myfavouriterecordoftheday-blog - Tumblr blog

[myfavouriterecordoftheday-blog]

Swans

Children of God

Best wel geniaal.

[myfavouriterecordoftheday-blog]

Nu aan het luisteren

Fugazi, boze mannen met energie, maar ze kunnen ook echt goede nummers schrijven.

PJ Harvey, m’n favoriete artiest volgens Last.fm. Eerste plaat (Dress!) en Let England Shake, allebei prachtig. Merendeel ertussenin ook trouwens... Hier video van optreden Pinkpop 1992.

Kate Bush, met dank aan Pitchfork. Haar debuut Kick Inside vind ik nu eigenlijk tegenvallen op paar nummers na, maar Sensual World is nog steeds vrij geniaal. Alles erna is stuk minder merk ik.

Pink Floyd, met dank aan Kate Bush (Bush > Gilmour > Floyd). Ook zij hebben (net als Kate), dat ze na The Wall wel klaar waren geloof ik. Ik kan in elk geval niet erg genieten van de muziek erna.

En dan blijft The Fall terugkomen, altijd goed, al is ook hier alles na de tweede Brix comeback twijfelachtig.

[myfavouriterecordoftheday-blog]

Faust - Faust IV

Even heel iets anders. Deze plaat stond nog in mijn lijstje bij Spotify om eens te gaan beluisteren. Ik ken eerdere platen van Faust uit het verleden en het was mij te onsamenhangend, experimenteel... kortom, ik kon er weinig mee. Nu draai ik Faust IV al de hele dag en dus verblijd ik mezelf met een track by track analyse van de plaat.

Krautrock

De titel is vast tongue-in-cheek Duitse humor, maar het nummer is wel meteen wat je je bij het cliché van Krautrock voorstelt: een eindeloze drone van overstuurde gitaar en piano die langzaam aanzwelt en dan weer zachter wordt, alsof iemand tijdnes het mixen de schuifjes op en neer draait van de verschillende sporen. Klinkt het nummer eerst als ruim 10 minuten van hetzelfde, en een goede reden om de plaat voortijdig af te zetten, bij meerdere luisterbeurten vallen de langzaam veranderende accenten op (dwarsfluit? ritme gitaar, zeemeeuw?). Een soort Sister Ray zonder zang. En dat zijn dan de eerste 7 minuten. Dan vallen de drums in en gaan ze verder los, langzaam valt een deel van de overstuurde gitaren weg en ontstaat er meer ruimte in het nummer. Het is behoorlijk overstuurd en experimenteel maar bevat genoeg ritme en verrassingen om interessant te blijven. 

The Sad Skinhead

Na 11 minuten noise, begint het volgende nummer met een soort oerkreet gevolgd door een reggae gitaartje, dan een vrolijk liedje. Met licht hysterische distortion gitaar en dito marimba in het refrein. Dit zou niet misstaan op een Kevin Ayers plaat eind jaren zeventig, overigens niet de enige Canterbury referentie die ik in de plaat terug hoor. 

Jennifer

Langzaam opbouwende ballad. De zanger van Faust is geen groot talent. Het nummer drijft op een soort “wobbly” baslijn. Het refrein heeft een Hatfield & The North melodie in zich. Daarna loopt het nummer zonder zang door in een prettig soort chaos waarbij de baslijn wegvalt en de nodige sporen achterstevoren worden afgespeeld. Daarna volgt de nodige noise a la track 1. Dan een soort honky tonk piano die langzaam ontspoort in de fade-out. Einde plaatkant A.

Just A Second (Starts Like That)

Kant B begint met een drone die wederom lijkt op track 1, maar nu meteen met de juiste hoeveelheid drums. Een drone met improviserende gitaar eroverheen. De drone mixen ze weg en we komen in een soort elektronische geluiden terecht die lastig thuis te brengen zijn, voeg dot noise toe, iemand die improvisatie piano speelt, noise gitaar zonder melodie of ritme. Het was misschien toen vernieuwend maar nu is het vrij zinloos geneuzel. Gelukkig is het alleen de laatste  anderhalve minuut voordat het volgende nummer start.

 Giggy Smile / Picnic On A Frozen River Deuxieme Tableau

Nummer met structuur en tekst (aan het begin dan). De manier waarop het couplet is ingespeeld klinkt ontzettend als Gong (voor wie het bijhoudt: Canterbury referentie #3). Op zich niet gek als je bedenkt dat Gong en Hatfield & the North allebei op hetzelfde label als Faust zaten: Virgin. De saxophone solo  past prima in dat (Gong) plaatje, al is er ook een snufje van The Mothers’ King Kong in te vinden. Dat neemt niet weg dat het genoeg eigen smoel heeft om een goed nummer te zijn.

