s-sevdah

[s-sevdah]

Ήμουν έξω

Γιόρταζα

Έπινα

Γνώριζα ανθρώπους

Τόσο όμορφους

Τόσο δοτικους...

Ήθελα να γελάσω μαζί τους

Να τους πάρω αγκαλιά ...

Πόσο το ήθελα.

Η μορφή του όμως

Με στοιχειώνει .

Όλες οι αγκαλιές είναι άδειες

Εφόσον δεν περνάει τα χέρια του γυρω μου.

Και τα γέλια;

Τα γέλια ...

Τα γέλια μοιάζουν ψεύτικα...

Δεν έχουν νόημα

Άμα δεν γελάει κι αυτός μαζί .

Είχαν περάσει τρεις μέρες

Που ο Νείλος έρεε άπλετα

Και όσο περνούσαν οι ώρες

-οχι οι μερες-

Τόσο πιο πολύ άδειαζα.

Ένα κενό

Που ένιωθα πάντα στην ζωή μου

Πήρε δύναμη

Πήρε τα ηνία

Όπως ποτέ πριν

Πλέον αυτό έκανε κουμάντο .

Κι εγώ περίμενα..

Μετρούσα,

Να δω πότε θα αδειάσω εντελώς.

[s-sevdah]

Υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο;

Υπάρχει ζωή μετά τον ...;

Υπάρχει μια μαύρη γραμμή,

Λεπτή,

Τόσο

Που μπορεί να σου κόψει τα δάχτυλα

Άμα πας να την αγγίξεις .

Αιμορραγω ήδη .

��ην έχω αρπάξει

Την έχω κάνει

Θηλιά

Γύρω απ'τον λαιμό μου.

[s-sevdah]

Im at a very low point right now

Reaching my highest

Hope it doesnt look so bad

Yet i know it is

When am i not fucked up

Guess thats the time the shit really kicks in

When my brain's empty

Filled w nothing but my own mania

But i don wanna get good

I don wanna be okay

There's no beauty in happiness

Guess you should know by now

The rotten shit that

Never seem to end

Only gettin worse

In my paranoid sobriety

[s-sevdah]

Sleep talking letting secrets out blacked out and walking to the compound.

Ίσως να ανησύχησα,την στιγμή που ξυπνώντας αντί να φτιάξω καφέ ,άνοιξα το ψυγείο κι έβγαλα το μπουκάλι με το κρασί,κι άρχισα μανιακά να πίνω ,προτού καλά καλά ανοίξω τα μάτια μου.Αναρωτήθηκα πόσος καιρός είχε περάσει απ'την τελευταία ημέρα που έμεινα εντελώς νηφάλια,χωρίς να πιω έστω δύο μπύρες,ή τρείς κούπες κρασί το λιγότερο.

Ίσως ανησύχησα,όταν πρόσεξα με πόση ευκολία τελειώνω τις βότκες με την σόδα και την φέτα λάιμ ,κάθε τέταρτο που περνούσε,και πήγαινα έπειτα να ζητήσω το επόμενο,πριν καλά καλά καταπιω την τελευταία γουλια.

Ανησυχούσα,γιατί ήμουν 21 ,και οπότε μιλούσα μεθυσμένη μου έλεγαν ότι ακουγομαι μεγάλη,και γυρισμένη, σαν να έχω ζήσει σε κάποιον αιώνα μακρινό από τον δικό μου,αλλά ήξερα πως αυτό που εννοούσαν ήταν ότι ακουγομουν σαν κάποιος 40χρονος αλκοολικός που τα χε φάει τα ψωμιά του,και τώρα του έμεναν μόνο οι μπύρες και τα τσιγάρα,και οι αϋπνίες,γιατί οι νύχτες ήταν αργοσυρτες,και το ξημέρωμα ήρεμο και μοναχικό.

[s-sevdah]

I'm well aware of how it aches...and you still won't let me in.Now I'm breaking down your door to try and save your swollen face.

