιτητικών χρόνων, φιλίες που δημιουργούνται και τροφοδοτούνται από κοινά ενδιαφέροντα και αναζητήσεις, φιλίες που γεννήθηκαν από ανάγκη και φυσικά φιλίες που δεν περίμενε κανείς να προκύψουν και όλα ήταν εναντίον τους αλλά αυτές άντεξαν. Από την άλλη, αποδεικνύεται όλο και πιο δύσκολη και κοπιαστική η προσπάθεια να συντηρήσει κανείς τις φιλίες του. Ο διαφορετικός τρόπος ζωής, οι μεταβολές στα γούστα, στις απόψεις και τα ενδιαφέροντα, ο περιορισμένος χρόνος, η σύγκρουση με την πραγματικότητα, οι ματαιώσεις και η καθημερινότητα, οι αποστάσεις, η εργασία, η απόκτηση παιδιών, οι γάμοι και τα διαζύγια, οι πολλαπλές οικογενειακές και άλλες υποχρεώσεις αποτελούν αιτίες που σαρώνουν στο διάβα τους φιλίες χρόνων. Ή μήπως είναι απλώς δικαιολογίες;

Οι άνθρωποι αλλάζουν και οι συνδετικοί κρίκοι που τους ενώνουν καμιά φορά σπάνε, αλλά το πιο αδιόρατο και πιο δύσκολο να κατανοήσουμε είναι πόσο μεταλλασσόμαστε εμείς οι ίδιοι στη διάρκεια της ζωής, πόσο οι εσωτερικές συγκρούσεις, οι διαφοροποιήσεις στις αξίες, οι μετατοπίσεις και οι αντιφάσεις μάς μετατρέπουν σε κάποιους άλλους. Οι φίλοι δεν είναι παρά ένας καθρέφτης που μας αντανακλά σε διαφορετικές εποχές, ένα είδωλο του εαυτού μας. Συχνά δεν αποχωριζόμαστε φίλους αλλά κομμάτια δικά μας που πετάμε από πάνω μας σαν να βγάζουμε καινούργιο δέρμα κάθε φορά.

Συνηθίζουμε στην ιδέα πως οι ερωτικές σχέσεις φθίνουν και οι έρωτες τελειώνουν, πως τα λόγια των εραστών και τα «σ’ αγαπώ» αναγκαστικά θα αποδειχθούν μεγάλα λόγια και οι «αγάπες για πάντα» ανέφικτοι ρομαντισμοί. Τόσα τραγούδια και τόσες δραματικές ταινίες χωρισμού μάς το έκαναν σαφές. Όμως αναλογικά, άραγε, πόσες ταινίες κυκλοφορούν που μιλούν για το τέλος της φιλίας, όπως, για παράδειγμα, το ελληνικό «Απόντες» (1996) του Νίκου Γραμματικού με τους έξι φίλους από τη Σαλαμίνα που οι διαφορετικές κοσμοθεωρίες θα τους χωρίσουν, ή το αμερικανικό «Frances Ha» (2012)  του Νόα Μπάουμπαχ με την Γκρέτα Γκέργουιγκ στον ρόλο της ομώνυμης ηρωίδας που σταδιακά χάνει την καλύτερή ��ης φίλη; Κανείς δεν σε προετοιμάζει για το τέλος και τις διαψεύσεις της φιλίας, ένα τέλος που μπορεί να είναι πολύ πιο οδυνηρό από έναν ερωτικό χωρισμό.

Ακόμα κι αν είχαμε συνηθίσει στην ιδέα ότι κάποιες φιλίες διακόπτονται, γιατί απλώς οι άνθρωποι τραβούν χωριστούς δρόμους, το ίντερνετ ήρθε να δημιουργήσει νέα δεδομένα και εκεί. Περισσότερη επικοινωνία, περισσότερη από όση αντέχουμε πολλές φορές, αλλά και μεγαλύτερη απόσταση. Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν ήταν πιο εύκολη η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων, αλλά η μοναξιά φυσικά δεν υποχώρησε, το αντίθετο, γιγαντώθηκε.

Τα social media κατάφεραν να δώσουν μερικούς ακόμα καλούς λόγους και τη χαριστική βολή για να τελειώσουν, με συνοπτικές διαδικασίες, φιλίες που φυτοζωούσαν. Μερικές οργισμένες πολιτικές αναρτήσεις, ανεξαρτήτως χρώματος, ή λάβρα ποστ για τον εμβολιασμό, μας αποκάλυψαν πως δεν ξέραμε τους φίλους μας τόσο καλά όσο νομίζαμε.

Από την άλλη, πάντα θα υπάρχουν επιφανειακές φιλίες και λυκοφιλίες που κανείς δεν χρειάζεται ή δεν έχει τόσο ανάγκη όσο νομίζει, αυλές με φίλους «υποτελείς» που αποθεώνουν τους νάρκισσους «αρχηγούς» τους, επαγγελματικές φιλίες που αναγνωρίζεις εξαρχής πως θα λήξουν με το πέρας της εργασιακής σύμβασης, και άλλες που όχι μόνο είσαι σίγουρος πως θα τερματιστούν αλλά διακρίνεις και την ημερομηνία λήξης στο κουτάκι.

Οι αληθινές και ουσιαστικές φιλίες είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός. Ακούγεται κλισέ, αλλά, ταυτόχρονα, μόνο αν χάσεις στην πορεία μερικές, αρχίζεις να τις εκτιμάς. Ακόμα κι αν σε προδώσουν, ακόμα κι αν σε απογοητεύσουν, ακόμα κι αν η αρχική τους λάμψη θαμπώσει, συνεχίζουν να αποτελούν φωτεινές οάσεις σε μια ζωή που εφευρίσκει πάντα ευφάνταστους τρόπους για να σε καταρρακώσει.

Από τις παιδικές φιλίες που μας ήξεραν σαν την παλάμη τους και έμοιαζε να υπήρχαν από πάντα −και υπήρχαν στην κυριολεξία από τότε που είχαμε συνείδηση του εαυτού μας− περάσαμε στα χρόνια που η αναζήτηση ταυτότητας και η ανάγκη αυτοπροσδιορισμού οδήγησαν στην εξύμνηση της φιλίας και του «εμείς», κι από εκεί ολοταχώς προς την εσωστρέφεια και τον ατομικισμό. Στην πορεία προς την ενηλικίωση, παραμερίσαμε τις φοιτητικές φιλίες και τις παρέες των 20άρηδων, που σχηματίζονταν τόσο εύκολα όσο αναπνέαμε, για χάρη των ερωτικών σχέσεων και μετά για χάρη της οικογένειας ή της δουλειάς ή όποιων άλλων προτεραιοτήτων. Ύστερα έρχονται χωρισμοί και σχέσεις που αργοπεθαίνουν, τα παιδιά που είχαν γίνει ο σκοπός σου φεύγουν απ’ το σπίτι, αλλά και παιδιά να μην έχεις, θα δεις να διαψεύδονται προσδοκίες, σχέδια και όνειρα και τότε μένεις χωρίς παιδιά, χωρίς σχέδια και χωρίς φίλους. Και ξαφνικά επανεκτιμάς τη φιλία, όχι πλέον σαν παρωχημένο θέμα σχολικής έκθεσης ή επιφανειακή συναναστροφή για να σπάει η ρουτίνα, αλλά ως θεμελιώδη αξία που ήταν πάντα εκεί αλλά τόσες φορές παρέβλεπες.

Από το μότο «πάνω από όλα η οικογένεια» σε περασμένες δεκαετίες, πήγαμε στο «οι φίλοι είναι η νέα οικογένεια», για να μεταφερθούμε μετά στο «μας τελείωσαν οι φίλοι ή ποιος τους χρειάζεται» και να καταλήξουμε, τέλος, στο «ποτέ δεν είναι αργά για νέους φίλους».

Σε ένα πρόσφατο και πολύ αισιόδοξο άρθρο στους «New York Times», με τον τίτλο «Νέοι φίλοι μετά τα 50; Ναι, παρακαλώ!» («New Friends After 50? Yes, Please!») ο αρθογράφος Charles M. Blow επισημαίνει τη σημασία τού να είναι κανείς ανοιχτός σε νέες φιλίες όσο μεγαλώνει, ενώ παρομοιάζει την ικανότητα τού να ανοίγεσαι σε νέους φίλους με μια «ανεστραμμένη καμπύλη» σε γράφημα: «Πολύ ανοιχτοί όταν είμαστε νέοι, λιγότερο ανοιχτοί όταν γινόμαστε ενήλικες και πιο ανοιχτοί ξανά καθώς γερνάμε». Αυτή πρέπει να είναι και η διαδρομή της φιλίας για τους περισσότερους από μας: από την απόλυτη παράδοση άνευ όρων στη φιλία, στην επιφύλαξη καθώς ωριμάζουμε και ξανά πάλι, σε κάποιο σημείο της ζωής μας, στη ζωτική ανάγκη για φιλίες.

Οι φιλίες απαιτούν ρίσκο που δεν είναι ποτέ υπολογίσιμο και εκτός από κέρδη έχουν και ζημίες. Πληγώνουν και απογοητεύουν και δεν έχουν λίγες ματαιώσεις και κλονισμούς στην παλέτα τους. Δύσκολα βγαίνεις αλώβητος όταν αρχίζουν να φυλλορροούν οι φίλοι, είτε γιατί πεθαίνουν, είτε επειδή υπήρξε αγεφύρωτη ρήξη, είτε γιατί απλώς ο χρόνος τούς άλλαξε και τους πήρε μακριά, την ίδια στιγμή που άλλαζε κι εσένα. «Οι φίλοι μας έφυγαν», έγραφε ο Γιώργος Σεφέρης στο «Μυθιστόρημα». Ίσως δεν μάθαμε και ποτέ ποιοι ήταν όντως. «Δεν τους γνωρίσαμε/ήταν η ελπίδα στο βάθος που έλεγε/πως τους είχαμε γνωρίσει από μικρά παιδιά», σύμφωνα με τον ποιητή. Όμως τότε ακριβώς είναι που ανακαλύπτεις για πρώτη φορά πόσο σημαντικές ήταν οι φιλίες σου, πόσο σε διαμόρφωσαν και πόσο αναπόσπαστα κομμάτια του εαυτού σου υπήρξαν.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[fegg4ropetra]

"Σήμερα αγάπησα τους ανθρώπους λίγο παραπάνω..."

