#Ποίησης

[zwntanepsan-oi-lekseis]

Θέλω να πάψω να δηλώνω πως τα βγάζω πέρα με τα υπολείμματα των

νεκρών.

Τα κόκκαλα τους είναι διαμελισμένα σε κάθε γωνιά του σπιτιού.

Μυρίζουν θάνατο,

κι εγώ θέλω να πάψω να φοβάμαι

Τον θάνατο.

[christostsantis]

Η εκδήλωση για τη βράβευση των ποιητών που διακρίθηκαν στον 2ο Διαγωνισμό Ποίησης των Εκδόσεων Ραδάμανθυς (audio)

Την εκδήλωση για τη βράβευση των ποιητών που διακρίθηκαν στον 2ο Διαγωνισμό Ποίησης που διοργάνωσαν οι Εκδόσεις Ραδάμανθυς, παρουσίασε η εκπομπή “Με τα φτερά των βιβλίων ταξιδεύουμε”, στο molto-radio.com. Ακούγονται: Χρήστος Τσαντής, Ανδρομάχη Χουρδάκη, Χριστίνα Βεριβάκη, Κατερίνα Φραγκάκη, Έλλη Παρασχίδου, Άρτεμις Πλανάκη, Χρήστος Μπούκης και Κωνστατίνος Μουντάκης. Μπορείτε να ακούσετε εδώ…

[axristes-styseis]

Παγκόσμια ημέρα ποίησης

Alan Seeger - I Have a Rendezvous with Death

I have a rendezvous with Death At some disputed barricade, When Spring comes back with rustling shade And apple-blossoms fill the air— I have a rendezvous with Death When Spring brings back blue days and fair.

It may be he shall take my hand And lead me into his dark land And close my eyes and quench my breath— It may be I shall pass him still. I have a rendezvous with Death On some scarred slope of battered hill, When Spring comes round again this year And the first meadow-flowers appear.

God knows ’twere better to be deep Pillowed in silk and scented down, Where love throbs out in blissful sleep, Pulse nigh to pulse, and breath to breath, Where hushed awakenings are dear… But I’ve a rendezvous with Death At midnight in some flaming town, When Spring trips north again this year, And I to my pledged word am true, I shall not fail that rendezvous.

- I Have a Rendezvous with Death by Alan Seeger

[kaliarda]

«Μυστικός Δείπνος», Ντίνος Χριστιανόπουλος

Όπως επισημαίνει ο μελετητής της ποίησης του Χριστιανόπουλου Μάριος-Κυπαρίσσης Μώρος, το «ιερό» και το «βέβηλο» εφάπτονται, το ερωτικό πάθος συμπορεύεται με τη θρησκευτική λατρεία και η ταπείνωση της χριστιανικής πίστης συμβαδίζει με τη φετιχιστική αυτοταπείνωση του ποιητικού υποκειμένου. [x]

[garadinervi]

«Ποίηση σε Braille» – Ανθολόγηση σύγχρονης ελληνικής ποίησης, Edited and transliterated by Ελένη Παπαλαμπροπούλου [Eleni Papalampropoulou], 2021 (pdf here)

Plus: Reading Greece: Eleni Papalampropoulou on Transcribing Poetry for the Blind and Enabling their Equal Access to Knowledge and Literature, (interview), by Athina Rossoglou, «Greek News Agenda», October 14, 2021

[hellenic-paganism-blog]

Ποιῆμα Εἰς Ἀπόλλωνι

Ω, Φοίβε Απόλλων, ουράνιε θεέ της μουσικής, της ποίησης, της αρμονίας, της υγείας και των λοιμών, του τόξου, των καλών τεχνών, και του αιώνιου Φωτός,

Σε προσκυνώ και αφιερώνω τούτο το κείμενο σε εσένα.

Με εμπνέεις να συνεχίζω τα έργα μου, γραπτά ή ζωγραφιστά,

Και μοι δίνεις το φως για να βλέπω καθαρά.

Ω Φοίβε, σαν έχω την δυνατότητα να έχω βωμό

Αφιερωμένο σε σένα, θα σοι προσφέρω δώρα

Μέχρι να πεθάνω.

Ω Φοίβε Απόλλων, μαθαίνω αρχαία ελληνικά

Γαρ θέλω να αφιερώσω περισσότερα ποιήματα,

Κείμενα και δώρα εις εσένα.

Χαίρε Απόλλων!

