#Μπέρεν | Explore Tumblr posts and blogs

followgeorgegr · 3 years ago

Text

Τα μάτια και η καρδιά της Βάλιας Καραμάνου διψούν για όλο και περισσότερη Ιρλανδία

Ωραίες οι ιστορίες και τα αποκυήματα της φαντασίας -η Βάλια Καραμάνου το ξέρει από πρώτο χέρι και μάλιστα από χέρι συγγραφικό και έντονα δημιουργικό. Τι συμβαίνει όμως όταν τη σκυτάλη παίρνει η φύση, για να συγκλονίσει με το μεγαλείο της τον ταξιδιώτη, προκαλώντας του δέος και ανείπωτο θαυμασμό; Η Βάλια Καραμάνου αναπαριστά για χάρη του FollowGeorge.gr το συγκλονιστικό αυτό βίωμα, με φόντο τη ��αγευτική Ιρλανδία.

Ο Βορράς ανέκαθεν μου ασκούσε μια ιδιαίτερη έλξη. Με το που πάτησα το πόδι μου για πρώτη φορά στο αεροδρόμιο του Stansted, αισθάνθηκα πως ανήκα εκεί, πως πρόκειται για μια ιδιαίτερη, ξεχασμένη πατρίδα. Ακολούθησαν και άλλα ταξίδια με την ελπίδα πως κάποτε θα ζήσω μόνιμα σε αυτόν τον τόπο. Ο γκρίζος ουρανός, το μαλακό φως, το διάφανο σκοτάδι λειτουργούν προστατευτικά στον ψυχισμό μου και εγείρουν τις καλλιτεχνικές αναζητήσεις μου, σε αντίθεση με το σκληρό λευκό της Μεσογείου.

Ακόμα δεν έχω κάνει τα ταξίδια που επιθυμώ, ταξιδεύω όμως νοητά ξανά και ξανά στην τελευταία μακρινή απόδραση, τον Ιανουάριο του 2018, στην Ιρλανδία. Ταξίδεψα με την κόρη μου, που είναι ιπτάμενη και βρίσκεται σε διαρκή κίνηση. Το Δουβλίνο με μάγεψε από την πρώτη στιγμή. Πετρόχτιστα στενά, παραδοσιακές παμπ, το μουσείο Γκίνες και -το κυριότερο- τα χνάρια του Τζέιμς Τζόυς και των εξαιρετικών Ιρλανδών ποιητών, όπως ο Τζέιμς Κλάρενς Μάνγκαν, με τραβούσαν σε μια δίνη ενός άλλου γοητευτικού κόσμου.

«O my dark Rosaleen,

Do not sigh, do not weep!»

Η πιο ιδιαίτερη ωστόσο ανάμνηση ήταν η εκδρομή στους Γκρεμούς του Μόχερ, στην κομητεία Clare και συγκεκριμένα στην περιοχή Μπέρεν. Φτάσαμε εκεί, μετά από μερικές ώρες, σε οργανωμένη εκδρομή με πούλμαν από το Δουβλίνο, αφού διασχίσαμε πράσινες πεδιάδες με τρεχούμενα νερά και τα χαρακτηριστικά σκούρα κόκκινα, πράσινα και μπλέ σπίτια της ιρλανδικής επαρχίας. Οι γκρεμοί του Μόχερ είναι ουσιαστικά μια σειρά βράχων από σχιστόλιθο και ψαμμίτη, που εκτείνονται σε μήκος οχτώ χιλιομέτρων και το ύψος τους ξεπερνά τα διακόσια μέτρα. Το όνομά τους το πήραν από ένα κάστρο/οχυρό, ενώ η περιοχή παρουσιάζει αρχαιολογικό ενδιαφέρον, καθώς είναι γεμάτη με κάστρα και τάφους. Πολλοί σκοτεινοί μύθοι έχουν συνδεθεί με τον συγκεκριμένο τόπο, όπως αυτός της μάγισσας που γκρεμίστηκε από εκεί, γι’ αυτό και ο τελευταίος βράχος ονομάζεται «το κεφάλι της μάγισσας». Είναι σχεδόν σαν να θέλει ο ποιητής να παρηγορήσει τη μάγισσα που βούτηξε στον γκρεμό του Μοχέρ για την αγάπη ενός Δούκα.

