#Ολοκληρωτισμός

[vardavas]

Κατύν

Πριν μερικά χρόνια ένας καλός φίλος μου έκανε το εξής ερώτημα: – Έχω τα Άπαντα του Στάλιν. Μήπως θέλεις να στα χαρίσω; – Δ��στυχώς δεν έχω καθόλου χώρο στη βιβλιοθήκη μου, του απάντησα. (Δεν ήθελα βεβαίως να τον στενοχωρήσω, οπότε δεν συμπλήρωσα το “για στυγνούς εγκληματίες” στην απάντηση μου). Επειδή όμως ήθελα λίγο να τον αφυπνίσω από το λήθαργο τον ρώτησα με νόημα: – Είδες το “Κατύν” του…

[justforbooks]

ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΣΗΜΕΡΑ η Γαλλική Επανάσταση; Πρέπει να μας ενδιαφέρει; Ναι, είναι η απάντηση, και μάλιστα χωρίς κανένα δισταγμό. Η Γαλλική Επανάσταση είναι κάθε μέρα μπροστά μας όταν, ας πούμε, συζητάμε για ανθρώπινα δικαιώματα. Όταν συζητάμε για βία, τρομοκρατία, καταναγκασμό.

Όταν συζητάμε για το cancel culture, αυτή την κουλτούρα της ακύρωσης και ταυτόχρονα του καταλογισμού (accountability), και ψάχνουμε τη νομιμοποίησή της στην Ιστορία, όπως στο Διάταγμα της 14ης Αυγούστου 1792 με το οποίο η Νομοθετική Συνέλευση της Γαλλίας επέβαλε την καταστροφή αγαλμάτων των βασιλέων και άλλων μνημείων που συνδέονταν με το Παλαιό Καθεστώς.

Ναι, η Γαλλική Επανάσταση είναι παρούσα όχι μόνο γιατί ο Βικτόρ Ουγκό, στην εποχή του, την είχε αποκαλέσει «το μέλλον του σήμερα». Αλλά και γιατί παραμένει ένας «θεμελιώδης μύθος» για τις δημοκρατίες μας και τις κοινωνίες μας, τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο.

Είχε γίνει όμως ποτέ συζήτηση για το τέλος της Γαλλικής Επανάστασης; Βέβαια. Ο μεγάλος Γάλλος ιστορικός Φρανσουά Φιρέ είχε αποδομήσει όλον τον κυρίως μαρξιστικής προέλευσης λόγο για την επαναστατική προοπτική που δημιουργούσε το 1789. Είχε αποδομήσει, για παράδειγμα, μαρξιστές του εικοστού αιώνα που έβλεπαν στο 1789 τις βασικές αρχές της επανάστασης των μπολσεβίκων του 1917 και τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Έτσι ο Φρανσουά Φιρέ είχε διακηρύξει το τέλος της Γαλλικής Επανάστασης. Και όλα αυτά πολύ πριν από τους εορτασμούς της διακοσαετίας, το 1989, που οργανώθηκαν από το Φρανσουά Μιτεράν, τον τότε Πρόεδρο της Γαλλίας, ως μια μεγάλη οπερατική φιέστα.

Κάποιοι, τότε, είχαν διεκδικήσει την αποκατάσταση της βασιλικής οικογένειας και των άλλων θυμάτων της Τρομοκρατίας. Ο Φρανσουά Φιρέ, με τη δική του ερευνητική και ερμηνευτική προσέγγιση, δημιούργησε σχολή που ��ρκετοί την αποκαλούν «αναθεωρητική», επειδή η Γαλλική Επανάσταση ερμηνεύτηκε από αυτήν τη σχολή ως πρωτο-ολοκληρωτισμός. Έτσι, ως πρωτο-ολοκληρωτισμός, η Γαλλική Επανάσταση προανήγγειλε τους ολοκληρωτισμούς που θα έρχονταν, κυρίως τον σταλινισμό, τον ναζισμό και τους γενικευμένους πολέμους του εικοστού αιώνα.

Η ερμηνεία του Φρανσουά Φιρέ επιβλήθηκε και απέκτησε καθολικότητα, ίσως και λόγω του κύρους του ως ιστορικού αλλά και της κυρίαρχης θέσης που είχε για πολλά χρόνια στο πανεπιστήμιο, στα ερευνητικά κέντρα, στην εκδοτική σκηνή και γενικότερα στην κοινωνία.

Παρά την αποδόμηση, η Γαλλική Επανάσταση δεν έχει χάσει καθόλου τη λειτουργία της ως θεμελιώδους μύθου. Θεμελιώδης δεν σημαίνει όμως στατικός. Γιατί και οι μύθοι μεταβάλλονται, επανερμηνεύονται, ακόμη κι αυτοί που θεωρούνται γενεσιουργοί, όπως είναι για μας το 1821.

Έτσι, το 2018 κυκλοφόρησε στη Γαλλία το βιβλίο της ιστορικού Ανί Ζουρντάν, Nouvelle histoire de la révolution, όπου βλέπουμε ένα άλλο βλέμμα πάνω στην επανάσταση. Η Ανί Ζουρντάν, γεννημένη το 1948, είναι ειδικευμένη σε αυτή την περίοδο, δηλαδή της Επανάστασης και της ναπολεόντειας εποχής που ακολούθησε.

Το βιβλίο της κυκλοφορεί τώρα και στα ελληνικά, σε μετάφραση του Κώστα Γαγανάκη, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να σκεφτούμε κι εμείς την Επανάσταση, και μάλιστα μέσα από έναν αφηγηματικό ιστορικό λόγο που δεν αδιαφορεί για το πάθος και τα συναισθήματα.