Deel 2 van het nummer (Ik gok dat dit de “Picnic” is) is totaal anders en hangt op een redelijk knullige riff van de gitaar/synth dat gered wordt door de volkomen onregelmatige maatsoort, zo een waar (ja sorry hoor) Dave Stewart patent op had en een boek over geschreven heeft (Dave van Egg, Hatfield, National Health, niet die gladde Eurithmics gast). 

Läuft...Heißt Das Es Läuft Oder Es Kommt Bald...Läuft

(Overigens mooi dat de tracks verkeerd zijn weergegeven op de plaat maar dus ook op Spotify terwijl de digitale wereld dit nu juist zo eenvoudig had kunnen verhelpen. Dus: dit nummer heet op Spotify Giggy Smile, ondanks dat er een mannenstem aan het begin het duidelijk over Laufen heeft)

Tekst in Frans, een heel rustig nummer op basis van akoestische gitaar en viool. En percussie die het lopen uit de titel benadrukt (denk ik). Het nummer wordt na ruim drie minuten overstemd door een ander percussie track die de overgang naar een ander akoestisch gedeelte mogelijk maakt, ditmaal gitaar met harmonica.

Run

(Spotify: Läuft...Heißt Das Es Läuft Oder Es Kommt Bald...Läuft)

Langzaam opbouwend orgel, tegen einde even door de effectenbakjes gehaald. Erg jaren zeventig maar niet heel bijzonder.

It’s A Bit Of A Pain

Akoestisch nummer met zowaar achtergrondzang van een vrouwenstem. Gelukkig wordt ook dit nummer op momenten ontregeld door een overstuurde gitaar. Er praat ook een vrouw in een taal die ik niet versta, er volgt een gestoorde gitaarsolo. De basistrack zou niet misstaan op Coney Island Baby van Lou Reed, maar de gitaar geeft er wel wat sjeu aan (Misschien als Lou zelf gitaar had gespeeld op die plaat was het zoiets als dit geworden?)

Conclusie: goede plaat met sterke en zwakkere momenten. De jaren zeventig druipen er vanaf waardoor sommige delen in de geest van toen moeten worden gezien om ze op waarde te kunnen schatten. Desalniettemin ben ik blij dat het experiment binnen de perken blijft en er genoeg memorabele momenten, goede melodieën en fijne liedjes zijn om deze plaat als geheel met plezier te kunnen blijven draaien.

[myfavouriterecordoftheday-blog]

The Beatles - Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band

Ja inderdaad, de cover hierboven is van Frank Zappa en niet van The Beatles, maar zoals de Zappa cover zowel een kritiek als een hommage was op de Beatles plaat, zo is ook deze review een kritische blik op de plaat maar ook een blijk van waardering voor de plaat en vooral de muziek die erop staat. 

Ik ben geboren in 1974, dus ik ken The Beatles alleen als een soort onaantastbaar instituut uit de Oor, de Mojo en als relikwieën uit de platenkast van mijn ouders. Dat neemt niet weg dat ze lange tijd een van mijn favoriete bands aller tijden waren. Mijn voorkeur ging uit naar Rubber Soul, White Album (zie hieronder ergens) en vooral Abbey Road. 

De enorme ophemeling van Sgt. Pepper heb ik nooit helemaal begrepen. Ik kan me zo voorstellen dat het op dat moment een plaat was die alle ideeën over muziek compleet op zijn kop zette. Misschien was het toen het toppunt van psychedelica. Misschien was iedereen toen stoned. 

Anyway, in het kader van, ik heb niks beters te doen, probeer ik langzaam alle Beatles platen met een frisse blik te beluisteren en te kijken in hoeverre ze in 2018 staande blijven op gebied van compositie en teksten, of ik ze nou echt goed of mooi vind en of het experiment nou echt bijdraagt hieraan. Dit blog is hier een verslag van.