Σήμερα ξύπνησα με μηδενική διάθεση για ζωή. Κανένας συγκεκριμένος λόγος ή γεγονός.

Δεν ήθελα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι. Δεν ήθελα να κουνηθώ. Δεν ήθελα να βγω απ' το σπίτι μου. Δεν ήθελα να πάω δουλειά. Δεν ήθελα να δω άνθρωπο μπροστά μου.

Όμως βρήκα μια μικρή υπολειπόμενη δόση κουράγιου και σηκώθηκα απ' το κρεβάτι μου. Σκέφτηκα αν κάνω ένα μπάνιο ίσως νιώσω καλύτερα. Έβγαλα τα ρούχα μου και τα πέταξα σε μια άκρη χωρίς καμία όρεξη να τα μαζέψω εκείνη τη στιγμή και μπήκα για ένα γρήγορο ντουζ πριν τη δουλειά. Καθόμουν κάτω απ' το νερό για αρκετή ώρα και σκέψεις ξεκίνησαν να κατακλύζουν το μυαλό μου. Χαοτικές σκέψεις αρνητικές. Ανασφάλειες και κόμπλεξ ξεκίνησαν να βγαίνουν στην επιφάνεια και άρχισα να νιώθω αυτη την αίσθηση πως θέλω να κλάψω. Δεν κυλούσε όμως ούτε δάκρυ. Δεν μπορούσα να εκτονωθω να τα βγάλω από μέσα μου να ηρεμήσω. Έτσι βγήκα απ' το μπάνιο. Πέρασα στιγμιαία απ' τον καθρέφτη προσπαθώντας να μη κοιτάξω ούτε το γυμνό μου σώμα ούτε και το αμακιγιαριστο πρόσωπο μου. Ξέρω πόσο θα απεχθανομουν κάθε ίχνος της αντανάκλασης τους εαυτού μου. Με μεγάλη προσπάθεια ντυθηκα και ξεκίνησα για δουλειά. Χιόνι έξω, πάγος παντού και όλοι οι άνθρωποι την ώρα που εγώ πήγαινα δουλειά ετοιμάζονταν να πάνε για σκι.

Μπαίνω μέσα στο ξενοδοχείο, σκαναρω το χέρι μου να δηλώσω παρόν, όσο απών κι αν ένιωθα μέσα μου, και προσχώρησα προς τον χώρο του προσωπικού. Έβαλα τη στολή μου και μπήκα στη κουζίνα με τη μόνη παρηγοριά ότι μου έχουν μείνει άλλες 9 μέρες δουλειάς. Ξεκινάνε οι καλημέρες και ��α χαμόγελα από όλους τους συναδέλφους και φυσικά ανταπεδιδα πάντα με το ίδιο χαμόγελο σαν να μη συμβαίνει τίποτα μέσα μου.

Τότε μπήκε μέσα εμάς εργάτης του ξενοδοχείου. Τον είχα γνωρίσει την πρώτη μέρα όταν μου έκαναν ξενάγηση στο ξενοδοχείο και μου είχε πει πως ο παππούς του ήταν Έλληνας και έτσι κάθε φορά περνάει να μου πει ένα καλημέρα.

"Everytime I walk in the kitchen you're the only person that's greeting everyone with a big smile" μου είπε και όντως ήταν ο πρώτος άνθρωπος σήμερα που του χαμογέλασα αληθινά.

Πέρασε η ώρα ενώ καθόμουν και δούλευα με τον Μιστρι, έναν απ' τους συναδέλφους μου στο ζαχαροπλαστείο και εκεί που μου εξηγούσε τι ήθελε να κάνω μου λέει

"You'll decorate this, I know you decorate very well"

Η καρδιά μου λίγο σφίχτηκε και χάρηκε που κάποιος αναγνώρισε τη δουλειά μου. Γιατί όσο σίγουρη κι αν νιώθω για τις ικανότητες μου, όταν το ακούς από 3ο άτομο, και αβίαστα χωρίς να ρωτήσεις, είναι αλλιώς.

Κάποια στιγμή το μεσημέρι όταν οι περισσότεροι φεύγουν γιατί δουλεύουν σπαστό εγώ έμεινα μόνη μου στο ζαχαροπλαστείο ήρθαν 2 κύριοι απ' τη λάντζα της κουζίνας και συζητούσαν στη γλώσσα τους εκεί στο πόστο μου. Κάποια στιγμή παρατήρησα ότι με κοιταξαν και μίλησαν για μένα αναφέροντας με ως μίνι. Έπειτα από λίγο ο ένας μου μετέφρασε πως ο άλλος είπε

"This girl is mini but has a big heart"

Δεν ξέρω αν ήταν ή όχι αλήθεια αυτό που μου μετέφρασε, αν και είναι και οι δύο αρκετά αξιόλογοι άνθρωποι απ' όσο ξέρω, πάντως ήταν ένα ακόμα πράγμα που με έκανε να καταφέρω να βγάλω τη μέρα χωρίς να κατάρρευσω ψυχολογικά.

Εκεί κατά τις 5 το απόγευμα έρχεται πάντα μια κυρία όταν έρχεται η ώρα να ψήσω τα ψωμιά για το σέρβις για να ψήσει και αυτή τα δικά της μαζί. Η κυρία αυτή είναι απ' τη Βουλγαρία και δεν ξέρει αγγλικά οπότε η συνενόηση είναι λίγο δύσκολη αλλά πάντα βρίσκουμε τρόπο να τα βγάλουμε πέρα και είναι ένας απ' τους ευχάριστους ανθρώπους που μου μιλάει πάντα με χαμόγελο. Σήμερα λοιπόν ήρθε την κλασσική ώρα με τα ψωμιά της και μου λέει

"Big heart you" και μου δίνει μια αγκαλιά και ένα φιλί στο μάγουλο σαν να είμαι η εγγονή της. Αμέσως ένιωσα μια ζεστασιά.

Έπειτα το βράδυ όταν πέρασα από το ποστο της κρύας κουζίνας, στο οποίο δουλεύουν εκεί σχεδόν όλα τα άτομα που συμπαθώ και έχω πάρε δώσε, δούλευε η Αλεξάντρα, μια γυναίκα απ' τη Σλοβακία που ήρθε στην ��υστρία με τον άντρα της για ένα καλύτερο μέλλον και δουλεύουν μαζί στη κρύα κουζίνα. Πέρασα λοιπόν από εκεί, η Αλεξάντρα με κοίταξε, μου χαμογέλασε και ανταπέδωσα κι εγώ με ένα μεγάλο χαμόγελο και τότε ήταν που μου είπε

"You have a lovely social smile" . Την ευχαρίστησα και της χάρισα ένα ακόμη πλατύ χαμόγελο.

Έτσι λοιπόν η μέρα έφτασε στο τέλος της και όταν επιτέλους γύρισα πίσω στο σπίτι παρατήρησα πως ένιωθα χαρούμενη, ένιωθα καλά. Ξέρεις καλά πως είμαι άνθρωπος που δεν του πολύ αρέσουν τα κομπλιμέντα. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω, γίνομαι περίεργη και κοκκινιζω. Αυτού του είδους όμως τα κομπλιμέντα. Τα λίγο πιο προσωπικά. Τα αβίαστα. Χωρίς να χρειάζεται να αναφέρεις κάποια εξωτερική εμφάνιση ή χαρακτηριστικό, που σε καμία περίπτωση δεν το θεωρώ κακό να πως επίσης.

Αυτου του είδους τα κομπλιμέντα. Αυτοι οι όμορφοι χαρακτηρισμοί. Αυτές μικροπαρατηρησεις. Αυτά είναι που με έκαναν σήμερα να αγαπήσω τους ανθρώπους λίγο περισσότερο.

Ίσως να κατάφερα να αγαπήσω και τον εαυτό μου λίγο παραπάνω. Διότι παρόλα αυτά που με βασανίζουν μέσα μου, αραιά και που, καταφέρνω να κάνω τον κόσμο να χαμογελάσει και να χαίρεται με την παρουσία μου στον χώρο.

Ήταν μια ωραία μέρα τελικά.

Καληνύχτα.