[justforbooks]

Η γυναικεία ποίηση στην Ελλάδα: Από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι τις ημέρες μας

Υπάρχει όντως γυναικεία γραφή κι αν ναι, τι ακριβώς αντιπροσωπεύει, με ποιους τρόπους θεσπίζει τους νόμους της και πώς τους υπερασπίζεται;

Ανοίγει πράγματι η λογοτεχνία που γράφεται από γυναίκες τον δρόμο για ένα διαφορετικό σύμπαν και εφόσον το κάνει, ποια σχέση έχει ένα τέτοιο σύμπαν με το σύμπαν των ανδρών; Αποτελεί ορκισμένο εχθρό του, παραμένοντας σε μετωπική αντίθεση μαζί του, ή προτείνει απλώς μιαν εναλλακτική προοπτική, προβάλλοντας ένα είδος ευαισθησίας που δεν θα αποκτήσει ποτέ ο ανδρικός λόγος; Τα ερωτήματα επανέρχονται επί πολλές δεκαετίες, αλλά η Αριστέα Παπαλεξάνδρου με το δίτομο έργο της «Δρέποντας τα όστρακα των διθυράμβων τους», που κυκλοφορεί εδώ και λίγο καιρό από τις εκδόσεις Ενύπνιο, πηγαίνει εξαρχής πέρα από αυτά. Το βασικό ερευνητικό της ζήτημα δεν είναι η ποίηση γυναικών και ανδρών, με τις αντιθέσεις και τους διαχωρισμούς της, αλλά το πότε η κριτική η οποία έχει ασχοληθεί με τις Ελληνίδες ποιήτριες παύει να τις αντιμετωπίζει συγκαταβατικά, θεωρώντας απλώς ανεκτή τη δουλειά τους στον ανδρικό κόσμο, ή εξετάζοντας έστω τα έμφυλα χαρακτηριστικά τους, και ξεκινά να αποτιμήσει την αξία και το βάρος τους επί τη βάσει της λογοτεχνικής τους πληρότητας.

Η Παπαλεξάνδρου, ποιήτρια η ίδια, βάζει κάτω από τον φακό της το διάστημα 1974-2000 και έχει ψάξει περίπου τα πάντα: λογοτεχνικά περιοδικά, εφημερίδες, ανθολογίες και ιστορίες λογοτεχνίας, τόμους κριτικής ερμηνείας και αξιολόγησης. Παρακολουθώντας την ιστορία της κριτικής για τη γυναικεία ποίηση, ξεδιπλώνει και την ολοζώντανη εικόνα της ιστορίας της γυναικείας ποίησης μέχρι το πιο κρίσιμο σημείο: όταν με άλλα λόγια, όπως το είπαμε προηγουμένως, θα περάσουμε από τη γυναικεία ποίηση στην τέχνη της ποίησης ανεξαρτήτως φύλου.

Οι γυναίκες προσήλθαν στην ποίηση (δεν συνέβη το ίδιο με την πεζογραφία) από πολύ νωρίς (ας σκεφτούμε τους ερωτικούς στίχους της Σαπφώς ή τα λατρευτικά επιγράμματα της Κασσιανής), αλλά μόνο από τον 19ο αιώνα και μετά άρχισαν να διαμορφώνουν την εντελώς προσωπική τους γλώσσα. Ο φεμινισμός έπαιξε σίγουρα εν προκειμένω δραστικό ρόλο: δεν είναι τυχαίο πως η έννοια της υποκειμενικότητας αναδείχθηκε από γυναίκες θεωρητικούς της επο��ής μας (ανάμεσά τους η Τζούλια Κρίστεβα και η Κατρίν Κλεμάν), που έβαλαν απέναντι στον άκαμπτο και αυταρχικό λόγο του ανδρικού φύλου τη συνεχή κινητικότητα, την πολυσημία και την ανατρεπτική διάθεση της γυναικείας έκφρασης.

Σε ό,τι αφορά τη νεοελληνική ποίηση, οι γυναίκες ξεκίνησαν την πορεία τους από τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα (από την Αιμιλία Δάφνη, τη Μυρτιώτισσα, τη Μαρία Πολυδούρη, τη Ρίτα Μπούμη-Παπά και τη Μελισσάνθη μέχρι τη Μέλπω Αξιώτη, τη Μάτση Χατζηλαζάρου, τη Ζωή Καρέλλη και τη Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη), για να ενισχύσουν φανερά τη θέση τους μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (από την Ελένη Βακαλό, τη Βικτωρία Θεοδώρου, την Όλγα Βότση και τη Μαντώ Αραβαντινού μέχρι την Κική Δημουλά, τη Ζέφη Δαράκη, τη Νανά Ησαΐα και την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ). Το διαταραγμένο και κατακερματισμένο εσωτερικό τοπίο, το αθόρυβο, σχεδόν αποσιωπημένο γυναικείο βίωμα, η ερωτική και η υπαρξιακή οδύνη, η ισχυρή σωματική αίσθηση, όπως και η σταδιακή μετάβαση από την παράδοση στον μοντερνισμό, τον υπερρεαλισμό και τα πρώτα φανερώματα του μεταμοντερνισμού δίνουν τα απαραγνώριστα στοιχεία αυτής της μακράς διαδρομής, που δεν θα αργήσει να προετοιμάσει μια καινούργια περίοδο: την περίοδο την οποία θα εγκαινιάσουν οι γυναίκες της γενιάς του 1970. Η Παυλίνα Παμπούδη, η Άντεια Φραντζή, η Μαρία Κυρτζάκη, η Τζένη Μαστοράκη, η Δήμητρα Χριστοδούλου, η Μαρία Λαϊνά, η Νατάσα Χατζιδάκι, η Βερονίκη Δαλακούρα και η Αθηνά Παπαδάκη είτε θα ταιριάξουν τη μυθολογία της φύσης και την καθημερινότητα του γυναικείου φύλου με τις αρχαϊκές τους εικόνες, είτε θα εικονογραφήσουν την πάλη με το ανέκφραστο και τις ανεκδήλωτες σημασίες της γλώσσας.

