#Αγκάθα Κρίστι

[agnickradio]

"Πρόσκληση σε φόνο", του 1ου Γυμνασίου Αγίου Νικολάου

από τη παράσταση Τα μέλη της θεατρικής ομάδας του 1ου Γυμνασίου Αγίου Νικολάου επιλέξαμε φέτος ένα έργο αστυνομικής υφής με την αρχική σκέψη ότι το μυστήριο, τα αινίγματα και η εξιχνίαση του εγκλήματος προξενούν αγωνία, οξύνουν την κριτική σκέψη και διατηρούν αδιάπτωτο το ενδιαφέρον του κοινού. Continue reading “Πρόσκληση σε φόνο”, του 1ου Γυμνασίου Αγίου Νικολάου

[boulevard-of-broken-dreams6]

Μεταμεσονύχτια vibes.

[darkside-cookies]

Θυμάσαι τότε που είχαμε πάει σινεμά και είχαμε δει αυτή τη βλακεια??

Ποιος από τους πρωταγωνιστές της Αγκάθα Κρίστι θα ήταν πιο ικανός να επιβιώσει να διδάσκει στη περσινή σου τάξη? Ο Ηρακλής Πουαρο ή η Μις Μαρπλ?

ΕΝΝΟΕΙΣ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΠΗΓΑΜΕ ΣΙΝΕΜΑ ΚΑΙ ΚΟΙΜΗΘΗΚΑ;! επίσης τον Πουαρό θα τον έκαναν κιμά, θα άντεχε ακριβώς τρία δευτερόλεπτα

[alalumin]

📖 Fave book and 📏 How tall are you? Απαιτώ να μάθω αν είμαι ψηλότερη από σένα 🔫🔫

📖Fave book: Το πιο κομφορτ βιβλίο μου είναι το Παραμύθι Χωρίς Όνομα της Πηνελόπης Δέλτα. Γενικό αγαπημένο πρέπει να είναι το And then there were none της Αγκάθα Κρίστι

📏1.64 νομίζω, ας δούμε ποια νικάει🔫

[justforbooks]

«ΤΟ ΠΡΩΙΝΟ ΠΟΥ ΕΝΤΟΠΙΣΑ τον Τόνι Γκάρντνερ να κάθεται ανάμεσα στους τουρίστες, η άνοιξη μόλις είχε έρθει εδώ, στη Βενετία. Είχαμε ολοκληρώσει την πρώτη μας βδομάδα έξω, στην πλατεία – μεγάλη ανακούφιση, ομολογουμένως, ύστερα από τόσες ώρες δουλειάς στην πνιγηρή ατμόσφαιρα στο πίσω μέρος της καφετέριας, παρεμποδίζοντας τους πελάτες που ήθελαν να ανέβουν τη σκάλα. Εκείνο το πρωί φυσούσε και η καινούρια τέντα για την μπάντα χτυπούσε γύρω μας, αλλά όλοι νιώθαμε λίγο πιο αναζωογονημένοι και ξεκούραστοι, και υποθέτω ότι αυτή η διάθεση ήταν έκδηλη στο παίξιμό μας».

Ο νεαρός Γιάνεκ, με την αφήγηση του οποίου ανοίγουν οι «Νυχτωδίες» του Καζούο Ισιγκούρο (μετ. Α. Μαντόγλου, Ψυχογιός), είναι ένας πολωνικής καταγωγής «τσιγγάνος», ένας  κιθαρίστας που περιπλανιέται στην Πιάτσα Σαν Μάρκο, εξυπηρετώντας όποια ορχήστρα τον χρειάζεται. Ο δε Τόνι Γκάρντνερ είναι ένας εξηντάρης Αμερικανός τροβαδούρος, τους δυσεύρετους δίσκους του οποίου αναζητούσε με πάθος και τους έλιωνε ακούγοντάς τους η μητέρα του Γιάνεκ «παλιά, στην πατρίδα, στα χρόνια του κομμουνισμού».

Το άστρο του τροβαδούρου έχει θαμπώσει πλέον, αλλά στα μάτια του νεαρού εξακολουθεί να λάμπει σαν χρυσός. Σπεύδει, λοιπόν, να του πιάσει κουβέντα, κι όταν εκείνος του προτείνει να κάνουν μαζί «μια γνήσια βενετσιάνικη καντάδα» στην κυρία Γκάρντνερ, ο Γιάνεκ, κολακευμένος, δέχεται μ’ ενθουσιασμό.

Είναι ανύποπτος για τη θλίψη που θα τον κυριεύσει το ίδιο βράδυ, όταν όλες οι ρομαντικές του εικασίες θα διαψευστούν. Κι είναι μια θλίψη που ο Ισιγκούρο δεν εξαντλεί στην περίπτωσή του και μόνο, όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης των «Νυχτωδιών».

