#ή κανείς ή μαζί

[writiiingforyou]

Εγώ και εκείνη

Ανάμεσα μας τόσες αντιθέσεις και τόσο ίδια πράγματα.

Ποσό ξετρελαίνομαι να σκέφτομαι στιγμές μαζί της.

Στιγμές που ξημέρωνε και μας έβρισκε το πρωινο αγκαλιά να κάνουμε έρωτα κάτω από τα παπλώματα κάποιου χειμώνα.

Αυτου του πρώτου μας χειμώνα -μαζί-

Στιγμές που ξημέρωνε και βλέπαμε αγκαλιά την Ανατολή

Μαρεσαν τα μηνύματα της.

Ήξερα ότι -με σκέφτεται-

Αλλά κι οι τσακωμοί μας, μας έριχναν απότομα

-Απότομη προσγείωση-

Ίσως έτσι να χαρακτήριζα τη σχέση μας αν με ρώταγε κανείς.

Και εγώ ένας χωρίς εκπαίδευση πιλότος

Να οδηγώ σε καταιγίδα και σε λιακάδα

-Ταυτόχρονα-

Η πτήση μας ποτέ δεν ήταν ήρεμη.

Ούτε προβλέψιμη.

Πάντα περίμενα να δω τον ήλιο στα μάτια της

Αλλά πάντα την έχανα στη συννεφιά του μυαλού της.

Ήταν εκείνη.

Ήμουν εγώ.

Δυο απρόβλεπτοι μέσα σε ένα χαλασμένο τοπίο.

Μα δεν υπήρχε μέρα που να μην υπήρχε στο μυαλό μου.

Δεν υπήρχε μέρα που δε θα ταξίδευα μαζί της

Βροχερή ή και σε θύελλα

Σε ένα τελευταίο δρομολόγιο.

Ένα ακόμα τελευταίο.

Πάντα θέλω ακόμα μια βόλτα μαζί της.

Και ας ειναι η τελευταία.

-μα όχι αυτή-

Ας ειναι η επόμενη.

Και η επόμενη.

-Μεινε άλλο λίγο-

Της ελεγα.

Θα είχα τρακάρει εκατό φορές!

Δε μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω της.

Θεέ μου..

Δεν υπάρχει τίποτα ομορφοτερο που να πονάει τόσο

Σβήνονται ολα δίπλα της.

Υπάρχει σκοτάδι μα πάντα φωτίζει η ψυχή της το δρομο μου

Δε ξέρω που με πάει αλλά θα ακολουθούσα εκείνη ξανά και ξανά.

Μισό λεπτο..

Έχω την καρδιά της και τη δίκη μου.

Τις ακούω.

Πάνε μαζί;

Μακάρι να συγχρονίζονται μαζί, εύχομαι

Ηρεμία..

Και μετα

Καταστροφή.

Μα ήταν όμορφα, την είδα ήταν ευτυχισμένη.

Εκείνη νιώθει δυστυχισμένη.

Και εγώ μια αποτυχία.

Την ήθελα ερωτευμενη

Ήταν;

Είναι;

Εγώ κι εκείνη.

Μια καταστροφή γεμάτη όμορφα λιβάδια που καίγονται, αλλά οι πεταλούδες που πετούν για να σωθούν ειναι πάντα τόσο όμορφες και πολύχρωμες σαν τις αντιθέσεις μας

Φοβάμαι μη τη χάσω

Την εχασα;

Την είχα!

-Μη φύγεις-

-Μεινε εδώ-

29/5 Χ

[justforbooks]

Τι να τα κάνει τα βιβλία ο πιο έξυπνος λαός του κόσμου;

Με λίγα λόγια εμείς τα ξέρουμε όλα, έχουμε σοβαρές δουλειές να κάνουμε και δεν έχουμε χρόνο για διαβάσματα κι άλλα τέτοια χασομέρικα

Ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω τη σκοπιμότητα της δημοσίευσης της έρευνας της Eurostat για τις αναγνωστικές συνήθειες των Eυρωπαίων. Σύμφωνα με αυτήν οι Έλληνες δεν είναι οι καλύτεροι φίλοι των βιβλίων και για να είμαι πιο ακριβής είναι από τους χειρότερους μαζί με Μαλτέζους, Ρουμάνους, Πορτογάλους, αδερφούς Κυπρίους και Βούλγαρους. Αντιθέτως φαίνεται να διαβάζουν αρκετά οι Σκανδιναβοί, οι Λουξεμβούργοι, οι Εσθονοί, οι Ολλανδοί και διάφοροι άλλοι κουτόφραγκοι.

Αν μάλιστα κανείς προσέξει καλά το γράφημα θα παρατηρήσει ότι Ρουμάνοι, Πορτογάλοι, αδερφοί Κύπριοι και Έλληνες έχουν το μικρότερο ποσοστό πολιτών που δηλώνουν ότι διάβασαν πάνω από 10 βιβλία σε έναν χρόνο (και πιο συγκεκριμένα το 2022).

Όμως εμάς μας ενδιαφέρουν οι Έλληνες στους οποίους φαίνεται ότι το ποσοστό των ανθρώπων που το 22 δεν διάβασε ούτε ένα (αριθμός 1) βιβλίο είναι περίπου 55%. Αν σκεφτούμε ότι πρόκειται για ερωτηματολόγιο και ότι τα φυλλάδια των πολυκαταστημάτων ηλεκτρονικών ειδών δεν είναι βιβλία το ποσοστό θα είναι σίγουρα μεγαλύτερο. Και λοιπόν;

Βλέπετε, οι Έλληνες είμαστε ο εξυπνότερος και σοφότερος λαός στον κόσμο. Στις φλέβες μας κυλάει όλος ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός. Το dna μας έχει τη σφραγίδα των λόγων του Πλάτωνα, των έργων του Αισχύλου και των τραγουδιών του Καζαντζίδη. Ζούμε στην κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού, μια χώρα εμποτισμένη με το φως της γνώσης. Τι να τα κάνουμε τα βιβλία;

Τι να μάθουμε και πώς να ψυχαγωγηθούμε ή να συγκινηθούμε εμείς που εκ καταγωγής τα ξέρουμε και τα έχουμε μέσα μας όλα; Εμείς που ξέρουμε τα πάντα από ιστορία, από πολιτική, από διπλωματία, από επιστήμη για ποιο λόγο να ανοίξουμε ένα βιβλίο; Εμείς που ξέρουμε την κρυφή σημασία κάθε είδησης, εμείς που καταλαβαίνουμε αμέσως κάθε συνωμοσία και κάθε σκοτεινό σκέδιο (με κ, με χ είναι αυτά που κάνουμε για τις καλοκαιρινές διακοπές) τι μπορεί να κερδίσουμε διαβάζοντας τυπωμένες λέξεις στο χαρτί; Εμείς που κάθε καλοκαίρι παρακολουθούμε τις θεατρικές παραστάσεις των θιάσων που κάνουν αρπαχτές περιοδεύουν στην επαρχία τι να κερδίσουμε διαβάζοντας βιβλία μυθοπλασίας; Αλλά ακόμα κι αν (θεωρητικά μιλώντας πάντα) μπορούσαμε να κερδίσουμε κάτι, πού να βρούμε χρόνο για διάβασμα; Μην ξεχνάμε ότι είμαστε και ο πιο εργατικός λαός του κόσμου.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, ενώ για κάθε άλλο λαό που δεν έχει την τύχη να είναι ξεχωριστός η ανάγνωση βιβλίων είναι απολύτως απαραίτητη (ιδιαιτέρως γι’ αυτούς τους κουτόφραγκους μπας και καταφέρουν κάποτε να εκπολιτιστούν) για μας είναι μια περιττή ασχολία. Ένα χάσιμο χρόνου ο οποίος είναι πολύ καλύτερο να διατεθεί σε πολύ πιο εποικοδομητικές ασχολίες όπως η αλληλεπίδραση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η επίσκεψη σε καφέ, η συγκέντρωση διαμαρτυρίας και η αιώνια αναζήτηση του κράτους. Με λίγα λόγια εμείς τα ξέρουμε όλα, έχουμε σοβαρές δουλειές να κάνουμε και δεν έχουμε χρόνο για διαβάσματα κι άλλα τέτοια χασομέρικα.