Voor deze beluistering gebruik ik de standaard Sgt. Pepper uitvoering van 13 tracks via Spotify, met een remaster uit 2009. Dus, aan de slag

Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band

De plaat begint met een soort introductie geschreven door McCartney. Het nummer heeft een goede drive dankzij de gitaar (van ofwel Harrison, ofwel McCartney), de breaks zijn gevuld met een hoornsectie die al aangeeft dat The Beatles op deze plaat

all-the-way

 willen gaan. Dit is zeker geen slecht nummer. 1-0

With a Little Help from My Friends

Ook een McCartney nummer (al zijn er ook bronnen die het 50-50 aan McCartney en Lennon toeschrijven) gezongen door Ringo. Meestal zijn de Ringo nummers verschrikkelijk, maar deze gaat prima, Verder vrij gewoontjes als nummer. Het krijgt van mij het voordeel van de twijfel. 2-0

Lucy in the Sky with Diamonds

Ha! Psychedelische muziek! Eerste echte Lennon track heeft in elk geval het intro mee, met een tamboura uit Indië eronder, de coupletten zijn geniaal, het refrein is een soort eraan geplakte hoempapa. Dat is echt niet nodig. Ik zal er vast mensen mee beledigen, maar wederom twijfelgeval en deze mag echt niet mee. 2-1

Getting Better

McCartney nummer. Niet heel erg vernieuwend. Dit zou prima op Revolver kunnen hebben gestaan. Prima nummer, al is het een beetje drammerig. De tamboura aan het einde maakt het wel even lekker zweverig. De drammerigheid (of is het de 2kwartsmaat?) irriteert wel. Nee, helaas 2-2

Fixing a Hole

McCartney track nummer 3, mooi nummer, goed in elkaar gezet, op het juiste moment wat extra gitaar in de mix. Deze mag mee naar de 21ste eeuw 3-2

She's Leaving Home

McCartney schreef de coupletten, Lennon het refrein, en zo zingen ze het ook. De backing is uitsluitend strijkers plus harp. In hoeverre dit psychedelisch is kan je je afvragen. Dit klinkt meer als een erg goed gecomponeerd en gearrangeerd musical nummer. Op zichzelf genomen is dit nummer fantastisch. 4-2

Being for the Benefit of Mr. Kite!

Lennon aan de beurt: een relatief normaal nummer heeft compleet maffe tussenstukken met draaiorgels en flarden orkest, orgeltjes, harmonica’s. Dit horen we graag. 5-2

Within You Without You

Het enige George Harrison nummer op de plaat. En wat een draak. Er is bijzonder veel Indische muziek te vinden en bijna alles is beter dan een Beatle die probeert het na te doen. Nee, dit is niks. 5-3

When I'm Sixty-Four

Extreem slecht musical nummer. McCartney op zijn meest lullig. 5-4

Lovely Rita

Nog een keer McCartney. Ik vind de koortjes ontzettend goed (en erg Beach Boys) maar veel te diep in de mix. De rest van het nummer doet niet zoveel. 5-5

Good Morning Good Morning

Hier gebeurt van alles, tempo wisselingen, blazerssectie, vuile gitaarsolo van McCartney, die idiote dierengeluiden aan het einde. Lennon op zijn best. 6-5

Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band (Reprise)

De titeltrack komt nog even terug, maar dan harder, korter en sneller dan het begin. Prima, niks mis mee en maakt de plaat (in elk geval ogenschijnlijk) tot een geheel. 7-5 

A Day in the Life

En er zijn ook nummers waar je alleen maar met open mond naar kunt luisteren.... Het begint als een redelijk gewoon nummer, met goede zang en teksten van Lennon, om vervolgens in een soort kakofonie van orkestgeluiden te belanden in een typisch McCartney nummer, waarna vervolgens Lennon de droom van McCartney inzingt, met vol orkest achter zich. Daarna weer terug naar het Lennon begin, kakofonie die nog verder oploopt, en tot slot een enorm slotakkoord op een grand piano. 8-5

Extra: the endless groove

Oh ja, en de plaat eindigt natuurlijk in een eindeloze groef. Die is op Spotify maar 20 seconden lang, maar zou natuurlijk eindeloos door moeten gaan, net als op die oude jaren zeventig pick-ups die niet automatisch afslaan. Alleen al omdat ze de eerste waren die dit deden op een commerciële plaat, puntje erbij. 9-5

Eindconclusie: zo blijkt maar eens temeer dat zelfs ruim 50 jaar na dato Sgt Pepper nog zeker de tand des tijds kan doorstaan. Niet als psychedelisch meesterwerk, maar wel als een Beatles plaat met zeker 8 juweeltjes erop en zeker een plaat die vooruitliep in de manier waarop er popmuziek gemaakt werd in die tijd, een plaat waar de opnamestudio een instrument bleek te kunnen zijn en een plaat waar The Beatles strijkers, blazers en Indische muziek omarmden.

Lennon vs McCartney? (Harrison doet een 0 uit 1).

