#Αλβανία

[christospiperis]

Το αλβανικό απύθμενο θράσος και η ελληνική …αφωνία: Τι στο “καλό” συμβαίνει; Πρόκειται για ένα είδος «εθνικού μαζοχισμού»; Είναι ένα διπλωματικό «σύνδρομο Στοκχόλμης»;

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ*, Αθήνα…https://hellasjournal.com/ Δεν ξεχνάμε…… Δυσκολεύομαι ειλικρινά να καταλάβω την απάθεια, σε όριο αναισθησίας, με την οποία η σημερινή κυβέρνηση αντιμετωπίζει τις συνεχιζόμενες αλβανικές προκλήσεις, εντός και εκτός ελληνικού εδάφους. Πρόκειται για ένα είδος «εθνικού μαζοχισμού»; Για διπλωματικό «σύνδρομο Στοκχόλμης»; Για ένα είδος διαχρονικής εξάρτησης από ξένα…

[romios-gr]

Αλβανικό δημοσίευμα: Η ναζιστική Γερμανία δυστυχώς έχασε και απωλέσαμε τη Μεγάλη Αλβανία! Τι αντιπροσωπεύουν οι όροι «Μεγάλη Αλβανία» και «Εθνική Αλβανία» στην τρέχουσα ιστορία; Ήρθε πάλι η ώρα της «Εθνικής Αλβανίας»; Θα επαναφέρει η στενή αλβανοαμερικανική συμμαχία τον αλβανικό λαό στην εποχή που έχασε και ληστεύθηκε από τη Σερβία, τη Ρωσία και την Ελλάδα το 1912-1913; Αλβανικό δημοσίευμ... Περισσότερα εδώ: https://romios.gr/alvaniko-dimosieyma-i-nazistiki-germania-dystychos-echase-kai-apolesame-ti-megali-alvania/

[crisismonitor]

Χειμάρρα: Συνελήφθη ο διορισμένος δήμαρχος Γκέργκι Γκόρο

Με εντολή της Ειδικής Εισαγγελίας της Διαφθοράς και του Οργανωμένου Εγκλήματος των Τιράνων, ο εκτελών χρέη δημάρχου στη Χειμάρρα, Γκέργκι Γκόρο, συνελήφθη το απόγευμα του Σαββάτου (23/3), σύμφωνα με αλβανικά ΜΜΕ. Continue reading Χειμάρρα: Συνελήφθη ο διορισμένος δήμαρχος Γκέργκι Γκόρο

[aristeianews]

Ώρα να «παίξει μπάλα» η Ελλάδα εν όψει της αναμέτρησης με την Τουρκία

Η νεοεπανεκλεγείσα κυβέρνηση Μητσοτάκη καλείται να ανεβάσει στροφές άμεσα, καθώς οι περιστάσεις δεν επιτρέπουν καμμία πίστωση χρόνου. Τα βασικά συμπεράσματα από την μεγάλη εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας είναι η ξεκάθαρη λαϊκή εντολή για επίσπευση των υποσχεθέντων μεταρρυθμίσεων, η τόνωση της οικονομικής ανάπτυξης και η ενίσχυση της εθνικής ασφάλειας. Η δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων με τον…

[travellingnews]

Στα «ραντάρ» της Hellenic Seaplanes η ανάπτυξη υδατοδρομίων και στην Αλβανία!

Υδροπλάνα: Η Νέα Γέφυρα Μεταξύ Ελλάδας και Αλβανίας Ευκαιρία να συζητήσει τις δυνατότητες διεύρυνσης του δικτύου υδατοδρομίων της στην Αλβανία είχε η Hellenic Seaplanes, μετά και τη συνάντηση εργασίας που πραγματοποιήθηκε την πρώτη ημέρα του Ιουλίου στα Ιωάννινα με θέμα την ενημέρωση για τις τεχνικές προδιαγραφές που χρειάζονται για τη δημιουργία υδατοδρομίων στην Αλβανική Ριβιέρα. Σε αυτή…

[andromacheflints]

posts that make you go listen to τα τραγούδια της φετινής γιουροβιζιον

"άκουσα τα τραγούδια της φετινής eurovision" moodboard

[justforbooks]

Μιχάλης Γκανάς: Ο ποιητής της συλλογικής μας μνήμης

«Ό,τι με βασανίζει κατά βάθος είναι η οριστική απώλεια ανθρώπων, τόπων και τρόπων και το ανέφικτο της επιστροφής». Ο σημαντικός Έλληνας ποιητής έφυγε σήμερα από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών.