ΥΓ – Εντωμεταξύ και χωρίς πλάκα αν κάποιος διαβάζει πάνω από 10 βιβλία τον χρόνο κι αυτά είναι βιβλία αυτοβοήθειας με τις δυνάμεις που όλες είναι μέσα του ή βιβλία «κρυμμένης γνώσης» θα ήταν πολύ καλύτερο και για τον ίδιο και για την κοινωνία να μη διάβαζε καθόλου.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[o-monaxikos]

Χθές βράδυ μπήκα σε ένα μπαρ, κάθισα στη μέση εκείνων των ανθρώπων του υπόκοσμου, ένα πολύ όμορφο κορίτσι με πλησίασε, μύριζε τσιγάρο και αλκοόλ και μου είπε:

- Μπορείς να με κεράσεις μια μπύρα;

Ζήτησα ένα μπουκάλι και μου είπε πάλι:

- Πάρε με να κοιμηθώ μαζί σου, δεν θα σε χρεώσω μου αρέσεις.

- (της χαμογέλασα) Δεν ψάχνω για σεξ, απλά ήρθα για μια μπύρα.

- Είσαι γκέι;

- Κάτι τέτοιο, μου αρέσει να γράφω και να πετάω. (είπα γελώντας)

-Θα μου γράψεις ένα ποίημα;

- Φυσικά, γιατί όχι; Απλά πες μου τι τίτλο θέλεις να του βάλω και θα σου το γράψω.

-"Μη με λες π@υτάνα", μακάρι να μπορούσες έτσι.

- Εντάξει όσο θα τελειώνω την μπύρα μου, πες μου για τον εαυτό σου οπότε ίσως ελπίζω να σου γράψω κάτι χαριτωμένο.

Ήταν πολύ όμορφη, πάρα πολύ θα μπορούσες να πεις, δεν καταλαβαίνω πώς μπορούσε να είναι στη μέση αυτών των ανθρώπων του υπόκοσμου, τα μάτια της ήταν πολύ όμορφα, αν και αντανακλούσαν τη θλίψη και τον πόνο.

Άρχισε να μου λέει την ιστορία της, και άρπαξα ένα στυλό και άρχισα να γράφω σε μια χαρτοπετσέτα

"Μη με λες π@υτάνα".

΄΄ Μπερδεμένη, με πληγές στην ψυχή και στο σώμα και από καιρούς που ξέφυγα από το θάνατο, σώμα γεμάτο σημάδια από εκατοντάδες χέρια που περιόδευσαν στα στήθη και τα οπίσθια μου, που κανένα ντους δεν σου τα παίρνει, αφού αυτά τα σημάδια είναι πιο ανεξίτηλα από ένα τατουάζ, αυτά που αφήνουν σημάδια στην ψυχή.

Μύτη βαμμένη με λευκή σκόνη, γλυκό φάρμακο για να μην σκέφτεσαι τα τέρατα που ρίχνουν πάνω στο κορμί το κατοστάρικο, απενεργοποιώντας τον πυρετό τους.

Με φέρνεις ενώπιον του Πιλάτου, για να με λιθοβολήσουν, και αναρωτιέμαι, γιατί δεν έφεραν τον άνδρα, αν και οι δύο συνευρέθηκαν; Ο κόσμος των υποκριτών, και της σύγχρονης ιεράς εξέτασης.

Σε έναν κόσμο όπου επιδιώκουν την ισότητα, κρίνουν τη γυναίκα και την ονομάζουν πόρνη και για τον άνδρα κανείς δεν λέει τίποτα.

Αλλά σκύλα δεν είναι μόνο η γυναίκα που κοιμάται για λεφτά με πολλούς άντρες... υπάρχουν π@υτάνες που έχουν ακόμα ταίρι και φλερτάρουν με άλλον, ή άλλες που ακόρεστα πάνε για ύπνο δωρεάν, αυτές είναι χειρότερες από σκύλες, γιατί τουλάχιστον αυτή χρεώνει για να ζήσει.

Το ξέρω.

Με λες π@υτανα, γιατί π@υτάνα είναι και αυτή που ακόμα παντρεμένη κρατάει έναν άντρα που δεν αγαπά πια, και τις νύχτες προσποιείται έρωτα για να τον κρατάει, θεωρώντας το σωστό γιατί είναι παντρεμένοι, ή χειρότερα λέει ότι το κάνει για τα παιδιά.

Με λες π@υτάνα που πούλησα την ελευθερία μου και σκότωσα τα όνειρα μου, και έγινα πικρή λέξη στα χείλη των καθοσπρεπιστών…

Π@υτάνα επειδή σκότωσα τα ιδανικά μου για τα λεφτά, και υποστηρίζω τον υψηλότερο πλειοδότη, χωρίς να ξέρουν τις στροφές στο διάβα της ζωής μου. Αλλά όχι, η κοινωνία δεν το κοιτάζει αυτό...

Με λές π@υτάνα, επειδή απλά ξάπλωσα για λεφτά, ενώ υπάρχουν περισσότερες τσούλες που πούλησαν την ταυτότητά τους...΄΄

Της έδωσα την χαρτοπετσέτα, την διάβασε και μου είπε:

- Είναι πανέμορφο!... Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν ψάχνεις για σεξ, γράφοντας έτσι πρέπει να πηδάς όποια θέλεις.

Γέλασα

- Μου αρέσει μόνο μία και δεν με αγαπάει πια...

Το πρόσωπό της σκοτείνιασε

Τελείωσα την μπύρα μου, την αποχαιρέτησα και μου είπε

-Αν ήμουν στη θέση της, δεν θα σε άφηνα ποτέ

Πήγα προς την έξοδο και είπα:

-Εγώ την άφησα ξεχνώντας την...

[loulouditouheimona]

Είναι πολύ περίεργο το συναίσθημα πώς μπορεί κάποιος να βρίσκεται στη ζωή σου για μήνες ή και χρόνια και μετά μια μέρα ... ξαφνικά να μην είναι πια εκεί. Ισως η σχέση τελείωσε με καλούς όρους.... ή ίσως ήταν εντελώς καταστροφική. Είτε έτσι είτε αλλιώς .... είναι τόσο παράξενο πώς οι σχέσεις μπορούν να αλλάξουν τόσο πολύ και γρήγορα. Και ξέρετε τι… μπορεί να μην είστε ήρεμοι με αυτό που συνέβη μεταξύ σας… και αυτό είναι απολύτως εντάξει. Μερικές φορές το τέλος μιας σχέσης μπορεί κυριολεκτικά να είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που περνάμε στη ζωή. Δεν πειράζει που η καρδιά σας εξακολουθεί να πονάει εξαιτίας αυτού που συνέβη. Έχετε δημιουργήσει πολλές αναμνήσεις με αυτό το άτομο.Και αυτές οι αναμνήσεις που έχετε δημιουργήσει είναι κάτι που δεν μπορείτε να σβήσετε όσο πολύ κι αν προσπαθήσετε. Είτε σας αρέσει είτε όχι, είναι μέρος της ιστορίας σας. Ξέρω ότι το να κοιτάς αυτές τις αναμνήσεις μπορεί να είναι δύσκολο και ίσως εύχεσαι να τις ξεχάσεις. Αλλά αντί να ξεχνάμε, ίσως θα πρέπει να προσπαθήσουμε να επικεντρωθούμε σε αυτό που προέκυψε από τη σχέση.Εσείς οι δύο ενώσατε μονοπάτια για έναν συγκεκριμένο λόγο. Ίσως περάσατε μερικές από τις πιο δύσκολες στιγμές μαζί. Ίσως καταλάβατε ο ένας τον άλλον με έναν τρόπο που κανείς άλλος δεν το έκανε ποτέ. Ίσως ενθαρρύνατε ο ένας τον άλλον να είναι δυνατός ή να αγκαλιάσετε αυτό που πραγματικά ήσασταν ως άτομο. Ή ίσως η σχέση σας μαζί άνοιξε τα μάτια σας γι' αυτό που πραγματικά χρειάζεστε στη ζωή σας. Στην τελική αυτό το άτομο σήμαινε πολλά για εσάς. Και είναι εντάξει αν σημαίνει ακόμα. Είναι επίσης εντάξει που δεν είναι πια στη ζωή σας. Αυτό που πολλοί άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν είναι ότι κάθε σχέση που συναντάμε δεν θα διαρκέσει μια ζωή. Δεν πρέπει να καθυστερείτε στο παρελθόν να αναρωτιέστε γιατί έγιναν όλα όπως συνέβησαν. Αυτό που πρέπει να κάνετε .... είναι να πάρετε αυτά που έχετε μάθει από αυτή τη σχέση και να προχωρήσετε στη ζωή σας. Γνωρίζοντας ότι υπάρχουν και άλλες σχέσεις που θα σας δώσουν ακριβώς αυτό που πάντα ονειρευόσασταν και πολλά άλλα. Εξάλλου, δεν θα νιώθετε έτσι για πάντα. Θα συνεχίσετε α προχωράτε και θα συνεχίσετε να μεγαλώνετε με την καθημερινότητα να περνάει. Ακούστε τη συμβουλή μου και θυμηθείτε…. Μερικές φορές οι άνθρωποι που θέλατε ως μέρος της ιστορίας σας, προορίζονται μόνο να είναι ένα κεφάλαιο. Κι αυτό είναι ένταξει!