Lennon pakt 3 uit 4 (inclusief de halve bijdrages voor She’s Leaving Home en A Day In the Life); 

McCartney pakt 4 uit 7 (inclusief de halve bijdrages voor She’s Leaving Home en A Day In the Life); absoluut is McCartney de betere, relatief Lennon.

[myfavouriterecordoftheday-blog]

Lee Perry - Super Ape

Net als The White Album staat ook Super Ape hoog in mijn lijstje klassiekers. Ik heb de plaat altijd als een geheel beluisterd, uiteraard met de nodige hoogtepunten in de tracks. 

Zion’s Blood (met The Heptones)

Er is een single van Lee Perry & The Heptones met dit nummer dus het lijkt erop dat de single tevens het openingsnummer van de plaat is. 

Het begin is geniaal, de drum en een fluitje die elkaar aanroepen. Sowieso is de percussie behoorlijk aanwezig in dit nummer met mooie samenzang van The Heptones. Het nummer heeft verder het hypnotiserende wat je ook terugvindt bij zijn producties van The Congos. 

De ritme track is van een nummer van Devon Irons (When Jah Come). 

Croaking Lizard (met Prince Jazzbo)

Kale track met toasting van Prince Jazzbo. Het ritme is van Chase The Devil van Max Romeo, ook bekend van The Prodigy “Out of Space” waar het refrein gesampled is. Wederom een goed nummer. 

Black Vest

Dub versie van War Inna Babylon van Max Romeo. De nummers worden steeds kaler: na een nummer met extra zang, een nummer met een toaster, nu alleen nog de ritmetrack met wat effecten (echo, phasing). Dan na 3 minuten ineens een toaster, ene James Brown (nee, de Jamaicaanse variant). 

Underground

Bas, drum en een raar soort metalen gitaargeluid. Daaroverheen vrouwen die zingen: underground roots... are collie roots (collie = wiet). Dit is muziek uit de toekomst en al bijna geen reggae meer. 

Curly Dub

Zachte tonen van trombone en saxofoon over een verder vrij kale dub track. Wat flarden tekst van Lee Perry zelf. En verdomd: een dwarsfluit. Prachtig.

Dread Lion

Dit begint zoals veel Perry nummers met een gesproken introductie van de man zelf. Ritme is van Concrete Castle King van Dean Frazier, maar zo kaal als die track is, zo vol is deze. De samenzang van The Heptones, de donderslagen die Perry naar verluidt crëerde door heel hard op het mengpaneel te slaan tijdens het mixen. Dit nummer zit mij te vol met van alles en nog wat. Maar goed, het past op de plaat en het is niet slecht.

Three in One

De dwarsfluit is terug. Zang lijkt wederom The Heptones (ik heb nooit beseft hoeveel zij bij hebben gedragen aan deze plaat). Dit is wel een soort herhaling van zetten ten opzichte van Zion’s Blood, afgezien van onverwachte fluitsolo’s (Egbert Evans speelt ze, voor wie het weten wil). 

Patience

Ha, de kale track is weer terug, nu met soort FM radio op de achtergrond. De knisperende drums zijn heerlijk. 

Dub Along

De track lijkt erg op Underground, uiteraard met andere ritme track (Come Along van The Blue Bells), zelfde zangeressen, extreem kale muzikale begeleiding, bas, drum, wat keyboards die door de mangel zijn gegaan bij Perry.

Super Ape

The Heptones zijn terug en de plaat lijkt sowieso full circle te gaan, want de muziek lijkt erg op Zion’s Blood. De fluit is weer prominent daar, nu als soort vogel. 

Eind conclusie: 10 tracks, en geen enkele zou bij mij afvallen. Deze plaat is van voor tot achter fantastisch.

[myfavouriterecordoftheday-blog]

Let It Be vs Let It Be Naked

Wat met The White Album kan, kan ook met Let It Be, zowel in de Spector als de McCartney versie. Ik doe dit aan de hand van de Let It Be tracklist en waar mogelijk vergelijk ik met de Naked versies. Op Naked staat ook Don’t Let Me Down, wat een single was in 1969. De versie op Naked is anders.

Nu was ik altijd groot fan van The White Album en kon Let It Be mij gestolen worden, dus het zou zomaar kunnen dat er hier een stuk meer afvalt dan bij de vorige review.

1. Two Of Us

Let It Be: Two of Us begint met wat studio geklets van John Lennon. Onnodig om op plaat te zetten. Het nummer zelf is een soort countrynummer, veel akoestische gitaar. Dit McCartney nummer is best saai. De brug “You and I have memories” is wel typisch McCartney.

