#Ποίησης

[zwntanepsan-oi-lekseis]

Θέλω να πάψω να δηλώνω πως τα βγάζω πέρα με τα υπολείμματα των

νεκρών.

Τα κόκκαλα τους είναι διαμελισμένα σε κάθε γωνιά του σπιτιού.

Μυρίζουν θάνατο,

κι εγώ θέλω να πάψω να φοβάμαι

Τον θάνατο.

[christostsantis]

Η εκδήλωση για τη βράβευση των ποιητών που διακρίθηκαν στον 2ο Διαγωνισμό Ποίησης των Εκδόσεων Ραδάμανθυς (audio)

Την εκδήλωση για τη βράβευση των ποιητών που διακρίθηκαν στον 2ο Διαγωνισμό Ποίησης που διοργάνωσαν οι Εκδόσεις Ραδάμανθυς, παρουσίασε η εκπομπή “Με τα φτερά των βιβλίων ταξιδεύουμε”, στο molto-radio.com. Ακούγονται: Χρήστος Τσαντής, Ανδρομάχη Χουρδάκη, Χριστίνα Βεριβάκη, Κατερίνα Φραγκάκη, Έλλη Παρασχίδου, Άρτεμις Πλανάκη, Χρήστος Μπούκης και Κωνστατίνος Μουντάκης. Μπορείτε να ακούσετε εδώ…

[axristes-styseis]

Παγκόσμια ημέρα ποίησης

Alan Seeger - I Have a Rendezvous with Death

I have a rendezvous with Death At some disputed barricade, When Spring comes back with rustling shade And apple-blossoms fill the air— I have a rendezvous with Death When Spring brings back blue days and fair.

It may be he shall take my hand And lead me into his dark land And close my eyes and quench my breath— It may be I shall pass him still. I have a rendezvous with Death On some scarred slope of battered hill, When Spring comes round again this year And the first meadow-flowers appear.

God knows ’twere better to be deep Pillowed in silk and scented down, Where love throbs out in blissful sleep, Pulse nigh to pulse, and breath to breath, Where hushed awakenings are dear… But I’ve a rendezvous with Death At midnight in some flaming town, When Spring trips north again this year, And I to my pledged word am true, I shall not fail that rendezvous.

- I Have a Rendezvous with Death by Alan Seeger

[kaliarda]

«Μυστικός Δείπνος», Ντίνος Χριστιανόπουλος

Όπως επισημαίνει ο μελετητής της ποίησης του Χριστιανόπουλου Μάριος-Κυπαρίσσης Μώρος, το «ιερό» και το «βέβηλο» εφάπτονται, το ερωτικό πάθος συμπορεύεται με τη θρησκευτική λατρεία και η ταπείνωση της χριστιανικής πίστης συμβαδίζει με τη φετιχιστική αυτοταπείνωση του ποιητικού υποκειμένου. [x]

[justforbooks]

Η γυναικεία ποίηση στην Ελλάδα: Από τις αρχές του 20ου αιώνα μέχρι τις ημέρες μας

Υπάρχει όντως γυναικεία γραφή κι αν ναι, τι ακριβώς αντιπροσωπεύει, με ποιους τρόπους θεσπίζει τους νόμους της και πώς τους υπερασπίζεται;

Ανοίγει πράγματι η λογοτεχνία που γράφεται από γυναίκες τον δρόμο για ένα διαφορετικό σύμπαν και εφόσον το κάνει, ποια σχέση έχει ένα τέτοιο σύμπαν με το σύμπαν των ανδρών; Αποτελεί ορκισμένο εχθρό του, παραμένοντας σε μετωπική αντίθεση μαζί του, ή προτείνει απλώς μιαν εναλλακτική προοπτική, προβάλλοντας ένα είδος ευαισθησίας που δεν θα αποκτήσει ποτέ ο ανδρικός λόγος; Τα ερωτήματα επανέρχονται επί πολλές δεκαετίες, αλλά η Αριστέα Παπαλεξάνδρου με το δίτομο έργο της «Δρέποντας τα όστρακα των διθυράμβων τους», που κυκλοφορεί εδώ και λίγο καιρό από τις εκδόσεις Ενύπνιο, πηγαίνει εξαρχής πέρα από αυτά. Το βασικό ερευνητικό της ζήτημα δεν είναι η ποίηση γυναικών και ανδρών, με τις αντιθέσεις και τους διαχωρισμούς της, αλλά το πότε η κριτική η οποία έχει ασχοληθεί με τις Ελληνίδες ποιήτριες παύει να τις αντιμετωπίζει συγκαταβατικά, θεωρώντας απλώς ανεκτή τη δουλειά τους στον ανδρικό κόσμο, ή εξετάζοντας έστω τα έμφυλα χαρακτηριστικά τους, και ξεκινά να αποτιμήσει την αξία και το βάρος τους επί τη βάσει της λογοτεχνικής τους πληρότητας.