[h-xwra-twn-grammatwn]

Δε θέλω να μας καταπιεί η συνήθεια της εποχής μας Αυτή η αποξένωση Η τυπικότητα Η απάθεια Έχω συνηθίσει να σε αγαπώ από μακριά Έτσι βουβά, κρυφά, πολύ Παρά πολύ Έτσι που επιτρέπω στις συνθήκες να μας περιγελούν Όπως η λιακάδα πριν τη βροχή Έντονη και λίγη Πολύ λίγη Όσο και η ζωή μπροστά σου Τι να μου κάνουν χίλιες ζωές μάτια μου Αν όλες σε έχω κοντά μου μα όχι πλάι μου Αφού σαι το φως με στο σκοτάδι μου Για αυτό και κει κρυφτό παίζω ακόμη Για τις στιγμές που με βρίσκεις ενώ μετρώ αντίστροφα σα μικρό παιδί Κάθε που πλησιάζεις ξανά ζεσταίνομαι Το ψύχος άξιζε τελικά Θυμάμαι τα πάντα από εμάς Εσένα να γελάς Να με ηρεμείς με ένα σου χάδι Θυμάμαι εμάς να ερωτευόμαστε κάτω απ' τον ήλιο και τα άστρα Εμάς να τρώμε, να πίνουμε, να χορεύουμε να γελάμε, να κλαίμε, να κοιμόμαστε Θυμάμαι εσένα και εμένα Εσένα με εμένα Θυμάμαι εμάς και ζω Μα θυμάμαι εμάς και πεθαίνω Έχουν περάσει τα χρόνια και στο μυαλό μου όλα φρέσκα και έντονα σα χθες Πόσο μου λείπει η αγκαλιά σου, να αράζουμε μαζί Να σε θαυμάζω σε κάθε τι Τα καμώματα σου, τη γκρίνια μου, τις γκριμάτσες σου, τα άγχη μας Τόσα χρόνια μετά ακόμα για σένα μιλώ Για εσένα και για εμένα Σε γνωστούς, σε αγνώστους, σε θάλασσες και βουνά Στο ορκίζομαι υπάρχουν βότσαλα που σε ξέρουν με το όνομα σου πια Και ας μη τα πάτησες πότε σου Πόσο θα θελα μια αγκαλιά σου, μόνο δικιά σου Κανείς δε με άγγιξε όπως εσύ Και είναι άδικο Αυτή η καρδιά ακόμη να διχάζεται τόσο έντονα Εσένα ή εμένα? Εμάς.

[anthodesmia]

«Συγνώμη που πια δεν με αγαπάς»

Τα λουλούδια που δεν μου πήρες

- δεν έχει να κάνει με τα λουλούδια -

μαραζώνουν στο ανθοπωλείο.

Με κοιτούν θλιμμένα

κι εγώ χαμηλώνω το κεφάλι

μπρος στα λυπημένα τους φτερά.

Από όλες τις γλώσσες των ανθρώπων

καταλαβαίνω καλύτερα εκείνη του να μην σε θέλουν

Την διαβάζω στα μελαγχολικά σου μάτια

ακούω να την τραγουδάς σιγανά στον τρόπο

που εκνευρισμένος με ρωτάς που είναι τα τσιγάρα σου

άλλοτε πάλι τα δάχτυλα σου την γράφουν στο σώμα μου

στον μηρό μου και κοντά στην καρδιά.

Παρατηρώ την πλάτη σου

όπως προπορεύεσαι βιαστικά στον δρόμο

δίχως να με περιμένεις πια -

ήμουν πάντοτε το άτομο που προχωρούσε πίσω

σε μια παρέα από τρεις

και στην θυμωμένη σου πλάτη διαβάζω

πως δεν δίνεις δεκάρα τσακιστή

που τα τακούνια μου γλιστρούν στο πεζοδρόμιο.

Με μαλώνεις που κλαίω

και ψελλίζω "συγγνώμη που πια δεν μ' αγαπάς".

Στο μπαρ κοιτάς ανήσυχα τους περαστικούς

και τις κοπέλες με τις λεπτές πλάτες

τα μελαγχολικά μου δάκρυα δεν τα βλέπεις

πέφτουν βροχή στο κοκτέιλ που παρήγγειλα

και κυκλοφορούν στο αίμα μου.

Καμία φορά το βράδυ σηκώνομαι από το κρεβάτι

- προσποιούμαστε τότε πως δεν με ακούς -

γλιστράω στην αυλή και αναρωτιέμαι

αν τελικά σπάει ποτέ μια καρδιά.

Εγώ βλέπεις δεν φοβάμαι το σκοτάδι

ή τα άγρια θηρία

φοβάμαι την μοναξιά και κυρίως πράγματα όπως

το να μην ξέρει κανείς την αγαπημένη μου σειρά

ή πως ήμουν στα δεκατρία

ή γιατί είναι σημαντικό να χορεύω.

Το πώς η καρδιά μου καταλήγει να πεταρίζει

σε αβέβαια και βίαια ακροδάχτυλα

που την συνθλίβουν οριακά

αυτό είναι άλλη κουβέντα.

Θα στην σερβίρω κάποιο πρωί

μαζί με ελληνικό καφέ και μαρμελάδα

"γιατί δεν με αγαπάς;"

Εσύ θα με κοιτάξεις

- από την χωριστρα των μαλλιών μου

τα μάτια μου

την σχισμή του στήθους μου

την κοιλιά μου

την καμπύλη του γοφού μου

και τα δάχτυλα των ποδιών μου -

κι εγώ θα ξέρω .

[athhenaa]

Δεν έχω γράψει για πολλά άτομα στη ζωή μου. Μόνο γι’ αυτούς που με κάποιον τρόπο, εξέπνεαν τέχνη. Ή που έστω, μου έδιναν το ελεύθερο, εγώ να τη χτίσω γύρω τους. Έχω ερωτευτεί μια φορά. Έχω γεμίσει τετράδια πολλά, τα έχω μουσκέψει με δάκρυα. Έχω τελειώσει στιλό αμέτρητα.

Πίστευα πως μετά από αυτόν, κανείς δεν θα με έκανε να νιώσω ξανά έτσι. Όχι τον πόνο, απαραίτητα, αλλά αυτή την έμπνευση, που σε κάνει να μη μπορείς να σταματήσεις να γράφεις για τον άλλον. Μετά από εκείνον νόμιζα πως οι λέξεις μου θα στέρευαν, και το μελάνι θα τελείωνε. Πως δεν γινόταν να ξαναγράψω έτσι για κάποιον. Πως θα μπορούσα να στολίσω με τόσο περίτεχνο τρόπο κάποια ιστορία, ή κάποιο πρόσωπο.

Μα όταν τον γνώρισα, όλα άλλαξαν.

Ήτανε βράδυ, αργά. Σχεδόν ξημέρωνε. Το αλκοόλ έρεε άφθονο. Είχαμε πιει όλοι. Το αγόρι μου είχε πέσει για ύπνο. Δεν τον ήξερα, μόνο ακουστά τον είχα. Τον είχα παρατηρήσει όμως λίγο. Κάποια στιγμή με πλησίασε. Να πω την αλήθεια, περίμενα την ώρα να το κάνει, καθώς το ενδιαφέρον του ήταν παραπάνω από εμφανές, μα δεν μπορούσα να κάνω κάτι παρά να το απορρίψω. Παρόλα αυτά ρώτησε για μένα κι έμαθε, από τους κοινούς μας φίλους. Και οι δυο είχαμε ακούσει ο ένας για τον άλλον, μα ποτέ δεν έτυχε να γνωριστούμε. Ήταν όμορφος, πολύ, αυτό δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να το αρνηθώ. Αλλά μέχρι εκεί. Οτιδήποτε παραπάνω ήταν αδύνατο να ειπωθεί, και πόσο μάλλον να γίνει.

Κάπου τον ξαναείδα, σ’ ένα γήπεδο. Καθόταν λίγες σειρές μπροστά μου. Ανταλλάξαμε κάποια βλέμματα, το θυμάμαι.

Τον θυμάμαι.