[h-xwra-twn-grammatwn]

15 Λεπτά

Ξημέρωσε Δευτέρα σήμερα και έμοιαζε σαν όλες τις υπόλοιπες Δευτέρες της ζωής μου Σηκώθηκα με το 3ο ξυπνητήρι έβαλα το αγαπημένο μου τραγούδι να παίζει στο Background και άνοιξα το παράθυρο με μόνη ελπίδα να αντικρίσω κάτι διαφορετικό από τον γκρίζο ουρανό και την πολυκατοικία απέναντι... μάταια Έβαλα τα πρώτα ρούχα που βρήκα καθαρά και πορεύτηκα στη στάση γιατί είχα πάρει απόφαση αυτή τη βδομάδα να πατήσω στη σχολή μήπως δικαιολογήσω κάπως όλα όσα τόσα χρόνια στερήθηκε η μητέρα μου εξαιτίας μου... μάνα συγγνώμη. Το λεωφορείο πέρασε από μπροστά μου, όχι κάτι που δεν είχα συνηθίσει βέβαια, κοιτάζω τον φωτεινό πίνακα πάνω για το επόμενο, 15 λεπτά... Βγάζω από τη τσέπη μου μαζί με κάτι παλιές αποδείξεις το πακέτο με τα τσιγάρα... το ξέρω, είχα υποσχεθεί πως θα το κόψω, μα έιχα επίσης υποσχεθεί πριν με αφήσει εκείνη πως δεν θα το άρχιζα ποτέ. Τον συνειρμό των σκέψεων μου διακόπτει μια εύηχη ακουστικά φωνή -Δύσκολη μέρα ε; και μου δίνει τον αναπτήρα της. Είχα μόλις προλάβει να ανοίξω τα μάτια μου μα μπορούσα εύκολα να διακρίνω τα μελαχρινά μαλλιά της που κάλυπταν τα κόκκινα από το κρύο μάγουλα και σχημάτιζαν ένα μελαγχολικό μα δίχως άλλο πανέμορφο πρόσωπο Πήρα τον αναπτήρα έβαλα το τσιγάρο στα χείλη μου και το άναψα, έκανα την πρώτη τζούρα και την ξανακοίταξα -Δύσκολη ζωή, απάντησα με ένα ύφος σαφώς ειρωνικό...ναι το ξέρω είναι ο αμυντικός μου μηχανισμός Δεν πτοήθηκε, χαμογέλασε και ας γνώριζε πως ήταν ένα κακόγουστο αστείο, πήρε τον αναπτήρα πίσω, έβαλε και ��κείνη ένα τσιγάρο στα σχισμένα από το κρύο χείλη της. -Εξήγησε μου, είπε... με ένα βλέμμα αληθινής περιέργειας και ενδιαφέροντος. -Είναι Δευτέρα πρωί, μόλις έχασα το λεωφορείο και κάποιος άγνωστος προσπαθεί να μου κάνει ψυχανάλυση... Ναι το γνωρίζω, μου βγαίνει αυθόρμητα, ίσως η έλλειψη καφεΐνης Χαμογέλασε, σαν να μην άκουσε τη τελευταία πρόταση και ένιωσα μια ζεστασιά λες και την γνώριζα χρόνια. -Βλέπεις εκείνον τον κύριο απέναντι; Είναι Δευτέρα πρωί, μόλις έχασε το λεωφορείο και όμως κανείς δεν είναι εκεί για να τον ακούσει Σκέφτηκα να μην ρίξω τις άμυνες μου μα κάτι πάνω της μου φώναζε πως πρέπει να της μιλήσω. -Βλέπω τη ζωή σαν ένα παιχνίδι το οποίο δεν επέλεξα να παίξω και σίγουρα δεν ευχαριστιέμαι... Δεν σκάλωσε ακόμα και όταν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα έπνιξε η αύρα του ρεαλισμού και οριακά του πεσιμισμού που με χαρακτηρίζει -Η ζωή είναι ένα παιχνίδι, αποκρίθηκε απλά μερικές φορές πρέπει να προσπαθήσεις περισσότερο για να κερδίσεις Το χαμόγελό της διέκοψε η άφιξη του λεωφορείο στο οποίο δεν μπήκε ποτέ -Παρεμπιπτόντως πόσο καιρό παίζεις αυτό το παιχνίδι; με ρώτησε πριν κλείσουν οι πόρτες του λεωφορείου και χαθώ στην πολυκοσμία Χαμογέλασα, κοίταξα για τελευταία φορά το όμορφό της πρόσωπο και απάντησα -15 λεπτά

[eclecticstarlightblogger]

Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας: Κρίσιμες οι επόμενες μέρες

Κρίσιμα είναι τα επόμενα 24ωρα για τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας, Αναστάσιο. Ο 95χρονος ιεράρχης νοσηλεύεται για ακόμη μια μέρα διασωληνωμένος και σε κρίσιμη κατάσταση στην εντατική του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός». Χθες ήταν μια δύσκολη μέρα καθώς από την απλή κλίνη στην οποία νοσηλευόταν χρειάστηκε να μεταφερθεί στην ΜΕΘ καθώς η υγεία του παρουσίασε σημαντική επιδείνωση. Χθες το […] Αρχιεπίσκοπος…

[thoughtfullyblogger]

Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας: Κρίσιμες οι επόμενες μέρες

Κρίσιμα είναι τα επόμενα 24ωρα για τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας, Αναστάσιο. Ο 95χρονος ιεράρχης νοσηλεύεται για ακόμη μια μέρα διασωληνωμένος και σε κρίσιμη κατάσταση στην εντατική του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός». Χθες ήταν μια δύσκολη μέρα καθώς από την απλή κλίνη στην οποία νοσηλευόταν χρειάστηκε να μεταφερθεί στην ΜΕΘ καθώς η υγεία του παρουσίασε σημαντική επιδείνωση. Χθες το […] Αρχιεπίσκοπος…

[greekblogs]

Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας: Κρίσιμες οι επόμενες μέρες

Κρίσιμα είναι τα επόμενα 24ωρα για τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας, Αναστάσιο. Ο 95χρονος ιεράρχης νοσηλεύεται για ακόμη μια μέρα διασωληνωμένος και σε κρίσιμη κατάσταση στην εντατική του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός». Χθες ήταν μια δύσκολη μέρα καθώς από την απλή κλίνη στην οποία νοσηλευόταν χρειάστηκε να μεταφερθεί στην ΜΕΘ καθώς η υγεία του παρουσίασε σημαντική επιδείνωση. Χθες το […] Αρχιεπίσκοπος…

[skandaladiaplokidiafthora]

Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας: Κρίσιμες οι επόμενες μέρες

Κρίσιμα είναι τα επόμενα 24ωρα για τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας, Αναστάσιο. Ο 95χρονος ιεράρχης νοσηλεύεται για ακόμη μια μέρα διασωληνωμένος και σε κρίσιμη κατάσταση στην εντατική του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός». Χθες ήταν μια δύσκολη μέρα καθώς από την απλή κλίνη στην οποία νοσηλευόταν χρειάστηκε να μεταφερθεί στην ΜΕΘ καθώς η υγεία του παρουσίασε σημαντική επιδείνωση. Χθες το […] Αρχιεπίσκοπος…

[minded-lost]

Αύγουστος

«Θυμάσαι τότε που με γνώρισες; Και ήταν καλοκαίρι, μέσα στη ζέστη, λίγο πριν μπει ο Αύγουστος», την κοίταξε γεμάτος προσμονή.

«Θυμάμαι εκείνον τον Αύγουστο σαν το πιο ξεχωριστό Σαββατιάτικο βράδυ μου», τον κοίταξε και εκείνη. «Όσο η Δευτέρα περιμένει στο κατώφλι».

«Θυμάμαι ότι εκείνο τον μήνα δεν πήρα άδεια από τη δουλειά, ήταν και καλοκαίρι βλέπεις και τρέχαμε και δεν φτάναμε. Αλλά δεν με ένοιαζε. Δεν μου καιγόταν καρφάκι και όλη την ημέρα να έτρεχα, εφ’ όσον είχα στο νου μου ότι μετά θα βρεθώ στην αγκαλιά σου», χαμογέλασε. «Τότε που σε γνώρισα, το καλοκαίρι φάνηκε σαν να διήρκησε έναν ολόκληρο χρόνο και ας κυλούσαν οι ώρες σαν νερό από την ανατολή ως τη δύση. Ίσως κάθε φορά να ήθελα μία ακόμη δύση να ακολουθήσει, έτσι σερί γιατί οι ώρες δεν μου αρκούσαν».

Χαμογέλασε στην ανάμνηση και η γραμμή των χειλιών του έφτασε μέχρι ��ηλά, στα λακκάκια του προσώπου του, ενώ τα μάτια του σπίθιζαν από τα έντονα συναισθήματα που του δημιουργούσε η εικόνα εκείνου του καλοκαιριού στο μυαλό του. «Μα δεν ήξερα τότε ότι ήθελες να με βλέπεις κάθε μέρα, τόσο μυστήρια που ήσουν», την πείραξε. «Και όμως», χαμογέλασε εκείνη, «ήταν ο πιο γλυκός Αύγουστος που έχω ζήσει».

Εκείνος ο Αύγουστος, στην πραγματικότητα, δεν διέφερε τόσο από όλους τους υπόλοιπους. Δεν χρειάστηκε να πάει διακοπές ή να μην δουλεύει, για να είναι ο ιδανικός. Τον πέρασε στην Αθήνα, ένα καλοκαίρι μέσα στον καύσωνα και το τσιμέντο, ωστόσο για εκείνη φάνταζε ο πιο ξεχωριστός καλοκαιρινός μήνας ανάμεσα στα τόσα καλοκαίρια που είχε ζήσει.

Οι ατελείωτες βόλτες στα σοκάκια του κέντρου μέχρι τα πόδια να πονέσουν από το περπάτημα, οι εξορμήσεις στις παραλίες τις ηλιόλουστες ημέρες και οι βουτιές στη θάλασσα, ο πρωινός καφές στο κρεβάτι πριν τη δουλειά σαν την πιο όμορφη καθημερινή ρουτίνα, τα ηλιοβασιλέματα ώσπου ο ήλιος να δύσει βυθιζόμενος πίσω από τη θάλασσα και ο ουρανός να χάσει όλα αυτά τα χρώματα, και εκείνες οι βραδινές βόλτες με το αυτοκίνητο από προάστιο σε προάστιο, παρατηρώντας πώς κινείται η Αθήνα τη νύχτα. Ακόμη και οι πιο μουντές ημέρες γεμάτες κούραση, έκλειναν με μία αγκαλιά που αφαιρούσε όλα τα αρνητικά στοιχεία και μετέτρεπε μια μέρα δύσκολη σε στιγμές που έλαμπαν από τη συσσωρευμένη ευτυχία.