Πρόκειται για την πρώτη συλλογή διηγημάτων που δημοσίευσε ο Βρετανός νομπελίστας με τις γιαπωνέζικες ρίζες («Νocturnes, 2009) έπειτα από έξι μυθιστορήματα, ανάμεσα στα οποία και το βραβευμένο με Booker «Τ’ απομεινάρια μιας μέρας». Την ίδια χρονιά με την αγγλική έκδοσή της, η συλλογή κυκλοφόρησε και στα ελληνικά (βλ. «Νυχτερινά», μετ. Τ. Κοβαλένκο, Καστανιώτης) ενώ πρόσφατα επανεκδόθηκε σε νέα μετάφραση της Α. Μαντόγλου από τον Ψυχογιό.

Οι πέντε ιστορίες που περιλαμβάνει άλλοτε εκτυλίσσονται στη φημισμένη ιταλική πλατεία, άλλοτε στην ανώνυμη αγγλική ύπαιθρο ή στο Χόλιγουντ, κι έχουν για πρωταγωνιστές μουσικούς, κυρίως, πλανόδιους μουσικούς, ξεπεσμένους, αφανείς. Ανθρώπους που βιώνουν μια ματαίωση, αλλά συνεχίζουν να ονειρεύονται, ισορροπώντας ανάμεσα στη μαγεία που υπόσχεται η τέχνη τους και στα εμπόδια που τους έβαλε η ζωή.

Η σχέση του ίδιου του Ισιγκούρο με τη μουσική κρατάει από την εφηβεία του, από τότε που άρχισε να μαθαίνει κιθάρα. Γεννημένος το ΄54 στο Ναγκασάκι και προσγειωμένος απότομα στη νοτιοανατολική Αγγλία, όπου και το πόστο του ωκεανογράφου πατέρα του, άργησε ν’ ανακαλύψει το συγγραφικό του ταλέντο.

Μέχρι τα είκοσι δύο του, άλλωστε, μόνο περιστασιακά ασχολούνταν με την λογοτεχνία. Τα διαβάσματά του περιορίζονταν στις περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς και στα μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστι κι ομολογημένη φιλοδοξία του ήταν να γίνει επαγγελματίας τραγουδοποιός.

Έχοντας για πρότυπα τροβαδούρους σαν τον Μπομπ Ντίλαν, τον Λέοναρντ Κοέν, τον Νιλ Γιανγκ και τον Τζάκσον Μπράουν, έγραψε πάνω από εκατό τραγούδια, στους στίχους των οποίων πέρασε όλες τις αυτοβιογραφικές πληροφορίες που θα στερούσε έπειτα από τα βιβλία του.

Ως και στο μετρό του Παρισιού δοκίμασε ο Ισιγκούρο την τύχη του. Ωστόσο, δεν πρόλαβε να βιώσει απογοήτευση ή πίκρα ανάλογη με των ηρώων του, αφού άλλο μονοπάτι διάλεξε τελικά. Γεγονός είναι πως είδε τη συλλογή σαν ένα «άλμπουμ», έγραψε τα διηγήματα απ’ την αρχή ως το τέλος με τη σειρά που παρατίθενται, κι ήταν αποφασισμένος να μη δημοσιεύσει κανένα τους χωριστά.

Ένα από τα ωραιότερα, η «Νυχτωδία», έχει για πρωταγωνιστές έναν σαξοφωνίστα άρτι εγκαταλελειμμένο από τη γυναίκα του, και μια μεσόκοπη, κοσμική τηλεπερσόνα που δεν είναι άλλη από την τέως, πλέον, σύζυγο του Τόνι Γκάρντνερ. Και οι δυο αναρρώνουν από πλαστική εγχείρηση στο πρόσωπο.

Κι αν για την κυρία Γκάρντνερ οι λόγοι της επέμβασης είναι προφανείς, για τον προικισμένο μεν αλλά άσημο τζαζίστα είναι κάτι που σχεδόν του επιβλήθηκε από τον ατζέντη του, προκειμένου ν’ απαλλαγεί από την ασχήμια του «βαρετού». Κάτι που, επιπλέον, χρηματοδοτείται από τον ζάμπλουτο εραστή της πρώην συντρόφου του – εν είδει αποζημίωσης και παρηγοριάς.

Μολονότι προέρχονται από διαφορετικούς κόσμους, αυτοί οι δύο άνθρωποι θα διασκεδάσουν μαζί την πλήξη τους, θα ανταλλάξουν τις ιστορίες τους και τις… κακίες τους, κι η ελαφρότητα του ενός θα παρηγορήσει έστω και στιγμιαία την τσακισμένη ματαιοδοξία του άλλου.

