skiamahiaa

[skiamahiaa]

I think that my goal right now is to fall in love. I’ve been holding back from “earthly” emotions since forever, trying to protect myself. But at this point I think I need to let all these walls down for a second to experience something new and grow. I’m tired of feeling so different and out of society. I want to experience all these things people talk about when they talk about love and relationships. I’m 20 and never even thought of that as a possibility because I’ve been too busy trying to find ways to survive in my hard life. It’ll feel nice to have someone to rely on and not take all that weight on to myself. So yeah, that’s what I’ve been thinking of lately. I hope y’all are safe and well<3

[skiamahiaa]

νύχτες σαν κι αυτήν νύχτες στα στενά της Ρώμης με χέρια διάπλατα στον κόσμο καρδιά ανοιχτή στην ζωή.

[skiamahiaa]

πλησιάζει φθινόπωρο ξανά περίεργο πράγμα οι εποχές σαν ένας κύκλος της ζωής ο κάθε χρόνος θα `θελα να `μουν μία απ’ αυτές σε όλες μοιάζω όμως βλέπεις

Φέτος στόχος μου να ερωτευτώ να λυγίσει η καρδιά μου από αγάπη πάντα το ένιωθα ντροπή να στηρίζομαι σε άλλους

Φέτος όμως θέλω να αφεθώ να κυλήσει το συναίσθημα όπως θέλει έχω μήνες να κλάψω δεν μου ταιριάζει η υγρασία τελευταία

μέσα Αυγούστου κι όμως έξω βρέχει με φοβίζουν οι αλλαγές είμαι μία απ’ αυτές αναβοσβήνω.

Αν μ'αγαπάς τότε πιάσε με, δεν έχω που να ακουμπήσω.

[skiamahiaa]

είναι περίεργο για κάποια σαν εμένα να ψάξει για ανακούφιση όσα πεφταστέρια και αν δω όσες ευχές γενεθλίων και αν μου χαρίσουν μαγικούς αριθμούς στο κινητό μου να δω δεν παύω να μένω στο κενό κοιτάω τον κόσμο κατάματα και ελπίζω κάποιος επιτέλους να με καταλάβει και να μου πει μια φράση που δεν είχα σκεφτεί πριν και μπορεί να λύσει κάπως αυτόν τον κόμπο στον λαιμό μου καταλήγω όμως πάλι να το κάνω εγώ για αυτούς και να αιωρούμαι ατέλειωτα σε έναν ουρανό συννεφιασμένο από ελπίδα.

-William Wordsworth

[skiamahiaa]

Love is never wasted.

[skiamahiaa]

Έχουν περάσει μέρες-χρόνια Κυλούν αργά και φέρνουν τις ανεπαίσθητες- γαμώτο- αλλαγές τους. Πόσο λίγο έχει φτάσει να με αγγίζει ό,τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Κάθομαι και βλέπω το Αν… του Παπακαλιάτη. Αν Αν Αν Τι κι αν δεν ήταν έτσι η ζωή μου Αν Τι κι αν είχα όρεξη να ζω Αν Αν Τι κι αν ο κόσμος ήταν όμορφος Γιατί Πως θα ήμουν ως άνθρωπος αν είχα γνωρίσει και εγώ την ευτυχία Ρε γαμώτο Τι κι αν δεν μπαινοβγαίνανε οι μέρες σαν βελόνες που σου ρουφούν το αίμα. Ξερό το στόμα από λέξεις που δεν έχεις σε ποιον να τις πεις Η μοναξιά εκεί· σε τρώει. Τα μάτια σου βουρκωμένα, λασπωμένα, ��δεια· όχι από συναίσθημα, από αγάπη. Χαμογελάς ακόμα. Έχεις αυτό το χαμόγελο που θα το αναγνώριζα παντού… φτιαχτό, ασύμμετρο, άβολα στημένο μπροστά στους προβολείς Δεν πειράζει- κανείς κριτής ποτέ δεν πρόσεξε αρκετά για να το δει Φταίει που ξέρω. Πως μαγκώνουν τα χέρια σου το βράδυ που εκλιπαρούν για ένα νόημα να πιάσουν Πως βυθίζονται τα μάτια σου σε ύπνο-σκοτάδι μέχρι να ανοίξουν ξανά την μέρα-σκοτάδι. Οι ερωτήσεις που κάνεις, κυρίως αυτές που δεν κάνεις και τα ερωτηματικά που φαίνονται στο βλέμμα σου όταν κοιτάς τους άλλους και καταλαβαίνεις κάθε μέρα ότι δεν τους μοιάζεις… Όμως, αν Αν Αν Α!!!!

Road

[skiamahiaa]

Song suggestion for today: “If I get high” by Nothing but Thieves

[skiamahiaa]

άσε τον πόνο μην τον περιγράφεις μην τον αναλύεις μην τον δείχνεις γιατί κατακλύζει· απομονώνει· διώχνει.

-by me

[skiamahiaa]

Άνοιξε λίγο δρόμο για το φεγγάρι

έχουμε τόσο ουρανό και ούτε ένα φεγγάρι καθώς καθόμαστε έτσι παρέα σήμερα και λέμε ό,τι μας βαραίνει κάποια πράγματα τα κρατάμε πάντα κρυφά και τελικά δεν ξέρουμε αν εμείς τα κρατάμε ή αυτά διώξαμε όμως λίγο λίγο τα σύννεφα όταν έρθει το φεγγάρι θα το δούμε.