«Εσύ δεν θα πεθάνεις» είναι ο στίχος από το ποίημα που έγραψε ο Μιχάλης Γκανάς για τη μητέρα του, αλλά και το πρώτο που σου έρχεται στον νου για μια απώλεια που μοιάζει σχεδόν ανήκουστη. Όχι, ο θάνατος δεν ταιριάζει στον άνθρωπο που τον δόξασε και τον οικειοποιήθηκε όσο λίγοι, μέσα από ένδοξες ποιητικές χειρονομίες, από βουτηγμένες στο αίμα μνήμες, από μικρές οπές της ημέρας που χώρεσαν στις έναστρες νύχτες, από κάθε συμφιλίωση που πετύχαινε μέσα από τις λέξεις.

Ο Μιχάλης Γκανάς, όπως έγραψαν οι κριτικοί, γεννήθηκε μεγάλος, όχι μόνο ως προς την τέχνη του αλλά και ως προς τη βεβιασμένη ενηλικίωση ενός ανθρώπου που ήξερε από μικρός πως τίποτα δεν είναι αθώο: ακόμα και η μαγεία στα μάτια του έμοιαζε με τον «Άψινθο», δηλαδή με εκείνο το φυτό από όπου έβγαινε το αψέντι, ορισμένο να ποτίζει τις συνειδήσεις, ή με το αστέρι που πέφτει, κατά την «Αποκάλυψη» του Ιωάννη, και δηλητηριάζει τα πάντα, τα ύδατα και τις ψυχές. Δεν επέλεξε, άλλωστε, τυχαία αυτόν τον τίτλο για την πιο εσχατολογική και περίτεχνη συλλογή του, όπου οι ζώντες και οι τεθνεώτες συνομιλούν επί ίσοις όροις στον σκοτεινό κόσμο που ορίζει αλλιώς το άνυδρο μέλλον. Καμία, όμως, απληστία δεν είναι ικανή να ακυρώσει το ανθρώπινο γένος, το οποίο ήταν ορισμένος ως ποιητής να εκπροσωπεί για πάντα: «Αυτοί σταμάτησαν να τραγουδούν, εγώ συνεχίζω». Και συνέχισε γνωρίζοντας πως το συλλογικό είναι απλώς η ανάσα του καθενός από εμάς, είναι η σάρκα μιας χώρας που χώρεσε με άνεση στους δωρικούς του στίχους.

Όλα τα άγρια γεγονότα που βίωσε η Ελλάδα γράφτηκαν μέσα του από τα πρώτα ήδη χρόνια της ζωής του: γεννημένος το 1944 στον Τσαμαντά Θεσπρωτίας, ένα χωριό της Ηπείρου πολύ κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα, ο φύσει και θέσει Ηπειρώτης Μιχάλης Γκανάς έζησε από μικρός τις σκοτεινές επιπτώσεις της φυγής και του πολέμου. «Κανείς δεν βγαίνει αλώβητος από τις μυλόπετρες της Ιστορίας», έγραφε, και αυτήν τη διαπίστωση την ένιωσε από τεσσάρων χρονών, όταν βρέθηκαν μαζί με την οικογένεια να καταφεύγουν, κυνηγημένοι από τον Εθνικό Στρατό από το χωριό τους, στη γειτονική Αλβανία. Κρυμμένοι για καιρό σε μια σπηλιά, πάνω στο βουνό, στη Λακότρυπα, πέρασαν αναγκαστικά τα σύνορα, ξεκινώντας μια οδύσσεια που θα μείνει στη μνήμη του χαραγμένη για πάντα, μαζί με τις προφορικές αφηγήσεις που άκουγε στα ανοίκεια ξένα σύμπαντα. Επειδή η πάμφτωχη Αλβανία δεν μπορούσε να ταΐσει τα ταλαίπωρα μέλη της οικογένειας, μπαίνοντας παράνομα σε ένα πολωνικό φορτηγό βρέθηκαν στη Μεσόγειο, στα στενά του Γιβραλτάρ και κατόπιν της Μάγχης, για να καταλήξουν τελικά στη μακρινή Ουγγαρία.