Στην πραγματικότητα, το κριτικό ενδιαφέρον για τις ποιήτριες, παλαιότερες και νεότερες, τείνει να αποκτήσει σάρκα και οστά (και να καταστεί με σαφήνεια ορατό) κατά διάρκεια της δεκαετίας του 1980. Η κριτική εξακολουθεί να υποφέρει από προκαταλήψεις, να παγιδεύεται σε παλινδρομήσεις, να αρνείται πλήθος παραδοχές, πλην όχι μόνο είναι πλέον σε θέση να παρακολουθήσει τον γυναικείο λόγο με τους όρους που θέτει ο ίδιος στον εαυτό του, αλλά και να τον συγκρίνει τη διεθνή ποιητική σκηνή (γυναικεία και ανδρικ��), καταλήγοντας στη συμπερίληψή στον λογοτεχνικό κανόνα. Κατά την επόμενη δεκαετία θα επέλθει έκρηξη για τις ποιήτριες, τόσο ως προς τα μεγέθη της εκδοτικής παραγωγής και την έκταση των κριτικών αναφορών όσο και ως προς την παρουσία τους στη δημόσια σφαίρα.

Στην πολυσέλιδη διαδρομή της η Παπαλεξάνδρου θα μείνει μέσω της έρευνας της κριτικής όχι μόνο στα καθιερωμένα ονόματα, όπως τα είδαμε να εκτυλίσσονται πρωτύτερα, αλλά και θα εστιάσει σε μια σειρά αφανών περιπτώσεων, που χάθηκαν δικαίως ή αδίκως μέσα στον χρόνο. Θέλω να τονίσω πως εκείνο που κυριαρχεί εδώ δεν είναι η σχολαστικότητα του φιλολόγου, αλλά το πάθος του ερευνητή ή καλύτερα της ερευνήτριας. Ερευνήτρια, η οποία θα μας φέρει κοντά στις σιωπές και τα κενά της ιστορίας της λογοτεχνίας για να αποκτήσουμε μια έντονη αίσθηση του καθημερινού και ιστορικά περίπου άπιαστου λογοτεχνικού γίγνεσθαι. Κι αυτό δεν είναι μικρό και λίγο, αλλά ήδη πολύ – ευπρόσδεκτα πολύ.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[giasemi]

Κάποιος, κάπου, κάποτε..ρώτησε για εμένα.

Ανέμελη και αντιδραστική, παθιάζομαι για ότι αγαπώ και για ότι το ποθώ. Μη με ρωτήσεις για είδος μουσικής. Ίσως σου απαντήσω, πως βάζω στο ηχείο κλασική μουσική και αφού έχω αποπνημονεύσει μερικές ξεχασμένες χορογραφίες μπαλέτου, χορεύω απευθείας στο άδειο σαλόνι. Πίνω τον καφέ μου, και ας μη ξεχνάμε πως τον χειμώνα τείνω στον γαλλικό καφέ μου. Είμαι λάτρης του φθινοπώρου. Ίσως επειδή, εκεί ρέπουν οι αρχές και τα τέλη. Γράφω, γράφω, γράφω. Σε τσακαλωμενες σελίδες. Σκισμένες σελίδες. Τα βιβλία μου, είναι ο εσωτερικός μου κόσμος. Θέλεις μήπως να σου πω, για τα βιβλία ποίησης; μυθιστορήματα; αστυνομικά θρίλερ; παλιάς εποχής; Έχω συλλογή, από παρτιτούρες του πατέρα μου. Με νότες. Και χορεύω, χορεύω, χορεύω. Και παίζω, στο βιολί που το έχω ξεχασμένο στη θήκη του. Τι θα ήθελες να σου εκμυστηρευτώ; Αν μου εκμυστηρευτείς εσύ κάτι, μπορεί να ψάξω πιο βαθειά. Δεν μου αρέσει το επιφανειακό. Πλήττω. Αυτά.

[methismeniprigkhpissa]

Η γραφή πάνω σε τσιγάρα είναι η υπέρτατη μορφή εφήμερης ποίησης.

I know και το λατρεύω,θεωρώ πως έχω γράψει τους πιο όμορφους στίχους πάνω σε χρυσές κασετίνες. ✨

[eucanthos]

1991 - Night of Poetry - Herod Atticus Theatre, Athens, Greece.