«Ίσως η Λίντι να έχει δίκιο. Ίσως, όπως είπε κι αυτή, χρειάζομαι κάποια προοπτική, και η ζωή ίσως να είναι πολύ περισσότερα πράγματα από το να αγαπάς ένα άτομο…», σκέφτεται ο σαξοφωνίστας, την ώρα που τον εγκαταλείπει και ο Ισιγκούρο, αφήνοντας εμάς να μαντέψουμε αν με το καινούριο του πρόσωπο θα του πάνε όλα καλά.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[skatepunkanthi]

12 Ιανουαρίου 1976 πεθαίνει η Αγκάθα Κρίστι

Η αγαπημένη «Βασίλισσα» αστυνομικών μυθιστορημάτων Αγκάθα Κρίστι γεννήθηκε στην Αγγλία το 1890. Έχει γράψει περίπου 66 αστυνομικά μυθιστορήματα, 14 συλλογές διηγημάτων με πρωταγωνιστές τον ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό και την Μις Μαρπλ. Έχει γράψει επίσης 2 αυτοβιογραφικά έργα, αισθηματικά μυθιστορήματα και θεατρικά έργα με δημοφιλέστερο την «Ποντικοπαγίδα» όπου συνεχίζεται να παίζεται στο θέατρο του…

[clevernews]

«Τα μυστικά της συγγραφής- Απόσταγμα σοφίας 66 κορυφαίων δημιουργών» 

Από τις εκδόσεις KEY BOOKS  Στο βιβλίο αυτό έχει συγκεντρωθεί το απόσταγμα της σκέψης και της σοφίας 66 από τους σημαντικότερους συγγραφείς όλων των εποχών, από τον 19ο αιώνα μέχρι τις μέρες μας.  Από τον Χόρχε Λούις Μπόρχες και την Αγκάθα Κρίστι, μέχρι τη Σαρλότ Μπροντέ και τον Χαρούκι Μουρακάμι, μερικοί από τους κορυφαίους τεχνίτες του γραπτού λόγου μάς ξεναγούν στο πνεύμα και στην ψυχή τους…

[rulinarulina]

Π. Αναστασοπούλου: «Αν έπαιρνα δέκα λεπτά για τη συγκεκριμένη ερώτηση, θα είχα λύσει το πρόβλημα της ζωής μου» (video)

Π. Αναστασοπούλου: «Αν έπαιρνα δέκα λεπτά για τη συγκεκριμένη ερώτηση, θα είχα λύσει το πρόβλημα της ζωής μου» (video)

Οι πρωταγωνιστές της παράστασης «Ποντικοπαγίδα» μίλησαν στην κάμερα του «MEGA Καλημέρα», που βρέθηκε στις πρόβες. Η «Ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι, σε σκηνοθεσία Κίρκη Καραλή, επιστρέφει για 3η χρονιά στο θέατρο «Νέος Ακάδημος». Στην παράσταση πρωταγωνιστούν οι: Μάριος Αθανασίου, Πηνελόπη Αναστασοπούλου, Ράνια Οικονομίδου, Δημήτρης Πετρόπουλος, Νίκος Πολυδερόπουλος, Βαγγέλης Σαλευρής, Χάρης…

[thenewsmag]

Όλοι είναι ένοχοι στο πρώτο trailer του Murder on the Orient Express

Όλοι είναι ένοχοι στο πρώτο trailer του Murder on the Orient Express

Το υπέροχο βιβλίο της Agatha Christie ξανά στη μεγάλη οθόνη. Το trailer της ταινίας του Kenneth Branagh κυκλοφόρησε  και εμείς παίρνουμε μια πρώτη γεύση από το φανταστικό cast, το οποίο έχει μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα του κινηματογράφου.  (more…)

[psyxhmou]

Θες να μας μιλήσεις για το είδωλο?

*κοιτάζει αυτό το ανον εδώ και πόσες ώρες, αδυνατώντας να προφέρει λέξη– βασικά, να σκεφτεί– και δεν ξέρει αν όλο αυτό οφείλεται από τον πονοκέφαλο ή από το ότι “δεν νιώθει” πλέον όπως ένιωθε κάποτε– όχι πολύ παλιά, σαν χτες το θυμάται που εφυγε– κι ας χάρηκε πως κάποιος την ρώτησε για εκείνον*

Λοιπόν, ίσως αυτό μου βγει έκθεση αλλά συγχωρέστε με, είμαι μια μικρή “συγγραφέας”– “Αγκάθα Κρίστι” από τα λιντλ όπως μου είχε βάλει ψευδώνυμο στο μεσσ(το “απο τα λιντλ” εγώ το έβαλα, κλες)– και όταν αρχίσω να γράφω για κάτι που αγαπάω– αγαπούσα και θα το κάνω γιατί, γιατί όχι ξέρω γω ρε μπρο; :")– δεν μπορώ να με ελέγξω.

