#Σχέσης

[darkside-cookies]

δεν είναι ooc αν ξέρεις τους χαρακτήρες καλύτερα από τους δημιουργούς τους

[thewomengr]

Στο τέλος της σχέσης φαίνονται όλα

[Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη] Μην αρκείσαι σε μεγάλα λόγια και υποσχέσεις και μην βιάζεσαι να βαφτίσεις έναν άνθρωπο, "άνθρωπό σου". Στην αρχή όλοι καλοί είμαστε. Όλοι δείχνουμε την καλύτερη πλευρά μας, την καλύτερη εκδοχή μας. Να θυμάσαι όμως πάντα, στο τέλος συστήνονται οι άνθρωποι.

Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα στην ζωή, από το να σ’ αγαπούν και να σ’ επιλέγουν γι’ αυτό που είσαι. Να μην θέλουν ν’ αλλάξουν τίποτα σ’ εσένα. Να αγαπούν τα ελαττώματα, τις αδυναμίες, τα τρωτά σου σημεία και να θαυμάζουν τις ικανότητες, τα προτερήματα, τις δεξιότητές σου. Να μην θέλουν να αλλάξουν τίποτα στον χαρακτήρα σου. Να δέχονται το αυθεντικό και το αυθόρμητό σου. Να ερωτεύονται όλα εκείνα…

[pro-s-poihths]

There is death

There is death in these walls, there's been blood quite a while, there I shed my devotion- abolished my tears, it's been putrid and frayed, as are most of my years.

There is death and damnation and peril and hell, on the stone-mottled causeway that travels the well, I have delved on the path of the broken- and fell.

I am wroth and dyspeptic at all of the loss you have caused me depletion and sadness- I'm cross, and in sorrow- alone do I plead- my heart I shall toss. In the void of the darkness, the edge of the hurt I will foremost my bow make, diminished, but curt, and shall dance to the lip of the cliff and return to the dirt.

You were scared, you were haunted, afraid I will die, and you knew that despite all I never would lie, but it's poetry love, I shall say what I will, my own body to harm I could never commit.

Don't you worry, just leave me to die with my pen, I can always remember how in love you were then, ah- but so must it be that always am late, when my love truly flourished, did yours dissipate.

[loulouditouheimona]

Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν το τάβλι. Πόρτες, πλακωτό και φεύγα. Τα παιχνίδια εναλλάσσονται ανάλογα με τη φάση της σχέσης και τα άτομα που την απαρτίζουν. Όμως, όπως σε κάθε παιχνίδι, ένα πράγμα είναι βέβαιο: κάποιος κερδίζει, και κάποιος χάνει.

[feggaroneira]

Κι αν μου έμαθε κάτι το 2024 είναι πως η ψυχική υγεία είναι εξίσου σημαντική με την υγεία του σώματος.

Δεν πρέπει να την αγνοείς και να αφήνεις την ζωή στο «ας είναι».

Πρέπει να την φροντίζεις.

Να την προσέχεις.

Να αφιερώνεις χρόνο για να ακούς τον εαυτό σου.
Να ζητάς βοήθεια όταν τη χρειάζεσαι.
Να βάζεις όρια, χωρίς ενοχές.
Να θυμάσαι πως δεν χρειάζεται να είσαι πάντα δυνατός.

Να θυμάσαι πως η αυτοφροντίδα δεν είναι πολυτέλεια.
Είναι ανάγκη.
Είναι σεβασμός στον ίδιο σου τον εαυτό.

Κι αν μου έμαθε κάτι το 2024 είναι πως, ακόμα κι όταν αγαπάς κάποιον, πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου περισσότερο.
Γιατί, αν αυτός ο άνθρωπος σε πονά, δεν πρέπει να κρατάς το σκοινί της σχέσης σας μόνη σου.
Δεν μπορείς να σέρνεις ένα ολόκληρο «μαζί» από τη μία άκρη, ενώ η άλλη μένει άδεια.
Πρέπει να το αφήνεις.
Να μην παρακαλάς.

Να αποδεχτείς πως όποιος θέλει, μένει. Όποιος νοιάζεται, το δείχνει.

Και όποιος αγαπά, δεν αφήνει ποτέ το σκοινί να πέσει.

Γιατί οι άνθρωποι που θέλουν, δεν χρειάζονται παρακάλια.
Προσπαθούν.
Δείχνουν.
Αγαπούν.
Σε προσέχουν, σε φροντίζουν.
Φροντίζουν την καρδιά σου και δεν την ποδοπατούν μέχρι να σπάσει σε χιλιάδες κομμάτια και να ματώσει.

Κι αν έμαθα κάτι το 2024, είναι πως εκείνο το αγόρι που νόμιζα ήταν το άλλο μου ολόκληρο, τελικά δεν ήταν το παν.
Ήταν ένα μάθημα.
Ένα κομμάτι της διαδρομής, όχι ο προορισμός.
Πως αξίζω πολύ περισσότερο απ’ ό,τι εκείνος ήθελε να πιστεύω.