1991 - Βραδιά Ποίησης - Ωδείο Ηρώδου Αττικού

Music : Vangelis

Le Bateau ivre is a 100-line verse-poem written in 1871 by Arthur Rimbaud. The poem describes the drifting and sinking of a boat lost at sea in a fragmented first-person narrative of the drunken boat itself. It is considered a masterpiece of French Symbolism. Wikipedia

[christostsantis]

Τιμητική εκδήλωση - βιβλιοπαρουσίαση: 2ος Διαγωνισμός Ποίησης Εκδόσεων Ραδάμανθυς

Απονομή βραβείων και απαγγελίες των ποιημάτων που διακρίθηκαν ΣΑΒΒΑΤΟ 29 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2023, 8 μ.μ. Πολυχώρος Ραδάμανθυς Συμμετέχουν τα μέλη της Κριτικής Επιτροπής: Χριστίνα Βεριβάκη, Κατερίνα Φραγκάκη, Ανδρομάχη Χουρδάκη. Χαιρετίζει ο Χρήστος Τσαντής, υπεύθυνος των Εκδόσεων Ραδάμανθυς ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ: «ΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥ ΣΠΙΤΙ», ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΡΑΒΕΙΟ: «ΕΠΙΛΟΓΟΣ»,…

[melanch-oholic]

Υστερόγραφο

Μου έλειψες.

Είναι βαριά η σιωπή

Και ασήκωτη η απουσία σου.

Ο κόσμος ήταν πιο φωτεινός μαζί σου.

Και τώρα όλα με γυρίζουν στο τίποτα,

Στα μουντά χρώματα του ουρανού

Και την αδιάφορη πλήξη της καθημερινότητας.

Και σου θυμώνω λίγο.

Γιατί με πήρες από το χέρι

Και μου έδειξες το φως.

Η άγνοια είναι ευτυχία, λένε.

Άρα ήμουν μάλλον

σχεδόν ευτυχισμένη

Ζώντας σε έναν κόσμο χωρίς εσένα.

Κανείς δεν γράφει τόσο ρομαντικά

Όσο εσύ για μένα.

Γιατί με άφησες να το ξεχάσω;

(Είναι παλιό, αλλα είναι παγκόσμια ημέρα ποίησης και τι καλύτερος τρόπος από το να την γιορτάσεις ξεγυμνώνοντας την ψυχή σου;)

[kaliarda]

hey king, χρειαζομαι βοήθεια! έχεις καθόλου προτάσεις βιβλίων από κουίρ ελληνίδες συγγραφείς; (προσπαθώ γενικότερα να διαβάσω περισσότερα βιβλία ελλήνων. αλλά μέχρι τώρα το μόνο που βρήκα είναι η ερωμένη της)

Χευ!! Άργησα λιγάκι αλλά αυτή είναι μια μικρή λίστα κουίρ ελληνικής λογοτεχνίας, ποίησης, ιστορίας και κοινωνιολογικών έργων - δεν είμαι σίγουρος αν όλοι οι συγγραφείς είναι οι ίδιοι λοατκι, και κάποια από αυτά τα έργα (ειδικά τα παλιότερα) μπορεί να έχουν outdated ιδέες ή να περιγράφουν αρκετά σκληρά πράγματα, οπότε: read with caution. Δεν τα έχω διαβάσει όλα, μόνα κάποια, αλλά είναι στη λίστα μου! Αν ξέρει κανένα σας κι άλλα, στείλτε μου και θα τα προσθέσω <3<3 💌 <3<3

Λόλα Καραμπόλα - Ερωφίλη Κόκκαλη

Ελαττωματικό Αγόρι - Sam Albatros

Τι Θυμάσαι απ’ τον Θάνατό Σου; - Πυθαγόρας Ελευθεριάδης

Οι Νταλίκες και Τα Γυναικάκια τους - Άννη Σιμάτη

Μπλε Υγρό - Βίβιαν Στεργίου

Ο Τελευταίος Κύκνος - Στέφανος Δάνδαλος

Καλαμέρως - Ευριπίδης Σαμπάτης

Ήσυχα να πας - Ούρσουλα Φωσκόλου

Μακάρι να το είχα κάνει νωρίτερα - Νόα Τίνσελ

μερακλίνα|κουκιμπιμπέρισσα|ομπλαντί - Ευά Παπαδάκης

Αμφί και Απελευθέρωση, & Ο Καιάδας - Λουκάς Θεοδωρακόπουλος

Σεξουαλικότητα (Θεωρίες και πολιτικές της Ανθρωπολογίας) - Κώστας Γιαννακόπουλος

Σώμα | Φύλο | Σεξουαλικοτητα (ΛΟΑΤΚ πολιτικές στην Ελλάδα) - Άννα Αποστολέλλη και Αλεξάνδρα Χαλκιά

Κλωτσιές με δωδεκάποντα: Η ανάλυση ενός συλλογικού εμείς μετά τη δολοφονία του Ζακ/της Ζάκι - Μαρία Μάζη

