#Émile Armand

[forbidden-sorcery]

Individualists concern themselves little with a future society. That idea has been exploited and can nourish the believer just as exploitation of paradise nourishes the priest; but it resembles paradise, in that a description of its wonders has an enervating, soporific influence on those who hear it, it makes them forget present oppression, tyranny and bondage. it weakens energy, emasculates initiative. The individualist does not put his hope in the future society. He lives in the present moment, and he wants to draw from it the maximum results. Individualist activity is essentially a present work and a present accomplishment. The individualist knows that the present is heir to the past and pregnant with the future. It is not in some tomorrow that he wants to see the end of encroachment by society on the individual, of invasion and oppression of one person by another. It is today, in has own life, that the individualist wants to win his independence.

Émile Armand

[gett-merkedd]

I. As I write these lines, election season is in full swing. The walls are plastered with posters of every color where people claim to be of every flag, every “color” of opinion. Who doesn’t have his party, his program, his profession of faith? Who is not either a socialist, a radical, a progressive, a liberal, or a “proportionalist” — the newest fad? This abnegation of the self is the great malady of the century. One belongs to an association, a union, a party; one shares the opinions, the convictions, the rule of conduct of another. One is led, a follower, a disciple, a slave, never oneself.

It’s true that this is less taxing. To belong to a party, adopting someone else’s program, adjusting to a collective line of conduct, is to avoid thinking, reflecting, creating one’s own ideas. It is to dispense with acting by oneself. It is the triumph of the famous theory of the “least effort,” for the love of which so many stupid things have been said and done.

Some call this living. It’s true: the mollusk lives, the invertebrate lives; the plagiarist, the copycat, the babbler all live; the lemming, the traitor, the slanderer and the gossip all live. Let us leave them and dream not only of living, but something more: “to feel alive.”

II. To feel alive is not only to be aware that we are regularly performing the functions that maintain the individual (and, if you like, the species). Nor is feeling alive to perform the acts of one’s life within a narrow design, in line with some wise book written by some author who knows nothing of life but its hallucinations, crucibles, and equations. To feel alive is certainly not to keep to neatly graveled paths in a public garden when the capricious trails of wild undergrowth are calling out to you. To feel alive is to vibrate, thrill, shudder with the perfume of flowers, the songs of birds, the crashing of the waves, the howling of the wind, the silence of solitude, the feverish voice of crowds. To feel alive is to be as sensible to the plaintive chant of the shepherd as to the harmonies of great operas, to the radiant influence of a poem as to the pleasures of love.

To feel alive is to render exciting those details of one’s life that are worth the trouble: to make of the latter a fleeting experiment, and of the first an experiment that succeeds. All of this with no constraints, with no program imposed in advance; according to one’s temperament, then, to one’s state of being in the moment, one’s conception of life.

III. One can think oneself an anarchist and vegetate. One can mirror the anarchism of one’s newspaper, one’s favorite writer, one’s group. One can call oneself original and deep down be nothing more than a second- or third-degree add-on or outsider.

Being bound by the yoke of a so-called “anarchist” morality is to be always tied down. All a priori moralities are the same: theocratic, bourgeois, collectivist or anarchist. Doubled over under a rule of conduct contrary to your judgment, reason, and experience, to what you feel and desire, on the pretext that it is the rule chosen by all the members of your group, is the act of a monk, not of an anarchist. It is not the act of a negator of authority to fear a loss of esteem or incurring the disapproval of your circle. All that your comrade can ask of you is not to encroach on the practice of his life; he cannot go farther.

IV. An essential condition for “feeling alive” is to know how to appreciate one’s life. Morals, sensations, rules of behavior, emotions, knowledges, faculties, opinions, passions, meaning, the brain, etc. — so many means that can allow us to approach our life. So many servants at the command of the “self” for it to develop and expand. Mastering them all, the conscious “negator of authority” does not allow himself to be mastered by any of them. When he succumbs, it is from lack of education of the will. This is not irreparable. The studied “one-beyond-domination” is not fearful; he enjoys everything, bites into everything, within the limits of individual appreciation. He tastes everything and nothing is repugnant to him, so long as he maintains his moral equilibrium.

Only the anarchist can feel himself living, for he is the unique one among men, the only one whose appreciation of life has its source in himself, without the impure intermixing of an authority imposed from without.

— Émile Armand, To Feel Alive

[astra-galaxie]

what are some of your LGBTQ headcanons for some of the CC characters?

My LGBTQ headcanons for CC characters? Sure, I’ve got some! I’ll also list some characters' canon facts since I support them, but let’s see what non-canon ones I can come up with!

And disclaimer! These are my current LGBTQ headcanons; there is a chance that they could change as my story progresses!

Sexuality-based LGBTQ Headcanons:

Main Characters

Heterosexual/Ally:

Samuel King

Eduardo Ramirez

Frank Knight

Elizabeth Ripley

Angela Douglas

Elliot Clayton

Arthur Wright

Issac Bontemps

Diane Parker

Gloria Hayes

Gabriel Herrera

Penelope Sage

Priya Desai

Felix Reed

Gay:

Nathan Pandit

Amir Devani

Orlando Ordelaffi

Ben Shepard

Lesbians:

Hannah Choi

Carmen Martinez

Michelle Zuria

Evie Holloway

Rose Zhao (She and her husband married for none-romantic reasons)

Bisexuals:

David Jones (Has a preference for women ((and hasn’t realized his attraction to men yet…))

Grace Delaney (She tried to get Jones to realize his sexuality in high school but couldn't get him to understand…)

Alex Turner

Andrea Marquez

Yann Toussaint

Jack Archer (With a preference for women, but unlike Jones, he recognizes his feelings toward men)

Lars Douglas (He likes to call himself and Jack bi-bros and bi-buddies)

Marina Romanova

Jonah Karam

Cathy Turner

Nebet

Christopher Scott

Jacob Arrow

Hugo Mercier

Pansexuals:

Amy Young

Roxie Sparks

Maddie O’Malley

Charlie Dupont

Deigo del Lobo

Martine Meunier

Janis Rivers

Jean-Philippe Delacroix

Gauthier Delacroix

Enzo Traoré

Léa Bonnet

Polyamory:

Zara Tien

Theo Moon

Kai Malano

Nadia Den Yamin

Demisexual:

Russell Crane

Ingrid Bjorn

Rupert Winchester

AroAce:

Dick Wells (This man called science his mistress once, and I have headcanoned him as AroAce ever since!)

Hope Newman

Acesexual:

Armand Dupont

Viola Pemberton

Questioning:

Rita Estevez: Thought she was straight but started having feelings towards a certain woman…

Luke Fernandez: He thought he was straight, but after everything with Fabien de la Mort, he started questioning

Carrie James: Unsure of her sexuality

Émile Bardot: Unsure of her sexuality

Other Characters

Olivia Hall: Lesbian

James Savage: Demisexual

Edward Dante: Pansexual

Karen Knight: Bisexual

Nigel Adakue: Gay

Asal Hawaa: Bisexual

Katherine Woolf: Lesbian

Jasper Everett: Gay

Mia Loukas: Bisexual

Arthur Darkwood: Gay

Geroge Mathison: Gay

Cody James: Pansexual

Gender-based LGBTQ Headcanons:

Nathan Pandit: Transgender (female to male)

Alex Turner: Demiboy

Hannah Choi: Demigirl

Jean-Philippe Delacroix: Genderqueer

(I don’t have many gender-based headcanons yet…)

That’s everything I could come up with! And like always, I am open to hearing about your opinions, headcanons and suggestions on this topic!