Και πως, όταν ο άλλος αφήνει το σκοινί, πρέπει να έχεις τη δύναμη να το αφήνεις κι εσύ.
Γιατί η αγάπη δεν είναι βάρος να το κουβαλάς μόνη σου.
Είναι δύναμη που τη μοιράζεστε.

Και αν δεν τη μοιράζεστε,

δεν είναι αγάπη.

Κι αν έμαθα κάτι το 2024, είναι πως το να αφήνεις κάποιον άνθρωπο να φύγει,

τελικά δεν είναι ήττα.

Είναι νίκη για τον εαυτό σου.

Είναι η αρχή μιας ζωής που χτίζεις για σένα, χωρίς να εξαρτάσαι από κάποιον που δεν σε εκτίμησε.

Γιατί αξίζεις.

Αξίζεις ανθρώπους που μένουν.

Αξίζεις αγάπη, φροντίδα, σεβασμό.

Αξίζεις μια ζωή γεμάτη φως, ακόμα κι αν πρέπει να αφήσεις πίσω ό,τι σε κρατά στο σκοτάδι.

Κι αν μου έμαθε κάτι το 2024 λοιπόν, είναι πως όλα κάποτε περνάνε,

αρκεί να βρεις το κουράγιο να συνεχίσεις την ζωή

και να δώσεις στον εαυτό σου την αγάπη που του αξίζει.

[gentle-author]

Καθημερινά, χάνουμε κάποιον στιγμιαία, με το πέρασμα ενός λεπτού.

Φτάνει μονάχα ένα λεπτό για να σημάνει την λήξη μιας σχέσης, ένα δευτερόλεπτο για να διακοπεί η επικοινωνία μεταξύ μας.

Συχνά, χάνουμε κάποιον στο άκουσμα μιας λέξης.

Ακόμη συχνότερα, χάνουμε κάποιον χωρίς καν να το αισθανθούμε, πόσο μάλλον να το εκφράσουμε με λέξεις.

Γυρνάμε μια μέρα στα παλιά, οπισθοδρομούμε και το μάτι μας πέφτει πάνω στο όνομά του, η μνήμη μας παλεύει να ξεσκονισει εκείνα τα πληγωμένα ράφια και τότε, καταλαβαίνουμε.

Κάποιες φορές δεν καταλαβαίνουμε τι χάνουμε όταν δεν έχουμε αυτό που θέλουμε.

Καποιες φορές δεν καταλαβαίνουμε τι έχουμε ακόμη κι όταν το έχουμε.

Το τραγικό είναι, να μην καταλαβαίνουμε τι είχαμε, ούτε όταν το είχαμε, αλλά ούτε και όταν το χάσαμε.

Εσύ καταλαβαίνεις τι έχεις, όταν το έχεις, πριν το χάσεις;

Και εάν καταλαβαίνεις, κάνεις κάτι για να μην το χάσεις;

Αν ο μόνος τρόπος να μην το χάσεις είναι να του δείξεις πως το θες, τότε γιατί κρύβεις τα συναισθήματά σου ελπίζοντας να νοηθούν;

Κι αν το κάνεις αυτό, τότε είσαι σίγουρος πως νιώθεις;

Αν ο μόνος τρόπος να το κρατήσεις είναι να υπερβείς τον εαυτό σου και να αφεθείς, τότε γιατί σφίγγεις πιο πολύ γύρω από το σώμα σου το νήμα της κλωστής;

Κι αν το κάνεις αυτό, τότε είσαι σίγουρος πως θες τελικά να λύσεις τον γόρδιο δεσμό;

Αν ο μόνος τρόπος να με έχεις είναι να μου δείχνεις ότι με έχεις, τότε γιατί δεν το κάνεις;

Κι αν δεν το κάνεις αυτό, τότε είσαι σίγουρος πως με έχεις;

Δεν ρωτώ τον εαυτό μου, διότι ξέρω την απάντηση.

Ξέρω πως με έχεις περισσότερο από όσο με είχε ποτέ ο ίδιος μου ο εαυτός.

Ξέρω ότι σε επουλωσα περισσότερο από όσο επουλωσα τα τραύματα που προκάλεσα μόνη μου στον εαυτό μου.

Ξέρω πως σε αγαπάω περισσότερο από όσο αγαπάω το οξυγόνο που μπαινοβγαίνει στους πνεύμονές μου.

Ξέρω ότι σε έχω.

Εσύ όμως, το ξέρεις;

Copyright © 2024 Christine Aggeli. All rights reserved.

[psychotiko-epeisodio]

Περνάει ο καιρός.Και αρχίζει ξεθωριάζει η ελπίδα που έχω πως ίσως κάποια μέρα ξαναυπαρξουμε μαζί.Δεν πήρες ποτέ ξανά τηλεφωνο.Εξαφανιστηκες ξαφνικά από την ζωή μου ένα βράδυ,όσο ξαφνικά εμφανιστηκες μέσα σε αυτή.

