#Χώμα κόκκινο

[christostsantis]

Ο Μιχάλης Τζανάκης για τα βιβλία "Χώμα Κόκκινο" και "Μυρίζοντας μόνο γιασεμί" (video)

[epestrefe]

Ο Μάνος Κατράκης και ο Νίκος Κούρκουλος στο "Το χώμα βάφτηκε κόκκινο" (1966)

[justforbooks]

📷 Photo above: Το Μοντεπουλτσιάνο μετά την τρέλα με τα «Twilight» (ολόκληρο το «New Moon» γυρίστηκε εδώ) έχει γίνει μέρος για λαϊκό προσκύνημα όλων των βαμπιρόφιλων που ακολουθούν τα βήματα του Έντουαρντ Κάλεν και φωτογραφίζουν ό,τι ακούμπησε – μόνο το χώμα που πάτησε δεν έχουν φιλήσει.

Το Μοντεπουλτσιάνο φημί��εται για το κρασί του (το κόκκινο Vino Nobile ή το «νεότερο» Rosso di Montepulciano) και κάθε απόγευμα στα μαγαζιά του χωριού γίνονται «τελετές οινογνωσίας» όπου μπορείς να δοκιμάσεις τα ντόπια κρασιά.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[lefterisfilippou]

Καλημέρα . Senju Hiroshi, When the Stardust Falls, 1994 Μυθιστόρημα, ΙH’ . .. Γιώργος Σεφέρης.. Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μου χωρίς να πιω ούτε μια στάλα. Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα. Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα, δεν έχω άλλη συντροφιά. Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου. #filippoucafeclassique #leftetisfilippou #jazz #art #coffee #musiclover #poetry #literature #boowarm #travel #photo (στην τοποθεσία Filippou cafe classique) https://www.instagram.com/p/CoB6MbQKkF1/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[poetspoems]

ΟΔΥΣΣΕΑΣ  ΕΛΥΤΗΣ -απόσπασμα-μονόγραμμα 

μΘα πενθώ πάντα – μ’ ακούς; – για σένα,

μόνος, στον Παράδεισο.

Ι.

Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές

Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος

Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας

Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα

Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.

ΙΙ.

Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται

Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ’ άλλα που πέρασαν

Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες π��υ έκρουσαν γλυκά

Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά

Τα “πίστεψέ με” και τα “μη”

Μια στον αέρα, μια στη μουσική

Τα δυό μικρά ζώα, τα χέρια μας

Που γύρευαν ν’ ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο

Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες

Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί

Πάνω απ’ τις ξερολιθιές, πίσω απ’ τους φράχτες

Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου

Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ  τρεις μέρες πάνω από τους καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ

Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό

Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά

Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά

Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό

Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο

Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.

IΙΙ.

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω Να μπαίνω σαν Πανσέληνος Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ’ αχανή σεντόνια Να μαδάω γιασεμιά – κι έχω τη δύναμη Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω Μεσ’ από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς Πώς λες ψιθυριστά το “τι” και το “ε” Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά Το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ Επειδή σ’ αγαπώ και σ’ αγαπώ Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:

Tόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο Μεσ’ στους τέσσερεις τοίχους , το ταβάνι, το πάτωμα Να φωνάζω από σένα και να με χτυπ�� η φωνή μου Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς Είναι νωρίς ακόμη μεσ’ στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

ΙV. 