Η Παπαλεξάνδρου, ποιήτρια η ίδια, βάζει κάτω από τον φακό της το διάστημα 1974-2000 και έχει ψάξει περίπου τα πάντα: λογοτεχνικά περιοδικά, εφημερίδες, ανθολογίες και ιστορίες λογοτεχνίας, τόμους κριτικής ερμηνείας και αξιολόγησης. Παρακολουθώντας την ιστορία της κριτικής για τη γυναικεία ποίηση, ξεδιπλώνει και την ολοζώντανη εικόνα της ιστορίας της γυναικείας ποίησης μέχρι το πιο κρίσιμο σημείο: όταν με άλλα λόγια, όπως το είπαμε προηγουμένως, θα περάσουμε από τη γυναικεία ποίηση στην τέχνη της ποίησης ανεξαρτήτως φύλου.

Οι γυναίκες προσήλθαν στην ποίηση (δεν συνέβη το ίδιο με την πεζογραφία) από πολύ νωρίς (ας σκεφτούμε τους ερωτικούς στίχους της Σαπφώς ή τα λατρευτικά επιγράμματα της Κασσιανής), αλλά μόνο από τον 19ο αιώνα και μετά άρχισαν να διαμορφώνουν την εντελώς προσωπική τους γλώσσα. Ο φεμινισμός έπαιξε σίγουρα εν προκειμένω δραστικό ρόλο: δεν είναι τυχαίο πως η έννοια της υποκειμενικότητας αναδείχθηκε από γυναίκες θεωρητικούς της εποχής μας (ανάμεσά τους η Τζούλια Κρίστεβα και η Κατρίν Κλεμάν), που έβαλαν απέναντι στον άκαμπτο και αυταρχικό λόγο του ανδρικού φύλου τη συνεχή κινητικότητα, την πολυσημία και την ανατρεπτική διάθεση της γυναικείας έκφρασης.

Σε ό,τι αφορά τη νεοελληνική ποίηση, οι γυναίκες ξεκίνησαν την πορεία τους από τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα (από την Αιμιλία Δάφνη, τη Μυρτιώτισσα, τη Μαρία Πολυδούρη, τη Ρίτα Μπούμη-Παπά και τη Μελισσάνθη μέχρι τη Μέλπω Αξιώτη, τη Μάτση Χατζηλαζάρου, τη Ζωή Καρέλλη και τη Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη), για να ενισχύσουν φανερά τη θέση τους μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (από την Ελένη Βακαλό, τη Βικτωρία Θεοδώρου, την Όλγα Βότση και τη Μαντώ Αραβαντινού μέχρι την Κική Δημουλά, τη Ζέφη Δαράκη, τη Νανά Ησαΐα και την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ). Το διαταραγμένο και κατακερματισμένο εσωτερικό τοπίο, το αθόρυβο, σχεδόν αποσιωπημένο γυναικείο βίωμα, η ερωτική και η υπαρξιακή οδύνη, η ισχυρή σωματική αίσθηση, όπως και η σταδιακή μετάβαση από την παράδοση στον μοντερνισμό, τον υπερρεαλισμό και τα πρώτα φανερώματα του μεταμοντερνισμού δίνουν τα απαραγνώριστα στοιχεία αυτής της μακράς διαδρομής, που δεν θα αργήσει να προετοιμάσει μια καινούργια περίοδο: την περίοδο την οποία θα εγκαινιάσουν οι γυναίκες της γενιάς του 1970. Η Παυλίνα Παμπούδη, η Άντεια Φραντζή, η Μαρία Κυρτζάκη, η Τζένη Μαστοράκη, η Δήμητρα Χριστοδούλου, η Μαρία Λαϊνά, η Νατάσα Χατζιδάκι, η Βερονίκη Δαλακούρα και η Αθηνά Παπαδάκη είτε θα ταιριάξουν τη μυθολογία της φύσης και την καθημερινότητα του γυναικείου φύλου με τις αρχαϊκές τους εικόνες, είτε θα εικονογραφήσουν την πάλη με το ανέκφραστο και τις ανεκδήλωτες σημασίες της γλώσσας.