Και δεν πήρα και εγώ ξανά ,βλέπεις.Ηξερα πως είναι ανούσιο καθώς ότι ήταν να πω το είπα και ότι ήταν να κάνω το έκανα.Και με το παραπάνω.Και σε άφησα να φύγεις,γιατί θα ήταν άδικο να προσπαθήσω να σου δώσω λόγους για να μείνεις λίγο ακόμα.Αν ήθελες θα έμενες,μα εσύ επελξες κάτι άλλο.

Έλεγα «που θα πάει,θα γυρισει»,μα εσύ δεν γύρισες ούτε το κεφάλι σου στα κλεφτα για να δεις αν είμαι ακόμη εκεί.Εγω δεν έκανα βήμα,και ας έφυγα χιλιόμετρα μακριά σου.Και αυτή ήταν όλη η πορεία της σχέσης μας,απλά πλέον μου είναι πιο ξεκάθαρο.

Ο έρωτας κάνει εκπτώσεις,δυστυχώς.Κανει εκπτώσεις στα στάνταρ και στα θέλω σου.Χωρις να το καταλάβεις,βρίσκεσαι να υπομένεις καταστάσεις που ορκιζοσουν πως δεν θα υπομενες ποτέ.Μα έτσι είναι,και δεν μπορεί να σε κρίνει κανείς για αυτό.Σταματησα να με κρίνω και εγώ.Ξερω πως δεν άξιζα τίποτα από όλα αυτά,είχα την προσδοκία μόνο να το ξέρεις και εσύ.

Δεν κατάλαβες ποτέ και είναι εντάξει.

[justforbooks]

Οι γυναίκες του λαθροθήρα

Η Claude Pujade-Renaud ανατέμνει την ιστορία της σχέσης του Τεντ Χιουζ με τη Σίλβια Πλαθ και την Άσια Ουέβιλ δημιουργώντας ένα ερεθιστικό ψηφιδωτό από δεκάδες διαφορετικές αφηγήσεις.

H ιστορία του Τεντ Χιουζ είναι γνωστή ακόμα και σ' εκείνους που δεν έχουν ιδέα για το έργο του. Από τους αυθεντικότερους ποιητές του 20ού αιώνα, προικισμένος με το χάρισμα να εμφυσά ψυχή στα ελώδη τοπία και τα άγρια ζώα της αγγλικής ενδοχώρας, στην υπηρεσία της βασιλικής αυλής από το 1984 ως τον θάνατό του από καρκίνο και συγγραφέας κάμποσων βιβλίων για παιδιά, ο Τεντ Χιουζ (1930-1998) είχε το θλιβερό προνόμιο να διασχίσει μεγάλο μέρος της διαδρομής του με τη ρετσινιά του καταραμένου συζύγου, ως «υπαίτιος» για την αυτοκτονία της Αμερικανίδας ποιήτριας Σίλβια Πλαθ.

Τον δρόμο της αυτοκτονίας ήταν γραφτό ν' ακολουθήσει και ένα από τα παιδιά τους, ο Νίκολας, που βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του στην Αλάσκα τον Μάρτιο του 2009. Αυτή την απώλεια ο Χιουζ δεν πρόλαβε να τη βιώσει. Τον Μάρτιο του 1969, όμως, μία εξαετία μετά την αυτοχειρία της δημιουργού του «Άριελ» και του «Γυάλινου κώδωνα», η τότε σύντροφός του, η κοσμοπολίτισσα καλλονή Άσια Ουέβιλ, για την οποία είχε εγκαταλείψει την Πλαθ, έδινε κι εκείνη τέλος στη ζωή της, παρασύροντας στον θάνατο και την τετράχρονη κόρη τους... Τι προκάλεσε αυτή την εκατόμβη; Και τι μερίδιο ευθύνης αναλογεί πραγματικά στον δαφνοστεφή ποιητή;

Αυτή την ιστορία με τ' αναπάντητα ερωτήματα ξεδιπλώνει η Γαλλίδα συγγραφέας Claude Pujade-Renaud στις «Γυναίκες του λαθροθήρα» (μτφρ. Α. Σιγάλα, εκδόσεις Ψυχογιός, 2011), σαφώς επηρεασμένη από τα «Γράμματα γενεθλίων», το κύκνειο άσμα του Τεντ Χιουζ, μια συλλογή ογδόντα οχτώ ποιημάτων μνήμης, αγάπης, τρυφερότητας αλλά και σπαρακτικής οδύνης και δαιμονολογίας (μτφρ. Γ. Αντιόχου, εκδόσεις Μελάνι) όπου ο Χιουζ, ως άλλος Ορφέας, θρηνεί την Ευρυδίκη του, ξεδιπλώνοντας χωρίς ενοχές το χρονικό της σχέσης του με την Πλαθ σαν έναν αγώνα όπου το αρσενικό πασχίζει να υπερισχύσει του θηλυκού...