Έβλεπα τα περιστέρια στην Ομόνοια,στο Σύνταγμα,σε κάθε πλατεία της μικρής Αθήνας, σμήνη ολόκληρα,να πετούν μαζί,να κάνουν στάσεις ενδιάμεσα ,να ακολουθούν το ένα το άλλο,να τρώνε σπόρια ,να πετούν ξανά,τόσο μακριά όσο και κοντά.Για κάποιον λόγο που δεν μπορούσα να δικαιολογήσω,μου φαίνονταν όσο εγκλωβισμένα είναι τα ποντίκια κι οι αρουραίοι στα εργαστήρια των ταινιών επιστημονικής φαντασίας.Πετούσαν από κολώνα σε κολώνα ,είχαν όλον τον ουρανό απλωμένο στα φτερά τους,μα πάντα γυρνούσαν πίσω.Σαν τις ακατάπαυστες τάσεις φυγής που μου δίνουν διαρκώς μια μικρή ελπίδα ότι δεν είμαι εγώ,είναι η πόλη,το χωριό,οι γείτονες,οι φίλοι.Μα,πάντα είμαι εγώ.

Οι συζητήσεις δεν είχαν άλλο νόημα,όσο κι αν προσπαθούσα.Ακόμα κι οι έντονες,προσωπικές αλληλεπιδράσεις έμοιαζαν πια κενές, τόσο όσο ��ο στέρνο μου.Ένιωθα λες και είχα τον Προμηθέα μέσα στο άδειο μου κουφάρι,κι όπως το όρνιο,έτσι κι αυτός μου σκάλιζε τα σωθικά,σαν να με τιμωρούσε για πράγματα ,ίσως όχι που είχα κάνει,μα που θα έκανα.Ποιος από όλους εμάς τους συνειδητούς Σαμαρείτες θα μπορούσε να πει με απόλυτη σιγουριά ότι είναι καλαγαθος άνθρωπος;Όποιος το έκανε έλεγε σίγουρα ψέματα,μια προσωπική αν θέλεις επιβεβαίωση.Ξέρεις πως πάει,όσο πιο συχνά το λες τόσο πιο εύκολα το πιστεύεις.

Ο κάθε άνθρωπος έχει την ανάγκη να νιώσει κάτι.Όλοι θέλαμε την ιδανική ψευδαίσθηση,μια γυάλα περιχυμενη με χρυσόσκονη που θα μας προστατεύσει από όλον τον πόνο,από κάθε τι κακό.Εν τέλει το μόνο που εξιδανικευεται είναι η μοναξιά και η κακουχία.Όσο πιο δύσκολη ζωή έχεις ζήσει τόσο περισσότερο αξίζεις,όλοι το πιστεύουν ,μα κανείς δεν το παραδέχεται.Θαρρείς οι κακοτυχίες και η σκατιλα σου δίνουν κάποιο κουπόνι για την ζωή,αλλά όσοι είναι γνώστες ξέρουν πόσο νεκρικό είναι το αραχνιασμενο ταβάνι του σπιτιού σου στις εφτά το πρωί.Με τις πρώτες αχτίδες,πάνω που αρχίζει και γαλαζιζει ο ουρανός και καθαρίζει από όλες τις ιστορίες που ακούμε την νύχτα ,εκείνη την στιγμή,στην πρωινή ψυχρά ,η μοναξιά σου φτάνει στην ακμή της,κι εύχεσαι για λίγο να σταματούσε ο χρόνος.Να είχες την επιλογή να μην υπάρχεις ,για λιγάκι μόνο,ίσα ίσα να καταπιεις την ασχήμια του ορνιου του Προμηθέα μέσα σου,τις γρατσουνιές και τους κόμπους,και μετά να ξεκινούσες απ'την αρχή.

[s-sevdah]

Well nothing quite ever comes out right when you're tryin' to say something clean.It's hard to hide from the thrashing nights,nobody cares about a junkie's dream.

More of a sucker than a fiend..It's hard to turn down a smiling friend, when everything becomes a scene you can't make old dreams brand new again.

Ξυπνούσα από βαρύ ύπνο πέντε ωρών αργά το μεσημέρι.Απο τις πέντε το πρωί εως και τις εννιά με δέκα στριφογυριζα στον καναπέ, απ'την μια θέση στην άλλη,αλλά ποτέ δεν μπορούσα να ικανοποιηθώ.Σαν να πίστευα πως ακόμα και στον ύπνο έπρεπε να βρω ένα νόημα.Δεν ξεκουραζόμουν,αυτό ήταν δεδομένο,μετά από κάθε ξύπνημα έβρισκα τον εαυτό μου βυθισμένο σε μια ατέλειωτη εξουθένωση.Έπινα καφέδες ,όχι για να ξυπνήσω,μα για να νιώσω την πικρία στην γλώσσα μου ,και αγαπούσα αδιόρθωτα τα ίχνη που άφηνε ο καπνός των τσιγάρων στον ουρανίσκο μου.