-by me

[skiamahiaa]

η μοναξιά που μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος είναι ασύλληπτη. και αν την αισθανθεί στα βάθη της είναι σαν να έχει ξεμείνει από ισχύ και νόημα τον καταλαμβάνει η κούραση, ο φόβος, η αγωνία. Τι είναι αυτό που μας τρελαίνει τόσο στην μοναξιά άραγε; Θέλουμε κάποιον να μας καταλάβει; Να μας κρατήσει σφιχτά; Να μας νιώσει; Θέλουμε σε κάποιον να στηριχτούμε; Κάποιον να μας διασκεδάσει; Να αναλάβει την ζωή μας για μας; Γιατί ίσως εμάς μας έχει κουράσει να κρατάμε το τιμόνι. Ίσως όσο και αν προσπαθήσαμε να μην μας βγαίνει πουθενά. Μπορεί να πιστεύουμε περισσότερο σε κάποιον άλλον από τον εαυτό μας. Ή απλώς να θέλουμε να το κάνουμε. Γιατί αυτό μπορεί να σημαίνει ότι υπάρχει ακόμα μια ευκαιρία για μας- μια ευκαιρία να νιώσουμε κάτι διαφορετικό. Γιατί αν η καλύτερη πορεία είναι αυτή που χαράζουμε μόνοι μας… αλίμονο μας.

[skiamahiaa]

βλέποντας αυτήν την θέα παρέα με τρεις φίλους, ένα ποτό και τα τσιγάρα μου σκέφτηκα έντονα μετά από καιρό ότι υπάρχουν και άλλα πράγματα που θέλω να ζήσω. θυμήθηκα συναισθήματα ξεχασμένα από καιρό που όχι μόνο δεν έχω νιώσει εδώ και χρόνια μα ανάγκασα τον εαυτό μου να ξεχάσει για να πονάει λιγότερο η απουσία τους και έτσι τα άφησα όλα πίσω μου και αποφάσισα έτσι μόνη μου ότι η δικιά μου ζωή θα είναι μόνο επιβίωση γιατί πως αλλιώς θα μπορούσε κάποια σαν εμένα να ζήσει; ο ορίζοντας της ζωής μου είχε κλείσει ασφυκτικά και τώρα ίσα ίσα που μπορώ να δω λίγο φως από κάτι ρωγμές και έτσι καταλαβαίνω ότι ��πάρχουν περισσότερα εκεί έξω για μένα από αυτά που έχω και ότι δεν θα είναι περίεργο ή αταίριαστο να τα γνωρίσω και εγώ. μακάρι η ζωή μου να φωτίζει όλο και περισσότερο από τώρα. έχω περάσει πολλά.

[skiamahiaa]

you’re important, truly. i care about you friend

I don’t know who needs to hear this right now, but seeking help is not an evil thing. All of us deserve support, care and love. 

[skiamahiaa]

έχω κάτι αϋπνίες που με πάνε σε μέρη σκοτεινά. νιώθω την ζωή μου να επαναλαμβάνεται μέρα με την μέρα και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να σταματήσω αυτόν τον τόσο κουραστικό κύκλο γιατί εγώ η ίδια είμαι κουρασμένη.

[skiamahiaa]

I want to feel alive again.

“It’s spring, you’re young, you’re lovely, you have a right to be happy. Come back into the world.”

— Shirley Jackson, We Have Always Lived in the Castle

[skiamahiaa]

Song suggestion for today: “Cornflower blue” by Flower Face

“the days, they fly like trains go by/ I’m on my way home to you/ and I think about if they ran me down/ Baby what would you do?”

[skiamahiaa]

όλοι μιλάνε για αποχωρισμούς μικρούς άτομα που φεύγουν και ξανάρχονται ή φεύγουν και μπορούν να τα δουν να κάθονται στο ίδιο τραπέζι μετά από λίγους μήνες όλοι κλαίνε για τσακωμούς ρηχούς που λύνονται σε λίγα λεπτά επικοινωνίας για ζήλιες άσκοπες και αβάσιμες που εν τέλει έχουν κάποιον να τους καθησυχάσει για αυτές. εγώ τι να κάνω; που δεν έχω σε κάποιον να στείλω το μήνυμα δεν έχω κάποιον να παρηγορήσω ή να μου απαντήσει στα τόσα ερωτήματα μου. δεν έχω κάποιον που θα έπρεπε να μοιράζομαι το μέλλον μου έστω και συμβολικά πως να απαντήσω εγώ σε αυτές τις ερωτήσεις;

πνίγομαι σε αυτόν τον ωκεανό που με χωρίζει από τους άλλους βυθίζομαι στην ιδέα ότι ο δικός μου πόνος δεν είναι κάτι που μπορώ να μοιραστώ χαλαρά μετά από δυο μπίρες ή που θα έχω όλην την παρέα να συμπάσχει μαζί μου και να με καθησυχάζει χάνομαι στην σκέψη ότι για μένα δεν υπάρχει επιστροφή ή λύτρωση και στην τελική κανένα λάθος να κατηγορήσω για ό,τι έχει μείνει.

“I miss you deeply, unfathomably, senselessly, terribly.”

— Franz Kafka

[skiamahiaa]

i have so much love in me, but no one there to reciprocate it. It feels so draining to just give and never get back.

Simone de Beauvoir, from Diary of a Philosophy Student: Volume 2, 1928-9; Monday, November 5

Text ID: —I have so much love in me that I would like to cry;