Ακόμη και αν μπορούσε να δραπετεύσει σε ένα εξωτικό νησί και να περάσει εκεί ολόκληρο τον τελευταίο μήνα του καλοκαιριού, πριν έρθει ο Σεπτέμβρης και οι υποχρεώσεις του, εκείνη και πάλι θα επέλεγε να μείνει στην πόλη και να τον γνωρίσει, να βρίσκεται όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μαζί του. Διότι από την αρχή κατάλαβε ότι επιτέλους κούμπωσε με έναν άνθρωπο σαν δύο κομμάτια ενός παζλ, και θα ήταν η πιο λανθασμένη επιλογή να αφήσει το παζλ ανολοκλήρωτο.

Για το λόγο αυτό, λοιπόν, και εκείνος ο Αύγουστος ήταν ιδιαίτερα ξεχωριστός στο μυαλό της – και ας τύχαινε να διαδραματιστεί οπουδήποτε. Γυρίζοντας τώρα πίσω το χρόνο στις εικόνες της μνήμης της, θυμόταν τη ζέστη που ανέδυαν τα σωθικά της μέχρι πάνω στην επιφάνεια του στήθους της, όταν έφτανε η ώρα να τον δει. Θυμόταν την μπλεγμένη νοητή γραμμή που ένιωθε στο στομάχι της, μέχρι αυτή να γίνει κόμπος. Θυμόταν την καρδιά της να πάλλεται γρηγορότερα κάθε φορά που εκείνος ��γγιζε τη μέση της και την έφερνε πιο κοντά στο σώμα του για να τη φιλήσει. Θυμόταν όταν άρχισε να καταλαβαίνει ότι τον έχει ερωτευτεί.

Και τώρα, καθήμενοι στον καναπέ ο ένας δίπλα στον άλλο συζητώντας για εκείνον τον Αύγουστο, άρχισαν να συνειδητοποιούν σιγά σιγά την πορεία της κλωστής που συνδέει τις ζωές τους και να παρατηρούν την αφετηρία αυτής της κλωστής σε εκείνο το καλοκαίρι στην Αθήνα. Με το χέρι του έβαλε απαλά στην άκρη την τούφα από τα μαλλιά της που έπεσε στο πρόσωπο της, όπως έγειρε για να ακουμπήσει στον ώμο του. Τον φίλησε γλυκά και στο νου της ήρθε η γνωστή μυρωδιά, που ερχόταν κάθε φορά που εκείνος εμφανιζόταν μπροστά της. «Θέλω να μου υποσχεθείς πως κάθε μήνας που έρχεται, θα περνάει και θα φεύγει σαν Αύγουστος», την κοίταξε στα μάτια και εκείνη έβλεπε πόσο πάθος ανέδυε το βλέμμα του. «Σου υπόσχομαι», τον κάρφωσε με το δικό της βλέμμα που έλαμπε, «πως ο Αύγουστος αυτός θα παρατείνεται για 365 ημέρες, και ας μην ξημερώσει ποτέ Σεπτέμβρης».

[crisismonitor]

Μπορεί οι τράπεζες να έσωσαν την παρτίδα και τα προσχήματα, διατηρώντας το Χρηματιστήριο σε θετικό έδαφος, τα αποθέματα όμως φαίνεται ότι περιορίζονται επικίνδυνα και χωρίς φρέσκο χρήμα -που δεν υπάρχει- η αγορά μπορεί να υπαναχωρήσει σε πτωτικό μονοπάτι. Οι τράπεζες κατάφεραν να σώσουν τα προσχήματα στο Χρηματιστήριο της Αθήνας για μια ακόμη φορά, στην πραγματικότητα όμως, η αγορά δεν έχει δυναμική, μεγάλο μέρος του ταμπλό παραμένει πίσω από τον ήλιο και παρά τα roadshow και τα συνέδρια δεν έχουν αναδειχθεί παίχτες που θα πάρουν τη σκυτάλη και θα συμβάλλουν στην διάχυση του ενδιαφέροντος, εμπράκτως. Το Χρηματιστήριο της Αθήνας έκλεισε σε θετική περιοχή και κόντρα στο γενικότερο πτωτικό κλίμα, αλλά αυτό επετεύχθη με κινητοποίηση δυνατών χαρτοφυλακίων και με αγορές σε επιλεγμένα χαρτιά. Έτσι, οι τράπεζες κουβάλησαν -για ακόμη μια φορά- το νερό στον μύλο του γενικού δείκτη, σώζοντας τα προσχήματα, όταν στο ευρύτερο ταμπλό η εικόνα ήταν μοιρασμένη και οι συναλλαγές πενιχρές. Η έλλειψη προσφοράς, δεν σημαίνει αυτομάτως ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις ανόδου, αλλά ότι οι πωλητές δεν είναι διατεθειμένοι να πουλήσουν όσο, όσο. Αυτό συνεπάγεται ότι δεν πουλάνε όσο δεν υπάρχουν αγοραστές. Αν όμως οι αγοραστές δοκιμάσουν, πειστικά, τα νερά τότε και οι πωλητές θα αυξήσουν τις ποσότητες... Έτσι, για την ώρα επικρατεί η ισορροπία του τρόμου. Ο Γενικός Δείκτης έκλεισε με οριακά κέρδη 0,18% στις 1430,91 μονάδες, ενώ ο τραπεζικός ενισχύθηκε κατά 1,04% στις 1255,37 μονάδες. Οριακά σε θετικό έδαφος έκλεισαν και οι Large Cap, Mid Cap και Small Cap, αποδεικνύοντας ότι η ανοδική κίνηση δεν ήταν ευρεία. Στο ταμπλό, η αξία των συναλλαγών ανήλθε στα 147,7 εκατ. ευρώ, , ενώ από τις μετοχές που άνοιξαν, 50 έκλεισαν με κέρδη, 44 με απώλειες και 29 αμετάβλητες. Δεν βοήθησε και το γενικότερο κλίμα Οι μεγάλες ευρωαγορές κινήθηκαν εξ αρχής πτωτικά και έκλεισαν με σημαντικές απώλειες, καθώς το μίγμα των εξελίξεων παραμένει ασαφές, ενώ οι ανησυχίες για τις επιπτώσεις της προεδρίας Τραμπ δείχνει να απασχολεί βαθμιαία και περισσότερο τους επενδυτές. Στα μάκρο της ημέρας, ο πληθωρισμός στη Γερμανία έτρεξε με 2% σε ετήσια βάση τον Οκτώβριο, σημειώνοντας αναμενόμενη άνοδο σε σχέση με το 1,6% του προηγούμενου μήνα. Ο εναρμονισμένος πληθωρισμός διαμορφώθηκε στο 2,4% για τον μήνα, επιβεβαιώνοντας τα προκαταρκτικά στοιχεία. Η ανεργία στη Βρετανία ενισχύθηκε άνω του αναμενόμενου στο γ' τρίμηνο και έφθασε στο 4,3%. Ο ΟΠΕΚ υποβάθμισε τις προβλέψεις για την αύξηση της ζήτησης Πετρελαίου για φέτος και τον επόμενο χρόνο για τέταρτο διαδοχικό μήνα. Τώρα προσδοκά ότι η Παγκόσμια κατανάλωση πετρελαίου θα αυξηθεί κατά 1,8 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα το 2024, ήτοι σχεδόν 2%. Αυτό είναι 107000 βαρέλια την ημέρα λιγότερο από ότι είχε προβλεφθεί προηγουμένως. Ο ΟΠΕΚ έχει μειώσει τις φετινές προβλέψεις για την αύξηση της ζήτησης κατά σχεδόν 20% από τον Ιούλιο, ακολουθώντας την απότομη υποχώρηση των τιμών του Αργού. Πολιτικό ρίσκο Στο πολιτικό σκηνικό, οι Σοσιαλδημοκράτες συμφώνησαν με τους βουλευτές της αντιπολίτευσης στην διεξαγωγή πρόωρων εκλογών στις 23 Φεβρουαρίου, εκκινώντας παράλληλα και τη διαδικασία ψήφου εμπιστοσύνης, η οποία θα διεξαχθεί στις 16 Δεκεμβρίου. Στην Ελλάδα επιδρά και το μικροκλίμα, καθώς μπορεί οι μετοχές των τραπεζών να κινούνται κυρίως από ξένα και μεγάλα ελληνικά χαρτοφυλάκια, η έλλειψη ενδιαφέροντος όμως για το υπόλοιπο ταμπλό είναι απόρροια και της πολιτικής αβεβαιότητας υποβόσκει και στην εγχώρια σκηνή. Μπορεί τα βλέμματα να επικεντρώνονται στην αντιπολίτευση, σε δύσκολη όμως θέση βρίσκεται και η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, η οποία αν και δεν έχει πρόβλημα πλειοψηφίας, κινδυνεύει εκ των έσω κυρίως της συμφωνίας που ωριμάζει στα ελληνοτουρκικά. Η φημολογία για πρόωρες εκλογές έχει κοπάσει εσχάτως, αλλά υποβόσκει και το θέμα απασχολεί και τις πρεσβείες που το περιλαμβάνουν πλέον στις εκθέσεις τους. Η επόμενη μέρα Ενδεχόμενη παρατεταμένη αδυναμία υπέρβασης αντιστάσεων, σε τεχνικό επίπεδο και διάχυσης της ανοδικής δυναμικής, είναι πολύ πιθανό να οδηγήσει σε αλλαγή του μοτίβου από πλαγιοανοδικό σε πλαγιοκαθοδικό, ανοίγοντας την πόρτα για μεγαλύτερη καθίζηση. ...και τα queues από την προηγούμενη Στο Χρηματιστήριο της Αθήνας οι επιμέρους δείκτες κινήθηκαν πτωτικά κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια των συναλλαγών, ενώ περί τις 15.30, επανέκαμψαν. Κατά πολλούς η κίνηση αυτή, που έγινε με στοχευμένο τρόπο εντάσσεται στο γενικότερο window dressing ενόψει και του κλεισίματος του Νοεμβρίου στα Παράγωγα την Παρασκευή. Την αγορά "σήκωσαν" οι τράπεζες, με καύσιμα από το μπαράζ θετικών εκθέσεων που ακολούθησε τα αποτελέσματα 9μηνου και με πρώτη την Alpha Bank, την οποία ακολούθησε η Πειραιώς αλλά σε απόσταση. Αμφότερες έχουν έδαφος να καλύψουν, καθώς διαπραγματεύονται σε συγκριτικό discount απέναντι σε Εθνική και Eurobank. Cash is the king Για τους βραχυχρόνιους παίχτες και για πολλούς μεσοπρόθεσμους, αυτή την περίοδο η ασφάλεια βρίσκεται στη ρευστότητα, γι αυτό και τα κέρδη που κατοχυρώνουν από τις ρευστοποιήσεις τα διατηρούν εκτός αγοράς, όχι απαραίτητα αναζητώντας ευκαιρίες, αλλά προσπαθώντας να προστατευτούν από μεγάλες διακυμάνσεις. Τεχνική εικόνα Η πρόσφατη αντίδραση του Γενικού Δείκτη από τα χαμηλά των 1381 μονάδων, θα δοκιμαστεί στην περιοχή των 1430 - 1432 μονάδων, επίπεδο όπου αναμένεται αυξημένη προσφορά τίτλων. Κρίσιμο στοιχεία για τη χαλύβδωση των αντιδράσεων και μετεξέλιξή τους σε ανοδική κίνηση είναι πάντα ο τζίρος. Για την ώρα είναι υψηλός μεν, επικεντρωμένος δε στις τράπεζες. Πιο έμπειροι αναλυτές επισημαίνουν το “gap” στο εύρος 1399,66 και 1404,77 μονάδων, το οποίο αποφεύγουν  -για την ώρα- να χαρακτηρίσουν. Οι αναλυτές Την αναβάθμιση της σύστασης για την Alpha Bank σε “buy” ανακοίνωσε η Bank of America ενώ αναθεώρησε υψηλότερα και την τιμή - στόχο για τη μετοχή στα 2,06, από 1,79 ευρώ. Ο οίκος αναβαθμίζει την πρόβλεψη για τα αναπροσαρμοσμένα κέρδη ανά μετοχή ως το 2026 κατά 7-10%, λόγω των υψηλότερων καθαρών εσόδων από τόκους. Παράλληλα, σημειώνει τη σημαντική βελτίωση στην καθαρή θέση της Τράπεζας, αλλά και τη μεγάλη μείωση στα μη εξυπηρετούμενα στοιχεία ενεργητικού, στοιχεία που δείχνουν ότι η Αlpha Bank κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Η UBS ανέβασε τις τιμές - στόχους για τις Alpha Bank και Eurobank, διατηρώντας τις Εθνική Τράπεζα και Τράπεζα Πειραιώς στις κορυφαίες επιλογές της από τον κλάδο στην Ελλάδα. Η Εθνική Τράπεζα τοποθετείται ανάμεσα στα Ευρωπαϊκά “top picks” της Ελβετικής Τράπεζας. Οι τιμές - στόχοι είναι για την Εθνική Τράπεζα στα 11,20 ευρώ και για την Τράπεζα Πειραιώς στα 5,70 ευρώ ανά μετοχή. Για τις μετοχές των Αlpha Bank και Eurobank αυξάνει τις τιμές - στόχους στα 2,42 ευρώ, από 2,32 ευρώ πριν και στα 2,75 ευρώ, από 2,74 ευρώ πριν, αντίστοιχα. Η JP Morgan πιστεύει ότι η εκλογή Τραμπ δίνει ώθηση στην Περιοχή της Μέσης Ανατολής και Βόρειας Αφρικής (MENA) έναντι της υπόλοιπης Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης (CEEMEA) και αναβαθμίζει τις Ελληνικές μετοχές σε σύσταση “overweight”, από “neutral” σύσταση νωρίτερα. Read the full article