Η Πάλη για την Τρανς Απελευθέρωση - Αφροδίτη Φράγκου

Ανθολογία Ελληνικής Κουήρ Ποίησης (Εκδόσεις Θράκα)

Έλα να σου πω: Φεμινιστικές, λεσβιακές ναι κουήρ αφηγήσεις της μεταπολίτευσης (FAC Press)

Χασέπ - Αρτέμης Μαυρομμάτης

Μόνο κανέναν μη μου φέρεις σπίτι - Νικόλας Κουτσοδόντης

Μονοκατοικία με κήπο - Χρήστος Ρούσσος

Homo Thessalonikus - Κυριάκος Βλάχος

re eiste oloi poly gay kai sas variemai - Μότσι Γεωργίου

Η Ζωή Μου Στο Κόκκινο - Ζώντας με το AIDS: Μαρτυρίες - Μάριος Λαζανάς

��μόνοια, 1980 - Γιώργος Ιωάννου

Μπέττυ - Ελισάβετ Βακαλιδου

Ο γοργόνος και άλλα πλάσματα - Σπύρος Χαιρέτης

Ελ Ποι, Ελληνική Λεσβιακή Ποίηση - Χαρά Τρε

Η φίλη μου κυρία Ντόρα Ρωζέττη - Ελένη Μπακοπούλου

Προσευχές Έκτακτης Ανάγκης - Τάκης Σπετσιώτης

Η Μεταφυσική της Μιας Νύχτας - Ανδρέας Αγγελάκης

Δυο Σταγόνες Βροχή - Πρόδρομος Σαββίδης

Ίσως #1: Ανθολογία Σύγχρονου Ελληνικού Διηγήματος (Εκδόσεις ΟΞΥ)

Αυτή η νύχτα μένει - Θάνος Αλεξανδρής

Ήθελα να γίνω αστροναύτης - Μίλτος Κουτλής

Επιθυμίες και πολιτική, & Ελληνική Τηλεόραση και Ομοερωτισμός - Κωνσταντίνος Κυριακός

Καλιαρντά <3 - Ηλίας Πετρόπουλος

Μπλε Καστόρινα Παπούτσια - Θανάσης Σκρουμπέλος

Ιστορίες για να μη λείπεις όσο θα λείπεις - Παρασκευάς Καρασούλος

Ερωτογενείς Ζώνες - Marachi

Οι άγγελοι δεν έχουν φύλο - Τζένη Χειλουδάκη

[[Γνωστοί Ποιητές του 20ου αιώνα: Κωνσταντίνος Καβάφης, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Ντίνος Χριστιανόπουλος, Γιάννης Τσαρούχης, Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου]]

Επίσης- τσεκάρετε τις Εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης & τις εκδόσεις Οδός Πανός - Σιγαρέτα.

Για όσα είναι Αθήνα, οι παραπάνω οίκοι έχουν βιβλιοπωλεία (το ένα στη Βικτώρια, το άλλο στα Εξάρχεια). Προτείνω επίσης το κουήρ βιβλιοπωλείο Hyper Hypo στο Μοναστηράκι, τη συλλογή του Feminist Autonomous Center στον Άγιο Παντελεήμονα, και την πολύγλωσση βιβλιοθήκη We Need Books στην Κυψέλη (στην οποία θα βρείτε ένα pride section και δωρεάν τσαγάκι).

[cathy-bluedream]

πιστευεις πως ολα τα ποιηματα και τα τραγουδια εχουν μεσα τους μια εμπνευση απο άλλα παλιά ποιηματα απο παλιους ποιητες και απο αλλα παλια τραγουδια απο αλλυς τραγουδιστες και στιχους (εκτος απο τις εμπνευσεις των προσωπικων καταστασεων καθε ατομου και την καθε προσωπικη ιστορια) ?

Ναι! Όπως η Γώγου είχε εμπνευστεί από τον μεγάλο φιλόσοφο Ντοστογέφσκι και έγραφε ποιηματα με βαση το ύφος του , όπως ο Παύλος είχε εμπνευστεί από τον Μικ Τζάγκερ εξού και η εμφάνιση του , έτσι και όλοι όσοι γράφουν ποιηματα ή τραγουδια , εμπνέονται από κάποιους άλλους που ήδη έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους στον κόσμο της ποίησης και της μουσικής . Έτσι, όλα λοιπόν, είναι μια έμπνευση , χωρίς όρια . Παλιά θυμάμαι έγραφα ποιηματα σαν της Γώγου και με κατηγορούσαν πως είναι κλεμμένα από εκείνη , πέρα από το ύφος και κάποιες λέξεις καθημερινές που τις λέει όλος ο κόσμος , υπήρχε απλά μόνο η έμπνευση και η δίκη μου φαντασία ή αντιθέτως , οι δικές μου προσωπικές απόψεις και καταστάσεις οπως προανέφερες . Έμπνευση από καποιον άλλον καλλιτέχνη , δεν σημαίνει κλοπή . Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό . Σημαίνει πως γράφω κάτι που ο ίδιος ο καλλιτέχνης με έχει επηρεάσει και βγαίνει στο τέλος κατι δικό μου . Όσο διαβάζεις , μαθαίνεις . Γίνεσαι καλύτερος και εξελίσσεσαι . Τίποτα παραπάνω , τίποτα παρακάτω .