Αναπολουσα πάλι,τις μέρες που έδινες ζωή στην μιζέρια μου.Μου έλεγες ιστορίες,σε άκουγα με ευλαβική προσήλωση,σαν φανατικό μέλος κάποιας αίρεσης που εσύ είχες δημιουργήσει.Δεν υπήρχε ντροπή.Είτε ήταν για πιωματα,είτε για εξευτελιστικές στιγμές,για παιδικές ιστορίες και χαμένα όνειρα,για κακό και καλό σεξ , αφραγκιες, εφιάλτες.Δεν υπήρχαν ταμπού.Έβγαινα έξω,πλέον μόνο για αλκοόλ,καθημερινές εξόδους με φίλους, γνωστούς, όποιον βρεθεί στον δρόμο,και σε έκανα εικόνα μπροστά μου.Τι θα απανταγες σε κάποια ερώτηση μου,πως θα γελαγες με ηλίθια αστεία της στιγμής, πως θα γυαλιζαν από χαρά τα μάτια σου σαν μου εξιστορούσες κάποια παλιά ή πρόσφατη περιπέτεια μετά από ξενύχτι.Μου είχε λείψει ο τρόπος που με κοιτούσες άμα δεν ερχόμουν να σου μιλήσω ,το σκάλωμα στο βλέμμα σου,τα αναφωνηματα έκπληξης και ειλικρινής χαράς οπότε σου έλεγα κάτι που δεν περίμενες να ακούσεις.

Ναι,μου ήταν μονάκριβες οι στιγμές που πίναμε παρέα.

Τότε το ποτό ήταν παρέα .

Τώρα είναι συντροφιά.

[s-sevdah]

You can't be what you were,so you better start being just what you are.You can't be what you were,time is now and it's running out.

Μετρούσα μες στα βράδια,τις κακοτυχίες που συμπλήρωναν την ζωή μου.Όλες τις μικρές λεπτομέρειες που οδηγούσαν τους δείκτες του ρολογιού στις πέντε και τριάντα έξι το πρωί, μετά από καφέδες,από τρέμουλο,από μοναξιά.Ξαφνικά η μαυρίλα πίσω απ'τα ξύλινα παντζούρια άρχισε να απλώνεται σε όλο το σαλόνι,έφτανε στον καναπέ,μου χάιδευε απαλά τα πόδια,μου γαργαλούσε τις πατούσες.Κάποτε,πριν λίγο καιρό που έμοιαζε τώρα σαν να συνέβη πριν πολλές ζωές ,οι νύχτες μου δεν ήταν τόσο μοναχικές όσο ήταν τώρα.Είχα βρει μια άγκυρα.Μία πονεμένη, νευριασμένη,και όπως κι εγώ παρατημένη από όλους ,άγκυρα.Μία άγκυρα που με συγκρατούσε,όσο τον συγκρατούσα κι εγώ.Ήταν ένας φαύλος κύκλος,αλλά αυτό δεν ήταν σωστό,γιατί τίποτα σε σχέση με εμάς δεν ήταν φαύλο.Ήταν μια σύμπτυξη ομορφιάς, κατανόησης , αγάπης, στήριξης, ζεστασιάς.Ακόμα και στην ασχήμια μας ,υπήρχε η όμορφη ανάγκη,η πολυπόθητη ηρεμία.Η αγκαλιά όταν με έβλεπε,και πάλι όταν χωρίζαμε,γέμιζε το μαύρο κενό,την άβυσσο που νιώθαμε μες στα στέρνα μας.