Ο λίγος καιρός πέρασε και πλέον δεν είχα κάτι να με σταματήσει από το να στρέψω το ενδιαφέρον μου εκεί. Μπορώ να πω, πως τον είχα βάλει στο μάτι. Κάτι είχε. Κάτι τόσο ιδιαίτερο που με τράβαγε πάνω του.

Κάπως ήρθανε τα πράγματα, και αυτός βρισκόταν απέναντι μου, καθισμένοι και οι δυο. Τον θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνη τη μέρα. Φόραγε μια πανάκριβη μπλούζα, μαύρη, που τόσο πολύ του πήγαινε.

Το βλέμμα μου δεν μπορούσε παρά να καρφωθεί πάνω του.

Θα με χαρακτήριζα ισχυρογνώμον άνθρωπο, και αρκετά ευσυνείδητη. Μορφωμένη, εθισμένη σε συζητήσεις μα με ενα ελάττωμα θα ανέφερε κανείς. Ανήμπορη να βάλω τελεία. Μα μαζί του δεν ήταν έτσι. Πρώτη φορά δεν ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω, απλά τον άκουγα. Ο λόγος του ήταν τόσο δομημένος, είχε τέτοια ροή. Μου ανέπτυξε θέματα και μου έδειξε οπτικές που δεν είχα σκεφτεί. Μου είχε κάνει τέτοια εντύπωση.

Δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα μαζί του, και πως βρεθήκαμε έξω απ’ το σπίτι μου. Μιλώντας, αναλύοντας, γελώντας. Πειράζοντας ο ένας τον άλλον.

Κάτι με είχε εξιτάρει τόσο πολύ πάνω του. Το χιούμορ του, το τουπέ του. Θα δυσκολευόμουν να πιστέψω οτι θα πέρναγε απαρατήρητη σε κάποια. Μα πως; Το θεωρούσα αδύνατο.

Είχα εθιστεί σ’ αυτόν τον άνθρωπο. Ρώταγα συνεχώς για εκείνον. Που θα ‘ναι και αν θα ‘ρθει μαζί μας. Τον έψαχνα παντού. Ετοιμαζόμουν σε κάθε μου έξοδο μήπως και τον πετύχω κάπου. Ως που τον είδα όντως. Όχι τυχαία, προφανώς. Είχα κάνει τα πάνδεινα για να μάθω αν θα ‘ναι εκεί μαζί μας. Τον παρατηρούσα από μακριά να μειώνει την απόσταση μεταξύ μας με ένα χαμόγελο φορεμένο, κι έναν καφέ στο χέρι. Στάθηκε δίπλα μου. Κι εκεί ήταν που ήξερα πως δεν μπορώ, παρα να κάθομαι να τον κοιτάω. Όλοι μου οι φίλοι με κοίταγαν και χαζογέλαγαν, όσο εγώ χαζογέλαγα με ο,τι έλεγε εκείνος, φορώντας το μπουφάν του.

Έσπαγα το κεφάλι μου να καταλάβω τι έχω πάθει. Γιατί με ταράζει τόσο το να βρίσκεται κοντά μου και το να με ακουμπάει δήθεν καταλάθος. Γιατί όταν μου μιλάει κοκκινίζω και γιατί δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω του.

Δε νομίζω πως μπορώ να περιγράψω με λεξεις πως ένιωσα την πρώτη φορά τα χέρια του ακούμπησα το πρόσωπο μου. Ή πως όταν τα χείλη μου ακούμπησαν το δικό του. Το είχα αγκαλιάσει με τις παλάμες μου σα να ήξερα, πως, αυτή ήταν η στιγμή μου, και ίσως η μοναδική μου ευκαιρία.

Δεν υπήρχε ποτέ κάτι μεταξύ μας. Τουλάχιστον για εκείνον. Τίποτα πέρα από κάποια χαζά φιλιά. Αλλά αν επιμένει τόσο πως δεν ήμουν τίποτα παρά πάνω από μία αφελή έφηβη γι’ αυτόν τότε γιατί ένιωθα το βλέμμα του να με καίει και γιατί ένιωθα τόση ένταση στον χώρο; Δεν γίνεται να μην την ένιωθε κι αυτός. Το πεδίο ήταν τόσο ηλεκτρισμένο ακόμα και με την απόσταση που είχαμε.

Έχω φτάσει στο σημείο να μην μπορώ να κοιμηθώ χωρίς να τον βλέπω στον ύπνο μου αλλά παράλληλα αρνούμαι να παραδεχτώ ότι τα συναισθήματα μου για εκείνον είναι τόσο βαρυσήμαντα.

Φοβάμαι μέχρι και να αποτυπώσω εκείνη την λέξη που θα περιέγραφε με ακριβή τρόπο το πως νιώθω, πόσο μάλλον να την ξεστομίσω. Φαντάζει αδύνατο. Οπότε υπεκφεύγω με κάθε πιθανό τρόπο να μιλήσω για εκείνον.

Μα δεν γίνεται. Όλα γυρίζουν γύρω του. Οι παρέες μου, οι βόλτες μου. Οι γνωστοί μου, τα τραγούδια που ακούω. Τα ποιήματα που γράφω. Ο τρόπος που ντύνομαι, που κινούμαι στον χώρο.

Όλα μου τον θυμίζουν. Όλα έχουν χαραγμένο το όνομα του. Ολα μυρίζουν σαν αυτόν. Η θύμηση του με στοιχειώνει και το να ξέρω πως είναι αναπόφευκτο να τον ξαναδώ, με κάνει να μη θέλω να βγω απ’ το σπίτι.

Είμαι σε αδιέξοδο. Βρίσκομαι σε έναν φαύλο κύκλο, επαναλαμβάνοντας και ζώντας την ίδια ιστορία συνεχώς με διαφορετικά πρόσωπα. Μα είμαι ανήμπορη να ξεφύγω.

Οι φίλοι μου με κατηγορούν πως έχω χάσει το μυαλό μου. Πως δεν με έχουν ξαναδεί έτσι.

Δεν θέλω να μιλάω άλλο για εκείνον. Γιατί κάθε φορά που οποιοσδήποτε προφέρει έστω και τυχαία το όνομα του νιώθω το στήθος μου να βαραίνει.

Οπότε, έρχομαι στο συμπέρασμα πως το να συνεχίσω να λέω ψέμματα πως δεν με νοιάζει, πως δεν με επηρεάζει, είναι ανούσιο. Πως μου είναι αδιάφορος. Πως δεν με νοιάζει που είναι και με ποια.

Γελάω.

Γελάω με την κατάσταση που έχω φτάσει γιατί οποιαδήποτε άλλη αντίδραση πλέον είναι ανώφελη. Γιατί όσο και να πιστεύω πως θα μπορούσε να υπάρξει το εμείς σ’ εκείνον δεν έχει περάσει στιγμή απ’ το μυαλό του.

[solmeister13]

Σολ Οσο ακουγα το c’est la vie στο youtube,εψαχνα το παιδι με τα λυρικς, αλλα το μονο πραγμα που ειδα ηταν χειτ κομμεντς, οπως πχ απεγγραφη τωρα κ οτι χαλασατε κ τρασιλα και και και.Πώς το αντιμετωπιζετε αυτο κ ειδικα ο Μπραντο που πειραματιζεται κ παιρνει χωρις λογο τοσο χειτ;Σας επηρεαζει;

Προσωπικά με στεναχωρεί γιατί προσβάλλει τις αρχές πάνω στις οποίες χτίστηκε τον WNC, οι οποίες ήταν ο πειραματισμός και το να μένεις αληθινός σε αυτό που θέλ��ις να κάνεις. Από την ��λλη είναι και λίγο κωμικό να βλέπεις κόσμο να προσπαθεί να εξηγήσει σε εμάς τι είναι και τι δεν είναι το WNC.

Το WNC δεν ήταν ποτέ μόνο κλάψα και μόνο προβληματισμός. Είχε ανέκαθεν μια fun πλευρά η οποία έχει εκφραστεί πάνω σε funky hip hop beats, πάνω σε ska, πάνω σε reggaeton. Είναι γελοίο να θεωρεί κανείς όλα αυτά ok, αλλά με το που ακούσει ένα beat που είναι trap, να χάνει τα σκατά του.

Προφανώς δε με νοιάζει να τα ακούσει κανείς με το ζόρι, σε καμιά σεζόν δε μας ένοιαζε το εάν κάποιος ήθελε «Τέλεια Ατελείς» και δεν ήθελε «Stark and Rogers», ή το αντίστροφο. Δημιουργούμε με τον ίδιο γνώμονα που δημιουργούσαμε πάντα, να φωνάξουμε τους φίλους μας στο στούντιο, να πατήσουμε το play και να γουστάρουμε. Μετά να το μοιραστούμε με σας και να μαζευτούμε όλοι μαζί στο live να τα σπάσουμε.