Η εμπειρία αυτής της εκδρομής είναι μοναδική. Ένας τεράστιος γκρίζος θόλος απλωνόταν από πάνω μας, ενώ η αλμύρα χτυπούσε τα ρουθούνια μας με έναν ευεργετικό τρόπο. Πλησιάζοντας στο χείλος του γκρεμού, όσο επιτρέπεται, σε πιάνει δέος. Προσωπικά, έχω υψοφοβία αλλά η άγρια ομορφιά του τοπίου με έκανε να φτάσω ως εκεί με τρεμάμενα πόδια. Το μεγαλείο του τόπου αυτού είναι απίστευτα επιβλητικό, κόβει την ανάσα, αισθάνεσαι σαν ένα μικρό μυρμήγκι σε έναν κόσμο γιγάντων. Οι βράχοι είναι θεόρατοι, σαν να τους τοποθέτησε έτσι κάποιο μαγικό χέρι, σκούροι σαν μαρμαρωμένα πλάσματα άλλου κόσμου, ενώ ο Ατλαντικός σπάζει τα κύματά του πάνω τους. Το δέος είναι απερίγραπτο. Όχι, δεν νιώθεις απλά ότι βρίσκεσαι σε ένα θαύμα της Φύσης, αλλά σε άλλο πλανήτη! Όλη αυτή η γεωλογική σύνθεση μοιάζει φτιαγμένη από μυθικό υλικό, γι’ αυτό και έθρεψε τόσους θρύλους από το βαθύ παρελθόν. Ακόμα και κινηματογραφικές υπερπαραγωγές, όπως ο Χάρι Πότερ, βρήκαν το φυσικό τους πλατό σε αυτό το απόκοσμο μέρος.

Την άνοιξη, ο τόπος γεμίζει με πουλιά, αυτά τα ιδιαίτερα όμορφα μαύρα πτηνά με το πορτοκαλί ράμφος, αλλά και διάφορα θαλασσοπούλια, ενώ φώκιες και φάλαινες απολαμβάνουν τα νερά του Ατλαντικού. Επίσης, κάποια χρωματιστά αγριολούλουδα φυτρώνουν εκεί που ανθρώπινο πόδι δεν τολμά να πατήσει. Τον χειμώνα δεν υπήρχε τίποτα από όλα αυτά, μόνο το βουητό του αλμυρού ανέμου και ο ήχος των κυμάτων. Ωστόσο, δεν λιγόστευε η μαγεία. Ο χειμώνας, γλυκός και άγριος μαζί, είχε μια καθαρότητα, μια κρυστάλλινη διαύγεια που καθάριζε το μυαλό, ξεκούραζε το σώμα.

Λίγο πριν φύγουμε, επισκεφτήκαμε και το τουριστικό θέρετρο που έχει χτιστεί εκεί, παίρνοντας διάφορα μικρά σουβενίρ και πίνοντας φυσικά Γκίνες. Το καλύτερο ωστόσο αναμνηστικό ήταν μια όμορφη μικρή έκδοση των πιο διάσημων Ιρλανδών ποιητών.

Το ταξίδι έκλεισε με επιστροφή στο Δουβλίνο, όπου περπατήσαμε ξανά στους γραφικούς δρόμους και γίναμε μια παρέα με τις μπάντες του δρόμου και άλλους καλλιτέχνες. Μου άρεσε ιδιαίτερα το γεγονός ότι υπήρχε πρόνοια για τους αστέγους και πάντα ένα διαθέσιμο ζεστό κρεβάτι σε κάποια δομή για τη ν��χτα. Οι Ιρλανδοί είναι ένας ιδιαίτερος λαός, που διαφέρει ανάλογα με την περιοχή και τη θρησκευτική πίστη και η γλώσσα τους μου φάνηκε δύσκολη, με αυτήν τη γοητευτική τραχύτητα που λατρεύω στις διαλέκτους του Βορρά.

Πολλές φορές γύρισα πίσω στα θεόρατα βράχια με τη φαντασία μου, πέταξα σαν γλάρος πάνω από τους βράχους και έφτασα ως την άκρη όπου κοιμάται η θλιμμένη μάγισσα… Η αίσθηση που μου άφησαν δεν έφυγε ποτέ. Δέος, κομμένα πόδια από έναν γλυκό ίλιγγο και θαυμασμός. Να μη χορταίνουν τα μάτια και η καρδιά! Μόνο προφέρεις τους στίχους ξανά και ξανά:

«O my dark Rosaleen,

Do not sigh, do not weep!»

*Η Βάλια Καραμάνου γεννήθηκε μέσα στα βιβλία, ως κόρη συγγραφέα. Έτσι, έγινε φιλόλογος και παράλληλα με την εκπαίδευση οδηγήθηκε μοιραία και στη συγγραφή. Έχει εκδώσει αρκετά βιβλία, ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε βιβλίο της και στη Γαλλία. Παράλληλα, αρθρογραφεί στο tovivlio.net (λογοτεχνικό δοκίμιο, βιβλιοκριτική) και στο e-musa.gr (σινεφίλ). Βρες τη Βάλια εδώ, καθώς και στο κανάλι της στο Youtube.

#Ιρλανδία #Βορράς #Δουβλίνο #Τζέιμς Κλάρενς Μάνγκαν #Γκρεμοί Μόχερ #Μπέρεν #Clare #Γκίνες #Βάλια Καραμάνου #followgeorge

0 notes

walking-cloud · 4 years ago

Text

Oira mel

Reading challenge 2020: 44 από 40

Βιβλία στη λίστα: 129

Βιβλία προς ανάγνωση: 7

Κάθε τόπος αλλά και κάθε χρόνος έχει τη δική του ιστορία αγάπης. Μία ιστορία εξιδανίκευσης που ξεπερνά τα όρια, υλικά και άυλα, καταρρίπτει σύνορα και όρια και καταλήγει στο αιώνιο δέσιμο των δύο ατόμων, είτε αυτό έρχεται με την ένωση είτε με το θάνατο.

