#ışıltılar

[binti-zehavi]

Seyr; âlem için de âlemdir... Güneşin altın ışık bağrında kıpır kıpır ışıltılar saçan zariflikler zarifim😌🎐...

[lorianaworld]

ağlamalar ve zırlamalar devri bitti artık sadece ışıltılar ve parıltılar

[uzaydakibirisstuff]

ağlamalar ve zırlamalar devri bitti artık sadece ışıltılar ve parıltılar

[japonyamesken]

Uzun zamandır merkeze girmiyordum, ışık... her yer ışık, balkonlarda mini mini ışıltılar, süslenmiş ağaçlar.. Küçük christmas dükkanları, buz pateni pisti kurulmuş. Köyümüzü ne kadar sevdiğimizi konuşa konuşa bir İtalyan restoranına giriyoruz. Güzel pizza, güzel sohbet, güzel akşam.

Dönüşte 20 Aralık günü bisiklet sürdüğüm farkındalığı geliyor. (Üşüyorum, çok) Eve varıyorum, kardeşime Elon Musk'ın Afd tweetini gönderiyorum, arıyor, konuşuyoruz. Birkaç dakika sonra da "Almanya'da Noel pazarına saldırı, 11 ölü" yazan bi ekran görüntüsü yolluyor bana.

Elon Musk'ın tweeti, Aralık'ın başından beri Almanya'da Noel pazarlarına saldırı bekleniyor haberleri. Kendini gerçekleştiren kehanet mi yoksa bir güvenlik açığı mı, başka bir şey mi?

Saldıran Suriyeli mülteci diyorlar ilk önce. Sonra Suudi Arabistanlı bir doktor olduğu ortaya ç��kıyor. Kardeşim sınırsız oturuma başvurmuş, şakayla karışık "aha gitti oturum" diyor.

Sonra saldırının videosunu izliyoruz. Birkaç saat evvel önünden geçtiğimiz Noel marketlerin birisinin kopyası... "Bir insan neden böyle bir şey yapar diyor?" kardeşim. Bizim noel pazarımızda tam biz önünden geçerken de olabilirdi diye düşünüyorum sadece. Pek bir şey de hissedemiyorum artık.

Aralık 2024 - Kuzey Brabant

[yalnizgokyuzu]

22/12/2022 hiç böyle ummamıştım. hayallerim vardı benim, umutlarım, gözlerimde hiç sönmeyecek gibi parlayan ışıltılar ve en önemlisi de kalbimi parçalayacak kadar sevgim. şimdi hepsi beni terk etti. sen gidince hepsi gitti. bir tek kalbimi her gün sızlatan sevgim kaldı. hayatın toz pembe olmadığını; bazen hayallerin, umutların, mutluluğun hiçbir önemi olmayacağını anladım. ama biliyor musun insan sevince, çok sevince baska bir ihtimale ihtiyaç duymuyor. onun için tek bir ihtimal oluyor her zaman ve o ihtimalin peşinden sonuna kadar koşuyor. tesadüfen olan bir bakışmanın bile günlerini hatta haftalarını nasıl değiştirdiğini fark edince yenildim diyor. ben bu sefer yenildim. bu öyle bir yenilmek ki en büyük zaferlerden daha çok mutlu ediyor. ama bu mutluluk git gide yerini acılara bırakıyor. o yoldan dönüş olmadığını çok geç fark ediyorsun. gözlerini ışıl ı��ıl parlatan için dünyalara karşına alıyorsun ama o karşına aldığın dünya başına yıkılıyor. bütün hayallerin, umutların tek tek yok oluyor. gözlerinde birer mezarlık oluşuyor yavaş yavaş. insan çok sevince çok çabuk kaybediyor. çok çabuk yeniliyor. ve bir daha ayağa kalkamıyor…

[kalansonkauaikusu]

Ya askkk saçını boyattın mı rengini mi açtırdın naptın rengi çok güzel naptın bi anlat kxkxjxm

Aşkıım küçüklükten sarıdan dönme kumraldım ben zaten ilk başta aralara ışıltı attırdım herkes gibi sonrasında yazın açıcı spreyle açmaya başladım zaten denizle güneşle baya açıldı saç rengim aralardaki ışıltılar da gölgeli bir sarı oldu🙏🏻

[jan-berk]

Yüreğimi alıp söktüğün an kan yerine ışıltılar akacak, yüreğimde saklayıpta söyleyemediğim biriktirdiğim bir çok hisslerime hitaben.

