#żuk

[ecbanda]

[jamnickowa]

Chciałam tego przemiłego żuczka wypuścić delikatnie za okno, on powracał na moją dłoń. 😊

Chodził po przedramieniu, ramieniu. Pocałowałam go.

Ma twardy pancerz, jest czarny i chyba mnie polubił. 😌 Nie no, co Ty, bał się. Na pewno. Ale, skoro tak, dlaczego wolał moją dłoń niż bycie na zewnątrz?

Musiał iść na wolność. On ma swoją, ja mam swoją.

Papa żuczku, trzymaj się tam! 💪 PS Używam kremu do rąk (między innymi), ale wieczorem i w nocy myłam je, są suche. A na zdjęciach żuk wygląda na zielonego, nie czarnego. Ciekawe. 🤔

[negato-v]

View this post on Instagram

A post shared by Blok Numer 35 (@blok.numer.35)

[lwowl]

[dziwneono]

Bugs in space :)

[pedripics]

Pedri with La Masia players Michał Żuk and Toni Fernández adidas Football Clinic | EP. 3

[glikozylacja]

W malinowym chruśniaku, przed ciekawych wzrokiem

Zapodziani po głowy, przez długie godziny

Zrywaliśmy przybyłe tej nocy maliny.

Palce miałaś na oślep skrwawione ich sokiem.

Rośliny, Zwierzęta

Bąk złośnik huczał basem, jakby straszył kwiaty,

Rdzawe guzy na słońcu wygrzewał liść chory,

Złachmaniałych pajęczyn skrzyły się wisiory,

I szedł tyłem na grzbiecie jakiś żuk kosmaty. 

Duszno było od malin, któreś, szepcząc, rwała,

A szept nasz tylko wówczas nacichał w ich woni,

Gdym wargami wygarniał z podanej mi dłoni

Owoce, przepojone wonią twego ciała.

I stały się maliny narzędziem pieszczoty

Tej pierwszej, tej zdziwionej, która w całym niebie

Nie zna innych upojeń, oprócz samej siebie,

I chce się wciąż powtarzać dla własnej dziwoty.

I nie wiem, jak się stało, w którym okamgnieniu,

Żeś dotknęła mi wargą spoconego czoła,

Porwałem twoje dłonie — oddałaś w skupieniu,

A chruśniak malinowy trwał wciąż dookoła.

**************

Bolesław Leśmian- W malinowym chruśniaku

[coffee-without-anesthetics]

whatevrrr

[broxklynn]

[old draft]

There’s one thing I’ve always found funny in Eldarya, as a game. I love languages and cultures, linguistics are lowkey my thing and I quite enjoy re-watching series & playing games in different languages. It’s sort of the case in Eldarya. I’ve played it in Spanish, English, Portuguese, Polish, Italian, and Russian. Of course, it’s not like I’m fluent in most of these languages, but if my life depended on it, I’d be able to use most of them. It’s a great way of learning, through exposure. Thus, translation and linguistics always interested me in games, movies, and what-nots. What I found funny is the translation, especially in Polish version of the game. I’ve noticed, at least what I’d call it, some inconsistencies? I have some examples.

Blackdog, for instance. In Polish, you could translate it to “Ponurak”, quite like it was in the Polish version of Harry Potter. I was translated like this in episode 3 of The Origins, during the test. But later on, Polish translators do not use ‘’Ponurak’’ but ‘’Blackdog’’, which is odd. Why did they translate it like this in the first place?

Bugbear. In episode 9, we meet Cryllis in the forest. He is called ‘’niedźwiożuk’’ (niedźwiedź = bear, żuk = beetle, which is a bug), and this translation lasts for the entire episode. But then, magically, everyone starts using the English form ‘’bugbear’’ and for me, it’s just weird.

[i never dove deeper into the topic, because i forgot this draft existed haha]

[celestite-caroline]

Droid Village - randomly assorted thoughts once more

The extinction of humans happened in 2734, while phantom crystals were discovered in 2411.

Robots nowadays don't have distinct countries anymore, but the ones built before the humans went extinct were, obviously, built in specific countries. Colonel was built by a Polish man, Tadeusz Żuk, while 56-18 Plasma and 94-48 Sparkbot were made by a Chinese company. Seweryn was also Polish, but built moreso by a company as well, and MedTech-376 was built in a German factory.

When it comes to serial numbers, despite robots from a series being referred to by the series' title (like PITs or AGUARDs), they're most often referred to by being called an unit from a specific series, such as "an ARES unit".