Τι καινούργιο φέρνει η Ανί Ζουρντάν με το δικό της, συνεκτικό αφήγημα;

Πριν απ’ όλα μας λέει ότι η Γαλλική Επανάσταση δεν είναι μια «εξαίρεση» αλλά πρέπει να την τοποθετήσουμε στο ευρύτερο πλαίσιο των επαναστάσεων, των ανατροπών και των πολιτικών συγκρούσεων που συμβαίνουν και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού στο διάστημα 1770-1799.

Στην Αμερική και στη δική της επανάσταση, που έχει προηγηθεί της Γαλλικής, στην Ολλανδία, στην Ιταλία, στην Ελβετία γράφονται συντάγματα βασισμένα στην έννοια της «λαϊκής βούλησης» και της «αντιπροσωπευτικότητας» με στόχο την αντικατάσταση μιας παλιάς τάξης πραγμάτων από μία νέα.

Έτσι, λοιπόν, η Γαλλική Επανάσταση δεν διαφέρει από άλλες, πράγμα που μπορεί να μην αρέσει στους σημερινούς Γάλλους που ναρκισσεύονται με την «εξαίρεσή» τους, την περίφημη, σχεδόν ιδεολογικοποιημένη exception française. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει μια «εξαίρεση» κι αυτή είναι η Τρομοκρατία ή, καλύτερα, όπως γράφει η Ανί Ζουρντάν, το αίνιγμα της τρομοκρατίας.

Η ροβεσπιερική ��εγάλη τρομοκρατία (grand terreur), κατά τους μήνες Φεβρουάριο έως και Ιούλιο του 1794, δεν μπορεί να απομονωθεί. Πρέπει να τη δούμε ως ένα κομμάτι του εμφύλιου πολέμου που διχάζει τη Γαλλία, που την μετατρέπει σε μια χώρα κομμένη στα δύο. Η ερμηνεία, λοιπόν, της Γαλλικής Επανάστασης ως εμφυλίου είναι το δεύτερο καινούργιο στοιχείο που φέρνει η ανάγνωση της Ανί Ζουρντάν.

Γράφει η ιστορικός: «Είτε δημοκρατική είτε μαρξιστική, αντιδραστική ή αναθεωρητική, η ιστοριογραφία συγχέει την Επανάσταση με την “Τρομοκρατία”. Με αυτόν τον τρόπο οι ιστορικοί λησμονούν πως η Επανάσταση υπήρξε πρωτίστως ένας εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στους πατριώτες και στους αντιπάλους τους».

Με την ερμηνεία της Επανάστασης ως εμφύλιου πολέμου, που προτείνει η Ζουρντάν, μπορούμε, ας πούμε, να δούμε διαφορετικά τον ιακωβινισμό, που τώρα τον ταυτίζουμε με τον βανδαλισμό. Υπάρχει βανδαλισμός, αλλά πάει μαζί με τις πρώτες πολιτικές συντήρησης και αποκατάστασης των έργων τέχνης, την ανακήρυξη του Λούβρου σε εθνικό μουσείο, τη δημιουργία σχολείων δημοτικής εκπαίδευσης, κοσμικών και με δωρεάν φοίτηση. Μόνο το 1794 άνοιξαν 6.831 σχολεία.

Η Ζουρντάν μας λέει ότι η γαλλική εθνική ιστοριογραφία από πολύ νωρίς, από το 1815, προσπάθησε να δημιουργήσει έναν μύθο συναίνεσης, ένα αφήγημα από το οποίο αποκλειόταν κάθε αναφορά στον εθνικό διχασμό. Αυτές οι θέσεις επαναλαμβάνονταν και παγιώνονταν μέσα στον χρόνο.

Έτσι η Ζουρντάν, προκειμένου να χειραφετηθεί «από κάθε ορθοδοξία», επιστρέφει πίσω στις πηγές, στα αρχεία, τα ξαναδιαβάζει. Ξαναβλέπει τον λόγο των επαναστατών αλλά και των αντιπάλων τους και διαπιστώνει ότι πολλά αυτά που υποτίθεται πως είχαν πει, τελικά δεν τα είχαν πει ποτέ. Αυτή η επιστροφή στις πηγές είναι το τρίτο καινούργιο στοιχείο που φέρνει η Ζουρντάν με το βιβλίο της.

Υπάρχει όμως κι ένα τέταρτο καινούργιο στοιχείο. Η συγγραφέας προσπαθεί να αναδείξει τα συναισθήματα των ανθρώπων σε αυτόν τον εμφύλιο. «Είναι αναγκαίο να κατανοήσουμε καλύτερα την τρομερή λογική των δράσεων και των αντιδράσεων, όπως και των παθών και των διαθέσεων».

Σε μια εποχή σαν τη δική μας, όπου αναπτύσσεται μια Ιστορία Συναισθημάτων ή ο λεγόμενος sentimental citizen βρίσκεται στο κέντρο της ερμηνείας της πολιτικής και της πολιτικής επικοινωνίας, η Ζουρντάν μας δείχνει την καταγωγή αυτών των φαινομένων και ξαναφέρνει το συναίσθημα στη θέση που πρέπει να έχει.