Πίναμε και χορεύαμε,και καταπίναμε ο,τι μας πλάσαραν.Χανόμασταν στους Prodigy και τον Rob Zombie,κοιταζόμασταν ,φεύγαμε και ξαναβρισκόμασταν,και γελούσαμε, πολύ.Κάπου ανάμεσα στον χορό,στα μεθυσμένα λόγια και στα χαμόγελα,ξαφνικά χανόμασταν για λιγάκι,για ελάχιστα δευτερόλεπτα ,κοιτούσαμε το κενό και μας κοιτούσε κι αυτό,σαν να θέλαμε ένα διάλειμμα να δείξουμε την σαπιλα που νιώθαμε.Μα δεν είχα δει άλλον άνθρωπο με αυτό το βλέμμα πέρα από αυτόν κι εμένα.Μόνο εμείς γνωρίζαμε αυτή την ανάγκη ,αυτή την μαυρίλα,την σαπιλα να ξεγλιστράει απ'τον οισοφάγο, απ'τα πνευμόνια, απ'το στομάχι.

Μόνο εμείς μετραγαμε,μόνο εμείς υπήρχαμε.

[s-sevdah]

“That’s the problem with drinking, I thought, as I poured myself a drink. If something bad happens you drink in an attempt to forget; if something good happens you drink in order to celebrate; and if nothing happens you drink to make something happen.”

— Charles Bukowski

[s-sevdah]

“If you’re losing your soul and you know it, then you’ve still got a soul left to lose” - Charles Bukowski

[s-sevdah]

“I want to be with you, it is as simple, and as complicated as that.” - Charles Bukowski

[s-sevdah]

How can you say you love one person when there are ten thousand people in the world that you would love more if you ever met them? But you’ll never meet them. All right, so we do the best we can. Granted. But we must still realize that love is just the result of a chance encounter.

— Charles Bukowski

Είχαμε φτάσει πλέον σε ένα σημείο,ένα κομβικό σημείο εντός αυτής της εκπληκτικής και φαντασμαγορικής γνωριμίας,όπου δεν ξέραμε που πατούσαμε.Είμασταν και οι δύο με το ένα πόδι στην στεριά,και τ'αλλο στο νερό.Πνιγομασταν,χάναμε τον αέρα απ'τα πνευμόνια μας ,γέμιζε ο ουρανίσκος λόγια και αισθήματα που πατούσαμε και καταπιναμε με το ζόρι,να πέσουν κάτω,να μείνουν θαμμένα.Ήταν μια σχέση,η πιο ανθρώπινη σχέ��η ,το μοναδικό μου πάτημα ώστε να μην τρελαθώ παντελώς.Έβρισκα τον εαυτό μου να γιορτάζει όλα αυτά τα συμβάντα,όλες αυτές τις μικρές, νοητές και αχνές συμπτώσεις που οδήγησαν σε ο,τι είμαστε ,πόσο τραγελαφικά τα γεγονότα που μας έσωσαν , αναγκάζοντας μας να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλον.Μέσα από αυτόν έμαθα τι σημαίνει να παίρνεις και να δίνεις,ότι δεν χρειάζεται να αδειάζεις την ψυχή σου αλλά μπορείς να την συμπληρώνεις.Χαρά σε όποια μοίρα έπαιζε με τις ζωές μας .

[s-sevdah]

You woke up

And looked at me

And your eyes had

A glimmering joy

I'd never seen before.

I had never been looked at like that before.

[s-sevdah]

You cause me confusion, you told me you cared.He's calling these changes that last to the end.

Πάντα φοβόμουν

Την στιγμή

Που θα έπρεπε να αντιμετωπίσω

Όλα όσα υπάρχουν στο μυαλό μου.

Ποιος άτυχος άραγε

Θα αναγκαζόταν

Να αγαπήσει

Κάποια σαν εμένα,

Έναν άνθρωπο,

Που δεν έχει δικαίωμα να αγαπηθεί.

Ποιανού η μοίρα θα τανε

Τόσο σκληρή

Ώστε να αποκτήσει έναν τέτοιον ρολο

Ο κλήρος έπεσε

Και ήξερα

Πώς ο,τι κι αν γινόταν

Η απόφαση δεν μπορούσε να αλλάξει.

Μα,ποτέ δεν πίστευα σε μοίρες

Ούτε σε πεπρωμένα.

Και μετά ήρθες εσύ.

[s-sevdah]

She had her fun,but now he's dead.

Δεν ήμουν

Το πρώτο άτομο

Που θα έπαιρνε τηλέφωνο

Όποτε χρειαζόταν κάτι.