Naked: De grapjes van Lennon blijven hier achterwege. De track is verder niet veel anders, al was het maar omdat Phil Spector hier in het origineel al geen enorme wall of sound overheen had gegooid. Het blijft een vrij saai nummer. Het goede aan Naked is dat het niet het eerste nummer van de plaat is gebleven, want een echte goede binnenkomer is het niet.

Geen blijvertje dus 0-1

2. Dig A Pony

Let It Be: Live opname van het befaamde rooftop concert. Dit nummer van Lennon houdt ook niet over van originaliteit. Er zit geen memorabele riff in, geen bijzondere compositie. De enige echt goede elementen zijn de gitaarsolo van Harrison en de emotie in Lennon zijn stem.

Naked: Beduidend betere mix. Ook hier verder weinig anders dan het origineel want ook hier bleef Spector verder vanaf. 

Geen blijvertje wederom 0-2

3. Across The Universe

Let It Be: Bijzonder psychedelisch nummer van Lennon. Dit is echt een Beatles klassieker met rare pitch veranderingen, Indische instrumenten (zonder meteen compleet over de top te gaan zoals Harrison in begin deed), rare koortjes. Eerste goede nummer van de plaat. Overigens was dit nummer eerder opgenomen dan de Let It Be sessies.

Naked: Hier mist een hoop. En vooral de elementen die het nummer zo raar maakten. Doe mij maar de originele versie.

De eerste blijver, maar wel die van Let It Be: 1-2

4. I Me Mine

Let I Be: Eerste nummer van Harrison. Couplet en refrein vloeken mooi met elkaar, alsof McCartney en Lennon allebei de helft hebben geschreven. Het nummer eindigt met een fantastisch symfonisch einde (Spector door de bocht). Heerlijk. 

Naked: Ook hier is de mix een stuk helderder dan op origineel. Het orkest aan het einde mist, en dat maakte nu juist dit nummer net iets beter dan een “standaard” rocktrack. Ik kies ook hier voor origineel.

De tweede blijver, van Let It Be: 2-2

5. Dig It

Let It Be: 50 seconden filler. Tja. Terecht weggelaten op Naked.

Naked: niet aanwezig.

Filler. 2-3

6. Let It Be

Let It Be: De titeltrack en een klassieker van McCartney. Dit nummer afkraken is heiligschennis. Gelukkig is dat ook niet nodig. Dit is en blijft een prachtig nummer. Goede opbouw van instrumentatie, goede gitaarsolo, alleen de tomtoms her en der hadden wel weggelaten mogen worden. 

Naked: Voor de nieuwe mix zijn andere opnames gebruikt, waaronder de intro piano. Er zijn meer koortjes, het orgel van Billy Preston is beter hoorbaar, er staat een andere gitaarsolo op en vooral: het orkest van Spector is weg. Dit is duidelijk de betere versie. Het nummer blijkt alle orkestratie niet nodig te hebben om impact te maken.

Blijver, van Naked: 3-3

7. Maggie Mae

Zie Dig It. 3-4

8. I’ve Got A Feeling

Let It Be: Opname van rooftop concert. Het nummer koppelt een half nummer van McCartney aan een half nummer van Lennon. En zo klinkt het ook. Het is vrij rauw. Ik kan er niet zoveel mee.

Naked: Grotendeels zelfde opname. Weinig verandering ten opzichte van origineel. Ook hier heeft Spector weinig mee gedaan. De mix is een vooruitgang. 

Laat maar. 3-5

9. One After 909

Let It Be: Oud nummer van Lennon uit eind jaren ‘50, hier uit de mottenballen gehaald. Filler maar dan wat langer dan Dig It of Maggie Mae.

Naked: Remaster/remix van origineel. 

Laat maar. 3-6

10. The Long And Winding Road

Let It Be: McCartney gaat los. Heerlijke draak met vol orkest en koor. Het orkest voegt her en der leuke accenten toe aan het nummer, maar klinkt soms ook suikerzoet waardoor glazuur van de tanden spat.

Naked: Andere versie, andere take. Weg zijn orkest en koor. De piano is duidelijker aanwezig, Dit is de betere versie, hoe fijn dat orkest ook was.

Blijvertje, van Naked 4-6

11. For You Blue

Let It Be: countrynummer van Harrison. Weinig spannends hier. Het gitaar intro is wel mooi en belooft veel goeds, maar daarna blijft een slappe blues over.

Naked: zelfde nummer maar zonder al het studio geklets dat Spector er in had gemixt.