[tastethebloodofmeatthawsmoth]

“Stirner did not descend to the people, like the Bakunins, the Kropotkins, the Tolstoys, for example. He’s not a prodigious author like Proudhon - writing to the prejudices of average and typical bourgeoisie; he’s no scholar like Reclus, who had a spirit of well-meaning evangelism; nor an aristocrat like Nietzsche; he’s one of us. This is a man who never found himself well-off, in a sure position that was profitable or with private income. He knew the necessity of practicing the most diverse jobs for supporting himself. The glory that surrounds celebrated outcasts, revolutionary militants, or founders of schools of thought was unknown to him. He had to manage however he could - and in place of the shows of respect that the bourgeoisie bestows, despite everything, on certain illustrious revolutionaries, he received nothing but the rebuffs with which they burden individuals who have no situation or guarantee.” - Émile Armand

[anarchistin]

When “voluntary association” is spoken of, voluntary adhesion to a plan, a project, a given action, this implies the possibility of refusing the association, adhesion or action.

— Émile Armand, Individualist Perspectives

[plaques-memoire]

Billet spécial n°1 - Les hôtels particuliers de l'île Saint-Louis

Pour célébrer la rédaction du 100ème billet du blog "Plaques Mémoire", j'ai souhaité présenter un format un peu plus libre que les autres publications, en présentant une série de petites plaques commémoratives situées à proximité les unes des autres, sur l'île Saint-Louis, à Paris (75004), et qui évoquent les noms de nombreuses personnalités de l'époque.

L'île Saint-Louis (anciennement île Notre-Dame) est une île située sur la Seine, dans le quatrième arrondissement de Paris. Structurée autour de la rue Saint-Louis en l'île qui la traverse de part en part, elle a fait l'objet d'une vaste opération d'urbanisme au XVIIème siècle et rassemble alors un très grand nombre d'hôtels particuliers qui lui valent le surnom d'"île des palais". Ces bâtiments, riches résidences passant aux mains de différentes familles aisées, connaîtront au fil des années des habitants prestigieux. Les photos montrées ici ne constituent pas une liste exhaustive des hôtels particuliers de l'île Saint-Louis, dont beaucoup ont été préservés et sont de remarquables monuments historiques cachés en plein cœur, comme l'hôtel de Lauzun (situé au 17 quai d'Anjou). Plusieurs de ces hôtels ont été conçus par l'architecte Louis Le Vau (1612-1670), d'ailleurs mentionné sur certaines des plaques commémoratives présentées ici.

11 quai de Bourbon. Texte de la plaque : 1643. Demeure de Philippe de Champaigne, peintre et valet de chambre de la Reine mère.

13 quai de Bourbon. Texte de la plaque : En 1695, propriété de Louis Joseph de Playbault, seigneur de Villars, capitaine au régiment de la reine.

15 quai de Bourbon : Hôtel Le Charron (ou hôtel de Vitry). Texte de la plaque : Hôtel Le Charron. Contrôleur de l'extraordinaire des guerres en Picardie. Son petit neveu J.J. Charron, marquis de Menars, est beau-frère de Colbert. Le peintre Émile Bernard y a résidé.

31 quai de Bourbon. Texte de la plaque : Emplacement de la propriété du fils de Th��ophraste Renaudot, médecin de Louis XIII, commissaire général des pauvres, fondateur du journalisme. L'écrivain Charles-Louis Philippe y a résidé.

18-20 quai d'Orléans : Hôtel Rolland. Texte de la plaque : Hôtel Rolland. En 1775 propriété de Étienne Françis Turgot, marquis de Soumont, gouverneur de Cayenne et de la Guyanne

16 quai de Béthune. Texte de la plaque : Construit en 1647. En 1728 très haute et très puissante dame Marguerite Thérèse Rouillé, princesse de Poix, veuve de très haut et très puissant seigneur Monseigneur Armand Jean Duplessis, duc de Richelieu et de Fronsac, pair de France, chevalier des ordres du Roy, lègue cet hôtel à son beau-fils LF Armand de Vignerod, futur maréchal de Richelieu

28 quai de Béthune : Hôtel Aubert-Perrot. Texte de la plaque : 1640. Maison de M. Aubert, contrôleur des rentes de l'Hôtel de ville. Façade du XVIIIème siècle

5 quai d'Anjou. Texte de la plaque : Petit hôtel de Marigny, élevé en 1640. Habité par Rennequin, créateur de la Machine de Marly

7 quai d'Anjou. Texte de la plaque : 1642 Hôtel construit pour Jacques Brebart Marchand de Fer. Siège de la Corporation des Maîtres Boulangers depuis 1843. Le bâtiment abrite encore aujourd'hui les locaux du Syndicat des Boulangers du Grand Paris.

11 quai d'Anjou. Texte de la plaque : Construit vers 1645 pour Nicolas Lambert de Thorigny. Louis Le Vau architecte. Acquis en 1945 par Henri Digard.

15 quai d'Anjou. Texte de la plaque : Vers 1645 hôtel construit pour Nicolas Lambert de Thorigny, président a la Chambre des Comptes. Louis Le Vau, architecte présumé.

23 quai d'Anjou. Textes des plaques : Hôtel ci-devant du Président Perrot et En 1642 ici demeura le Sieur Gabriel Sionite, Maronite du Liban, professeur d'arabe au Collège de France

27 quai d'Anjou. Texte de la plaque : 1644. Sur l'emplacement acheté en 1621 par Salomon de Caux, architecte du roi Louis XIII, Simon le Bossu, Maitre des Comptes, construit cet hôtel où vécut en 1691 Nicolas II Sainctôt, Introducteur des Ambassadeurs

33 quai d'Anjou. Texte de la plaque : 1640. Maison de Marin Le Roy, Sieur de Gomberville, titulaire du 21e fauteuil à la Fondation de l'Académie française

38 rue Saint-Louis-en-l'Île. Texte de la plaque : En 1775, Gilles Gomin maître tapissier acquiert de très haute et très puissante dame Madame Isabelle Louise Juvénal de Harville des Ursins de Tresnel, marquise de la Chastre

19 rue des Deux Ponts. Texte de la plaque : Maison de l'Image Saint-Louis. Abrite en 1642 le tavernier Framery, en 1742 le notaire Deshayes

9 rue Poulletier: Hôtel de Gillier. Texte de la plaque : Hôtel de Gillier. Construit de 1637 �� 1640 par Louis Le Vau, père et fils, pour Melchior de Gillier, seigneur de Lagny, conseiller du roy Louis XIII

6 rue de Bretonvilliers : Hôtel de Bretonvilliers. Textes des plaques : Petit hôtel Bretonvilliers, 1639 et Pavillon de l'ancien hôtel de Bretonvilliers attribué à jean 1° Androuet du Cerceau, 1642

[certainfriendpainterllama]

Check out this listing I just added to my Poshmark closet: Vintage Race Car Baseball Hat Cap.

[organisationskoval]

421) Fédération nationale des Camelots du Roi, National Federation of the King's Camelots, Narodowa Federacja Królewskich Camelotów, Camelots du Roi, King's Camelots, Kameloci Króla - skrajnie prawicowa organizacja młodzieżowa francuskiego wojowniczego ruchu rojalistów i integralistów Action Française, działającą od 1908 do 1936 roku. biorąc udział w wielu prawicowych demonstracjach we Francji w latach 20. i 30. XX wieku. W 1908 r. Action française starała się wyposażyć w młodzieżową organizację bojową. Dowódca Louis Cuignet szukał w szeregach armii przywódcy ludzi. W końcu to Maxime Real del Sarte, student Beaux-Arts, został wybrany po zamachu stanu „przez Sąd Kasacyjny”. Kontynuując aferę Dreyfusa, młody Real del Sarte postanawia zaatakować sędziów, przerywając rozprawę przerwaną przez prokuratora Alexisa Ballot-Beaupré:    

„Niegodni sędziowie i fałszerze, nie powiedzą, że Francuz nie pluje wam w twarz waszą utratą i waszą hańbą!”.