[upofainomenos]

Ο χαμός ενός άρρωστου μυαλού

Η μητέρα μου πάσχει από κατάθλιψη. Το γνωρίζω από τα 13 μου. Ήταν πολλές οι φορές που ήμουν εγώ αυτός που της πήγαινε το χάπι της ή κάποιο ζάναξ για να μπορέσει να ηρεμήσει λίγο το μεσημερί.

Βέβαια όλα αυτά τα χρόνια είχε την Γιαγιά. Ήταν η κολώνα της, ο βράχος της, ο φάρος της στην σκοτεινή της θάλασαα. Μπορεί να υπήρχ�� αποκλειστικά και μόνο αγάπη στην σχέση τους, χωρίς παράπονα και μυστικά μεταξύ τους. Αλλά η σχέση τους ήταν αποπνικτική. Η μάνα μου είχε την ανάγκη να βρίσκεται συνέχεια με την Γιαγιά, σε τέτοιο βαθμό που της έλεγε ότι αν πεθάνει, θα την αφήσει μόνη της.

Και έτσι έγινε…

Η Γιαγιά πριν δυόμισι χρόνια «έφυγε». Πήγε να βρει τον Παππού. Έμεινε πολλά χρόνια μακριά του και της έλειψε. Αυτό έλεγα και ακόμα λέω στον εαυτό μου για να νιώθω λίγο καλύτερα όποτε με πιάνω μα βουρκώνω.

Όμως, πριν ακόμα φύγει η Γιαγιά, είχε φύγει η μάνα μου. Ήξερε ότι είχε έρθει η ώρα της Γιαγιάς, αλλά δεν μπορούσε να το αποδεχθεί. Η κατάθλιψη μαζί με το πένθος που ακολούθησε λόγω της απώλειας την έκανε ακόμα πιο δύσκολη περίπτωση για τους γιατρούς.

Σήμερα, δυόμισι χρόνια μετά απο τον θάνατο της Γιαγιάς και την έναρξη της βαριάς φαρμακευτικής αγωγής της μάνας μου, ακόμα δεν μπορεί να σηκωθεί από το κρεβάτι της πολλές φορές.

Μου λέει πολλές φορές πως θέλει να πεθάνει, γιατί δεν αντέχει άλλο τον πόνο. Δεν αντέχει στην ιδέα ότι δεν θα είναι ποτέ ξανά ο εαυτός της. Το μόνο που την σταματάει είμαστε εγώ και ο αδερφός μου. Δεν θέλει λέει να μας αφήσει μόνους να πονάμε.

Δεν μπορώ να κρύψω ότι η σκέψη του να την βρω άψυχη μια μέρα στο πάτωμα με στοιχειώνει κάθε πρωί που ξυπνάω και κάθε βράδυ που ξαπλώνω. Προσπαθώ να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι η μάνα μου, ένας ασθενής με χρόνια κατάθλιψη και αυτοκτονικά επεισόδια, μπορεί μια μέρα να κάνει τα λόγια της πράξη. Και αυτό με φοβίζει.

Για αυτό χαμογελάστε, σας παρακαλώ. Περνάμε όλοι πολλές δυσκολίες, κακές στιγμές, και ζούμε σε περίεργες εποχές. Αλλά δεν κάνει κακό να χαμογέλαμε και να προσπαθούμε για την επόμενη μέρα.

Για αυτό λοιπόν, σε σένα που μπορεί να το διαβάζεις αυτό, πήγαινε μίλα στην κοπέλα που σου αρέσει ή το αγόρι, κλείσε το ταξίδι που γλυκοκοιτάζεις όλο αυτον τον καιρό, πήγαινε στην συναυλία, έστω και μόνος σου, κάνε το ταττουάζ που επεξεργάζεσαι τόσο καιρό.

[justforbooks]

Οι τέλειες πατάτες ογκρατέν από έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς φαγητού του 20ού αιώνα.

O Édouard Alexandre de Pomiane δεν ήταν επαγγελματίας μάγειρας. Ήταν γιατρός μικροβιολόγος και διαιτολόγος στο Ινστιτούτο Παστέρ, με λατρεία για το φαγητό. Ως ειδικός επιστήμονας μελέτησε τη θρεπτική αξία των υλικών, τη σημασία που έχει η διατροφή για την υγεία και την ιστορία του φαγητού, κάνοντας ολόκληρη διατριβή στη χημεία της μαγειρικής, και εξήγησε τους λόγους για τους οποίους μπορεί να πετύχει ή να αποτύχει μια συνταγή, βοηθώντας τους νέους μάγειρες να καταλάβουν τη συμπεριφορά των υλικών και να αποφεύγουν μαγειρικά λάθη. Εξήγησε επίσης με απλά λόγια, χωρίς επιστημονικούς όρους και βαρετές αναλύσεις, γιατί μερικές φορές, ό,τι και να κάνεις, κάτι θα πάει στραβά και κάποιο πιάτο θα αποτύχει. Η κουζίνα έχει πιο πολλές αποτυχίες από επιτυχίες, ακόμα κι αν μαγειρεύεις συνέχεια το ίδιο πιάτο. Δεν έχει να κάνει μόνο με την ποιότητα των υλικών και τον τρόπο που μαγειρεύεις, τη μέθοδο, αλλά και με τη διάθεση, τον λόγο που μαγειρεύεις και το χέρι, την προσοχή που θα δείξεις στο πιάτο και την αφοσίωση, γιατί μερικές φορές είναι ζήτημα μερικών λεπτών, ακόμα και δευτερολέπτων, το αν κάτι θα είναι θρίαμβος ή καταστροφή. Ο Pomiane ήταν και ένας σπουδαίος συγγραφέας, έγραψε βιβλία που σήμερα είναι κλασικά για τη γαλλική κουζίνα, όπως το Cooking in ten minutes και το Cooking with Pomiane, ένα πολύ σημαντικό βιβλίο, βίβλος για τη γαλλική κουζίνα για μια γενιά σεφ που τη θεωρούσαν υπερβολικά δύσκολη και περίπλοκη, το οποίο τον έβαλε στο πάνθεο των σημαντικότερων συγγραφέων φαγητού του 20ού αιώνα.