Είναι νωρίς ακόμη μεσ’ στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς

Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ ακούς

Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ’ ακούς

Μαχαίρι

Σαν κριάρι που τρέχει μεσ’ στους ουρανούς

Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ’ ακούς

Είμ’ εγώ, μ’ ακούς

Σ’ αγαπώ, μ΄ακούς

Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ

Το λευκό νυφικο της Οφηλίας, και μ’ ακούς

Πού μ’ αφήνεις, πού πας και ποιός, μ’ ακούς

Σου κρατεί το χέρι πάνω απ’ τους κατακλυσμούς

Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες

Θά’  ρθει μέρα, μ’ ακούς

Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα  χρόνοι, μ’ ακούς

Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ’ ακούς

Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ’ ακούς

Των ανθρώπων

Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει, μ’ ακούς

Στα νερά ένα-ένα, μ’ ακούς

Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούς

Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούς

Όπου κάποτε οι φιγούρες, μ’ ακούς

Των Αγίων

Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς

Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ ακούς

Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω

Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς

Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς

Ή κανείς ή κι δυο μαζί, μ΄ακούς

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ’ ακούς

Της αγάπης

Μια για πάντα το κόψαμε, μ’ ακούς

Και δε γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς

Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας

Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς

Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς

Μεσ’ στη μέση της θάλασσας

Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς

Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς

Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς

Άκου, άκου

Ποιός μιλεί στα νερά και ποιός κλαίει – ακούς;

Ποιός γυρεύει τον άλλο, ποιός φωνάζει – ακούς;

Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς

Σ΄αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ (1911-1996)

Whisperings of Maria

[romios-gr]

Σοκότρα: Ένα απομακρυσμένο νησί που μοιάζει από άλλο πλανήτη – Τι είναι το “αίμα του δράκου” Ένα απομακρυσμένο νησί στον Ινδικό Ωκεανό, το οποίο αποκόπηκε από την υπόλοιπη ηπειρωτική χώρα, χαρακτηρίζεται ως το πιο παράξενο τοπίο στον κόσμο. Διάσπαρτο με σπάνια χλωρίδα και πανίδα, κόκκινο χώμα και λευκές αμμώδεις παραλίες, το νησί Socotra βρίσκεται μόλις 155 μίλια μακριά από την αραβική χ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/sokotra-ena-apomakrysmeno-nisi-poy-moiazei-apo-allo-planiti-ti-einai-to-aima-toy-drakoy/

[kwstasattgr]

ISBN: 978-618-07-0338-2 Συγγραφέας: Φυλλιώ Νικολούδη Εκδότης: Εκδόσεις Πατάκη Σελίδες: 32 Ημερομηνία Έκδοσης: 2022-11-28 Διαστάσεις: 28x21 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[eclecticstarlightblogger]

Που βρίσκεται η ερυθρά γη στην Ελλάδα;

Είναι μια αρχέγονη έκταση με συνεχόμενους λόφους από κόκκινο χώμα και πλούσια βλάστηση. Το χρώμα του εδάφους γίνεται ακόμα πιο έντονο κατά τη Δύση και την Ανατολή του ηλίου, δημιουργώντας ένα μαγευτικό τοπίο από χρώματα. Οι κόκκινοι αμμόλοφοι κλίνουν 5 μοίρες προς τα βορειοδυτικά, εξαιτίας του φυσικού ρήγματος που βρίσκεται στην περιοχή με αποτέλεσμα τις […] Που βρίσκεται η «ερυθρά γη» στην…

[thoughtfullyblogger]

Που βρίσκεται η ερυθρά γη στην Ελλάδα;

Είναι μια αρχέγονη έκταση με συνεχόμενους λόφους από κόκκινο χώμα και πλούσια βλάστηση. Το χρώμα του εδάφους γίνεται ακόμα πιο έντονο κατά τη Δύση και την Ανατολή του ηλίου, δημιουργώντας ένα μαγευτικό τοπίο από χρώματα. Οι κόκκινοι αμμόλοφοι κλίνουν 5 μοίρες προς τα βορειοδυτικά, εξαιτίας του φυσικού ρήγματος που βρίσκεται στην περιοχή με αποτέλεσμα τις […] Που βρίσκεται η «ερυθρά γη» στην…

[greekblogs]

Που βρίσκεται η ερυθρά γη στην Ελλάδα;