«Στην Ουγγαρία κρύο πολύ. Κουβαλάγαμε ψείρες. Περνούν τα ρούχα μας από κλίβανο, μας βάζουν στα μπάνια. Μια μισοσκότεινη αίθουσα γεμάτη ατμούς και γυναίκες. Εκείνο το μαύρο χαμηλά στην κοιλιά το ‘βλεπα πρώτη φορά. Εγώ πήγαινα σχολείο, είχαμε Έλληνες δασκάλους και Ουγγαρέζους. Ούτε που μ’ άρεσε, ούτε που δε μ’ άρεσε το σχολείο τον πρώτο καιρό. Μετά, το ‘χα σε καμάρι να λέω στους δασκάλους: "Δε ξέρω". Το κάναμε πολλά παιδιά, στους Ουγγαρέζους περισσότερο», γράφει με τον πιο παραστατικό τρόπο στο αυτοβιογραφικό πεζό έργο του, που θα κυκλοφορήσει πολλά χρόνια αργότερα, το 2008, με τον τίτλο «Μητριά πατρίδα» (εκδόσεις Μελάνι). Η Ελλάδα ήταν πάντα σκαλισμένη σαν μόνιμος καημός αλλά και σαν στολίδι σε κάθε στίχο που χάραζε, όπως οι παλιοί Ηπειρώτες τεχνίτες τα περίτεχνα κοσμήματα. Η Ελλάδα του Γκανά είχε απογοήτευση αλλά και προσδοκία: «Έτσι ήταν η Ελλάδα πάντοτε, ένας δίσκος με αντίδωρα, κανένας δεν τη χόρτασε».

Στάθηκε, όμως, ο ίδιος στο μέσο της σαν ιδανικός παρατηρητής και μοναδικός προφήτης: «Βλέπω το υφαντό του κόσμου να ξηλώνεται/αόρατο το χέρι που ξηλώνει και τρέμω», έγραφε με αυτήν τη διορατική δύναμη που έχουν οι μάντεις ή οι κάτοικοι του άλλου κόσμου. Δεν είναι τυχαίο ότι μιλούσε εξ ονόματός τους, ενσωματώνοντας στο χοϊκό του κόσμο τα μοιρολόγια και τις προφορικές αφηγήσεις, την απέραντη πραγματικό��ητα της «Ιλιάδας» και της «Οδύσσειας» –τις οποίες διασκεύασε με τον δικό του τρόπο– αλλά και των αγαπημένων του δημοτικών τραγουδιών. Στους στίχους του κατοικούσαν, άλλωστε, οι προσωπικοί αλλά και οι κοινοί μας νεκροί, υπαγορεύοντας ουσιαστικά ένα ελληνικό, δικό μας «Spoon River» – το ποιητικό έπος που τον επηρέασε βαθιά από τότε που το πρωτοδιάβασε. Η ανάδειξη των σκιών που έρχονται από το παρελθόν ταυτιζόταν στους στίχους του, όπως και σε αυτούς του Σεφέρη, με την αγωνία για το κοινό μέλλον: «Οι μέρες κι οι νύχτες μου/κι όλος ο χρόνος που πέρασε/Αφημένος εδώ/ενα τίποτα ή ένα σημάδι/κάτω από το γλόμπο του ήλιου. Καίει το σκοτάδι αθόρυβα/καταναλώνει τα δέντρα και τη φυλή μου./Όλα τούτα προστίθενται κάπου ή αφαιρούνται;» αναρωτιέται ρητορικά ο Μιχάλης Γκανάς στο «Οι μέρες κι οι νύχτες μου».

«Μερικοί κριτικοί με έχουν χαρακτηρίσει ποιητή της εντοπιότητας, του γενέθλιου τόπου. Θέλω να πιστεύω πως δεν είμαι μόνο αυτό. Ό,τι με βασανίζει κατά βάθος είναι η οριστική απώλεια ανθρώπων, τόπων και τρόπων και το ανέφικτο της επιστροφής. Πού; Στην παιδική ηλικία, ίσως την πραγματική πατρίδα όλων μας», εξομολογείται –πάντοτε ο λόγος του ήταν εξομολογητικός– στην επιλογή από τα «Αγαπημένα» έργα άλλων ομοτέχνων του (εκδόσεις Μεταίχμιο), εξηγώντας το πέρασμα από την αθωότητα στην ωριμότητα και από τον σκληρό κόσμο των νεκρών σε εκείνον των ονείρων. Στις αρχές της δεκαετίας του '60, αφήνοντας πίσω του τα δύσκολα εφηβικά χρόνια της προσφυγιάς, κατεβαίνει στην Αθήνα, που φαντάζει μια πόλη εχθρική, η οποία τον καλεί να προσαρμοστεί, σαν ήρωας του Μπαλζάκ, στην επίπλαστη βιτρίνα της: «Μόνο το φίδι ξέρει τι σημαίνει να αλλάζεις το πετσί σου/γι' αυτό του περισσεύει το φαρμάκι», γράφει για εκείνα τα δύσκολα πρώτα χρόνια της αργής προσαρμογής στην πόλη. Η αγωνία σύντομα όμως γίνεται λόγος και η απόγνωση δημιουργία, με τον ίδιο να ανακαλύπτει έναν δικό του τρόπο να φτιάχνει από το χάος τον κόσμο: την ποίηση. Αυτή ήρθε και τον βρήκε όταν έπεσε στα χέρια του η συλλογή με ποιήματα του Καββαδία «Μαραμπού και Πούσι» από τις εκδόσεις Γαλαξία – αν και η πρώτη επαφή με τον ανεξάντλητο ποιητικό κόσμο είχε γίνει πιο πριν, όταν αναγκάστηκε να προσποιηθεί, μαθητής ακόμα, τον άρρωστο για να τελειώσει την «Οδύσσεια» στη μετάφραση του Αργύρη Εφταλιώτη.