Πρωτοκυκλοφόρησε στα γαλλικά τη δεκαετία του 1930 (το 1962 στα αγγλικά), με οδηγίες απλές και χρήσιμες, και επεξηγήσεις για τον τρόπο που συμπεριφέρεται το φαγητό, κάνοντας για πρώτη φορά τη γαλλική κουζίνα προσιτή σε όλους. Το σημαντικότερο είναι ότι δεν ήταν απλώς ένα βιβλίο με συνταγές, παρότι περιέχει πάνω από 300. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει (και αντέγραψαν αργότερα όλες οι Αγγλίδες συγγραφείς φαγητού) είναι οι ιστορίες που τις συνοδεύουν, που είναι διασκεδαστικές και χαρακτηρίζουν μια ολόκληρη εποχή. Ο Pomiane ταξίδεψε πολύ και κατέγραψε συνταγές κυρίως μεσογειακές και μεσανατολίτικες, τις οποίες παρουσιάζει όσο πιο απλά γίνεται ανάμεσα στις γαλλικές, με μια εξαιρετική αρμονία. Όπως τη συνταγή για αγκινάρες και κουκιά (α λα γκρεκ) που κατέγραψε στην Αθήνα την εποχή του βασιλιά Γεωργίου, σε ένα κουτούκι της Πλάκας.

«Έμαθα να φτιάχνω αγκινάρες a la grecque πολλά χρόνια πριν, στην πορεία ενός παρατεταμένου ταξιδιού στη Μέση Ανατολή» γράφει. «Από την αποβάθρα του Πειραιά παρακολουθούσα το ατμόπλοιο που με είχε φέρει να σαλπάρει για τη Μαύρη Θάλασσα, ενώ παρέμενα, έστω και για λίγο, στη χώρα του Ομήρου.

Έπειτα γύρισα. Η Ακρόπολη ήταν μπροστά μου. Από απόσταση ο Παρθενώνας φαινόταν αρκετά καινούργιος, ολόλευκος, άσπιλος κάτω από τον γαλάζιο ουρανό. Ξαφνικά μεταφέρθηκα από τον κόσμο των βιβλίων και των θρύλων σε αυτόν της πραγματικότητας. Ολόκληρη η Αρχαία Ελλάδα απλωνόταν μπροστά μου.

Αν ήμουν ο Ρενάν ίσως να είχα απαγγείλει μια προσευχή που να είναι άξια της ομορφιάς της Ακρόπολης. Δεν ήμουν, έτσι μπορούσα μόνο να παραμείνω βουβός και, σαν πιστός προσκυνητής, ανέβηκα τον ιερό λόφο με τα πόδια, περιφρονώντας και τα άλογα και την άμαξα που μου προσφέρθηκαν.

Πέρασα ολόκληρο το απόγευμα ανάμεσα στις καυτές πέτρες περιεργαζόμενος το εγκαταλελειμμένο τοπίο μπροστά μου, αλλά το στομάχι μου με επανέφερε στην πραγματικότητα. Έπρεπε να επιστρέψω στην πόλη και έπρεπε να φάω.

Πάνω στην Ακρόπολη, όχι μακριά απ’ τον Παρθενώνα, υπήρχε ένα μικρό εστιατόριο, διάσημο για τις αγκινάρες του. Κάθε μέρα ένα μικρό γαϊδούρι κουβαλούσε πολλές απ’ αυτές στην πόλη και κάθε μέρα οι άνθρωποι συνωστίζονταν στο εστιατόριο για να τις απολαύσουν. Λένε ότι ακόμα και ο βασιλιάς Γεώργιος ήρθε ινκόγκνιτο μερικές φορές για να τις φάει στο γυμνό τραπέζι με τους λεκέδες από λάδι.

Έφτασα και κάθισα σε ένα ξύλινο παγκάκι. Αμέσως η ιδιοκτήτρια φώναξε τη γυναίκα που δούλευε εκεί ως μαγείρισσα αλλά και ως σερβιτόρα. «Αφροδίτη! Αφροδίτη!». Εμφανίστηκε – αλλά τι απογοήτευση. Η Αφροδίτη ήταν τυφλή απ’ το ένα μάτι και κουτσή. Ήταν πάνω από εξήντα. Η Αφροδίτη είχε γεράσει. Μου έφερε τρεις αγκινάρες και μερικά κουκιά, γυαλιστερά από το λάδι, και ένα ποτήρι ρετσίνα. Οι αγκινάρες ήταν απίθανες, ασύγκριτα καλύτερες από οτιδήποτε άλλο έφαγα στην Ελλάδα. Η ιδιοκτήτρια μού επέτρεψε να παρακολουθήσω την Αφροδίτη όσο μαγείρευε και θα σου πω ακριβώς τι έκανε. Για να την αντιγράψεις, θα χρειαστείς:

8 μικρές αγκινάρες, 300 γρ. κρεμμύδια, ένα ποτήρι ελαιόλαδο, 500 γρ. φρέσκα κουκιά καθαρισμένα, μόνο τους σπόρους, μαϊντανό και άνηθο.

Καθάρισε τις αγκινάρες. Βγάλε τα εξωτερικά φύλλα, κι όταν αρχίσουν να γίνονται μαλακά, κόψε τις αγκινάρες στη μέση. Καθάρισε προσεκτικά το χνούδι με ένα κοφτερό μαχαίρι, κι όταν σχηματιστεί κούπα, τρίψε το κοίλο με χυμό λεμονιού για να μη μαυρίσει. Γέμισε τα κοίλα με πολύ ψιλοκομμένο κρεμμύδι, μαϊντανό και άνηθο, βάλε τις αγκινάρες σε ένα πυρίμαχο σκεύος και σκέπασέ τες μόλις με κρύο νερό. Πρόσθεσε τα κουκιά και το υπόλοιπο ψιλοκομμένο κρεμμύδι, αλατοπιπέρωσε, ρίξε το λάδι και σκέπασε το σκεύος με καπάκι. Άσ' το να σιγοβράσει πάνω στην ξυλόσομπα μέχρι να μαλακώσουν τα κουκιά και να ξεκολλάνε εύκολα τα φύλλα της αγκινάρας – αυτό θα χρειαστεί τουλάχιστον μισή ώρα.

Βγάλε το καπάκι απ’ το σκεύος και άσ' το να βράσει σε δυνατή φωτιά μέχρι να εξατμιστεί όλο το νερό και το λάδι να αρχίσει να πιτσιλίζει. Τώρα βγαλ’ το απ’ τη φωτιά, άσ' το να κρυώσει για μια δυο ώρες και προσπάθησε να διατηρήσεις την υπομονή σου. Πολύ σύντομα θα μπορέσεις να απολαύσεις τις κρύες αγκινάρες σου και να ονειρευτείς. Εμένα μου φέρνουν στο νου ηλιοβασίλεμα και το σκληρό ξύλινο παγκάκι του μαγαζιού. Απλωμένα μπροστά μου βλέπω τον Πειραιά και τον Κόλπο της Σαλαμίνας, τον ναό του Θησέα και τον Υμηττό, καλυμμένα με ένα μοβ βέλο. Στο βάθος, αναδυόμενο μέσα στον ροζ ουρανό, το Πεντελικόν αρπάζει την τελευταία ρόδινη λάμψη του ήλιου που δύει».

Ο Pomiane γεννήθηκε στο Παρίσι το 1875 από γονείς μετανάστες πολωνικής καταγωγής, οι οποίοι άλλαξαν το όνομά τους από Pozerski σε Pomiane όταν πήραν γαλλική υπηκοότητα. Το κανονικό του όνομα ήταν Édouard Pozerski. Ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Académie des Gastronomes (το 1928), και από τους πιο σημαντικούς επιστήμονες της εποχής του. Συνέχισε να δουλεύει και να ερευνά ακόμα και μετά τη συνταξιοδότησή του, σε ένα μικρό εργαστήριο που του έφτιαξαν στη σοφίτα. Δίδασκε στο Επιστημονικό Ινστιτούτο Υγιεινής του Φαγητού μέχρι το 1943. Εκτός από συγγραφέας ήταν και ραδιοφωνικός παραγωγός. Ένα πολύ σημαντικό βιβλίο του ήταν επίσης το The Jews of Poland: Recollections and Recipes, όπου κατέγραψε συνταγές των Εβραίων της Πολωνίας. Ήταν ο άνθρωπος που έδωσε την ευκαιρία στον Félix d'Herelle να βρει χώρο να αναπτύξει τη μελέτη του για τους βακτηριοφάγους. Πέθανε το 1964.