Χορεύτρια και χορογράφος που συνέβαλε στη διάδοση του σύγχρονου αμερικανικού χορού στη Γαλλία, με θητεία στο Πανεπιστήμιο της Βανσέν κι αφοσιωμένη για δεκαετίες στη λογοτεχνία, η Pujade-Renaud (1932-2024) πριν ξεκινήσει τις «Γυναίκες του λαθροθήρα» είχε ξεκοκαλίσει οτιδήποτε διαθέσιμο γύρω από τους βασικούς της ήρωες – ανάμεσά τους και το «Στη σκιά μιας άλλης» των Κορέν και Νεγκέβ για την αποσιωπημένη από τα ΜΜΕ Ουέβιλ (Πατάκης).

Κυρίως, όμως, είχε εντρυφήσει στο λογοτεχνικό έργο της Πλαθ και σ' εκείνο του Χιουζ, αποφασισμένη να σπείρει ίχνη τους σ' όλη την έκταση του γραπτού της. Και κατάφερε να δώσει ένα βιβλίο που ούτε καθαρόαιμο μυθιστόρημα είναι, ούτε δημοσιογραφική έρευνα, ούτε συνηθισμένη βιογραφία, αλλά ένα ερεθιστικό ψηφιδωτό από δεκάδες διαφορετικές αφηγήσεις. Γιατί, πέρα από εκείνες που αποδίδονται στα μέλη του τραγικού ερωτικού τριγώνου, η συγγραφέας δίνει εναλλάξ φωνή και σε φίλους, γείτονες και συγγενείς τους, σε προδομένους εραστές, λογοτεχνικούς κριτικούς και ψυχαναλυτές, κεντώντας έτσι πολλές «αλήθειες» πάνω στον βασικό της καμβά.

Ιδού ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την οπτική γωνία της τόσο ταλαντούχας αλλά και τόσο τραυματισμένης από την απώλεια του πατέρα της Σίλβια Πλαθ, το οποίο μεταδίδει τη «γλυκύτητα» και τη «λύσσα» που την κατέκλυζαν νιόπαντρη, στο ταξίδι του μέλιτος, πλάι στο «βίαιο και καθησυχαστικό συνάμα, ογκώδες κορμί» του Χιουζ:

«Μου άρεσε να κοιτάω τον Τεντ να στρώνεται στο γράψιμο, να συγκεντρώνεται, μυώδη, ζωώδη, έτοιμο να συνουσιαστεί ή να σκοτώσει. Κάποιες στιγμές από την ταράτσα μας έβλεπα τα μάτια του να περιπλανώνται στον θαλασσινό ορίζοντα, αλλά γνώριζα ότι δεν εντόπιζαν τίποτα πραγματικό. Ήταν σ' επιφυλακή για το πέρασμα μιας εικόνας, ενός κοπαδιού λέξεων, ποιο να πρωτοπιάσει; Αυτή η παλλόμενη ένταση, όπως στο κρεβάτι. Διαβάζαμε φωναχτά τα προσχέδια των κειμένων μας – εύθυμες κριτικές ή άγριες κατσάδες κάποιες φορές.

Μοίρασμα της γλώσσας, γλώσσα δώρο των κορμιών, και τα πρωινά δώρο των ονείρων: αυτή τη νύχτα συνάντησα τ��ν Μόγλη, το γάτο των παιδικών μου χρόνων, βόλταρε από δέντρο σε δέντρο νιαουρίζοντας διαπεραστικά. Μου τον δανείζεις για το επόμενο αφήγημά μου; Πάρε, πάρε με τις χούφτες ό,τι θέλεις, και ο Τεντ άρπαζε τ' όνειρό μου και τα χείλη μου, και ανοιγόμουν ξανά. Με τα κορμιά μας να κολλούν ακόμη από τον ιδρώτα, το σπέρμα, την ηδονή, ξαναπιάναμε τη δουλειά μας. Το γράψιμο ήταν όπως η προσευχή: έξαψη και συγκέντρωση. Όνειρα, ποιήματα, ζωγραφιές πολλαπλασιάζονταν χάρη στην πορώδη παρουσία του άλλου»…

Πώς εξανεμίστηκαν όλα αυτά; Γιατί απέτυχε ο γάμος τους; Από ποια ρωγμή εισέβαλε η σαγηνευτική Άσια ανάμεσά τους; Μήπως το «πρωταρχικό» τους λάθος ήταν που «απαρνήθηκαν τα ζωώδη ένστικτα κι έγιναν ένα συνηθισμένο συζυγικό ζευγάρι», όπως μονολογεί ο Χιουζ; «Δεν είναι θύμα κανενός, και πάνω απ' όλα όχι του συζύγου της», διατείνεται στον απόηχο της αυτοχειρίας της Πλαθ η κουνιάδα της.