Λοιπόν, από πού να αρχίσω και από πού να τελειώσω. Καταρχάς, άμα το έβλεπε εκείνος αυτό τώρα, δεν θα του άρεσε να μιλάω καθόλου για εκείνον– όπως δεν ήθελε και να τον συνδέω με πρόσωπα από τα βιβλία μου, κι ας με ρωτούσε την δεύτερη μέρα αφότου γνωριστήκαμε σε ποιον μοιάζει– αλλά ποια είμαι εγώ για να μην του πάει “κόντρα” ακόμη και τώρα, κι ας μην το δει ποτέ;

Το “είδωλο” λοιπόν, είναι ένας από εκείνους τους κουλ τυπαδες που μπορεί να γνωρίσεις κάποια στιγμή και που θα σε κάνουν να εκτιμήσεις το κάθε σου γαμημενο δευτερόλεπτο σε αυτή την γαμημένη ζωή σου. Τον γνώρισα εδώ– δεν αποκαλύπτω ποιος είναι, για τον λόγο του ότι δεν του αρέσει να είναι το επίκεντρο της προσοχής, δεν του αρέσει να μιλάνε για εκείνον, είναι ένα ντροπαλό αγόρι βουτηγμένο στο “κενό” και στο μαύρο και είναι αντικοινωνικό ον, και δεν θέλει διασημότητες, χεχε– και η γνωριμία μας ρε φίλε ήταν τόσο “δεν-έχω-λόγια-για-να-περιγράψω-το-πως-νιώθω-ή-ένιωθα-τότε”. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι ήρθε στην πιο “σωστή” στιγμή, για να αλλάξει τα πάντα. Δηλαδή, damn man, πραγματικά σε ευχαριστώ για όλο αυτό που μετατράπηκα και ας τσακωνόμασταν τον τελευταίο καιρό (βασικά ήταν κάτι σαν από αυτούς τους καλοκαιρινούς έρωτες που ζουν κάτι άτομα, δη τον Αύγουστο, όταν πάνε διακοπές και μετά πρέπει να γυρίσουν πίσω στην πόλη τους και αναγκαστικά πάει ο έρωτας στα σκουπιδακια;! Μπορείς να τον θεωρήσεις έτσι, κατά τον νου μου).

Και που λέτε, το “είδωλο” «μου», ήταν περιτριγυρισμένο από σκοτάδια, και μέσα στα σκοτάδια ήταν όλος ο “παράδεισος”, όλο το φως του κόσμου, όλη η ομορφιά, κάτι το οποίο προφανώς και με “τράβηξε”, πέρα από το γεγονός ότι έγραφε και εκείνος, είχαμε πολλά κοινά, ακούγαμε περίπου την ίδια μουσική (εκείνος μου έμαθε τον Bloody Hawk, αλλά αναλυτικά θα σας τα πω στην συνέχεια), είχε τόσο χιούμορ και ήταν τόσο καλός και τόσο καλός ακροατής, δηλαδή έδειχνε να ενδιαφέρεται να μάθει για εμένα, πράγμα που με έκανε να πω “Εδώ είμαστε ρε Ελεάννα μου.”(εννοώντας ότι ήταν ένας φυσιολογικός άνθρωπος που μπορούσα να μιλάω για τα πάντα και που να μην με αποπαίρνει λέγοντας μου μαλακίες, όπως μου έλεγε το τότε “κρας” μου– άλλος τυπάς κι αυτός, κλες).

Το είδωλο λοιπόν, από απλός ακόλουθος σε μία εφαρμογή, έγινε φίλος μου– καλύτερος και από τον κολλητό μου, ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ, από τον Κωτσο(συγγνώμη Κωτσο, σε αγαπάω ακόμη Ντάφι μου:( )– περνάγαμε όλη μα όλη την γαμημένη νερουλά μαζί– αν και κάποια στιγμή είχαμε χαθεί γιατί η Ελεάννα μας είναι ηλίθια αλλά το προσπερνάνε και συνεχίζουμε– μιλάγαμε για τα πάντα, για τραγού��ια, κάναμε φιλοσοφικέ�� συζητήσεις, μου στεκόταν όταν έκλαιγα για τον μαλάκα– και μετά από κάτι μήνες: η Ελεάννα κλαίει για το είδωλο στον μαλάκα... ΤΙ ΣΤΟ ΛΟΥΣΙ, ένας θεός ξερειι– μου έστελνε ενθαρρυντικά μηνύματα όταν έγραφα διαγωνίσματα στο φροντιστήριο (όλοι νόμιζαν τότε ότι ήταν το αγόρι μου, ποιος, αυτός να είναι το αγόρι μου... ΑΧΑΧΑΧΑΧ– *πνίγεται με το σάλιο της*), με βοηθούσε να ηρεμήσω, λέγοντας μου ότι όλα θα πάνε καλά (τότε που δεν ήρθαν τα κορίτσια από το φροντιστήριο στο “ραντεβού” μας, μια από τις τόσες φορές που ήθελα να τα παρατήσω, όταν δεν μιλούσα με κανέναν παρά μόνο μαζί του), ήταν πάντα εκεί για μένα, κάθε μέρα, κάθε γαμημένη μέρα που τωρα– μέχρι κάποιες μέρες (και ας συνεχίσω να το κάνω κρυφά) πριν– εύχομαι να τις ξαναζουσα, να γυρίζαμε πίσω στο γαμημενο καλοκαίρι και να τα ζούσα όλα μα όλα, εκτιμώντας το κάθε δευτερόλεπτο σαν να πέθαινα μετά. Για εκείνον θα έκανα τα πάντα, βασικά εγώ η τρελή κοντεψα να του πάρω μικρόφωνο για να ηχογραφεί τα τραγούδια του, άρχισα να του γράφω ένα τετράδιο το οποίο τώρα είναι κάπου χωμένο για να μην το βλέπω, για εκείνον, για να νιώσω την χαρά που ένιωθε, πήγα μόνη μου στην συναυλία του αγαπημένου του τραγουδιστή (το κακό του να μένετε σε διαφορετικές πόλεις γιου νοου), λέγοντας ψέματα στους δικούς μου ότι θα πάω με κάτι φίλες, και ΠΗΓΑ ρε φίλε, παρόλο που την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε τσακωθεί και είχαμε πει τέλος. Για εκείνον θα εφτανα μέχρι την άλλη άκρη της Ελλάδας, θα το έκανα τόσο πολύ μόνο και μόνο γιατί ήθελα να φάω το κεφάλι μου– και θα έτρωγα και τις οικονομίες μου στα ΚΤΕΛ, λεφτά που είχα βάλει στην άκρη για τις διακοπές του καλοκαιριού μου, κλες– αλλά θα ήθελα να τον δω. Να τον έβλεπα και ας εξαφανιζομουν μετά.