[vakitsizgittin]

Ağlama ve zırlama devri bitti, artık sadece ışıltılar ve parıltılar.

[aynodndr]

NE ZAMAN SENİ DÜŞÜNSEM

Ne zaman seni düşünsem

Aynada yüzüme

Dilimde sözüme küsüyorum

Bedenim zifiri bir geceye dönüyor

Gözlerimde ışıltılar sönüyor

Kulaklarımda kırılışımın sesi

Sesin içinde sanki ölümün nefesi

Sanırsın ki bütün ömrüm

O nefesin içinde yakılıyor

Binlerce acı üstüme yıkılıyor

Ne zaman seni düşünsem

Bütün yıldızlar siyaha boyanıp

Gecenin yüreği kanıyor

Ateş böcekleri bile, kendi ateşlerinde yanıyor

Yaşamayı bir kenara koyuyor

Düşüncemin elleriyle yüreğimi oyuyorum

Ne zaman seni düşünsem

Umudumun içindeki her tomurcuk

Gidip zemherilerle kucaklaşıyor

İçimde gözlerini kapayıp bir çocuk

Boynunu büküp uzaklaşıyor

Hissediyorum

Renkli bilyelerini kırıyor avucunun içinde

Bilyeler ki gözyaşı içinde

Çoktan gömmüş uçurtmalarını

Zora ki atıyor titreyen adımlarını

Yüzünde bitimsiz hüznü

Üstünde kayıp bir gökyüzü

Yürüyor bilinmezin içine

Ne zaman seni düşünsem

Susuyorum

Söylenecek binlerce söz var oysa

Mesela

“Gelsen alsan beni

Suskunluk giyinmiş dilimi soysan

Alıp sevinç çığlıklarının içine koysan

Avaz avaz “Seni seviyorum” diye bağırsam

Gelir misin çağırsam?”

Demek varken, diyemiyorum

Biliyorum gelmezsin

Gelecek olsan gitmezdin

İşte bu yüzden

Ne zaman seni düşünsem

Bin kere düğümleniyor

Bir kere çözülemiyorum

Ne zaman seni düşünsem

Düğümlenip öylece kalıyorum

İhsan Turhan

[ashabellq]

Toprağın altında dahi acı çeker mi insan? Ruhumu kıstırdınız bu kafese. Bin kez öldürdünüz. Görüyor musunuz, bakın, çığlıklarım sustu, gözyaşlarım dindi, hareketlerim durdu, saçlarımdaki parlak ışıltılar söndü çünkü ölüyüm ben. Öleni öldürebilir misiniz?

Bırakın küreklerinizi, kendinizi kandırmayınız. Attığınız toprakla boğdunuz beni. Görmediniz mi? Duymadınız mı? Kalp atışlarımı. Nefes almak için onca çabamı! Hiç değilse, yanaklarımdan akan yaşı... Görmediniz mi? Gözlerinizi mi kapattılar? Duymadınız mı? Kulaklarınızı mı kestiler? Ya diliniz? Konuşamadınız mı?

Bakmayın bana, ölüyüm ben. Çirkinim, toprakla bütünleşmiş bedenim gökyüzüne muhtaç kuru bir ot parçası gibi solmakta. Mezar taşım dâhi yok, kimse şahit olmadı ruhumun acı dolu yakarışına. Bakmayın bana, bir zamanlar yaşıyordum. Güneşimi aldılar. Boğuldum. Bakmayın bana, ağlıyorum.

Açan çiçeği görüyor musunuz? Benim o. Gözyaşlarım, çığlıklarım, yaralarım, yok oluşlarım. Dimdik ayakta, çünkü bir kez öleni bir daha öldüremezsiniz. Çünkü çoktan derinlerine indiğiniz bataklığa bir kez daha batamazsınız, çünkü gökyüzünü elimden alamazsınız.

Siz, gözlerinde hüzünle beni bekleyenler, çiçeğime iyi bakınız.

[postakutusundakisair]

Tanrıya dua ediyorum,

Tanrılık makanında ağlayarak

ölgün ışıltılar altında

Durağan hasretlikler kimin

esiriydi.

Aşkların içinden gelen sızılar

Kimin sesiydi.

Geceden fezaya yayılan bir ağıt

Seziyorum gündüzümden denizime.

Fezayla denizi birbirine kırdıran

Zalim hastalık renginde güneş.

Sıkı düşlerin içindeki ihtimal

Kararlılığa çıkarırdı aydınlığı

Bilinmezi istemezdi

Görünmeyini duymazdı mesela

Hayatın i��levi benim temelimi

Sarsıyor her bir fayın

kırılmasıyla:

Aşklarımdan anlamadıklarını

Gözyaşlarıma dokunamayarak

anlattılar.