«Όπου κι αν είμαστε, η Σίλβια θα είναι πάντα παρούσα» παραπονιέται η διάδοχός της στο συζυγικό κρεβάτι και στη φροντίδα των ορφανών της παιδιών. Όσο για την Ορέλια Πλαθ, δεν το χωράει ο νους της: «Η κόρη μου, που τόσο ήταν παθιασμένη με τα παιδιά της όπως και με τις κατσαρόλες της, να έχει αναχθεί σε φεμινιστικό είδωλο…».

Κόκκινο πανί για τις Αμερικανίδες φεμινίστριες, ο Τεντ Χιουζ, έστω και μετά θάνατον, βρήκε στο πρόσωπο της Γαλλίδας συγγραφέως μια πολύτιμη σύμμαχο. Κι όσοι πιστεύουν αφελώς ότι οι ποιητές… πετούν στα σύννεφα, απαλλαγμένοι από τα βαρίδια της πιο πεζής καθημερινότητας, διαβάζοντας τις «Γυναίκες του λαθροθήρα» θα διαψευστούν.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[clevervoidgladiator]

Οι ερωτικές σχέσεις δεν προκαλούν πόνο και δυστυχία, βγάζουν τον πόνο που υπάρχει ήδη μέσα σου.

Η αρχή μιας υγιεινής σχέσης ξεκινάει από εμάς,όταν παύουμε να κρίνουμε τον εαυτό μας, δεν κρίνουμε και τον σύντροφό μας.

Η αποδοχή είναι η αρχή, στη συνέχεια ζώντας τη στιγμή, τίποτα κακό δεν θα επιτρέψω να μας συμβεί.

Ένα γαλήνιο ταξίδι στον χωροχρόνο,

Μια κατανόηση και ένα αίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνης,

Να σε δω καλά,

και τι στον κόσμο μάτια μου,

μα ώσπου να σε δω,

δε ρίχνω αλλού τα μάτια μου.

[vezouvios]

Είχαμε ήδη υπογράψει την καταδίκη της σχέσης μας και όμως δεν παίρναμε την απόφαση για τον χωρισμό της...

#vezouvios

[growing-old-is-uneasy]

4 χρόνια μετά και ακόμα πληγωνομαι, ίσως όχι από τους ίδιους ανθρώπους αλλά και αυτό είναι ένα επίτευγμα; Τι; Όχι; Όχι, δεν είναι. Γιατί να νοιάζονται άλλοι για ανθρώπους που δεν είναι εκεί και να κάθομαι εγώ να ακούω τα παράπονα; Όλη μέρα καμία επικοινωνία και ξαφνικά τηλέφωνο που αφορά κάποιον άλλο. Μήπως να το λήξουμε; Μήπως ενδιαφέρεσαι πιο πολύ για άλλους παρά για μένα που είμαι κάθε μέρα εκεί; Ειλικρινά μάλλον you don't give a fck about me, χθες που έστειλα καληνύχτα, έστειλες πίσω και δεν είδες καν ότι ήμουν online να μου στείλεις τι έγινε; Θα σου πω τι έγινε. Σκεφτόμουν ότι δεν είμαι πια ερωτευμένη μαζί σου και μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα αλλά όλα αυτά γιατί δεν μου δίνεις καμία σημασία πλέον. Πάντα θα 'μαι δεύτερη. Δεύτερη στη σκέψη σου, δεύτερη από το διάβασμά σου, δεύτερη στα μηνύματά σου, για αυτό να μην κοιτάω πια το κινητό σου. 10 μεγαλύτερες συζητήσεις από τις δικές μας ενώ λες δεν έχεις χρόνο να στείλεις ένα μήνυμα. Εγώ που έκλαιγα χθες όπως σήμερα για 3 χρόνια σχέσης που μάλλον ήρθαν στο τέλος τους και που σήμερα παρόλα αυτά έστελνα μηνύματα σε ζαχαροπλάστη να σου φτιάξει τούρτα για τα γενέθλιά σου. Πονάω.

[indianthi]

"στην αγάπη πρέπει να δίνουμε χρόνο, η σταύρωση και η ανάσταση είναι η δική της διαδρομή, όποιοι εγκαταλείπουν στα πρώτα δύσκολα τον αγώνα, είναι εκείνοι που χάνουν την κρυμμένη ουσία. Οι σημερινοί άνθρωποι δεν αντέχουν καμιά κακουχία. Με την πρώτη στεναχώρια αποφασίζουν πως η σχέση είναι αταίριαστη, πως πρέπει να γλιτώσουν και να ξαναδοκιμάσουν κάπου αλλού. Όμως τα βάσανα, τα δύσκολα, δεν είναι το σύμπτωμα πάντα του τέλους και της αποτυχίας μιας σχέσης, αλλά και της προόδου της, μιας διάβασης σαν διόδια σε παραπέρα διαδρομή."