Έπαιρνε φίλους

Έπαιρνε ακυρους

---

Εχθρούς που έβαφε

Με χρώματα φίλων

Επίτηδες

Σαν να ήθελε

Να πέσει σε μια παγίδα

Που μόνος του

Ο ιδιος

Είχε στήσει.

Την ήξερα αυτή την αυτοκαταστροφή.

Κι εγώ

Έβρισκα δελεαστικό

Το να έχω κάτι

Να χτυπάω το κεφάλι μου αύριο.

Έτσι μπορούσα να μισώ

Τον εαυτό του χτες

Και να δικαιολογήσω

Εμένα του σήμερα.

Δεν έφταιγα εγώ.

Έφταιγαν τα χτεσινα.

Και ξανά αγόραζα κρασί

Κόκκινο

Ημίγλυκο

Απ'το σούπερ μάρκετ.

Ένα ευρώ

Και ογδόντα εννιά λεπτά.

Κι έβρισκα μια στιγμιαία παρηγοριά

Στην μοίρα που μου είχα απλώσει.

[s-sevdah]

| Μάτση Χατζηλαζάρου | 17 Ιανουαρίου 1914 - 16 Ιουνίου 1987 |

όταν μ' αγαπάς

μικρή εικόνα στρογγυλή

μες στην ίριδα του ματιού σου

είμαι

| Κρυφοχώρι (Άσμα) | Ποιήματα 1944 - 1985 | εκδόσεις Ίκαρος |

[s-sevdah]

A loaded gun won't set you free...So you say.

Οι μέρες λιγόστευαν

Κι όλα έμοιαζαν να κάνουν πια τον κύκλο τους

Ολα

Εκτός από εμένα

Εκτός από εμάς

Εμείς μέναμε στάσιμοι

Τρέχαμε

Και μέναμε ακίνητοι μαζί

Δεν υπήρχε λογική

Σε αυτό που κάναμε

Υπήρχαμε απλά εμείς .

[s-sevdah]

And she's clinging to the nearest passer by,she's lost control.And she gave away the secrets of her past and said, "I've lost control again".

Κάθε συζήτηση πια

Και κάθε κίνηση

Ήταν αιτία για κάποιον τσακωμό

Δεν τσακωνόμασταν με νευρα

Ποτέ δεν τσακωνόμασταν με νευρα

Πάντα ,

Εμείς τουλάχιστον,

Τσακωνόμασταν μονάχα πληγωμενα.

Όλα τα λόγια που ανταλλάσσαμε

Ακόμη και τα πιο σκληρά

Πήγαζαν από μέσα μας .

Ήταν κραυγές

Αγάπης

Απηυδησης

Κούρασης.

Ακόμη ομως

Κι όταν πληγώναμε ο ένας τον άλλον

Με κοιτούσε

Απ'την άλλη άκρη του μαγαζιού

Το βλέμμα του ακολουθούσε

Κάθε μου βήμα

Μπρος πίσω

Δεξιά

Παντού

Με έβλεπε.

Πάντα με αγκάλιαζε.

Δεν του άρεσε

Η ιδεα

Του ότι δεν θα μπορέσει

Να με αγκαλιάσει.

Ούτε κι εμένα.

Κι όσο στεναχωρημένη

Κι αν ήμουν

Όσο νευριασμένη

Όσο εξουθενωμένη

....

Η δική του αγκαλιά πάντα με γέμιζε.

Αγάπη.

Στοργή.

Ζεστασιά.

Αλλα

Αναρωτήθηκα

Πόσο ακόμη θα με κυνηγάει

Για την κάθε αγκαλιά.

Όσο κουραζομουν εγω

Κι όσο τρελαινομουν

Και χανομουν στα αβατα του μυαλού μου

Τόσο φοβόμουν

Πώς κουραζόταν κι αυτός .

Κι από συνήθεια

Τοξικών ανθρωπων

Που ποτέ δεν ενδιαφέρονταν αληθινά ,

Κατέληγα να τον πληγώνω.

Κι εμένα μονη

Να μαραζώνω,

Να πιστεύω πως δεν νοιάζεται ,

Κι αυτός έμενε πάλι μόνος

Να τσακώνεται ,

Εξαιτίας μου.

Όλα εξαιτίας μου,

Πάντα,

Εξαιτίας μου.

Ποιος ήταν ο κακος του παραμυθιού εν τέλει;