#@kameraad

[devosopmaandag]

Terugval

Maan is weer elektrisch vannacht,

Stilte haar gezworen kameraad,

Wind ligt achter Mont Larron op zijn rug te slapen,

de hond van het zwarte huis blaft niet.

Oude balken trekken en krimpen en

delen tikken uit aan mijn hart.

Vandaag groette ik mijn eerste zwaluw,

zoals moeder de eerste vlieg eerbiedig leven liet,

mannetjesorchissen pronken met hun shocking purple

sweaters, de pinksterbloemen verbleken ervan.

De lindeboom gaat al knisperend open,

de spechten knetteren erop los.

Bloeit daar al niet de eerste meidoorn?

Wat doet die blauwe Renault daar,

en waar is de chauffeur opeens gebleven?

Drie maal keek ik losjes achterom.

Seringen groetten mij zwoel,

salomonszegels bogen toen ik passeerde,

landschappen ontvouwden zich

als majesteiten.

Maar nu is de maan weer elektrisch,

de stilte een gestikte deken,

ik wacht op de hond en

roep de morgen aan.

[kitsunearcherkrono]

Gekoloniseerd

Zeer zeker mijn goede kameraad

[peterpijls1965]

Kameraad Janusch was ook in Tao - Boeddhistisch Dagblad

Princess Mononoke (1997) Dir. Hayao Miyazaki

[jurjenkvanderhoek]

MINIEME GEBAREN VAN PETER VAN LIER ZIJN MINIMALE GESTEN

Filosoof Peter van Lier liet zich met een representatieve dwarsdoorsnede in de bundel “Minieme gebaren / Minym ferweech” als dichter van diverse kanten zien. Met een kwinkslag, maar ook door het tonen van zijn gevoel. Hij doet dat niet op de orthodoxe manier van dichten, maar laat de regels in verzen vrijelijk over de dichtstukken bewegen. Zijn poëzie neigt naar abstractie, maar de zinnen zijn niet onsamenhangend – de emotie is geen object. Ik wil de gedichten wel weer lezen en nog eens, niet om de kern helder te krijgen maar omdat ze zo prettig poëtisch op papier staan. Eerst kon ik dat in zijn moerstaal doen met daarnaast een vertaling in de taal van de provincie waarin hij woonachtig is. Nu kan ik enkele daarvan tevens in de spraak van onze oosterburen declameren.

In een Nederlands-Duits kunstproject zijn 13 gedichten uit de bundel “Minieme gebaren” geselecteerd en door Gregor Seferens vertaald in “Minimale Gesten”. Een achttal kunstenaars, vier van Nederland en vier uit Duitsland, hebben op de poëzie met grafische werken gereageerd. Van woord en beeld is een kleine uitgave samengesteld, dat tijdens de Leipziger Buchmesse 2024 is gepresenteerd. Het muziekstuk dat componist Cees Hiep op “Koerend keren” tot “Sich Gurrend Wenden” maakte ontbreekt in het boekje. De compositie voor cembalo en stem, dat ontstond in samenwerking met de dichter, zal ik elders tot mij moeten laten komen. Bijvoorbeeld via YouTube:  https://www.youtube.com/watch?v=4eRWeWhpH80

Het dichten van Peter van Lier is weids en landelijk zonder belemmering op uitzicht en blikveld, schreef ik eerder over de bundel “Minieme gebaren” dat in 2022 ter beschouwing aan mij voorlag. Die karakteristieken van zijn poëzie toen kan ik nu welhaast één op één hier overnemen. Want het gaat toch zeker over dezelfde regels, het heeft eenzelfde sfeer. Hij neemt geen blad voor de mond, want zijn taal moet open zijn zoals de omgeving overzichtelijk is. Alles kan gezien, alles is geschreven. Maar de dichter kijkt niet over het veld, ziet niet de hoge luchten en de verre einder. Hij vleit zich in het gras, kruipt tussen het riet en waadt over het wad. Daardoor valt hem het detail in het grote geheel op. Ziet hij het kleinste klein en schrijft daar het liefste lief over. Zo is zijn ruimte afgemeten, maar hij ontloopt de onmetelijkheid niet. Zijn poëzie is handzaam, omdat het over gewone zaken gaat. Het zijn de kleine dingen die het hem doen. Datgene wat in een druk bestaan nauwelijks nog wordt opgemerkt zet Van Lier te kijk in zijn beeldende gedichten. Het is kijken en observeren, dàt waarnemen wat gewoon lijkt dus ongewoon is beschreven om het op te laten merken.