«Το διάστημα που διάβασα πολύ ήταν από το 1962, όταν μπήκα στη Νομική (και δεν βγήκα ποτέ), μέχρι το 1969 που πήγα στρατιώτης, αλλά και την περίοδο 1972-3 που έγινα βιβλιοπώλης στη "Δωδώνη", το βιβλιοπωλείο του Βαγγέλη Λάζου, και μετά που έγινα "έμπορος κακός" στο "Δέντρο" από το 1973-6 και ξανά στη Δωδώνη τρέχοντας από το 1976-86», εξομολογείται ο ίδιος στη συλλογή με τα «Αγαπημένα». Στα βιβλιοπωλεία γνωρίζει τους πάντες, συναναστρέφεται με τον κύκλο των ποιητών και των λογοτεχνών, ακούει τις συμβουλές γνωστών και αγνώστων, όπως του Ρένου Αποστολίδη και του Παναγιώτη Κονδύλη, μπορεί και τοποθετεί τον καθένα στον μικρό και τον μεγάλο του ρόλο. Σχετίζεται με την ομήγυρη του Φίλιππου Βλάχου και το 1978 εκδίδει την πρώτη του συλλογή, «Ακάθιστος δείπνος», δίνοντας εξαρχής ξεχωριστό δείγμα γραφής: επρόκειτο για μια ποίηση βγαλμένη από τις ανεξίτηλες πληγές της Ιστορίας, που μιλούσε για όλους τους εσωστρεφείς, αφανείς ήρωες που πλέον μπορούσαν, σηκώνοντας ο καθείς το δικό του δοξαστικό δοξάρι, σαν ήρωες του Παπαδιαμάντη, να γίνουν άρχοντες του κόσμου. Ορίζοντας μια νέα θρησκεία που λεγόταν ποίηση, οι δικοί του ήρωες μπορούσαν να απελευθερωθούν μέσα από τις μεταφορές, να βρουν τα δικά τους όπλα.

«Είμαι και εγώ ένας Θεός μες στο δικό του σύμπαν» είναι ο στίχος του Λειβαδίτη από το «Υπόγειο» που του έδειξε τον δρόμο και την απελευθερωτική δύναμη της ποίησης. Από τους ομότεχνους και τη μούσα του παίρνει θάρρος και συνεχίζει: συναναστρέφεται τον Δάλλα, τον Κακναβάτο, τον Καψάλη, τον Κακουλίδη, όλη την παρέα των «Κειμένων» του Βλάχου, γίνεται στενός φίλος με τον Χρήστο Μπράβο, με τον οποίο μοιράζεται κοινές αγωνίες, ανοίγει έναν διάλογο με ζώντες και τεθνεώτες, όπως έλεγε ο φίλος του ο Παπαγιώργης, που δεν θα κλείσει ποτέ. Φαίνεται, επίσης, να έχει εξαρχής καλή υποδοχή στον πνευματικό κόσμο – μόνο που αντί να καταγράφει τις θετικές κριτικές προτιμά να περιγράφει περιστατικά από εκείνα τα χρόνια στα βιβλιοπωλεία.

Δούλευε στη Δωδώνη όταν, λίγο μετά την κυκλοφορία της πρώτης του συλλογής, τον επισκέφτηκε στο βιβλιοπωλείο ο Μίλτος Σαχτούρης, ένας επιβλητικός, όπως έλεγε, άνδρας με μαύρο παλτό και κόκκινο κασκόλ, και τον ζήτησε από τον ταμία. Όταν εκείνος έφτασε ενώπιόν του, ο Σαχτούρης του προέταξε το χέρι για χειραψία λέγοντάς του: «Συγχαρητήρια, εγώ που υπήρξα κυνηγός μπορώ να εκτιμήσω εκείνον τον στίχο σας, “μπεκάτσες εκθρονίζονται με θόρυβο”, χαίρετε, κύριε Γκανά». Επρόκειτο για ένα περιστατικό που ανέφερε πάντα στις συζητήσεις ως ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα στη ζωή του. Ήταν προφανώς η στιγμή που συγχωνεύτηκε στον νου η απτή πραγματικότητα με την αλήθεια του ποιητή, αυτή του μεροκάματου με την αφοσίωση της ποιητικής πράξης.