Το είδωλο μου, ήταν πάντα εκεί, ακόμη και τότε που πήγα στο νοσοκομείο, περίμενε μαζί μου μέχρι να μας πουν τι έχω οι γιατροί, κάνοντας με να γελάω κι ας ήμουν στο νοσοκομείο. Το είδωλο μου, κάπνιζε. Το είδωλο μου έπινε– ακόμη ίσως πίνει– και πάντα ανησυχούσε για μένα και ας τώρα έδειχνε ότι δεν νοιάζεται που πονούσα. Το είδωλο μου, είχε σέξι φωνή, το είδωλο μου δεν άντεχε το σχολείο και τους μαλακες που τον έκριναν, το είδωλο μου πάντα μα πάντα μου έλεγε να προσέχω, και που εγώ ήθελα να απαντήσω πως ήθελα εκείνος να το κάνει μα όχι, ας προσέχει εκείνη και κάθε εκείνη γιατί, ας μην γελιομαστε, έχω μάθει να επιβιώνω και μόνη μου. Το είδωλο μου με βοηθούσε με τα μαθήματα και τον βοηθούσα και γω(όταν θεωρητική αλερτττ και οι δύο), το είδωλο μου όταν έπινε μου έλεγε ότι με αγαπάει, το είδωλο μου ζητούσε συγγνώμη. Το είδωλο μου ήταν άνθρωπος, δεν ήταν τέλειος αλλά ήταν το ιδανικό για εμένα (και από ότι φαίνεται και για άλλες).

Το είδωλο μου με ενέπνευσε, το είδωλο μου ασχολήθηκε με τις ιδέες μου, το είδωλο μου ανατρίχιαζε με το που έγραφα κάτι. Το είδωλο μου ήταν το ξυπνητήρι μου, το καλύτερο πράγμα που είχε η περσινή χρονιά, το είδωλο μου ήταν ο “Αχιλλέας” από το “Πώς να ξεχάσεις”.

Μα, πως να ξεχάσεις κάποιον που αγάπησες με όλη σου την ψυχή;

Αν με ρωτήσεις, τι στ' αλήθεια είναι το είδωλο, θα σου πω ότι είναι το “όνειρο” της “φθινοπωρινής” νυκτός, γιατί εκείνο το βράδυ, δεν ήταν Αύγουστος, αλλά ξημέρωνε η μέρα που θα άρχιζαν τα σχολεία και έτσι όπως τα φωτάκια φώτιζαν απέναντι από εκείνο το μπαλκόνι όπου καθόμουν, με το απαλό αεράκι να κουνάει την κούνια μου, ξαφνικά η μουσική άρχισε να παίζει διαφορετικά στα αυτιά μου. Πιο μελωδικά, πιο ζωντανά. Πιο... Ερωτικά και αγαπησιάρικα. Πιο... Εσύ!

Υ.Γ: είδωλο, αν το δεις ποτέ αυτό, σε ευχαριστώ για όλα αυτά. Πλέον δεν κλαίω, βρίσκω την Ελεάννα ξανά, την Ελεάννα του καλοκαιριού, την Ελεάννα που ήταν έτοιμη να ζήσει το καλοκαίρι της, προσέχω τον εαυτό μου κι ας μην κοιμάμαι καλά καθώς ρίχνω πολύ διάβασμα, προσπαθώ να μην τα παρατήσω και σε αγαπάω και μου λείπεις. Ελπίζω να είσαι ευτυχισμένος τώρα και να μην πονάς. Ελπίζω να είσαι χαρούμενος και να χαμογελάς. Σε αγαπάω τόσο πολύ! Η “Αγκάθα Κρίστι” σου💛

[psychedelicmessworld]

Αγαπημένα βιβλία;

Μου βάζεις δύσκολα....