Peter van Lier lehrt mich, durch seine Worte anders zu sehen, besser zu sehen. Diepe gedachten, dubbele bodems, meerdere lagen. Hij mijmert en hij peinst, beschouwt en bespiegelt met als uitkomst abstracte verzen waarin de wereld wijsgerig is beredeneerd. Mijn zijn kan ik daar op reflecteren om een levensbeschouwing teruggekaatst te krijgen. Peter van Lier ademt de sfeer; hij snuift de geur, beziet het veld en hoort de stilte. Let op het detail, wordt gewaar de minieme bewegingen van het leven en dat vertaalt hij groots in zijn gedichten. En kunstenaars reageren daarop. Maken geen illustratie bij de tekst, maar een autonome uitdrukking van de emotie en sfeer die zij proeven in, uit en door de woorden. Een vertaling van de tekst in verbeeldingen derhalve. Daarbij valt op dat het alle vrouwelijke kunstenaars zijn die hun licht lieten schijnen op de dichtkunst van peter van Lier. Op één na, vriend en kameraad B.C. Epker maakte een houtsnede op de elegie voor een andere vriend. Hij reageert op “Wie hilft mann einem Freund, der sterben wird” met Sankt Antonius, een verhaal in een notendop. Al deze grafische tekeningen maken wel verbinding met de gedichten, leggen een relatie, maar kunnen zonder uitleggende woorden van Van Lier boekdelen spreken.

De oorspronkelijke tweetalige bundel “Minieme gebaren”, waaruit deze Duitse versie een doorsnee is, was eerder een experiment hoe de poëtische kracht van de woorden in de Friese taal nog overeind zou blijven. Het is niet eenvoudig om de bestaande gedichten in een andere taal evenveel kracht mee te geven. De vertaler maakt eigenlijk nieuw dichtwerk op de woorden van Peter van Lier. Toen in het Fries, nu in het Duits. Een hertaling dus, maar nauw schurend aan de bestaande woorden.

Minimale Gesten. Peter van Lier. Door Gregor Seferens Duits vertaalde gedichten. Met grafische tekeningen van B.C. Epker, Jacomijn den Engelsen, Inez Odijk, Hanneke van der Hoeven, Eleonora Damme, Andrea Lange, Gabriele Sperlich en Susann Hoch. Uitgave Hochdruckpartner Galerie+Werkstatt, 2024.

Het boekje "Minimale Gesten" is bij Peter van Lier te krijgen voor 10 euro (inclusief verzendkosten): petervanlier@gmail.com

[iklees]

The Vintage Guide to Love and Romance / Kirsty Greenwood

Jessica Beam heeft van haar moeder altijd het advies gekregen om voorzichtig te zijn met relaties, en dat ter harte genomen omdat haar moeder uit verdriet om een verbroken relatie zelfmoord heeft gepleegd. Tien jaar later is Jessica wel een 'goeie kameraad, maar geen goede vriendin' -- ze feest er op los, maar je kunt niet op haar bouwen, zeker niet als ze wat drankjes op heeft. Als ze haar baan en huis verliest, gaat ze op zoek naar de grootmoeder die ze niet kent, maar die haar hopelijk wat geld kan lenen. Helaas zit haar oma, Matilda, ook op zwart zaad: in de jaren '50 was ze een bekende schrijfster van de Good Woman Guides, maar dat geld is op. Een uitgever heeft mogelijk wel belangstelling in een update (met een voorschot!), waarin Jessica met Matilda's adviezen de meest notoire vrijgezel uit de Londonse society aan de haak slaat. Als haar dat lukt…