PIT-5102 is helpful, friendly, and selfless... a bit too selfless. Being one of the many, many PIT units produced, they don't percieve themself as important, not as an individual unit. They tend to dislike it when they mess up in any way, and are therefore very dedicated to doing their job well. They don't notice flaws in others as often, though.

Their relationship with FLO-R4 makes them realize there's more to them in the optics of their friends, and it matters that these friends see them as unique - they don't see it right away, certainly, but FLO-R4 always liked them for being, well, themself, either way. PIT-5102 is still learning to accept it.

Sometimes, they bring FLO-R4 random little organisms they find in the caves, like mushrooms or moss, although FLO-R4 also doesn't mind hearing about the interesting stones they find either.

As overall helpful as FLO-R4 is to others, they consider themself more important than the other villagers because of their job. That's why they can come off as slightly arrogant, or percieve their contributions to the village to be greater than they actually are. Generally, looking down on others subtly.

Their relationship with PIT-5102 and TerraSO-4's friendship with AGUARD 1997 make them realize that their talents and one-of-a-kind model shouldn't be making them feel they're above others, or at least it shouldn't make them treat them worse. They slowly learn to pay more attention to others' talents, even if they seem mediocre in comparison.

56-18 Plasma built Lampi as a learning unit, which means Lampi's a robot that learns skills from experience instead of having a ready database. While they mostly keep track of how Lampi develops, especially around the lab, Plasma is just glad to have a friend around. Lampi was around for only 15 years, so they have much to learn.

Despite what could be expected, they met Colonel only once they moved into Droid Village. Their friendship bloomed rather quickly due to them being older robots from before humans went extinct, certainly, but they just generally like interacting together. It helps that 56-18 Plasma often gives repairs to Colonel.

There was an occassion when it turned out that 56-18 Plasma forgot to register Lampi as an existing robot, which resulted in them having to go with Drifter X31 to Commastok on the nearest occassion. To their and Lampi's relief, they didn't need to change Lampi's name.

They have a hard time with meeting other Lopen-oriented AGUARDs, and have cancelled an order to transport a new batch of Lopen to them on at least one occassion. Drifter X31 didn't exactly like being notified about it this late.

Having been built as a factory error specimen meant that AGUARD 1996 lacked many characteristics Lopen AGUARDs need to control their alien herds properly, such as the usual unit's height or strength. Even if they learned to use other advantages they may have, such as their speed or their claw's sharpness, they still think of themself as flawed. They tend to turn to violent options because of how they learned to deal with the Lopen, and they have a short temper - as short as a robot could have, at least. Still, they do want to help others in the village, and they are glad when they do succeed in their job - they hate failing in their purpose even more than PIT-5102 does.

AGUARD 1997, being built to care for the Bijou, is a generally calm robot. They love helping others and want to make sure others feel pleasant, and they often percieve things positively. They don't feel upset with others too often, but when they do, they have trouble making others aware of it.

They like visiting TerraSO-4, as the two like sharing topics together, such as about what they find beautiful, or general village stories. FLO-R4 is just glad TerraSO-4 has a friend, especially one who matches the AI's enthusiasm about aesthetically pleasing things.

TerraSO-4 is quite the pleasant AI, and appreciates when they get to interact with more robots. Just like FLO-R4, they are incredibly proud of their work, though the desire to be recognized for their importance can make them jealous of their robotic sibling.

Both AGUARD units have an option to play the same sounds their alien pets make, which helps with luring them in a bit more.

Colonel has trouble with remembering things on an inconsistent scale, which means sometimes they forget specific events or facts, and other times they remember them just right.

FLO-R4 keeps in contact with FLO-R2 the most out of all the other FLO-R units, same going for their AI companions. FLO-R2 doesn't always appreciate it, but she doesn't mind talking to them on a videocall from time to time.

FLO-R2 is one of the few still existing robots to be referred to by gendered terms, which is because she's gotten so used to feeling connected to the organic life she works with that she adopted that characteristic in particular.

Due to her job, she can filter the water she collects in her hatch without hurting the organisms inside, even using a mechanism in one of her arms to throw out the resulting dross.

Despite damaging PIT-5102 for not much reason, ARES 1410 didn't suffer much consequences. Colonel called their parent company, Arsenal Inc., about the incident, but the company never did much about 1410 specifically. As far as everyone knows, they're still doing their usual patrols.

There was one time where ARES 1410 crashed in Droid Village due to their rotors failing, ungraciously landing on AGUARD 1996's part of the alien barn. You could imagine neither AGUARD 1996 nor anyone else was happy with that happening. 56-18 Plasma fixed them up after they were brought to their lab, but 1410 specifically was sent away as quickly as possible. PIT-5102 thankfully didn't meet them directly this time.