Μ. Βαμβουνάκη

[gemsofgreece]

Γνώμη για το «Υπάρχω»; Έχω ακούσει ότι σαρώνει τους κινηματογράφους αλλά και κάποια παράπονα ότι «ωραιοοιεί» τον Καζαντζίδη ενώ αυτός «ήταν άντρας της εποχής του»

Για να είμαι ειλικρινής δεν γνωρίζω πολλά για τον Καζαντζίδη ως άνθρωπο και δεν έχω δει την ταινία ακόμη για να κρίνω.

Από το «άντρας της εποχής του» καταλαβαίνω ότι μάλλον εννοούμε μισογύνης ή σεξιστής; Με αυτό στο μυαλό μπήκα και έψαξα στο διαδίκτυο αλλά δεν βρήκα κάποια συγκεκριμένη πληροφορία ή κατηγορία.

Διάβασα διάφορα άρθρα και συνέντευξη της Καίτης Γκρέυ, της πρώτης του σημαντικής σχέσης. Από αυτά συμπέρανα ότι κατά βάση ήταν γκρινιάρης και ένιωθε μονίμως αδικημένος αλλά όντως τον εκμεταλλεύονταν τόσο αυτόν όσο και τις γυναίκες του που ανήκαν στον ίδιο χώρο οι δισκογραφικές. Τα περισσότερα δράματα ήταν με δισκογραφικές παρά με τις προσωπικές του σχέσεις.

Ο Καζαντζίδης επίσης πρέπει να είχε πρόβλημα με τον τζόγο και πολλά από τα λεφτά του έφευγαν εκεί. Το βασικό για το οποίο τον κατηγόρησαν τόσο η Γκρέυ όσο και η Μαρινέλλα είναι ότι δεν τους άφησε ούτε δραχμή.

Για τον χωρισμό με την Γκρέυ, ο καθένας κατηγόρησε τον άλλον. Ο Καζαντζίδης είπε ότι εκείνη του φέρθηκε άτιμα, εκείνη είπε ότι δεν της έδινε δεκάρα και μετά προς το τέλος η ίδια είχε ερωτευτεί κάποιον άλλον. Στην συνέντευξη επέμενε ότι αυτή όμως ήταν ο έρωτας της ζωής του (λίγο too much να πεις κάτι τέτοιο δημοσίως όταν η νυν γυναίκα είναι εν ζωή).

Ο γάμος του με την Μαρινέλλα διήρκεσε δύο χρόνια. Ο Καζαντζίδης ήθελε να φύγουν από τα νυχτερινά κέντρα γιατί πίστευε ότι το κλίμα ήταν νοσηρό και τους εκμεταλλεύονταν (ίσως και να ζήλευε). Η Μαρινέλλα ήθελε να συνεχίσει την καριέρα της και μέσα από τα νυχτερινά κέντρα οπότε χώρισαν. Παρά τον χωρισμό συνέχισαν απρόσκοπτα την συνεργασία τους στη μουσική για άλλα δέκα χρόνια χωρίς το παραμικρό πρόβλημα. Για πάντα όταν ρωτιόταν ο Καζαντζίδης έλεγε ότι εκείνη είναι η σπουδαία γυναίκα καλλιτέχνις της χώρας. Μάλιστα, μετά το χωρισμό διατήρησαν στενή φιλία και η Μαρινέλλα έγινε φίλη και με την επόμενη σύζυγο του Καζαντζίδη. Όταν ήταν ετοιμοθάνατος, τον επισκεπτόταν στο νοσοκο��είο τακτικά.

Ο Χρήστος Μάστορας αποκάλυψε ότι συνάντησε την Μαρινέλλα σε κάποια πρώιμα στάδια των γυρισμάτων κι εκείνη του είπε: «Ο Στελάκης θα χαιρόταν τόσο πολύ αν έβλεπε πώς τον αποδίδεις», δε θυμάμαι ακριβώς την φράση, κράτησα κυρίως το «ο Στελάκης θα χαιρόταν».

Αυτά βρήκα εγώ. Με αυτά γενικά δε νομίζω ότι ο Καζαντζίδης ήταν μισογύνης ή κακός με τις γυναίκες του, περισσότερο από ό,τι θα ήταν πολλοί άντρες τότε σε σύγκριση με τις προσδοκίες μας σήμερα. Σε αυτόν τον βαθμό θα μπορούσαν και θα έπρεπε να αποδοθούν τα ελαττώματα του στην ταινία, γιατί αυτό κάνει μια σωστή βιογραφία.

Από εκεί και πέρα δε νομίζω ότι έχουμε δεδομένα να βασιστούμε για να τον παρουσιάσουμε ως ένα μονοδιάστατα κακό ή προβληματικό πρότυπο ή να μην γίνει καν ταινία, όπως είδα κάποιους να λένε.