'Hmmm.' I hear her long nails tapping against the phone. 'He never mentioned poetry to me when we were seeing each other. He tried to get you into bed, of course?' 'Um, no. Ew. But I have been putting out the "not that kind of girl" vibes like Grandma's guides tell me to.' 'Gosh… He must me trying out a new move. It has to be that. Leo is a shark whose only goal where women are concerned is to get them into the sack and then to heartlessly dump them when he's feeling bored or tied down. Mayby he's changing up his MO… How curious. Keep you wits about you, sweet, naive Jessica. It's you who must hold on to the upper hand. Stick to Matilda's tips and remember who you're dealing with. Keep me updated, OK? I have to go back to lunch now, but let's speak soon, and Jessica, remember… Leo Frost is not to be trusted.' She speaks as if I'm going off into battle. Wow. Poor Valentina. He really pulled a number on her. I say bye and press the 'end call' button. Leo Frost. Artist. Thinker. Man. Not to be trusted. So it's all an act? He's being what he thinks I want, just to get me into bed? Kind of like what I'm doing to him…

Minder eendimensionaal dan ik verwachtte op basis van het type boek, omdat de ontwikkelingen er voor alle hoofdpersonen voor zorgen dat ze iets belangrijks in hun leven moeten verwerken, en daardoor veranderen.

[mgstappie]

Op 24 februari 2024 heeft Jay-Way zijn 2e show van de TOUR gehad in de Melkweg, Amsterdam. Hier mocht ik weer langskomen en genieten van een onwijs goeie show. Van begin tot eind hing er een goede sfeer in de zaal. Er was dit keer helaas geen voorprogramma tijdens de show voor de bezoekers om andere getalenteerde te leren kennen via Jay-Way, daarentegen is elke seconde van de show goed benuttigd door niemand minder dan "The Alien" himself. De show ging van start met een spetterende outfit, bekend van zijn nieuwe album cover "Island Forgotten". Langzamerhand ging de avond terug naar Jay-Analysis, Blind Tears en No Life no Wi-Fi , maar ook andere projecten van onze held. Herkenbaar waren de meerdere metamorfoses begeleid door zijn kameraad Edward Boye. De verschillende outfits van onze favoriete artiest werden namelijk per "music project era" veranderd op het podium zelf. We kregen een live show vol met (interactieve) humor en entertainment. Ook heeft onze superster een sneak-preview gegeven van zijn music video : Around You Hij bracht gastoptreden van Magnum Otis en Lola Luna voor zijn feature songs. : Summertime en Hideout. Aldus een gezellige en emotionele avond. Ook werd er merchandise verkocht voor een degelijke prijs op het evenement voor alle fans die nog iets langer wilden genieten van Jay-Way.

Hieronder volgen er links om updated te blijven van zijn projecten en tourdata.

https://www.instagram.com/jaywaythealien/ https://www.youtube.com/channel/UCkz7RtWcF0sotxxP2-V16WQ https://www.jaywaythealien.com/

[peterpijls1965]

Pjotr Kropotkin

Binnenkort in het Boeddhistisch Daglad:

Kameraad Janusch was ook in Tao

Het glimlachmoment van de dag kwam voor rekening van een lyrisch artikel over de Russische prins-anarchist Peter Kropotkin. Deze geloofde dat de meeste mensen in wezen goed zijn. Het utopia van Kropotkin bestond uit zelfvoorzienende communes, waar de werkers zich schallend lachend en egalitaire liederen zingend belangeloos voor elkaar zouden inzetten.

Volgens een artikel in De Correspondent is de tijd rijp voor een nieuw anarchisme, ook omdat hele generaties de klassieke rechts- linksverhoudingen in de politiek hopeloos achterhaald vinden.

Dat ben ik met de jeugdige hemelbestormers eens. Alleen wil ik maar niet geloven dat al te veel mensen zonder afgunst samenwerkend in communes kunnen wonen. Ik schat dat ongeveer 70% van de wereldbevolking Darwiniaans gaat voor het recht van de sterkste. Daarom vinden de achterbuurten van mijn geest dat al die mensen uitgeroeid moeten worden.