Το δωμάτιο του Τζοβάννι - Τζέιμς Μπόλντουιν

Τα άνθη του κακού - Τσαρλς Μποντλέρ

Η ζωή μου με τον Μορρισον και τους Ντορς - Τζον Ντεσμορ

Το όνειρο ενός γελοίου - Ντοστογιέφσκι

Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα - Νίτσε

Δέκα μικροί νέγροι - Αγκάθα Κρίστι

Το βιβλίο των χαμένων πραγμάτων - Τζον Κόνολι

Ρομπέν των δασών - Αλεξάντερ Ντούμας

Ροβινσώνας Κρούσος - Ντάνιελ ντιφοε

Τζακ Κέρουακ - Στο δρόμο

Συγγνώμη παρασύρθηκα. Θα σταματήσω εδώ 😂😁

[boulevard-of-broken-dreams6]

Το σημερινό νυχτερινό vibe είναι να διαβάζω Αγκάθα Κρίστι και να παίζει στην τηλεόραση παλιά επεισόδια του αστυνόμου μπεκα

[desp1na]

βιβλία που διάβασα Φλεβάρη με αρχές Μαρτίου: Το πτώμα στην βιβλιοθήκη της Αγκάθα Κρίστι, Προς όλα τα αγόρια που αγάπησα της Jenny Han, 100 poets 100 poems (Ogara Hyakunin Isshu)

[globalviewgr]

Άγκαθα Κρίστι: ‘‘Η δοκιμασία της αθωότητας’’

Με, ή χωρίς, τον Ηρακλή Πουαρό,

η μεγάλη κυρία τής παγκόσμιας αστυνομικής λογοτεχνίας,

συναρπάζε�� τους αναγνώστες της…

 Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ

Γράφει ο `Αγγελος Πετρουλάκης 

  Άγκαθα Κρίστι – ένας μύθος! Δίκαια θεωρείται η «μητέρα» τού αστυνομικού μυθιστορήματος. Το πλήρες όνομά της: Άγκαθα Μαίρη Κλαρίσσα Μίλερ, Λαίδη Μάλλοουαν (15 Σεπτεμβρίου 1890, Ντέβον νοτιοδυτικής Αγγλίας – 12 Ιανουαρίου 1976).…

[justforbooks]

Από τον Ογκίστ Ντιπέν και τον Σέρλοκ Χολμς μέχρι τον Φίλιπ Μάρλοου και τον Χάρι Χόλε έχουν κυλήσει τόνοι από μελάνι − και από αίμα. Από τον Έντγκαρ Άλαν Πόε και τον σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ μέχρι τον Ρέιμοντ Τσάντλερ και τον Τζο Νέσμπο, οι συγγραφείς των αστυνομικών αφηγημάτων βρίσκουν τρόπους να ανανεώνουν το είδος και να ξετρελαίνουν εκατομμύρια αναγνώστες, είτε πρόκειται για καθημερινούς ανθρώπους είτε για ιερά τέρατα της φιλοσοφίας και της διανόησης, όπως ο Μπέρτολτ Μπρεχτ και ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, ακόμα και ο Ερνστ Μπλοχ.

Πιτσιρικάδες, τρέχαμε στα περίπτερα και αγοράζαμε σχεδόν κάθε εβδομάδα βιβλία τσέπης των εκδόσεων Λυχνάρι με τα κιτρινόμαυρα εξώφυλλα και των εκδόσεων Πάπυρος, τα περίφημα «βιπεράκια». Και μάθαμε, πολύ αργότερα, ότι η λέξη βίπερ δεν είναι αγγλική ή αμερικάνικη, όπως νομίζαμε, αλλά ότι πρόκειται για ελληνικό υβρίδιο, προερχόμενο από τις φράσεις «Βιβλία Περιπτέρου» ή, κατ᾽ άλλους, «Βιβλία Περιοδικά».

Η Αγκάθα Κρίστι είχε κερδίσει όλα τα στοιχήματα στην εφηβεία μας, καίτοι έμελλε να τα χάσει, επίσης όλα, όταν πια μας ήρθε η κατραπακιά από τον Ντάσιελ Χάμετ και το νουάρ. Αλλά δεν ξεχνιούνται οι παλιές αγάπες και δεν σβήνει από τη μνήμη ο περιλάλητος Ηρακλής Πουαρό, που δεν είναι Γάλλος αλλά Βέλγος, και η αιώνια γεροντοκόρη μις Μαρπλ, προσωποποίηση της λέξης μπικουτί. Όσο κι αν μας φαίνονται σήμερα αναχρονιστικές οι δύο αυτές μορφές, εξακολουθούν να γοητεύουν και να διασκεδάζουν τον κόσμο, τόσο μέσα από το τυπωμένο χαρτί όσο και από το σελιλόιντ.