Αρχιτεκτονημένο γύρω από τρία μεγάλα κεφάλαια με τίτλους «Ο εμφύλιος πόλεμος», «Ο εξωτερικός πόλεμος» και «Εθνικό αφήγημα και Επανάσταση», το βιβλίο της Ζουρντάν επιβλήθηκε σχεδόν αμέσως ως συνεκτικό, πειστικό και ανανεωτικό.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[eclecticstarlightblogger]

Η παρακαταθήκη του Κωνσταντίνου Καραμανλή

Σε μια ανοιχτή δημοκρατική κοινωνία, οι καλλιτέχνες μπορούν να δημιουργήσουν ελεύθερα, να αμφισβητήσουν διανοητικές προκατασκευές και αισθητικούς φορμαλισμούς, να πειραματιστούν, να ανιχνεύσουν νέους δρόμους, χωρίς πνευματικούς καταναγκασμούς. Κριτ��ς της τέχνης δεν είναι οι φορείς της εξουσίας, αλλά οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, η κοινωνία και ο χρόνος. Αντίθετα, ο ολοκληρωτισμός και ο λαϊκισμός…

[thoughtfullyblogger]

Η παρακαταθήκη του Κωνσταντίνου Καραμανλή

Σε μια ανοιχτή δημοκρατική κοινωνία, οι καλλιτέχνες μπορούν να δημιουργήσουν ελεύθερα, να αμφισβητήσουν διανοητικές προκατασκευές και αισθητικούς φορμαλισμούς, να πειραματιστούν, να ανιχνεύσουν νέους δρόμους, χωρίς πνευματικούς καταναγκασμούς. Κριτές της τέχνης δεν είναι οι φορείς της εξουσίας, αλλά οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, η κοινωνία και ο χρόνος. Αντίθετα, ο ολοκληρωτισμός και ο λαϊκισμός…

[greekblogs]

Η παρακαταθήκη του Κωνσταντίνου Καραμανλή

Σε μια ανοιχτή δημοκρατική κοινωνία, οι καλλιτέχνες μπορούν να δημιουργήσουν ελεύθερα, να αμφισβητήσουν διανοητικές προκατασκευές και αισθητικούς φορμαλισμούς, να πειραματιστούν, να ανιχνεύσουν νέους δρόμους, χωρίς πνευματικούς καταναγκασμούς. Κριτές της τέχνης δεν είναι οι φορείς της εξουσίας, αλλά οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, η κοινωνία και ο χρόνος. Αντίθετα, ο ολοκληρωτισμός και ο λαϊκισμός…

[skandaladiaplokidiafthora]

Η παρακαταθήκη του Κωνσταντίνου Καραμανλή

Σε μια ανοιχτή δημοκρατική κοινωνία, οι καλλιτέχνες μπορούν να δημιουργήσουν ελεύθερα, να αμφισβητήσουν διανοητικές προκατασκευές και αισθητικούς φορμαλισμούς, να πειραματιστούν, να ανιχνεύσουν νέους δρόμους, χωρίς πνευματικούς καταναγκασμούς. Κριτές της τέχνης δεν είναι οι φορείς της εξουσίας, αλλά οι ίδιοι οι καλλιτέχνες, η κοινωνία και ο χρόνος. Αντίθετα, ο ολοκληρωτισμός και ο λαϊκισμός…

[elysianfields21]

Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Η έσχατη στράτευση

Μέχρι στιγμής όλες οι ανθρώπινες προσπάθειες δεν κατάφεραν να σπάσουν τον φαύλο κύκλο: καταπίεση-εξέγερση-καταπίεση. Η επαναστατική απαίτηση για δι��αιοσύνη δεν ικανοποιείται παρά σπάνια και πρόσκαιρα. Η εξέγερση ηττάται στο πιο κρίσιμο σημείο της, στο σημείο που αφορά τη μοίρα της ανθρώπινης ελευθερίας. Κάθε προσπάθεια που αποτυχαίνει να φτάσει το στόχο της κατρακυλάει πάντα πιο πίσω από το σημείο αφετηρίας της αξιοποιώντας αρνητικά την αρχική ορμή της. Ο φασισμός απέδειξε πως οι πιο γερές αλυσίδες μας φτιάχνονται από τις αξίες που στρεβλώνουμε ή προδίδουμε. Ότι χάνεται στο ανθρώπινο επίπεδο θα κερδηθεί στο επίπεδο του εκπολιτισμένου κοπαδιού. Πίσω από το στραπατσαρισμένο αίτημα της επικοινωνίας αναδύεται η ειδωλολατρία των δημοσίων σχέσεων και ο ολοκληρωτισμός της διαφήμισης. Το αίτημα της συντροφικότητας, καταχωνιασμένο μέσα σ' όλα τα δόγματα, παραμορφωμένο μέσα σ' όλες τις θρησκείες, διαμαρτυρόμενο μέσα σ' όλες τις τέχνες, εξακολουθεί να υπάρχει. Η επανάσταση της αγάπης που θα σταματούσε το πανάρχαιο εκκρεμές από το φόνο στη λατρεία κι από τη λατρεία στο φόνο, αντικαθιστώντας την πατρική εξουσία με την αντιεξουσιαστική αδελφοσύνη, αυτή η "τελευταία" επανάσταση αναγγέλθηκε πολλές φορές αλλά το αίμα δεν έπαψε να τρέχει γιατί η αλυσίδα της αδικίας δεν έσπασε ακόμα πουθενά. Η άποψη πως κάθε επανάσταση κάποια στιγμή είτε συντρίβεται είτε κρατικοποιείται και στρέφεται εναντίον των ανωνύμων που την έκαναν δεν στοιχειοθετεί μια "μεταφυσική της ιστορίας" αλλά διαπιστώνει μια ιστορική τραγωδία. Η τραγωδία είναι χωρίς κάθαρση και προκύπτει από το γεγονός πως καμιά ρεαλιστική εκτίμηση και καμιά αυτεπίγνωση δεν πείθει τον άνθρωπο ν' αποσύρει ή ν' ανακαλέσει τα βαθύτερα του αιτήματα. Αυτό το "παράλογο" στοιχείο δημιουργεί τη δυστυχία και την ανθρωπιά του ανθρώπου.