Πάντως σε κριτικές εγώ είδα άλλους να λένε ότι η ταινία τον αγιοποιεί και άλλους να λένε ότι η ταινία τον κάνει πιο κακό ή βίαιο από ό,τι ήτανε. Δεν μπορώ να βγάλω άκρη, ειδικά χωρίς να έχω δει την ταινία. Εγώ εδώ παρέθεσα όλες τις πληροφορίες που βρήκα. Εάν υπάρχουν και άλλα γεγονότα κατακριτέα, λυπάμαι που δεν τα βρήκα και ζητώ συγγνώμη για την πιθανή ελλιπή πληροφόρηση.

[darkside-cookies]

hiiii, so έχω πρόταση για φανφικ από το ταγκό.... σε φάση κάτι post-apocalyptic, που το twink (δε θυμάμαι πως τον λένε, όχι ο Στάγκογλου πάντως, κατάλαβες) ζει σε ένα εγκαταλελειμμένο σούπερ μαρκετ και είναι χρήστης του twitter που έχει έναν λογαριασμό στον οποίο ανεβάζει περίεργο φετίχ πορνό (αλλά όχι κάτι τρομερά περίεργο, περισσότερο κάτι σε φάση "μου αρέσουν οι πολυθρόνες") και με κάποιον τρόπο αυτό το ακκάουντ είναι από τα τελευταία σημάδια ανθρώπινης ζωής.... οπότε ο Στάγκογλου (που είναι ερευνητής και αναζητά τους τελευταίους ανθρώπους της γης αλλά στη πραγματικότητα ψάχνει τουίνκς, γιατί τώρα που εξαφανίστηκε η ανθρωπότητα μπορεί να είναι ανοιχτά γκέι) τον εντοπίζει και τον παίρνει μαζί του στην μονάδα του, εκεί που υπάρχουν και οι υπόλοιποι άνθρωποι που έχουν επιβιώσει. Αλλά ενδιάμεσα πρέπει να πολ��μήσουν διάφορα ζόμπι (άλλους χαρακτήρες από την og ιστορία που έχουν μεταμορφωθεί σε ζόμπι από τον ιό που τους κάνει όλους σε φάση ζόμπι και να μην ασχολούνται με τίποτα άλλο πέρα από τη κηπουρική, οπότε είναι κάπως επικίνδυνοι γιατί και είναι ζόμπι και κυκλοφορούν με κλαδευτήρια) και κάπως έτσι αυτή η διαδρομή μέχρι τη μονάδα φέρνει τους ήρωες μας πιο κοντά... Α, επίσης είναι Χριστούγεννα. Αυτάααααα

Λοιπόν, ήρθα να δώσω κι άλλες ιδέες.... Το post-apocalyptic σκηνικό δίνει άπειρ��ς επιλογές για την ατμόσφαιρα. Σε φάση, το εγκατελειμένο σούπερ μάρκετ είναι γεμάτο στολίδια Χριστουγέννων που είχαν ξεμείνει από τα προηγούμενα χρόνια πριν την καταστροφή. Ο λογαριασμός του twink μπορεί να είναι viral στους εναπομείναντες και γράφει “μια μέρα οι πολυθρόνες θα κατακτήσουν τον κόσμο κι εγώ θα γίνω μπαμπάς τους”. Το twink είναι αστείος, μελαγχολικός και έχει επιβιώσει περισσότερο από τύχη. Αλλα, έχει μια ανεξήγητη γοητεία που τραβά τον Στάγκογλου που είναι ένας σκληρός εξωτερικά τύπος, αλλα τρυφερός ξατα βάθος. Η εσωτερική του πάλη με την ταυτότητά του τον κάνει να εμφανίζεται κλειστός, αλλά η παρουσία του twink αρχίζει να ραγίζει την άμυνα του. Στη διάρκεια του ταξιδιού τους προς τη μονάδα, ο twink και ο Στάγκογλου περνούν από διάφορες περιπέτειες που τους φέρνουν κοντά.Ας πούμε, κάποια στιγμή, οι δυο τους βρίσκουν μια παλιά πολυθρόνα σε ένα εγκατελειμένο σπίτι που έχουνμπει για προμήθειες. Ο twink επιμένει να τη μεταφέρουν μαζί τους, κι αυτό γίνεται αφορμή για τρυφερούς διαλόγους. Οι δυο τους αναπτύσσουν αμοιβαία συναισθήματα, αλλά ο Στάγκογλου είναι επιφυλακτικός στην αρχή. Τα ζόμπι-κηπουροί τους δίνουν μια αφορμή να στηριχθούν ο ένας στον άλλο, ενώ η μαγεία των Χριστουγέννων (και μια χιονοθύελλα που τους εγκλωβίζει σ το εγκαταλειμένο σπίτι) δίνει χώρο για την ανάπτυξη της σχέσης τους. Μπορεί να φτάσουν στη μονάδα, αλλά εκεί θα ανακαλύψουν ότι η "σωτηρία" δεν είναι τόσο ειδυλλιακή όσο νόμιζαν.Ίσως αποφασίσουν να φύγουν μαζί και να ζήσουν μόνοι τους, δημιουργντας το δικό τους μικρό καταφύγιο γεμάτο πολυθρόνες και Χριστουγεννιάτικα στολίδια. Απλώς αν μπορείς μη βάλεις πολύ smut, γιατί θέλει να το διαβάσει και η ξαδέρφη μου που είναι δεκατρία. Αυτάααα 💛