Είναι μια αρχέγονη έκταση με συνεχόμενους λόφους από κόκκινο χώμα και πλούσια βλάστηση. Το χρώμα του εδάφους γίνεται ακόμα πιο έντονο κατά τη Δύση και την Ανατολή του ηλίου, δημιουργώντας ένα μαγευτικό τοπίο από χρώματα. Οι κόκκινοι αμμόλοφοι κλίνουν 5 μοίρες προς τα βορειοδυτικά, εξαιτίας του φυσικού ρήγματος που βρίσκεται στην περιοχή με αποτέλεσμα τις […] Που βρίσκεται η «ερυθρά γη» στην…

[skandaladiaplokidiafthora]

Που βρίσκεται η ερυθρά γη στην Ελλάδα;

Είναι μια αρχέγονη έκταση με συνεχόμενους λόφους από κόκκινο χώμα και πλούσια βλάστηση. Το χρώμα του εδάφους γίνεται ακόμα πιο έντονο κατά τη Δύση και την Ανατολή του ηλίου, δημιουργώντας ένα μαγευτικό τοπίο από χρώματα. Οι κόκκινοι αμμόλοφοι κλίνουν 5 μοίρες προς τα βορειοδυτικά, εξαιτίας του φυσικού ρήγματος που βρίσκεται στην περιοχή με αποτέλεσμα τις […] Που βρίσκεται η «ερυθρά γη» στην…

[christostsantis]

Η Γεωργία Αγγελιδάκη και η Ιωάννα Τζανάκη διαβάζουν από το βιβλίο "Χώμα Κόκκινο" του Μιχάλη Τζανάκη (βίντεο)

Η Γεωργία Αγγελιδάκη και η Ιωάννα Τζανάκη διαβάζουν από το βιβλίο “Χώμα Κόκκινο” του Μιχάλη Τζανάκη (βίντεο)

Οι μαθήτριες Γεωργία Αγγελιδάκη (Γ΄ Γυμνασίου) και Ιωάννα Τζανάκη (Α΄ Γυμνασίου) διαβάσανε αποσπάσματα και μοιραστήκαν σκέψεις και προβληματισμούς στην εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου “Χώμα Κόκκινο”, του Μιχάλη Τζανάκη, που διοργάνωσαν οι Εκδόσεις Ραδάμανθυς στο Ηράκλειο. Η Αφρική ήταν και είναι το μεγαλύτερο «σχολείο» για τον Άνθρωπο! Εκεί, με όλες τις αισθήσεις του, θα αντιληφθεί την…

[astratv]

Όταν το χώμα βάφτηκε κόκκινο! Μια ιστορία με κολίγους, “εθνικούς ευεργέτες” και βουλευτές-τσιφλικάδες –

«Σήμερα, στη σκιά του πολέμου στην Ουκρανία, που επηρεάζει παγκοσμίως την οικονομία και τον πρωτογενή τομέα, ο οποίος πλήττεται από την εκτίναξη των τιμών στην ενέργεια και τα αγροτικά εφόδια, το μήνυμα των εξεγερμένων κολίγων της Θεσσαλίας για βελτίωση της ποιότητας ζωής των ανθρώπων της υπαίθρου παραμένει επίκαιρο». Τα παραπάνω τόνισε ο βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας, πρώην αναπληρωτής…

[thegreeklittlewriter]

Ανέβηκα στην μηχανή σου,

Μου ζήτησες μια μέρα.

Μια μονάχα μέρα οι δυο μας. Και αύριο θα είναι σαν να μην συνέβη ποτε.

Δέχθηκα. Τι μπορεί να κάνει μια μέρα;

Εβαλα τα αγαπημένα μου μποτάκια και ανέβηκα στην μηχανή σου.

Διασχίσαμε το δάσος.

Δεν μιλήσαμε πολύ.

Όμορφα πέφτει ο ήλιος ανάμεσα στις φυλλωσιές.

Ωραία μυρίζει το νοτισμένο χώμα.

Πήγαινες ούτε αργά, ούτε γρήγορα.

Ήθελες να παρατινεις τις στιγμές.

Κατεβήκαμε το βουνο και φτάσαμε στην θάλασσα.