Met het anarchisme kwam ik in aanraking toen een studievriend in Tilburg me een boek van Anton Constandse leende. Ik vond het best interessant, net als andere lectuur over het anarchisme die ik later tot me nam. Al vroeg ik me meteen af waarom er hele bibliotheken werden volgeschreven over een politieke stroming die zich laat samenvatten als: iedereen op voet van gelijkheid proberen te behandelen en alle vormen van autoriteit kritisch ter discussie stellen.

Moet je anarchisten hebben. Dat zijn net opgesplitste protestanten, van eco-anarchisten tot feministische anarchisten en de onvermijdelijke lesbische school. En dat gaat elkaar maar te lijf.

Eerlijk gezegd vind ik de meeste anarchisten tamelijk vervelende en onverdraagzame mensen. Ik zag ze in Amsterdam wel demonstreren in de Spuistraat (waar niet toevallig ook hun gekraakte hoofdkwartier Vrankrijk lag), waarbij ze het nodig vonden te vechten met de politie en de ruiten van willekeurige woningen in te gooien.

Uiteraard droegen de meesten zo’n zwart leren jack met een slordige witte A in een cirkel op de achterkant geschilderd, en hadden ze zichzelf heroïsch onherkenbaar gemaakt met een Palestijnse sjaal (ook voor de goede Islamitische zaak).

Vooral was ik ongerust dat de onverlaten de ramen van mijn stamcafé Schuim, tegenover Vrankrijk, niet zouden ontzien. Maar de topkroeg bleef gespaard. Anders had ik de politie opgejut het vuur te openen.

In tegenstelling tot Kropotkin denk ik dat de Staat nodig is, en het geweldsmonopolie bij de overheid hoort, ook om de tirannie van Jehova’s Getuigen en Zevende Dag Adventisten te beheersen.

Daarom ben ik een conservatieve anarchist, met een paar SP-standpunten (zorg, uitkeringen). Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar de afgelopen decennia ben ik politiek vooral beïnvloed door keurige conservatieven als journalist Jerôme Heldring en politicus (en oud-Shell-manager) Frits Bolkestein.

Daar liep ik nooit zo mee te koop, ook om sommige progressieve vrienden niet in de verleiding te brengen me voor “fascist” uit te maken (wat toch twee keer gebeurde).

Ondertussen ben ik er maar druk mee, iedereen op voet van gelijkheid behandelen, en alle vormen van autoriteit kritisch ter discussie stellen. Gelukkig was ik journalist, dus dan heb je als het ware een vergunning voor zo’n levenshouding. Ik laat het me graag aanleunen.

Ter ontlasting van gratiswonenbolwerk Vrankrijk spreekt dat ik er in de ruime kelder een weergaloos slecht concert zag van een ontevreden punkband, met precies de goede holle geluidsafstemming. Iedereen dronk lauw bier uit de fles uit en voelde zich samen best wel kut. De hanenkammen ook. Voor alle duidelijkheid: alle mannelijke aanwezigheden hadden een hanenkam, met gedroogde zeep in model gebracht.

De studievriend van wie ik een boek van Anton Contandse leende (hij werd door een huisgenoot Kameraad Janusch genoemd), bezat destijds ook een indrukwekkende verzameling anarchistische krakersblaadjes, waarin steevast werd opgeroepen tot “axie” tegen het grootkapitaal.

Ik weet zeker dat hij nog steeds fluitend zou kunnen promoveren op die collectie. In een enkel gestencild krakersblad, misschien de Koekrand, zat wel eens een gratis zakje wiet vastgeniet voor de trouwe abonnee.

Kameraad Janusch en ik waren tevens in het Taoïsme. Ook een soort anarchisme, maar dan veel ouder, en met spleetogen.

#kropotkin #boeddhistisch dagblad

[kinetize]

PVC Visgraat vloeren zijn vanwege hun authentieke en exclusieve uitstraling tegenwoordig erg populair! Deze vloeren met een … https://www.youtube.com/watch?v=83fhqAoyvMg

[lain-at-the-gay-bar]

ik nadat ik mijn niet-nederlandse kameraad nederlandse miempjes stuur (om haar in te burgeren)(ik ga dr kidnappen)(niet doorvertellen)(geheim)

[vrystaatstories]

My Skaapappeltjies is lekkerder as joune!