[ector-pantasis]

ατιμόνευτο πνεύμα

Tίποτε δεν έχουμε η ποίηση είναι πάντα με κεφαλαίο Π το ίδιο και το πεζό με Π κεφαλαίο. Ανατρέχουμε στους δασκάλους του ήθους και μαθαίνουμε λέξη λέξη, από τους αρχαίους πρώτους μέχρι τους πρόσφατους τα άλλα είναι αδιάφορα. Δεν υπάρχει σημερινή και χτεσινή ,ένα είναι, η ποίηση είναι όλη σημερινή, η χτεσινή πιο σημερινή απ' όλες μέχρι να έρθει η σειρά των σημερινών.

Η ποίηση γίνεται μεγάλη από τους αναγνώστες της επειδή εκείνη τους δημιουργεί είναι όπως το ιερό κατώφλι του ναού ,λειασμένο από το κοινό συχνό βάδισμα των πιστών, τόσα μάτια τόσα χείλη ψιθύρισαν τη λέξη τους τη ζωντάνεψαν κι έγιναν ένα μ' αυτή. Τι είναι μούσα “μούσαις χάρισι θύε” αλλά τι είναι μούσα (μώσθαι είναι το ρήμα εξού και ίμερος πόθος μεράκι έρως) : να με κινεί ο πόθος, το μεράκι να εργάζομαι μουσικά να έχω ρυθμό να είμαι μέσα στο ρυθμό,να είμαι ρυθμός όπως είπε ο Βιζυηνός “Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου” όταν τον αποσυντόνισε η μούσα του η δωδεκάχρονη που ερωτεύτηκε μέχρι τρέλας. 

Κάπως αλλιώς αυτά κάνουν κουλτούρα ο ποιητής οι ποιητές ,λάθος αντιλήψεις αφού είμαι πουτάνα γιατί να κάνω τη γκαρσόνα ,είπε μια ψυχή, κι ο ποιητής γιατί να κάνει το μαέστρο, και ποιός λέει ότι συναγελάζεται με τον ποιητή, τον ξέρει; Το πολύ πλησίον τυφλώνει,το υπέστησαν πολλοί , θέλησαν να συχνάσουν το ιερό ,το Διόνυσο, και κάηκαν.Τα ίδια έπαθε ο Ορφέας,αυτό το αρχέτυπο που υποκατέστησε το Διόνυσο, τον διαμέλισαν.Αποφεύγω το παραμιλητό, το γ…ι θέλει δύο όχι ο λόγος, ο λόγος διαλέγει κάνει διαλογή Δεν αφήνει τα πράγματα να πέσουν στο κενό δεν αρέσκεται την κενολογία. Οι μικρές λύπες είναι φλύαρες, η μεγάλη οδύνη είναι σιωπηλή, τα μεγάλα πάθη είναι βουβά,η προπέτεια δεν ξέρει να σταματήσει.

Ο Λ. μόνος του εγκατέλειψε από υπεροψία και μια λάθος πίστη ως προς το θάνατο,ο Κ. παρομοίως ,δεν τον χώραγε το κοστούμι Ελλάδα.Λάθος επιλογές ,η αντίληψη τους χωλαίνει ,δεν είναι στάση αυτή πνευματικών οδηγών.Ο Σωκράτης υποχρεώθηκε να πιει το κώνειο ,αυτοί το ήπιαν κομπάζοντες, αλλά ο Σωκράτης δεν έγραφε ήταν του δρόμου.Τα άφησε αυτά τα φιλόδοξα στους μαθητές του.

Οι δοκησίσοφοι προτιμούν τη μαντίλα από την Ελευθερία, έχουν αλλεργία στο πνεύμα. Η δημοκρατία είναι εδώ και είναι κυρίαρχη ,οι αξιώσεις της κατισχύουν των πάντων Αν χαθεί αυτό ,τελειώσαμε. Είμαστε εδώ γιατί η Φιλοσοφία επικράτησε της Θεολογίας. Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία Συνταγματική. Μόνο αυτό. Στην πράξη, μην ονομάζεις δημοκρατία τις έννοιες των σαλεμένων. Αντιπροσωπευτική Δημοκρατία είναι μόνο αυτό είναι το μόνο ελεύθερο πολίτευμα, λαϊκές δημοκρατίες νομίζεις ότι είμαστε; Το σύνταγμα δεν είναι για τα δόντια καθενός γράφτηκε με αίμα αιώνων, τώρα τι μπερδεύεις τα κάνεις σωρό δεν μπορούμε να μιλήσουμε έτσι, χρειάζεσαι να καθαρίσεις στο μυαλό σου θέματα, αυτά δεν λένε τίποτε πήγαινε στους πρωτεργάτες να μάθεις πολιτικά γράμματα πάρε έναν καλό οδηγό για το δρόμο, αφελές αίτημα Χωρίς γνώση του αντικειμένου έλλειψη οδηγού πνευματικής καθοδήγησης ,

το ατιμόνευτο πνεύμα, το πνεύμα είναι ευρύτατο βαθύ και γρήγορο , έχει μάτια και στην πλάτη,χωρίς οδηγητικές ράγες η υπόθεση δεν πάει πουθενά,διάβασε όλους τους μεγάλους σιγά σιγά ξεκίνα από το πρώτο σκαλί αλλιώς θα τα μπερδέψεις είναι δύσκολο το άθλημα,και για να καταλάβεις τη δύναμη της Δημοκρατίας θυμήσου οτι τα ολοκληρωτικά καθεστώτα την επικαλούνται, όμως είναι εχθροί της, ζητούν περισσότερη όταν είναι εκτός και την καταργούν όταν αρπάξουν την εξουσία ,για αυτό και οι απαξιώσεις της σημερινής ,προπαγάνδες και ψέματα τα έχουν κοινά ,ολοκληρωτισμός είναι αυτό,δε χρειάζεται καμία τομή. Η Ευρώπη μας φτάνει και περισσεύει,ελεύθερος κόσμος ξέρεις τι είναι; 