Stworzony 16 listopada 1908 r. Formuła „Camelots du Roi” została po raz pierwszy użyta w dzienniku L'Action française do określenia sprzedawców gazet Gazette de France, L'Accord social i L'Action française. Ich nazwa pochodzi od ich pierwszego powołania, polegającego na zapewnianiu propagandy poprzez sprzedaż głównie numerów gazety French Action na ulicach Paryża, stąd ich nazwa Camelots, kioski. Nazwa grupy oznacza „uliczni handlarze króla” i nie odnosi się do legendarnego Camelotu. Rekrutowali się z jednej strony z rojalistycznej grupy XVII-wiecznej dzielnicy Paryża zorganizowanej przez Henry'ego des Lyons do sprzedaży gazet przy drzwiach kościołów, z drugiej strony spośród rojalistycznych robotników i pracowników L'Accord social, Firmina Bacconniera. Nieliczni na początku, pierwsze raporty policyjne wspominają o około pięćdziesięciu członkach w styczniu 1909 roku. Pod koniec 1909 roku policja liczyła około 400 osób. W dniu 21 listopada 1908 r. Camelots du Roi zakłóciło odczytanie hołdu poświęconego Émile Zoli w Odéonie. Zimą 1908-1909 Camelots du Roi uszkodził lub nawet zniszczył posągi wzniesione w Paryżu lub w prowincjach reprezentujących dreyfusistów lub republikanów. Kameloci byli narzędziem polityki zamieszek ze strony Action Française. Byli znacznie bardziej siłą zbrojną niż siłą propozycji politycznych. Pomysł polegał na wywołaniu zamieszek, aby przypomnieć opinii publicznej o sprawie rojalistów, a tym samym sprowadzić nowych rekrutów. Członkowie Les Camelots mieli wielki podziw dla Charlesa Maurrasa jako pisarza i polityka. Był ich niekwestionowanym mistrzem, nawet jeśli niektórzy stopniowo marginalizowali swoją pozycję w Action Française, nie kwestionując jednak swojej przynależności do tego ruchu. Pierwszym prezydentem Królewskich Camelotów był Maxime Real del Sarte, a sekretarzem krajowym był Henry des Lyons. Marius Plateau, Lucien Lacour, Armand du Tertre, Lucien Martin, Léon Géraud, Jean Dorange są mianowani delegatami. Człowiekiem, który zadecydował o stosunku Kamelotów do centralnej organizacji Action Française, a także o dyscyplinie, był Maurice Pujo. W 1904 roku profesor historii Amédée Thalamas cieszył się niewielką reputacją za to, że zrelatywizował polityczną rolę Joanny d'Arc podczas wojny stuletniej i zakwestionował jej cnotę, a także nadprzyrodzony charakter dziewicy orleańskiej. Otrzymał naganę od Ministra Edukacji Publicznej. W listopadzie 1908 r. Rada Profesorów Wydziału Literackiego pod przewodnictwem dziekana Alfreda Croiseta upoważniła Thalamasa, który nie miał tytułu doktora listów, do organizowania raz w tygodniu przez całą zimę bezpłatnego kursu z pedagogiki historii. Ten kurs został podzielony na dwanaście małych kursów. Wyszkoleni przez Maxime'a Reala del Sarte, Camelots du Roi postanawiają przerwać lekcję prowadzoną przez profesora w każdą środę, nawet jeśli oznaczałoby to użycie przemocy. Podczas pierwszej lekcji, 2 grudnia 1908 roku, uczniowie i Kameloci wtargnęli do amfiteatru Micheleta i wywołali piekielną wrzawę. Maxime Real del Sarte złapał Thalamasa i uderzył go, a ten ucieka. Młodzi ludzie opuszczają salę, rozchodzą się na bulwarze Saint-Michel, przedzierają się przez policyjne blokady drogowe, przekraczają Sekwanę i docierają do pomnika Joanny d'Arc, gdzie składają wieniec z kwiatów. 9 grudnia rojaliści demonstrowali bardziej energicznie na Sorbonie. 23 grudnia, chcąc zrehabilitować Joannę d'Arc, Maurice Pujo zobowiązuje się poświęcić jej bezpłatny kurs na środku Sorbony, w amfiteatrze Guizot. Śledzi przed słuchaczami obraz historyczny, porównując stan Francji w XV wieku z ówczesnym. Kończy, gdy oficer pokojowy, za którym podąża kapitan straży i szereg żołnierzy, prosi go, by wyszedł. Słuchacze rozeszli się bez incydentów. Pierwszy proces przeciwko Camelot du Roi odbył się 24 grudnia: Serge Real del Sarte, student Ecole des Beaux-Arts, został oskarżony o „przemoc wobec agenta”. Tego samego dnia grupa 500 demonstrantów, prowadzona przez jego brata Maxime'a i Kamelotów, udała się do Senatu i wtargnęła na dziedziniec pałacu z okrzykami „Precz z republiką!” aby dać się poznać, Camelots du Roi nie wahają się dobrowolnie aresztować, aby stawić się na publicznym procesie i sprawić, by ludzie mówili o nich w prasie. 31 grudnia Maxime Real del Sarte został skazany na piętnaście dni więzienia za „zniewagę”. 16 lutego 1909 r. profesor otrzymał lanie w środku zajęć, co stało się „prawdziwym wyczynem bojowym Camelots du Roi”. Kampania przeciwko Thalamasowi trwała trzy miesiące, z licznymi aresztowaniami za zniewagi i przemoc wobec agentów: oprócz Maurice'a Pujo i Maxime Real del Sarte, jego brata Yvesa, Henry'ego des Lyons, Mariusa Plateau, Georgesa Bernanosa i dziesiątek anonimowych Camelots du Roi zostali aresztowani, a następnie zwolnieni po spędzeniu dwóch tygodni w więzieniu. Sprawa Thalamasa wzbudziła wtedy namiętne reakcje; obozy talamistów i antytalamistów ponownie stanęły naprzeciw siebie w roku 1909. Republikańska Federacja Studentów Francji kierowana przez Edmonda Blocha próbowała przeszkodzić Camelots du Roi. Ten odcinek jest częścią okresu „mityfikacji” Joanny d'Arc we francuskich kręgach nacjonalistycznych; był to jeden z pierwszych wyczynów Camelots du roi. Rekrutowani wśród studentów, uczynili Dzielnicę Łacińską Paryża swoim lennem. Camelots brali udział w wielu bójkach i walkach ulicznych z organizacjami lewicowymi lub konkurencyjnymi organizacjami skrajnie prawicowymi. Oryginalnie wyreżyserował je Maxime Real del Sarte, prezes Narodowej Federacji Camelots du Roy. Ta rojalistyczna organizacja młodzieżowa obejmowała popularne postacie, takie jak katolicki pisarz Georges Bernanos, Théodore de Fallois, Armand du Tertre, Marius Plateau, Henri des Lyons czy Jean de Barrau, członek komitetu zarządzającego Federacji Narodowej i specjalny sekretarz księcia Orléans (1869–1926), syn orleanistycznego hrabiego Paryża (1838–1894), a tym samym orleanistyczny następca tronu Francji. W latach 1910 Camelots du Roi na krótko zaprzyjaźnili się ze skrajną lewicą, w szczególności z anarchosyndykalistami. Aktywiści z obu stron sympatyzują w więzieniu i odkrywają wspólnego wroga: Republikę. Na przykład kamelot Georges Bernanos został aresztowany 14 stycznia, 8 lutego i 10 marca 1909 r. Podczas ostatniego aresztowania został skazany na 10 dni więzienia i 25 franków kary. Opowiada o swoim uwięzieniu i brataniu się z rewolucyjnymi bojownikami:    

“W La Santé, gdzie mieszkaliśmy, dzieliliśmy się po bratersku naszymi zapasami z marynarzami, śpiewaliśmy razem, wszystko za wszystko: Niech żyje Henryk IV albo L'Internationale” - Georges Bernanos.