My Skaapappeltjies is lekkerder as joune!

My skaapappeltjies is lekkerder as joune! Mossieman en sy boesemvriend Geronkie die Donkie was iewers in die pragtige Vrystaat op reis, toe hulle hoor van ‘n boer naby Zastron wat die lekkerste skaapappeltjies in die wêreld produseer.  Geronkie die Donkie was daardie jare Mossieman se handlanger, sy kameraad, sy boesemvriend en sommer net sy beste maat.  Die twee van hulle was ook berugte…

[mountain-mickey]

WE BOTH HAVE DRIVE. YOU JUST HAVE MORE DRIVE THAN I DO AND THEREFORE YOUR AO3 IS FULLER THAN MINE IS. BOOM GOEIE FILOSOFISCHE REDENERING KAMERAAD

Hey! Question for writers. How do you do that

[tjenkehpala]

Volg je hart als je de drive hebt om iets te doen waar je achter staat”. Deel 1.

Ik ben Paul Salakory 2e generatie Molukker. Mijn ouders zijn Johannis Salakory en Naomi Salakory-Leatomu. Op 17 mei 1951 in Nederland aangekomen en via Amsterdam naar Amersfoort en zijn uiteindelijk beland in Overijsel, kamp Vossenbosch. Wat ik mij van die tijd nog kan herinneren is dat ik op mijn autoped door mijn moeder iedere dag naar kleuterschool gebracht en opgehaald werd. Ook heb ik vanwege gezondheidsklachten een poosje in een klooster in Rolde gezeten. Het enige wat mij is bijgebleven van die tijd was dat ik werd ingedeeld bij de midden jongens in het klooster en melk uit een melkbus en levertraan kreeg. In mijn jeugd jaren was ik een baldadige jongen. In mijn laatste schooljaar van de lagere school werd de vervolgopleiding bepaald door de leerkrachten. De opleiding heb ik met goed gevolg afgesloten. Hierna ging ik naar de L.T.S. maar in mijn 2e leerjaar kreeg ik ruzie met een leerkracht en werd van school af gestuurd. Ik herinner mij nog dat ik op een zaterdag ‘periksa’ moest doen maar ging de avond ervoor nog gewoon uit in Hengelo. Ik zorgde er wel voor dat ik op tijd thuiskwam, dat was rond half 6, want een vaste gewoonte van mijn moeder was dat zij rond zes uur altijd opstond. Die bewuste ochtend zag mijn moeder mij nog beneden zitten, het enige wat ze toen zei: ‘sioh beta pun anak ada adjar’. Na mijn ‘sidi’ heb ik her en der wat baantjes gehad, ik was toen al bezig met muziek totdat ik gevraagd werd door jongerencentrum Hob Nob uit Almelo om als dj te draaien, daar is mijn dj-carrière gestart. Blijkbaar was ik er goed in want tijdens een dj-concours in Mill en Haps vlakbij Nijmegen waar 150 deelnemers aan meededen eindigde ik als enige donkere jongen op de 6e plaats. In Almelo deed ik mee aan de Dinkel en Regge dj Trofee waar de beste dj’s van Twente meededen. Na 2 dagen draaien werd ik door Vincent van Engelen (KRO) als winnaar uitgeroepen. Vanaf dat moment liep het als een trein. Mijn kameraad was dj bij de Vara drive-in show, door hem ben ik benaderd om een keer te draaien toen hun vaste dj niet kan. En als allround dj had ik een brede muziekkeuze, van Soul, Rock, Pop, Nederlandstalig enz. en dat wierp zijn vruchten af. Ik draaide in discotheken zoals Biribi - Almelo, Witte Paard – Deventer en met SUN drive-in show op bruiloften, hockeyfeesten en party’s. (Lees verder in deel 2.)

[mijnniemandsland]

Boekplek.