Αυτή την αντίφαση μεταξύ της επώδυνης εμπειρίας και της μαγείας της ποίησης τη βλέπουμε και στη δεύτερη συλλογή που κυκλοφορεί ο Γκανάς το 1981 από τον Καστανιώτη, τα «Μαύρα Λιθάρια». Είναι τότε που νιώθει, όπως λέει, ότι «η ποίηση τον τραβάει από το μανίκι», όπως έλεγαν οι ανανεωτικοί αριστεροί, διά στόματος Σαββόπουλου, για το Κόμμα. Επιτέλους νιώθει, όπως έλεγε, «το τσίμπημα του οίστρου», ευλογημένο και δοξαστικό, σε μια γλώσσα χθόνια, απτή και απέριττη, που είχε σκοπό να σώσει όχι μόνο τις μνήμες των προγόνων αλλά τα ρήματα μαζί και τα φωνήεντα, που επέμενε να δοξάζει ό,τι οι άλλοι πιστεύαν πλέον ότι δεν σώζεται.

Τι κρατούσε, πάντα, ο Μιχάλης Γκανάς από όλα αυτά; Τον τόπο, τη μνήμη και την αλήθεια του, την αγάπη για τους ανθρώπους και την απόλυτη αφοσίωση στις σκιές των νεκρών. «Χάραζε ο τόπος με βουνά πολλά / κι ανάτελλε τα ζωντανά του / καλούς ανθρώπους και κακούς / νυφίτσες, αλεπούδες / μια λίμνη ως κόρην οφθαλμού / και κάστρα πατημένα. / Θα ’ναι τα Γιάννενα, ψιθύρισα / στο χιόνι και στον άγριο καιρό / γυάλινα και μαλαματένια. / Κι όσο πήγαινε η μέρα / σαν το βαπόρι σε καλά νερά / είδα και μιναρέδες κι άκουσα τα μπακίρια να βελάζουν», γράφει στα μυθικά «Γυάλινα Γιάννενα» που εκδίδει το 1989, σίγουρος πια ότι ο τόπος όπως και η τέχνη του είναι αυτά που τον ορίζουν. Ξέρει πλέον ότι με τους στίχους του μπορεί να μην αλλάξει τον κόσμο, αλλά μπορεί να τον κινητοποιήσει και να τον προβληματίσει, όπως εκμυστηρεύεται χρόνια αργότερα σε συνέντευξή του. «Δουλειά της ποίησης είναι να στέκει πάνω στις πληγές και να τις ξύνει. Έχει μια παρηγορητική δύναμη. Μια ελευθεριότητα. Μια ασύγκριτη καταφυγή σε ένα άλλο προσωπικό σύμπαν. Γι' αυτό: "Να μη κοιτάς, λοιπόν, μα να παρατηρείς. Γιατί η παρατήρηση έχει διάρκεια. Και η διάρκεια είναι πάθος"».

Και αυτό έκανε ο Γκανάς ως ποιητής και στιχουργός μέχρι τέλους. Είχε κάτι από τους αρχαίους επιγραμματιστές η ακρίβεια του λόγου του, κάτι από την απλότητα του Αλκαίου η σοφία του, από τη δαψίλεια του Ομήρου η εκφραστική του δεινότητα. Τίποτε δεν έφευγε από το μικροσκόπιο της ποιητικής παρατήρησης, που μπορούσε να συλλέγει τα καλύτερα των εκφράσεων και των ανθρώπων: οι φίλοι του έγιναν πιστοί συνοδοιπόροι – ο Λάγιος που έφυγε νωρίς, ο σοφός Καψάλης και ο Κοροπούλης, ο Ευσταθιάδης που τον έβαλε στον κόσμο της διαφήμισης, ο Παπαγιώργης.

Και κολόνα ήταν πάντα η οικογένεια: η αγαπημένη του σύζυγος, Πόπη, η επίσης ποιήτρια, που όμως είχε χαράξει δικό της δρόμο, κόρη του, Μυρσίνη, ο ανήσυχος καλλιτεχνικά Γιάννης. Στην Πόπη, που σήμερα είναι υπεύθυνη των εκδόσεων Μελάνι, αφιερώνει μερικά από τα πιο όμορφά του ποιήματα: «Επειδή είναι δύσκολο ν' αγαπάς και δυσκολότερο να αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη και αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά και καμένα/ θέλοντας ο καθένας να 'ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο και πηγή, κατά τις περιστάσεις ή και όλα μαζί στην ανάγκη», γράφει στο «Προσωπικό». Αυτή η αγάπη τον ενδιέφερε πιο πολύ και από τα βραβεία, τα οποία ήρθαν πολύ πιο εύκολα από ό,τι και ο ίδιος θα περίμενε, όπως και οι ξένες μεταφράσεις από περίοπτους εκδοτικούς οίκους και ακαδημαϊκά κέντρα – βλέπε Πανεπιστήμιο του Yale.