Εκατσα στα βότσαλα τυλιγμένη με το κόκκινο κασκόλ μου.

Έφερες θερμως με ζέστη σοκολάτα.

Μετά από ώρα μου μιλησες.

Πως πήγανε; με ρώτησες. 8 χρόνια χωρίς νέα σου είναι αυτά.

Σου ειπα πως πήρα μια γάτα να μου κρατάει συντροφιά. Τον Ξενοφων, που τον φωνάζω Φωντα.

Πως ζωγραφίζω πιο πολύ τωρα.

Σου ειπα πως εχω γεμίσει το σπίτι με φυτά. Πως ακόμα φτιάχνω τις καλύτερες μακαρονάδες.

Σου ειπα για την μαμά μου που έφυγε τόσο ξαφνικά, μου είπες ότι λυπήθηκες όταν το άκουσες.

Σου ειπα πως φεύγοντας άφησες τεράστια καταστροφή. Τεράστιο κενό.

Σιωπησες για λίγο. Χωρίς να με κοιτάς ρώτησες αν ερωτεύτηκα καθόλου αυτά τα 8 χρόνια.

Σου ειπα πως ναι, αλλά δεν αξίζει να ελπίζεις. Όλοι φεύγουν στο τέλος. Ακόμα και «οι πιο καλοί».

Περπατήσαμε χωρίς να μιλάμε. Που και που οι ώμοι μας ακουμπούσαν μονο.

Οι γλάροι χόρευαν από πάνω μας. Μύριζε θάλασσα.

Έπιασες ένα βότσαλο κι το πέταξες στο νερό.

Τι όμορφος που ήσουν.

Είχα ξεχάσει ποσό ομόρφαινες όταν χανόσουν στις σκέψεις σου.

Είχες αλλάξει, δεν έκανες τόσα αστεία όπως παλιά.

Είχες εκείνο το μελαγχολικό βλέμμα που έπαιρνες πιο σπάνια καποτε.

Εκείνο το βλέμμα που μόνο μια φορά τόλμησα να παραδεχτώ πως είχε αγγίξει την ψυχή μου.

Ειχες φέρει μαζί σου την παλιά μου Polaroid. Εκείνη που έπαιρνα πάντα στα ταξίδια μας.

Εκείνη που ξέμεινε σπίτι σου για 8 ολόκληρα χρόνια.

Με εβγαλες φωτογραφία να γελάω.

Σε εβγαλα προφίλ με φόντο την θάλασσα.

Πήραμε φαλαφελ στο χέρι, από την μόνη ανοιχτή καντίνα στην παραλία.

Με κέρασες μια μπυρα. Στην υγεία μας. -Στην υγεία όσων δεν τολμήσαμε.-

Σε ρώτησα αν τα κατάφερες. Αν κατάφερες να κανεις όλα αυτά που ονειρευόσουν.

Μου είπες πως ναι. Ήσουν χαρούμενος για όλα αυτα.

Σε ρώτησα αν μετάνιωσες ποτέ- έστω και λίγο. Μου είπες πως όχι.

Μόνο μερικές φορές τα βραδιά, όταν κρύβεσαι κάτω από το πάπλωμα σου, σου λείπει αυτό που ειχαμε. Που είμασταν παντοδύναμοι και ελεύθεροι. Δεν είμαι έτσι πια μου είπες.

Δεν είσαι πια 19, σου ειπα.

Πέρασε η ώρα. Ειπες το όνομα μου.

Είχα ξεχάσει πλήρως το πως ακουγόταν. Πως έλεγες εμφατικά το Ω και ψέλλιζες το Ρο.

Με έπιασες και με γύρισες με τέτοιο τρόπο ώστε να σε κοιτάω στα μάτια. Αλλά εγώ κοιτούσα τα χέρια σου που σφίγγαν τους καρπούς μου.

Σ αγάπησα, από την πρώτη φορά. Εσένα αγάπησα.