Στην πραγματικότητα, το κριτικό ενδιαφέρον για τις ποιήτριες, παλαιότερες και νεότερες, τείνει να αποκτήσει σάρκα και οστά (και να καταστεί με σαφήνεια ορατό) κατά διάρκεια της δεκαετίας του 1980. Η κριτική εξακολουθεί να υποφέρει από προκαταλήψεις, να παγιδεύεται σε παλινδρομήσεις, να αρνείται πλήθος παραδοχές, πλην όχι μόνο είναι πλέον σε θέση να παρακολουθήσει τον γυναικείο λόγο με τους όρους που θέτει ο ίδιος στον εαυτό του, αλλά και να τον συγκρίνει τη διεθνή ποιητική σκηνή (γυναικεία και ανδρική), καταλήγοντας στη συμπερίληψή στον λογοτεχνικό κανόνα. Κατά την επόμενη δεκαετία θα επέλθει έκρηξη για τις ποιήτριες, τόσο ως προς τα μεγέθη της εκδοτικής παραγωγής και την έκταση των κριτικών αναφορών όσο και ως προς την παρουσία τους στη δημόσια σφαίρα.

Στην πολυσέλιδη διαδρομή της η Παπαλεξάνδρου θα μείνει μέσω της έρευνας της κριτικής όχι μόνο στα καθιερωμένα ονόματα, όπως τα είδαμε να εκτυλίσσονται πρωτύτερα, αλλά και θα εστιάσει σε μια σειρά αφανών περιπτώσεων, που χάθηκαν δικαίως ή αδίκως μέσα στον χρόνο. Θέλω να τονίσω πως εκείνο που κυριαρχεί εδώ δεν είναι η σχολαστικότητα του φιλολόγου, αλλά το πάθος του ερευνητή ή καλύτερα της ερευνήτριας. Ερευνήτρια, η οποία θα μας φέρει κοντά στις σιωπές και τα κενά της ιστορίας της λογοτεχνίας για να αποκτήσουμε μια έντονη αίσθηση του καθημερινού και ιστορικά περίπου άπιαστου λογοτεχνικού γίγνεσθαι. Κι αυτό δεν είναι μικρό και λίγο, αλλά ήδη πολύ – ευπρόσδεκτα πολύ.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[giasemi]

Κάποιος, κάπου, κάποτε..ρώτησε για εμένα.

Ανέμελη και αντιδραστική, παθιάζομαι για ότι αγαπώ και για ότι το ποθώ. Μη με ρωτήσ��ις για είδος μουσικής. Ίσως σου απαντήσω, πως βάζω στο ηχείο κλασική μουσική και αφού έχω αποπνημονεύσει μερικές ξεχασμένες χορογραφίες μπαλέτου, χορεύω απευθείας στο άδειο σαλόνι. Πίνω τον καφέ μου, και ας μη ξεχνάμε πως τον χειμώνα τείνω στον γαλλικό καφέ μου. Είμαι λάτρης του φθινοπώρου. Ίσως επειδή, εκεί ρέπουν οι αρχές και τα τέλη. Γράφω, γράφω, γράφω. Σε τσακαλωμενες σελίδες. Σκισμένες σελίδες. Τα βιβλία μου, είναι ο εσωτερικός μου κόσμος. Θέλεις μήπως να σου πω, για τα βιβλία ποίησης; μυθιστορήματα; αστυνομικά θρίλερ; παλιάς εποχής; Έχω συλλογή, από παρτιτούρες του πατέρα μου. Με νότες. Και χορεύω, χορεύω, χορεύω. Και παίζω, στο βιολί που το έχω ξεχασμένο στη θήκη του. Τι θα ήθελες να σου εκμυστηρευτώ; Αν μου εκμυστηρευτείς εσύ κάτι, μπορεί να ψάξω πιο βαθειά. Δεν μου αρέσει το επιφανειακό. Πλήττω. Αυτά.