Πέραν όλων των άλλων βραβείων, όπως του Κρατικού, στον Μιχάλη Γκανά είχε απονεμηθεί ο Χρυσός Σταυρός του Τάγματος και της Τιμής, ενώ του είχε δοθεί τιμητική διάκριση για το σύνολο του έργου του από το Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη, που τελεί υπό την αιγίδα της Ακαδημίας Αθηνών. Δεν υποτίμησε κανέναν τίτλο, όπως δεν γύρισε την πλάτη στην άλλη του ιδιότητα, αυτήν του στιχουργού, που την εξήρε για τον τρόπο που έχει να βάζει την ποίηση στο στόμα των απλών ανθρώπων.

Τίποτα ανθρώπινο, άλλωστε, δεν του ήταν ξένο, είτε επρόκειτο για την αναγνώριση του Δήμου και των Σοφιστών, είτε για τις φευγαλέες αμφιβολίες. «Ο ρακοσυλλέκτης του Μποντλέρ αρχίζει να κρυφοκοιτάζει την πορφύρα του Βοναπάρτη» ήταν η φράση του Παπαγιώργη την οποία ξεχώριζε, γνωρίζοντας πως μπορούσε με άνεση να οικειοποιηθεί και τις δυο καταστάσεις και τιμές, αρκεί να του το επέτρεπαν η συγκυρία της στιγμής και ο λόγος. «Κάθεται μόνος του δίπλα στό τζάκι/δέν πίνει, δέν καπνίζει, δέ μιλάει./Στήν τηλεόραση χιονίζει/τό στρώνει ἀργά στό πάτωμα καί στό τραπέζι/καί στίς παλιές φωτογραφίες,/γνώριμα μάτια τῶν νεκρῶν» γράφει στη «Χριστουγεννιάτικη ιστορία» και θαρρεί κανείς πως δεν περιγράφει άλλον από τον εαυτό του. Ποτέ, όμως, δεν θα μπορούσε κάποιος να αναλογιστεί ότι οι ρόλοι θα αντιστρέφονταν και ότι η φωτογραφία θα έδειχνε κάποτε τον ίδιο. Πάμε στοίχημα ότι ο Μιχάλης Γκανάς ζει και βασιλεύει; Είναι πολλά τα θεριά αυτού και του άλλου κόσμου που μπορούν να το επιβεβαιώσουν.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[petamouthnmpurasou]

Έχω έρθει διακοπές Αλβανία και εδώ και μια εβδομάδα ακούω « άντε στο γάμο σου » , « 20;; Και που είναι ο αρραβωνιαστικός; » , « από που είναι ο αρραβωνιαστικός ; » , « άντε του χρόνου με ένα καλό γαμπρό » ..

Άλλη μια και θα αυτοπυροβοληθω 😂

[darkside-cookies]

Μιας και ανέφερες βιβλία, για μυθιστορήματα προτείνεις κατι;

ναιιι, πέρα από ό,τι ανέφερα σε εκείνο το ask πριν από λίγες μέρες μερικά από τα αγαπημένα μου μυθιστορήματα είναι ο θεός των μικρών πραγμάτων της arundhati roy (ιστορικό, εξελίσσεται στην Ινδία της δεκαετίας του 60, στο προτείνω αν σου αρέσουν βιβλία που έχουν μια πιο ποιητική πρόζα και διαφορετικό φορματ τα οποία ασχολούνται με ταξικά και κοινωνικά ζητήματα), η δύναμη της αγάπης του Erich Maria Remarque (ιστορικό/ ευρώπη, δεκαετία του 30, λίγο πριν ξεκινήσει ο πόλεμος όταν είχε αρχίσει ο διωγμός των εβραίων και πολλοί είχαν μείνει χωρίς χαρτιά, πηγαίνοντας μπρος-πίσω στα σύνορα επειδή δεν μπορούσαν να παραμείνουν σε καμιά χώρα, στο προτείνω αν θέλεις να μάθεις περισσότερα γι' αυτήν την περίοδο - μου άρεσε περισσότερο από το Ουδέν νεώτερον από το δυτικόν μέτωπον, νομίζω επειδή δίνει περισσότερη βάση στους χαρακτήρες και είναι πολύ ανθρώπινο αλλά σκληρό), ο Μάρτιν Ίντεν του Jack London (ένας φτωχός ναυτικός που προσπαθεί να γίνει συγγραφέας αλλά αυτή η προσπάθεια είναι σε λίγο άρρωστο βαθμό, δίαβασέ το αν σου αρέσει ένα καλό character study και ταξικά ζητήματα στη λογοτεχνία σου) και προτείνω και το Ο στρατηγός της νεκρής στρατιάς του Ismail Kadare (ένας ιταλός στρατηγός + ένας ιερέας πηγαίνουν στην αλβανία για να μαζέψουν τα κόκαλα των ιταλών στρατιωτών του βππ - το διάβασα πρόσφατα και πέρα από το θέμα του που ήταν πολύ ενδιαφέρον μου άρεσε πολύ η ατμόσφαιρα και ο τρόπος με τον οποίο έπαιζε με θεματ��κές που σχετίζονται με την ιστορία, τον πόλεμο και τον θάνατο)