Mafya kasvetli sevgilerimle

bağışladım onları

Hayatlarının ulu orta yerlerinde

ölmeden önce.

Onlara ruhumu teslim etmiştim.

Geriye bedenimi bıraktılar mağara

gözlü hatıralar.

Kırık dökük kalemlerle şiir

yazıyorum hatırlarıma saygımdan.

Gitmek istiyorum

Haset dolu hasret ışıkları doğmadan

bu karanlık şehirden.

Ξ.

'Ölüm Sıcağında Ağlayışlar'

[sirinirem]

fısıltılar ve çığlıklar devri bitti artık sadece ışıltılar ve parıltılar

[susmabana]

bize söyle bir yenilik lazım şıkır şıkır takılar ışıl ışıl ışıltılar yeni saç modeli… yeni rota olusturuluyor

[surgundekimavi]

Yaklaşık bi on sene sonra İzmir’e geldim. Belki on seneyi de geçmiştir ya neyse. Denize gitmek için yolda harcadığım süre Ankara’dan İzmir’e araç kullandığım süre kadar vardır sanırım. Bir de önce sol kol şimdi sol bacağım araç kullanırken güneşten bölgesel olarak yandı. Amele yanığı halt etmiş haldeyim. Daha sanayide kazıklanma durumunu hiç anlatmıyorum bile. Son iki günde bi konak yapmadan dönmem heralde. Sonrası yine sövmeye devam eden iş zamanları.

Şimdi ışıltılar içinde bi rakı içip yarın hangi uzun yola çıkacağımı düşüneyim.

[umuttsuuuzvakaa]

havanın soğukluğu tenimde dolaşırken, yıldızlara gülümsedim. gözlerimi onları görmek için zorladım, hafif ışıltılar. onları tam olarak görmesem bile orada olduklarına inanırdım kendimi. yaslandığım demirliğin, ellerimin tutuşuyla ısınması soğukluğu daha az hissetmeme sebep olmuştu. kulaklığım en az ilk yardım bekleyen birine yardım elini uzatmış bir kahraman gibiydi. sözlerini ezbere bildiğim şarkıları mırıldanırken, rüzgarla dans eden saçlarımın temiz kokusu doldu burnuma. ayağımın yanında olduğunu hissettiğim kediyle gülümsedim. onun bana dokunması, ikinci defa beni rahatsız etmedi. oysa o, günahsız bir canlıydı. bizim gibi yalanlara ve nefretlere bulaşmamıştı, neden ondan tiksinmek zorundaydım ki? sessizliğe mahkum edilmiş küçük bir beden. kesinlikle sevgiye ihtiyacı vardı. sevginin her şeyi iyileştirdiği inancı vardı yüzyıllardır. sâhi öyle miydi? annem. tüm sevgisini bize veren o kadın. bazen sevgisi az gelince, kendini sevmeyi bırakıp bizi severdi o. pekâla, neden yalnız hissediyordum? kendimden uzak olmam mıydı sorun? oysa ben, insanlara yakın olmak için kendimden uzaklaşmıştım. fakat yapayalnız bir şekilde dünyaya gelen bir beden, kalabalıkta huzur bulabilir miydi? bulamamıştım. gökyüzünün karanlığı, kalbimin ışığını açtı. eskiden karanlıktan korkan bedenim, şimdi karanlıkta dinginlik bulmuştu. gözlerimi kapayıp gülümsedim, hatırladım. hiçlikle varlıkta olan anıları. kabullenememiştim. birden gözlerimi açtım. yüzümdeki gülümsemem soldu, kendime verdiğim sözü hatırladım. iç geçirdim, kulaklığımı çıkardım, son kez gökyüzüne baktım ve hepsini unuttum.

[l97besa]

Duvarlara yazılmış bir yazı olarak,

Bu kafesi sen kurdun

Yüzümdeki rengi kaybettim

Sen adilsin ve ben deliyim

Halüsinasyon, utanç

Suçluluk, acı, daha fazla acı

Bilmelerine izin verme.

Sana hiç söylemediğim şeyleri söyledim

Başkalarına söylemediğim, bundan pişmanım

Ama toplanıp gitmeyi deneyeceğim

Sen bir aradaydın ta ki karanlığa gömülene kadar

Parlak ışıltılar biraz hüzne dönene kadar

Ellerimdeydin, ama gitmekte iyisin