Były jednak pewne problemy między Camelots du Roi a anarchistami, co ilustruje świadectwo kamelota Georgesa Moyrizota, które zawiera niuanse tej więziennej przyjaźni:    

“W ciągu dnia byliśmy w reżimie politycznym, z ludźmi z La Guerre sociale, Almereyda, Méric, Merle (du Merle blanc), Delannoy, projektant Ludzi tamtych czasów, i około trzydziestu związkowców, silnych i twardych, jak Georges próbował przekonać. Pewnego dnia szalona walka! Przybywam w samą porę, by zobaczyć Bernanosa chwytanego za gardło przez olbrzyma, który z uniesioną pięścią miał zmiażdżyć mu twarz. Zerwałem się, chwyciłem krzesło i z wściekłością dziesięciokrotnie zwiększając siłę, rozbiłem je na głowie muskularnego mężczyzny, który upadł. Walka ogólna. Nadbiegają strażnicy z rewolwerami. Wszyscy są umieszczani w celi” - Georges Moyrizot.

Ten związek jest pogłębiony w Cercle Proudhon wspieranym przez Henri Lagrange'a, ale pilność wojny szybko kładzie kres temu zbliżeniu. Podczas powodzi Sekwany w 1910 r. Camelots du Roi pomagali ofiarom na różne sposoby: jadłodajnie, dystrybucja węgla i odzieży, promy w celu przeprawy lub sprowadzenia ofiar w bezpieczne miejsce, zbieranie datków. Camelots du Roi wyobrażają sobie siebie „w najbardziej robotniczych dzielnicach, na najbardziej czerwonych przedmieściach peryferii z pewną odwagą, czasami wydalanych przez upartego komisarza policji, jak w Javel, lub przez burmistrza [...] jak w Issy-les-Moulineaux”. Na przedmieściach Issy-les-Moulineaux jadłodajnia Action Française zapewniała tysiąc posiłków dziennie, a Camelots du Roi zapewniało regularną pomoc 172 rodzinom, w sumie 882 osobom. Maurice Pujo relacjonuje te wydarzenia w Almanach de l'Action française z 1911 r. Od 17 lutego do 20 kwietnia w Vigneux, Camelots du Roi buduje i wyposaża dwadzieścia pięć baraków dla pracowników, z pomocą markizy de Mac Mahon i Stowarzyszenia Youn g Royalist Girls. Wcześniej Action française sfinansowała baraki dla ofiar trzęsienia ziemi z 11 czerwca 1909 r. na południu Francji. W nocy z 19 na 20 listopada 1910 Kamelotci wykleili mury Brest plakatem zatytułowanym Les Gloires de la République, który przedstawiał grubą Żydówkę — w frygijskiej czapce i masońskim stroju, i zaatakował zjadliwością przewodniczącego Zarządu Aristide’a Brianda i Josepha Reinacha nazywanych „Reinach Boule-de-Juif” (kłuje z powodu jego nadwagi, w nawiązaniu do opowiadania Maupassanta zatytułowanego Boule de Suif). Następnego dnia Lucien Lacour zdołał dwukrotnie uderzyć Brianda, krzycząc:    

“Precz z Republiką! Niech żyje król ! Precz z Briandem, zwolennikiem Lafferre'a, fichardów i Izraela przeciwko naszemu krajowi!”.