[charming-cherry]

Δεν ήξερα ότι το άγαλμα της ελευθερίας βρίσκεται στην Αλβανία 🤪

[sidokasa]

άρχισα να μαζεύω το αχούρι που άφησαν οι κλέφτες όσο λείπαμε Αλβανία και είδα πάνω στη ντουλάπα μια ανοιχτή λεμονάδα τι φάση μας πίνανε και τα ποτά χαλαρά ενώ μας έκλεβαν;😭

[christospiperis]

Ο Ερντογάν κήρυξε τζιχάντ από τα Τίρανα

Έκδηλη η αμηχανία στο πρόσωπο του Αλβανού πρωθυπουργού Έντι Ράμα, την στιγμή που ο Τούρκος πρόεδρος εκφωνούσε τον λόγο  του στα εγκαίνια του τεμένους της Ναμ��ζγκιάχ, που βρίσκεται πλησίον της αλβανικής Βουλής. Δικαιολογημένα, καθώς ο Ερντογάν με τις απαιτήσεις του και με όσα είπε τον έφερε σε δύσκολη θέση… Στο τέλος της τελετής, ο Ράμα επεφύλαξε μια αγκαλιά στον Ερντογάν, δείχνοντας ότι…

[magnoliagrandiflora]

Ευχαριστώ για την ενημέρωση. Διέδωσε το. Τα ΜΜΕ είναι τόσο έρμαια της ΝΔ που προφανώς και δεν το κάλυψαν όσο έπρεπε.

Σημαντική προσθήκη ότι έγινε από ατύχημα βέβαια. Μην ξεσπάς στους μπάτσους (και σε οποιοδήποτε) αν δεν το αξίζουν. Ξέρω ότι είσαι συναισθηματικά φορτωμένη.

Το ότι προσπάθησε να το αποφύγει είναι κλασική γλοιώδη πράξη ανώριμου και άξεστου έλληνα θεωρώ, όχι αστυνομικού απαραίτητα. Αλλά και πάλι αυτό δεν αναιρεί ότι ξεφτίλισε την αξιοπρέπεια του προσπαθώντας να το συγκαλύψει.

Από την εμπειρία μου, έχοντας γνωρίσει αρκετούς μπάτσους, σίγουρα δεν είναι και από τα πρώτα σπίρτα. Είναι λίγο φελλοί. Ταιριάζουν σε αυτή τη θέση, βλέπεις ότι δεν θα πάνε και πολύ μακριά αν φύγουν από την αστυνομία…

Δεν χρειάζεται να λέμε τα δεδομένα, προφανώς δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί κακοί, αλλά μεγάλη μερίδα τους είναι. Αυτό μαρτυρούν τα καθημερινά γεγονότα και δεν θα έπρεπε να έχουν αυτή τη θέση, η οποία θα έπρεπε να μας προστατεύει. Μόνο προστασία δεν προσφέρουν, τα ξίνουν. Με μία στοιχειώδη προσπάθεια θα είχαν προληφθεί πολλά.

Τις κάμερες για την εξαφάνιση της Άρτεμις από την Αλβανία έκαναν μήνες να τις ψάξουν μετά από πολλή πίεση της οικογένειας και προφανώς σβήστηκε το υλικό. Δεν είναι τυχαίο που λέω ότι είναι από Αλβανία, αν ήταν παιδί του Μητσοτάκη ή κανενός γνωστού θα τα κάναν όλα φύλλα και φτερό. Καμία δικιολογία.

Όχι δεν το δέχομαι να μπαίνει στην αστυνομία ο οποιοσδήποτε και θα έπρεπε να έχεις θέμα και εσύ. Μιλάμε για όργανο εξουσίας, πρέπει να έχεις σώας τας φρένας σου και κάποια αξιοπρέπεια/κατάρτιση.