[marikps]

Γράφεις για εκείνη όσα δεν μπορείς να πεις

Σου δίνει πάντα το έναυσμα

να την κάνεις αθάνατη στα γραπτά σου

Κάθε δόση της θλιμμένης σου ποίησης

είναι ένα βήμα προς την θέωση της

Κάθε στοίχος σου, εξαγνισμός της τρωτης της πλευράς.

Σε κάνει θερμό υποστηρικτή της ματαιότητας

και εχθρό της ρεαλιστικής μονοτονίας

Ξέρεις ότι μάταια προσπαθείς να μάθεις τον ψυχισμό της

Η θνητή της πλευρά καταρρίπτεται την μέρα της σύλληψης

Η ανδρική σου φύση αρνείται να το δεχτεί

Συλλογίζεσαι!

(Σκέψεις ενός άνδρα).

[justforbooks]

Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά του Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν

Για πρώτη φορά μεταφράζεται στα ελληνικά και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις το αριστούργημα του Πεν Γουόρεν, ένα πολιτικό και ταυτόχρονα υπαρξιακό μυθιστόρημα και ένα από τα πιο σημα��τικά του 20ού αιώνα.

Μια άδεια καρέκλα αντί για θρόνο, ένας βασιλιάς ανάμεσα σε νεκρούς, όπως ο Μακμπέθ, και μια ματαιοδοξία να συντρίβεται οριστικά στον σκληρό βράχο που την έθρεψε. Όχι τυχαίες περιγραφές για ένα βιβλίο που φτιάχτηκε με τα πιο υψηλά υλικά της ποίησης για να περιγράψει την πιο σκληρή πραγματικότητα, που είναι η εξουσία: αυτή είναι, άλλωστε, που ορίζει τους ανθρώπους, που τους ανεβάζει ή τους πετάει στα σκηνικά του παραδείσου και της κόλασης, τα οποία δημιούργησαν επί γης οι ταξικοί διαχωρισμοί και οι πολιτικές συγκρούσεις.

Αυτός εν ολίγοις είναι ο πυρήνας του αριστουργηματικού βιβλίου Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά του Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν που έχουμε επιτέλους στη διάθεσή μας και στα ελληνικά, σε μια εξαιρετική μετάφραση, αντάξια του βιβλίου, από την Αθηνά Δημητριάδου, σε μια πραγματικά φροντισμένη έκδοση (Πόλις), ένα θαυμάσιο δώρο για τον αναγνώστη τις δύσκολες μέρες της πανδημίας.

Κείμενο ταυτότητας, αυτεπίγνωσης ή συμπυκνωμένο πανόραμα του κόσμου της Αμερικής και του διαρκούς πολέμου για την αναρρίχηση στην κλίμακα της εξουσίας, όπως και να περιγραφεί το διαχρονικό αυτό έργο με τον άκρως σαιξπηρικό –βγαλμένο όμως από το τραγούδι-τίτλο «Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά»–, είναι σίγουρα ένα από τα Μεγάλα Αμερικανικά Μυθιστορήματα (GAN, όπως τα αποκαλούν οι Αμερικανοί), εφάμιλλο του Μόμπι Ντικ και ως προς τη διάρθρωση και ως προς την αναζήτηση και τις απαρχές του.

Συγγραφέας του βιβλίου είναι ένας ποιητής και όχι τυχαία, αφού μόνο η λεπτή ευαισθησία ενός ανθρώπου που αφουγκράζεται το υφάδι της ύπαρξης –που ο ίδιος παρομοιάζει με ιστό αράχνης– μπορεί να δει τι πραγματικά σημαίνει εξουσία, πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κάποιος επειδή τον έφερε εκεί, όπως κάποτε τον Οιδίποδα, η μοίρα ή ο αψίκορος χαρακτήρας.

Γνωρίζοντας καλά τις δυο πλευρές του παιχνιδιού που λέγεται ζωή, ο Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν, γεννημένος τα πρώτα χρόνια του περασμένου αιώνα, όχι μόνο είχε βραβευτεί με Πούλιτζερ για την ποίησή του αλλά, καθώς έφερε τον βαρύτιμο τίτλο του δαφνοστεφούς ποιητή, είχε πλήρη αντίληψη των μεταφορών που συνδέουν την εσωτερική άβυσσο με το εξωτερικό χάος. Απόδειξη ότι ο Κας Μάστερν, ένας δευτερεύων χαρακτήρας του βιβλίου του, ο οποίος μπλέκεται επίσης στον φαύλο κύκλο της προδοσίας και τελικά πέφτει στη μάχη της Ατλάντα, περιγράφει τ��ν κόσμο σαν ιστό αράχνης και είναι αυτός που νιώθεις ότι περιτυλίγει αριστοτεχνικά ολόκληρο το βιβλίο και τους τραγικούς του ήρωες:

«Έμαθε ότι ο κόσμος είναι σαν τεράστιος ιστός αράχνης και, όσο απαλά κι αν τον αγγίξεις, σε οποιοδήποτε σημείο, οι ρυτίδες της δόνησης φτάνουν μέχρι το ακρότατο σημείο της περιμέτρου και η νυσταλέα αράχνη νιώθει το μυρμήγκιασμα και δεν νυστάζει πια, παρά πετιέται για να εκτοξεύσει τις σπείρες της αραχνιάς πάνω σ' εσένα, που άγγιξες τον ιστό, και μετά να χύσει το μαύρο παραλυτικό δηλητήριο κάτω από το δέρμα σου. Δεν έχει σημασία αν σκόπευες ή όχι ν' αγγίξεις τον ιστό των πραγμάτων. Μπορεί το ελαφρύ σου πόδι ή η φτερούγα σου η χαρωπή να τον άγγιξαν πανάλαφρα, όμως αυτό θα συμβαίνει πάντα και να την η αράχνη, με το μαύρο γένι και τα μεγάλα πολυεδρικά μάτια να αστράφτουν, σαν καθρέφτες στον ήλιο ή σαν το μάτι του Θεού, και με το φαρμακερό δόντι να στάζει».

Μέχρι που μια κακοδιαχείριση που ανακαλύπτει ο Σταρκ ως ταμίας σε ένα σχολείο, το οποίο τελικά καταρρέει με αποτέλεσμα να σκοτωθούν αρκετά αθώα παιδιά, τον μετατρέπει εν μια νυκτί σε λαϊκό ήρωα. Δηλαδή ένα γεγονός της τύχης φάνηκε να συμπίπτει απόλυτα με τις ακλόνητες φιλοδοξίες του ήρωα να ανελιχθεί στην κοινωνική κλίμακα, εκμεταλλευόμενος κατάλληλα την οργή των χτυπημένων από τη μοίρα.

Γνωρίζοντας πως αυτή είναι η ευκαιρία του να φτιάξει καριέρα, αρχίζει να διατυμπανίζει την αντίθεσή του στην εκμετάλλευση της άρχουσας τάξης και του κατεστημένου σε μια περίοδο που η Αμερική είχε χτυπηθεί ανελέητα από το κραχ, μέχρι που το κατεστημένο δείχνει να του εναντιώνεται: σε αυτήν τη φάση είναι που ο φιλόδοξος, κυβερνήτης πλέον, Σταρκ θα ζητήσει τη βοήθεια του μεγαλωμένου στο αστικό περιβάλλον του Μπέρντενς Λάντινγκ, Τζακ Μπέρντεν, γόνου μιας αριστοκρατικής οικογένειας του Νότου ή, για την ακρίβεια, τέκνου μιας όμορφης μητέρας που ακόμα διατηρεί άθικτο τον ερωτισμό της και ενός πατέρα που στο τέλος θα αποκαλυφθεί ότι δεν είναι ακριβώς αυτό που πίστευε.

Ο χαρισματικός, πλην όμως ψυχρός παρατηρητής Μπέρντεν, ο οποίος αφηγείται όλη την ιστορία στο βιβλίο, δεν γίνεται μόνο πιόνι στα χνάρια του ισοπεδωτικού και κυριαρχικού Σταρκ αλλά εγκλωβίζεται στην παγίδα που φτιάχνει ο ίδιος για τον εαυτό του, θεωρώντας ότι η ζωή είναι φτιαγμένη από ιδανικές καταστάσεις, τις οποίες δεν είμαστε ικανοί να διεκδικήσουμε παρά μόνο φευγαλέα, όπως εκείνη η αλησμόνητη για τον ίδιο σκηνή από ένα πικνίκ και μια ανέμελη μέρα στη θάλασσα που σημαδεύει κάθε του σκέψη.

Πρόκειται για μια εξόρμηση που είχε τολμήσει μαζί με τον άπιαστο και μόνιμο έρωτά του, Αν Στάντον, και τον παιδικό του φίλο και αδελφό της Άνταμ Στάντον και για εκείνον αναγόταν σε αυτούσια εικόνα αθωότητας σε έναν κόσμο μοιρασμένο ανάμεσα σε κατεστραμμένους άτυχους και πετυχημένους φαύλους, διεφθαρμένους και ασταθείς.

Ωστόσο, ο πραγματικός κόσμος δεν είναι ούτε καν αυτός που ξεδιπλώνεται στα μάτια του Μπέρντεν σαν σκηνικό, ανάλογα με την ψυχική του κατάσταση, αλλά ούτε ένα ισοπεδωμένο τοπίο σύγκρουσης προσωπικών συμφερόντων, όπως το θέλει ο Σταρκ.