Η «μαμά» αμφοτέρων γεννήθηκε στις 15 Σεπτεμβρίου του 1890, άκουγε στο όνομα Αγκάθα Μαίρη Κλαρίσα Μίλερ, είχε πατέρα Αμερικανό, έζησε ογδόντα έξι ολόκληρα χρόνια, έγραψε πάνω από ογδόντα μυθιστορήματα, τριάντα συλλογές διηγημάτων και δεκαπέντε θεατρικά έργα, παντρεύτηκε δύο φορές, τον Άρτσιμπαλ Κρίστι (ένας άτυχος γάμος, μια και ο Κρίστι την εγκατέλειψε παράφορα ερωτευμένος με μια οικογενειακή τους φίλη) και τον Μαξ Μαλόουαν, ευγενή αρχαιολόγο, εργάστηκε ως βοηθός φαρμακοποιού (εξού και τα πάμπολλα δηλητήρια που κάνουν τη βρόμικη δουλειά τους στα αφηγήματά της), την υποδύθηκε, το 1979, η έξοχη Βανέσα Ρέντγκρεϊβ (σε μια λησμονημένη, μέτρια ταινία με τον απλό τίτλο «Αγκάθα») και βρέθηκε στο Βιβλίο Γκίνες ως η συγγραφέας που πούλησε τα περισσότερα αντίτυπα στην ιστορία του μυθιστορήματος − πάνω από δύο δισεκατομμύρια.

Ο Ηρακλής Πουαρό μάς είναι οικείος με τη μορφή του Πίτερ Ουστίνοφ, αλλά ο Άλμπερτ Φίνεϊ στο αριστουργηματικό «Έγκλημα στο Όριαν Εξπρές» κερδίζει τις εντυπώσεις. Η Κρίστι, στην «Αυτοβιογραφία» της, αφηγείται ότι εμπνεύστηκε τον ήρωά της από τους Βέλγους πρόσφυγες στην Αγγλία κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

«Σκέφτηκα τους Βέλγους πρόσφυγές μας» γράφει. «Είχαμε μια αποικία σχεδόν από Βέλγους πρόσφυγες στην ενορία του Τορ. Όταν έφτασαν, ξεχειλίσαμε όλοι από ευγένεια και συμπάθεια. Ήθελαν να μείνουν μόνοι, να συγκεντρωθούν στον εαυτό τους. Ήθελαν να εξοικονομήσουν χρήματα, να σκάψουν τον κήπο τους. Γιατί να μην κάνω ντετέκτιβ έναν Βέλγο; Τι θα λέγατε για έναν πρόσφυγα αστυνομικό; Έναν που να έχει βγει στη σύνταξη. Όχι νεαρό. Τι λάθος που έκανα εκεί! Το αποτέλεσμα είναι ότι ο ντετέκτιβ που δημιούργησα πρέπει τώρα να είναι πάνω από εκατό χρονών! Τέλος πάντων, κατέληξα σε Βέλγο ντετέκτιβ. Του επέτρεψα να αναπτυχθεί σιγά σιγά μέσα στον ρόλο του. Θα έπρεπε να ήταν επιθεωρητής, ώστε να έχει συγκεκριμένες γνώσεις γύρω από το έγκλημα. Θα έπρεπε να είναι σχολαστικός, πολύ τακτικός, σκέφτηκα, καθώς ξεκαθάριζα ένα σωρό ακατάστατα μικροπράγματα στο δωμάτιό μου».

Η Κρίστι τον ήθελε μικροκαμωμένο, γύρω στο 1,65, πανέξυπνο και λάτρη της τάξης, που προτιμάει τα πράγματα να είναι τετράγωνα και όχι στρογγυλά. Το όνομά του να είναι μεγαλόπρεπο. «Ηρακλής», γράφει, «ωραίο όνομα. Το επίθετό του ήταν πιο δύσκολο. Δεν ξέρω πώς κατέληξα στο όνομα Πουαρό −αν μου ήρθε ξαφνικά ή αν το είδα σε κάποια εφημερίδα−, εν πάση περιπτώσει μου ήρθε. Ήταν εντάξει, δόξα τω Θεώ».

Σήμερα ξέρουμε ότι το θρυλικό όνομα προέρχεται από δύο άλλους, ξεχασμένους εντελώς ντετέκτιβ, τον Ηρακλή Πόποου και τον μεσιέ Ποαρέ, των επίσης ξεχασμένων συγγραφέων Μέρι Μπέλοκ Λόουντς και Φρανκ Χάουελ Έβανς. Λογοτεχνικά, ο Πουαρό έζησε πενήντα πέντε συναπτά έτη, από το 1925, που κάνει την πρώτη του εμφάνιση στο μυθιστόρημα «Μυστηριώδης υπόθεση στο Στάιλς», έως το 1975, που σκοτώνει έναν φονιά και εν συνεχεία πεθαίνει, στο μυθιστόρημα «Αυλαία».