Het is waar dat elke hoek van het huis, als goed gebruikt, zijn eigen schoonheid kan onthullen, zijn eigen karakter kan tonen. Boeken zijn niet alleen voertuigen voor kennis en avontuur, maar ook een uitdrukking van persoonlijke stijl, een verklaring van onze eigen interesses en verlangens. Zo wordt het boek een integraal onderdeel van ons huis, een subtiele, zwijgende kameraad in onze dagelijkse…

[pizza-ra-bizza]

my [ kwekerye soen velde. Charl;ie

Op die wenke keer ons terug van voor af swaaiend om nie die banke te versteur nie Ons steek die bloedvlekke weg voor Charlie's Graces en aan Mark Dunn my [kwekerye soen velde. Soos betoweraars tot die verswelgers kom ons wys die helms-silinder Gelukkige hase en duiwe kom uit en vlieg rond

Die moeders gryp vinnig in en beveel ons om mekaar in liefde elders te gaan soen: Terwyl die vaders ons goed in sig hou met hul gewere, afguns op liefde En van die dakke begin blink antennas-weerlig val. Span die lyne vas en spits in 'n haas kom ons sny die tou: Charlie jou soen liefs betower my hulle bind my ek is joune, Te stadig as gevolg van die rugsakke vol lywe en granate Al die gewig van die onontplofte rondtes in die rigiede magasyne: Ek wil jou nog hê. Ons word gejaag deur doodloopstrate, kruispaaie, voorstedelike parkeerterreine: Ek sal jou in elke hoek wys, Charlie. Die stad wriemel en kraak en suig selfs die laagste lug in die skeure lyk die gestrande goed moeg.Lê op die wenkbroue droom ons daarvan om die duif te jaag. Op die punte van jou tepels tussen ineenstortings om nie die gevallenes te versteur nie. Die veiligheid word rustig afgeneem te midde van mortiere en ejakulasies. Met die hoek van die oog groet Brant die kameraad die nabygeleë kameraad Ontplof op die verste van die aura aurora is ons verblindend; Charlie joune ek is

[jurjenkvanderhoek]

HET PAARD IN DE KUNST ALS SPIRITUEEL KUNSTSTUK

Als paardenmeisje ging de jonge Suzanne helemaal op in haar fascinatie voor het edele dier. Zij was te groot voor het hobbelpaard, maar nog te klein voor een paard. Dus verzorgde zij een pony. Tussen servet en tafellaken. Maar de viervoeter kreeg een verzorging als een volbloed draver in de koninklijke stallen. Het werd geborsteld en bereden, gevoerd  en verzorgt, maar vooral geknuffeld, veel. Het dier is meer dan een vriend voor het meisje. Het is een kameraad die haar stemmingen aanvoelt. Haar humeuren doorziet. Na verloop van tijd zijn meisje en pony een twee-eenheid. Voelen ze elkaar naadloos aan in de stal en op de  dressuurbaan. Dichterbij kan de mens niet bij het dier komen. Welhaast zou zij dat dier willen zijn, wilde Suzanne die pony zijn.

Wat doe je als paard. Ben je een centaur, half mens half paard. Of een hippantroop, nessus. Dan zou je een fabeldier zijn. Maar het meisje wil de pony zijn, het paard. Zitten in zijn vel, schrapen met de hoeven, slaan met zijn staart. Kunnen kijken door zijn ogen met een blik van verstandhouding. 's Nachts droomt zij van een weidse steppe om daar te draven met de andere paardenmeisjes, die dan ook paarden zijn. In volle galop over de velden rennen. Overdag gaat zij op in de verzorging en fluistert lieve woordjes in zijn oren.

Zo'n paardenmeisje is Suzanne Vellema eigenlijk nog. Door haar kunst kan zij als paard tot leven komen. In de kunst lijkt het paard een truttig thema. Maar gezien haar werk bij Galerie Noord vat zij het onderwerp volwassen bij de horens. In fotografische composities kan Vellema het beeld zo manipuleren dat zij het paard is. Nergens acteert zij als het figuur mens in het beeld. Alleen haar armen en handen zijn zichtbaar. Het geeft de afbeeldingen een mysterieus karakter. De mens hierin is werkelijk één met het dier. Ermee versmolten. Alsof het paard extra ledematen heeft gekregen, uit eigen hand eet. Mens en dier maken verbinding, er is een wisselwerking. De droom is waarheid geworden.