[eucanthos]

1991 - Night of Poetry - Herod Atticus Theatre, Athens, Greece.

1991 - Βραδιά Ποίησης - Ωδείο Ηρώδου Αττικού

Music : Vangelis

Le Bateau ivre is a 100-line verse-poem written in 1871 by Arthur Rimbaud. The poem describes the drifting and sinking of a boat lost at sea in a fragmented first-person narrative of the drunken boat itself. It is considered a masterpiece of French Symbolism. Wikipedia

[melanch-oholic]

Υστερόγραφο

Μου έλειψες.

Είναι βαριά η σιωπή

Και ασήκωτη η απουσία σου.

Ο κόσμος ήταν πιο φωτεινός μαζί σου.

Και τώρα όλα με γυρίζουν στο τίποτα,

Στα μουντά χρώματα του ουρανού

Και την αδιάφορη πλήξη της καθημερινότητας.

Και σου θυμώνω λίγο.

Γιατί με πήρες από το χέρι

Και μου έδειξες το φως.

Η άγνοια είναι ευτυχία, λένε.

Άρα ήμουν μάλλον

σχεδόν ευτυχισμένη

Ζώντας σε έναν κόσμο χωρίς εσένα.

Κανείς δεν γράφει τόσο ρομαντικά

Όσο εσύ για μένα.

Γιατί με άφησες να το ξεχάσω;

(Είναι παλιό, αλλα είναι παγκόσμια ημέρα ποίησης και τι καλύτερος τρόπος από το να την γιορτάσεις ξεγυμνώνοντας την ψυχή σου;)

[cathy-bluedream]

πιστευεις πως ολα τα ποιηματα και τα τραγουδια εχουν μεσα τους μια εμπνευση απο άλλα παλιά ποιηματα απο παλιους ποιητες και απο αλλα παλια τραγουδια απο αλλυς τραγουδιστες και στιχους (εκτος απο τις εμπνευσεις των προσωπικων καταστασεων καθε ατομου και την καθε προσωπικη ιστορια) ?

Ναι! Όπως η Γώγου είχε εμπνευστεί από τον μεγάλο φιλόσοφο Ντοστογέφσκι και έγραφε ποιηματα με βαση το ύφος του , όπως ο Παύλος είχε εμπνευστεί από τον Μικ Τζάγκερ εξού και η εμφάνιση του , έτσι και όλοι όσοι γράφουν ποιηματα ή τραγουδια , εμπνέονται από κάποιους άλλους που ήδη έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους στον κόσμο της ποίησης και της μουσικής . Έτσι, όλα λοιπόν, είναι μια έμπνευση , χωρίς όρια . Παλιά θυμάμαι έγραφα ποιηματα σαν της Γώγου και με κατηγορούσαν πως είναι κλεμμένα από εκείνη , πέρα από το ύφος και κάποιες λέξεις καθημερινές που τις λέει όλος ο κόσμος , υπήρχε απλά μόνο η έμπνευση και η δίκη μου φαντασία ή αντιθέτως , οι δικές μου προσωπικές απόψεις και καταστάσεις οπως προανέφερες . Έμπνευση από καποιον άλλον καλλιτέχνη , δεν σημαίνει κλο��ή . Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό . Σημαίνει πως γράφω κάτι που ο ίδιος ο καλλιτέχνης με έχει επηρεάσει και βγαίνει στο τέλος κατι δικό μου . Όσο διαβάζεις , μαθαίνεις . Γίνεσαι καλύτερος και εξελίσσεσαι . Τίποτα παραπάνω , τίποτα παρακάτω .