«Πολλοί συγγραφείς πριν τον δρ. Pomiane είχαν επιχειρήσει να εξηγήσουν την καθημερινή διαδικασία του μαγειρέματος με επιστημονικούς όρους» γράφει η Elizabeth David στον πρόλογο του βιβλίου Cooking With Pomiane, «κι είχαν καταφέρει μόνο να μετατρέψουν την επιστήμη και τη μαγειρική στις μεγαλύτερες βαρεμάρες. Ο Pomiane, σαν καλός δάσκαλος, ��εν παίρνει στα σοβαρά αυτά που ξέρει και έτσι κάνει τη μάθηση εύκολη για τους αναγνώστες του. Βγάζει το πέπλο μυστηρίου απ’ τη διαδικασία του μαγειρέματος, καταφέρνοντας, όμως, να αφήσει τη μαγεία. Μία άλλη πλευρά της διδασκαλίας του, πιο επίκαιρη σήμερα από ποτέ, ήταν η επιμονή του για τη σύνθεση ενός λογικού και ισορροπημένου γεύματος. Επειδή δεν ενδιαφερόταν μόνο για τον κανόνα και το “κλασικό” γαλλικό μενού της εποχής του, ο Pomiane έλεγε στους ακροατές του στο ραδιόφωνο ότι τα γεύματά τους ήταν υπερβολικά βαριά και φτιαγμένα χωρίς λογική. Δεν τους έλεγε να μετράνε τις θερμίδες και να αξιολογούν τις βιταμίνες που περιέχονταν στο φαγητό τους, αλλά εντόπιζε τον παραλογισμό που έχει επιβληθεί στους Γάλλους της μεσαίας τάξης για τη σειρά με την οποία σερβίρονται τα γεύματα:

Όσο για το ψάρι, όλοι συμφωνούν ότι πρέπει να σερβιριστεί ανάμεσα στη σούπα και το κρέας. Η ιερή θέση του ψαριού πριν το κρέας υποδεικνύει ότι κάποιος πρέπει να φάει και ψάρι και κρέας. Αυτήν τη στιγμή οποιονδήποτε διαιτολόγο κι αν ρωτήσεις θα σου πει ότι ένα τέτοιο γεύμα είναι υπερβολικά πλούσιο σε αζωτούχες ουσίες, αφού το ψάρι περιέχει τόση αλβουμίνη όση και το κρέας και περιέχει πολύ περισσότερο φώσφορο…

Τη δεκαετία του '30 αυτές οι λέξεις ήταν λυτρωτικές. Δεν έδωσαν και πολλοί άνθρωποι σημασία σ’ αυτά που έγραφε, αλλά ακόμα και σήμερα, σαράντα χρόνια αργότερα (σ.σ. ενενήντα το 2024), η ευημερούσα πλειοψηφία τρώει απερίσκεπτα και υπερβολικές ποσότητες φαγητού, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος πεινάει. Η αλληλουχία πιάτων από σούπα σε ψάρι, από ψάρι σε κρέας, ασύδοτα μαζί με σαλάτα, τυριά, κι ένα γλυκό, μους σοκολάτας ή παγωτό, που είναι το στάνταρ μενού σε όλα τα ξενοδοχεία και επιχειρήσεις κέτερινγκ σε όλο τον κόσμο, που βασίζεται στο γαλλικό φαγητό, είναι σπατάλη πρώτων υλών, σπατάλη προσπάθειας, σπατάλη χρημάτων, και μια ανούσια προσήλωση σε μια παράδοση που έχει πλέον ξεπεραστεί.

O Pomiane είχε ιδιαίτερο χιούμορ και αντιμετώπιζε το φαγητό πάντα με ελαφρότητα, ανεμελιά και καλή διάθεση, μέχρι τα βαθιά γεράματα. Ο τρόπους με τον οποίο απολάμβανε το φαγητό ήταν μεταδοτικός και ο τρόπος που μιλούσε γι’ αυτό ήταν ενθουσιώδης και γοητευτικός. «Ένα πιάτο μπορεί να είναι καταστροφικό για τη σιλουέτα, αλλά πάντα μπορεί κανείς να αρχίσει να αδυνατίζει αύριο!» είχε γράψει. Του άρεσε να μαγειρεύει μέχρι το τέλος της ζωής του για την οικογένεια και τους φίλους του και ��εωρούσε το μαγείρεμα τη μόνη τέχνη με την οποία μπορεί κανείς να εκφράσει στοργή και καλοσύνη. Ήταν ένας ερασιτέχνης μάγειρας με περιορισμένο χρόνο και απαιτούσε το μαγείρεμα να παράγει νόστιμα πιάτα με ελάχιστη φασαρία, ελάχιστο προϋπολογισμό και απόλυτη καθαριότητα. 

Ένα από τα πιάτα για τα οποία τον μνημονεύουν πολλοί σεφ είναι οι πατάτες ογκρατέν, τις οποίες έφτιαχνε χωρίς ίχνος βουτύρου ή λαδιού, μόνο με γάλα και κρέμα γάλακτος, και είχε αναπτύξει και ολόκληρη θεωρία για την επιτυχία της συνταγής. Το μόνο μυρωδικό που επέτρεπε ήταν το σκόρδο. Θεωρούσε ότι το μοσχοκάρυδο είναι φάουλ στο ογκρατέν.

«Υπάρχουν συγκεκριμένα πιάτα που και μόνο το όνομά τους προκαλεί θύελλα. Για παράδειγμα, δεν έχω ούτε μια φορά μιλήσει για μπουγιαμπέσα σε μια διάλεξή μου και να μην πεταχτεί απ’ τη θέση του ένας θερμόαιμος Μαρσεγιανός για να δηλώσει ότι η συνταγή μου είναι αιρετική. Μετά ένας Τουλονέζος θα ισχυριστεί ότι η αυθεντική μπουγιαμπέσα προέρχεται από την πόλη του, και συνήθως τον στηρίζω, για να προκαλέσω ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση.

Πριν από λίγο καιρό παρευρέθηκα στο μηνιαίο δείπνο της Académie des Gastronomes, μια βαρετή συνάθροιση αποτελούμενη από σαράντα μέλη, που το καθένα είχε μια σοφιστικέ άποψη για τη μαγειρική. Μας σέρβιραν gratin dauphinois. Πρέπει να πω ότι ήταν φρικτό και δεν είχε καμία σχέση με το πιάτο που μπορεί να φάει κανείς στην περιοχή του Ντοφινέ. Όλοι φύγαμε απογοητευμένοι, με το ψευδο-ογκρατέν να μένει άθικτο στο πιάτο, αλλά η συζήτηση έγινε κανονικά.

Πρώτα απ’ όλα, τι είναι το gratin dauphinois; Αποτελείται από λεπτές φέτες πατάτας μαγειρεμένες στο φούρνο σε ένα κεραμικό σκεύος, μέσα σε κρέμα που σιγοβράζει, αρωματισμένη με σκόρδο. Το παρασκεύασμα που μας σέρβιραν δεν είχε γεύση σκόρδου και, αντί για κρέμα, ήταν καλυμμένο με κάτι σαν παραψημένη ομελέτα. Από τη στιγμή που το gratin χρειάζεται τουλάχιστον σαράντα πέντε λεπτά για να ψηθεί, είναι λογικό να μη χρησιμοποιήσεις αυγά όταν το φτιάχνεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην παραψηθούν.

Εντονότατα προσβεβλημένα, τρία μέλη της Académie des Gastronomes σηκώθηκαν και είπαν τη γνώμη τους για το πώς έπρεπε να είχε φτιαχτεί το gratin. Και οι τρεις ήταν απ’ την περιοχή του Ντοφινέ. Ο ένας ήταν γερουσιαστής, ο άλλος ήταν μέλος του Συμβουλίου της Επικρατείας και ο τρίτος μέλος του Γαλλικού Ινστιτούτου.

Επειδή δεν είμαι Ντοφινέζος, μπορούσα μόνο να τους ακούω σιωπηλός, αλλά κράτησα σημειώσεις και έχω υιοθετήσει μια μέθοδο την οποία θα σας δώσω αμέσως. Αργότερα θα σας εξηγήσω γιατί την προτιμώ από τις άλλες δύο.

750 γρ. baby πατάτες, 360 ml γάλα, 200 ml κρέμα γάλακτος, 4 σκελίδες σκόρδο, μισό κουταλάκι αλεύρι.

Ιδανικά αυτό το πιάτο πρέπει να γίνει σε ένα κεραμικό, στρογγυλό σκεύος – το χωριάτικο, τραχύ σκεύος που μπορείς να αγοράσεις φτηνά στις γαλλικές αγορές. Για κάποιον λόγο το ορθογώνιο σκεύος δεν θεωρείται αρκετά σωστό.

Κόψε το σκόρδο σε πολύ μικρά κομμάτια. Πλύνε τις πατάτες, καθάρισέ τες και στέγνωσέ τες προσεκτικά. Κόψ' τες σε πολύ λεπτές φέτες. Αν δεν έχεις μαντολίνο ή κόφτη, αυτή είναι μια πολύ κουραστική διαδικασία.

Κάλυψε τον πάτο του σκεύους με φέτες πατάτας. Ράντισε με αλάτι, πιπέρι και σκόρδο. Συνέχισε τη διαδικασία με δεύτερο στρώμα και κάνε τα ίδια μέχρι να χρησιμοποιήσεις όλες τις πατάτες. Στο μεταξύ ζέστανε το γάλα και όταν αρχίσει να βράζει, ρίξ' το μέσα στο σκεύος. Πρέπει μόλις που να φαίνεται ανάμεσα στις πατάτες.

Ρίξε την κρέμα σε ένα μπολ και ανακάτεψέ τη καλά με το μισό κουταλάκι αλεύρι. Ρίξ' τη πάνω από τις πατάτες και βάλε το σκεύος σε καυτό φούρνο, στους 200 ºC.

Μετά από 30 λεπτά τσέκαρε το gratin. Το γάλα βράζει απαλά. Δοκίμασε μια φέτα πατάτας. Δεν έχει γίνει ακόμα. Περίμενε άλλα 20 λεπτά και δοκίμασε ξανά. Η πατάτα είναι μαλακή. Ανέβασε τη θερμοκρασία και σέρβιρε το gratin όταν έχει πάρει ένα όμορφο χρυσαφί-καφέ χρώμα, φροντίζοντας να το ακουμπήσεις σε ένα παχύ σουπλά, διαφορετικά θα σου χαλάσει το τραπέζι.

Τώρα άσε με να σου εξηγήσω γιατί οι άλλες δύο μέθοδοι για να φτιάξεις gratin ποικίλουν από αυτή που έχω επιλέξει και γιατί δεν θα τις πρότεινα:

1. Οι πατάτες έχουν βράσει με τις φλούδες τους για δέκα λεπτά πριν τις κόψεις φέτες.

Δεν βρίσκω τον λόγο να τις βράσεις, απλώς χάνεις χρόνο.

2. Δεν προστίθεται αλεύρι στην κρέμα.

Το δοκίμασα κι αυτό, αλλά η κρέμα μετατρέπεται σε βούτυρο κατά τη διάρκεια του μαγειρέματος. Η προσθήκη του αλευριού δεν επηρεάζει τη γεύση του gratin, και εμποδίζει την κρέμα να κόψει.