Interestingly, ARES units, as a concept, are heavily repurposed from a former war-oriented series of robots called TalonACE, down to the transformation ability - although TalonACEs could also transform into jets and tanks, depending on type. ARES units are essentially the post-human version of them. They keep in being overall combat-oriented instead, and some units don't even resort to violence as often as others, just moreso strictness instead.

[korneliacieslak]

Polska motoryzacja lat 60. i 70.

Polska motoryzacja w latach 60. i 70. XX wieku była okresem dynamicznego rozwoju, który jednocześnie odzwierciedlał specyfikę gospodarki centralnie planowanej. Był to czas, gdy na polskich drogach pojawiły się kultowe dziś pojazdy, które na zawsze wpisały się w historię motoryzacji. Równocześnie był to okres pełen wyzwań technologicznych i logistycznych, związanych z ograniczonym dostępem do nowoczesnych technologii i materiałów.

Rozwój przemysłu motoryzacyjnego w Polsce Ludowej W latach 60. polski przemysł motoryzacyjny rozwijał się pod auspicjami państwa. Kluczową rolę odgrywały zakłady takie jak Fabryka Samochodów Osobowych (FSO) w Warszawie oraz Fabryka Samochodów Ciężarowych (FSC) w Lublinie. FSO odpowiadała za produkcję takich modeli jak Warszawa czy Syrena, które były symbolami polskich dróg. Warszawa, bazująca na konstrukcji radzieckiej Pobiedy, była luksusem dla elit, a Syrena – zwana pieszczotliwie "skarpetą" – miała być przystępnym pojazdem dla mas. Obie te marki odzwierciedlały aspiracje społeczeństwa do mobilności i modernizacji.

Równolegle rozwijała się produkcja pojazdów użytkowych. FSC w Lublinie produkowała ciężarówki i dostawcze Nysy oraz Żuki, które były nieodzownym elementem transportu towarowego i publicznego w Polsce. Pojazdy te, choć dalekie od zachodnich standardów, były trwałe i dostosowane do realiów polskich dróg.

Lata 70. i narodziny legendy: Fiat 126p Początek lat 70. przyniósł przełom w polskiej motoryzacji wraz z podpisaniem licencji na produkcję Fiata 126p. Był to wynik decyzji Edwarda Gierka, który widział w tym modelu szansę na masową motoryzację społeczeństwa. Fiat 126p, zwany „maluchem”, produkowany był w zakładach w Bielsku-Białej i Tychach. Stał się synonimem mobilności i dostępności samochodu dla przeciętnego obywatela. Był mały, ekonomiczny i relatywnie tani, co uczyniło go niezwykle popularnym.

Produkcja „malucha” była dowodem na otwarcie polskiego przemysłu na współpracę z zachodnimi partnerami. Choć samochód nie mógł równać się z większymi i bardziej zaawansowanymi modelami zachodnimi, jego produkcja była dużym sukcesem gospodarczym. Fiat 126p zmotoryzował Polskę, a jego obraz do dziś budzi sentyment wśród starszych pokoleń.

Problemy i ograniczenia motoryzacji w PRL Rozwój polskiej motoryzacji w tym okresie nie był pozbawiony problemów. Gospodarka centralnie planowana oznaczała ograniczenia w dostępie do surowców, technologii i komponentów. Samochody produkowane w Polsce często były przestarzałe technologicznie w porównaniu do zachodnich odpowiedników. Ograniczona liczba fabryk oraz priorytet eksportowy sprawiały, że na samochody trzeba było czekać latami. System talonowy i przydziały dodatkowo komplikowały zakup wymarzonego pojazdu.

Ponadto infrastruktura drogowa nie nadążała za rozwojem motoryzacji. Polskie drogi były w złym stanie technicznym, co wpływało na trwałość samochodów. Problemy z zaopatrzeniem w części zamienne i paliwo również ograniczały możliwości korzystania z pojazdów.

Kultowe samochody tamtych lat Obok Warszawy, Syreny i Fiata 126p, w Polsce lat 60. i 70. królowały także inne modele, takie jak Polski Fiat 125p – większy i bardziej luksusowy kuzyn „malucha”. Produkowany w FSO od 1967 roku, Fiat 125p był symbolem sukcesu polskiego przemysłu i nowoczesności. Dzięki licencji Fiata polscy inżynierowie zyskali dostęp do bardziej zaawansowanych technologii, co wpłynęło na poprawę jakości produkcji.