Χρειαζόμαστε τη λέξη να λέει, ο λόγος φανερώνεται στο λέγειν, ο Σολωμός,δεν δεχόταν αμετάλλακτα τη δημοτική έκφραση, τη διέπλαθε ακούγοντας.Τίποτε του δημιουργού δεν είναι ετοιμοπαράδοτο. Παραδίδει πλούτο γλωσσικό ποιητικό νεοφανή όπως τα ζητάει το γιαταγάνι που κόβει στεριάς και του πελάγου.

“ Εγγύα πάρα δ' άτη”  το πολύ κοντά μας καίει είτε στο ιερό είτε στο βέβηλο.Είτε σατανιστής είτε εξορκιστής,άναψε κεράκι και συγκρατήσου και ο σεξισμός έχει τέτοιες συνδηλώσεις και η πολιτική ο ακτιβισμός,η ιδεολογία οι φανατισμοι. Η Αγία Γραφή βρήκε τη μορφή της στη γλώσσα των εβδομήκοντα , εκεί στεγάστηκαν τα Ευαγγέλια ο Απόστολος οι Πράξεις των Αποστόλων , στη συνέχεια η γλώσσα αυτή δοξάστηκε από τη γραφίδα των μεγάλων Ιεραρχών.Του Αγίου πνεύματος επειδή.Όλα τα βιβλία θέλουν να γίνουν Βίβλος.

Έχουμε τον ποιητή , τότε μαρτυρείται ποίησις,γεμίζει το σκοτάδι παρουσία μαγική, αλλιώς πώς να μαντέψεις το υπάρχον ποιός θα μας δώσει τα λόγια και ποιός θα κάνει τη γραμμένη ποίηση να μιλήσει έξω απ' τις γραμμές. Πως θα ξέρουμε τι είπαν οι ποιητές;Έδωσε ένα τάφο στους νεκρούς του μέσα στο ποίημα ο στίχος σαν αίμα τους ζωντανεύει.

Έχει ξαπλώσει πάνω στη στοίβα τα βιβλία που κάποιοι γράψανε και τις φράσεις σου πιο πάνω Η νύχτα είναι μωβ στο κίτρινο χαράζει το λένε συνέχεια τραγούδι το καλοκαιράκι οι ερωτευμένοι,λέω τραγούδια φλίβερα του αη γιαννιού ανήμερα πηδώντας στις φωτιές φλόγες αναμμένα κορμιά,δεν έχει ο έρωτας συμπόνια, α-ερος ο έρωτας έχει φτερά περνά μάς αντιχαιρετά οξυδερκής και ας του δένουν τα μάτια,μη ψάχνεις,είναι στη πίσω μεριά της σελίδας,απαντάς σε λάθος θέμα αυτά έχουν μαθητική ποδιά χωρίς να είναι μαθήτριες,ώρα υψικαμίνου του γλαδίολου ο χορός ρόδο μυστικό, κόκκινο πορφυρωμένο ερωτικό έγκαυμα γράψε πάνω στα σύννεφα αυτό που δεν έγραψες στα κύματα πέφτει ο ήλιος σηκώνεται το φεγγάρι την ώρα που μεθούν οι ακρογιαλιές απ' το κρασί τους  Έα Πάρον και σύκα κείνα και θαλάσσιον βίον. Αρχίλοχος.

η γαζέλα χάραζε το δρόμο της η επιφάνεια του νερού ριγούσε παροδίτης στα παρόχθια ο ήχος του νερού

ΧΑϊΚΟΥ ΕΠΟΧΗΣ

τέλος καλοκαιριού αναψοκοκκινισμένες ψυχές φθινόπωρο στα ράφια

Το ακτινοβόλο σύμπαν του φθινοπώρου η μέθη της ποιήτριας

Το πρωί εμφανίζεται πάνω στη σκηνή ο ρόδινος ήλιος της νύχτας

Κι ο χορός των μαλλιών της στου νοτιά το τραγούδι

Περιμένω το πεζογράφημα, να καταδύεσαι εις τα εντός της ψυχής και ν’ ακούς τη μουσική αυτή φτάνει η γραμματική και το πάριο βέλος γραφής από κει δημιουργεί εκρήξεις μετοχής μέθεξη και μέθη, δεν είναι κάτι άλλο ο Σελίν. Ποίηση ζώσα πριν κλειστεί σε στίχο και μας κρατά απέξω

σαν αχτένιστο αγουροξυπνημένο κορίτσι που ρίχνει νερό στο πρόσωπο για να ξυπνήσει κι ύστερα μας κοιτά σαν αγριοκάτσικο που το πιάσαμε απρόσεκτο.Με φόρα ζαρκαδιού διαβαίνει στα μάτια του πράσινο δάσος.Ήδη το ξέρει χρυσώνουν τα κέρατα της,η τραγωδία στη σκηνή αυτό είναι ,αβλαβής χαρά ,ο θάνατος εκεί είναι συμβολικός μαχαίρια και αίμα /υπάρχουν ώρες που δεν ήρθαν ακόμα.Εισχώρησε σε ότι έχει κραδασμό ,και σκάει μέσα σου σαν κάστανο στη φωτιά.