6 grudnia 1910 r. Lucien Lacour został skazany na trzy lata więzienia. Ostatecznie został zwolniony 16 stycznia 1912 r. po 422 dniach więzienia. 23 kwietnia 1912 r. Kameloci Króla, Henri Bourgoin i Norbert Pinochet uwolnili Gabriela de Baleine, innego uwięzionego aktywistę. Dzwonią do dyrektora Domu Centralnego w Clairvaux podając się za przewodniczącego Rady. Podstęp zainspiruje telefonistkę Charlotte Montard kilka lat później. W lutym 1911 roku Henry Bernstein zaprezentował swoją sztukę Après moi w Comédie-Française. Zaraz po ogłoszeniu pierwszego występu Camelots du Roi rozwieszali plakaty przedstawiające list, w którym Henry Bernstein chwalił się dezercją. Podczas drugiego przedstawienia 21 lutego 1911 r. Maurice Pujo i kilku Camelots du Roi zostali aresztowani podczas nękania sztuki. Każde przedstawienie rodzi pokazy Action Française. 3 marca spektakl zostaje przeprogramowany. 4 marca Maurice Pujo został skazany na miesiąc więzienia i 25 franków kary, César Berthollet na osiem dni i 16 franków, podczas gdy pozostali Camelots du Roi otrzymali wyroki więzienia w zawieszeniu i kilka franków kary. 22 czerwca 1911 roku Henry Bernstein poczuł się urażony artykułem Léona Daudeta, obaj mężczyźni zmierzyli się w pojedynku. 26 lipca 1911 r. W drugim pojedynku Maurice Pujo z Henrym Bernsteinem. W 1913 r., wobec groźby konfliktu zbrojnego z Cesarstwem Niemieckim, Action Française zdecydowała się poprzeć wydłużenie okresu służby wojskowej na mocy ustawy trzyletniej. Camelots du Roi starło się z działaczami lewicowymi, którzy byli niechętni temu zabiegowi i bardziej skłonni do poprawy stosunków z Cesarstwem Niemieckim oraz szkolenia wojskowego rezerwistów. Camelots du Roi i ligowcy biorą udział w licznych sprzecznych konferencjach, a także demonstracjach w kilku miastach: Bordeaux, Nicei, Toul, Epinal, Tuluzie, Limoges, Dijon, Orleanie, Lille, Lyonie, Rennes. Ustawa została ostatecznie przyjęta 7 sierpnia 1913 r. Charles Maurras chwalił się, że przewodniczący Rady Louis Barthou pochwalił Action française: „Nie byłoby to możliwe bez Camelots du Roi”. Prawdopodobnie apokryficzny cytat. Jednak zasługa ogłoszenia tego prawa nie należy wyłącznie do Camelots du Roi. Historyk Rosemonde Sanson wspomina, że „kampanie prasowe prowadzone przez grupy umiarkowanych republikanów, utworzenie nieco później Federacji Lewicy w przededniu wyborów parlamentarnych w 1914 r. miały bez wątpienia większe reperkusje”. W 1914 roku Camelots du Roi starali się utrzymać swoje spotkania, chociaż frekwencja spadła z powodu wojny i powołania wielu bojowników. We wrześniu 1915 r. Action française postanowił zawiesić działalność Camelots du Roi. W 1916 r. niektóre sekcje zdołały jednak utrzymać rytm i zapewnić spotkania, jak np. w Bordeaux, Tuluzie, Marsylii, Nogent le Perreux, Rouen, Angers, Montpellier, Chambéry, Nantes, Riom i Saint Germain en Laye. Sekcje Vannes, Nîmes, Lorient, Laval, Saint Denis, Nancy, Saint Nazaire, Tours gromadzą od czasu do czasu członków i aktywistów. Pod koniec I wojny światowej 10 z 12 sekretarzy generalnych i asystentów studentów Action française w latach 1909-1914 zginęło w akcji. 22 stycznia 1923 r. sekretarz generalny Camelots du Roi, Marius Plateau, został zamordowany przez Germaine Berton, anarchistycznego bojownika, który chciał pomścić Jeana Jaurèsa, Miguela Almereydę i zaprotestować przeciwko okupacji Zagłębia Ruhry. Ścięci Camelots du Roi uwolnili swoją furię, plądrując biura i prasy drukarskie trzech lewicowych gazet: L'Œuvre, L'Ère Nouvelle i Bonsoir. Tym razem opinia publiczna nie popiera Camelotów, a Le Populaire pisze: „ktoś (Germaine Berton) odważył się obrócić przeciwko nim metody Camelotów”. Wieczorem 31 maja 1923 r. katolik Marc Sangnier, radykał Maurice Violette i socjalista Marius Moutet mieli przemawiać na spotkaniu w auli towarzystw naukowych przeciwko „francuskiemu faszyzmowi”. Ale Camelots du Roi zaatakowali trzech mężczyzn, bijąc ich i pokrywając smołą i farbą drukarską. Ofiary ledwo unikają leczenia olejem rycynowym. Następnego dnia komuniści, socjaliści i po raz pierwszy radykałowie wyrazili głębokie niezadowolenie. Radykałowie, głosem swojego przywódcy Édouarda Herriota, proszą rząd o potwierdzenie republikańskiego charakteru. Z powodu tej agresji Camelots du Roi byli nazywani "Apaches du Roy" („Apaczami du Roy”) w kilku tytułach prasowych. W dniu 22 stycznia 1930 r. Association Marius Plateau zostało utworzone w hołdzie dla losu uznanego za wzorowy Mariusa Plateau. 11 listopada 1925 r. Georges Valois, były członek Action Française, założył pierwszą francuską partię faszystowską, ochrzczoną Faisceau. Ta krótkotrwała grupa celowo przyćmiewa Action Française. Rzeczywiście, opuszczając Maurrasa, Georges Valois zabrał ze sobą akta abonentów L'Action française. Kiedy powstał, Faisceau ukradł 1800 zwolenników Action française między grudniem 1925 a kwietniem 1926 w samym Paryżu. Jako powtarzające się wykroczenie, Camelots du Roi sabotowali spotkanie University Beam w Salle d'Horticulture w Paryżu w dniu 15 grudnia 1925 r., rozbijając Georgesa Valois. W rezultacie René Bardy, były komunista, został oskarżony przez Georgesa Valois o „utworzenie służby bezpieczeństwa zdolnej do stawienia czoła zarówno żołnierzom Maurrasa, jak i partii komunistycznej”. W kwietniu 1926 r. Faisceau pokonało Action française w regionie paryskim z 15 127 członkami przeciwko 13 500. Camelots du Roi działają jako agenci prowokatorzy, aby sabotować powstanie Faisceau. 14 listopada 1926 r. sytuacja ponownie się pogorszyła. Le Faisceau organizuje ekspedycję karną na teren Action française przy rue de Rome. Camelots du Roi również stosowali fortele. Zdarzyło się, że podczas defilady Kameloci na czele pochodu wracali na koniec pochodu, by poprowadzić po raz drugi, co uczyniły np. 28 listopada 1926 r. na cmentarzu w Vaugirard. 30 maja 1927 r., podczas Parady Joanny d'Arc, Kameloci rozbili rywalizujące grupy katolickie, przesyłając przeciwne rozkazy przez tajne połączenia z linią telefoniczną. W listopadzie 1930 r. studenci Camelots du Roi i Action Française uniemożliwili zorganizowanie spotkania Ligi Praw Człowieka poświęconego „Niemcy i my”. Rok 1931 to nowy rozmach w działalności Camelots du Roi. 27 listopada 1931 r. Kameloci zakłóciły Międzynarodowy Kongres Rozbrojeniowy, zorganizowany przez Szkołę Pokoju Louise Weiss, na Trocadéro w Paryżu i gromadzący kilka tysięcy osób z około czterdziestu różnych krajów. Kameloci, sprzymierzeni z patriotami Croix-de-Feu i Jeunesses, zaatakowali trybunę i wypędzili osobistości, które ją okupowały. W latach 1932-1933 pacyfiści i rojaliści ścierali się przy wielu okazjach. W 1927 r. Camelots du Roi aktywnie uczestniczyli w ochronie Léona Daudeta i Josepha Delesta, kiedy zostali skazani na karę więzienia w następstwie skargi taksówkarza Bajota cytowanego w sprawie Philippe'a Daudeta. Od 9 czerwca 1927 Léon Daudet schronił się na terenie Action française przy rue de Rome, aby uniknąć wymiaru sprawiedliwości. Camelots du Roi i Leaguers barykadują to miejsce jak Fort Chabrol. Po trzech dniach oblężenia, które doprowadziło do poważnych walk z policją, prefekt Jean Chiappe uzyskał kapitulację dwóch głównych szaleńców, którzy zostali natychmiast uwięzieni w więzieniu de la Santé. 25 czerwca 1927 r. telefonistka Charlotte Montard uciekła Léonowi Daudetowi, Josephowi Delestowi i komuniście Pierre'owi Semardowi dzięki fałszywemu telefonowi do dyrektora więzienia. W ramach tego planu Charlotte Montard deleguje do tuzina Camelots du Roi, w tym André Real del Sarte i Pierre'a Lecœura, odpowiedzialność za nasycenie więziennych linii telefonicznych. W 1930 roku Camelots du Roi i Ligue d'Action française prowadziły bratobójczą wojnę w ramach Action Française. Pierre Lecœur, sekretarz generalny Camelots du Roi, jest oskarżony o bycie informatorem policji przez Bernarda de Vesins, Henri Martina i Paula Guérina. Pierre Lecœur udaje się zmylić swoich przeciwników, którzy rezygnują. Kilka innych dymisji nastąpiło w Paryżu i na prowincji, a rozliczanie się z „uderzeń laską w lokalu gazety” donosił Jean de Fabrègues. Kryzys ten osłabił Action française pod względem kadrowym, ale także finansowym. W 1933 r. Kryzys gospodarczy z Ameryki dotknął Francję i towarzyszył mu kryzys polityczny, sprawa Stavisky'ego, wraz ze wzrostem antyparlamentaryzmu we Francji. 25 grudnia 1933 r. z polecenia podprefekta Antelme aresztowano dyrektora Kredytu Miejskiego Bayonne Gustave Tissier za oszustwo i wprowadzenie do obiegu fałszywych obligacji na okaziciela na kwotę 25 milionów franków. Szybko odkrywamy, że Tissier jest tylko wykonawcą testamentu założyciela Communal Credit, Serge Alexandre Stavisky, który zorganizował to oszustwo pod współudziałem zastępcy burmistrza Bayonne, Josepha Garata (został skazany na dwa lata więzienia). Śledztwo, prowadzone w szczególności przez Alberta Prince'a, szefa sekcji finansowej paryskiej prokuratury, ujawnia liczne powiązania utrzymywane przez oszusta w kręgach policji, prasy i wymiaru sprawiedliwości: deputowanego Gastona Bonnaure, senatora René Renoulta, ministra dla Kolonii i byłego Ministra Sprawiedliwości Alberta Dalimiera, redaktorów gazet Albert Dubarry i Camille Aymard. Action française i Camelots du Roi zajęły się sprawą, potępiając „aferę w Bayonne”. Z banalnego oszustwa „afera Stawiskiego” stała się skandalem polityczno-finansowym, który dotknął wszystkie kręgi ustanowionej republiki, w szczególności partię radykalną. Powszechne oburzenie prowadzi do upadku radykalnego socjalistycznego rządu. Édouard Daladier zastępuje Camille Chautemps na stanowisku prezesa zarządu. Natychmiast odwołuje prefekta policji Jeana Chiappe, podejrzanego o sympatie do lig prawicowych. 