Innym kultowym pojazdem była Nysa i Żuk – wszechstronne auta użytkowe. Nysa była popularna jako ambulans, pojazd policyjny czy bus, podczas gdy Żuk służył jako dostawczak w niemal każdej branży. Ich prostota konstrukcji i łatwość naprawy sprawiały, że były niezawodne w trudnych warunkach.

Dziedzictwo polskiej motoryzacji PRL Mimo licznych ograniczeń, polska motoryzacja lat 60. i 70. odegrała kluczową rolę w rozwoju kraju. Samochody produkowane w tym okresie stały się nie tylko środkiem transportu, ale także symbolem awansu społecznego i aspiracji do lepszego życia. Dziś wiele z tych modeli jest obiektem kolekcjonerskim, a ich odrestaurowane egzemplarze można zobaczyć na zlotach klasyków.

Polska motoryzacja tamtych lat, choć niepozbawiona wyzwań, pokazała zdolność adaptacji do trudnych warunków. Była świadectwem ambicji społeczeństwa, które mimo ograniczeń dążyło do modernizacji i mobilności. Wspomnienie o tych pojazdach to nie tylko historia motoryzacji, ale także obraz codziennego życia w Polsce Ludowej.

[aimless-pilgrims-silva-rerum]

Rok temu wpadł mi w oko dość opasły, bardzo pięknie wydany, tom nowel Edgara Alana Poego, wydawnictwa "Marginesy" z 2021 roku. Pozwoliłem sobie na jego zakup, choć wcześniej nie miałem żadnej styczności z twórczością tego amerykańskiego mistrza literatury grozy. Postać artysty znam tylko z wersji przetworzonej przez współczesną popkulturę. Nawet wiersze, choć wydają się popularniejsze, nie są mi znane. Nie wiedziałem się więc czego spodziewać po lekturze. Niżej postaram się jakoś systematycznie wyłożyć moje subiektywne wrażenia dotyczące tej przygody. Nie ukrywam, że nie jest to recenzja, a średnio to też będzie sprawdzało się jako podsumowanie - ciężko w krótkim tekście wyłożyć coś, co byłoby dobrym materiałem do szerszych studiów. Z kolei jako laik gatunku zdaję się na swoje tylko wrażenia. Nie mówiąc już o tym, że szaleństwem byłoby myśleć, że w tysiącach słów streszczę sześciokrotność notatek, oraz 39 dzieł napisanych na przestrzeni ponad piętnastu lat.

Zacznijmy może od samego tomu. Jest to sześciuset stronicowa cegła cierpienia - albo można nią komuś przywalić, albo pozwolić czytać - efekt będzie podobny. Zawiera, jak wspomniałem, prawie czterdzieści utworów prozaicznych napisanych na przestrzeni całości twórczej działalności Poego. Czyli od 1832, aż do śmierci w 1849. Ich tłumaczenie, dokonane przez Sławomira Studniarza, wydaje się naprawdę dobre, zważając na to jak "gęsta" znaczeniowo i tematycznie jest to literatura. Nie jestem w stanie rozszyfrować do końca klucza ułożenia opowiadań w książce, ale zgaduję, że po gatunku, bo chronologia wydania nie grała tutaj dużej roli. Na przykład, utwory miłosne, gotyckie, jak "Berenika", "Morella", "Eleonora" i "Ligeja" są obok siebie tak jak później analityczne trzy krótkie powieści z detektywem C. Auguste Dupinem, czy nowela "Złoty Żuk". Gdy już jestem o samych typach dzieł, to oprócz wymienionych są dwa związane z kreatywną zemstą "Beczka amontillada", czy "Żabi Skoczek", oraz parę humorystycznych - m.in "System doktora Pierza i profesora Smoły". Są też bardzo uduchowione, czy poetyckie, z racji mojego gustu, te mi się najmniej podobały.