Η ποικιλομορφία δεν έχει πάψει να υπάρχει. Τα τραγούδια του Μπράντο και ο δίσκος του Τζέο είναι τελείως διαφορετικά και βγήκαν στην ίδια σεζόν. Όπως πάντα. Γι’ αυτό τα RIP fam κλπ χαζά περιττεύουν. Στο κάτω κάτω δεν έσβησε κάνεις τα παλιά κομμάτια, ούτε σταματήσαμε να τα λέμε, όποιος θέλει να νοσταλγήσει είναι ελεύθερος και καλοδεχούμενος. Don’t act όμως λες και σας γάμησε κανείς τη μάνα, επειδή έβγαλε πέντε τραγούδια που δεν είναι του στυλ σας, σαν τον τύπο ο οποίος από πέρυσι σε όλα τα κομμάτια που δεν του αρέσουν ότι σταματάει να ακούει και ένα χρόνο μετά είναι ακόμα εκεί απλά για να σπάει πούτσες :Ρ

[anideh]

29/08/23

Είναι περίεργο να νομίζω ότι σε βλέπω παντού αλλά να μην σε βρίσκω πουθενά. Σε ψάχνω παντού αλλά μόνο στα όνειρά μου εμφανίζεσαι. Εκεί είναι το μόνο μέρος που μπορούμε να ζήσουμε όσα δεν προλάβαμε. Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται να διαλύθηκαν όλα μέσα σε μια στιγμή. Ίσως ποτέ δεν θα καταλάβω και πρέπει να αποδεχτώ ότι δεν υπάρχουν πάντα απαντήσεις. Πρέπει να μάθω να ζω με τις απορίες μου, να σε ξεπεράσω, να συνεχίσω να ονειρεύομαι.

Ξέρω ότι πιο πολύ απ' όλα θα ήθελες να μείνω ο εαυτός μου γιατί είναι αυτό που ερωτεύτηκες. Δεν θα ήθελες να γίνω κάποια άλλη μόνο και μόνο για σένα. Όπως μου είχες ζητήσει. Αναρωτιέμαι αν θα σε ξαναδώ κάποια στιγμή αλλά δεν αντέχω την πραγματική απάντηση.

Κάποιες φορές νευριάζω. Δεν ξέρω αν νευριάζω με σένα ή με τον εαυτό μου. Σκέφτομαι πως ίσως θα έπρεπε να είμαι καλά τώρα. Ναι, πάλι η τάση μου να υποτιμώ τα συναισθήματά μου και τις σκέψεις μου. Όσο για σένα, θυμώνω γιατί έφυγες ενώ είχες υποσχεθεί ότι δεν θα έφευγες. Και ενώ δεν το πίστευα στην αρχή, με είχες κάνει να το πιστέψω.

Θυμάμαι το κλικ που έγινε μέσα μου όταν σε είδα ξανά μετά από τόσο καιρό. Όλα μπήκαν στην θέση τους. Σαν να κούμπωσε κάτι που δεν ήξερα ότι μπορεί να κουμπώσει. Δεν άργησα καν να το παραδεχτώ στον εαυτό μου. Ξαφνικά έγινα χαρούμενη ξανά μετά από πολύ καιρό. Νιώθω πως ήρθες στην ζωή μου για να μου μάθεις να αγαπάω τον εαυτό μου, να μου δείξεις πως είναι να μην είμαι μόνη μου, ότι μπορώ να βασιστώ σε κάποιον, να μπορώ να μοιραστώ τις πιο περίπλοκες, σκοτεινές και βαθιές μου σκέψεις και μέσα σε όλο αυτό το χάος να έχω κάποιον -και ποιον; εσένα - να με καταλαβαίνει. Εκεί που θεωρούσα ότι κανείς δεν γίνεται να καταλάβει όσα σκέφτομαι, βρήκα εσένα. Εσύ• που όντας τόσο ιδιαιτερος, τόσο επιλεκτικός, τόσο μοναδικός, τόσο αγαπητός, αγάπησες εμένα.

Αγαπώ τον τρόπο που με κοιτούσες, τον τρόπο που σε κοιτούσα. Υπόσχομαι πως δεν έχω ξανακοιτάξει έτσι κανέναν. Και αυτό με πληγώνει γιατί φοβάμαι ότι δεν θα γίνει ούτε στο μέλλον. Λάτρευα να είμαι στην αγκαλιά σου για ώρες, να μου μιλάς, να συζητάμε τις υπαρξιακές μας ανησυχίες αλλά να μην πειράζει. Γιατί ήμασταν μαζί. Το κρυφτό μας από τον κόσμο ήταν το αγαπημένο μας παιχνίδι και τι δεν θα έδινα για άλλη μια παρτίδα. Αυτή τη φορά δεν θα σε άφηνα να φύγεις, ούτε θα σε άφηνα να με διώξεις. Αν ήξερα. Αχ μόνο αν ήξερα. Όλα θα ήταν αλλιώς. Τώρα δεν έχει κανένα νόημα.

Πρέπει απλά να μάθω να ζω χωρίς εσένα. Και το χειρότερο είναι ότι πρέπει να βρω κάποιον να σε αντικαταστήσει. Ο,τι πιο σκληρό. Δεν ξέρω πως θα το κάνω να γίνει.

Όλα αυτά στα γράφω στο μετρό, βουρκωμένη, φοβάμαι μην ξεσπάσω σε κλάματα. Δίπλα μου μόλις μπήκε ένα ζευγάρι, η κοπέλα ήταν βουρκωμένη, ήθελε να κλάψει και το αγόρι της την αγκάλιασε πολύ τρυφερά.

Θα ήθελα να μου δώσεις αυτήν την αγκαλιά.

Ίσως τελικά μου χρωστάς.

Μου λείπεις.

Σε αγαπώ.

[thechristos]

στο πολύδροσο θυμάσαι ποιος είσαι

φαντάσου λέει να έφευγες από αυτή τη ζωή γιατί αγαπούσες πολύ κάποιον, μονάχα για να γυρίσεις σαν φάντασμα και να ζήσεις μαζί του για πάντα > αν απογυμνώσεις το 'πολύδροσο' του the boy από όλα τα περιττά -για βρες και πες μου, γιατί όλα εκεί μέσα είναι καμωμένα με προσοχή και αγάπη- θα σου μείνουν στα χέρια κάτι παιχνίδια παιδικά που ξέχασες νύχτα στο μπαλκόνι και η υγρασία στο πολύδροσο τα έκανε υγρά, να σου γλιστράνε από τα χέρια, αλλά και να πέσουν, που θα πάνε, εκεί στο πατρικό θα μείνουν, στο ζεστό σου πατρικό, εκεί που ξεκινήσαν όλα, εκεί που θα γυρνάνε όλα σε οτι είναι φανερό και στα κρυμμένα που θα τρακάρεις πάνω τους.

η σοφία και η άλλη σοφία είναι η μαμά -όχι η μητέρα, αλλά η μαμά- και η κόρη, ένα σφιχτό κουβάρι που αφήνει λίγο χαλαρά τα χωρίσματα, γιατί ποιος ξέρει, όλα χρειάζονται κι όλα πρέπει να είναι εκεί για ώρες έκτακτης και τακτικής ανάγκης, είναι η μαμά και η κόρη που αγαπιούνται, που συναντιούναι στο σπίτι στο πολύδροσο, ένας χαρακτήρας μόνος του στην ταινία του the boy, που φιλοξενεί σαν μια ανορθόδοξη σεάνς μια κατά παραγγελία μεταθάνατια εμπειρία, όχι στην κυριολεξία, μη τρομάξει κανείς, αλλά ποιος ξέρει τι θα συνέβαινε αν, ή τι συμβαίνει που.

είναι το πολύδροσο που έχει έναν δικό του χάρτη, γιατί από τον κανονικό είναι κρυμμένο κάπου στα προάστια της αθήνας και δεν μοιάζει με αθήνα, έχει ρέματα, υπόγειες γέφυρες, παγοδρόμια, φυλλωσιές, ισόγειες μονοκατοικίες και μπόλικη αγάπη που περρίσεψε μπορεί από κάπου κι ήρθε εδώ και στάθηκε, κοντοστάθηκε θα πει κάποιος που δε ξέρει.