6 lutego 1934 r. Édouard Daladier przedstawił Zgromadzeniu Narodowemu nowy rząd. W tym samym czasie w Paryżu na Place de la Concorde zorganizowano wielką demonstrację na wezwanie kilku prawicowych lig, w tym Camelots du Roi, na temat: „Precz ze złodziejami!”. Demonstracja zdegenerowała się. Policja strzela. Zginęło dwunastu demonstrantów i policjant. Jest tysiąc rannych. Trzy dni później kontrdemonstracja z kolei zdegenerowała się i zabiła cztery osoby. Édouard Daladier musi ustąpić miejsca Gastonowi Doumergue na czele rządu. Inne incydenty miały miejsce na Sorbonie, takie jak kampania przeciwko profesorowi prawa wyznania mojżeszowego Gérard Lyon-Caen, którego Camelots du Roi udało się przenieść na wcześniejszą emeryturę lub interwencja Maurice'a Pujo wdzierającego się na uniwersytet klasie i odwołanie wykładowcy, aby poprowadził lekcję na temat Akcji Francuskiej. W 1934 r. brały udział w kłopotach, podobnie jak inne skrajnie prawicowe ligi, ale brakowało im organizacji. Eugen Weber mówi o „wojowniczym oddziale, ale godnym pożałowania przywództwie”. Plany działania giną na kilka dni przed demonstracjami, a impreza cieszy się bardzo niewielkim poparciem na prowincji. We wczesnych latach trzydziestych francuscy lekarze przypisywali swoje trudności nadmiernej liczbie lekarzy, rzekomej rozbieżności między ofertą, która „przekraczałaby zapotrzebowanie na opiekę wypłacalną”. Action française, która cieszy się dużym zainteresowaniem w środowisku medycznym dzięki zgromadzeniu wybitnych przedstawicieli tej profesji, będzie ingerować w tę debatę, zrzucając winę na zagranicznych lekarzy i studentów. Cudzoziemcy, zwłaszcza Żydzi, mogą studiować we Francji medycynę dzięki ustawie z 30 listopada 1892 r., która otworzyła praktykę lekarską dla każdego, kto posiada francuski doktorat, niezależnie od narodowości. To nie podoba się niektórym studentom medycyny i lekarzom, którzy nazywają ich „wogami”. L'Étudiant français, organ propagandowy studentów Action Française, przekazał całą serię artykułów wrogich studentom zagranicznym z 1925 r. i dotyczył „ksenofobicznych incydentów, które miały miejsce na wydziałach lub w szpitalach służbowych”. W 1927 r. ustawa z 10 sierpnia 1927 r. o obywatelstwie zwiększyła liczbę naturalizacji, które były denuncjowane przez związki medyczne i Action française. Ustawa Armbruster z 1933 r. zaogniła debatę, ograniczając praktykę lekarską do obywateli francuskich, nie wykluczając osób naturalizowanych. W 1935 roku napięcia zostały zaostrzone i wzmocnione przez propagandę Camelots du Roi. W tym roku Action française liczyło w swoich szeregach co najmniej 1500 lekarzy, według obecności na dorocznym paryskim bankiecie lekarzy. Od stycznia do marca 1935 r. Camelots du Roi brali aktywny udział w ruchu strajkowym protestującym przeciwko „inwazji na medycynę” przez zagranicznych imigrantów. Demonstracje te są najbardziej znane z niezwykłego udziału François Mitterranda pod ksenofobicznymi sztandarami. 9 grudnia 1935 r. 97 Camelots du Roi z 17. zespołu 16. dzielnicy Paryża wysłało memorandum w sprawie bezruchu (po francusku: Mémoire sur l'immobilisme) do Maurice'a Pujo, Georgesa Calzanta i Maxime Real del Sarte, oskarżając ich o pozwolenie upadek ruchu. Wśród sygnatariuszy memorandum znaleźli się Eugène Deloncle, Jean Filiol, Aristide Corre, Jean Bouvyer, Michel Bernollin i Paul Bassompierre. 11 stycznia 1936 roku Eugène Deloncle i siedem innych osób zostało oficjalnie wykluczonych. Aktywiści ci utworzyli następnie Narodową Partię Rewolucyjną (francuski: Parti national révolutionnaire) i Cagoule, które przeprowadziły atak na przyszłego premiera Léona Bluma 13 lutego 1936 r. 13 lutego 1936 roku, podczas pogrzebu rojalistycznego historyka Jacquesa Bainville'a, Léon Blum przejeżdżał przez procesję bulwarem Saint-Germain w Paryżu. Rozpoznając posła socjalistycznego, grupa Camelots du Roi, na czele której stał Cagoule, Jean Filiol, zraniła go. Pomimo brutalności ataku lekarze z Hôtel-Dieu zauważyli „uszkodzone ucho i pękniętą tętniczkę”. Przewodniczący Rady i Minister Spraw Wewnętrznych Albert Sarraut zarządza w godzinach następujących po rozwiązaniu „de facto stowarzyszeń i grup, zwanych dalej: Francuską Ligą Akcji, Narodową Federacją Camelots du Roi i Narodową Federacją Francuskich Akcji Studenckich” na podstawie ustawy z dnia 10 stycznia 1936 r. Siły lewicowe biorą odwet, organizując dużą demonstrację antyfaszystowską. 15 lutego 1936 r.socjaliści splądrowali biuro sekcji Akcji Francuskiej w 14. dzielnicy i zranili jednego z ligowców w oko. Dochodzenie w sprawie ataku na Léona Bluma pokazuje, że „większość napastników nosiła opaski Action Française i insygnia”, a kapelusz Bluma został znaleziony w pomieszczeniach ruchu rojalistycznego. Trzech podejrzanych Action Française zostało aresztowanych dzięki zatrzymanemu przez policję amatorskiemu filmowi, na którym widać insygnia na kurtkach, ale formalnie nie tego, który uderza Léona Bluma. 24 kwietnia 1936 roku Louis-Gaston Courtois, były chorąży, 38-letni pracownik firmy ubezpieczeniowej i Camelot du Roi, został skazany na 3 miesiące więzienia, a Léon Andurand na 15 dni przez sąd poprawczy w Paryżu. Trzecia osoba, Édouard Aragon, 50-letni architekt, został uniewinniony. Mimo oficjalnego rozwiązania Camelots du Roi, nieco zdezorganizowane obrotem spraw, nie zniknęły i kontynuowały swoją działalność. Camelots du Roi podążają różnymi indywidualnymi trajektoriami. Niektórzy angażują się w ruch oporu, jak Daniel Cordier, Jean Ebstein-Langevin czy Paul Collette, podczas gdy inni wolą iść drogą kolaboracji, jak Jacques de Mahieu, Henri Martin, Robert Brasillach czy Joseph Darnand, byli Camelots du Roi, z których niektórzy już zerwali z Action Française przed wojną. W stosunku do Charlesa Maurrasa dokonuje się także indywidualnych wyborów, jedni się od niego dystansują, inni się rozstają, jeszcze inni zachowują lojalność. Doktryna Camelots du Roi to integralny nacjonalizm rozwinięty przez Charlesa Maurrasa na początku XX wieku. Ten antyrepublikański i antydemokratyczny nacjonalizm broni ustanowienia monarchii podsumowanej w „czworoboku maurrasa” jako zdecentralizowanej, dziedzicznej, tradycyjnej i antyparlamentarnej. Mówi się, że ten nacjonalizm jest „integralny”, o ile zamierza odpowiedzieć na wszystkie problemy francuskich nacjonalistów. W tym celu Camelots du Roi przyznają sobie prawo do stosowania „przemocy w służbie rozumu” zgodnie z formułą Luciena Lacour. Rzeczywiście, Camelots du Roi są częścią strategii podboju władzy opracowana przez Charlesa Maurrasa i Henri Dutrait-Crozona w Si le coup de force est possible. Od momentu powstania Camelots du Roi angażowali się w zjadliwe kampanie nacjonalistyczne i antyrepublikańskie, z jawnym zamiarem obalenia reżimu. Camelots du Roi są również wrażliwi na państwowy antysemityzm i retorykę „czterech Skonfederowanych Stanów” Charlesa Maurrasa. Stanowisko to wywołało wiele walk między bojownikami Międzynarodowej Ligi przeciwko Rasizmowi i Antysemityzmowi a bojownikami Action Française w latach trzydziestych XX wieku. Podczas Front populaire, antysemicka i antyrepublikańska wizja Kamelotów osiągnęła swój szczyt, a ich działania osiągnęły nowy poziom przemocy. Z odnowionym zapałem prowadzili brutalne kampanie, potępiając republikę kierowaną przez „Żyda Léona Bluma”. Kameloci są podzieleni na lokalne sekcje liczące około 40 mężczyzn. Pod koniec 1909 r. w całej Francji było ich 65. W 1911 r. Action française obejmowała 95 sekcji i 65 podsekcji, a rok później 200 sekcji. W 1931 roku Narodowa Federacja Camelots du Roi zajęła 50 sekcji, w tym 22 w Bouches-du-Rhône. W 1934 roku grupa zadeklarowała 75 sekcji, w tym 32 dla Bouches-du-Rhône. Camelots du Roi pochodzą „z jednej strony od dość dyskretnych ‘sprzedawców-wolontariuszy’ Action Française, która stała się gazetą codzienną, a z drugiej strony od Studentów AF”. Ruch skupiał bardzo różne jednostki: uczniów z klas wyższych (trzech braci Real del Sarte, Henry des Lyons, Armand du Tertre, de Lauriston, Théodore de Fallois, Xavier d'Ercevillen, Guy de Bouteiller, Roger de Vasselot, Jean d'Orléans, Jean de Trincaud La Tour), ale także rekrutów z bardziej skromnych stanowisk, takich jak Marius Plateau, chłopiec na posyłki giełdowe, Georges Bernanos, Lucien Lacour, stolarz, Louis Fageau, rzeźnik. Po uwięzieniu 15-letniego bojownika Rogera de Vasselot, Maurice Pujo zezwolił na członkostwo w Królewskich Kamelotach dopiero od 18 roku życia w 1909 roku i zażądał zbadania zawodu i zasobów nowicjuszy. To powstrzymywało tych, którzy skusili się zarejestrować u nas wyłącznie w nadziei na uzyskanie pomocy materialnej