Την απάντηση δίνουν οι διακυμάνσεις της φύσης, τις οποίες εμπιστεύεται απόλυτα ο συγγραφέας στις περιγραφές του, αφού τα κύματα και η φύση άλλοτε δείχνουν να μιλούν με μονότονη βοή και άλλοτε με περίσσια έξαψη για τη συρροή νικητών και ηττημένων, για προδοσίες που αναμείχθηκαν και συγχωνεύτηκαν μέσα στον ουρανό ή στο νερό, όπως στο αμφίβολο αίμα των προγόνων του αφηγητή Μπέρντεν, οι οποίοι κρύβουν μια αντίστοιχα τραγική ιστορία, γεμάτη ένοχα μυστικά.

Μέσα στις λέξεις του αφηγητή μπορεί έτσι να χωνεύεται η αναρχική ελευθερία της φύσης και του ακραίου ρομαντισμού του συναισθήματος ταυτόχρονα με τον έλλογο κανόνα που τον θέλει να πηγαίνει προς το μέρος του άμεμπτου και του ηθικού. Ενίοτε, όμως, όλα αυτά μπερδεύονται και συγκρούονται, όπως χαρακτηριστικά συμβαίνει στην περίπτωση του πιο αγαπητού του προσώπου και μέντορά του – αργότερα θα αποδειχτεί ότι είναι κάτι πέρα από τον δικαστή Μόνταγκιου Ίρβιν, ο οποίος του παραχωρούσε τη βιβλιοθήκη του και είχε αναλάβει τη διατροφή του μέχρι την εφηβεία του.

Όταν κάποια στιγμή ο δικαστής αντιτίθεται στη σαρωτική επέλαση του φιλόδοξου κυβερνήτη Σταρκ, ο Μπέρντεν, ο οποίος δουλεύει γι' αυτόν, αναγκάζεται να λάβει θέση και παρότι δεν εγκρίνει όλες τις κινήσεις του αποκαλούμενου αφεντικού του, όπως το ότι εξακολουθεί να απατάει τη γυναίκα του με τη βοηθό του, δοκιμάζοντας ερωτικές βραδιές ακόμα και με παράξενες «νύφες με παγοπέδιλα», φτάνοντας μέχρι τον ίδιο τον έρωτα του Μπέρντεν, την Αν, αποδέχεται τελικά την πρόταση του τελευταίου να ��ξετάσει το παρελθόν του αδέκαστου δικαστή και πρώην μέντορά του για τυχόν σκάνδαλα. Δεν υπάρχει, άλλωστε, περίπτωση να μην τον βάραινε κάτι μεμπτό, αφού, όπως επέμενε και το αφεντικό του: «Ο άνθρωπος συλλαμβάνεται μέσα στην αμαρτία, γεννιέται μέσα στη διαφθορά και περνάει από την μπόχα της πάνας στην αποφορά του σαβάνου».

Και εδώ έγκειται το μυστικό του βιβλίου: όσο κι αν η αποφορά της ύπαρξης βαραίνει ακόμα και το πιο αμόλυντο ον, την ίδια στιγμή ο κύκλος που λέγεται ζωή αποκαλύπτει εξίσου τις πιο υψηλές και τις πιο ποταπές πράξεις, γιατί αυτός είναι που την κινεί: «Η πολιτική είναι η δράση και κάθε λογής δράση δεν είναι παρά μια ατέλεια στην τελειότητα της αδράνειας, που είναι η ειρήνη ακριβώς, όπως η ύπαρξη δεν είναι παρά μια ατέλεια στην τελειότητα της ανυπαρξίας που είναι ο Θεός» υποστηρίζει εύστοχα ο αφηγητής.

Σε αυτή την περίπτωση όμως, όπως θα έλεγε και ο Ντοστογιέφσκι, αν ο Θεός δεν υπάρχει, πώς ακριβώς ορίζονται οι θέσεις και ιεραρχίες, βάσει ποιου κανόνα; Ενδεχομένως, όμως, ο άγραφος κανόνας να κρύβεται στις συναρπαστικές λεπτομέρειες του παιχνιδιού της ίδιας της ζωής, στην αιώνια και άφθαρτη πλατωνική ομορφιά και στα περιγράμματά της ή ακόμα και σε αυτήν τη ρωγμή που αρκεί για να ρίξει φως στα μικρά και αιώνια μυστικά. Γιατί για τον Γουόρεν, όπως και για τον Μέλβιλ και όλους τους σπουδαίους μυθιστοριογράφους της ύπαρξης, ο άνθρωπος δεν είναι ούτε ακριβώς ηθικός ούτε σκάρτος.

Είναι, τελικά, ο μύθος που είμαστε εμείς οι ίδιοι – και γινόμαστε συναρπαστικά μεγάλοι μέσα από τέτοιου είδους μυθιστορήματα, τολμώντας να κοιτάξουμε, για μία και τελευταία φορά, τον Θεό στα μάτια.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?