Σ αγάπησα. Σ αγαπούσα από την πολύ αρχή. Σ αγάπησα, να το ξέρεις.

Σ αγάπησα.

Σ αγαπώ, εσένα αγαπώ, μόνο εσένα, πάντα εσένα.

Σ αγαπούσα όταν σε παρατηρούσα από μακρυά.

Σ αγαπούσα σιωπηλά. Εσένα, μόνο εσένα, πάντα εσένα.

Κοιτούσα ακόμα τα χέρια σου, μόνο τα χέρια σου. Οι παλάμες μου έκαιγαν μέσα στις δικές σου. Κάποια στιγμή δεν άντεξα την θερμή σου. Τις τράβηξα.

Συγνώμη. Συγνώμη.

Δεν χτίζεται η ευτυχία στην δυστυχία του άλλου.

Ανεβήκαμε ξανά στην μηχανή. Χωρίς άλλες λέξεις. Ήταν περιττές.

Μοιραστήκαμε τα ακουστικά σου.

«Κάτω από τα αστέρια σε αγαπώ ψυθυριστα. »

Οχι δεν χτίζεται.

Έπιασες τα χέρια μου και τα έπλεξες γύρω από την μέση σου.

-για σήμερα. Μόνο για σήμερα.

Έγυρα το κεφάλι μου στην πλάτη σου.-για σήμερα. Μόνο για σήμερα. Για λίγο ακόμα.

Περάσαμε παλι μέσα από το δάσος. Ο ήλιος έδυσε. Τα αστέρια φάνηκαν. Οι δυο μας. Στην ησυχία. Για λίγο ακόμα, λίγα λεπτα,λίγα δευτερόλεπτα.

Και το σήμερα τελείωσε, και εμείς είχαμε ορκιστεί πως αύριο δεν θα το θυμόμαστε.

Στην υγεία μας λοιπόν αγάπη μου.

Στην υγεία των χαμένων ερώτων.

[marfiwinter]

Της αρέσουν παιχνίδια επικίνδυνα, κοίτα

Μου θυμίζει τη ρίμα για ‘κείνη τη μπαλαρίνα

Που ‘χα γράψει με ελπίδα να σώσω μια καρωτίδα

Πριν την αγγίξει η λεπίδα, αλλά το πρόβλημα είδα

Παραμένει ακόμα, γιατί τα αγόρια εδώ

Δεν έχουν βρει τον Θεό, μόνο θειάφι και χώμα

Και το κορίτσι που πιάνει λεπίδα κοιτά το ταβάνι

Καθώς το πάτωμα βάφει με βαθύ κόκκινο χρώμα

[Η Οδυνηρή Μελαγχολία Ενός Βλέμματος]

@solmeister13

[ochoislas]

De UNA PALABRA SOBRE EL VERANO

Queda todavía destilado amarillo el verano y tus manos tocando medusas sobre el agua tus ojos destapados de repente, los primeros ojos del mundo, y las grutas marinas; pies desnudos en la tierra bermeja. Queda todavía el marmoleño mozo rubio el verano algo de sal seca en la hozadura de una roca una pocas pinochas después de la lluvia esparcidas y rojas como redes maltrechas.

Yorgos Seferis

di-versión©ochoislas

*

ΕΝΑΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ (απόσπασμα)

Μένει ακόμα το κίτρινο απόσταγμα το καλοκαίρι και τα χέρια σου γγίζοντας μέδουσες πάνω στο νερό τα μάτια σου ξεσκεπασμένα ξαφνικά, τα πρώτα μάτια του κόσμου, κι οι θαλασσινές σπηλιές· πόδια γυμνά στο κόκκινο χώμα. Μένει ακόμα ο ξανθός μαρμαρωμένος έφηβος το καλοκαίρι λίγο αλάτι που στέγνωσε στη γούβα ενός βράχου λίγες βελόνες πεύκου ύστερα απ’ τη βροχή σκόρπιες και κόκκινες σα χαλασμένα δίχτυα.

Γιώργος Σεφέρης