Nee. 4-7

12. Get Back

Let It Be: rooftop versie. Prima rocknummer van McCartney. Het nummer wordt wel gered door Billy Preston en Harrison want er is verder niet veel om te doen. En ja, ook dit is een Beatles klassieker, maar als ik hem zo weer terugloop denk ik: waarom? 

Naked: zelfde versie, iets andere mix.

Nee, sorry. 4-8

13. Don’t Let Me Down

Let It Be: Daar staat deze niet op

Naked: Hier (dus) wel. Van oorsprong een single van The Beatles, dit is een versie van twee rooftop concert versies. Gelukkig een erg goede versie, van een goed nummer. Lennon in topvorm.

Ja dus, en kan alleen maar Naked zijn. 5-8

Eindstand: 5 om 8. 

Hoe doen Let It Be en Let It Be... Naked het ten opzichte van elkaar: 2 (van de 12) om 3 (van de 11), Naked doet het iets beter, mede dankzij het openbreken van Let It Be en The Long And Winding Road.

En de componisten?  Ik laat Dig It en Maggie Mae buiten beschouwing en I’ve Got A Feeling deel ik tussen McCartney en Lennon. Dan pakt Lennon 2 van de 4,5, McCartney ook (2 van 4,5), Harrison doet 1 van 2.

[myfavouriterecordoftheday-blog]

Beatles White Album heruitgave. Ga me toch wagen aan een track-by-track evaluatie van de plaat die ooit mijn favoriet allertijden was (naast Abbey Road, Pet Sounds, Velvet Underground & Nico, Soft Machine II....).

Back in the USSR

Mooi uptempo beginnummer en uiteraard een prachtige pastiche op The Beach Boys. Als je de pastiche wegdenkt, is het dan een goed nummer? Jazeker, het is namelijk ook McCartney op zijn best. De verwijzing naar “Georgia on my mind” van Ray Charles stoort niet. De gitaar van Harrison geeft het nummer meer rock mee dan het gemiddelde Beach Boys nummer. Eerste hoogtepunt van The White album. 1-0

Dear Prudence

Typisch Lennon nummer. Het begint vrij langzaam maar middenstuk (”Go around-round-round) geeft redelijk wat dissonantie waardoor het nummer boeiend blijft. Tweede goede nummer van de plaat. 2-0

Glass Onion

Lennon kijkt terug op wat oude Beatles nummers. Goede strijkers. Het blokfluitje bij de Fool on the Hill referentie is geniaal. Maar ook zonder alle grapjes en referenties is dit een erg goed in elkaar gezet nummer. Zowaar, ook het derde nummer staat als een huis. 3-0

Ob-La-Di, Ob-La-Da

Ik vind dit zo ontzettend slecht. De homepapa beat aan het begin is al genoeg om de fast-forward knop te zoeken, maar goed, even volhouden. Het “lalalala” achtergrond koortje is best vervreemdend. Blijft verder een van de minste nummers van de Beatles en zeker dus ook van deze plaat. 3-1

Wild Honey Pie

Tja, gelukkig duurt het nog geen minuut. Het voegt weinig toe, al is het lekker geflipt. Ik heb er ook geen probleem mee, maar een goed nummer is het ook niet. 3-2

The Continuing Story of Bungalow Bill

Ik kan me nooit aan de indruk onttrekken dat de Beatles soms wat bleven hangen in leuke kinderliedjes (Yellow Submarine, I Am The Walrus) en dit is er ook zo eentje. Los van de historische waarde en zo, is dit geen goed nummer. Als iemand dit nu zou uitbrengen als eerste single zou er niemand vrolijk van worden. 3-3 (het gaat niet goed)

While My Guitar Gently Weeps

Gelukkig is het eerste Harrison nummer van de plaat weer een voltreffer (na drie mindere tracks). Prachtige solo gitaar van Eric Clapton. Dit nummer zit goed in elkaar, ligt goed in het gehoor, heeft genoeg verrassingen om niet te vervelen en is gewoon steengoed. 4-3

Happiness Is A Warm Gun

Dit nummer begon bij mijn pas te leven toen The Breeders het coverden op hun eerste plaat. Het rare is dat ik toen pas hoorde hoe raar de overgang is tussen couplet en refrein, alsof er twee liedjes aan elkaar geplakt zijn (volgens wikipedia zijn het er drie btw...). Prima nummer. 5-3 

Martha My Dear

Vaudeville piano als intro, strijkers, Paul McCartney op zijn schattigs. Er zit een flinke dot Eleanor Rigby in dit nummer, misschien wel vanwege George Martin zijn arrangement. Als “tweedehands” Eleanor Rigby valt het af, maar los gezien van eerder werk is dit een erg mooi en complex nummer. 6-3