[crisismonitor]

Καταδικάστηκε ο Μπελέρης - Με την πλάτη στον τοίχο ο Μητσοτάκης

Σε εξαιρετικά δύσκολη θέση βρίσκεται πλέον η ελληνική κυβέρνηση, καθώς η καταδίκη του Φρέντη Μπελέρη από την αλβανική Δικαιοσύνη περιορίζει τα περιθώρια άσκησης πολιτικών πιέσεων για την απελευθέρωσή του, ενώ πλέον ανοίγει ο δρόμος για την καθαίρεσή του από τη θέση του Δημάρχου Χειμάρρας. Continue reading Καταδικάστηκε ο Μπελέρης – Με την πλάτη στον τοίχο ο Μητσοτάκης

[aristeianews]

Για πόσο ακόμα θα μας «γλεντάει» ο κ. Ράμα;

Οι συνεχείς προκλήσεις του Αλβανού πρωθυπουργού κ. Έντι Ράμα εις βάρος του γηγενούς Ελληνισμού της Βορείας Ηπείρου δημιουργεί έντονο προβληματισμό για το μέλλον των ελληνοαλβανικών σχέσεων, αλλά και για τους άχρι τούδε χειρισμούς της Ελλάδος απέναντι στις προκλήσεις αυτές. Η τελευταία εχθρική ενέργεια της κυβέρνησης Ράμα αφορά στην σύλληψη και προφυλάκιση του νεωστί εκλεγμένου δημάρχου της…

[mindthegasp]

H κοροιδεία του πρωταθλήματος

Βαριέμαι δεν θελω να ασχολούμαι με την μπάλα στην Ελλάδα, το θεωρώ κάτι σαν κάτεργο και σαν κάτι το όποιο δεν ειναι άξιος να βλέπεις.

Πραγματικά το να κάθεσαι να ασχολείσαι με ποια ΠΑΕ θα πάρει το τίτλο και ποιος πρόεδρος/αυτοκράτορας θα χαρεί και τα κέρδη του θα γινουν διπλάσια η τριπλάσια ποσώς με ενδιαφέρει.

Το πρωτάθλημα παρώδια ειναι χρόνια ασθένεια, ειδικα στην Α κατηγορία, διοτι στις πιο μικρές κατηγορίες γινεται...πανικός και στησίματα.

Πλέον το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ενα Ρωμαϊκο όργιο, ενας καλοστημένος μηχανισμός προβάτων που ασχολούνται για να υποστηρίζουν τον μπροεδρο, και οχι το σήμα και την ιστορία της ομάδας.

Πάει κατα πλειοψηφία για τους οπαδούς σχεδόν όλων των big5 ομάδων οπως ειναι Ολυμπιακος-Παναθηναικος-ΑΕΚ-ΑΡΗΣ και ΠΑΟΚ

Φιλικα παιχνίδια, αλλαγές συνεχόμενων προπονητών, αλλαγές διαιτητών τελευταια στιγμή, το VAR ορισμένες φορές να το γράφουν εκει που πρέπει κλπ.

Ενα πρωτάθλημα που ΔΕΝ εχει ουσία, απλά να περνάει η ώρα στην Ελλάδα.

Ειναι δυνατόν οι ΠΑΕ να κανουν κουμάντο πχ στην ΕΠΟ και οχι να μην υπάρχει μια ΑΔΕΚΑΣΤΗ και ασυμβιβαστη αρχή.

Πχ άλλες εποχές ειχε την ΕΠΟ ο Ολυμπιακός, τώρα την εχει ο ΠΑΟΚ με την ΑΕΚ κλπ.

Ειναι δυνατόν μια σοβαρή χώρα να εχει πρωτάθλημα και να μην συμμετέχουν σε ντέρμπι αυτη τις χώρες Έλληνες διαιτητές και πρέπει να καλούμε Ξένους διαιτητές απο χώρες που ειναι χειρότερου επίπεδου απο εμάς πχ Σλοβακία, Πολωνία, Ρουμανία, Αλβανία κλπ ;

Ειναι δυνατόν οι πρόεδροι με δηλώσεις του και οι εκπροσωποι τους να δυναμιτίζουν την κατάσταση;

Ειναι δυνατόν σε αυτη την κατάσταση να μην εχει μπει ενα φραγμος στους ξενους παικτες και να υπάρχουν 11αδες που αντε να υπάρχει μονο ενας με δύο Έλληνες παικτες;

Χιλιες φορές να βλέπω μπάσκετ και Γ Εθνική την ομάδα μου τον ΑΠΣ ΖΑΚΥΝΘΟΣ που αγαπώ παρά αυτο το ταλαίπωρο πρωτάθλημα της πλάκας την λεγόμενη ΣουπερΛιγκα.

ΥΓ1

Ιταλικο πρωτάθλημα οσο μπορώ βλέπω και στηριζω AC MILAN

ΥΓ2

Μαρινάκη αν δεν μπορεις να βοηθήσεις τον Ολυμπιακό και να τον κάνεις ενα σοβαρό σύλλογο...καλό ειναι να αποχωρήσεις!!!Δεν ειναι κακό...