ΠΟΙ@ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΕ ΑΥΤΟ;; Πώς γίνεται ενώ δεν ξέρεις τα ονόματά τους να είναι τόσο on point;;; Δεν μπορώ να πω τίποτα γιατί ναι, όντως ο Λαζάρου σε μια αποκάλυψη από ζόμπι θα επιβίωνε ξεκάθαρα από τύχη και αν ζούσε στο σήμερα ΟΝΤΩΣ θα είχε twitter με φετίχ πορνό. Πώς γίνεται να το ξέρεις αυτό;;; Τώρα θα πρέπει να αναγκαστώ να σκεφτώ στο μυαλό μου σκηνές που κουβαλάνε πολυθρόνες και να αναρωτηθώ σοβαρά πώς θα ήταν φάση ο Βοσκόπουλος σαν ζόμπι με κλαδευτήρι

[loulouditouheimona]

Υπάρχουν και γυναίκες (όπως εγώ )

Που δεν γουστάρουν να κάνουν σεξ εκτός σχέσης η χωρίς συναίσθημα .

Είναι τραγικό και λυπηρό να προσπαθείτε να μας αλλάξετε γνώμη.

Υπάρχουν και τα μπουρδέλα 🤷

[ek-genetis-katarameni]

Ρε συ Πανδώρα...

Στην αρχή ήταν τόσο καλός, τόσο τρυφερός και γλυκός μαζί μου.

Πώς γίνεται μετά από 2 χρόνια σχέσης, να είναι τόσο επιθετικός, βίαιος, αδιάφορος και νευρικός...;

Εγώ άλλον άνθρωπο ερωτεύτηκα.

Τώρα ούτε που τον αναγνωρίζω πια.

Έλα τώρα, μεταξύ μας είμαστε...

Είπες μόνη σου, την πιο σωστή κουβέντα.

«Ερωτεύτηκα.»

Φυσικά και ερωτεύτηκες και φυσικά δεν έβλεπες τί ήταν και ποιός ήταν πραγματικά.

Έβλεπες μόνο αυτό που ήθελες εσύ να είναι.

Έβλεπες αυτό που έψαχνες στο πρόσωπο του, ήθελες να είναι ο σωστός, ο ένας και μοναδικός για εσένα, τόσο πολύ, που μέσα στο μυαλό σου τον είχες πλάσει έτσι ακριβώς και σε είχες πείσει για την καλοσύνη, την τρυφερότητα και την γλυκύτητα του.

Ο φίλος ήταν, είναι και θα είναι για πάντα αυτό ακριβώς που βλέπεις πλέον.

Γιατί πρώτον, ένιωσε άνετα στη σχέση μετά από τόσο καιρό και δείχνει τον εαυτό του αφιλτράριστα, χωρίς να προσπαθεί να σε εντυπωσιάσει και χωρίς κανέναν φόβο ότι θα σε χάσει και δεύτερον, έπεσε στα μάτια σου και πλέον δεν τον βλέπεις όπως ήθελες εσύ να είναι φτιαγμένος, αλλά έτσι όπως είναι στην πραγματικότητα.

Προσωπικά, θορυβήθηκα και στάθηκα περισσότερο στο «επιθετικός, βίαιος, αδιάφορος και νευρικός.»

Αν θες τη συμβουλή μου, φύγε σε παρακαλώ, γιατί αυτά τα πράγματα όχι μόνο δεν αλλάζουν και δεν διορθώνονται, αλλά χειροτερεύουν μέρα με τη μέρα. Όχι, δεν σ'αγαπάει, αλλά και να σε αγαπούσε και να σου έταζε τον ουρανό με τα άστρα, πάλι ο ίδιος ακριβώς άνθρωπος θα παρέμενε.

Και δεν είναι ταμπού, έτσι είναι το λογισμικό του και έχει να κάνει με εμπειρίες και βιώματα δικά του και κατά πόσο τα φιλτράρει σωστά και με την ανάλογη ωριμότητα.

Αν θελήσεις ποτέ, στείλε μου μήνυμα να σου εξηγήσω ακριβώς τι εννοώ και είμαι εδώ για εσένα.

Σε παρακαλώ όμως, φύγε.

Και σου υπόσχομαι, εγώ προσωπικά, ότι σε ��ίγο καιρό από τώρα, θα ευχαριστείς τον εαυτό σου για αυτήν σου την απόφαση.

Stay safe και περιμένω να μάθω νέα σου.