I’m So Tired

Prima rock nummer van Lennon. Zoals wel vaker bij hem begint het wat zeikerig (het Oasis gevoel zeg maar) maar weet hij met lichte tempo versnellingen en stemverheffingen flink wat spanning erin te brengen. Alhoewel dit een twijfelgeval is, zou ik als dit een beginnend bandje was geweest laaiend enthousiast zijn, dus deze gaat mee in de goede nummers. 7-3

Blackbird

Mooi klein nummer van McCartney. Geweldig hoe hij met zo weinig een prachtig liedje kan maken. 8-3 (het gaat steeds beter)

Piggies

Alleen al voor het klavecimbel in dit nummer een pluim waard. Harrison is ook bij zijn tweede nummer iemand die geen steken laat vallen. Dit zijn de nummers waardoor de Beatles tot de wereldklasse gerekend worden. 9-3

Rocky Raccoon

Bungalow Bill revisited? Dom nummer. Enige leuke is de Bob Dylan harmonica van Lennon en de honky tonk piano. 9-4

Don’t Pass Me By

Eerste en enige (?) Ringo Starr compositie op een officieel Beatle album. Als een soort gestoorde versie van Ob-La-Di, Ob-La-Da zou het nog wat kunnen hebben (het is zeker beter dan dat nummer). Maar al met al geen hoogvlieger. 9-5

Why Don’t We Do It In The Road?

Dit klinkt als een blues jam. Enige interessante is dat dit nummer meer als Lennon dan McCartney klinkt maar toch echt McCartney is. Ook geen hoogvlieger. 9-6

I Will

Wat een zeiknummer. Heel liefelijk maar er mist de schoonheid van Blackbird. 9-7

Julia

Waarom laten ze nu zo’n prachtig nummer voorafgaan door zo’n zeilnummer? Het voordeel is dat Julia nog mooier klinkt na “I Will”. Dat zijn stem net te vroeg begint waardoor de overdub erg aanwezig wordt maakt dit nummer net een beetje griezelig. Hier kan een hele freak-folk stroming op gebouwd zijn (Comus anyone? Devendra?) 10-7

Tussenstand: Na twee plaatkanten is de score duidelijk in het voordeel van The Beatles. Laat onverlet dat er zeker eenderde van de nummers niet op de plaat had hoeven staan.

Birthday

Stevig rocknummer van McCartney. Maar geen toptrack van de plaat. Het stoomt lekker door maar wordt snel saai. 10-8

Yer Blues

Wat McCartney kan, kan Lennon ook? Nog een stevig nummer met schreeuwerige zang en distorted gitaar. De blues aan het begin kan me gestolen worden, de instrumentale break is dan weer geniaal. Moeilijk deze, maar voordeel van de twijfel. 11-8

Mother Nature’s Son

Martha My Dear? Wederom een McCartney solo track met arrangementen van Martin. Helaas een stuk minder. 11-9

Everybody’s Got Something To Hide Except For Me And My Monkey

Leuke groove, grappige tekst, maar veel meer is het niet. 11-10

Sexy Sadie

En dan ineens zit er weer zo een prachtig nummer op de plaat. De subtiele en licht valse gitaarsolo van Harrison aan het einde maakt het af. 12-10

Helter Skelter

Waarschijnlijk het hardste nummer van de Beatles ooit. Goede hardrock riff in het refrein. Stevig en vol geluid. Het ontspoort volledig in het midden. De fade-out en fade-in tegen het einde, waarbij het nummer soort van weer terug komt. Ja, dit is Beatles op zijn best. 13-10

Long, Long, Long

Derde Harrison compositie op de plaat. En ik ben weer onder de indruk. Volgens mij maakt Harrison geen slechte nummers. De onderdrukte spanning in dit nummer komt er aan het einde gelukkig uit... 14-10

Revolution 1

Dit is best een goed Lennon nummer, al is de single versie een stuk beter en steviger. Al met al is deze versie wat slapjes. Helaas. 14-11

Honey Pie

Leuk als McCartney musical nummers gaat spelen, maar er zit hier toch niks in waar je vrolijk van wordt. 14-12

Savoy Truffle

Vierde en laatste Harrison track. Ook weer goed. Goed in elkaar gezet, mooie arrangementen van gitaar, orgel, zang. Harrison maakte op The White Album geen fouten meer. 15-12