“[…] leniwi, dobrowolni bezrobotni, gdzie policja tak łatwo rekrutuje swoich informatorów, nie wytrzymywali u nas długo” - Maurice Pujo.

W departamencie Seine w 1912 r. spośród 776 Camelots du Roi było 253 pracowników, 173 studentów, 75 sklepikarzy, 64 robotników, 40 bezrobotnych, 10 profesorów, 9 publicystów, 3 emerytów, 3 inżynierów, 1 prawnik. W latach dwudziestych sukces rojalizmu wśród studentów był taki, że termin „Camelot” zaczął oznaczać każdego aktywnego członka. Aktywni członkowie Camelots pozostawali nimi na ogół przez czas studiów, a pewna ich liczba wstąpiła następnie w szeregi Action française. W 1912 roku Camelots du Roi zostali poddani dyscyplinie „bardziej surowej niż zwykli ligowcy AF”. Aktywiści są zmuszeni sprzedawać gazetę co najmniej dwa razy w miesiącu, brak odpowiedzi na dwa wezwania jest wart wykluczenia, a spotkania polityczne odbywają się co tydzień. Aktywiści byli odpowiedzialni za monitorowanie działań Camelots du Roi jako swego rodzaju policji wewnętrznej oraz za zgłaszanie komitetowi sterującemu gróźb pod adresem niektórych bojowników. Ich obowiązki są ciężkie: muszą być gotowi na wszelkie parady lub demonstracje i oczywiście sprzedawać L'Action française w każdą niedzielę. Sprzedaż gazety często prowadzi do bójek z prawicowymi i lewicowymi przeciwnikami, których skutki bywają tragiczne, jak np. Marcel Langlois, zabity 3 lutego 1935 r. w starciu z komunistami. Camelots du Roi pomagają również innym organizacjom. W Niedzielę Wielkanocną 1925 r. zapewnili porządek katolickiego zebrania; w marcu 1926 r. bronili zebrania Federacji Katolickiej w Marsylii; zapewniali bezpieczeństwo René Benjaminowi, atakowanemu podczas jego konferencji przez wyśmiewane przez niego związków zawodowych nauczycieli. Organizacja mocno ceni młodzież. L'Action française i Critical review of ideas and books (Krytyczny przegląd idei i książek) nieustannie odwołują się do wigoru, piękna i czystości młodości, niezbędnych do walki monarchistów. W ten sposób Georges Bernanos deklaruje, że „francuska młodzież kocha wielkość”. Niektórzy intelektualiści podkreślają ten aspekt, na przykład historyk Daniel Halévy, mimo że był dreyfusistą i blisko związany z Charlesem Péguy, który opisuje spotkanie młodych ludzi, którzy byli członkami Camelots du Roi i Action française 24 maja, jako „spektakl tak rzadki na naszych paryskich ulicach, ta męska elegancja, to piękno, ta szlachetność…”. Henri Lagrange podsumowuje ducha Camelots du Roi: „Laska w dłoni i książka w kieszeni”. Królewscy Kamelotoci, w większości studenci, wykazują wyraźne upodobanie do prowokacyjnej farsy, rojalistycznego folkloru (m.in. repertuar pieśni szouańskich). Zdolni do szybkiej i masowej mobilizacji, Kameloci często wydają się przewyższać ich liczebnie. Chociaż ich brutalność przynosi im krytykę, budzi szacunek u ich przeciwników. Ich determinacja i zamiłowanie do działania nadają ich działaniom rewolucyjny charakter. W 1912 r. Marius Plateau utworzył komisarzy Action française odpowiedzialnych za spotkania policyjne. Organizacja ta, bezpośrednio powiązana z grupami Camelots du Roi, umożliwiała tworzenie „grup bojowych” liczących od 16 do 20 osób. Marszałkowie ci musieli mieć dwa rodzaje lasek: zwykłą i drugą odważoną lub pałkę. Czasami polityczne spotkania prowadzą do prawdziwej walki wręcz między Camelots du Roi a politycznymi przeciwnikami. 11 kwietnia 1934 r. komunistyczny kontrdemonstrator Joseph Fontaine został zabity przez Camelots du Roi podczas prywatnego spotkania zorganizowanego w Hénin-Liétard. Camelots du Roi są rozpoznawani w stanie samoobrony. Ich przemoc wobec przeciwników jest również słowna w ich piosenkach, zwłaszcza w hymnie Camelots du Roi. Niektóre wybitne postacie donoszą o niezwykle zjadliwych uwagach, na przykład Bernanosa, który napisał do profesora Alaina w odpowiedzi na jeden z jego artykułów w republikańskiej gazecie w Rouen: „To nie twoim pomysłem gardzę, a tobą”. Działając zarówno jako służba bezpieczeństwa Action Française, oddziały uderzeniowe, jak i działacze ruchu, dość szybko zwrócili uwagę rządzących, a przede wszystkim Aristide Brianda, który widział w nich i w ich przemocy poważne zagrożenie dla porządku i utrzymanie Republiki.    

“Codziennie widzieliśmy ulice, sale sądowe najeżdżane przez bandy żądne przemocy i zamieszek; widziało się posągi uczciwych republikanów, godnych czci, splamione, znieważone; czuło się, że walka wyborcza będzie się toczyć w tej atmosferze wrogości; robotnicy odeszli od Partii Republikańskiej...” - Aristide Briand.

Ale jeśli zantagonizowali republikanów, Camelots du Roi prawie równie zawstydzili prawicę. Ich zuchwałość, gwałtowność ich polemik i zamiłowanie do ulicznych bitew zgorszyły rojalistów, którzy pozostali wierni konserwatywnemu i legalistycznemu duchowi orleanizmu. Tendencja ta była masowo reprezentowana na stanowisku politycznym księcia Filipa d'Orléans i została znaleziona na łamach Gaulois, którego dyrektor, Arthur Meyer, był blisko związany z księciem. Wydawało się, że ten tradycyjny rojalizm zwyciężył, gdy 20 marca 1910 roku Le Gaulois opublikował wywiad z księciem Orleanu, który potępił przemoc Królewskich Kamelotów i wymachiwał groźbą formalnego wyparcia się, jeśli ich bojownicy „nadal nie będą rozróżniać przyjaciół i wrogów, a jeśli uporczywy błąd manewru zmusił ich do skierowania ognia na większość wojsk rojalistów”. Uderzenie Luciena Lacour w twarz Aristide Briand pod koniec 1910 r. również zaostrzyło napięcia między Action Française a księciem Orleanu. Ostatecznie urząd polityczny księcia Orleanu przeszedł pod kontrolę Action Française i pozostał w jej rękach przez ćwierć wieku.