[marikps]

Γράφεις για εκείνη όσα δεν μπορείς να πεις

Σου δίνει πάντα το έναυσμα

να την κάνεις αθάνατη στα γραπτά σου

Κάθε δόση της θλιμμένης σου ποίησης

είναι ένα βήμα προς την θέωση της

Κάθε στοίχος σου, εξαγνισμός της τρωτης της πλευράς.

Σε κάνει θερμό υποστηρικτή της ματαιότητας

και εχθρό της ρεαλιστικής μονοτονίας

Ξέρεις ότι μάταια προσπαθείς να μάθεις τον ψυχισμό της

Η θνητή της πλευρά καταρρίπτεται την μέρα της σύλληψης

Η ανδρική σου φύση αρνείται να το δεχτεί

Συλλογίζεσαι!

(Σκέψεις ενός άνδρα).

[christostsantis]

Τιμητική εκδήλωση - βιβλιοπαρουσίαση: 2ος Διαγωνισμός Ποίησης Εκδόσεων Ραδάμανθυς

Απονομή βραβείων και απαγγελίες των ποιημάτων που διακρίθηκαν ΣΑΒΒΑΤΟ 29 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2023, 8 μ.μ. Πολυχώρος Ραδάμανθυς Συμμετέχουν τα μέλη της Κριτικής Επιτροπής: Χριστίνα Βεριβάκη, Κατερίνα Φραγκάκη, Ανδρομάχη Χουρδάκη. Χαιρετίζει ο Χρήστος Τσαντής, υπεύθυνος των Εκδόσεων Ραδάμανθυς ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ: «ΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΜΟΥ ΣΠΙΤΙ», ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΡΑΒΕΙΟ: «ΕΠΙΛΟΓΟΣ»,…

[nofuckinlabels]

18/1

Σήμερα δεν μπορούσα να σταματήσω να νιώθω μια μελαγχολία, πιο μεγάλη από εμένα, ίσως τόσο πολύ που το μόνο που μπορούσα να κάνω είναι να αφήσω το νερό να ξεπεράσει την στάθμη του προσώπου μου και να αφεθώ σε αυτήν την ασφυκτική αγκαλιά.

Εκείνο το κενό αέρος στο οποίο δεν υπάρχει χώρος για σκέψεις. Για πρώτη φορά νιώθω ότι αυτή είναι η καταιγίδα πριν την νηνεμία.

Κλείνω τα μάτια μου και βρίσκομαι στο εξοχικό μου. Σε εκείνο το παλιό σπίτι που απεχθάνομαι και λατρεύω ταυτόχρονα.

Σκέφτομαι τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία που ο ήλιος έβγαινε πολύ νωρίς και μόλις έβλεπα τις λευκές δαντελωτές κουρτίνες να επιχρυσώνονται, κατέβαινα τις ξύλινες σκάλες, έβαζα βιαστικά τα παπούτσια μου και έτρεχα προς την θάλασσα.

Το περίπτερο πριν τον πεζόδρομο της παραλίας ήταν ακόμα ανοιχτ�� αλλά κανείς δεν περπατούσε στον δρόμο. Καθώς καθόμουν στην ξαπλώστρα και ενώ προσπαθούσα να μην γεμίσω τα πόδια μου με άμμο έβλεπα να ανατέλλει ο ήλιος από το αχανές άπειρο και ήταν σαν να είχε γεννηθεί η πρώτη ελπίδα πάνω στον γερασμένο κόσμο.

Για λίγα δευτερόλεπτα ο χρόνος ήταν όλος δικός μου και ο Αύγουστος ήταν ο μόνος μήνας στο ημερολόγιο. Τότε ένιωθα πόσο γεμάτος είναι κ��νείς όταν αδειάζει.

Ίσως τελικά η αϋπνία να είναι μια μορφή μέθης γιατί εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα να διαχωρίσω που ξεκινούσε ο λαβωμένος ουρανός και που τελείωνε η θάλασσα, που ξεκινούσε η θάλασσα και που άρχιζα εγώ.