Cry Baby Cry

Lennon track. Het nummer is wat onevenwichtig (instrumenten scherp in de mix), maar toch een hoogtepuntje zo tegen het einde van de plaat. Het einde is een stukje van een “I Will” outtake van McCartney. Altijd leuk. 16-12 

Revolution 9

Ruim acht minuten tape loops. Ik ga er eens even voor zitten. Ik heb redelijk wat tape loops in mijn collectie (Daevid Allen, Soft Machine, Hugh Hopper, Can) en de vraag is altijd of ze er nu echt muziek van maken of een zootje. Lennon lijkt hier weinig te doen aan compositie en structuur. Dit is meer experiment om het experiment. Het is goed om Revolution 9 elke paar jaar even te horen, maar om dit nou een goed nummer te noemen. Nee. 16-13

Good Night

Nog een laatste keer Lennon, met zang van Ringo. De Honey Pie van John? Ik vind het op zichzelf best een mooi nummer maar zou niet misstaan in een jaren 50 musical en daar voegt het verder helemaal niks aan toe. 16-14

Eindstand: 16 top nummers, 14 mindere of zelfs slechte tracks. Ik heb in het verleden The White Album altijd geprezen om de enorme diversiteit van de nummers, en dat is ook een feit, maar nu valt me wel op dat de goede nummers alleen beter op een enkele LP hadden kunnen staan, zoals ook George Martin al van mening was. 

En dan, tot slot: hoe doet McCartney het versus Lennon? Harrison scoort een 4 uit 4 dus die wint sowieso, Ringo een 0 uit 1 dus die eindigt stief onderaan. McCartney scoort 4 uit 13, Lennon 8 uit 12. Waarvan akte.

Naschrift: dit blijkt een prima plaat van 49 minuten op Spotify. Ik luister er dagelijks naar.

[myfavouriterecordoftheday-blog]

En de nieuwe Arctic Monkeys. Ze stellen niet teleur maar echt verrassen doen ze ook niet meer.

Naschrift 11/9: sterker nog, ze zijn een beetje stuurloos. Veel minder compact en to the point dan in het begin, snufje hardrock hier, beetje arrenbie daar, koortje, rifje, eighties beat, pfff, niks aan.

[myfavouriterecordoftheday-blog]

Alela Diane. Heb ik haar al getipt hier? Bij deze dan: Alela Diane. Zangeres met gitaar, maar eentje die onder je huid gaat zitten en bloedstollend mooie nummers maakt.

[myfavouriterecordoftheday-blog]

Oude Bob Marley blijft geweldig. En ik moet vaker plaatjes draaien ipv hippe bandjes op Spotify scrollen ;-)

[myfavouriterecordoftheday-blog]

En nu zitten we samen naar Django Django te luisteren, begin dit jaar een plaat die me uitstekend beviel… En ik heb hem op vinyl, ook leuk als hebbeding.

[myfavouriterecordoftheday-blog]

Nog een. De link zit hem in de kleur van de albumhoezen. Net als Fischer Z: rood. Einstürzende Neubauten, Haus der Lüge, heb ik toch maar afgeraden.

[myfavouriterecordoftheday-blog]

Deze kwam vanochtend ook voorbij. In alle jaren-tachtig-heid echt wel goeie band. En vinyl kan je voor 1 euro per plaat aanschaffen....

[myfavouriterecordoftheday-blog]

Favoriet nummer van m'n zoontje. Die kiest vandaag de platen uit....

[myfavouriterecordoftheday-blog]

Weekend muziq

En dit weekend:

- Bob Dylan - Another Self Portrait (ik hik er een beetje tegenaan merk ik)

- Meer Gemma Ray (maar daar heb ik al een postje of twee aan gewijd)

- Volcano Choir - Repave (poging #3 voor Volcano Choir)

- Vampyros Lesbos (die ken ik al uit mijn hoofd maar is zo briljant dat ik hem weer eens heb opgeduikeld en van ga genieten)

[myfavouriterecordoftheday-blog]

Nine Inch Nails. Pretty Hate Machine.

- Depeche Mode in een slechte bui

- Foetus in een goede bui

- Industrial voor Amerikaanse college kids

Pfff, vermoeid hoor. Ik loop alles af te kraken hier.

[myfavouriterecordoftheday-blog]

Gemma Ray, eerder besproken, heeft meer moois gemaakt. Ze klinkt als een Duffy met diepgang, of, beter, alsof iemand heeft nagedacht hoe je muziek spannend kunt houden. Tremelo gitaartjes, spaanse blazersecties, snufje western soundtrack, blokje surf, orgeltje, alles komt voorbij en alles valt op zijn plek. Aanrader.