[lyssa-kai-syneidhsh]

Οι ατομικιστές αναρχικοί δεν παρουσιάζονται ως προλετάριοι, απορροφημένοι μονάχα στην αναζήτηση για υλική βελτίωση, δεμένοι σε μια τάξη αποφασισμένη να αλλάξει τον κόσμο και να αντικαταστήσει μια νέα κοινωνία ως την πραγματική. Τοποθετούνται στο παρόν· δεν ενδιαφέρονται να προσανατολίσουν τις επόμενες γενεές σε μια μορφή κοινωνίας που υποτίθεται ότι προορίζεται να εξασφαλίσει την ευτυχία τους, για τον απλούστατο λόγο ότι από ατομικιστική άποψη η ευτυχία είναι μια κατάκτηση, μια ατομική εσωτερική πραγματοποίηση.

Émile Armand

[leitoracomcompanhia]

Bastidores

“O camarim das figurantes era ali; vinte mulheres amontoadas, uma debandada de sabonetes, garrafas de água de alfazema, a sala comum de uma casa de passe.”

Émile Zola, “Nana”; pintura de Armand Rassenfosse.

[forbidden-sorcery]

The anarchist is the enemy of the state and all its institutions which maintain or perpetuate the submission of the individual. There is no possibility of reconciliation between the anarchist and any form of society based upon authority, whether an aristocracy or a democracy... He is the adversary of monopoly and privilege, whether of an intellectual, moral or economic nature. Briefly, he is the irreconcilable antagonist of all regimes, of all social systems, of everything that implies the domination of man or the group over the individual and the exploitation of the individual by another or by the group. Anarchist thought above all, takes the form of a critique. The anarchist sows revolt against those who fetter free expression. He clears the mind of preconceived ideas, frees those mentalities enchained by fear and aids those who have already been emancipated from social conventions...

Émile Armand

[meatthawsmoth]

“Stirner, himself, has not been a superman in everyday life - 'neither good nor bad.' In spite of his excesses, his vehemence, his intransigence, his causticity, he was 'neither an angel nor a demon.' He marked his passage, his short passage, by no crime, no extraordinary adventure, no special feat, fending more or less badly during his daily existence - rather badly than well.

He remains the man who wrote The Unique and Its Property and we do not ask him more. He invited us to free ourselves from the shackles and traps of the ideas of bourgeois liberalism, then to reject these chains, to withdraw into ourselves, to conclude, finally to take a resolution.”

- Émile Armand

[moma-prints]

L'Estampe moderne, no. 2, Émile Berchmans, Armand Berton, Georges de Feure, Alphonse Mucha, Various Artists, 1897, MoMA: Drawings and Prints

Gift of Mr. and Mrs. E. Powis Jones Size: composition (see child records): dimensions vary; sheet (each approx.): 16 1/16 × 12 1/16" (40.8 × 30.7 cm) Medium: Set of four lithographs

http://www.moma.org/collection/works/67306

[focusmonumentum]

L’Élysée

Le 55 rue du Faubourg-Saint-Honoré abrite la Première Maison de France, à savoir la résidence officielle du président de la République française, pour trois ans sous l’éphémère IIème République, puis définitivement depuis 1879, durant la présidence de Patrice de Mac-Mahon, second président de la IIIème République.

Il s'agissait à l'origine d'un hôtel particulier, construit en 1720 par l'architecte Armand-Claude Mollet, pour le compte du Comte d'Evreux, Louis-Henri de La Tour d'Auvergne, sous la Régence de Philippe d'Orléans. Il fut élevé sur un terrain -dit "le marais des Gourdes"- ayant appartenu au célèbre jardinier royal André Le Nôtre, lieu alors champêtre et en dehors de Paris, le long de la perspective nouvellement créée des Champs-Elysées (dont les jardins donneront finalement son appellation au futur Palais). Après le décès du Comte, le roi Louis XV offrit l'hôtel à sa favorite, la Marquise de Pompadour, qui y imposa son style dans sa rénovation et sa nouvelle décoration, pour une somme évaluée à l'époque à près de 100.000 livres! Tour à tour demeure du banquier Nicolas Beaujon, de la duchesse de Bourbon, Bathilde d'Orléans (celle-ci y pratiqua la chiromancie en compagnie du magnétiseur Messmer), puis Café-concert sous la Révolution, l'hôtel est ensuite transformé en Palais par Caroline Bonaparte et son époux, le maréchal d'Empire Joachim Murat (ayant laissé son nom au salon où se tient le conseil des ministres). En son cabinet du salon d'argent, Napoléon Ier prépare sa reddition en 1815. Son futur successeur et neveu, le "Prince-Président" Louis-Napoléon Bonaparte, y fomente son coup d'état en 1852, instaurant le Second Empire et devenant Napoléon III. L'architecte Joseph-Eugène Lacroix transforme alors une partie du Palais, lui donnant sa structure actuelle. Ses occupants républicains suivants ont marqué son histoire : Jules Grévy crée la serre (l'actuel jardin d'hiver); Sadi Carnot fait aménager la monumentale salle des fêtes en 1889; Félix Faure trouve la mort dans la bibliothèque (décédé à la suite d'une fameuse "pompe funèbre"); Vincent Auriol installe 500m2 de cuisines en sous-sol; Charles de Gaulle y demeure à contre-coeur, passant le plus clair de son temps à travailler depuis son bureau du salon doré; l'épouse de Georges Pompidou aménage un salon fumoir (meublé et décoré dans le goût moderne des années 70): Valéry Giscard-d'Estaing instaure le PC Jupiter, situé à 70m sous terre (en l'ancien abri anti-aérien creusé par Albert Lebrun en 1940), afin d'y sertir le système de déclenchement de l'arme nucléaire; François Mitterrand installe dans le vestibule d'honneur la sculpture d'Arman "À la République française"; le salon vert accueille le mariage civil de Gaston Doumergue en 1931 et de Nicolas Sarkozy en 2008... 

Fleuron du goût artistique évolutif français, les jardins du Palais ne sont pourtant pas "à la française"! Le paysagiste Étienne Louis-Boullée les a redessiné "à l'anglaise" en 1773. Ils abritent trois platanes bi-centennaires. D'une superficie de deux hectares, ils accueillirent chaque année jusqu'en 2010 la célèbre garden-party du 14 juillet. Le président Émile Loubet fait clore en 1900 le parc par la grille du Coq, donnant sur l'avenue Gabriel au Sud, réputée pour accueillir les invités privés du couple présidentiel.

Crédits : ALM's

[mybarricades]

riots and/or poetics

Peter Weiss | The Aesthetics of Resistance, Volume II Émile Pouget | Direct Action Mike Davis & Jon Wiener | Set the Night on Fire / L.A. in the Sixties Martin Nowak | Social Poetics Bob Kaufman | Collected Poems Jerome Rothenberg | A Book of Infernos Louis Armand & John Kinsella | Monument Tripwire 16 | Performance / Writing Christophe Hanna | Poésie action directe Kim Myhr | pressure clouds passing crowds Bernadette Mayer | Memory Danièlle Huillet/Jean-Marie Straub | Schriften Moyra Davey | Index Cards Alain Badiou | Migrants and Militants Hervé Guibert | To the Friend Who Did Not Save My Life

BLACKOUT ((poetry & politics))

[certainfriendpainterllama]

Check out this listing I just added to my Poshmark closet: Vintage Race Car Baseball Hat Cap.