Γινομουν ένα με την ολότητα αυτού του κόσμου ,με την αρχέγονη πηγή ποίησης που υπάρχει θαμμένη σαν κοχύλι στην άμμο μέσα στα πάντα. λίγο να ψαχουλέψεις την ύπαρξη και ξεχειλίζει από τέχνη. κρατώ τα μάτια μου κλειστά και ψαχουλεύω την άμμο για λίγη υστεροφημία. ανοίγω τα μάτια μου και είναι ξαφνικά Ιανουάριος.

Το καλοκαιρινό σπίτι δεν είναι φτιαγμένο για το κρύο, τα πατζουρια τρέμουν και το κρύο μπαίνει από παντού. Το καλοκαίρι βλέπεις είναι εύθραυστο. μάλλον τις έχουν μαζέψει και τις ξαπλώστρες. Η φαντασίωση μου λοιπόν είναι φθαρτή, ιδανική , αναπνέει μόνο όταν δεν υπάρχει τίποτα να την γκρεμίσει.

όπως και εκείνο το σπίτι. ήρθε ο χειμώνας και όλα πονάνε και ο ήλιος βγαίνει για να μου φανερώσει και άλλες πληγές.

κάποιες στιγμές, αλήθεια θέλω να φύγω, να βάλω βιαστικά τα παπούτσια μου και να περπατήσω μέχρι τον πεζόδρομο. όμως πρέπει να βάλω το παλτό μου και τα γάντια μου και το κασκόλ.

Τίποτα δεν μπορεί να είναι πραγματικά δικό μου, ούτε ακόμα και ο χρόνος. Πρεπει να προφυλάσσομαι από τις διαθέσεις του καιρού, να επαναστατώ με σωστικές λέμβους, να δραπετεύω με πυξίδα.

Δεν μπορώ να χαθώ, σε λίγο ξημερώνει άλλωστε.

Και επιβιωσα

[kaliarda]

hey king, χρειαζομαι βοήθεια! έχεις καθόλου προτάσεις βιβλίων από κουίρ ελληνίδες συγγραφείς; (προσπαθώ γενικότερα να διαβάσω περισσότερα βιβλία ελλήνων. αλλά μέχρι τώρα το μόνο που βρήκα είναι η ερωμένη της)

Χευ!! Άργησα λιγάκι αλλά αυτή είναι μια μικρή λίστα κουίρ ελληνικής λογοτεχνίας, ποίησης, ιστορίας και κοινωνιολογικών έργων - δεν είμαι σίγουρος αν όλοι οι συγγραφείς είναι οι ίδιοι λοατκι, και κάποια από αυτά τα έργα (ειδικά τα παλιότερα) μπορεί να έχουν outdated ιδέες ή να περιγράφουν αρκετά σκληρά πράγματα, οπότε: read with caution. Δεν τα έχω διαβάσει όλα, μόνα κάποια, αλλά είναι στη λίστα μου! Αν ξέρει κανένα σας κι άλλα, στείλτε μου και θα τα προσθέσω <3<3 💌 <3<3

Λόλα Καραμπόλα - Ερωφίλη Κόκκαλη

Ελαττωματικό Αγόρι - Sam Albatros

Τι Θυμάσαι απ’ τον Θάνατό Σου; - Πυθαγόρας Ελευθεριάδης

Οι Νταλίκες και Τα Γυναικάκια τους - Άννη Σιμάτη

Μπλε Υγρό - Βίβιαν Στεργίου

Ο Τελευταίος Κύκνος - Στέφανος Δάνδαλος

Καλαμέρως - Ευριπίδης Σαμπάτης

Ήσυχα να πας - Ούρσουλα Φωσκόλου

Μακάρι να το είχα κάνει νωρίτερα - Νόα Τίνσελ

μερακλίνα|κουκιμπιμπέρισσα|ομπλαντί - Ευά Παπαδάκης

Αμφί και Απελευθέρωση, & Ο Καιάδας - Λουκάς Θεοδωρακόπουλος

Σεξουαλικότητα (Θεωρίες και πολιτικές της Ανθρωπολογίας) - Κώστας Γιαννακόπουλος

Σώμα | Φύλο | Σεξουαλικοτητα (ΛΟΑΤΚ πολιτικές στην Ελλάδα) - Άννα Αποστολέλλη και Αλεξάνδρα Χαλκιά