Ο Πουαρό θα υποστεί μια δίκαιη, ανελέητη επίθεση από τον Ρέιμοντ Τσάντλερ στο κλασικό πια δοκίμιό του «Η απλή τέχνη του φόνου». Το χιούμορ της επίθεσης είναι εξίσου δηλητηριώδες με τα φονικά σκευάσματα που κυκλοφορούν σε πολλά μυθι��τορήματα της Κρίστι.

Γράφει ο Τσάντλερ: «Υπάρχει και το κόλπο της Αγκάθα Κρίστι που καθιέρωσε τον κύριο Πουαρό, τον δαιμόνιο Βέλγο που μιλάει σε φιλολογική μετάφραση γαλλικών του δημοτικού και περιφέρεται βαριεστημένα με τα μικρά φαιά του κύτταρα, τον κύριο Πουαρό λοιπόν, που αποφασίζει ότι κανείς μέσα στις κουκέτες δεν θα μπορούσε να κάνει μόνος του τον φόνο, άρα όλοι τον έκαναν μαζί με κάποιον άλλον και τεμαχίζει τη διαδικασία του φόνου σε μια σειρά απλών ενεργειών, λες και ξεβιδώνει το μηχάνημα που χτυπάς τα αυγά. Είναι η περίπτωση που εγγυάται μια λύση που μόνον ένας χαζός θα μπορούσε να μαντέψει». Εξίσου επιθετικός προς την Κρίστι ήταν και ο Έντμουντ Γουίλσον: «Η κυρία Κρίστι είναι αναγκασμένη να εξαλείψει κάθε ενδιαφέρον από τους ανθρώπινους χαρακτήρες ή, πιο σωστά, πρέπει να γεμίσει τη σκηνή με μια ανθρώπινη παρωδία τους. Πρέπει να βρει μαριονέτες που να ανταποκρίνονται στην αγωνιώδη προσμονή του αναγνώστη. Όλα μοιάζουν με ταχυδακτυλουργική επίδειξη. Ο μάγος σάς αποσπά την προσοχή σε ανύποπτο χρόνο και ανακατεύει την τράπουλα. Μπορούν να προσφέρουν μια ελαφριά διασκέδαση κι ένα ξάφνιασμα, όσο το μπορεί και μια ταχυδακτυλουργική παράσταση. Αλλά η λογοδιάρροια είναι αφόρητη και τα χρησιμοποιούμενα υλικά δεν έχουν την κομψότητα της τράπουλας».

Περισσότερο αποστασιοποιημένος, και συνεπώς πιο επιεικής, ο μαρξιστής φιλόσοφος Ερνστ Μπλοχ περιορίζεται στο να αναλύσει τη μέθοδο του Πουαρό, χαρακτηρίζοντας τον Βέλγο ντετέκτιβ «τέκνο μιας εποχής που δεν είναι πια τόσο ορθολογική». Ο Πουαρό, επισημαίνει ο Μπλοχ, δεν παίζει το χαρτί της επαγωγής, αλλά «συλλαμβάνει ενορατικά την ολότητα της επιμέρους περίπτωσης, σύμφωνα με τη νοητική λειτουργία −που έχει γίνει πιο ανορθολογική− της παρακμάζουσας αστικής τάξης».

Όπως και να ᾽χει, η τέρψη που πρόσφερε στους εκατομμύρια αναγνώστες της η «βασίλισσα του αστυνομικού μυθιστορήματος», όπως έχει χαρακτηριστεί η Αγκάθα Κρίστι, δεν είναι διόλου αμελητέες. Ιδίως σήμερα, μια εποχή που ο καλπάζων ανορθολογισμός, η εκκωφαντική ασχήμια, ο παραμερισμός κάθε κομψότητας και ο βάναυσος θάνατος του στιλ κάνουν θραύση, η περιστασιακή επιστροφή στα βιβλία της Κρίστι μοιάζει με βάλσαμο. Και με δικαίωση της άποψης του Χόρχε Λουίς Μπόρχες, σύμφωνα με τον οποίο το αστυνομικό μυθιστόρημα δεν έχει ανάγκη από υπεράσπιση γιατί, αν μη τι άλλο, διασώζει την τάξη σε μια εποχή αταξίας.

Τα βιβλία της κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Ψυχογιός.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[skatepunkanthi]

Σαν σήμερα 15 Σεπτεμβρίου 1890 γεννήθηκε η Αγκάθα Κρίστι

Η αγαπημένη «Βασίλισσα» αστυνομικών μυθιστορημάτων Αγκάθα Κρίστι γεννήθηκε στην Αγγλία στις 15 Σεπτεμβρίου 1890. Έχει γράψει περίπου 66 αστυνομικά μυθιστορήματα, 14 συλλογές διηγημάτων με πρωταγωνιστές τον ντετέκτιβ Ηρακλή Πουαρό και την Μις Μαρπλ. Έχει γράψει επίσης 2 αυτοβιογραφικά έργα, αισθηματικά μυθιστορήματα και θεατρικά έργα με δημοφιλέστερο την «Ποντικοπαγίδα» όπου συνεχίζεται να…