Po tej ogólnej notce pozwolę sobie przejść wrażeń. To jest, według mnie, równie ważny aspekt przeżywania kultury, co jej analityczne rozważanie. Zresztą nie jestem z tym sam, bo wiele razy z samych dzieł przenika taki sentyment, jak bardzo ważny dla autora jest klimat i szeroko pojmowany duch. Ślizgałem się jednak po powierzchni. Choć starałem się wsiąknąć i, co prawda, atmosferę wchłaniałem, to by całkowicie docenić te opowieści, trzeba by było rzetelnych studiów. Połączenie ich z kontekstem innych pisarzy, prądów myślowych i sama interpretacja co poetyczniejszych, wymaga wielu iteracji przechodzenia przez treść. Przy pierwszym czytaniu, są to fragmenty nierówne, gdy chodzi o ich poziom. Choć może to być też, jak wspomniałem, pewne preferencje. To, że się męczyłem z przejściem przez całość, nie należy do tajemnic. Praktycznie w trzech seriach, co parę miesięcy, wracałem i odkładałem kolubrynę. Tak jak miałem pewną radość z czerpania z klimatu, tak sens wielu (w szczególności w pierwszej połowie tomu) umykał mi. Nie mogę, i nawet nie chcę rozgryzać interpretacji takiej "Psyche w opałach". Zgaduję, że to się odnosi do czegoś znanego za czasów pisania. W szczególności podobały mi się "analityczne" utwory, zaczynając na "Zabójstwa przy Rue Morgue", a kończyć przy znanym mi uprzednio "Złotym żuku". W tym nurcie było również "Tyś to uczynił", czy "Podłużna skrzynia". Przygodową "W bezdni malströmu" było również przyjemne do czytania.

Rozbawił mnie szczególnie fragment o wariatach "System doktora Pierza…". Niektóre bazujące na grozie i tajemniczości mi się nawet podobały - "Owalny portret", "Duch przekory", "Wiliam Willson". Z kolei zupełnie nie zrozumiałem "Cień - przypowieść", czy "Milczenie". Przeleciało to przeze mnie na wylot jak neutrina. Zaskoczyły mnie z kolei trzy dialogi na końcu, gdzie jeden można potraktować jak fantastykę naukową. O końcu świata przez kometę prawi "Dialog Eirosa…", choć obecnie scenariusz nieprawdopodobny (ten, który wskazuje), to i tak było to ciekawe doświadczenie. Zresztą, podobnie jak można coś wyciągnąć z narzekań Poego na niszczącą technikę. W obecnym czasie niepewności związanej z rozwojem tejże są dość namacalne. Mogę jeszcze powiedzieć, że strasznie nie lubię jego wywodów metafizycznych m.in. "Mesmeryczne objawienie". Nie dlatego, że jest to filozofia - tę mocno cenie, ale wyglądają te wywody, często na chęć bycia mądrzejszym niż się jest. Czyli po prostu upoetyzowane i uduchowione pseudorozmyślania. We wspomnianym dostrzegam na przykład bardzo zniekształcony hermetyzm. To są chyba moje ogólne spostrzeżenia i wrażenia z całości przetrawienia tych dzieł. Nie pojawiają się w zbiorku nieliczne, ale ich nie będę raczej szukał na własną rękę. Pewnie też mógłbym powiedzieć coś więcej o każdej z noweli, ale to wielokrotnym jej studiowaniu. Dla siebie więc zostawię jakieś losowe myśli z nimi związane, które z biegiem czasu mogą rosnąć, o ile będę do nich wracał. Na co na razie się nie zanosi.

Bardzo przypomniało mi to te wszystkie audycje o zbrodniach, tzw. "true crimes". W pewnym sensie jest to coś podobnego. Raz żartobliwie podsumowałem, że Poe pisał podcasty, ale nie odbiega to daleko od prawdy. Głównym zajęciem Amerykanina było pisanie wierszy, a cała ta proza, której większą część miałem okazję przeglądnąć, była czynnością zarobkową. Tę publikował w gazecie, więc pewnie podczas pisania miał z tyłu głowy myśl "czy się to sprzeda?". Stawiając więc na tym gruncie swoją opinię, to nawet jestem zaskoczony jakością i różnorodnością tych opowiadań. Siląc się na jakieś słowo końcowe, mogę polecić zakup, bo na pewno każdy znajdzie dla siebie parę historii. Całościowo też się broni, choć jak to z bibliografią - nie wszystko może być genialne. Dodatkowo zbliża się też Halloween (już czekam na tę jałową dyskusję o zakazywaniu celebrowania), więc zupełnie trafne w klimat. Wydawniczy kawał porządnej roboty. Czuję, że nie wyczerpałem tematu, ale na razie to wszystko.

Miłego, Adiabat 10.10.2024

[negato-v]

Niezamierzone samobójstwo żuczka biegacza....

[jyideshyzyk]

Лексикон слівець

[valdekboy]

Doodles #7

This one is really bad

I don't even know what cars are there, some skyline and countach looking things . . . and Żuk with Charger front for some reason.

[pankracy]

absolutely gutted that there are no photos of an fsc żuk a-07 on tumblr