In het paard vindt Vellema een onuitputtelijke bron van inspiratie. "Ik heb het paard als onderwerp in mijn kunst naar me toe getrokken. En vind dat ik dat ook mag neerzetten zonder dat ik me daarvoor hoef te schamen." Deze uitspraak is te lezen op het bij de tentoonstelling horende tekstblad. Het is de verantwoording van het waarom, wat en hoe. De biografie van het paardenmeisje. Zo verbonden met haar eigen paard dat ze als het ware een kunstenaarsduo vormen. Ze reageren op elkaar en maken samen het beeld. Voor Vellema is het een spiegel. Het contact zorgt voor introspectie en troost. Edda is haar allesie, haar muze. Ze gaat letterlijk op in het dier. 'Tegearre as ien', samen één, is dan ook een veelzeggende titel voor een van de werken.

In ruimtelijke objecten gebruikt Vellema onderdelen van het paard. Het kunstwerk bestaat dan uit een opgezette paardenstaart, in zwart of wit. In polyester gegoten hoefijzers. Of een object dat op een stuk huid lijkt met rondom paardenhaar. Het meest tot de verbeelding sprekend in Galerie Noord is de synergie van beeldende kunst en poëzie. Collega beeldend kunstenaar Frieda de Witte schreef een gedicht over het zijn van het wezen paard. Deze woorden droeg zij op aan Suzanne Vellema. Op haar beurt borduurde Suzanne de letters op gene zijde van een paardendeken. Het begint met de titel van de expositie 'als ik een paard was' en eindigt met 'eeuwig in galop'. Dromen zijn geen bedrog.

Maar werkelijk kunstzinnig is Vellema bezig wanneer zij het thema een paard te zijn loslaat. Als ze het paard gebruikt als materiaal voor een schildering. Paardenharen mengt met acrylverf. Zwart van het Friese stamboek verwerkt in het donkerste pigment. 'Swarte skim' misstaat niet in een zero tentoonstelling. Bij deze uiting is ze op het positieve nulpunt van haar kunnen geraakt. Dicht op de huid van het paard en het persoonlijke wezen, zichzelf. Een monochrome compositie waarin kunst en paard perfect samengaan. Het is geen herkenning wanneer de kennis van het materiaal ontbreekt. Het is een gevoel dat spreekt door de huid van het schilderij. In dit werk doorleeft Vellema het sjamanistische gedachtengoed waarmee ze tijdens aan de academie in aanraking kwam. Ze had het altijd al zo gevoeld, maar daarin vindt ze het bewijs dat het paard een middel is om in contact te komen met hogere krachten. De kunst is daar een manier voor, want als kunstenaar raak je van de wereld. Om te kunnen creëren zweef je geïnspireerd boven jezelf. Met dit onderwerp stijgt Vellema tweemaal zo hoog. En komt tot spirituele verwerkingen.

Als ik een paard was. Expositie werken van Suzanne Vellema bij Galerie Noord, Nieuwstad 6 in Groningen. Te zien tot en met 27 juli 2023.

[rebrandtdebibls]

Die versteurings van die ANC van Ramaposa.

Die versteurings van die ANC van Ramaposa (in die oorspronklike Die Verwirrungen des Zöglings Ramaposa beteken Verwirrungen verwarring, toestande van geestesversteuring, terwyl Zögling die taamlik formele term is, met aristokratiese konnotasies, wat moeilikheid het wat die Afrikaner, die tipiese Suid-Afrikaner definieer) is gebou rondom 'n verhaal van politieke verraad en vervolging binne 'n elite manlike ANC. Meer spesifiek is dit die verhaal van die krisis wat 'n politikus, Ramaposa (slegs sy van is bekend), beleef het omdat hy deelgeneem het aan die vernedering en morele lynching van 'n kameraad, Mbeki, wat die ongeluk gehad het om verbaas te word om die waarheid te vertel. . Die verkenning van Ramaposa se innerlike krisis, 'n morele, psigologiese en uiteindelik epistemologiese krisis, wat bowenal uit die oogpunt van die gewete van die ANC uitgedruk word, vorm die inhoud van die roman van liefde en vriende EFF en ANC.