η σοφία επισκέπτεται τη μαμά που είναι άρρωστη, αλλά αυτό δεν είναι καν η αφορμή για το 'πολύδροσο', που σαν επιτραπέζιο που παίζεις για πρώτη φορά, αλλά κάπου ρε γαμώτο το ξέρεις σαν ντεζαβού σωστό, σε κλείνει μέσα του, σαν μια μπασταρδεμένη 'αλίκη στη χώρα των θαυμάτων' αλλά πιο γλυκιά, σαν ένα 'mommy dearest' αλλά στην ανάποδη εκδοχή του, σαν όλη την μαργαρίτα καραπάνου πακέτο αλλά με αγαπησιάρικο πρόσημο, σαν το λυγμικό mama του φρέντι μέρκιουρι κι ύστερα σιωπή > η σοφία κόκκαλη και η βίκυ καγιά είναι ένα γιν-γιανγκ ολόσωστο σαν από χέρι που ζωγραφίζει από πάντα φτιαγμένο, τρυφερές, λένε λόγια, αγαπιούνται και αγαπούν, βιώνουν το πολύδροσο σαν να είναι η μήτρα, ο πυρήνας τους, το κέντρο του κόσμου που μοιάζει να λιώνει και τι να πιάσεις και βασικά πως να το πιάσεις, τι να σώσεις, μένεις μονάχα να αγαπάς και να αγαπιέσαι μπας και.

το 'πολύδροσο' είναι ένα ποπ αυτοκόλλητο χρωματιστό στρασωτό γκλιτεράτο φανταχτερό, το κολλάς με λίγο μανία παραπάνω πάνω στο ξεχαρβαλωμένο σημειωματάριο που τάχα γράφεις τα πάντα σου, μην σου ξεκολλήσει, το πατάς, κάνεις και μπουνιά τη χούφτα σου να πιάσεις δύναμη παραπάνω, κι από κάτω για κόλλα έχεις δυο, τη μαμά και την κόρη που ονειρεύονται πως η μια θα ζει για την άλλη, γιατί έτσι αλλιώς δεν θα λιώσει ο κόσμος τους και ο κόσμος, τελεία > μια καρδιά και γύρω γύρω πάγος, που λιώνει ο πάγος και φανερώνεται μια καρδιά, η καρδιά νάτην τεράστια και μεγάλη, χωράει και σένα μέσα, στ' αλήθεια.

τελειώνω, μείνε και άκου > το 'πολύδροσο' είναι ένα αχ που το λες και βάζεις το χέρι στο στέρνο σου μη σου φεύγει η καρδιά σου και γλιστρήσει κι αν δεν είσαι στο πατρικό σου, χάθηκες.

πολύδροσο > σενάριο, σκηνοθεσία, μοντάζ: the boy > παίζουν: σοφία κόκκαλη, βίκυ καγιά > μουσική: δεσποινίς τρίχρωμη > μακιγιάζ: ιωάννα λυγίζου > το 2024 στις αίθουσες από το cinobo, τα λέγαμε.

[gentle-author]

Ως μια έφηβη κοπέλα, αλλά περισσότερο ως ένας άνθρωπος που σφίζει από ζωή και βρίσκεται συνεχώς με ένα χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη, έχω αρκετές εναλλακτικές όσον αφορά τους τρόπους που ψυχαγωγούμαι. Αρχικά, παθιαζομαι με τον προγραμματισμό, έναν περίπλοκο τομέα της πληροφορικής, τον οποίο έχω κυνηγήσει από μικρή ηλικία, όπου στον ελεύθερό μου χρόνο σχεδιάζω γραφήματα για τις ανάγκες της δουλειάς των γονιών μου ή επιλυω συνθέτες εξισώσεις για προσωπική ευχαρίστηση. Έπειτα, χάρη στον πατέρα μου, τον οποίο ωμά θα χαρακτήριζα ως ένα τρανό παράδειγμα βιβλιοφάγου, έχω έρθει από την νηπιακή μου ηλικία σε στενή επαφή με το βιβλίο και την ανάγνωση. Συχνά περιπλανιεμαι για ώρες ολόκληρες, μόνη μου, σε βιβλιοπωλεία και εκθέσεις, ψάχνοντας εκεί όπου δεν ψάχνει κανείς, σε ράφια κρυμμένα πίσω από τις κουρτίνες και τα φώτα, ώστε να βρω ένα βιβλίο του οποίου η περίληψη θα περιγράφει μια διαφορετική πτυχή του εαυτού μου, όπου ίσως δεν ήξερα ότι υπάρχει μέχρι σήμερα. Τέλος, η τέχνη, η οποία ξέρει πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί της και με κάνει πάντοτε να αγαπώ οτιδήποτε την περιέχει, πάντοτε με ακολουθούσε. Από την εκμάθηση της αλφαβήτου, μέχρι την σημερινή κρίσιμη ημέρα, η συγγραφή ήταν φανερά το άλλο μου μισό. Δημιουργώντας βιβλία από κόλλα και χαρτί, γράφοντας μικρές αυτοτελείς ιστορίες με πρωταγωνιστές τα πιο κουφά ζώα και ανθρώπους, σχεδιάζοντας κόμικς και χαρίζοντάς τα στον περίγυρό μου, η συγγραφή με έμαθε να αγαπώ τον εαυτό μου, να εκφράζομαι και να ψυχολογω τον κόσμο γύρω μου, να τον ερμηνεύω.

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[justforbooks]

ΟΠΩΣ ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΤΕΤΟΙΑ ΕΠΟΧΗ, παρακολουθώ πού και πού διάφορους φίλους – γνωστούς και αγνώστους – στα social media να επιδεικνύουν με γνήσια προσμονή και ανυπόκριτο ενθουσιασμό τα βιβλία που θα πάρουν μαζί τους στις διακοπές. Μιλάμε για πολλά βιβλία κατά κανόνα και συχνά για «βαριά» βιβλία, τόσο σε όγκο όσο και σε περιεχόμενο.

Δεν το κρίνω, ίσα-ίσα το σέβομαι και το θαυμάζω – γνωρίζω ανθρώπους που διαβάζουν πολλά βιβλία έτσι κι αλλιώς και περιμένουν πώς και πώς να διαβάσουν ακόμα περισσότερο στην παραλία. Απλά αναρωτιέμαι κάθε φορά πώς –και κυρίως γιατί– το κάνουν. Πώς μπορεί κανείς να συγκεντρώνεται στο μικρό κάδρο του ανοιχτού βιβλίου, που είναι πάντα το ίδιο (δύο σελίδες γεμάτες γράμματα) οπουδήποτε, είτε στο διαμέρισμα είτε στην παραλία, όταν υπάρχει το μεγάλο κάδρο –ο ουρανός, η θάλασσα, τα βράχια, το πολύτιμο τοπίο, οι άνθρωποι στα καλύτερά τους– που μπορείς να το χαρείς μόνο για ένα δραματικά περιορισμένο διάστημα;

Όπως έλεγε και μια ψυχή, το διάβασμα –εννοώντας τη «συγκεντρωμένη» ανάγνωση– είναι για πολυθρόνες, για καναπέδες, για τέσσερις τοίχους.

Υπάρχουν και τα «ελαφρά» αναγνώσματα, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, αν είναι όμως να διαβάζει κανείς ό,τι να ‘ναι –υποκινούμενος συχνά από ένα είδους ψυχαναγκασμού–, καλύτερα να μη διαβάζει τίποτα και να εκμεταλλεύεται στο έπακρο οτιδήποτε έχει να του προσφέρει ο περίγυρος και το περιβάλλον.

Σε κάθε περίπτωση, το βέβαιο –για μένα– είναι ότι η παραλία ειδικά, και οι διακοπές γενικότερα, είναι από τα πιο ακατάλληλα μέρη για διάβασμα. Εννοώ, για να διαβάσεις κάτι ωραίο και σημαντικό, κάτι που απαιτεί και λίγο στοχασμό και μια στοιχειώδη (αυτο)συγκέντρωση. Στοιχεία που είναι δύσκολο να συντελεστούν με τον ήλιο στα μάτια (δεν αντέχω να διαβάζω με γυαλιά ηλίου, αισθάνομαι σαν κατάσκοπος που παριστάνει τον αναγνώστη), και με τόσους αντιπερισπασμούς τριγύρω, ιδανικούς και μη. Μ’ εκνευρίζουν όσο και τον καθένα οι ρακέτες και οι πάσης φύσεως κακοφωνίες, αλλά εξίσου σχεδόν μ’ εκνευρίζει η απαίτηση να είναι η παραλία –παραδοσιακά ένας τόπος ψυχαγωγίας– κάτι σαν ησυχαστήριο ή σαν βιβλιοθήκη.