Τα μάτια σου έφεραν τη νύχτα

Γκρίζα μαβιά η θάλασσα

Θάμπισε ο στίχος του Σολωμού

μονόστιχα ήταν τα τελευταία του, κι έμοιαζαν βότσαλα λεία, δες την έκφραση, έχει ωραίο στίχο, είναι καλός ο στίχος του, από το μέρος το όλο, μεταφορά είναι, στίχος αντί ποίημα, δεν είναι κομψό να πούμε "θάμπισε η ποίηση του Σολωμού". Ενώ θάμπισε ο στίχος ... έχει μια ελλειπτική χροιά και ταυτόχρονα λέει κάτι παραπάνω στη λήγουσα των χειλιών κι αν κοιμήθηκες στην παραλήγουσα, το πέλαγος σου γλείφει τα πόδια.

Πεζογράφημα, να καταδύεσαι εις τα εντός της ψυχής και ν’ ακούς τη μουσική αυτή πρέπει να διαστείλλουμε το οργανικό από το αοργικό τον ανόργανο κόσμο, το κοσμικό το οργανώνει ο άνθρωπος όπως στολίζεται η γυναίκα για τον εραστή της και γίνεται στολίδι προσφέρεται και τέρπει αυτό είναι κόσμος, πορφυρός είναι ο θάνατος κακότυχη μοίρα η ψυχή δεν κρύβεται τη φανερώνει το σώμα,

τα κολχικά οργιάζουν. Λωρίδες κύματα από δίψα σκύβουν να πιουν. Η νύχτα είναι μωβ στο κίτρινο χαράζει. Αν η τίγρη επιτίθεται σαν φλόγα η λεοπάρδαλη επιτίθεται σαν δροσιά.

πυροσβέστης ψίθυρος Γεμάτα μωβ τα βράδια.Μωβ είναι τα μισοφέγγαρα της θλίψης τα μάτια μας αχόρταγα ρουφούν φως της αυγής για ν' αγαπήσουν,εσύ κι εγώ έκδοτοι της λύπης η πλάτη σου γίνεται κείμενο που διαβάζουν τα χείλη. Παράδοξο γέλιο ανεκφώνητο πάθος,εκθηλύνονται οι ρώγες, σκάει ο πόθος στα πρόθυρα ,τα ημισφαίρια στις παλάμες δύο μισά της γης του πόθου πόθος εκεί που σμίγουν κρυφός κρατήρας αυτόκλητος ηδονικός Σε εκμαυλίζω τα δρέπω όλα η νύχτα παραπάτησε το χέρι μου περπάτησε ο έρωτας σε πάτησε πέφτει ο ήλιος σηκώνεται το φεγγάρι, όταν κοιμάσαι θυμάσαι  ξεγεννάς τον εαυτό σου μεταβαίνεις απ' το ένα όνειρο στο άλλο στην κρυφή πραγματικότητα στη φύση σου στεγνά να σε πυρπολώ να ανάβεις να σβήνεις να λιώνεις να δίνεις; γαζέλα σε οίστρο / κίτρινοι κρόκοι απ' την αυλή,τριαντάφυλλο φλογερό εσύ ,

Είμαι στον κόσμο σημαίνει είμαι και στο ��όημα του κόσμου.Ο λογοτέχνης κρίνεται και από το πόσες εικόνες, μεταφορές θα κάνει για τη θάλασσα.

πέντε εις την πέμπτη δύναμη η ισχύς μου εν τη γνώσει,όπως το παγοθραυστικό ανοίγει δρόμο για τους πόλους έτσι κι ο έρωτας σπάει τις παγωμένες θάλασσες μέσα μας,ακόμα κι αν είναι έρωτας για τη λογοτεχνία.

έχει τύπο χρυσής τομής κι αναλογίας ,οι καθρέφτες τέμνονται,σήμερα έχουν προφανή προτεραιότητα σοβαρά πράγματα,νύχια να σκάβουν βαθιά τους ψυχισμούς και τις ορέξεις τις ονειρώξεις στο κατάμαυρο μολυβιά στο μάτι και στο βάθος σου γαζέλα φτερουγίζει το αίμα Μες στον τρόμο σαν Ιρανή που μόλις πέταξε τη μαντίλα δουλεύω τη φαντασίωση σου Χαφίζ απ' το Σιράζ και ο άλλος μέγας ποιητής ο Σααντί

στον Ισημερινό δακτύλιο που κόβει σαν στριγκάκι τα ημισφαίρια της γης την ώρα που ανάβουν τα λυχνάρια οι πόθοι βρίσκουν το δρόμο οι καρδιές σφραγίζονται με επιθυμία,πάνω στη χορδή που διαγράφει η ερωτική μέση Έρως ανήμερος αγριόγατας φουριόζας,καλό το δράμα αλλά σαν την τραγωδία δεν έχει γιατί σχίζονται τα τραγικά προσωπεία των γυναικών; ώρα υψικαμίνου ο κρατήρας καίει, η λάβα,έπεσε ο ήλιος σηκώθηκε το φεγγάρι ορθόστηθη η κοπελιά στου θάμπους το κατάρτι τα μάτια βόσκουν στο γυμνό της κορμί επιθυμία 

Τι νύχτα κι αυτή

μα πως θα γίνουν τα χαράγματα χωρίς γόβα στιλέτο; μόνο η εικόνα δίνει ποίηση και εικόνα εννοούμε η μεταφορά, αυτό που σε κάνει να ζηλέψεις τη γραφή τα μάτια βόσκουν στο γυμνό της κορμί επιθυμία,δεν αναπαριστούμε δεν είμαστε φωτογράφοι το βόσκουν επιθυμία κάνει ποιητικό το στίχο,είναι η επιθυμία που κοιτάει η επιθυμία είναι κόκκινη, σαν την ψυχή στον ήλιο, και τα γόβα στιλέτο τη σηκώνουν όπως σηκώνονται τα οπίσθια και ... άλλα τινά που επίσης σηκώνονται κι ευθύς πλαγιάζουν, η επιθυμία τρώγεται ξαπλωτή στο ανάκλιντρο,μελαγχολικό απόψε κορίτσι, μόνο με έρωτα γλυκαίνει πέφτει η πίκρα.Μέσα στη θάλασσα αποχρωματίστηκαν οι τζακαράντες καυτό ποτό μας έλιωσε τα σωθικά.