Κλωτσιές με δωδεκάποντα: Η ανάλυση ενός συλλογικού εμείς μετά τη δολοφονία του Ζακ/της Ζάκι - Μαρία Μάζη

Η Πάλη για την Τρανς Απελευθέρωση - Αφροδίτη Φράγκου

Ανθολογία Ελληνικής Κουήρ Ποίησης (Εκδόσεις Θράκα)

Έλα να σου πω: Φεμινιστικές, λεσβιακές ναι κουήρ αφηγήσεις της μεταπολίτευσης (FAC Press)

Χασέπ - Αρτέμης Μαυρομμάτης

Μόνο κανέναν μη μου φέρεις σπίτι - Νικόλας Κουτσοδόντης

Μονοκατοικία με κήπο - Χρήστος Ρούσσος

Homo Thessalonikus - Κυριάκος Βλάχος

re eiste oloi poly gay kai sas variemai - Μότσι Γεωργίου

Η Ζωή Μου Στο Κόκκινο - Ζώντας με το AIDS: Μαρτυρίες - Μάριος Λαζανάς

Ομόνοια, 1980 - Γιώργος Ιωάννου

Μπέττυ - Ελισάβετ Βακαλιδου

Ο γοργόνος και άλλα πλάσματα - Σπύρος Χαιρέτης

Ελ Ποι, Ελληνική Λεσβιακή Ποίηση - Χαρά Τρε

Η φίλη μου κυρία Ντόρα Ρωζέττη - Ελένη Μπακοπούλου

Προσευχές Έκτακτης Ανάγκης - Τάκης Σπετσιώτης

Η Μεταφυσική της Μιας Νύχτας - Ανδρέας Αγγελάκης

Δυο Σταγόνες Βροχή - Πρόδρομος Σαββίδης

Ίσως #1: Ανθολογία Σύγχρονου Ελληνικού Διηγήματος (Εκδόσεις ΟΞΥ)

Αυτή η νύχτα μένει - Θάνος Αλεξανδρής

Ήθελα να γίνω αστροναύτης - Μίλτος Κουτλής

Επιθυμίες και πολιτική, & Ελληνική Τηλεόραση και Ομοερωτισμός - Κωνσταντίνος Κυριακός

Καλιαρντά <3 - Ηλίας Πετρόπουλος

Μπλε Καστόρινα Παπούτσια - Θανάσης Σκρουμπέλος

Ιστορίες γ��α να μη λείπεις όσο θα λείπεις - Παρασκευάς Καρασούλος

Ερωτογενείς Ζώνες - Marachi

Οι άγγελοι δεν έχουν φύλο - Τζένη Χειλουδάκη

[[Γνωστοί Ποιητές του 20ου αιώνα: Κωνσταντίνος Καβάφης, Ναπολέων Λαπαθιώτης, Ντίνος Χριστιανόπουλος, Γιάννης Τσαρούχης, Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου]]

Επίσης- τσεκάρετε τις Εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης & τις εκδόσεις Οδός Πανός - Σιγαρέτα.

Για όσα είναι Αθήνα, οι παραπάνω οίκοι έχουν βιβλιοπωλεία (το ένα στη Βικτώρια, το άλλο στα Εξάρχεια). Προτείνω επίσης το κουήρ βιβλιοπωλείο Hyper Hypo στο Μοναστηράκι, τη συλλογή του Feminist Autonomous Center στον Άγιο Παντελεήμονα, και την πολύγλωσση βιβλιοθήκη We Need Books στην Κυψέλη (στην οποία θα βρείτε ένα pride section και δωρεάν τσαγάκι).