Μικρότερος κάτι παραπάνω διάβαζα στις διακοπές, αλλά κυρίως επειδή αυτές ήταν μεγαλύτερες. Όσο πιο σπάνιες και πολύτιμες γίνονταν με τα χρόνια, τόσο ελαττωνόταν και το διάβασμα. Είχα βαρεθεί και να βλέπω να παραμορφώνονται ή ακόμα και να αποσυντίθενται πριν τα τελειώσω, από τον ήλιο, το νερό και οτιδήποτε άλλο (αντηλιακά, αλκοόλ, φαγητό) τα βιβλία που κουβαλούσα από παραλία σε παραλία.

Πλέον παίρνω μαζί μου ένα βιβλίο (άντε δύο) ανεξαρτήτως είδους αλλά χαμηλού «ρίσκου». Αν τραβήξει, τράβηξε. Αν βραχεί, βράχηκε, κάτι όμως που σπανίως συμβαίνει αφού συνήθως ξεχνάω να το πάρω μαζί μου στην παραλία, κι αν το πάρω, μένει κατά κανόνα προστατευμένο και αδιάβαστο στο σακίδιο.

Νοσταλγώ όμως λίγο εκείνα τα βιβλία που επέστρεφαν ημιδιαλυμένα από τη σκληρή θητεία που τους είχα επιφυλάξει στα χαρακώματα των διακοπών και κατόπιν λειτουργούσαν ως κειμήλια μεγάλων και αξέχαστων καλοκαιριών 🌊🌞🍉🤿

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[diary-of-touli]

5/2/24

1:50

Φοβάμαι. Είμαι τόσο χαρούμενη που φοβάμαι. Τρέμω στην ιδέα να σε χάσω και νομίζω πως κάπως τρελαίνομαι. Είμαστε ένα μήνα και κάτι μαζί και ήδη σκέφτομαι ότι αν σε χάσω θα είναι το πιο δυστυχές και απαίσιο συμβάν των τελευταίων χρόνων της ζωής μου. Μου φαίνεται τρελό να σκέφτομαι ήδη έτσι. Δηλαδή είναι παράλογο. Αλλά ταυτόχρονα δεν είναι κιόλας. Ειλικρινά δε ξέρω τι έκανα τόσο καιρό, γιατί το έκανα αυτό στον εαυτό μου; Έχασα τόσες στιγμές από 'σένα, που τις άξιζες όλες, για ποιον; Για τι; Κρατούσα κάποιον που ήταν μια τελειωμένη υπόθεση, χάνοντας εσένα. Σε έδιωχνα, ενώ σε ήθελα. Δε ξέρεις πόσο το ήθελα και πόσο πολύ το έπνιγα. Ώσπου τώρα έσκασαν όλα και όλα από γκρι είναι πολύχρωμα, τόσο πολύ που τρελαίνομαι με τόσο χρώμα. Ξέρεις έχω ήδη τρελές σκέψεις, όπως το πώς θα είναι όταν θα χωρίζουμε, ενώ ακόμη δε σου έχω πει σ' αγαπώ. Σκέφτομαι τον χωρισμό μας χωρίς καν να σου έχω πει σ' αγαπώ. Και όχι γιατί πιστεύω πως δε θα κρατήσει, αλλά γιατί φοβάμαι τόσο πολύ μη χάσω κάτι τόσο πολύτιμο, που πρέπει ήδη να προετοιμάζω τον εαυτό μου για μια τέτοια ήττα. Θα είναι η πιο απαίσια ήττα. Το να σε χάσω. Δε θέλω. Αλλά γιατί πραγματικά μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία να βασανίζω τον εαυτό μου με αυτή τη σκέψη, ενώ δεν είμαι καθόλου κοντά στο να γίνει πράξη; Έτσι σκέφτονται όλοι οι απαισιόδοξοι; Ή έτσι σκέφτομαι μόνο εγώ; Αναρωτιέμαι συχνά γιατί το σκέφτομαι. Δε μπορώ να βρω απάντηση. Ώρες ώρες με πιάνει τρομερό άγχος όταν δεν σε βλέπω και έχω αυτή τη σκέψη. Ίσως να νιώθω πως δε μου αξίζεις, οπότε κάποια στιγμή θα με αφήσεις, γιατί θα ανακαλύψεις ότι θα υπάρχει κάποια καλύτερη. Πάντα θα υπάρχει καλύτερη, αλλά εγώ γιατί το σκέφτομαι τόσο; Μήπως πάλι το σκέφτομαι, επειδή σε θέλω τόσο πολύ; Δε ξέρω. Αλλά αυτή η σκέψη που και που με βασανίζει. Νομίζω πως θα είναι ο πιο δύσκολος και δακρύβρεχτος χωρισμός στη ζωή μου. Ξέρεις από αυτούς που σε αλλάζουν εντελώς. Που δεν είσαι πια το ίδιο άτομο. Πως κάτι μέσα σου πέθανε ή τελοσπάντων ένα κομμάτι σου έφυγε για πάντα μετά τον χωρισμό, που δε θα ξαναγεμίσει. Έτσι τον φαντάζομαι. Να με βρίσκει ευάλωτη και πληγωμένη. Να βιώνω τη ματαίωση ξανά και ξανά. Έτσι νιώθω πως θα είναι. Τα σκέφτομαι τώρα και έχω ήδη αγχωθεί. Κι αν δε σε κρατήσω όσο θέλω και μου φύγεις; Κι αν δε θέλω να φύγεις ποτέ; Ξέρω ότι όλα αυτά είναι τρελά και παράλογα να ειπωθούν στον γήινο κόσμο, αλλά στο μυαλό μου μπορούν να εμφανίζονται χωρίς καμία επίκριση, κανένα γέλιο, κανένα χλευασμό. Είναι αυθόρμητες σκέψεις που μπορεί να μην εκφράσω σύντομα ανάμεσα σε φίλους,γιατί θα με πουν υπερβολική και αναγνωρίζω την υπερβολή τους ακόμη κι εγώ η ίδια, όταν παίρνω απόσταση από αυτές, αλλά πόση απόσταση μπορείς να πάρεις από τον εαυτό σου και τις ίδιες του τις σκέψεις; Ξέρω πως μέχρι ένα σημείο είναι πέρα για πέρα αληθινές και υπαρκτές. Και υπάρχουν, γιατί υπάρχεις εσύ. Και χαίρομαι που υπάρχεις γενικότερα, αλλά και ειδικότερα. Σε ένα γενικότερο και ειδικότερο πλαίσιο. Η ύπαρξη τους μου υπενθυμίζει πως είσαι όντως εδώ, γιατί αν δεν υπήρχαν αυτές οι σκέψεις μάλλον δε θα ήμασταν και μαζί. Οπότε δε με νοιάζει που το κόστος για να είμαι μαζί σου είναι να έχω σκέψεις για το πώς θα είναι η ζωή χωρίς να είμαι μαζί σου. Ελπίζω να μην το μάθω σύντομα. Το να μην είμαι μαζί σου. Ξέρεις θέλω να είμαι. Νομίζω θα είναι όμορφα, δηλαδή ήδη είναι και απλά πιστεύω πως θα εξακολουθήσουν να είναι. Σε θέλω δίπλα μου. Θα μείνεις; Μείνε έστω για πολύ καιρό. Τι θα πει, βέβαια, "πολύς καιρός"; Το πολύ είναι αυθαίρετο. Όσο αυθαίρετος είναι και ο έρωτας. Κανείς δε ξέρει τι σημαίνει πολύ, μέχρι που να το προσδιορίσει. Αλλά δε θέλουν όλοι να τον προσδιορίζουν τον καιρό. Ούτε εγώ θέλω. Απλά μείνε πολύ. Εντάξει; Δε ξέρω πού θέλω να καταλήξω. Απλά σε θέλω εδώ.

[erwteumenh-me-thn-psyxh-sou]

Παρασκευή 22 Μαρτίου 2024, 04:50

Σκέφτομαι εκείνο το πρωί που μιλήσαμε για πρώτη φορά στο τηλέφωνο. Η πρώτη φορά που άκουσα την φωνή σου κι εσύ την δική μου. Όλη αυτή η αναμονή που είχα ως τότε, ένα χρόνο περίπου από τη γνωριμία μας, τελείωσε εκείνο το πρωί που σου μίλησα. Όσα ονειρευόμουν μαζί σου άρχισαν να παίρνουν αληθινή μορφή, δεν ήταν πια στο μυαλό μου.