Αυτό το γαλάζιο της σιωπής αυτό σου κλείνει το μάτι, με γαλάζια τέχνη τραβάς πιστολάκι κι αυτοκτονεί ο πράσινος δασοφύλακας,πικρότερο δεν έχει είναι ο μέσος όρος των χρωμάτων όλα σβήνουν στο πράσινο,θα εννοείς το αψέντι, λαβαίνουν όλα αντίθετες όψεις πράσινο ζωηρό η ζωή σφύζουσα, πράσινο ωχρό του πεθαμένου η όψη,η χήρα φορά μαύρο και πράσινα εσώρουχα,πράσινο και κόκκινο είναι η έκφραση του ανθρώπινου πάθους ,μπορούν να σε κάνουν να σκοτώσεις.Η χήρα φορά κάτ�� από το στιλπνό πένθιμο μ��ύρο , το αναζωογονημένο μυστήριο της ερωτικής έξαψης πενθεί κι ορέγεται σφοδρά (αυτή είναι η σκέψη : θα ξενογαμηθώ) τα έχουν πει αυτά οι ποιητές από παλιά,από το γάμο κατ αρχήν με όποιον καυλώνει μαζί της και της ρίχνεται δεν έχει ελληνικό και ξένο σ’ αυτά κι έχουν προηγηθεί οι Σκανδιναβοί,με όποιον τη γουστάρει  γίνεται Σοφία Λόρεν ,πρόκληση δεν ξέρει θυμήσου το Ζορμπά ποιος της κάθεται όλοι τη θέλουν είναι βέλος επιθυμίας που γίνεται επιδημία ξελογιάσματος το χτυπάει μέχρι να λιώσει ρίχνεται καβαλάει θα πάει σαν τη χήρα στο κρεβάτι λένε ,άσε τα χαζά δεν ξέρεις να εκτιμήσεις τα αυτονόητα, είναι αναφορικό αλλά δε φαίνεται να σκαμπάζεις γρυ απ αυτά μια αγραμματοσύνη είναι εμφανής μπερδεύεις τη λογοτεχνία με τα μπούτια σου μην ασχολείσαι σε χαλάει

ου φροντίς...η επιθυμία πανσέληνος φτιάχνει χρυσάφι ,μαγνητίζει τα πλοία Στις θύελλες των ψυχών κατάρτι το κυπαρίσσι τ’ αψηλό,οι πυριτόλιθοι βγάνουν πιο δυνατή σπίθα μέσα στη μαύρη νύχτα.Σβήσε τον καύσωνα της ψυχής υδρία,ψηλαφώντας γνωρίζουμε το πρόσωπο της νύχτας και όλα είναι τόσο φανερά που τα μάτια τα χάνουν.Εκκωφαντική σιωπή πάνω απ τον κόσμο,ένας άφωνος άνεμος σαρώνει την υπόσταση,χρώματα ερήμωσης με τρυφερό πόνο για τον απανταχού άνθρωπο που πονά και υποφέρει από μια αόριστη απειλή.Ένας ήχος γαλάζιος δονεί την πέτρα κι αργυρόηχες σαΐτες διαπερνούν το στερέωμα. όλο το ασήμι ρίχνει η σελήνη στις τσέπες σου.Ποίημα θάλασσα μόνο η γυναίκα σου μοιάζει το ωραίο το παίρνεις ,το κάλλος σε παίρνει και σε σηκώνει.Κράτα μου λίγο θαλασσόσπορο ,μαγιά της τέχνης.

Πάντα να παρατηρείς πού έγινε η σφαγή.Γιατί ο καμβάς τεντωμένο δέρμα της χώρας είναι, κι από το κορμί μας. Έχετε ένα σημείο ισορροπίας στην έκφραση ,αλφάδι του Φειδία να το πω έτσι, και αφήνετε τη μελανή καμπύλη να υπογραμμίζει.Το ποιητικό υπάρχει έξω απ' τις λέξεις σαν υποβολή της μελαγχολίας του που είναι γιορτινή με ένα μετάξι σαν βρύα που σάπισαν στην όχθη, ο χρόνος σαλεύει, ακούς τα πέταλα που θρυμματίζουν τον πάγο της μνήμης.

Ένα ούτι χάλκευε τις χορδές του καθώς τις συντόνιζε ο άνεμος.

ο μουσικός καιρός να σε συντροφεύει στα εύκολα στα δύσκολα, χαρίζετε μυστική λάμψη λιώνει τη μελαγχολία την περιρρέουσα σαν ζάχαρη,κάπως αργά ήρθε αλλά φώτισε ,φέγγει την απελπισία μας γητειά στα μωβ

Μου'ρθες σαν έκλαμψη μέσα στην ασημένια σου στολή ,φεγγαρόφωτη

Έτσι μου'ρθες .

Μέσα στην ασημένια σου σιωπή .