Ακολούθησε τις οδηγίες μου και θα περάσεις ένα αξέχαστο τέταρτο, απολαμβάνοντας το αποτέλεσμα».

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[batserendipity]

Πένθος στον ΣΚΑΙ – Άκης Παυλόπουλος: «Είναι μια πολύ δύσκολη μέρα για εμάς»

1 minute «Έφυγε στα 66 του χρόνια! Καλό του ταξίδι, βαθιά συλλυπητήρια στην οικογένειά του», είπε ο Άκης Παυλόπουλος για τον συνεργάτη τους που έφυγε από τη ζωή. Πέθανε ο ηχολήπτης του ΣΚΑΙ, Σταύρος Ντελέκος, ο οποίος εργαζόταν στον σταθμό πάνω από 30 χρόνια και ήταν από τους πρώτους εργαζόμενους. Ο Άκης Παυλόπουλος και η Μάρω Καρούση αποχαιρέτησαν, στην έναρξη της εκπομπής, τον συνεργάτη τους…

[need-attention]

Πώς είσαι σήμερα;; Εύχομαι να έχεις μία όμορφη μέρα 🫐

Τι ωραίο emoji

Ευχαριστώ πολύ, σήμερα ήταν μια όμορφη αλλά δύσκολη μέρα, πολύ δουλειά

Η δική σου;

[roomsbyadverbzine]

inflected clips [0x074]

γράφει η Στέλλα Παραστατίδου | read it in english here

Ακούμε ψιθύρους για αιωρούμενες πόλεις, κρυμμένες ανάμεσα στα σύννεφα, χτισμένες στα ψηλότερα κλαδιά της γηραιότερης Ιτιάς, που προϋπάρχει από τους ανθρώπους.

Αυτό που δεν ξέρει κανείς είναι ότι εκεί κατοικούν τα Φέρις, μυστικά πλάσματα που θυμίζουν πυγολαμπίδες. Αυτά κρατάνε την Ιτιά ζωντανή, την θρέφουν και την φροντίζουν. Αυτή είναι η δουλειά τους.

Πριν χίλια χρόνια ξέσπασε εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα τους, με πολλές απώλειες και καταστροφές. Η Ιτιά άρχισε να φθείρεται, να χάνει τις μαγικές τις ιδιότητες, αυτές που την κρατούσαν ζωντανή. Είχε αρχίσει να μαραζώνει. Είχε αποδυναμωθεί. 

 Οι άνθρωποι άρχισαν να το παρατηρούν. Ήθελαν να την κόψουν, να την ξεριζώσουν.

Τα Φέρις έπρεπε να πάρουν μία απόφαση, να αποτρέψουν, να λήξουν αυτόν τον πόλεμο. συγκεντρώθηκαν οι αρχηγοί τους. Οι μέρες και οι ώρες περνούσαν, ο χρόνος τελείωνε. Η απόφαση ήταν δύσκολη.

Κατέληξαν στην δημιουργία δύο βασιλείων, που θα τα χωρίζει ένα αόρατο εμπόδιο, να μην υπάρχει καμία επικοινωνία μεταξύ τους. Ήθελαν να αποτρέψουν κάποιο παρόμοιο συμβάν. Γι’ αυτό έσβησαν τις μνήμες των Φέρις, των κατοίκων της Ιτιάς. Κανείς να μην θυμάται τίποτα. Κανείς, πέρα από τις βασίλισσες.

Εκείνη η μέρα, η πρώτη μέρα του χειμώνα, καθιερώθηκε ως μια μέρα Γιορτής για την Ιτιά, για να θυμούνται οι κάτοικοι του βασιλείου την αξία της Ιτιάς και να μην ξεχνάνε οι βασίλισσες την φρίκη του πολέμου. Είχαν κάνει και μία συμφωνία μεταξύ τους, κάθε χρόνο, εκείνη την ημέρα, να συναντιούνται. Να θυμούνται τα παλιά, την παλιά τους αγάπη, όσα θυσίασαν και θυσιάζουν για τον λαό τους. 

Να θυμούνται ότι αυτή η απόφαση ήταν η σωστή. 

Αυτό έκαναν και φέτος. 

Συναντήθηκαν στις ρίζες των δέντρων. Εκεί όπου τελείωσαν όλα.

Η βασίλισσα Ρω είχε φτάσει πιο νωρίς. Καθόταν στις ρίζες του δέντρου και διάβαζε τα τελευταία της γράμματα στην Έντνα. Είχε ένα γλυκό χαμόγελο στο πρόσωπό της, το χαμόγελο της νοσταλγίας.

-Γεια σου Ρω.

Γύρισε ενθουσιασμένη. Όμως το χαμόγελο της έσβησε κατευθείαν. 

-Τι έπαθες Έντνα; Φαίνεσαι στενοχωρημένη, αλλαγμένη. Έχει συμβεί κάτι;

-Δεν έχεις παρατηρήσει τι συμβαίνει; Δεν σου μίλησαν οι εργάτες σου;

-Όχι, όχι. Με ανησυχείς τι συμβαίνει;

-Η ιτιά- 

Κοντοστάθηκε για λίγο, δεν ήξερε τι να πει.

-Η ιτιά τι;

- Μαραζώνει. Άρχισε ξανά να χάνεται η δύν��μη της. Τα εφόδια όσο πάνε και λιγοστεύουν. Τα Φέρις ρωτάνε τι συμβαίνει.

-Περίεργο. Σε εμάς δεν έχει παρατηρηθεί κάτι τέτοιο. Το μόνο που φοβάμαι είναι ότι ο κόσμος αρχίζει να ρωτάει για το εμπόδιο . Να πάρε να διαβάσεις αυτό το γράμμα.

Η Έντνα άρχισε να διαβάζει το γράμμα. Κάτι της έμοιαζε οικείο. Έψαχνε να βρει ένα στοιχείο. Μα το γράμμα δεν είχε ούτε αποστολέα.

-Μα αυτό δεν έχει αποστολέα. Γνωρίζει όλη την ιστορία με τον πόλεμο. Με λεπτομέρεια. Πως συνέβη αυτό; 

-Φοβάμαι μήπως οι άνθρωποι έχουν καταλάβει, έχουν αρχίσει να θυμούνται. Ψίθυροι ακούγονται από παντού.

-Έχεις κρατήσει ακόμη την συνταγή για το αντίδοτο της λήθης;

-Γιατί;

-Το έχεις κρατήσει έτσι δεν είναι;

-Έντνα_

-Σου το είχα πει επανελειμένες φορές. Κάψτο. Μου το είχες υποσχεθεί. Ήξερες πόσο επικίνδυνο είναι. Ξέρεις ότι οι σύμβουλοι δεν είναι οι πιο έμπιστοι. Θέλουν απλά την εξουσία. Έτσι ξεκίνησε και ο πόλεμος την προηγούμενη φορά.

-Δεν είναι αυτοί. Τους εμπιστεύομαι.

-Πάντα τους είχες τυφλή εμπιστοσύνη. Εξαιτίας τους θυσιάσαμε τα πάντα. Θυσιάσαμε τις ζωές μας, τα όνειρα μας.

-Γίνεσαι άδικη τώρα_

-Άδικη; Τώρα είναι που διακινδυνεύονται τα περισσότερα. Έγινα μητέρα. Την τελευταία άνοιξη, όταν άνθισε η Ιτιά, μου έφερε ένα άνθος.

Η Ρω άρχισε να κλαίει. Η Έντνα την πήρε στην αγκαλιά της.

-Ήταν πάντα το όνειρο μου, να κάνω οικογένεια μαζί σου, και τώρα την κάνεις μόνη σου. Γιατί δεν μου έγραψες; Θα ερχόμουν ένα βράδυ στα κρυφά να την γνωρίσω. Η επόμενη βασίλισσα!

-Διακινδυνεύονται πολλά περισσότερα από ότι πιστεύεις. Νομίζω ότι η Ιτιά θέλει να μας στείλει ένα μήνυμα αλλά ακόμη δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι.

-Θέλει να ενώσει ξανά τα βασίλεια. Ξέρεις πόσο κατά ήταν όταν χωριστήκαμε. Το είχε πει μια μέρα θα καταφέρει να μας φέρει κοντά. Γι΄αυτό και σου έστειλε το άνθος. Ήταν ένα μήνυμα. Αχ, έπρεπε να μου το πεις πιο νωρίς!

Η Έντνα παρέμεινε σκεπτική.

-Χρειάζομαι περισσότερο χρόνο. Να σκεφτώ. Πρέπει να γυρίσω πίσω και στην μικρή Ρω. Έτσι την ονόμασα. Για να σε θυμάμαι.

-Έντνα, αυτό που έκανες_

- Ήταν το ονειρό μας. Πρέπει να φύγω. Πάνε και εσύ στο βασίλειο. Ξύπνα την Μέι. Πάντα ήταν στο πλευρό μας. Θα σε βοηθήσει να λύσετε το μυστήριο με το γράμμα.

-Πότε θα ξαναβρεθούμε; Ένας χρόνος είναι πάρα πολύς.

-Θα σου γράψω. Πρέπει πρώτα να πάω στην Ιτιά, να της μιλήσω, να την ρωτήσω, έχω να την δώ από τότε. Δεν ξέρω θα μου δώσει ξεκάθαρες απαντήσεις. Απλά πρέπει να την ρωτήσω

-Πάντα σου είχε αδυναμία. Θα περιμένω το γράμμα σου. Πρέπει να το αποτρέψουμε αυτό που πάει να συμβεί.

Έδωσαν ένα φιλί. Πέταξαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις.

Ποτέ δεν μπορείς να αποτρέψεις το αναπόφευκτο. 

γράφει η Στέλλα Παραστατίδου

φωτογράφιση: Φανή Τρανού | εμφάνιση: Στέλλα Παραστατίδου, Χρήστος Βογιατζής | graphic design: Στράτος Πολίτης | a&r: Κωνσταντίνος Καραΐσκος