[justforbooks]

Ο Τ.Σ. Έλιοτ δεν ήταν μόνο θαυμαστής της γαλλικής ποίησης και λογοτεχνίας, κάτι σπάνιο για τους Βρετανούς, που απεχθάνονταν τη λεγόμενη «ηπειρωτική παράδοση», αλλά και λάτρης των ιστοριών μυστηρίου και από τους πρώτους που ανακάλυψαν και εξύμνησαν τον Ζορζ Σιμενόν. Στη συζήτηση, μάλιστα, που ακολούθησε μια δεξίωση, κατά την οποία ο Άγγλος εκδότης θα παρουσίαζε για πρώτη φορά τον Βέλγο συγγραφέα, ο Έλιοτ δεν δίστασε να τον συγκρίνει με τον Τσάντλερ, ενώ έσπευσε να του δώσει θερμά συγχαρητήρια, ειδικά για τον «Ωρολογοποιό του Έβερτον».

Για πολλούς πρόκειται για το πιο ψυχολογικό, προσωπικό και περίτεχνο βιβλίο του Σιμενόν, μαζί με το «Τα τρία δωμάτια στο Μανχάταν» και τον «Πάτο του Μπουκαλιού». Ειδικά για όλους εμάς που αγαπάμε τα «σκληρά μυθιστορήματα» του Σιμενόν περισσότερο από αυτά του επιθεωρητή Μεγκρέ, έργα όπως ο «Ωρολογοποιός» δίνουν αφορμή ώστε να καταβυθιστεί ο συγγραφέας στις πιο σκοτεινές πτυχές του ψυχισμού. Ειδικά εδώ, σε αυτή την ιστορία που εστιάζει στη σχέση ενός Αμερικανού ωρολογοποιού με τον γιο του, αποκαλύπτεται η εκλεπτυσμένη ικανότητα του Σιμενόν να ανατέμνει όχι μόνο τις αιτίες των εγκλημάτων αλλά και ψυχισμούς με τρόπο χειρουργικό, ανάλογο με αυτόν με τον οποίο ο ωρολογοποιός ξαναστήνει τα κομμάτια του μηχανισμού ενός ρολογιού.

Το βιβλίο γυρίστηκε σε ταινία το 1974 από τον Μπέρτραν Ταβερνιέ, με τον Φιλίπ Νουαρέ και τον Ζαν Ροσφόρ στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, αποσπώντας το βραβείο Louis Delluc.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[i-was-neverthere]

Καθε φορά που μου λείπετε και νιώθω ότι είμαστε μακριά σκέφτομαι το ποσά κομμάτια δικά εσάς έχω μέσα μου. Ποσά μέρη του εαυτού σας έχουν γινει δικά μου και έτσι μου λείπετε λίγο λιγότερο και αυτή η απομάκρυνση φαινεται λίγο πιο γλυκιά. Καθε φορά που υπογραμμίζω τα βιβλία μου σκέφτομαι το ποσό μου άρεσε το βιβλίο που μου χες δανείσει και έβλεπα τι είχες σημειώσει σε αυτό. Καθε φορά που φτιάχνω το τσάι μου σκέφτομαι εσένα που με έμαθες να βάζω γάλα σε αυτό. Κάθε φορά που που πίνω ούζο βύσσινο σου στέλνω μήνυμα ότι θα θελα να ήσουν και σύ εδώ να τα πίναμε μαζί. Κάθε φορά που μαγειρεύω βάζω λίγο λιγότερο αλάτι γιατί τα τελευταία έξι χρόνια μου φωνάζεις κάθε φορά για το ποσό τρώω. Κάθε φορά που βλέπω στη βιβλιοθήκη μου ένα βιβλίο ποίησης θα το ανοίξω και θα διαβάσω λίγο Κικη γιατί είναι η αγαπημένη σου. Κάθε φορά που ακούω τα κλασικά ελληνικά έντεχνα σκετομαι το ποσά τέτοια θα χορέψουμε μαζί το καλοκαίρι. Κάθε φορά που λέω να καπνίσω σκεφτομαι τι θα έκανες αν ήσουν δίπλα μου και το βάζω κάτω (εντάξει τις περισσότερες) . Καθε μερα σας σκέφτομαι όλους λίγο με τον πιο γλυκό δυνατό τρόπο.