φεγγαρόκρουστη

Και ποιός λέει τέτοια σ αυτό το φοβερό καιρό θα μου πεις και θα έχεις δίκιο είδα κι εθαύμασα επίσης το χρυσό καταρράκτη των μαλλιών σου αντίστιξη με το βράχο υδάτινη ,υγρή ,λεία υπέροχα χρώματα ερωτική Ένα άνθος στο κύμα κι ο χορός των μαλλιών σου στου νοτιά το τραγούδι σέρφινγκ ομορφιάς έχει τύπο χρυσής τομής κι αναλογίας ,οι καθρέφτες τέμνονται Περιμένοντας τη νύχτα να τη βάψω ροζ

έκοψε τη λύπη ψυχική δίαιτα.

[spoilersgr]

Ο ελευθεριακός Τύπος στο απόσπασμα

[romios-gr]

Διάβασα πρόσφατα τα σχόλια που έκανε για το bestselling βιβλίο του Ibram X. Kendi, “How To Be An Antiracist” («Πώς να είσαι ένας Αντιρατσιστής»), ο... Άρθρο του Rod Dreher / ΚΟ Διάβασα πρόσφατα τα σχόλια που έκανε για το bestselling βιβλίο του Ibram X. 

[aristeianews]

Η παρα(λογική) του συμφέροντος

Η παρα(λογική) του συμφέροντος

Την Κυριακή μετά τα Χριστούγεννα, το ευαγγελικό ανάγνωσμα αναφέρεται στην εις Αίγυπτον φυγήν του νηπίου Χριστού και την μετεγκατάστασή του στην Ναζαρέτ μετά τον θάνατο του Ηρώδη. Παράλληλα, στις 29 του μηνός, η Εκκλησία τιμά την μνήμη των 14.000 χιλιάδων νηπίων που σκοτώθηκαν από τον Ηρώδη, στην προσπάθειά του να εντοπίσει τον Χριστό. Στο συναξάριον, όπως άλλωστε και στην σχετική ευαγγελική…

[christostsantis]

Εισαγωγή σ’ ένα μύθο (Ι)

Εισαγωγή σ’ ένα μύθο (Ι)

«Αντί να αποκλείσουν το Τρίτο Ράιχ από το ιστορικό συνεχές, οι συντηρητικοί εκπρόσωποι του επαγγέλματός μας τείνουν προς τον συμψηφισμό και τη σχετικοποίηση», Χανς Μόμσεν. Απόσπασμα από το ιστορικό δο��ίμιο του Χρήστου Τσαντή, «Καθρεφτίσματα – Από τη Γερμανία και την ΕΣΣΔ του μεσοπολέμου, στην Ευρώπη του 21ου αιώνα» 

– Ι –

Η ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, μετά απ’ τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο…

[eclecticstarlightblogger]

Ο Ζελενσκι φιμώνει τον Τύπο, επιβάλλει λογοκρισία, κλείνει ιστοσελίδες και παρατείνει τον στρατιωτικό νόμο

Ο Ζελενσκι φιμώνει τον Τύπο, επιβάλλει λογοκρισία, κλείνει ιστοσελίδες και παρατείνει τον στρατιωτικό νόμο

Να μην ξεχνάμε ότι και τους ισλαμιστές τρομοκράτες του ISIS στην αρχή τους παρουσίαζαν ως «μαχητές της δημοκρατίας»! Την τρέχουσα περίοδο ο εντεινόμενος ολοκληρωτισμός που παρατηρείται στην Ουκρανία, δεν έχει προηγούμενο – Ασκείται κριτική και από τη Δύση Ο λαός της Ουκρανίας υποφέρει, αυτό είναι βέβαιο και αποτελεί ένα από τα μεγάλα θύματα των ιστορικών […] Ο Ζελενσκι φιμώνει τον Τύπο, επιβάλλει…

[thoughtfullyblogger]

Ο Ζελενσκι φιμώνει τον Τύπο, επιβάλλει λογοκρισία, κλείνει ιστοσελίδες και παρατείνει τον στρατιωτικό νόμο

Ο Ζελενσκι φιμώνει τον Τύπο, επιβάλλει λογοκρισία, κλείνει ιστοσελίδες και παρατείνει τον στρατιωτικό νόμο

Να μην ξεχνάμε ότι και τους ισλαμιστές τρομοκράτες του ISIS στην αρχή τους παρουσίαζαν ως «μαχητές της δημοκρατίας»! Την τρέχουσα περίοδο ο εντεινόμενος ολοκληρωτισμός που παρατηρείται στην Ουκρανία, δεν έχει προηγούμενο – Ασκείται κριτική και από τη Δύση Ο λαός της Ουκρανίας υποφέρει, αυτό είναι βέβαιο και αποτελεί ένα από τα μεγάλα θύματα των ιστορικών […] Ο Ζελενσκι φιμώνει τον Τύπο, επιβάλλει…

[greekblogs]

Ο Ζελενσκι φιμώνει τον Τύπο, επιβάλλει λογοκρισία, κλείνει ιστοσελίδες και παρατείνει τον στρατιωτικό νόμο

Ο Ζελενσκι φιμώνει τον Τύπο, επιβάλλει λογοκρισία, κλείνει ιστοσελίδες και παρατείνει τον στρατιωτικό νόμο

Να μην ξεχνάμε ότι και τους ισλαμιστές τρομοκράτες του ISIS στην αρχή τους παρουσίαζαν ως «μαχητές της δημοκρατίας»! Την τρέχουσα περίοδο ο εντεινόμενος ολοκληρωτισμός που παρατηρείται στην Ουκρανία, δεν έχει προηγούμενο – Ασκείται κριτική και από τη Δύση Ο λαός της Ουκρανίας υποφέρει, αυτό είναι βέβαιο και αποτελεί ένα από τα μεγάλα θύματα των ιστορικών […] Ο Ζελενσκι φιμώνει τον Τύπο, επιβάλλει…