Οι ιστορίες είναι πολλές, αμέτρητες. Η αγάπη που υπάρχει σε αυτές είναι παντοτινή και τα δάκρυα, συνήθως, ποτάμι. Από τον εγχώριο Ερωτόκριτο μέχρι τα εισαγόμενα που ξεπερνούν σε αριθμό τις παραδόσεις που κρύβουν μέσα τους.

Κλασσικότερο δείγμα γραφής στον κόσμο μας δεν είναι άλλο από το Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Μία ερωτική ιστορία δύο νέων που... oh wait! Κάτσε, αλλιώς είναι τελικά αυτό. Τα λέει καλύτερα το meme:

Και δίκιο έχει! Αλλά, όπως και να το κάνεις, #stillabetterlovestorythantwilight!

Σε έναν άλλο, όμως, φανταστικό κόσμο, η μεγαλύτερη ιστορία αγάπης είναι αυτή του Μπέρεν και της Λούθιεν, όπως ειπώθηκε από τον τεράστιο J. R. R. Tolkien και ευοδώθηκε(;) στα μέρη της Μέσης Γης. Ο Tolkien, ίσως ο εξυπνότερος και ικανότερος παραμυθάς που γεννήθηκε ποτέ σε αυτόν τον πλανήτη, απέδωσε έναν επικό έρωτα που πέρασε τις Συμπληγάδες του, το Γολγοθά του και όλα τα άσχημα που εμπόδισαν την ευτυχία των δύο νέων(;) να στεριώσει για πάντα.

Οι σημειώσεις του Tolkien που εκτείνονται μέσα σε μία χρονική περίοδο 30-35 ετών αναδύουν διαφοροποιήσεις σχετικά με την προέλευση του ζευγαριού (ο Μπέρεν ήταν αρχικά Ξωτικό, αργότερα ήταν Άνθρωπος) αλλά και σχετικά με τα εμπόδια που βρήκαν μπροστά τους μέχρι να ενωθούν για πάντα. Ακόμη και το τέλος διαφοροποιείται, αν και νομίζω ότι ο γιος του Christopher έκανε τα αδύνατα δυνατά για να μας δώσει μία τελική μορφή που θα ταιριάζει καλύτερα στο πνεύμα του έργου.

Μεγάλη παρένθεση για να αποδώσω τα εύσημα σε έναν απ΄τους ελάχιστους απογόνους μεγάλων καλλιτεχνών που φέρουν πανάξια το όνομα των προγόνων τους και δυναμώνουν το μύθο τους, σε αντίθεση με άλλους που απλά τεμπελιάζουν πάνω στις δάφνες των παλαιότερων γενιών της οικογένειας.

Επίσης, να δηλώσω και το θαυμασμό μου για τον τρισμέγιστο Alan Lee που με τις ζωγραφιές του έδωσε ακόμη δυνατότερη πνοή στην εξαιρετική αυτή ιστορία. Ακόμα μία φορά.

Και, τέλος, να κλείσω με λίγα λόγια του ίδιου του Μπέρεν, όταν εγκατέλειψε την αγαπημένη του για να προσπαθήσει να π��τύχει το ακατόρθωτο και να καταφέρει να την έχει για πάντα κοντά του:

“Έχετε γεια, φύλλα των δέντρων, που τραγουδάτε με την αύρα το πρωί! Έχετε γεια, φύλλα και άνθη και γρασίδι, που βλέπετε τις εποχές να αλλάζουν. Κι εσείς νερά που κελαρύζετε πάνω στα βότσαλα και λίμνες σιωπηλές κι ακίνητες! Έχετε γεια, βουνά, κοιλάδες και πεδιάδες! Γεια και σ’ εσένα, άνεμε, βροχή και παγετέ, ομίχλη, σύννεφο και του ουρανού αέρα. Κι εσείς αστέρια και φεγγάρι λαμπερό, εσείς που θ’ ατενίζετε αιώνια ψηλά απ’ τον ουρανό τη χώρα την πλατιά, είτε πεθαίνει ο Μπέρεν είτε ο Μπέρεν ζήσει. Κι όμως εκεί στα τρίσβαθα, απ’ όπου απόηχος ποτέ δεν ανεβαίνει αυτών που κλαίνε, βρίσκονται και πνίγονται στο αιώνιο σκοτάδι και καπνό. Έχετε γεια, όμορφη Γη και βόρειε ουρανέ, για πάντα ευλογημένοι, αφού εδώ κινήθηκε κι εδώ με μέλη ευλύγιστα έτρεξε στο σεληνόφωτο και κάτω από τον ήλιο η Λούθιεν Τινούβιελ, που γλώσσα καμιά την ομορφιά της δε μπορεί να περιγράψει. Ολόκληρος ο κόσμος κι αν χαθεί και διαλυθεί και πίσω πέσει και στην άβυσσο πνιγεί, γι’ αυτό έχει φτιαχτεί η αυγή, το δειλινό, η θάλασσα, η γη - μέσα στον χρόνο να φανεί η Λούθιεν!”

0 notes