Θυμάμαι όλο το άγχος που είχα, θυμάμαι την χαρά και την συγκίνηση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου τόσο καθώς σου μιλούσα όσο και μετά, μέχρι το επόμενο τηλεφώνημα. Θυμάμαι τα σχόλια που έκανες, θυμάμαι λίγα από όσα είπαμε, μα και να μην θυμόμουν τα έχω σημειώσει σε ένα τετράδιο μαζί με τα συναισθήματα που με έκανες να νιώσω εκείνη τη μέρα. Σα να κρατάω ζωντανή αυτή την ανάμνηση, γραμμένη σε μια σελίδα κάπου σε ένα τετράδιο χωμένο σε ένα συρτάρι στο δωμάτιο μου. Θυμάμαι που από το άγχος που είχα, είχα βρει ένα ξυλάκι και έπαιζα με αυτό με τα πόδια μου ή κοιτούσα άβολα γύρω μου.

Και ενώ είχα βρει το θάρρος να σου μιλήσω, μόλις είπες ότι σου αρέσει η φωνή μου κόμπλαρα τόσο που άρχισα να χάνω τα λόγια μου και κόλλησα στο να συνεχίσω την κουβέντα μας με τον ίδιο ρυθμό. Όχι, δεν είναι παράπονο αυτό, ήταν πολύ όμορφο αυτό που είπες και εκείνη τη στιγμή μπορεί το άγχος να με κατέβαλε αλλά με έκανες να νιώσω σιγουριά και αυτοπεποίθηση για αυτή την κίνηση.

Κανείς από τους δυο μας δεν ήξερε τότε πως αυτή η κλήση θα ήταν η αρχή της σχέσης μας, όπως κανείς δεν ήξερε τότε πως αυτή η αμηχανία που υπήρχε στις κλήσεις δεν υπάρχει πλέον. Σκέφτομαι που ήμασταν και που είμαστε τώρα, πόσο έχει βελτιωθεί αυτό το κομμάτι της επικοινωνίας μας και δεν μπορώ παρά μόνο να νιώσω περήφανη για τον εαυτό μου και για εμάς. Εκείνο το πρωί, εκείνη η πρώτη κλήση, είναι από τις πιο σημαντικές αναμνήσεις που έχω μαζί σου.

[xehasmenesithakes]

Η σχέση μου έχει επαφές «τυπικές /φιλικες» με την special πρώην του με την οποία είναι κυριολεκτικά soul tied <δεν τους καταλαβαίνει κανείς>και έχουν μια τελεια χημεία,απλώς χώρισαν λογω συνθηκών και άσχημων συμπεριφορών και από τις δυο πλευρές,τέλος πάντων «τα άφησαν πίσω» όμως δεν μπορω να δεχτώ ότι πάντα θα υπάρχει στην ζωή του εσυνειδητά αισθάνομαι μειονεκτικά ζηλεύω,νοιωθω σαν τρίτο άτομο στο μυαλό μου ίσως το μεγαλοποιώ δεν ξέρω,νοιωθω μέσα μου σαν εμπόδιο για αυτούς ότι το σύμπαν τους θέλει μαζί και εγώ ειμαι απλά περαστική μπροστά σε αυτό που είχαν ,μια όχι και τόσο σημαντική,φοβάμαι ότι ποτέ δεν θα με νοιώσει με τον τρόπο που έγινε με αυτήν την κοπέλα και ότι αυτό που έιχαν είναι τόσο σπουδαίο που θα αναζωπυρωθεί σίγουρα κάποια στιγμή η φάση μεταξύ τους.Δεν είναι ότι έχει δώσει δικαίωμα ή ότι μου φέρεται σαν τρίτο άτομο καμία σχέση απλά έχει « τυπική σχέση»μαζί της Κι έχουν ο ένας τον άλλο στο σωμα τους ζωγραφισμένο ,όσο κι αν νοιάζεται για εμένα και προσπαθεί να με μάθει να με αγαπήσει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου φοβάμαι,προσπαθώ να καταλάβω γιατί δεν έμεινε μαζί της, δεν μπορω να καταλάβω αν μεγαλοποιώ την κατάσταση πάντως ή αυτό ή εγώ..Κάτι είναι προβληματικό σε όλο αυτό και στο μυαλό μου συμβιβάζομαι με το σουλμειτ κάποιου άλλου.Χωρις αυτό να σημαίνει ότι δεν ζούμε έντονα μεταξύ μας,ότι δεν έχουμε μια όμορφη σχέση,όλα καλά είναι και σχέδια κάνουμε και προσπαθούμε πολύ απλά πάντα θα νοιωθω ότι πάντα θα υπάρχει αυτή,λες και είναι κομμάτι του που πρπεπει να αποδεκτω και να το αγαπήσω,ακόμη και το παρελθόν του που τον έχει κάνει αυτό που είναι τώρα από την άλλη δεν ξέρω αν πρέπει να το αποδεκτω αυτό έτσι εχω αμφιβολίες για εμένα ή για το αν πρέπει να χωρίσω,κι ας περνάμε υπέροχα,κι ας αγαπιόμαστε κι ας ζούμε αυτό που θέλαμε τόσα χρόνια απλά γιατί νοιωθω λες και «ανήκουν» ο ένας στον άλλον καταβαθος,λες και είναι της μοίρας και δεν θα ξεφύγουν από αυτήν ποτέ.

Λοιπον ακου!Ολοι οι ανθρωποι οσο μεγαλωνουμε σημαινει οτι και μεις και οι αλλοι θα χουμε ενα παρελθον αλλοι πιο δυνατο αλλοι πιο αδιαφορο.Προφανως και σε τρομαζει και συγκρινεσαι αλλα τα βλεπεις τα πραγματα απεξω και τα εξειδανικευεις.Βγες απο το συγκριτικο γενικα ,εγω παντα στα ατομα που μαρεσουν κοιταω φουλ τι σχεση εχουν με τους πρωην τους,για μενα ενα ατομο που αγαπαει τα ατομα που εχει ερωτευτει ειναι πολυ ωραιο ρε.Εννοω οι πρωην μας ειναι κομματια μας εχουμε διαλεξει να επενδυσουμε κομματια του εαυτου μας και του χρονου μας εκει.Οποιος κραζει ολους τους πρωην του για μενα ειναι ρεντ φλαγκ.Εννοω ειναι σημαντικο να βλεπεις τον ανθρωπο σου πως λειτουργει και εκτος του ερωτα ειδικα σε μια σχεση η οποια εχει ματαιωθει.Κατι δυσκολο..Εκει φαινεται ποιοι ειμαστε,ετσι πιστευω εγω.Επισης οι ανθρωποι αλλαζουν ,η εκδοχη του ανθρωπου που ειχε εκεινη δεν ειναι η εκδοχη του ανθρωπου που εχεις εσυ.Και το πιο σημαντικο απο ολα το παρον!Ποτε το παρελθον δεν θα εχει τη δυναμη που εχει το τωρα για καποιον που ζει με υγιη τροπο.Και σε αυτο ειμαι καθετος ,ολες οι αισθησεις μας ειναι στο τωρα δεν υπαρχει κατι συγκρισιμο με το τωρα στο ανθρωπινο βιωμα.Το παρον ειναι απογειωτικο απο μονο του.

[triaepsilon]

μετά από πολλά χρόνια εδώ, και την οριστική μου μετοίκηση πριν μερικά χρόνια σε άλλο μπλογκ, σήμερα το πήρα στα χέρια μου. ευχαριστώ πολύ όσα αλληλεπίδρασαν μαζί μου εδώ μέσα -και εκτός- μέσα στα χρόνια, άτομα που είπαν πράματα που με έκαναν να επαναπροσδιορίσω το πώς γράφω και διαβάζω, αλλά προτίστως τον άνθρωπο που το 2013 προσπαθώντας να με πείσει να αυτοεκδόσω, μου είπε ότι αν ανεβάζω τα κείμενά μου στο ίντερνετ, μπορεί ο οποιοσδήποτε να τα διαβάσει, τρώγοντας, βλέποντας τσόντες και χωρίς να τους δίνει καμία βαρύτητα. συνεχίζοντας να αναρτώ το μεγαλύτερο κομμάτι των κειμένων μου στο διαδίκτυο, και μη προσδοκώντας τα λόγια μου να έχουν ιδιαίτερο βάρος, έχω να παρατηρήσω ότι το βιβλίο είναι πολύ μικρό και βολικό, τόσο που μπορεί να το πάρει κανείς μαζί στην τουαλέτα ή σε οποιαδήποτε άλλη αντιποιητική συνθήκη. και χαίρομαι πολύ για αυτό. σας φιλώ, Ευσταθία